Ο φυλετικός πόλεμος ως αποτέλεσμα του καπιταλισμού

 

γράφει ο Ανέστης Θεοφίλου

Αυτές τις μέρες όλη η Ευρώπη έχει γίνει θεατής μπροστά σε ένα αναπόφευκτο γεγονός. Το γεγονός αυτό βέβαια είναι αναπόφευκτο διότι την αποαποικιοποίηση η Ευρώπη την πλήρωσε ακριβά, με αποτέλεσμα όλες οι αποικίες του πάλαι ποτέ τρίτου κόσμου να μεταφερθούν εντός ευρωπαϊκού εδάφους και να μετακενώσουν την πολιτισμική τους κληρονομιά εντός του. Η μετακένωση αυτή βέβαια είναι μια βίαιη μεταβολή επί της κοινωνίας η οποία θέτει τους Ευρωπαίους σε μια διαρκή επαγρύπνηση. Ο δράστης από την Ρουάντα στην Αγγλία που σκότωσε τα τρία ανήλικα κορίτσια ήξερε πως δεν είναι αντιμέτωπος με τους Τούτσι, συνεπώς συνειδητά έπραξε κάτι τέτοιο απέναντι σε λευκής προελεύσεως γηγενείς.

Το αποτέλεσμα προφανές, οι Άγγλοι εθνικιστές και πατριώτες ξεσηκώθηκαν και  τα επεισόδια γενικεύτηκαν. Η αγγλική κυβέρνηση του Σοσιαλδημοκράτη Στάρμερ σαφώς και έσπευσε να λάβει θέση κατά των Άγγλων γηγενών αναμασώντας το επιχείρημα περί ακροδεξιού τραμπουκισμού. Μόνο που στην προκειμένη δεν έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα ''ρατσιστών'' που επιδίδεται σε βίαιες πράξεις έχουμε να κάνουμε με μια συμπαγή μερίδα του αγγλικού λαού η οποία θέτει ζητήματα εθνικής ταυτότητας και πάνω από όλα κοινωνικής αρτιμέλειας.

Η πράξη αυτή του 17χρονου λαθρομετανάστη από την Ρουάντα είναι ίδια με την πράξη του ισλαμιστή δολοφόνου που μαχαίρωσε μέλη του "εναλλακτικού πατριωτικού κόμματος" AFD στην Γερμανία, συνεπώς το πρόβλημα έγκειται στην πολυπολιτισμική Βαβέλ που έχει δημιουργηθεί και μάλιστα δικαιώνεται ο Ernst Junger ο οποίος το μακρινό 1956 είχε δηλώσει ''πως οι εθνικές συγκρούσεις θα περιοριστούν και θα αυξηθούν οι φυλετικές εντός ενός ουδετεροποιημένου κρατικού οργανισμού''. 

Ο Γερμανός εθνικοεπαναστάτης έρχεται να επιβεβαιωθεί από τον διανοούμενο της γαλλικής «Νέας Δεξιάς» Guillaume Faye ο οποίος στο βιβλίο του ''The Racial Civil War'' μίλησε για μια Νέα Ευρώπη η οποία θα έχει κοινωνικές συγκρούσεις μεταξύ Ευρωπαίων μεν  αλλογενών δε. Διότι οι έποικοι με το προσωπείο του μετανάστη είναι το υποκείμενο της Αμερικανικής πολιτικής που διοχετεύει στην κατεχόμενη  Ήπειρο μας τις ροές των χωρών που έχει καταστρέψει με απώτερο σκοπό να τις ελέγξει φέρνοντας εντός ευρωπαϊκού εδάφους πληθυσμούς οι οποίοι είναι εχθρικοί προς την Ευρώπη.

Το φαινόμενο λοιπόν της φυλετικής βίας εξηγείται και είναι απλό, εφόσον η Ευρώπη και δη η αγγλοσαξονική είχε αποικίες είναι φυσικό επόμενο οι λαοί της υποσαχάριας Αφρικής να έχουν μίσος απέναντι στους Ευρωπαίους. Συνεπώς η μετακένωση όλων αυτών των λαθρομεταναστών είναι αυτοκτονία. Εν συνεχεία η φυλετική σύγκρουση πέραν της πολιτισμικής διάστασης είναι μια πολιτική αντιπαράθεση διότι οι θιασώτες της Σχολής της Φραγκφούρτης  ουσιαστικά είναι σύμμαχοι των εισβολέων καθώς επιδιώκουν την ολική διάλυση των δυτικών κοινωνιών ως οντότητα.

Η Σοσιαλδημοκρατική και νεοαριστερή Σταρμερική κυβέρνηση θεώρησε πως το μεταναστευτικό πρόβλημα (το οποίο είναι χρόνιο στην Μ. Βρετανία) λύνεται με την συγκρότηση ειδικής μονάδας καταστολής απέναντι στους εθνικιστές την επονομαζόμενη Cobra. Γεγονότα και καταστάσεις που θυμίζουν δυστοπικά κινηματογραφικά έργα όμως αυτές οι κινηματογραφικές καταγραφές είναι η επικρατούσα πολιτική εντός Ευρώπης.

Μόνο που ο Στάρμερ δεν πράττει αναλόγως επειδή είναι περιορισμένης αντίληψης όπως απαλλακτικτά τονίζουν οι εξαπλουστευμένες συζητήσεις του καφενείου. Ο Στάρμερ εκπροσωπεί μια συγκεκριμένη πολιτική τάξη η οποία και εξυπηρετεί διαμέσου του πολιτισμικού μαρξισμού την πολυφυλετική ατζέντα ούτως ώστε να προωθήσουν οι καπιταλιστές την ατζέντα 2030. Η ατζέντα 2030 στοχεύει στην δημιουργία ενός συμμετοχικού καπιταλισμού ο οποίος θα εξαλείψει τις εθνικότητες προκειμένου να μην υπάρξει συγκροτημένη κοινωνική αντίδραση από τους λαούς με αφετηρία το έθνος.

Ο πρόεδρος των Εργατικών δρα αφενός ιδεολογικά σαν άξιο τέκνο του Λούκατς και αφετέρου η διεθνιστική του ιδεοληψία συμπίπτει με την οικουμενικότητα του νεοφιλελευθερισμού όπου μέσα από τον κοσμοπολίτικο οικονομισμό λειτουργεί ως την κυρίαρχη πολιτική γύρω από τον διεθνοποιημένο καπιταλισμό.

Η εργατική τάξη του σήμερα δεν είναι οι εκφυλισμένοι ΛΟΑΤΚΙ που διαδηλώνουν με την κάλυψη του Σόρος, η εργατική τάξη του σήμερα είναι οι φτωχοποιημένοι Ευρωπαίοι που καλούνται να υπερασπιστούν την ζωή τους από τις ορδές που επιδοτεί η ΕΕ σε συνεργασία με το ίδρυμα Σόρος. Η εργατική τάξη του σήμερα ουσιαστικά είναι άυλη διότι ο εργάτης αντικαταστάθηκε από τον μετανάστη και στη συνέχεια από την μηχανή με αποτέλεσμα η νέο-αριστερά να εκπροσωπεί τους μποέμ όπως σωστά είχε αναφέρει ο Alain De Benoit.

Η τσαμπουκαλεμένη εργατιά της Αγγλίας όπως και οι νεολαίοι της Milwall μαζί με τους Ιρλανδούς του Μπέλφαστ αποφάσισαν πως οι εθνικές τους διάφορές ξεθωριάζουν μπροστά στην φυλετική απειλή που έχει ως γενεσιουργό αρχή τον ίδιο τον καπιταλισμό. Οι Έλληνες εθνικιστές, οι ριζοσπάστες εθνικοσοσιαλιστές γνωρίζουν πως η Αγγλία είναι το λίκνο του τραπεζικού Σιωνισμού καθώς ο Θεόδωρος Χερτζλ είναι αυτός που έθεσε πρώτος το ζήτημα του πολιτικού Σιωνισμού.

Ταυτόχρονα όμως, νιώθουμε μια ηθική νίκη διότι μετά από τόσα χρόνια σκληρής τραπεζικής ηγεμονίας μέσα στην καρδιά του τραπεζίτη παίρνει σάρκα και οστά ένας αγώνας κοινωνικός και εθνοφυλετικός. Η κατάληξη αυτή είναι φυσιολογική καθώς οι κοινωνικές σχέσεις έχουν ενταθεί άρα η παγκοσμιοποίηση καλείται να διαχειριστή τέτοιου είδους εξεγέρσεις διότι το έθνος και η φυλή είναι μια πραγματικότητα και καμιά ταμειακή μηχανή δεν μπορεί να ξεθωριάσει αυτές τις αυθύπαρκτες έννοιες που υποτάσσονται στην βιολογία και στην πολιτισμική κληρονομιά ενός λαού.

Ως Ελληνες εθνικοεπαναστάτες και αντιλαμβανόμενοι την κατάσταση της Ευρώπης δηλώνουμε αλληλέγγυοι στον αγώνα του Αγγλικού λαού για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική ομοιομορφία. Τέλος θα πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις το γεγονός της σιωπής του ''πατριώτη'' Νάιτζελ Φάρατζ όσον αφορά τα γεγονότα …

Ανάμεσα στις εξεγέρσεις των αγροτών και στις ευρωεκλογές (του Gabriele Adinolfi - μετάφραση Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

Καταρχήν, ας μην μιλήσουμε για τους ίδιους σχηματισμούς. Το AfD είναι μια κοινοπραξία CIA – Stasi, στόχος της οποίας είναι να δώσει το τελειωτικό χτύπημα στις γερμανικές φιλοδοξίες. Το PVV του Wilders  είναι ένα κόμμα που εκφράζει μια δυνατή φαντασία της Παλαιάς Διαθήκης. Τα άλλα κόμματα είναι πιο σύνθετα. Ωστόσο έχουν σοβαρά υποκείμενα προβλήματα. Η κοινή επιτυχία προκύπτει από την κοινωνική και ψυχολογική ανισορροπία στην οποία βρίσκεται σήμερα κάθε καπιταλιστικό έθνος. Τα στρατηγικά συμφέροντα του κεφαλαίου και η τεχνολογική του εξέλιξη, σε συνδυασμό με το άνοιγμα σε «αθέμιτους» ανταγωνιστές, έχουν τροφοδοτήσει αντιδράσεις, προστριβές και καταστροφές.

Οι διάφοροι λαϊκισμοί – σχεδόν για όλους αυτός είναι ο εύστοχος ορισμός – έχουν κεφαλαιοποιήσει τη διαμαρτυρία της μεσαίας-κατώτερης αστικής τάξης, ακόμη περισσότερο από εκείνη τη λαϊκή στην οποία ισχυρίζονται ότι είναι οι σωματοφύλακες, αλλά η οποία, αντίθετα, ρέει μαζικά στην αποχή. Είναι λάθος να παρουσιάζεις τον εαυτό σου ως ένα συνδικάτο, έστω και φαφλατάδικο, σε μερικές από τις τάξεις που πληρώνουν την καπιταλιστική εξέλιξη; Φυσικά όχι!

Υπάρχουν όμως τουλάχιστον τρεις μεγάλες ελλείψεις.

Η πρώτη είναι ότι – σε αντίθεση με τις εθνικές επαναστάσεις του περασμένου αιώνα – τα λαϊκιστικά κόμματα δεν έχουν συγκεκριμένη συνταγή για να αντιστρέψουν την τάση και να εξασφαλίσουν ότι οι ομάδες λιγότερο ευνοημένες  επωφελούνται από την οικονομία. 

Η δεύτερη είναι ότι – ελλείψει κοινωνικής-εθνικής λύσης – όλα μετατρέπονται σε μια ρητορική λογική ταξικής πάλης, που σε αντίθεση με την μαρξιστική, δεν βρίσκει τη λύση της σε ένα θαυματουργό αύριο αλλά στη νοσταλγία της προηγούμενης μέρας. 

Η τρίτη είναι ότι, λόγω έλλειψης λύσεων και υπερπληθώρας συνθημάτων, κάθε φορά που ένας λαϊκιστικός σχηματισμός φτάνει στην κυβέρνηση, πρέπει να τον πιάνουν από το χέρι οι ειδικοί, να λυγίζει από την δύναμη των καταστάσεων  και να γίνει η συνέχεια αυτών που νίκησε.

Θα είναι λοιπόν καταστροφή μια οποιαδήποτε λαϊκιστική επιτυχία; Μόνο στη Γερμανία, αλλά δεν θα πραγματοποιηθεί. Αλλού θα είναι και άγνωστο και πρόκληση. Διότι στο βαθμό που η λογική των πραγμάτων θα μας κάνει να εγκαταλείψουμε – όπως συνέβη στην Ιταλία – τις κυριαρχικές χίμαιρες και τις αντισυγκεντρωτικές τάσεις εντός της Ευρώπης, η υποκείμενη συζήτηση, όσο συναισθηματική και αν είναι, θα είναι λειτουργική σε μια νέα έννοια του «φρουρίου – Ευρώπης», που υπάρχει ήδη στις ελίτ διαφόρων εθνών.

Θα μπορούσε τότε να συμβεί το θαύμα όπου, παρά την εμφανή ανεπάρκεια σχεδόν όλων, οι θεματοφύλακες κάποιων κοινωνικών αντιδράσεων θα μπορούσαν να γίνουν ο διαλύτης για μια νέα χημεία που θα τους ξεπεράσει. Ή του οποίου θα είναι μέρος αν μπορέσουν να καταλάβουν ότι, σχεδόν κανένα από τα συνθήματά τους ή οι φαντασιώσεις τους δεν είναι σωστές και ότι μια τάση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αν δεν γίνει κατανοητή στον καπιταλιστικό της χαρακτήρα και αν σε αυτό δεν αντιτάξουν, προφανώς επικαιροποιημένες, τις φόρμουλες των ευρωπαϊκών εθνικών επαναστάσεων. Εάν δεν το πράξουν, θα χρησιμεύσουν μόνο για να επιτρέψουν στο Μεγάλο Κεφάλαιο να απορροφήσει, μέσω αυτών (όπως ήδη βιώθηκε με το Κίνημα των Πέντε Αστέρων), τους κραδασμούς που το διαταράσσουν.

πηγή

Revuelta Division 250

 

Γιατί η Κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει Αντιπολίτευση; (άρθρο του Nero Valois)

γράφει ο Nero Valois

Πάνω από δυο χρόνια τώρα αυτό που καταγράφεται πολιτικά είναι μια άνευ προηγούμενου συστημική «Ειρήνη και Tάξη» υπό την καθοδήγηση της διακυβέρνησης  Μητσοτάκη. Και λέω συστημική γιατί μέσα στην κοινωνία και στα λαϊκά στρώματα υπήρξαν διαφορετικές διαθέσεις απέναντι στον κεντρικό διαχειριστή του αστισμού που όμως πέρασαν όλες αναξιοποίητες.

Η βασικότερη ως τα τώρα φυσικά είναι η πολιτική διαχείριση της πανδημίας που δημιούργησε μέσα στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας μια βαθιά διαίρεση ενορχηστρωμένη από ένα  σύνολο πολιτικών μέτρων δημοκρατικής τρομοκρατίας, κοινωνικού αυτοματισμού, προσωπικού στιγματισμού των Ελλήνων που είχαν άλλη στάση απέναντι στο Βιοπολιτικό τρόμο-μηχανισμό. Η μέχρι πρότινος τεράστια μάζα Ελλήνων που αρνούνταν αυτή την υγειονομική δικτατορία, ξεπερνούσε το μισό του πληθυσμού, δεν εκφράστηκε σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής από καμία υποτιθέμενη αντιπολιτευτική προς το Μητσοτάκη δύναμη, από τον Τσίπρα και το ΚΙΝΑΛ ως το ΚΚΕ. 

Με εξαίρεση στημένους θεατρινισμούς αντιπαράθεσης γύρω από την ορθότερη χρήση των μέτρων καραντίνας, εμβολιασμού και στήριξης στο ΕΣΥ κανένας δεν θέλησε να αξιοποιήσει έστω δημοσκοπικά την τεράστια λαϊκή ανασφάλεια και δυσαρέσκεια από την διαχείριση Μητσοτάκη. Ειδικότερα όταν ένα πιο ενεργό κομμάτι αντί-εμβολίαστων και δυσαρεστημένων προσπάθησε να βγει στον δρόμο και να δείξει χαρακτηριστικά κοινωνικής αντιπολίτευσης σύσσωμα στηλιτεύθηκε και χρωματίστηκε ως αναχρονιστικό και «κρύπτο-φασιστικό» από όλο το παρασιτικό μηντιακο, πολιτικό σύστημα μέχρι την κρατικοδίαιτη αντιφα από τα Lidl που εξαφανίστηκε από τους δρόμους δυο χρόνια. Ακόμη και κάποιοι που εμφανίστηκαν ως θεματοφύλακες και υπερασπιστές του αναθεωρημένου Καραμανλικού συντάγματος είχαν άμεση ή έμμεση σχέση με την ελ.ας προκαλώντας το γέλιο σε όσους γνωρίζουν πως λειτουργεί το παρακράτος με προηγούμενα κορυφαία συμβάντα την Αμφιάλη και το Νέο Ηράκλειο.

Η μικρομεσαία τάξη συμπιέστηκε κ άλλο εξαντλητικά από τα κυβερνητικά μέτρα, το δημόσιο σύστημα υγείας εσκεμμένα αφέθηκε στην τύχη του για να δουλέψουν τα φιλαράκια των κρατούντων που κουμαντάρουν την ιδιωτική υγεία. Το χειρότερο, εκατόμβες νεκρών στα νοσοκομεία λόγω διάλυσης των δομών υγείας και όμως κανένας δεν ζήτησε ούτε μια Πανελλαδική πανεργατική γενική απεργία κανείς δεν οργάνωσε ούτε μια δυναμική συγκέντρωση για τα μάτια του κόσμου. Κανείς δεν θέλησε να αγγίξει τον Μητσοτάκη ενώ αυτοί που κατέλαβαν τα μικρόφωνα σε δημόσιες συγκεντρώσεις, ήταν πολλές φορές πρώην υποστηρικτές του Αρτέμη και της παρέας που ονειρεύεται απόβαση με διαστημόπλοια ή αποδίδει τιμές στους Πατρώους Θεούς με τα πλαστικά ποτηράκια στα χέρια μέσα σε αρχαιολογικούς χώρους, κάτω από την παρατηρητικότητα και την θυμηδία ρασοφόρων και κρατιστών. 

Αυτή η σουρεαλιστική κατάσταση προβλήθηκε από το σύνολο των ΜΜΕ ενώ οι κινήσεις ή οι ομάδες καθώς και οι απόψεις που έκαναν δυσάρεστη αίσθηση στα υπόγεια της εξουσίας προκάλεσαν αντιδράσεις πρώτα σε επίπεδο αρθρογραφίας. Παράδειγμα η προβοκατόρικη αναφορά γνωστών δημοσιογράφων - που διατηρούν επαφές με δομές καταστολής - σε δυο καθημερινής κυκλοφορίας εφημερίδες σχετικά με την συντακτική ομάδα του παρόντος ιστολογίου, καθώς και η στοχοποίηση αυτόνομων συναγωνιστών από τους κομισάριους του Περισσού ή ομάδων αντιεξουσιαστών που δεν καθοδηγούνται από τις υπηρεσίες και εμφανίζουν σημεία εθνισμού.

Τον βαθμό ξεφτίλας και σύμπνοιας των καταλάβαμε το περασμένο καλοκαίρι όταν όλη η Ελλάδα κάηκε για τις μπίζνες που ο αγαπημένος της οικογένειας εισαγωγέας εξωτικών ουσιών ξεκίνησε επενδυτικά με τα φυντάνια της γνωστής κατασκευαστικής. Η χώρα πόνεσε για την τεράστια οικολογική και οικονομική καταστροφή της υπαίθρου, η νεολαία έκανε σύνθημα τη περιβόητη ακατάλληλη ατάκα για τον ίδιο τον πρωθυπουργό, πυροσβέστες εκβιάστηκαν να μην μιλήσουν για τα όσα είδαν σε επίπεδο επιχειρησιακής συμπεριφοράς του Κράτους που άφησε εσκεμμένα τα πάντα στην μοίρα τους και όμως κανείς πάλι συστημικά δεν άγγιξε καν τον Μητσοτάκη. 

Γιατί και πως εξηγείται αυτό ;

Μετά κ από τον τρόπο εκλογής και ανάληψης της νέας ηγεσίας στο νεκρόφιλο ΠΑΣΟΚ γίνεται κατανοητό ότι το σύνολο των οικονομικών λόμπι του ελληνικού αστισμού έχει επιλέξει να είναι η οικογένεια Μητσοτάκη η μαριονέτα εκτελεστής των deal τους την επόμενη περίοδο. Έδωσε μαθήματα φανατικής προσήλωσης στο παγκόσμιο Αμερικανικοσιωνιστικό φαρμακευτικό κατεστημένο με την στυγνή υπεράσπιση της ατζέντας του κτηνιάτρου και συμπατριώτη μας ... Μπουρλά. Μονιμοποίησε τον ρόλο του Ισραήλ σε θέματα πολιτικής εθνικής άμυνας και μετά την εκλογή Biden έδωσε στον Αμερικανικό παράγοντα ατέλειωτες δεσμεύσεις και χώρο συμφερόντων με την πρόφαση της διαμόρφωσης άμυνας απέναντι στην Τουρκική απειλή. 

Ο Μητσοτάκης επιπλέον ικανοποιεί με τα deal που αφορούν το μεγάλο μαφιόζικο κεφάλαιο των διεθνών κατασκευών την πλήρη αναμόρφωση της Αττικής σε φιλέτο του παγκόσμιου Αμερικανοσιωνιστικού real estate. Η απόλυτη στήριξη των ελληνικών ΜΜΕ εξηγείται και από την ειδική μεταχείριση των αφεντικών τους σε θέματα νέων επενδύσεων που εμπλέκονται δυναμικά μαζί με τα γεράκια του ξένου κεφαλαίου. Για τα τελευταία καυτά ζητήματα ουσίας ο νεκροθάφτης του ελληνικού εθνικισμού δεν έχει να πει το παραμικρό από τον Δομοκό, αφού αναλώνεται σε συγγραφή των βιβλίων του με χιλιοειπωμένα τσιτάτα και μια στείρα συνθηματολογία που την διαβάζουν μόνο οι οπαδοί του.

Ο Μητσοτάκης συνεπώς αφήνει να μεταμορφωθεί όχι μόνο ένα ακίνδυνο κέντρο στο πλάι του με την άλλη μικρό μαριονέτα της δήθεν σοσιαλιστικής Κρητικής ολιγαρχικής μαφίας αλλά συμπιέζει τον Τσίπρα σε μια πλήρη ακινησία που αποσκοπεί να τον οδηγήσει η στην ανοιχτή συμμαχία με το ΚΚΕ η στην συμμαχία με τον Ανδρουλάκη ώστε να καταστεί εσαεί εξαρτημένος αντιπολιτευτικά. Όλοι όμως συμφωνούν στους νέους ρόλους γιατί είναι πολλά τα λεφτά που έχουν μοιραστεί από τον Αμερικανικό παράγοντα - τους ίδιους που εξυμνεί ο δρομέας Χατζηγώγος - και έχουν να κάνουν και με την σταθερότητα που επιθυμούν να έχουν σε περίπτωση όξυνσης των γεωπολιτικών συγκρούσεων μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας λόγω Ουκρανίας.

Το ερώτημα που εύλογα προκύπτει από τα παραπάνω είναι γιατί αυτή την εκκωφαντική συστημική συναίνεση δεν προσπάθησε να την εκμεταλλευτεί καμία εκτός συστήματος δύναμη αυτή την διετία; 

Σε όλη την Ευρώπη από Ολλανδία, Γαλλία έως και την Ιταλία υπήρξαν κινήματα με συγκρούσεις και μαζικότητα που αν και δεν έφεραν νέες ριζοσπαστικές δυνάμεις στο προσκήνιο έδωσαν χώρο σε πολλές δυνάμεις εθνικοεπαναστατικές αυτή την φορά να παράξουν μαχητικό λόγο και παρέμβαση εξαιτίας της ολοκληρωτικής απουσίας κάθε αριστερής και ψεύδο-αντιεξουσιαστικής δύναμης από τις κινητοποιήσεις. Στην Ελλάδα τίποτα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο φεμινισμός του τρίτου κύματος που εξυμνείται από την ΠτΔ μέχρι την κόρη του αρχηγού της ελλαδικής ακροδεξιάς, έχει αντικαταστήσει την φιλεργατική δυναμική ανάμεσα στις εναπομείναντες ομάδες των Εξαρχείων οι οποίες με εξαίρεση το εφετείο και την πορεία για τον Κουφοντίνα αναλώνονται σε ομιχλώδεις συζητήσεις για την φασιστική απειλή, τις συναινετικές (;) παρτούζες και τον ρόλο των τραβεστί στις καταλήψεις πάντα κάτω από τις αφίσες του Άρη και του Μπακούνιν ή για το αν θα πρέπει να δίνεται λόγος στους δικαιωματιστές της νέας αριστεράς.

Η αιτία αυτής της πρωτοφανούς πολιτικής απουσίας ακόμα και μικρών δυνάμεων οφείλεται κυρίως σε μια ανελέητη χωρίς αρχές και ουσία αλληλοεξόντωση στην βάση δήθεν ιδεολογικών διαφορών ανάμεσα στις  δυνάμεις που αναζητούν πατήματα μετά το τέλος της Χ.Α. Οφείλεται στο γεγονός πως υπάρχει μια εθελουσία φυλάκιση σε χώρους και πρόσωπα και όχι η αναζήτησή σύνδεσης των ιδεών με λαϊκές δυνάμεις. Οφείλεται στο ότι υπάρχει ένας φετιχισμός γύρω από ένα μακρινό παρελθόν που υποτιμά και την Ιδέα και την Παράδοση και την Επανάσταση ως αρχές που αναζητούν πάντα σε κάθε εποχή νέα πόδια και όχι προσθετικά βοηθήματα.

Οφείλεται στο ότι κανείς δεν καθορίζεται με βάση αρχές αλλά και σύγχρονες πολιτικές θέσεις γύρω από την ΕΕ, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, το Ισραήλ και τον ρόλο του Σιωνισμού στην Ελλάδα, την Εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων και των αναγκών επιβίωσης. Παρά λοιπόν την συστημική ανοιχτά πια πρόσδεση του συνόλου της αριστεράς στο κρατικό και καπιταλιστικό status κανείς ακόμα δεν μπορεί να αδράξει τη ευκαιρία να παρέμβει για να κατοχυρώσει έστω μια μικρή αλλά διακριτή ριζοσπαστική αντισυστημική θέση στα πράγματα. Αυτά τα προβλήματα ενισχύονται και για ένα άλλο λόγο. Δεν υπάρχει ακόμα μια συντονισμένη διαδικασία διαμόρφωσης νέων αγωνιστών που να αποτελέσουν το φυτώριο μιας αυριανής επαναστατικής ελίτ που να μπορεί να ανταποκρίνεται σε τρία επίπεδα:

Πρώτον στο Πνευματικό-Ιδεολογικό επίπεδο, έχοντας κερδίσει τον εσωτερικό πόλεμο που θα θεμελιώνει την Ιεραρχία και την Πίστη στην επικαιρότητα της Ιδέας μέσα από σχολές, εκδόσεις με προσανατολισμό τέτοιο, συλλογικές εμπειρίες ηγεσίας που να καταπολεμούν τον στείρο αρχηγισμό, επικέντρωση στην θρησκευτικότητα της δράσης ενάντια στην εκκλησιαστική σιωνιστική πνευματική εξασθένηση. 

Δεύτερον στο πολιτικό επίπεδο θεμελιώνοντας ως δεδομένο τρόπο σκέψης την παρέμβαση στην εκάστοτε πολιτική συγκυρία, δίπλα και μέσα στον απλό λαϊκό κόσμο γύρω από θέματα που μπορούν να κάνουν εφικτό να δημιουργούνται δέσμες αγώνα σε κάθε κοινωνικό χώρο και κύτταρο χωρίς εξαιρέσεις. 

Τρίτον στο επίπεδο της οργανωτικής αυτονομίας θεμελιώνοντας ένα δίκτυο ελεύθερων ομάδων συντρόφων που να εξαπλώνονται στις μεγάλες πόλεις με κοινά χαρακτηριστικά και θέσεις, που να καθιστούν διακριτή την παρουσία μιας Εθνικής Λαϊκής Αυτονομίας που σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα να βρίσκεται έμπρακτα εκεί από την σκοπιά της Τρίτης Θέσης.

Τα παραπάνω δεν αφορούν προφανώς όσους υπαρξιακά θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν αμετάβλητοι «χώροι» και δικά τους εκλογικά ή κερδοσκοπικά «χωράφια». Δεν αφορούν τους πάσης φύσεως «Πατριάρχες», εκδότες της πλάκας που συνουσιάζονται με την δεξιά και τους σιωνιστές, κομματικούς Φαρισαίους και κρυφούς πράκτορες του κράτους και της Ακροδεξιάς του. Αφορούν όσους θέλουν πρώτα από όλα να συγκροτήσουν μια νέα δυναμική, όσους θέλουν να απεγκλωβιστούν από την απραξία που θρέφεται με στημένα ιδεολογικά γκέτο. Δεν μπορεί κανείς να αφήσει απαρατήρητο πως μια διετία τώρα ετοιμάζεται κάτι που σύντομα δεν θα επιτρέπει ούτε καν την ανώφελη διαδικτυακή ενορχηστρωμένη διάλυση γύρω από εκτός πολιτικής και πνευματικής επικαιρότητας διαμάχες.

Είναι χρήσιμο να σκεφτούμε με το αυτοκριτικό πνεύμα που είδε σε μια άλλη εποχή τα πράγματα ο Ντομινίκ Βενέρ στο κείμενο «Για μια θετική κριτική» που κυκλοφόρησε στην γλώσσα μας από την Fatria Zentropa. Είναι ακόμα πιο απαραίτητο να σκεφτούμε με βάση το σκεπτικό του Γκαετάνο Μόσκα για τις ελίτ, διαβάστε την εξαιρετική σχετική έκδοση από τις Εκδόσεις «Έξοδος». Πρέπει να ενωθούν δυνάμεις, να δημιουργήσουν επίπεδα δράσης, θεωρίας, ταυτότητας και συντονισμού. Να υπάρξει μια θέληση να μπορεί το ρόλο της πραγματικής εθνικής και λαϊκής αντιπολίτευσης να τον επικαλείται έστω και χωρίς δυνάμεις μια συνεργασία δομών που να κοιτάει προς τα εκεί, να σχεδιάζει προς τα εκεί, να προετοιμάζεται δηλαδή να κυνηγήσει αυτό τον ρόλο.

Δεν χρειάζονται για όλα αυτά δήθεν συνέδρια που στην πραγματικότητα θα είναι γραφικές συναντήσεις καφενείου για την επανεμφάνιση νεκραναστημένων πειραμάτων που απέτυχαν στο παρελθόν. Χρειάζεται απόφαση, σκέψη, ωριμότητα, ενδιαφέρον να στηθούν τα μακροπρόθεσμα ενάντια σε κάθε τι βραχυπρόθεσμο. Χρειάζεται να δώσουμε χώρο στην πραγματική Αυτονομία να ανθίσει, να δημιουργήσει πρωτοβουλίες, να δοκιμάσει στα αχαρτογράφητα νερά των λαϊκών αγώνων χωρίς το άγχος της ανεύρεσης ενός Μεσσία αρχηγού ή αρχιερέα γιατί μόνο τα αυθεντικά κινήματα γεννάνε τους Προφήτες τους, όχι οποιαδήποτε τεχνοκρατική μίμηση του κοινοβουλευτικού σωλήνα.

Ας μελετήσουμε τα μεγάλα κινήματα μας, πως έγιναν οργανισμοί που εξαπλώθηκαν και νίκησαν όχι πως παρήλαυναν ούτε πως έδειχναν δύναμη. Αλλά πως την απέκτησαν την δύναμη, αυτό λείπει σήμερα. 

Να μελετήσουμε για να εμπνευστούμε και όχι να μιμηθούμε και σε αυτή την έμπνευση δεν αρκούν η Φασιστική Ιταλία και η Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία του μεσοπολέμου. Μας λείπει και η Κούβα του Περονιστή Τσε, η Αργεντινή του Περόν, η Κανταφική Λιβύη, η Νασσερική Αίγυπτος και η Μπααθική Συρία, το Σοσιαλοεθνικιστικό Ιράκ. Μας λείπει η πύρινη ορμή της μεγάλης Ιρανικής Επανάστασης και ο δρόμος ανάπτυξης της Λιβανέζικης Χεζμπολάχ, το ανολοκλήρωτο πείραμα της Ιταλικής Terza Posizione και η μητροπολιτική καινοτομία της «αριστερής» νεοφασιστικής Κάζα Πάουντ. 

Μας λείπει μια Εθνική Αυτονομία που θα συνθέτει στο σήμερα της Ευρώπης και της Ελλάδας την  ιδεολογία της «Τρίτης Θέσης». Αυτή είναι η αντιπολίτευση που θα ωφελήσει  τον λαό και το έθνος ώστε να υπάρξει δυνατότητα μεγάλης εθνικοεπαναστατικής αλλαγής σε βάθος χρόνου.

Horst Mahler: «Μία όξυνση της καταπίεσης τελικά θα στρέψει το λαό ενάντια στο κράτος και θα τροφοδοτήσει, έτσι, την επαναστατική αντίσταση»

"Ας λείψει το κράτος, που θα της είναι εμπόδιο ή θα παραμορφώνει την εθνική ψυχή. Αν το κράτος στενοχωρεί το έθνος, πρέπει αναγκαστικά ή να αλλάξει μορφή ή να χαθεί. Το κράτος που εμποδίζει τη φυσιολογία του έθνους, είναι περιττό και βλαβερό"

Ίων Δραγούμης

Το μάτι του Σάουρον, οι εστίες αντίστασης, τα ορκς της αντιφασιστικής ακροδεξιάς … και μια ταινία.

Η αληθινή εξίσωση είναι «δημοκρατία» = διακυβέρνηση από τους παγκόσμιους χρηματιστές. Το κύριο χαρακτηριστικό των σύγχρονων κυβερνήσεων είναι ότι δεν γνωρίζουμε ποιος κυβερνά, de facto ακόμα περισσότερο και από de jure. Βλέπουμε τον πολιτικό και όχι τον χρηματοδότη του. Ακόμα λιγότερο τον χρηματοδότη του χρηματοδότη, ή, το σπουδαιότερο όλων, τον τραπεζίτη πίσω από τον χρηματοδότη. Ενθρονισμένος πάνω από όλα, κατά τρόπο δίχως προηγούμενο στο παρελθόν, βρίσκεται ο κεκαλυμμένος  με πέπλο προφήτης της οικονομίας, επηρεάζοντας όλους τους ανθρώπους με ένα είδος μαγείας και δίδοντας χρησμούς σε μία γλώσσα ακατανόητη για τον κόσμο.

        J.R.R. Tolkien,  Candour Magazine, 13 Ιουλίου 1956 

Ασπρόπυργος

... ξεπρόβαλε η κυρά - Φωτιά η βυζάστρα και ορθή, βουβή στα σκοτεινά μας γνέφει στάχτη ας γενούν της ατιμιάς τα κάστρα! ... 

του Μαύρου Χμερ

Όπως είχε γραφτεί και σε έναν διαδικτυακό τοίχο «Είναι θέμα χρόνου ο Σάουρον να στρέψει το μάτι του στους εθνικιστές που δεν συμμετέχουν στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι». Οι εξελίξεις αποδεικνύουν ότι αυτό εφαρμόζεται σταδιακά - μετά την επικοινωνιακή εισαγωγή που ήταν στήλες σε καθεστωτικές πηγές - σε όσους όχι μόνο έχουν ενεργή πολιτική δράση απέναντι στην βιοτρομοκρατία αλλά και σε άλλους που απλά αμφισβητούν έστω και επιδερμικά το αφήγημα της εξουσίας παρά το γεγονός ότι αυτό γίνεται πολλές φορές χωρίς σχεδιασμό ή μελλοντική προοπτική εκ μέρους τους.

Σήμερα από την δική μας πλευρά ως Αυτόνομοι που δεν πέσαμε θύματα του κομματισμού και περπατάμε καθημερινά ανάμεσα σε υλικά και ανθρώπινα ερείπια η παρατήρηση του εχθρού είναι ξεκάθαρο και καθημερινό φαινόμενο. Σε γειτονιές και πόλεις, η αυξανόμενη λύσσα του κράτους που συμπορεύεται με την βία για όσους γνωρίζουν την ελληνική μυθολογία, η δημόσια ειρωνεία των κονδυλοφόρων και των γιατρών που σιγοντάρουν την γενοκτονική κυβερνητική πολιτική της γνωστής οικογένειας που θυμίζει «δυναστείες» της Κολομβίας αλλά με μια βαλκανική «αισθητική», οι δηλώσεις του γνωστού σερίφη για εισβολές σε σπίτια και συνάξεις νεολαίων είναι μόνο η πρόγευση από την τελική μάχη που έρχεται. Μια μάχη που δεν θα ορίσει μόνο την τύχη της Ελλάδος αλλά και της Ευρώπης.

Απέναντι στην κλιμακούμενη απειλή που θυμίζει την επέλαση του κακού στο «Lord of the Rings» έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις μιαρές στρατιές της κατοχής οι οποίες ξεπηδάνε μέσα από την ίδια την ψυχή και την καρδιά της αστικής δημοκρατίας, μέσα από τα βάθη και τα σπήλαια της καθημερινής κοινωνικής κόλασης που διαμορφώνεται και παίρνει το τελικό σχήμα στο καλούπι με την λάβα που είναι γέννημα της κληρονομιάς της γαλλικής επανάστασης. Μιας δημοκρατίας που εξυπηρετεί στο ακέραιο τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των παγκόσμιων εξουσιαστών, των τραπεζών και των αιώνιων τοκογλύφων του «λαού του ανέμου».

Και εκεί που όλα δείχνουν να έχουν τελειώσει μέσα στο σκοτάδι του σάπιου βασιλείου των 300 που ρουφάνε αχόρταγα από τον λαιμό το αίμα της κοινωνίας και της πατρίδας ξεπετάγονται φλόγες αντίστασης σκόρπιες αλλά δυνατές για να τις παρατηρήσουμε. Πριν καιρό στην Θεσσαλονίκη, πιο πρόσφατα στον Κορυδαλλό και λίγες μέρες πριν στον Ασπρόπυργο.

Κορυδαλλός

Θεσσαλονίκη

Η Σιδηρά Νεολαία με πατριωτικό πρόσημο στην πλειοψηφία της, με την Γαλανόλευκη στο χέρι και την φωτιά της οργής στο άλλο - που θυμίζει τους Φινλανδούς μαχητές που την καθιέρωσαν - αυτή η νεολαία που είναι κλειδαμπαρωμένη από τους πραιτοριανούς και την απειλούν θεοί και δαίμονες στα σχολεία και στις σχολές, στους χώρους εργασίας και στα κανάλια, έστω και για λίγο αμφισβήτησε την καθεστωτική υγειονομική γκιλοτίνα και βγήκε να βροντοφωνάξει ότι θα αντισταθεί. Μαζί τους στάθηκαν και τα παιδιά της «Εθνικής Αυτονομίας» όλοι ενωμένοι στον δρόμο.

Τα ΜΜΕ τους εξύβρισαν, τους λοιδόρησαν, τους πρόσβαλλαν με χαρακτηρισμούς (σε άλλες περιπτώσεις θα είχε ενεργοποιηθεί ο αντιρατσιστικός νόμος)  για να μειώσουν την αξία του γεγονότος. Και όμως επί σειρά ημερών ούρλιαζαν οι τελάληδες του καθεστώτος για να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο και να μην υπάρξουν νέες αντιδράσεις και εκρήξεις οργής από αυτούς που δεν έχουν να χάσουν τίποτα παρά μόνο τις αλυσίδες τους.

Παρά την απογοήτευση και το χαμηλό ηθικό, παρά την διάλυση της ευρύτερης λαϊκής αντίστασης και την επέλαση των υπερασπιστών του «παρλιαμενταρισμού», παρά την ενίσχυση της καταστολής και των σκυλιών της οφείλουμε να στηρίξουμε και στο μέλλον την Εθνική Αντίσταση. Προσοχή όμως! Το ίδιο το σύστημα αναπληρώνει τις επικοινωνιακές και οργανωτικές απώλειες του και ρίχνει στην μάχη όχι μόνο τους εθνομηδενιστές αλλά και νέες δυνάμεις, εφεδρείες αντιφασιστικών ορκς με λάβαρο και τον «πατριωτισμό» τα οποία διψάνε για νέα κόμματα, καρέκλα, επιδόματα, οφίτσια, αυτοπροβολή και εξουσία. Αυτά τα ορκς είναι κομματικά κτήνη με ή χωρίς γραβάτες μέχρι χτες αφισοκολλητές και οπαδοί του Καραμανλισμού οι οποίο στο όνομα της ενότητας μιλάνε σήμερα για Ελλάδα και Ελληνισμό αλλά πλήττουν την Πατρώα Γη αφού είναι σάρκα από την σάρκα του εσωτερικού εχθρού.

Μέσα από τις εκπομπές και τις συνεντεύξεις, μέσα από δηλώσεις για ενώσεις κομμάτων και στημένα άρθρα σε διαδικτυακά κανάλια, ντυμένοι με ακριβά κουστούμια και γραβάτες ή με ένα δήθεν λαϊκό προφίλ ανάλογα με τον ρόλο, προσκυνούν τον Σιωνισμό, παραπλανούν τους εθνικιστές, βγάζουν φράγκα με βιβλία και άλλες τακτικές που έμαθαν από παλαιότερους γνωστούς απατεώνες. Είναι οι ίδιοι που δεν αμφισβητούν το ΝΑΤΟ, την Ε.Ε. και το Ευρώ και ψελλίζουν δικαιολογίες για  να μην μπουν στην ουσία. Είναι αυτοί που ενοχλούνται ακόμη και από την έννοια του «εθνικιστικού» και μιλάνε με θράσος για «εθνικό» σε μια ένδειξη της κατευθυνόμενης σκέψης τους που προκαλεί ιστορικούς συνειρμούς για όσους γνωρίζουν την πολιτική ιστορία και τις τακτικές των στοών και των πρεσβειών.

Είναι αυτοί που καλούν σε κομματική επιστράτευση πρώην παχύσαρκους «αλεξιπτωτιστές» και κολλητούς του Σαμαρά, φιλελεύθερους που δεν έχουν πρόβλημα με την εμετική ατζέντα του πολιτιστικού μαρξισμού, κομματάρχες που έχουν μηδενικό αριθμό οπαδών αλλά πολυάριθμες σφραγίδες, «ευνούχους» της γνωστής κομματικής αυλής που χρηματοδοτούνται  από τις Βρυξέλλες, ιδιοκτήτες ιστολογίων που διαθέτουν δηλώσεις μετανοίας και καταδικάζουν την Αντιδημοκρατική Κοσμοθεωρία επειδή έτσι τους είπαν τα αφεντικά τους, πολιτικοί κατσαπλιάδες του χειρίστου είδους που εκεί που χρώσταγαν παντού βρέθηκαν ξαφνικά με λεφτά αφού τους προστάτεψαν τα πρόσωπα του παρακράτους και που έχουν κάνει περιουσία από την συρραφή βιβλίων και οι ηλίθιοι τους θεωρούν και «Πατριάρχες» … ποιους … τους στυλοβάτες του καθεστώτος που επέλεγαν την γειτνίαση με τις δυνάμεις ασφαλείας σε παλιότερες εποχές για ευνόητους λόγους. Αν δεν είναι «Πατριάρχες» σίγουρα είναι Αρχιερείς της διαπλοκής, της τοκογλυφίας και των συμφερόντων, τα δαιμονικά ορκς της πιο σάπιας «εθνικοφροσύνης» που ζέχνει αντιφασισμό. Πολλές φορές τον τελευταίο καιρό με κροκοδείλια δάκρυα ουρλιάζουν «ότι τώρα πρέπει να σωθεί η πατρίδα, τώρα!!!» αφού έχουν νέες οδηγίες από την δεξιά.  

Δείγματα μιγάδων του δήθεν «πατριωτισμού» που τα τελευταία χρόνια αναδείχτηκαν ξαφνικά από το πουθενά … σε ηγετικές γραφικές φιγούρες της αντιφασιστικής ακροδεξιάς, παρέσυραν χιλιάδες νεολαίους, έστησαν κομματικά μαγαζάκια, πούλησαν βιβλία και μαντζούνια, ζύγισαν ελπίδες και όνειρα, έβγαλαν μπόλικα λεφτά και όταν το σύστημα τους «έκλεισε το μάτι» ξεφούσκωσαν σε ελάχιστο χρόνο και την θέση τους πήρε το επόμενο «σκιάχτρο» στο «χωράφι» που από χώρα είναι πλέον χώρος. Είναι οι ίδιοι κομματικοί λούστροι που από το ’45 και μετά εξυπηρετούν τον διεθνή παράγοντα, οι υπηρέτες της πλουτοκρατίας.

Τέλος η πρόσφατη συναισθηματική προσέγγιση μπροστά στις διαδικτυακές κάμερες με τα κροκοδείλια δάκρυα των διάσημων «βοσκών» της antifa ακροδεξιάς που θέλει να δηλώνει κατά καιρούς και «εθνικιστική» αλλά και «λαϊκή δεξιά» απέναντι στον διαιρεμένο και αποπροσανατολισμένο εθνικιστικό «χώρο» θυμίζει το love story του Βασίλη Γεωργιάδη και το «Στάσου μύγδαλα» στην ταινία «Κορίτσια στον ήλιο» όπου ο ηθοποιός έκανε τον τσοπάνο και κυνηγούσε την Αν Λόμπερκ στα χωράφια για να της προσφέρει αμύγδαλα. Θυμίζουμε όμως ότι σε αντίθεση με την ταινία υπάρχει κίνδυνος δηλητηρίασης αφού «υπάρχουν δύο ποικιλίες αμύγδαλου, το γλυκό αμύγδαλο και το πικραμύγδαλο. Το πικραμύγδαλο περιέχει μεγάλη ποσότητα υδροκυανικού οξέος. Ακόμη και 7-10 ωμά πικραμύγδαλα μπορεί να αποδειχθούν επικίνδυνα ή θανατηφόρα».

Φτύστε λοιπόν τα καθεστωτικά πικραμύγδαλα πριν σας κάνουν κακό τόσο σε εσάς όσο και στην Ιδέα … πρέπει να παραμείνουμε αγέρωχοι απέναντι στον εχθρό!

Για όσους νιώθουν ότι δεν μπορούν να είναι «κομματικά πρόβατα» κανενός και αρνούνται να υποταχθούν στα μαντριά και στα παραμύθια του «πατριωτικού» αντιφασισμού και για να μην καταλήξουν στο τσιγκέλι του σφαγείου της δημοκρατίας ή στο στομάχι των ορκς ας διαβάσουν πρώτα τα 170 άρθρα εδώ και μετά το .pdf εδώ …

«Μια όξυνση της καταπίεσης τελικά θα στρέψει το λαό ενάντια στο κράτος και θα τροφοδοτήσει, έτσι, την επαναστατική αντίσταση»

Horst Mahler

9η Μαίου 1956: Όταν ο «εθνάρχης» Καραμανλής έδινε εντολή να δολοφονηθούν Εθνικιστές διαδηλωτές …

«Στις 9 Μαΐου 1956 χιλιάδες λαού συγκεντρώθηκαν στην Πλατεία Ομονοίας για να καταδικάσουν τα σκληρά μέτρα του άγγλου κυβερνήτη Χάρντινγκ στην Κύπρο και την εκτέλεση των αγωνιστών Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου. Οι διαδηλωτές ζητούσαν την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, αποδοκιμάζοντας τον νεοεκλεγέντα πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή.


Μετά το πέρας του συλλαλητηρίου, οι συγκεντρωμένοι θέλησαν να οδεύσουν προς τη Βρετανική Πρεσβεία στο Κολωνάκι. Στην οδό Δραγατσανίου, λόγω του ότι είχαν στηθεί οδοφράγματα, η σύγκρουση ήταν ιδιαίτερα σφοδρή, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους τρεις διαδηλωτές: Ευάγγελος Γεροντής (28 ετών), Ιωάννης Κωνσταντόπουλος (21 ετών), Φραγκίσκος Νικολάου (23 ετών).

Στα νοσοκομεία μεταφέρθηκαν 265 τραυματίες, 165 από σφαίρες αστυνομικών και 100 με μώλωπες από χτυπήματα. Η θυσία τους, όπως και δεκάδων άλλων Αγωνιστών της Ένωσης παραμένει αδικαίωτη. ΑΘΑΝΑΤΟΙ!»

Η Γενική Απεργία της Αγγλίας στις 3 Μαΐου 1926.

Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ξεκάθαρο ότι η Βρετανία παρέδιδε τα σκήπτρα της παγκόσμιας ηγεμονίας στις ΗΠΑ. Η μετάβαση, όμως, στο νέο καθεστώς διήρκεσε χρόνια (ουσιαστικά μέχρι τον επόμενο Πόλεμο) και έγινε σταδιακά όπως ακριβώς σήμερα η Κίνα απειλεί να πάρει την θέση των ΗΠΑ.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’20, η βρετανική αστική τάξη έδινε σκληρή μάχη να αποκαταστήσει την οικονομική ισχύ που διέθετε πριν τον Πόλεμο. Η κρίση ήταν έντονη, ιδιαίτερα στον κλάδο της ενέργειας, όπου τότε ο άνθρακας κατείχε θέση αντίστοιχης εκείνης που σήμερα έχει το πετρέλαιο. Όλα ξεκίνησαν από την προσπάθεια των αφεντικών να καταργήσουν τις Συλλογικές Συμβάσεις, κάτι που σήμερα είναι ξανά στην ημερήσια διάταξη. 

Η πρώτη μεγάλη μάχη για το συνδικαλιστικό κίνημα της Βρετανίας έγινε με τους ανθρακωρύχους. Ο ανταγωνισμός με τα ανθρακωρυχεία της Γερμανίας είχε οδηγήσει σε μείωση τα κέρδη των εργοδοτών. Στις 30 Ιουνίου 1925, οι ιδιοκτήτες των ανθρακωρυχείων ένιωσαν ότι έχουν τη δύναμη να προχωρήσουν σε μεγάλες επιθέσεις.  Διέκοψαν τις διαπραγματεύσεις για τη Συλλογική Σύμβαση  και απείλησαν το συνδικάτο ότι αν δε δεχτεί να δουλεύουν  οι εργαζόμενοι χωρίς συλλογική σύμβαση θα ξεκινήσουν απολύσεις. 

Θέλοντας να αποφύγει την μετωπική σύγκρουση, η κυβέρνηση των Συντηρητικών ανέλαβε να επιδοτήσει τις πολυεθνικές του κάρβουνου, με αντάλλαγμα το «πάγωμα» μισθών και απολύσεων. Από την αρχή ξεκαθαρίστηκε ότι η επιδότηση θα διαρκέσει για 9 μήνες και στη συνέχεια θα πρέπει να βρεθεί άλλη λύση, η αναζήτηση της οποίας ανατέθηκε σε «επιτροπή σοφών».

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Γενική Απεργία: 20.02.2013

"Η πιο απαίσια αρχή του Καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος είναι ότι μας έχει μάθει να κρίνουμε τα πάντα και τους πάντες με βάση το χρήμα και την ιδιοκτησία".

 "Οτιδήποτε είναι επιζήμιο για την σημερινή τάξη πραγμάτων έχει την υποστήριξή μας. Διότι εμείς επιζητούμε την Καταστροφή. Σε ένα κόσμο που μας έχει περιθωριοποιήσει, υψώνουμε την αρχή της θέλησης για καταστροφή , διότι μόνο η καταστροφή που θα καθαρίσει τα πάντα από το σάπιο φιλελεύθερο σύστημα θα ανοίξει τον δρόμο σε εμάς τους Εθνικοσοσιαλιστές.

 

Γι' αυτό και εμείς παλεύουμε για να επιταχύνουμε την αρχή της καταστροφής του σημερινού συστήματος στηρίζοντας ότι εναντιώνεται σε αυτό και το βλάπτει , όπως κάθε απεργία , κάθε κυβερνητική κρίση , κάθε αδυναμία του Κράτους.

Κάθε αποδυνάμωση του είναι καλή , πολύ καλή για μας και πάντα εμείς θα προσπαθούμε να δυναμώνουμε όλες τις παραπάνω δυσκολίες για το κράτος , με πείσμα και με θέληση ώσπου αυτό τελικά πεθάνει".

Gregor Strasser

Πορεία 24.11.2012

Κάλεσμα των Αυτόνομων Εθνικιστών.

Έργο σε επανάληψη.

γράφει η Κυνίσκα


Έργο σε επανάληψη. Ή αλλιώς, τηλεοπτική σειρά σε επεισόδια. Μόνο έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω την σημερινή 24ωρη Πανελλαδική απεργία και την πορεία προς την Βουλή. Στο "ίδιο έργο θεατές" λοιπόν, είδα τον κάθε ηθοποιό να είναι στην θέση του και να παίζει τον ρόλο του. Όλα μέρος ενός συστήματος που μόνο σκοπό έχει την "διάλυση ησύχως" και μάλιστα εκ των έσω, ενός άτυχου - ίσως και λίγο ηλίθιου - λαού.

 

Άτυχου γιατί του έλαχε ηγεσία ξεπουλημένη στο παγκόσμιο χρηματιστηριακό καθεστώς αλλά όσο ξεπουλημένη τόσο και σάπια. Το έργο λοιπόν, παίχτηκε ξανά το ίδιο, προβλέψιμο από την αρχή αλλά και κάπως ανιαρό. Τα συνδικάτα και οι συνδικαλιστές, ταγοί των εργαζομένων, εξάντλησαν την οργή του κόσμου με συνθήματα - γεμάτα επανάσταση είναι η αλήθεια - ενώ τους ψιθυρίζει στ' αυτί: ραντεβού για σουβλάκι στο Μοναστηράκι όταν δείτε τα ... σκούρα !!!

Η "μπατσική" παρουσία μετρημένη στα δάκτυλα, μάλλον ... απουσία θα χαρακτηριζόταν. Οι αναρχικοί υπαλληλίσκοι του κράτους, αφού φόρεσαν τα "κουστούμια" τους  έδωσαν την δική τους παράσταση.  Και τέλος η αριστερά ! Πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα. Σε όλες τις μορφές και τις αποχρώσεις. Στο τέλος της πορείας και κρατώντας τα ηνία της θεωρητικής κατεύθυνσης. Στην θεωρία πρωτοστατούσα και καπηλευόμενη τα αγαθά ένστικτα του λαού δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης για το "ποιός ελέγχει το παιχνίδι"...

Δυστυχώς! Με την εθνικιστική φωνή απούσα όλος αυτός ο θίασος έδωσε τα χέρια και ξεκίνησε την παράσταση. Ο μόνος χαμένος είναι ο Λαός που για μια ακόμη φορά διαλύθηκε τρέχοντας στους κάθετους δρόμους του Συντάγματος, ακόμη πιο μπερδεμένος, ακόμη πιο ανικανοποίητος, ακόμη πιο αηδιασμένος. Τα ΜΜΕ χειροκροτούν αυτήν την ώρα, για το πόσο "αναίμακτη" και "ειρηνική" ήταν αυτή η διαδήλωση.

Εγώ όμως ονειρεύομαι την στιγμή που αυτός ο Λαός θα αγνοήσει τα ... "παιχνιδάκια" μπάτσων - αναρχικών και θα αναζητήσει μόνος του, τους ... εθελοντές της "κρεμάλας" και της γκιλοτίνας.

Υ.Γ. Προς συντρόφους ένθεν και κείθεν: είμαστε παντού...

Μια συγκέντρωση για την Μυρτώ (άρθρο της ΦΛΕΦΑΛΟ)

του Στέφανου ''Linassos''

Ένας από τους εμφανέστερους τρόπους που υπάρχουν προκειμένου να αντιληφθεί κανείς τον μετασχηματισμό της κουλτούρας, της παραγωγής, της πολιτικής και της ζωής εν γένει, που συντελέστηκε με την έλευση της Νεωτερικότητας (σε σύγκριση με τις παραδοσιακές κοινωνίες) είναι η εστίαση στον τομέα της δικαιοσύνης.


Ανατρέχοντας στο παρελθόν, και στις προ-νεωτερικές εποχές, θα συναντήσουμε την παρεχόμενη από τις αρχές δικαιοσύνη να συνδέεται στενά με το κοινό περί δικαίου αίσθημα και με την Ιδέα του Δικαίου. Του Δικαίου ως κατάστασης αρχετυπικής, που υφίσταται όταν ο καθένας λαμβάνει αυτό που αξίζει.

Στα πλαίσια αυτής της αντίληψης, η εκδίκηση αποτέλεσε περίπτωση ενδεχόμενη και αποδεκτή. Γινόμενη αντιληπτή ως άγρυπνος τιμωρός του κάθε ενδεχόμενου αδικίας, διαπότιζε τις πολιτικές νοοτροπίες και διαχεόταν στις δικαστικές αποφάσεις. Αντίθετα με την παραδοσιακή αντίληψη του Δικαίου, στην Νεωτερικότητα επικράτησε η εργαλειακή εφαρμογή της δικαιοσύνης.


Κανονισμοί κωδικοποιημένοι διαμορφώνουν το πλαίσιο διαβίωσης σε «μηχανοποιημένα συμβολαιακά κράτη», που πάσχουν από έλλειψη εθνικής και κοινοτικής οργανικότητας, όντας αρθρωμένα σε υλιστικούς αρμούς και βρισκόμενα σε κατάσταση αντίθεσης με την παραδοσιακή πνευματικότητα.

Το ελλαδικό κράτος της Μεταπολίτευσης αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα μιας τέτοιας απόπειρας για απόσβεση του ζωντανού στοιχείου της εθνικής οργανικότητας και της μετάβασης σε μια κατάσταση νεωτερικού τύπου. Ωστόσο, πέρα από το γενικότερο αυτό χαρακτηριστικό η ελληνική κοινωνία βρέθηκε αντιμέτωπη με μια ακόμη παράμετρο. Το νεωτερικό ελλαδικό κράτος μπορεί να είναι υλιστικό και μηχανιστικό, ωστόσο – αντίθετα με εκείνα της υπόλοιπης Ευρώπης – είναι ταυτοχρόνως αδύναμο. Αδύναμο λόγω εξωτερικών γεωπολιτικών συνθηκών αλλά και δέσμιο εσωτερικών κατεστημένων (τα οποία εμφορούνται από ακόμη περισσότερο νεωτερικές αντιλήψεις).

Η εν λόγω αδυναμία έγινε ορατή στην περίπτωση του ειδεχθούς εγκλήματος που διέπραξε Πακιστανός λαθρομετανάστης εις βάρος ενός δεκαπεντάχρονου κοριτσιού σε νησί του Αιγαίου. Πεποίθησή μου είναι πως το χειρότερο έγκλημα που μπορεί κανείς να διαπράξει είναι η ατίμωση συνανθρώπων του, ιδίως μάλιστα όταν αυτή γίνεται κατόπιν σχεδιασμού.


Ως ρομαντικός και παραδοσιοκράτης δεν διστάζω να υποστηρίξω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις μια υγιής κοινωνία θα έπρεπε να αφήνει χώρο στην εκδίκηση. Επειδή, όμως, δεν ζούμε σε μια τέτοια εποχή, αλλά αντιθέτως βρισκόμαστε σιδηροδέσμιοι του νεωτερικού πλαισίου, θα περίμενε κανείς να εφαρμοστεί ο τυποποιημένος κανονισμός στην περίπτωση του συλληφθέντα εγκληματία.

Ωστόσο, το ελλαδικό κράτος δεν έκανε ούτε αυτό! Υποταγμένο στην αριστεροκρατία της Μεταπολίτευσης και δειλό στην συμπεριφορά του προς τις άλλες χώρες (με ορισμένες εκ των οποίων ο εγκληματίας φαίνεται να συνδέεται), νόθευσε στοιχεία της υπόθεσης και αντί να προφυλακίσει το πακιστανικό κτήνος σε κάποιο ίδρυμα ενηλίκων, το έστειλε «για διακοπές» σε φυλακές ανηλίκων.

Ως εκ τούτου, η συγκέντρωση του Σαββάτου που είχε χαρακτήρα διαμαρτυρίας για την ιδιότυπη ασυλία προς τον εγκληματία, καταδίκης του εθνοδιαλυτικού φαινομένου της μετανάστευσης και -κυρίως - συμπαράστασης προς την οικογένεια της άτυχης μικρής που έπεσε θύμα των ορέξεων του δράστη, τράβηξε το ενδιαφέρον μου.


Έτσι, αγνοώντας τις απειλές κάποιων ανεκδιήγητων της Αριστεράς και του Αναρχισμού, που έκαναν αντιδιαδήλωση υποστήριξης του βιαστή - δολοφόνου (!), γύρω στις 20:00 βρέθηκα στην πλατεία Συντάγματος.

για την συνέχεια στον σύνδεσμο εδώ ...

Μια συγκέντρωση για όσους θυμούνται τη Μυρτώ.

Περισσότεροι από 500 εθνικιστές αλλά και απλός λαός έδωσαν το παρών μετά τις 7 το απόγευμα και μέχρι τις 9 και μισή το βράδυ του Σαββάτου (1/9/2012), σε μια συγκέντρωση συμπαράστασης για τον τραυματισμό και τον βιασμό της 15χρονής Μυρτώ στην Πάρο από τον Πακιστανό μετανάστη.

Ο κόσμος αυθόρμητα πήγαινε στη συγκέντρωση, συμμετείχε, φώναζε συνθήματα και έφευγε. Η συγκέντρωση έγινε μετά από κάλεσμα στο ίντερνετ. Μαζεύτηκαν στο πάνω μέρος της πλατείας Συντάγματος και φώναζαν συνθήματα ενώ έψαλλαν και τον εθνικό ύμνο. Δεν υπήρχε κάποια οργάνωση ή πολιτικό κόμμα που να έχει τον συντονισμό των συγκεντρωμένων. Παρόλα αυτά ο κόσμος φώναζε δυνατά τα συνθήματα εναντίον των ξένων και κατά του πολιτικού συστήματος.

Τα συνθήματα ήταν εθνικιστικά, υπέρ του φυλετικού σοσιαλισμού και κατά του καπιταλισμού, όπως «κεφάλαιο και ξένοι φονιάδες ενωμένοι» και άλλα ενάντια σε μπάτσους και πολιτικούς.Η ασφάλεια αλλά και το πολιτικό σύστημα είχε στείλει κάμερες να καταγράψουν τα πρόσωπα, αλλά με έξυπνη κίνηση τακτικής και αυτοπροστασίας τα άτομα απλώθηκαν κατά μήκος του πεζοδρομίου της πλατείας Συντάγματος και στο κάτω μέρος της πλατείας υπήρξαν πηγαδάκια όπου έγιναν πολιτικές ζυμώσεις.

για την συνέχεια στον σύνδεσμο εδώ ...

Κάλεσμα αυτοοργάνωσης για την 25η Μαρτίου (Δίκτυο Αυτόνομων Εθνικιστών)

Καλούμε όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες να βρίσκονται σε εγρήγορση ενόψει των λαϊκών κινητοποιήσεων της 25ης Μαρτίου. 

Οι νεοχίπηδες της πολιτικής και τα τσιράκια τους θέλουν μια φιέστα που θα παρατείνει το καταστροφικό έργο τους. Επιδιώκουν με τη βοήθεια της καταστολής να πραγματοποιήσουν το χρέος της "Εθνικής Μνήμης", για τα μάτια του κόσμου, μέσα από την πλήρως αστική λογική. 

Η πολιτική τους ανυπαρξία και η μηδενική τους επιρροή είναι πλέον γεγονός, θέλουν να κερδίσουν έδαφος και είναι αλήθεια ότι φοβούνται την οργισμένη Ελλάδα. Καλούμε επίσης τον κόσμο να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός και να μην κινείται πουθενά μεμονωμένα, διότι τα αρμόδια υπουργεία επιστρατεύουν χιλιάδες άνδρες με πολιτικά ανάμεσα στον κόσμο, που δε θα διστάσουν προκειμένου να καταπνίξουν οποιαδήποτε διαμαρτυρία και να συλλάβουν, να προκαλέσουν οι ίδιοι μικροαναταραχές. 

Σε κάθε περίπτωση, ας θυμίσει η μέρα αυτή λίγο από "Επανάσταση ενάντια στους σύγχρονους προσκυνημένους".  

25.03.2012 ... Ημέρα οργής και μνήμης

Οι κυβερνώντες σε πλήρη συνεργασία με την αστική ακροδεξιά και τα κατευθυνόμενα μέσα μαζικής αποβλάκωσης κάνουν λόγο για «απόλυτη τάξη και ψυχραιμία» την ερχόμενη Κυριακή.

Η πλειοψηφία της αριστεράς συμμετέχει με την σειρά της στο παιχνίδι της κυβέρνησης και αποπροσανατολίζει τον λαό για μια ακόμη φορά.

Προς απάντηση όλων αυτών οι Αυτόνομοι Εθνικιστές  /  Εθνικοσοσιαλιστές σας καλούν σε εγρήγορση και κινητοποίηση με τελικό στόχο την τιμωρία του σάπιου καθεστώτος !

Αυτόνομοι Εθνικιστές: «με τον λαό ενάντια στις γραβάτες»

Για πολλοστή φορά εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες κατέβηκαν στους δρόμους και αμφισβήτησαν  το κατοχικό καθεστώς του Παπαδήμου και των τραπεζιτών της σιωνιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Παρόλο τις προβοκάτσιες του κράτους και του παρακράτους, την βάρβαρη καταστολή των ένστολων σκυλιών του καθεστώτος και τις συνεχείς επιθέσεις, χιλιάδες συμπατριώτες μας αγνόησαν τις όποιες διαφορές τους και ενώθηκαν απέναντι στον εχθρό.

Στην πρώτη γραμμή της μάχης για πολλοστή φορά αυτόνομοι και ανένταχτοι σύντροφοι και συντρόφισσες έδωσαν το παρών και πάλεψαν λυσσαλέα ενάντια στους γενίτσαρους της αστικής δημοκρατίας.

Τίποτα δεν τέλειωσε, τώρα όλα αρχίζουν …

Χαιρετίζουμε τους αυτόνομους συντρόφους σε όλη την Ελλάδα.

εκ μέρους της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου».

Ο Robert Brasillach για την δημοκρατία ...

Εθνικοσοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα ;

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου: κανένας στο φόβο, όλοι στο δρόμο !

"Οτιδήποτε είναι επιζήμιο για την σημερινή τάξη πραγμάτων έχει την υποστήριξή μας. Διότι εμείς επιζητούμε την Καταστροφή.


Σε ένα κόσμο που μας έχει περιθωριοποιήσει, υψώνουμε την αρχή της θέλησης για καταστροφή, διότι μόνο η καταστροφή που θα καθαρίσει τα πάντα από το σάπιο φιλελεύθερο σύστημα θα ανοίξει τον δρόμο σε εμάς τους Εθνικοσοσιαλιστές.

Γι' αυτό και εμείς παλεύουμε για να επιταχύνουμε την αρχή της καταστροφής του σημερινού συστήματος στηρίζοντας ότι εναντιώνεται σε αυτό και το βλάπτει , όπως κάθε απεργία , κάθε κυβερνητική κρίση , κάθε αδυναμία του Κράτους.


Κάθε αποδυνάμωση του είναι καλή , πολύ καλή για μας και πάντα εμείς θα προσπαθούμε να δυναμώνουμε όλες τις παραπάνω δυσκολίες για το κράτος , με πείσμα και με θέληση ώσπου αυτό τελικά πεθάνει".

Gregor Strasser.

Τα ψέματα τελειώνουν. Όλοι στο δρόμο.

5.000 αστυνομικούς επιστράτευσε το καθεστώς για να φυλάσσουν τη βουλή και να αφήσουν δίοδο ανοιχτή για τους βουλευτές σήμερα, οι οποίοι ξεκινούν τη συζήτηση για το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.

Την τελευταία εβδομάδα μάλιστα, υπό την επίβλεψη στελεχών της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας και της Κρατικής Ασφάλειας και εις γνώσιν της ΕΥΠ οι εργασίες έχουν ενταθεί και ... υπογείως.

Πυροτεχνουργοί, ηλεκτρολόγοι και μηχανικοί καθαρίζουν το γνωστό τούνελ. Καθαρίζεται επίσης η υπόγεια επικοινωνία από το Μέγαρο Μαξίμου προς τον Εθνικό Κήπο (που προϋπάρχει), ενώ γίνονται και συνεχείς ασκήσεις ετοιμότητας και πυρασφάλειας από άντρες της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας από άλλη υπόγεια διάβαση, η οποία ξεκινά από το προαύλιο της οδού Μουρούζη και καταλήγει πάλι μέσα στο Κοινοβούλιο.

Από την άλλη, ο κόσμος δίνει πανελλαδικά το "παρών" στις σημερινές κινητοποιήσεις λόγω γενικής απεργίας, ενώ συγκεντρώσεις θα πραγματοποιηθούν το απόγευμα σε Σύνταγμα, Ευαγγελισμό και Παναθηναϊκό Στάδιο.

Στόχος να περικυκλωθεί με τη φυσική παρουσία όλων το κτίριο της βουλής.

Τα ψέματα τελείωσαν.

Η δυσαρέσκεια πρέπει να κορυφωθεί και το "σπρώξιμο" για την αποσταθεροποίηση του σάπιου καθεστώτος φαντάζει επιβεβλημένο.

πηγή

Η Αίγυπτος δείχνει τον δρόμο για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη !

του Jihad.



Μετά την Τυνησία ραγδαίες οι εξελίξεις και στην Αίγυπτο και σαφέστατα πολύ σημαντική η γεωπολιτική αλλαγή που θα συντελεσθεί στην ευρύτερη περιοχή.

Κυριολεκτικά απεγνωσμένοι οι Αμερικανοί καπιταλιστές και οι Εβραίοι Σιωνιστές προσπαθούν με κάθε μέσο (με αποστολή στρατιωτικών εφοδίων μέσω πτήσεων … είναι αλήθεια άραγε η παραχώρηση άδειας εκ μέρους του Παπανδρέου να χρησιμοποιηθούν τα ελληνικά αεροδρόμια;) να στηρίξουν τον προδότη φιλοσιωνιστή πρόεδρο Mubarak και να αποτρέψουν την αλλαγή του καθεστώτος. Παραμένει άγνωστο ποια κυρίαρχη δύναμη θα αναδυθεί στην νέα πολιτική πραγματικότητα της χώρας την επόμενη ημέρα.

Ο νυν πρόεδρος της Αιγύπτου Muhammad Hosni Sayyid Mubarak υπήρξε η δεύτερη πολιτική «μαριονέτα» που εγκατέστησαν οι Σιωνοκαπιταλιστές στην χώρα μετά τον Anwar El Sadat ο οποίος υπέγραψε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 συνθήκη ειρήνης με το Ισραήλ και ομαλοποίησε τις σχέσεις του με το σιωνιστικό τερατούργημα.



Στην συνέχεια συνεργάστηκε άψογα με τους Αμερικανούς και πούλησε την χώρα στο σιωνιστικό κεφάλαιο και τους καπιταλιστές ενώ παράλληλα «ξέχασε» σε μια νύχτα τον αγώνα των Παλαιστινίων κλείνοντας τα διασυνοριακά περάσματα στα σύνορα με την Γάζα.



Φυσικά η εκδίκηση του υπερήφανου Αιγυπτιακού έθνους τον βρήκε κατά την διάρκεια στρατιωτικής παρέλασης* από τα μέλη της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» οι οποίοι τον εκτέλεσαν με συνοπτικές διαδικασίες.



Η εν λόγω ισλαμική οργάνωση είχε κατηγορηθεί στο παρελθόν από τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ για «φιλοφασιστικές» κατευθύνσεις και επαφές λόγω της σταθερής αντισιωνιστικής γραμμής της.







*the Assassination of President Anwar Al-Sadat

Ας μην ξεχνάμε ότι και οι αυτοί 2 ριψάσπιδες κυβερνώντες πρόδωσαν το όραμα τις ιδέες, και το πολιτικό κίνημα του «Λιονταριού της Αιγύπτου» Gamal Abdel Nasser ο οποίος υπήρξε γνωστός Εθνικιστής αντισιωνιστής και πιστός φίλος του μαχόμενου Εθνικοσοσιαλισμού καθώς και αρωγός στις προσπάθειες των Εθνικοσοσιαλιστών συντρόφων μας για επιβίωση μετά το τέλος του πολέμου.

Η προδοσία του νυν προέδρου έφτασε στο υπέρτατο σημείο με το να συμμετάσχει το κόμμα του επίσημα στην γνωστή «διεθνή των σοσιαλοδημοκρατών» στην οποία ηγείται ο έλληνας GAP ακολουθώντας τον ίδιο ρεφορμιστικό δρόμο με τους «ψευτοφασίστες» Λιβανέζους της «φάλαγγας» οι οποίοι πλέον παρουσιάζονται σήμερα ως «σοσιαλοδημοκράτες» και σε καμιά περίπτωση ως εθνικιστές.



Χιλιάδες Αιγύπτιοι έχουν ξεσηκωθεί σε δεκάδες πόλεις και με τα εθνικά λάβαρα στα χέρια καταστρέφουν όλα τα σύμβολα του καπιταλισμού και του εβραιοσιωνισμού (αμερικανικές πολυεθνικές, ξένες τράπεζες, γραφεία φιλοαμερικανικών οργανώσεων, εβραϊκές συναγωγές) ενώ την ίδια στιγμή προτρέπουν τις δυνάμεις του ηρωικού Αιγυπτιακού στρατού να συμμετάσχει στο πλευρό τους στον αγώνα για την ανατροπή των φιλοσιωνιστών.



Πρώτοι στόχοι των εξεγερμένων είναι οι υπάλληλοι της Ισραηλινής πρεσβείας και οι εκατοντάδες Αμερικανοεβραίοι που παραθερίζουν στην χώρα. Απέναντι στους μπάτσους του υπουργείου εσωτερικών δείχνουν την πιο δυναμική αντίσταση και ζητούν την παράδοση του υπουργού.

Από την πρώτη στιγμή έσπευσαν χιλιάδες Αιγύπτιοι πατριώτες να προστατέψουν τα εθνικά μουσεία και την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας ενώ δεν έλειψαν σκηνές από την καθημερινή προσευχή των εξεγερμένων όπου δίπλα στα εθνικά σύμβολα της χώρας μικρά παιδιά φωνάζουν «Θάνατος στο Ισραήλ» και «Λευτεριά στην Παλαιστίνη».



Δεν είναι τυχαίο το εξώφυλλο της Jerusalem Post:

«Η χειρότερη καταστροφή για το Ισραήλ μετά την Ιρανική Επανάσταση του ‘79».




Την ίδια στιγμή το κράτος των δολοφόνων του Ισραήλ προσφέρει άσυλο στο Mubarak σε περίπτωση που θα εγκαταλείψει την χώρα.



Τρομαγμένοι οι έλληνες καπιταλιστές εξέδωσαν ανακοίνωση σε γνωστή αστική εφημερίδα στην οποία κάνουν γνωστό τον φόβο τους για τα γεγονότα στην περιοχή. Ελπίζουμε σύντομα λοιπόν και η Αθήνα να γίνει Κάιρο και να είναι πρωταγωνιστές αυτή την φορά οι Εθνικιστές και οι Εθνικοσοσιαλιστές στον αγώνα για την λευτεριά.



Όλοι μαζί οι Αιγύπτιοι χωρίς να τους χωρίζουν ταμπέλες ή πολιτικές και θρησκευτικές διαφορές ενωμένοι όσο ποτέ διεκδικούν ένα καλύτερο αύριο και μια ελεύθερη Αίγυπτο θυμίζοντας σε όλους το σύνθημα του αθάνατου Εθνικιστή προέδρου Nasser «Η Αίγυπτος στους Αιγύπτιους!»



Τέλος όσο και αν προσπαθούν οι θαμώνες του «Indymedia» και του «δικτύου» καθώς και των άλλων δήθεν «αριστερών δυνάμεων» να εκμεταλλευτούν πολιτικά και επικοινωνιακά την εθνικολαϊκή επανάσταση στην Αίγυπτο να τους θυμίσουμε τα παρακάτω:



Tο έθνος που σήμερα χτυπάει τον Σιωνισμό και δεν είναι άλλο από το Αιγυπτιακό (για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια), έχει και εθνικά σύμβολα στα χέρια και πίστη στις παραδόσεις της πατρίδας. Οι Αιγύπτιοι αγαπάνε την γη τους, σέβονται την ιστορία τους και πιστεύουν 100% στον αγώνα για μια Αίγυπτο χωρίς Σιωνισμό και Καπιταλισμό σε αντίθεση με εσάς που προσβάλετε έναν ολόκληρο λαό καίγοντας εθνικά σύμβολα και παραποιώντας την εθνική ιστορία.



Ο αγώνας της Αιγύπτου δεν είναι απλά ένας αγώνας για «αλλαγή» σύμφωνα με τα πρότυπα του Τσίπρα του Αλαβάνου και του Στρατούλη αλλά ένας αγώνας σαφέστατα ΑΝΤΙΣΙΩΝΙΣΤΙΚΟΣ και ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ με έντονα τα εθνικιστικά και σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά.



Σύντομα στην Αίγυπτο θα θριαμβεύσουν οι Σοσιαλιστές Εθνικιστές και οι Ισλαμιστές Αντισιωνιστές και τότε θα είναι πολλοί αυτοί που θα κλάψουν γοερά σε Τελ Αβίβ, Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες …