Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Λόγχη»: Otto και Gregor Strasser - Στα αριστερά του Χίτλερ

του Αριστείδη Σίδερη

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός δεν ονειρεύεται αποικίες αλλά την ενίσχυση της Πατρώας Γης αφού άλλωστε η «χωματοφαγία» αδυνατίζει το κέντρο

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός βλέπει τον κόσμο ως έναν μπαξέ με διαφορετικά λουλούδια που όλα πρέπει να ανθίσουν αφού ο Ήλιος δεν κάνει διακρίσεις

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός πέρα από τα τύμπανα των παρελάσεων και τις άναρθρες κραυγές του πλήθους αφουγκράζεται τον αντίλαλο από τα σφυριά της εργατιάς που καλούν στον αγώνα για το μεροκάματο

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός γελάει ειρωνικά μπροστά στις ιστορικές αναλύσεις των «ορθοδόξων» και των «καθαρολόγων» που χρησιμοποιούν την Ιδέα ως μάσκα προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός θεωρεί εχθρό θανάσιμο την αστυνομία τον στρατό την εφορία την εκκλησιαστική εξουσία αφού δεν πιστεύει σε καμιά «εθνική ενότητα» που είναι το ψωμοτύρι του συστήματος από την εποχή του Κωλέττη και του Μαυροκορδάτου

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός νοιάζεται για την καθημερινή λαϊκή πάλη τα συμφέροντα του λαού και όχι της πλουτοκρατίας που χρηματοδοτεί τα κόμματα της ακροδεξιάς προς όφελος του Διεθνούς Σιωνισμού

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός είναι αυτός που πολεμήθηκε από την μπουρζουαζία και τα τσιράκια της αφού τόλμησε να πει αλήθειες να απορρίψει τα ψέματα και να επαναφέρει τον επαναστατικό λόγο σε έναν «χώρο» προδομένο και διασπασμένο

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός απορρίπτει τον φετιχισμό και την στείρα προσωπολατρία αφού η Ιδέα είναι ιερή και τα πρόσωπα που την υπηρετούν απλά τα μέσα

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός ανιχνεύει τους πολιτικούς μας αντιπάλους κατατάσσοντας τους σύμφωνα με τον βαθμό επικινδυνότητας χωρίς όμως να ξεχνά ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η αστική δημοκρατία που γεννήθηκε στις στάχτες της Κύπρου

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός δεν νιώθει την ανάγκη να «σώσει» τον κόσμο αφού ο σύγχρονος κόσμος είναι η μεγαλύτερη τιμωρία

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός θεωρεί τον Θεό νεκρό και ξαναβάζει στο βάθρο της πίστης την φύση και την εσωτερική μας δύναμη να φιλοσοφούμε με το σφυρί

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός δεν θέλει να μόνο τα Λάβαρα Ψηλά αλλά και τον Ερωτισμό αφού χωρίς αυτόν τα πάντα καταλήγουν άχρωμα και ανούσια

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός απορρίπτει τις θεωρίες συνωμοσίας το παραλήρημα των «παραγόντων» την λογοδιάρροια των πολιτικάντηδων και δίνει τον λόγο στην νεολαία που είναι ο μόνος κριτής και δικαστής

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός ονειρεύεται την στιγμή που θα περάσει από εθνικό λαϊκό δικαστήριο τους μειοδότες και νάρκισσους του «χώρου» που ποδηγετούνται από την δεξιά και τους κομματικούς σωλήνες του παρακράτους

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός προδόθηκε μια νύχτα του Ιούνη του 1934 προκαλώντας ανακοπή στην επανάσταση αλλά επέζησε στις καρδιές αυτών που δεν ξεχνούν ότι το χρώμα του Σοσιαλισμού είναι Κόκκινο!

Για όλους αυτούς τους λόγους και περισσότερους οφείλουμε μια νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών από την ανάποδη στην αστική τάξη την ακροδεξιά και την σάπια κρατική αρχή που μαστιγώνει τις ζωές και τις συνειδήσεις

Pump the iron: Η σωματοδομή μέσα από την ματιά ενός εθνικοεπαναστάτη

 

γράφει ο Στάθης Μαυρολέων

Στον σύγχρονο κόσμο υπάρχει ένας παράξενος ψυχικός δυισμός, ο οποίος μετατρέπει τον άνθρωπο σε μια ελαττωματική αλγοριθμική μάζα που επιδιώκει το εφήμερο. Ταυτόχρονα όμως υπάρχει και μια μερίδα ανδρών που επιδιώκει να ξεγελάσει το Matrix ούτως ώστε να αγγίξει το τέλειο γύρω από το κομμάτι της ξεχωριστής προσωπικότητας μέσα στον κόσμο της καπιταλιστικής κατανάλωσης που αδρανοποιεί τους ανθρώπους. Άλλοι το επιδιώκουν στις πεζοπορίες, άλλοι στις πολεμικές τέχνες και άλλοι στην ανάγνωση βιβλίων συνδυάζοντας το με τα δύο προηγούμενα.

Αλλά για να αποφύγουμε την λεξηθυρία όπως έλεγε και ο Ευάγγελος Λεμπέσης ας μπούμε στο θέμα μας.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια τάση γύρω από το ταξίδι της σωματοδομής σε ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας (υπό διαφορετικό πρίσμα) το οποίο σπάει τα στεγανά του εύκολου στόχου και κυρίως της παθητικής κοινωνίας. Ο νέος που επιλέγει το συγκεκριμένο life style είναι αυτός που σιχάθηκε την ζωούλα του υπαλλήλου με την κοιλίτσα και τις placebo υποχρεώσεις της καταναλωτικής κοινωνίας με αποτέλεσμα να θέλει να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του.

Διαλέγει να ανήκει σε μια κοινότητα ανδρών που έχουν ως στόχο και υποκείμενο στην προσωπική τους ιστορία την προσπάθεια και την πειθαρχία γύρω από το βέλτιστο αποτέλεσμα και αυτό είναι παρήγορο σε μια εποχή που προτάσσει την μαλθακότητα και επικροτεί την ελάσσονα προσπάθεια. Η γυμναστική είναι μια στάση ζωής που ενθαρρύνει την πειθαρχία και το βασικότερο διαχωρίζει το άτομο από το πλήθος.

Ο Ιάπωνας εθνικιστής και λογοτέχνης Γιούκιο Μισίμα στο αυτοβιογραφικό του έργο Sun and Steel περιγράφει την σχέση του με το bodybuilding και τις πολεμικές τέχνες και εκεί που καταλήγει είναι πως ένας άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να αφήνεται στο έλεος του χρόνου. Συνεπώς η αέναη μάχη μεταξύ θέλησης και χρόνου είναι ισάξια με το Ηρακλείτιο ρητό το ''Είναι και το Γίγνεσθαι''.

Σαφώς και όσοι γυμνάζονται δεν το βλέπουν όλοι έτσι, όμως υποσυνείδητα αυτή η κοσμοθεωρία επικρατεί σε όσους έχουν πεισθεί πως το σώμα μας είναι ένας ναός που οφείλουμε να τον σεβόμαστε και να τον προσέχουμε.

Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που όλα αυτά τα χρόνια τα στερεότυπα γύρω από τους γυμναστηριακούς τα έχουν προωθήσει τόσο οι αριστεροί, τροτσκιστικής προελεύσεως ως επί το πλείστον, αλλά και οι wanna be επιχειρηματίες που σωματικά θυμίζουν κάτι γκροτέσκα έργα της Αναγέννησης. Μερικά από αυτά τα στερεότυπα είναι τα εξής: όσοι γυμνάζονται είναι ηλίθιοι, αυτοί που σηκώνουν βάρη είναι κομπλεξικοί και το αποκορύφωμα είναι το σχόλιο για το  μικρό ανδρικό μόριο σε όσους διαθέτουν μύες. Σχόλια που αν τα έκανε ένας γυμνασμένος άνθρωπος για κάποιον αγύμναστο η αντίπερα πλευρά θα ωρυόταν.

Όμως επειδή κατά Karl Jung ''η ψυχολογία του ασυνείδητου προσδιορίζει το συνειδητό'' το μίσος όλων αυτών για τους ανθρώπους που επιδιώκουν το βέλτιστο σωματικό αποτέλεσμα είναι στην πραγματικότητα μια πνευματική μάχη ιδεών, καθώς πολεμάει η αδράνεια με την προσπάθεια και η μαλθακότητα με την θέληση. Στην ουσία όλοι αυτοί οι επικριτές δεν μπορούν να διαχειριστούν πως κάποιος μπορεί να είναι πιο ισχυρός και υποσυνείδητα καταρρέει ο κόσμος τους γύρω από την υποτιθέμενη ''ισότητα'' που έχουν φτιάξει στο μυαλό τους.

Ένας εθνικοεπαναστάτης οφείλει να γυμνάζει το σώμα του διότι για αυτόν είναι εσωτερική υπόθεση και όχι εξωτερική. Ένας εθνικοεπαναστάτης δεν ζηλεύει τα εξώφυλλα του Down Town και λοιπών εκφυλισμένων περιοδικών. Η επιδίωξη του είναι η contrapposto φιλοσοφία γύρω από την τεμπελιά και την παθητικότητα. Η αποστολή του είναι να ξεχωρίζει και να δίνει το κίνητρο σε ανθρώπους να ακολουθήσουν τον κόσμο της βελτίωσης με αρχικό πεδίο το σώμα μας που είναι το εργαλείο για μια ποιοτική ζωή.

Το γυμναστήριο και τα βάρη είναι η αρχή για μια δομημένη ζωή. Το πρωινό ξύπνημα, η διατροφή και το ορατό αποτέλεσμα πείθουν τον άνθρωπο πως αν δεν αλλάζουν όλα σίγουρα αυτό που μπορεί να αλλάξει είναι η αντίληψη σου γύρω από την ζωή και σίγουρα το σώμα σου το οποίο το προπονείς όχι μόνο για αισθητικούς λόγους αλλά και για να είναι ανθεκτικό σε οποιαδήποτε πρόκληση.  Ένα  παλιό ρητό λέει '' αν θέλει η ψυχή το σώμα ακολουθεί '' και επειδή κατά Πλάτωνα είμαστε όντα ψυχοσωματικά η ρήση αυτή είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.

Ο Πλάτωνας φερειπείν φιλοσοφούσε, όταν όμως δεν το έκανε αυτό περνούσε τον χρόνο του στην παλαίστρα. Ο Ξενοφών μπορεί να έγραψε το Κύρου Ανάβασις όμως ήταν στρατιωτικός και αυτό αποδεικνύει πως καμία θεωρία δεν είναι υπεράνω της δύναμης, αντιθέτως η οποιαδήποτε θεωρία προκύπτει από την παραγωγή έπους που οφείλεται σε δυνατούς άνδρες.

Επειδή όμως τίποτα δεν είναι τυχαίο και όλα πηγάζουν από κάπου, η πλειοψηφία των νέων που διαθέτουν εθνικιστικές, ταυτοτικές και εθνικοσοσιαλιστικές ιδέες ανήκουν στην κατηγορία που περιγράφουμε ενώ στην αντίπερα όχθη του κουλτουλιάρικου μαρξισμού και του νέο φιλελευθερισμού βλέπουμε πως η πλειοψηφία είναι μια μίξη σωματικά ηττημένων και συνειδησιακά αλλοτριωμένων. Ο λόγος απλός, τα άτομα αυτά έχουν δεχθεί την ήττα τους και δικαιολογούν αυτή τους την ήττα με θεωρήματα που θα ζήλευε και ο τελευταίος δικαιωματιστής, ενώ η νεολαία που μάχεται και διαχωρίζει την θέση της από τον συρφετό έχει επιλέξει την πειθαρχία, τον αθλητισμό και την υγιεινή ζωή. Άλλωστε το έθνος είναι ένα ζήτημα βιολογικό και  ένα έθνος είναι υγιές όταν κάνει και τις σωστές επιλογές ούτως ώστε να ανταποκριθεί στους φυσικούς νόμους.

Ως ακροτελεύτιο θα χρησιμοποιήσουμε την ρήση του Bodybuilder και λογοτέχνη εθνικιστή Γιούκιο Μισίμα από το έργο του ''Αφηνιασμένα Άλογα'' ένα απόσπασμα που εξυμνεί το γερό σώμα ακόμα κι όταν το άτομο επιλέγει τον ηρωικό θάνατο του.

''Έχει πολλή ώρα μέχρι να βγει ο ήλιος μονολόγησε ο Ισάο. Δεν μπορώ να περιμένω, δεν υπάρχει λαμπερός δίσκος που ν'ανατέλλει. Δεν υπάρχει κάποιο αρχοντικό πεύκο να με σκεπάσει με τον ίσκιο του. Ούτε θάλασσα να αστράφτει. Αμέσως μετά με μια δυνατή κίνηση έμπηξε την λεπίδα στο στομάχι του. Ακριβώς την στιγμή που η λεπίδα έσκιζε την σάρκα του, ο λαμπερός δίσκος του ήλιου τινάχτηκε ψηλά κι έγινε συντρίμμια πίσω από τα βλέφαρα του.''

«Η Φύση και ο Ρόλος του Νεοφασισμού»: Μία κριτική του «αριστερού φασισμού» στην μεταπολεμική Ιταλική Δεξιά

 

Μετάφραση για τον «Μαύρο Κρίνο»: Μαυρομετωπίτης

Ο Gazpare Ferretti Fantauzzi ήταν βετεράνος πολεμιστής της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας (RSI) και διετέλεσε ως Πρόεδρος της Εθνικής Ομοσπονδίας Μαχητών της RSI. Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Avanguardia» τον Ιούνιο του 2002.

Ο σύντροφος Gazpare Ferretti Fantauzzi δεν βρίσκεται πιά ανάμεσα μας. Ήταν επικεφαλής της Εθνικής Ομοσπονδίας Μαχητών της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας, πολιτικός φρουρός της κοινωνικής και επαναστατικής, αντιπλουτοκρατικής και αντιμασονικής ουσίας του Φασισμού. Ο θάνατος του αποτελεί σοβαρή πολιτική και ανθρώπινη απώλεια για όσους σήμερα παλεύουν ενάντια στους ίδιους θανάσιμους εχθρούς που επιθυμούσαν την στρατιωτική ήττα του Ευρωπαϊκού Φασισμού.

Θέλουμε να θυμηθούμε τον σύντροφο Gaspare δημοσιεύοντας την ομιλία με την οποία  ανοίξει τις εργασίες του το συνέδριο «Επαναστατική Εναλλακτική στο Σύστημα» που πραγματοποιήθηκε την περασμένη 26η Μαΐου στην Civita Castellana. Θα είναι πάντα δίπλα μας και θα παλεύει μαζί μας! Ο δρόμος που χαράξαμε μαζί είναι αυτός που θα μας οδηγήσει στη νίκη!

ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ GAZPARE FERRETTI FANTAUZZI ΠΑΡΩΝ!

Λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να εκπληρώσω το καθήκον μου να είμαι σήμερα μαζί σας. Ωστόσο θα ήθελα να σας εκφράσω τις σκέψεις της FNCRSI σχετικά με την τρέχουσα πολιτική κατάσταση και μαζί να εκφράσω την ελπίδα ότι μπορείτε να ξεκαθαρίσετε με διαύγεια τους λόγους της συμπόρευσης σας, ενόψει αυτής της μάχης που δεν θα είναι ούτε σύντομη, ούτε εύκολη.

Για να έχουμε ξεκάθαρες βάσεις για το μέλλον, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τρείς θεμελιώδεις παράγοντες από το παρελθόν.

1) Η λεγόμενη «δημοκρατία» γεννήθηκε μέσα από την αντίσταση που ξεκίνησε πριν τον εμφύλιο.

2) «Όταν η νέα αντιφασιστική νομενκλατούρα επέστρεψε στην Ιταλία, θεσπίστηκε μία μυστική συμφωνία: οι Ιταλοί θα δέχονταν να κυβερνηθούν από μία νέα πολιτική τάξη, που δεν θα τους ζητούσε να λογοδοτήσουν για το πως έζησαν την Εικοσαετία (1922-1942). Αυτή η συμφωνία ήταν επωφελής για πολλούς επιφανείς αντιφασίστες, καθώς δεν θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με τις ευθύνες της περιόδου 1922 - 1942 και μαζί την ενθουσιώδη προσκόλληση που έδειξαν στον φασισμό...»

3) Οι Ιταλοί διακατέχονται από την ηλιθιότητα να θέλουν να χτίσουν το έθνος τους με τύπους σαν τον Μπαντόλιο που το 1944 δήλωνε σε έναν Άγγλο δημοσιογράφο: «Ούτε ο βασιλιάς, ούτε εγώ, έχουμε επέμβει ποτέ στους συμμάχους για να μειώσουν τους βομβαρδισμούς τους. Όσο περισσότερο βομβαρδίζονταν οι Ιταλοί από τους συμμάχους, τόσο περισσότερο θα μισούσαν τους Γερμανούς» (R. Zangrandi, «1943: 8 Σεπτεμβρίου», Feltrinelli, Μιλάνο 1967).

Η πρώτη κυβέρνηση συνασπισμού που γεννήθηκε από την απομάκρυνση του Μπαντόλιο, ορίστηκε από τον Τσόρτσιλ ως «μία συμμορία εξαιρετικά ανάξια εμπιστοσύνης», ενώ οι Ιταλοί, δεδομένης της παρουσίας σε αυτήν πολιτικά απαξιωμένων προσώπων (Ορλάντο - Νίτι - Μπονόμι) έβλεπαν σε αυτή την σαρκαστική εκταφή του ONB (Opera Nazionale Balilla) που υπήρξε ο πιο ευεργετικός και αποτελεσματικός θεσμός του φασιστικού καθεστώτος. Στη συνέχεια τόσο οι αριστεροί, όσο και οι δεξιοί προσποιούνταν ότι πολεμούσαν το σύστημα από τα σπλάχνα του οποίου είχαν γεννηθεί.

ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΥ

Η φύση και η λειτουργία των φαινομένων, των γεγονότων, των πραγμάτων, κλπ είναι έννοιες που συνδέονται με μία αμοιβαία εξαρτημένη σχέση. Αυτό που θα μπορούσε να πεί κανείς officium presupponit naturam.

Τα εθνικά και ξένα αντικομμουνιστικά κέντρα προσποιήθηκαν ότι δεν κατάλαβαν το αληθινό νόημα της λεγόμενης Καμπής του Σαλέρνο, που επιβλήθηκε πλήρως από τον Στάλιν στο πλαίσιο της νέας σοβιετικής στρατηγικής με στόχο την ταυτόχρονη εμπλοκή των ιταλικών, γαλλικών και ανατολικοευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων. Μόνο η Γιουγκοσλαβία έμεινε εκτός.

Στην Ιταλία ο αντικομμουνιστικός μηχανισμός τελειοποιήθηκε με την δημιουργία του MSI, με πρωταρχικό στόχο να συγκεντρώσει τους «ρεπουμπλικάνους φασίστες», κυρίως τους νέους, έξυπνους και πρόθυμους για εκδίκηση, να τους ελέγξει και εν συνεχεία να τους εξουδετερώσει και να τους εκμεταλλευτεί για χάρη του ατλαντικού καθεστώτος. Όλα αυτά με την υποχρέωση να καταγγείλει τα «επικίνδυνα περιθωριακά στοιχεία» του νεοφασισμού. Αυτό αποδεικνύεται από την ιστορία του σύγχρονου FAR (Fasci di Azione Rivoluzionaria), την καταγγελία του στην αστυνομία και την συνακόλουθη δίκη.

Δεν άργησε να συνειδητοποιηθεί ότι υπήρχε μία μυρωδιά «σαπίλας» γύρω από την ηγεσία του MSI, η πολιτική της οποίας αποκαλύφθηκε ως εντελώς αντιφασιστική και σαφώς αντίθετη με τις προθέσεις των πρώτων οπαδών του Κινήματος, πολλοί από τους οποίους αποστασιοποιήθηκαν με την ελπίδα να πετύχουν καλύτερα πράγματα έξω από αυτό. Εν τέλει γνώρισαν μόνο τον εξοστρακισμό και τις καταγγελίες.

Αλλά είναι κατανοητό ότι όσοι παρέμειναν στο MSI και του έδιναν την ψήφο τους για περίπου 50 χρόνια δεν κατάλαβαν πραγματικά ότι η σύνδεση με τους μοναρχικούς, η προσχώρηση στο Ατλαντικό Σύμφωνο και το ΝΑΤΟ, η υποστήριξη της καπιταλιστικής βιομηχανίας, η υποστήριξη του Ισραήλ εναντίον του Νάσερ και των Παλαιστινίων, η αποθέωση του Ντε Γκώλ, της Δύσης, των ΗΠΑ, του Ίαν Σμίθ, της Νότιας Αφρικής που συμμάχησε με το Ισραήλ, της Γαλλικής Αλγερίας, των Ελλήνων συνταγματαρχών και των Τούρκων στρατηγών, κλπ, κλπ ήταν απολύτως αντίθετες με τις πολιτικές που υποστήριζε ο Μουσολίνι και ο αυθεντικός φασισμός.

Οι «εκατόνταρχοι του Ισραήλ» (όπως τους ορίσαμε) υποσχέθηκαν να χτίσουν οδοφράγματα σε περίπτωση που ο Καντάφι ερχόταν στην Ιταλία (επειδή είχε διώξει 30.000 φιλοϊσραηλινούς Ιταλούς, μαζί και πολλούς Εβραίους της Λιβύης) αλλά όταν ήρθε ο δολοφόνος Τίτο (που έσφαξε χιλιάδες και έδιωξε 35.000 από τα ιταλικά εδάφη) δεν κούνησαν το δάχτυλο τους.

Χρόνια νωρίτερα είχαν χειροκροτήσει τον απαίσιο Αλμιράντε, όταν από μία αντικομμουνιστική και φιλοαμερικανική προοπτική, δήλωσε ότι «σε αυτή την κατάσταση δεν είναι δυνατόν να γίνει διάκριση μεταξύ πολιτικών και στρατιωτικών μέτρων. Η τελευταία ελπίδα για την Ιταλία είναι μία λύση στα πρότυπα της Ελλάδος» (σσ. εννοεί την Χούντα των Συνταγματαρχών).

ΤΑ ΚΑΚΑ ΤΟΥ ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΥ

Ο λεγόμενος «νεοφασισμός» είναι ένα κακό που πλήττει ορισμένους οπορτουνιστές και μία μεγάλη μάζα υποκειμένων που έχουν αποκηρύξει στην ουσία τον φασισμό, αλλά δεν έχουν το θάρρος να το κάνουν ρητά και επίσημα, προφανώς για να μην εμφανιστούν ως προδότες της Ιδέας (βλ. σελ. π.χ. ΑΝ). Είναι ένα σύνδρομο, παρόμοιο με τον αναλφαβητισμό, που πλήττει όσους, παρά το γεγονός ότι έχουν μάθει την ορθοδοξία - ως σύστημα σκέψης συμβατό με ένα δεδομένο πολιτικό δόγμα - έχουν κατανοήσει και βιώσει μόνο την ορθοπραξία της ορθοδοξίας.

Μπορεί όμως να υπάρξει και παραποίηση, αφού λόγω του προβλήματος της αντίθεσης μεταξύ θεωρίας και πράξης, δίνεται μεγαλύτερος χώρος στην πράξη ως κριτήριο αλήθειας. Στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο φασισμός, ενώ δεν εγκατέλειψε ποτέ τη δογματική ορθοδοξία, δυστυχώς ευνόησε την τάση προς αυτή την απόκλιση, κυρίως μέσω της υπερβολικής εξύψωσης του βολονταρισμού, αν και αυτό έγινε με την αξιέπαινη πρόθεση να προσελκύσει στις τάξεις του εκείνους τους αξιόλογους ανθρώπους που για διάφορους λόγους έμειναν αδρανείς.

Ο Φασισμός προϋποθέτει να παραμένετε απρόσβλητοι από οποιαδήποτε ασθένεια - και να το έχετε αυτό υπόψη σας όταν ρωτάτε τον εαυτό σας «γιατί πολεμώ;» - προϋποθέτει αξιώνει και απαιτεί να είστε «ένα Τάγμα Πιστών και Αγωνιστών!».

πηγή: http://fncrsi.altervista.org/

Εξεγερμένη συνείδηση: Δυστοπίας επακόλουθα (γράφει ο Κωνσταντίνος Θ. Παπαδογιάννης)

 

Μετά από πολλούς μήνες η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» φιλοξενεί ένα ακόμη άρθρο ενός νεολαίου συναγωνιστή που διακρίνεται για το ήθος του και την κινηματική αλληλεγγύη του. 

Ο Κωνσταντίνος Θ. Παπαδογιάννης για μια ακόμη φορά απευθύνεται στην «Σιδηρά Νεολαία» παρά τις όποιες καθημερινές υποχρεώσεις. 

Μια φωνή που λαμβάνεται σοβαρά υπόψη στον «χώρο» λόγω της δυναμικής εκφοράς αλλά και της πηγαίας αποφασιστικότητας που αντηχεί ως προσταγή και κατάθεση συνάμα: 

«Δεν διαθέτουμε δηλώσεις μετανοίας - Θάνατος στην αστική δημοκρατία!». 

Καλή ανάγνωση λοιπόν για αυτούς που αποδέχονται την αυτόνομη σκέψη και δράση και δεν φορούν ιδεοληπτικές παρωπίδες. 

Για τους υπόλοιπους δεν μας καίγεται καρφί ότι και αν πουν ότι και αν γράψουν εντός και εκτός διαδικτύου.

γράφει ο Κωνσταντίνος Θ. Παπαδογιάννης

Έχει κατακαεί η μισή Αθήνα, γιατί η άλλη μισή κάηκε τα προηγούμενα χρόνια. Δεν θα ησυχάσει το καθεστώς αν δεν πεθάνει κάθε γηγενής, είτε λιώσει σε ένα νοσοκομείο αβοήθητος, του πάρει το σπίτι η τράπεζα ή πεθάνει στην ψάθα από την ακρίβεια. Ένα κράτος μεθοδικό και όχι ανίκανο επιβουλεύεται επιτυχώς, όχι τα τελευταία χρόνια μονάχα αλλά μισό αιώνα τον αφανισμό του γένους. 

Όταν ο Έλληνας καταλάβει πρωτίστως ότι είναι μειοψηφία στον τόπο του, δευτερευόντως πώς η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία είναι εχθρός του, ίσως αντιστραφεί ένα μέρος της καταστροφής. Ολόκληρη: Ξεχάστε το!

Όσο θα πληθαίνουν οι πυρκαγιές τόσο οι οικονομικοί καρχαρίες και δυνάστες των ζωών μας θα πλουτίζουν και θα γίνονται πιο ισχυροί με την ανοχή μας. Όποιος δεν βλέπει πλέον στο καμένο πράσινο που κάποτε έδινε ζωή, την αποκρουστική εικόνα της ανεμογεννήτριας να αναδύει κοιμάται καλά και δυστυχώς επιλεκτικά.

Και μετά τις ετήσιες καταστροφικές πυρκαγιές, έρχεται η αποζημίωση του λαουτζίκου που έχασε τα σπίτια του. Από ενδιαφέρον; Ή για να βουλώσουν όλοι πάλι το στόμα για τις ανεμογεννήτριες που θα γεμίσουν κάθε πλαγιά της χώρας. Τα ελληνόφωνα εξωτικά πλάσματα θα επιστρέψουν στην κανονικότητα της δυστυχίας τους σε μερικές μέρες και όλα θα έχουν ξεχαστεί. Τα κέρδη τραπεζών και ολιγαρχών θα φτάσουν πάλι στα ύψη, οπότε το δόγμα «Δόξα το χρήμα, έχουμε Δημοκρατία» υπερτερεί κάθε ηθικής. Λύση; Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω!

Τον Σεπτέμβριο του 2024 ο ΟΗΕ θα υπογράψει το «Σύμφωνο του Μέλλοντος» (Pact of the Future) που φέρνει την δημιουργία μίας παγκόσμιας κυβέρνησης από ΜΗ εκλεγμένους διεθνιστές πολιτικούς. Είσαι έτοιμος να νιώσεις τις αλυσίδες της Σιωνιστικής κατοχής;

Με λιγότερες από 30 ημέρες μέχρι την Σύνοδο Κορυφής του ΟΗΕ για το Μέλλον και την πιθανή κήρυξη μιας «Πλανητικής Έκτακτης Ανάγκης», οφείλω να πω όσα βλέπω και κυρίως να τα γράψω για να ενημερωθεί όποιος δεν «μολύνθηκε» από το πνεύμα του νεοτερισμού. 

Ο κίνδυνος που εγκυμονεί για την εθνική κυριαρχία, την ατομική ελευθερία, τα δικαιώματα και τον πολιτισμό μας είναι πιο μεγάλος από ποτέ. Σβήνουμε και πρέπει να αντισταθούμε με τα όπλα της Κουλτούρας μας!

Την φρικτή δυστοπία που ζούμε σήμερα με υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις, πολιτικές διώξεις και παρακολουθήσεις, αποχαύνωση και μαζικό ψηφιακό εθισμό, μετατροπή της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου σε "αριθμό", αχρήματη και οικονομικά ελεγχόμενη κοινωνία, μαντράχαλους που παίρνουν μετάλλια σε γυναικεία αθλήματα, ούτε ο Τζορτζ Όργουελ δεν την είχε προβλέψει. 

Και όμως είναι η θλιβερή πραγματικότητα. Οι επικυρίαρχοι ετοιμάζουν ένα μέλλον για τον μαζάνθρωπο χωρίς Ταυτότητα και Συνείδηση, δίχως ανθρωπιά και αυτεξούσιο. Δίχως κάτι ιδιόκτητο και κερδισμένο, με τροφή για αρρώστια, καθώς πρόσφατα το Ηνωμένο Βασίλειο θέσπισε νόμο για την κατανάλωση ψεύτικου εργαστηριακού κρέατος και ο γενοκτόνος Νετανιάχου εγκαινιάζει μονάδες εκτυπωτών που παράγουν τροφή. 

Δεν θα αργήσει λοιπόν σύντομα να έρθει και στην χώρα μας. Η Παγκόσμια Διακυβέρνηση έρχεται με τάχιστους ρυθμούς και πλέον δεν κρύβονται, η γεωπολιτική σκακιέρα βράζει με τις εκλογικές εξελίξεις στις ΗΠΑ μετά την απόπειρα δολοφονίας του Τραμπ, το Ουκρανικό, την φλεγόμενη Μέση Ανατολή και το οικονομικό «κραχ» που αν δεν συμβεί θα αντικατασταθεί από τον ΓΠΠ. 

Και θα πει κανείς γιατί όχι, στήσιμο εκλογών δοκίμασαν, πανδημίες, εμβολιασμούς, διαδικτυακή φίμωση και λογοκρισία άρα τι απέμεινε ...; Το συντονισμένο σχέδιο είναι πολυποίκιλο και δεν θα σταματήσουν μέχρι την τελική υλοποίηση αυτού. Σημασία για εκείνους δεν έχει η διαδρομή, αλλά ο προορισμός. Και αυτός καταλήγει στην αρπαγή των ψυχών μας, αλλά κυρίως στην επιβολή της δυστυχίας τους πάνω στις ζωές μας. Ο καπιταλισμός το σύστημα τους, οι τράπεζες οι "ενορίες" τους, οι στοές οι "εκκλησίες" τους. 

Λειτουργούν βάσει πλάνου δίχως αντιστάσεις, ο αέρας, το νερό, τα τρόφιμα, η ακτινοβολία και ο βιολογικός μας αφανισμός είναι συνυφασμένες έννοιες πλέον. Η απάτη του κλίματος θα συνδυαστεί με την «ευλογιά των πιθήκων» για να τρομοκρατηθεί η μάζα για ακόμη μία φορά, ώστε νέα μέτρα ελέγχου να προωθηθούν, τα πάντα θα καταγράφονται και ο ραγιάς θα βλέπεις ενέσεις και ανεμογεννήτριες μέχρι και στον ύπνο του. 

Δουλειά, κατσαρίδες, σιωνιστική προπαγάνδα και αντικατάσταση πληθυσμού θα βιώνεται ως η υγιής καθημερινότητα από τον ελληνόφωνο κάτοικο της πρώην Ελλάδας. Αλλάζει το πράγμα; Μονομερής αν είναι η αλλαγή ναι, διότι ακόμα δεν σβήσαμε όλοι από τις μηχανές τους και την βιομηχανία του θανάτου τους, όμως για πανελλήνια, πανευρωπαϊκή και παγκόσμια αλλαγή ... Ούτε σε δέκα ζωές με αυτήν την σαθρή νοοτροπία που φέρει μαζί του σε κάθε του σκέψη και ενέργεια ο Λευκός Άνθρωπος. 

Αποβάλλοντας την υλιστική αντίληψη όμως, τον ατομικισμό και την εγωπάθεια που πολλάκις έχω αναφέρει τότε υπάρχει ελπίδα για τα έθνη και τους λαούς. Ειδάλλως, το Πνεύμα θα ακολουθήσει την φυσική κατάληξη της Δύσης όπως την βλέπουμε να εξελίσσεται τις τελευταίες δεκαετίες, στον αργό και βασανιστικό θάνατό της.

Κλείνω με μία λέξη: Τρέχα! Όπως λέει και ένας αγαπημένος ερευνητής. Στο χαράκωμα θα συμπλήρωνα εγώ. Χρέος μας η μνήμη των νεκρών μας και οι χτύποι των παιδιών μας.

Η σκέψη μας Σάλπιγγα Εξέγερσης ενάντια στον κόσμο των νικητών!

Λευτεριά στην Παλαιστίνη! Στον δρόμο που έδειξε ο Αντίοχος ο Επιφανής!

Ευτοπία στην επικράτεια του εφήμερου

 

Άρθρο του Κωνσταντίνου Τάταρη στο παρθενικό τεύχος του περιοδικού «Μηδέν Τελεία» (Χειμώνας 2011)

Ζούμε στην επικράτεια του εφήμερου, στη δικτατορία της φυλής των “εφήμερων ανθρώπων”, για να θυμηθούμε τον Ιούλιο Έβολα. Τα πάντα γύρω μας έχουν την αίσθηση του “καθημερινού”, του πεπερασμένου, του αναλώσιμου, όπως η ανάγνωση της εφημερίδας που πρέπει να προλάβουμε να την τελειώσουμε “σήμερα”, διότι πολύ απλά, αύριο δε θα είναι χρηστική ...

Όλοι ζούμε εντός αυτής της “επικράτειας”, όλοι κατά καιρούς έχουμε υπάρξει ή υπάρχουμε ως “εφήμεροι”, γι αυτό, πέρα από την όποια κριτική, απαραίτητη (όσο κι επώδυνη) προσωπική άσκηση, η αυτοκριτική...

Εφήμερο είναι η αποθέωση της “στιγμής”, του παρόντος, της καθημερινότητας, είναι η κυρίαρχη στις δυτικές κοινωνίες κουλτούρα της σύμβασης και της συναλλαγής, της χρηστικότητας, του λογικού υπολογισμού, της χυδαίας αντίληψης ότι “ο χρόνος είναι χρήμα” και “όπου γης, πατρίς”. Είναι το “αυτονόητο” του ωφελιμισμού που πέρα από τη “δουλειά” και τη “διασκέδαση” κατακλύζει και τις ανθρώπινες “σχέσεις”. Απουσιάζουν η χαρά της άδολης συνεύρεσης, η βιωματική εμπειρία της σύναξης, η ανιδιοτέλεια της δωρεάς, η πεποίθηση ότι δεν είμαστε μόνον “σημερινοί”, ότι είναι “παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας”. Το Εφήμερο φοβάται τις όχι κατασκευασμένες Αξίες, εκείνες που δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Η Διαχρονία είναι η μοναδική αναγνωρίσιμη απειλή. 

Όλοι οι διαχειριστές του (πολιτικοί, εκδότες, “ιντελιγκέντσια”) προσπαθούν να μας πείσουν ότι τίποτε δε διαρκεί, διότι, πολύ απλά, τίποτε δεν είναι προορισμένο να διαρκέσει. Τα πάντα είναι “σχετικά και γι αυτό ανεκτά”, τα πάντα υπάρχουν “σήμερα” για να αντικατασταθούν “αύριο”, όπως οι διανοούμενοι του συρμού και τα βιβλία τους που γίνονται “best sellers” για να πεταχτούν την επομένη μαζί με τις εφημερίδες και τα “life style” περιοδικά. Στην Ελλάδα του Εφήμερου που δεν είναι καν δυτική, αλλά εκδυτισμένη (κάτι πολύ χειρότερο, κάτι πρόστυχο, υβριδικό), όχι μόνον η “δουλειά”, η “διασκέδαση”, “οι σχέσεις”, αλλά όπως πολύ όμορφα έγραψε κάποιος, “ακόμα και η απόγνωση δεν κοινωνείται”. 

Σε αντίθεση με τις εξεγέρσεις της Τυνησίας και της Αιγύπτου, (λαών που δεν είναι καν ομοιογενείς), εξεγέρσεις αληθινές, παλλαϊκές, στις οποίες οι Εθνικές Σημαίες ενσάρκωναν την υπαρκτή διάθεση ατομικής αυτουπέρβασης και συλλογικότητας, την ετοιμότητα της θυσίας, στη δική μας περίπτωση η συλλογική αγανάκτηση και απόγνωση ανέδειξαν μόνο την ξεκομμένη ατομικότητα. Ένα τυχαίο ανθρωπομάζωμα, ένα άθροισμα ατόμων, που με δίκαιη οργή και αληθινά αιτήματα βρέθηκαν “όλοι μαζί εκεί”, αλλά “ο καθένας μόνος του”, ο καθένας για τους δικούς του και μόνον ιδιαίτερους λόγους, ένα ποσοτικό άθροισμα απελπισμένων, όχι ένα ποιοτικό οργανικό σύνολο, που επειδή απειλούνταν του καθενός η ατομική ασφάλεια, (αλλά και οι μέχρι τότε χρήσιμες αυταπάτες) κινήθηκαν με το ένστικτο της απελπισμένης ατομικότητας.

Το Εφήμερο οικοδομεί το δικό του “χώρο”, τη δική του “πολιτεία”, τη μεγαλόπολη. Ένα χαοτικό συγκρότημα απρόσωπων κτιρίων, διαδρόμων, διαύλων και δικτύων, όπου καθημερινά “ρέει” ένας αηδιαστικός ανθρώπινος πολτός. Εκεί όπου η μεγέθυνση (ανύπαρκτων ποιοτικά μεγεθών) και η υπερβολή υποκαθιστούν την ανάγκη της ταυτότητας (είναι άραγε τυχαίο που οι ουρανοξύστες είναι το σήμα κατατεθέν των δυστοπικών αμερικανικών μεγαλουπόλεων;). Σ' έναν τέτοιο χώρο το Εφήμερο δεν αισθάνεται απλώς ασφαλές, αλλά και παντοδύναμο, εκεί βασιλεύει ο Μαζάνθρωπος και τα χαρακτηριστικά τούτα περιέγραψε ο Ίων Δραγούμης ήδη στην πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα!

Όπως αναφέρει στο “Όσοι Ζωντανοί”, μαζάνθρωποι είναι εκείνοι “που δεν έχουν ορμές, παρά μόνον γούστα”, “που δεν έχουν εχθρούς”, παρά μόνον ανταγωνιστές, που δεν έχουν φίλους παρά μόνον συναδέλφους, που δεν έχουν ήθος, αλλά περισσεύει η διάθεση τους στην ηθικολογία. Σε λίγο καιρό όλοι, εκόντες άκοντες, θα ζούμε σε μεγαλοπόλεις, και μεγαλόπολη πέραν της χαοτικότητας, πέραν της ανθρωπόμορφης ποντικοδρομίας των δικτύων, σημαίνει πολυπολιτισμικότητα το νέο “political correct” ιδεολόγημα των εξουσιαστών και των “χρήσιμων ηλιθίων” που περισσεύουν. “Συνύπαρξη” πολλών παράλληλων, εφήμερων κοινωνιών που δεν θα συγκροτούν κοινότητα Αξιών και Πεπρωμένου. Αναγκαστική συγκατοίκηση ανθρωπομαζωμάτων που θα λειτουργούν μεταξύ τους ανταγωνιστικά είτε ως “lobby” στο “Κυβερνείο”, είτε ως δυστοπικά γκέτο, όπου οι “διαχειριστές” τους θα επιβάλλουν “δυναμικά” την παρουσία και προστασία τους (“Αφροέλληνες” εναντίον“ ελληνοΑσιατών”).

Πολυπολιτισμική κοινωνία είναι το αντίθετο της πολιτισμένης κοινωνίας, είναι η επιβεβαίωση της άριζης ατομικότητας. Μεγαλόπολη σημαίνει “δυστοπία”, δηλαδή βίωση της ασχήμιας ως μοναδικής πραγματικότητας, το “δύσμορφο τόπο” ως μοναδικό υπαρκτό χώρο. Ο όρος πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τους πρωτοπόρους της επιστημονικής φαντασίας, σήμερα όμως είναι ένας όρος απόλυτα πολιτικός, δηλαδή υπαρκτός, παράγει άμεσα αποτελέσματα. Η δυστοπία θα είναι η πραγματικότητα, εντός της οποίας, “όλοι ώριμα οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε”, να αποδεχόμαστε τα όποια “τετελεσμένα” ως δεδομένα. Η δυστοπία θα σηματοδοτεί το αιώνιο “σήμερα”, εν απουσία του “αύριο”.

Και η αντίδραση; Α, ναι. Η “αντίδραση” έρχεται σχεδόν μηχανικά. Μηχανικά και προβλέψιμα. Η δυστοπική μεγαλόπολη είναι ο κατάλληλος χώρος για να φωλιάσουν οι “όποιες ουτοπίες”, ως εναλλακτικότητα (με ή χωρίς εισαγωγικά), αλλά και ως φυγή, ως ατομικό ή μικρο-ομαδικό καταφύγιο, ως οπιούχα συνήθεια σε χασισοποτείο. Μήπως ως “ουτοπικές αντιδράσεις” δεν λειτουργούν οι παραθρησκευτικές οργανώσεις και οι πολιτικές σέχτες που φαντασιώνονται ότι συνιστούν πολιτικά κινήματα; Να είμαστε προσεκτικοί απέναντι στην έννοια “ουτοπία”, πολλές φορές προσφέρεται αφειδώς ως ανώδυνη εκτόνωση. 

Επαναλαμβάνω: να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στην “ουτοπία” και όταν δεν λειτουργεί ευνουχιστικά, δεν οδηγεί κατ' ανάγκην στην επανεύρεση του απωλεσθέντος παραδείσου, αντιθέτως πολλές φορές στρώνει το δρόμο προς την κόλαση. Μήπως η Καμπότζη δεν μετατράπηκε σε ένα απέραντο σφαγείο, από τον κομμουνιστή χασάπη Πολ Ποτ και τους“ Ερυθρούς Χμερ” του στο κυνήγι της ουτοπίας της αγροτικής κολλεκτίβας; Η ουτοπία είναι απαραίτητη, ναι! Αλλά ως διεγερτικό, ως δείκτης για την ευτοπία, όχι ως νεφελοκοκκυγία. Απέναντι στο δυστοπικό σήμερα, απέναντι στο παντοδύναμο Εφήμερο η απάντηση δεν είναι ο “ου τόπος”, αλλά ο “ευ τόπος”, η Ευτοπία.

Να λειτουργούμε μέσα στο Εφήμερο και να είμαστε διαφορετικοί. Όχι απλώς να είμαστε διαφορετικοί, αλλά να οικοδομούμε τη διαφορά ως υπαρκτό, μετρήσιμο γεγονός, να οικοδομούμε “όμορφους τόπους” μέσα στο δυστοπικό περιβάλλον. Και αυτοί οι “όμορφοι τόποι” να μη λειτουργούν (μόνο) ως αποκομμένες νησίδες σε μια σκοτεινή θάλασσα, αλλά ως υπαρκτή, συνολική πρόταση για ολόκληρη την κοινωνία. Να επανασχεδιάσουμε τα σύμβολα και τα χρώματα μας, να αποκοπούμε από ομφάλιους λώρους που πλέον δεν μας τροφοδοτούν με τίποτα ζωτικό. 

Να προτείνουμε την εναλλακτικότητα, ως υπαρκτό γεγονός, από τη διατροφή και τη διασκέδαση, την τέχνη και τις εκδόσεις μέχρι το πως πρέπει να καλλιεργείται η ελληνίδα γη και ποιά πρέπει να είναι η σχέση οικιστικού-πολιτισμικού-φυσικού περιβάλλοντος. Να προτείνουμε τον εθνοκοινοτισμό όχι ως άσαρκο ιδεολόγημα, αλλά ως βιωμένη εμπειρία σ' έναν κόσμο που τρέφεται με ιδεολογήματα, ως εναλλακτική πρόταση απέναντι στους απονευρωμένους τεχνοκράτες και στους πολιτικούς που δρουν ως ατζέντηδες των υπερεργολάβων και των τραπεζιτών. 

Να οικοδομούμε τις δικές μας παράλληλες δομές και κοινότητες, αλλά και να μην αφήνουμε τους μαζικούς χώρους είτε είναι ο συνδικαλισμός, ιδιαίτερα ο αγροτοσυνδικαλισμός, είτε η τοπική αυτοδιοίκηση στην αποκλειστικότητα άλλων. Να ενώνονται οι “νησίδες” μας και να δημιουργούν “ήπειρο”. Να είμαστε “εντός, εκτός και επί τα αυτά”. Πρέπει να αναγκάσουμε την Ιστορία ν' ασχοληθεί μαζί μας. Η πολιτικοποίηση της ευτοπίας είναι το νέο στοίχημα. Δύσκολο στοίχημα; Οπωσδήποτε. Αλλά (ποιος μας είπε πως) ζούμε σε εύκολους καιρούς;

Ένα κείμενο απλό, αληθινό αλλά που χρειάζεται σκέψη. Από τον Gabriele Adinolfi. Mετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

 

Ας διδαχθούμε από το μάθημα των γαλλικών! Αντί να αφήνουμε τον εαυτό μας να κουνιέται σαν τα κλαδάκια, πρέπει να ενισχύσουμε αυτό  που έχουμε και είναι ήδη ουσιαστικό και σημαντικό. Πρέπει να το απορρίψουμε πολιτικά και να μην το εμπιστευόμαστε σε άχρηστες προσδοκίες και όλες αυτές μόνο βασισμένες στον «κοινοβουλευτικό κρετινισμό» που συγχωρείται για όλες τις κωλοτούμπες και όλες τις προδοσίες του. Και θα πρέπει να κάνουμε εμείς κάτι για αυτό, γιατί η επανάσταση θα είναι ίσως σαν τον άνεμο, αλλά ο άνεμος δεν είναι  επανάσταση.

Το κρύο ντους της γαλλικής εκλογικής ήττας, μετά από τόση θριαμβολογία, είναι τελικά μια καλή είδηση. Δεν είμαι από αυτούς που αποκλείουν την αξία της ψήφου ή που απορρίπτουν την προοπτική πολιτικών προόδου και εξυγίανσης, επειδή είναι «για όλα ή τίποτα». Ωστόσο, έχω βαρεθεί με αυτές τις μεσσιανικές προσδοκίες για εκλογικές νίκες που υποτίθεται ότι θα αλλάξουν τον κόσμο, αντί να υποστηρίζουν τις πραγματικές και αληθινές μηχανές πολέμου για την πολιτική.

Είμαι αηδιασμένος από τον δημοκρατικό φονταμενταλισμό και το αντιελιτιστικό τρόπο σκέψης, που εδώ και χρόνια μολύνει ένα περιβάλλον σαν πραγματική πανδημία.

Με αηδιάζει η σπασμωδική φρενίτιδα της άτακτης ανατροπής από λαούς που δεν έχουν καμιά αυτογνωσία.

Μου προκαλεί ναυτία αυτό το βιάγκρα της αντικατάστασης της στύσης, που έχει βρώμικα πρόσωπα σαν του Πούτιν, του Τραμπ, του Νετανιάχου.

Με τρομάζει ο καριερισμός των άχρηστων, μέτριων, ηλίθιων και λακέδων και η υποστήριξη κάποιων σοβαρών ανδρών σε αυτούς.

Με αηδιάζει η δουλοπρέπεια των βασικών εκπροσώπων του «χώρου», προς τη Μόσχα και το Τελ Αβίβ (που είναι διαφορετικοί τρόποι να ενεργούν ως οι μονομάχοι του Αμερικανού κυρίου).

Το κρύο ντους είναι θετικό.

Όχι γιατί όσο χειρότερο τόσο το καλύτερο, αλλά γιατί πρέπει να μας ωθήσει να αναδιοργανωθούμε εκ νέου. Σε έλλειψη (γιατί θα ήταν άδικο να μιλάμε για απουσία) ριζωμένων πολιτικών μοντέλων, υπάρχουν όμως πολλά περισσότερα να κάνουμε, από το hangover της εκλογικής θριαμβολογίας. Οι θριαμβολογίες για την επίτευξη μιας ουτοπικής πλειοψηφίας, είναι άχρηστες, δεδομένου ότι ούτε προετοίμασε το έδαφος ούτε σχεδίασε ένα ρεαλιστικό και εφικτό πρόγραμμα.

Το να μπορούμε να ενώσουμε πολλά, με μια βαθιά ριζωμένη πολιτική ικανότητα, είναι η μεγάλη μας πρόκληση για το μέλλον. Αλλά δεν είναι αρκετό. Αν είναι αλήθεια και είναι, ότι υπάρχει έλλειψη προγραμμάτων και ριζοσπαστική πολιτική νοοτροπία, αυτό που λείπει περισσότερο είναι τα παραδείγματα, είναι οι άνθρωποι.

Συνηθισμένοι να ξεγλιστράμε πάνω από τις λέξεις, να μην σκανδαλίζουμε, να μην λέμε τίποτα ανάρμοστο και μη πολιτικά ορθό, εκτός κι αν μπερδευτούμε με τέτοια σατανικά και ανόητα συνθήματα που δεν λείπουν, πετάμε τα μπαλάκια στον αέρα .…

Και ακριβώς με το να πετάξουμε τα μπαλάκια στον αέρα, ακολουθούμε το τσίρκο των λαϊκιστών ακροβατών και την επιτυχία τους μέσω αδράνειας, που μετατρέπεται αμέσως σε αποτυχία λόγω πολεμικής, βιομηχανικής και επιχειρηματικής αδυναμίας.

Οι εντυπωσιακοί αριθμοί αυτού του πολιτικού, που έχει καρπωθεί τους καρπούς του Ζαν-Μαρί Λεπέν και πιστεύει ότι είναι ακριβώς η αξία αυτών που πέτυχε και ότι δεν φταίει που σπαταλά συνεχώς το αποτέλεσμα …, κάνουν αυτούς που δεν είναι στην παράσταση και στη σφαίρα της αδιαφοροποίητης ποσότητας, οπαδούς του πρώτου. 

Τελικά πρόκειται για ταπεινότητα, αλλά είναι λάθος. Είναι, όπως έγραψα ήδη πριν από είκοσι πέντε χρόνια, μια αντιστροφή της ιεραρχίας των ινδοευρωπαϊκών συναρτήσεων και πρέπει να την αντιστρέψουμε με τη σειρά μας. 

Θα έλεγα ότι ήρθε η ώρα να αποτινάξουμε και αυτό το σύμπλεγμα κατωτερότητας. Το κρύο ντους της γαλλικής εκλογικής ήττας, μετά από τόσο θριαμβολογία, είναι τελικά μια καλή είδηση. Μας καλεί να θυμόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι, αλλά πάνω απ' όλα ότι πρέπει είμαστε και να στραφούμε στο να είμαστε αυτοί.

KULTURKAMPF: Η μάχη της Κουλτούρας ανάμεσα στα ερείπια των εκλογών! (άρθρο του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

 

γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Η παρακμή ως αποτέλεσμα της κυριαρχίας της νεωτερικότητας και της τεχνολογίας στον σύγχρονο κόσμο, δημιούργησε τελικά περισσότερα και σοβαρότερα προβλήματα σε έναν “χώρο” που απεδείχθη ευάλωτος και εύκολος για να συντριβεί. Και παρόλο που υπάρχουν ιδέες, δόγματα και πίστη, τίποτε από αυτά δεν εφαρμόζονται από τους υποστηρικτές του “χώρου” αυτού ... 

Μείναμε σε απλά συνθήματα, σε νοσταλγικές καταστάσεις, σε όνειρα για κατακτήσεις και κυρίως εντελώς γυμνοί από πνεύμα, στηριζόμενοι σε απίθανους συγγραφείς, ψευδοιστορικούς  χωρίς παιδεία και συνωμοσιολόγους. Παίρνω αφορμή για αυτό το άρθρο από έναν συναγωνιστή Ιταλό, που απλά  εφάρμοσα τα στοιχεία στα δικά μας μέτρα. 

Φτάσαμε σε ένα σημείο να υπάρχουν μόνο οι λέξεις “εκλογές και ψήφοι”, στο λεξιλόγιο του Έλληνα εθνικιστή, ενώ η παρουσία του ανύπαρκτη στο πνεύμα, ή έστω με ελάχιστες αναλαμπές οι οποίες όμως χάνονται μέσα στην παρακμιακή κατάσταση που βιώνει ο “χώρος”. Από την άλλη η Αριστερά προχωρά με δύναμη σε όλα τα επίπεδα και ειδικά στο πνεύμα, όπως έκανε πάντα άλλωστε. 

Εδώ λοιπόν πρέπει να το πιάσουμε από την αρχή ...

Ας ξεκινήσουμε όμως από τα «θεμελιώδη». Τι είναι η Κουλτούρα και σε τι «χρειάζεται»; Είναι πνευματική αυτοκαλλιέργεια, σύμφωνα με την αρχαία ετυμολογία; Είναι η ορθολογιστική απόκτηση των διακριτικών στοιχείων της ανθρώπινης προσωπικότητας; Είναι επιστημονική γνώση; Είναι ίσως το σημάδι του «ιδιοκτησίας», σύμφωνα με τον ορισμό ότι είναι ένα σύνθετο σύνολο που περιλαμβάνει τη γνώση, τις πεποιθήσεις, την τέχνη, την ηθική, το νόμο, τα έθιμα και άλλες δυνατότητες που έχει αποκτήσει ο άνθρωπος ως μέλος της κοινωνίας;

Η Κουλτούρα σημαίνει την  έκφραση μιας επιλογής «χώρου», ικανής να καθιερώσει «αξιακές» διακρίσεις, γύρω από τις οποίες να μπορεί α αναπτυχθεί ένα έργο οργανικής ανάπτυξης. Σε αυτή την προοπτική, η μεταπολιτική μπορεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο. Επαναλαμβάνοντας εν συντομία την προσέγγιση του στο θέμα, ο Alain de Benoist έχει πρόσφατα προσφέρει πολλές ιδέες για μια επανεξέταση της σχέσης μεταξύ πολιτικής και κουλτούρας. 

Σε μια συνέντευξη που παραχώρησε τον Φεβρουάριο του 2024, στο έντυπο «Revue des Amis de Jean Mabire», ο Γάλλος διανοούμενος όχι μόνο τόνισε τη νεανική του συνάντηση με τη μεταπολιτική  - αλλά και επίσης, το 1974, με τα γραπτά του Antonio Gramsci - αλλά τόνισε και την αίσθηση του «ρόλου της κουλτούρας ως καθοριστικού στοιχείου των πολιτικών αλλαγών: ένας ισχυρός πολιτικός μετασχηματισμός καθαγιάζει μια εξέλιξη που έχει ήδη συμβεί στα ήθη και τα μυαλά. Η πνευματική και πολιτιστική εργασία συμβάλλει σε αυτή την εξέλιξη των μυαλών εκλαϊκεύοντας αξίες, εικόνες, θέματα που έρχονται σε ρήξη με την υπάρχουσα τάξη ή με τις αξίες της κυρίαρχης τάξης». 

Και συνεχίζει ο de Benoist: «Χωρίς να θέλω να μπερδέψω το πολιτικό επίπεδο με αυτό της μεταπολιτικής, πρέπει να υπογραμμιστεί - ότι η πολιτιστική εξουσία όταν είναι ιδεολογικά καλά δομημένη, μπορεί να έχει το αποτέλεσμα ενός μοχλού σε σχέση με ορισμένες εξελίξεις ή πολιτικές καταστάσεις». Ωστόσο δεν είναι χάρη στην κυβερνητική δράση που μπορεί να κατασκευαστεί μια αντι-ηγεμονική απάντηση σε πολιτιστικό επίπεδο. Ούτε αρκεί η αναφορά σε έναν γενικό «Δεξιό Γκραμσισμό» για να μεταβολιστεί μια οργανική στρατηγική πολιτιστικής παρέμβασης. 

Μας λέει ο de Benoist ότι: «Η πολιτική πρέπει να διατηρηθεί χωριστή από τη μεταπολιτική, αυτό  και προφανώς δεν σημαίνει ότι η μεταπολιτική κατέχει από μόνη της μια ανωτερότητα που θα μπορούσε να την κάνει απόλυτο πρότυπο, ούτε ότι η μεταπολιτική εμποδίζει κάποιον να ενδιαφέρεται για την πολιτική και να παίρνει θέση στο πριν όχι ως ηθοποιός αλλά ως παρατηρητής».

Στον καθένα η δικιά του θέση λοιπόν. Και είναι καλό που κάποιοι κάνουν πολιτική, γιατί αυτό κάνουν ίσως καλύτερα, αλλά όχι με απλά συνθήματα, υποσχέσεις λόγια του αέρα για εντυπωσιασμό, με μια λέξη λαϊκισμούς.  Αλλά το μεταπολιτικό στοίχημα «έχει σίγουρα μέλλον, για τον απλό λόγο ότι θα υπάρχουν πάντα ποιητές, συγγραφείς, ζωγράφοι, μουσικοί και θεωρητικοί που ενδιαφέρονται να κατανοήσουν την εποχή τους και πρόθυμοι να ασκήσουν επιρροή σε αυτήν». 

Είναι λοιπόν απαραίτητο, με το βλέμμα στην ελληνική πραγματικότητα, ότι η μεταπολιτική και η πολιτική μαθαίνουν να έρχονται αντιμέτωπες, να κάνουν διαλόγους, να πειραματίζονται με συνθετικές υποθέσεις, χωρίς να αλλοιώνουν τις αντίστοιχες «συμπεριφορές». Η πρώτη (μεταπολιτική) δεσμεύεται να κατανοεί τη δική της εποχή, ενώ παράλληλα φαντάζεται το μέλλον, και η δεύτερη (πολιτική) δεσμεύεται να είναι συντονισμένη και να ακούει την τεράστια μεταπολιτική πραγματικότητα, που σήμερα αντιπροσωπεύεται από αυτόνομους συλλόγους, ιστολόγια, εκδοτικούς οίκους, περιοδικά διαδικτυακά, πολιτιστικά ιδρύματα, μεμονωμένοι διανοούμενοι. 

Αυτή η σχέση μπορεί να αντιπροσωπεύει μια χρήσιμη «μεθοδική» απάντηση για τη διεύρυνση των προοπτικών της πολιτικής δράσης, μετρώντας τον εαυτό της στο έδαφος οραμάτων και νοοτροπιών, πάνω στα οποία θα οικοδομηθεί μια ευρύτερη και διαρκής εκλογική συναίνεση. Εν ολίγοις στην πολιτική, που ισχυρίζεται ότι είναι πατριωτική και ταυτοτική, πρέπει να ζητηθεί μια νέα ευαισθησία ως προς την «κίνηση των ιδεών» και ταυτόχρονα μια συνθετική (προγραμματική) ικανότητα αντιμετώπισης των νέων και πολύπλοκων προβλημάτων της παρούσας εποχής και της ανάγκης εντοπισμού επαρκών και καινοτόμων απαντήσεων. 

Η σημερινή πρόκληση, μια πολιτιστική και πολιτική πρόκληση ταυτόχρονα, πρέπει επομένως να μεταφερθεί από τις «σχολικές» αναπαραστάσεις (δεξιά/αριστερά) σε μια νέα επίγνωση παλαιών και νέων ταυτοτήτων (τοπικές, παραγωγικές, επαγγελματικές, επιστημονικές) και συνεπώς στην ικανότητα /δυνατότητα ενσωμάτωσης τους στο πλαίσιο των σύγχρονων σεναρίων. Η πρόκληση σήμερα είναι να μπορέσουμε να δώσουμε φωνή στη βαθιά και κρυμμένη Ελλάδα, στην μη αντιπροσωπευόμενη Ελλάδα των μικρών κέντρων αριστείας, των κρυφών ταυτοτήτων, των περιθωριοποιημένων προαστίων και των ανθρώπων κυρίως των πολύ νέων που ψάχνονται μέσα στην ομίχλη που εμείς δημιουργήσαμε! 

Και ειδικά σε αυτούς ακριβώς τους νέους, αμόλυντοι ακόμη από το δηλητήριο των κομμάτων και των απίθανων και απαίδευτων αρχηγών, στους οποίους αυτούς νέους  πρέπει να προσφερθούν χώροι για να εκφράσουν τη δημιουργικότητά τους και επαρκή κανάλια για να τη φέρουν στο προσκήνιο. Πρέπει να φέρουμε πολιτισμό στο λαό και να ασχοληθούμε μαζί του, ξεπερνώντας επιτέλους κάθε στείρα διανοουμενιστική στάση. 

Πρέπει να κινητοποιήσουμε νέες ενέργειες και φαντασιώσεις, προωθώντας την ενοποίηση δημόσιου-ιδιωτικού τομέα. Πρέπει να προσελκύσουμε πόρους και επενδύσεις. Και όλα αυτά πρέπει να προβάλλονται σε διεθνές επίπεδο, αποδεχόμενοι την πρόκληση της νεωτερικότητας, επιβάλλοντας όμως, από αυτή την πλευρά, τους κανόνες ποιότητας, «ιχνηλασιμότητας», της ελληνικής αξίας.

Πραγματικότητα και προτάσεις, ρεαλισμός και προσδοκίες: σε αυτό το μείγμα η συναρπαστική δέσμευση για επανεξέταση-αλλαγή μπορεί να γίνει ένας συγκεκριμένος και κερδοφόρος στόχος. Χωρίς άκαμπτο λαιμό και χωρίς παρωπίδες. Χωρίς νοσταλγία. Με πνεύμα το οποίο θα πρέπει να ξαναβρεί την τροφή του αλλά μακριά από τον τυφλό και μονόπλευρο εθνικισμό, όπως έλεγε ο Drieu la Rochelle. 

Η Ευρώπη έχει πεθάνει ... εμείς όμως είμαστε αυτοί που οφείλουμε να υπερασπιστούμε το κορμί της στο πεδίο της μάχης. Και εμείς είμαστε που θα πρέπει να αφήσουμε αυτό το κάτι για τους επόμενους στρατιώτες της Δράσης και του Πνεύματος, ώστε να ξανααναστήσουμε ότι χάσαμε. Τα κομματικά συνέδρια και οι εκλογές περνούν. Οι αξίες και οι ιδέες όμως παραμένουν. 

Το καθοριστικό παιχνίδι μεταξύ πολιτικής και μεταπολιτικής παίζεται και θα παίζεται όλο και περισσότερο σε αυτά. Και κλείνω πάντα με τα λόγια του Ernst Junger από το δυστοπικό αριστούργημά του Eumeswil:  

«Aν στρέψουμε πίσω το βλέμμα, πέφτει πάνω σε τάφους και χαλάσματα, σε ένα χωράφι με ερείπια. Εν τω μεταξύ, εμείς οι ίδιοι κυριαρχούμαστε από μια ανακλώμενη χρονική εικόνα: ενώ πιστεύουμε ότι προχωράμε μπροστά και προοδεύουμε, αντίθετα οδεύουμε προς αυτό το παρελθόν. Σύντομα θα του ανήκουμε: ο χρόνος μας ξεπερνάει».

Το πτώμα του "ελληνικού εθνικισμού" (άρθρο του Λουκά Σταύρου)

 

του Λουκά Σταύρου

Στην Ελλάδα ο λεγόμενος ελληνικός εθνικισμός αν και κάποια περίοδο πήρε δύναμη από τον λαό κατέληξε σε αποτυχία.

Με την λέξη αποτυχία δεν εννοώ τα εκλογικά ποσοστά αλλά την κατάρρευση του ιδεολογικού εθνικιστικού λόγου και κατά συνέπεια την ανυπαρξία πολιτικής πρότασης που να οδηγεί το έθνος σε μια νέα πορεία ανάπτυξης και ισχύος.

Αντιστρόφως ανάλογα στη Κύπρο ο "ελληνικός εθνικισμός" που χρησιμοποιήθηκε ως όρος από το ΕΛΑΜ αν και δεν έχασε τα ποσοστά απέτυχε παταγωδώς και απορροφήθηκε από την ιδεολογία της δεξιάς έτσι ώστε να μετατραπεί σε ένα ΔΗΣΥ-2.

Ο "ελληνικός εθνικισμός" της Χρυσής Αυγής και των αποκομμάτων που προέκυψαν από την έκρηξη της δεν μπόρεσε να δώσει απαντήσεις ξεκάθαρες στα μεγάλα ζητήματα που αφορούν την Ελλάδα αλλά και την Κύπρο.

Στο ζήτημα του εθνικού νομίσματος ο "ελληνικός εθνικισμός" τους στάθηκε υπέρ της υποτέλειας στο ευρώ.

Στο ζήτημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνθηματολογούσε για μια δήθεν Ευρώπη των εθνών χωρίς συγκεκριμένη πρόταση.

Στο θέμα του κυπριακού έμειναν στο πεπαλαιωμένο και εγκαταλελειμμένο ενιαίο αμυντικό δόγμα αντί της ομοσπονδιακής ένωσης των δυο κρατών του ελληνισμού και στον ενιαίο στρατό που προτείνουμε εμείς.

Στο θέμα της χρηματοδότησης της εθνικής παραγωγής και των λαϊκών παραγωγικών δυνάμεων υπήρξε καθαρή στήριξη του ολιγαρχικού τραπεζικού συστήματος.

Στο θέμα της παιδείας στήριξε την θρησκευτική ανοησία και το μονοπώλιο της εκκλησίας.

Θα μπορούσα να πω και πολλά άλλα.

Το συμπέρασμα είναι ότι ο "ελληνικός εθνικισμός" τελείωσε.

Ο κοινοτιστικός εθνικισμός είναι το μέλλον.

Προσωπικά εργάζομαι για αυτό το μέλλον και καταθέτω προτάσεις για θεσμικές αλλαγές και για εθνική ανασυγκρότηση.

Ο κοινοτιστικός εθνικισμός θα έρθει στο προσκήνιο της εθνικής πολιτικής ως αναγκαιότητα όχι μιας απλής επιβίωσης με ένα έθνος καχεκτικό και υπόδουλο στους ξένους και ντόπιους τραπεζίτες αλλά ως αναγκαιότητα πνευματικής ανάτασης με σκοπό το άνοιγμα μιας νέας ελληνικής πολιτισμικής προοπτικής.

Η λαϊκή εξουσία πάνω στην οικονομία και την πολιτική διαδικασία ανάδειξης των ανακλητών εκπροσώπων θα ισχυροποιήσει το έθνος και πάνω σε αυτή τη βάση θα στηθεί ένας νέος ρωμαλέος ελληνικός πολιτισμός.

Δεν θα παραμείνουμε θαυμαστές του παρελθόντος μας αλλά δημιουργοί ενός ένδοξου ελληνικού μέλλοντος.

Για όσους δεν καταλαβαίνουν και δεν θέλουν να καταλάβουν ...

 

Δια χειρός Βασίλη εκ Ξυπετής

γράφει ο Κωνσταντίνος Θ. Παπαδογιάννης

Η λεγόμενη "Μεγάλη Επανεκκίνηση" που υποστηρίζεται από τον Klaus Schwab και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ είναι ένα μοχθηρό σχέδιο κεκαλυμμένο με την ρητορική του περιβαλλοντισμού, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ανάπτυξης και της προόδου των λαών. Πρόκειται για μία τολμηρή αρπαγή εξουσίας από τις παγκόσμιες ελίτ για την διάλυση των Πατρίδων, για την αναδιαμόρφωση του κόσμου σύμφωνα με το τεχνοκρατικό τους όραμα.

Οι χρήσιμοι ηλίθιοι της φιλελεύθερης διανόησης μπορεί να χάψουν την ανθρωπιστική πόζα του νεοταξιτών, αλλά οι ορθολογικά σκεπτόμενοι τους βλέπουν ως τους σατανικούς απατεώνες και δυνάστες που πραγματικά είναι. Με την υποστήριξη θεσμών όπως του ΠΟΥ (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας), του ΔΝΤ - ένα εργαλείο της ιουδαϊκής καπιταλιστικής λεηλασίας - το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ υποστηρίζει μια επανεφεύρεση του καπιταλισμού, όπου δεν θα σου ανήκει τίποτα και θα είσαι ευτυχισμένος υπό τον ολοκληρωτικό έλεγχο των ολιγαρχών.

Σχεδόν κάθε σκέψη και ενέργεια που διαπράττουμε είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με την φύση και το συμφέρον του Έθνους, όμως πολλοί παραμένουν θελημένα και μη ανυποψίαστοι. Πρόκειται για ένα προσεκτικά ενορχηστρωμένο σχέδιο που έχει σχεδιαστεί για να μας κρατήσει σε μία κατάσταση αέναης υποτέλειας. Μίας υποτέλειας από μηχανισμούς και ανθρώπους που μισούν τον άνθρωπο και την Ταυτότητα του. Το κράτος διαθέτοντας μία ακόρεστη θέληση για έλεγχο των μαζών, δεν γνωρίζει όρια και επιθυμεί να διασφαλίσει την δουλεία και την σκλαβιά στην καθημερινότητα μας διαβρώνοντας τους ψυχικούς μας αισθητήρες με την προώθηση της πνευματικής λήθης και της αδράνειας. 

Επιδιώκει να κυριαρχήσει σε κάθε πτυχή της ύπαρξης μας, στο μυαλό, στον νου, στο σώμα και στο ίδιο μας το DNA πλέον. Και παρόλο που μπορεί να σας είναι άβολο να το παραδεχτείτε, η αλήθεια είναι ότι το κράτος έχει επιτύχει σε μεγάλο βαθμό σε αυτήν την προσπάθεια. Μόνο λίγοι και εκλεκτοί έχουν καταφέρει να κρυφοκοιτάξουν πίσω από την κουρτίνα και να κατανοήσουν την πραγματική έκταση της ψυχικής και πνευματικής υποδούλωσής τους. Έχουμε γίνει μια κοινωνία κακόγουστων δούλων, που παραπαίουν μέσα σε ένα προσεκτικά επιμελημένο τοπίο ψηφιακής συγχύσεως. Τα εγώ μας, που κάποτε αποτελούσαν την ουσία της ατομικότητας μας, έχουν αφαιρεθεί χειρουργικά, αφήνοντας μας ως κάτι περισσότερο από εναλλάξιμα εξαρτήματα στην μεγάλη μηχανή του κράτους. 

Έχουμε ενταχθεί στο κυψελώδες μυαλό της ομαδικής σκέψης, κάθε σκέψη και πράξη μας υπαγορεύεται από τις ιδιοτροπίες της συλλογικότητας. Δεν προσπαθώ να σας εμφυσήσω το εγωιστικό συναίσθημα της φιλαυτίας, αλλά καλούμε να ενεργοποιήσω ξανά την αξιοπρέπεια σας. Τα αστικά δημοκρατικά καθεστώτα δεν χρειάζεται καν να προσπαθήσουν όπως κάποτε για να επιβάλλουν τα σχέδια τους, γιατί οι πειθήνιοι αστοί και πάντα αντιφασίστες στην ψυχή ήδη τα επιζητούν μετά χαράς. Όποιος εναντιώνεται στους κανόνες της οικονομικής και ψηφιακής δικτατορίας της πλειοψηφίας τιμωρείται άμεσα και ανελέητα από τους ίδιους του τους ανθρώπους. Γνωστοί, φίλοι, συνάδελφοι και δυστυχώς ακόμη και συγγενείς αναλαμβάνουν τον προσεκτικό ρόλο της αποθάρρυνσης από τον αγώνα και την αντίσταση. 

Το θλιβερό είναι πώς οι περισσότεροι το κάνουν άθελα τους και έτσι μετατρέπονται σε ιδανικούς υπηρέτες της πολιτιστικής μαρξιστικής λαίλαπας, που ισοπεδώνει κάθε διαφορετική γνώμη σαν οδοστρωτήρας. Η κριτική έρευνα και η ανεξάρτητη σκέψη δηλητηριάζονται καθημερινά από τις δεξαμενές πολιτικής ορθότητας και παραπληροφόρησης που λέγονται σχολεία, πανεπιστήμια και ΜΜΕ. Το "τοξικό" αυτό "κοκτέιλ" πετυχαίνει και είναι ξεκάθαρο σε όλους, όταν διακρίνουμε την αδυναμία του λαού να εναντιωθεί σε προφανείς αδικίες και αντιφάσεις με την στοιχειώδη νόηση. 

Με τελευταίο παράδειγμα την αθώωση του ΣΥΡΙΖΑ για το έγκλημα στο Μάτι και τα "χάδια" της δικαιοσύνης στους βουλευτές και υπουργούς σε ζητήματα παραβίασης του νόμου. Αλλά εκεί βρίσκεται και όλη η ουσία αγαπητοί αναγνώστες ... Ο ποινικός κώδικας είναι παρμένος και υπογεγραμμένος σε μασονικές στοές και οι μασόνοι μασόνους δεν καταδικάζουν...

Χρειάζεται υπεράνθρωπη προσπάθεια για να απελευθερωθούμε από την ψυχική φυλακή στην οποία έχουμε εισέλθει οικειοθελώς, για να σβήσουμε τα ψέματα και τις μισές αλήθειες που έχουν χαράξει στην ψυχή μας. Μόνο μέσω της αδιάκοπης έρευνας και την ανάγνωση ιδεολογικών γιγάντων όπως του Julius Evola για παράδειγμα, είμαστε σε θέση να ξεφύγουμε από τον προγραμματισμένο λαβύρινθο που μας κρατά αιχμαλώτους. Αλλά ο αγώνας έχει μεγάλο κόστος! Το μυαλό και η ψυχή μας δεν είναι τα μόνα πράγματα που δέχονται επίθεση όπως προανέφερα, ξανασκεφτείτε το. Από την στιγμή που ένα νεογέννητο παίρνει την πρώτη του ανάσα, το κράτος διεκδικεί το ίδιο του το σώμα. Οι εμβολιασμοί, αυτές οι «ιερές αγελάδες» της σύγχρονης ιατρικής, χορηγούνται στα βρέφη πριν καν βγουν από το νοσοκομείο, με τους γονείς να συναινούν πρόθυμα χωρίς δεύτερη σκέψη. 

Τι ακριβώς εισάγουν στα παιδιά σας; Τι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις μπορεί να έχουν αυτές οι ουσίες; Αυτά τα ερωτήματα μένουν αναπάντητα, πνιγμένα από την χορωδία του καθεστωτικού συμβιβασμού που επιμένει ότι πρέπει να εμπιστευόμαστε τους ειδικούς, ακόμη και όταν αυτοί πειραματίζονται πάνω στους πιο ευάλωτους ανθρώπους. Με τελευταίο πείραμα τους γενετικούς τροποποιητές από την Κίνα που τα ονόμασαν εμβόλια κόβιντ. Τα φαρμακευτικά μεγαθήρια με την μεγάλη μύτη, σε συνεννόηση με το πολιτικό κατεστημένο, έχουν ενορχηστρώσει αυτό το μαζικό σχέδιο μείωσης του πληθυσμού, τροφοδοτούμενο από μια ακόρεστη δίψα για κέρδη και καμπαλιστική "λύσσα". Οι γονείς, εξαρτημένοι από την χρόνια προπαγάνδα και τρομολαγνεία, προσφέρουν πρόθυμα τα παιδιά τους ως θύματα, πιστεύοντας ότι ενεργούν προς το συμφέρον τους. 

Αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκοτεινή. Παρά τις προσπάθειες κάποιων ολίγων διαφοροποιημένων και ενημερωμένων ατόμων που αναγνωρίζουν την εγγενή παραβίαση της ιατρικής ελευθερίας στους υποχρεωτικούς εμβολιασμούς, το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο. Χτυπά την ίδια την καρδιά της επιβίωσης του συστήματος, ενός συστήματος που απαιτεί ατελείωτη προσφορά πειθήνιων σωμάτων για να τροφοδοτήσει την αδηφάγο όρεξη του. Και όσοι τρέφονται από το θηρίο των Βρυξελλών δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψουν την πτώση αυτού με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο. Και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους, ως προς την πρόθεση των πολλών για αποθάρρυνση των μικρομεσαίων για κάτι ριζοσπαστικό. 

Σε αυτό το δυστοπικό τοπίο, η έννοια της ατομικής ευθύνης για την υγεία και την ελευθερία του ατόμου δεν αποθαρρύνεται απλώς, αλλά καταστέλλεται ενεργά. Οι εξουσίες έχουν μεθοδεύσει σχολαστικά μία κοινωνία στην οποία η ίδια η έννοια της από αστικοποίησης και της αυτονομίας θεωρείται και είναι ανατρεπτική. Χρειάζονται το σώμα, τον πόνο και τον έλεγχο στον θάνατο μας για να διατηρήσουν την αυτοκρατορία της άπληστης και τυφλής υπακοής τους στον Αντίχριστο. Κάποιοι θα πεθάνουν άμεσα, θα θυσιαστούν στον βωμό των κερδών της Μεγάλης Φαρμακοβιομηχανίας, ενώ άλλοι θα μείνουν ανάπηροι και εξαρτημένοι, με τις δυνατότητες τους για πάντα καχεκτικές. 

Όμως η πραγματική φρίκη έγκειται στην ωρολογιακή βόμβα των εκφυλιστικών ασθενειών, που θα εκραγεί μόλις φτάσουμε στην ηλικία συνταξιοδότησης, εξασφαλίζοντας ότι θα πεθάνουμε πριν προλάβουμε να επιβαρύνουμε το σύστημα. Όντας σωματικά, πνευματικά και νοητικά εξαντλημένοι από μία ζωή που μόνο ζωή δεν θα μπορείς να την χαρακτηρίσεις. Για να απελευθερωθούμε από αυτό το πλέγμα ελέγχου, πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια "κοιτώντας την κατάματα", όσο σοκαριστική ή απίστευτη κι αν φαίνεται στο εξαρτημένο μυαλό μας. Γιατί όλοι είμαστε θύματα αλλά δεν θέλουμε όλοι να πάψουμε να είμαστε. Αποτινάξτε την υπνωτιστική προπαγάνδα και αντισταθείτε σθεναρά σε αυτήν την Μεγάλη Εξαπάτηση με κάθε μέσο! 

Το μέλλον των παιδιών του Έθνους μας, εξαρτάται από το να αψηφήσετε την οργουελική "βιώσιμη" δυστοπία τους και να διεκδικήσετε την πραγματική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και γνήσια κοινωνική δικαιοσύνη διαμέσου της αλληλεγγύης όλων. Είναι ένας αγώνας ζωής ή θανάτου, μεταξύ της ανθρωπότητας και του πανάρχαιου εχθρού του Ελληνισμού και του Θεού. Ποιον δρόμο θα επιλέξεις Έλληνα ...; Ας μην είναι ρητορικό και αυτό το ερώτημα ...

Κάποιες σκέψεις εν΄όψει εκλογών

 

γράφει ο Μαυρομετωπίτης

Οι ευρωεκλογές πλησιάζουν. Το δημοκρατικό «πανηγύρι» ξαναρχίζει. Και πέρα από τα όσα κωμικοτραγικά βλέπουμε με τους διάφορους φαιδρούς υποψήφιους (από την Ελεονόρα Μελέτη που κατά δήλωση της κάνει καλές...πίπες μέχρι τον Κασσελάκη που ανακοίνωσε ότι η βάφτιση του ήταν ένα θαύμα) και το γέλιο που αυτοί προκαλούν, κάποιοι από εμάς μπαίνουμε στο κόπο να κάνουμε βαθύτερες σκέψεις:

- Καμιά δύναμη του πολιτικού συστήματος, από την Άκρα Αριστέρα μέχρι την Άκρα Δεξιά, δεν τάσσεται υπέρ της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Για όλες τις πολιτικές παρατάξεις (και δη για τις ήδη κοινοβουλευτικές) έξοδος από την ΕΕ συνεπάγεται αδιέξοδο και οικονομική καταστροφή. Για τους εχέφρονες βέβαια αδιέξοδο και οικονομική καταστροφή είναι η παραμονή στην χρηματοπιστωτική «ευρω»-φυλακή της κεφαλαιοκρατίας που όχι μόνο αφαιμάζει οικονομικά τον Λαό και την Πατρίδα μας, αλλά με τις άθλιες μεταναστευτικές και κοινωνικές νομοθεσίες της οδηγεί σε αποδόμηση και σαπίλα του κοινωνικού ιστού - της ανθρώπινης προσωπικότητας (ΛΟΑΤΚΙ, κοινωνικό φύλο, ανθρώπινα δικαιώματα) αλλά και σε βιολογική καταστροφή του ελληνικού πληθυσμού.

- Καμία δύναμη του πολιτικού συστήματος, από την Άκρα Αριστερά μέχρι την Άκρα Δεξιά, δεν τάσσεται υπέρ της εξόδου από το ΝΑΤΟ. Για όλες τις πολιτικές παρατάξεις (και δη για τις ήδη κοινοβουλευτικές) η έξοδος από το ΝΑΤΟ είναι ο μεγάλος τους τρόμος καθώς θα προκαλέσει την οργή των Δυτικών αφεντικών τους. Ακόμη και το ΚΚΕ ή οι διάφορες αριστερές εξω κοινοβουλευτικές οργανώσεις, όταν μιλάνε κατά του ΝΑΤΟ, μένουν απλώς σε μία ακίνδυνη ψευτο-επαναστατική φρασεολόγια, αφού εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι σε όλα τα καίρια γεγονότα γεωστρατηγικής σημασίας τάσσονται με το πλευρό των δυτικών πλουτοκρατιών. (Πόσοι αριστεροί υποστήριξαν το Ιράν στα πρόσφατα γεγονότα; Πόσοι αριστεροί υποστήριξαν έμπρακτα και σε θεωρητικό επίπεδο τον εθνικό-αντιϊμπεριαλιστικό αγώνα της Συρίας του Άσαντ; Πόσοι αριστεροί υποστήριξαν τον Καντάφι, τον Χουσείν, τους Χούτι και πάσης φύσεως άλλα εθνικά αντιϊμπεριαλιστικά κινήματα;).

Κατά συνέπεια, όπως προκύπτει από τα παραπάνω, καμία δύναμη του πολιτικού συστήματος δεν αμφισβητεί την ηγεμονία των ΗΠΑ και της Δύσης. Καμία πολιτική δύναμη δεν απειλεί τον ιμπεριαλισμό και την κυριαρχία του μονοπωλιακού - πολυεθνικού - χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που εδρεύει κατά κύριο λόγο στην Δύση. Και φυσικά, καμία δύναμη του πολιτικού συστήματος, δεν εκπροσωπεί την αλλαγή συμμαχιών και προσανατολισμού για την χώρα μας. Μεγάλος ωφελούμενος, μεταξύ άλλων, το Ισραήλ που θα συνεχίσει να εκμεταλλεύεται την Ελλάδα ως υποβοήθημα για τα συμφέροντα του στην Ανατολική Μεσόγειο και θα συνεχίσει να γενοκτονεί ανενόχλητο τους Παλαιστίνιους. Καμία δύναμη του πολιτικού συστήματος δεν υποστηρίζει τον δίκαιο αγώνα του Παλαιστινιακού Λαού! (Μιλάμε πάντα για την ουσία και όχι για τις ψευτο - επαναστατικές φρασεολογίες!).

- Κάμια δύναμη του πολιτικού συστήματος, από την Άκρα Αριστερά μέχρι την Άκρα Δεξιά, δεν υποστηρίζει την αλλαγή του οικονομικού μοντέλου και του τρόπου διαχείρισης της παραγωγής. Δεν θα αναφερθούμε καν στους Ακροδεξιούς φελλούς που εκσπερματώνουν με τον καπιταλισμό και την ελεύθερη οικονομία. Αναγουλιάζουμε και μόνο αναλογιζόμενοι αυτά τα αποβράσματα και τις ανοησίες που λένε. Από την άλλη πλευρά, η αντικαπιταλιστική ρητορική της Αριστεράς, (και μιλάμε για το ΚΚΕ και τις εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις, όχι τον ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα) περιορίζεται σε μία ειρηνική διαχείριση των διαμαρτυριών του Λαού, σε μία προβατοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος, που επί της ουσίας ή κατευθύνει σε συστημικές ατραπούς ή κουκουλώνει τον θυμό και την διάθεση για αλλαγή. Ποιος ξεχνάει τα ΚΝΑΤ και την προστασία στο Κοινοβούλιο που παρείχε το ΚΚΕ το 2011; Ποιός δεν βλέπει τις ακίνδυνες απεργίες που γίνονται κάθε χρόνο χωρίς άλλο αποτέλεσμα εκτός από την-για λίγες ώρες- παράλυση της εύρυθμης αστικής ζωής; 

Πέρα από αυτό, οι κομμουνιστικές - ακροαριστερές οργανώσεις αρκούνται σε μία διαρκή προσπάθεια για αυτοεπιβεβαίωση και αναπαραγωγή της επιρροής τους απέναντι σε ένα καθυστερημένο κομματικό κοινό που μένει πάντα ίδιο και σταθερό. Μόνο ατέρμονη θεωρητικολογία και δογματισμός. Καμία προσπάθεια χάραξης επαναστατικών στρατηγικών και μορφών πάλης προσαρμοσμένες στα σύγχρονα δεδομένα. Για όλους αυτούς ο σοσιαλισμός είναι κάτι στατικό, ο Μάρξ ένα ευαγγέλιο, δεν κατανοούν τις σύγχρονες ανάγκες, δεν αντιλαμβάνονται τα σύγχρονα δεδομένα. Φυσικά αυτό έχει σαν συνέπεια, αυτές οι δυνάμεις της πολιτικής παράλυσης, να λειτουργούν σαν βαρίδια που καταστρέφουν κάθε επαναστατική συνείδηση και εξυπηρετούν πλήρως το Σύστημα και την καπιταλιστική κυριαρχία.

- Καμία δύναμη του πολιτικού συστήματος, από την Άκρα Αριστέρα ως την Άκρα Δεξιά, δεν εκπροσωπεί την δόμηση - ανάπτυξη νέου τύπου κοινωνίας. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις αφομοιώνουν πλήρως τα κυρίαρχα αφηγήματα και τις κυρίαρχες κοινωνικές συνθήκες που έχει διαμορφώσει ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός και ο μεταμοντερνισμός. Ο «φιλελεύθερος ατομοκεντρισμός», η «ρευστότητα του φύλου», τα «ανθρώπινα δικαιώματα», ο «νεοφεμινισμός», το ναρκισσιστικό-καταναλωτικό lifestyle, η ηδονοθηρία και η σεξουαλικοποίηση, καλύπτουν όλο το εύρος της κοινωνικής ζωής ιδίως στις νεότερες ηλίκιες. Κανένα πολιτικό κίνημα δεν επιχειρεί την παρέμβαση στην ζωή των ανθρώπων -κυρίως της νεολαίας- για την διαμόρφωση κατάλληλης ηθικής, σοσιαλιστικής, πατριωτικής συνείδησης. Η διαμόρφωση τέτοιου τύπου σύνειδησης είναι απαραίτητη αν θέλουμε να οδηγηθούμε με επιτυχία σε επαναστατικές διαδικασίες. 

Η Αριστέρα (πλήν απειροελαχίστων εξαιρέσεων) έχει εγκολπωθεί πλήρως την μεταμοντέρνα διαστροφή και την παράνοια του «δικαιωματισμού» ενώ από την άλλη η Δεξιά (και εδώ εννοούμε κόμματα ή οργανώσεις που αυτοπροσδιορίζονται ως Ακροδεξιά - Εθνικιστικά και όχι την φιλελεύθερη συμμορία της ΝΔ) είτε αποδέχεται βασικά σημεία αυτής της τρέλας, είτε λειαίνει όλο και περισσότερο τις θέσεις της, μη απειλώντας έτσι την κυρίαρχη κοινωνική ιδιοσυστασία, είτε απλά αρκείται σε παρεμβάσεις φορμαλιστικού - νομοθετικού χαρακτήρα που δεν μπορούν να αλλάξουν εκ θεμελίων την «σαπισμένη ψυχή» της τωρινής κοινωνίας. Είναι απαραίτητο εδώ να προστεθεί και ο παράγοντας της αισθητικής (ένας ακόμη κλάδος της ανθρώπινης συνείδησης) ο οποίος είναι αρκετά σημαντικός και δεν πρέπει να αγνοείται από τα επαναστατικά κινήματα.

Εν τέλει, καμία πολιτική δύναμη, δεν αντιπροσωπεύει την ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΡΗΞΗ με το ΣΥΣΤΗΜΑ. Κανένας από τους πολιτευομένους δεν απειλεί το κυρίαρχο status quo και τις άθλιες συνθήκες ζωής που αυτό έχει επιφέρει. Από την Άκρα Αριστέρα μέχρι την Άκρα Δεξιά δεν υπάρχει, αυτή την στιγμή, στα ψηφοδέλτια ουδεμία πραγματικά επαναστατική, ριζοσπαστική, αντισυστημική πολιτική οργάνωση. Όλες εξυπηρετούν πλήρως την κυριαρχία του καθεστώτος σε όλους τους τομείς: πολιτική, οικονομία, κοινωνία, ηθική! Και φυσικά πάντα κοιτάμε την ουσία και όχι το περιτύλιγμα και το φαίνεσθαι. Στις εκλογές λοιπόν ψηφίστε ότι θέλετε, ότι θεωρείτε πως μπορεί να εμφανίσει περισσότερο τα τρωτά σημεία του συστήματος. Αν δεν θέλετε μην ψηφίσετε και καθόλου. Χρέος δικό μας όμως, χρέος των ΕΘΝΙΚΟΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ είναι η δημιουργία ενός πραγματικά επαναστατικού, λαϊκού, αντισυστημικού κινήματος που θα πολεμάει όλα αυτά που οι άλλοι αποδέχονται: τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό και τις προεκτάσεις του, τουτέστιν την παγκοσμιοποίηση και τις δομές της, την κοινωνική και βιολογική σαπίλα του ανθρωπίνου είδους.

Εκεί αποσκοπούμε, όχι σε ψηφοδέλτια και κάλπες. Δεν έχουμε φετίχ με τους αστικούς θεσμούς, πολλώ δε μάλλον εφόσον είμαστε εχθροί του αστικού κράτους. Και να είστε σίγουροι πως η ζύμωση ενός τέτοιου κινήματος δεν θα αργήσει να γίνει. Οι εξελίξεις τρέχουν και είναι αρκετά επώδυνες για τον Λαό που σύντομα θα σκιρτήσει. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να είμαστε ενεργοί, δραστήριοι, αισιόδοξοι, παθιασμένοι και να μένουμε μακριά από τις Σειρήνες του Συστήματος. Μακριά από εμάς κάθε παραίτηση! Η Φλόγα, η Λύσσα και η Συνείδηση είναι αυτά που μας οδηγούν... και η Επανάσταση, η Ρήξη και η Ανατροπή θα φθάσουν με την σειρά τους! Φτάνει μονάχα να είμαστε εκεί για να δώσουμε την ώθηση, όταν θα πρέπει!

Συνηθίσαμε την φρίκη και μας τρομάζει η ομορφιά

γράφει ο Κωνσταντίνος Θ. Παπαδογιάννης

Ναι αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες, γίναμε παρατηρητές μίας ασχήμιας που ούτε οι μέγιστοι πεσιμιστές διανοούμενοι του περασμένου αιώνα δεν θα μπορούσαν να περιγράψουν με τόση ακρίβεια. Εδώ και δεκαετίες παρακολουθούμε ένα σκηνικό πνευματικής υποδούλωσης και φυλετικής γενοκτονίας να συντελείται σε ολόκληρη την Ευρώπη και έναν λαό αδύναμο να αντιδράσει. Απαθή και βαθιά ενοχικό για πράγματα που δεν θα έπρεπε να είναι και αδιάφορο για σημαντικά όπως η επιβίωση και ο πολιτισμός του. 

Όχι μονάχα η ανάδειξη αυτού αλλά η συνέχεια που οφείλει να του δώσει. Αντ' αυτού το μόνο που διακρίνουμε όσοι δεν ακούμε το καθημερινό κάλεσμα της λήθης τους, είναι η ίδια η μαθηματική τους πορεία προς τον ολότελο αφανισμό. Οι σειρήνες του πολέμου αντηχούν ξανά στην Μέση Ανατολή και το τεταμένο κλίμα δεν θα αργήσει να επισκεφτεί και τον τόπο μας. Υπάρχει κόσμος να αντιμετωπίσει αυτό που έρχεται; Υπάρχουν Ψυχές με ζωντάνια και Ιδανικά; Πόσο αποχαυνώθηκε αυτός ο λαός ... Γιατί ...;

Η κατάρα των προγόνων έχει αρχίσει να εξαπλώνεται στα άψυχα πλέον σώματα των "ρομποτικής" συμπεριφοράς φιλελευθέρων όντων, που δεν δύνανται να εκφράσουν ούτε το παραμικρό στοιχείο Ελληνοπρέπειας στον καθημερινό τους βίο. Η καλοήθης πρόσοψη του τεχνοκρατικού τους οράματος δεν ήρθε με την ανάπτυξη και την εξέλιξη που οι πολλοί θα περίμεναν και διαφήμιζαν. Ο "καλοπροαίρετος" καπιταλισμός έφερε νέους δουλοπάροικους για την υλοποίηση της ατζέντας της ιουδαϊκής ελίτ. Βασίζονται σε μία άμορφη ακαδημαϊκή κοινότητα για να συνθέσουν μία ψευδαίσθηση φροντίδας, ενώ διαιωνίζουν το καταπιεστικό παράδειγμα. 

Είναι το θέατρο του πλουραλισμού, ένας ιλιγγιώδης χορός δημαγωγικής διπλής σκέψης που κατασκευάζει την εντύπωση της μεταρρύθμισης, ενώ παράλληλα επιταχύνει σταδιακά προς τα νεοφεουδαρχικά άκρα. Αυτή η τεχνοκρατική ολιγαρχία δανείζεται την αισθητική και την συνθηματολογία της κοινωνικής δικαιοσύνης, ενώ οι πολιτικές της χτυπούν σκληρά προς τα κάτω, χρησιμοποιώντας την ισότητα και την υπεράσπιση της δημοκρατίας ως όπλο συμμόρφωσης. 

Κάποιοι όμως συνεχίζουν να μην κατανοούν... Έχουν αντιστρέψει την πραγματικότητα μέσω ενός ύπουλου προγράμματος προπαγάνδας και αποπροσανατολισμού. Τα εγκλήματα και οι στερήσεις που επιβλήθηκαν στους ανθρώπους από τις κυρίαρχες τάξεις αναδιατυπώνονται ως αυτοπροκαλούμενες πληγές που μόνο πιο αυταρχικά “διορθωτικά μέτρα” μπορούν να θεραπεύσουν. Η αντίσταση αναδιατυπώνεται ως κοινωνική δυσλειτουργία που απαιτεί τιμωρία. Οι άνθρωποι απογοητευμένοι και θολωμένοι στην σκέψη δεν στρέφουν τον νου τους στην αποκάλυψη της μάσκας του αιώνιου τέρατος. Συντηρούν ένα σύστημα που διατηρεί και επιβραδύνει την εξαφάνιση τους. 

Είναι πλέον οι αρνητές της ομορφιάς! Αν υπάρχει λοιπόν κάτι που μπορούμε να περισώσουμε ας μην το αφήσουμε να χαθεί και αυτό, πετάξτε τον μηδενιστικό τρόπο σκέψης και αντισταθείτε για το Αίμα και την Πίστη σας. Όντας ζώντες είναι τα μόνα που δεν μπορούν να μας στερήσουν!

"Κάθε τι άσχημο αποδυναμώνει και ταλαιπωρεί τον άνθρωπο. Θυμίζει την φθορά, τον κίνδυνο, την ανικανότητα, υποφέρει πραγματικά από απώλεια ενέργειας στην παρουσία του. Η επίδραση του άσχημου μπορεί να μετρηθεί με ένα δυναμόμετρο. Κάθε φορά που ο άνθρωπος αισθάνεται με οποιονδήποτε τρόπο καταθλιπτικός, αισθάνεται την εγγύτητα κάποιου "άσχημου". Το αίσθημα της δύναμης του, η θέληση του για δύναμη, το θάρρος του, η υπερηφάνεια του, μειώνονται με το άσχημο, αυξάνονται με το όμορφο".

Φρίντριχ Νίτσε