Περί ανεργίας (άρθρο του Συναγωνιστή Ιωάννη Γιαννόπουλου)

Εάν η εργασία είναι καθήκον του πολίτου έναντι του Συνόλου, καθήκον του Συνολικού κράτους έναντι του πολίτου είναι η εις αυτόν παροχή εργασίας. Το Κράτος είναι εκείνο , το οποίο οφείλει να οργανώσει κατά τέτοιο τρόπον τρόπον την Οικονομίαν του  ώστε κάθε πολίτης να δύναται εύκολα να βρίσκει εργασίαν. 

Η ύπαρξις ανεργίας και υποαπασχολήσεως αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικότερα γνωρίσματα της φιλελεύθερης οικονομίας, όπως είναι και η μετανάστευσις, το χαμηλόν κατά κεφαλήν εισόδημα και η συσσώρευσις υπερόγκων κεφαλαίων εις τα χέρια των ολίγων. Η ανεργία και η υποαπασχόληση είναι ολέθριον φαινόμενον δια την κοινωνική οικονομία. Δι’ αυτού πρώτα χάνονται τα αγαθά, τα οποία οι άνεργοι θα παρήγαγον αν εργάζοντο, ως και οι φόροι τους οποίους αυτοί θα κατέβαλλον στο Κράτος. Δεύτερον μειώνεται το κατά κεφαλήν  εισόδημα, εφ’ όσον οι άνεργοι και οι υποαπασχολούμενοι ζούνε εις βάρος των εργαζομένων. Και τρίτο, το Κράτος πληρώνει μεγάλα ποσά εις τα επιδόματα ανεργίας.

Το πρόβλημα της ανεργίας αντιμετωπίζεται σπασμωδικώς ή και καθόλου υπό του φιλελεύθερου κράτους με ανοήτους μεθόδους, όπως της μειώσεως των ωρών εργασίας και δια της εθνικώς εγκληματικής τακτικής της προωθήσεως πολιτών προς μετανάστευση. Το εθνικό σοσιαλιστικό κράτος κτυπά αντιθέτως την  ανεργίαν στις ρίζες της δια της αυξήσεως των υπαρχουσών εργασιών και της μεγαλυτέρας παραγωγικότητος αυτών. Εις το φιλελεύθερο κράτος υπάρχουν εκείνα τα είδη των εργασιών, τα προϊόντα των οποίων έχουν κόστος χαμηλότερον του των εκ του εξωτερικού αντιστοίχως εισερχομένων, και το επιτυγχανόμενον κέρδρος των οποίων κρίνεται υπό των επιχειρηματικών ως το αξιολογότερον. Με αυτόν τον τρόπο απομένει άνευ εργασίας τόσος αριθμός πολιτών, όση η διαφορά του διαθέσιμου εργατικού δυναμικού της χώρας μείον τους απασχολούμενους εις τας ως άνω εργασίας.

Εις το Εθνικοσοσιαλιστικό Κράτος αντιθέτως διατάσσεται η δημιουργία τόσων ακόμη εργασιών, επί πλέον των υπαρχόντων όσες απαιτούνται δια την απασχόλησιν του ανέργου δυναμικού της χώρας. Συγχρόνως τα αντίστοιχα εκ του εξωτερικού εισαγόμενα προϊόντα υφίστανται κατάλληλον δασμολογικήν επιβάρυνσιν . Για όσες εκ των προγραμματισμένων εργασιών δεν εκδηλώνεται ιδιωτική προθυμία, αναλαμβάνει την αποκλειστική των χρηματοδότηση το ίδιο το Κράτος. Με αυτόν τον τρόπο, δια μικρών αυξήσεων της τιμής ορισμένων αγαθών, επιτυγχάνεται εις την χώραν η απορρόφηση των ανέργων.

Οι δημιουργούμενες θέσεις εργασίας  εκλέγονται κατά προτίμησιν, μεταξύ εκείνων, οι οποίες είναι πολλαπλώς παραγωγικές, που έχουν δυνατότητες δια την δημιουργίαν και άλλων εργασιών, εκείνων οι οποίες χρησιμοποιούν  πολλά εργατικά  χέρια (π.χ. προϊόντα ακριβείας) και εκείνων δια τις οποίες δεν υπάρχει εισαγωγή από το εξωτερικό (π.χ. δημόσια έργα και γεωργικές βιομηχανίες). Γενικά η μέθοδος αυτή ακολουθεί τις εξής οδούς:

Α)  Άμεσος δημιουργία εργασιών υπό τους Κράτους. Διάθεση πιστώσεως δι’ εκτέλεσιν κολοσσιαίου προγράμματος κοινωφελών  έργων (οικοδομικών, οδικών, λιμενικών κλπ) τα οποία συγχρόνως δίδουν γενική ώθηση στην Εθνική Οικονομία. Ούτω π.χ. δια την μείωση της ανεργίας κατασκευάζονται σιδηροδρομικές και λοιπές συγκοινωνιακές γραμμές, οι οποίες όμως διευκολύνουν αποφασιστικώς την μεταφορά πρώτων υλών και προϊόντων για τις νεοιδρυόμενες βιομηχανίες, οι οποίες με την σειρά τους συμβάλλουν και αυτές ακόμη περισσότερον  στην εξάλειψιν της ανεργίας.

Β) Έμμεσος δημιουργία εργασιών δια υποκινήσεως της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Οικονομικές παροχές στους ιδιοκτήτας μεγάλων χώρων, δια την μετατροπήν αυτών εις πολλούς μικρότερους και την παραχώρησίν των  εις μικρούς βιοτέχνας και καταστηματάρχες (κοινοτικοποίηση καταστημάτων) φορολογικές και άλλες διευκολύνσεις για την προμήθεια μηχανημάτων, την κατασκευήν μικρών ιδιοκατοικιών, την αγορά αγαθών παραγομένων υπό εγχωρίων βιομηχανιών.

Γ) Ενίσχυση της προσφοράς εργασίας. Διάφορες παροχές και διευκολύνσεις προς εκείνους τους εργοδότας οι οποίοι παρέχουν αυξημένο αριθμόν νέων θέσεων  για εργασία.

Η καταπολέμηση της ανεργίας δεν αποτελεί βασικόν στόχον του Εθνικοσοσιαλιστικού Κράτους μόνον διά τον λόγο ανακουφίσεως του λογαριασμού επιδομάτων ανεργίας, αλλά κυρίως διότι τούτο εμπίπτει εις την μορφήν των οικονομικών  αντιλήψεων του Κράτους. Εμπίπτει εις την μορφήν των οικονομικών αντιλήψεων του Κράτους. Τούτο δηλαδή πιστεύει ότι μόνο η εργασία είναι παράγων της οικονομικής ευημερίας, συν βέβαια τον κρατικό προγραμματισμό. Λέγοντας πράγματι «οικονομική ευημερία» εννοούμε  την σύμμετρον αύξηση αγαθών και αναγκών εις την μεγάλη μάζα του λαού. Η αύξηση των αναγκών προέρχεται αυτομάτως από την πολιτιστική και τεχνική πρόοδο. 

Μόνο ο κομμουνισμός επιχειρεί την οικονομικήν ευημερία δια της βιαίας περιστολής των αναγκών (π.χ. της απαγορεύσεως ποικιλιών στα αγαθά). Η δική μας αντίληψις ενισχύει την παραγωγή αγαθών  ώστε αυτή να συμβαδίζει με την αύξηση των αναγκών. Η προγραμματισμένη αυτή ενίσχυσις της παραγωγής δεν αφήνει την δυνατότητα όμως, όπως συμβαίνει συχνά εις τον απρογραμμάτιστον φιλελευθερισμόν, υπερβεί αυτές τις ανάγκες οπότε επέρχεται οικονομική κρίσις.

Ενίσχυσις  της παραγωγής σημαίνει εργασία και κρατικό Προγραμματισμό. «Δεν ζει κανείς από το χάρτινο χρήμα, αλλά από το συνολικό άθροισμα της παραγωγής των συμπατριωτών του». Με καμία άλλη μέθοδο δεν μπορεί να αναρρώσει η εθνική οικονομία, εκτός δια της επιτεύξεως μιας υψηλής παραγωγής αγαθών που επαρκούν για τις καταναλωτικές ανάγκες  ολόκληρου του λαού. Νομισματικά μέτρα,  μέτρα ενισχύσεως του εμπορίου ή της κατανάλωσις κλπ, καμία βαθύτερη εξυγίανση της οικονομίας μπορούν να φέρουν. Μόνο η ενίσχυση της παραγωγής στα είδη και τις ποιότητες αγαθών μπορούν να βελτιώσουν ουσιαστικώς το βιοτικόν επίπεδον του λαού. Το εθνικό νόμισμα δεν έχει ανάγκη άλλου καλύμματος.

Κάλυμμα του είναι η εργατική ισχύς του λαού.

Τίποτα δεν τελείωσε το '45!

Ο γιος του μαχητή της Ελευθερίας Abu Turab απαγγέλει
ύμνο υπέρ του αγώνα πάνω από τον τάφο του πατέρα του
με τεταμένη την δεξιά!

«Μετά το τέλος του Δεύτερου Μεγάλου Πολέμου τα μελανοπόρφυρα σύμβολα οι Ιδέες και τα πρόσωπα των Εθνικοεπαναστατικών Δυνάμεων που “ηττήθησαν” στα πεδία των μαχών εμφανίζονται στο καθεστώς του Peron, στην χώρα του Nasser αλλά και στην σύγχρονη εποχή μέσα από τους συναγωνιστές του SSNP στην Συρία καθώς και στους αγώνες της Λιβανέζικης Hezbollah. Γεγονός που αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι η πολιτική κληρονομιά της Εθνοκοινωνικής ιδεολογίας υπάρχει ζει και αναπνέει σε διαφορετικές χώρες σε ολόκληρο  τον κόσμο»

Για την Εθνικοεπαναστατική Αυτονομία: "Νοσταλγοί του Μέλλοντος" (download)

Ένα πολύ σημαντικό βιβλίο για τον Αυτόνομο Εθνικισμό που κυκλοφόρησε το 2011 και εξαντλήθηκε μέσα στην ίδια χρονιά είναι το "Νοσταλγοί του Μέλλοντος".

Στις 50 σχεδόν σελίδες του γνωστοποιούνται σε μορφή αρθρογραφίας σε συνέχειες, βασικές κατευθύνσεις που εστιάζουν σε ζητήματα θεωρητικής και τακτικής προσέγγισης του τριπτύχου "σκέψου - δράσε - αξιολόγησε".

Μια συλλογή κειμένων που αποτελεί ουσιαστικά ένα εργαλείο για την ανάπτυξη ενός νέου εναλλακτικού ρεύματος σύνθεσης και αξιοποίησης των δημιουργικών κυττάρων της κοινωνίας, ένα σημείο αναφοράς σε κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο για την πολιτικά ενεργή νεολαία στην Ελλάδα της κρίσης των αξιών και των ιδανικών.

Μετά από μια επιτυχημένη κυκλοφορία δύο εκδόσεων, το βιβλίο διατίθεται για ελεύθερη ανάγνωση, αλλά και κατέβασμα ή τύπωμα από τον παρακάτω σύνδεσμο.

για να το κατεβάσετε στον σύνδεσμο εδώ

Down with Israel!

«Πρέπει όλοι να ξεσηκωθούμε, να καταστρέψουμε το Ισραήλ και να το αντικαταστήσουμε με το ηρωικό Παλαιστινιακό έθνος»

Ayatullah Khomeini

Janusz Waluś: «Όποιος παλεύει για την ελευθερία του Έθνους του, δεν αξίζει να βρίσκεται στη φυλακή!»

της Selene

Ο Janusz Waluś γεννήθηκε το 1953 στο Ζakopane της Πολωνίας. Μετανάστευσε με την οικογένεια του στην Νότια Αφρική, το 1981. Πολύ σύντομα γίνεται ενεργό μέλος του AWB και συνεργάζεται στενά με τον Eugene Terre Blanche και τον Clive Derby Lewis.

Στις 10 Απριλίου 1993 πυροβολεί και σκοτώνει τον Chris Hani. Ο Chris Hani δεν ήταν ειρηνιστής και δεν πολεμούσε για την ελευθερία. Ήταν ο ηγέτης του SACP (South African Communist Party) και επικεφαλής προσωπικού του Umkhonto we Sizwe (MK), της στρατιωτικής οργάνωσης του ANC.

 Όταν καταδικάστηκε σε φυλάκιση για τρομοκρατικές ενέργειες, ο Hani ζήτησε άσυλο από την τότε ΕΣΣΔ  και μάλιστα τον ανέλαβαν προσωπικά ο Yuri Andropov και ο Leonid Brezhnev! Ο Chris Hani ήταν ένας κομμουνιστής και πιστός συνεργάτης των Σιωνιστών που ήθελε να υποδουλώσει όλα τα έθνη της Νότιας Αφρικής υπό ένα και μοναδικό καθεστώς. Αυτός ήταν ο σκοπός του και αυτός ήταν ο λόγος που δολοφονούσε. 

Από το Ιανουάριο ως τον Αύγουστο του 1988 μόνο, προκάλεσε 105 εκρήξεις με 22 νεκρούς και 256 τραυματίες, τοποθετήσεις ναρκών και εν ψυχρώ δολοφονίες σε σχολεία, εστιατόρια και στέκια νεολαίας ... Και συνέχισε για χρόνια μετά ... Μέχρι που ο Janusz Waluś τον σταμάτησε. Με τρεις σφαίρες στο κεφάλι.

Ο Janusz Waluś, βρίσκεται στις φυλακές της Πραιτόρια και αναμένεται να ελευθερωθεί το έτος 2014.

Τιμή μας η Πίστη!

του Αλέξανδρου

Υπάρχει ένα μέρος βαθιά μέσα μας στο οποίο βρίσκουν καταφύγιο οι ιδέες μας.

Είναι ένα μέρος οπού κανείς άλλος δεν μπορεί να φτάσει.

Είναι ένα μέρος όπου κανείς άλλος δεν έχει πρόσβαση….

ένα μέρος το οποίο κανείς δεν μπορεί να βλάψει,
να καταστρέψει ή να φυλακίσει….

Για να εισχωρήσει κάποιος σε αυτό το μέρος χρειάζεται Πίστη.

Είναι ένα μέρος στο οποίο εμείς οι Εθνικοσοσιαλιστές βρίσκουμε ηρεμία,

είναι ένα μέρος στο οποίο εμείς οι Εθνικοσοσιαλιστές βρίσκουμε γαλήνη.

Είναι ένα μέρος στο οποίο εμείς οι Εθνικοσοσιαλιστές συναντάμε την ελευθερία μας.

Μπορούν να φυλακίσουν εμάς όμως
δεν μπορούν να φυλακίσουν τις ιδέες μας.

Αγωνιζόμαστε για τις ιδέες αυτές με αυστηρότητα,

Αγωνιζόμαστε για τις ιδέες αυτές με πειθαρχία,

Αγωνιζόμαστε για τις ιδέες αυτές με ένταση.

Θα πολεμήσουμε για τις ιδέες αυτές μέχρι τέλους και θα νικήσουμε!

Τιμή μας η Πίστη!

Ελένη Παπαδάκη (4 Νοεμβρίου 1908 - 21 Δεκεμβρίου 1944)

Η άγνωστη στο ευρύ κοινό συντελούμενη γενοκτονία των ευρωπαϊκής καταγωγής αγροτών της Νοτίου Αφρικής (Boers), από το καθεστώς του αρχιεγκληματία Μαντέλα (άρθρο της Εθνικοσοσιαλιστικής οργάνωσης ΑΡΜΑ)

Σε συνέχεια της προηγούμενης αναφοράς μας σχετικά με την πρόσφατη κηδεία του «αγωνιστή» Μαντέλα θα θέλαμε να θυμίσουμε ορισμένες «λεπτομέρειες» της επιμελώς αποσιωπουμένης στο ευρύ κοινό (εκ μέρους των κρατούντων μ.μ.ε.) συντελουμένης γενοκτονίας εις βάρος των εναπομεινάντων λευκών ευρωπαϊκής καταγωγής αγροτών της Ν. Αφρικής, με ανεξέλεγκτες συμμορίες νέγρων εγκληματιών κατσαπλιάδων που λυμαίνονται την χώρα στον ρόλο των φυσικών αυτουργών…

Από το 1994, δηλαδή μετά την πτώση του απαρτχάιντ, οι Λευκοί και κυρίως οι λευκοί αγρότες (Boers) υφίστανται φρικτές ρατσιστικές δολοφονικές επιθέσεις απίστευτης κτηνωδίας. Περίπου 50 άνθρωποι δολοφονούνται καθημερινώς στην Νότιο Αφρική από τους οποίους οι 20 περίπου είναι Λευκοί -το ποσοστό δολοφονιών μαύρων κατά λευκών αγγίζει το 95%! Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αναλογιστεί κανείς πως το ποσοστό των λευκών που ζουν στην ΝΑ σε σχέση με τον συνολικό πληθυσμό αγγίζει μόλις το 9%, οπότε γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι το ποσοστό δολοφονιών λευκών από μαύρους είναι ιδιαιτέρως υψηλό.

Η παγκόσμια κοινότητα με τρόπο προκλητικό κλείνει τα μάτια σε αυτήν την γενοκτονία, η οποία, σύμφωνα με τα λεγόμενα λευκών Νοτιοαφρικανών, αναμένεται να ενταθεί τόσο σε αριθμούς όσο και σε αγριότητα, ιδίως τώρα πια, με τον θάνατο του Μαντέλα. Είναι προφανές επίσης, ότι και η ίδια η κυβέρνηση της χώρας δεν προτίθεται να κάνει το παραμικρό για να αποτρέψει την γενοκτονία των λευκών, αφού, όπως αποδεικνύεται από οπτικό υλικό που παρατίθεται σε προηγούμενη ανάρτηση, ο τωρινός πρόεδρος της ΝΑ φαίνεται να παροτρύνει ευθέως τους μαύρους κατοίκους της χώρας να σκοτώσουν τους λευκούς (τραγουδώντας: “kill a Boer, kill a farmer”)!

Από το 1994 και έπειτα έχουν δολοφονηθεί περισσότεροι από 70.000 (!!!) λευκοί από τους οποίους οι 4.000 ήταν αγρότες.Τα επίσημα στοιχεία αναφέρουν ότι τα ποσοστά δολοφονιών αγροτών στην ΝΑ είναι τα υψηλότερα παγκοσμίως όσον αφορά δολοφονίες με βάση το επάγγελμα. Επίσης, ο δείκτης δολοφονιών ανέρχεται στο 310/100.000 όσο περίπου (όλως τυχαίως) στην πιο «μαύρη» πόλη των ΗΠΑ, το Ντιτρόιτ. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι στην ΝΑ δολοφονούνται ετησίως περισσότεροι αγρότες απ’ότι στρατιώτες σε εμπόλεμες περιοχές! Ακριβείς αριθμοί δεν υπάρχουν καθώς δεν καταγράφονται από τις αστυνομικές αρχές όλες οι περιπτώσεις δολοφονιών. Πρόκειται λοιπόν για μία πολύ συντηρητική εκτίμηση της καταστάσεως που επικρατεί…

Καθώς ο λευκός πληθυσμός της ΝΑ ανερχόταν σε 4.434.697 άτομα, (σύμφωνα με επίσημες καταγραφές του 1996) και με δεδομένη την μετανάστευση περισσοτέρων από 400.000 λευκών, μπορεί κανείς να εκτιμήσει ότι περίπου το 2% του λευκού πληθυσμού της ΝΑ έχει δολοφονηθεί σε αυτά τα 19 χρόνια της μαύρης «δημοκρατίας». Συγκρινόμενα αυτά τα νούμερα με τους 7.518 μαύρους (περίπου το 0,02% του συνολικού πληθυσμού μαύρων) οι οποίοι «εδολοφονήθησαν» κατά την διάρκεια 50 ετών της κυβερνήσεως διαχωρισμού, μπορεί κανείς να μιλήσει για μία πραγματική γενοκτονία η οποία βρίσκεται εν εξελίξει και η οποία αναμένεται να ενταθεί.

Το 1980 στην ΝΑ ζούσαν περίπου 128.000 λευκοί αγρότες. Σήμερα παραμένουν, ηρωικώς, περί τους 40.000, από τους οποίους, όπως προανεφέρθη, έχουν δολοφονηθεί περίπου 4.000, ενώ είναι ανυπολόγιστος ο αριθμός αυτών οι οποίοι έχουν πέσει θύματα κτηνωδών επιθέσεων, βιασμών και απανθρώπων βασανιστηρίων, αποφεύγοντας να προβούν σε καταγγελίες στις αρχές φοβούμενοι το ενδεχόμενο αντιποίνων όπως έχει συμβεί σε πάρα πολλές περιπτώσεις μετά την δημοσιοποίηση των εγκλημάτων.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ... 

(προσοχή περιέχει σκληρές εικόνες)

Yukio Mishima, Yojuro Yasuda και Φασισμός (μέρος τρίτο και τελευταίο)

8. Οι ιστορικές αντιλήψεις του Yasuda και του Mishima

Οι Tsuneari Fukuda[5] και Kanji Nishio[6] έγραψαν ένα δοκίμιο για τον Yojuro Yasuda, στο οποίο εκθειάζουν τον τρόπο, με τον οποίον βοήθησε τους αναγνώστες της Περιόδου Showa, οι οποίοι ήταν εξοικειωμένοι με την Δυτική λογοτεχνία, να κατανοήσουν και να εκτιμήσουν τους Ιάπωνες κλασικούς. Ενώ ο ίδιος ο Yasuda ήταν βαθιά ενημερωμένος για τους Ιάπωνες κλασικούς ήδη από την παιδική του ηλικία, έλαβε και Δυτική μόρφωση και συνδύασε την εμπειρία του αυτήν με τον Ιαπωνικό πολιτισμό, για να σχηματίσει μία συγκεκριμένη σύνθεση.

Επιπροσθέτως, υπάρχει ένα ενδιαφέρον ανέκδοτο για τον Yasuda. Μολονότι συνήθως φορούσε δυτικά ρούχα πριν τον Πόλεμο, υιοθέτησε το κιμονό μετά τον Πόλεμο και διατήρησε αυτήν την ενδυμασία μέχρι τον θάνατό του. Αυτό δείχνει να ανταποκρίνεται στην πεποίθησή του, ότι ενώ οι Ιάπωνες έπρεπε να έχουν μάθει το Δυτικό Πνεύμα πρό του Πολέμου, μετά τον Πόλεμο όφειλαν να δώσουν προτεραιότητα στην υπεράσπιση του Ιαπωνικού πολιτισμού.

Η λογοτεχνία του Yasuda αντανακλά ακριβώς της ιστορία της Ιαπωνίας. Απεικόνιζε τον πολιτισμό της Ιαπωνίας πριν την Manyoshu[7] Περίοδο ως ένα ευθύ μονοπάτι και ισχυριζόταν σθεναρά ότι αυτός είναι ο ορθός τρόπος αντιμετωπίσεως της ιαπωνικής ιστορίας. Υπεστήριζε, επιπλέον,την προσαρμογή όχι μόνον του ευθέος μονοπατιού αλλά και των παρακαμπτηρίων αυτού, όπως πίστευε και ότι η Ιστορία του Ιαπωνικού έθνους δεν μπορεί να σταθεί, εάν τα παρακαμπτήρια μονοπάτια απλώς απορρίπτονταν χωρίς δεύτερη σκέψη. Τόσο το ευθύ μονοπάτι όσο και τα παρακαμπτήρια μονοπάτια ανήκουν στην εθνική ιστορική εμπειρία. Η στάση του Yasuda μπορεί να ιδωθεί ως μία συγκεκριμένη μορφή «εθνικής συνθέσεως».

Παρομοίως, ο Mishima ήταν γνώστης της ιστορίας και επιβεβαίωνε την Ιαπωνία ως μία «χώρα ιστορίας και παραδόσεως». Πράγματι, ενώ το έργο του «Το ολάνθιστο δάσος», πρώιμο έργο εκδοθέν το 1941, αντιμετώπιζε την ιστορία και την καταγωγή ως παράγοντες, τα μεταγενέστερα έργα επιδεικνύουν μικρότερη αντίληψη της ιστορίας. Η ιστορική άποψη του Mishima κατά κύριο λόγο επεκτείνεται στις σύγχρονες περιόδους. Όπως εκδηλώνεται στο έργο του «Η θάλασσα της γονιμότητος», η ερμηνεία του της ιστορίας αποτελεί συχνά απλώς την γέφυρα μίας γενεάς ή αρχίζει από το τέλος του σογκούν Tokugawa, που συνδέεται ριζικά με την σύγχρονη Ιαπωνία.

Από την άλλη πλευρά, ο Mishima ασκούσε κριτική στον μαρξιστικό ιστορικό υλισμό, ο οποίος είχε διαπεράσει το μεταπολεμικό ιαπωνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Ο ιστορικός υλισμός βασίζεται στον ντετερμινισμό, όπως ακριβώς και ο φιλελευθερισμός, και εξαναγκάζει τους ανθρώπους σε ένα προκαθορισμένο ιστορικό πλαίσιο. Ο Φασισμός αντιτίθεται σε αυτόν, υπό την έννοια ότι θεωρεί την ιστορία ως το αποτέλεσμα της ανθρώπινης ελευθέρας βουλήσεως, με την οποίαν ο Mishima συμφωνεί. Ο Mishima ασκεί κριτική στον ιστορικό υλισμό, επειδή πιστεύει ότι η ιστορία οφείλει να είναι όχι μία υλική αναφορά, αλλά ένα ζήτημα του «εθνικού πνεύματος».

για την συνέχεια στον σύνδεσμο εδώ ...

Όταν ο τυφλός αντιρωσισμός οδηγεί στην αγκαλιά της Σιών ...

Υπάρχει ένα κόμμα στην Ουκρανία το “Svoboda” το οποίο ξεκίνησε ως Εθνικοσοσιαλιστικό, διασπάστηκε στην συνέχεια λόγω αποχώρησης των ριζοσπαστικών δυνάμεων και σήμερα παίζει έντονα το χαρτί του αντιρωσισμού και του αντικομμουνισμού. Όμως παρόλο τις όποιες τάσεις του κόμματος υπέρ του Ουκρανικού Εθνικισμού με μερικές λεκτικές πινελιές "νεοναζισμού" και "αντισιωνισμού" να ξεχωρίζουν - που τις διαγράφουν όταν τους πιέζουν οι κρατιστές - σε πρόσφατη συγκέντρωση στο Κίεβο ο ηγέτης τους Oleh Tyahnybok καλοδέχτηκε με θέρμη τον Αμερικανό ψυχοπαθή δολοφόνο φιλοσιωνιστή και καταστροφέα της Συρίας και της Λιβύης John McCain. Αυτή η κίνηση είναι άλλη μια απόδειξη για την έκταση της διάβρωσης των "εθνικιστικών" κομμάτων από τον δόλιο αμερικανισμό και την Mossad η οποία χρησιμοποιεί τις ηγεσίες της ακροδεξιάς - οι οποίες δεν έχουν καμιά σχέση με τις εθνικοσοσιαλιστικές ιδέες - για τα δικά της γεωπολιτικά συμφέροντα και παιχνίδια.

Free Janusz Waluś!