Defend Cyprus

 

γράφει ο Ανέστης Θεοφίλου

Εδώ και δύο βδομάδες σχεδόν, σε Ελλάδα και Κύπρο έχουμε γίνει δέκτες μιας κατάστασης η οποία είναι εκτός ελέγχου με πρωταγωνιστές τους χιλιάδες λαθρομετανάστες οι οποίοι εξεγέρθηκαν εναντίον της ''κυβέρνησης'' Χριστοδουλίδη η οποία κωφεύει απέναντι στο μείζον πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης. Θα πει κάποιος δεν μας έφταναν οι Τούρκοι στο νησί έχουμε και τους μουσουλμάνους του FSA οι οποίοι θα εξεγείρονται γιατί το ραμαζάνι δεν γιορτάζεται στην Ευρώπη. 

Όχι στην πραγματικότητα αυτό γίνεται γιατί υπάρχουν οι Τούρκοι στο νησί οι οποίοι μέσω των ισλαμιστών ηττημένων της Ροτζάβα θα εκβιάσουν την Κυπριακή Δημοκρατία ούτως ώστε να γίνει η πολυπόθητη ΔΔΟ η οποία θα αναγνωρίσει επισήμως, τελεσιδίκως και με την βούλα την στρατιωτική κατοχή στο νησί. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που η εξέγερση των ισλαμιστών εισβολέων έγινε μια εβδομάδα μετά από την επιχείρηση των Τούρκων στην πράσινη γραμμή όπου ξήλωναν οδοφράγματα με τα Ηνωμένα Έθνη παρατηρητές.

Η ''αφορμή'' της εξέγερσης ήταν τάχα πως οι αρχές έκοψαν το ρεύμα στον καταυλισμό το οποίο καταχραζόντουσαν από τους κατοίκους του Χλώρακα. Οι Κύπριοι δεν φοβήθηκαν και όπως ορίζει το φυσιοκρατικό αίσθημα της επιβίωσης υπεράσπισαν τα υπάρχοντα τους από την μανία των μισθοφόρων της Άγκυρας με την προβιά του ''μετανάστη''. Οι αρχές είναι σχεδόν θεατές σύμφωνα με τους εκεί κατοίκους με αποτέλεσμα  οι Έλληνες του νησιού να αμύνονται απέναντι στους μουσουλμάνους που στην πλειοψηφία τους είναι λιποτάκτες του Συριακού στρατού και όργανα των ΜΚΟ.

Ποιος να το έλεγε στους αγωνιστές της ΕΟΚΑ πως μετά από χρόνια δεν θα είχαν τα εγγόνια τους να πολεμήσουν τους παραστρατιωτικούς της Άγκυρας αλλά τους εισβολείς οι οποίοι χρησιμοποιούνται σαν ''ελέπολη'' από τον Αγγλοσαξονικό παράγοντας ούτως ώστε η Κύπρος να αποτελεί ένα τεμαχισμένο νομικά οικόπεδο της Μεσογείου. Αργότερα αφού γίνει η ΔΔΟ μέσο της πολιτισμικής πίεσης στο νησί οι Τούρκοι θα ζητήσουν την είσοδο της Κύπρου στο ΝΑΤΟ (να λοιπόν ρε νατοπατριώτες ποιον εξυπηρετεί η είσοδος του νησιού στο ΝΑΤΟ) με αίτημα την έκδοση όλων των Κούρδων πολιτικών προσφύγων οι οποίοι έχουν άσυλο στο νησί και πολλοί από αυτούς έχουν και έγγαμο βίο στο νησί. 

Μέσω αυτού του μοχλού πίεσης οι Τούρκοι θα καταφέρουν να δορυφοροιοποιήσουν την Κύπρο και εν συνεχεία να την μεταβάλλουν σε ένα μέρος στο οποίο θα υπερβαίνει ο φερετζές του κοσμοπολιτισμού αλλά το πρόσωπο θα είναι το ανατολίτικο σαρίκι. Ο Χριστοδουλίδης αναφέρει πως το πρόβλημα δεν είναι η μετανάστευση αλλά η ρητορική μίσους που διαδίδουν κάποιοι περιθωριακοί κύκλοι σύμφωνα με αυτόν, αγνοεί πως το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης πλέον δεν έγγυται στο ''ρατσιστικό μένος'' κάποιων ''παλαβών'' αλλά στην πραγματικά αντανακλαστική κίνηση του βιολογικού πραγματισμού που λέει η αφομοιώνομαι ή πολεμάω και ευτυχώς στην αλωμένη από τον τουρκισμό και την ξένη τοκογλυφία Κύπρο ισχύει το δεύτερο.

Στην αυθόρμητη αυτή υπεράσπιση από τους Κυπρίους κίνηση πρωτοστατούν οι εθνικιστές του νησιού είτε αυτόνομοι είτε οπαδοί (και όχι αυτοί του ΕΛΑΜ με το κόμμα τους να έχει μια απαράδεκτη στάση στο θέμα αυτό) με απώτερο σκοπό να περάσουν το μήνυμα πως όταν απειλείσαι καλείστε να δράσεις αλλιώς θα είσαι άλλο ένα θύμα στην φενάκη του νεωτερισμού ο οποίος δημιουργεί παραισθήσεις στο φύσιν το οποίο αναγνωρίζει τον πόλεμο ως μια πραγματικότητα που υπακούει στους φυσικούς νόμους. Ο πόλεμος του σήμερα δεν είναι με τα όπλα διότι για να πολεμήσεις με τα όπλα χρειάζεται να έχεις φυλάξει τις αρχές σου ούτως ώστε να τις υπερασπιστείς. Ο πόλεμος έχει πάρει πλέον μορφή ταυτιοτικής πάλης διότι από την Κύπρο μέχρι την Φλάνδρα και από το Αφρίν μέχρι την Θράκη η παγκοσμιοποίηση επιστρατεύει το Ισλάμ προκειμένου να ρίξει τα τείχη της Ευρώπης που είναι η Ελλάδα. 

Η Ελλάδα αν ήταν έθνος που θέλει να επιβιώσει θα έπρεπε να θέσει ζητήματα ασφαλείας στην Ευρώπη περί κοινού αμυντικού δόγματος των Ευρωπαίων απέναντι στις ισλαμικές ορδές οι οποίες κουβαλούν την ταυτότητα τους μέσο της τζιχάντ σε ευρωπαϊκό έδαφος. Αυτό όμως που δεν κάνει το κράτος το κάνουν κάποια λαϊκά παιδιά από τον Χλώρακα και όσοι έχουν ακόμα μέσα τους την παράδοση του Αυξεντίου και του Καραολή.

Τα όπλα της ΕΟΚΑ δεν σκούριασαν ποτέ, και σήμερα έχουν να αντιμετωπίσουν τόσο τους ισλαμιστές εισβολείς και τους Τούρκους όσο και την ενοχική - ενδοτική κυβέρνηση Χριστοδουλίδη ως συνέχεια του Μακαρίου. Αυτό που βγαίνει ως συμπέρασμα είναι πως όσο μια κοινωνία διατηρεί το ένστικτο της βίας ως μοχλό υπεράσπισης απέναντι στην οποία επιβουλή τότε μπορούμε να ελπίζουμε μέσα στον ερειπωμένο παρόλα αυτά κόσμο του καζίνο καπιταλισμού. Διότι σε έναν υλιστικό κόσμο η Βαβέλ είναι μια απειλή η οποία έρχεται να επισκιάσει όλα τα ιδανικά μιας κοινωνίας όσο και αν αυτή αντιστέκεται διότι το σπαθί αντικαταστάθηκε από το τάμπλετ και η χειροβομβίδα από το smartphone.

Justice Pour Lola (Paris - France)

Αλληλεγγύη στους Ουκρανούς πρόσφυγες: Αυτόνομοι - Αθήνα

 

Με τεταμένη την Δεξιά: Θέλουμε για γείτονες Εθνίκια και Λευκούς, Δασκάλους στα σχολεία μας Φασίστες Αυθεντικούς (η εκδίκηση για την πολυφυλετική κοινωνία είναι η συσπείρωση στις γραμμές της antiantifa δράσης)

 

Κάποτε «Κόκκινος» και «Ερυθροφρουρός» σήμερα «Αυτόνομος» και «Φαιός»: Από τον Λένιν & τον Στάλιν … στην Τρίτη Θέση! (του Χρήστου Χρανιώτη)

γράφει ο Wood Brother

Μετά την πτώση του Σοβιετικού συνασπισμού που επετεύχθη μέσω της συμφωνίας της αόρατης κομματικής μαφίας με τα γεράκια των ΗΠΑ τα οποία χρηματοδοτούσαν το Κρεμλίνο με τα «κόκκινα δολάρια», άνοιξε ο δρόμος για την πλήρη κυριαρχία του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς. Όμως παρά το γεγονός της μετακίνησης πληθυσμών λόγω της εξαθλίωσης που προκάλεσε ο φιλελευθερισμός, αυτό που δεν μπόρεσε να αποτρέψει η νέα πλανητική εξουσία ήταν η υπόγεια συμπόρευση μερίδας των λευκών πληθυσμών της Ανατολικής Ευρώπης που βρήκαν καταφύγιο σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης με τους γηγενείς υπερασπιστές της παράδοσης.

«Πιστεύω πως η σημαία έχει υψωθεί. Τώρα σπεύδουμε να την υπερασπιστούμε χαρούμενα, ποιητικά. Υπάρχουν μερικοί που μπροστά στην ξεκινημένη επανάσταση πιστεύουν ότι για να μαζευτούν οι εθελοντές χρειάζονται να προσφερθούν οι πιο ανώδυνες λύσεις, πιστεύουν ότι η προπαγάνδα πρέπει να αποκρύπτει όλα όσα μπορούν να προκαλέσουν συγκινήσεις ή να φανερώνουν μια στάση ενεργητική και εξτρεμιστική. Τι αυταπάτη! Οι λαοί δεν σπρώχνονται μπροστά παρά μόνον από τους ποιητές. Αλίμονο σ’ εκείνον, που μπροστά στην ποίηση που καταστρέφει, δεν ξέρει να αντιπαρατάξει την ποίηση που υπόσχεται»

Jose Antonio Primo de Rivera

Έτσι η Μάγδα από την Ουκρανία βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη και η Ελένη από την Ρουμανία βρέθηκε στην Αθήνα, όπως και η Χρύσα από την Πολωνία άνοιξε μια νέα ζωή στην Λάρισα. Λευκοί πληθυσμοί που υπήρξαν φορές που κατάφεραν να στήσουν με επιτυχία ενα νέο σπιτικό και την αξιοπρέπεια τους αν και κάποιες φορές δεν άντεξαν και λύγισαν από την γραικυλική συμπεριφορά και το κλίμα της ανθρωποφαγίας. Όμως τελικά χιλιάδες λευκά παιδιά ανατράφηκαν και μεγάλωσαν σε μια χώρα που παρά την ευλογία των Θεών ρέπει προς την καταστροφή. Μεγάλος αριθμός λευκών παιδιών των μεταναστών που έκαναν μικτές οικογένειες ή απλά παρέμειναν στην χώρα αποποιήθηκαν την καταγωγή τους έως ένα σημείο και σήμερα δηλώνουν μόνο Έλληνες. Γοητεύτηκαν από την εσωτερική δύναμη του Ελληνισμού που επιβάλλεται μέσα από το κάλεσμα της νέας Βαράγγιας Φρουράς που ασυναίσθητα δημιουργήθηκε σε πόλεις και χωριά της ελλαδικής δυστοπίας.

Που θα τους βρεις τους ξένους που νιώθουν όμως και Έλληνες;  Στα γήπεδα να έχουν τατουάζ με σβάστικες και κέλτικους, θα τους δεις το 2018 στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία να συμμετέχουν στην πρώτη γραμμή ενάντια στους συριζαίους και τους μπάτσους, θα τους γνωρίσεις σε χώρους δουλειάς και σε σχολές να προσπαθούν για την μόρφωση και την προσωπική τους εξέλιξη, θα τους χαιρετίσεις την αυγή που πάνε για το μεροκάματο και μοχθούν για το αύριο. Θα τους δεις ακόμη και σε αυτόνομες ομάδες και εθνικιστικούς πολιτικούς σχηματισμούς να αποδέχονται τον συγκερασμό της ξένης νοοτροπίας με την ελληνική ταυτότητα τους πέρα από τις έγγραφες κρατικές διατάξεις και τους αντιδραστικούς αφορισμούς. Από την Βαλτική μέχρι τον Καύκασο χιλιάδες λευκά παιδιά ανάμεσα μας με μια ιδεολογική καρδιά να χτυπάει ξέρουν να μισούν το ανθελληνικό κράτος επειδή τους αγνοεί και τους πολεμάει ενώ προωθεί μονόπλευρα και με πλάνο τον Νιγηριανό μπασκετμπολίστα και τα λοιπά κυβερνητικά φερέφωνα. Δεν ξεχνούν ποτέ τι τράβηξαν τα σόγια τους τόσο στον κομμουνισμό όσο και στον καπιταλισμό νιώθουν περήφανοι για την καταγωγή τους και οι φυσικοί τους σύμμαχοι δεν είναι άλλοι φυσικά από τους Έλληνες νεοφασίστες και εθνικοσοσιαλιστές παρά το μίσος που υπάρχει λόγω των παλαιών μικροεθνικισμών.

Δεν είναι κρυφό γεγονός η παρουσία Αρμενίων και Πολωνών στην παλιά «Χρυσή Αυγή», η μετέπειτα συνδρομή Ουκρανών και Ρώσων σε παρέες και ομάδες που δεν είχαν και την καλύτερη άποψη για την δημοκρατία. Μια δημοκρατία που ρίχνει στην ανεργία τους γονείς τους όπως και τους ντόπιους Έλληνες, που προωθεί το αποκρουστικό ξόανο της Αμάλ και τα δικαιώματα του κάθε ανώμαλου εθνομηδενιστή, που χρηματοδοτεί αφειδώς τις ΜΚΟ για να γίνουν όλες οι γειτονιές της Αθήνας συνοικίες που θα θυμίζουν στο τέλος λαϊκή αγορά της Καμπούλ. Απέναντι σε αυτή την νέα πραγματικότητα της αντικατάστασης πληθυσμού από τους ασιατικούς πληθυσμούς και τους πιστούς οπαδούς του Σαλαφιστικού Ισλαμισμού, κάποιοι Έλληνες και ξένοι μαθητές λένε ΟΧΙ και αυτό το ΟΧΙ ακούστηκε και στο ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης πριν λίγες ημέρες!

Έλληνες και Ξένοι όλοι Λευκής καταγωγής χωρίς κομματική ή πολιτικάντικη καθοδήγηση, Αυτόνομοι και Ελεύθεροι, Άναρχοι και με μια πρωτόλεια Αντιδημοκρατική Σκέψη, με Τεταμένη την Δεξιά σε έναν προκλητικό αλλά υπερήφανο Χαιρετισμό μπροστά στον άνανδρο εχθρό όπως χαιρετούσαν και οι παππούδες πριν τους εκτελέσουν οι πράκτορες και τα τσιράκια τους, αλύγιστοι νεολαίοι μπροστά στις καθοδηγούμενες συμμορίες της κομματικής σαπίλας, με μόνο Οδηγό το Αίμα τους και την Ταυτότητα τους αντιστάθηκαν δυναμικά στις απειλές των εθνομηδενιστών αριστεριστών που με λοστάρια απειλούσαν μικρά παιδιά και έριχναν νερό στον μύλο του κρατικού αντιφασισμού τον οποίο γέννησε η αμερικανική πρεσβεία στο Δυτικό Βερολίνο και είναι γνωστή ως antifa. 

Απέναντι τους βρήκαν και τα προδοτικά ΜΜΕ που τους ξέπλυναν για τα καλά και την αντιτρομοκρατική καθώς και τα λοβοτομημένα πιόνια της ΚΝΕ και των ΕΑΑΚ που φαντασιώνονται ότι είναι μέλη των μπολσεβίκων ενώ πολλές φορές έσπευσαν να υπερασπιστούν την υγειονομική δικτατορία και το αστικό καθεστώς αλλά ποτέ δεν βγάζουν μιλιά ή δεν διαδηλώνουν για τα σιωνιστικά εγκλήματα των ΗΠΑ και των Σαούντ σε Λίβανο, Συρία, Υεμένη και Λιβύη ή για την μετατροπή της χώρας μας σε χώρο και σε αποθήκη ψυχών ακόμη και σε στρατιωτική Ισραηλινή βάση. Αυτά τα πλάσματα με τον Γκεβάρα στο μπλουζάκι που αν ζούσε ο Αργεντίνος επαναστάτης της Κουβανικής Επανάστασης θα τους πέταγε με συνοπτικές διαδικασίες στους καρχαρίες της Καραϊβικής ή όπως έλεγε ο προσφάτως αποθανών μουσικοσυνθέτης Θεοδωράκης «θα τους κρεμούσαν πρώτους οι Σοβιετικοί αν είχε κερδίσει ο Στάλιν στα Δεκεμβριανά» άρχισαν και πάλι να ζητούν ως άλλοι Ιακωβίνοι τον θάνατο για τους μικρούς σε ηλικία αντιπάλους τους και να απειλούν με ένα μελλοντικό Νέο Ηράκλειο νομίζοντας ότι είναι η νέα δολοφονική ΟΠΛΑ.

Οι άναρθρες κραυγές υποχώρησης και απόγνωσης όμως μπροστά στους νεολαίους που αντέδρασαν αυθόρμητα και με το εθνόσημο στην καρδιά και ουσιαστικά ήταν άοπλοι και ολιγάριθμοι απέναντι σε μια σχεδιασμένη επίθεση ενήλικων και μελών κομμάτων της νατοϊκής αριστεράς είναι μια ακόμη μουσική πανδαισία στα αυτιά μας. Άλλωστε για εμάς τους Αντιδημοκράτες της «Τρίτης Θέσης» αλλά και για όλους τους συναγωνιστές μας που μισούν την αστική δημοκρατία η μάχη δεν τελείωσε το ’45 και συνεχίζεται σε όλο τον κόσμο απέναντι στις δυνάμεις της σήψης και της υποτέλειας. Θα δώσουμε την τελευταία μάχη ακόμη και αν χάσουμε! 

Παντού μια νέα Σταυρούπολη πρέπει να γεννηθεί, περήφανα να ανεμίζουν τα λάβαρα της Νίκης και του Αίματος, στηρίξτε με κάθε τρόπο τους συλληφθέντες, βοηθήστε οικονομικά τις οικογένειες τους απέναντι στα δικαστικά έξοδα, μην περιμένετε τίποτα από τους βολεμένους ακροδεξιούς λακέδες, απαντήστε με Ιδεολογική Λύσσα και Αυτόνομη Συνείδηση απέναντι στα δημοσιογραφικά τσιράκια και τις κίτρινες φυλλάδες που ευλογεί πάντα η Καραμανλική δεξιά και προωθεί η γερμανική πρεσβεία μέσω των ιδρυμάτων.

Ζήτω η Σιδηρά Νεολαία!

Οι Αφγανοί θέλουν σπουδές φύλου και οι Έλληνες σαρία

 

Τὸν παλαιὸ καιρὸ (ποὺ δὲν φαίνεται νὰ ἄλλαξε ποτὲ) οἱ κονκισταδόρες, ὅποτε δὲν σφάζανε ἀγεληδὸν τοὺς ἰθαγενεῖς, τοὺς μοιράζανε καθρεφτάκια καὶ χάντρες, γιὰ νὰ τοὺς ἁρπάξουν μεγάλες καὶ πλούσιες ἐκτάσεις γῆς. Σήμερα τὰ πράγματα ἔχουν ἐξελιχθεῖ καὶ οἱ σύγχρονοι κονκισταδόρες, ὅταν δὲν ρίχνουν σωρηδὸν ἀνθρωπιστικὲς βόμβες, μοιράζουνε ἁπλόχερα σπουδὲς φύλου, ποὺ εἶναι καὶ τὸ τελευταῖο πολιτισμικὸ καύχημα τῶν μεταμοντέρνων Δυτικῶν.

Σὲ ὀγδόντα δύο τὸν ἀριθμὸ ἀνέρχονται οἱ ἀπόφοιτοι τοῦ μεταπτυχιακοῦ προγράμματος σπουδῶν φύλου τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Καμποῦλ παρακαλῶ, ποὺ ξεκίνησε αἰσίως τὴν λειτουργία του τὸ 2015. Ἴσως ἀναλογικὰ περισσότεροι ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ ἀποφοίτων τοῦ ἀντίστοιχου μεταπτυχιακοῦ προγράμματος τοῦ καθ’ ἡμᾶς Παντεῖου Πανεπιστημίου. Βέβαια, στὸν πίνακα τοῦ Πανεπιστημίου (τῆς Καμποῦλ) οἱ ἀπόφοιτοι χωρίζονται σὲ ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ἀλλὰ ποιός κατάφερε νὰ σκοτώσει μονομιᾶς τὴν Λερναία Ὕδρα τῆς φαλλοκρατικῆς πανώλης καὶ τῆς δόλιας ἑτεροπατριαρχίας;

Μία ὁλόκληρη χώρα ρημάζεται συστηματικὰ ἐδῶ καὶ δεκαετίες, ὁ μισὸς πληθυσμός της βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς φτώχειας, κινδυνεύεις νὰ βγεῖς ἀπὸ τὸ σπίτι σου καὶ νὰ γυρίσεις ἀκρωτηριασμένος ἤ νὰ σὲ φέρουν νεκρὸ ἀπὸ κάποια βόμβα ποὺ μπορεῖ ἀνὰ πάσα στιγμὴ νὰ σκάσει ὁπουδήποτε καὶ τὸ «μαράζι» τῶν Δυτικῶν (καὶ τῶν ἀπανταχοῦ δυτικοφρόνων) «προοδευτικῶν» εἶναι τὰ «δικαιώματα τῶν γυναικῶν» καὶ ὁ «αὐτοπροσδιορισμὸς τοῦ φύλου», ποὺ βρίσκονται τώρα σὲ κίνδυνο ἀπὸ τὴν σαρία τῶν Ταλιμπᾶν.

Βέβαια, οἱ ἴδιοι «προοδευτικοὶ» ποὺ στὸ Ἀφγανιστᾶν ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν ἐπαναφορὰ τῆς σαρία εἶναι καὶ αὐτοὶ ποὺ τὴν ἀνέχονται ἤ τὴν ὑπερασπίζονται ὅταν ἐφαρμόζεται στὴν χώρα τους ἀπὸ τὶς ἀγαπημένες τους «μουσουλμανικὲς κοινότητες». Οἱ φεμινίστριες ξεσποῦν σὲ δάκρυα γιὰ τὶς «καημένες τὶς Ἀφγανές», ποὺ θὰ ξαναφορέσουν τὴν μπούργκα στὴν Καμποῦλ, ἐνῶ τόσο οἱ φεμινίστριες ὅσο καὶ οἱ ἴδιες οἱ Αφγανὲς δὲν ἔχουν κανένα πρόβλημα νὰ τὴν φοροῦν οἱ τελευταῖες στὴν Ἀθήνα.

Ἡ παράνοια τῆς θυματοποίησης ἦρθε κι ἔδεσε μιὰ χαρὰ μὲ τὴν κορωνοϋστερία. Αὐτοὶ ποὺ ἐκφράζουν τὴν ἔντονη ἀνησυχία τους μήπως οἱ Ταλιμπᾶν δὲν ἐπιτρέψουν στὶς Ἀφγανοποῦλες μαθήτριες καὶ στὶς Ἀφγανὲς δασκάλες νὰ ξαναπᾶνε στὸ σχολεῖο εἶναι αὐτοὶ ποὺ δὲν ἔχουν κανένα πρόβλημα στὴν χώρα τους νὰ διώκονται ἀπὸ τὰ σχολεῖα οἱ μαθητές, οἱ δάσκαλοι καὶ οἱ καθηγητὲς καὶ τῶν δύο φύλων ποὺ δὲν ἔχουν κάνει τὸ σωστικὸ τσίμπημα ἤ δὲν ἔχουν νὰ ἐπιδείξουν ἄδεια εἰσόδου μὲ τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἀξιόπιστων τέστ, μήπως καὶ σωθοῦμε ἀπὸ τὴν «πανδημία» τῆς «πανώλης τοῦ αἰῶνα» μὲ μέση θνησιμότητα συνήθους ἐποχιακῆς γρίππης.

Ἀπὸ κοντὰ βέβαια καὶ οἱ «προσφυγόφιλοι» ποὺ ἑτοιμάζονται νὰ «ὑποδεχθοῦν» ἑκατομμύρια Ἀφγανούς, ποὺ τὰ δίκτυα τῶν λαθροδιακινητῶν θὰ τοὺς κατευθύνουν στὴν «Εὐρώπη», δηλαδή, πολὺ συγκεκριμένα, στὴν Ἑλλάδα, τὴν ὁποία οἱ προσφυγοπατέρες ἔχουν ἀναγορεύσει σὲ πατρίδα τῆς ἀνθρωπότητας (καὶ τῆς ἐπικερδέστατης προσφυγομπίζνας).

Οἱ «ἑταῖροι», μὲ προεξάρχοντες τοὺς Γερμανοὺς εὐρωπροτεστάντες, ἀφοῦ ἠθικολογήσουν διακηρυκτικὰ περὶ «ἀνθρωπιστικῆς κρίσης» θὰ τοὺς ἀποθηκεύσουν στὰ ἀκριτικὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου, καὶ οἱ «δικοί μας» θὰ ἀναλάβουν νὰ τοὺς προωθήσουν κατανέμοντάς τους σὲ ὁλόκληρη τὴν ἐνδοχώρα, μὲ τὴν ἐπικουρία τῶν ἀγαθοεργῶν ΜΚΟ.

Ἐν τῷ μεταξὺ ἡ χώρα κατακαίγεται γιὰ ἕναν ὁλόκληρο μῆνα, μὲ τοὺς κομματικοὺς χουλιγκάνους νὰ ἐρίζουν γιὰ τὸ ποιός εἶναι περισσότερο καταστροφικὸς καὶ τὴν κυβέρνηση νὰ πλασάρει στοὺς εδῶ ἰθαγενεῖς τὸ παραμύθι τῆς «κλιματικῆς ἀλλαγῆς». Στὸ «Λίμπεραλ» -τὴν ἐφημερίδα τῆς θύρας τῶν ὀπαδῶν τῆς Νέας Δημοκρατίας τοῦ Κυριάκου, ἀπὸ τὴν ὁποία δὲν χάνουν εὐκαιρία νὰ ἀναδημοσιεύουν ἄρθρα καὶ οἱ διάφοροι ἡρακλεῖς τοῦ «δημοκρατικοῦ πατριωτισμοῦ», ποὺ εἶδαν στὸ πρόσωπο τοῦ Μητσοτάκη τὸ «φῶς τὸ ἀληθινὸ»- διαβάζουμε χαρακτηριστικὰ ὅτι ἕνα ἀπὸ τὰ top δημοσιεύματα ἔχει τὸν τίτλο «Τόλμα Κυριάκο, τόλμα!» -σὰν νὰ λέμε ἀγγλιστὶ Burn baby, burn.

Εἶναι νὰ ἀναρωτιέται κανεὶς πότε θὰ ἐπέλθει ἡ πλήρης καταστροφὴ ἐν μέσω τῆς γενικῆς ἀπάθειας (μὲ τὰ γνωστὰ τακτικὰ ξεσπάσματα τῆς «λαϊκῆς» ὀργῆς «γιὰ τὴν συμφορὰ ποὺ μᾶς βρῆκε», ποὺ ἀποτελοῦν ἀσφαλῆ ἐγγύηση ὅτι δὲν πρόκειται νὰ γίνει τίποτα πρὸς τὸ μὴ χειρότερο) καὶ τοῦ μαζικοῦ κυνισμοῦ τῶν αἰωνίων «καὶ τί νὰ κάνουμε;», ἐνῶ τὴν γκρίζα καθημερινὴ φροντίδα γιὰ τὴν ἐπιβίωση, ποὺ δυσκολεύει ὅλο καὶ περισσότερο, «πλουτίζουν» κατὰ καιροὺς οἱ τηλεοπτικὲς ἠθικολογικὲς σταυροφορίες ἀλὰ me too, προπαγανδιστικὲς ἐκστρατεῖες τρόμου τοῦ τύπου «ὑπερθέρμανση τοῦ πλανήτη», συναισθηματικὲς ἐκρήξεις γιὰ τοὺς «κατατρεγμένους τῆς γῆς», ποὺ ἔχουμε τάχα ἠθικὴ ὑποχρέωση νὰ τοὺς δώσουμε γῆ καὶ ὕδωρ, ἀγαπουλίστικες λιτανεῖες μὲ ξόανα καὶ οἱ σκυλοκαβγᾶδες μεταξὺ μελλοθανάτων γιὰ τὸ ποιός κομματικὸς βόθρος εἶναι πιὸ δύσοσμος.

Τὰ ἑπόμενα τηλεοπτικὰ παράθυρα, πάντως, δὲν θὰ ἀφοροῦν τὸ πόσο κακὴ εἶναι ἡ ἐπαναφορὰ τῆς σαρία στὸ Ἀφγανιστᾶν ἀπὸ τοὺς κακοὺς Ταλιμπᾶν, ἀλλὰ γιὰ τὸ πόσο καλὴ εἶναι 'ἡ εἰσαγωγή της στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τοὺς καλοὺς δεξιοαριστεροὺς φιλελεύθερους, σερβιρισμένη, ὅπως πάντα, μὲ μπόλικο ἀνθρωπισμό, ποὺ ἀφορᾶ πάντοτε τοὺς ξένους καὶ ὄχι τοὺς δικούς μας ἀνθρώπους.

Στὸ κάτω-κάτω ὅλοι παιδιὰ τοῦ Αλλάχ εἴμαστε. 

 πηγή

Horst Mahler: «Μία όξυνση της καταπίεσης τελικά θα στρέψει το λαό ενάντια στο κράτος και θα τροφοδοτήσει, έτσι, την επαναστατική αντίσταση»

"Ας λείψει το κράτος, που θα της είναι εμπόδιο ή θα παραμορφώνει την εθνική ψυχή. Αν το κράτος στενοχωρεί το έθνος, πρέπει αναγκαστικά ή να αλλάξει μορφή ή να χαθεί. Το κράτος που εμποδίζει τη φυσιολογία του έθνους, είναι περιττό και βλαβερό"

Ίων Δραγούμης

Λευκές Μεταναστευτικές Ιστορίες στην Ελλάδα του αντιφασισμού και του εθνομηδενισμού: Οι παππούδες και οι συγγενείς «Φασίστες» και «Αντικομμουνιστές», τα εγγόνια Φιλέλληνες και «Εθνικοσοσιαλιστές» …

«…Το όνομα μου είναι Dino Boçari. Γεννήθηκα το 2000 σε μια περιοχή της Αθήνας στου Γκύζη. Ο πατέρας μου πέρασε παράνομα τα σύνορα το ’91 πολλά χιλιόμετρα με τα πόδια και δούλεψε χρόνια στα χωράφια της Θεσσαλίας. Σκληρές εποχές. Σε μια παράγκα ζούσε με λίγα λεφτά, αρκετό κρύο και άθλιο φαγητό. Δεν ακολούθησε τα άσχημα μονοπάτια άλλων συμπατριωτών μας που είχαν βγει από τις φυλακές και στάθηκε μόνος στα πόδια του αλλά και με την βοήθεια των Ελλήνων. Άλλαξε χίλιες δουλειές κάποιοι του έφαγαν λεφτά και τον κάρφωναν στους μπάτσους αλλά ποτέ δεν μίσησε αυτό τον τόπο. Μια φορά για μεροκάματα πήγε στην Θήβα. Μια Ελληνίδα γιαγιά με το επώνυμο Μπότσαρη του έδωσε λίγη μπομπότα και νερό μια μέρα που ο ήλιος έκαιγε τα πάντα. Μιλούσε αρβανίτικα και κατάφεραν να βγάλουν άκρη. Η φάρα δεν αλλάζει αίμα. 

Όταν γνώρισε την μάνα μου που ήταν από το διπλανό χωριό στην Αλβανία βάλθηκε να κάνει οικογένεια. Με ψωμί και ζάχαρη και αυγά βγάλαμε πολλές νύχτες αλλά ποτέ δεν κάναμε πίσω. Η μάνα έπλενε σκάλες και σπίτια αλλά σιγά σιγά δεν μας έλειψε τίποτα. Με σπούδασαν και μένα και την αδερφή μου και σήμερα νιώθω περήφανος. Στο Μακεδονικό το 2018 συμμετείχα και εγώ στην πρώτη γραμμή αφού μισούσα τα ψέματα των Σκοπιανών και των κομμουνιστών. Θυμάμαι ακόμη τις ιστορίες που μου έλεγε ο πατέρας μου πως ο παππούς μου γλύτωσε από τους παρτιζάνους του Χότζα επειδή τον είχαν για φασίστα. Θυμώνω όταν σκέφτομαι πόσο σκληρά δούλεψε νέος στα ορυχεία υπό τις εντολές του κόμματος με τα άγρια σκυλιά να φυλάνε τους σκλάβους του καθεστώτος. 

Πάντα μας έλεγε τις ιστορίες με τον Σκεντέρμπεη ή Γκέργκι Καστριότι και τον πολεμικό αετό του που είναι η εθνική μας σημαία και τα βράδια σαν παραμύθι ακούγαμε τους θρύλους για το Σούλι, τους αγώνες των φατριών και τις εκκλήσεις για ένωση, τα σχέδια των αγωνιστών του '21 αλλά και των απογόνων τους για κοινή πορεία, τον ρόλο των Φαναριωτών των Τούρκων και των Αμερικανών να μας χωρίσουν, τις προδοσίες του Αλβανικού κράτους αλλά και την τραγική αδιαφορία του Ελληνικού κράτους. Όταν σκότωσαν τον Κατσίφα μίσησα περισσότερο το Αλβανικό κράτος αλλά και τους πολιτικούς στην άλλη πλευρά. 

Πρόσφατα βρήκα βιβλία για τον Midh’at Frashëri και τον Αριστείδη Κόλλια που επαληθεύουν όσα σκεφτόμουν αλλά δεν τολμούσα να τα πω σε κανέναν. Πέρασα και από τα γραφεία της «Χρυσής Αυγής» και εγώ και άλλοι αλλά έφυγα γρήγορα όταν κατάλαβα τι παίζει. Ζω σε μια πόλη που οι ξένοι δεν είμαστε πλέον εμείς αλλά οι άλλοι από την ανατολή που έχουν τα πάντα δωρεάν και δεν σέβονται τίποτα και κανέναν ούτε την χώρα αυτή ούτε εμάς τους «ξένους» αλλά ούτε και τους ντόπιους. Αγαπώ την γη αυτή και ξέρω με ποια πλευρά θα πάω όταν θα έρθει η ώρα της μάχης …»

«…Andrey Burdenko το όνομα του παππού μου. Πολέμησε με τα «Παιδιά του Δάσους» στα απέραντα δάση της Ουκρανίας χρόνια μετά το επίσημο τέλος του μεγάλου πολέμου. Πήρα το όνομα του αλλά δεν τον γνώρισα ποτέ παρά μόνο μέσα από κάποιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Με ελάχιστες δυνάμεις δίπλα του, απέναντι σε πάνοπλες στρατιές του Μπέρια και του Στάλιν που έστελναν ακόμη και φλογοβόλα άρματα με τα τάγματα της NKVD να κάψουν και να σκοτώσουν αγρότες και εργάτες. Κυνηγημένος από όλους πιστός ακόλουθος του Bandera και φανατικός ενάντια στους μπολσεβίκους, αφού οι συγγενείς του είχαν πεθάνει στον μεγάλο λιμό χρόνια πριν. Όταν το αντάρτικο «έσπασε» προσπάθησε να ξεφύγει από τα σύνορα αλλά τον κάρφωσαν οι κομμουνιστές προύχοντες ενός χωριού. Τον έστειλαν στην Σιβηρία και πέθανε από την πείνα. Δεν τον θάψαμε ποτέ. 

Στην Ελλάδα ήρθα μικρός για διακοπές αλλά τελικά έμεινα για πάντα. Όταν μεγάλωσα λίγο βρήκα μια αγκαλιά και δουλειά στην Ουκρανική κοινότητα της νέας πατρίδας. Έμεινα έκπληκτος όταν είδα πρόσφατα κάποιους Έλληνες «φασίστες» να στηρίζουν την Azov απέναντι στους Μοσχοβίτες που ονειρεύτηκαν να μπουν στο Κίεβο με άρματα μάχης μαζί με τους Τσετσένους μισθοφόρους του Πούτιν και τους κομμουνιστές αποσχιστές. Σήμερα η ζωή μου είναι εδώ, η πατρίδα μου είναι και εδώ, και τα βράδια που ακούω black metal και διαβάζω για τον Παγανισμό πολλές φορές σκέφτομαι ότι εμείς οι γιοι του Perun και πάλι νιώθουμε σαν το σπίτι μας ανάμεσα στους Έλληνες αδερφούς μας. Μήπως το πνεύμα της Βαράγγιας Φρουράς ζει ακόμη; Καιρός να υπερασπιστούμε και πάλι την ίδια γη…»

«…Πως σε λένε; Iliana Lupescu. Ετών; 23. Από πού είσαι; Ρουμανία. Με κοίταξε έντονα ο μπάτσος στα μάτια. Ομορφούλα είσαι μου λέει και παρατηρούσε τα ξανθά μαλλιά μου … Είπα να τον στείλω στον διάολο αλλά είχα ήδη φρικάρει που με έπιασαν. Η συνέχεια γνωστή. Δαχτυλικά αποτυπώματα, ανακριτής, δικαστήριο, καταδίκη με αναστολή. Η κατηγορία πέσιμο σε μπάτσους στην πλατεία, ξύλο από την αστυνομία, αφού μόλις είδαν ότι ήμουν μέλος «αντιεξουσιαστικής» συλλογικότητας κυριολεκτικά αφήνιασαν στο τμήμα. Αυτούς τους «ανάρχες» γνώρισα στο σχολείο, σε αυτούς εντάχθηκα. Αλλά γρήγορα άρχισα να νιώθω σαν την μύγα μέσα στο γάλα. Κάτι περίεργα τσιτάτα για έμφυλες ταυτότητες, ένα απύθμενο μίσος για τους άντρες που πολλές φορές ήταν άνευ λόγου, ομιλίες υπέρ των αμβλώσεων, και άλλα τέτοια κουλά. Τι δουλειά είχα εγώ εδώ; 

Οι γέροι μου ποτέ δεν μιλούσαν πολιτικά στο σπίτι. Μου έλεγαν μην μπλέξεις με αυτά. Ήξερα μόνο ότι επί Τσαουσέσκου οι δικοί μου πεινούσαν και χάρηκαν όταν τον σκότωσαν σαν το σκυλί. Άλλωστε ο παππούς είχε πεθάνει έξω από το Στάλινγκραντ και πάντα ήμασταν οι «καταραμένοι» στην γειτονιά μας στο Βουκουρέστι. Όμως μετά την πτώση του καθεστώτος τα πράγματα χειροτέρεψαν λόγω του καπιταλισμού και πήραμε δυο βαλίτσες και τον σκύλο και φύγαμε νύχτα. Ο μπαμπάς ήξερε να δουλεύει ηλεκτρολόγος, η μάνα κράταγε γριές. Δεν έχω παράπονο αλλά ψαχνόμουν για την ταυτότητα μου, ποια είμαι, από πού είμαι, τι ρίζες έχω. Δεν ήμουν ποτέ της θρησκείας αλλά μια μέρα η ζωή μου άλλαξε. Βρήκα σε έναν πάγκο στο Μοναστηράκι ένα βιβλίο στα ελληνικά για την Σιδηρά Φρουρά και τον Codreanu. Παραξενεύτηκα από το Ρουμανικό όνομα και τις αναφορές στην χώρα μου το πλήρωσα και έφυγα. 

Κάθε βράδυ το διαβάζω και έτσι ανακάλυψα έναν άλλο ηρωικό κόσμο. Την μυστηριακή Ορθοδοξία και τον Ρουμανικό Φασισμό. Έννοιες που μέχρι χτες δεν τολμούσα να σκεφτώ, μπροστά μου πέρασε σαν ταινία η ιστορία της Ρουμανίας όπως ο Dracula που σκότωσε χιλιάδες Τούρκους και στο τέλος ο Capitan και το μαρτυρικό τέλος του. Έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα και άλλους που διάβαζαν και μελετούσαν τα μυστικά της Ρουμανίας. Κάθε μέρα που σχολάω από την δουλειά σε μια γειτονιά του Πειραιά βρίσκω κοινές παρέες σε ένα καφέ. Κάποιοι από αυτούς με άσπρα κορδόνια στις αρβύλες και τατουάζ με μαύρους ήλιους και ρούνους. Με δέχτηκαν σαν αδερφή τους και με φωνάζουν «συναγωνίστρια» με στηρίζουν και τους στηρίζω. Τους αγαπώ και με αγαπούν. Μιλάμε για μουσική και πολιτική, δεν μας αρέσει που η πόλη θυμίζει Καμπούλ …»

«…Θυμάμαι τον πατέρα να τρέχει να μας κρύψει στο υπόγειο γιατί έρχονταν τα σκυλιά του ISIS. Οι χριστιανοί κράτησαν το μέτωπο και μας βοήθησαν και οι σιιτικές φιλοιρανικές πολιτοφυλακές. Όλοι οι γείτονες παρά τις θρησκευτικές διαφορές με σημαίες της Συρίας και πορτρέτα του Assad στα σπίτια τους αλλά στο δικό μας μόνο το λάβαρο του Εθνικοσοσιαλιστικού SSNP. Εμείς παλιά μιλούσαμε και ελληνικά αλλά πλέον λίγοι παππούδες τα μιλάνε στο χωριό μας. Κλάψαμε πολλά αδέρφια που έπεσαν για την προστασία μας. Πάντα είχαμε αγάπη για την Ελλάδα αφού οι ρίζες μας δεν ήταν Αραβικές αλλά κληρονομιά του Αλέξανδρου. Είμαστε η δεύτερη Μεγάλη Ελλάδα. 

Τα αρχαία μνημεία υπάρχουν παντού και μας θυμίζουν την ταυτότητα μας. Παρά το γεγονός ότι είμαστε χριστιανοί νιώθουμε μέσα μας βαριά την κληρονομιά των Σελευκιδών. Όταν το μέτωπο σταθεροποιήθηκε ο πατέρας μας έστειλε μέσω Λιβάνου σε μια ξαδέρφη μας που ζει στην Θεσσαλονίκη. Εκεί στεριώσαμε και προσπαθούμε να στηρίξουμε αυτούς που έμειναν πίσω. «Μα εσύ δεν μοιάζεις για Άραβας» μου λένε όσοι με γνωρίζουν, ναι δεν είμαι και δεν νιώθω αλλά αγαπάω την Συρία όσο και την Ελλάδα. Ο θείος μου σκοτώθηκε το ’67 ενάντια στους Ισραηλινούς και όταν τον έφεραν του βάλαμε στα μάτια νομίσματα και στα χέρια μια σημαία ελληνική. Τότε δεν ήξερα τον λόγο για όλα αυτά. Μετά έμαθα ότι είναι ελληνικό έθιμο τα νομίσματα για την ανταμοιβή στο βαρκάρη των ψυχών. 

Έμαθα γρήγορα ελληνικά και οι καθηγητές μου στο φροντιστήριο μου έδιναν συγχαρητήρια παρά το ότι ήμουν ξένος για αυτούς. Μα δεν είμαι ξένος τους έλεγα … και αυτοί χαμογελούσαν ειρωνικά. Σύντομα βρήκα κάποιους περίεργους τύπους ένα βράδυ να κολλάνε πολύχρωμες αφίσες για την Συρία. Ήταν Έλληνες και «εθνίκια» όπως μου είπαν και σύντομα γίναμε φίλοι. Δεν είχαν σχέση με κόμματα αλλά είναι πατριώτες που αγαπάνε την Συρία και μισούν αυτούς του FSA. Φοράνε και μπλουζάκια FCK ISIS. Τους είπα όλα όσα ήξερα και ένιωσα να είμαι Έλληνας όσο ποτέ. Τα βράδια που τους μαγειρεύω συνταγές από την πατρίδα ακούμε μουσικές παραδοσιακές αλλά και για τον Ακρίτα Διγενή που πολέμησε στα μέρη μου για μια πατρίδα κοινή απέναντι στους εισβολείς. Κάποιος Σύριος ηγέτης είχε πει «επίθεση στην Ελλάδα σημαίνει επίθεση στην Συρία». Με λένε Simeon Yudeh και δηλώνω Έλληνας της Συρίας…»

«… Ο πατέρας οικοδόμος με εργατικό ατύχημα στα νιάτα του. Η μάνα δασκάλα, λατρεύει την χώρα. Πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Πηγαίνω κάθε καλοκαίρι στην Πολωνία. Αλλά η καρδιά μου είναι εδώ. Πήγα σε μερικές συναυλίες εθνικιστικές με φίλους skinheads, καλά παιδιά οι Έλληνες και υπερήφανοι για τις ιδέες τους. Κάποιοι συμπατριώτες μου ήταν και μέλη σε γνωστό κόμμα για χρόνια αλλά ξενέρωσαν με κάποια σκηνικά. Δεν έχουμε κακό όνομα νομίζω, κάποιοι πίνουν λίγο παραπάνω αλλά μας αγκάλιασε η Ελλάδα. Και αγαπάω τα πάντα σε αυτό το μέρος. Πήγα Μυκήνες, Επίδαυρο και Βεργίνα. Μεγάλη ιστορία αυτός ο τόπος. Πονάω που μας κατάντησε το ΔΝΤ αποικία. 

Αλλά δεν το βάζω κάτω. Έχω καλή δουλειά, βγάζω λεφτά, Πολωνέζα σύντροφο αλλά δεν αντέχω να ακούω παντού αμανέδες και να βλέπω να πουλάνε κάτι τύποι «σκοτεινοί» πρέζα έξω από σχολεία και γυμναστήρια. Ένα βράδυ που πείραξαν μια Ελληνίδα τους άφησα με τα δόντια τους να τα μαζεύουν από το πεζοδρόμιο. Είμαι γιος Ουσάρων που τσάκισαν τους Οθωμανούς στα πεδία των μαχών, αντικομμουνιστής αλλά και αντικαπιταλιστής. Οι κόκες και οι σάπιες ιδέες της «νέας αριστεράς» δεν μου λένε τίποτα αφού έχω κάνει τις επιλογές μου. Το αφεντικό με φωνάζει «φασίστα» αλλά δεν έχω θέμα και γελάω, είμαι ότι νομίζουν. Έχω βρει Έλληνες συντρόφους και με δέχτηκαν σαν μέλος της οικογένειας τους. Στο βουνό που πάμε για πεζοπορία, στο γήπεδο, στα μαγαζιά λένε «ήρθε ο Πολωνός», τους απαντάω «Έλληνας και Πολωνός» αν και παρά το γεγονός ότι γελάνε το δέχονται! Δεν θέλω να δω την σημαία των Σαλαφιστών στην Ακρόπολη. Πείτε με «φασίστα» δεν με νοιάζει. Michał Krawiec…»

«…Varlam Jakasvili. Ξένος στην Ελλάδα, ξένος και στην Γεωργία. Οι παππούδες πολέμησαν ενάντια στους Σταλινικούς. Ακολούθησαν διώξεις. Ο πατέρας απολύθηκε από την δουλειά γιατί έκαψε ένα βράδυ τα γραφεία του κόμματος στο χωριό μας. Μας έσωσε η επιχείρηση του ελληνικού στρατού κατά την διάρκεια του πολέμου το '93. Λίγο μετά σχολείο στα Σεπόλια. «Είστε κλέφτες και δολοφόνοι». Αυτό θυμάμαι να μου λέει ο διευθυντής στο σχολείο. Μα εγώ δεν είχα σχέση με αυτούς που μας ξεφτιλίζουν. Ούτε κλέψαμε ούτε πειράξαμε κανέναν. Ήρθαμε σαν πρόσφυγες της Γεωργίας αλλά είχαμε και ελληνικές ρίζες. Ξέραμε λίγα ελληνικά και τα παιδιά με έβλεπαν περίεργα. Μισώ αυτούς που σπιλώνουν το όνομα μας, μας έκανε κτήνη ο κομμουνισμός και η τουρκική απειλή αλλά τα νέα παιδιά είναι αλλιώς και θέλουν να τους νιώθουν συμπατριώτες. 

Ακούω παραδοσιακή γεωργιανή μουσική που μιλάει και για αρχαία Ελλάδα και κοινές ρίζες αλλά και ελληνική με προτίμηση σε αυτά που μιλάνε για αντίσταση και λευτεριά όπως τα ριζίτικα. Ακόμη θυμάμαι την μάνα μου να τσακώνεται με μουσάτους δημοσιογράφους ακροαριστερής εφημερίδας που ήρθαν μια μέρα απρόσκλητοι στον σύλλογο της κοινότητας μας για να μας πείσουν να βγάλουμε ανακοινώσεις για τον ρατσισμό. Ποιο ρατσισμό; Αυτοί ήταν ρατσιστές που όπως μας είπαν «είσαστε υπερβολικά πατριώτες» επειδή είχαμε στον χώρο μας ελληνικές σημαίες και βιβλία για την κοινή ιστορία των δυο χωρών. 

Στο στρατό που υπηρέτησα στις ειδικές δυνάμεις ήμουν πρώτος στις βαθμολογίες, σε όλα μέσα, στο ποτάμι στον Έβρο δώσαμε μάχες με τους Τούρκους και τους Αφγανούς που είχαν πάρει χάπια και απειλούσαν να μας σφάξουν. Δεν απαιτώ να με δεχτούν ως Έλληνα όλοι αλλά είμαι Λευκός, νομίζω πιο λευκός από κάτι «γύφτους» που μιλάνε για «εθνικισμό» πράγμα που δεν κατάλαβα ποτέ. Θέλω να κάνω παιδιά που να είναι υπερήφανα για την καταγωγή τους και να αγαπήσουν αυτή την χώρα. Αν χρειαστεί να πεθάνουν για αυτή …»

«…Arpi Tachikian γράφει η ταυτότητα. Η γιαγιά από όπου πήρα το όνομα της επέζησε μετά την καταστροφή και ήρθε στον Πειραιά μαζί με Έλληνες της Ιωνίας μέσα σε ένα σαπιοκάραβο. Έχασε τα πάντα από τους Τσέτες. Τις αδερφές της δεν τις έσωσε. Τις βίασαν και τις κρέμασαν στην κεντρική πλατεία οι Κεμαλικοί που είχαν πάρει όπλα και λίρες από τους Σοβιετικούς όπως έμαθα μετά από χρόνια. Την πέταξε το κράτος σε μια καλύβα με λάσπη στην Κοκκινιά. Γλύτωσε από τα αεροπλάνα του Σκόμπυ στα Δεκεμβριανά. Ενταγμένη στο ΕΑΜ αλλά μακριά από ακρότητες και υπερβολές που έκαναν άλλοι Αρμένιοι. Ψήφιζε ΚΚΕ και ο πατέρας και η μάνα το ίδιο επί χρόνια αλλά μετά από χρόνια ξύπνησαν. 

Και εγώ με την σειρά μου εγγραφή στην ΚΝΕ. Δεν με σήκωνε το κλίμα, κάτι η ιστορική καταπίεση της ΕΣΣΔ για τα θέματα μας με τους Αζέρους κάτι το κλίμα που θύμιζε στάνη και ρομπότ άρχισα να δυσανασχετώ. Άκουγα για τα ξαδέρφια μου που πήγαιναν σε πορείες ενάντια στην Τουρκική πρεσβεία. Είχα πάει και εγώ. Επαναστατική γυμναστική. Μετά έμαθα για την ASALA. Αριστεροί εθνικιστές (!) δεν είχα ξανακούσει ποτέ για αυτούς. Στην ΚΝΕ δεν τους ήξεραν ή δεν μίλαγαν για αυτούς. Πίεσα, ρώτησα, τσακώθηκα, σιχάθηκα και έφυγα. Έψαξα μόνη μου την αλήθεια. Βρήκα μια άλλη οπτική της ιστορίας. Ομάδες θανάτου που εκδικήθηκαν το αίμα των προγόνων μας. Κάποιοι την εποχή εκείνη μαζί με τους Πόντιους στο αντάρτικο και μετά στο πλευρό του Άξονα.

Ο πρόσφατος πόλεμος στην Αρμενία με συγκλόνισε βαθιά. Αναρωτήθηκα γιατί οι συμπατριώτες μου που ήταν στην antifa ή και σε ακροαριστερές οργανώσεις δεν βοηθούσαν τον αγώνα του λαού μου. Τελικά διάβασα για κινήσεις αλληλεγγύης κάποιων εθνικιστών που στήριζαν το δίκιο μας. Κάποιοι άλλοι δεν ήταν δημοκράτες ούτε μαρξιστές κάποιοι από αυτούς που είχαν κάνει θητεία πήραν ακόμη και εισιτήριο για το Ερεβάν και πολέμησαν. Πολλοί στον κύκλο μου ξέχασαν γρήγορα τις αηδίες των δήθεν «συντρόφων» που είναι μόδα στους Αρμένιους του εξωτερικού και ένιωσαν να ξαναγεννιόνται μέσα από την εθνική υπερηφάνεια και την αντίσταση στον Ερντογάν.  Πλέον στο δωμάτιο μου έχω την ελληνική σημαία και μαζί με αυτή την αρμενική. Είμαι Αρμένισσα, νιώθω και Ελληνίδα, φτύνω στα μούτρα τους μοδάτους βλάκες που βρίζουν την Ελλάδα και τον Ελληνισμό…»

Με τις ύαινες του αντιφασισμού ή με την αγέλη των Λευκών Λύκων;

Το οικτρό τέλος του κ. Ανώτερου (Περιοδικό Γαμμάδιον, Έκτο Τεύχος, Φθινόπωρο 2005)

Συνέντευξη με τον Γάλλο διανοούμενο Renuad Camus «Οι εξουσιαστές θέλουν ανθρώπους χωρίς ρίζες»

Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο

Πολλά θα καταλάβουμε από την συνέντευξη του Renaud Camus, ενός Γάλλου διανοούμενου, που δεν ανήκει στον λεγόμενο “πατριωτικό χώρο”. Και μάλιστα αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα αφού δεν είναι κακός “φασίστας”, οπότε τα λόγια του πονάνε ακόμη περισσότερο το σύστημα.

Δεν είναι εύκολο να βρεις τον Renaud Camus. Και αυτό όχι μόνο επειδή ζει, σχεδόν απομονωμένος σε ένα κάστρο στα Πυρηναία, μακριά από όλους αλλά γενικά είναι ένας άνθρωπος μοναχικός. Και φυσικά δεν αποφεύγει τον διάλογο, αντίθετα τον αντιμετωπίζει με ηρεμία, με επιχειρήματα, αλλά και με ευχαρίστηση. Απλά δεν θέλει ετικέτες που σήμερα όλοι αρέσκονται να βάζουν.

Παρόλα αυτά οι ιδέες του είναι δυνατές και ρίχνουν οποιοδήποτε ιδεολογικό τείχος. Τα βιβλία του διαβάζονται από πολλούς και δημιουργούν αίσθηση.

Αλλά τα βιβλία που έκαναν τον μεγαλύτερο θόρυβο είναι αυτά που ασχολούνται με το φαινόμενο, που ο ίδιος ονομάζει “Le Grand Remplacement”, δηλαδή η Μεγάλη Αντικατάσταση και φυσικά όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι ένα θέμα “πολιτικά ορθό”. 

Εκεί μέσα εξηγεί το γιατί πραγματοποιείται η αντικατάσταση των λαών, σε βάρος των Ευρωπαίων. Ασκεί σκληρή κριτική στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου την ισλαμική επίδραση και προτείνει τρόπους για την αντιμετώπιση τους. Και όπως καταλαβαίνει κάποιος, τέτοια βιβλία δεν μεταφράζονται εύκολα σε άλλες γλώσσες διότι κάνουν “κακό”.

Τι σας ώθησε να γράψετε για την ” Μεγάλη Αντικατάσταση”;

Η απελπισία, η ελπίδα..!

Τι ακριβώς εννοείτε με την ονομασία Μεγάλη αντικατάσταση;

Δεν είμαι σίγουρος ότι πρόκειται με μια ονομασία. Περισσότερο θα το έλεγα ένα Σύνταγμα αν προτιμάτε μια ορολογία πιο επίσημη. Αλλά εδώ μιλάμε για ένα φαινόμενο, την αντικατάσταση ενός λαού και ενός πολιτισμού. Την πραγματοποίηση, σαν εφιάλτης, της διάσημης ατάκας του Brecht: “αν η κυβέρνηση δεν είναι ευχαριστημένη από τον λαό, δεν πρέπει να κάνει άλλο από το να εκλέξει άλλον λαό”. Ακριβώς αυτό που συμβαίνει στην Γαλλία. Η σοσιαλιστική κυβέρνηση, έχασε το εκλογικό της σώμα και τώρα ψάχνει να βρει ένα άλλο που είναι, οι μετανάστες. Αλλά το φαινόμενο αυτό πλέον είναι πανευρωπαϊκό.

Ποιος επεξεργάστηκε αυτό το σχέδιο;

Καμία ρίζα δεν έχει αυτό το σχέδιο, απλά μπορούμε να πούμε για πρακτικούς λόγους, αυτούς που το χρησιμοποιούνε όπως για παράδειγμα το σοσιαλιστικό κόμμα, που ήθελε να αποκτήσει ένα δικό του καινούργιο κοινό. Μάλιστα σε μερικά έγγραφα του ΟΗΕ, υπάρχουν αναφορές για ανάγκη εθνικής μετατροπής της Ευρώπης με την ίδια ορολογία, remplacement (αντικατάσταση). Ωστόσο, πιστεύω κυρίως σε μια δύναμη γιγαντιαίων μηχανισμών με ιστορικής, οικονομικής, ιδεολογικής ακόμη και οντολογικής βάσης, σε σημείο που οι άνθρωποι είναι απλά γρανάζια μεταξύ άλλων και χειραγωγούνται από διάφορες καταστάσεις. Αυτό που ονομάζουμε remplacement, η ιδεολογία που προωθεί την μεγάλη αντικατάσταση, γεννήθηκε από το τερατούργημα της Βιομηχανικής επανάστασης και των παραμέτρων της με έναν δογματικό αντιρατσισμό.

Μέσα σε αυτά περιλαμβάνονται ράτσες και λαοί που διαλέχτηκαν μέσω μιας διοικητικής απόφασης, θελημένης και απαραίτητης στην εποχή της μεταβιομηχανοποίησης του ανθρώπου, ο οποίος πλέον θεωρείται αντικαταστάσιμος και χωρίς ρίζες, χωρίς κουλτούρα και πολιτισμό, χωρίς έθνος! Ότι ο άνθρωπος είναι αντικαταστάσιμος με τον ίδιο, είναι απαραίτητο, έτσι ώστε να είναι εναλλάξιμος με τις μηχανές από τη μία πλευρά και με τα προϊόντα που κατασκευάζονται από την άλλη.

Εσείς πιστεύετε ότι καταφέρνουν να πραγματοποιήσουν την αντικατάσταση;

Δεν είναι ότι τα καταφέρνουν, είναι ότι το ολοκληρώνουν με μια ταχύτητα απίστευτη που βασίζεται σε μια εισβολή μεταναστών.

Πως κρίνετε την συμπεριφορά της Ευρώπης στην διαχείριση της μετανάστευσης;

Η Ευρώπη απειλείται από μια τρομερή ώθηση του θανάτου, ένα μίσος που την σπρώχνει στην αυτοκτονία. Έχει να κάνει με το παρελθόν της και τους διάφορους πολέμους, ίσως όχι τόσο άμεση σε αποτέλεσμα αλλά με επιπτώσεις στην ιστορία. Ο ρατσισμός με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είχε φτάσει σε ένα επίπεδο να χωρίσει την Ευρώπη. Τα τελευταία χρόνια αντιθέτως πρέπει να πούμε ότι ο αντιρατσισμός, αυτός ο “κομμουνισμός του 21ου αιώνα”, όπως λέει ο Alain Finkielkraut, μπορεί να φέρει σε πέρας την αποστολή. Θα μετατρέψει την μεταναστευτική εισβολή σε μια “ανθρώπινη κρίση”, ή αλλιώς, σε έναν “προσφυγικό συναγερμό”, με τις γνωστές συνέπειες.

Τι πρέπει να κάνουμε για να σταματήσουμε αυτές τις εισβολές μεταναστών;

Να αρνηθούμε με δράσεις και νομοθετικές αλλαγές την διαδεδομένη ιδέα ότι η Ευρώπη είναι ένα Ελ Ντοράντο, έτοιμη να σκορπίσει οποιαδήποτε στιγμή χρήματα για να έρθουν οικογένειες μεταναστών και ότι επιδοτεί πλουσιοπάροχα την ίδια την κατάκτηση της.

Ποιο το βάρος του Ισλάμ σε αυτήν την μεταναστευτική εισβολή;

Λίγο πιο πάνω από τα τρία τέταρτα θα έλεγα. Ίσως τέσσερα πέμπτα. Αλλά να λάβουμε υπόψη ότι είναι η μοναδική ομάδα ανάμεσα στους κατακτητές, που διαθέτει οργανωμένες κοινοτικές δομές και θα είναι η μόνη που θα απορροφήσει τα οφέλη αυτής της εισβολής.

Τι ευθύνες έχει η πνευματική ελίτ της αριστεράς;

Όχι μεγαλύτερη από αυτών της Δεξιάς, οι οποίοι είναι ακριβώς το ίδιο υπέρ της Μεγάλης αλλαγής (o ίδιος το ονομάζει αντικαταστάτες). Η μοναδική διαχωριστική γραμμή που μετράει σήμερα σε επίπεδο πνεύματος, ηθικού, πολιτικής, αλλά και ακτιβισμού είναι εκείνη μεταξύ αντικαταστατών και μη αντικαταστατών. Οι τελευταίοι είναι οι αντικαταστάσιμοι που δεν θέλουν να αντικατασταθούν. Και φυσικά υπάρχουν και αυτοί, που είναι και οι περισσότεροι και πιο δυνατοί. Είναι σαν τα πουλιά του Χίτσκοκ: “περιμένουν την σειρά τους”. Οι αντικαταστάτες είναι τρελοί: αντικαθιστούν έναν λαό, ο οποίος έχει αποχαυνωθεί από την λήθη και από την υπερβολική τεχνολογία, μαστιγωμένο, νευριασμένο, λοβοτομημενο , χωρίς ταυτότητα, με έναν λαό φανατικά φυλετιστή. Σκάβουν τον τάφο τους. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι την ίδια ώρα σκάβουν και τον δικόν μας.

Τι σκέφτεστε για την σύγκρουση των πολιτισμών που αναφέρει ο Samuel P. Huntington; Κυρίως: έχουμε ακόμη έναν πολιτισμό να υπερασπιστούμε;

Όσον με αφορά, είμαι φανατικά με αυτόν. Το έχω διαβάσει το βιβλίο του σε βάθος και το βρίσκω καθημερινά μπροστά μου, ακόμη και σε δευτερεύοντα πράγματα που δεν τους δίνουμε σημασία. Για παράδειγμα η Ελλάδα. Όλη η κρίση της Ελλάδος των τελευταίων μηνών, έχει αναφερθεί και αναλυθεί στο βιβλίο του, το οποίο έχει εκδοθεί 20 χρόνια πριν. Το ότι έχουμε έναν πολιτισμό να υπερασπιστούμε είναι μια πραγματικότητα. Αλλά σας διαβεβαιώνω ότι είναι πολύ άρρωστος. Η Μικρή Αντικατάσταση, είναι αυτή της μη κουλτούρας ή της βιομηχανικής κουλτούρας, που ζημιώνει την πραγματική και προηγείται της Μεγάλης Αντικατάστασης.

πηγή

Rooms To Let

Ο ιατρός Ντεκλάν Μπαρύ (Declan Barry), των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο περιοδικό Newsweek

"Σύμφωνα με όσα δήλωσε ο ιατρός Ντεκλάν Μπαρύ (Declan Barry), των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο περιοδικό Newsweek , οι παράνομοι μετανάστες της Μόριας είναι κυρίως Αφγανοί νέοι άνδρες εκ των οποίων αρκετοί δεν διστάζουν να βιάσουν παιδιά, γυναίκες αλλά και άνδρες με συχνότητα ένα περιστατικό την εβδομάδα. Τα θύματα είναι κατά 50% αγόρια και κορίτσια κάτω των 18 ετών, εκ των οποίων αρκετά κάτω των πέντε ετών. Όλοι οι δράστες έχουν υποβάλλει αίτηση ασύλου και επιδοτούνται με προπληρωμένη κάρτα με τόσα χρήματα, όσα δεν κερδίζουν μηνιαίως οι νόμιμοι Έλληνες πολίτες και δεν προβλέπεται να φύγουν ποτέ από τη χώρα μας, παρά μόνο εάν ο λαός πάρει τη κατάσταση στα χέρια του" 

Η λαθρομετανάστευση ως εργαλείο του καπιταλισμού κατά της ελληνικής εργατικής τάξης

του Δημήτρη Σαββίδη

«Tο Κεφάλαιο τώρα πια δεν απαιτεί μόνον την (σχεδόν) πλήρη απαλλαγή του από την κάθε υποχρέωσή του προς το Κράτος, αλλά αντιθέτως απαιτεί την πλήρη υποταγή του Κράτους στις δικτατορικές απαιτήσεις των αγορών», γράφει ο Αλαίν ντε Μπενουά. Εφαρμογή των ως άνω λεχθέντων του, βρίσκουμε και στις ακολουθούμενες πρακτικές του Κεφαλαιοκρατισμού-Καπιταλισμού ως προς το θέμα της λαθρομετανάστευσης. Και βέβαια το θέμα των «προσφύγων» που κατά κύματα κατακλύζουν τη Γηραιά Ήπειρο, απασχολεί εδώ και καιρό την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, εκεί όπου διάφοροι ψευτοανθρωπιστές διατείνονται ότι μερικά εκατομμύρια λαθρομεταναστών δεν θα πρέπει να θεωρούνται τίποτε το ανησυχητικό για μια ήπειρο πεντακοσίων εκατομμυρίων κατοίκων.

Το ερώτημα που τίθεται όμως είναι εάν αυτοί που σήμερα είναι διατεθειμένοι να υποδεχθούν (όχι φυσικά στα σπίτια τους) μερικά εκατομμύρια λαθρομεταναστών, θα είναι διατεθειμένοι να το κάνουν και αύριο για ακόμη περισσότερα εκατομμύρια αυτών των εισβολέων. Περιττό να τονίσουμε ότι πολλοί απ’ αυτούς τους διεθνιστές ψευτοανθρωπιστές δεν αυτοχαρακτηρίζονται πια Ευρωπαίοι αλλά «πολίτες του κόσμου», άνευ συνόρων, κρατών και εθνών – λαών. Μια ιδεολογία την οποίαν πρεσβεύουν οι διεθνισμοί όλων των ειδών και όλων των τύπων: ιδεολογικο-πολιτικοί, οικονομικοί, θρησκευτικοί, ψευτοπολιτισμοί και πάει λέγοντας.

Προνόμια και αδιαφορία

Οι ιδεολογίες που διέπονται βέβαια από τη λογική των υπολογισμών, καταλήγουν να ορίζουν και να ανάγουν τα προβλήματα στην αφηρημένη σφαίρα των αριθμών. Είναι μια ιδεολογική μέθοδος που κατά κόρον χρησιμοποιούν οι καπιταλιστές, μικροί και μεγάλοι, οι οποίοι γνωρίζουν ότι η λαθρομετανάστευση πλουτίζει τους ίδιους και την εν γένει ιδιωτική λησταρχία, επιβαρύνοντας ταυτόχρονα τα κρατικά ταμεία και φορείς, δηλαδή το Έθνος – Λαό. Χρησιμοποιώντας την αρχική «φτώχεια» των λαθρομεταναστών οι ψευτοανθρωπιστές – διεθνιστές δεν κάνουν τίποτε άλλο απ’ το να τους προορίζουν για φθηνή εργατική δύναμη στην υπηρεσία των ανά χώρα κεφαλαιοκρατών. Έτσι οι λαθρομετανάστες καθίστανται οι εφεδρικές εργατικές στρατιές των καπιταλιστών εις βάρος των εγχώριων εργατικών δυνάμεων.

Για το Κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του, τοπικούς και μη, ένα εκατομμύριο λαθρομετανάστες είναι ίσοι και ίδιοι με ένα εκατομμύριο Έλληνες και Ελληνίδες. Έτσι οι εργασίες στις οποίες απασχολούνταν αυτό το εκατομμύριο των Ελλήνων, θα δοθούν κανονικότατα σε λαθρο-αλλογενείς, στους οποίους το ελληνόφωνο ανθελληνικό κράτος παρέχει τα πάντα προκειμένου να τους κρατήσει μονίμως στην Ελλάδα, την ίδια στιγμή που δείχνει την πόρτα της εξόδου από τη χώρα σε εκατομμύρια Έλληνες και Ελληνίδες.

Για την καπιταλιστική ιδεολογία και πολιτική πρακτική «όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι» υπεράνω συνόρων, εθνών και λαών. Κατά συνέπεια έξω από την Ελλάδα οι Έλληνες, μέσα οι ξένοι. Και το ότι οι διάφοροι λαθρο-αλλογενείς που πλημμυρίζουν τα χώρα εκπροσωπούν διαφορετικά εθνικά, πολιτιστικά και βιωματικά στοιχεία και το ότι η επιχειρούμενη καπιταλομαρξιστική παγκόσμια μίξη εθνών και πολιτισμών (ξέχωρα ότι έχει αποτύχει παντού) οδηγεί σε ενδοκρατικές αναταραχές και συγκρούσεις μεταξύ των διαφορετικών εθνοτικών ομάδων, τους καπιταλιστές με τους ομοδόξους τους διεθνιστές μαρξιστές, δεν τους προβληματίζει καθόλου.

Οι κυβερνήτες κόντρα στους λαούς

Ένα ερώτημα που τίθεται όμως (ρητορικό για μας) είναι γιατί το μεγαλύτερο μέρος των «ευρωπαϊκών» κυβερνήσεων επιμένει πεισματικά να δεχθεί στην Ευρώπη όλη την «παγκόσμια φτώχεια», τη στιγμή που όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί ούτε θέλουν (αλλά ούτε και μπορούν) να ανεχθούν άλλο πια μια τέτοια αλλαγή της ζωής τους και της εθνοκρατικής τους υπόστασης. Η απάντηση βρίσκεται στο ότι οι κυβερνώντες των ευρωπαϊκών χωρών ως γνήσιοι εκπρόσωποι και υπάλληλοι του παγκοσμίου κεφαλαιοκρατισμού, θεωρούν ότι εθνοτικές, κρατικές και πολιτισμικές διαφορές δεν υπάρχουν αλλά ούτε και πρέπει να υπάρχουν μεταξύ των ανθρώπων που κατοικούν στον πλανήτη Γη.

Εξαίρεση σ’ αυτήν την περί του θέματος θεώρηση αποτελούν κάποιες κυβερνήσεις της πρώην Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες κατέληξαν τελικά στο συμπέρασμα (στην εποχή μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου) ότι ο δυτικός παλαιός και νέος Φιλελευθερισμός είναι πιο καταστροφικός για τις εθνικές συλλογικές ταυτότητες τους από τον ανύπαρκτο Σοσιαλισμό από τον οποίον όμως ευτυχώς απαλλάχτηκαν. Αντίθετα οι άλλες, δηλαδή οι κυβερνώσες τάξεις της Δυτικής Ευρώπης αλλά και όλου του δυτικοποιημένου πλανήτη, θεωρούν ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ανταλλάξιμοι και ασαφώς αντικαταστατοί από το ένα έθνος στο άλλο.

Για όλους τους παραπάνω ιδεολογικούς και όχι μόνον υπηρέτες του παγκοσμίου Κεφαλαίου και της κοσμοθεώρησής του, η θεμέλια λίθος της ιδεολογίας τους είναι η καθιέρωση ενός ανθρώπου ξεριζωμένου από την πατρώα γη του, του ανθρώπου που μπορεί να είναι παντού και πουθενά πάνω στη γη, του ανθρώπου του απογυμνωμένου απ’ όλα τα εθνοτικά και τ’ άλλα χαρακτηριστικά που τον διαφοροποιούν από άλλους εθνικά ανήκοντες ανθρώπους.

Μοναδικός και ύψιστος στόχος λοιπόν του Καπιταλισμού και όλων των ειδών των διεθνισμών είναι η δημιουργία ενός ουδέτερου ανθρώπου, ενός χωρίς φύλο ανθρώπου, δηλαδή του διεθνικού, του διασυνοριακού, του χωρίς ταυτότητα. Για όλους αυτούς λοιπόν τους κυβερνώντες – υπηρέτες του κεφαλαιοκρατισμού η Ευρώπη δεν είναι και δεν πρέπει να είναι τίποτε άλλο παρά μια ανοιχτή πεδιάδα, ένας χώρος που πρέπει να οργανωθεί και να διαρθρωθεί σύμφωνα με τις «αρχές των δικαιωμάτων του ανθρώπου», δηλαδή τις αρχές των δικαιωμάτων των ανθρώπων των αποστερημένων από οποιοδήποτε συλλογικό «ανήκειν».

Έτσι, έθνη που παραιτούνται της ιστορικής τους υποχρέωσης να υπάρχουν, δεν μπορούν να αποδεχθούν πως κάποια άλλα έθνη δεν συμμερίζονται αυτές τις αυτοκτονικές τους τάσεις. Αντιθέτως τα υπό αυτοεξαφάνιση έθνη προσπαθούν να επιβάλλουν και σε όλα τα άλλα έθνη ένα «παγκόσμιο κοινόβιο» θεμελιωμένο πάνω στην απογύμνωση των ανθρώπων από κάθε εθνικό χαρακτηριστικό και στην οριστική λήθη της κάθε εθνικής διαφορετικότητας.

Όπως όμως έγραψε και ένας διάσημος ανθρωπολόγος (που κάθε άλλο παρά ως ρατσιστή θα τον προσδιόριζε κανείς) ο Claude Levi-Strauss « η διαφορετικότητα των ανθρώπινων εθνοκοινοτήτων – κοινωνιών σε μεγάλο βαθμό είναι το αποτέλεσμα της επιθυμίας της κάθε εθνότητας να αντισταθεί στην ομογενοποίηση με όλες τις άλλες που της είναι παρακείμενες, δηλαδή στο να ξεχωρίζει διακριτά από αυτές, με άλλα λόγια να είναι ο εθνικός της εαυτός ∙ κι αυτό διότι δεν είναι δυνατόν να αναμιγνύεσαι και να ταυτοποιείσαι με τον «άλλον» και ταυτόχρονα να παραμένεις διαφορετικός ως έθνος».

Σήμερα, σε μια εποχή που υποτίθεται προωθεί και αποδέχεται τη «διαφορετικότητα» αλλά μια διαφορετικότητα χωρίς εθνικές και άλλες διαφορές, ο Levi-Strauss θα θεωρούνταν ύποπτος προώθησης ρατσιστικών ιδεών. Το ζήτημα είναι όμως ότι αυτός δεν μιλούσε στο όνομα του ρατσισμού αλλά του αντιρατσισμού, θέτοντας το θέμα στη σωστή του βάση.

Eνάντια στα σχέδια τους

Σ’ όλη λοιπόν αυτή την υφιστάμενη αλλά και την εν εξελίξει κατάσταση που δημιουργείται στην «Ευρωπαϊκή Ένωση» με την εισβολή εκατομμυρίων λαθρομεταναστών, η ψευτοευρωπαϊκή ψευτοένωση, τα αφεντικά της και οι κυβερνώντες – υπάλληλοί τους δεν αποτελούν τίποτε άλλο από μια καπιταλιστική ληστοσυμμορία στην υπηρεσία των σχεδίων του παγκοσμίου κεφαλαίου και μια εθνοκτόνα κρεατομηχανή των ευρωπαϊκών εθνών.

Είναι δηλαδή ένας γιγάντιος μηχανισμός που χρησιμοποιώντας τους λαθρομετανάστες ως πολυλειτουργικό αποδομητικό στοιχείο και εργαλείο των εθνικών ευρωπαϊκών κοινοτήτων – κοινωνιών και ως φθηνή εργατική δύναμη προς αντικατάσταση της κάθε εθνικής εγχώριας εργατικής «τάξης», προωθεί τον με γοργά βήματα αφανισμό της Ευρώπης ως φυλετικής, ιστορικής και πολιτιστικής οντότητας.

Το αν θα το πετύχει ή όχι εξαρτάται από τον αγώνα που εμείς ως Έλληνες, Εθνικιστές και Ευρωπαίοι είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε προκειμένου να αποτρέψουμε αυτή την καπιταλιστική εις βάρος μας εθνοκτονία. 

πηγή

Markus Willinger - Γενιά της Ταυτότητας, κήρυξη πολέμου στην γενιά του '68

εκδόσεις Arktos

Η άρνηση στους Ευρωπαίους του δικαιώματος τους στην ίδια τους την κληρονομιά, την ιστορία και τελικά τις ίδιες τις φυσικές τους πατρίδες, έχει γίνει κομμάτι της βασικής κουλτούρας της σύγχρονης δύσης. Μαζική μετανάστευση, επιλεκτική και προσβλητική προπαγάνδα και ένα συνεχές μπαράζ διεστραμμένης και στην καλύτερη άσκοπης καταναλωτικής κουλτούρας, όλα μαζί συνεισφέρουν στην μετατροπή της Ευρώπης σε μια μη-ύπαρξη. 

Ο ιθαγενής της πληθυσμός αποτελείται κυρίως από ατομοκεντρικούς ανθρώπους, στους οποίους δεν υπάρχει ουδεμία ομοιότητα σκοπού ή κατεύθυνσης, που ολοένα και περισσότερο θυματοποιούνται από ένα πολιτικό σύστημα χωρίς ενδιαφέρον για τους ανθρώπους που κυβερνά. Υπάρχουν πολλές απόψεις ως προς το πώς συνέβη αυτό, αλλά η επανάσταση του Μάη του 1968 ήταν σίγουρα μοναδικής σημασίας στο να δημιουργηθεί η απολιτική, αυτό-καταστροφική κατάσταση που είναι σήμερα η μεταμοντέρνα Ευρώπη. Αυτό, όμως, δεν είναι ένα ιστορικό βιβλίο. 

Δεν είναι κυρίως για το πώς συνέβη αυτό, αλλά περισσότερο για το τι πρέπει και τι θα έπρεπε να γίνει γι' αυτό, και περισσότερο, ποιος θα το κάνει. Μετά την προδοσία των πολιτικών, δημοσιογραφικών και ακαδημαϊκών ψευτο-ελίτ και την αδράνεια μιας ολόκληρης γενιάς Ευρωπαίων που το επέτρεψε, πέφτει η ευθύνη στους ώμους των νέων - των περισσότερο θυμάτων της εκτροχιασμένης δυτικής κοινωνίας - να αλλάξουν την παλίρροια. 

Στην Γενιά της Ταυτότητας, ο ακτιβιστής Markus Willinger, εξηγεί την αντίληψή του για την ιδεολογία του πώς πρέπει να χτιστεί το κίνημα της ταυτότητας σε 41 σύντομα και άμεσα κεφάλαια. Ο Willinger παρουσιάζει μία ξεκάθαρη εικόνα του τι έγινε λάθος και δείχνει την κατεύθυνση προς την οποία θα έπρεπε να κοιτάξουμε για τις λύσεις μας. Κινούμενος απρόσκοπτα ανάμεσα στις σφαίρες της ριζοσπαστικής πολιτικής και της υπαρκτικής φιλοσοφίας, η Γενιά της Ταυτότητας εξηγεί με ένα σύντομο, αλλά ποιητικό τρόπο τι πρέπει - ή τι θα έπρεπε- να λένε οι νέοι Ευρωπαίοι στους διεφθαρμένους εκπροσώπους των υπέργηρων κοινωνικών δομών που κυριαρχούν στην ηπειρό μας. 

Αυτό δεν είναι ένα μανιφέστο, είναι μια κήρυξη πολέμου.

Στην κόψη του ξυραφιού.

του Wolverine

Τα αποτελέσματα της δεξιάς διακυβέρνησης είναι πλέον ορατά. Αφού αδιαφόρησαν 8 μήνες τώρα θυμήθηκαν ότι υπάρχουν σύνορα και πατρίδες. Χιλιάδες ασιάτες τους οποίους προστατεύει το καθεστώς Ερντογάν είναι έτοιμοι να εισβάλλουν στην χώρα μας η οποία μετατρέπεται σιγά σιγά σε χώρο και αποικία λαθρομεταναστών. Μόνη αντίδραση στην ήδη τεταμένη κατάσταση οι τοπικές κοινωνίες οι οποίες με αυτοργάνωση από τα κάτω υπερασπίζονται βωμούς και εστίες. 

Ας μην ξεχνάμε ότι οι συγκρούσεις με τα ΜΑΤ στα νησιά θα γραφτούν στις χρυσές σελίδες της ιστορίας αφού οι κάτοικοι κατάφεραν να διώξουν τις πραιτοριανές δυνάμεις από τα χωριά τους. Γεγονός που προκάλεσε τον θαυμασμό ακόμη και «παλιών» αναρχικών καθώς και ομάδας του αναρχικού χώρου. Άργησαν κάποιοι αλλά κατάλαβαν (;) ότι πλέον η Ελλάς εισέρχεται σε μια φάση βιολογικής και εθνικής εξαφάνισης και κανείς δεν θα ήθελε να έχει γείτονα τον Αχμέτ τον «τζιχαντιστή» ο οποίος λατρεύει τον καπιταλισμό και φυσικά ενδιαφέρεται μόνο για τα επιδόματα. 

Ας μην το κρύβουμε ότι όπως ήταν φυσικό κανένα κόμμα της άκρας δεξιάς (είτε λέγεται ΕΛΑΣΥΝ είτε Χρυσή Αυγή) δεν κατάφερε να παίξει σημαντικό ρόλο στον αγώνα των νησιωτών. Οι ντόπιοι κατάλαβαν ότι είναι τραγικά μόνοι τους απέναντι στον εθνομηδενιστικό κρατισμό και τις μαριονέτες της εξουσίας. Το παιχνίδι που παίζεται μπροστά στα μάτια μας θα έχει πολλές συνέχειες αφού κανείς δεν πιστεύει ότι ο Μητσοτάκης θα ενδιαφερθεί πραγματικά για το εθνικό συμφέρον. 

Χρέος των ανένταχτων αυτόνομων συναγωνιστών είναι να ενισχύσουν τις δυνάμεις αντίστασης όπου και αν βρίσκονται με κάθε τρόπο αφού η δράση απέναντι στην αντικατάσταση του πληθυσμού είναι μονόδρομος και καθήκον. 

Μετανάστευση: Ο εφεδρικός στρατός του Κεφαλαίου

Μετάφραση: Τίτος

Δημοσιεύτηκε στο Open Revolt

του Alain de Benoist

Το 1973, λίγο πριν το θάνατο του, ο Γάλλος πρόεδρος Ζορζ Πομπιντού αναγνώρισε  πως έχουν ανοίξει οι στρόφιγγες της μετανάστευσης, κατόπιν αιτήματος πολλών μεγάλων επιχειρηματιών, όπως ο Francis Bouygues, ο οποίος ήταν πρόθυμος να επωφεληθεί από την υπάκουη και τη φθηνή εργασία που στερείται ταξικής συνείδησης και οποιασδήποτε παράδοσης κοινωνικού αγώνα. Αυτή η κίνηση είχε ως στόχο να ασκήσει πίεση προς τα κάτω στους μισθούς των Γάλλων εργαζομένων, να μειώσει τον ζήλο διαμαρτυρίας τους και, επιπλέον, να διαλύσει την ενότητα του εργατικού κινήματος.  Τα μεγάλα αφεντικά, είπε, "πάντα θέλουν περισσότερα."

Σαράντα χρόνια αργότερα, τίποτα δεν άλλαξε. Σε μια εποχή που κανένα πολιτικό κόμμα δεν θα τολμούσε να ζητήσει την περαιτέρω επιτάχυνση του ρυθμού της μετανάστευσης, φαίνεται ότι μόνο οι μεγάλοι εργοδότες είναι υπέρ του - απλώς και μόνο επειδή είναι προς το συμφέρον τους. Η μόνη διαφορά είναι το ότι οι οικονομικοί τομείς που πλήττονται σήμερα είναι πλέον πολυάριθμοι και υπερβαίνουν τις βιομηχανίες και τον τομέα των υπηρεσιών ξενοδοχείων και τροφοδοσίας - τώρα συμπεριλαμβάνονται τα κάποτε "προστατευόμενα" επαγγέλματα, όπως οι μηχανικοί και οι επιστήμονες υπολογιστών.

Η Γαλλία, όπως γνωρίζουμε, ξεκινώντας από τον 19o αιώνα, κάλεσε μαζικά ξένους μετανάστες. Ο μεταναστευτικός πληθυσμός ήταν ήδη 800.000 το 1876, για να φτάσει 1.2 εκατομμύρια το 1911. Η γαλλική βιομηχανία ήταν το κύριο κέντρο έλξης για Ιταλούς και Βέλγους μετανάστες, ακολουθούμενοι από πολωνούς, ισπανούς και πορτογάλους μετανάστες. "Τέτοια μετανάστευση, ανειδίκευτων και μη συνδικαλισμένων, επέτρεψε στους εργοδότες να αποφύγουν την αύξηση των απαιτήσεων που αφορούν στο εργατικό δίκαιο" (François-Laurent Balssa,« Un choix μισθός για τις μεγάλες επιχειρήσεις »Le Spectacle du monde, Οκτώβριος 2010). Το 1924, με πρωτοβουλία της Επιτροπής Άνθρακα και μεγάλων αγροτών από το Βορειοανατολικά της Γαλλίας , ιδρύθηκε  η "γενική υπηρεσία μετανάστευσης". (Société générale της μετανάστευσης). Άνοιξε γραφεία απασχόλησης στην Ευρώπη, τα οποία λειτουργούσαν ως αντλίες απορρόφησης. Το 1931 υπήρχαν 2,7 εκατομμύρια αλλοδαποί στη Γαλλία είναι, 6,6% του συνολικού πληθυσμού. Την εποχή εκείνη η Γαλλία εμφάνισε το υψηλότερο επίπεδο μετανάστευσης στον κόσμο (515 άτομα σε 100.000 κατοίκους). “Αυτός ήταν ένας πρακτικός τρόπος για έναν μεγάλο αριθμό μεγάλων εργοδοτών να ασκήσουν πτωτική πίεση στους μισθούς ... Από τότε ο καπιταλισμός εισήλθε στον ανταγωνισμό με το εργατικό δυναμικό, με το να προσκαλεί τον εφεδρικό στρατό των μισθωτών”.

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι μετανάστες άρχισαν να φτάνουν όλο και πιο συχνά από τις χώρες του Μαγκρέμπ. Πρώτα από την Αλγερία, στη συνέχεια από το Μαρόκο. Φορτηγά ναυλωμένα από μεγάλες εταιρείες (ιδιαίτερα στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας και την κατασκευαστική βιομηχανία) ήρθαν κατά εκατοντάδες να προσλάβουν μετανάστες επί τόπου. Από το 1962 έως Το 1974, σχεδόν δύο εκατομμύρια επιπλέον μετανάστες έφθασαν στη Γαλλία από τους οποίους 550.000 προσλήφθηκαν από την Εθνική Υπηρεσία Μετανάστευσης (ONI), κρατική υπηρεσία αλλά ελεγχόμενη κάτω από το τραπέζι από τις μεγάλες επιχειρήσεις. Από τότε, το κύμα συνέχισε να αυξάνεται. Ο François - Laurent Balssa σημειώνει ότι όταν υπάρχει έλλειψη εργατικού δυναμικού σε έναν τομέα, από τις δύο δυνατές επιλογές πρέπει είτε να αυξηθεί ο μισθός είτε να καλέσει κανείς ξένους εργάτες. Συνήθως η τελευταία επιλογή ευνοήθηκε από το Εθνικό Συμβούλιο Γάλλων Εργοδοτών (CNPF) και από το 1998 από τον διάδοχό του, το Κίνημα Επιχειρήσεων (MEDEF). 

Η επιλογή αυτή αποτελεί μαρτυρία της επιθυμίας για βραχυπρόθεσμα οφέλη, καθυστερημένη πρόοδο των εργαλείων παραγωγής και τη βιομηχανική καινοτομία. Κατά την ίδια περίοδο, ωστόσο, όπως το παράδειγμα της Ιαπωνίας αποδεικνύει, η απόρριψη της ξένης μετανάστευσης και η ευνοϊκή μεταχείριση του εγχώριου  εργατικού δυναμικού επέτρεψε στην Ιαπωνία να επιτύχει την τεχνολογική της επανάσταση, πολύ πιο μπροστά από τους περισσότερους δυτικούς ανταγωνιστές της.

Μεγάλη επιχείρηση και αριστερά. Μια Ιερή Συμμαχία.

Στην αρχή, η μετανάστευση ήταν ένα φαινόμενο συνδεδεμένο με τις μεγάλες επιχειρήσεις. Ακόμα έτσι συνεχίζει να είναι. Εκείνοι που φωνάζουν για πάντα περισσότερη μετανάστευση είναι οι μεγάλες εταιρείες. Αυτή η μετανάστευση είναι σύμφωνη με το ίδιο το πνεύμα του καπιταλισμού, το οποίο αποσκοπεί στη κατάργηση των συνόρων («laissez faire, laissez passer»). "Υπακούοντας στη λογική του κοινωνικού ντάμπινγκ, συνεχίζει ο Balssa, δημιουργήθηκε μια αγορά εργασίας «χαμηλού κόστους» που  με το "μη κατοχυρωμένο" και το "χαμηλής ειδίκευσης", λειτούργησε ως υποδοχή "stopgap" του συνόλου των συναλλαγών. "Έτσι, η μεγάλη επιχείρηση άπλωσε το χέρι της προς την άκρα-αριστερά, η πρώτη με στόχο την αποσυναρμολόγηση του κράτους πρόνοιας, το οποίο θεωρείται υπερβολικά δαπανηρό, η τελευταία σκοτώνοντας το έθνος-κράτος που θεωρείται υπερβολικά αρχαϊκό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα (PCF) και το γαλλικό συνδικάτο (CGT) (που έχουν ραγδαία μεταβληθεί από τότε) είχε, μέχρι το 1981, πολεμήσει κατά της φιλελεύθερης αρχής των ανοιχτών συνόρων, στο όνομα της υπεράσπισης των συμφερόντων της εργατικής τάξης.

Ένας κάποτε καλοπροαίρετος καθολικός φιλελεύθερος συντηρητικός ο Philippe Nemo, επιβεβαιώνει  μόνο αυτές τις παρατηρήσεις: "Στην Ευρώπη υπάρχουν άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι για την οικονομία και ονειρεύονται φέρνοντας στην Ευρώπη φθηνή εργασία. Πρώτον, δημιουργώντας θέσεις εργασίας για τις οποίες το τοπικό εργατικό δυναμικό είναι ελλιπές·  δεύτερον, ασκώντας σημαντική πτωτική πίεση στους μισθούς άλλων εργαζομένων στην Ευρώπη. Αυτά τα λόμπι, τα οποία διαθέτουν όλα τα απαραίτητα μέσα για να ακουστούν είτε από τις κυβερνήσεις τους είτε από την Επιτροπή, στις Βρυξέλλες, είναι, γενικά, υπέρ της μετανάστευσης και τη διεύρυνση της Ευρώπης - η οποία θα διευκόλυνε σημαντικά την μεταναστευτική εργασία. Έχουν δίκιο από την σκοπιά τους - μια σκοπιά με καθαρά οικονομική λογική [...] Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για αυτό το θέμα από οικονομική άποψη μόνο, δεδομένου ότι η εισροή του εκτός Ευρώπης  πληθυσμού έχει επίσης σοβαρές κοινωνιολογικές συνέπειες. Αν αυτοί οι καπιταλιστές δίνουν λίγη προσοχή σε αυτό το πρόβλημα, είναι ίσως επειδή απολαμβάνουν, σε γενικές γραμμές, οικονομικά οφέλη από τη μετανάστευση, χωρίς ωστόσο να υποφέρουν από τις κοινωνικές συνέπειες. Με τα χρήματα που κερδίζουν οι εταιρείες τους, των οποίων η κερδοφορία διασφαλίζεται με αυτόν τον τρόπο, μπορούν να διαμείνουν σε όμορφες γειτονιές, αφήνοντας τους λιγότερο τυχερούς συμπατριώτες τους να αντιμετωπίσουν μόνοι τους με αλλότριο πληθυσμό σε φτωχές προαστιακές περιοχές "(Philippe Nemo, Le Temps d'y pense r, 2010)

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, οι μετανάστες που ζουν σε κανονικά νοικοκυριά αντιπροσωπεύουν 5  εκατομμύρια ανθρώπους, το 8% του γαλλικού πληθυσμού το 2008. Παιδιά μεταναστών, οι οποίοι είναι άμεσοι απόγονοι ενός ή δύο μεταναστών, αντιπροσωπεύουν 6,5 εκατομμύρια άνθρωποι, που είναι το 11% του πληθυσμού. Ο αριθμός των παράνομων εκτιμάται  να είναι μεταξύ 300.000 έως 550.000. (Η απέλαση των παράνομων μεταναστών κοστίζει 232 εκατ. ευρώ ετησίως, δηλαδή 12.000 ευρώ ανά περίπτωση). Από την πλευρά του, ο Jean-Paul Gourevitch, εκτιμά τον πληθυσμό ξένης προέλευσης που ζει στη Γαλλία το 2009 σε 7,7 εκατομμύρια ανθρώπους (εκ των οποίων 3,4 εκατομμύρια προέρχονται από το Μαγκρέμπ και 2,4 εκατομμύρια από την υποσαχάρια  Αφρική), δηλαδή 12,2% του μητροπολιτικού πληθυσμού. Το 2006, ο μεταναστευτικός πληθυσμός αντιπροσώπευε το 17% των γεννήσεων στη Γαλλία. Η Γαλλία βιώνει σήμερα μεταναστευτικούς οικισμούς, γεγονός που αποτελεί άμεση συνέπεια της πολιτικής της οικογενειακής επανένωσης. Ωστόσο, περισσότερο από ποτέ, οι μετανάστες αντιπροσωπεύουν τον αποθεματικό στρατό του κεφαλαίου.

Με αυτή την έννοια είναι εκπληκτικό να παρατηρήσουμε πώς τα δίκτυα για λογαριασμό των "Χωρίς έγγραφα", που διευθύνεται από την άκρα αριστερά (η οποία φαίνεται να έχει ανακαλύψει στους μετανάστες το «υποκατάστατο προλεταριάτο» της) εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων. Ποινικά δίκτυα, λαθρεμπόρους ανθρώπων και αγαθών, μεγάλες επιχειρήσεις, ακτιβιστές "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" και εργοδότες κάτω από το τραπέζι - όλοι αυτοί, χάρη στην παγκόσμια ελεύθερη αγορά, έχουν γίνει μαζορέτες για την κατάργηση των συνόρων.

Για παράδειγμα, είναι ένα αποκαλυπτικό γεγονός ότι οι Michael Hardt και Antonio Negri στα βιβλία τους «Η αυτοκρατορία και το πλήθος» υποστηρίζουν την "παγκόσμια ιθαγένεια" όταν ζητούν την απομάκρυνση των συνόρων, τα οποία πρέπει να έχουν ως πρώτο στόχο στις αναπτυγμένες χώρες την επιταχυνόμενη διευθέτηση των μαζών εργαζομένων του Τρίτου Κόσμου με χαμηλό μισθό. Το γεγονός ότι οι περισσότεροι οι μετανάστες οφείλουν σήμερα την εκτόπιση τους στην εξωτερική ανάθεση, που προήλθε από την ατελείωτη λογική της παγκόσμιας αγοράς και ότι ο εκτοπισμός τους είναι ακριβώς κάτι για το οποίο ο καπιταλισμός αγωνίζεται προκειμένου να ενταχθούν όλοι στην αγορά, και τέλος, ότι  κάθε ανθρώπινο ρίζωμα θα μπορούσε να αποτελεί μέρος των ανθρώπινων κινήτρων - δεν ενοχλεί τους δύο συγγραφείς καθόλου. Αντιθέτως, σημειώνουν με ικανοποίηση ότι «το ίδιο το κεφάλαιο απαιτεί αυξημένη κινητικότητα της εργασίας καθώς και συνεχή μετανάστευση σε επίπεδο εθνικών συνόρων». Η παγκόσμια αγορά πρέπει να αποτελεί, από τη σκοπιά τους, φυσικό πλαίσιο για την "παγκόσμια ιθαγένεια". 

Η αγορά "απαιτεί έναν ομαλό χώρο χωρίς κωδικό και ροή αποτροπής", προορισμένη να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των "μαζών", επειδή "η κινητικότητα φέρει αποτύπωμα κεφαλαίου, που σημαίνει αυξημένη επιθυμία για ελευθερία". Το πρόβλημα με μια τέτοια απολογία της ανθρώπινης μετατόπισης, που θεωρείται ως μια πρώτη προϋπόθεση της "απελευθέρωσης του νομαδισμού", είναι ότι βασίζεται σε μια εντελώς μη πραγματική προοπτική των συγκεκριμένων μεταναστών και εκτοπισμένων. Όπως ο Jacques Guigou και ο Jacques Wajnsztejn γράφει: "Οι Hardt και Negri παραπλανούνται με την ικανότητα των μεταναστευτικών ροών, οι οποίες πιστεύουν ότι αποτελούν πηγή νέων ευκαιριών για την αποτίμηση του κεφαλαίου, καθώς και τη βάση για την ενίσχυση των ευκαιριών για τις μάζες. Ωστόσο, οι μεταναστεύσεις δεν σημαίνουν τίποτα άλλο παρά μια διαδικασία παγκόσμιου ανταγωνισμού, ενώ η μετανάστευση δεν έχει περισσότερη χειραφέτηση από την παραμονή στο σπίτι. Ένα "νομαδικό" άτομο δεν έχει περισσότερη κλίση στην κριτική ή στην εξέγερση από ένα άτομο που δεν μετακινείται. "(L'évanescence de la valeur. Μια κριτική της ομάδας Krisis, 2004).

"Όσο οι άνθρωποι συνεχίζουν να εγκαταλείπουν τις οικογένειες τους, προσθέτει ο Robert Kurz και ψάχνουν για εργασία αλλού, ακόμη και με κίνδυνο της ζωής τους - μόνο και μόνο για να τεμαχιστούν τελικά από τα γρανάζια  του καπιταλισμού - θα είναι λιγότεροι οι εραστές της χειραφέτησης και περισσότερο οι αυτο-επαινούμενοι πράκτορες της μεταμοντέρνας Δύσης. Στην πραγματικότητα, αντιπροσωπεύοντας μόνο μια μίζερη εκδοχή του" (Robert Kurz, «L'Empire et ses théoriciens», 2003).

Όποιος επικρίνει τον καπιταλισμό, ενώ εγκρίνει τη μετανάστευση, της οποίας η εργατική τάξη είναι το πρώτο θύμα της, καλύτερα να το βουλώνει. Όποιος επικρίνει τη μετανάστευση, ενώ παραμένει σιωπηλός για τον καπιταλισμό, πρέπει να κάνει το ίδιο.