Henning Eichberg, ο αιρετικός φιλόσοφος της «Τρίτης Θέσης».

 

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Γεννιέται τον Δεκέμβρη του ’42 στο Schweidnitz στην Σιλεσία της Ανατολικής Γερμανίας, σύντομα όμως η οικογένεια του μετακινείται στο Αμβούργο και φεύγει από τον κόσμο αυτό σε μια πόλη της Δανίας το Odense τον Απριλίο του 2017. Πολυγραφότατος και εξαιρετικά δραστήριος με 50 βιβλία στο ενεργητικό του, εκατοντάδες άρθρα σε περιοδικά πολλά από αυτά μεταφρασμένα σε 17 γλώσσες. Ειδικός πάνω στην κουλτούρα των σπορ και της μαζικής συμμετοχής σε αυτά καθώς και της ιστορικής προέλευσης του αθλητισμού. Μια άγνωστη μορφή της «Τρίτης Θέσης» για τους εν Ελλάδι συναγωνιστές, ιδιαίτερα δημοφιλής όμως σε αυτούς του εξωτερικού. 

Κοινωνιολόγος και ιστορικός, καθηγητής σε πανεπιστήμια της Δανίας και της Γερμανίας μια μορφή που προκαλούσε το σύστημα με τις απόψεις του, αφού χαρακτήριζε δημοσίως τον εαυτό του ως έναν «παγκόσμιο φασίστα που κοιτάει στα αριστερά». Οι εργασίες του για τον εθνικισμό και τον λαό πάντα προκαλούσαν τον σχολιασμό σε στήλες των εφημερίδων και σε κριτικές των περιοδικών, ενώ ο κύριος στόχος για αυτόν είναι η προάσπιση του «εθνοπλουραλισμού» μέσω της «εθνικής ταυτότητας» και  η λαϊκή συμμαχία απέναντι στον διεθνή καπιταλισμό. 

Οι αναφορές του στον «λαϊκό εθνικισμό» της Βασκικής ΕΤΑ αλλά και του Ιρλανδικού καθολικού IRA, οι απόψεις του για τους Κορσικανούς του FNLC ακόμη και των ομάδων αντίστασης των Ινδιάνων της Αμερικής γίνονται άρθρα σε έντυπα της απέναντι πλευράς που παραχωρούν υπό την πίεση των αναγνωστών σελίδες στους ... μισητούς εχθρούς. Στους όψιμους επικριτές του ως μια άμεση απάντηση υπενθυμίζει την άγνωστη επαφή του «εθνικού σοσιαλιστή» Otto Strasser με τον αναρχικό Rudolf Rocker, οι οποίοι βρήκαν μέσα από τις διαφωνίες τα σημεία επαφής τα οποία μετουσιώθηκαν σε έναν δημόσιο διάλογο. Μολονότι αμφότερες οι πλευρές γνώριζαν ότι οι διαφορές μεταξύ τους ήταν μάλλον αδύνατον να γεφυρωθούν, και ότι καμία πλευρά δεν επρόκειτο να κερδίσει νέους προσήλυτους, η σειρά των συζητήσεων αποτέλεσε μία ενδιαφέρουσα εμπειρία. Οι συναντήσεις αυτές ήταν οι μοναδικές στον χρόνο όπου οι αναρχικοί παρέθεσαν τις απόψεις τους ελεύθερα ενώπιον ενός κοινού που αποτελείτο από εθνικοσοσιαλιστές. 

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 όταν οι συνομήλικοι του γοητεύονταν κυρίως από τα κηρύγματα της άκρας αριστεράς και την RAF αυτός έδειξε να ακολουθεί έναν δικό του δρόμο. Αρθρογράφος στην θρυλική επιθεώρηση «Nation Europa» αλλά και στα έντυπα Deutscher Studenten - Anzeiger, Deutsche National - Zeitung, Soldatenzeitung και στο Junges Forum. Παρά το γεγονός ότι θεωρεί τον εαυτό του ειλικρινή αντικομμουνιστή σε μια εποχή που το μίσος για τις ΗΠΑ λόγω του Βιετνάμ φτάνει στην μαζική υστερία, βρίσκει θετικά σημεία στον Μάη του ’68 όπως και οι Ιταλοί «αριστεροί» νεοφασίστες που εναντιώνονται στον γεροντικό ηγετικό πυρήνα του MSI. Ανακαλεί στην επικαιρότητα το σύνθημα «η καταστροφή το πρώτο μας καθήκον» προωθώντας μια διαφορετική εκπροσώπηση του ιδεαλισμού του νεοφασισμού, που γοητεύει κάποιους εκπλήσσει πολλούς και δυσαρεστεί ακόμη περισσότερους. 

Απορρίπτει συλλήβδην τον ρεφορμιστικό σοσιαλισμό και αναφέρεται στην «αριστερή» τάση του NSDAP των αρχών της δεκαετίας του 1920. Απέναντι στο γόνιμο μίσος των αριστεριστών και το πάθος τους να πολεμήσουν με τα όπλα το σιωνιστικό κράτος της μεταπολεμικής Γερμανίας των τραπεζιτών και των βιομηχάνων δεν βάζει σε καμιά περίπτωση τα μυωπικά γυαλιά της αστικής αντίδρασης, αλλά αφουγκράζεται το δυνατό ουρλιαχτό των «Κόκκινων Λυκανθρώπων» που είναι έτοιμοι να εκδικηθούν για τον χαμό των παππούδων τους και την δυστυχία των πατεράδων τους μέσα από τις συμμαχίες με τους Παλαιστίνιους αντάρτες, τους «αριστερούς» εθνικιστές του IRA ακόμη και μέσα από υπόγειες διασυνδέσεις με τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές. Πιστεύει ότι η Γερμανία είναι θύμα τόσο του Σοβιετικού όσο και του Αμερικανικού ιμπεριαλισμού και είναι καιρός κάποιος να δώσει την αρμόζουσα απάντηση. Στο δικό του νοητικό πεδίο και στα δυο «άκρα» υπάρχουν «εθνικιστές» και «σοσιαλιστές» που δεν έχει τύχει να συναντηθούν, αλλά αν συναντηθούν τότε το εκρηκτικό μίγμα θα είναι πιο ισχυρό από ποτέ …

Κορυφαίος ομιλητής και διανοούμενος της «εθνικοεπαναστατικής» τάσης ή «Τρίτης Θέσης» ο οποίος απέναντι στο καίριο ερώτημα για το μέλλον της Γερμανίας αυτός απάντησε και προπαγάνδισε υπέρ ενός «Τρίτου Δρόμου» προσεγγίζοντας την σκέψη και τα έργα των Otto Strasser, Ernst Niekisch, Karl Otto Paetel, James Connolly. Η κριτική του απέναντι στον νεοφασισμό της εποχής του γρήγορα τον οδηγεί σε μονοπάτια δύσκολα για την εποχή εκείνη αφού η κριτική από πολλούς είναι εύκολη αλλά η δράση από πολλούς απαιτεί κόπο. Επικεντρώνοντας την προσοχή του στις απόψεις και κινήσεις που μάχονται τον ιμπεριαλισμό και τα ιστορικά κινήματα των αποικιών κατορθώνει κάτι που σήμερα δείχνει απίστευτο. Οι ιδέες του να φιλοξενούνται επί σειρά ετών σε αναρχικά έντυπα και εκδόσεις της άκρας αριστεράς. 

Εκδίδει  το European Solidarist Bulletin με τον Fr. N. Artemov ηγέτη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Βαυαρίας και θεωρητικό των Narodnyi Trudovoi Soyuz (NTS) υποστηρικτών των Λευκών Ρώσων αντικαθεστωτικών. Την δεκαετία του ’70 επικεντρώνεται στην «φαιά οικολογία» μια δική μας κρυφή τάση μέσα στο ευρωπαϊκό οικολογικό κίνημα. Προσπάθησε μαζί με άλλους να το αλώσει εκ των έσω με τον «οικοφασισμό» αλλά γρήγορα μέσω των Πρασίνων αυτό μεταλλάχτηκε στο σύνολο του και σήμερα είναι όργανο των πολυεθνικών. Έριξε το βάρος στην ανάγκη για συνεργασία των ακτιβιστών των «άκρων» απέναντι στην απειλή για την πλήρη καταστροφή της φύσης. 

Κατάφερνε να δίνει το παρών πέρα από τα δικά μας «ιδεολογικά ύδατα» σε ανοιχτά συνέδρια και συγκεντρώσεις της άκρας αριστεράς και της οικολογίας αφού οι πάντες παραδέχονταν ότι οι απόψεις του ναι μεν είναι «νεοφασιστικές» αλλά έχουν κάτι το «μαγικό» για την σκέψη πολλών που έχουν μια διαφορετική πολιτική αφετηρία. Το ενδιαφέρον του για τον ρομαντισμό και η μελέτη των κορυφαίων μορφών του μέσα από την πανεπιστημιακή προσέγγιση, προσέλκυσε πολλούς φοιτητές και καθηγητές προκαλώντας όμως την οργή των αντιφασιστών για την ευχέρεια του να γεμίζει τα αμφιθέατρα με νεολαίους. Αποτέλεσμα ήταν οι διώξεις σε πανεπιστήμια και η διακοπή των χρηματοδοτήσεων. Τόσο η επαφή του με την Λιβύη του Συνταγματάρχη Qaddafi την εποχή εκείνη αλλά και η τάση των ΜΜΕ να τον χαρακτηρίζουν ως τον «νονό» μιας «φαιοκόκκινης» συμμαχίας προκάλεσε μπαράζ δηλώσεων και απειλών. 

Η κριτική του για το κράτος ήταν πέρα από τα συνηθισμένα για τον εθνικιστικό «χώρο» προκαλώντας αντιδράσεις στην άκρα δεξιά αφού τονίζει ότι τεχνητή δομή της κρατικής εξουσίας μέσω της τεχνολογίας καταπιέζει την εθνική κουλτούρα του λαού. Τα βιβλία του δεν κυκλοφορούν στην χώρα μας, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του πολλοί διαφώνησαν με τις απόψεις του και τις επιλογές του. Κανείς όμως δεν αμφισβήτησε το πνεύμα του και κυρίως το θάρρος του να εκφράζει τις όποιες απόψεις του δημοσίως. 

Μαζί με τους Michael Kühnen και Horst Mahler ο Henning Eichberg συμπληρώνει την τριάδα αυτών που «βαφτίστηκαν» με τον μαρξισμό αλλά τελικά ακολούθησαν την θρησκεία του «Φασισμού»!

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: όταν η «κόκκινη» λύσσα της RAF επανέφερε την «φαιά» κληρονομιά των «Ταγμάτων Εφόδου» - «Baader - Meinhof - Gruppe» - «Οι Κόκκινοι Werewolves* που άργησαν;» ή μια μεταπολεμική αναλαμπή του Γερμανικού «αριστερού εθνικισμού;» (απόσπασμα από το άρθρο «Το αίνιγμα RAF: Avantgarde της Τρομοκρατίας ή ριζικός Γερμανικός εθνικισμός;» που δημοσιεύτηκε στο https://allenaki.wordpress.com/)

Τα μέλη της RAF Astrid Proll και Irene Goergens δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να μπουν σε γνωστό εθνικοσοσιαλιστικό μπαρ στην περιοχή  Charlottenburg του Βερολίνου το 1970 για να αγοράσουν τα πρώτα όπλα της οργάνωσης. 

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: όταν η «κόκκινη» λύσσα της RAF επανέφερε την «φαιά» κληρονομιά των «Ταγμάτων Εφόδου» - «Baader - Meinhof - Gruppe» - «Οι Κόκκινοι Werewolves* που άργησαν;» ή μια μεταπολεμική αναλαμπή του Γερμανικού «αριστερού εθνικισμού;»

 (απόσπασμα από το άρθρο «Το αίνιγμα RAF: Avantgarde της Τρομοκρατίας ή ριζικός Γερμανικός εθνικισμός;» που δημοσιεύτηκε στο https://allenaki.wordpress.com/)

*σχετική αναφορά για τους Werewolves στον σύνδεσμο εδώ

Μια συγκινητική απόφαση της Ulrike που σήμερα θα την καταδίκαζαν ως «φασιστική πράξη» οι σύγχρονοι antifa, οι τελευταίοι θεωρούν άλλωστε την βρεφοκτονία ως έσχατη μορφή έκτρωσης ... όπως γράφουν στις αφίσες τους ενώ αναπαράγουν πλήρως το αφήγημα του εθνομηδενισμού: αποφάσισε να δεσμευτεί ολοκληρωτικά στην ένοπλη πάλη και αντελήφθη ότι δεν μπορούσε πια να ασχολείται με τα παιδιά της, προσπάθησε να τα εισάγει σε ένα ορφανοτροφείο για παιδιά Παλαιστινίων, με την πρόθεση να τα πάρει από ένα περιβάλλον όλο και πιο αποπνικτικό και να μεγαλώσουν μέσα στο αίσθημα του αγώνα για εθνική απελευθέρωση, του οποίου η αντί - σιωνιστική και αντί - αποικιοκρατική εμπροσθοφυλακή ήταν εκείνη την εποχή η παλαιστινιακή αντίσταση. 

Πρόλογος του Μαύρου Χμερ:

Οι συνεργασίες αντιδημοκρατών και ελευθεριακών μέσα στον κύκλο Προυντόν ή οι κοινές δημόσιες συζητήσεις κομμουνιστών του KPD και εθνικοσοσιαλιστών του NSDAP μπροστά σε ένα ετερόκλητο πλήθος - με δυνατότητα ερωτήσεων και απαντήσεων (...) αν και ο κανόνας της εποχής ήταν οι συμπλοκές όπως μπορείτε να διαβάσετε μια συγκλονιστική περιγραφή εδώ - στην Γερμανία της Βαϊμάρης, ανιχνεύουν για κάποιους τις άγνωστες ιστορικές κορυφές στην γεωγραφία των ιδεών. Η κριτική του καπιταλισμού και το πάθος για την καταστροφή της πλουτοκρατίας ονομάστηκε από τον Γάλλο Φασιστή Robert Brassilach λίγο πριν εκτελεστεί από τους δημοκράτες - λόγω των άρθρων του - ως μια ιδέα που είναι ποίηση, ένας Φασισμός «άνευ συνόρων μεγαλειώδης και κόκκινος». Ετούτη η προφητεία βρήκε σε διαφορετικά σημεία του ορίζοντα την εκπλήρωση της. 

Από τις εφεδρικές στρατιές του Λαϊκού Στρατού της Βόρειας Κορέας - φανατικού εχθρού του Ισραήλ όπως μπορείτε να διαβάσετε εδώ - μέχρι τα υψίπεδα της Βολιβίας του Περού - δείτε εδώ - και της Αργεντινής που συμπαρατάχθηκαν οι σοσιαλιστές με τους εθνικοσοσιαλιστές και πολέμησαν μαζί την αστική ακροδεξιά και τους ανθρώπους της Ουάσιγκτον, από τις ερήμους της Συρίας και τους μασκοφόρους μαχητές του SSNP που πολέμησαν δίπλα στους αριστερούς πατριώτες της άλλης «Μεγάλης Ελλάδος», μέχρι τις κλαγγές των όπλων των εθνικοεπαναστατών ένοπλων υπερασπιστών της Δούμας του ’93 - σχετικός σύνδεσμος εδώ - που στάθηκαν όλοι μαζί απέναντι στους ακροδεξιούς με τα τεθωρακισμένα και τους σιωνιστές ολιγάρχες καθοδηγητές του Γιέλτσιν, από τις μυστικές αποστολές όπλων που οργάνωσαν μέλη της ΕΔΑ και στάλθηκαν γερμανικά λάφυρα στον Στρατηγό Γρίβα για τον αγώνα της Ένωσης στην Κύπρο και την ΕΟΚΑ μέχρι τις λυσσαλέες κοινές μάχες Ιταλών νεοφασιστών - ανάμεσα τους υπήρχαν και Έλληνες μέλη του ΕΣΕΣΙ - και Ιταλών «κινεζόφιλων» στα πανεπιστήμια της Ιταλίας απέναντι στην αστυνομία και την ασφάλεια, αναδύεται μπροστά μας μια «Φαιοκόκκινη» οπτική της ένοπλης αντίστασης απέναντι στον κοινό εχθρό τον αιώνιο τραπεζίτη, τον παντοτινό εκμαυλιστή ψυχών και συνειδήσεων. 

link: Ο αριστερός Εθνικοσοσιαλιστής Γεώργιος Βεντούρης και ο αγώνας του ΕΣΕΣΙ.

"Η εθνικόφρων Ελλάς πολέμησε και τον Μαύρο και τον Κόκκινο Φασισμό"

[Σλόγκαν της στρατιωτικής κυβέρνησης του ‘67] 

Πολλά τα ιστορικά παραδείγματα λοιπόν και τα παραπάνω είναι μόνο μερικά από αυτά αν και σε πολλούς άγνωστα, όπου οι αντίπαλες «όχθες» όταν αφαίρεσαν τις παρωπίδες, προτάξανε τον κοινό αγώνα απέναντι στον παγκόσμιο δυνάστη και καθάρισαν μέσω της αλλαγής διεύθυνσης του ρεύματος την αστική «κόπρο του Αυγεία». 

Ακόμη και σήμερα που το αίμα και το μίσος χωρίζει ανθρώπους της ίδιας καταγωγής στην αποικία που ονομάζεται Ελλάς, υπάρχουν τα τελευταία χρόνια απαστράπτουσες μελανοπόρφυρες «συνθέσεις αντικρατικής διάθεσης» με παραδείγματα αγώνων για απαιτήσεις σχετικά με την οικολογία, τα κοινωνικά ζητήματα αλλά και τις εθνικές αξίες. Δεν είναι τυχαίο ότι οι κομματικές εφεδρείες του συστήματος (βλέπε ΚΚΕ) είτε υπερασπίστηκαν την ασφάλεια του κτιρίου της βουλής σε κρίσιμες στιγμές είτε σαμποτάρισαν κάθε πιθανότητα συνεννόησης μεταξύ των αντιπάλων που έτυχε να βρεθούν στο ίδιο μετερίζι. 

Επειδή όμως πολλές φορές «απ' αγκάθι βγαίνει ρόδο κι από ρόδο βγαίνει αγκάθι» συμβαίνει κάποιες φορές να «ξύσεις» τον τοίχο του πολιτικού αντιπάλου και να ανακαλύψεις με έκπληξη ότι τελικά πίσω από το «κόκκινο» στο τέλος κάποιες φορές βρίσκεις το «φαιό», και το «φαιοκόκκινο» τελικά είναι ο εφιάλτης του συστήματος όπως αποκαλύπτουν άλλωστε οι εκθέσεις των υπηρεσιών, οι φόβοι των συντακτών του γνωστού «Ιού» αλλά και οι δημοσιεύσεις δεξιών και ακροδεξιών δημοσιογράφων και παραγόντων που μισθώνονται από πρεσβείες ξένα ιδρύματα και φυσικά το κράτος. 

Κάποιοι θα ονομάσουν πρόχειρα την σύμπλευση αυτή είτε σε παγκόσμιο επίπεδο είτε σε ευρωπαϊκό και εθνικό ως «αναρχοφασισμό» - σχετικό άρθρο στον σύνδεσμο εδώ - κάποιοι άλλοι ως «εθνικομπολσεβικισμό» - που στην Γερμανία εμφανίστηκε δυναμικά σε ένα ιδιαίτερο περιβάλλον - ενώ ο πιο σωστός όρος για το άρθρο που ακολουθεί - αν και τα λεκτικά καλούπια πολλές φορές δεν επεξηγούν την ουσιώδη σκέψη - είναι ο «Ναζί - Μαοϊσμός». 

Μαζί με το άρθρο αυτό αναδεικνύεται επίκαιρο όσο ποτέ και αναγκαίο να προμηθευτείτε το αιρετικό βιβλίο του Πλατωνιστή και μαθητή του Evola, του Ιταλού διανοητή και εκδότη Franco Freda από τις εκδόσεις «Λόγχη», το οποίο να σημειωθεί ότι εκδόθηκε με την αμέριστη συνδρομή της συντακτικής μας ομάδας και ήδη έσπευσαν να το προμηθευτούν σε ελάχιστες ημέρες δεκάδες συναγωνιστές και αναγνώστες.

Το έργο αυτό επαναφέρει στην μνήμη πολλών την ιστορική συνεργασία (βραχύβια κάποιες στιγμές δυναμική αλλά και επαναλαμβανόμενη) της ένοπλης «άκρας αριστεράς» με τους ένοπλους εθνικοεπαναστάτες «φασίστες» και την «φράξια» της «Τρίτης Θέσης» στην καρδιά της Ευρώπης. 

2103611590

info@logxi.com

logxi.com

Μια «τάση» που πολλοί ήθελαν και προσπάθησαν να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος απέναντι στην καταναλωτική κοινωνία και την τραπεζική ασυδοσία, ενώ ακόμη περισσότεροι την πολέμησαν για τα δικά τους συμφέροντα. Τελευταίο πολεμικό γεγονός που πολλοί παραβλέπουν για λόγους που όλοι γνωρίζουμε, η μάχη στην Ουκρανία όπου τα πολιτικά εγγόνια του Στεπάν Μπαντέρα οι εθελοντές εθνικιστές πολεμούν στο ίδιο μέτωπο - και έχουν πολλές φορές υπό τον επιχειρησιακό έλεγχο τους λόγω εμπειρίας - με τα τμήματα εθελοντών των πολιτικών εγγόνων του Νέστορ Μαχνό, αφού απέναντι στην εισβολή των ολιγαρχών του Κρεμλίνου και των Τσετσένων οι αιματηρές διαφορές παραμερίστηκαν ... και η υπεράσπιση της Πατρίδας και του Λαού πήρε την κορυφαία θέση στο αξιακό τους επίπεδο. 

Τα παιδιά των «καταραμένων» μελών του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος της Γερμανίας (όπως αυτό διαμορφώθηκε στις συνθήκες που επέβαλλε ο Χίτλερ μετά το 1934) μπορεί να μην κατάφεραν να «αποτοξινωθούν» πλήρως από τον κρατικό «αντιφασισμό» που επέβαλε στα πλαίσια της γενικής υποδούλωσης και αναμόρφωσης η τετρακέφαλη κατοχική αρχή, αλλά στο συλλογικό υποσυνείδητο τους - και μάλιστα σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης της Δυτικής Γερμανίας - διατήρησαν την φλόγα του αντικρατισμού και κυρίως του έμπρακτου αντισιωνισμού έστω και από μια θολή αριστερή οπτική. 

Η «Κόκκινη Βαλκυρία» της RAF (Rote Armee Fraktion) και φανατική υποστηρίκτρια της εθνικής υπόθεσης της Παλαιστίνης, η Ulrike Meinhof («πολύ σκληρή για τα δόντια των απανταχού σιωνιστών» & «κόκκινη στην πράξη - μαύρη στην καρδιά» όπως έγραψαν στα σχόλια του άρθρου εδώ το οποίο προκάλεσε αντιδράσεις στις τάξεις των αντιφασιστών) τελικά ίσως ήταν πιο κοντά στις δικές μας ιδέες από ότι σε αυτές κάποιων εκ των πολλών εμβληματικών συντρόφων της που τελικά προσκύνησαν και ξεπουλήθηκαν στο σιωνιστικό σύστημα ...

«Όποιος δεν οπλίζεται πεθαίνει, όποιος δεν πεθαίνει θάβεται ζωντανός μέσα στις φυλακές, τα σωφρονιστικά ιδρύματα, μέσα στα θλιβερά τσιμεντένια κελιά»

Ουλρίκε Μάϊνχοφ

link: Η «Κόκκινη Βαλκυρία» της RAF (Rote Armee Fraktion): Όταν η ακροαριστερή Ulrike Meinhof κατήγγειλε τον βομβαρδισμό της Δρέσδης από τους Αγγλοαμερικανούς

link: Ο Αντισιωνισμός στην Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας (DDR)

Δεν είναι άλλωστε τυχαία η διαμάχη της εποχής εκείνης για το αν τελικά τα μέλη της οργάνωσης ήταν αναρχικοί η μαρξιστές. Κάποιοι ευκαιριακοί υποστηρικτές τους παρά την επίδραση που είχαν από τις ιδέες των Σαρτρ, Μαρκούζε, Ράιχ και Φρόυντ και οι κομματικοί ινστρούχτορες που έσπευσαν να εκμεταλλευτούν την φήμη τους και έτρωγαν στην ασφάλεια του σπιτιού τους τα λεφτά του ανατολικογερμανικού κόμματος, ψέλλιζαν χαμηλόφωνα για να μην τους ακούσουν οι κοριοί «μήπως δεν είναι δικοί μας και είναι τελικά φαιοκόκκινοι μελανοχίτωνες;» ζαλισμένοι μπροστά στην λύσσα των ένοπλων μελών για άμεση εκδίκηση και πλήρη εκμηδένιση του αντιπάλου.  Φοβούνταν όμως να δουν το προφανές και την σκληρή αλήθεια. Ότι το μίσος για τον καπιταλισμό και την αμερικανική κατοχή κάλυπτε τελικά πλήρως τον στείρο δογματισμό. 

Και η αποκάλυψη της στείρας δογματικής σκέψης θυμίζει τα προφητικά λόγια του Otto Strasser για τους Μαρξιστές: «Εσείς οι μαρξιστές αναφερόσαστε πάντοτε στις θεωρίες του Μαρξ. Ο Μαρξ όμως δίδασκε, ότι η θεωρία επαληθεύεται μόνο από την πράξη. Εσείς όμως προβάλλετε πάντοτε εξηγήσεις για τις ήττες της εργατικής Διεθνούς. Ο μαρξισμός σας απέτυχε: Για την ήττα στα 1914 έφταιγε η “αποστασία της Σοσιαλδημοκρατίας”, για το 1918, η “προδοτική πολιτική της” και οι αυταπάτες της. Και τώρα έχετε πάλι έτοιμες τις “εξηγήσεις” για το γεγονός, ότι στην παρούσα παγκόσμια κρίση οι μάζες στρέφονται δεξιά κι όχι αριστερά. Μα οι εξηγήσεις σας δεν αλλάζουν το γεγονός της ήττας. Πού λοιπόν στα τελευταία 80 χρόνια επαλήθεψε η πράξη τη θεωρία της κοινωνικής επανάστασης; Το βασικό σας λάθος είναι, ότι αρνιόσαστε την ψυχή και το πνεύμα ή το γελοιοποιείτε, και πάντως δεν το καταλαβαίνετε». 

Σε συνδυασμό με την Βόρεια Τευτονική καταγωγή των μελών της ένοπλης αυτής κίνησης, ένα νέο είδος «τρομοκρατίας» γεννιόταν. Μια μαζική οργάνωση παιδιών που πέρασαν πολλά δεινά σε μικρή ηλικία (τα παιδιά του Χίτλερ τους ονόμασαν) με γονείς που ήταν μέλη του Γερμανικού εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και στρατιώτες στο μέτωπο, κληρονόμησαν  όμως αναλλοίωτη στην συνείδηση τους και στην καρδιά τους την αλήθεια της αντιδημοκρατικής ιδεολογίας απέναντι στους διάσημους εχθρούς, τους μεταπράτες της ιστορίας τους εμπόρους των εθνών και τους εισβολείς της Γερμανίας. 

Οι σύγχρονοι «Λυκάνθρωποι» που βρήκαν οικονομική και οργανωτική ενίσχυση στις δομές της Ανατολικής Γερμανίας από τους αντισιωνιστικούς κύκλους των στρατιωτικών πρώην εθνικοσοσιαλιστών - δείτε τον σύνδεσμο εδώ - μπορεί να είχαν μια κόκκινη αφετηρία σκέψης αλλά τελικά κατέληξαν να είναι ένα σύμβολο του παγκόσμιου αντισιωνισμού και μια ιστορική πραγμάτωση της «όσμωσης» των «άκρων» όπως χαρακτηρίζουν πολλοί τους εξεγερμένους «τρελούς» και τους ρομαντικούς «πεσιμιστές». 

Μέσα από τις συνθήκες της αμφισβήτησης και της σύγκρουσης με τις γνωστές ιδεοληψίες, σε μια περίοδο που ο Γκεβαρισμός και το Βιετνάμ επανατοποθετούσαν στο πεδίο της σκέψης και της δράσης την ένοπλη πάλη, κάποιοι προσπάθησαν να τους ταυτίσουν με ιστορικές ταμπέλες που στην τελική δεν έλεγαν τίποτα. Οι εχθροί τους αποδείχτηκαν ανίκανοι να καταλάβουν ότι είναι δύσκολο να μην αποδεχτεί ο ένοπλος την ζώσα μνήμη του έθνους όταν αυτή κυλάει στις φλέβες του. 

Φυσική κατάληξη της απογοήτευσης που επέβαλλε στην συνέχεια η «Νέα Αριστερά» ήταν η μετέπειτα στρατολόγηση μελών της οργάνωσης σε εθνικοεπαναστατικές οργανώσεις με κορυφαίο παράδειγμα τον Horst Mahler ο οποίος παρά τις πολλές ενδείξεις - αλλά όχι αποδείξεις - για συνεργασία με την Στάζι κατέληξε να αναδειχθεί σε κορυφαία μορφή - σχετικός σύνδεσμος εδώ - της σύγχρονης γερμανικής εθνικής αντίστασης γεγονός που προκάλεσε την οργή των antifa και του συστήματος. Μια φυσική διαδρομή για αυτούς τους αμετανόητους της Ευρώπης που μπορούν να νιώσουν τον Ανίκητο Ήλιο με τον ίδιο τρόπο είτε στον μουντό καιρό του Βερολίνου και τις φυλακές της Σοσιαλοδημοκρατίας είτε στις πεδιάδες της κοιλάδας Μπεκάα και τα Παλαιστινιακά στρατόπεδα εκπαίδευσης. 

Το παρακάτω άρθρο αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές της ένοπλης ιστορίας για τις οποίες δεν τολμάει να μιλήσει κανείς, είτε σε «συνελεύσεις» είτε σε «συγκεντρώσεις», όπως ονομάζουν τον οργανωτικό αυτοπεριορισμό τους οι σύγχρονοι ακροαριστεροί αλλά και οι ακροδεξιοί.  

Για μια «Φαιά» και «Κόκκινη» Πατρίδα αξίζει να ονειρευτούμε και να πράξουμε, άλλωστε για εμάς το σύμβολο του Σοσιαλισμού είναι το Κόκκινο του αίματος που συνταιριάζει με το Μαύρο των Επαναστατικών Δεσμών Μάχης.

 Σχετικό άρθρο στα γερμανικά εδώ και ολόκληρο το άρθρο από την ελληνική πηγή εδώ

 Εισαγωγικό σημείωμα και μετάφραση: Χάϊλ & Τζάβελιν

«Η εν γένει περιγραφή της RAF είναι «ακροαριστερή τρομοκρατική οργάνωση στην Δυτική Γερμανία, με 33 ή 34 φόνους στο ενεργητικό της». Στόχοι της υπήρξαν μέλη του κρατικού απαράτ: της πολιτικής, της οικονομίας, της δημόσιας διοίκησης, αστυνομικοί, τελωνειακοί, τραπεζίτες, εισαγγελείς, πρόεδροι εργοδοτικών ενώσεων, ο Αμερικανός διοικητής του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη και μετέπειτα υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ, Αμερικανοί  στρατιώτες. Ενέργειες: ανατινάξεις, ληστείες τραπεζών (σε μία περίπτωση μόνο λεία 600.000 μάρκα), απαγωγές με ομηρίες και νεκρούς και από τα δύο μέρη, ανατινάξεις καταστημάτων κράτησης και επεισοδιακές αιματηρές απελευθερώσεις εγκλείστων συντρόφων τους, αεροπειρατείες με ομηρίες, διαφυγές στη Μέση Ανατολή και εκπαίδευση σε στρατόπεδα, ομαδικές «αυτοκτονίες» στη φυλακή υψίστης ασφαλείας του Στάμχαϊμ, απαγωγή του μεγαλοβιομηχάνου Σλάϊερ και προέδρου των Γερμανικών Εργοδοτικών Οργανώσεων, βομβιστικές απόπειρες με περισσότερους από 200 τραυματίες, απόπειρα κατά του Αλεξάντερ Χέϊγκ, ο οποίος γλύτωσε χάρις στην τριπλή θωράκιση της λιμουζίνας του, κ.α.»

Η συνολική στρατηγική της RAF ήταν προσανατολισμένη στην αντίθεση προς το κράτος. Και είναι αυτή η στρατηγική που αναπόφευκτα θα οδηγούσε στην μιλιταριστική κλιμάκωση, καθώς δεν πρέπει να ξεχνούμε πως επρόκειτο για μια οργάνωση Τευτόνων. Η τρομοκρατία της RAF ακροβατούσε στο μεταίχμιο μεταξύ κατηγοριών για «ναζί» και «εθνικοεπαναστατικών» νύξεων. Συχνά οι εκπρόσωποι της μυγιάγγιχτης δεξιάς αναφέρονται στην «αριστερή τρομοκρατία», κάνοντας τη διάκριση μεταξύ της αριστερής βίας της Αντίφα και της «πραγματικής» αριστερής τρομοκρατίας. Η συστημική δεξιά θεωρεί απολύτως «φυσικό» το νήμα που συνδέει την τρομοκρατία της RAF με την βία των Αντίφα, που ωστόσο κατά τους επιπόλαιους αναλυτές καταφεύγουν για διάφορους άλλους λόγους σε μια ελάχιστη βία. Η ιδεολογία και τα κίνητρα της RAF δεν έχουν αναλυθεί από τους αστικο-πατριωτικούς κύκλους, διότι μια σοβαρή ανάλυση θα τεκμηρίωνε την μηδενική «ιδεολογική» συνάφειά  της με την Αντίφα. 

Είναι βολικό να παρουσιάζεται η RAF ως μια εκλεκτικιστική και χωρίς ιδεολογία οργάνωση στην καλύτερη, ως ένα συνονθύλευμα ακραίων και ψυχολογικά ανερμάτιστων που «βολόδερναν στην μεταπολεμική Δυτική  Γερμανία εξ αιτίας της χαμένης γενιάς των πατεράδων τους», ως ένα τρομοκρατικό αριστερό κτήνος, στην χειρότερη. Για τους Δεξιούς Συντηρητικούς της Γερμανίας στο φάσμα που αρχίζει από το Afd χωρίς Χίτλερ και καταλήγει στον «ιδεολόγο» του NPD με Χίτλερ, η RAF εξακολουθεί να είναι  φόβητρο. Το πρώτο ακούγεται λογικότερο από το δεύτερο μόνο και μόνο γιατί οι περισσότεροι νομίζουν πως μια αστική δημοκρατία χωρίς Χίτλερ είναι καλύτερη από μία με Χίτλερ. Μια «δημοκρατία με Χίτλερ» είναι βεβαίως εξίσου ανόητη όσο και μία «δημοκρατία με Στάλιν». Το τι ήθελε η ίδια η RAF και ποιοί ήταν οι στόχοι της παρουσιάζεται κατά το μάλλον ή ήττον διαστρεβλωμένο σε ένα κοινό που αντιδρά ως το σκυλάκι του Παβλόφ σε εύπεπτα τσιτάτα. 

Το ιστορικό της RAF στην ηλεκτρονική βίβλο των αστών περιλαμβάνει συνοπτικές  αναφορές στα πεπραγμένα και στη δράση της, χωρίς κανένα ή σχεδόν κανένα ουσιώδες και συγκροτημένο στοιχείο για την πραγματική ιδεολογία της, πλην των βερμπαλισμών του συρμού για «μαοϊσμό, λενινισμό - μαρξισμό, κομμουνισμό και αντιϊμπεριαλισμό». Το τελευταίο ήταν το στοιχείο που την ξεχώριζε. Όσοι αναζητούν την αλήθεια πίσω από ομιχλώδη παραπετάσματα έχουν στη διάθεσή τους εκτενή βιβλιογραφία (εκατοντάδες βιβλία, ταινίες και ντοκιμαντέρ, άπειρα δημοσιεύματα του συρμού αλλά και της ερευνητικής δημοσιογραφίας, ώστε να κατατοπισθούν). Υπάρχουν τα πολύ γνωστά, αναλυτικά και κατατοπιστικά βιβλία των Στέφαν Άουστ και Βίλλυ Βίνκλερ: «Το σύνθετο φαινόμενο Μπάαντερ - Μάϊνχοφ» και «Η ιστορία της RAF» (πηγές hoffmann-und-campe.de/buch-info/der-baader-meinhof-komplex-buch-8324/ και rowohlt.de/taschenbuch/willi-winkler-die-geschichte-der-raf.html

RAF και θεωρίες συνωμοσίας

Ασφαλώς κυκλοφορούν και για την RAF θεωρίες συνωμοσίας του τύπου «Η RAF δεν υπήρξε καν», που υπαινίσσονται πως πίσω από όλους και απ’ όλα κρύβονταν οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες, ή η Στάζι. Εκδόθηκαν βιβλία, όπως το μπεστ σέλλερ «Το φάντασμα RAF - Οικονομικοί Τρομοκράτες» (The RAF–Phantom–Wirtschaft–Terroristen) που σκιαγραφεί αδρά την RAF ως ένα «φάντασμα» το οποίο δημιούργησαν νατοϊκοί κύκλοι. Κυκλοφόρησαν απόρρητα έγγραφα της ARD που «βλέπουν» την Στάζι πίσω από την RAF (πηγή amazon.de/Das-RAF-Phantom-Wirtschaft-Terroristen/dp/3426800101)

«Εντελώς» αυτού του είδους οι υποθέσεις και θεωρίες δεν είναι απορριπτέες. Είναι γνωστά λόγου χάριν τα δημοσιεύματα για την «RAF της Ιταλίας» (Κόκκινες Ταξιαρχίες) και την ανάμιξή τους στην δολοφονία του απαχθέντος πρώην Ιταλού πρωθυπουργού Άλντο Μόρο. Αυτά τα δημοσιεύματα που κατά καιρούς επανέρχονται, υπαινίσσονται πως «ίσως» και να μην ήταν αριστεροί τρομοκράτες οι δράστες της απαγωγής και της δολοφονίας του Άλντο Μόρο, αλλά μια νατοϊκή δομή, η διαβόητη Gladio («Προβιά»). Οι «φήμες» σέρνονταν για πολλά χρόνια και πυροδοτήθηκαν πάλι το 2018, όταν στον Ιταλικό τύπο δημοσιεύθηκε μια φωτογραφία από τη σκηνή της απαγωγής του Άλντο Μόρο, στην οποία ένας από τους εικονιζόμενους απαγωγείς αποκαλύφθηκε αργότερα πως ήταν γνωστός πράκτορας των Ιταλικών μυστικών υπηρεσιών με στενές επαφές με την CIA.

Αυτό δεν έγινε ευρέως γνωστό στην Γερμανία, αλλά στην Ιταλία έκανε πάταγο και πυροδότησε άλλη μία, παλαιότερη «θεωρία» βάσει της οποίας μπορεί να αποδειχθεί ότι το υποτιθέμενο «κρυσφήγετο» των «αριστερών τρομοκρατών απαγωγέων» του Άλντο Μόρο δεν είχε ενοικιασθεί από «αριστερούς τρομοκράτες», αλλά από πράκτορες των Ιταλικών μυστικών υπηρεσιών. Σύμφωνα με τα «στοιχεία» που σήμερα θα αποκαλούσαμε πρώϊμα fake news θα μπορούσε αυτό να είναι «αληθές». Η αριστεροδεξιά κυβέρνηση της Ιταλίας (Σαλβίνι - Γκρίλο) το 2018 ουδέποτε επέδειξε το απαιτούμενο πολιτικό σθένος για να διαλευκάνει την υπόθεση, διότι μια έρευνα χωρίς στεγανά και με ανοιχτή κάθε πιθανότητα αποτελέσματος θα μπορούσε και να κατέληγε σε κάποιο πρωτοφανές μεν αλλά απολύτως ρεαλιστικό συμπέρασμα που δεν θα ηχούσε «εξωφρενικό» και παράλογο: «Μια δομή του ΝΑΤΟ σκότωσε έναν Ιταλό Πρωθυπουργό, φορώντας την «Προβιά» της «αριστερής τρομοκρατίας». 

Εκτός του κενού περιεχομένου όρου περί της «αριστερής»  τρομοκρατίας της RAF, που πέραν του ηθικοπλαστικού συνοδευτικού κηρύγματος για τους «ακροαριστερούς» εγκληματίες δεν έχει να πει τίποτα άλλο, υπάρχουν και οι ιδεολογικές απόψεις για την RAF, είτε από αστικούς κύκλους (π.χ. από  το εκδοτικό συγκρότημα Σπρίνγκερ), είτε από αριστερούς αντιγερμανικούς αντεθνικούς κύκλους αλλά και από εκείνους που τότε ήταν οι ίδιοι εκεί (στην RAF) ή σε κάποιον από τους «περίγυρούς» της και σήμερα κινούνται στον χώρο της «εθνικής Δεξιάς» και που τότε έβαζαν θετικό πρόσημο στην βία της (όπως οι: Μάλερ, Όμπερλερχερ, Ραμπέλ, Μποέκελμαν, κ.α.). 

Ουκ ολίγοι αριστεροφιλελεύθεροι συστημικοί γνωστοί πολιτικοί επίσης, θεωρήθηκαν ύποπτοι για κάποιου είδους «ένταξη» στον περίγυρο υποστηρικτών της RAF. Π.χ., ο μετέπειτα Υπουργός Εξωτερικών της τότε ακόμα Ομοσπονδιακής (Δυτικής) Γερμανίας, ο πολύ γνωστός στους Έλληνες από τον ρόλο του στον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας «Γιόσκα» Φίσερ, αλλά και ο αποτυχών υποψήφιος Καγκελάριος του SPD, Στάϊνμπρυκ, ο οποίος σε νεαρή ηλικία είχε δεχθεί αιφνίδια έρευνα στην οικία του, με την κατηγορία πως ήταν «υποστηρικτής» της RAF. Επίσης, ο συνήγορος της RAF στο δικαστήριο, ο Όττο Σίλυ, που χρίσθηκε αργότερα Υπουργός Εσωτερικών της Ομοσπονδιακής Γερμανίας, είχε κατηγορηθεί για σύμπτωση στόχων με αυτών της RAF. Κατηγορήθηκε επίσης και ο Στροέμπελε, μετέπειτα βουλευτής των Πράσινων και διαχρονικός αριστερός γυρολόγος που κατέληξε στην «Ελιά» της Γερμανίας … (ομοιότητα με την «Ελιά» του Σημίτη θα ήταν φαντασιοπληξία …) 

Η τέλεση από την RAF εγκλημάτων ιδωμένων μέσα από το ηθικοπλαστικό πρίσμα δεν λέει και πολλά. Ή μάλλον, λέει τόσα, όσα λένε και οι παρισινές γκιλοτίνες. Με άλλα λόγια, αν δύο, τρεις μαζευτούν και σκοτώσουν έναν (πολιτικό) αντίπαλο, είναι δολοφόνοι και πρέπει να τους «φάει το μαύρο σκοτάδι» (τα Λευκά Κελιά εν προκειμένω). Εάν όμως χιλιάδες Ροβεσπιέροι στήσουν λαιμητόμους έξω από τη Βαστίλη, τότε είναι Γαλλική Επανάσταση. Και Δημοκρατία. Η κατηγορία περί τέλεσης εγκλημάτων είναι τόσο κενή περιεχομένου στην πολιτική όσο και ο όρος «ακροαριστερή» και αριστεροεθνικιστική τρομοκρατία του IRA ή της ΕΤΑ. Κάθε φόνος είναι έγκλημα άλλωστε. Οι δύο οργανώσεις (IRA και ΕΤΑ) που ξεκάθαρα ανήκαν στο εθνικιστικό φάσμα της «αριστερής τρομοκρατίας» - «παρήγαγαν» στη διάρκεια της δράσης τους κατά των εκάστοτε κατοχικών δυνάμεων των χωρών τους πολύ περισσότερους νεκρούς από όσους «παρήγαγε» σε 30 χρόνια η RAF και μάλιστα με πολύ πιο ωμή βία, διότι ο IRA είτε εκτελούσε με συνοπτικές διαδικασίες τους «προδότες» είτε στις «ανώδυνες» περιπτώσεις «απλώς» τους πυροβολούσε στα γόνατα. 

Για προφανείς λόγους καμία από τις δύο ανωτέρω οργανώσεις ένοπλου αντάρτικου πόλης δεν μπορεί να συγκριθεί με την RAF. Αφ’ ενός ο IRA απολάμβανε μαζική υποστήριξη από τον κοινωνικό περίγυρο, έχοντας «μαγεύσει» όλους σχεδόν τους καθολικούς κατοίκους της Βόρειας Ιρλανδίας, ενώ η ETA σύμφωνα με εκτιμήσεις, είχε την  υποστήριξη ενός (1) στους πέντε (5) Βάσκους, ακόμα και από εκείνους που δεν την υπολήπτονταν και τόσο, αλλά είχε ξεκάθαρα και την υποστήριξη μιας ευρύτατης πλειοψηφίας ανθρώπων που στήριζαν τα κεντρικά της αιτήματα, - αρκεί να μην εμπεριείχαν βία. Κατόρθωναν λοιπόν και ο IRA και η ETA να δηλώνουν για χρόνια άφοβα και ανοιχτά την παρουσία τους στον δρόμο με κουκουλοφόρους μαχητές και να ελέγχουν όχι μόνο μεμονωμένες δημοτικές ενότητες πολλών πόλεων αλλά ολόκληρες περιφέρειες. Αυτό οφειλόταν στο ότι δήμοι ολόκληροι μεγάλων πόλεων και ολόκληρα χωριά ήταν πιστά στον IRA και στην ETA. Η ισχύς του IRA τότε ήταν τόση, που οι δυνάμεις κατοχής δεν μπορούσαν να ελέγξουν ούτε το Μπέλφαστ. Στην κηδεία κάποιου υψηλόβαθμου μαχητή του IRA, την νεκρώσιμη πορεία προς το κοιμητήριο ακολούθησαν δεκάδες χιλιάδες συνοδοιπόροι, εκατοντάδες από τους οποίους ήταν κουκουλοφόροι και οπλισμένοι, ενώ πάνω από τον τάφο ήχησαν ριπές οπλοπολυβόλων με τον βρετανικό στρατό εξαφανισμένο. Οι δυνάμεις κατοχής και οι δυνάμεις ασφαλείας ήταν άφαντες την ημέρα εκείνη, μη ριψοκινδυνεύοντας να εμφανιστούν στο νεκροταφείο και σε εμπλοκή με ανταλλαγή πυρών έχοντας απέναντι εκατοντάδες αποφασισμένους και οπλισμένους με αυτόματα κανείς τους δεν ήθελε να μπει. 

Στην περίπτωση όμως της RAF, κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο, διότι η RAF δεν διέθετε τη μαζική υποστήριξη από τον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο, και βάσει των πλέον διαφορετικών παρουσιάσεων, περιγραφών και απόψεων που υπάρχουν σήμερα για αυτήν, ήταν ο «Μοναχικός Λύκος που άργησε» ή, «η μοναδική ένοπλη εθνικοεπαναστατική ομάδα» της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Η άποψη αυτή διατυπώνεται και τεκμηριώνεται σε πλήθος εκδόσεων και μελετών του φαινομένου RAF που την θεωρούν τον «ριζικό (εγγενή)  Γερμανικό Εθνικισμό»  ή, τον «Τιμωρό - Εκδικητή για την ήττα της Γερμανίας στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο». Ο πολύ γνωστός μελετητής Βόλφγκανγκ Κράουσχααρ βλέπει στην RAF έναν από τα αριστερά τροφοδοτούμενο «Γερμανικό Εθνικισμό» και το στέλεχος του Ριζοσπαστικού Εθνικισμού Γκέτς Άλυ θεωρούσε πως «οι νεαροί μαχητές της RAF ήθελαν να «εκδικηθούν με την Αλήθεια» την γενιά των γονιών τους». [ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Ο Γκέτς Άλυ θεωρούσε τον τότε ηγέτη του γερμανικού φοιτητικού κινήματος, Ρούντι Ντούτσκε,τον «Γκέμπελς του σήμερα» και την φοιτητική του παράταξη, την SDS, μια καθαρά «Εθνικοσοσιαλιστική Φοιτητική Ένωση» (πηγή fischerverlage.de/buch/goetz_aly_unser_kampf/9783596177783)]

Η επιρροή του «γαλλικού Μάη» στην γερμανική πολιτική σκηνή

Ο πολύ γνωστός Γκέτς Άλυ έχει προβεί σε κάποιες μάλλον εξωφρενικές συγκρίσεις στο βιβλίο του «Ο Αγώνας μας» (1968). Λόγου χάριν πως οι θέσεις της φοιτητικής παράταξης SDS του Ρούντι Ντούτσκε αντιστοιχούσαν σε αυτές του 1933 της Εθνικοσοσιαλιστικής Φοιτητικής Ένωσης και επομένως ο Ντούτσκε ήταν ο Γκέμπελς του ’68 και το SDS ήταν με 30ετή χρονοκαθυστέρηση η Εθνικοσοσιαλιστική Φοιτητική Ένωση. Ο Άλυ ήταν τότε μέλος της APO (Εξωκοινοβουλευτική Αντιπολίτευση). Σήμερα, ο πολιτικός γυρολόγος και νεοφιλελεύθερος Άλυ λέει πως οι σύντροφοι του τότε ήταν τουλάχιστον «κρυπτοΝαζί». Αυτό σημαίνει πως και ο ίδιος ήταν στα νιάτα του μέλος ενός «κρυπτοναζί» κινήματος και ατυχώς είναι συνεχώς αναγκασμένος να εξηγεί στους πάντες τι ήταν αυτή η ιστορία με το «NS SDS» και τον Ρούντι Γκέμπελς. Η άποψη αυτή ούτε καινούργια είναι, ούτε πρωτότυπη, αλλά ένα σταθερό κλισέ που διαχέεται από το συγκρότημα Σπρίνγκερ και άλλους. 

Ο Γερμανός αριστερός φιλόσοφος Χάμπερμας τους αποκαλούσε «αριστερούς φασίστες» και ο πολύς Αντόρνο «γόνους ναζί πατεράδων». Το SPD, η DGB και οι Jusos (Νέοι Σοσιαλιστές) μιλούσαν επίσης για «ναζιστικά ρόπαλα» που κραδαίνονταν στις συγκεντρώσεις. Το ακραίο κομμάτι της Εξωκοινοβουλευτικής Αντιπολίτευσης (ΑΡΟ) ανταπαντούσε πως η βία εκπορευόταν απολύτως από το κράτος: ο φόνος του φοιτητή Όνεζοργκ σε διαδήλωση, οι προπηλακισμοί και η βία στις πορείες κατά του Σάχη, η δολοφονική απόπειρα κατά του Ρ. Ντούτσκε που τον άφησε δια βίου ανάπηρο, οι κραυγές του εκδοτικού συγκροτήματος Σπρίνγκερ και οι αφισοκολλήσεις με θέμα «Καταζητείται - δίδεται αμοιβή» σε όσους μπορέσουν να «ξετρυπώσουν τους άπλυτους μαλλιάδες», όταν τα μέλη της «Εξωκοινοβουλευτικής Αντιπολίτευσης» δεν είχαν καν μακριά μαλλιά, καλούσαν προφανώς σε πράξεις αυτοδικίας. 

Η γερμανική κοινή γνώμη ήταν εκτεθειμένη σε συνεχή σοκ και εμπρηστικές φημολογίες πεπεισμένη σχεδόν πως οι «φαιοκόκκινοι μελανοχίτωνες» είχαν κηρύξει ήδη την «Νίκη στον Λαϊκό Αγώνα», με το σύνθημα του Τσέ Γκεβάρα «δύο, τρία, πολλά Βιετνάμ». Η  συνθηματολογία και η επικοινωνιακή προπαγάνδα ηχούσαν τότε στην Γερμανία όπως οι τίτλοι στα πρωτοσέλιδα του συγκροτήματος Σπρίνγκερ και οι ομιλίες του Χριστιανοκοινωνιστή Στράους. Στην ομιλία του αρχηγού των Νέων Σοσιαλιστών (Jusos) κατά του συνεδρίου για το Βιετνάμ που διοργάνωσε το κόμμα του Ρούντι Ντούτσκε (SDS) δεν υπήρχε δεξιό ή συντηρητικό σύνθημα που να μην ακουστεί, ενώ ανέμιζαν τεράστιες Αμερικανικές σημαίες: «κρυπτοφασίστες», «ταραχοποιοί», «μπάχαλοι», «βάνδαλοι», «τρομοκράτες». Οι τραγελαφικοί Νέοι Σοσιαλιστές ήταν υπέρ της «ειρήνης» μεν, υπέρ της ήττας των Βιετκόνγκ δε. (Αποσπάσματα από τον συλλογικό τόμο «Η εξέγερση/επανάσταση σε μια νέα εποχή»).

Η Ουλρίκε Μάϊνχοφ όπως την έβλεπαν οι άλλοι

Η κόρη της Ουλρίκε Μάϊνχοφ, μια νεοφιλελεύθερη και συντηρητική δημοσιογράφος, αρθρογράφησε στην «Die Welt» για την RAF λέγοντας πως «η RAF ήταν μια ομάδα «Εθνοτικά Γερμανών Τευτόνων» και πως υπήρξε ένας «Werwolf που άργησε». Πολλοί είπαν πως «έκλεινε» έτσι τους λογαριασμούς της με την RAF και με την ίδια την μητέρα της, την οποία βαθύτατα περιφρονούσε. Αυτή η κριτική που άσκησε στην RAF το πιο κοντινό πρόσωπο της Ουλρίκε Μάϊνχοφ, εμπεριέχει περισσότερες αλήθειες για την ιδεολογία της RAF από την κριτική που ασκούσαν οι αντισοσιαλιστές πατριώτες του AfD (και σημερινοί υποστηρικτές της Ρωσίας). Ίσως όμως η κόρη της να ανήκει στο φάσμα των οπαδών ή ίσως και να ψηφίζει AfD. Αυτό τουλάχιστον εκμυστηρεύθηκε απέξω - απέξω σε ένα βιβλίο της με τίτλο «Η RAF σας συμπαθεί» … https://www.randomhouse.de/Buch/Die-RAF-hat-euch-lieb/Bettina-Roehl/Heyne/e518346.rhd Η κόρη της Μάϊνχοφ απεκάλεσε την RAF «Werwolf» γιατί ήθελε να «χρωματίσει» και την RAF και την μητέρα της ως «φαιούς φασίστες». 

Οι «Werwolves» ήταν μια επινόηση του Γκέμπελς, μια ομάδα Γερμανών ανταρτών, όταν συνειδητοποίησε ότι επέρχεται το τέλος. Οι δράσεις της ομάδας Werwolf έπεσαν στο κενό, καθώς ήταν πολύ περισσότερο μια θεωρητική σχεδίαση επί χάρτου, χωρίς πρακτικό αντίκρισμα. Κανείς βεβαίως στην RAF δεν είχε σκεφθεί να αποκληθεί «Werwolf» αλλά σε μια οπαδό της νεοφιλελεύθερης δεξιάς και ας είναι και η κόρη της Μάϊνχοφ μπορεί έτσι να φαινόταν, ένας εξωτερικά «Κόκκινος Werwolf» των δεκαετιών 1970 και 1980 – που όμως στο αίμα του κυλούσε «φαιά ιδεολογία». Το αυτό πιστεύει ένα προβεβλημένο άλλοτε στέλεχος του κόμματος του Ρούντι Ντούτσκε, που αλλαξοπίστησε, ο Γκέρντ Κένεν. Στο ενδιαφέρον βιβλίο του «Η κόκκινη δεκαετία» γράφει: «Και αν ακόμα ήταν (η RAF) κανονικά «παιδιά του Χίτλερ» («Hitler’s Children»), τότε μόνο με μια απολύτως γερμανική έννοια. Κηρύττοντας τον ολοκληρωτικό πόλεμο ενάντια σε έναν κόσμο εχθρών, ήθελαν να «επανορθώσουν»  το λάθος και αναγκάστηκαν να επαναλαμβάνονται συνεχώς ώσπου οδηγήθηκαν σε συλλογική αυτοακύρωση («αυτοκτονία»). Το «γερμανικό φθινόπωρο» του 1977 ήταν μια μακρινή ρέπλικα της ομιχλώδους κατάρρευσης του Απριλίου του 1945». Το κεφάλαιο στο οποίο περιέχονται αυτές οι προτάσεις, τιτλοφορήθηκε από τον Κένεν «Ο Ένοπλος Αγώνας ως Γερμανική Απελευθέρωση» («Bewaffneter Kampf als deutsche Selbstbefreiung», πηγή kiwi-verlag.de/buch/das-rote-jahrzehnt/978-3-462-30605-7/).

Η κατηγορία «φαιοκόκκινη» επανεμφανίστηκε στην 50η επέτειο του Μάη του ’68 (2018) – σε πολλά ταυτόχρονα βιβλία. Ο Κράουσχααρ αλλά και ο Άλυ αποκαλούν τους Μάλερ, Ραμπέλ, Μπεκελμαν και άλλα μέλη του κινήματος ’68 ως «φαιοκόκκινους». Στο βιβλίο του «Οι τυφλές κηλίδες του κινήματος του ’68» ο Κράουσχααρ, που στο μεταξύ θεωρείται ο «ειδικός» για θέματα RAF και «Μάη ’68» έλεγε πως στο κίνημα του αριστερού γερμανικού εθνικισμού  διέκρινε τον «Werwolf» και έναν «τευτονικό κοκκινοφαιό αντισημιτισμό». (Πηγές klett-cotta.de/buch/Gesellschaft_/_Politik/Die_blinden_Flecken_der_68er-Bewegung/90542 και «Οι τυφλές κηλίδες της RAF» klett-cotta.de/buch/Geschichte/Die_blinden_Flecken_der_RAF/84706). Κλασικό θεωρείται και ένα βιβλίο του για την «βόμβα» στο κτίριο του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου.

Ποια ήταν η αληθινή Ιδεολογία της RAF;

Δεν ήταν μήπως κομμουνιστική αφού δολοφόνησε το άλλοτε στέλεχος των SS, τον βιομήχανο Σλάϊερ και πρόεδρο της Ένωσης Γερμανών Εργοδοτών; Η σπαζοκεφαλιά λύνεται μέσα από τα κείμενα της ίδιας της RAF, όπου η δολοφονία του πρώην SS Σλάϊερ αιτιολογείται με το επιχείρημα πως στη συνέχεια έγινε προδότης του γερμανικού λαού και συνοδοιπόρος με το μονοπωλιακό αμερικανικό κεφάλαιο. Σε άλλο κείμενο η RAF κατηγορούσε τις δυτικές νικητήριες δυνάμεις που θέλησαν να διαλύσουν την εθνική ταυτότητα των Γερμανών, όπως το προσπάθησαν και στο Βιετνάμ. Ο Σλάϊερ δεν δολοφονήθηκε από την RAF γιατί ήταν «ναζιστής και φασίστας», αλλά διότι η RAF πίστευε πως αυτός ο πρώην Εθνικοσοσιαλιστής (Nationalsozialist - Nazi) και Φασίστας ήταν ένας καιροσκόπος και ένας από τους κύριους εκπροσώπους του μονοπωλιακού κεφαλαίου, ο οποίος αμέσως μετά την ήττα της Γερμανίας συντάχθηκε με τους κατακτητές συμμάχους. Δεν τον στοχοποίησαν ως «ναζιστή» αλλά ως πρώην NS ο οποίος πέρασε στις γραμμές του εχθρού και πρόδωσε το λαό του διότι συνεργάστηκε με τις αντιγερμανικές δυνάμεις κατοχής. 

Το ότι ο πρόεδρος των Γερμανών εργοδοτών ήταν ένας από τους κύριους στόχους της RAF μαζί με τον καγκελάριο, είναι λογικό. Δεν πρέπει κανείς να «απορεί» αφού η ιδεολογία της RAF ήταν αντικρατική στον πυρήνα. Το γεγονός πως ο Σλάϊερ την εποχή της καπιταλιστικής «κοινωνικής» οικονομίας της αγοράς συνεργαζόταν θαυμάσια και με τα Γερμανικά εργατικά συνδικάτα δεν πρέπει να προκαλεί σύγχυση. Η «απορία» αυτή είναι τόσο αφελής όσο το ερώτημα γιατί η RAF ήταν κατά του εκάστοτε καγκελαρίου ή του κάθε υπουργού ή του οποιουδήποτε πολιτικού της CDU και του SPD. Η RAF πάντα παρουσιάζεται ως το «αριστερό τρομοκρατικό κτήνος», χωρίς να έχει προηγηθεί έρευνα για την ιδεολογία της, η οποία ταυτίζεται μονίμως με αυτά που έχει «ακουστά» η τυφλή δεξιά για την Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού και των Αντίφα. Η RAF όμως πάντα δημοσίευε τα ιδεολογικά της κείμενα στα οποία περιέγραφε ακριβώς ως τι οριζόταν. Ως υπεύθυνους των ενδελεχών βαθιών αναλύσεων όλοι υποπτεύονταν την Ουλρίκε Μάϊνχοφ και έναν Χορστ Μάλερ. Αυτό φυσικά είναι κάτι που δεν μπορούμε να ισχυρισθούμε με βεβαιότητα, γιατί τα κείμενα ήταν ανυπόγραφα και εκ των υστέρων ουδείς παραδεχόταν πως ήταν ο συντάκτης τους.

6 εναντίον 60 εκατομμυρίων; Πόσα ήταν εν τέλει τα μέλη της RAF;

Όλοι οι άσχετοι «εξπέρ» αναλυτές του Φαινομένου RAF ακόμα τσακώνονται μεταξύ τους για την διάγνωση της ιδεολογίας της: ο ένας λέει ο Μαοϊσμός, ο άλλος ο «Ένοπλος Λενινισμός», ο τρίτος υποπτεύεται τον Αναρχισμό, ακόμα καλύτερα ένας τον «Τσεγκεβαρισμό» και κάποιοι διαγιγνώσκουν όλα αυτά μαζί. Πάντα εμφιλοχωρεί και μια μομφή πως η RAF ήταν τουλάχιστον στο «υπόβαθρό της»  ένας «αριστερός εθνικισμός» ή ακόμα και μια «αδρή ανάγκη εκδίκησης για την ήττα του ‘45» ή τουλάχιστον, μια «άρνηση αποδοχής της ήττας». Πολύ συχνά επίσης γίνεται αναφορά στον παραλογισμό της τρομοκρατίας της RAF, σαν «τρέλα» που κάποιος έχει εκφράσει και σε πολεμικούς όρους ως την «μαθηματική φόρμουλα των 6 εναντίον 60 εκατομμυρίων».

«Έξι» δεν ήταν ακριβώς η RAF.

Mειοψηφία ήταν πράγματι, αλλά μια μειοψηφία που άνετα θα την χαρακτήριζες «μίνι οργάνωση» (για τα γερμανικά πληθυσμιακά δεδομένα «μίνι») με πάνω από 600 ενεργά μέλη καταγεγραμμένα από τις γερμανικές αρχές, ενώ στο διάστημα της παρανομίας θα πρέπει να υπήρξαν πολλές εκατοντάδες ένοπλοι μαχητές και ένα πολύ ευρύτερο υποστηρικτικό δίκτυο. Πέραν της RAF υπήρχαν περιφερειακά και άλλες ενεργές αριστερές τρομοκρατικές ομάδες, σημαντικά μικρότερες, όπως η «Κίνηση 2 Ιούνη», οι «Επαναστατικοί Πυρήνες» (Die Revolutionären Zellen) και μια ομάδα γύρω από την Εξωκοινοβουλευτική Αντιπολίτευση (Ντ. Κούντσελμαν), ο οποίος έγινε ευρύτερα γνωστός διότι κυκλοφόρησε η φήμη πως σχεδίαζε χτύπημα κατά του προέδρου του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου στην Γερμανία. Tα «Γράμματα από το Αμάν» του ιδίου θεωρούνται μάλιστα και η «απόδειξη» του αριστερού αντισημιτισμού της RAF. 

Η πρόθεση για το χτύπημα στον πρόεδρο του ΚΙΣ έχει αμφισβητηθεί εντόνως. Δεν θα είχε νόημα από τη σκοπιά του αντισιωνιστή Κούντσελμαν το χτύπημα στον τότε πρόεδρο του ΚΙΣ, Γκαλίνσκι, ο οποίος δεν ήταν σιωνιστής, αλλά τηρούσε μια μάλλον επικριτική στάση απέναντι στο Ισραήλ. Η κόρη του, η Έβελυν είναι σήμερα γνωστή αντισιωνίστρια, στην οποία επιρρίπτονται ανόητες κατηγορίες για «αντισημιτισμό». Ιδεολογικά η Έβελυν Γκαλίνσκι θα συγκρινόταν μάλλον με τον Νόρμαν Φίνκελστάϊν και ανήκει όπως και αυτός εξάλλου, στην αντιϊμπεριαλιστική αριστερά.

Σαλόμ και ναπάλμ

Είναι γεγονός πως το αντισημιτικό κλισέ προσάπτεται αδιακρίτως και βολεύει να αποδίδεται στον Γερμανικό εθνικισμό. Ο αριστερός αντισιωνιστής Κούντσελμαν θεωρούσε την Γερμανία χώρα κατεχόμενη από τις ιμπεριαλιστικές ΗΠΑ και τους σιωνιστές και πίστευε πως ο μιλιταριστικός αντισιωνιστικός αγώνας θα ήταν ο μοναδικός τρόπος «επανάκτησης της γερμανικής ταυτότητας». Οι οπαδοί του εκπαιδεύονταν τότε στρατιωτικά από την Φατάχ ή την PLO. Tον Νοέμβριο του 1969 τοποθετήθηκε βόμβα στο κτίριο της Εβραϊκής Κοινότητας του Βερολίνου, αλλά δεν εξερράγη διότι ο μηχανισμός ανάφλεξης έπαθε εμπλοκή. Η προκήρυξη ανάληψης ευθύνης για την βομβιστική ενέργεια είχε τίτλο «Σαλόμ και Ναπάλμ» και επέρριπτε ευθύνες στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και στο Ισραήλ διότι «η Νύχτα των Κρυστάλλων του Ράϊχ επαναλαμβάνεται σήμερα και κάθε μέρα στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη και στις ισραηλινές φυλακές». Και συνέχιζε: «Από τους Εβραίους που έδιωξε ο Φασισμός προέκυψαν Φασίστες, οι οποίοι σε συνεργασία με το αμερικανικό κεφάλαιο θέλουν να σβήσουν από τον χάρτη τον Παλαιστινιακό λαό» καταλήγοντας πως «η απόπειρα ήταν η εμφάνιση των ανταρτών πόλης στην Γερμανία». Ο Κούντσελμαν  επιχειρηματολογούσε υπέρ ενός μιλιταριστικού αντισιωνισμού με χρήση ένοπλης βίας στην Γερμανία ως μέσο για την «Επανάκτηση της Ταυτότητας». Δεν προέτασσε το επίθετο «γερμανική» όπως ίσως πολλοί θα υπέθεταν, αλλά – την επανάκτηση της «αριστερής ταυτότητας».

Η γερμανική αριστερά και ο σιωνισμός

Η γερμανική αριστερά «μετά την μεγάλη αντιφασιστική νίκη των Συμμάχων» ήταν φιλοσιωνιστική από το τέλος της δεκαετίας του ’40 έως και το μέσον της δεκαετίας του ’60. Τότε επέρχεται σημαντική τομή και ρήξη, με πυροδότη το SDS (το κόμμα του Ρούντι Ντούτσκε) και τον πόλεμο των 6 ημερών του 1967. Σε μια διαδήλωση του SDS ένας διαδηλωτής σκοτώθηκε από πυρά της αστυνομίας. Στον αστικό τύπο τότε ο Ισραηλινός στρατηγός Μοσέ Νταγιάν αποθεωνόταν ως «το άνθος της ερήμου Νεγκέβ» ή ως «ο Ρόμμελ του Ισραήλ». Στο SDS του Ρούντι Ντούτσκε μετά το 1965 επικράτησε επικριτική γραμμή κατά του Ισραήλ και μετά από τον Πόλεμο των 6 ημερών του 1967 όχι μόνο το SDS αλλά και άλλες ομάδες της ριζοσπαστικής εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς κατονόμαζαν το Ισραήλ ως φασιστικό κράτος που χρησιμοποιεί «ναζιστικές μεθόδους και πάντα συνδυαστικά με κριτική κατά των ΗΠΑ.

Η Μάϊνχοφ ανταλλάσσει την γραφομηχανή της με το αυτόματο

Η ιδέα για ένοπλο αντάρτικο πόλης δεν αποδόθηκε απευθείας στην RAF, αλλά σε κάποια ανώνυμη κολλεκτίβα συγγραφέων η οποία έγραψε και δημοσίευσε ένα άρθρο με τον τίτλο «Η βία στις Μητροπόλεις» καλώντας σε δημιουργία αντάρτικου πόλης. Στην σχετική βιβλιογραφία εκφράζονται υποψίες πως πίσω από την ανώνυμη κολεκτίβα κρύβονταν ο Ρούντι Ντούτσκε (SDS), ο Χανς - Μάγκνους Έντσενσμπεργκερ, ο Γκαστόν Σαλβατόρε (SDS) και άλλα στελέχη του κόμματος της ριζοσπαστικής Εξωκοινοβουλευτικής Αντιπολίτευσης (ΑΡΟ). Η RAF δεν έχανε ευκαιρία να λοιδορεί την Γερμανική Αριστερά προσάπτοντάς της «αστική δειλία» και «ακατάσχετη μαρξιστολογία».

Το πέρασμα στο αντάρτικο πόλης γίνεται πραγματικότητα - Ρούντι Ντούτσκε

Ο Ντούτσκε ήταν μια αντιφατική προσωπικότητα, που αργότερα απέρριψε τη βία, αλλά πριν από την RAF σχεδίαζε να ανατινάξει ένα αμερικανικό πλοίο τροφοδοσίας για τα στρατεύματα των ΗΠΑ στο Βιετνάμ στο Αμβούργο. Στον τάφο του νεκρού τρομοκράτη της RAF Χόλγκερ Μάϊνς ο Ντούτσκε φωτογραφήθηκε έχοντας υψωμένη τη γροθιά και κραυγάζοντας «Χόλγκερ ο αγώνας συνεχίζεται». Από τη μία ο Ντούτσκε είχε ειρηνιστική θεώρηση λόγω του χριστιανικού σοσιαλισμού που τον διακατείχε, από την άλλη ήταν ο αναμφισβήτητος «θεωρητικός της βίας». Θαύμαζε τον πρώιμο αντικαπιταλιστή Ιησού και αυτό εξηγεί κάπως τον χαρακτήρα του καθώς το πρότυπό του κινείτο άνετα μεταξύ πασιφισμού και βίας. Ο Ιησούς στο Όρος είναι ειρηνιστής, σε άλλα εδάφια των Ευαγγελίων ρέπει στον μιλιταρισμό, π.χ. εκεί όπου ο Ματθαίος φέρεται να λέει πως δεν ήρθε για να φέρει την «ειρήνη» αλλά για να φέρει «φωτιά και σπαθί» (Feuer und Schwert). Ο «ειρηνιστής» Ντούτσκε εικονίζεται το 1968 σε ένα βίντεο μπροστά από ένα σύνθημα τοίχου που έγραφε: «Ζήτω! Ένα πολυκατάστημα στις φλόγες!» (Το πρότυπό του, ο Ιησούς δεν ήταν εμπρηστής, αλλά είχε εκδιώξει με τη βία τους εμπόρους από τον ναό).

Δρέσδη και Αμβούργο

Για τις επιθέσεις της σε αμερικανικές εγκαταστάσεις η RAF φρόντιζε πάντα να θυμίζει «την Δρέσδη και το Αμβούργο», ενώ στον Ντέϊβιντ Ίρβινγκ η Ουλρίκε Μάϊνχοφ αναφερόταν ήδη από το 1965 και χαρακτήριζε τον βομβαρδισμό της Δρέσδης από τους Συμμάχους ως «Βαρβαρότητα και απανθρωπιά».

Στην Υπηρεσία του Λαού

Το κείμενο της RAF «Στην Υπηρεσία του Λαού»  εκλαϊκευτικά εξηγούσε πως με την δράση της στόχευε να προκαλέσει «λαϊκή επανάσταση» (η παρόλα ανήκει στον Μαοϊσμό). Στο κείμενο που δημοσίευσαν οι Ντούτσκε και Άλλοι το 1968 έγραφαν: «Μόνο όταν η προπαγανδιστική βία των εξουσιαστών τους επιστραφεί ως ανοιχτή βία θα μπορέσει η εσωτερικευμένη βία των μισθοεξαρτώμενων να απελευθερωθεί ως προλεταριακή βία». Εδώ η Μάϊνχοφ θα είχε απόλυτο δίκιο να λοιδορήσει εκ νέου για ακατάσχετη μαρξιστολογία. Άλλο κείμενο: «Οι άνθρωποι στην Ομοσπονδιακή Γερμανία δεν υποστηρίζουν ούτε συμμετέχουν στην καταδίωξη των δυνάμεων ασφαλείας κατά των βομβιστών γιατί δεν έχουν ξεχάσει το Αουσβιτς, την Δρέσδη, και το Αμβούργο». Το Άουσβιτς υπ’ αυτό το πρίσμα ήταν για την RAF ένα έγκλημα του ιμπεριαλισμού που στρεφόταν επίσης και εναντίον του Γερμανικού λαού. Ο αγώνας στην Γερμανία και στο Βιετνάμ κατά του ιμπεριαλισμού έγινε «ένας» αγώνας για την RAF. Ο αγώνας των καταπιεσμένων λαών κατά του ιμπεριαλισμού έπρεπε να διεξάγεται και στην Γερμανία όχι μόνο λόγω του Βιετνάμ, αλλά και λόγω της Γερμανίας. Όμως η RAF δεν θα μπορούσε να φέρει το Βιετνάμ και τους Βιετκόνγκ σε Γερμανικές συνθήκες. Και έτσι, η αποτυχία δεν ήταν προγραμματισμένη να συμβεί το 1998, αλλά ενυπήρχε από τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Από την αρχή της εμφάνισης της.

Επίλογος

Η RAF δεν κατόρθωσε να τηρήσει την επιταγή του Καρλ Σμιντ από την «Θεωρία του Αντάρτη»:  Ένας αντάρτης δεν επιζητεί την αναγνώριση από τον αντίπαλο! Μπορεί οι κεφαλές της RAF να θεωρούσαν ως υπέρτατη ιδεολογία της πως η «φιλελευθεροποίηση» ήταν υποταγή στον ιμπεριαλισμό, στον καπιταλισμό και «πόλεμος» κατά του γερμανικού λαού, μπορεί η RAF να δήλωνε σε όλους τους τόνους πως σε «κανέναν μεταμελημένο ποτέ», σε «κανέναν μετανοήσαντα ποτέ» δεν θα «αναγνωρισθεί» μεταμέλεια και γι’ αυτό έκανε πάντα λόγο για «δειλή μαρξιστολογία» σε όλα της τα κείμενα, όμως, ένα σωρό βετεράνοι της RAF άρχισαν ξαφνικά να οδύρονται για τον τρόπο με τον οποίο τους παρουσίαζαν οι εφημερίδες και οι εκπομπές και να ψάχνουν δικαιολογίες για να υπηρετήσουν με «κοινωνική εργασία» για να «εξιλεωθούν», να «ζητήσουν συγνώμη» να «απολογηθούν» κλπ …

Το σύστημα στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας μπόρεσε να χρησιμοποιήσει αυτούς τους «βετεράνους» για να φτιάξει τους δικούς του μύθους, που έλεγαν πως το «Γερμανικό ’68» παρά το «λάθος της RAF» οδήγησε πράγματι σε «φιλελευθεροποίηση». Η φιλελευθεροποίηση ουδέποτε επισυνέβη, καθώς μετά την RAF και εξ αιτίας της δράσης της ψηφίσθηκαν στην Γερμανία κατασταλτικά νομοσχέδια - αράχνες, σε όλα τα επίπεδα. Για το θέμα αυτό η RAF είχε δεχθεί σφοδρή κριτική από την Αριστερά. Οι Μπάαντερ, Μάϊνχοφ και Ένσσλιν στην φυλακή του Στάμχαϊμ εξέδωσαν μία «δήλωση για τα πραγματικά γεγονότα». Σε αυτήν τόνιζαν: «Οι ταξικοί αγώνες στην Γερμανία διεξάγονται μεταξύ του προλεταριάτου και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού». Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει «αποικιοποιήσει την Δυτική Γερμανία» και συμπεριφέρεται στον γερμανικό λαό «όπως έναντι του πληθυσμού μιας κατεχόμενης χώρας του 3ου κόσμου». Με πλήρη επίγνωση σημείωναν πως «η αναμόρφωση και η φιλελευθεροποίηση είναι ρατσιστικοί ισχυρισμοί για την ειδική αντιδημοκρατική ψυχοσύνθεση του γερμανικού λαού που σκοπό έχει να εξαφανίσει την ταυτότητα του και να σβήσει την συνείδηση της ιστορικής του ύπαρξης». Υπ αυτήν την έννοια λοιπόν οι πρώην Ναζί χαρακτηρίσθηκαν από την RAF «προδότες». 

Οι βομβιστικές ενέργειες της RAF κατά κατοχικών εγκαταστάσεων των ΗΠΑ περιγράφονταν σε μπροσούρα με τον γενικό τίτλο «Στην Υπηρεσία του Λαού» το 1972 ως η «νέα γενική γραμμή» στον «αγώνα κατά του κύριου εχθρού, που είναι η στρατιωτική παρουσία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην Δυτική Γερμανία και στο Δυτικό Βερολίνο. Οι κριτικοί έχουν δίκιο όταν θεωρούν πως σε τμήματα του κόμματος της Εξωκοινοβουλευτικής Αντιπολίτευσης (APO) γινόταν «προβολή». Ο Εβραίος αριστερός διανούμενος Έριχ Φρίντ έγραψε ένα πολύ γνωστό ποίημα «Το Ανόϊ είναι το Πάνκοβ. Η Σαϊγκόν είναι η Βόννη και το Δ. Βερολίνο είναι η Ντα Νάνγ ... στο Βιετνάμ χτυπά η καρδιά της Γερμανίας». Ο ίδιος έγραψε το βιβλίο «Ανθρώπινα Δικαιώματα για Φασίστες» (πηγή sezession.de/9129/menschenrechte-fuer-faschisten)

Γερμανικό Κολλέγιο

Και τότε μια δήλωση του Γερμανικού Κολλεγίου (ιδρύθηκε από τον Μάλερ και τον  Όμπερλερχερ) εξαγριώνει τους αστικοπατριώτες  – «Πρέπει να απονεμηθεί χάρη στην RAF, στους τρομοκράτες της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας;» Η τρομοκρατία της «αριστερής» RAF όχι απλώς δικαιολογείται από το Γερμανικό Κολλέγιο αλλά η RAF χαρακτηρίζεται ως η «μοναδική εν όπλοις εθνικοεπαναστατική» ομάδα της ΟΔΓ. Το Γερμανικό Κολλέγιο θεωρούσε την RAF ως την οργάνωση η οποία ήταν η πιο πιθανή και ικανή να χαρίσει στους Γερμανούς την ανεξαρτησία τους. Σύμφωνα με τον Όμπερλερχερ η RAF ήταν μία σοβαρή «εθνική αντίσταση» η οποία ανέλαβε τις «ευθύνες και τις συνέπειες» (RAF: «Για την στρατηγική του αντιϊμπεριαλιστικού αγώνα», 1973). Σε αυτό το χρονικό σημείο είναι απόλυτη η ταύτιση του Μάλερ με την Μάϊνχοφ και ας έχει αποβληθεί ο πρώτος από τις τάξεις της RAF. Ο Αντρέας Μπάαντερ, από την «πρώτη τριάδα» της RAF, αντίθετα με τους Μάλερ, Μάϊνχοφ ή Ένσσλιν δεν προσγειώθηκε εκεί ως πολιτικός διανοούμενος, αλλά αλεξιπτωτιστικά, προερχόμενος από μια απολιτίκ υποκουλτούρα. Προ RAF ήταν ροκάς και το γονικό περιβάλλον ήταν χριστιανοδημοκρατικό. Ο Μπάαντερ λάτρευε τα «Τζάνγκο» γουέστερν. Όπως ο «Τζάνγκο» έτσι και ο Μπάαντερ ήταν μια ελκυστική προσωπικότητα, που επηρέαζε τους γύρω του. Δεν ήταν ακριβώς ο «πιο ευφυής πολιτικά» αλλά ήταν ένας τύπος με επικοινωνιακό χάρισμα, ελκυστικός. Δεν συνέβαλλε στην πολιτική θεωρία της RAF, όμως στο «Στάμχαϊμ» εκφράστηκε μαζί με άλλους φυλακισμένους «εθνικοεπαναστατικά» σε μία κοινή δήλωση. 

Η RAF προσείλκυε επίσης εκπληκτικά πολλές γυναίκες. Η Μάϊνχοφ και η Ένσσλιν είναι μόνο οι πιο γνωστές. Οι περισσότερες ήταν διανοούμενες, όχι «μαχήτριες στην πρώτη γραμμή». Η Γκούντρουν Ένσσλιν είχε δεξιά προέλευση, και εξελίχθηκε σε αριστερή, όπως και ο θεωρητικός του SDS ο Κράλ, ο οποίος προσήλθε ως «ούλτρα αριστερός» (αριστερότερος του Ντούτσκε) στο SDS από την Κίνηση Λούντεντορφ. Η RAF τροφοδότησε μεν το σχήμα με θεωρία – για τον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, τη «σιωπηλή μεγάλη πλειοψηφία» για την κατοχή και την «επανάσταση» που θα δημιουργούσε στο προλεταριάτο «ριζοσπαστικές (ακραίες) μειοψηφίες», ίσως δε και να του ανέπτυσσε «προλεταριακή συνείδηση»,  ήθελε την δημιουργία ενός «αντικράτους», απέναντι στο «παράνομο» κράτος, διότι ο τρομοκράτης της RAF μάχεται τους «νόμους», οι οποίοι δεν σημαίνουν κάτι γι ‘αυτόν διότι είναι νόμοι και διαδικασίες ιμπεριαλιστών εγκληματιών και έτσι η βία του «δικαιώνεται».

Η ένωση όλων αυτών σε ένα μείγμα ήταν επόμενο να προκαλέσει απροσδόκητες εκρήξεις. Δεν «έδεσε». Τύποι προερχόμενοι από την αστική τάξη μετατράπηκαν σε αντιαστικό υποκείμενο, ροκάδες, χίπις και νεανικές υποκουλτούρες, διανοούμενοι, φοιτητές, πράκτορες, προβοκάτορες, συστημικοί, άλλοι πολλοί και διάφοροι, δεν θα μπορούσαν ποτέ να φτιάξουν κάποιον ανατρεπτικά ριζοσπαστικό οργανισμό. Η RAF ήταν απομονωμένη. Ούτε καν πλανιόταν στα μυαλά των Γερμανών πως η Γερμανία είναι κατεχόμενη χώρα όπως το ήθελε ή θεωρούσε η RAF. Ρεαλιστικά μιλώντας, μάλλον κανείς δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να ενστερνισθεί τις θέσεις του Γερμανού μαχητή. Διότι εάν θα το έκανε, θα έπρεπε να αποπειραθεί να ανατινάξει τη γερμανική βουλή. Η αποτυχία της έδειξε πως για την Γερμανία αυτό δεν μπορεί να είναι μια υπαρκτή πιθανότητα, ακόμα και αν ορισμένα μέρη της θεωρίας της ήταν σωστά, αλλά χωρίς τις βόμβες, τις απαγωγές και τα κροταλίσματα των οπλοπολυβόλων.

Horst Mahler: «Μία όξυνση της καταπίεσης τελικά θα στρέψει το λαό ενάντια στο κράτος και θα τροφοδοτήσει, έτσι, την επαναστατική αντίσταση»

"Ας λείψει το κράτος, που θα της είναι εμπόδιο ή θα παραμορφώνει την εθνική ψυχή. Αν το κράτος στενοχωρεί το έθνος, πρέπει αναγκαστικά ή να αλλάξει μορφή ή να χαθεί. Το κράτος που εμποδίζει τη φυσιολογία του έθνους, είναι περιττό και βλαβερό"

Ίων Δραγούμης

Η «Κόκκινη Βαλκυρία» της RAF (Rote Armee Fraktion): Όταν η ακροαριστερή Ulrike Meinhof κατήγγειλε τον βομβαρδισμό της Δρέσδης από τους Αγγλοαμερικανούς

Εισαγωγικό σημείωμα του Μαύρου Χμερ:

Μετά το τέλος του Δεύτερου Μεγάλου Πολέμου και την στρατιωτική ήττα του Εθνικοσοσιαλισμού (όπως αυτός εκφράστηκε στην Χιτλερική του εκδοχή) οι κατοχικές δυνάμεις μέσα από μια τεράστια προσπάθεια «αποναζιστικοποίησης» προσπάθησαν να καθυποτάξουν το σύνολο του Γερμανικού λαού και να τον μετατρέψουν σε δούλο των συμμαχικών δυνάμεων, των πολυεθνικών και των γνωστών χρηματιστών. 

Το Ανατολικό τμήμα της χώρας πέρασε στα χέρια των Σοβιετικών ενώ το Δυτικό τμήμα στην κυριαρχία των αστικών δημοκρατιών και των μαριονετών της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης, η οποία δεν διοικούσε ένα ανεξάρτητο κράτος την εποχή εκείνη αλλά μια Ε.Π.Ε. κάτι το οποίο δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα. Απέναντι σε αυτή την εξαθλίωση και την εκστρατεία «πλύσης εγκεφάλου» αντέδρασαν τα λαϊκά στρώματα όπως είχαμε γράψει στον σύνδεσμο εδώ, αν και είχαν να αντιμετωπίσουν υπέρτερες δυνάμεις και τον απηνή διωγμό από τις υπηρεσίες ασφαλείας.

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε και σε «νεοφασιστικά» έντυπα, και έχει να κάνει με μια προσωπικότητα της Γερμανικής εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, την Ulrike Meinhof. Ξεχώρισε για την δημόσια εικόνα της αλλά και για την παιδεία της και φυσικά για τον φανατισμό της απέναντι στην αμερικανική κατοχή. Η μαρξιστική ιδεολογία της λόγω της επίδρασης του οικογενειακού περιβάλλοντος αλλά και ο μηδενισμός που αναπτύχθηκε στον Γερμανικό Μάη του ’68 δεν κατάφερε να καθυποτάξει τον Γερμανισμό της λευκής φυλετικής ψυχής της, ο οποίος εκφράστηκε τόσο στην ένοπλη αντιπαράθεση με το καθεστώς της Δυτικής Γερμανίας όσο και στην έντονη κριτική που άσκησε απέναντι στην DDR. Οι απόψεις της προκάλεσαν εσωτερικές διαμάχες με κάποια από τα υπόλοιπα μέλη της ένοπλης οργάνωσης RAF (Φράξια Κόκκινος Στρατός γνωστή και ως Ομάδα Μπάαντερ - Μάινχοφ).

Η προσπάθεια της να εισάγει τα παιδιά της πριν αφοσιωθεί στην ένοπλη δράση, σε ένα ορφανοτροφείο για τα παιδιά των Παλαιστινίων, κίνηση με ξεκάθαρο εθνικό/αντισιωνιστικό πρόσημο, η διαδρομή της στην Μέση Ανατολή όπου εκπαιδεύτηκε από την PLO του Αραφάτ μαζί με ομοϊδεάτες της αλλά και Ευρωπαίους Εθνικοσοσιαλιστές στον ανταρτοπόλεμο στα Παλαιστινιακά στρατόπεδα των καθεστώτων της Συρίας της  Ιορδανίας καθώς και της Υεμένης, το θάρρος της να μιλήσει για την κατοχή της χώρας της θεωρήθηκε από κάποιους ως μια «εθνικομπολσεβικική» στροφή και ιστορική ταύτιση με την εξτρεμιστική «δεξιά».

Η «αντισιωνιστική» πολεμική του Ανατολικού κομμουνιστικού καθεστώτος για την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ, επηρέασε όπως ήταν φυσικό και την ένοπλη δράση της RAF, η οποία παρά το γεγονός ότι υιοθέτησε πλήρως την αντιφασιστική ρητορική στον δημόσιο λόγο, δεν έχανε την ευκαιρία να χτυπάει με κάθε τρόπο Αμερικανικούς και Σιωνιστικούς στόχους. Αυτή η πλευρά της ιστορίας δεν αναφέρεται συχνά στους κύκλους των «μαυροκόκκινων» αφού η κατηγορία του «αντισημιτισμού» κρέμεται σήμερα ως «δαμόκλεια σπάθη» πάνω από τα κεφάλια των λεγόμενων «ελευθεριακών» στους χώρους που συχνάζουν.

Οι ενέργειες που άρχισαν να κλιμακώνονται απέναντι σε διάφορους στόχους ήταν φυσικό να κινητοποιήσουν τις αρχές. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα  να βρει η Ulrike Meinhof - μετά από βασανιστήρια - τον τελετουργικό θάνατο στις φυλακές Stammheim  τον Μάιο του ’76, ενώ οι Baader, Raspe και Ensslin είχαν την ίδια κατάληξη τον Οκτώβρη του '77 στα «λευκά κελιά» της Γερμανικής Σοσιαλοδημοκρατίας - του καγκελάριου Ιουδαίου εκ πατρός Helmut Schmidt - μετά από αεροπειρατεία Παλαιστινίων που κατέληξαν στην Σομαλία και στην οποία έδρασε η ειδική μονάδα GSG 9. Τα γεγονότα αυτά παρουσιάστηκαν επίσημα στον τύπο ως αυτοκτονίες αλλά είχαν την επιχειρησιακή και εκδικητική σφραγίδα της δημοκρατικής εξουσίας. Σε ανάλογες δομές κράτησης την ίδια περίοδο υπήρχαν και Γερμανοί Εθνικοσοσιαλιστές οι οποίοι δεν υπέκυψαν στις απειλές και στις διώξεις και βασανίστηκαν και αυτοί από τα ίδια πρόσωπα, το ίδιο απάνθρωπα από το αστικό δημοκρατικό καθεστώς.

Η πρώτη κίνηση της RAF η οποία υιοθέτησε την Μαοϊκή έκφραση του Μαρξισμού αλλά επηρεάστηκε και από τον «Γκεβαρισμό», ήταν να προμηθευτεί όπλα από «νεοναζί» μετά από επίσκεψη σε γνωστό μπαρ μιας περιοχής του Βερολίνου, παίρνοντας την ιστορική σκυτάλη από τους συναγωνιστές των Γερμανών Werewolves - .pdf εδώ - οι οποίοι είχαν προηγηθεί στην εθνική αντίσταση στα ερείπια του ’45 και χτυπούσαν το κατοχικό καθεστώς μέσα από τις δικές τους ομάδες και οργανώσεις. Είναι χαρακτηριστικό ο τίτλος ενός βιβλίου που γράφτηκε την εποχή εκείνη για την RAF ο οποίος ήταν «Τα παιδιά του Χίτλερ». Οτιδήποτε εναντιωνόταν στην κατοχή ονομαζόταν άμεσα ως «φασιστικό» ή «νεοναζιστικό» γεγονός που θυμίζει την σημερινή κατάσταση στα κατευθυνόμενα ΜΜΕ. 

Να σημειωθεί ότι στην επιχείρηση αεροπειρατείας της Air France με την συμμετοχή του μικτού κλιμακίου Γερμανών ακροαριστερών (Wilfried Böse και Brigitte Kuhlmann) και Παλαιστινίων του PFLP το 1976 στο Entebbe της Ουγκάντας - με την ηγεσία της χώρας να υποστηρίζει τους ένοπλους - η οποία είχε ως αίτημα την απελευθέρωση κρατουμένων, οι επιβάτες χωρίστηκαν σε Εβραίους και μη Εβραίους. Τα γεγονότα προκάλεσαν πανικό που κατέληξαν στην άμεση επέμβαση του Ισραηλινού στρατού και ακολούθησε το γνωστό λουτρό αίματος. Αυτή η κίνηση απελπισίας εξόργισε ακόμη περισσότερο τους δυνάστες αφού θεωρήθηκε μια ακόμη ξεκάθαρη έκφραση μίσους και μισαλλοδοξίας προς τους Ισραηλινούς.

Ο δικηγόρος και μέλος της RAF Horst Mahler εδώ και χρονιά και παρά τις συνεχείς δίκες και την δυσμενή κατάσταση της υγείας του, υπερασπίζεται με σθένος τις Εθνικοσοσιαλιστικές αξίες, γεγονός που τον οδήγησε στις φυλακές μετά από τις διώξεις του κράτους. Διατηρεί εξαιρετικές σχέσεις με Έλληνες συναγωνιστές, παλαιότερα επισκέφτηκε την χώρα μας ενώ οι απόψεις του έχουν φιλοξενηθεί σε έντυπα και ιστοσελίδες του «χώρου».

Η ημέρα του βομβαρδισμού της Δρέσδης είναι επέτειος μνήμης για τους συναγωνιστές όλης της Ευρώπης, αλλά και επικοινωνιακό show της γερμανικής antifa που «πανηγυρίζει» για την κτηνωδία των Αμερικανών και των Άγγλων απέναντι σε πρόσφυγες και άμαχους στην πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά …

Η «Κόκκινη Βαλκυρία» της RAF: Όταν η ακροαριστερή Ulrike Meinhof κατήγγειλε τον βομβαρδισμό της Δρέσδης από τους Αγγλοαμερικανούς

Μετάφραση: Phocean

«Είκοσι χρόνια πριν, στις 13 και 14 Φεβρουαρίου 1945, τη νύχτα μεταξύ Fastnachtsdienstag και Aschermittwoch, πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη αεροπορική επιδρομή από τα συμμαχικά αεροσκάφη σε γερμανική πόλη: ο βομβαρδισμός της Δρέσδης. Η πρώτη επίθεση διήρκησε από τις 10:13 πμ ως τις 10:21 πμ. Όταν τα βρετανικά βομβαρδιστικά αποχώρησαν, άφησαν πίσω τους μια κόλαση φωτιάς που φώτισε τον ουρανό, ορατή μέχρι και από πενήντα μίλια απόσταση. Η δεύτερη επίθεση άρχισε στις 1:30 τα ξημερώματα και σταμάτησε στις 1:50. Ήδη από τους βομβαρδισμούς οι φωτιές φαινόταν σε απόσταση 300 χιλιομέτρων.

Το επόμενο πρωί μια μοίρα βομβαρδιστικών της αμερικανικής αεροπορίας πραγματοποίησε βομβαρδισμούς το μεσημέρι μεταξύ 12:12 έως τις 12:23. Πάνω από διακόσιες χιλιάδες άτομα έχασαν την ζωή τους στην κόλαση της Δρέσδης. Ο Άγγλος David Irving γράφει στο βιβλίο του «Η καταστροφή της Δρέσδης»: Για πρώτη φορά στην στρατιωτική ιστορία μια αεροπορική επιδρομή σε στόχο είχε προκαλέσει τόσο μεγάλες καταστροφές ώστε οι επιζώντες δεν ήταν αρκετοί έτσι ώστε να θάψουν τους πεθαμένους. Οι Άγγλοι πιλότοι που είχαν συμμετάσχει στις επιχειρήσεις είχαν εξαπατηθεί. Οι διαταγές όριζαν επίθεση του αεροπορικού τους σχηματισμού σε περιοχές της στρατιωτικής διοίκησης της Δρέσδης.

Η Δρέσδη θεωρούταν ευρέως ως ένα μεγάλο λογιστικό κέντρο υποστηρίξεως για το Ανατολικό Μέτωπο. Οι στόχοι αποτελούνταν από το αρχηγείο της Γκεστάπο στο κέντρο της πόλης, ένα εργοστάσιο κατασκευής πυρομαχικών και ένα εργοστάσιο παραγωγής αερίων χημικού πολέμου. Από τις αρχές του 1943 η βρετανική κοινή γνώμη ήταν εναντίον των βομβαρδισμών και επιθέσεων εναντίον γερμανικών πολιτικών στόχων.

Ο Επίσκοπος του Τσίτσεστερ, ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι και ο επικεφαλής της Εκκλησίας της Σκωτίας φρόντισαν να διαδίδουν τις απόψεις τους επί του θέματος σε κάθε ευκαιρία αλλά οι βουλευτές των Εργατικών στη Βουλή των Κοινών είχαν εξαπατηθεί επίσης πως οι αεροπορικές επιδρομές θα είχαν ως στόχους μόνο εργοστάσια παραγωγής μέχρι τον Μάρτιο του 1945 κοντά στο τέλος του πολέμου.  O Winston Churchill κατόρθωσε να αποκρύψει τις ενέργειες εναντίον των Γερμανικών πόλεων. Η Δρέσδη ήτανε ένα από τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτής.

Η Δρέσδη μετατράπηκε σε στάχτες δυο χρόνια αφότου το μέλλον του πολέμου είχε σφραγισθεί στο Στάλινγκραντ αφού όταν βομβαρδίστηκε οι Σοβιετικές δυνάμεις βρισκόταν ήδη σε εδάφη του Oder και Nese στο δυτικό μέτωπο του Ρήνου. Ο αυταρχικός διοικητής της Βασιλικής Αεροπορίας Sir Arthur Harris επιβιβάστηκε στο πλοίο Σαουθάμπτον στις 13 Φεβρουαρίου του 1946 δηλαδή έναν χρόνο μετά αφήνοντας πίσω τη χώρα που δεν ήταν διατεθειμένη να του δώσει αυτά που του έταξαν.

Οι διεξάγοντες την επίθεση είχαν απογυμνωθεί από την δόξα που τους έταξε η κυβέρνηση. Στη Δρέσδη ο πόλεμος εναντίον του Χίτλερ είχε εκφυλιστεί στο κακό που υποτίθεται ότι πολεμούσε: την βαρβαρότητα και την απανθρωπιά για τις οποίες δεν υπάρχουν επαρκείς δικαιολογίες. Εάν χρειάζεται απόδειξη ότι ένας δίκαιος πόλεμος δεν υπάρχει, η Δρέσδη είναι αυτή η απόδειξη.  Εάν χρειάζεται απόδειξη ότι η άμυνα εκφυλίστηκε σε επιθετικότητα τότε η Δρέσδη είναι μία από αυτές. Όπως και αν χρειάζονται αποδείξεις ότι οι συμμαχικές κυβερνήσεις εκμεταλλεύτηκαν τους λαούς τους τότε ναι η Δρέσδη είναι μια από αυτές. Το γεγονός ότι το στίγμα της Δρέσδης δεν αναφέρθηκε καν στην κηδεία του Churcill αποδεικνύει πώς η ευθύνη επιμερίζεται στον λαό. Όπως και η Ομοσπονδιακή Γερμανία δεν άρει τους νόμους περί καθεστώτος και ευθύνης των δολοφόνων και έτσι η ευθύνη από τους δράστες επιμερίζεται στον λαό.»

Konkret, Nr. 3, 1965.