Αυτές τις μέρες όλη η Ευρώπη έχει γίνει θεατής μπροστά
σε ένα αναπόφευκτο γεγονός. Το γεγονός αυτό βέβαια είναι αναπόφευκτο διότι την
αποαποικιοποίηση η Ευρώπη την πλήρωσε ακριβά, με αποτέλεσμα όλες οι αποικίες
του πάλαι ποτέ τρίτου κόσμου να μεταφερθούν εντός ευρωπαϊκού εδάφους και να
μετακενώσουν την πολιτισμική τους κληρονομιά εντός του. Η μετακένωση αυτή
βέβαια είναι μια βίαιη μεταβολή επί της κοινωνίας η οποία θέτει τους Ευρωπαίους
σε μια διαρκή επαγρύπνηση. Ο δράστης από την Ρουάντα στην Αγγλία που σκότωσε
τα τρία ανήλικα κορίτσια ήξερε πως δεν είναι αντιμέτωπος με τους Τούτσι,
συνεπώς συνειδητά έπραξε κάτι τέτοιο απέναντι σε λευκής προελεύσεως γηγενείς.
Το αποτέλεσμα προφανές, οι Άγγλοι εθνικιστές και
πατριώτες ξεσηκώθηκαν καιτα επεισόδια
γενικεύτηκαν. Η αγγλική κυβέρνηση του Σοσιαλδημοκράτη Στάρμερ σαφώς και έσπευσε
να λάβει θέση κατά των Άγγλων γηγενών αναμασώντας το επιχείρημα περί ακροδεξιού
τραμπουκισμού. Μόνο που στην προκειμένη δεν έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα
''ρατσιστών'' που επιδίδεται σε βίαιες πράξεις έχουμε να κάνουμε με μια συμπαγή
μερίδα του αγγλικού λαού η οποία θέτει ζητήματα εθνικής ταυτότητας και πάνω από
όλα κοινωνικής αρτιμέλειας.
Η πράξη αυτή του 17χρονου λαθρομετανάστη από την
Ρουάντα είναι ίδια με την πράξη του ισλαμιστή δολοφόνου που μαχαίρωσε μέλη του "εναλλακτικού πατριωτικού κόμματος" AFD στην Γερμανία, συνεπώς το πρόβλημα
έγκειται στην πολυπολιτισμική Βαβέλ που έχει δημιουργηθεί και μάλιστα
δικαιώνεται ο Ernst Junger ο οποίος το μακρινό 1956 είχε δηλώσει ''πως οι
εθνικές συγκρούσεις θα περιοριστούν και θα αυξηθούν οι φυλετικές εντός ενός
ουδετεροποιημένου κρατικού οργανισμού''.
Ο Γερμανός εθνικοεπαναστάτης έρχεται
να επιβεβαιωθεί από τον διανοούμενο της γαλλικής «Νέας Δεξιάς» Guillaume Faye ο
οποίος στο βιβλίο του ''The Racial Civil War'' μίλησε για μια Νέα Ευρώπη η
οποία θα έχει κοινωνικές συγκρούσεις μεταξύ Ευρωπαίων μεναλλογενών δε. Διότι οι έποικοι με το
προσωπείο του μετανάστη είναι το υποκείμενο της Αμερικανικής πολιτικής που
διοχετεύει στην κατεχόμενηΉπειρο μας
τις ροές των χωρών που έχει καταστρέψει με απώτερο σκοπό να τις ελέγξει
φέρνοντας εντός ευρωπαϊκού εδάφους πληθυσμούς οι οποίοι είναι εχθρικοί προς την
Ευρώπη.
Το φαινόμενο λοιπόν της φυλετικής βίας εξηγείται και
είναι απλό, εφόσον η Ευρώπη και δη η αγγλοσαξονική είχε αποικίες είναι φυσικό
επόμενο οι λαοί της υποσαχάριας Αφρικής να έχουν μίσος απέναντι στους
Ευρωπαίους. Συνεπώς η μετακένωση όλων αυτών των λαθρομεταναστών είναι
αυτοκτονία. Εν συνεχεία η φυλετική σύγκρουση πέραν της πολιτισμικής διάστασης
είναι μια πολιτική αντιπαράθεση διότι οι θιασώτες της Σχολής της
Φραγκφούρτηςουσιαστικά είναι σύμμαχοι
των εισβολέων καθώς επιδιώκουν την ολική διάλυση των δυτικών κοινωνιών ως
οντότητα.
Η Σοσιαλδημοκρατική και νεοαριστερή Σταρμερική
κυβέρνηση θεώρησε πως το μεταναστευτικό πρόβλημα (το οποίο είναι χρόνιο στην Μ.
Βρετανία) λύνεται με την συγκρότηση ειδικής μονάδας καταστολής απέναντι στους
εθνικιστές την επονομαζόμενη Cobra. Γεγονότα και καταστάσεις που θυμίζουν
δυστοπικά κινηματογραφικά έργα όμως αυτές οι κινηματογραφικές καταγραφές είναι
η επικρατούσα πολιτική εντός Ευρώπης.
Μόνο που ο Στάρμερ δεν πράττει αναλόγως επειδή είναι
περιορισμένης αντίληψης όπως απαλλακτικτά τονίζουν οι εξαπλουστευμένες
συζητήσεις του καφενείου. Ο Στάρμερ εκπροσωπεί μια συγκεκριμένη πολιτική τάξη η
οποία και εξυπηρετεί διαμέσου του πολιτισμικού μαρξισμού την πολυφυλετική
ατζέντα ούτως ώστε να προωθήσουν οι καπιταλιστές την ατζέντα 2030. Η ατζέντα
2030 στοχεύει στην δημιουργία ενός συμμετοχικού καπιταλισμού ο οποίος θα εξαλείψει
τις εθνικότητες προκειμένου να μην υπάρξει συγκροτημένη κοινωνική αντίδραση από
τους λαούς με αφετηρία το έθνος.
Ο πρόεδρος των
Εργατικών δρα αφενός ιδεολογικά σαν άξιο τέκνο του Λούκατς και αφετέρου η
διεθνιστική του ιδεοληψία συμπίπτει με την οικουμενικότητα του
νεοφιλελευθερισμού όπου μέσα από τον κοσμοπολίτικο οικονομισμό λειτουργεί ως
την κυρίαρχη πολιτική γύρω από τον διεθνοποιημένο καπιταλισμό.
Η εργατική τάξη του σήμερα δεν είναι οι εκφυλισμένοι
ΛΟΑΤΚΙ που διαδηλώνουν με την κάλυψη του Σόρος, η εργατική τάξη του σήμερα
είναι οι φτωχοποιημένοι Ευρωπαίοι που καλούνται να υπερασπιστούν την ζωή τους
από τις ορδές που επιδοτεί η ΕΕ σε συνεργασία με το ίδρυμα Σόρος. Η εργατική
τάξη του σήμερα ουσιαστικά είναι άυλη διότι ο εργάτης αντικαταστάθηκε από τον
μετανάστη και στη συνέχεια από την μηχανή με αποτέλεσμα η νέο-αριστερά να
εκπροσωπεί τους μποέμ όπως σωστά είχε αναφέρει ο Alain De Benoit.
Η τσαμπουκαλεμένη εργατιά της Αγγλίας όπως και οι
νεολαίοι της Milwall μαζί με τους Ιρλανδούς του Μπέλφαστ αποφάσισαν πως οι
εθνικές τους διάφορές ξεθωριάζουν μπροστά στην φυλετική απειλή που έχει ως
γενεσιουργό αρχή τον ίδιο τον καπιταλισμό. Οι Έλληνες εθνικιστές, οι
ριζοσπάστες εθνικοσοσιαλιστές γνωρίζουν πως η Αγγλία είναι το
λίκνο του τραπεζικού Σιωνισμού καθώς ο Θεόδωρος Χερτζλ είναι αυτός που έθεσε
πρώτος το ζήτημα του πολιτικού Σιωνισμού.
Ταυτόχρονα όμως, νιώθουμε μια ηθική νίκη διότι μετά από
τόσα χρόνια σκληρής τραπεζικής ηγεμονίας μέσα στην καρδιά του τραπεζίτη παίρνει
σάρκα και οστά ένας αγώνας κοινωνικός και εθνοφυλετικός. Η κατάληξη αυτή είναι
φυσιολογική καθώς οι κοινωνικές σχέσεις έχουν ενταθεί άρα η παγκοσμιοποίηση
καλείται να διαχειριστή τέτοιου είδους εξεγέρσεις διότι το έθνος και η φυλή
είναι μια πραγματικότητα και καμιά ταμειακή μηχανή δεν μπορεί να ξεθωριάσει
αυτές τις αυθύπαρκτες έννοιες που υποτάσσονται στην βιολογία και στην
πολιτισμική κληρονομιά ενός λαού.
Ως Ελληνες εθνικοεπαναστάτες και αντιλαμβανόμενοι την
κατάσταση της Ευρώπης δηλώνουμε αλληλέγγυοι στον αγώνα του Αγγλικού λαού για
εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική ομοιομορφία. Τέλος θα πρέπει να μας βάλει σε
σκέψεις το γεγονός της σιωπής του ''πατριώτη'' Νάιτζελ Φάρατζ όσον αφορά τα
γεγονότα …
«Εσείς που με ακούτε τώρα είστε τουλάχιστον εν μέρει
ξύπνιοι. Γι' αυτό σας λέω: σκεφτείτε τι κάνετε στη ζωή σας. Σκεφτείτε την
ευθύνη που έχετε απέναντι στα παιδιά σας και εγγόνια και δισέγγονα …
Σκεφτείτε την ευθύνη που έχετε απέναντι σε όλους αυτούς
που ήρθαν πριν από εσάς και των οποίων οι θυσίες έκαναν τη ζωή σας δυνατή.
Και σκεφτείτε την ευθύνη σας απέναντι στον εαυτό σας,
την ευθύνη σας να είστε ο καλύτερος άνθρωπος, ο πιο δίκαιος, ότι μπορείς να
είσαι»
«…Το όνομα μου είναι DinoBoçari. Γεννήθηκα το 2000 σε μια περιοχή της
Αθήνας στου Γκύζη. Ο πατέρας μου πέρασε παράνομα τα σύνορα το ’91 πολλά
χιλιόμετρα με τα πόδια και δούλεψε χρόνια στα χωράφια της Θεσσαλίας. Σκληρές
εποχές. Σε μια παράγκα ζούσε με λίγα λεφτά, αρκετό κρύο και άθλιο φαγητό. Δεν
ακολούθησε τα άσχημα μονοπάτια άλλων συμπατριωτών μας που είχαν βγει από τις
φυλακές και στάθηκε μόνος στα πόδια του αλλά και με την βοήθεια των Ελλήνων.
Άλλαξε χίλιες δουλειές κάποιοι του έφαγαν λεφτά και τον κάρφωναν στους μπάτσους
αλλά ποτέ δεν μίσησε αυτό τον τόπο. Μια φορά για μεροκάματα πήγε στην Θήβα. Μια
Ελληνίδα γιαγιά με το επώνυμο Μπότσαρη του έδωσε λίγη μπομπότα και νερό μια
μέρα που ο ήλιος έκαιγε τα πάντα. Μιλούσε αρβανίτικα και κατάφεραν να βγάλουν
άκρη. Η φάρα δεν αλλάζει αίμα.
Όταν γνώρισε την μάνα μου που ήταν από το
διπλανό χωριό στην Αλβανία βάλθηκε να κάνει οικογένεια. Με ψωμί και ζάχαρη και
αυγά βγάλαμε πολλές νύχτες αλλά ποτέ δεν κάναμε πίσω. Η μάνα έπλενε σκάλες και
σπίτια αλλά σιγά σιγά δεν μας έλειψε τίποτα. Με σπούδασαν και μένα και την
αδερφή μου και σήμερα νιώθω περήφανος. Στο Μακεδονικό το 2018 συμμετείχα και
εγώ στην πρώτη γραμμή αφού μισούσα τα ψέματα των Σκοπιανών και των κομμουνιστών.
Θυμάμαι ακόμη τις ιστορίες που μου έλεγε ο πατέρας μου πως ο παππούς μου
γλύτωσε από τους παρτιζάνους του Χότζα επειδή τον είχαν για φασίστα. Θυμώνω
όταν σκέφτομαι πόσο σκληρά δούλεψε νέος στα ορυχεία υπό τις εντολές του
κόμματος με τα άγρια σκυλιά να φυλάνε τους σκλάβους του καθεστώτος.
Πάντα μας
έλεγε τις ιστορίες με τον Σκεντέρμπεη ή Γκέργκι Καστριότι και τον πολεμικό αετό του που είναι η εθνική
μας σημαία και τα βράδια σαν παραμύθι ακούγαμε τους θρύλους για το Σούλι, τους
αγώνες των φατριών και τις εκκλήσεις για ένωση, τα σχέδια των αγωνιστών του '21 αλλά και των απογόνων τους για κοινή πορεία, τον ρόλο των Φαναριωτών των Τούρκων και των Αμερικανών να μας
χωρίσουν, τις προδοσίες του Αλβανικού κράτους αλλά και την τραγική αδιαφορία
του Ελληνικού κράτους. Όταν σκότωσαν τον Κατσίφα μίσησα περισσότερο το Αλβανικό
κράτος αλλά και τους πολιτικούς στην άλλη πλευρά.
Πρόσφατα βρήκα βιβλία για τον
Midh’at Frashëriκαι
τον Αριστείδη Κόλλια που επαληθεύουν όσα σκεφτόμουν αλλά δεν τολμούσα να τα πω σε
κανέναν. Πέρασα και από τα γραφεία της «Χρυσής Αυγής» και εγώ και άλλοι αλλά
έφυγα γρήγορα όταν κατάλαβα τι παίζει. Ζω σε μια πόλη που οι ξένοι δεν είμαστε
πλέον εμείς αλλά οι άλλοι από την ανατολή που έχουν τα πάντα δωρεάν και δεν σέβονται τίποτα και κανέναν ούτε την χώρα
αυτή ούτε εμάς τους «ξένους» αλλά ούτε και τους ντόπιους. Αγαπώ την γη αυτή και
ξέρω με ποια πλευρά θα πάω όταν θα έρθει η ώρα της μάχης …»
«…Andrey Burdenko το όνομα του παππού μου. Πολέμησε με
τα «Παιδιά του Δάσους» στα απέραντα δάση της Ουκρανίας χρόνια μετά το επίσημο
τέλος του μεγάλου πολέμου. Πήρα το όνομα του αλλά δεν τον γνώρισα ποτέ παρά
μόνο μέσα από κάποιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Με ελάχιστες δυνάμεις δίπλα του,
απέναντι σε πάνοπλες στρατιές του Μπέρια και του Στάλιν που έστελναν ακόμη και
φλογοβόλα άρματα με τα τάγματα της NKVD να κάψουν και να σκοτώσουν αγρότες και εργάτες. Κυνηγημένος
από όλους πιστός ακόλουθος του Banderaκαι
φανατικός ενάντια στους μπολσεβίκους, αφού οι συγγενείς του είχαν πεθάνει στον
μεγάλο λιμό χρόνια πριν. Όταν το αντάρτικο «έσπασε» προσπάθησε να ξεφύγει από
τα σύνορα αλλά τον κάρφωσαν οι κομμουνιστές προύχοντες ενός χωριού. Τον
έστειλαν στην Σιβηρία και πέθανε από την πείνα. Δεν τον θάψαμε ποτέ.
Στην
Ελλάδα ήρθα μικρός για διακοπές αλλά τελικά έμεινα για πάντα. Όταν μεγάλωσα
λίγο βρήκα μια αγκαλιά και δουλειά στην Ουκρανική κοινότητα της νέας πατρίδας.
Έμεινα έκπληκτος όταν είδα πρόσφατα κάποιους Έλληνες «φασίστες» να στηρίζουν
την Azovαπέναντι
στους Μοσχοβίτες που ονειρεύτηκαν να μπουν στο Κίεβο με άρματα μάχης μαζί με
τους Τσετσένους μισθοφόρους του Πούτιν και τους κομμουνιστές αποσχιστές. Σήμερα
η ζωή μου είναι εδώ, η πατρίδα μου είναι και εδώ, και τα βράδια που ακούω blackmetalκαι
διαβάζω για τον Παγανισμό πολλές φορές σκέφτομαι ότι εμείς οι γιοι του Perun και πάλι νιώθουμε σαν το σπίτι μας
ανάμεσα στους Έλληνες αδερφούς μας. Μήπως το πνεύμα της Βαράγγιας Φρουράς ζει
ακόμη; Καιρός να υπερασπιστούμε και πάλι την ίδια γη…»
«…Πως σε λένε; IlianaLupescu. Ετών; 23. Από πού είσαι;
Ρουμανία. Με κοίταξε έντονα ο μπάτσος στα μάτια. Ομορφούλα είσαι μου λέει και
παρατηρούσε τα ξανθά μαλλιά μου … Είπα να τον στείλω στον διάολο αλλά είχα ήδη
φρικάρει που με έπιασαν. Η συνέχεια γνωστή. Δαχτυλικά αποτυπώματα, ανακριτής,
δικαστήριο, καταδίκη με αναστολή. Η κατηγορία πέσιμο σε μπάτσους στην πλατεία, ξύλο
από την αστυνομία, αφού μόλις είδαν ότι ήμουν μέλος «αντιεξουσιαστικής»
συλλογικότητας κυριολεκτικά αφήνιασαν στο τμήμα. Αυτούς τους «ανάρχες» γνώρισα
στο σχολείο, σε αυτούς εντάχθηκα. Αλλά γρήγορα άρχισα να νιώθω σαν την μύγα
μέσα στο γάλα. Κάτι περίεργα τσιτάτα για έμφυλες ταυτότητες, ένα απύθμενο μίσος
για τους άντρες που πολλές φορές ήταν άνευ λόγου, ομιλίες υπέρ των αμβλώσεων,
και άλλα τέτοια κουλά. Τι δουλειά είχα εγώ εδώ;
Οι γέροι μου ποτέ δεν μιλούσαν
πολιτικά στο σπίτι. Μου έλεγαν μην μπλέξεις με αυτά. Ήξερα μόνο ότι επί
Τσαουσέσκου οι δικοί μου πεινούσαν και χάρηκαν όταν τον σκότωσαν σαν το σκυλί. Άλλωστε
ο παππούς είχε πεθάνει έξω από το Στάλινγκραντ και πάντα ήμασταν οι
«καταραμένοι» στην γειτονιά μας στο Βουκουρέστι. Όμως μετά την πτώση του
καθεστώτος τα πράγματα χειροτέρεψαν λόγω του καπιταλισμού και πήραμε δυο
βαλίτσες και τον σκύλο και φύγαμε νύχτα. Ο μπαμπάς ήξερε να δουλεύει ηλεκτρολόγος,
η μάνα κράταγε γριές. Δεν έχω παράπονο αλλά ψαχνόμουν για την ταυτότητα μου, ποια
είμαι, από πού είμαι, τι ρίζες έχω. Δεν ήμουν ποτέ της θρησκείας αλλά μια μέρα
η ζωή μου άλλαξε. Βρήκα σε έναν πάγκο στο Μοναστηράκι ένα βιβλίο στα ελληνικά για
την Σιδηρά Φρουρά και τον Codreanu. Παραξενεύτηκα
από το Ρουμανικό όνομα και τις αναφορές στην χώρα μου το πλήρωσα και έφυγα.
Κάθε βράδυ το διαβάζω και έτσι ανακάλυψα έναν άλλο ηρωικό κόσμο. Την μυστηριακή
Ορθοδοξία και τον Ρουμανικό Φασισμό. Έννοιες που μέχρι χτες δεν τολμούσα να
σκεφτώ, μπροστά μου πέρασε σαν ταινία η ιστορία της Ρουμανίας όπως ο Draculaπου
σκότωσε χιλιάδες Τούρκους και στο τέλος ο Capitanκαι
το μαρτυρικό τέλος του. Έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα και άλλους που διάβαζαν
και μελετούσαν τα μυστικά της Ρουμανίας. Κάθε μέρα που σχολάω από την δουλειά σε
μια γειτονιά του Πειραιά βρίσκω κοινές παρέες σε ένα καφέ. Κάποιοι από αυτούς
με άσπρα κορδόνια στις αρβύλες και τατουάζ με μαύρους ήλιους και ρούνους. Με
δέχτηκαν σαν αδερφή τους και με φωνάζουν «συναγωνίστρια» με στηρίζουν και τους
στηρίζω. Τους αγαπώ και με αγαπούν. Μιλάμε για μουσική και πολιτική, δεν μας
αρέσει που η πόλη θυμίζει Καμπούλ …»
«…Θυμάμαι τον πατέρα να τρέχει να μας κρύψει στο
υπόγειο γιατί έρχονταν τα σκυλιά του ISIS. Οι χριστιανοί κράτησαν το μέτωπο και μας βοήθησαν και
οι σιιτικές φιλοιρανικές πολιτοφυλακές. Όλοι οι γείτονες παρά τις θρησκευτικές διαφορές με
σημαίες της Συρίας και πορτρέτα του Assadστα σπίτια τους αλλά στο
δικό μας μόνο το λάβαρο του Εθνικοσοσιαλιστικού SSNP. Εμείς παλιά μιλούσαμε και ελληνικά αλλά πλέον λίγοι παππούδες
τα μιλάνε στο χωριό μας. Κλάψαμε πολλά αδέρφια που έπεσαν για την προστασία
μας. Πάντα είχαμε αγάπη για την Ελλάδα αφού οι ρίζες μας δεν ήταν Αραβικές αλλά
κληρονομιά του Αλέξανδρου. Είμαστε η δεύτερη Μεγάλη Ελλάδα.
Τα αρχαία μνημεία
υπάρχουν παντού και μας θυμίζουν την ταυτότητα μας. Παρά το γεγονός ότι είμαστε
χριστιανοί νιώθουμε μέσα μας βαριά την κληρονομιά των Σελευκιδών. Όταν το
μέτωπο σταθεροποιήθηκε ο πατέρας μας έστειλε μέσω Λιβάνου σε μια ξαδέρφη μας
που ζει στην Θεσσαλονίκη. Εκεί στεριώσαμε και προσπαθούμε να στηρίξουμε αυτούς
που έμειναν πίσω. «Μα εσύ δεν μοιάζεις για Άραβας» μου λένε όσοι με γνωρίζουν,
ναι δεν είμαι και δεν νιώθω αλλά αγαπάω την Συρία όσο και την Ελλάδα. Ο θείος
μου σκοτώθηκε το ’67 ενάντια στους Ισραηλινούς και όταν τον έφεραν του βάλαμε στα
μάτια νομίσματα και στα χέρια μια σημαία ελληνική. Τότε δεν ήξερα τον λόγο για
όλα αυτά. Μετά έμαθα ότι είναι ελληνικό έθιμο τα νομίσματα για την ανταμοιβή
στο βαρκάρη των ψυχών.
Έμαθα γρήγορα ελληνικά και οι καθηγητές μου στο
φροντιστήριο μου έδιναν συγχαρητήρια παρά το ότι ήμουν ξένος για αυτούς. Μα δεν
είμαι ξένος τους έλεγα … και αυτοί χαμογελούσαν ειρωνικά. Σύντομα βρήκα
κάποιους περίεργους τύπους ένα βράδυ να κολλάνε πολύχρωμες αφίσες για την
Συρία. Ήταν Έλληνες και «εθνίκια» όπως μου είπαν και σύντομα γίναμε φίλοι. Δεν
είχαν σχέση με κόμματα αλλά είναι πατριώτες που αγαπάνε την Συρία και μισούν
αυτούς του FSA. Φοράνε
και μπλουζάκια FCKISIS. Τους
είπα όλα όσα ήξερα και ένιωσα να είμαι Έλληνας όσο ποτέ. Τα βράδια που τους μαγειρεύω
συνταγές από την πατρίδα ακούμε μουσικές παραδοσιακές αλλά και για τον Ακρίτα
Διγενή που πολέμησε στα μέρη μου για μια πατρίδα κοινή απέναντι στους εισβολείς.
Κάποιος Σύριος ηγέτης είχε πει «επίθεση στην Ελλάδα σημαίνει επίθεση στην
Συρία». Με λένε SimeonYudehκαι
δηλώνω Έλληνας της Συρίας…»
«… Ο πατέρας οικοδόμος με εργατικό ατύχημα στα νιάτα
του. Η μάνα δασκάλα, λατρεύει την χώρα. Πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Πηγαίνω κάθε
καλοκαίρι στην Πολωνία. Αλλά η καρδιά μου είναι εδώ. Πήγα σε μερικές συναυλίες
εθνικιστικές με φίλους skinheads,
καλά παιδιά οι Έλληνες και υπερήφανοι για τις ιδέες τους. Κάποιοι συμπατριώτες
μου ήταν και μέλη σε γνωστό κόμμα για χρόνια αλλά ξενέρωσαν με κάποια σκηνικά.
Δεν έχουμε κακό όνομα νομίζω, κάποιοι πίνουν λίγο παραπάνω αλλά μας αγκάλιασε η
Ελλάδα. Και αγαπάω τα πάντα σε αυτό το μέρος. Πήγα Μυκήνες, Επίδαυρο και
Βεργίνα. Μεγάλη ιστορία αυτός ο τόπος. Πονάω που μας κατάντησε το ΔΝΤ αποικία.
Αλλά δεν το βάζω κάτω. Έχω καλή δουλειά, βγάζω λεφτά, Πολωνέζα σύντροφο αλλά
δεν αντέχω να ακούω παντού αμανέδες και να βλέπω να πουλάνε κάτι τύποι
«σκοτεινοί» πρέζα έξω από σχολεία και γυμναστήρια. Ένα βράδυ που πείραξαν μια
Ελληνίδα τους άφησα με τα δόντια τους να τα μαζεύουν από το πεζοδρόμιο. Είμαι
γιος Ουσάρων που τσάκισαν τους Οθωμανούς στα πεδία των μαχών, αντικομμουνιστής
αλλά και αντικαπιταλιστής. Οι κόκες και οι σάπιες ιδέες της «νέας αριστεράς»
δεν μου λένε τίποτα αφού έχω κάνει τις επιλογές μου. Το αφεντικό με φωνάζει
«φασίστα» αλλά δεν έχω θέμα και γελάω, είμαι ότι νομίζουν. Έχω βρει Έλληνες συντρόφους και με δέχτηκαν σαν μέλος της οικογένειας τους. Στο βουνό που πάμε
για πεζοπορία, στο γήπεδο, στα μαγαζιά λένε «ήρθε ο Πολωνός», τους απαντάω
«Έλληνας και Πολωνός» αν και παρά το γεγονός ότι γελάνε το δέχονται! Δεν θέλω
να δω την σημαία των Σαλαφιστών στην Ακρόπολη. Πείτε με «φασίστα» δεν με
νοιάζει. Michał Krawiec…»
«…VarlamJakasvili. Ξένος
στην Ελλάδα, ξένος και στην Γεωργία. Οι παππούδες πολέμησαν ενάντια στους
Σταλινικούς. Ακολούθησαν διώξεις. Ο πατέρας απολύθηκε από την δουλειά γιατί
έκαψε ένα βράδυ τα γραφεία του κόμματος στο χωριό μας. Μας έσωσε η επιχείρηση
του ελληνικού στρατού κατά την διάρκεια του πολέμου το '93. Λίγο μετά σχολείο στα
Σεπόλια. «Είστε κλέφτες και δολοφόνοι». Αυτό θυμάμαι να μου λέει ο διευθυντής στο
σχολείο. Μα εγώ δεν είχα σχέση με αυτούς που μας ξεφτιλίζουν. Ούτε κλέψαμε ούτε
πειράξαμε κανέναν. Ήρθαμε σαν πρόσφυγες της Γεωργίας αλλά είχαμε και ελληνικές
ρίζες. Ξέραμε λίγα ελληνικά και τα παιδιά με έβλεπαν περίεργα. Μισώ αυτούς που
σπιλώνουν το όνομα μας, μας έκανε κτήνη ο κομμουνισμός και η τουρκική απειλή αλλά
τα νέα παιδιά είναι αλλιώς και θέλουν να τους νιώθουν συμπατριώτες.
Ακούω
παραδοσιακή γεωργιανή μουσική που μιλάει και για αρχαία Ελλάδα και κοινές ρίζες
αλλά και ελληνική με προτίμηση σε αυτά που μιλάνε για αντίσταση και λευτεριά όπως
τα ριζίτικα. Ακόμη θυμάμαι την μάνα μου να τσακώνεται με μουσάτους δημοσιογράφους
ακροαριστερής εφημερίδας που ήρθαν μια μέρα απρόσκλητοι στον σύλλογο της
κοινότητας μας για να μας πείσουν να βγάλουμε ανακοινώσεις για τον ρατσισμό.
Ποιο ρατσισμό; Αυτοί ήταν ρατσιστές που όπως μας είπαν «είσαστε υπερβολικά
πατριώτες» επειδή είχαμε στον χώρο μας ελληνικές σημαίες και βιβλία για την
κοινή ιστορία των δυο χωρών.
Στο στρατό που υπηρέτησα στις ειδικές δυνάμεις
ήμουν πρώτος στις βαθμολογίες, σε όλα μέσα, στο ποτάμι στον Έβρο δώσαμε μάχες
με τους Τούρκους και τους Αφγανούς που είχαν πάρει χάπια και απειλούσαν να μας
σφάξουν. Δεν απαιτώ να με δεχτούν ως Έλληνα όλοι αλλά είμαι Λευκός, νομίζω πιο
λευκός από κάτι «γύφτους» που μιλάνε για «εθνικισμό» πράγμα που δεν κατάλαβα
ποτέ. Θέλω να κάνω παιδιά που να είναι υπερήφανα για την καταγωγή τους και να
αγαπήσουν αυτή την χώρα. Αν χρειαστεί να πεθάνουν για αυτή …»
«…ArpiTachikian
γράφει η ταυτότητα. Η γιαγιά από όπου πήρα το όνομα της επέζησε μετά την
καταστροφή και ήρθε στον Πειραιά μαζί με Έλληνες της Ιωνίας μέσα σε ένα σαπιοκάραβο.
Έχασε τα πάντα από τους Τσέτες. Τις αδερφές της δεν τις έσωσε. Τις βίασαν και τις
κρέμασαν στην κεντρική πλατεία οι Κεμαλικοί που είχαν πάρει όπλα και λίρες από τους
Σοβιετικούς όπως έμαθα μετά από χρόνια. Την πέταξε το κράτος σε μια καλύβα με
λάσπη στην Κοκκινιά. Γλύτωσε από τα αεροπλάνα του Σκόμπυ στα Δεκεμβριανά. Ενταγμένη
στο ΕΑΜ αλλά μακριά από ακρότητες και υπερβολές που έκαναν άλλοι Αρμένιοι.
Ψήφιζε ΚΚΕ και ο πατέρας και η μάνα το ίδιο επί χρόνια αλλά μετά από χρόνια
ξύπνησαν.
Και εγώ με την σειρά μου εγγραφή στην ΚΝΕ. Δεν με σήκωνε το κλίμα,
κάτι η ιστορική καταπίεση της ΕΣΣΔ για τα θέματα μας με τους Αζέρους κάτι το κλίμα
που θύμιζε στάνη και ρομπότ άρχισα να δυσανασχετώ. Άκουγα για τα ξαδέρφια μου που
πήγαιναν σε πορείες ενάντια στην Τουρκική πρεσβεία. Είχα πάει και εγώ. Επαναστατική
γυμναστική. Μετά έμαθα για την ASALA.
Αριστεροί εθνικιστές (!) δεν είχα ξανακούσει ποτέ για αυτούς. Στην ΚΝΕ δεν τους
ήξεραν ή δεν μίλαγαν για αυτούς. Πίεσα, ρώτησα, τσακώθηκα, σιχάθηκα και έφυγα. Έψαξα
μόνη μου την αλήθεια. Βρήκα μια άλλη οπτική της ιστορίας. Ομάδες θανάτου που εκδικήθηκαν το
αίμα των προγόνων μας. Κάποιοι την εποχή εκείνη μαζί με τους Πόντιους στο αντάρτικο και μετά στο πλευρό του Άξονα.
Ο πρόσφατος πόλεμος στην Αρμενία με συγκλόνισε βαθιά. Αναρωτήθηκα γιατί
οι συμπατριώτες μου που ήταν στην antifaή και σε ακροαριστερές
οργανώσεις δεν βοηθούσαν τον αγώνα του λαού μου. Τελικά διάβασα για
κινήσεις αλληλεγγύης κάποιων εθνικιστών που στήριζαν το δίκιο μας. Κάποιοι
άλλοι δεν ήταν δημοκράτες ούτε μαρξιστές κάποιοι από αυτούς που είχαν κάνει θητεία πήραν ακόμη και εισιτήριο
για το Ερεβάν και πολέμησαν. Πολλοί στον κύκλο μου ξέχασαν γρήγορα τις αηδίες
των δήθεν «συντρόφων» που είναι μόδα στους Αρμένιους του εξωτερικού και ένιωσαν
να ξαναγεννιόνται μέσα από την εθνική υπερηφάνεια και την αντίσταση στον
Ερντογάν. Πλέον στο δωμάτιο μου έχω την
ελληνική σημαία και μαζί με αυτή την αρμενική. Είμαι Αρμένισσα, νιώθω και
Ελληνίδα, φτύνω στα μούτρα τους μοδάτους βλάκες που βρίζουν την Ελλάδα και τον Ελληνισμό…»
Με τις ύαινες του αντιφασισμού ή με την αγέλη των Λευκών Λύκων;
Το παρακάτω άρθρο είναι η προβολή της ραδιοφωνικής
εκπομπής του Dr. William Pierce «Η αυτοκτονία της Φυλής» και δημοσιεύτηκε στο
Εθνικοσοσιαλιστικό περιοδικό «Βόρειον Σέλας» (6ο τεύχος - Ιούνιος 2001).
Η εν λόγω έκδοση υπήρξε πρωτοβουλία του περιφερειάρχη Βορείου Ελλάδος της «Χρυσής Αυγής» Στέφανου Γκέκα ο οποίος αποχώρησε από την
οργάνωση για ιδεολογικούς λόγους και σήμερα ηγείται της Εθνικοσοσιαλιστικής
κίνησης ΑΡΜΑ.
Αυτή η εκδοτική προσπάθεια ουδέποτε στηρίχθηκε
ουσιαστικώς από την κομματική αυλή του Μιχαλολιάκου - μόνο προσχηματικώς -
έφτασε όμως συνολικά τα 8 τεύχη τα οποία και εξαντλήθηκαν σε μικρό χρονικό
διάστημα.
για να κατεβάσετε το άρθρο σε μορφή αρχείου .pdf εδώ
ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ, ΠΡΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΦΥΛΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ
ΕΛΛΗΝΕΣ
Έθνος δίχως ιστορία δεν υφίσταται. Έθνος που ξεχνά την
ιστορία και την καταγωγή του είναι είδος προς εξαφάνιση. Το ελληνικό έθνος, με
τεράστια ιστορία, μυθολογία, πολιτισμό και επιτεύγματα, έχει ενδιαφέρουσες
ρίζες και καταγωγή. Ένα κράμα ινδοευρωπαϊκών ελληνικών και προελληνικών φύλων.
Στο άρθρο θ’ αναλυθούν οι παραπάνω όροι και οι απλοομάδες** πυρηνικού DNA της
Ελλάδας.
Όλα ξεκίνησαν* το 1786, όταν ο Ουαλός φιλόλογος Sir William
Jones παρατήρησε μία ανεξήγητη συσχέτιση μεταξύ των σανσκριτικών, των λατινικών
και των ελληνικών, υποθέτοντας πως έχουν κοινή ρίζα. Αργότερα οι Rasmus Rask
και Franz Bopp έκαναν ακόμα μια σύνδεση μεταξύ αυτών των γλωσσών και της
γερμανικής, της περσικής, των σλαβικών, των κελτικών, των ρομανσικών και των
βαλτικών γλωσσών. Το 1959 ο Τσέχος γλωσσολόγος Julius Pokorny έφτιαξε το «Ινδοευρωπαϊκό
Ετυμολογικό Λεξικό», όπου προστέθηκαν κι άλλες γλώσσες, οι οποίες είχαν
εξαφανιστεί (χεττιτική), ή δεν άνηκαν σε κάποια άλλη γλωσσική ομάδα (αλβανική,
αρμενική). Αργότερα, με την εξέλιξη της γενετικής, ορισμένοι επιστήμονες
ταύτισαν τα ινδοευρωπαϊκά φύλα με τις απλοομάδες R1b και R1a με καταγωγή τις
Στέπες στην περιοχή του Πόντου και της Κασπίας. Σήμερα, χάρη στη γενετική,
έχουν διατυπωθεί πολλές θεωρίες περί της κοιτίδας των Ινδοευρωπαίων με
επικρατούσα τη θεωρία του Κουργκάν. Χάρη στις περαιτέρω μελέτες των Mittnik και
Saag πλέον είμαστε σχεδόν σίγουροι, πως η κοιτίδα των ινδοευρωπαϊκών φύλων ήταν
η ανατολική Ευρώπη.
Πότε όμως εμφανίστηκαν αυτοί στον ελλαδικό χώρο και γιατί,
εφόσον υπήρχε μία κοινή γλώσσα, οι σημερινές ινδοευρωπαϊκές είναι τόσο
διαφορετικές; Τα πρώτα στοιχεία ύπαρξης των Ελλήνων στον ελλαδικό χώρο
χρονολογούνται περί του 1600 π.Χ., κατά την άνθιση του μυκηναϊκού πολιτισμού.
Με την αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Β’, κανείς πλέον δεν αμφιβάλλει πως οι
Μυκηναίοι ήταν Έλληνες, ίσως το πρώτο ελληνικό φύλο. Αργότερα βέβαια έχουμε και
την εμφάνιση των υπόλοιπων ελληνικών φύλων, με αποκορύφωμα την κάθοδο των
Δωριέων, που σημαίνει το τέλος του μυκηναϊκού πολιτισμού και την έναρξη της
γεωμετρικής εποχής. Όσον δε αφορά τους Κρήτες, βρισκόμαστε ακόμα σε
συμπεράσματα-εικασίες, καθώς δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί η Γραμμική Α’. Βέβαια η
γενετική έρευνα που έλαβε χώρα στις αρχές του περασμένου Αυγούστου έδειξε πως
τόσο οι Μυκηναίοι όσο και οι Κρήτες είχαν κοινούς προγόνους τους νεολιθικούς
αγρότες της Ανατολίας, με τη διαφορά ότι το DNA των πρώτων είχε ένα ποσοστό που
υποδήλωνε καταγωγή εκ των στεπών της ανατολικής Ευρώπης, ενώ οι δεύτεροι είχαν
ποσοστά DNA με καταγωγή από την περιοχή του Καυκάσου. Εδώ πρέπει να γίνει μια
βασική ένσταση: από ιστορικά κείμενα αντλούμε πληροφορίες πως οι Μυκηναίοι,
όταν υπέταξαν τον τότε ελλαδικό χώρο, παντρεύτηκαν γυναίκες των Προελλήνων. Η
έρευνα είναι βασισμένη στο μιτοχονδριακό DNA, μας δείχνει την καταγωγή του
Μυκηναίου από την πλευρά της μητέρας δηλαδή, άρα αν γινόταν πάνω στο πυρηνικό
DNA, τα ποσοστά των στεπών θα ήταν κατά πολύ μεγαλύτερα! Το ίδιο πιθανόν να
ισχύει και για τους Κρήτες, με τη διαφορά ότι αυτοί πιθανότατα να σχετίζονται
με τον πολιτισμό της Kura Araxes στον Καύκασο, όπως και πολλά φύλα της Μέσης Ανατολής.
Παρ’ όλα αυτά, πρόκειται για τον πρώτο ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Μέ τόν όρο «Ινδοευρωπαϊκή Γλωσσολογία» εννοούμε τήν μελέτη
μιάς ομάδος γλωσσών, οί οποίες είναι συγγενείς μεταξύ τους καθώς αποτελούν
απογόνους τής ίδιας μητρικής γλώσσας, τής ινδοευρωπαϊκής (ΙΕ) ή τής
πρωτοινδοευρωπαϊκής (ΠΙΕ). Ο όρος «ινδοευρωπαϊκός» εξηγεί κατά κάποιον τρόπο
καί τό περιεχόμενό του, καθώς αναφέρεται σέ γλώσσες πού εκτείνονται σέ μιά
γεωγραφική περιοχή από τήν Ινδία μέχρι τήν Ευρώπη. Πράγματι, οί ινδοευρωπαϊκές
γλώσσες κατά τήν αρχαιότητα καταλαμβάνουν μία ευρύτατη περιοχή, καλύπτοντας λίγο
ως πολύ όλην τήν ευρωπαϊκή ήπειρο καί εκτεινόμενες στήν ευρύτερη περιοχή τής
Ανατολίας, στό Ιράν μέχρι τήν Ινδία καί τό κινεζικό Τουρκεστάν.
Ως όρος μέ τήν συγκεκριμένη σημασία, η λέξη «ινδοευρωπαϊκός»
(Indo-European), αποδίδεται στον άγγλο φυσιογνώστη καί αιγυπτιολόγο Thomas
Young, ο οποίος τήν πρωτοχρησιμοποίησε τό 1813 σέ μιά συζήτηση γιά τό βιβλίο
Mithridates τού Adelung. Η γερμανική παράδοση συνήθως χρησιμοποιεί τόν όρο
«ινδογερμανικός», ενώ κατά καιρούς έχουν επινοηθεί διάφορα ονόματα, όπως ιαπετικός,
άριος κ.ά..
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ
Για την είσοδο των πρωτοελληνικών ομάδων έχουν υποστηριχθεί
διάφορες θεωρίες τόσο για την διαδρομή που ακολούθησαν, όσο και για την
χρονολογία εισόδου τους. Ο J. P. Mallory στο βιβλίο του In Search of the
Indoeuropeans – Language, Archaeology and Myth αναφέρει την πεποίθηση κάποιων
επιστημόνων που συσχετίζουν την εμφάνιση των μυκηναϊκών βασιλείων με την
προηγούμενη εισβολή κάποιου πληθυσμού από τον Βορρά, οποίος μετακινήθηκε
νοτιότερα και ο οποίος έφερε το έθιμο της ταφής σε τύμβους, την χρήση του
άρματος, ξιφών και της ολόσωμης ασπίδος, καθώς και την ταφή θυσιασμένων αλόγων
στους τύμβους. Τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ταφικής συνηθείας μας είναι
γνωστά και από ευρήματα στην Αλβανία (Pazhok, Vodhine) και στην Β. Ελλάδα (Σέρβια) και Δ. Ελλάδα (Λευκάδα).
Η
άποψη αυτή υποστηρίχθηκε από τον N. Hammond, ο οποίος στο τρίτομο έργο του
«Ιστορία της Μακεδονίας» γράφει πως οι πρόγονοι των ηγεμόνων των Μυκηνών,
πρέπει να έζησαν κατά την ύστερη νεολιθική περίοδο στο Ποροντίν της Πελαγονίας
και πως τα πρωτοελληνικά φύλα πρέπει να ακολούθησαν δύο διαδρομές για την
κάθοδό τους. Η μία ομάδα εξαπλώθηκε δια θαλάσσης από τα παράλια της σημερινής
Αλβανίας και διαμέσου του Ιονίου στην Κεντρική και Νότια Ελλάδα, ενώ η άλλη
κινήθηκε ακολουθώντας χερσαίους δρόμους, από την αλβανική ενδοχώρα προς νότον.
Ο J.P. Mallory αναφέρει επίσης ότι πιο αποδεκτή είναι η άποψη που προτείνει ως
χρονολογία ελεύσεως των Πρωτοελλήνων την περίοδο γύρω από το 2200 π.Χ., οπότε
συντελείται η μετάβαση από την Πρωτοελλαδική ΙΙ (2650-2200 π.Χ.) στην Πρωτοελλαδική
ΙΙΙ (2300-2100 π.Χ. ή 2200/2150-2050/2000 π.Χ.).
Στοιχεία που υποδεικνύουν την
εισβολή ενός νέου λαού, είναι η καταστροφή και εγκατάλειψη θέσεων, η εμφάνιση
ενός νέου τύπου οικίας, η λεγόμενη αψιδωτή οικία (μακρόστενο και ορθογώνιο
κτίσμα με την μία πλευρά να είναι καμπύλη), οι διάτρητοι πολεμικοί πελέκεις, τα
πήλινα αγκυρόμορφα αντικείμενα, και ένας νέος τύπος αγγείων. Κάποιοι
υποστηρίζουν πως οι εισβολείς προέρχονταν από την ΒΔ Ανατολία, όπου υπάρχουν
αντίστοιχα κεραμικά ευρήματα, ενώ κάποιοι άλλοι την προέλευση από βορειότερη
περιοχή των Βαλκανίων, όπου χαρακτηριστικά δείγματα αψιδωτών κτιρίων υπάρχουν
στον πολιτισμό Εζερό και στον πολιτισμό Μπάντεν. Αψιδωτά κτίρια, πήλινες
«άγκυρες» και πελέκεις έχουν βρεθεί στην Ν. Βουλγαρία, Θράκη και ΒΔ Μικρά Ασία
(Τροία), ΒΑ Αιγαίο (Πολιόχνη), Μακεδονία, Α. Θεσσαλία, Α. Στερεά και ΒΑ
Πελοπόννησο στην Λέρνα.
Τα ίχνη καταστροφής στον οικισμό της Λέρνης στην
Αργολίδα που χρονολογούνται γύρω στο 2100 π.Χ., αποδίδονται στους Δαναούς οι
οποίοι θεωρούνται και η πρώτη ελληνόφωνη ομάδα που καταφθάνει στον ελλαδικό
χώρο. Το όνομα των Δαναών ετυμολογείται από την ινδοευρωπαϊκή ρίζα danu:
«υγρασία, δροσιά, ποταμός, σταγόνα» (π.χ. Don, Dnjestr, Dnjepr, Ταναός,
Ηριδανός, Απιδανός, Δούναβης), και πράγματι ο Δαναός και οι κόρες του
σχετίζονται μυθολογικά με την Αργολίδα και την λίμνη της Λέρνης, δίπλα στην
οποία βρισκόταν ο προαναφερθείς οικισμός. Σύμφωνα με την μυθολογία κατέστησαν
το Άργος «εύυδρον», ενώ στην λίμνη έθαψαν οι Δαναïδες τα κεφάλια των μνηστήρων
και εξαδέλφων τους, των γιων του Αιγύπτου. Μαζί με το κύμα των Δαναών πρέπει να
κατέφθασε και ένα τμήμα Αβάντων, το όνομα των οποίων επίσης σχετίζεται με το
υγρό στοιχείο και προέρχεται από την ρίζα ab- «νερό, ποτάμι». Εγκατεστάθησαν σε
περιοχές της Ευβοίας, του Άργους και της Φωκίδος.
Το ζήτημα της προελεύσεως των Ελλήνων είναι ένα θέμα, το
οποίο φυσιολογικώς έχει απασχολήσει κατά πολύ τον ευρύτερο «εθνικιστικό χώρο».
Πολλά άτομα του εν λόγω χώρου παρακινούμενα πολλές φορές από πατριωτισμό
αρνούνται να δεχθούν το ενδεχόμενο εισόδου των προγόνων τους στον ελλαδικό χώρο
από εξωελλαδικές περιοχές και απορρίπτουν την ύπαρξη των Ινδοευρωπαίων και της
καθόδου τμημάτων αυτών, θεωρώντας ίσως πως αυτό θα μείωνε το πατρογονικό
δικαίωμά τους πάνω στην ελληνική γη. Παραλλήλως προωθούνται θεωρίες οι οποίες
παρουσιάζουν το ελληνικό έθνος ως ανάδελφο, ως μη έχοντα δηλαδή καμία φυλετική
σχέση με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά έθνη, θεωρίες βεβαίως που έρχονται σε πλήρη
σύγκρουση με άλλες που υποστηρίζονται ταυτοχρόνως από τα ίδια άτομα και οι
οποίες αποδίδουν ελληνική καταγωγή σε βορειοευρωπαϊκούς, κεντροευρωπαϊκούς ή
ανατολικοευρωπαϊκούς λαούς.
Οι αντιλήψεις αυτές είτε προέρχονται από ανιδιοτελή
ή από ιδιοτελή κίνητρα, γεγονός είναι πως παρουσιάζουν μία σύγχυση στον τρόπο
σκέψεως και στην αντίληψη περί της ουσίας της ελληνικότητος. Ανύπαρκτες
τεχνολογικές ανακαλύψεις ή ηθικές και κοινωνικές αντιλήψεις χρεώνονται στους
προγόνους μας, στην προσπάθεια να αποδειχθεί με κάθε τρόπο η προέλευση της
συγχρόνου ευρωπαϊκής κοινωνίας και των συγχρόνων αντιλήψεων και ανακαλύψεων από
αυτούς. Μίας κοινωνίας που βρίσκεται σε καθοδική πορεία και ενός συνόλου
αντιλήψεων που θα γίνονταν σίγουρα αντικείμενα χλευασμού από τους δικούς μας
προπάτορες, αλλά και από αυτούς των υπολοίπων ευρωπαϊκών εθνών.
Επίσης
επιστημονικά και στρατιωτικά επιτεύγματα αποδίδονται συλλήβδην σε όλους τους
Έλληνες, ως να ήταν στο σύνολό τους επιστήμονες, εφευρέτες, φιλόσοφοι ή ικανοί
στρατιωτικοί, φανερώνοντας τον ισοπεδωτικό, εξισωτικό και αντιαριστοκρατικό
χαρακτήρα αυτού του τύπου εθνικισμού, ο οποίος εξυψώνει το σύνολο ( το οποίο
και μετατρέπει σε μάζα) στην θέση που κατέχει μία μειοψηφία αρίστων. Ενός τύπου
εθνικισμού που αγνοεί πως ανισότητες υπάρχουν και εντός των εθνών, καθώς κάθε
άνθρωπος είναι διαφορετικός και καταλαμβάνει την θέση που του αναλογεί στην
κοινωνική διαστρωμάτωση· μία θέση που του δίνει την δυνατότητα να αναπτύξει
πλήρως την προσωπικότητά του και τις δυνατότητές του, καθιστάμενος έτσι
λειτουργικό και οργανικό τμήμα της κοινότητός του.
Ενός εθνικιστικού χώρου που
επικαλείται συνεχώς τον Πλάτωνα, αλλά που ξεχνά την αντιστοιχία των τριών
τάξεων της Πλατωνικής πολιτείας, των τελείων φυλάκων, των επίκουρων φυλάκων και
των δημιουργών με τα τρία τμήματα της ψυχής: του λογιστικού, του θυμοειδούς και
του επιθυμητικού. Ενός «καταγωγικού εθνικισμού» όπως θα έλεγε και ο Ιούλιος
Έβολα, ο οποίος αντί να μάχεται για το
πέρασμα από τον κόσμο του αστού (όπου κυριαρχεί το επιθυμητικό) σε έναν ανώτερο
όπου θα κυριαρχεί ο νους συντονίζοντας τις άλλες δύο λειτουργίες, οδηγεί
τελικώς στην ισοπέδωση.
Στην Γερμανία η πιο σοβαρή και συμπαγής προσπάθεια να
ιδρυθεί μία τέτοια ελίτ συνίσταται στο προαναφερθέν σώμα των S.S. Είναι
ενδιαφέρον το ότι ο Χάινριχ Χίμλερ, επικεφαλής αυτού του σώματος το οποίο
δύναται να αποκληθεί και «Φρουρά και Τάγμα της Εθνικοσοσιαλιστικής
Επαναστάσεως», είναι ταυτόχρονα και επικεφαλής της Μυστικής Κρατικής Αστυνομίας
(Gestapo) και ότι άλλοι αξιωματικοί υπό τις διαταγές του έχουν παρόμοιες
θέσεις. Σημειωτέον ο Χίμλερ και όλο το Σώμα του είναι υπόλογοι απευθείας και
αποκλειστικά στον Χίτλερ. Αυτό που αντλούμε από αυτά τα στοιχεία, είναι η αναγκαιότητα
να προχωρήσει η αντίληψη περί «αστυνομίας» πέρα από το στενό πλαίσιο που
χαρακτήριζε το παλιό δημοκρατικό και θετικιστικό Κράτος, όπου η αστυνομία είχε
να αντιμετωπίσει απλώς παραβάτες και στην χειρότερη περίπτωση ανατρεπτικούς υπό
την πιο στενή και άμεση έννοια της λέξεως.
Το νέο ολοκληρωτικό Κράτος αποτελεί
έναν οργανισμό, ο οποίος πρέπει όχι μόνο να υπερασπιστεί τον εαυτό του ενάντια
σε πραγματικές πληγές, αλλά επίσης ενάντια σε κάθε ύπουλη διείσδυση, ενάντια σε
οτιδήποτε μπορεί να τον αποδυναμώσει και να διευκολύνει την δράση μικροβίων και
τοξινών. Αυτό που χρειάζεται, ως προς αυτήν την άποψη, είναι μία δράση η οποία
δεν είναι απλώς αμυντική, αλλά επίσης προληπτική και αντεπιθετική. Στο πλαίσιο
αυτό οι αποστολές που γίνονται εμφανείς δεν έχουν να κάνουν τόσο με κάποια
παράγραφο του ποινικού ή άλλου κώδικα. Μάλλον απαιτούν μία επιδέξια δράση
επίβλεψης και προστασίας η οποία θεωρεί το ηθικό και το πνευματικό ως πολύ
σημαντικά και έχει την φύση μίας Ιεράς Εξετάσεως υπό την καλύτερη έννοια,
περισσότερο από ότι έχει την φύση της «αστυνομίας», εξαιτίας της επιγνώσεως ότι
η αληθινή δύναμη της επαναστάσεως έγκειται στο όραμα του κόσμου και στις
μεγάλες θεμελιώδεις ιδέες της και επίσης της επιγνώσεως ότι η αλλοίωσή ή η
αποδυνάμωσή τους θα ανήγγειλε μίαν αναπόδραστη παρακμή του κομματικού-πολιτικού
οργανισμού υπό την στενή έννοια του όρου. Σε αυτό το πεδίο επίσης, είναι
εμφανές ότι τίποτε δεν θα ήταν πιο θανατηφόρο και αναποτελεσματικό από την
γραφειοκρατία, τίποτε δεν θα ήταν πιο ουσιαστικό από μία λεπτή ευαισθησία, μία
φυλετική ευαισθησία, ένα ένστικτο ικανό να αναπτυχθεί ακόμη και σε περιοχές που
συνορεύουν με το απόκρυφο.
Αφού η προσοχή μας δικαίως επιστήθηκε στο έγγραφο που είναι
γνωστό ως «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών», πρέπει να αναρωτηθούμε αν υπάρχει η
πολυτέλεια της καθοιονδήποτε τρόπου υποεκτίμησης των δυσκολιών της αποστολής
δημιουργίας στοιχείων, τα οποία τουλάχιστον μπορούν να είναι ίσα ως προς τις
ικανότητές τους με τους μυστικούς ηγέτες της παγκόσμιας ανατροπής και τα οποία
θα γνωρίζουν όλα τα μέσα τους. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν μας αυτό, μπορούμε να δούμε
ποια σημασία πρέπει να έχει η ιδέα μίας φυλετικής-πνευματικής ελίτ, ιδέα στην
οποία αφιερώσαμε τις προηγούμενες σκέψεις μας. Καθώς εξελίσσεται θα μπορούσε να
της επιτραπεί να αναπτυχθεί πέρα από το απλώς εθνικό πεδίο, πέρα ακόμη και από
αυτό ενός οργανισμού όπως η περίφημη Υπηρεσία Πληροφοριών, εκτελώντας αποστολές
οι οποίες καθώς είναι επί του παρόντος περιορισμένες στον εθνικό τομέα τους,
παραμένουν μόνο δυνατότητες ακόμη και σε αυτά τα ίδια τα Εθνικοσοσιαλιστικά
S.S.
Κατά αυτόν τον τρόπο δηλαδή είναι δυνατό να οδηγηθούμε στην ιδέα ενός
Στρατιωτικού Τάγματος, υπό την αρχαία, μεσαιωνική έννοια, το οποίο είναι επίσης
πνευματικό και δομημένο έτσι ώστε να υπερασπίζεται την παράδοση και να
επιτίθεται στον εχθρό σε όλες τις μορφές του, ορατές και αόρατες, οπουδήποτε
βρίσκεται και οποιαδήποτε μεταμφίεση και αν προσλάβει, κοινωνική, πολιτική,
πολιτισμική ακόμη και επιστημονική: εν ολίγοις το θετικό αντίστοιχο της
αλληλεγγύης που χαρακτηρίζει την παγκόσμια συνομωσία και το διεθνές ανατρεπτικό
μετώπο.
Φυσιολογικά, πριν εισέλθουμε σε αυτό το στάδιο θα χρειαστεί
μία μακρά περίοδος εκπαιδεύσεως, επιλογής και εσωτερικής και εξωτερικής
πολιτικής και κοινωνικής οργανώσεως της εν λόγω ελίτ. Σε αυτό το στάδιο, εντούτοις,
το κυριότερο είναι να αποκτήσουμε επίγνωση των απαιτήσεων και να καταγράψουμε
την εξής αρχή: να προχωρήσουμε πέρα από το γενικό, πολιτικό, προπαγανδιστικό,
λαϊκιστικό στάδιο της φυλετικής επίγνωσης · να φτάσουμε στο εποικοδομητικό,
σοβαρό, διαφοροποιητικό και επιμορφωτικό στάδιο εγκαθιδρύοντας κατάλληλους
οργανισμούς και αναθέτοντας συγκεκριμένες ευθύνες σε εκείνους οι οποίοι
κατέχουν ιστορική καλή τύχη και κατάλληλα προσόντα. Να προχωρήσουμέ πέρα από
απλά λόγια και θεωρίες, σε αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως σχολή
μελλοντικών ηγετών.
Το παρακάτω άρθρο του Βαρόνου Ιουλίου Έβολα δημοσιεύτηκε στο
περιοδικό Regime Fascista τον Μάιο του 1939 υπό τον τίτλο «La Razza quale
Costruttrice dei Capi».
Η ΦΥΛΗ ΩΣ ΓΕΝΝΗΤΩΡ ΗΓΕΤΩΝ
Στο προηγούμενο άρθρο μας στο Diorama αναρωτηθήκαμε για το
αν εκτός από τις γενικές εφαρμογές της φυλετικής και εθνικής υγιεινής και
φυσικά την υπεράσπιση της γενετικής κληρονομιάς μας ενάντια στην επιμειξία και
τον υβριδισμό, το δόγμα της φυλής θα έπρεπε να περιοριστεί στο να είναι ένα
ζήτημα «διδασκαλίας» ή αν στην χώρα μας θα έπρεπε αργά ή γρήγορα να γίνει η
βάση μίας αληθινής «μορφώσεως»,με ειδικές αποστολές πνευματικής και πολιτικής
φύσεως σχετικές με μία συγκεκριμένη φυλετική αριστοκρατία. Με άλλα λόγια πρέπει
να εξεταστεί το αν, δεδομένων παρομοίων αναγκών, θα έπρεπε να επιχειρήσουμε
στην πατρίδα μας σχέδια παρόμοια με αυτά του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού, ο
οποίος παρότι αποτελεί πιο πρόσφατη εξέλιξη από τον Ιταλικό Φασισμό έχει
προσλάβει ήδη συμπαγή μορφή, όπως η ίδρυση της Σχολής Αδόλφος Χίτλερ, των
δοκίμων του Τάγματος του Όρντενσμπουργκ, των σωμάτων S.S. και των σχολών τους
για ηγέτες, και της εθνικής Politische Hermehunganstante. Στην πραγματικότητα
όλα αυτά τα Γερμανικά ιδρύματα δείχνουν μία σαφή πρόθεση διενέργειας πολιτικής
επιλογής, στην οποία οι φυλετικές προϋποθέσεις πρέπει να έχουν ένα θεμελιώδη
ρόλο και την αξία μίας πραγματικής διαπλαστικής δυνάμεως.
Η ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΗΓΕΤΙΚΗ ΤΑΞΗ
Γενικώς πρέπει να αναγνωριστεί ότι το πρόβλημα της
μελλοντικής άρχουσας τάξεως είναι ένα από τα πιο ουσιαστικά για τα κινήματα παλινορθωτικής
φύσεως: μπορεί να αναβληθεί κατά τα πρώτα στάδια του αγώνα για την κατάκτηση
της εξουσίας και την εδραίωση ενάντια σε εξωτερικούς εχθρούς, σε μία δεύτερη
φάση όμως πρέπει να αντιμετωπιστεί ώστε να διαιωνιστεί και να σταθεροποιηθεί
εκείνος ο οργανισμός τον οποίον δημιούργησε η εκδήλωση των «ανδρών του
πεπρωμένου».Μακράν από το να περιορισθεί στην ακαδημαϊκή σφαίρα ή να εξαντληθεί
εντός πολιτισμικών ή προπαγανδιστικών μορφών, το δόγμα της φυλής θα πρέπει ως
εκ τούτου να συνεισφέρει στην επίτευξη ενός τέτοιου σκοπού. Φυσικά εδώ είναι
προαπαιτούμενο το γεγονός ότι, ένα τέτοιο δόγμα γίνεται αντιληπτό σφαιρικώς και
ως εκ τούτου δεν είναι περιορισμένο στην ανθρωπολογική και βιολογική σφαίρα
(«φυλετισμός του πρώτου βαθμού»), αλλά θεωρεί την φυλή ως μία πραγματικότητα
της ψυχής, του χαρακτήρος και του τρόπου ζωής και τελικά ως «όψη του κόσμου»
και ως φυλή του πνεύματος («φυλετισμός του δεύτερου και τρίτου βαθμού»).
Κάθε είδους αδιάκριτη εθνική αλλοίωση είναι, αφενός συνέπεια
μίας εκφυλισμένης εσωτερικής ευαισθησίας και της τυραννίας των υλιστικών,
ατομικιστικών και συναισθηματικών απόψεων και αφετέρου η αιτία του περαιτέρω
εκφυλισμού λαών και πολιτισμών · αυτό πρέπει να λαμβάνεται σταθερά υπ’ όψιν
.Για αυτόν τον λόγο ακριβείς θεωρήσεις «φυλετισμού του πρώτου βαθμού» δεν θα
έπρεπε να παραμεληθούν στην δημιουργία μιας νέας άρχουσας τάξεως και παρούσης
της καταστάσεως, προπαντός στην Ιταλία, δεν είναι αδύνατο φυσικά χαρακτηριστικά
ασυνήθιστα για μία δεδομένη φυλή να συνοδεύονται από ψυχικά χαρακτηριστικά
ανήκοντα σε μία διαφορετική φυλή. Εντούτοις δεν μπορεί να αμφισβητηθεί το
γεγονός ότι, εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις, όταν η έρευνα και η
συνεπακόλουθη επιλογή έχουν περιορισθεί σε μία σφαίρα καθορισμένη από την
αντιστοιχία στον φυλετικό σωματικό τύπο τον οποίο θεωρούμε υψηλότερο,
συγκεκριμένα τον Βόρειο Άριο, είναι πιο πιθανό να βρούμε τις αντίστοιχες
πνευματικές ποιότητες από ότι θα βρίσκαμε μέσω τυχαίας έρευνας, η οποία θα
αγνοούσε την φυλετική σωματική τυπολογία και αυτό, το ίσως θαμμένο, αλλά
απίθανο να εξαφανισθεί εντελώς σημάδι μίας κληρονομικότητος και μίας καταγωγής,
το οποίο μία σχετική φυλετική καθαρότητα συναπαρτίζει υπό μία φυσική και
ανθρωπολογική έννοια. Και ούτε τα πλεονεκτήματα των αποτελεσμάτων της ένδοξης
δράσεως και των ορατών υποδειγμάτων μπορούν να αγνοηθούν, κάθε φορά που οι
ηγέτες έχουν μίαν ιδιαίτερη αρρενωπή παρουσία · είναι κατά την κοινή αντίληψη
της εκφράσεως μάλλον «εύ-γενείς» παρά μικροί, διοπτροφόροι, ασθενικοί, φυλετικά
σύμμεικτοι άνθρωποι.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ
-wzor.jpg)
