Η σκέψη του Duce ως φυσική και πνευματική επαναστατική ενέργεια: βιβλιοκριτική του Gabriele Adinolfi για το βιβλίο «Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία» του Adriano Scianca (Altaforte Edizioni)
Me ne frego
«Το περήφανο μότο των Squadristi "Δεν με νοιάζει" γραμμένο στους επιδέσμους ενός τραύματος, δεν είναι μόνο μια στωική φιλοσοφική πράξη, δεν είναι μόνο το απόσταγμα ενός πολιτικού δόγματος , είναι και η εκπαίδευση στην μάχη, η αποδοχή των κινδύνων που αυτή φέρνει, είναι το νέο στυλ της Ιταλικής ζωής. Έτσι ο Φασιστής αποδέχεται, αγαπά την ζωή. Αγνοεί και θεωρεί δειλία την αυτοκτονία. Αντιλαμβάνεται την ζωή ως χρέος, ανύψωση, κατάκτηση. Η ζωή που πρέπει να είναι υψηλή και πλήρης. Βιωμένη ως τέτοια (καθεαυτή) μα πάνω από όλα για τους άλλους, κοντινούς και μακρινούς, παρόντες και μελλοντικούς»
Mussolini
Παρά το ιστορικό γεγονός ότι και οι Έλληνες Επίστρατοι των Νοεμβριανών (18-19/11/1916) υπήρξαν πρόδρομοι του Φασισμού στην Ευρώπη - σχετική μελέτη εδώ - είναι αναμφισβήτητη η θέση ότι η γειτονική Ιταλία υπήρξε η μήτρα της Εθνικοεπαναστατικής σκέψης.
Άνευ αυτής δεν θα είχαν υπάρξει στην ιστορική πορεία οι
Αντιδημοκρατικές Επαναστάσεις, τα κινήματα και τα κόμματα, οι ένοπλες
ομάδες της πραγματικής εθνικής αντίστασης και η σημερινή φωνή μιας Ευρώπης που αρνείται να υποταχθεί στους
παγκόσμιους τοκογλύφους και τους δήμιους των ημερών μας.
Ο Mussolini
για
αυτούς που δεν διαβάζουν μέσα από παραμορφωτικούς φακούς την ιστορία υπήρξε ο
Τελευταίος Ρωμαίος, ο Λύκος της Ρώμης, ο οξυδερκής Επαναστάτης που ξεκίνησε από
τον αναρχοσυνδικαλισμό για να καταλήξει στον Φασισμό. Μαζί με άλλους μαχητές κωδικοποίησε
μια νέα πολιτική θεωρία που ήταν παράλληλα μια πρόταση ζωής. Αυτή η ιδεολογία υπήρξε παράδειγμα για
ολόκληρη την Ευρώπη αλλά και για λαούς που βρίσκονταν αρκετά μακριά από την
Γηραιά Ήπειρο.
Ήταν αυτός που παρά τα τραγικά λάθη, τις προδοσίες, τις συκοφαντίες και την λάσπη, την
πολεμική των αστικών δημοκρατιών συνέβαλλε στην προετοιμασία για την Μεγάλη
Μάχη ενώ υπήρξε κυρίως η δική του σκέψη ο σπόρος για την αναγέννηση των ιδεών μετά
το ’45. Υπήρξε ειλικρινής όταν έλεγε ότι «ο Φασισμός είναι η εκκλησία των
αιρέσεων».
Τα τελευταία χρόνια τόσο το ενδιαφέρον αλλά και οι εκδόσεις για την ζωή του, το
έργο του, την πολυτάραχη διαδρομή του έχουν αυξηθεί αφού ο ιστορικός αναθεωρητισμός
προβάλλει απόψεις που υιοθετούν οι πραγματικοί Εχθροί του Καθεστώτος. Αυτοί που
δεν συμβιβάζονται, που δεν διαθέτουν δηλώσεις μετανοίας, που δεν υποχωρούν
μπροστά στον αντιφασιστικό όχλο.
Το παρακάτω άρθρο το έχει γράψει ο Gabriele Adinolfi και είναι μια ενδελεχή
ματιά στο βιβλίο του Adriano
Scianca «Mussolini
e la filosofia». Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Il Primato Nazionale.
Δείτε εδώ και εδώ παλαιότερες αναρτήσεις για τον Gabriele Adinolfi: Αποκλειστική συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο και την Ελεύθερη Τηλεόραση
«Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία», η σκέψη του Duce ως
φυσική και πνευματική επαναστατική ενέργεια.
Ρώμη, 22 Οκτωβρίου
Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία είναι ένα από τα λίγα
βιβλία που δεν διάβασα με μια ανάσα. Συνήθως, αυτά που "καταναλώνω"
είναι μυθιστορήματα των οποίων η ατμόσφαιρα με αιχμαλωτίζει και τα οποία
προσπαθώ σκόπιμα να παρατείνω όσο το δυνατόν περισσότερο. Όπως το Shogun ή το
Musashi. Από την άλλη πλευρά, διάβασα το δοκίμιο του Adriano Scianca αργά
επειδή είναι τόσο πλούσιο και αρθρωτό που μία και μόνο ανάγνωση θα ήταν
ανεπαρκής, ενώ αν ήταν γρήγορη θα ήταν άχρηστη.
Ένα βιβλίο στο επίπεδο του De Felice
Το ερώτημα είναι πώς τα κατάφερε και το έγραψε.
Προϋποθέτει καταρχάς μια τεράστια και σε βάθος γνώση του θέματος, επομένως μια
εξαιρετική μνήμη, γιατί είναι εκπληκτικό πώς μπορεί κανείς να θυμηθεί πού και
πότε ο Μουσολίνι είπε ή έγραψε αυτήν την πρόταση, πότε και πού διάβασε και
μελέτησε τη σκέψη αυτού ή εκείνου, πού και πότε αναφέρθηκε η συνάντηση του με
αυτόν τον φιλόσοφο, πού και πότε αυτή η συνάντηση αντανακλούσε μια πολιτική
επιλογή. Τέλος, υπάρχει η δυνατότητα συνένωσης της σκέψης, τόσο με την
διαχρονική έννοια όσο και με αυτή της καθεαυτό λογικής, επομένως των λογικών
συνδέσεων: εξαιρετικό.
Έχω πει πολλές φορές ότι ο Adriano είναι εκτός του
χρόνου. Σήμερα που γράφουμε για τον εαυτό μας, που παίρνουμε συντομεύσεις, που
προχωράμε με το αντιγραφή / επικόλληση και βάζουμε εμβόλιμες απλοϊκές
προτάσεις, σύμφωνα με τους αφορισμούς του Baci Perugina, ο Scianca προφανώς
προέρχεται από άλλη εποχή. Παρόλο που προέρχεται από μια σοβαρή και πολιτισμένη
εποχή, ακόμη και εκεί ξεχωρίζει. Αυτό το τελευταίο βιβλίο δεν έχει τίποτα να
ζηλέψει, όσον αφορά τη σοβαρότητα και την αυστηρότητα των μελετών σχετικά με το
Duce, στα έργα του De Felice, και είναι εξαιρετικά ανώτερο από άλλες φιλόδοξες
αλλά αποτυχημένες προσπάθειες, όπως αυτές του Bocca.
Ο ψεύτικος μύθος της προοδευτικής κουλτούρας
Το βιβλίο είναι εντυπωσιακό και πολλά πράγματα
προκύπτουν από αυτό. Πρώτα απ 'όλα, η μεγάλη δίψα για γνώση και η φανταστική
νοημοσύνη, τόσο αναλυτική όσο και συνθετική, του Μουσολίνι, ο οποίος μεταξύ των
νεώτερων (στμ των νεώτερων χρόνων) πολιτικών σε αυτό είναι σίγουρα ο καλύτερος
μαζί με τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Εξ ου και ο πολιτιστικός πλούτος και η μεγάλη
παγκόσμια ενσυναίσθηση του Φασισμού. Αντιμετωπίζοντας τους επικριτές, εκείνων
των καημένων ανθρώπων ότι «ο φασισμός δεν έχει πολιτισμό» και ότι «ο πολιτισμός
είναι αριστερός». Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ψεύτικο: το πρώτο μισό
του εικοστού αιώνα γνώριζε παγκοσμίως μόνο δύο πολιτιστικούς κλάδους, μερικές
φορές αντιθετικούς, άλλωτε σε συμφωνία: ο Φασιστής και ο Αντιδραστικός. Η
προοδευτική «κουλτούρα» βρήκε άσυλο στα περιθώρια των κοινωνιολογικών,
ψυχολογικών και οικονομικών κατηγοριών, άλλο ακόμη και εκεί ήταν υποδεέστερη.
Ήταν μόνο στρατιωτικά που επιβλήθηκε και κυριάρχησε στο δεύτερο μισό του
περασμένου αιώνα και παρήγαγε "αποπολιτιστικοποίηση", με κάποιες
εσκεμμένες ή αναγκαστικές αιρετικές εξαιρέσεις. Είναι καλό όχι μόνο να το
θυμόμαστε αλλά και να κάνουμε μια σύγκριση και ο Scianca μας βοηθάει πολύ σε
αυτό.
Ο Μουσολίνι μεταξύ Μαρξ και Νίτσε
Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία δεν είναι η σχέση μεταξύ
ενός ερασιτέχνη και του αντικειμένου της απόλαυσης του, είναι μια συνεχής
αναζήτηση γνώσης, υπαρξιακής, κοινωνικής, πολιτισμικής. Υπάρχει Μουσολίνι ο
"ζωτικιστής", ο ιδεαλιστής, ο φυλετιστής, ο πολιτικός ηγέτης. Υπάρχει
ο αναγνώστης των Μαρξ, Σορέλ, Χέγκελ, Μακιαβέλλι, Οριάνι, υπάρχει ο συνομιλητής
του Gentile, υπάρχει η μορφή που αναγνωρίζεται από τους κύκλους των Νιτσεϊκων
παγκοσμίως ως "διαιτητής" στις διαμάχες για τον Νίτσε, έως το σημείο
να θεωρείται αυθεντία ακόμη και στο Τρίτο Ράιχ. Υπάρχει ο Μουσολίνι στους
οποίους οι Heidegger, Schmitt και Spengler στρέφονται επανειλημμένα. Η
αλληλογραφία με τον Φρόυντ λείπει, αλλά δεν είναι απαραίτητη. Υπάρχει η σχέση
με τον Πιραντέλλο όπως και με τον Έβολα, υπάρχει η σκέψη για τον Πλάτωνα,
υπάρχει ακόμη και το εξαιρετικό όραμα του Μουσολίνι για το θρησκευτικό ζήτημα
(παγανισμός ή / και χριστιανισμός), για την αστική τάξη και για τη λευκή φυλή
ως παρακμή και η αντιπρόταση για την πνευματική, ψυχολογική και επαναστατική
φυλετική λογική, μόνο σχετικώς βιολογική.
Συγκεκριμένα, θα πρέπει να συγχαρούμε τον συγγραφέα για
το ότι είχε το θάρρος να αντιμετωπίσει το ζήτημα χωρίς συμπλέγματα και να λάβει
υπόψη του όλα τα μέρη που συμμετείχαν. Από αυτό αναδύεται - και για εκείνους
που δεν έχουν προκαταλήψεις ιδεών για τον Duce, δεν αποτελεί έκπληξη, αλλά μια
τελειοποιημένη επιβεβαίωση - η εικόνα ενός ανθρώπου που ασχολείται ακούραστα με
την αναγέννηση του συγκεκριμένου και του γενικού. Όποιος έχει αφεθεί να
παρεκκλίνει από τα ψεύτικα στερεότυπα, είτε τα παίρνει από τα αριστερά είτε από
τα δεξιά, θα εκπλαγεί από αυτό που εμείς δεν αποκηρύξαμε ποτέ. Όπως ο Scianca
δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει, ο Μουσολίνι ήταν πάντα διαποτισμένος από ένα
ευρύ όραμα, αρχικά κοσμοπολίτικο, του οποίου δεν σταμάτησε ποτέ να επιδιώκει
την οικουμενικότητα, ενεργοποιώντας τις εθνικές ιδιότητες και δυνατότητες για
το σκοπό αυτό.
Είναι ο Φασισμός που απορροφά τον Εθνικισμό
Ο συγγραφέας γράφει: «Ο Εθνικισμός του Μουσολίνι είναι ένα πολύ λιγότερο προφανές θέμα από ό, τι μπορεί να σκεφτεί κανείς. Η ισοδυναμία, ή ακόμα και η συνέχεια του Εθνικισμού και του Φασισμού θεωρούνται δεδομένα για πολύ καιρό από τους ιστορικούς και εξακολουθεί να είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στη δημοσιογραφική συζήτηση. Ωστόσο, τα πράγματα είναι διαφορετικά». Ο Del Noce παραθέτει: «Δεν υπάρχει κάποιου είδους ιδανική συνέχεια μεταξύ Εθνικισμού και Φασισμού. Δεν είναι η ιδεολογία της Action Française που προετοίμασε τον Φασισμό, αλλά αντίθετα ο Φασισμός που απορρόφησε τον Εθνικισμό».
Και στο τέλος του έργου ο Adriano Scianca αναφέρει τι
είπε ο Mussolini στη νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού Maddalena Mollier τον Μάρτιο
του 1945 στην κατοικία της στο Gragnano. Τα γερμανικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά
και τα ιταλικά ζητήματα - είπε ο Duce - δεν θα είχαν πλέον κανένα ενδιαφέρον,
μόνο η Ευρώπη θα το είχε, ως Ευρωπαϊκό Μπλοκ. Το ξέραμε αυτό και δεν αλλάξαμε
ποτέ γνώμη για αυτό. Πέρα από αυτό το συμπέρασμα, το οποίο φαίνεται απαραίτητο
για εμάς, ο Adriano πρέπει να επαινείται για το ότι μπορεί να εκφράσει την
πολυπλοκότητα της σκέψης του Μουσολίνι ως μια φωτισμένη από το μυαλό φυσική και
πνευματική επαναστατική ενέργεια: μια ιδιαίτερη αλλά και καθολική δράση που
στοχεύει στην επαναστατική αναγέννηση του Πολιτισμού, προσανατολισμένη από την φιλοσοφία. Από το νήμα της Σόφιας (στμ. λογοπαίγνιο filο=νήμα).
Συγχαρητήρια!
Gabriele Adinolfi
Μετάφραση: Τίτος
Βιβλιοπαρουσίαση: Soldiers, Anarchs & Ideologues - Heroes of the Conservative Revolution
Benito Mussolini: Το Κράτος
«Το κράτος, με την τερατώδη, φοβερή μηχανή του, μας προκαλεί
ένα αίσθημα ασφυξίας. Το άτομο μπορούσε να υποφέρει το κράτος, για όσο διάστημα
αυτό περιοριζόταν στις στρατιωτικές και αστυνομικές λειτουργίες του· όμως, σήμερα, το κράτος είναι τα πάντα: τραπεζίτης,
τοκογλύφος, ιδιοκτήτης σπιτιών, πλοιοκτήτης, προμηθευτής, ασφαλιστής, ταχυδρομικός,
σιδηροδρομικός, επιχειρηματίας, δάσκαλος, καθηγητής, έμπορος καπνού και άλλα πολλά
ακόμα που έχουν επιπροστεθεί στις πρότερες κρατικές λειτουργίες του αστυνομικού,
του δικαστή, του δεσμοφύλακα και του φοροεισπράκτορα.
"Το κράτος, αυτός ο Μολώχ με την τρομερή όψη, παίρνει
τα πάντα, κάνει τα πάντα, γνωρίζει τα πάντα και αφανίζει τα πάντα. Κάθε
λειτουργία του κράτους αποτελεί μία συμφορά. Η τέχνη του κράτους είναι μία
συμφορά. Το ίδιο και η κρατική ιδιοκτησία της ναυτιλίας καθώς και η κρατική
παροχή των αναγκαίων προ το ζην και η λιτανεία θα μπορούσε να επεκταθεί στο
άπειρο...
Εάν οι άνθρωποι είχαν έστω και μία αμυδρή ιδέα της αβύσσου
προς την οποία σπρώχνονται, θα αυξανόταν ο αριθμός των αυτοκτονιών, διότι
τείνουμε να φθάσουμε στην πλήρη καταστροφή της ανθρώπινης προσωπικότητας. Το
κράτος είναι μία τρομερή μηχανή που καταβροχθίζει ζωντανούς ανθρώπους και μετά
τους ξερνάει σαν άψυχα μηδενικά.
Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει πλέον καθόλου μυστικά, καθόλου εσωτερικότητα, είτε στο υλικό είτε στο πνευματικό επίπεδο. Κάθε γωνία της είναι διαπερατή, κάθε κίνηση της μετρήσιμη. Ο καθένας είναι κλεισμένος στο κελί του και αριθμημένος, όπως ακριβώς σε μία φυλακή»
Σε λίγες ημέρες θα κυκλοφορήσει το νέο τεύχος του περιοδικού «Ένζυμο»
https://ellinikosblog.wordpress.com/
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Κρέων καὶ Ἀντιγόνη
σήμερα, ἄρθρο τῆς σύνταξης
Πανσυμμοριτισμός: Ἡ
νέα μορφὴ τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, ἄρθρο τῆς σύνταξης
Γιὰ την Δίκη, ἄρθρο
τῆς σύνταξης
Ἡ Νέα Ἱερὰ Ἐξέτασις,
τοῦ Ἀλαῖν ντὲ Μπενουᾶ
Τὸ μετα-νεωτερικὸ
προσωπεῖο τοῦ Ἰανοῦ. Μιὰ εἰσαγωγὴ στὴ γενεαλογία τῆς ἐπαναστατικῆς μεταφυσικῆς,
τοῦ Ἀθανασίου Γεωργιλᾶ
Ὁ κορωνοϊός, ἡ
κοινωνικὴ μηχανικὴ καὶ ἡ χειραγώγηση τῶν μαζῶν, τοῦ Λουσιὲν Σερίζ
Κάτοπτρον Ἡγεμόνος
– Βασιλικός Ἀνδριάς – Λόγος Ἠθικός, τοῦ Νικηφόρου Βλεμμύδη
Ὁ Ζῆβ Στέρνχελ καὶ
οἱ ἀριστερές καταβολές τοῦ φασισμοῦ. Ὁ φασισμός ὡς γέννημα τῆς Ἀριστερᾶς, τοῦ Ἔρβιν
Ρόμπερτσον
Οἱ Ἀντίφα χωρίς
κουκούλα, τοῦ Φερνάρδου Λὲ Πίκ
Ὁ Ντῖνος
Χριστιανόπουλος γιὰ τους ἐθνομηδενιστές ἱστορικούς
ΒΙΟΙ ΗΡΩΩΝ : Ὁ Ἴων Δραγούμης καὶ ἡ ζωὴ ὡς πνευματικὴ μάχη, τοῦ Σταμάτη Μαμούτου
🇦🇲 Adana Project - Zartir Lao / Զարթիր Լաո 🇦🇲
Οι Αρμένιοι δεν ακολουθούν τα συφιλιδικά διδάγματα του παγκόσμιου αντιφασισμού, της νέας αριστεράς και των διεθνών τοκογλύφων και παλεύουν για την Πατρίδα και την Ελευθερία. Οι γιοι και οι κόρες του μυθικού Καυκάσου, οι σκληροί τιμωροί των βασανιστών και μικτής καταγωγής Νεότουρκων, οι απόγονοι των Αντικομμουνιστικών εθελοντικών μονάδων που πολέμησαν μαζί με τους Εθνικοσοσιαλιστές, παλιοί μαχητές του Μυστικού Αρμενικού Στρατού (ASALA) άνδρες και γυναίκες ακόμη και παιδιά όλοι ενωμένοι κάτω από τα φυλετικά λάβαρα της παράδοσης πολεμούν για πολλοστή φορά απέναντι στις αιμοσταγείς ορδές της Ασίας υπερασπιζόμενοι εστίες και ιερά.
Μόνοι τους χωρίς ουσιαστική βοήθεια αφού ο Σιωνιστής Trump σφυρίζει αδιάφορα, ο γνωστός «Ιανός» Πούτιν νίπτει τας χείρας του - ας μην ξεχνάμε ότι οι Σοβιετικοί πάντα υποστήριζαν τους Αζέρους - το ΝΑΤΟ και ο ΟΗΕ αδιαφορούν πλήρως και ο Ισλαμοκαπιταλιστής Ερντογάν με λεφτά του Κατάρ εκπαιδεύει μισθοφόρους για να σφάξουν και να βιάσουν. Δεν θα πρέπει να μην αποκαλύψουμε τον καίριο ρόλο του Ισραήλ που στέλνει με αεροπορικά φορτία όπλα στους Αζέρους αφού ο τελικός στόχος και σκοπός είναι η μελλοντική επίθεση στο Ιράν με την συνδρομή ενός μέρους της εν λόγω μειονότητας που υπάρχει στην γη των Περσών. Αναμενόμενη και η αηδιαστική στάση του Μητσοτάκη απέναντι στην πολιτική της Άγκυρας, εκκωφαντική και η σιωπή του Βαρθολομαίου και του Ιερώνυμου αφού εξυπηρετούν συμφέροντα των Αμερικανών και των Σιωνιστών. Τα ίδια έπραξαν στα γεγονότα της Λιβύης, Υεμένης και Συρίας.
Τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ που καθοδηγούνται από τους γνωστούς επιχειρηματίες επιλέγουν να παρουσιάζουν τα πράγματα σύμφωνα με τις οδηγίες της κυβέρνησης ενώ οι πορείες και οι διαμαρτυρίες περιορίστηκαν στους κύκλους της Αρμενικής κοινότητας και γρήγορα εξαφανίστηκαν από την επικαιρότητα. Όμως οι υπερασπιστές της Αρμενίας βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του πυρός μαζί με Έλληνες και Ελληνοαρμένιους που πήγαν εθελοντικά για να υπερασπιστούν κοινές αξίες και ιδανικά. Ο αγώνας τους είναι παράδειγμα για τον Ελληνικό Λαό που αδυνατεί να αφυπνιστεί και να εξεγερθεί απέναντι στους εξουσιαστές και τους λακέδες των πρεσβειών.
Ο Che Guevara και η Συντηρητική Επανάσταση
μετάφραση: Zero Schizo
Στις 14 Ιουνίου γιορτάσαμε την 90η επέτειο από τη
γέννηση του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Το Διαδίκτυο αντέδρασε με έναν εκπληκτικά
περίεργο τρόπο: η πλειοψηφία δημοσίευσε κάτι στη μνήμη του, ενώ οι εχθροί του
περιορίστηκαν σε δύο κατηγορίες: φιλελεύθεροι και «νεοναζί», τους οποίους, ως
συνήθως, τους πιάνει υστερία με την απλή αναφορά του comandante.
Ωστόσο, ας εμβαθύνουμε σε αυτό το ζήτημα: πού τοποθετείται ο
Τσε Γκεβάρα στον άξονα αριστερά και δεξιά; Δεν είναι σημαντική αυτή η πτυχή της σύνθεσής του, στην προοπτική της
Συντηρητικής Επανάστασης; Τα τελευταία χρόνια έχουν δημοσιευτεί πολλές αναφορές
σχετικά με το ότι ο Ισπανός caudillo Franco
και ο ηγέτης της Αργεντινής Peron
είχαν σχέσεις με τον Che
και τον Fidel. Από μια
τυπική ιδεολογική άποψη, αυτό θα έπρεπε να ήταν αδιανόητο, αλλά στην πράξη δεν
ήταν. Ποιο είναι το κλειδί; Ποιος είναι ο οικονομικός χαρακτήρας της
Συντηρητικής Επανάστασης, στον οποία συνέβαλε και ο Τσε Γκεβάρα;
Η απάντηση μπορεί να βρεθεί στον Immanuel Wallerstein: πρόκειται για
την αντίσταση στην εμπορευματοποίηση των εδαφών και της προλεταριοποίησης της
εργασίας, αυτές οι δύο πραγματικότητες του παγκόσμιου καπιταλιστικού
συστήματος. Κάθε πολιτική δύναμη που υπονομεύει αυτές τις δύο πραγματικότητες
ανοίγει την πόρτα στην απελευθέρωση. Και αυτό συνέβη κατά την εποχή του Arbenz στη Γουατεμάλα, κατά
τη διάρκεια του καθεστώτος του οποίου ο Che Guevara ξεκίνησε την πολιτική του πορεία, όταν ο Arbenz εθνικοποίησε την
Αμερικανική Πολυεθνική Εταιρεία Φρούτων.
Είναι τα υπαρκτά κινήματα της αριστεράς ικανά να
καταπολεμήσουν την εμπορευματοποίηση των εδαφών και τον προλεταριοποίηση της
εργασίας; Όχι. Οι ίδιοι είναι πλέον διαζευγμένοι από τη γη, οι ίδιοι είναι
παγκοσμιοποιητές, καλωσορίζουν μόνο την ελεύθερη κυκλοφορία ορδών μεταναστών
από τη μια χώρα στην άλλη, ενώ εν τω μεταξύ, στο εσωτερικό του παραδείγματος
της Συντηρητικής Επανάστασης, θα πρέπει να γίνουν προσπάθειες να ενωθούν οι
αγρότες και το εργατικό δυναμικό της χώρας. Υπό αυτήν την έννοια, αυτό που
έκανε ο Τσε Γκεβάρα και αυτό που έκανε ο Sub-comadante
Μάρκος αργότερα, είναι μια βαθιά συντηρητική πράξη.
Η πραγματική επανάσταση, η φιλελεύθερη επανάσταση για την
προώθηση της προλεταριοποίησης της εργασίας και της εμπορευματοποίησης των
εδαφών, πραγματοποιείται στη σύγχρονη εποχή από το ΔΝΤ. Κατά συνέπεια, όλες οι
εξεγέρσεις εναντίον του, είτε από τα κάτω προς τα πάνω είτε, όπως στη Μαλαισία
υπό τον Mahathir Mohammad, από πάνω προς τα κάτω, είναι ουσιαστικά
αντεπαναστατικές ή, πιο συγκεκριμένα, «η αντίσταση στην επανάσταση», σύμφωνα με
τον De
Maistre. Και
αυτό είναι άλλο ένα μάθημα από τον Τσε Γκεβάρα, τον εκ γενετής αριστοκράτη και
Ιρλανδό-Ισπανό ευγενή (κάτι για το οποίο ήταν πάντα περήφανος και κάτι που η
αριστερά είναι ανίκανη να καταλάβει), υπερασπιστής του λαού του από έφεση.
Αυτό το μάθημα είναι σημαντικό, αλλά δεν είναι το τελευταίο.
Το τελευταίο είναι πιθανώς τα λόγια του ότι η ζωή ενός προσώπου και η ζωή ενός
λαού είναι πολυτιμότερη από οποιοδήποτε χρηματικό ποσό. Αυτός είναι ο λόγος που
οι χρηματοπιστωτές του κόσμου τον μισούν τόσο πολύ. Αυτή η αξία δεν τηρείται
από την πλειοψηφία των ηγεμόνων του σύγχρονου κόσμου, οι οποίοι για χάρη του
πλεονάσματος του προϋπολογισμού, είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν ακόμη και τη ζωή
των δικών τους ανθρώπων, χωρίς να αναφέρουμε εκείνη των ξένων (στμ. Στην Ελλάδα
αυτή η σειρά προτεραιότητας είναι ανάποδα). Αλλά μερικές φορές υπάρχουν
άνθρωποι που εμφανίζονται από το πουθενά σε αυτόν τον κόσμο, άνθρωποι που
αναποδογυρίζουν τα χρηματοπιστωτικά τραπέζια και μας υπενθυμίζουν ότι υπάρχει
μια άλλη διάσταση, μια άλλη πραγματικότητα και μια άλλη ηθική.
Hasta siempre, Comandante!
Μετάφραση στα Ελληνικά: Τίτος
Ένα επίκαιρο απόσπασμα από το άρθρο: "Ο Φασισμός και η Καλλιτεχνική Πρωτοπορία"
"Η Δεξιά και οι αστοί σίγουρα δεν έφεραν τον Φασισμό,
ήταν οι ποιητές - στρατιώτες, ήταν ο φουτουρισμός και η αντι- αστική επανάστασή
του.
Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη των ιστορικών είναι η επισήμανση
ότι το Φασιστικό κίνημα γεννήθηκε από τα δεξιά, από τον κλήρο και τους αστούς,
είναι μια παραμόρφωση που έχει παραμείνει στο μυαλό του κόσμου. Ο Φασισμός
γεννήθηκε από τα αριστερά, από το εργατικό κίνημα αλλά και από τα χαρακώματα
και την ποίηση.
Η Ιταλία, όπως πολλοί άλλοι λαοί εντάχθηκαν στη σύγκρουση
του Μεγάλου Πολέμου (Α'ΠΠ), σε μια αντιπαράθεση που θα άλλαζε την ίδια την
ιστορία του πολέμου και θα εγκαινίαζε μια νέα εποχή, αυτή των Ολικών
Κινητοποιήσεων.
Τα χαρακώματα, η λάσπη, η κίνηση, όλη η τεχνική στην
υπηρεσία του πολέμου, το ή κινητοποιήσε
ή πεθαίνεις, ή πυροβολείς ή σε πυροβολούν, μια ολόκληρη γενιά έλαβε το βάπτισμα
του πυρός σε αυτό το σφαγείο που άλλαξε την ιστορία εντελώς.
Μπορώ να διαβεβαιώσω χωρίς αμφιβολία ότι ο D'Annunzio εφηύρε
το Ροκ δεκαετίες πριν από τη σύλληψή του ως ιδέα, οι χειρονομίες του, η
θεατρικότητα του, η μορφή που έδινε στις ομιλίες του και απήγγειλε τα ποιήματά
του, όλη αυτή τη σκηνική παράσταση, ο D'Annunzio ήταν ο πρώτος ροκ σταρ
δεκαετίες πριν από τους David Bowie και Jim Morrison.
Η ιστορία που οι νικητές θέλουν να μας επιβάλουν, η ιδέα ότι
ο Φασισμός ήταν καθαρά μιλιταριστικός και χωρίς καλλιτεχνική ευαισθησία, αυτή
είναι η γενικότερη ιδέα που κυριαρχεί στον κόσμο των τεχνών.
Η Δεξιά και οι αστοί σίγουρα δεν έφεραν τον Φασισμό, ήταν οι
ποιητές - στρατιώτες, ήταν ο φουτουρισμός και η αντι - αστική επανάστασή του.
Σήμερα δεν υπάρχουν εμπροσθοφυλακές αλλά μόδες, η
μεταμοντέρνα τέχνη είναι νεκρή τέχνη, όχι μόνο της λείπει ο σκοπός αλλά και
οποιοσδήποτε επαναστατικός τόνος ανανέωσης του κόσμου, είναι εκεί για να
ανεβάσει το εγώ του καλλιτέχνη.
Ο Φασισμός είναι το παιδί του φουτουρισμού και θα μπορούσε
να θεωρηθεί από μόνος του μια άλλη καλλιτεχνική πρωτοπορία. Η εποχή των
ποιητών - στρατιωτών, των φουτουριστών, εκείνων που ζουν επικίνδυνα έχει παρέλθει
και το σημερινό παράδειγμα κηρύττει μόνο τον ειρηνισμό, τον κονφορμισμό και την
συζητησούλα για την τέχνη σε ένα Starbucks. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κατά τη
διάρκεια των Φασισμών υπήρχε μια πρωτοποριακή και επαναστατική τέχνη
εμπροσθοφυλακής που δεν ξαναεμφανίστηκε από τότε."
Μετάφραση: Τίτος
Ο ρυθμός της ιστορίας: απόσπασμα από τον Otto Strasser
«Στην τρέχουσα ορολογία (αναφορικά με την παρακμάζουσα ιδέα -
Εγώ ως χαρακτηριστικό του φιλελευθερισμού), λοιπόν, μιλάμε για «καπιταλισμό»
όταν ο φιλελευθερισμός κυριαρχεί στο οικονομικό επίπεδο. Μιλάμε για
«ατομικισμό» όταν ο φιλελευθερισμός κυριαρχεί στο ψυχοκοινωνικό επίπεδο (δηλαδή
στο κράτος). Μιλάμε για «υλισμό» όταν ο φιλελευθερισμός κυριαρχεί πολιτισμικά
και στο επίπεδο της ψυχής (δηλαδή σε θρησκευτικά θέματα)
Αυτή η τριάδα του καπιταλισμού, του ατομικισμού και του
υλισμού είναι αυτό που αναγνωρίζουμε ως μια μορφή φιλελευθερισμού στην τρέχουσα
παρακμάζουσα φάση του δυτικού πολιτιστικού κύκλου. Σε αντίθεση με αυτήν την
φιλελεύθερη τριάδα, η ιδέα του συντηρητισμού (ιδέα-Εμείς) εκδηλώνεται επίσης
εξίσου στα τρία επίπεδα της ζωής: ως «σοσιαλισμός» σε οικονομικό επίπεδο. ως
«εθνικισμός» σε διανοητικό-κοινωνικό επίπεδο (το κράτος) και ως «Λαϊκός
Ιδεαλισμός» σε πνευματικό-πολιτιστικό επίπεδο (θρησκεία).
Αυτή η τριάδα του σοσιαλισμού, του εθνικισμού και του λαϊκού
ιδεαλισμού είναι αυτό που διακρίνουμε ως μορφές συντηρητισμού που υπάρχουν στο
προχωρημένο στάδιο του δυτικού πολιτιστικού κύκλου.
[...]
Ο νόμος της Τριαδικής πολικότητας όχι μόνο μας δίνει μια
εντελώς νέα εξήγηση και αξιολόγηση του παρελθόντος, αλλά μας δίνει επίσης μια
αξιολόγηση του παρόντος και μια ερμηνεία του μέλλοντος. Αντιλαμβανόμαστε ότι οι
καιροί πληρούνται, καθώς η κυρίαρχη εποχή του φιλελευθερισμού και των μορφών
της (καπιταλισμός, ατομικισμός και υλισμός) τελειώνουν και από τον Αύγουστο του
1914 το εκκρεμές του ρολογιού της μοίρας έχει κινηθεί προς μια νέα εποχή στην
οποία ο συντηρητισμός θα κυριαρχεί στις μορφές του σοσιαλισμού, του εθνικισμού
και του λαϊκού ιδεαλισμού, του οποίου την ισχυρή εξέγερση και έκρηξη ονομάζουμε
γερμανική επανάσταση»
Η Γερμανία Αύριο, Όττο Στράσσερ, 1940
Μετάφραση: Τίτος
ΑΚΕΛ, μια γερασμένη πολιτική πατσαβούρα
του Λουκά Σταύρου
Η ακελική αριστερά ποτέ δεν υπήρξε επαναστατική. Από την εποχή που αρνήθηκε να συμμετάσχει στον απελευθερωτικό αγώνα συμβάδισε με τους βρετανούς αποικιοκράτες και στη συνέχεια στήριξε το μετα-αποικιακό μόρφωμα της ντόπιας ολιγαρχίας που εξέθρεψε το Μακαριακό κατεστημένο.
Στήριξε επίσης την γραμμή της υποχώρησης που εγκαινίασε ο Μακάριος με τις προδοτικές και κατάπτυστες λεγόμενες συμφωνίες κορυφής του 1977.
Έκτοτε ακολουθεί πιστά αυτή την γραμμή στο εθνικό θέμα αγκαλιάζοντας τους τούρκους, αρνούμενη να δεχτεί πως οι λεγόμενοι τουρκοκύπριοι υπάρχουν μόνο στη φαντασία της , αρνούμενη να δεχθεί την πραγματικότητα της ομογενοποίησης των πάλαι ποτέ τουρκοκυπρίων με τους εκ τουρκίας έποικους και τον τουρκικό κατοχικό στρατό.
Φαντάζονται οι ακελικοί ότι εκεί απέναντι υπάρχουν κάποιοι τουρκοκύπριοι αδελφοί τους καταπιεσμένοι από τους εκ τουρκίας τούρκους που θα σμίξουν ξανά για να κάνουν την αποστρατικοποιημένη Κύπρο που κατά κάποιο τρόπο θα καλυφθεί από μια γυάλα ώστε να μην επηρεάζεται από τα γεωπολιτικά συγκρουόμενα ρεύματα στην ευρύτερη περιοχή.
Η ακελική αριστερά οραματίζεται ένα παράδεισο στην Ανατολική Μεσόγειο δηλαδή έχει θεολογικοποιήσει την πολιτική.
Στα κοινωνικά και πολιτειακά ζητήματα η ακελική αριστερά δεν εκφράζει κάποια επαναστατική ιδέα αλλαγής.
Αποδέχεται γονυπετής τους θεσμούς της καπιταλιστικής τραπεζοκρατικής οικονομίας και πολιτικής εξουσίας στους οποίους συμμετέχει.
Η μοναδική δράση της ακελικής αριστεράς περιορίζεται σε κάποιες συνδικαλιστικές διεκδικήσεις κυρίως των δημοσίων υπαλλήλων που κατόρθωσε να διορίσει κατά την μακρά πορεία των συνεργασιών της με το σύστημα και το ολιγαρχικό κατεστημένο.
Αναφορικά με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα έχει επίσης συμμαχήσει με την ολιγαρχία διότι υπεραμύνεται των ανοικτών συνόρων και της εισροής ξένων εργατών που σαν αποτέλεσμα έχουν την φτωχοποίηση των ντόπιων εργατών και την μετατροπή τους σε μετανάστες. Δηλαδή το ΑΚΕΛ στηρίζει την αντικατάσταση του πληθυσμού από ξένους πάσης εθνικότητας και πολιτισμού.
Στο πολιτειακό ζήτημα το ΑΚΕΛ συμπορεύεται θαυμάσια με τον συγκεντρωτικό κοινοβουλευτισμό και την αυταρχική διαχείριση της εκτελεστικής εξουσίας.
Δέχεται δηλαδή πως οι συμμορίες των κομματικών μηχανισμών έχουν δικαίωμα να ασκούν εξουσία και ο λαός να σιωπά και η μοναδική του πολιτική δραστηριότητα να είναι η επιλογή των εκλεκτών των κομμάτων και μετά να βυθίζεται πάλι στο σκοτεινό τούνελ της σιγής μέχρι τις επόμενες εκλογές.
Το ΑΚΕΛ με λίγα λόγια δεν έχει να προτάξει κάποιο αίτημα λαϊκής πραγματικής εξουσίας.
Αναφορικά με την τυραννία των Βρυξελλών δεν έχει να πει τίποτα.
Απλά τάσσεται υπέρ της ευρωζώνης και της κάθετης σχέσης της κεντρικής ευρωπαϊκής τράπεζας με την ντόπια τραπεζοκρατία.
Κατά τα άλλα βάφεται λαϊκά. Αλλά με όλα τα κοκκινάδια δεν κρύβει το γεγονός ότι είναι μια γερασμένη πατσαβούρα πολιτική πόρνη που αναζητά εραστές στο πεζοδρόμιο του συστήματος της ντόπιας ταξικής τυραννίας και της εθνικής υποτέλειας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Απόσπασμα: P.R.Knudsen: Εθνικοσοσιαλισμός - ένα κίνημα της Αριστεράς.
"Αυτοί οι νέοι αμφισβητίες είναι εχθρικοί απέναντι μας απλά εξαιτίας δεκαετιών εχθρικής προπαγάνδας η οποία όχι μόνο αποξένωσε
ικανούς και ευφυείς ανθρώπους από κάθε είδους κίνημα που πρεσβεύει ανοιχτά τον
Εθνικοσοσιαλισμό, αλλά πέτυχε και να προσελκύσει στο κίνημa μας ένα μεγάλο
αριθμό ατόμων που ταιριάζουν στην προπαγανδιστική εικόνα της για τον
Εθνικοσοσιαλισμό και που ήρθαν γιατί απλούστατα θέλουν να ανταποκριθούν στην
εικόνα αυτή. Θέλουν να είναι τα δολοφονικά, αιμοβόρα τέρατα που περιγράφονται
σε αμέτρητες παραγωγές του Χόλυγουντ και στις περιγραφές του Κίτρινου Τύπου για
τους κακούς «Ναζί».
Για πάρα πολύ καιρό έχουμε δεχθεί τέτοιους ψυχοπαθείς στις
γραμμές μας και για πάρα πολύ καιρό αποτυγχάνουμε να αποσυνδεθούμε από άλλες
τέτοιες οργανώσεις που κάνουν το ίδιο. Το ότι μερικοί αυτοαποκαλούνται
Εθνικοσοσιαλιστές και επιδεικνύουν τη Σβάστικα, δεν τους κάνει Συντρόφους μας!
Πολλές οργανώσεις δεν μπορούν ακόμα να το καταλάβουν αυτό και όσο δεν το
καταλαβαίνουν είναι καταδικασμένες - και, δυστυχώς, το ίδιο ισχύει και για μας,
αν δεν εκμεταλλευόμαστε κάθε ευκαιρία να τους αποκηρύξουμε δημόσια. Πολύ συχνά
λέγεται ότι δεν πρέπει να «βγάζουμε τα άπλυτά μας στη φόρα» μπροστά στους
εχθρούς μας και ότι όλες οι «εσωτερικές διαμάχες» πρέπει να περιορίζονται στους
τέσσερις τοίχους μας. Αλλά αυτά δεν είναι τα δικά μας τα άπλυτα, και βέβαια δεν
πρόκειται για εσωτερική διαμάχη - είναι μια απαραίτητη εκκαθαριστική
επιχείρηση, και πρέπει να γίνει δημόσια.
Ο κόσμος περιμένει ότι θα υποστηρίξουμε κάθε δεξιό που
επισείει τη Σβάστικα και σίγουρα δε μας περιμένει πουθενά κοντά στην Αριστερά,
επειδή τους έχουν πει ξανά και ξανά πως είμαστε δεξιοί. Συνεπώς, πρέπει να τους
δείξουμε ότι τους πληροφόρησαν άσχημα. Η έκπληξη που θα προκληθεί θα κάνει
μερικούς ν ακούσουν τουλάχιστον τι έχουμε να πούμε. Ακόμα, μερικοί άνθρωποι θα
ξανασκεφτούν αυτά που τους έλεγαν για τον Εθνικοσοσιαλισμό όταν αντιληφθούν ότι
τους έλεγαν άλλη μια φορά ψέματα για αυτόν."
P.R.Knudsen: Εθνικοσοσιαλισμός - ένα κίνημα της Αριστεράς.
Η Νέα Ρώμη μας προσφέρει άρτους και θεάματα
And Justice For All
Για το περιεχόμενο της «δίκης του αιώνα» δεν έχουμε να πούμε πολλά. Το συμπέρασμα του κάθε εύλογα σκεπτόμενου ανθρώπου είναι ότι οι δικασθέντες, με τα ανεκδιήγητα πολιτικά τους λάθη και τις απαράδεκτες συμπεριφορές τους, έδωσαν την ευκαιρία στους χυδαίους πολιτικάντηδες του συστήματος εξουσίας να τους φέρουν σε αυτή την δύσκολη θέση μέσα από μια στημένη πολιτικά και δικονομικά διαδικασία.
Εκείνο που θεωρούμε ότι έχει ενδιαφέρον είναι να σχολιάσουμε τα τεκταινόμενα της σημερινής ημέρας. Γιατί η υποκρισία είναι σε πολλές περιπτώσεις το χειρότερο πολιτικό έγκλημα.
-Αν μη τι άλλο είναι αντιφατικό για ορισμένους που θεωρούν τους εαυτούς τους επαναστάτες και αρνούνται την αστική εξουσία να διαδηλώνουν για να πιέσουν την μια πτυχή της εξουσίας (την δικαστική εν προκειμένω) την οποία υποτίθεται ότι πολεμούν, με απώτερο στόχο να καταλήξει σε μια καταδικαστική απόφαση. Τελικά πιστεύετε στην αστική δημοκρατία ή όχι, κύριοι «επαναστάτες»; Γιατί εμάς μας μπερδέψατε (για πολλοστή φορά είναι η αλήθεια).
-Δεν περιμέναμε κάτι λιγότερα χυδαίο από την κυβέρνηση. Αλλά έχει αξία να το αναφέρουμε. Εφόσον αποτελείτε τους θεματοφύλακες της αστικής δημοκρατίας, κύριοι της Δεξιάς, οφείλετε να αφήνετε την δικαιοσύνη να αποφασίζει ανεπηρέαστη. Όχι να την εκβιάζετε με συγκεντρώσεις και mediaκή πίεση. Αλλά φαίνεται ότι γνωρίζετε το κόλπο από την εποχή του «βρώμικου ‘89».
-Για άλλη μια φορά όταν η κυβέρνηση ήθελε να τελειώσει το «πανηγύρι» εμφανίστηκαν κάποιοι αντιφασίστες με καλυμμένα πρόσωπα και ξεκίνησαν επεισόδια. Και για άλλη μια φορά αυτή η κίνηση έδωσε την ευκαιρία στους αστυνομικούς να διαλύσουν την συγκέντρωση. Πόσο κορόιδο μπορεί να είναι κανείς ώστε να μην αντιλαμβάνεται το στημένο του πράγματος;
-Είναι μέρος της παράδοσης των «νοικοκυραίων» της Δεξιάς να στέλνουν στα δικαστήρια τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Μόνο που στις αρχές της δεκαετίας του ’90 είχαν απέναντί τους έναν Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος, έστω και σχεδόν κατάκοιτος, κατάφερε να δώσει στους «νοικοκυραίους» ένα μάθημα που το θυμούνταν για πολλά χρόνια. Αντιθέτως, οι καρνάβαλοι της άκρας δεξιάς, που πολλές φορές έχουν το θράσος να οικειοποιούνται την ιερή έννοια του εθνικισμού, δέχονται διαχρονικά, σαν τα άτακτα παιδάκια, τα ραπίσματα της Δεξιάς παράταξης χωρίς να προβάλουν αντίσταση.
Τέτοιο παράδειγμα υπήρξε ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο οποίος γελοιοποιήθηκε υποστηρίζοντας τον Μητσοτάκη (που του υποσχέθηκε πως θα τον αποφυλάκιζε) και στήριξε, μέσα από τις φυλακές, τη Νέα Δημοκρατία (την ίδια στιγμή που την υποστήριζε ένθερμα κι ο αντίπαλός του Μίκης Θεοδωράκης) και όχι το κόμμα του, την ΕΠΕΝ, σε εκείνη την αλησμόνητη τριπλή εκλογική αναμέτρηση!! Ανάλογη γελοιοποίηση είχε υποστεί και ο "πολύς" αρχηγός του ΕΝΕΚ, Πολύδωρος Δάκογλου την ίδια χρονιά. Στην τωρινή περίπτωση είχαμε μια επανάληψη της περίπτωσης του Ανδρέα Παπανδρέου. Μόνο που τα τωρινά πολιτικά μεγέθη που στοχοποίησε η Δεξιά είναι μικρά και ευκολοχώνευτα για την διαχρονικά κατευθυνόμενη «δικαιοσύνη».
-Έχει σημειολογικό ενδιαφέρον ότι την ίδια ώρα που ο αποχαυνωμένος μέσος Έλληνας πανηγυρίζει για μια «νίκη της δημοκρατίας», οι Τούρκοι συνεχίζουν το έργο του Αττίλα 2 στην Αμμόχωστο. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και το 1974. Φαίνεται πως όταν ο γραικύλος των καιρών μας μιλά για «νίκη της δημοκρατίας» εννοεί τη «νίκη των εξουσιαστών της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης». Τώρα το γιατί τις πανηγυρίζει αυτές τις νίκες είναι άλλη υπόθεση.
- Μέσα σε λίγους μήνες η κυβέρνηση των «νοικοκυραίων» ξέπλυνε το σκάνδαλο των κομματικών δανείων της Τράπεζας Πειραιώς, το σκάνδαλο Novartis (μέσω της τρομοκράτησης της κυρίας Τουλουπάκη) και πολλές υποθέσεις επιχειρηματιών (άλλων «νοικοκυραίων» της αστικής μας κανονικότητας) που αν δικάζονταν σε σοβαρές συνθήκες δύσκολα θα γλίτωναν το κελί. Νοικοκυρεμένα πράγματα, δηλαδή. Αλλά ποιος νοιάζεται; Η Νέα Ρώμη μας προσφέρει άρτους και θεάματα. Υπάρχει το big brother, τα πρωινάδικα, το life style. Να μην έχουμε και παράπονο.
-Την ίδια ώρα που η δικαστική εξουσία σημείωσε την «μεγάλη νίκη της δημοκρατίας», άσκησε και μερικές διώξεις στους Έλληνες πολίτες του Έβρου, που υποστήριξαν τον στρατό μας στην απόκρουση της εισβολής των μεταναστευτικών κυμάτων στην Θράκη, την οποία οργάνωσε ο Ερντογάν κατά την περασμένη άνοιξη. Αλλά δεν πειράζει παιδιά. Αφού ψηφίσατε τους «νοικοκυραίους»…τους υπαλλήλους της Μέρκελ…της φίλης του Ερντογάν. Νομίζετε ότι θα άφηναν να περάσει ατιμώρητη αυτή η προσπάθειά σας να χαλάσετε μια προσυμφωνημένη δουλειά; Αν ναι, την πατήσατε! Και η αλήθεια είναι ότι αυτά και χειρότερα σας αξίζουν, με τα μυαλά που κουβαλάτε. Το ερώτημα είναι τι φταίνε οι εναπομείναντες σοβαροί συμπολίτες (και αληθινοί Έλληνες) να πληρώνουν τις δικές σας επιλογές.
Αλλ’, όταν σπεύδη τις αυτός, χω θεός συνάπτεται
του Καλλίμαχου
Η δίκη της
Χρυσής Αυγής, μια από τις σημαντικότερες δίκες στα ελληνικά πολιτικά και
δικαστικά χρονικά, φτάνει στο τέλος της .Τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα στο Εφετείο, όπου την Τετάρτη 7
Οκτωβρίου το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Αθήνας αναμένεται να
ανακοινώσει την ετυμηγορία του για την ενοχή η μη των κατηγορουμένων, μια
απόφαση με τεράστια πολιτική και ποινική σημασία.
Οι θέσεις
του παρόντος ιστολογίου αναφορικά με τη Χρυσή Αυγή είναι γνωστές σε όσους το
παρακολουθούν. Τα μέλη της συντακτικής ομάδας έχουν επανειλημμένως ασκήσει
δριμύτατη κριτική στο συγκεκριμένο κόμμα, στηλιτεύοντας τα κακώς κείμενα του
και επισημαίνοντας τα τραγικά λάθη (;) της ηγεσίας του, με κύριο υπαίτιο της
τραγικής κατάληξής του τον ίδιο τον αρχηγό του.
Θα θέλαμε
ωστόσο να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Σε όλη τη διάρκεια της πολύχρονης διαδικασίας
υπήρξε ένα κλίμα τρομοκρατίας,
προερχόμενο τόσο από τους antifa και την άκρα αριστερά όσο και από
την φιλελεύθερη δεξιά και τις ακροδεξιές παραφυάδες της, το οποίο - εντελώς
απροκάλυπτα - στήθηκε προκειμένου να επηρεάσει το δικαστήριο ούτως ώστε η
απόφαση που θα εκδώσει να είναι καταδικαστική. Η προσπάθεια επηρεασμού του
δικαστηρίου εντάθηκε εσχάτως , καθώς πλησίαζε η ημέρα της ετυμηγορίας, με
αποτέλεσμα να γίνουμε μάρτυρες απίστευτων καταστάσεων. Είδαμε πρόσφατα τα μέλη
μιας γραφικής "συλλογικότητας"
να τοποθετούν 68 καρέκλες (όσοι και οι κατηγορούμενοι) έξω από το
Εφετείο, μετατρέποντας τον Άρειο Πάγο σε "μπουρδέλο" προκειμένου να
δικαιολογήσουν την διαμαρτυρία τους ως μια "συμβολική παρέμβαση".
Στην πραγματικότητα, όμως, η κίνηση τους αυτή
είχε ξεκάθαρο σκοπό να εκβιάσει την καταδίκη της Χ.Α. Είχαμε ακόμη τη δημοσίευση
μιας σειράς άρθρων σχετικών με τη δίκη (στην γνωστή ναυαρχίδα του αντιφασισμού
"Εφημερίδα των Συντακτών") των επικεφαλής της πολιτικής εξουσίας,
ελάχιστες μόλις ημέρες πριν την έκδοση της δικαστικής απόφασης. Οι πολιτικοί
αρχηγοί , χωρίς κανένα πρόσχημα, προέβησαν σε αυτή την κίνηση προκειμένου να
ασκήσουν επιπλέον πιέσεις στους δικαστικούς λειτουργούς, γεγονός που αποτελεί
ωμή παρέμβαση στο έργο της δικαιοσύνης και αποκαλύπτει για άλλη μια φορά τη
διαφθορά του πολιτικού συστήματος.
https://www.kathimerini.gr/society/561102868/diki-chrysis-aygis-politikoi-archigoi-enonoyn-ti-foni-toys-enantion-tis-nazistikis-apeilis/
Το ένθετο της εφημερίδος των
συντακτών εδώ :
https://issuu.com/efsyn/docs/nisides-xa
Τέλος, ως ...
επιδόρπιο ενός πλούσιου αντιφασιστικού "γεύματος" είχαμε την επίθεση
στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στην Αγία Βαρβάρα και στο Εβραϊκό νεκροταφείο Αθηνών.
Στο ίδιο έργο θεατές. Σαφώς και δεν πρόκειται για προβοκάτσια ...
https://www.avgi.gr/politiki/368313_hrysaygites-bandalisan-ta-grafeia-toy-syriza-stin-ag-barbara
https://www.kathimerini.gr/society/561104911/vevilosan-me-nazistika-synthimata-to-evraiko-nekrotafeio-athinon/
Οι ύπουλες
τακτικές και τα βρώμικα όπλα ενός
δυσώδους πολιτικού συστήματος μας
προκαλούν αποστροφή. Τα όσα περιγράψαμε προηγουμένως μας ενοχλούν βαθύτατα και τα καταδικάζουμε -
όχι επειδή υπάρχουν αισθήματα συμπάθειας προς την ηγεσία του εν λόγω κόμματος -
για δύο βασικούς λόγους: επειδή επιθυμούμε πάντοτε να λάμπει η αλήθεια και επειδή
γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όλος αυτός ο συρφετός δεν εχθρεύεται ένα συγκεκριμένο
κόμμα, και φορέα, υποτίθεται, των ιδεών μας, αλλά τις ίδιες αυτές καθαυτές
Ιδέες που εμείς πρεσβεύουμε και παραμένουμε Πιστοί!
Βρισκόμαστε
εν αναμονή της αποφάσεως του δικαστηρίου. Ανεξαρτήτως της εκβάσεως της δίκης ,
υπάρχει κάτι που καμία δικαστική απόφαση δεν μπορεί να διαγράψει και που ίσως
είναι πολύ χειρότερο από μια ενδεχόμενη καταδικαστική απόφαση: To γεγονός ότι η ΧΑ (και αναφερόμαστε
κυρίως στην ηγεσία της , με βασικό υπεύθυνο τον αρχηγό της) είναι οριστικά
καταδικασμένη στις συνειδήσεις όχι μόνο
όσων επάνδρωσαν τις τάξεις της
αλλά και σε ένα σημαντικό μέρος των Ελλήνων που την ψήφισαν πιστεύοντας
ότι θα ... «κάψει» το... «μπουρδέλο τη
Βουλή». Εν τέλει, όχι μόνο το έκαψε αλλά έγινε η ίδια παρανάλωμα του πυρός,
αφήνοντας μονάχα τις στάχτες της ...
Τη
μεγαλύτερη ευθύνη για τη Χρυσή ... Δύση φέρει αναμφισβήτητα ο αρχηγός της με
τις τραγικές του επιλογές. Το ... χέρι που θα έδινε τη γροθιά στο σάπιο
πολιτικό κατεστημένο κατόρθωσε (διότι περί κατορθώματος πρόκειται!) τελικά να
βγάλει νόκ άουτ τον ίδιο του τον εαυτό. Εν μέσω ευνοϊκών συγκυριών για τη
δημιουργία γερών εθνικιστικών δομών, κατάφερε να οδηγήσει το τρίτο κόμμα της ΧΑ
εκτός Βουλής και συνέχιζε μάλιστα να ... θριαμβολογεί (!!!) μετά την εκλογική
πανωλεθρία, μη δυνάμενος να συνειδητοποιήσει ότι όχι μόνο δεν μπόρεσε να γίνει
"χτίστης" αλλά,
αντιθέτως, έγινε ο "γκρεμιστής"
και ο ... νεκροθάφτης της Ιδέας.
Άνθρωποι με τιμή και αξιοπρέπεια, χωρίς να βαρύνονται με τραγικά λάθη που εν τέλει αποδεικνύονται και ζημιογόνα για το έθνος, επέλεξαν να "αποχωρήσουν" με έναν ξεχωριστό τρόπο, πιστοί στα ιδανικά τους ... άνθρωποι που και η ίδια η ηγεσία προέβαλλε μέσα από τις εφημερίδες και τα περιοδικά του κόμματος ... Περικλής Γιαννόπουλος, Ιωάννης Συκουτρής, Κωσταντίνος Καρυωτάκης, Δημήτριος Λιαντίνης, έτσι για να αναφέρουμε ορισμένους εξ αυτών ... δεν περιμένουμε, ούτε προτρέπουμε να τους μιμηθεί.
Ας φροντίσει πάντως, με
κάποιο τρόπο, να διασώσει ό,τι - και αν - μπορεί να διασωθεί ... ίσως και η
μετονομασία του κόμματος (ή ... πολιτιστικού συλλόγου με βάση τον αριθμό όσων εν
τέλει απομείνουν) σε "Νέα Οικογενειοκρατία" να ήταν μια κάποια
εξιλέωση. Η πρόταση μας δεν εμπεριέχει δόση ειρωνείας , αφού αυτό ακριβώς
έφτασε να είναι πρεσβεύει το κόμμα ...
Η ηγεσία
του κόμματος θα έπρεπε κανονικά να δικαστεί για εγκλήματα κατά της στοιχειώδους
νοημοσύνης, για άρνηση εκ προθέσεως της Ιδέας και για εθνοκαταστροφική άγνοια
εξ αμελείας των βασικών κανόνων πολιτικής τακτικής. Εμείς πάντως ΔΕΝ θα χαρούμε
ούτε θα πανηγυρίσουμε αν η απόφαση είναι καταδικαστική. Τον «αντίπαλο» δεν τον χτυπάμε όταν είναι πεσμένος. Η κριτική
μας μπορεί να είναι σκληρή μα ποτέ
κακοπροαίρετη και πάντοτε με οδηγό την Αλήθεια και γνώμονα το καλό του Έθνους!
Όπως όλοι
γνωρίζουμε, τα γραπτά μένουν. Αντί επιλόγου, λοιπόν, θα παραθέσουμε ένα
απόσπασμα από άρθρο που γράφτηκε κάποτε ... (το θυμάσαι, "αρχηγέ" ;) και
μια ρήση, την οποία πολλοί χρησιμοποίησαν μα πολύ αμφιβάλλουμε αν την εννόησαν.
«Δεν έχουμε σκοπούς πολιτικάντικους,
ούτε και υποφέρουμε από το άγχος της κοινοβουλευτικής παρουσίας, δεν αναζητούμε
μια θέση κάτω από τον ήλιο της δημοκρατίας, αρνούμεθα την δημοκρατία, αρνούμεθα
την αρχή της πλειοψηφίας, αρνούμεθα την πολιτική του marketing και παραμένουμε
πιστοί, σήμερα που όλοι γίνανε άπιστοι, παραμένουμε πιστοί στα οράματα της
Εθνικοσοσιαλιστικής Ιδέας».
«Εάν κάποιος δεν είναι έτοιμος να
πεθάνει για χάρη των ιδεών του, είτε είναι δειλός ή οι ιδέες του δεν αξίζουν»
Fiat
iustitia, et pereat mundus.
Το στερνό αντίο σε ένα προβληματικό παρελθόν - Μερικά τελευταία λόγια πριν την απόφαση της δίκης
Γράφει ο Οργίλος
Ενώ η πορεία της χώρας προχωράει προ μια νέα μορφή απόλυτης «σταθερότητας» της κεντρικής εξουσίας της Νέας Δημοκρατίας, μετά από χαμένες ευκαιρίες προς ριζοσπαστικές λύσεις τόσο από την πλέον ζητωπατριωτική «άκρα δεξιά» όσο και από την πλέον αντεθνική «άκρα αριστερά», ερχόμαστε ενώπιον ενός φαντάσματος του παρελθόντος. Αυτό το φάντασμα δεν είναι άλλο από την «Χρυσή Αυγή»!
Η «Χρυσή Αυγή», ως εναλλακτικό «εθνικιστικό έντυπο», ομολογουμένως οδήγησε σε αρκετές ζυμώσεις εντός και εκτός του κύκλου της, όμως με μια προβληματική «ορθόδοξη γραμμή» την οποία συνεχίζουν επίδοξοι μιμητές της, όπως και άλλα περιοδικά (με πιο σημαντικό το «Αντίδοτο» που δυστυχώς οι δικές του ζυμώσεις προς μια μη «ορθόδοξη» ερμηνεία δεν βρήκε την ανταπόκριση που έπρεπε και θα αναλύσουμε το γιατί παρακάτω). Όμως σαν οργάνωση καλλιέργησε μια τάση προς την αρχηγομανία και την έλλειψη πρωτοβουλίας προς τα «μέλη» της, που αργότερα οδήγησε στην εκτροφή μιας γενιάς επιδειξιομανών «υπο-τραμπούκων», ένα πλήθος άχρηστων «ακολούθων» και εν τέλει μιας αυτοκαταστροφικής μανίας εντός της.
Και εδώ, για να μην παρεξηγηθώ, θα διευκρινίσω ότι ο ακτιβισμός είναι κάτι που εφαρμόζουν όλοι οι «ριζοσπάστες», αλλά ο ακτιβισμός δεν αφορά μια χυδαία και άσκοπη βία, εκτός και αν είναι αναγκαία, αλλά ΚΥΡΙΩΣ μια δραστηριοποίηση προς διάδοση της όποιας ιδέας και δημιουργίας κινηματικών δομών για την γόνιμη σύνδεση με το κοινωνικό σύνολο. Αυτό δεν έγινε ποτέ ώριμα και απλά υπήρξε «δίκαιη αγανάκτηση» προς «ξένους» και «αντίθετους ιδεολογικά», που μια χαρά διαχειρίστηκαν οι όποιες «υπηρεσίες» (είτε μόνες τους είτε μέσω κινητοποίησης των κρατικοδίαιτων antifa που ανενδοίαστα είδαμε να βολεύονται επί ΣΥΡΙΖΑ, και να καταγγέλλονται λόγω αυτής της συμπεριφοράς από «συντρόφους» τους, οι οποίοι βέβαια από την άλλη κρατάνε το πεθαμένο κορμί της «αναρχίας» ζεστό, μαγαρίζοντας το νεκροφιλικά).
Χαμένες ευκαιρίες; Οι πλατείες (από τον Άγιο Παντελεήμονα μέχρι τους Αγανακτισμένους) και τα παλλαϊκά Συλλαλητήρια για το ιερό όνομα της Μακεδονίας – χρήσιμη παρακαταθήκη του εκκεντρικού και εθνικού ριζοσπάστη στοχαστή Ίωνα Δραγούμη. Πώς να μην ήταν άλλωστε αφού κατέληξαν απλά και μόνο σε πρόσκαιρες φιέστες «ξεσπάσματος» για «ιδεολόγους» ; Οι οποίοι κάθε τρεις και λίγο λένε «τι φταίει ;».
Περίεργα «μαγαζάκια» άνοιξαν, με χρυσαυγίτικη νοοτροπία, από πρώην κομματικά παραφερνάλια ή παρατρεχάμενους που έδωσαν νέες ακροδεξιές και διασπαστικές τάσεις, «καίγοντας» εγκεφαλικά νέους και νέες χωρίς λόγο και προβάλλοντας την περιθωριακότητα και μια σάπια έννοια «κινηματικότητας», τον αμόρφωτο ζητωπατριώτη που μπορεί να ξέρει δυο αράδες…. από το Mein Kampf. Με μόνο λίγους, να κρατάνε μια αξιοπρεπή στάση, είτε ατομικά είτε συλλογικά, σαν ομάδες χωρίς χυδαιότητες και κολλήματα με το παρελθόν.
Το ευχάριστο διάλειμμα της «Αυτονομίας», των «Νοσταλγών του Μέλλοντος», για να θυμηθούμε και έναν τίτλο βιβλίου που κρατάμε ακόμη με συγκίνηση στα χέρια μας όσοι έχουμε ακόμη Μνήμη, δυστυχώς δεν μπόρεσε να αποδώσει όσο έπρεπε και οι ζυμώσεις που έγιναν δεν οδήγησαν σε μια αξιοπρεπή γραμμή σύνδεσης με την παράδοση της «αιρετικής» γραμμής του «Αντιδότου» αλλά και πολλών προϋπάρχουσων τάσεων ήδη από τον Ευρωπαϊκό Μεσοπόλεμο και την Ελληνική Πολιτική Παράδοση, καθώς οι περισσότεροι εν τέλει δεν πίστεψαν στην έννοια της προσωπικής πρωτοβουλίας και αυτοοργάνωσης.
Που θέλω να καταλήξω; «χάθηκε», και για τους «fa» και τους «antifa», ένα ολόκληρο κίνημα αντιπαλαιοκομματικής και αντικαπιταλιστικής μορφής που ήθελε κάπου να πιαστεί από το 2010 και μετά και ναι δεν ήταν μόνο λόγω «παράνομης μετανάστευσης ξένων» ούτε λόγω «οικονομικής κρίσης», αλλά λόγω βαθύτατης αποτελμάτωσης ενός ολόκληρου μεταπολιτευτικού καθεστώτος. Στην τελική το εθνικό στοιχείο «δένει» μια χαρά με το κοινωνικό και η «αναρχική» μας φύση εξάλλου ως Ελλήνων, πάντα θα συνδέεται με μια μορφή αυτό-οργανωμένης αντίστασης, χωρίς να γινόμαστε δηλαδή «παρτακιστές». Αυτή δυστυχώς η τάση διοχετεύτηκε πρόσφατα και στους «οπαδικούς» συλλόγους των όποιων ομάδων, ιδιοκτησίες των μεγαλοεκατομμυριούχων και κεφαλαιούχων υποστηρικτών του καθεστώτος, με αποτέλεσμα να αλληλοσφάζονται νέα παιδιά για την κάθε Α.Ε. με αθλητικό πρόσημο.
Η απόφαση της δίκης λοιπόν θα είναι ένα σημείο καμπής για να επαναξιολογήσουμε το «τι είμαστε» και «τι θέλουμε να κάνουμε», ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων. Είναι καιρός για νέες ζυμώσεις και νέες τάσεις μακριά από αυτιστικές «ορθόδοξες» ιδεοληψίες και επιφανειακές «δράσεις για την δράση». Βέβαια το αν θα γίνει αυτό «συλλογικά» δεν έχει και τόση σημασία, καθώς οι πολιτικοί «χώροι» δεν είναι σταθερές μεταφυσικές ουσίες αλλά σύνολα ατόμων και έτσι μεταβάλλεται συνεχώς η σύστασή τους. Όσοι θέλουν να μείνουν στο «κινηματικό παρελθόν» ας μείνουν, πολλοί άλλοι όμως δεν θέλουνε. Υπάρχουν έτσι πολλοί «χώροι» για όλους μας, χωρίς κακία και μνησικακία, εξάλλου η κριτική γίνεται για να προχωράμε όχι για κόντρες. Ειρήνη υμίν αδελφοί/ες !
«Εναντίον Όλων» – Κι αυτή την φορά και εναντίον του
«κακού» εαυτού μας.
Αποχαιρετισμός του θέρους με ενημερωτική δράση της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.
-wzor.jpg)
