Μετά την πτώση του Σοβιετικού συνασπισμού που επετεύχθη
μέσω της συμφωνίας της αόρατης κομματικής μαφίας με τα γεράκια των ΗΠΑ τα οποία
χρηματοδοτούσαν το Κρεμλίνο με τα «κόκκινα δολάρια», άνοιξε ο δρόμος για την πλήρη κυριαρχία του
καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς. Όμως παρά το γεγονός της μετακίνησης
πληθυσμών λόγω της εξαθλίωσης που προκάλεσε ο φιλελευθερισμός, αυτό
που δεν μπόρεσε να αποτρέψει η νέα πλανητική εξουσία ήταν η υπόγεια συμπόρευση
μερίδας των λευκών πληθυσμών της Ανατολικής Ευρώπης που βρήκαν καταφύγιο σε
χώρες της Δυτικής Ευρώπης με τους γηγενείς υπερασπιστές της παράδοσης.
«Πιστεύω
πως η σημαία έχει υψωθεί. Τώρα σπεύδουμε να την υπερασπιστούμε χαρούμενα,
ποιητικά. Υπάρχουν μερικοί που μπροστά στην ξεκινημένη επανάσταση πιστεύουν ότι
για να μαζευτούν οι εθελοντές χρειάζονται να προσφερθούν οι πιο ανώδυνες
λύσεις, πιστεύουν ότι η προπαγάνδα πρέπει να αποκρύπτει όλα όσα μπορούν να
προκαλέσουν συγκινήσεις ή να φανερώνουν μια στάση ενεργητική και εξτρεμιστική.
Τι αυταπάτη! Οι λαοί δεν σπρώχνονται μπροστά παρά μόνον από τους ποιητές.
Αλίμονο σ’ εκείνον, που μπροστά στην ποίηση που καταστρέφει, δεν ξέρει να
αντιπαρατάξει την ποίηση που υπόσχεται»
Jose Antonio Primo de Rivera
Έτσι η Μάγδα από την Ουκρανία βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη
και η Ελένη από την Ρουμανία βρέθηκε στην Αθήνα, όπως και η Χρύσα από την
Πολωνία άνοιξε μια νέα ζωή στην Λάρισα. Λευκοί πληθυσμοί που υπήρξαν φορές που κατάφεραν
να στήσουν με επιτυχία ενα νέο σπιτικό και την αξιοπρέπεια τους αν και κάποιες
φορές δεν άντεξαν και λύγισαν από την γραικυλική συμπεριφορά και το κλίμα της ανθρωποφαγίας. Όμως
τελικά χιλιάδες λευκά παιδιά ανατράφηκαν και μεγάλωσαν σε μια χώρα που παρά
την ευλογία των Θεών ρέπει προς την καταστροφή. Μεγάλος αριθμός λευκών παιδιών
των μεταναστών που έκαναν μικτές οικογένειες ή απλά παρέμειναν στην χώρα αποποιήθηκαν
την καταγωγή τους έως ένα σημείο και σήμερα δηλώνουν μόνο Έλληνες. Γοητεύτηκαν από την
εσωτερική δύναμη του Ελληνισμού που επιβάλλεται μέσα από το κάλεσμα της νέας Βαράγγιας
Φρουράς που ασυναίσθητα δημιουργήθηκε σε πόλεις και χωριά της ελλαδικής δυστοπίας.
Που θα τους βρεις τους ξένους που νιώθουν όμως και Έλληνες; Στα γήπεδα
να έχουν τατουάζ με σβάστικες και κέλτικους, θα τους δεις το 2018 στα συλλαλητήρια
για την Μακεδονία να συμμετέχουν στην πρώτη γραμμή ενάντια στους συριζαίους και
τους μπάτσους, θα τους γνωρίσεις σε χώρους δουλειάς και σε σχολές να προσπαθούν
για την μόρφωση και την προσωπική τους εξέλιξη, θα τους χαιρετίσεις την αυγή
που πάνε για το μεροκάματο και μοχθούν για το αύριο. Θα τους δεις ακόμη και σε αυτόνομες ομάδες και εθνικιστικούς
πολιτικούς σχηματισμούς να αποδέχονται τον συγκερασμό της ξένης νοοτροπίας με την ελληνική
ταυτότητα τους πέρα από τις έγγραφες κρατικές διατάξεις και τους αντιδραστικούς αφορισμούς. Από την Βαλτική
μέχρι τον Καύκασο χιλιάδες λευκά παιδιά ανάμεσα μας με μια ιδεολογική καρδιά να χτυπάει ξέρουν να μισούν το ανθελληνικό κράτος επειδή τους αγνοεί και τους πολεμάει
ενώ προωθεί μονόπλευρα και με πλάνο τον Νιγηριανό μπασκετμπολίστα και τα λοιπά κυβερνητικά φερέφωνα. Δεν ξεχνούν ποτέ τι τράβηξαν τα σόγια τους τόσο στον κομμουνισμό όσο και
στον καπιταλισμό νιώθουν περήφανοι για την καταγωγή τους και οι φυσικοί τους σύμμαχοι
δεν είναι άλλοι φυσικά από τους Έλληνες νεοφασίστες και εθνικοσοσιαλιστές παρά το μίσος που υπάρχει λόγω των παλαιών μικροεθνικισμών.
Δεν είναι κρυφό γεγονός η παρουσία Αρμενίων και Πολωνών
στην παλιά «Χρυσή Αυγή», η μετέπειτα συνδρομή Ουκρανών και Ρώσων σε παρέες και
ομάδες που δεν είχαν και την καλύτερη άποψη για την δημοκρατία. Μια δημοκρατία
που ρίχνει στην ανεργία τους γονείς τους όπως και τους ντόπιους Έλληνες, που
προωθεί το αποκρουστικό ξόανο της Αμάλ και τα δικαιώματα του κάθε ανώμαλου εθνομηδενιστή,
που χρηματοδοτεί αφειδώς τις ΜΚΟ για να γίνουν όλες οι γειτονιές της Αθήνας
συνοικίες που θα θυμίζουν στο τέλος λαϊκή αγορά της Καμπούλ. Απέναντι σε αυτή την νέα πραγματικότητα της αντικατάστασης
πληθυσμού από τους ασιατικούς πληθυσμούς και τους πιστούς οπαδούς του Σαλαφιστικού
Ισλαμισμού, κάποιοι Έλληνες και ξένοι μαθητές λένε ΟΧΙ και αυτό το ΟΧΙ ακούστηκε
και στο ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης πριν λίγες ημέρες!
Έλληνες και Ξένοι όλοι Λευκής
καταγωγής χωρίς κομματική ή πολιτικάντικη καθοδήγηση, Αυτόνομοι και Ελεύθεροι,
Άναρχοι και με μια πρωτόλεια Αντιδημοκρατική Σκέψη, με Τεταμένη την Δεξιά σε έναν προκλητικό αλλά υπερήφανο Χαιρετισμό μπροστά στον άνανδρο εχθρό όπως χαιρετούσαν και οι παππούδες πριν τους εκτελέσουν οι πράκτορες και τα τσιράκια τους, αλύγιστοι νεολαίοι μπροστά στις καθοδηγούμενες συμμορίες της κομματικής σαπίλας, με μόνο Οδηγό το Αίμα τους και την Ταυτότητα τους αντιστάθηκαν
δυναμικά στις απειλές των εθνομηδενιστών αριστεριστών που με λοστάρια
απειλούσαν μικρά παιδιά και έριχναν νερό στον μύλο του κρατικού αντιφασισμού
τον οποίο γέννησε η αμερικανική πρεσβεία στο Δυτικό Βερολίνο και είναι γνωστή ως antifa.
Απέναντι τους βρήκαν και τα προδοτικά ΜΜΕ που τους ξέπλυναν για τα καλά και την αντιτρομοκρατική καθώς και τα λοβοτομημένα πιόνια της ΚΝΕ και των ΕΑΑΚ που φαντασιώνονται ότι είναι μέλη των μπολσεβίκων ενώ πολλές φορές έσπευσαν να υπερασπιστούν την υγειονομική δικτατορία και το αστικό καθεστώς αλλά ποτέ δεν
βγάζουν μιλιά ή δεν διαδηλώνουν για τα σιωνιστικά εγκλήματα των ΗΠΑ και των Σαούντ σε Λίβανο, Συρία, Υεμένη και
Λιβύη ή για την μετατροπή της χώρας μας σε χώρο και σε αποθήκη ψυχών ακόμη και σε στρατιωτική Ισραηλινή
βάση. Αυτά τα πλάσματα με τον Γκεβάρα στο μπλουζάκι που αν ζούσε ο Αργεντίνος
επαναστάτης της Κουβανικής Επανάστασης θα τους πέταγε με συνοπτικές διαδικασίες
στους καρχαρίες της Καραϊβικής ή όπως έλεγε ο προσφάτως αποθανών μουσικοσυνθέτης Θεοδωράκης «θα τους κρεμούσαν πρώτους οι Σοβιετικοί αν είχε κερδίσει ο Στάλιν στα
Δεκεμβριανά» άρχισαν και πάλι να ζητούν ως άλλοι Ιακωβίνοι τον θάνατο για τους μικρούς
σε ηλικία αντιπάλους τους και να απειλούν με ένα μελλοντικό Νέο Ηράκλειο
νομίζοντας ότι είναι η νέα δολοφονική ΟΠΛΑ.
Οι άναρθρες κραυγές υποχώρησης και απόγνωσης όμως μπροστά
στους νεολαίους που αντέδρασαν αυθόρμητα και με το εθνόσημο στην καρδιά και
ουσιαστικά ήταν άοπλοι και ολιγάριθμοι απέναντι σε μια σχεδιασμένη επίθεση ενήλικων και μελών
κομμάτων της νατοϊκής αριστεράς είναι μια ακόμη μουσική πανδαισία στα αυτιά μας.
Άλλωστε για εμάς τους Αντιδημοκράτες της «Τρίτης Θέσης» αλλά και για όλους τους
συναγωνιστές μας που μισούν την αστική δημοκρατία η μάχη δεν τελείωσε το ’45 και
συνεχίζεται σε όλο τον κόσμο απέναντι στις δυνάμεις της σήψης και της υποτέλειας.
Θα δώσουμε την τελευταία μάχη ακόμη και αν χάσουμε!
Παντού μια νέα Σταυρούπολη
πρέπει να γεννηθεί, περήφανα να ανεμίζουν τα λάβαρα της Νίκης και του Αίματος,
στηρίξτε με κάθε τρόπο τους συλληφθέντες, βοηθήστε οικονομικά τις οικογένειες τους
απέναντι στα δικαστικά έξοδα, μην περιμένετε τίποτα από τους βολεμένους ακροδεξιούς
λακέδες, απαντήστε με Ιδεολογική Λύσσα και Αυτόνομη Συνείδηση απέναντι στα
δημοσιογραφικά τσιράκια και τις κίτρινες φυλλάδες που ευλογεί πάντα η Καραμανλική δεξιά και
προωθεί η γερμανική πρεσβεία μέσω των ιδρυμάτων.
Με το Σπαθί και το Σφυρί: Προμηθευτείτε από το βιβλιοπωλείο «Ορφικός» την σημαία της «Τρίτης Θέσης» και του «Μαύρου Μετώπου»
Με πρωτοβουλία Αυτόνομων και την καίρια συνδρομή του
παλαίμαχου Συναγωνιστή και εκδότη Αθανάσιου Γιαλαμά μπορείτε να προμηθευτείτε από
το βιβλιοπωλείο «Ορφικός» την σημαία της «Τρίτης Θέσης» και του «Μαύρου Μετώπου»,
ελληνικής κατασκευής και άριστης ποιότητας σε διάσταση 70x100 εκατοστά.
Τιμή 11 ευρώ συν τα έξοδα αποστολής
Για να την προμηθευτείτε καλέστε στο βιβλιοπωλείο «Ορφικός»
στο κινητό 6988055650 ή στείλτε mailστην
ηλεκτρονική διεύθυνση:gialamas1960@hotmail.gr
Έχουμε γράψει αρκετές φορές ότι ο Αριστερός είναι ένας
διεθνιστής αντίπαλος που τον αντιμετωπίζουμε κατά πρόσωπο. Ενώ ο Δεξιός ένας
διεθνιστής αντίπαλος που χτυπά πισώπλατα. Και τούτο γιατί μέσω των
επικοινωνιακών μηχανισμών και των ιστορικών συγκυριών η Δεξιά έχει εγκλωβίσει
στο πολιτικό της πεδίο κοινωνικά στρώματα συντηρητικών πολιτών, που κανονικά θα
έπρεπε να υποστηρίζουν κάποιο παραδοσιοκρατικό ή εθνικιστικό πλαίσιο.Έχει, δηλαδή, ο Δεξιός μηχανισμός προπαγάνδας
κάνει πιστευτή στον δημόσιο λόγο την ψευδή θέση ότι η Δεξιά είναι πολιτική
δύναμη εθνοκεντρικά πατριωτική. Ασφαλώς αυτό είναι ένα χυδαίο ψεύδος!
Ιδίως στην Ελλάδα, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, οι Δεξιοί
πολιτικοί κραυγάζουν για τα εθνικά δίκαια και την υπεράσπιση των παραδοσιακών
ταυτοτήτων όσο βρίσκονται στην αντιπολίτευση. Και τα ξεχνούν όλα αυτά μόλις
κυβερνούν. Πρόκειται για κάτι νομοτελειακά αναμενόμενο για όποιον έχει τις
βασικές γνώσεις της ιστορίας των πολιτικών ιδεών. Γιατί εφόσον ο όρος Δεξιά
συμπεριλαμβάνει ανάμεσα στις άλλες θέσεις και την πίστη στην ελευθερία της
αγοράς, τον ατομικισμό και την ελευθερία που θεμελιώνεται πάνω στην πολιτική
ανθρωπολογία του ατόμου (και όχι του έθνους ως συλλογικού οργανισμού), είναι
αυτονόητη προέκταση η κατάληξη σε διεθνιστικές πολιτικές θέσεις.
Ένα χαρακτηριστικό ελληνικό παράδειγμα αυτής της κατάστασης
δικαίωσε τα όσα γράφουμε πριν λίγες μέρες. Ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι ο τυπικός
φανφαρόνος πολιτικός της Δεξιάς, που μπορεί την ίδια στιγμή να αναπαράγει τις
κούφιες κλασικιστικές ρητορείες περί της αξίας των αρχαίων μας παραδόσεων και,
ταυτοχρόνως, να υπηρετεί τα πιο σκληρά διεθνιστικά συμφέροντα της παγκόσμιας
ελίτ των μεγαλοαστών καπιταλιστών. Πριν λίγες μέρες η συγκεκριμένη περσόνα του
πολιτικού βίου δήλωσε ότι οι μικρομεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις δεν θα έχουν
την δυνατότητα τραπεζικού δανεισμού αν δεν συγχωνευτούν. Στην ουσία εννοούσε αν
δεν εξαγοραστούν από κάποιο ισχυρό επιχειρηματικό όμιλο.
«Επιχειρήσεις με δύο-τρεις εργαζομένους στην Ευρωπαϊκή Ένωση
δεν έχουν πρόσβαση στις τράπεζες. Τι να κάνουμε τώρα;», αυτή ήταν η
επιχειρηματολογία του εν λόγω υπουργού.Ας αποκωδικοποιήσουμε το πολιτικό περιεχόμενο αυτής της φράσης
προκειμένου να εξάγουμε τα συμπεράσματά μας.
Πρώτα και κύρια ο Δεξιός πολιτικός (όπως κάνουν και οι
ομοϊδεάτες του ανά τον κόσμο) αγνόησε επιδεικτικά την ιδιαιτερότητα του
ελληνικού εθνικού μας οικονομικού περιβάλλοντος με το επιχείρημα ότι έτσι
γίνεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι μόνο παρέβλεψε ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση
υπάρχουν πολλά και διαφορετικά οικονομικά περιβάλλοντα, αλλά προδιέγραψε ότι
όλα αυτά τα διαφορετικά εθνικά περιβάλλοντα θα προσαρμοστούν σε μια γενική
υπερθενική νόρμα, η οποία υπαγορεύεται από την α-εθνικά παγκόσμια ελίτ των
αγορών. Αν μη τι άλλο εδώ έχουμε να κάνουμε με την πιο σκληρή εκδοχή του
διεθνισμού.
Ας υποθέσουμε ότι το όραμα των Δεξιών πατριδοκάπηλων γίνει
πραγματικότητα. Οι μικρές οικογενειακές εταιρίες θα απορροφηθούν από τους
ισχυρούς ομίλους της καπιταλιστικής ελίτ. Τότε δεν θα έχουμε ψιλικατζίδικα και
περίπτερα στην γειτονιά μας, αλλά μόνο υποκαταστήματα μεγάλων (ενδεχομένως και υπερεθνικών brands). Δεν θα έχουμε ελληνικά βιβλιοπωλεία αλλά τοπικές εκδοχές
πολυκαταστημάτων. Δεν θα έχουμε συνεργεία και καταστήματα ρούχων αλλά μόνο
αντιπροσωπείες μεγάλων εταιριών. Όλο αυτό δεν συνιστά απλά μια συγκέντρωση
κεφαλαίου. Προϋποθέτει, ταυτόχρονα, και έναν πολιτισμικό μετασχηματισμό που θα
χτυπά κατευθείαν την καρδιά της εθνικής μας ιδιαιτερότητας. Το πολυεθνικό
brand, μέσω της αισθητικής (ταμπέλες, διαφημίσεις,) και του τρόπου παραγωγής
(εργασιακοί αυτοματισμοί, ντύσιμο εργαζομένων κλπ) θα επιβάλει τα
«οικουμενιστικά» μοντέλα συμπεριφοράς και αισθητικής αντίληψης για τον κόσμο
ακόμη και στην κάθε γωνιά μιας ελληνικής γειτονιάς. Αυτό, ασφαλώς, δεν ενοχλεί
τους Δεξιούς κομπορρήμονες, που κατά τα άλλα παπαγαλίζουν τις φιλολογικές τους
ανοησίες περί της αξίας «των αρχαίων ημών προγόνων».
Ο πατριωτισμός των Δεξιών είναι ένας πατριωτισμός
τουριστικός. Ένα κάλπικο φολκλόρ για να στολίζουν τον ραγιαδισμό τους προς το
μοντέλο οργάνωσης του δυτικού κεφαλαίου. Προφανώς και όταν μιλάμε για Δεξιούς
δεν αναφερόμαστε μόνο στους πολιτικούς του κόμματος που κυβερνά την χώρα. Τα
τελευταία δέκα χρόνια έχει οργανωθεί μια γενικευμένη αλλοίωση των ιδεολογικών
νοημάτων του ελληνικού εθνικιστικού χώρου. Οι περισσότεροι σχηματισμοί (από
κόμματα μέχρι αυτόνομες ομάδες και εκδοτικούς οίκους) που βρίσκονται δεξιότερα
της Νέας Δημοκρατίας χρησιμοποιούν τον όρο «εθνικισμός» απλά ως σουβενίρ στην
βιτρίνα. Στην πραγματικότητα είναι ακρο-Δεξιά συμπληρώματα της Νέας
Δημοκρατίας. Δεν έχουν τίποτε το εθνικιστικό. Απλώς υιοθετούν μια δήθεν ακραία
ζητωπατριωτική ρητορική αλλά στην πράξη υπηρετούν τα συμφέροντα των υπερεθνικών
ελίτ του δυτικού κεφαλαίου και αναπαράγουν τον τουριστικό πατριωτισμό του
φιλολογικού κλασικισμού. Αυτό είναι προφανές για τα νεοδεξιά και
«νεοεθνικιστικά» σχήματα. Ισχύει όμως και για κάποια που εμφανίζονται με το
προσωπείο του σκληρού «ναζί». Ψάξτε λίγο προσεκτικά τις θέσεις τους πάνω στην
τρέχουσα επικαιρότητα και θα αντιληφθείτε τι εννοούμε.
Αλλά και ο κοινωνισμός των Αριστερών είναι εξίσου
επιδερμικός. Δεν έχει τίποτε το σοσιαλιστικό και αναλώνεται σε επιδείξεις
υπέρμετρης προοδευτικότητας. Η Αριστερά αποτελεί σήμερα το «προοδευτικό» σκέλος
του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού. Αριστεροί και Δεξιοί σκύβουν το κεφάλι μπρος
στην παγκόσμια κυριαρχία της καπιταλιστικής αντι-εθνικής ελίτ.
Έχει ενδιαφέρον ότι μετά τις δηλώσεις του Άδωνι Γεωργιάδη
για της μικρομεσαίες επιχειρήσεις Αριστεροί κύκλοι έγραψαν ότι «κυβερνά σαν
Λουδοβίκος». Τα ανδρείκελα της Αριστεράς φοβούνται ακόμη και να ψελλίσουν μια
κριτική προς τον εξουσιαστικό φιλελευθερισμό και φορτώνουν τις καπιταλιστικές
παθογένειες στο...Παλαιό Καθεστώς της προνεωτερικής εποχής!! Λοιπόν, κύριοι της
Αριστεράς, θα σας κάνουμε άλλο ένα μάθημα πολιτικής ιστορίας. Οι «Λουδοβίκοι» του
Παλαιού Καθεστώτος, όταν σκέπτονταν σωστά, ρύθμιζαν την οικονομία των χωρών
τους στο σύστημα των συντεχνιών. Μια μορφή μεσαιωνικού οργανιστικού
προ-κοινωνισμού, το οποίο παρείχε ασφάλεια στους εργαζόμενους και δημόσιο
έλεγχο στις οικονομικές δραστηριότητες. Οι «Λουδοβίκοι» του Παλαιού Καθεστώτος,
όταν σκέφτονταν λαθεμένα, επέτρεπαν φυσιοκρατικές ελευθερίες που έστρωναν τον
δρόμο για την έλευση του κεφαλαιοκρατικού φιλελευθερισμού. Πάντως αποφάσεις
όπως αυτές του Άδωνι δεν λάμβαναν (ασχέτως αν χρεώθηκαν επικοινωνιακά λάθη με
αναφορές στο παντεσπάνι κλπ).
Ενάντια σε Δεξιά και Αριστερά, ενάντια στον κόσμο της
φιλελεύθερης νεωτερικότητας, υπάρχουν ακόμη κάποιες σκιές που αναδεύονται στο
λυκαυγές των καιρών μας. Φέροντας τις μνήμες της Βανδέας και των Λουδιτών.
Βαστώντας τα φλάμπουρα της πατρίδας και του κοινωνιστικού οργανικισμού.
Σιγοσφυρίζοντας σκοπούς παλιούς και νοσταλγώντας τους πολέμους του μέλλοντος.
«Όλες οι Επαναστάσεις
καταβροχθίζουν τα παιδιά τους»
«Δεν είμαστε λέσχη
μπουρζουάδων. Δεν φιλοδοξώ να ηγούμαι ανθρώπων που εκτιμούν οι νοικοκυραίοι,
αλλά επαναστατών, που θα σύρουν την Πατρίδα πίσω τους»
Ernst Röhm
γράφει ο Ian Black
Ο Ernst Röhm γεννήθηκε στο
Μόναχο, στις 28 Νοεμβρίου 1887. Προερχόμενος από οικογένεια της εργατικής τάξης
και μεγαλώνοντας με αρκετές ελευθερίες, μπορούσε να ασχοληθεί με τα ενδιαφέροντα
του, χωρίς η οικογένειά του να τον καταπιέζει και να του στέκεται εμπόδιο. Σε
ηλικία 19 χρονών κατατάσσεται στον Βαυαρικό στρατό. Με το ξέσπασμα του πρώτου
παγκοσμίου πολέμου, μεταφέρθηκε στην πρώτη γραμμή και τον Αύγουστο του ίδιου
έτους τραυματίστηκε σοβαρά στο πρόσωπο, αφήνοντας του ουλές, που θα κουβαλούσε
περήφανα μέχρι το τέλος της ζωής του. Δύο χρόνια αργότερα, στη μάχη του Verdunθα
τραυματιστεί ακόμα μια φορά στο στήθος, με αποτέλεσμα τον παραλίγο θάνατό του.
Έτσι μεταφέρθηκε για το υπόλοιπο του πολέμου στα μετόπισθεν και στην Ρουμανία
σαν αξιωματικός. Οι σύντροφοι του στις μάχες, τον περιγράφουν σαν έναν φανατικό
μαχητή που αψηφούσε τον κίνδυνο και πάντα μαχόμενο με θάρρος και ανδρεία. Με το
τέλος του πολέμου κόλλησε την Ισπανική γρίπη, την οποία νίκησε παρά τις
προβλέψεις των γιατρών.
Μετά τον πόλεμο, έχοντας
τον βαθμό του λοχαγού, συμμετείχε στα "freikorps", ενάντια στους κομμουνιστές, υπό τον
συνταγματάρχη Epp, καταφέρνοντας την
ολοκληρωτική νίκη ενάντια στην Σοβιετική Δημοκρατία της Βαυαρίας, που είχε
σχηματιστεί μετά τη λήξη του Μεγάλου πολέμου. Τον ίδιο χρόνο εντάσσεται στις
τάξεις του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος και γνωρίζει τον Αδόλφο Χίτλερ, με τον
οποίο αναπτύσσει φιλία και συνεργασία καταφέρνοντας να κερδίσει σημαντικές
θέσεις μέσα στο κόμμα και να καταφέρει σπουδαία οργανωτικά και πολιτικά επιτεύγματα.
Είχε ιδρύσει αρκετές
παραστρατιωτικές ομάδες, άλλες ενταγμένες στο Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα
Γερμανίας, άλλες δορυφόροι σε αυτό και άλλες που συμμερίζονταν παρόμοια ιδεολογικά
μοτίβα. Ακόμα, κατάφερε να εξασφαλίσει κονδύλια, που ενώ προορίζονταν για τον
στρατό, κατέληξαν στο κόμμα αγοράζοντας τελικά την χρεοκοπημένη εφημερίδα MünchenerBeobachter,
μετονομάζοντάς την σε VölkischerBeobachter και μετατρέποντας την στο επίσημο
προπαγανδιστικό όργανο του κόμματος μέχρι και τον Απρίλιο του '45. Ακόμα είχε
καταφέρει να δημιουργήσει και να συντονίσει, έναν συνασπισμό ενιαίου μετώπου,
ενάντια σε καπιταλιστές και κομμουνιστές, από διάφορες παραστρατιωτικές ομάδες
και μικρότερα εθνικιστικά κόμματα, όλα έχοντας έμμεσο ή άμεσο αρχηγό τους τον
Χίτλερ. Αποτέλεσμα αυτού του δύσκολου έργου ήταν η συγκέντρωση περίπου 100.000
μελών στην εκδήλωση της "Γερμανικής Ημέρας" τον Σεπτέμβριο του 1923,
από το NSDAP.
Την ημέρα του "Πραξικοπήματος
της Μπυραρίας" ο Ernst Röhm ήταν αυτός που, μέρες πριν, είχε οργανώσει την μεταφορά όπλων και στρατιωτών, υπό άκρα μυστικότητα και ήταν ένας από τους κύριους
οργανωτές του σχεδίου. Είχε συγκεντρώσει και οπλίσει 2.000 άντρες και αφού τους
ανακοίνωσε ότι ο Χίτλερ είχε καταλύσει την κυβέρνηση της Βαυαρίας και είχε κηρύξει
εθνική επανάσταση, κινήθηκε προς το υπουργείο άμυνας, το οποίο κατέλαβε και
οχύρωσε. Με την αποτυχία του πραξικοπήματος καταδικάστηκε σε 15 μηνών αναστολή.
Τον Απρίλιο του 1924,
εξελέγει βουλευτής, χωρίς να καταφέρει να επανεκλεγεί ξανά στις επόμενες
εκλογές του Δεκεμβρίου. Παράλληλα κατάφερε να δημιουργήσει και να οργανώσει από
την αρχή καινούριες παραστρατιωτικές ομάδες, καθώς και τη δημιουργία νέων "S.A."
μίας και αυτά είχαν τεθεί εκτός νόμου. Εκείνη την περίοδο ο Χίτλερ διαφωνούσε με
τονRöhm, σε ότι αφορούσε τις παραστρατιωτικές ομάδες
διότι θεωρούσε αδύνατο να γίνει δική τους η εξουσία με επαναστατικά μέσα όσο ο
στρατός και η αστυνομία ήταν πιστές στην κυβέρνηση. Τον Απρίλιο του 1925, ήρθε
η τελική ρήξη ανάμεσα τους όταν ο Χίτλερ δεν δέχτηκε την προσθήκη 30.000 μελών
παραστρατιωτικών οργανώσεων του Röhm στα S.A. αναγκάζοντας
τον τελευταίο να παραιτηθεί από τα πόστα του και να αποσυρθεί απογοητευμένος
από τη δημόσια ζωή. Το 1928 θα δεχτεί πρόταση από τη Βολιβία να συμμετέχει στον
στρατό της σαν σύμβουλος με τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Δυο χρόνια
αργότερα θα επιστρέψει στην αγαπημένη του πατρίδα έπειτα από τηλεφωνική παράκληση
του Αδόλφου Χίτλερ.
Αφορμή της επιστροφής του
ήταν το αποτυχημένο εσωτερικό πραξικόπημα του WalterStennes
ενάντια στον Χίτλερ. Ο Χίτλερ, αναγκάστηκε να αναλάβει γενικός αρχηγός των S.A. και
διόρισε τον Röhm αμέσως επόμενο στην ιεραρχία.
Ο Röhm αναδιοργάνωσε τα S.A, διόρισε άτομα της εμπιστοσύνης του σε σημαντικές
ιεραρχικές θέσεις και έφερε νέες
ριζοσπαστικές και επαναστατικές ιδέες στις τάξεις τους. Αυτές οι αλλαγές
κατάφεραν να συγκεντρώσουν πάνω από 1.000.000 μέλη στα S.A. όπου
τώρα σκοπός τους δεν ήταν η φύλαξη των συγκεντρώσεων και η προστασία των μελών
του κόμματος, αλλά ο πεζοδρομιακός αγώνας ενάντια σε καπιταλιστές, κομμουνιστές
και αντίπαλα κόμματα. Ακόμα τα S.A. γνωστά και ως «Τάγματα Μπιφτέκια» (κόκκινα από μέσα
φαιά απέξω) διοργάνωναν απεργίες, προστάτευαν απεργίες που δεν διοργανώνονταν από
τους ίδιους ή είχαν συμπαραστάτες μέλη του KPD, απειλούσαν δημόσια τους απεργοσπάστες και τα αφεντικά, επιτίθονταν στο χρηματιστήριο και σε λέσχες πλουσίων, διοργάνωναν συσσίτια για τους
φτωχούς, παρείχαν καταφύγια για άστεγους και γενικότερα παρείχαν κοινωνικό έργο
παράλληλα με το πολιτικό και το πολιτισμικό.
Σκοπός ήταν να περάσουν ένα
πραγματικά σοσιαλιστικό και επαναστατικό πρόσωπο στο κόμμα με σκοπό να προσελκύσουν
περισσότερους υποστηρικτές. Η ραγδαία αύξηση στις δημοσκοπήσεις άρχισε τον
πόλεμο λάσπης και επικριτικής από τα φιλελεύθερα δημοκρατικά μέσα, ένας
κλασικός και διαχρονικός τρόπος τον φιλελεύθερων δημοκρατών όταν δεν
μπορούσαν να σταθούν ενάντια στην πολιτική των αντιπάλων τους να τους
κατηγορούν και να τους λασπολογούν, πολλές φορές ψευδώς, με σκοπό να στρέψουν
τα βλέμματα σε ανθρώπινα πάθη και αδυναμίες, μακριά από το γεγονός ότι οι ίδιοι
είναι ανίκανοι πολιτικά να διαχειριστούν τις εκάστοτε καταστάσεις. Ένας τέτοιος
πόλεμος λάσπης ήταν ενάντια σε μέλη των S.A. όπου υπήρχαν
φήμες ότι κάποιοι εξ αυτών ήταν ομοφυλόφιλοι κατηγορώντας και τον ίδιο τον Röhm αλλά και αφήνοντας
αιχμές για κορυφαία ηγετικά στελέχη του κόμματος. Ο Röhm ήταν ο μόνος που
αποκαλούσε τον Χίτλερ με το μικρό του όνομα ή με το χαϊδευτικό του
"Άντι". Ένας λόγος που ο Röhm ήταν ιδιαίτερο μέλος του κόμματος ήταν
το γεγονός ότι ούτε τον φοβόταν αλλά ούτε και είχε "μαγευτεί" ποτέ από
αυτόν, σε αντίθεση με σχεδόν όλα τα υπόλοιπα μέλη.
Παράλληλα τα SAθεωρούσαν
τους εαυτούς τους ως την σοσιαλιστική εμπροσθοφυλακή της επερχόμενης εθνικοσοσιαλιστικής
επανάστασης και πίστευαν ότι έπειτα της εκλογικής νίκης τους, θα γινόντουσαν
πράξη τα όνειρα και οι αγώνες τόσων ετών, των πλέον εκατομμυρίων μελών όλων των
ηλικιών. Όμως ο Χίτλερ δεν χρειαζόταν πια τα SAγια να
ολοκληρώσει τις δικές του προσωπικές επιθυμίες, καθώς και των πλούσιων βιομηχάνων, γαιοκτημόνων, αριστοκρατών, στρατιωτικών και πολιτικών που χρηματοδοτούσαν το κόμμα και ήταν
σημαντικοί πολιτικοί του σύμμαχοι.
Όσο συνέβαιναν αυτά πίσω
από τις βαριές και δρύινες κλειστές πόρτες, ο Röhm, μαζί με άλλα μέλη των SAδιαφόρων
βαθμίδων, οργάνωναν και προωθούσαν την λεγόμενη "Δεύτερη Επανάσταση".
Μια επανάσταση αντικαπιταλιστική, αντιαριστοκρατική, αντιαστική και
αντιδημοκρατική. Μια επανάσταση ενάντια στην εκμετάλλευση του καπιταλισμού,
ενάντια στα μονοπώλια και υπέρ της κρατικοποίησης της γης και των επιχειρήσεων.
Σχέδια που πήγαιναν κόντρα στους νέους φανερούς φίλους αλλά και κρυφούς εχθρούς
του Χίτλερ, όπου έσπευσε να τους καθησυχάσει ότι κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε.
Τα περισσότερα μέλη των SAπροέρχονταν
από οικογένειες της εργατικής τάξης και μέσω αυτού, πολεμούσαν και ήλπιζαν για
ένα τέτοιο όνειρο. Ακόμα ο Röhm, καθώς και η πλειοψηφία των SAήθελαν να
γίνουν αυτοί ο νέος επίσημος τακτικός στρατός της Γερμανίας και να απορροφηθεί
σε αυτά η ήδη υπάρχων στρατός και να δημιουργηθεί ο "Λαϊκός Στρατός"
υπό την ηγεσία του. Τα SAεκείνη την εποχή αριθμούσαν τα 3 εκατομμύρια ενώ
η Reichswehr τα 100.000, οπότε η ένωση φάνταζε δυνατή και
λογική. Κάτι τέτοιο τρομοκρατούσε την ηγεσία της αρτηριοσκληρωτικής Reichswehr όπου δεν ήθελε να χάσει τις παραδόσεις της και
ούτε την εξουσία που είχαν τα υψηλόβαθμα μέλη του. Έτσι ο στρατός συμμάχησε με
τον Χίτλερ ενάντια στα σχέδια του Röhm, φέρνοντας στον Χίτλερ ακόμα μεγαλύτερη
υποστήριξη από το καθεστώς που υποτίθεται ότι αντιμαχόταν και θα άλλαζε.
Τον Απρίλιο του 1934 ο
Χίτλερ συναντήθηκε με την στρατιωτική ηγεσία στο πλοίο "Deutschland" όπου τους πληροφόρησε για τον επερχόμενο
θάνατο του Χίντεμπουργκ και τους πρότεινε να τον στηρίξουν στην διαδοχή του ως
αντάλλαγμα για περιορισμό και την μείωση της αντικαπιταλιστικής δύναμης των SAκαι την
αύξηση του στρατού. Μετά τα γεγονότα του Απριλίου ξεκίνησε μια εσωκομματική
μάχη και δημιούργησε παρατάξεις είτε υπέρ του Χίτλερ είτε υπέρ του Röhm. Οι
μεγαλύτεροι σύμμαχοι του Χίτλερ ήταν οι Γκέρινγκ, Γκαίμπελς, Χίμλερ και Ες.
Τον Ιούνιο του ίδιου
έτους, έπειτα από παράπονα του στρατού και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στον Χίντεμπουργκ,
ο Μπλόμπεργκ παραδίδει τελεσίγραφο, του πρώτου, στον Χίτλερ όπου του ανακοίνωνε
ότι αν δεν σταματούσε αυτή η εσωκομματική πολιτική αστάθεια, θα κήρυττε
στρατιωτικό νόμο και θα παρέδιδε την εξουσία στο στρατό. Κάτι τέτοιο ανάγκαζε
τον Χίτλερ να επισπεύσει την καταστροφή των SA αλλά και των εσωκομματικών και εξωκομματικών του
εχθρών. Έτσι οι Χίμλερ και Γκέρινγκ, όπου έχοντας πολλά να κερδίσουν από την
πτώση του Röhm, ενορχήστρωσαν την "Nύχτα των Mεγάλων Mαχαιριών".
Στην προετοιμασία της
κάθαρσης βοήθησε και ο Ράινχαρτ Χάιντριχ όπου πλαστογράφησε τα έγγραφα όπου αποδείκνυαν
ότι ο Röhm είχε πληρωθεί 12.000.000 μάρκα από τη Γαλλία για να ρίξει τον Χίτλερ
και κάποια άλλα πλαστά έγγραφα στα οποία ο Röhm
σκόπευε να κάνει πραξικόπημα ενάντια στον Χίτλερ και να καταλάβει την εξουσία
με τα SA. Κατόπιν εντολής του
Χίτλερ σχεδιάστηκαν λίστες εντός και εκτός των SAμε
ονόματα εχθρών του που έπρεπε να πεθάνουν. Στις 25 Ιουνίου η Reichswehrτέθηκε σε
κόκκινο συναγερμό. Την επόμενη μέρα ο Χίτλερ μετέβηκε στο Essenμε αφορμή
έναν γάμο και διέταξε ορισμένους ηγέτες των SA, συμπεριλαμβανομένου και του Röhm, να τον συναντήσουν την επόμενη μέρα στις 11:00.
Στις 30 Ιουνίου ο Χίτλερ και μεγάλος αριθμός των SSκαι της
αστυνομίας μέσα στην νύχτα μετέβησαν στο ξενοδοχείο όπου διέμενε η ηγεσία των SA και τους συνέλαβε. Ο δαιμόνιος Γκαίμπελς διάσημος αποστάτης
της Στρασσερικής τάσης, εκμεταλλεύτηκε πολιτικά την φήμη, ότι στο ξενοδοχείο ο EdmundHeinesβρισκόταν στο κρεβάτι με άλλο μέλος των SA, μιλώντας για ηθική παρακμή εντός των SA, γεγονός όμως που δεν αποδείχτηκε ποτέ.
Γυρίζοντας πίσω στα
κεντρικά γραφεία του κόμματος στο Μόναχο, ο Χίτλερ έκανε λόγο για "την
μεγαλύτερη προδοσία στην παγκόσμια ιστορία" αναφερόμενος στην υποτιθέμενη
προδοσία των SA, παρόλο που αυτή η
προδοσία είχε γίνει από τον ίδιο τον Χίτλερ στα πιστά μέλη του κόμματος που
είχαν δώσει κυριολεκτικά το αίμα τους στην ιδέα και στον αγώνα όπου ο ίδιος ο Χίτλερ τους
πούλησε για την φιλία με τον εχθρό της εθνικοσοσιαλιστικής επανάστασης, τους
αστούς, πλούσιους, καπιταλιστές, δημοκράτες.
Την ίδια ημέρα ο Γκαίμπελς
γύρισε στο Βερολίνο και έδωσε το ελεύθερο στον Γκέρινγκ να απελευθερώσει τα πιστά εκτελεστικά αποσπάσματα ενάντια σε όποιον ήταν γραμμένος στις λίστες του
θανάτου αν και πολλοί έπεσαν θύματα προσωπικών αντιδικιών. Στην φυλακή Stadelheimόπου βρισκόταν η ηγεσία
των SAφυλακισμένη, άρχισαν οι εκτελέσεις με δίκες παρωδίες
που κρατούσαν λιγότερο από ένα λεπτό. Ο Röhmαπό το κελί
του έβλεπε έναν έναν τους συντρόφους του να εκτελούνται. Στην αρχή ο Χίτλερ
δίσταζε να διατάξει τη δολοφονία τουRöhm
αφού γνώριζε την τεράστια προσφορά του στο κίνημα και την πολύχρονη φιλία τους, για αυτό και του πρότεινε
την αυτοκτονία, ο ίδιος όμως αρνήθηκε λέγοντας "αν είναι να πεθάνω, ας με
σκοτώσει ο ίδιος ο Αδόλφος", έβγαλε τα πάνω ρούχα του και έδωσε έναν
τελευταίο χαιρετισμό με τεταμένη την δεξιά φωνάζοντας HeilHitler!, προτού
εκτελεστεί μέσα στο κελί του.
Ενώ οι περισσότεροι Γερμανοί
σοκαρίστηκαν με τα γεγονότα, άλλοι τα είδαν θετικά ως το τέλος μιας μακροχρόνιας
πολιτικής αστάθειας ενώ σίγουρα χάρηκαν οι ξένες κυβερνήσεις και πρεσβείες. Ο Γκαίμπελς τα επόμενα χρόνια χρησιμοποιούσε συχνά την υποτιθέμενη
σκοτεινή πλευρά του Röhm - μια φήμη που ξεκίνησε από τους σοσιαλοδημοκράτες - ως μια ηθική παρακμή στα SAαν και
στο τέλος του πολέμου ομολόγησε ότι ήταν λάθος η κτηνωδία απέναντι στην
«αριστερή» τάση του Εθνικοσοσιαλισμού.
Οι δολοφονίες που έγιναν
μεταξύ των 30Ιουνίου και 2 Ιουλίου, νομιμοποιήθηκαν με μία πρόταση
που όριζε ότι τα μέτρα πάρθηκαν ως κρατική αυτοάμυνα (...) παρόλο που τα στοιχεία
του υποτιθέμενου πραξικοπήματος ποτέ δεν βγήκαν στην δημοσιότητα και ποτέ δεν
έγινε κάποια δημόσια αναφορά σε αυτά εκτός του κόμματος. Όλα τα αντίγραφα της ταινίας
«Η νίκη της πίστης» (Der Sieg des Glaubens) καταστράφηκαν επειδή σε κάποιες
σκηνές εμφανιζόταν ο Röhm. Η μητέρα του Röhm αρνήθηκε την σύνταξη του Χιτλερικού
καθεστώτος και το ίδιο έπραξε και η γυναίκα του GregorStrasserενώ οι δυο γιοι του τελευταίου πέθαναν στην πρώτη
γραμμή του ανατολικού μετώπου μετά από μερικά χρόνια.
Έτσι το όραμα μιας Εθνικοσοσιαλιστικής
επανάστασης πέθανε πριν καν αρχίσει, προδομένο από τον ίδιο άνθρωπο που το
υποσχέθηκε και εν τέλει όχι μόνο το ισοπέδωσε αλλά κατάφερε να φροντίσει ότι
δεν θα υπάρξει κάτι τέτοιο ούτε ως όνειρο έπειτα από τις συνεχόμενες αποτυχίες
του. Φαίνεται ότι τελικά ο άνθρωπος που πολλοί ακόμα φέρουν ως είδωλο, ήταν
καλός στις δολοφονίες συμμάχων κακός απέναντι στους πραγματικούς εχθρούς του
Εθνικοσοσιαλισμού.
Από το ημερολόγιο του
Γιόζεφ Γκαίμπελς :
Απρίλιος 1933
''Ο λαός ζητά Δεύτερη
Επανάσταση.
Πρέπει να κλείσουμε τους
λογαριασμούς μας, με την Αντίδραση.
Η Επανάσταση δεν θα
σταματήσει πουθενά''
Μάρτιος 1945
''Αυτά που ήθελε ο Röhm ήταν
σωστά …
Στις 30 Ιουνίου, θα
έπρεπε να είχαν εκτελεστεί καμιά εκατοστή στρατηγοί και όχι καμιά εκατοστή
αξιωματούχοι των SA.
Εκείνα τα γεγονότα ήταν
τραγικά και σήμερα βλέπουμε τις συνέπειες''
Gabriele Adinolfi: ένας από τους ιδρυτές της
Εθνικοεπαναστατικής «Terza Posizione», συγγραφέας και εκ των ιδεολογικών
καθοδηγητών της νεοφασιστικής κατάληψης Casa Pound, ιδρυτής του μεταπολιτικού
ινστιτούτου «Polaris»
“ … Μετά από αυτήν την πανδημία, πολλά πράγματα θα αλλάξουν
τόσο στην καθημερινότητά μας όσο και στην οικονομία και την πολιτική και εμείς
θα πρέπει να σταθούμε στο ύψος μας και να τα αντιμετωπίσουμε.
1 Να απαντήσουμε σε αυτήν την ανθρωπολογική μεταμόρφωση. Μια γενική μεταμόρφωση, τυποποιημένη που έχει την έννοια του
ατομικισμού της ζωής, της μεταβίβασης της ευθύνης και του μετα-ανθρώπου.
Επομένως, να δράσουμε για την ανακάλυψη του θάρρους, της
ιεραρχίας, της ιερότητας και του στιλ. Και επίσης της διαλεχτής κοινότητας και
του πρωτοποριακού ρόλου που ενεργεί αυτή, για παράδειγμα ώστε να εισαγάγει την
αίσθηση του τραγικού στην καθημερινή ζωή.
Για να αντιπαραβάλουμε ένα ανθεκτικό,
αξονικό modus vivendi, ολυμπιακών διαστάσεων, με τη γενικευμένη οριζόντια θέση
και τις συνεχείς τελλουρικές δίνες που παράγουν ανοίγματα προς τα κάτω.
Μια νέα
λαϊκή αριστοκρατία είναι το βασικό στοιχείο για την προσπάθεια. Λαϊκή όχι με
την έννοια των χυδαίων, τυποποιημένων και πληβείων. Αλλά ευγενής αναφορικά με
τη δουλειά που έγινε στον εαυτό της …”
Σαν σήμερα ακριβώς πριν 700 χρόνια
πέθανε ο DanteAlighieri,
oγνωστός
μας Δάντης.
Ήταν κάποτε τα χρόνια κατά τα οποία ο Arturo
Reghini (φιλόσοφος,
μαθηματικός και εσωτεριστής), και ο Julius Evola συνδύασαν
τα πολιτικά τους οράματα με τους στίχους του Δάντη. Ο Reghini ήταν στον απόηχο των
«αποστόλων» της Αναγέννησης που είχαν προσπαθήσει να σηκώσουν το πέπλο της
αλληγορίας του Δάντη: ο πρώτος ήταν ο Gabriele Rossetti, μετά ο Pascoli θα δοκιμάσει τις
δυνάμεις του.Αλλά ο Reghini
υπερέβαλε αντικειμενικά, φαντασιωνόταν έναν παγανιστή Δάντη
πίσω από τη λατρευτική μυθοπλασία.
Στην πραγματικότητα ο Δάντης ήταν
παγανιστής και χριστιανός: ότι η ηθική δομή του κόσμου του ήταν αγκυροβολημένη
στις τρεις θεολογικές αρετές της χριστιανικής πίστης είναι προφανές, αλλά αυτό που
καθιστά τον Δάντη θεμελιώδη για την Ιταλική ταυτότητα είναι η αριστοτεχνική του
ικανότητα να ανασυνθέτει τα δύο μέρη του πολιτισμού μας: η χριστιανο - μεσαιωνική
και η κλασική - αρχαία πλευρά. Το πέρασμα της σκυτάλης από τον
Βιργίλιο στην Βεατρίκη είναι σημαντικό ακριβώς για αυτόν τον λόγο.Η ανασύνθεση θα πραγματοποιηθεί, σε
διαφορετικές, πιο νατουραλιστικές μορφές, σε μια άλλη στιγμή κορυφώσεως της
ιστορίας μας: την Αναγέννηση.
Με αυτή την έννοια ο Δάντης είναι
ταυτόχρονα ένας άνθρωπος της παράδοσης (και για αυτό ο Guénon και ο De Giorgio
έχουν δίκιο) και ένας άνθρωπος του μέλλοντος. Το έργο του είναι εποικοδομητικό,
αυθαίρετο: συμφιλιώνει το παρελθόν της Ιταλίας, εφαρμόζει μια εξαιρετική
«εθνική ειρήνη» και δημιουργεί έτσι τα θεμέλια της Ιταλικής παράδοσης. Θέτει τα
θεμέλια μιας γλώσσας που προορίζεται να συγκρατήσει ένα έθνος που δεν είχε
ενιαία σύνθεση. Και το γεγονός ότι στο δικαστήριο της Νάπολης όπως και στις
αίθουσες διδασκαλίας της Βενετίας η επίσημη γλώσσα ήταν η Ιταλική θα πρέπει να
κάνει όσους αρνούνται - όπως το φως του ήλιου θα αρνιόταν - να αντικατοπτρίζουν
τη δύναμη της Ιταλικής ταυτότητας.
Η Ιταλία αποτελεί μια μοναδική περίπτωση
μεταξύ των μεγάλων ευρωπαϊκών εθνών με την ενιαία γλώσσα της να μην επιβάλλεται
από την πίεση μιας φεουδαρχικής μοναρχίας ή από το βάρος μιας σύγχρονης εθνικής μοναρχίας. Και αυτό
οφείλεται στον Δάντη και στον προβληματισμό των συγγραφέων για το έργο του
Δάντη.
Τι έχει να πει ο Δάντης σε εκείνους
που στην εποχή μας δένουν ξανά τα νήματα της Ιταλικής ταυτότητας; Ο Δάντης
είναι ένα ανεξάντλητο ορυχείο. Ο Rudolf Steiner σημείωσε ήδη ότι οι τρεις
εικόνες κατά της κόλασης: ο λύγκας, το λιοντάρι, ο λύκος αντιπροσωπεύουν μια
πραγματεία για την ανθρώπινη ψυχή και τις σκοτεινές πλευρές των τριών
εσωτερικών ικανοτήτων: σκέψη, αίσθηση και θέληση/επιθυμία.
Η ερώτηση που τέθηκε έτσι θα μπορούσε να προκαλέσει
πολλαπλές απαντήσεις, αλλά σε αυτά τα χρόνια της ζοφερής «πολιτικά ορθής»
συμμόρφωσης, έρχεται πρώτα στο μυαλό ότι ο Δάντης, με τη θεϊκή του διάθεση, θα
μπορούσε να διδάξει στους νέους, τους ελεύθερους ανθρώπους του αύριο, την
κυρίαρχη ελευθερία να στείλουν στο διάολο όλα τα ζοφερά υποκείμενα που βιάζουν
τις ψυχές μας καθημερινά και στελεχώνουν τις κυβερνήσεις, τα ΜΜΕ την αστυνομία
και την δικαιοσύνη, της εποχής μας: από την «κουλτούρα ακύρωσης» στην εφεύρεση
φανταστικών ειδών, από την διαμάχη για τις «πολιτιστικές ιδιοποιήσεις» έως τους
«κομβικούς αγώνες».
Ο Δάντης αντιπροσωπεύει όλη την Ευρώπη, όπου η Ιταλία
τοποθετείτε στην Ευρώπη, αυτήν την Ευρώπη που από την Αρχαία Ελλάδα και την
Ρώμη, δημιούργησε την ανεκτίμητη ιστορία της και την κληρονομιά. Από ένα μεγάλο
πλήθος μέτριων ανθρώπων σήμερα ο Δάντης είναι ιδανικά καταδικασμένος σε εξορία.
Είναι παράνομος. Ένας από εμάς.
Το παρακάτω άρθρο αφιερώνεται στην
εθνομηδενιστική antifaτου
λεγόμενου «ακροαριστερού/αναρχοκομμουνιστικού/αντιεξουσιαστικού χώρου» (ένα ενδιαφέρον άρθρο για το τι
συμβαίνει με αυτούς εδώ) που έσπευσε να χειροκροτήσει την ιμπεριαλιστική εισβολή
στην Λιβύη το 2011(δείτε εδώ) καθώς και την καταστροφή του Κανταφικού
καθεστώτος της «Μεγάλης Αραβικής Σοσιαλιστικής Λαϊκής Τζαμαχιρίγια» από τις δυνάμεις
του ΝΑΤΟ, με αποτέλεσμα τον θάνατο χιλιάδων αθώων από τους μισθοφόρους
σαλαφιστές και τους αμερικανοκίνητους μοναρχικούς, την λεηλασία του φυσικού
πλούτου από τις καπιταλιστικές δυνάμεις και την επαναφορά του δουλεμπορίου (δείτε εδώ) στην περιοχή.
Οι απόψεις και τα συμπεράσματα του Ρώσου συγγραφέα δεν
είναι απαραίτητο να εκπροσωπούν το σύνολο της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου
Κρίνου» ή των συναγωνιστών της Ελληνικής «Τρίτης Θέσης».
Με το άρθρο αυτό συμπληρώνεται
μια σειρά αναρτήσεωνσχετικά με την Νασερική αντισιωνιστική Λιβύη τα οποία
μπορείτε να διαβάσετε στο σύνολο τους στην ετικέτα «Λιβύη»
Εισαγωγικό σημείωμα: Τίτος
Ο ευγενής αναρχικός Κροπότκιν και ο νασερικός
εθνικιστής Καντάφι. Πώς συμβιβάζονται;
Ο αναρχικός Προυντόν και ο
πρωτοφασιστικός Κύκλος Προυντόν. Ο αναρχο-κολλεκτιβιστής Μπακούνιν και ο
παν-σλαβιστής Μπακούνιν. Ο αναρχο-κοινοτιστής Κροπότκιν και ο δαρβινιστής
Κροπότκιν, ο άναρχο-συνδικαλιστής Σορέλκαι ο Σορέλ πηγή έμπνευσης του δημιουργού των πρώτων «fasci di
combattimento». Ο «Εθνικός Απελευθερωτικός Ζαπατίστικος Στρατός» του υποδιοικητή Μάρκος(«Μια επαναστατική διαδικασία πρέπει να έχει ως αφετηρία την
επανανακάλυψη της έννοιας του Έθνους και της Πατρίδας») και το κίνημα του κάνει λόγο
για Πατρίδα και Σοσιαλισμό, που υπερασπίζεται τις παραδόσεις και τα εθνικά
σύμβολα, την εθνική ταυτότητα και την γη των προγόνων.
Η ρομαντική νοσταλγία
της οργανικής προ-νεωτερικότητας μέσα στα ερείπια του αστικού βιομηχανικού
τοκογλυφικού μοντερνισμού. Νοσταλγία της υπαίθρου, της φυλής, της κοινότητας,
των αδελφοτήτων, των συντεχνιών. Νοσταλγία ενός Μεσαίωνα, Κιβωτού της
Αρχαιότητας. Ο αρχαιοπρεπής Πλήθωνας ως η επιθανάτια φωνή της πολεμικής κραυγής
του μεσαιωνικού Βυζαντίου.
Το Συντεχνιακό Κράτος, ένα οργανικό μη-κράτος, ως η
διαλεκτική εκρηκτική σύνθεση μεταξύ κρατισμού και αντικρατισμού, εκπροσώπησης και ιεραρχίας, που ξεκινάει με την εξύψωση της πολιτικής βίας και τελειώνει στην υπεράσπιση του σοσιαλισμού στο Σαλό, της Λαϊκής Βούλησης και του Χαρισματικού Ηγέτη.
Οι Λαϊκές Επιτροπές της
Τζαμαχιρίγια θυμίζουν το Κάλεσμα του Ρήγα για τον σχηματισμό των Λαϊκών Συνελεύσεων
στις Κοινότητες, που θα έστελναν εκπροσώπους στην Εθνοσυνέλευση που θα
αναδείξει τον Ηγέτη, τον νέο Μεγαλέξανδρο της Χάρτας του, ο Κοινοτισμός και η
Αριστοκρατία του Δραγούμη το όραμα του για μια Ελλάδα πέρα από τα σύνορα που επιβάλλει το καθεστώς της ανομίας.
Αν,
όπως είπε ο Λένιν, ο αριστερισμός είναι η παιδική ασθένεια του Κομμουνισμού,
τότε ο αναρχισμός είναι η παιδική ασθένεια του Φασισμού;
Ένα ερώτημα σαν δίκοπο μαχαίρι που λίγοι τολμούν να αγγίξουν την κοφτερή λεπίδα του. Το σύντομο βίαιο εξωστρεφές ξέσπασμα του Επαναστατικού Φασισμού ήταν η προσπάθεια αυτουπέρβασης του μικροεθνικισμού του. Αν αντ' αυτού
είχε επιλέξει την ενίσχυση των αντιστασιακών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, σήμερα
όλη αυτή η ψευδολογία, η σύγχυση και η παρανόηση θα απουσίαζε.
Η ασυνέπεια βρίσκεται σε
αυτούς που κρύβουν μέσα τους έναν αιρετικό πρωτοφασιστή κοινωνιστή και αρνούνται βλακωδώς να
το παραδεχτούν ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό. Η δική μας ουτοπία είναι η
απουσία μιας μονολιθικής ιεραρχίας που εμποδίζει τις Συμπολιτείες των Λαϊκών
Κοινοτήτων, την κληρονομιά των Σουλιωτών να θριαμβεύσουν. Είναι η απαγόρευση
της Λαϊκής αυτοδιοίκησης (όπως έπραξε από νωρίς το προτεκτοράτο που ονομάστηκε
ελληνικό βασίλειο) που μετατρέπει τις επαναστάσεις σε μονολιθικά
καθεστώτα;Είναι αυτό το κοινό
χαρακτηριστικό των Επαναστάσεων που διαρκούν ως τέτοιες;
Από τα βουνά της Σιέρα
Μαέστρα στην Καραϊβική ως την οροσειρά του Ζάγκρος που φωτίζεται από την πύρινη ελπίδα
του Newroz, τελικά η αληθινή διαφορά δεν είναι ανάμεσα στον κρατισμό και τον
αντικρατισμό, αλλά ανάμεσα στο οργανικό και το μηχανικό. Το ζωντανό και το
άψυχο. Το αληθινό και το ψεύτικο.
Ο αναρχικός πρίγκιπας Κροπότκιν και ο σοσιαλοεθνικιστής
βεδουίνος Καντάφι συναντιούνται εκεί που η Λαϊκή Βούληση συναντά τους Ιερούς
και άγραφους Νόμους του Διός (των Θεών, του Θεού, του Αλλάχ), αλλά για την
Αντιγόνη θα μιλήσουμε μια άλλη φορά.
Το τελευταίο τέταρτο του εικοστού αιώνα η Λιβύη ήταν
στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής. Οι ανορθόδοξες εξωτερικές και εγχώριες
πολιτικές, η πρόκληση της στις ανεπτυγμένες χώρες μαζί με τη στρατηγική
γεωγραφική της θέση και τους μεγάλους ορυκτούς πόρους (κυρίως πετρελαίου),
προσελκύουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε σύγκριση με άλλες χώρες του Τρίτου Κόσμου. Ένα
από τα χαρακτηριστικότερα χαρακτηριστικά της χώρας ήταν η Τρίτη Οικουμενική
Θεωρία, που αναπτύχθηκε από τον ηγέτη της Λιβυκής Επανάστασης Συνταγματάρχη
Μουαμάρ Καντάφι, η οποία εισήχθη ως εναλλακτική λύση τόσο για την καπιταλιστική
όσο και για την κομμουνιστική ιδεολογία. Αυτή η «νέα φιλοσοφία» δεν εφαρμόστηκε
μόνο θεωρία και πράξη στη Λιβύη, αλλά θεωρήθηκε επίσης ως η πλέον
αποτελεσματική για άλλες αναπτυσσόμενες χώρες. Χώρες όπως το Μπενίν ή η
Μπουρκίνα Φάσο χρησιμοποίησαν στοιχεία της Τρίτης Οικουμενικής Θεωρίας στις κυβερνητικές
τους ιδεολογίες.
Πολλοί δυτικοί μελετητές θεώρησαν ότι η ιδεολογία του
Καντάφι ήταν κάτι ιδιαίτερα ανατολίτικο, ξένο προς το δυτικό σύστημα αξιών που
βρίσκεται έξω από το κύριο ρεύμα τόσο της δυτικής όσο και της ανατολικής φιλοσοφίας
ή σαν απλοποίηση μιας ήδη απλοποιημένης «μαρξιστικής φιλοσοφίας» ή σαν
«πραγματικό σοσιαλισμό» προσαρμοσμένο σε «φυλετικούς (στμ tribe όχι race)
σοσιαλιστές πρίγκιπες».
Από την άλλη πλευρά, ορισμένοι στοχαστές του Τρίτου
Κόσμου όπως ο Σάμι Χατζάρ υποθέτουν ότι το σύστημα αξιών του Καντάφι βρίσκεται
στο πλαίσιο φιλοσοφικών παραδόσεων που επιστρέφουν στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο»
του Ρουσσώ.
Το 1973 το Υπουργείο Πληροφοριών και Πολιτισμού της
Λιβύης δημοσίευσε ένα φυλλάδιο «Η Θεωρία του Τρίτου Κόσμου: η Ιερή Αντίληψη του
Ισλάμ και η Λαϊκή Επανάσταση στη Λιβύη». Η θεωρία αναπτύχθηκε αργότερα στο
φυλλάδιο του 1974 «Οι Αρχές της Θεωρίας του Τρίτου Κόσμου». Στα τέλη της
δεκαετίας του εβδομήντα, ο Καντάφι δημοσίευσε 3 μέρη του γνωστού «Πράσινου
Βιβλίου», συνοψίζοντας και συστηματοποιώντας τη θεωρία του.
Από την άποψή μας, η πιθανή επιρροή (άμεση ή έμμεση)
ιδεών ευρωπαϊκού και ρωσικού αναρχισμού στον Καντάφι, αξίζει τουλάχιστον να
συζητηθεί.
Τον 19ο αιώνα, ο όρος «αναρχισμός» χρησιμοποιήθηκε για
να ορίσει ένα αρκετά ευρύ πνευματικό και πολιτικό κίνημα. Διαφορετικοί
στοχαστές όπως ο Προυντόν, ο Στίρνερ, ο Μπακούνιν, ο Λέων Τολστόι, ο Κροπότκιν
και πολλοί άλλοι δήλωσαν την αλληλεγγύη τους στον Αναρχισμό ως
κοινωνικο-φιλοσοφική θεωρία. Αν και οι φιλοσοφικές τους ιδέες ήταν μάλλον διαφορετικές,
όλες είχαν ένα κοινό σημείο - όλοι πίστευαν ότι η κύρια αιτία αδικίας,
κοινωνικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης ενός ανθρώπου από έναν άλλο ήταν το
κράτος και οι πολιτικοί θεσμοί του.
Το όραμα του Καντάφι για τη σοσιαλιστική κοινωνία
συνοψίζεται ως εξής:
«1) Ο σκοπός της σοσιαλιστικής κοινωνίας είναι η
ευτυχία του ανθρώπου που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσω της υλικής και
πνευματικής ελευθερίας.
2) Οι υλικές ανάγκες όλων πρέπει να είναι
εξασφαλισμένες, ασφαλείς από αυθαίρετη αναστάτωση.
3) Η ανισότητα πλούτου, εισοδήματος και κοινωνικής
θέσης πρέπει να είναι μέτρια. Ο πλούτος που υπερβαίνει τις ιδιωτικές ανάγκες
πρέπει να είναι δημόσια και όχι ιδιωτική ιδιοκτησία.
4) Ο άνθρωπος πρέπει να βρει εκπλήρωση στο έργο του όχι
μόνο στη χρήση του εισοδήματος που αποκομίζει από αυτό».
Ο Πέτρος Κροπότκιν - ο ιδρυτής του Αναρχοκομμουνισμού
και ένας από τους πιο σεβαστούς θεωρητικούς του Αναρχοσυνδικαλισμού καθόρισε
ένα από τα πιο σημαντικά ανθρώπινα δικαιώματα - το δικαίωμα της ευημερίας που
είναι «η δυνατότητα να ζεις ως άνθρωπος και να μεγαλώνεις παιδιά». «Πάνω από το
ψωμί και πάνω από την ευημερία, πάνω από τη συλλογική περιουσία μπορούμε να
δούμε έναν νέο κόσμο να έρχεται - έναν κόσμο όπου μπορούμε να αγαπάμε ο ένας
τον άλλον και να ικανοποιούμε τις αξιοπρεπείς και ευγενείς επιθυμίες μας για το
ιδανικό ... όπου δεν θα υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί … ένας εργάτης θα δούλευε
σε ό, τι είναι καλύτερο για αυτόν, ένας ερευνητής θα έκανε τα έργα του χωρίς
επιφυλάξεις, ένας καλλιτέχνης δεν θα έβριζε το ιδεώδες του για την ομορφιά υπέρ
των χρημάτων».
Έτσι μπορούμε να δούμε ότι οι τελικοί κοινωνικοί στόχοι
του Καντάφι και του Κροπότκιν είναι παρόμοιοι. Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί
περισσότεροι συσχετισμοί στις λεπτομέρειες.
Το πρώτο μέρος του Πράσινου Βιβλίου (1976) ξεκινά με
μια περιγραφή και αυστηρή κριτική για το παραδοσιακό αστικό κοινωνικό και
πολιτικό σύστημα. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι η μεθοδολογία αυτής της
κριτικής είναι μάλλον παρόμοια με εκείνη του Κροπότκιν ή του Μπακούνιν. Στην
εισαγωγή της πρώτης γαλλικής έκδοσης του "Ψωμή και Ελευθερία" του
Κροπότκιν διαβάζουμε: «το πρώτο βιβλίο του Κροπότκιν, ‘’Λόγια ενός Επαναστάτη’’
ήταν αφιερωμένο κυρίως στη σκληρή κριτική της ανήθικης και κακής αστικής
κοινωνίας κι έκανε επίκληση στην ενέργεια των επαναστατών. να αγωνιστούν
ενάντια στο κράτος».
Σύμφωνα με τον Καντάφι, το όργανο ή το μέσο κοινωνικού
ελέγχου (δηλ. το κράτος) είναι το κύριο πολιτικό πρόβλημα που ανέκαθεν
βρισκόταν μπροστά στην ανθρωπότητα. Ο αγώνας για το «όργανο ελέγχου» οδηγούσε
πάντα στη νίκη ενός ατόμου ή ενός κόμματος ή μιας τάξης και στην ήττα του λαού.
«Το Κοινοβούλιο είναι μια λανθασμένη παρουσίαση του λαού και τα κοινοβουλευτικά
συστήματα είναι μια ψεύτικη λύση στο πρόβλημα της δημοκρατίας. Ένα κοινοβούλιο
ιδρύθηκε αρχικά για να εκπροσωπεί τον λαό, αλλά αυτό από μόνο του είναι
αντιδημοκρατικό καθώς η δημοκρατία σημαίνει την εξουσία του λαού και όχι μια
εξουσία που ενεργεί για λογαριασμό του », δηλώνει ο Καντάφι.
«Τα κοινοβούλια αποτέλεσαν νομικό εμπόδιο μεταξύ του
λαού και της άσκησης αποκλεισμού των μαζών από ουσιαστική πολιτική και
μονοπωλήσεως της κυριαρχίας στη θέση τους».
Ο Καντάφι καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «έχει γίνει
δικαίωμα των ανθρώπων να αγωνίζονται μέσω της λαϊκής επανάστασης να
καταστρέψουν όργανα όπως οι λεγόμενες κοινοβουλευτικές συνελεύσεις που
σφετερίζονται τη δημοκρατία και την κυριαρχία και που καταπνίγουν τη βούληση
του λαού» - αυτή η δήλωση συσχετίζεται με το περίφημο συνθήματα σύγχρονων αναρχοτρομοκρατών
όπως, «Ενώ η κακή αστική κοινωνία χρησιμοποιεί βία υπό το όνομα της
δικαιοσύνης, η δικαιοσύνη του προλεταριάτου είναι η βία».
Σε γενικές γραμμές, για τους αναρχικούς, ολόκληρο το
σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας ήταν το αντικείμενο της αιχμηρής
ασυμβίβαστης κριτικής τους. Ο Μπακούνιν περιέγραψε μια κοινοβουλευτική
δημοκρατία ως «δήθεν κατάσταση δήθεν λαϊκής βούλησης, η οποία υποτίθεται ότι
εκπροσωπείται από δήθεν εκπροσώπους σε δήθεν λαϊκές συναντήσεις».
Ο Κροπότκιν αρνήθηκε την ιδέα ότι το κράτος ήταν
απαραίτητο - το χαρακτήρισε «δεισιδαιμονίες, που παίζουν το ρόλο της μοίρας
στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων» και πίστευε ότι η αυτοοργάνωση των μικρών
κοινοτήτων που ενώθηκαν σε ομοσπονδιακή βάση ήταν η δομή που πρέπει να
αντικαταστήσει το κράτος που είναι «συσκευή βίας».
Δήλωσε ότι ο στόχος της «εύρεσης μιας τέτοιας
κυβέρνησης που θα κάνει τους ανθρώπους να υπακούν, ενώ υπακούουν ακόμη στην
κοινωνία», δεν ήταν εφικτός και επεσήμανε ότι «η κοινωνία προσπαθεί να
απελευθερωθεί με κάθε δυνατό τρόπο από κάθε είδους κυβέρνηση και να εκπληρώσει
τις απαιτήσεις της με δωρεάν συμφωνίες μεταξύ ατόμων και ομάδων, επιδιώκοντας
έναν στόχο».
Μπορούμε να δούμε εδώ ότι τα πολιτικά ιδεώδη του
Κροπότκιν επανέρχονται στο «Κοινωνικό συμβόλαιο» του Ρουσσώ, τον οποίο
εκτιμούσε ιδιαίτερα. Μπορούμε να πούμε ότι τόσο ο Καντάφι όσο και ο Κροπότκιν
βλέπουν την κύρια εσωτερική αντίφαση μέσα στις υπάρχουσες κοινωνίες ως την
αντίφαση μεταξύ κοινωνίας και κράτους. Και οι δύο χρησιμοποιούν την έννοια των
«λαϊκών μαζών» που είναι οι κινούμενες δυνάμεις των κοινωνικών επαναστάσεων. Οι
μάζες δεν διαιρούνται σε στρώματα, τάξεις, εθνοτικές, ομολογιακές και επαγγελματικές
ομάδες. Σύμφωνα με τον Κροπότκιν, η αναρχία ήταν ένα «λίγο πολύ αντανακλαστικό
ιδανικό των μαζών». Ο Καντάφι χρησιμοποιεί τον όρο «άνθρωποι» και η εξουσία του
λαού γενικά ως αδιαίρετη οντότητα είναι μια εναλλακτική λύση στην παλιά άδικη
πολιτική τάξη.
Ίσως μπορούμε να πούμε ότι οι κοινωνικές
πραγματικότητες στη Λιβύη και στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια της μεγάλης Γαλλικής
Επανάστασης που όντως καθόρισε την ιδεολογία της αναρχίας ήταν μάλλον
παρόμοιες. Η κοινωνική διαστρωμάτωση της κοινωνίας και στις δύο περιπτώσεις
ήταν ασθενής. Η αντι-φεουδαρχική ενοποίηση όλων των τρίτων τάξεων στη Γαλλία, η
οποία περιλάμβανε τη συντριπτική πλειοψηφία των κοινωνικών ομάδων, ήταν δομικά
κοντά στην ενότητα όλων των Λιβύων που αντιτάσσονταν στην αδύναμη και απαξιωμένη
βασιλική εξουσία και τους μικρούς εμπορικούς κύκλους.
Από την άλλη πλευρά, η επακόλουθη πόλωση και ο αυτοπροσδιορισμός διαφορετικών
κοινωνικών ομάδων: προλεταριάτου, μικροαστικής, οικονομικής και εμπορικής
αστικής τάξης, αγροτών κ.λπ. Ο Καντάφι είπε κάποτε ότι, «Εάν η Επανάσταση κάνει
λάθος, η επανάσταση πρέπει να διορθωθεί». Αυτό ειπώθηκε σε μια στιγμή κρίσιμων
κοινωνικών αντιθέσεων μεταξύ μιας αναδυόμενης αστικής τάξης και των «Επαναστατικών
Επιτροπών» που εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα της ολιστικής κοινωνίας σε μια
περίοδο αντι-αποικιακής και αντι-φεουδαρχικής επανάστασης.
Το σύστημα των Λαϊκών Συνελεύσεων και Επιτροπών που από
την άποψη του Καντάφι είναι «ο μόνος τρόπος για μια γνήσια Δημοκρατία» είναι
πολύ κοντά τόσο στο πνεύμα όσο και στο γράμμα της κατανόησης του Κροπότκιν για
μια μελλοντική κοινωνική αυτοοργάνωση της κοινωνίας. Ένας λαός ελέγχει τον
εαυτό του, αυτή είναι η ουσία της δημοκρατίας σύμφωνα με τον Καντάφι. Με άλλα
λόγια, το πολιτικό μοντέλο είναι μια α-κρατική μορφή λαϊκής εξουσίας που είναι
το ιδανικό του αναρχισμού.
Το «Ψωμί και Ελευθερία του Κροπότκιν» βασίζεται σε
μεγάλο βαθμό στην ιδέα ότι η κύρια λειτουργία της κοινωνίας είναι να
δημιουργήσει και να αναπαράγει τις υλικές αξίες για την πλήρη και πολύπλευρη
ανάπτυξη ενός ελεύθερου ατόμου. Το κύριο σύνθημα του αναρχισμού είναι
«ελευθερία για όλους, ευημερία για όλους» και ο Κροπότκιν γράφει ότι «στην
πολιτική οικονομία, πρέπει πρώτα απ 'όλα να μελετηθεί το κεφάλαιο για την
κατανάλωση». Ο Καντάφι, με τη σειρά του, πιστεύει ότι οι μόνοι «νόμιμοι» στόχοι
της οικονομικής δραστηριότητας είναι η εκπλήρωση των ανθρώπινων απαιτήσεων και
ξεκινά επίσης μια συζήτηση για οικονομικά ζητήματα με το πρόβλημα της
κατανάλωσης.
Η ομοιότητα των ιδεών του δεύτερου μέρους του «Πράσινου
Βιβλίου» (αφιερωμένο σε οικονομικά θέματα) και των απόψεων των αναρχικών είναι
μάλλον εκπληκτική - ακόμη και η δομή των κεφαλαίων στο δεύτερο μέρος και του «Ψωμί
και Ελευθερία» για παράδειγμα, είναι πολύ κοντά.
Η πρακτική της Τζαμαχαρίγια στη Λιβύη αντιστοιχεί σε
αναρχοκομμουνιστικές ιδέες . Η θεωρητική περιγραφή της ιδανικής κοινωνίας του
Κροπότκιν - μια ομοσπονδία αυτοελεγχόμενων κοινοτήτων - θα μπορούσε να είναι
μια θεωρητική περιγραφή του συστήματος των περιφερειών της Τζαμαχαρίγια που ο
Καντάφι προσπάθησε να εφαρμόσει στο πρώτο στάδιο του επαναστατικού
μετασχηματισμού στη Λιβύη. Ο στόχος τόσο για τον Ρώσο στοχαστή όσο και για τον
Άραβα πρακτικό ήταν η εξάλειψη «των άδικων κοινωνικών σχέσεων».
«Αυτός που κατέχει το σπίτι στο οποίο ζείτε ή τα μέσα
μεταφοράς που χρησιμοποιείτε ή τα χρήματα με τα οποία ζείτε, κατέχει μέρος ή
ολόκληρο της ελευθερίας σας. Η ελευθερία είναι αδιαίρετη και για να είναι
ευτυχισμένος ένας άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος».
Αυτή η δήλωση θα μπορούσε να προέρχεται από έναν
θεωρητικό της αναρχίας, αλλά ανήκει στον Καντάφι. Με τη σειρά του, ο Κροπότκιν
γράφει: «Στην πραγματικότητα, σε ένα σύγχρονο κράτος το μεγαλύτερο εμπόδιο στην
ανάπτυξη και διατήρηση του ηθικού επιπέδου, η απαραίτητη ζωή στην κοινωνία
είναι η απουσία κοινωνικής ισότητας ..."Χωρίς ισότητα στην πραγματικότητα",
όπως έλεγαν το 1793, η αίσθηση της δικαιοσύνης δεν μπορεί να γίνει κοινό κτήμα.
Η δικαιοσύνη πρέπει να είναι ίση για όλους και στην κοινωνία μας ... η αίσθηση
της ισότητας έχει ήττες σε κάθε βήμα ... μπορούμε να βρούμε δικαιοσύνη μόνο σε
μια κοινωνία ίσων».
Σύμφωνα με τον Καντάφι, μια νέα σοσιαλιστική κοινωνία
είναι «μια κοινωνία που είναι απολύτως ελεύθερη. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο
με την εκπλήρωση των υλικών και πνευματικών απαιτήσεων ενός ανθρώπου με την
απελευθέρωση αυτών των απαιτήσεων από την καταπίεση από άλλους ανθρώπους ».
Κατά τον καθορισμό των στόχων στην απαραίτητη
οικονομική δραστηριότητα στον κοινωνικό μετασχηματισμό, ο Κροπότκιν τονίζει
τρία βασικά στοιχεία:
«1) κατάργηση του μισθού, που καταβάλλεται από έναν
καπιταλιστή σε έναν εργάτη, επειδή είναι μια σύγχρονη μορφή αρχαίας δουλείας
και ιδιοκτησίας "krepostnoye" πάνω σε έναν άνθρωπο.
2) εξάλειψη της ιδιωτικής ιδιοκτησίας σε ό, τι είναι
απαραίτητο για την κοινωνία για την παραγωγή και την κοινωνική οργάνωση
προϊόντων ανταλλαγής· και τελικά,
3) εξάλειψη από το άτομο και την κοινωνία αυτής της
μορφής κοινωνικής καταπίεσης - κράτους - που εξυπηρετεί τη διατήρηση και τη
συνέχεια της οικονομικής δουλείας ».
Ο Καντάφι ανέφερε ότι «όσοι πουλάνε την εργατική τους
δύναμη ανεξάρτητα από τον μισθό τους, είναι ένα είδος σκλάβου», επειδή δεν
εργάζονται για δικό τους όφελος αλλά ή προς όφελος αυτών που τους
προσλαμβάνουν. Από αυτό προκύπτει η μεταβολή της μορφής της ιδιοκτησίας με τη
μετάβαση της από τον ένα ιδιοκτήτη στον άλλο, η οποία, ακόμη και αν πρόκειται
για κράτος της εργατικής τάξης σε μαρξιστική παράδοση, δεν εγγυάται τα
δικαιώματα του εργαζομένου στη διαδικασία παραγωγής.
Ο Καντάφι κάνει μια αντίληψη ότι στην Τζαμαχιρίγια, οι
σχέσεις των ανθρώπων ως προς την ιδιοκτησία είναι συμπράξεις στη διαχείριση της
κοινής περιουσίας. Η ίδια ιδέα προτάθηκε από τους αναρχικούς με το περίφημο
σύνθημά τους - «όλα ανήκουν σε όλους».
Ο Καντάφι πιστεύει ότι η λύση αυτού του προβλήματος
μπορεί να επιτευχθεί με την εξάλειψη του μισθού, και έτσι την απελευθέρωση της
ανθρωπότητας από τη σκλαβιά και την επιστροφή στους «φυσικούς κανόνες» που
καθόρισαν τις σχέσεις των ανθρώπων πριν από την ύπαρξη τάξεων, κυβερνήσεων και
νόμων. Το επίσημο σύνθημα της Τζαμαχιρίγια είναι «Όχι εργαζόμενοι αλλά
συνεργάτες».
Ο Κροπότκιν επίσης χαρακτήρισε αυτήν την προσέγγιση
στις σχέσεις των ανθρώπων στη διαδικασία παραγωγής ως «φυσική». Η προσέγγιση
στη διανομή και την ανταλλαγή αγαθών για αυτούς τους στοχαστές είναι παρόμοια.
Και οι δύο χρησιμοποιούν μια αναλογία με ένα σούπερ μάρκετ ή ένα κατάστημα στο
οποίο «κάθε άνθρωπος πρέπει να παίρνει από κοινές μετοχές ακριβώς όσο
χρειάζεται για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του» ή «σε όλους σύμφωνα με τις
ανάγκες του». Είναι ενδιαφέρον ότι και οι δύο είναι κατά του καταμερισμού της
εργασίας, θεωρώντας ότι είναι περιττό.
Μπορεί να είναι ενδιαφέρον να συγκρίνουμε πραγματικές
οικονομικές δομές στο Gulay - Pole και την Λιβύη. Μπορούμε να επισημάνουμε ότι
στη γεωργία, ο Nestor Makhno και ο Qaddafi
άσκησαν την ίδια πολιτική. Και οι δύο προσπάθησαν να ενθαρρύνουν την ατομική
γεωργία με όλα τα μέσα που διέθεταν. Ο Κροπότκιν ως θεωρητικός ενθαρρύνθηκε από
τη γεωργική ανάπτυξη των αμερικανικών ιδιωτικών αγροκτημάτων τηn δεκαετία του 1890 και κατέληξε στο
συμπέρασμα ότι τα μικρά αγροκτήματα ήταν ιστορικά προοδευτικά και θα έπρεπε να
ενώνονται για να παρέχουν θέσεις εργασίας απαραίτητες για όλα τους.
Αυτή η ιδέα προέκυψε από τη ρωσική παράδοση να υμνεί
την «Obshina» ως εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική τάξη. Το «Obshina» ήταν
ένα κοινό ιδεώδες των Ρώσων παραδοσιακών υπέρ της ισότητας όπως ο Λαβρόφ, ο
Τκάτσεφ ή ο Χέρτζεν. Το τρίτο μέρος του «Πράσινου Βιβλίου», που εκδόθηκε το
1979, ήταν αφιερωμένο στα κοινωνικά προβλήματα. Ο Καντάφι πιστεύει ότι ο κύριος
κινητήρας της ανθρώπινης ιστορίας είναι ο αγώνας μεταξύ κοινωνικών και εθνικών
(ως μέρος των κοινωνικών) ομάδων για υπεροχή η μία πάνω στην άλλη. Και αυτός ο
αγώνας μπορεί να τερματιστεί μόνο μετά την πλήρη εξάλειψη της καταπίεσης μιας
κοινωνικής ομάδας από μια άλλη ομάδα ή άτομο.
Από αυτή την άποψη, οι ιδέες του είναι πολύ κοντά στις
ιδέες των αναρχικών. Ο Κροπότκιν, περιγράφοντας τη μελλοντική κοινωνία, έγραψε
για «ελεύθερες κοινότητες, αγροτικές και αστικές [δηλ. χερσαίες ενώσεις
ανθρώπων που συνδέονται μεταξύ τους λόγω του τόπου διαβίωσης] και ευρύτατα
επαγγελματικά και τεχνικά συνδικάτα (δηλ. συνδικάτα ανθρώπων από το χαρακτήρα
της εργασίας τους) και κοινότητες που διασταυρώνονται στενά μεταξύ τους. Μαζί
με αυτές τις μορφές κοινωνικής οργάνωσης «θα εμφανιστούν χιλιάδες απεριόριστα
διαφορετικές κοινωνίες και συνδικάτα λόγω μιας ενότητας ιδιωτικών προτιμήσεων
που προκύπτουν από κοινά ενδιαφέροντα: κοινωνικά, θρησκευτικά, καλλιτεχνικά,
επιστημονικά και εκείνα που έχουν ως στόχο την ανατροφή, την έρευνα ή ακόμα και
απλώς την ψυχαγωγία».
Οι συνοικίες της Τζαμαχιρίγια στη Λιβύη μοιάζουν πολύ
με το ιδανικό του αναρχοκομμουνισμού. Ο Καντάφι καθορίζει τις παραδοσιακές μορφές ενοποίησης
των ανθρώπων: οικογένεια, φυλή (tribe) και έθνος. Ο κύριος παράγοντας για μια
αρμονική κοινωνία με την εξάλειψη των εσωτερικών συγκρούσεων μεταξύ των ατόμων,
είναι η οικογένεια. Ένα άτομο πρέπει να αναπτυχθεί στην οικογένεια του με
φυσικό τρόπο. Μπορούμε να δούμε εδώ την επιρροή της έννοιας του Jean Jaques
Rousseau για «Το φυσικό δικαίωμα του πατέρα», το οποίο είναι αρκετά διαφορετικό
από όλα τα άλλα δικαιώματα που υπάρχουν ως αποτέλεσμα του Κοινωνικού
Συμβολαίου.
Μια ευρύτερη κοινωνική δομή που περιλαμβάνει
οικογένειες, είναι μια φυλή. Ο Κροπότκιν χρησιμοποίησε τον όρο «τοπικές
κοινότητες». Οι κοινωνικές λειτουργίες των φυλών στη νομαδική κοινωνία της
Λιβύης και οι τοπικές κοινότητες στις ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι, σε κάποιο
βαθμό, παρόμοιες. Και τα δύο προβλέπουν τη συνύπαρξη των οικογενειών και
υποτίθεται ότι καταστέλλουν τις συγκρούσεις. Η γνώμη του συγγραφέα είναι ότι σε
αυτές τις δύο θεωρίες υπάρχουν παρόμοιες κοινωνικές πραγματικότητες και δομές
με πολύ σημαντικές λειτουργίες που συζητούνται με διαφορετικούς όρους.
Είναι ενδιαφέρον να αναφέρουμε τους όρους που
χρησιμοποιούν οι στοχαστές. Ο Κροπότκιν αποκάλεσε τη θεωρία του
«Αναρχοκομμουνισμός». Ωστόσο, όταν έγραψε τα προηγούμενα του Αναρχισμού,
θυμήθηκε έναν όρο που εφηύρε ο Ρώσος ιστορικός Κοστομάροφ: - «Narodopravstvo»
(«Κυβερνήτης του Λαού») για τις φεουδαρχικές δημοκρατίες του Novograd και του Pskov.
Αυτή η τεχνητή ρωσική λέξη είναι ίσως η καλύτερη μετάφραση του
"Jamahiriya" από τα αραβικά στα ρωσικά.
Από την άλλη πλευρά, ούτε οι αναρχικοί ούτε ο Καντάφι
ανησυχούσαν ιδιαίτερα για την ακαδημαϊκή ορθότητα των όρων εις βάρος της
πολιτικής ορολογίας. Η σημασιολογική φόρτωση της λέξης «αναρχισμός» καθώς και η
άσχημη μετάφραση της στα αραβικά εμπόδισαν τον Καντάφι, ο οποίος πιθανότατα δεν
είχε πρόσβαση στην αναρχική λογοτεχνία, να επιλέξει αυτόν τον όρο για την ιδέα
του.
Υπάρχουν δύο βασικές διαφορές μεταξύ της φιλοσοφίας του
«Πράσινου Βιβλίου» και του Κροπότκιν.
Πρώτα απ' όλα υπάρχει η κατανόηση της έννοιας του
"φυσικού νόμου". Οι αναρχικοί δέχτηκαν τη θεωρία του Ρουσσώ ότι όλοι
οι κοινωνικοί θεσμοί προέκυψαν από το Κοινωνικό Συμβόλαιο και ότι δεν υπήρχαν
ΦΥΣΙΚΟΙ κανόνες και κανόνες ρύθμισης των σχέσεων μεταξύ ανθρώπων και εθίμων. Οι
παραδόσεις σίγουρα δεν είναι απόλυτες και υπόκεινται σε αλλαγές. Από την άλλη πλευρά, ο Καντάφι επισημαίνει ότι «οι
νόμοι της κοινωνίας είναι η ιερή κληρονομιά της κοινωνίας». Εννοεί ότι είναι
αντικειμενική πραγματικότητα που έχει τις ρίζες της στη θρησκεία και τις
παραδόσεις της κοινωνίας.
Η στάση απέναντι στη θρησκεία είναι η άλλη μεγάλη
διαφορά. Ο Κροπότκιν είναι σίγουρος ορθολογιστής, υλιστής και άθεος. Η θρησκεία
είναι το μέσο εκμετάλλευσης από το κράτος και τις κυρίαρχες τάξεις. Ωστόσο, ο
Κροπότκιν ήταν πολύ ανεκτικός στην ατομική πίστη και έγραψε για τις
θρησκευτικές ενώσεις στην ιδανική κοινωνία. Για την θρησκεία του Καντάφι, αντίθετα, έχει μια εγγενή
αξία και είναι ένα από εκείνα τα βασικά θεμέλια της κοινωνίας, τα οποία δεν
πρέπει να επικρίνονται. Ο «υποφαινόμενος» αρθρογράφος πιστεύει ότι ο λόγος
αυτής της διαφοράς είναι στη συγκεκριμένη διαφορά των πολιτικών λειτουργιών της
θρησκείας στις χριστιανικές και ισλαμικές χώρες.
Στις ισλαμικές χώρες το Ισλάμ δεν ήταν ποτέ ξεχωριστή
πολιτική δύναμη, πιο συγκεκριμένα η θρησκευτική και κοσμική εξουσία είναι
αδιαχώριστα. Μόνο το Ισλάμ δίνει νομιμότητα στους ηγεμόνες. Ο Καντάφι ως
πρακτικός, το συνειδητοποίησε αυτό και χρησιμοποίησε το Ισλάμ ως μέσο
σταθεροποίησης της ενότητας στην κοινωνία χρησιμοποιώντας τα ισότιμα
χαρακτηριστικά του Ισλάμ. Αυτή η πλευρά της πρακτικής του αντικατοπτρίζεται στο
«Πράσινο Βιβλίο»: για να εξασφαλιστεί η γόνιμη ανάπτυξη ενός έθνους, πρέπει να
υπάρχει μια ενωτική θρησκεία και έτσι ο κοινωνικός παράγοντας (δηλαδή η
εθνικότητα) θα αντιστοιχούσε στον θρησκευτικό παράγοντα και έτσι η σταθερότητα
ενός έθνους θα αυξάνουν. Ωστόσο, πρέπει να αναφέρουμε ότι ο παραδοσιακοκρατικοί
Ουλεμάδες (θεολόγοι) αντιτάχθηκαν στη νέα θεωρία στην αρχή και ο επίσημος
μηχανισμός προπαγάνδας του Καντάφι χρησιμοποίησε ακόμη και μια μεταφορά για τον
αγώνα μεταξύ του «Πράσινου Βιβλίου» και των κίτρινων βιβλίων. (Παραδοσιακά, η
θρησκευτική λογοτεχνία στον αραβικό κόσμο δημοσιεύεται σε κίτρινο χαρτί). Σε αυτό το έργο ο συγγραφέας προσπάθησε να οριοθετήσει
κάποιες ομοιότητες μεταξύ των ιδεών του αναρχοκομμουνισμού και της Τρίτης
Οικουμενικής Θεωρίας.
Αν δεχτούμε την υπόθεση του συγγραφέα, η θέση που
ελήφθη δεδομένη ότι ο αναρχισμός είναι μια θεωρία που δεν εφαρμόστηκε ποτέ στην
πράξη για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, θα πρέπει να επανεξεταστεί. Μια ανάλυση
της κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης της Λιβυκής Τζαμαχιρίγια μπορεί να
γίνει ανάλυση της πρώτης σχετικά μακράς προσπάθειας για την εφαρμογή ιδανικών
κοντά ή μερικές φορές παρόμοια με αυτά της αναρχίας. Έτσι θα μπορούσαμε να
ορίσουμε τη Λιβύη ως αναρχική οντότητα.
Η αντιστοιχία βασικών απόψεων του Καντάφι και του
Κροπότκιν ειδικότερα θα μπορούσε, θεωρητικά, να είναι τυχαία. Ωστόσο,
πιστεύουμε ότι ιδέες που μοιάζουν με αυτές των αναρχικών αναπόφευκτα
εμφανίζονται σε χώρες με λιγότερο ανεπτυγμένη κοινωνική διαστρωμάτωση αλλά που
βρίσκονται σε διαδικασία ένταξης στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία - όπως
η Ρωσία, η Ισπανία και η Γαλλία τον δέκατο ένατο αιώνα ή η Λιβύη στον εικοστό.
Πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ αν ο Καντάφι δέχτηκε τις
αναρχικές ιδέες ή αν τα κοινωνικοπολιτικά κλίματα στην Ευρώπη τις παραμονές του
20ού αιώνα και στη Λιβύη στο δεύτερο μέρος του 20ού αιώνα μοιάζουν μεταξύ τους.
Αλλά μπορούμε να πούμε ότι η εκπαίδευση του Καντάφι είναι μάλλον μάρτυρας της
πρώτης υπόθεσης. Ο Καντάφι δύσκολα θα είχε πρόσβαση στο υλικό του
Προυντόν, του Μπακούνιν ή του Κροπότκιν κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο
στρατιωτικό κολέγιο στη Βεγγάζη, αλλά παρακολούθησε διαλέξεις για την ιστορία
στο Βασιλικό Πανεπιστήμιο της Βεγγάζης, όπου πρέπει να είχε εξοικειωθεί με τις
θεωρίες του Διαφωτισμού. Οι ιδέες του Κροπότκιν και του Καντάφι για το ρόλο του
κράτους και τα βασικά ζητήματα της οικονομίας είναι παρόμοιες. Οι διαφορές σε
ερωτήματα στον κοινωνικό στίβο σχετίζονται συχνά με την ορολογία και τις
κοινωνικές πολιτισμικές διαφορές.
-wzor.jpg)
