Sidney Robey Leibrandt, ένας ιδιαίτερος πυγμάχος

 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Ο Sidney Robey Leibrandt γεννήθηκε στο Potchefstroom στη Νότια Αφρική, στις 25 Ιανουαρίου 1913 από μια οικογένεια Μπόερ, με γερμανική και ιρλανδική καταγωγή. Σπούδασε στο Gray College στο Bloemfontein. Ερασιτέχνης πυγμάχος, παθιάστηκε αμέσως με την πειθαρχία και έγινε ένας λαμπρός αθλητής. Το 1934 εκπροσώπησε τη χώρα του στους “Empire Games” κερδίζοντας το χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία βαρέων βαρών. Συμμετείχε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936, μαζί με την Ολυμπιακή ομάδα της Νότιας Αφρικής, παραμένοντας πάντα γοητευμένος από τον εθνικοσοσιαλισμό. 

Πίσω στην πατρίδα του κέρδισε εύκολα τους πέντε πρώτους επαγγελματικούς του αγώνες, προτού κερδίσει τον τίτλο της Νότιας Αφρικής στα ελαφρά βαρέα βάρη στις 31 Ιουλίου 1937, νικώντας τον Jim Pentz στο Γιοχάνεσμπουργκ. Το 1938  πήγε στο Βερολίνο για να σπουδάσει στην Ακαδημία Γυμναστικής του Ράιχ. Με το ξέσπασμα του πολέμου αποφάσισε να μείνει στη Γερμανία όπου και κατατάχθηκε στον Γερμανικό Στρατό και έκανε μαθήματα αλεξίπτωτου παίρνοντας τελικά και το δίπλωμα πιλότου για ανεμόπτερο.

Έχοντας έρθει σε επαφή με την “Abwehr” (Στρατιωτική Υπηρεσία Πληροφοριών), ο Leibrandt συμμετείχε στην Επιχείρηση “Weissdorn”, ένα σχέδιο οργάνωσης και πραγματοποίησης πραξικοπήματος στη Νότια Αφρική με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης του στρατηγού Smuts, που είχε αναγκάσει τη χώρα να μπει στον πόλεμο στο πλευρό των Αγγλοαμερικανών, παρά τη σθεναρή αντίσταση των Afrikaaner. Η επιχείρηση περιελάμβανε την υποστήριξη του Leibrandt από μια ισχυρή, ανοιχτά φιλογερμανική οργάνωση της Νότιας Αφρικής, την “Ossewabrandwag”, με στόχο τη δημιουργία μιας νέας κυβέρνησης υπέρ του Άξονα και μάλιστα όπως ισχυρίζονται ορισμένοι, μιας “Εθνικοσοσιαλιστικής Νοτιοαφρικανικής Δημοκρατίας”. 

Η επιχείρηση βασίστηκε στο γεγονός ότι στη Νότια Αφρική υπήρχε έντονη παρουσία στοιχείων με  φιλογερμανικά αισθήματα μέσα στον πληθυσμό και ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών von Ribbentrop, είχε αποφασίσει να ενισχύσει τις δραστηριότητες κατασκοπείας και προπαγάνδας στην περιοχή αυτή. Η επιχείρηση “Weissdorn” ήταν μια σκέψη που είχε νόημα τόσο από πολιτική όσο και από στρατιωτική άποψη. Είναι πράγματι αλήθεια ότι στις επαρχίες του Ακρωτηρίου και στο Natal,  οι Άγγλοι ήταν σε πλειοψηφία, αλλά σε όλη την υπόλοιπη χώρα κυριαρχούσαν οι Afrikaaner, των οποίων τα αντιβρετανικά και φιλογερμανικά αισθήματα ήταν γνωστά σε όλους. Από τη στιγμή που ο Smuts θα έφευγε από την μέση αναμενόταν μια έντονη αντίδραση από τους τελευταίους, δεδομένης και της βάναυσης αφομοιωτικής πολιτικής που ασκούσαν οι Άγγλοι έναντι των Afrikaaner, από την ήττα που υπέστησαν στον Δεύτερο πόλεμο μεταξύ τους.

Υπήρχαν επίσης σημαντικές στρατιωτικές πτυχές, για παράδειγμα το γεγονός ότι οι προμήθειες στις βρετανικές βάσεις στην Αίγυπτο και σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, περνούσαν από το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας και αυτό συνέβαινε μέχρι το 1943. Μια ισχυρή βάση για U-Boats στα λιμάνια της Νότιας Αφρικής, θα είχε καταστήσει δυνατή την πλήρη εξάλειψη των αγγλοαμερικανικών πολεμικών μεταφορών προς και από τον Ινδικό Ωκεανό - κυρίως προς Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία -, καθώς και το ότι θα δημιουργούταν αρνητικές επιπτώσεις για τις Βρετανικές προμήθειες στη Σομαλία και στο Σουδάν. Επίσης η Νότια Αφρική  ήταν μεγάλος παραγωγός χρωμίου, του μετάλλου που είναι απαραίτητο για την κατασκευή κινητήρων αεριωθούμενων αεροσκαφών, καθώς και διέθετε μεγάλα αποθέματα χαλκού, χρυσού και χάλυβα.

Ο Leibrandt, χρησιμοποιώντας την κωδική ονομασία “Walter Kempf”, απέπλευσε από το Paimpol της Βρετάνης, στις 2 Απριλίου 1941, με μια  επιταγμένη  θαλαμηγό αγγλικής κατασκευής, την “Kyloe”. Διοικητής ήταν ο Christian Nissen ο οποίος σε 67 ημέρες έφερε τον Robey στη Νότια Αφρική. Η “Kyloe” έφτασε στο Mitchell's Bay, στις εκβολές του ποταμού Groen, 150 μίλια βόρεια του Κέιπ Τάουν στις 10 Ιουνίου το 1941. Ο Nissen με το γιοτ του, μετά από 110 ημέρες αδιάκοπου ταξιδιού και 14.000 μίλια πλεύσης, έφτασε με ασφάλεια στο λιμάνι της Villa Cisneros στο ισπανικό Μαρόκο. Αρχικά το σημείο απόβασης θα έπρεπε να ήταν ένα άλλο, ο κόλπος του Lambert και ο Leibbrandt  θα έπρεπε να έχει φέρει μαζί του έναν ασυρματιστή, τον Γερμανό υπαξιωματικό Dorner. 

Φαίνεται ότι ήταν ο ίδιος ο Robey που αποφάσισε να αλλάξει σημείο και να βγει μόνος στη στεριά  - μάλλον για λόγους ασφάλειας -  με μια σωσίβια λέμβο που ανατράπηκε τελικά και τον ανάγκασε να κολυμπήσει μέχρι την ακτή, καταφέρνοντας να σώσει πολύ λίγο από τον εξοπλισμό του. Αφού έκρυψε τη βάρκα, ξεκίνησε το ταξίδι με τα πόδια χωρίς φαγητό και νερό. Βοηθούμενος από κάποιους Αfrikaaner και αφού ήλθε πρώτα σε επαφή με κάποιους συντρόφους του, σχημάτισε μαζί τους την ομάδα “Nasional Sosialistiese Rebelle”, η οποία διεξήγαγε μια βίαιη αντιαγγλική εκστρατεία και πραγματοποίησε πολυάριθμες επιθέσεις και δολιοφθορές στην πολεμική προσπάθεια της Νότιας Αφρικής που λειτουργούσε υπέρ των Αγγλοαμερικανών.

Η ομάδα του Leibrandt είχε επίσης επαφές με τους “Ossewabrandwag”, (μια εθνικιστική ομάδα) και δεν αποκλείεται ορισμένες από τις δραστηριότητες του Robey να αφορούσαν και μέλη τους, αλλά ο αρχηγός των “Ossewabrandwag”, ο Johannes Van Rensburg, κατά τη συνάντηση που είχε μαζί του, έδειξε αδιάφορος για τις προτάσεις συνεργασίας. Μετά τον πόλεμο κυκλοφόρησε επίμονα η φήμη ότι ο van Rensburg ήταν στην «λίστα πληρωμών» του Smuts. Ο Leibrandt είχε επίσης επαφές, στους λίγους μήνες δραστηριότητας, με τους “Afrikaaner Broederbond”. 

Ο Leibrandt συνέχισε να αναζητά υποστήριξη κερδίζοντας υποστηρικτές για τον σκοπό του με τους φλογερούς του λόγους αλλά και διεξάγοντας μια ενεργή πολιτική εκστρατεία, κυρίως στο Transvaal και το Oranje Vrystaat. Μέλη της ομάδας του εκπαιδεύτηκαν σε δολιοφθορές, χρήση εκρηκτικών ενώ σχεδίαζαν και πραγματοποιούσαν επιθέσεις σε αποθήκες όπλων και τράπεζες. Οι περισσότεροι από αυτούς προέρχονταν από τους “Stormjaers” των O.B. Ο Robey είχε μια αρχική αντιπαράθεση με την αστυνομία, αλλά κατάφερε να διαφύγει τη σύλληψη. Αμέσως μετά προσφέρθηκε ένα μπόνους 1000 rand για τη σύλληψη του, νεκρός ή ζωντανός.

Ο Leibrandt συνελήφθη τελικά κοντά στην κατοικία του Smuts, έξω από την Πρετόρια με ένα τουφέκι ελεύθερου σκοπευτή στις 21 Δεκεμβρίου 1941. Εκτός από αυτόν, η αστυνομία συνέλαβε και αρκετούς “Stormjaers”. Η  εφημερίδα “Rand Daily Mail” κυκλοφόρησε έναν ολοσέλιδο με τίτλο: “Η ομάδα Leibrandt καταστράφηκε”. Η δίκη με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας εναντίον του Leibrandt ξεκίνησε στις 16 Νοεμβρίου 1942 στην Πρετόρια. Κατά τη διάρκεια όλων των ακροάσεων, ο Robey αρνήθηκε να καταθέσει και ισχυρίστηκε ότι ενήργησε "για τον Λαό και τον Führer" και κατά την πρώτη του είσοδο στην αίθουσα του δικαστηρίου χαιρέτησε με το δεξί χέρι ψηλά. 

Η δίκη ολοκληρώθηκε με τη θανατική ποινή, την οποία ο Leibrandt αποδέχτηκε λέγοντας ξεκάθαρα και δυνατά «Χαιρετίζω τον θάνατο». Το περιοδικό “Time” της 22ας Μαρτίου 1943, αναφέρει την απάντηση που έδωσε ο Robey στον δικαστή, όταν διαβάστηκε η ποινή και ο τελευταίος τον ρώτησε αν είχε κάτι να πει: “Ζήτω ο Αδόλφος Χίτλερ, ζήτω η εθνικοσοσιαλιστική Νότια Αφρική. Περίμενα ότι θα πεθάνω αν επέστρεφα και δεν φοβάμαι ότι θα συμβεί αυτό, στο διάολο με το έλεος σας”. Η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη από τον Πρόεδρο Jan Smuts, λόγω του θαυμασμού που έτρεφε για τον πατέρα του Leibrandt, έναν «γενναίο πολεμιστή των Μπόερς» των μεγάλων πολέμων με τους Άγγλους.

Μετά τη νίκη του Εθνικού Κόμματος στις εκλογές του Μαΐου 1948, ένα κόμμα που είχε αντιταχθεί σθεναρά στην είσοδο της Νότιας Αφρικής στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων, ο Robey και όλοι οι άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι αμνηστευτήκαν και στη συνέχεια αφέθηκαν ελεύθεροι. Μόλις απελευθερώθηκε, ο Robey παντρεύτηκε το 1949 την  Eda Botha, ένα δεκαοχτάχρονο κορίτσι. Απέκτησαν πέντε παιδιά: τον Hermann, τον Remer, τον Izan, τον Rayna και τον Meyder Johannes. Αργότερα και  έχοντας πουλήσει το αγρόκτημα του στο Honeydew, μετακόμισε στο Springbok, Namaqualand όπου ξεκίνησε μια νέα επιχείρηση. Το 1949 επέστρεψε επίσης στο παλιό του πάθος, την πυγμαχία και παρά την ηλικία του - 36 ετών πλέον - κέρδισε δύο αγώνες. Αλλά παρέμεινε επίσης και πολιτικά ενεργός. 

Λίγο μετά την απελευθέρωση του ανακοίνωσε την πρόθεση του να δημιουργήσει ένα “αντικομμουνιστικό μέτωπο” για να υποστηρίξει την εθνικιστική κυβέρνηση του Daniel François Malan, αλλά δεν υπήρχαν ακόμη οι κατάλληλες πολιτικές συνθήκες και πιέστηκε να εγκαταλείψει το έργο αυτό, κάτι που έκανε «για να αποφύγει την αμηχανία της εθνικιστικής κυβέρνησης". Χρόνια αργότερα, με τον Hendrik Verwoerd πρωθυπουργό και τον B.J. Ο Vorster – πρώην Stormjaers – υπουργό Δικαιοσύνης, ο Robey επανέφερε το σχέδιο του και ο ίδιος ο Vorster δήλωσε επίσημα ότι στον «αγώνα του ενάντια στον κομμουνισμό, θα δεχόταν βοήθεια από όπου κι αν ερχόταν». 

Το 1962 ίδρυσε το “Anti-Kommunistiese Beskermingsfront” και τύπωσε μια σειρά από φυλλάδια με τίτλο “Ontwaak Suid-Afrika”. Το 1961 δημοσίευσε μια αυτοβιογραφία με τίτλο “Geen Genade”, η οποία αργότερα ανατυπώθηκε πάλι. Πέθανε την 1η Αυγούστου 1966. Το 1983 ο συγγραφέας Hans Strydom έγραψε ένα βιβλίο για αυτόν, με τίτλο "For Volk and Führer", το οποίο αργότερα μετατράπηκε σε τηλεοπτική ταινία, "The Fourth Reich".

Standrecht - Boerenoorlog

 

Forever a Boer

Αυτόνομη Φυλετική Κοινότητα "Orania"

Janusz Waluś: «Όποιος παλεύει για την ελευθερία του Έθνους του, δεν αξίζει να βρίσκεται στη φυλακή!»

της Selene

Ο Janusz Waluś γεννήθηκε το 1953 στο Ζakopane της Πολωνίας. Μετανάστευσε με την οικογένεια του στην Νότια Αφρική, το 1981. Πολύ σύντομα γίνεται ενεργό μέλος του AWB και συνεργάζεται στενά με τον Eugene Terre Blanche και τον Clive Derby Lewis.

Στις 10 Απριλίου 1993 πυροβολεί και σκοτώνει τον Chris Hani. Ο Chris Hani δεν ήταν ειρηνιστής και δεν πολεμούσε για την ελευθερία. Ήταν ο ηγέτης του SACP (South African Communist Party) και επικεφαλής προσωπικού του Umkhonto we Sizwe (MK), της στρατιωτικής οργάνωσης του ANC.

 Όταν καταδικάστηκε σε φυλάκιση για τρομοκρατικές ενέργειες, ο Hani ζήτησε άσυλο από την τότε ΕΣΣΔ  και μάλιστα τον ανέλαβαν προσωπικά ο Yuri Andropov και ο Leonid Brezhnev! Ο Chris Hani ήταν ένας κομμουνιστής και πιστός συνεργάτης των Σιωνιστών που ήθελε να υποδουλώσει όλα τα έθνη της Νότιας Αφρικής υπό ένα και μοναδικό καθεστώς. Αυτός ήταν ο σκοπός του και αυτός ήταν ο λόγος που δολοφονούσε. 

Από το Ιανουάριο ως τον Αύγουστο του 1988 μόνο, προκάλεσε 105 εκρήξεις με 22 νεκρούς και 256 τραυματίες, τοποθετήσεις ναρκών και εν ψυχρώ δολοφονίες σε σχολεία, εστιατόρια και στέκια νεολαίας ... Και συνέχισε για χρόνια μετά ... Μέχρι που ο Janusz Waluś τον σταμάτησε. Με τρεις σφαίρες στο κεφάλι.

Ο Janusz Waluś, βρίσκεται στις φυλακές της Πραιτόρια και αναμένεται να ελευθερωθεί το έτος 2014.

Η άγνωστη στο ευρύ κοινό συντελούμενη γενοκτονία των ευρωπαϊκής καταγωγής αγροτών της Νοτίου Αφρικής (Boers), από το καθεστώς του αρχιεγκληματία Μαντέλα (άρθρο της Εθνικοσοσιαλιστικής οργάνωσης ΑΡΜΑ)

Σε συνέχεια της προηγούμενης αναφοράς μας σχετικά με την πρόσφατη κηδεία του «αγωνιστή» Μαντέλα θα θέλαμε να θυμίσουμε ορισμένες «λεπτομέρειες» της επιμελώς αποσιωπουμένης στο ευρύ κοινό (εκ μέρους των κρατούντων μ.μ.ε.) συντελουμένης γενοκτονίας εις βάρος των εναπομεινάντων λευκών ευρωπαϊκής καταγωγής αγροτών της Ν. Αφρικής, με ανεξέλεγκτες συμμορίες νέγρων εγκληματιών κατσαπλιάδων που λυμαίνονται την χώρα στον ρόλο των φυσικών αυτουργών…

Από το 1994, δηλαδή μετά την πτώση του απαρτχάιντ, οι Λευκοί και κυρίως οι λευκοί αγρότες (Boers) υφίστανται φρικτές ρατσιστικές δολοφονικές επιθέσεις απίστευτης κτηνωδίας. Περίπου 50 άνθρωποι δολοφονούνται καθημερινώς στην Νότιο Αφρική από τους οποίους οι 20 περίπου είναι Λευκοί -το ποσοστό δολοφονιών μαύρων κατά λευκών αγγίζει το 95%! Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αναλογιστεί κανείς πως το ποσοστό των λευκών που ζουν στην ΝΑ σε σχέση με τον συνολικό πληθυσμό αγγίζει μόλις το 9%, οπότε γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι το ποσοστό δολοφονιών λευκών από μαύρους είναι ιδιαιτέρως υψηλό.

Η παγκόσμια κοινότητα με τρόπο προκλητικό κλείνει τα μάτια σε αυτήν την γενοκτονία, η οποία, σύμφωνα με τα λεγόμενα λευκών Νοτιοαφρικανών, αναμένεται να ενταθεί τόσο σε αριθμούς όσο και σε αγριότητα, ιδίως τώρα πια, με τον θάνατο του Μαντέλα. Είναι προφανές επίσης, ότι και η ίδια η κυβέρνηση της χώρας δεν προτίθεται να κάνει το παραμικρό για να αποτρέψει την γενοκτονία των λευκών, αφού, όπως αποδεικνύεται από οπτικό υλικό που παρατίθεται σε προηγούμενη ανάρτηση, ο τωρινός πρόεδρος της ΝΑ φαίνεται να παροτρύνει ευθέως τους μαύρους κατοίκους της χώρας να σκοτώσουν τους λευκούς (τραγουδώντας: “kill a Boer, kill a farmer”)!

Από το 1994 και έπειτα έχουν δολοφονηθεί περισσότεροι από 70.000 (!!!) λευκοί από τους οποίους οι 4.000 ήταν αγρότες.Τα επίσημα στοιχεία αναφέρουν ότι τα ποσοστά δολοφονιών αγροτών στην ΝΑ είναι τα υψηλότερα παγκοσμίως όσον αφορά δολοφονίες με βάση το επάγγελμα. Επίσης, ο δείκτης δολοφονιών ανέρχεται στο 310/100.000 όσο περίπου (όλως τυχαίως) στην πιο «μαύρη» πόλη των ΗΠΑ, το Ντιτρόιτ. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι στην ΝΑ δολοφονούνται ετησίως περισσότεροι αγρότες απ’ότι στρατιώτες σε εμπόλεμες περιοχές! Ακριβείς αριθμοί δεν υπάρχουν καθώς δεν καταγράφονται από τις αστυνομικές αρχές όλες οι περιπτώσεις δολοφονιών. Πρόκειται λοιπόν για μία πολύ συντηρητική εκτίμηση της καταστάσεως που επικρατεί…

Καθώς ο λευκός πληθυσμός της ΝΑ ανερχόταν σε 4.434.697 άτομα, (σύμφωνα με επίσημες καταγραφές του 1996) και με δεδομένη την μετανάστευση περισσοτέρων από 400.000 λευκών, μπορεί κανείς να εκτιμήσει ότι περίπου το 2% του λευκού πληθυσμού της ΝΑ έχει δολοφονηθεί σε αυτά τα 19 χρόνια της μαύρης «δημοκρατίας». Συγκρινόμενα αυτά τα νούμερα με τους 7.518 μαύρους (περίπου το 0,02% του συνολικού πληθυσμού μαύρων) οι οποίοι «εδολοφονήθησαν» κατά την διάρκεια 50 ετών της κυβερνήσεως διαχωρισμού, μπορεί κανείς να μιλήσει για μία πραγματική γενοκτονία η οποία βρίσκεται εν εξελίξει και η οποία αναμένεται να ενταθεί.

Το 1980 στην ΝΑ ζούσαν περίπου 128.000 λευκοί αγρότες. Σήμερα παραμένουν, ηρωικώς, περί τους 40.000, από τους οποίους, όπως προανεφέρθη, έχουν δολοφονηθεί περίπου 4.000, ενώ είναι ανυπολόγιστος ο αριθμός αυτών οι οποίοι έχουν πέσει θύματα κτηνωδών επιθέσεων, βιασμών και απανθρώπων βασανιστηρίων, αποφεύγοντας να προβούν σε καταγγελίες στις αρχές φοβούμενοι το ενδεχόμενο αντιποίνων όπως έχει συμβεί σε πάρα πολλές περιπτώσεις μετά την δημοσιοποίηση των εγκλημάτων.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ... 

(προσοχή περιέχει σκληρές εικόνες)

Free Janusz Waluś!

Νότια Αφρική: η άγνωστη γενοκτονία.

του Εχετλαίου.



Πριν από μερικές ημέρες, το ενημερωτικό site defencenet παρουσίασε ένα άρθρο από αυτά που σπάνια πλέον μπορεί κανείς να διαβάσει στην σημερινή νεοελληνική ειδησεογραφική ενημέρωση.


Το άρθρο αφορά την σημερινή κατάσταση στην Νότια Αφρική , και την διάσταση που έχει λάβει ή εγκληματικότητα στην χώρα, έχοντας ξεπεράσει κάθε φραγμό διεκδικώντας παγκόσμια πρωτεία πλέον.


Ιδιαίτερα ενδιαφέρον στο άρθρο έχει ο αριθμός δολοφονιών λευκών, ακόμα και μικρών παιδιών από τους μαύρους με μόνιμη δικαιολογία πάντοτε την εκδίκηση για την καταπίεση που είχαν υποστεί από τους λευκούς κατά την διάρκεια του απαρτχάιντ.

Το άρθρο έχει ως εξής:



" ... Η Νότια Αφρική στη δίνη της «βιομηχανίας» του εγκλήματος


17-01-2010 23:28:00



H «βιομηχανία» του εγκλήματος στη Νότια Αφρική είναι μια υπόθεση που λίγο «περνά» στα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης και ειδικά αυτό τον καιρό ακόμη λιγότερο, καθώς το παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου το καλοκαίρι απαιτεί «αυτοσυγκράτηση» στη διασπορά κακών ειδήσεων. Η αλήθεια όμως είναι πως οι δείκτες στην εγκληματικότητα στη χώρα αυτή έχουν εκτιναχθεί σε τέτοιο βαθμό, που οι στατιστικές πια έχουν χάσει τη σημασία τους.


Σύμφωνα πάντως με αυτές στη Νότια Αφρική κάθε ημέρα σκοτώνονται από εγκληματικές πράξεις 87 (!) άνθρωποι ανεβάζοντας τον αριθμό αυτό στους 32.000 νεκρούς το χρόνο. Επιπρόσθετα αυτού από τις εκατό περιπτώσεις δολοφονιών μόνο ένα 10% εξιχνιάζεται και από αυτό ένα 6% καταδικάζεται. Από τις 200.000 κρατουμένους στις φυλακές της χώρας, αριθμός ούτως ή άλλως εξαιρετικά μεγάλος, οι 3.900 είναι λευκοί και οι υπόλοιποι έγχρωμοι. Σε σχέση με τα αυτοκινητιστικά ατυχήματα περίπου, στα οποία η Νότια Αφρική ξεπερνά και την Τουρκία, ο αριθμός των νεκρών νοτιοαφρικανών από εγκληματικές πράξεις είναι διπλάσιος. Η ασφάλεια στους δρόμους είναι επίσης ένας σημαντικός παράγοντας καθώς το οργανωμένο έγκλημα έχει εισχωρήσει και εκεί πωλώντας πλαστές άδειες οδήγησης, κατά χιλιάδες.


Η κυβέρνηση της χώρας παρά το γεγονός πως έχει τριπλασιάσει τη δύναμη των αστυνομικών όπως το ίδιο έχει συμβεί και με ιδιωτικές εταιρείες ασφάλειας εντούτοις το έγκλημα παραμένει η πρώτη αιτία θανάτου στη Νότια Αφρική. Σημαντικό ρόλο στον εξωφρενικό αυτό ρυθμό των εγκλημάτων έχει παίξει αναμφισβήτητα και το καθεστώς του «apartheid» που επίσημα καταργήθηκε στις 30 Ιουνίου του 1991, αλλά από την αντίθετη πλευρά. Η επί 43 χρόνια και σχεδόν σε επίπεδα εξευτελισμού καταπίεση των λευκών απέναντι στους έγχρωμους κατοίκους της χώρας έχει προκαλέσει με τη σειρά της τόσο σοβαρά αντανακλαστικά που μέσα στη δίνη τους πράξεις βίας έχουν φτάσει κυριολεκτικά σε σημεία παροξυσμού, όπως η υπόθεση Rawstone που συγκλόνισε τη Νότια Αφρική το 2003 .


«Εννοείς πως σκότωσες και βίασες μια λευκή γυναίκα και μετά σκότωσες το μωρό της λόγω του apartheid;» ρώτησε η δικαστής Monica Leeuw των 20 ετών εγκληματία William Kekana ο οποίος, μαζί με το συνεργό του Charles Fido Baloyi εξολόθρευσε μια ολόκληρη οικογένεια λευκών μέσα στο σπίτι τους.


«Λοιπόν, αφού η κυρία Rawstone απάντησε στο κινητό της μέσα στο αυτοκίνητό της μετά την πυροβόλησα. Μετά κάναμε ότι κάναμε επειδή ήταν λευκοί», απάντησε ο αδίστακτος δολοφόνος. Ο Kekana, για ένα κινητό τηλέφωνο και δύο δακτυλίδια, σκότωσε τον Clifford Rawstorne την μητέρα του Hester Rawstorne την εικοσιτετράχρονη αρραβωνιαστικιά του Janine Drennan και την ενός έτους κόρη τους Kayla, με πυροβολισμό εξ επαφής, αφού προηγουμένως είχε βιάσει τις δύο άτυχες γυναίκες.


Να σημειωθεί πως ο Kekana και ο συνεργός του είχαν απαγάγει την Janine Drennan και την κόρη της στο αυτοκίνητό τους όταν επέστρεφαν από ένα παιδικό πάρτυ. Η έκταση τέτοιων εγκλημάτων στη Νότια Αφρική έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις και που η είδηση αυτή δε θα γινόταν πρωτοσέλιδο εάν δεν υπήρχε η δολοφονία της μικρής κόρης της Janine Drennan. Περιοχές όπως το Hillbrow και η Berea στο Γιοχάνεσμπουργκ έχουν αποκαλεστεί από την Interpol ως τις περιοχές με το μεγαλύτερο δείκτη εγκλημάτων στον κόσμο ο οποίος μεταφράζεται σε 600 νεκρούς ανά 100.000 άτομα το χρόνο.


Ένας Βρετανός ο οποίος μένει στη χώρα έχει επιβιώσει σε τουλάχιστον τρεις περιπτώσεις «carjacking» δεν έχει σκοπό να εγκαταλείψει τη χώρα λέγοντας πως έχει «συνηθίσει» την εικόνα του καλάσνικοφ να τον σημαδεύει εξ επαφής. Πάντως σχεδόν όλοι στη Νότια Αφρική έχουν κάποιο συγγενή ή γνωστό ο οποίος έχει σκοτωθεί ή έχει πέσει θύμα εγκληματικής ενέργειας και αυτή η «συνήθεια» έχει περάσει παντού στην κουλτούρα της μετά του apartheid νοτιοαφρικανικής κοινωνίας.


Έτσι δεν μπορεί σήμερα κανείς να φανταστεί κάποιους να ζουν στα σπίτια τους χωρίς αυτά να περιστοιχίζονται από ηλεκτροφόρα καλώδια, συρματοπλέγματα, ψηλούς τοίχους και κάθε είδους αποτρεπτικά ντεκόρ. Παρόλα αυτά το έγκλημα πληρώνει το κράτος και το πληρώνει καλά. Η «βιομηχανία» αυτή φροντίζει ώστε να αυξάνεται η κατανάλωση, καθώς τα αγαθά που έχουν κλαπεί αναπληρώνονται, το κράτος κερδίζει δισεκατομμύρια rands από το φόρο που έχει επιβάλει στα αγαθά που αντικαθιστούν τα κλεμμένα, οι εταιρείες security και οι ασφαλιστικές κάνουν χρυσές δουλειές, όπως και το ιδιωτικό σύστημα υγείας. Μια παράλογη οικονομική πραγματικότητα, που όμως στέκει σε «ισχυρές» βάσεις: αυτές της κοινωνικής αποσάθρωσης. Κλοπές, πράξεις βίας, δολοφονίες θεωρούνται τόσο κοινότυπες πια για τους κατοίκους της χώρας όπως αποτελεί μια συνηθισμένη βόλτα στο supermarket.


Η βία δεν γνωρίζει τα θύματά της ούτε και αυτά ποικίλουν από ανθρώπους σε εξέχουσες κοινωνικές και ακαδημαϊκές θέσεις έως αγρότες. Περίπου 1600 αγρότες έχουν δολοφονηθεί στη Νότια Αφρική από το 1994 έως σήμερα, ενώ από τη λίστα δεν λείπουν και εξέχοντες ακαδημαϊκοί όπως ο γεωλόγος Louw Rabie ή ο μαθηματικός στο πανεπιστήμιο του Cape Town Brian Hanh, όλοι από πράξεις βίας με σκοπό τη ληστεία ή και την αντεκδίκηση. Ενόψει παγκόσμιου πρωταθλήματος ποδοσφαίρου οι συνθήκες στη Νότια Αφρική κάθε άλλο παρά φιλικές για το κύμα τουριστών που θα σπεύσουν να δουν το αθλητικό αυτό υπερθέαμα. Πέρα όμως από το ποδόσφαιρο το ίδιο, η περίπτωση της Νότιας Αφρικής είναι ένα προειδοποιητικό μήνυμα για όλες τις χώρες όχι μόνο της περιοχής αλλά και της Ευρώπης όπου τα συμπτώματα της «βιομηχανίας του εγκλήματος» που εξαπλώνεται είναι πια τόσο ευδιάκριτα ακόμη και στην ίδια μας τη χώρα.


Το έγκλημα μπορεί να στοιχίζει σε ανθρώπινες ζωές αλλά φαίνεται πως «πληρώνει» καλά σε τέτοιο σημείο που να θεωρείται ως ένα στοιχείο της κουλτούρας των «σύγχρονων» κοινωνιών, αλλά πάνω από όλα αποσιώπησης ιδιαίτερα ενόψει μεγάλων αθλητικών γεγονότων που βαδίζουν χέρι-χέρι με οικονομικά συμφέροντα, όπως στην περίπτωση της Ν. Αφρικής. Άλλωστε οι συμβουλές των σημερινών ταγών της κοινωνίας είναι απλά «μάθε να ζεις μαζί του» σε ένα εξαναγκαστικό συμβιβασμό. Ανησυχητικά σημάδια μιας νέας τάξης … εγκλήματος και μια κοινωνίας που έρχεται ... "