Ο Evola στην κριτική ανάλυση του περίφημου 1968, απέρριψε
χωρίς πολλά περιττά λόγια, δύο από τους ψευδείς μύθους των ψευδο - διαμαρτυριών
εκείνων των χρόνων, συγκεκριμένα του Herbert Marcuse (Γερμανός μαρξιστής,
εβραϊκής καταγωγής, φιλόσοφος και κοινωνιολόγος και εξέχων μέλος της Σχολής της
Φρανκφούρτης) και του Μαοϊσμού: δύο από τα περίφημα «τρία Μ» (Marx, Mao,
Marcuse). Πάμε να δούμε τι έγραψε ο Βαρόνος που μας δίνει τα πνευματικά όπλα να
αντιμετωπίσουμε την μαρξιστική πνευματική παρακμή του πνεύματος.
Θα κάνουμε μαζί μια βουτιά στο μακρινό παρελθόν, με οδηγό
τον βαρόνο, για να κατανοήσουμε το παρών και την δυστοπική του κατάσταση. Αυτό
το άρθρο που ακολουθεί, εμφανίστηκε στο «La Vita Italiana» το 1940, λίγες
εβδομάδες μετά την είσοδο της Ιταλίας στον πόλεμο.
Ο Evola εξέτασε ένα
σημαντικό βιβλίο του ιστορικού Bernard Faÿ, “ο Ελευθεροτεκτονισμός και η
πνευματική επανάσταση του δέκατου όγδοου αιώνα”, που δημοσιεύτηκε για πρώτη
φορά στη Γαλλία το 1935 και στην Ιταλία την άνοιξη -καλοκαίρι του 1940.
Ο Evola
μας εξηγεί με τον σύνθετο τρόπο του, πώς και γιατί προέκυψε η Γαλλική
Επανάσταση και πώς, γενικότερα, πίσω από όλες τις μεγάλες μαζικές ανατρεπτικές
επαναστάσεις της ιστορίας, που σημάδεψαν και συνεχίζουν να σηματοδοτούν την
φθίνουσα παραβολή της ανθρωπότητας, λειτουργούν ορισμένες αρνητικές δυνάμεις,
συμπεριλαμβανομένου του «θεωρητικού» Τεκτονισμού, εκφυλισμός του αρχαίου
«λειτουργικού» Τεκτονισμού, ένα αρχικά παραδοσιακό σώμα.
Το άρθρο είναι πολύ
ενδιαφέρον και σας το παραθέτω ολόκληρο ώστε να μην κόψω την μελέτη του.
Συνεχίζοντας μια έρευνα της οποίας δόθηκαν τα πρώτα
αποτελέσματα σε ένα ιταλικό περιοδικό το “La Nazione Eurasia”, οι μελετητές
εξέδωσαν ένα δοκίμιο με τον τίτλο «Evola e l’ Islam«. Από την προσπάθεια
οργανικής ανασυγκρότησης του οράματος του Evola για την ισλαμική παράδοση,
προέκυψε μια εικόνα η οποία αν μερικές φορές φαίνεται ανακριβής σε ορισμένα
στοιχεία και συχνά εξαρτάται από μια μάλλον προσωπική οπτική, αποτελεί ωστόσο
μια αναπαράσταση εμπνευσμένη από την αναγνώριση του Evola για το τι είναι
ουσιαστικά το Ισλάμ.
Μια εκδήλωση του παραδοσιακού πνεύματος που δεν μπορεί να
διαχωριστεί από την «εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο». Το παρακάτω άρθρο –
κριτική, άνοιξε μια πολεμική που προκύπτει από την πρόσφατη εκ νέου ανακάλυψη
ενός άρθρου του Evola σχετικά με τη «χειραφέτηση του Ισλάμ».
Το άρθρο χρονολογείται από μια εποχή, τη δεκαετία του ’50,
κατά την οποία οι ιταλικοί φασιστικοί κύκλοι διατηρούσαν ακόμα ζωντανή τη μνήμη
της φιλοαραβικής και φιλοϊσλαμικής θέσης που είχε αναλάβει η Ιταλία κατά τη
διάρκεια του Φασιστικής Κυβέρνησης, καθώς και της αλληλεγγύης που τα χρόνια του
παγκοσμίου πολέμου καθιερώθηκε μεταξύ των δυνάμεων του Άξονα και των κινημάτων
ανεξαρτησίας του μουσουλμανικού κόσμου.
Από την άλλη πλευρά, το “Μανιφέστο της
Βερόνας”, στο οποίο συνέχιζε να αναφέρεται μεγάλο μέρος των αγωνιστών του
μεταπολεμικού φασισμού, είχε επισημάνει μεταξύ των βασικών σημείων της
εξωτερικής πολιτικής της RSI (Κοινωνική Ιταλική Δημοκρατία) τον «απόλυτο
σεβασμό προς εκείνους τους λαούς, ιδιαίτερα τους μουσουλμάνους που όπως και η
Αίγυπτος, είναι ήδη πολιτισμένοι και ορθολογικά οργανωμένοι».
Και ακριβώς στην Αίγυπτο, τη δεκαετία του 1950, η επανάσταση
των “Ελεύθερων Αξιωματικών”, αφού έδιωξε τον κυβερνήτη μαριονέτα (φίλο του
προδότη και φυγά βασιλιά της Σαβοΐας), ανακήρυξε τη δημοκρατία, κατάργησε την
κομματική πολιτική, ξεκίνησε ένα τεράστιο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων,
εθνικοποίησε ξένο κεφάλαιο, έδιωξε τους Βρετανούς από τη Διώρυγα του Σουέζ,
αρνήθηκε στρατιωτικές συμμαχίες λειτουργικές για την ιμπεριαλιστική κυριαρχία,
χορήγησε άσυλο και βοήθεια στους εξόριστους του Τρίτου Ράιχ και ανέλαβε να
οικοδομήσει έναν εθνικό σοσιαλισμό.
Όλα αυτά που στη “Νασερική” γεωπολιτική
προοπτική της ενότητας των αραβικών εθνών, θα είχε γίνει ένας πραγματικός
παναραβικός σοσιαλισμός, βασισμένος στις πνευματικές προϋποθέσεις που παρέχει
το Ισλάμ. Και όταν το 1956, μετά την εθνικοποίηση της Διώρυγας του Σουέζ, η
Αίγυπτος έπρεπε να αντιμετωπίσει την αγγλο – γαλλο – σιωνιστική επιθετικότητα,
πολλοί από εκείνους που είχαν πολεμήσει συνειδητά ως πολιτικοί στρατιώτες
ενάντια στις «δημοκρατικές πλουτοκρατίες της Δύσης» είδαν στην Αίγυπτο μια νέα
γραμμή μετώπου ενάντια στους αιώνιους εχθρούς τους και εξέφρασαν την αλληλεγγύη
τους στον αιγυπτιακό λαό και τον Προεδρό του, Gamal Abd el-Nasser. (1)
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμοεδώ ...
Τον Φεβρουάριο του 1968, εμφανίστηκε στην Ιταλία μια συλλογή
άρθρων του Evola με τίτλο «L’arco e la clava“ (Το τόξο και το ρόπαλο), που
περιείχε και το σύνθετο και δύσκολο άρθρο “Η νεολαία, η γενιά Beat και οι
δεξιοί αναρχικοί”.
Στο άρθρο αυτό ο Evola, αναλύοντας το νεολαιίστικο κίνημα
διαμαρτυρίας, θεώρησε την εξέγερση ενάντια στο υπάρχον σύστημα «νόμιμη», αλλά
τη θεώρησε ταυτόχρονα κενή από αξίες και στερούμενη ανώτερης νομιμότητας. O
Βαρόνος πραγματεύεται την κατάσταση μιας νέας γενιάς που ζει σε μια εποχή
διάλυσης, χωρίς ρίζες και ένα αυθεντικό νόημα.
Αυτή η «ξεριζωμένη» νεολαία
στερείται δεσμών και περιορισμών, πράματα που ρύθμιζαν την ζωή παλαιότερα.
Ιδιαίτερα με την κυριαρχία της αριστεράς σε πνευματικό επίπεδο, ήρθε η τελική
παρακμή. Για να δούμε όμως αυτήν την σκέψη του Βαρόνου, με μερικά αποσπάσματα
και σχόλια:
«Πολλά έχουν γραφτεί για το πρόβλημα της νέας γενιάς και των
«νέων», πράγματι πάρα πολλά. Στις περισσότερες περιπτώσεις το θέμα δεν αξίζει
καθόλου το ενδιαφέρον που του έχει αφιερωθεί και η σημασία που δίνεται μερικές
φορές στη νεολαία γενικότερα, με το αντίστοιχο ενός είδους υποτίμησης όσων «δεν
είναι νέοι», είναι παράλογη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ζούμε σε μια εποχή
διάλυσης, οπότε η συνθήκη που τείνει να επικρατεί όλο και περισσότερο είναι
αυτή του «ξεριζωμένου», εκείνου για τον οποίον η κοινωνία δεν έχει πλέον νόημα,
για αυτόν δεν το έχουν ούτε καν οι περιορισμοί που ρύθμιζαν την ύπαρξη και που
για την εποχή που αμέσως μας προηγήθηκε – και η οποία συνεχίζεται ακόμη σε
διάφορους τομείς – ήταν μόνο αυτοί του αστικού κόσμου και της ηθικής.
Φυσικά οι
νέοι έχουν επηρεαστεί ιδιαίτερα από αυτήν την κατάσταση και από αυτή την άποψη
και η ανάδειξη ορισμένων προβλημάτων μπορεί να είναι θεμιτή. Μια νέα γενιά,
επομένως, απλώς υποφέρει από την κατάσταση πραγμάτων. Αυτή δεν θέτει κανένα
πραγματικό πρόβλημα ώστε να βρεθεί, ας πούμε, μια λύση, κάνει απλά μια χρήση
που σίγουρα μπορεί να χαρακτηριστεί ηλίθια.
Όταν αυτή η νεολαία ισχυρίζεται ότι
δεν γίνεται κατανοητή, η μόνη απάντηση που πρέπει να δοθεί είναι ότι δεν
υπάρχει απολύτως τίποτα για να καταλάβει. Ο υποτιθέμενος αντικομφορμισμός
ορισμένων στάσεων, ανεξάρτητα από την κοινοτοπία τους, ακολουθεί κατά τ’ άλλα
ένα είδος μόδας, μια νέα σύμβαση, επομένως είναι ακριβώς το αντίθετο μιας
εκδήλωσης ελευθερίας.
Αυτός ο τύπος «νεότητας» που ορίζεται μόνο από την
ηλικία, αντιπροσωπεύεται έντονα, ειδικά στην Ιταλία. (ΣτΜ, πόσα κοινά με την
σημερινή ελληνική νεολαία).
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...
Μερικοί άνθρωποι έχουν μιλήσει για το βιβλίο αυτό ως το «εγχειρίδιο για τους δεξιούς αναρχικούς», και σε κάποιο βαθμό, αυτό είναι
ακριβές. Ο ισχυρισμός μου ότι σήμερα δεν υπάρχει πολιτικό σύστημα, σχηματισμός
και κόμμα στο οποίο να αξίζει να αφιερωθεί κανείς, και ότι όλα όσα υπάρχουν
πρέπει να απορριφθούν, έχει αναστατώσει πολλούς.
Ωστόσο, αυτή η άρνηση και η μη
δέσμευση δεν απορρέουν από την έλλειψη αρχών, αλλά από την κατοχή αρχών, οι
οποίες είναι ακριβείς, σταθερές και δεν υπόκεινται σε συμβιβασμούς. Ούτε είναι
αυτή η μόνη άποψη στην οποία διαφέρω από τον μηδενισμό ή τον αναρχισμό των
«θυμωμένων νέων», της περισσότερο ή λιγότερο ηττημένης γενιάς - των Beats, των
hipsters και τέτοιων ανθρώπων - των οποίων το «όχι» δεν βασίζεται σε τίποτα
θετικό.
Στη σημερινή ζωή μπορεί να είναι κατάλληλο για πολλούς να αποσυρθούν
για να εγκατασταθούν σε μια πιο εσωτερική γραμμή χαρακωμάτων, έτσι ώστε αυτό
για το οποίο δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα δεν μπορεί να κάνει τίποτα εναντίον
μας.
Ωστόσο, ολόκληρο το βιβλίο δεν ενθαρρύνει τους ανθρώπους να αφήσουν τον
εαυτό τους αλλά ακριβώς το αντίθετο: μια αυστηρή πειθαρχία της ζωής που φτάνει
στο υψηλότερο σημείο είναι αυτό που περιγράφεται σε αυτό.
«Μπορεί να φανεί ad hominem, αλλά θα μιλήσω καθαρά και
ξάστερα. Ο Σάρτρ είναι ένας πολύ άσχημος άνθρωπος. Μικροκαμωμένος, με χοντρό
και τραχύ πρόσωπο, στραβά μάτια. Η ασχήμια του, νομίζω, είναι πολύ διαφορετική
από την ασχήμια του Σωκράτη.
Αυτό καθρεφτίζει κάτι θεμελιώδες στην ψυχή του.
Ξέρουμε ότι είναι πολύ ποταπός και τσιγκούνης. Η φιλαργυρία του είναι θρυλική
λένε! Δεν θα σε κερνούσε ποτέ εσπρέσσο! Σε ένα έργο του, ισχυρίζεται ότι
«Κόλαση είναι οι άλλοι Άνθρωποι». Για μένα κόλαση είναι να αφιερώσω μερικές
ώρες για να ακούσω τις σκέψεις του «καθηγητή» για οποιοδήποτε θέμα.
Ήταν, φαίνεται, αρκετά προσηλωμένος στο πως τον
κοιτούσαν οι άλλοι... Ο τρόπος που τον κοιτούσαν... Τον ενοχλούσε! Ο Σάρτρ το
ενσωμάτωσε όλο αυτό σε ένα είδος υπαρξιακής ανθρωπολογίας ή ακόμη και σε μία
οντολογία του Όντος.
Σκέφτηκε ότι ένα ξένο βλέμμα σε κάνει κάποιον άλλον,
δημιουργεί μία εικόνα πάνω στην οποία δεν έχεις κανέναν έλεγχο, κλέβει την
ύπαρξη σου. Ανοησίες! Αναρωτιέμαι αν ένιωθε έτσι ψυχολογικά επειδή είχε
συνείδηση του πόσο αλλόκοτος φαινόταν.
«Κοίτα ένα φρικιό!», φαντάζεται να
έλεγαν οι άλλοι άνθρωποι καθώς τον κοίταζαν. Προσπαθεί να υποστηρίξει κάποιο
σύμπλεγμα κατωτερότητας που τον στοιχειώνει...Εγώ αντίθετα ποτέ δεν έδωσα
δεκάρα για το βλέμμα των άλλων πάνω μου.
Όχι μόνο είμαι πιο εμφανίσιμος από τον
Σάρτρ, αλλά σίγουρα δεν αισθάνομαι κατώτερος από αυτόν τον ζωώδη τύπο που
θεωρείται «άνθρωπος» και «ανθρωπότητα» στις μέρες μας!»
Το βιβλίο του Ιουλίου Έβολα, είναι έργο φιλοσοφικό,
αντιδραστικό και ταυτόχρονα επαναστατικό, το οποίο χαρακτηρίζεται, όπως άλλωστε
όλα τα κείμενα του μεγάλου Ιταλού φιλοσόφου, από μια σκοτεινότητα.
Τα νοήματα του είναι δυσδιάκριτα καθώς αποτελούν προϊόντα
σκέψης βαθιάς, και φιλοσοφικής αναζήτησης η οποία χάνεται στα βάθη της απαρχής
του ανθρώπου.
Η «Εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο» αποτελεί το
κορυφαίο έργο του Evola, τη δημιουργία της ζωής του, και ουσιαστικά είναι η
κατάθεση ψυχής και σκέψης του φιλόσοφου μέσα στον θυελλώδη 20ο αιώνα, στον
οποίο έζησε και εν πολλοίς επηρέασε την φιλοσοφική του σκέψη.
Κεντρικός άξονας
της σκέψης του Έβολα είναι η έννοια της αρχαίας ευρωπαϊκής παράδοσης, την οποία
όμως καταφέρει να συνδέσει με τον ανατολικό μυστικισμό και το ρωμαϊκό imperium.
Αν και έχει χαρακτηριστεί ως ο φιλόσοφος του Φασισμού,
αποτελεί γεγονός πως επέκρινε το Φασιστικό καθεστώς για την μετριοπάθεια του,
τον συμβιβασμό του και τον εναγκαλισμό του με την Καθολική Εκκλησία.
Και αυτό γιατί το έργο του Έβολα σημαδεύτηκε όσο κανενός
άλλου φιλοσόφου, από μια αλληλοπεριχώρηση της πολιτικής και της μεταφυσικής,
και στο έργο του γίνεται μια δυσνόητη σύνδεση του παγανισμού, της μεσαιωνικής
χριστιανικής αντίληψης, και του ανατολικού μυστικισμού της θρησκείας και των
φιλοσοφικών συστημάτων.
Ο Έβολα θεωρεί τον σύγχρονο κόσμο ως μια προσποίηση της
ηθικής κατάπτωσης και της παρακμής του ανθρώπου, και αυτό γιατί με την
επικράτηση της οικονομίας και της τεχνοκρατίας ως απόλυτων αξιών, ο ανθρώπινος
πολιτισμός χάνοντας την μεταφυσική και πνευματική-ηρωική του υπόσταση μοιραία
θα καταρρεύσει, παρασύροντας μαζί του τον ίδιο τον άνθρωπο.
Κατά τον Έβολα ο σύγχρονος κόσμος με την κυριαρχία του
επιστημονισμού, της οικονομοκρατίας και της κουλτούρας του τεχνοπωλείου μπορεί
να αντιμετωπιστεί μόνο με μια επαναστατική και ταυτόχρονα δημιουργική επιστροφή
στην έννοια της Παράδοσης και του ηρωικού πνεύματος.
Kαι για τις μέρες αυτές, τι καλύτερο από ένα εξαιρετικό
άρθρο από τον Βαρόνο, που με τον δικό του μοναδικό τρόπο, ουσιαστικά μας
εύχεται καλά Χριστούγεννα!
Άρθρο από το έντυπο “Roma”, στις 5 Ιανουαρίου 1972
Υπάρχουν τελετουργίες και γιορτές που επιβιώνουν πλέον μόνο
κατά έθιμο στον σύγχρονο κόσμο, που μπορούν να συγκριθούν με εκείνους τους
μεγάλους ογκόλιθους που η κίνηση των αρχαίων παγετώνων μετέφερε από την
απεραντοσύνη του κόσμου των κορυφών μέχρι τις πεδιάδες. Τέτοιες είναι, για
παράδειγμα οι επέτειοι, όπως τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά, που σήμερα
έχουν κυρίως χαρακτήρα αστικής οικογενειακής γιορτής, ενώ συναντώνται ήδη στην
προϊστορία και σε πολλούς λαούς με πολύ διαφορετικό υπόβαθρο, διαποτισμένοι από
μια έννοια κοσμική και παγκόσμια.
Συνήθως το γεγονός ότι η ημερομηνία των
Χριστουγέννων δεν είναι συμβατική και μόνο λόγω μιας συγκεκριμένης θρησκευτικής
παράδοσης περνά απαρατήρητο, αλλά καθορίζεται από μια ακριβή αστρονομική
κατάσταση: είναι η ημερομηνία του χειμερινού ηλιοστασίου. Και ακριβώς το νόημα
που είχε αυτό το ηλιοστάσιο στις απαρχές του, συνέχισε να καθορίζει, μέσω
επαρκών συμβολισμών, την αντίστοιχη γιορτή.
Είναι ωστόσο μια έννοια που είχε
μεγάλη σημασία, ειδικά σε εκείνους τους προγονούς των ινδοευρωπαϊκών φυλών των
οποίων η αρχική πατρίδα βρέθηκε στις βόρειες περιοχές και στις οποίες, σε κάθε
περίπτωση, δεν είχε διαγραφεί η ανάμνηση των τελευταίων φάσεων της περιόδου των
παγετώνων.
Σε μια φύση που απειλείται από αιώνιο παγετό, η εμπειρία της
πορείας του ηλιακού φωτός κατά τη διάρκεια του έτους πρέπει να είχε ιδιαίτερη
σημασία και ακριβώς το σημείο του χειμερινού ηλιοστασίου είχε μια δραματική
σημασία, που θα το ξεχωρίσει από όλα τα άλλα σημεία της ετήσιας πορείας του
ήλιου.
Ακριβώς στο χειμερινό ηλιοστάσιο ο ήλιος, έχοντας φτάσει στο χαμηλότερο
σημείο του στην εκλειπτική, το φως φαίνεται να σβήνει, να εγκαταλείπει τα
εδάφη, να κατεβαίνει στην άβυσσο, ενώ αντίθετα αναρρώνει ξανά, ξανασηκώνεται
και λάμπει, σχεδόν σαν σε αναγέννηση. Ένα τέτοιο σημείο ίσχυε λοιπόν, στις
πρώτες μέρες, όπως αυτό της γέννησης ή της αναγέννησης μιας ηλιακής
θεότητας.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...
Σε μια εποχή
νιχιλισμού, το «Καβαλικεύοντας την τίγρη» είναι ένα μεταπολιτικό εγχειρίδιο
επιβίωσης για όσους διαφωνούν με την εποχή τους και τον κόσμο στον οποίο ζουν,
αλλά, μη μπορώντας νατροποποιήσουν τα
δεδομένα αυτά, προτιμούν να αποσυρθούν στην ενεργό μοναξιά και να την
κυριαρχήσουν, να την καβαλικεύουν για να μην κατακλυστούν.
Το «Καβαλικεύοντας την
τίγρη» είναι ένα κινέζικο μόττο, το οποίο επίσης έχει φωνάξει και ο Μάο,
προτείνοντας να μην αντιμετωπίσουμε την τίγρη ή να προσπαθήσουμε να ξεφύγουμε,
αλλά να τρέξουμε πάνω της. Είναι μια αριστοκρατική
σύνοψη του Ενεργού Μηδενισμού για όσους επέλεξαν όχι την πολιτική, αλλά την
«απολιτεία», όπως την αποκαλεί ο Evola, ή την «απολιτική» επιλογή όπως την είχε
ορίσει ο Thomas Mann.
Το βιβλίο αυτό είχε
είχε μια εκρηκτική επιρροή στη «δεξιά» νεολαία, ειδικότερα στη ριζοσπαστική την
δεκαετία του 1960 όταν εκδόθηκε, αλλά και αργότερα. Το Καβαλικεύοντας την τίγρη είναι
το έργο ενός στοχαστή που συνδέεται με την παράδοση, ο οποίος, ζώντας στην
αμετάκλητη Σκοτεινή Εποχή (kali yuga), στη δίνη της παρακμής, της ερήμωσης και των ερειπίων, ευνοεί την
κούρσα προς τη διάλυση γιατί μόνο φτάνοντας στο σημείο μηδέν τότε θα είναι
δυνατό, να ανεβεί κάποιος και αντιστρέψει την πορεία. Μια θέση που κινδυνεύει
να συνδεθεί με τους δαίμονες της αποσύνθεσης. Η ανομία, το χάος, η
παραβατικότητα, η αναρχία γίνονται για έναν «Εβολιάνο», η ευκαιρία να
σκληρύνει.
Καβαλικεύοντας την
τίγρη ήταν το 1968 της καλλιεργημένης και ριζοσπαστικής «δεξιάς», η υπέρβαση
στο όνομα της παράδοσης. Σε μια εποχή που έγιναν πολλά και κυρίως από την
αριστερά, τα αποτελέσματα άλλωστε τα βλέπουμε σήμερα, κάποια παιδιά , κάποιοι
νεοφασίστες τόλμησαν να κάνουν το ίδιο, έχοντας απέναντι το Καθεστώς και την
Αριστερά. Στα χέρια νεαρών «δεξιών» ριζοσπαστών, το βιβλίο αυτό έγινε ένα πολύ
επικίνδυνο βιβλίο. Όχι όμως γιατί υποκίνησε τη βία και την τρομοκρατία, όπως
νόμιζαν κάποιοι «ιδεολόγοι» αστυνομικοί, αλλά γιατί έγινε ευγενές άλλοθι για
αναρχοατομικιστικές επιλογές, για παραβατικές και αλλοτριωτικές εμπειρίες και
για απόδραση από την πολιτική.
Ήταν η πύλη εισόδου
στον για να εισβάλει η «Δεξιά» στον μαζικό «Διονυσιασμό» που εξερράγη στη
συνέχεια το 1968. Ή σύμφωνα με άλλους, ήταν ένας κωδικός πρόσβασης στη χρήση της
νεωτερικότητας και των μέσων της, αυτός ο «αντιδραστικός μοντερνισμός».
Εκείνοι που
προσπάθησαν να παραμείνουν στον πολιτικό ακτιβισμό, είδαν το βιβλίο αυτό ως
συνοριακό ποτάμι για να επιχειρήσουν μια σύνθεση μεταξύ του «δεξιού»
επαναστατικού ριζοσπαστισμού και εκείνου τηςαριστεράς, ή αναρχοκομμουνισμού. Ο υβριδισμός πήρε διάφορες πτυχές, όπως
αυτήτης λεγόμενης ναζί-μαοϊκής τάσης
που εμφανίστηκε στην αρχική φάση του 1968, για να διαλυθεί στη συνέχεια από το
κομματικόμίσος της δεκαετίας του 1970.
Στο τέλος επικράτησε ο ατομικισμός.
Σε εκείνο το κείμενο ο
Έβολα επέστρεψε στα ντανταϊστικά του νιάτα και στον Αυτάρκη, το απόλυτο άτομο
της πρώτης του φιλοσοφίας. Επέστρεψε στον Nietzsche και τον ενεργό μηδενισμό
του, γνώρισε τον Ernst Jünger, του οποίου μετέφρασε ( την ίδια περίοδο που
έγραψε το “ Καβαλικεύοντας την Τίγρη”), τον “Εργάτη”, και τον ποιητή Gottfried
Benn.
Στη συνέχεια, πριν από το 1968, ο Evola επέστρεψε στην Παράδοση, ώθησε
τον εαυτό του στο ρόλο του θεωρητικού μιας μετα-ιστορικής και μεταφασιστικής «Δεξιάς»
και πέθανε το 1974, εν μέσω των «μαύρων» σφαγών που έριξαν ένα άδικο διαβολικό
φως πάνω του. Μεγάλος Εμπνευστής, τεράστιο Πνεύμα. Τότε ο τίγρης πέταξε τους
αναβάτες του και συνέχισε να τρέχει προς το πουθενά.
Παρότι ο Έβολα έγραψε το βιβλίο
αυτό λίγα χρόνια μετά το τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, φαντάζει
εξαιρετικά επίκαιρο στις προτάσεις του και στις προοπτικές που μπορεί να λάβει.
Κρίνεται η αποϊεροποιήση του σύγχρονου κόσμου και η
έλλειψη υπερβατικού και παραδοσιακού οράματος. Ταυτόχρονα προτείνεται ως τρόπος
αντίστασης το καβαλίκεμα της τίγρης, μια πρόκληση εσωτερικής απελευθέρωσης που
οδηγεί στην αφύπνιση.
Ένα σημαντικό έργο που ανοίγει νέους
δρόμους στην σκέψη αλλά και στην ενεργό συμμετοχή.
Με άρθρο αυτό θαανοίξω μια μελέτη σε βάθος για να τιμήσουμε τα εξήντα
χρόνια απότηνπρώτη έκδοση, ενός από τα πιο σημαντικά και τα
πιο συζητημένα έργα του Julius Evola. Σίγουρα ένα «βιβλίο για όλους και για κανέναν». Ένα έργο
δύσκολο (όπως όλα τα βιβλία του Βαρόνου είναι δύσκολα στις έννοιες), που είναι μάλιστα
και πολύ επίκαιρο όπως θα καταλάβετε από τα παρακάτω. Ένα βιβλίο που είχα την
τιμή να μελετήσω με πολύ προσοχή και να διαμορφώσω κάποιες απόψεις για την
πολιτική και κοινωνική κατάσταση, μέσα στα ερείπια ενός κόσμου που εμείς
καταστρέψαμε!
Το βιβλίο ήταν μέρος ενός
συγκεκριμένου ιστορικού πλαισίου: αφού πέρασε δύο χρόνια σε Αυστριακές κλινικές
μετά το γνωστό περιστατικό που τον είδε ως πρωταγωνιστή κατά την διάρκεια του
βομβαρδισμού στη Βιέννη, ο Evola είχε επιστρέψει στην Ιταλία στα τέλη του 1948.
Πολλοί δεν γνωρίζουν, ακόμη και σήμερα, πότε ακριβώς εκείνη την περίοδο ο Evola
άρχισε να εργάζεται πάνω στο
"Cavalcare la tigre", το οποίο μάλιστα ολοκληρώθηκε σε ένα πρώτο προσχέδιο
ήδη τον Απρίλιο του 1951.
Αυτό προέκυψε ξεκάθαρα από διάφορα
στοιχεία που ελήφθησαν, μεταξύ άλλων, από την τέταρτη επιστολή που γράφτηκε από
τον Βαρόνο προς τον συμβολαιογράφο Giovanni Barresi, στις 26 Νοεμβρίου 1951 και
από μια άλλη επιστολή που έγραψε στον Evola ο Angelo Barenzi, εκδότης της
εβδομαδιαίας εφημερίδας "Il Meridiano d'Italia", στις 18 Μαΐου 1951.
Ο Evola παραδέχτηκε στο έντυπο "
Il Cammino del Cinabro”, ότι το γράψιμο
του «Cavalcare la tigre» του «είχε παροτρυνθεί» από διάφορα άτομα που τον είχαν
ακολουθήσει στην παραδοσιακή φάση, που αναρωτήθηκαν τι θα μπορούσε να γίνει
ποτέ σε έναν κόσμο, μια κοινωνία, και ένα πολιτισμό σαν αυτούς που έχουν πλέον
σταθεροποιηθεί στη σημερινή εποχή, ακόμα κι αν ποτέ δεν ξέρανε τι ακριβώς ήταν. Ωστόσο, αυτή η «αρνητική ισορροπία» που
επεξεργάστηκε ο Βαρόνος μετά τον παγκόσμιο πόλεμο, η οποία, περισσότερο από ότι
στο σώμα, τον είχε αφήσει με σημαντικές πληγές στην ψυχή.
Όλο αυτό τον έκανε να πιστέψει ότι δεν μπορούσε να
γίνει τίποτα περισσότερο για να προκαλέσει μια σημαντική αλλαγή, η να δράσει σε διαδικασίες που μέχρι τώρα, μετά τις
τελευταίες καταρρεύσεις, είχαν μια ασταμάτητη αρνητική πορεία. Είχε και την
πεποίθηση ότι δεν υπήρχε τίποτα άλλο στον πολιτικό και κοινωνικό τομέα που να
άξιζε μια βαθιά δέσμευση και αφοσίωση, έτσι γνώρισε μια προσωρινή παύση αυτήν
της δημοσίευσης του «Καβαλώντας την τίγρη» ως το πρώτο
ανέκδοτο μεταπολεμικό κείμενο.
Κείμενο έτοιμο πλέον, στο οποίο σκιαγραφούνταν η
γνωστή φιγούρα του διαφοροποιημένου ανθρώπου και επιβεβαιωνόταν η αρχή της «Μη
Πολιτείας», που στην πραγματικότητα τελικά μπλοκαρίστηκε από τον ίδιο τον Evola. Κι αυτό γιατί, στο μεταξύ, ο Βαρόνος
είχε αποδεχθεί την πρόταση μιας ομάδας νέων (συμπεριλαμβανομένων των Enzo Erra,
Pino Rauti, Primo Siena και πολλών άλλων) που, εκπαιδευμένοι στα κείμενα του,
«δεν είχαν επιτρέψει να σέρνονται στη γενική κατάρρευση», και του είχαν
ζητήσει να αναδιοργανώσει και να αναπτύξει τα σημεία των “Orientamenti” (Προσανατολισμών),
σε μια πιο υπολογιστική μορφή.
Θα είχε γραφτεί έτσι το «Gli uomini e
le rovine» (Οι άνθρωποι και τα ερείπια), που ολοκληρώθηκε το 1952 μετά την
αναγκαστική διακοπή για έξι μήνες λόγω της κράτησης του Βαρόνου στις φυλακές Regina
Coeli για την ιστορία της δίκης του FAR (ένοπλη φασιστική ομάδα με την ίδρυση της το 1945), και δημοσιεύτηκε το 1953. Ακριβώς εκείνη τη χρονιά, μάλιστα,
όπως έγραψε ο Evola, «φαινόταν ότι στην Ιταλία υπήρχαν οι συνθήκες για να
ξεκινήσει ο σχηματισμός για μια ‘’δεξιά’’ παράταξη (ορολογία που δεν έχει σχέση
με τον όρο Δεξιά που χρησιμοποιείται στην Ελλάδα).
Μια ‘’δεξιά’’ όχι με την πολιτική
έννοια ακριβώς, αλλάπάνω από όλα με κάποια
ιδανικά και με μια μεταπολιτική διάσταση.
Αυτό θα γινόταν σε μια προσπάθεια να
δημιουργήσει ένα πνευματικό ρεύμα μέσα στο MSI (το νεοφασιστικό κόμμα),
επηρεάζοντάς το έτσι με την παραδοσιακή έννοια. Έτσι ο Evola άρχισε επίσης να
συνεργάζεται με διάφορες εκδόσεις, ειδικά για τη νεολαία, αυτού του πολιτικού
χώρου, ξεκινώντας το 1949: Il Nazionale, Rivolta Ideal, lasfida,
Meridiano d'Italia, Imperium, αλλά και το Il Secolo d'Italia.
Ωστόσο, μετά την κρίση των οργανώσεων
νεολαίας του MSI
στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και ενώ ο Evola, όπως έγραψε ο Romualdi,
συνέχισε να δίνει τη βοήθειά του σε εκείνες τις δυνάμεις που, εντός και εκτός
του MSI, αγωνίζονταν για την ανανέωση του εθνικούπεριβάλλοντος, σταδιακά απομακρύνθηκε από την
πολιτική προοπτική.
Ας δούμε όμως το
περίφημο άρθρο που δημοσιεύτηκε στο "Il Popolo d'Italia" και
τιτλοφορείται "Cavalcare la tigre" με το οποίο, τον Μάρτιο του 1957,
ο Evola, όταν η πιθανότητα να δώσει ζωή σε εκείνο το "πολιτικό"
εγχείρημα σταδιακά εξασθενούσε, έδειξε ότι η επιστροφή. με αποφασιστική έννοια προς
τις πρώτες απολίτικες προοπτικές της αμέσως μεταπολεμικής περιόδου, στρέφοντας
ξανά την προσοχή του στην εσωτερικότητα του διαφοροποιημένου ανθρώπου.
Του Julius Evola, παρμένο από το "Il Popolo
d'Italia", 10 Απριλίου 1957
Η εικόνα του να καβαλάςτην τίγρη,έχει ανατολική προέλευση. Είναι ένα ρητό της Άπω Ανατολής ότι «όποιος
καβαλάει την τίγρη δεν μπορεί να κατέβει» γιατί, φυσικά, το ζώο θα ορμούσε πάνω
του. Αν όμωςκρατηθεί τότε μπορεί να
έχει αποτέλεσμα. Παρόμοια σύμβολα συναντάμε και αλλού, στον ίδιο θρησκευτικό
τομέα. Στα αρχαία μυστήρια του Μίθρα, του οποίου η ευρεία διάδοση στη Ρωμαϊκή
Αυτοκρατορία είναι γνωστή, ιδιαίτερα μεταξύ των λεγεώνων. Ο Μίθρας, ο θεϊκός
ήρωας, απεικονιζόταν ως αυτός που πιάνεται από τα κέρατα ενός εξαγριωμένου ταύρου και
αφήνεται να παρασυρθεί σε μια τρελή κούρσα και δεν τον αφήνει μέχρι να σταματήσει το
εξουθενωμένο ζώο. Μετά τον σκοτώνει.
Από αυτό, ένας χαρακτηριστικός
παραλληλισμός μπορεί να βρεθεί στο λεγόμενο Ζεν, ένα δόγμα που είχε τη φήμη ότι
ήταν των Σαμουράι, δηλαδή της Ιαπωνικής αριστοκρατίας των πολεμιστών. Και εδώ,
σε μια πολύ διαδεδομένη και πολύ αρχαία ακολουθία δέκα συμβολικών εικόνων, εμφανίζεται ο ταύρος. Ωστόσο, το επεισόδιο της τελικής δολοφονίας λείπει.
Αντίθετα, στο τέλος το ζώο, εξαντλημένο, πειθήνιο ακολουθεί αυτόν που το δάμασε
χωρίς όμως να επιτρέψει να το καβαλήσουν.
Όπως όλα τα αληθινά παραδοσιακά
σύμβολα, ακόμα και αυτό που μόλις αναφέρθηκε είναι ευαίσθητο σε πολλαπλές
εφαρμογές: στην εσωτερική ζωή του ατόμου, αλλά και σε ιστορικές και συλλογικές
καταστάσεις. Για το σκοπό αυτό, είναι απαραίτητο να αναφερθούμε σε μια ερμηνεία
της ιστορίας που έχει πανομοιότυπα χαρακτηριστικά τόσο στην Ανατολή όσο και
στην αρχαία Δύση. Στον ελληνορωμαϊκό κόσμο παίρνει τη μορφή του δόγματος των
τεσσάρων Εποχών, από την κάθοδο της ανθρωπότητας από το τέλος της εποχής του χρυσού σε αυτό που ο Ησίοδος ονόμασε Εποχή
του Σιδήρου.
Δεν έχουμε να κάνουμε εδώ με τις μυθικές φαντασιώσεις των ποιητών.
Όπως έχουμε τεκμηριώσει σε ένα από τα βιβλία μου, ο μύθος, από αυτή την άποψη,
αποκαλύπτει αντ' αυτού την πιο σημαντική και βαθιά δομή της αληθινής ιστορίας. Όχι
λιγότερο αρχαία, η Ινδία, γνώριζε το
ίδιο δόγμα. Η τελευταία από τις τέσσερις εποχές, ή yuga, - αυτή στην οποία θα
βρισκόμασταν αυτή τη στιγμή και που αντιστοιχεί στην Ησιοδική Εποχή του Σιδήρου
-, εδώ λαμβάνει το όνομα του kali-yuga, δηλαδή της «σκοτεινής εποχής».
Η κύρια συμβολή που δίνει αυτό το
παραδοσιακό δόγμα στο γενικό θέμα συνίσταται στην υπογράμμιση ότι ένα από τα
θεμελιώδη χαρακτηριστικά της τελευταίας εποχής είναι ένα κλίμα διάλυσης, είναι
το πέρασμα στην ελεύθερη και ανεξέλεγκτη κατάσταση των ατομικών και συλλογικών δυνάμεων
που είχαν προηγουμένως δεσμευτεί από ένα νόμο ανώτερο, από αρχές ανώτερης
τάξης. Για αυτή την κατάσταση, που στην πραγματικότητα φαίνεται να έχει το
επίκεντρό της στον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό, η σχολή της Tantra δίνει μια
υπαινικτική εικόνα, λέγοντας ότι σε αυτήν μια γυναικεία θεότητα «αφυπνίζεται
πλήρως» η οποία, αν από τη μια συμβολίζει τη στοιχειώδη και αρχέγονη δύναμη.
του κόσμου, από την άλλη παρουσιάζεται επίσης ως η θεά του σεξ και των
οργιαστικών τελετουργιών και ως μια καταστροφική και ενεργά διαλυτική δύναμη.
Προηγουμένως ήταν «αδρανής», δηλαδή λανθάνουσα, στη «σκοτεινή εποχή» αυτή είναι ξύπνια και ενεργή. Αλλά ακριβώς σε αυτό
το πλαίσιο επανεμφανίζεται στα κείμενα ο αναφερόμενος συμβολισμός του
καβαλήματος της τίγρης. Η ιδέα που περιέχει θα μπορούσε στη συνέχεια να
εκφραστεί με τους ακόλουθους όρους: όταν ένας ολόκληρος πολιτισμός πλησιάζει
στο τέλος του, είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς να φτάσει σε κάτι θετικό
κάνοντας αντίσταση: το ρεύμα είναι πολύ δυνατό, θα παρασυρόταν στην άβυσσο. Από
την άλλη πλευρά, η απόσυρση και η απομάκρυνση, ακόμη κι αν είναι δυνατόν, θα
σήμαινε εγκατάλειψη του παιχνιδιού, παραίτηση από το πεπρωμένο του
ηλιοβασιλέματος, αποφυγή κάθε ευθύνης τόσο για το μέλλον της ανάκαμψης όσο και,
ακόμη περισσότερο, όσον αφορά στον κόσμο στον οποίο ζεις.
Η μόνη λύση, λοιπόν,
είναι να «καβαλήσουμε την τίγρη», δηλαδή να μην αντιμετωπίσουμε άμεσα τις
δυνάμεις και τις διαδικασίες ενός κόσμου σε κρίση, αλλά να παρασυρθούμε από
αυτές, σαν να λέγαμε, να τους δώσουμε ένα προσωρινό τρέξιμο χωρίς αφήνοντας τον
εαυτό του να καταπατηθεί, παραμένοντας σταθερός, έτοιμος να επέμβει όταν «η
τίγρη, που δεν μπορεί να πηδήξει στον αναβάτη της, θα κουραστεί να τρέχει». Σε
μια πολύ συγκεκριμένη ερμηνεία, το
χριστιανικό ρητό του «μη
αντιστέκεσαι στο κακό» θα μπορούσε, πέρα
των άλλων, να έχει μια μη διαφορετική σημασία. Οπότε το παν είναι να έχεις μια
ειδική μορφή του να είσαι ατρόμητος. Το να επιδοθείς σε κάτι, χωρίς να είσαι
δεσμευμένος, το παιχνίδι είναι αναμφίβολα ριψοκίνδυνο. Μόνο ο καλός κολυμβητής
μπορεί να χρησιμοποιήσει το κύμα για να τρέξει μαζί του και, στη συνέχεια, να
πάει ακόμα πιο μακριά με τις δικές του δυνάμεις, αφήνοντας στο παρελθόν τα
κύματα.
Μπορούμε επίσης να θυμηθούμε τη θεμελιώδη αρχή του ιαπωνικού αγώνα: να
αφήνουμε τον αντίπαλο να ασκήσει όλη του τη δύναμη, αλλά με μια δεδομένη
κίνηση, την χρησιμοποιούμε για να τον
θέσουμε εκτός μάχης. Είναι αρχές, οι οποίες μπορούν φυσικά να εφαρμοστούν και
στην προσωπική ζωή, όσον αφορά την πειθαρχία των παρορμήσεων και την εσωτερική
συμπεριφορά. Εδώ βέβαια ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος δεδομένης της ευκολίας,
στα περισσότερα, να εξαπατήσει κανείς τον εαυτό του. Εκτός από αυτό, στο
επίπεδο των συλλογικών δυνάμεων και των ίδιων αυτών πολιτικών, ίσως κινούμαστε
προς καταστάσεις στις οποίες μια σοφία αυτού του είδους φαίνεται άξια διαλογισμού.
Μας δείχνει έναν τρόπο εξοικονόμησης και συγκέντρωσης ενέργειας για να μπορούμε
να πούμε την τελευταία λέξη την κατάλληλη στιγμή, χωρίς να αφήνουμε τους
εαυτούς μας να εντυπωσιάζονται από τον
κυρίαρχο και φαινομενικό θρίαμβο των δυνάμεων που, προκειμένου να στερούνται
σύνδεσης με οποιαδήποτε ανώτερη αρχή, βασικά έχουν πάντα κάποια όρια. Ένα απλό,
λεπτό χαμόγελο ήταν η μόνη απάντηση του υπουργού Tojo όταν το βάναυσο και
αλαζονικό αμερικανικό δικαστήριο του διάβασε τη θανατική ποινή του. Και ένα
ρητό του Hegel είναι: «Η ιδέα δεν βιάζεται».
Συνηθίζεται να
κρίνουμε την Πλατωνική αντίληψη για το κράτος ως ουτοπία,
η οποία μπορεί να ενδιαφέρει μόνο όσους μελετούν την ιστορία της φιλοσοφίας ως
αξιοπερίεργο. Τα πράγματα είναι διαφορετικά, από διπλή σκοπιά.
Πρώτα απ' όλα, αυτή
η αντίληψη, στα ουσιαστικά της χαρακτηριστικά, αντανακλούσε το πνεύμα των Δωρικών
φυλών, δημιουργών της Σπάρτης, όχι χωρίς κάποια αναφορά στη νομοθεσία του ίδιου
του Λυκούργου και είναι γνωστό πώς αυτές οι φυλές σχετίζονταν με πολλές άλλες Ινδοευρωπαϊκής
προέλευσης, συμπεριλαμβανομένης της πρώτης Ρώμης. Και ο ίδιος ο Πλάτωνας, στον
Τίμαιο, αναφέρει ότι η σύλληψη του επαναλαμβάνει τις αρχές που καθόριζαν
μια σειρά από κοινωνικοπολιτικούς οργανισμούς που υπήρχαν στην πραγματικότητα
και όχι μόνο στη Δύση.
Το δεύτερο και
σημαντικότερο σημείο είναι ο κανονιστικός χαρακτήρας που αποδίδει ο Πλάτωνας
στην αντίληψή του για το κράτος. Ο Πλάτων κάνει λόγο για μια «Αιώνια
Πολιτεία», η οποία υπάρχει ως ιδέα πάνω και
πριν από κάθε συγκεκριμένη πραγματική κατάσταση, και με την οποία καθένα από τα
πράγματα πρέπει να μετρηθεί ως προς τη νομιμότητα του.
Μιλάει επίσης για ένα ιδανικό που ανήκει σε αυτό το αιώνιο κράτος πριν από κάθε
κράτος που υπόκειται σε ιστορικές και ανθρώπινες προϋποθέσεις - δηλαδή: είναι
απαραίτητο μερικοί άνθρωποι, ενώ ζουν σε ασυμβίβαστες πολιτικές μορφές, διαρκώς
και ακλόνητα να διατηρούν αυτό το πολιτικό ιδανικό ως νόρμα και μέτρο, χωρίς να
αφήνει κανείς τον εαυτό του να παραβιάζεται από την πραγματική πραγματικότητα.
Που διαφέρει αρκετά από την «ουτοπία».
Τούτου λεχθέντος,
εδώ μπορεί να έχει ενδιαφέρον να θυμηθούμε γρήγορα ποια είναι η ουσία του Πλατωνικού
κράτους. Το πρώτο του χαρακτηριστικό είναι η οργανικότητα, παίρνει τον
ανθρώπινο οργανισμό ως πρότυπο, επομένως θα μπορούσε να ονομαστεί «φυσικός» με
μια ξεχωριστή έννοια. Στον άνθρωπο υπάρχουν, ιεραρχικά διατεταγμένες, τρεις
κύριες δυνάμεις: το ένστικτο σε συνδυασμό με τη φυσική ζωή, η θέληση ή η ψυχή,
το πνεύμα. Αντίστοιχα, κάθε αληθινή κατάσταση πρέπει να είναι μια οργανική και
ιεραρχική τάξη που περιλαμβάνει τρεις ξεχωριστές ανθρώπινες ομάδες,
αποτελούμενες από άτομα στα οποία κυριαρχεί η μία ή η άλλη από αυτές τις τρεις
ικανότητες και που επομένως έχουν ξεχωριστές διαθέσεις και κλήσεις από μόνες
τους: είναι οι άνθρωποι (εργάτες και αστοί), οι «πολεμιστές», οι πνευματικοί
ηγέτες.
Επομένως, δεν έχουμε να κάνουμε με τάξεις με τη σύγχρονη έννοια,
τουλάχιστον με την οικονομική έννοια. Στην καλύτερη περίπτωση, μπορούμε να
μιλήσουμε για «λειτουργικές τάξεις», σε σχέση με τις συγκεκριμένες δραστηριότητες
τους. Η θεμελιώδης απαίτηση, όμως, είναι οι κοινωνικοί διαχωρισμοί, αν και
ξεκάθαροι, να μην είναι τεχνητοί αλλά φυσικοί, να βασίζονται, δηλαδή, στην
«ορθή φύση» των διαφόρων ατόμων, διαφορετικών στο καθένα. Όμως, κατά τη γνώμη
μας, η αρχή που, χθες όπως και σήμερα, πρέπει να συμμορφώνεται με κάθε υγιή
κοινωνική τάξη δεν διαφέρει.
Για τον Πλάτωνα, οι
τρεις ομάδες δεν είναι άκαμπτα κλειστές με το πρόσχημα της κάστας με την
υποτιμητική έννοια. Αναφέρει τον μύθο σύμφωνα με τον οποίο αρχικά οι άνδρες, ως
παιδιά της κοινής Μητέρας Γης, θα ήταν όλοι ίδιοι (αυτό, μπορεί να ειπωθεί,
είναι το νατουραλιστικό στάδιο στο οποίο θα μπορούσε να επιβεβαιωθεί η ακέφαλη
και ισότιμη αντίληψη της κοινωνίας). Αλλά οι ουράνιοι Θεοί προνόησαν να βάλουν χρυσό, ασήμι και σίδηρο στους ανθρώπους, κάνοντάς
τους τόσο διαφορετικούς, σύμφωνα με μια ποικιλομορφία που είναι ακριβώς αυτή
των τριών προαναφερθέντων λειτουργικών καστών ιεραρχικά διατεταγμένων στην
αληθινή κατάσταση.
Τώρα, ο Πλάτων
αναγνωρίζει ότι σε ορισμένες περιπτώσεις η ιδιότητα του «χρυσού» μπορεί να μην
υπάρχει σε έναν δεδομένο αριθμό ατόμων της ανώτερης κάστας, και αντίθετα
εμφανίζεται εξαιρετικά σε άτομα των άλλων τάξεων, που χαρακτηρίζονται από ασήμι
και σίδηρο. Σε τέτοιες περιπτώσεις, το όριο πρέπει να αφαιρεθεί, οι ανάξιοι
πρέπει να αφαιρεθούν, οι άξιοι πρέπει να συγκεντρωθούν ώστε σε κάθε κάστα να
βασιλεύει η αρχή που της αντιστοιχεί και να ισχύει πραγματικά για όλα η
δικαιοσύνη: αυτό που θέλει ο καθένας να έχει τη θέση, την λειτουργία και την
αξιοπρέπεια σύμφωνα με την πραγματική του φύση.
Χθες ο Pareto, σήμερα ο Toynbee
υιοθέτησαν αυτήν την ιδέα, αναγνωρίζοντας σε αυτήν την προϋπόθεση να
εξασφαλιστεί η σταθερότητα σε ένα ιεραρχικό κράτος και να αποτραπεί οποιαδήποτε
ανατροπή, οποιαδήποτε διαστρεβλωτική «κίνηση των ελίτ». Η ιδέα της δικαιοσύνης
εφαρμόζεται στην πολιτεία του Πλάτωνα επίσης με την έννοια ότι η
πολιτικοκοινωνική ιεραρχία είναι ποιοτική, αντανακλά την ύπαρξη μεταξύ ανώτερων
ανθρώπινων συμφερόντων και κατώτερων ανθρώπινων συμφερόντων. Αυτό δεν εμποδίζει
να είναι δυνατή η επίτευξη μιας αντίστοιχης «αρετής» ή τελειότητας μέσα σε κάθε
ομάδα, στο δικό της επίπεδο.
Εάν, όπως ειπώθηκε,
τα τρία τμήματα -στο κάτω μέρος, τα στρώματα στα οποία
κυριαρχούν μόνο υλικά, ζωτικά και οικονομικά συμφέροντα, πάνω από αυτά οι
«πολεμιστές», στην κορυφή οι ηγέτες-
αντιστοιχούν αναλογικά στο ένστικτο, τη θέληση και το πνεύμα.
Σε αυτές τις ικανότητες αντιστοιχούν, με τη σειρά τους, τρεις αρετές που πρέπει
να αναπτυχθούν: στο επίπεδο των ενστίκτων, η εγκράτεια και ο αυτοέλεγχος. Σε
αυτό της θέλησης υπάρχει το θάρρος και η ανδρεία («ανδρεία»),
η ικανότητα να διακρίνεις τι πρέπει να φοβάσαι ηθικά από αυτό που δεν πρέπει να
φοβάσαι και τέλος στο επίπεδο της πνευματικής ιερής σοφίας, της υπερ-λογικής
γνώσης του «είναι» (όχι «φιλοσοφία», όπως συχνά, κυριολεκτικά αλλά αμήχανα,
φυσικά), της οποίας, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, θα έπρεπε να είναι και οι ηγέτες,
και ο εξαιρετικά προικισμένος να διατάσσει τα πάντα σύμφωνα με μια ανώτερη
αρχή. Μόνο όταν ενσωματώνουν αυτές τις αρετές, οι τρεις κάστες ανταποκρίνονται
στην αρχή ή την «ιδέα» τους και το κράτος έχει μια καλοσχηματισμένη, σταθερή
δομή, που να αποκλείει κάθε αταξία και κάθε κατάχρηση εξουσίας.
Η Πλατωνική
τάξη των «πολεμιστών» ή «φυλάκων» αξίζει ιδιαίτερης προσοχής. Έχει τα
χαρακτηριστικά ενός «Τάγματος», μιας αρρενωπής «ελίτ». Κάποιος σωστά το όρισε:
«η ένοπλη συνείδηση του κράτους». Για αυτήν την κάστα δεν πρέπει να υπάρχει
ιδιωτική, ατομική ιδιοκτησία αγαθών. Αλλά δεν πρόκειται για μια οικονομική
αρχή, αλλά για μια ασκητική αρχή, όπως ο όρκος της φτώχειας, της μη ιδιοκτησίας
στα μοναστικά τάγματα. Και, επιπλέον, όποιος έχει εξουσία -όπως αυτή η κάστα-
δεν χρειάζεται πλούτη, δεν ενδιαφέρεται για τον πλούτο. Είναι λοιπόν απολύτως
λανθασμένο να θεωρούμε το Πλατωνικό κράτος ως «κομμουνιστικό», και γι'
αυτό γιατί σε αυτό γίνεται αποδεκτή η ατομική ιδιοκτησία έξω από την κάστα των
πολεμιστών υπό τον έλεγχο της. Επιπλέον, για «ασκητισμό» μπορεί να
γίνει λόγος και σε σχέση με την ιεραρχική σύνοδο, την κάστα εκείνων που
αποτελούν το αληθινό κέντρο του κράτους, όπως το αντιλαμβάνεται ο Πλάτωνας.
Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, εκείνοι για τους οποίους η
πολιτική εξουσία σήμαινε άνοδο και προσωπική ανέλιξη, δεν θα ήταν άξιοι της
υπέρτατης εξουσίας για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Όποιος το αναλαμβάνει εξ ανάγκης
αξίζει πραγματικά την υπέρτατη εξουσία -γιατί
δεν υπάρχουν ίσοι ή ανώτεροι άνδρες για να την εμπιστευτούν- που έχουν ξεπεράσει τη «λίμπιντο κυριαρχία»
και έχουν συνειδητοποιήσει μέσα τους την απρόσωπη ιδέα της δικαιοσύνης. Έχοντας
το βλέμμα καρφωμένο σε μη πρόσκαιρα πράγματα, γι' αυτούς η εξουσία - λέει ο
Πλάτων - σημαίνει περισσότερο απάρνηση παρά αγορά, αλλά μόνο σε αυτά μπορεί η
ανωτερότητα να είναι το θεμέλιο της δύναμης, παρά η δύναμη να είναι το θεμέλιο
(εφήμερη και εξωγενής) της υπεροχής της κυριαρχίας.
Ακόμη και
περιοριζόμενοι σε αυτά τα λίγα πολύ ουσιώδη σημεία, βλέπουμε όλα όσα προσφέρει
η σύλληψη του Πλάτωνα να ισχύουν πέρα από τη δική του εποχή. Ούτε υπάρχουν προειδοποιήσεις για μια
μοναδική συνάφεια. Να ένα: «Από κανένα άλλο καθεστώς δεν προκύπτει και δεν
ριζώνει η τυραννία αν όχι από τη δημοκρατία, δηλαδή από την ακραία ελευθερία η
πληρέστερη και πιο σκληρή δουλεία». Και εδώ, ένα από τα λόγια του ισχύει για
όσους σήμερα, παρ' όλα αυτά, μένουν πιστοί στην Ιδέα: «Δεν υπάρχει τίποτα
σπουδαίο που να μην είναι επικίνδυνο».
Εισαγωγή της συντακτικής επιτροπής του RigenerazioneEvola:
Το άρθρο που δημοσιεύεται παρακάτω είναι το
πρώτο άρθρο, υπογεγραμμένο από τον διευθυντή Pino Rauti, του αρ. 8-9 (Σεπτ.-Δεκ.
1974) του περιοδικού Civiltà, ενός τεύχος εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στον Julius
Evola, ο οποίος πέθανε τον Ιούνιο του ίδιου έτους.
Αυτό το άρθρο, το οποίο
είναι σημαντικό για την κατανόηση της επιρροής του Evola στην λεγόμενη
«ριζοσπαστική δεξιά» της μεταπολεμικής περιόδου, θα ακολουθήσει η πλήρης
αναδημοσίευση όλων των υπόλοιπων κειμένων, απόψεων, συνεντεύξεων, αναμνήσεων
των ανθρώπων που εμφανίστηκαν στο τεύχος εκείνο.
Μια πρωτοβουλία που, ως RegenerAzione
Evola, θεωρούμε απαραίτητη, για να αποτίσουμε φόρο τιμής τόσο στο περιοδικό
Civiltà, φορέα του μηνύματος της Παράδοσης, σε συνέχεια της «Ordine Nuovo», όσο
και στον Julius Evola, φέρνοντας στην ζωή και προτείνοντας ως αποχαιρετισμό να
είναι η μνήμη και η σημασία του σήμερα όσο ποτέ άλλοτε , ως σημαία, ως οδηγός
για το αύριο.
Pino Rauti
Έχουν περάσει σχεδόν
έξι μήνες από τον θάνατο του Evola και σε όλο αυτό το διάστημα αυτό που δεν
έπαψε να μας παρηγορεί ήταν ο απόηχος του θανάτου του. Θα μπορούσαμε να γεμίσουμε
όλο αυτό το τεύχος του περιοδικού μας,το
οποίο είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στον Evola, μια πρωτοβουλία που θέλει να
είναι κάτι περισσότερο από ένας φόρος τιμής, μόνο αποσπάσματα από όσα έχουν
γραφτεί για τον Evola εδώ και μήνες. Από το παρελθόν, από τις πιο ποικίλες
εκφράσεις του ανθρώπινου, πολιτιστικού και πολιτικού μας κόσμου, τόσο στην
Ιταλία όσο και στο εξωτερικό. Για τους αντιπάλους, εδώ και σε αυτήν την
περίπτωση, δεν χρειάζεται να μιλήσουμε: ήταν περισσότερο από ποτέ ενθουσιασμένοι όπως το έθεσε ο Bossuetμέχρι την ανοησία τους», την έμφυτη ηθική
και πνευματική τους μιζέρια, τον φυσιολογικό κρετινισμό τους. Αλλά για το τι
συνέβη στο «περιβάλλον» μας, από την άλλη, το λαμβάνουμε υπόψη καθημερινά και
επίμονα, γιατί ήταν αιτιώδης, γιατί είναι σημαντικό, γιατί παρείχε όλο το
μέτρο μιας «ιδανικής διείσδυσης» που μπορεί επίσης να εξυπηρετήσει - ενώ οι καιροί μιας ολοένα και πιο σκληρής, πικρής, αντικειμενικά
προεπαναστατικής πολιτικής πάλης δυναμώνουν - δίνοντας προσανατολισμό για το μέλλον.
Πολλοί μίλησαν και έγραψαν για τον Evola, και μέσα σε αυτούς τους λίγους μήνες
λάβαμε μια εντυπωσιακή ύλη κειμένων στην συντακτική μας επιτροπή: από ορισμένα
γαλλικά περιοδικά με μεγάλη κυκλοφορία έως ορισμένα αφιερώματα που ακόμη και στην
Ελβετία παραπέμπουν σε διατριβές του Έβολα. Και αυτό χωρίς να αναφερθώ σε όλα
τα περιοδικά και τις εφημερίδες μας στις διάφορες γλώσσες. Στην Ιταλία το ίδιο
συνέβη: εκτός από τις εφημερίδες και τα «δεξιά»
περιοδικά, το όνομα, τη διδασκαλία του Evola, θυμήθηκαν με σεβασμό και στοργή
στις περισσότερες τοπικές εκδόσεις, μέχρι εκείνα τα θαρραλέα τοπικά ενημερωτικά
έντυπαπου κρατούν γενναία στην πρώτη
γραμμή των ιδεών μας. Διαβάσαμε για τον Evola σε ένα φύλλο του CISNAL της
Καμπανίας και σε μια εξαιρετική προς μίμηση δημοσίευση των νεαρών Misini της
Πίζας, για να αναφέρουμε μόνο δύο παραδείγματα.
Ας κάνουμε τον
απολογισμό ευσυνείδητα και τίμια, αν και σε μια τέτοια «συνθήκη» είναι φυσικό
λόγω του γεγονότος του θανάτου, στο απλό επεισόδιο της φυσικής εξαφάνισης ενός
στοχαστή και ενός συγγραφέα που τα τελευταία χρόνια, στα «δεξιά»,
που έχει διαδώσει ιδέεςμε πολλά βιβλία,
δοκίμια και άρθρα απομένουν ακόμη πολλά για στοχασμό και για διαλογισμό. Παρά οποιαδήποτε
προσπάθεια, για πολλά χρόνια της μεταπολεμικής περιόδου, ο Julius Evola
φαινόταν πάντα ένας «απομονωμένος». Φαινόταν ότι το «σημάδι» της
αφαιρετικότητας και του σοφιστικέ διανοουμενισμού που τον συνόδευε σε όλη τη
φασιστική περίοδο εξακολουθούσε να τον βαραίνει.Φαινόταν ότι γύρω του ανέπνεε η ίδια ανυπέρβλητη «αύρα
ακοινωνησίας» που τον είχε υποβιβάσει, τότε, στο περιθώριο και μάλιστα έξω από
τη λεγόμενη «επίσημη» κουλτούρα.
Ας το παραδεχτούμε,
και ας λέμε τα πράγματα ως έχουν. Δεν λείπουν οι ηλίθιοι στις τάξεις μας.
Πράγματι, μπορεί να ειπωθεί ότι μερικές φορές είναι οι πιο θορυβώδεις ανάμεσά
μας, και οι πιο φαινομενικά δυναμικοί και ομιλητικοί. Και αν, πριν, ο
εξοστρακισμός του Evola κράτησε είκοσι χρόνια, τώρα δοκιμάστηκε, εφαρμόστηκε
και συνεχίστηκε εδώ και τριάντα χρόνια, με την τρομερή σταθερότητα που έχουν οι
διανοούμενοι της μισής σπιθαμής όταν πρέπει να «ροκανίσουν» κάποιον, πολύ
μεγαλύτερο από αυτούς. Φυσικά, το λάθος που
έγινε από αυτή την άποψη στα είκοσι χρόνια ήταν μεγάλο, ήταν πραγματικά
συγκλονιστικό. Δεν θα διστάσουμε να το επισημάνουμε, ως ένα από τα
σημαντικότερα που έλαβαν χώρα τότε, και από αυτά που εγκυμονούσαν ακόμη πολύ
βαθύτερες αρνητικές συνέπειες - αλλά μόνο με την πρώτη ματιά, μόνο στη
συνηθισμένη μυωπική και μέτρια άποψη, που ποτέ δεν ξέρει πώς να συλλάβει τους
αδιάσπαστους δεσμούς μεταξύ των γεγονότων και των ιδεών - από εκείνο το καθαρά
πολιτισμικό επίπεδο στο οποίο σήμερα είναι εύκολο για εμάς να το γράψουμε. Μας
κάνουν να γελάμε ή να χαμογελάμε, οι αντίπαλοι που μιλούν για «λάθη» του
φασισμού. Δεν ξέρουν καν τι λένε, από τη δική μας, πραγματικά δική μας, σκοπιά.
Με τίμημα να τους σκανδαλίσουμε για άλλη μια φορά (και να αυξήσουμε ποιος ξέρει
άραγε για πόσες σελίδες τον ήδη βαρύ «φάκελο» που μας αφορά και που οι ζηλωτές
δημοκρατικοί και αντιφασίστες δικαστές συνεχίζουν να διατηρούν με πλήρη
στοιχεία), ορίστε εδώ είναι ο γράφοντας. Επειδή στις θέσεις
του Έβολα -προφανώς κλαδεμένες από τον καθαρά εκδοτικό
ρεαλισμό των άρθρων που συνδέονται περισσότερο με την συγκυρία - υπήρχε στην
ουσία της σκέψης του, στο ισχυρό ιδεολογικό- δογματικό
σώμα της, στην εκπαιδευτική και συναρπαστική δύναμη της
αναφοράς της στις υψηλότερες και ευγενέστερες Παραδόσεις όλης της Ηπείρου μας,
υπήρξε η πολύ σταθερή - και άθραυστη - υποστήριξη για τις μεταπολιτικές, ακόμη
και μεταφυσικές διαστάσεις εκείνης της σύγκρουσης. Τι σήμαινε στην πράξη; Ήταν
πραγματικά σημαντικό αυτό; Εδώ, με τίμημα το ότι εξακολουθεί να σκανδαλίζω,
είμαι πεπεισμένος ότι θα ήταν εξαιρετικά σημαντικό ίσως και καθοριστικό.
Μια
μεγαλύτερη διάχυση της σκέψης του Έβολα (δεν λέμε ηγεμονική, δεν λέμε καν
εξέχουσα, αλλά μόνο επαρκής με το εγγενές ειδικό βάρος της απέναντι σε άλλα
πολιτιστικά σκέλη του φασισμού που, χωρίς να το άξιζαν, εντούτοις ξεχώριζαν
περισσότερο) θα είχε δώσει πολύ περισσότερη σταθερότητα στο κράτος, μια πολύ
διαφορετική οξύτητα και διαύγεια στη μάχη αυτού του Καθεστώτος, και φυσικά θα
είχε μεταγγιστεί και στα πολεμικά γεγονότα. Κανείς δεν έχει καταφέρει ακόμη να
βγάλει από το μυαλό μου ότι ακριβώς αυτά τα λάθη του πολιτισμικού σκηνικού,
ακριβώς εκείνα τα ελαττώματα που με την ευκολία έκφρασης και διάδοσης δημιούργησαν οι αντιδραστικές, σκοτεινές και
ανατρεπτικές δυνάμεις - μας οδήγησαν σε ένα σε μεγάλο βαθμό να είμαστε ένα
ανεπαρκές πολεμικό όργανο, όταν ήρθε η ώρα για την απελπισμένη πολεμική ένταση,
για τις υπέρτατες προσπάθειες και για
βασικές επιλογές.
Για παράδειγμα, για
να καταλάβουμε: για τον πόλεμό μας, τον πόλεμο στη Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή,
στους μεγάλους χώρους της Βόρειας Αφρικής και της Κεντρικής Αφρικής,
χρειαζόμασταν ένα πολεμικό όργανο βασισμένο στην αεροπορία και το Πολεμικό
Ναυτικό, με ένα «συντονισμό» οι δύο πρώτοι παράγοντες και να αποτελούνται
ουσιαστικά από αλεξιπτωτιστές, τμήματα προσγείωσης, ολοκληρωμένες δυνάμεις
μοτοσικλετιστών, και αντ' αυτού, αυτή η κουλτούρα μας
έδωσε αυτό το Γενικό Επιτελείο: το Γενικό Επιτελείο Badogliano, τύπου
"Πιεμόντε", ακόμα δεμένο με τα πρότυπα των ανθρώπινων μαζών και τον
πόλεμο των χαρακωμάτων του 1915-18. Δηλαδή: ένα
«μασονικό» Γενικό Επιτελείο που πάντα σκεφτόταν τον φασισμό και το καθεστώς του
με όρους πιθανής εναλλακτικής εξουσίας, όπως είδαμε στις 25 Ιουλίου και στις 8
Σεπτεμβρίου 1943. Και πάλι είχαμε μόνο μια ευκαιρία να κερδίσουμε αυτόν τον
πόλεμο: να τον μετατρέψουμε αμέσως σε πόλεμο της Ευρώπης και να κινητοποιήσουμε
όλες τις δυνάμεις της Γηραιάς Ηπείρου ενάντια στα σοβιετικά και αμερικανικά
«μπλοκ» που μας πλησίαζαν, πριν από τη βάναυση υπεροχή τους σε πρώτες ύλες που
σήμαινε ότι τα υλικά χρειάζονταν να έχουν χρόνο να οργανωθούν, να
συγκεντρωθούν. Επίσης, για το σκοπό αυτό, από τα μικρά μόνο «πατριωτικά» σχέδια
που οδήγησαν στη συνέχεια αυτοκτονική προσέγγιση των «παράλληλων πολέμων» ακόμη
και μεταξύ Ιταλίας και Γερμανίας, και κατέστρεψαν τις «ιδιαιτερότητες» κάθε
άλλου ευρωπαϊκού έθνους - επίσης για αυτό σκοπός,
μια πιο αποφασιστική υπόθεση της εξελικτικής σκέψης θα ήταν πολύ χρήσιμη
ακριβώς σε ότι υποδηλώνει ιδιαίτερα την οργανική και ενιαία παράδοση της
Ευρώπης: αυτοκρατορική και ιεραρχική, πνευματική και γιβελίνικη, ηρωική, ασκητική και αριστοκρατική, όλα επικεντρωμένα στις
αξίες του μεταφυσικού και του υπέρ - αισθητού
.
Συνοπτικά: αν
υπήρχαν, λοιπόν, περισσότεροι νέοι «Εβολιάνι», στην Ιταλία και έξω από την
Ιταλία, θα τους είχαμε όλους, σίγουρα και μέχρι το τέλος, στις ευρωπαϊκές
μονάδες εφόδου. Δεν θα τους είχαμε δει πραγματικά, όπως συνέβη σε τόσους πολλούς,
να σηκώνουν τα χέρια τους στις πρώτες υποχωρήσεις, να καταρρέουν στις πρώτες
διακυμάνσεις του μετώπου, να παραδίδονται λίγο-πολύ άδοξα και μετά ίσως να καταλήγουν,
όπως συνέβη επίσης μαζικά, στις τάξεις των διαφόρων δημοφιλελεύθερων
διανοούμενων ή των μαρξιστών. Και μην πιστεύετε ότι, κατά κάποιο τρόπο,
περιπλανιόμαστε. Όχι βρισκόμαστε ακριβώς στο σημείο, στη θεμελιώδη, ουσιαστική,
πάντα έγκυρη ανάγκη να προλογίζουμε κάθε μάχη, σύγχρονη -με πολιτική στολή, πολιτική ή στρατιωτική- με τις πιο στέρεες, σαφείς, ξεκάθαρες
αναφορές μιας ηθικής-δογματικής τάξης. Διαφορετικά, είναι όλα χτισμένα στην
άμμο ή, όσο ανθεκτικά κι αν είναι, σύμφωνα με τις τοπικές μας κακίες της
ρητορικής, χειρονομώντας και επιδεικνύοντας δεν είναι καθόλου χτισμένο.
Αλλά αν ο εξοστρακισμός
που δόθηκε στη συνέχεια στον Evola - ως «ουσιαστική » σκέψη για το κράτος, για
μια ορισμένη σειρά συνταγματικών υποθέσεων που θα συζητηθούν και θα εφαρμοστούν
για τις τυπολογίες των ευρωπαϊκών καθεστώτων της δεκαετίας του 1930, στα
«υπερεθνικά» σημεία αναφοράς που πρέπει να τα αντιλαμβανόμαστε μυθικά, a la
Sorel, για ολόκληρη τη Γηραιά Ήπειρο - εξάλλου γίνεται κατανοητό (ακόμα και αν
δεν δικαιολογείται) λαμβάνοντας υπόψη το μέσο πολιτιστικό επίπεδο εκείνης της
εποχής στον τομέα μας και τα βαριά δάνεια του δέκατου ένατου αιώνα που, ήταν
ακόμα τόσο κοντά, και κυριάρχησε με όρους δογματικούς. Τι έγινε με τα επόμενα
τριάντα χρόνια; Πολλοί από το
περιβάλλον μας έπρεπε να φτάσουν στο 1969, στην «παγκόσμια διαμαρτυρία», στην
αχαλίνωτη κριτική του καταναλωτισμού, στα μαυρισμένα τετράγωνα των νέων,
ιδιαίτερα των φοιτητών, για να επιστρέψουν για να κατανοήσουν στο ακριβές
περίγραμμά του πώς και πόσο ένας μύθος μάχης μπορεί να αξίζει;
Μια πικρή παρατήρηση που πρέπει να γίνει, δεδομένου ότι αυτό ήταν ακριβώς το
πιο επικερδές ψυχολογικό κίνητρο που απέκτησε, μεταξύ του ‘20
και του ‘30, σε όλη την Ευρώπη, η επαναστατική «δεξιά».
Εκπληκτικό να σημειωθεί,
ακόμη και σκανδαλώδες - αλλά μόνο για τους «πρακτικούς», για τους
«γραφειοκράτες» επαγγελματίες της πολιτικής, καθώς και για τους ωραίους και
καλούς αδαείς που δεν είχαν διαβάσει πριν ή μετά το 1945- ήταν έκπληξη και σκανδαλώδης, επομένως:
τα πανεπιστήμια, πλατείες, ολόκληρες πόλεις μπήκαν σε πυρετώδεις σπασμούς
επειδή, για χρόνια και χρόνια, αυτές οι ανατρεπτικές τοξίνες είχαν διαδοθεί
προσεκτικά παντού από εκατοντάδες περιοδικά, από χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες
εφημερίδες , φυλλάδια, φυλλάδια, φυλλάδια και βιβλία. Τι γίνεται με τα ονόματα
που υπήρχαν πίσω από όλα αυτά; Ανήκαν σε φιλοσόφους και στοχαστές, όπως ο
Adorno και ο Horckeimer, και ιδιαίτερα ο Marcuse.
Ναι, γνωρίζουμε πολύ
καλά ότι πίσω από τη «διαμαρτυρία» υπήρχαν και άπειρα άλλα πράγματα, τα
αναρίθμητα «εργαλεία» του σοβιετικού ιμπεριαλισμού, η πολύμορφη επεκτατική του
ώθηση, τα τεράστια μέσα που εξαρτώνται και εκτοξεύονται από αυτή τη συνεχή
πίεση και εκτοξεύονται ακατάπαυστα για να μετατρέψει κάθε ρωγμή που ανοίγεται
στον δυτικό κόσμο σε ρήγμα στον «ιστό» της κοινωνικής, πολιτικής και
πολιτιστικής ζωής του. Και γνωρίζουμε επίσης ότι, πάντα στα παρασκήνια, συμβαδίζοντας
με τον εξτρεμισμό του δρόμου και τα οδοφράγματα, αρθρώθηκαν τα απειλητικά πλοκάμια της νεοαναρχικής και
μαοϊκής τρομοκρατίας που, ειδικά στην Ιταλία - αλλά και στη Γαλλία, τη
Γερμανία, το Βέλγιο - έχουν αιματοκυλίσει τον πολιτικό αγώνα των τελευταίων
ετών, με ιδιαίτερη φροντίδα - αυτή είναι η γνώμη μας - από ειδικές ρωσικές και
γερμανοανατολικές ειδικές υπηρεσίες. Αλλά παρ' όλα αυτά, δεν υποτιμούμε καθόλου
το πολιτιστικό δεδομένο, την αυστηρά πολιτισμική διάσταση αυτού που συνέβη.
Στη σύγχρονη εποχή,
έντονα ιδεολογοποιημένη, ισχύει περισσότερο από ποτέ η έκφραση του Ναπολέοντα,
σύμφωνα με την οποία οι επαναστάσεις είναι οι ιδέες που βρίσκουν ξιφολόγχες. Όποια
και αν είναι τα «τεχνικά» μέσα που μπήκαν στο προσκήνιο και στη δράση ή
παρέμειναν παρασκηνιακά για να παρέχουν την απαραίτητη οργανωτική υποστήριξη,
εξακολουθεί να υπάρχει ανάγκη, στην εποχή μας, για ένα ιδανικό στήριγμα, μια
πολιτιστική βάση. Λοιπόν, στα «δεξιά», για
μια «δεξιά» που
ήθελε και ήξερε πώς να ξεφύγει από τις ρουτίνες του πολιτικού αγώνα όπως είχε
καθοριστεί σε όλη τη Δύση κατά τη δεκαετία του 1950 και για ένα μεγάλο μέρος
της δεκαετίας - των «οικονομικών θαυμάτων», του καταναλωτισμού ως αυτοσκοπού,
των ψευδαισθήσεων για αόριστη ανάπτυξη να στο βαμβάκι του νεοκαπιταλισμού - στα
«δεξιά»,
λοιπόν, υπήρχε ένας στοχαστής, ένας συγγραφέας, ένας ιδεολόγος, ο οποίος θα
μπορούσε να παρέχει όλα τα απαραίτητα ιδανικά όπλα, όλη τη δογματική
αρχιτεκτονική που ήταν απαραίτητη, τουλάχιστον ως αφετηρία ή σημείο αναφοράς.
Ο Evola, στην
πραγματικότητα καρφωμένος στο κρεβάτι του από το 1945 αλλά ακόμα απίστευτα
«ζωτικός» και δραστήριος πέρα από τη μερική παράλυση του πληγωμένου σώματος τουκαι για πάντα λυγισμένου από μια σοβιετική
βόμβα στη Βιέννη. Μοναδικός τύπος «φιλόσοφου», στοχαστή, ιδεολόγου, που ήρθε σε
μας κατευθείαν από τα χαρακώματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και που θα μπορούσε
κάλλιστα να έχει γίνει ακόμα ζωντανός. ένας
«μύθος», έστω και μόνο για τη δέσμευσή του στη σύγκρουση. Γιατί οι «μύθοι» των
άλλων, άλλωστε, κοιτάζοντας τους από κοντά, τι ήταν, τι ήταν, από πού
είχαν έρθει; Διανοούμενοι του πιο βιβλιογραφικού είδους
και «δεσμευμένοι», στην καλύτερη περίπτωση, σε απόστροφους και επιτροπές ,
είχαν αυτοαποταχθεί άνετα στις βιβλιοθήκες των σηπτικών ιδρυμάτων,
νεοκαπιταλιστικών, στη σκιά της ίδιας κοινωνίας που επρόκειτο να αμφισβητήσουν
και έχουν αμφισβητήσει, πράγματι, στις πιο άνετες και καλοπληρωμένες «πτυχές»
της, που πήδηξαν στο κόκκινοκύμα,
αλλά όλοι ειλικρινείς με μισθούς και μεροκάματα, αμοιβές παρακολούθησης και
δικαιώματα, που καλύπτονται σε μεγάλο βαθμό από τα έσοδα από συνεντεύξεις σε
εφημερίδες , ραδιόφωνο και την τηλεόραση της μισητής Δύσης. Παράξενοι
«προφήτες» του επαναστατικού εξτρεμισμού, που όταν ταξιδεύουν μόνο με αεροπλάνα
πρώτης κατηγορίας, κατεβαίνουν μόνο στα πιο πολυτελή ξενοδοχεία, σε στενή επαφή
με βιομήχανους και χρηματοδότες, επίσης «VIP», όπως αυτοί που συνευρίσκονται
περισσότερο, που φυσικά τους αμφισβητούν.
Αυτός που θα
μπορούσε να γίνει «ο δικός μας» Προφήτης
ήρθε σε μας απευθείας από τα ερείπια της Βιέννης που δέχτηκε επίθεση από τον
Κόκκινο Στρατό. Αλλά σχεδόν κανένας στις τάξεις μας δεν γνώριζε καν ότι ο Έβολα
ήταν από τους πρώτους και από τους λίγους που υποδέχτηκαν τον Μουσολίνι όταν
έφτασε στη Γερμανία, μετά τη θεαματική απελευθέρωση του Skorzeny στο Γκραν
Σάσο, ότι ζούσε στη Γερμανία μετά τις 25 Ιουλίου με σκοπό ένα βαθύ πολιτιστικό
έργο που τον είχε φέρει σε επαφή με τους πιο αντιπροσωπευτικούς εκπροσώπους του
παραδοσιακού πολιτισμού από όλη την Ευρώπη μας, ένα έργο που ξεκίνησε εδώ και
χρόνια και δεν έχει ακόμη αποκαλυφθεί και ούτε ενισχύθηκε ξανά. Ήταν μια
«διαδρομή του πνεύματος» (πριν και ακόμη περισσότερο από την απλή «κουλτούρα»)
που τον είχε φέρει σε επαφή με ανθρώπους και περιβάλλοντα που αργότερα θα είχαν
αφήσει συνεπή και σημαντικά ίχνη στο δράμα της Ευρώπης. Ένα συναρπαστικό
δρομολόγιο, για το οποίο γνωρίζουμε ελάχιστα, γιατί
ακόμη και με όσους τον έχουν πλησιάσει τα τελευταία χρόνια, ο Έβολα δεν μίλησε
σχεδόν ποτέ για αυτές τις «εμπειρίες» του.
Ωστόσο, έγινε γνωστό, σταδιακά έγινε
γνωστό, ότι ελάχιστοι σαν αυτόν είχαν καταφέρει -για
παράδειγμα- να διεισδύσουν στους πιο «μυστικούς»
κύκλους των Ανωτάτων Διοικήσεων των SS, όπου επιχειρήθηκε ο «εξευρωπαϊσμός» του
ναζισμού και άλλαζαν οι γραμμές των «στρατηγικών» πολιτικών σχεδίων σε
ηπειρωτικό επίπεδο, το φαινομενικό, αναδυόμενο μέρος των οποίων
αντιπροσωπεύονταν από τις δεκάδες και δεκάδες Ευρωπαίων «Μεραρχιών Εφόδου»που στρατολογήθηκαν και που άρχισαν να δίνουν
μια διαφορετική «διάσταση» στον πόλεμο από το 1943 και μετά, ο Έβολα που βρισκόταν
για πολύ καιρό, σε μια διακριτική επίσκεψη, όχι απλώς ως θεατής, στα περίφημα -και ακόμα και σήμερα εντελώς άγνωστα- «Κάστρα του Τάγματος», τα «Ordensburgers»
των Waffen SS, όπου τα ανώτερα στελέχη από αυτά τα «ευρωπαϊκά» τμήματα έλαβαν
μια πολύ διαφορετική πολιτιστική και δογματική παιδεία - θα μπορούσε κανείς να
πει «εσωτερική», με την έννοια του ανώτερου και του αφιερωμένου - από τον ίδιο αξιωματούχο του ναζισμού που
είχε γνωρίσει καλά όλους τους ηγέτες και τους εκπροσώπους του λεγόμενου
«ευρωπαϊκού φασισμού», από τον Κουίσλινγκ μέχρι τον Κοντρεάνου και τον Μαγιόλ
ντε Λουπέ.
Ο Codreanu, στο
Πράσινο Σπίτι που είχαν φτιάξει μόνοι τους οι «Λεγεωνάριοι»
του, στο τέλος της επίσκεψης του Έβολαείχαν
προσφέρει - σπάνιο δώρο από τον «Διοικητή» - ένα χρυσό σήμα της Σιδηράς
Φρουράς, αυτό που έφερε τις ράβδους μιας φυλακής. Σύντομα εκεί, κατά
εκατοντάδες, κατά χιλιάδες, τα «Πράσινα Πουκάμισα»
κατέληξαν στη φυλακή, βασανίστηκαν και σφαγιάστηκαν από τον Βασιλιά Κάρολο- τον έμπιστο άνδρα των Τεκτονικών Στοών
του Παρισιού - ενώ ο ίδιος ο Codreanu οδηγήθηκε από το κελί του μόνο για να
στραγγαλιστεί στο δάσος και να πεταχτεί σεέναν λάκκο με ασβέστη. Ο Mayel de Lupé ήταν
επίσης ένας από τους αγαπημένους του συνομιλητές και από τον ίδιο τον Έβολα
μάθαμε κάποια ιδιαίτερα στοιχεία -ακόμα και πριν το διαβάσουμε σε μερικά
γαλλικά βιβλία- γι' αυτόν τον μοναδικό «χαρακτήρα», έναν
Καρδινάλιο της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας, που ενισχύθηκε από μια προσωπική
«αναγραφή» του Πίου XII. Ήταν ο στρατιωτικός ιερέας της «Λεγεώνας των Γάλλων Εθελοντών»
πρώτα και της Μεραρχίας Εφόδου «Καρλομάγνος» στη συνέχεια, στο ανατολικό
μέτωπο: χωρίς πουκάμισο, στο στήθος, τη μίτρα και τον χρυσό και διαμαντένιο
Σταυρό, διακριτικά του υψηλού θρησκευτικού του βαθμού, κληρονόμος μιας από τις
πιο επιφανείς οικογένειες της «Βανδέας»
στη Γαλλία, των οποίων οι εκφραστές είχαν πέσει πολεμώντας εναντίον των
Ιακωβίνων, ο Mayol de Lupé ακολούθησε τη μοίρα των τμημάτων του μέχρι το τέλος,
που ήταν τότε από τους τελευταίους υπερασπιστές - μαζί με Νορβηγούς και Δανούς
- της Καγκελαρίας του Βερολίνου.
Ακόμα τον Μάιο του 1945 - ένα άλλο επεισόδιο
που αγνοήθηκε - ένα Tάγμα από αυτούς τους Γάλλους έφτασε σε μια απομονωμένη
ορεινή περιοχή του Alto Adige, στο στόμιο του περάσματος Ρέσια, και εκεί
διαλύθηκε με τάξη, περνώντας μέσα από το «πλέγμα» της Συμμαχικής κατοχής,
βοηθούμενο με κάθε τρόπο από τον ντόπιο πληθυσμό. Ο καρδινάλιος ντε Λουπέ,
έχοντας σώσει τους άντρες, πήγε να χτυπήσει την πόρτα ενός μοναστηριού
κρυμμένου στο δάσος, κοντά στο Glorenza - το οποίο, πολλά χρόνια αργότερα,
βρήκαμε και επισκεφθήκαμε μόνο από τυχαία τουριστική περιήγηση- ακόμα μαχητικός και αμφιλεγόμενος, όπως
ήταν πάντα μπροστά στους συνομιλητές του στη Ρωμαϊκή Κουρία και μπροστά στον
Χίμλερ. Στον ηγούμενο που, μη μπορώντας να αρνηθεί το
άσυλο σε έναν τόσο υψηλό ιεράρχη, ήθελε τουλάχιστον να ηρεμήσει τη συνείδηση
του και, προμηνύοντας ήδη τους «διαλόγους» που θα ερχόντουσαν, τον κατηγόρησε
για την ήττα: «μας τσάκισαν - απάντησε ξερά - τα όπλα των άλλων, όχι οι ιδέες
τους!». Έπειτα, κλείστηκε στην προσευχή, δεν ήθελε πια να μιλήσει με κανέναν
και επέστρεψε στη Γαλλία, όπου, σιωπηλός ακόμη, πέθανε λίγα χρόνια αργότερα.
Από εκεί «προήλθε» ο
Evola, από ένα περιβάλλον «γιγάντων», αυθεντικών πρωταθλητών του ευρωπαϊκού
πνεύματος και της κουλτούρας, από έναν κόσμο δραματικό και βασανιστικό, με
κορυφές και αβύσσους που προκαλούν ίλιγγο. Άλλο κόσμο από αυτόν του Αντόρνο,
άλλο από τον Μαρκούζε, άλλο από την «κοινωνιολογική σχολή» της Φρανκφούρτης!
Αλλά δεν τον ξέραμε έτσι, δεν τον «γνωρίσαμε» έτσι. Όλα αυτά τα μάθαμε τότε,
καθώς πήγαμε χέρι-χέρι στη
μελέτη των βιβλίων του και στην ανάλυση ορισμένων «διαστάσεων» άγνωστων ακόμα
και σήμερα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Υπήρχαν - αυτό είναι
επίσης σημαντικό να θυμόμαστε, είναι σημαντικό με μια έννοια που σίγουρα δεν είναι
κοινότοπη και απλώς θυμίζει - υπήρχαν, επομένως, δεκάδες νέοι «δεξιοί»
Ρωμαίοι, κυρίως φοιτητές, κυρίως βετεράνοι της ΕΚΕ, που «συνάντησαν» τον Έβολα
μέσα από τα βιβλία του, και εκείνα τα βιβλία που διάβασαν στα κελιά της
ρωμαϊκής φυλακής της Regina Coeli. Μάλιστα, ποιος ξέρει ποια άμπωτη και ροή του
πολιτικού αγώνα, στα χρόνια μεταξύ 1946 και 1950, στη βιβλιοθήκη Regina Coeli,
έφερε μερικά βιβλία του Evola.
Εκεί ήταν που πολλοί από εμάς τον συναντήσαμε
για πρώτη φορά, μεταξύ της μιας κράτησης και της άλλης. Εκείνη την εποχή, στις
φυλακές δεν μαινόταν η ανατρεπτική διαμαρτυρία που θέλει τους «πολιτικούς» να
βυθίζονται, όπως τόσοι πολλοί Μαοϊκοί «ψαρεύουν στο νερό», στο περιβάλλον
των κοινών εγκληματιών, μεταξύ των οποίων κλέφτες, ληστές, εκμεταλλευτές γυναικών
που προσλαμβάνονται και θεωρούνται ως «θύματα της κοινωνίας». Τότε, οι
πολιτικοί κρατούμενοι ήταν μόνο από τα «δεξιά»
- όπως περίπου συμβαίνει τώρα - και κρατούνταν χωριστά από τους άλλους
κρατούμενους, σε ειδικά «κλουβιά». Και στο περίφημο και διαβόητο «τέταρτο χέρι»
της Regina Coeli, όπου πέρασαν εκατοντάδες νέοι μας, εκ περιτροπής, εκείνα τα
χρόνια, κάποιοι από εμάς ανακαλύψαμε τυχαία ότι κάποια βιβλία που δεν ήταν
γνωστά πριν μπορούσαν να ληφθούν από τη βιβλιοθήκη. (Τότε, το 1950, ήρθε και ο
Evola στη Regina Coeli, ήρθε προσωπικά· ως
κρατούμενος, εννοώ· συνελήφθη - μαζί με περίπου σαράντα από εμάς, μεταξύ
ηλικιωμένων και νέων - για μια από τις πρώτες εφαρμογές εκείνων των «μαύρων
συνομωσιών» που αργότερα το καθεστώς, περνώντας από τη βιοτεχνική φάση της
εποχής εκείνης στην πιο βιομηχανική του σήμερα, δεν θα έπαυε ποτέ να σκηνοθετεί
εναντίον μας).
Ωστόσο, πολύ καιρό
μετά την ανάγνωση των βιβλίων του εμείς - που νομίζαμε ότι ήταν νεκρός στον
πόλεμο! - μπορέσαμε, τυχαία, να μάθουμε ότι, αντ' αυτού, ήταν ζωντανός.
Παράλυτος αλλά ζωντανός, και μάλιστα στη Ρώμη, στο κέντρο της Ρώμης, σε ένα
παλιό σπίτι του οποίου το ενοίκιο μπορούσε να πληρώσει μόνο επειδή ένας
γενναιόδωρος φίλος του το είχε καλύψει και μόνο μετά από πολύμηνη κράτηση
μπορέσαμε να τον ξαναδούμε, οδηγημένο στην αίθουσα του δικαστηρίου του κακουργιοδικείου
όπου διεξήχθησαν οι ακροάσεις της κοινής μας δίκης, επειδή, δεδομένων των
συνθηκών του, κρατούνταν πάντα στο ιατρείο Regina Coeli. Δεν μπήκε στην αίθουσα
του δικαστηρίου, ο Evola μεταφέρθηκε εκεί στα χέρια. Και αφού ήταν δυνατό να
βρεθεί αναπηρικό καροτσάκι ή κάποια παρόμοια συσκευή σε όλη τη φυλακή και ούτε
καν στο Μέγαρο της Δικαιοσύνης, τέσσερις κοινοί κρατούμενοι μεταμορφωμένοι σε
νοσηλευτέςτον «έβαλαν» στην αίθουσα,
τον μετέφεραν ξαπλωμένο σε ένα μουσαμά. Στη συνέχεια, βοηθούμενος, ο Evola
σηκώθηκε σε μια καρέκλα, φόρεσε το μονόκλ του και κοίταξε τριγύρω, με αυτά τα
εκπληκτικά, πολύ ζωηρά, πολύ διαυγή μάτια, τα ίδια που είχαν δει τα
"Ordensburgers", τα Κάστρα του Τάγματος και τα ερείπια της Βιέννης, τον Codreanu και πολλά, πολλά πράγματα ακόμα και που τώρα επιθεωρούσαν με
διασκεδαστική περιέργεια την τάξη του 1ου
Τμήματος του Δικαστηρίου, τωνAssizes
της Ρώμης.
Θυμάμαι ότι είχε προσφερθεί να τον υπερασπιστεί -δωρεάν, γιατί ο Έβολα δεν είχε δεκάρα, όπως
όλοι μας- ο Καρνελούτι που, ακολουθούμενος από ένα
πλήθος βοηθών, θαυμαστών, νεαρών μαθητών (στο κοινό, για τον υποσχόμενο
Καρνελούτι μια ντουζίνα, δεκάδες κυρίες με πηγαδάκια της καθημερινής και
εγκόσμιας Ρώμης που, τότε εκτιμούσαν αυτού του είδους τις διαδικασίες), έδωσε
μια από τις πιο όμορφες, πιο συναρπαστικές ομιλίες του για τον πελάτη του. Αλλά
και η πιο δύσκολη- ομολόγησε αργότερα - γιατί, για να
υπερασπιστεί καλά τον Evola, εκείνος ο έντιμος δεξιός φιλελεύθερος που ήταν,
δεν μπορούσε να μην μιλήσει και για εμάς, για τα μικρά και άγρια "περιοδικά" μας" εκείνης της εποχής κι εμείς από το κουτί που
μας είχαν βγάλει τις χειροπέδες (μας έλεγε σκάστε! κάποια στιγμή
«διαμαρτύρεστε κι εσείς εναντίον μου,
όταν προσπαθώ να σας σώσω!) τον διακόπταμε, όποτε ήταν λογικό ότι μας
«ζωγράφισε», έστω και από καθήκον και συλλογισμό και από τεχνοτροπία
παθιασμένου υπερασπιστή, λιγότερο «ορθόδοξου», από δογματικής απόψεως, αυτού
που είχε σημασία για μας , παρά τα όσα συνέβαιναν, ήταν να φανούμε, να
ακουστούμε.
Έκτοτε, από εκείνα
τα χρόνια, από εκείνες τις μοναδικές εμπειρίες, ένα διόλου αδιάφορο κομμάτι -ούτε σε αριθμό ούτε σε ποιότητα- της «δεξιάς»
νεολαίας έγινε «Εβολιάνη» με την έννοια ότι αναφέρεται στις πολιτισμικές και
δογματικές θέσεις του Έβολα. Δεν το έκανε πάντα καλά, φυσικά, όπως συμβαίνει
πάντα μεταξύ των εικοσάχρονων. Υπήρχε ανοησία και αφέλεια, άχρηστη ωμότητα και
λανθασμένες αναφορές, καθώς και εντελώς παιδικοί ή απλώς «νεανικοί» εξτρεμισμοί
που στην ουσία ήταν το πολικό αντίθετο μιας σωστής ερμηνείας αυτών των θέσεων.
Αλλά όποιος θέλει να γράψει μια μέρα την αληθινή πολιτιστική ιστορία της
ιταλικής «δεξιάς» σε αυτή
τη μεταπολεμική περίοδο, θα πρέπει να λάβει πλήρως υπόψη αυτή τη μοναδική
«συμμαχία»: μεταξύ της πιο σκληρής «δεξιάς»
νεολαίας και ενός στοχαστή που, από την άλλη, για είκοσι χρόνια, δεν είχε ποτέ
τους νέους δίπλα του.
Στη συνέχεια - κατά
τη διάρκεια και μετά τη "διαμαρτυρία", οι διάφοροι "Μάγοι"
του '68 και του '69 στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία - ο Evola άρχισε να
γίνεται το σημείο αναφοράς για όλο και ευρύτερους κύκλους, όχι μόνο της
νεολαίας και των «ακτιβιστών». Συνέβη, ένα άλλο μοναδικό φαινόμενο, τα ίδια έργα που κατά τη διάρκεια της
εικοσαετίας είχαν ελάχιστα διαβαστεί και πράγματι είχαν παραμείνει σχεδόν
εντελώς άγνωστα ως προς τη διάχυση τους γνώρισαν αξιοσημείωτες και αυξανόμενες
εκδόσεις χιλιάδων αντιτύπων. Υπήρξε, πράγματι, σε κάποιο σημείο, μια πραγματική
«έκρηξη» του Evola, με την επανέκδοση όλων, ή σχεδόν όλων, των βιβλίων του.
Άλλες από μεγάλους εκδοτικούς οίκους, άλλες ανελήφθησαν και τυπώθηκαν εν αγνοία
του ίδιου του συγγραφέα, με εντελώς «αυθόρμητες» πρωτοβουλίες, από ομάδες
νεολαίας βάσης και από την πολιτική μας περιφέρεια, που έτσι θέλησαν να τα
κάνουν πιο προσιτά σαν έργα.
Όλα αυτά δεν άρεσαν
και πολύ στον Έβολα, αριστοκράτη σε όλα. Ήξερε λίγα απότο«σούπερ
μάρκετ», το «αδιάκριτο»μάρκετινγκ
της μαζικής κατανάλωσης. Πολλές φορές μας ζήτησε να παρέμβουμε, και το κάναμε
αλλά, προς το τέλος, όταν παρατήρησε ότι το φαινόμενο εξαπλώθηκε αστραπιαία,
δεν μας ξαναμίλησε ποτέ. Ίσως, τελικά, χάρηκε που ανακάλυψε ότι, για πρώτη φορά
και ακριβώς όταν ένιωσε ότι είχε φτάσει στο τέλος της επίγειας εμπειρίας του,
συνέβη ανάμεσα στις «ιδέες» του και σε έναν τόσο τεράστιο, τόσο ενθουσιώδη,
κυρίως νέο και φλογερό και μαχητικό δυναμικό , εκείνη η συνάντηση που, πριν,
δεν είχε γίνει ποτέ. Έτσι, άθελά του, χωρίς να κάνω κάτι για το σκοπό αυτό,
ίσως χωρίς να το καταλάβω με τη «σταθερότητά» του καρφωμένο ανάμεσα σε τέσσερις
τοίχους, πάντα σε εκείνα τα δωμάτια, χωρισμένα μόνο ανάμεσα στο κρεβάτι και το
γραφείο - ο Evola έχει γίνει ένα λάβαρο «Για την εξουσία με την
νεανική και επαναστατική ‘’δεξιά’’» για να
το θέσω με μια από τις εκφράσεις του- με κεφαλαία γράμματα.
Αλλά και για τον
άνθρωπο Evola, πρέπει να μιλήσουμε και να τον θυμηθούμε εδώ, με την ευκαιρία
αυτή. Με διακριτικότητα και μέτρο, έστω, για να μην ξεφεύγω από το «στυλ» του,
που υποβίβαζεσοβαρά στο περιθώριο ότι
είχε να κάνει με το «ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο». Απλώς να σημειώσω ότι αυτός ο
άνθρωπος, παράλυτος για τριάντα χρόνια, κατακτώντας την αδιάκοπη σωματική του
ταλαιπωρία με μια πραγματικά ανώτερη θέληση, συνέχισε για τριάντα χρόνια να
γράφει και να σκέφτεται, να διατηρεί ένθερμη και διαυγή αλληλογραφία, να
δέχεται επισκέψειςκαι να μιλά. Να
«διδάσκει», με λίγα λόγια. Τα τελευταία χρόνια,
η κατάσταση του είχε επιδεινωθεί, επώδυνες, μη αναστρέψιμες πληγές είχαν
εμφανιστεί στο παράλυτο μέρος του σώματός του. Αλλά η διαύγεια των ιδεών και η
θέληση να «κάνει» κάτι παραπάνω, να συνεχίσει την ίδια μάχη, δεν αποδυναμώθηκε
μέσα του. Και έτσι έφυγε: ζητώντας μόνο, στο τέλος, να τον ανασηκώσουν για άλλη
μια φορά, μια τελευταία φορά, να μπορεί ακόμα να φτάσει σε εκείνο το θρανίο που
είχε γίνει το ιδανικό του όρυγμα για τρεις δεκαετίες, να μπορεί να πεθάνει
δίπλα του, αλλά όρθιος.
Γιατί τελικά ο Evola
έχει γίνει τόσο «διαδεδομένος» σήμερα; Γιατί διαβάζεται και παρατίθεται τόσο
πολύ, μετά από τόσο μεγάλες περιόδους εξοστρακισμού, περιθωριοποίησης,
παρεξήγησης ή και κοροϊδίας; Δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε κι εμείς για αυτό,
δημοσιεύοντας ένα τεύχος του περιοδικού μας εξ ολοκλήρου αφιερωμένο σε αυτόν.
Και εδώ πρέπει να μιλήσουμε καθαρά. Γιατί ο Evola δίνει στα «δεξιά»,
κάνει διαθέσιμο στην πολιτική μάχη της «δεξιάς»,
αυτό που δεν είχε ποτέ με δογματική έννοια, δηλαδή εντελώς οργανική: μια
αντίληψη του ανθρώπου και του κόσμου, ένα παγκόσμιο «όραμα» που μπορεί να
γίνει, που έχει από μόνο του όλες τις προϋποθέσεις να γίνει, «μύθος» και
σημαία. Ας το ξεκαθαρίσουμε: ο Evola είχε μια τεράστια «παραγωγή»: τριάντα
βιβλία, τριακόσια δοκίμια, μερικές χιλιάδες άρθρα. Προσθέτοντας επίσης την
αλληλογραφία και άλλα γραπτά που εμφανίστηκαν στο εξωτερικό, αδημοσίευτα στην
Ιταλία αλλά ακόμα διαθέσιμα, ένα πιθανό «πλήρες έργο» του θα αποτελείται από
τουλάχιστον εξήντα - εβδομήντα τόμους: και σίγουρα, σε αυτή την
τεράστια συντροφιά θα είναι απαραίτητο να διακρίνουμε πώς πολύ συνδέθηκε με
διάφορες συγκυρίες και τις ίδιες «φάσεις» της πνευματικής και πολιτιστικής
διαδικασίας του. Αλλά, απ' όσο γνωρίζουμε από μακροχρόνιες αναγνώσεις, είμαστε
ήδη σε θέση να δηλώσουμε ότι λίγα, πολύ λίγα, μπορούν να κατηγοριοποιηθούν κάτω
από την ετικέτα του τι τυχαίνει να γράφει κάθε στοχαστής με καθαρά
«δημοσιογραφικούς» όρους, δηλαδή παροδικά.
Ακόμα κι αν έχει γίνει παρόμοια
αφαίρεση, παραμένει ένα αυθεντικό και κολοσσιαίο «ορυχείο» ιδεών, διατριβών,
ερμηνειών της ιστορίας, αναφορών στις μεταφυσικές και υπεραισθητές,
«κοινωνιολογικές» ιδέες και προσανατολισμούς για τον σύγχρονο πολιτισμό, τον
Μεσαίωνα, για τα θρησκευτικά δόγματα, για τα προβλήματα του σύγχρονου σεξ και των
εθίμων, για τον Ινδοάριο κόσμο ή άλλα πράγματα που κάνουν τον
Evola, κατά τη γνώμη μας, έναν από τους μεγαλύτερους Ευρωπαίους στοχαστές, και
όχι μόνο της εποχής μας αλλά όλων των εποχών. Και αρκεί να παρατηρήσουμε εδώ -
ακόμα κι αν το θέμα θα απαιτούσε πολύ περισσότερο χώρο - ότι, για παράδειγμα, ο
Evola έγραψε για τις αρχαίες θρησκείες και την ανατολίτικη θρησκευτικότητα, για
τον Βουδισμό και τον Ινδουισμό, για "τεχνικές μύησης" και για τη
μαγεία, για την αλχημεία και για αρχαία φιλοσοφία, χιλιάδες σελίδες στις οποίες
δεν υπήρχε κανένας "ειδικός" και "κλαδικός" ακαδημαϊκός,
που θα μπορούσε να βρει μια ενιαία ανακρίβεια, ένα μόνο λάθος, μια μόνο
επιπολαιότητα, επιδεικνύοντας την απόλυτη κυριαρχία ακόμη και σε αυτά τα
συγκεκριμένα θέματα, τα οποία είναι πραγματικά εκπληκτικά, και που σίγουρα μια
μέρα θα βρουν κριτικούς και αναλυτές πιο αυστηρούς και πιο προικισμένους από
εμάς για να πουν πώς του αξίζει.
Όσον αφορά το πεδίο,
ας πούμε αυτό -με μια εικόνα που μας φαίνεται όμως ήδη
αρκετά αναγωγική- του «πολιτικού πολιτισμού», η εξελιγμένη
σκέψη δεν μπορεί να μην οριστεί ως η πιο συνεκτική, η πιο οργανική, η πιο
ολοκληρωμένη που έχει εμφανιστεί ποτέ στη «δεξιά»
σκηνή. Και εδώ, ένα μόνο
παράδειγμα ανάμεσα σε πολλά, τα πολλά που θα μπορούσαν να αναφερθούν κοιτάζοντας
τις σελίδες του με έντονο μάτι την ημερομηνία κυκλοφορίας των έργων του και
αναλαμβάνοντας, για να το ολοκληρώσω, τον συλλογισμό που είχε ήδη προωθηθεί
στην αρχή, σχετικά με το μοναδικό «κενό» που προκάλεσαν τα είκοσι χρόνια που
αγνόησαν τον Evola και τις μελέτες του. Το πιο ολοκληρωμένο βιβλίο του Evola,
από την άποψη της πολιτικής κουλτούρας, είναι: Η «Εξέγερση
ενάντια στον σύγχρονο κόσμο». Λοιπόν, είναι απλά εκπληκτικό να
διαβάζεις αυτές τις σελίδες σήμερα και να σκέφτεσαι, να διαλογίζεσαι, στο
γεγονός ότι εμφανίστηκαν το 1934, σε ένα χρόνο, δηλαδή, που τίποτα απολύτως δεν
μας επέτρεπε να προβλέψουμε τι θα συμβεί αργότερα. Ο Φασισμός,
εκείνη την εποχή, ήταν ακόμη σχεδόν εξ ολοκλήρου συνδεδεμένος με την
«πατριωτική» και αναγωγική μήτρα του. Ο Χίτλερ και οι Εθνικοσοσιαλιστές μόλις είχαν έρθει στην εξουσία στη Γερμανία.
Ο δυτικός κόσμος
πάλευε να ανακάμψει από τον καταστροφικό «κυκλώνα» που εξαπέλυσε η Μεγάλη
Αμερικανική Κρίση του 1929, και όλη η διεθνής πολιτική κυριαρχούνταν από τον
κεντρικό-παραδουνάβιο
«κόμπο», που είδε την Ιταλία, τη Γαλλία και την Αγγλία να περιστρέφονται γύρω
από τα προβλήματα που υπήρχαν σε Αυστρία, Ουγγαρία, Γιουγκοσλαβία. Βρισκόμασταν, εν ολίγοις, στην πλήρη
μετά τις Βερσαλλίες εποχή, με πρωτοβουλίες, μεθόδους και νοητικά σχήματα που,
αναθεωρημένα τώρα, γνωρίζουν τόσα πολλά για τον δέκατο ένατο αιώνα. Μέσα σε ένα
χρόνο, με την Αιθιοπική εκστρατεία, ολόκληρη η ευρωπαϊκή, άρα και η παγκόσμια
ιστορία, θα είχε υποστεί όχι μόνο μια ξαφνική επιτάχυνση αλλά ένα πραγματικό
κύμα. Και όμως, λίγοι -αν και
από τους μεγάλους πρωταγωνιστές-
φαίνεται να γνώριζαν επακριβώς τις ανατρεπτικές δυνάμεις που θα είχαν
εξαπολυθεί σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, σε σημείο να εξαπολύσουν τη δίνη
του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Ωστόσο, στο βιβλίο
του Evola - και πραγματικά πιστεύουμε ότι μπορούμε να προσθέσουμε ότι αυτό
συμβαίνει μόνο σε εκείνο το βιβλίο, ανάμεσα στα εκατοντάδες βιβλία για τον
πολιτικό πολιτισμό που κυκλοφόρησαν σε όλη την Ευρώπη εκείνη την εποχή -
υπάρχει η ακριβής, πολύ ξεκάθαρη προαίσθηση του τι θα συνέβαινε . Όπως, πάλι ως
παράδειγμα, στο κεφάλαιο για τον αμερικανισμό και τον μπολσεβικισμό, που μπορεί
να οριστεί ακόμη και ως προφητικό. Ο Evola, επομένως, προέβλεψε με απόλυτη
ακρίβεια ότι μια συμμαχία μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σοβιετικής Ρωσίας
θα επιτευχθεί μοιραία, πράγματι πρόσθεσε ότι αυτή η συμμαχία ήταν «στη
φύση των πραγμάτων» δεδομένων των «ενιαίων»
υποθέσεων που ενέπνευσαν τόσο τον δημοκρατικό φιλελευθερισμό όσο και τον
καπιταλισμό, τόσο τον σοβιετικό όσο και τον κολεκτιβιστικό κομμουνισμό. Ένα
άλλο scbieramento, ένα άλλο «μέτωπο» αναδυόταν στην Ευρώπη και στον κόσμο,
μεταξύ Ιταλίας, Γερμανίας και Ιαπωνίας και ανάμεσα στα δύο «μπλοκ» η άβυσσος
ήταν ιδανική και δογματική, της σύλληψης του ανθρώπου και του κόσμου μάλιστα. Η
Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες, αν δεν ηττηθούν, θα σχηματίσουν τα δύο
βράγχια της ίδιας λαβίδας, προορισμένα να συντρίψουν την Ευρώπη, να την
εξαφανίσουν όχι μόνο ως πολιτική δύναμη αλλά ως «φορέα» ενός συγκεκριμένου
μοντέλου κοινωνίας και πολιτισμού, ως «πυρήνας» ικανός να επαναλάβει με νέες
μορφές κατάλληλες για την εποχή, ενότητες ύπαρξης και κοινωνικοπολιτικής
οργάνωσης που συνδέονται με τις Παραδόσεις της, τις πνευματικές και ιεραρχικές.
Υπήρχαν όμως κι
άλλα, τα οποία παραδόξως πέρασαν απαρατήρητα, και τα οποία - αντίθετα- αν
αξιολογούνταν σωστά θα μπορούσαν να είχαν προστεθεί, να διορθωθούν, να
προσανατολιστούν καλύτερα, να γίνουν οι επιλογές του καθεστώτος πιο ξεκάθαρες
και λειτουργικές, τόσο στην εσωτερική πολιτική όσο και στο εξωτερική πολιτική,
με τους απαραίτητους «στοχασμούς» για τη δική μας στρατιωτική δομή: η
«αναβίωση» ορισμένων παραδοσιακών και πνευματικών αξιών βρισκόταν σε σαφή
αντίθεση με τον όλο προσανατολισμό του σύγχρονου κόσμου, όπως είχε «χτιστεί»
για αιώνες, κυρίως από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης. Ο αγώνας θα ήταν
πικρός, σκληρός, ολοκληρωτικός. Δεν υπήρχε χώρος για συμβιβασμούς ή τακτικές
συμφωνίες, αν όχι προσωρινές. Διακυβεύονταν τα πεπρωμένα του κόσμου και της
ανθρωπότητας. Μόνο εμείς θα μπορούσαμε να δώσουμε μια «επαναστατική στροφή» στη
σύγχρονη εποχή, γιατί διαφορετικά, ωθώντας τον εαυτό της στις ακραίες αλλά
λογικές συνέπειές της, ο Evola επιβεβαίωσε «όλο αυτόν τον πολιτισμό των
τιτάνων, των μητροπόλεων από χάλυβα και σκυρόδεμα, των πολυαρθρικών και
εκτεταμένων μαζών με άλγεβρες και μηχανές που αλλοιώνουν
τις δυνάμεις της ύλης, κυβερνήτες ουρανών και ωκεανών, θα εμφανιστούν ως ένας
κόσμος που ταλαντεύεται στην τροχιά του και γυρίζει να διαλυθεί από αυτόν για
να απομακρυνθεί και να χαθεί οριστικά στους χώρους όπου δεν υπάρχει πια φως,
εκτός από ότι απομένει να φωτίζεται από την επιτάχυνση της δικής του πτώσης».
Πέρασαν τα χρόνια,
πέρασαν οι δεκαετίες. Και τώρα βλέπουμε αυτή την «λαβίδα». Τώρα,
τώρα μόλις αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε την άπειρη σειρά «αξιών» που
συνθλίβονται στην σύλληψη του. Τώρα και μόνο τώρα συνειδητοποιούμε τι και πόσος
«πολιτισμός» - με την έννοια της ικανότητας του πνεύματος να κυριαρχεί, να
εξευγενίζει τη ζωή των ανθρώπων και των λαών - έχει χαθεί. Προς τι άκρα
είμαστε, όλοι στην Δύση, ταξιδευτές και ναυαγοί. Τώρα ανακαλύπτουμε τις
οικολογικές τραγωδίες, ως μια πολύ σοβαρή ρήξη που προκαλείται στην ισορροπία από την παραληρηματική βιομηχανική ανάπτυξη, ανακαλύπτουμε την παραφροσύνη που
ενυπάρχει στην ακαθόριστη κούρσα της επιστημονικής και τεχνολογικής «προόδου».
Γιατί εκτοξεύονται συνθήματα: όπως «μητρόπολη - μεγαλόπολη-νεκρόπολη». Τα
βιβλιοπωλεία γεμίζουν με δεκάδες έργα για την κρίση που απειλεί να κατακλύσει
τα σύγχρονα «μεγάλα συστήματα».
Ήταν όλα γραμμένα,
όλα προβλεπόμενα στις βασικές γραμμές τους, όλα είχαν «συλληφθεί» και όλα αυτά
έγιναν δεκαετίες νωρίτερα στο μέτωπο του «δεξιού»
πολιτισμού. Για το λόγο αυτό δεν
«μνημονεύουμε»
επιπόλαια. Πιο απλά και αληθινά επιβεβαιώνουμε τη δέσμευση στον αγώνα,
αναδεικνύοντας τον Evola και την ουσία του έργου του ως μια σημαία που δεν
είναι του χθες αλλά του σήμερα και του αύριο.
.jpg)
-wzor.jpg)
