Μνήμη Corneliu Zelea Codreanu: Η σύλληψη, η φυλάκιση και η δίκη του Codreanu και των άλλων «αναρχικών συνομωτών»

Τον Οκτώβριο του 1923, ο Ρουμάνος εθνικιστής Corneliu Zelea Codreanu προδομένος από έναν από τους συνεργάτες του, συλλαμβάνεται και δικάζεται. Είχαν προηγηθεί τον Δεκέμβριο του 1922, μεγάλες διαδηλώσεις φοιτητών εναντίον της πρόθεσης της κυβέρνησης να χορηγήσει υπηκοότητα στους Εβραίους της Ρουμανίας, ενώ τον Μάρτιο του 1923 ο Codreanu μαζί με τον καθηγητή και πολιτικό Alexandru C. Cuza (Κούζα) ιδρύουν την Εθνικο-Χριστιανική Λίγκα Άμυνας (Liga Apărării Naţional Creştine). 

Πρωτύτερα, ο Codreanu, μετά από έρευνα που είχε κάνει, είχε ανακαλύψει ότι οι ηγέτες των Ρουμάνων Κομμουνιστών εργατών δεν ήταν ούτε Ρουμάνοι, ούτε εργάτες. Στο Ιάσιο, το «εργατικό κίνημα» είχε επικεφαλής τον Δρ Ghelerter μαζί με τους Gheler, Spiegler και Schreiber. Στην πρωτεύουσα, το Βουκουρέστι, οι ηγέτες ήταν η Ana Pauker και ο Ilie Moscovici. Όλοι τους ήταν Εβραίοι. 

Συνειδητοποιώντας τι συνέβη πριν από μερικά χρόνια στη Ρωσία, όπου ένα μεγάλο μέρος της ηγεσίας της μπολσεβίκικης επανάστασης ήταν Εβραίοι, θεώρησε ότι η πατρίδα του η Ρουμανία, ήταν σε κίνδυνο να πέσει στα χέρια των Εβραίων κομμουνιστών, οι οποίοι θα κατέστρεφαν τα πάντα στη Ρουμανία. Λέει ο ίδιος: «Αν αυτοί νικήσουν θα έχουμε τουλάχιστον Ρουμάνους εργάτες να διοικούν την Ρουμανία; Θα είναι οι Ρουμάνοι εργάτες κυρίαρχοι της χώρας; Όχι! Η επόμενη μέρα που θα ξημερώσει θα μας βρει σκλάβους μιας από τις πιο βρώμικες τυραννίες: της Ταλμουδικής, εβραϊκής τυραννίας»

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Η επίδραση του Νίτσε στην Ελλάδα "Τέχνη" και "Διόνυσος", Βλαστός και Καζαντζάκης

Συγγραφή: · Δημήτρης Ν. Λαμπρέλλης 
Έκδοση: Μάιος 2009 από "Εκδόσεις Παπαζήση" 
Σελ.:306

Το αντικείμενο πραγμάτευσης της συγκεκριμένης μελέτης είναι ο ελληνικός νιτσεϊσμός. Στο πλαίσιό της εξετάζονται θεμελιώδεις όψεις της πρόσληψης του Νίτσε στην Ελλάδα, όπως είναι η περίπτωση των περιοδικών "Τέχνη" και "Διόνυσος", καθώς επίσης και αυτές των Π. Βλαστού και Ν. Καζαντζάκη. Πιο διακριβωμένα, η ίδια πάντοτε μελέτη καταλήγει στα εξής συμπεράσματα: Ο νιτσεϊσμός των δύο περιοδικών λαμβάνει τη μορφή του εθνικισμού και του κοινωνικού ανισοτισμού, ακόμη και του κοινωνικού δαρβινισμού στην περίπτωση του συνεργάτη της "Τέχνης", του Π. Νιρβάνα. Ο νιτσεϊσμός του Βλαστού εμφανίζεται ως σκληρός κοινωνικός -φυλετικός ρατσισμός και ως ευγονική, γνωρίζει δε, όπως και ο νιτσεισμός της "Τέχνης" και του "Διονύσου", τον έπαινο και το θαυμασμό του Κ. Παλαμά. Ο νιτσεϊσμός του Καζαντζάκη διακρίνεται από μεγάλο βάθος και αδιάλειπτη συνέχεια: σημείο εκκίνησής του είναι η διατριβή του συγγραφέα για τον Νίτσε, επόμενος σταθμός του είναι ο θαυμασμός του ιδίου για τον Μουσολίνι και τον Φράνκο, και σημείο κατάληξής του είναι η συνεργασία του με τη "Νεολαία" του καθεστώτος Μεταξά. 

Propatria Fight Club Athens

https://propatriafc.wordpress.com/

Σαρδόνιο χαμόγελο...

Book Review: Revolutionary Fascism - Erik Norling

Περιοδικό Ανάκτηση Τεύχος Πέμπτο: Κυκλοφορεί στα πρακτορεία τύπου Αθηνών και Πειραιώς!

http://www.anaktisi-mag.gr/

Η "Ανάκτηση" είναι το μοναδικό εθνικιστικό περιοδικό που κυκλοφορεί σήμερα και τα περισσότερα εκ των άρθρων της είναι πρωτοποριακά. Φιλοδοξούμε να δώσουμε μία εικόνα του ελληνικού και ευρωπαϊκού εθνικισμού πέρα από τα καθιερωμένα. Στις σελίδες του περιοδικού θα βρείτε άρθρα για μορφές του ελληνικού και ευρωπαϊκού κινήματος αλλά και για ιστορικά γεγονότα, άγνωστα ως επί το πλείστον.

Εν Έτει 2000 (του Φαίδρου Μπαρλά)

Όταν μεγάλωσε, έμαθε

πως ο πατέρας του

ήταν κι αυτός,

«τη νύχτα εκείνη»,

στο Πολυτεχνείο.

Η θεία του η Λιλή,

ο θείος του ο Μιχάλης,

ήταν κι αυτοί,

«τη νύχτα εκείνη»,

στο Πολυτεχνείο.

Όλοι οι γνωστοί του μπαμπά,

όλες οι γνωστές της μαμάς,

ήταν κι αυτοί,

«τη νύχτα εκείνη»,

στο Πολυτεχνείο…

Τώρα, κάθε πρωί,

καθώς κατηφορίζει την οδό Πατησίων

κι αντικρύζει την καγκελλόπορτα

την κλεισμένη «εις μνήμην».

στριφογυρίζει στο νου του

η ίδια απορία:

«Πώς διάβολο χώρεσαν

όλοι αυτοί εδώ μέσα;…»

Pierre Drieu La Rochelle: «Για μένα ο Φασισμός ήταν σοσιαλισμός»

“Ένας λαός που δεν έχει παρά μόνο την αίσθηση της καλοπέρασης, δεν προετοιμάζεται για τίποτα από αυτό που είναι η ζωή, η αληθινή ζωή. Δεν ήταν οι δάσκαλοι ούτε οι καθηγητές μας, οι οποίοι μπορούσαν να μας μάθουν τι είναι η ζωή. Μας μιλούσαν για την πρόοδο, για την αιώνια ειρήνη, για την καλοπέραση όλης της ανθρωπότητας. Αλλά, η ζωή σε αυτό τον πλανήτη, δεν είναι αυτή: είναι οι σεισμοί, τα παλιρροϊκά κύματα, οι κυκλώνες, οι καταιγίδες, οι πυρκαγιές, οι επιδημίες, οι κοινωνικές – οικογενειακές δυσκολίες κ.λπ. Η ζωή δεν μπορεί να είναι ήρεμη και άνετη από τη γέννηση ενός ανθρώπου μέχρι το θάνατο- διαφορετικά θα έμοιαζε με θάνατο (Drieu,» Τα Αδέσποτα σκυλιά «1944).

«Η Ευρώπη δεν μπορεί να ζει χωρίς τις πατρίδες και, βεβαίως θα πέθαινε εάν σκοτώνοντας τες κατέστρεφε τα δικά της όργανα, αλλά και οι πατρίδες δεν μπορούν πια να ζουν χωρίς την Ευρώπη. Είναι γεννημένες από την Ευρώπη, πρέπει να επιστρέψουν στην Ευρώπη. Την έχουν καταστρέψει κατά καιρούς από την θαυμάσια ανάπτυξη τους, όπως τα παιδιά που έχουν χειραφετηθεί σκληρά από τη μητέρα τους για να εκμεταλλευθούν το μερίδιο του πεπρωμένου τους, αλλά σήμερα πρέπει να καταφύγουμε και να αναζωογονηθούμε από αυτή… Τελειώνει η ανοιξιάτικη εποχή των πόλεων και των πατρίδων, των πριγκιπάτων και των βασιλείων: Και επιστρέφει η θερινή εποχή των αυτοκρατοριών. Μετά την Αθήνα, είναι η αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου ή του Καίσαρα.» (Drieu, «Ο Γάλλος της Ευρώπης», άρθρο γραμμένο το 1941)

«Δεν είμαι ένας γνήσιος πατριώτης, ένας σκυθρωπός εθνικιστής. Δεν είμαι παρά ένας Γάλλος, ένας Ευρωπαίος. Εξέτασα από τη μια και από την άλλη όλες τις πιθανές λύσεις για να έρθω στην Ευρώπη: Ήμουν πάντα ενάντια στην εχθρότητα τη γαλλογερμανική καθώς είναι ένα από τα βασικά εμπόδια στην Ευρώπη. Μιλούσα πάντα ελεύθερα και σκληρά στους Γερμανούς. Τους εξηγούσα ότι δεν καταλάβαιναν τίποτα για την ευρωπαϊκή σοσιαλιστική επανάσταση που θα μπορούσε να δικαιολογήσει και να αλλάξει τις επιθέσεις τους και τις κατακτήσεις τους. Ήθελα, υπό την κατοχή και υπό την πίεση του πολέμου και των αναγκών του, ο λαός της Γαλλίας, να επιβεβαιώσει τη δυναμικότητα του και την προσωπικότητα του από μια άμεση σοσιαλιστική επανάσταση. Για μένα, ο φασισμός, ήταν ο σοσιαλισμός, η μόνη πιθανότητα του ρεφορμιστικού σοσιαλισμού (…). Ήθελα η συνεργασία να ήταν μια αντίσταση, αλλά μια κοινωνική αντίσταση.» (Εφημερίδα, 1945)

πηγή

Propatria Fight Club: φωτογραφίες από την 4ήμερη διοργάνωση

πηγή

Σταμάτης Μαμούτος και Σπύρος Δημητρίου για το ΕΝΩΤΙΚΟ κίνημα της Κύπρου.

Τὸ πλοῖο τῶν ἠλιθίων - τοῦ Ted Kaczynski (Unabomber)

«Τρέμω ἀπὸ τὸ κρῦο», εἶπε ἕνας ῥωμαλέος ναυτικός. «Αὐτὸ εἶναι τὸ χειρότερο ταξίδι ποὺ ἔχω βρεθεῖ. Τὸ κατάστρωμα εἶναι γλιστερὸ ἀπὸ τὸν πάγο. Ὅταν εἶμαι στὸ παρατηρητήριο ὁ ἀέρας περνᾶ τὸ πανωφόρι μου σὰν μαχαῖρι. Κάθε φορὰ ποὺ δένω τὸ πανὶ τῆς πλώρης τὰ δάχτυλά μου πάνε νὰ παγώσουν. Καὶ γιὰ ὅλα αὐτὰ παίρνω μόνο πέντε πενιχρὰ σελίνια τὸ μήνα». «Νομίζεις ὅτι ἐσύ μόνον τήν ἔχεις ἄσχημα;», εἶπε μιὰ γυναῖκα ἐπιβάτης. «Ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ κοιμηθῶ τὸ βράδυ ἀπὸ τὸ κρῦο. Οἱ κυρίες σὲ αὐτὸ τὸ πλοῖο δὲν παίρνουν ὅσες κουβέρτες παίρνουν οἱ ἄντρες. Αὐτὸ δὲν εἶναι δίκαιο». 

Ἕνας μεξικανὸς ναύτης παρεμβαίνει στὴν συζήτηση. «Ἐγὼ παίρνω μόνο τὸν μισὸ μισθὸ ἀπὸ ὅτι παίρνουν οἱ ἄγγλοι ναῦτες. Χρειαζόμαστε ἀρκετὴ ποσότητα φαγητοῦ γιὰ νὰ εἴμαστε ζεστοὶ σὲ αὐτὸ τὸ κλίμα καὶ δὲν παίρνω τὸ μερίδιό μου. Οἱ Ἄγγλοι παίρνουν περισσότερο. Καὶ τὸ χειρότερο ἀπὸ ὅλα εἶναι ὅτι οἱ ἀξιωματικοὶ μοῦ δίνουν διαταγὲς στὰ ἀγγλικὰ ἀντὶ στὰ ἱσπανικά». 

«Ἐγὼ ἔχω περισσότερους λόγους νὰ διαμαρτύρομαι ἀπὸ ὁποιονδήποτε ἄλλο», εἶπε ἕνας Ἰνδιάνος ναύτης. «Ἂν τὰ χλωμὰ πρόσωπα δὲν μοῦ εἶχαν κλέψει τὴν προγονική μου γῆ, δὲ θὰ ἦμουν κἄν σὲ αὐτὸ τὸ πλοῖο μέσα στὰ παγόβουνα καὶ τοὺς ἀρκτικοὺς ἀνέμους. Θὰ ἦμουν σὲ ἕνα κανὸ καὶ θὰ κωπηλατούσα σὲ μιὰ ὡραία γαλήνια λίμνη. Μοῦ ἀξίζει ἀποζημίωση. Τουλάχιστον ὁ καπετάνιος πρέπει νὰ μὲ ἀφήσει νὰ παίζω ζάρια γιὰ νὰ βγάζω μερικὰ λεφτά». 

Ὁ λοστρόμος τότε φώναξε: «Χτὲς ὁ πρῶτος ἀξιωματικὸς μὲ ἀποκάλεσε «πούστη» μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ παίρνω πίπες. Ἔχω τὸ δικαίωμα νὰ παίρνω πίπες χωρὶς νὰ μοῦ ἀποδίδουν τέτοιους χαρακτηρισμούς». «Δὲν εἶναι μόνο οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν κακὴ μεταχείριση σ’ αὐτὸ τὸ πλοῖο…», παρενέβη μιὰ φιλόζωη ἀπὸ τοὺς ἐπιβάτες, μὲ φωνὴ τρεμάμενη ἀπὸ ἀγανάκτηση, «…γιατὶ τὴν τελευταία ἐβδομάδα εἶδα τὸν δεύτερο ἀξιωματικὰ νὰ κλοτσᾶ τὸν σκῦλο τοῦ πλοίου δύο φορές».

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Robert Howard - Ο τελευταίος Λευκός άνθρωπος (.pdf)

για το .pdf εδώ

Ο τελευταίος λευκός άνθρωπος» είναι ένα απ’ τα πρώτα διηγήματα του Robert Erwin Howard, ενός συγγραφέα που έγινε γνωστός στο ευρύτερο κοινό από τα «ηρωικής φαντασίας» διηγήματά του, στα οποία συχνά διαφαίνονται μυθολογήματα και αρχέτυπα της Άριας Ευρωπαϊκής παράδοσής μας.

«Ο τελευταίος λευκός άνθρωπος» είναι γραμμένο το 1920 και είναι μέρος την ανθολογίας «weird tales». Ο αναγνώστης διαβάζοντάς το θα διαπιστώσει ότι το κείμενο δεν είναι καθόλου προσαρμοσμένο στις μόδες της ισοπέδωσης και των πολυφυλετικών προτάσεων. Ο κατευθυντήριος ιδεολογικός άξονας αυτού του διηγήματος είναι το «πολιτικά μη ορθόν» (και μη αποδεκτό), δηλαδή το φυλετικό. Με το προφητικό βλέμμα του ποιητή, ο Howard προκαταβάλλει ένα φαινόμενο που λίγοι στην εποχή του είχαν την πνευματική οξύνοια να διακρίνουν στο λυκόφως ενός μέλλοντος, που τώρα όμως προσλαμβάνει τα ευδιάκριτα χαρακτηριστικά ενός ανησυχητικού (εάν όχι και τρομακτικού) παρόντος. Το διήγημά του φαίνεται να προειδοποιεί για την αφύσικη και παραμορφωτική εξέλιξη του εθνικο – φυλετικού τοπίου που εμείς οι Ευρωπαίοι ήδη βιώνουμε αρκετά.

Ήδη στην Ελλάδα είναι αδύνατον να υπολογιστεί η πλημμυρίδα των λαθροεποίκων που την κατακλύζουν καθημερινά όλο και περισσότεροι. Είναι χρήσιμο επίσης να υπενθυμίσουμε την ύπαρξη μιας τρομακτικής δημογραφικής διαφοράς ως προς την αύξηση του πληθυσμού ανάμεσα στην Ευρώπη και τις άλλες ηπείρους, κυρίως την Αφρική και την Ασία που την ενδιαφέρουν άμεσα. Έθνη τα οποία υφίστανται την επίθεση, την παραμόρφωση και στο τέλος την εξαφάνιση από εθνικές δυνάμεις των οποίων η εχθρότητα προέρχεται από την εθνο – θρησκευτικο – ιδεολογική τους «εμπάθεια» (καλλιεργούμενη και κατευθυνόμενη εναντίον μας από τον «περιούσιο λαό» και τους συν αυτώ και απ’ τον παγκόσμιο θρησκευτικο – πολιτικό γιαχωβαδισμό όλων των ειδών). Ας μην έχουν όμως αυταπάτες. Εμείς δεν θα δεχτούμε ποτέ να υποστούμε αυτόν τον προδιαγεγραμμένο εθνικο – θρησκευτικό και πολιτιστικό αφανισμό.

Μέσα λοιπόν από αυτές εδώ τις σελίδες, γεννιέται η προαίσθηση μιας επικείμενης δύσης της φυλής: μολυσμένη απ’ όλα τα «παραισθησιογόνα» του καπιταλιστικού υλισμού, κατεστραμμένη απ’ όλα τα «ναρκωτικά» του αμερικανόμορφου καταναλωτισμού, η φυλή μας δείχνει ανίκανη να αντιδράσει στην επιθετικότητα των άλλων φυλών, (πάντοτε καθοδηγούμενων και προωθούμενων απ’ όλων των θρησκευτικο – ιδεολογικών ειδών, υπηκόων του Γιαχβέ).

Ας αναλογιστούμε επίσης το ευνόητο κάλεσμα των τελευταίων γραμμών αυτού του διηγήματος. Ένα κάλεσμα για μια υποχρεωτική απαραίτητη επανάσταση και αντίσταση από μέρους μας ενάντια στον ξεριζωμό: του τρόπου ζωής και ύπαρξής μας, της μορφής του πολιτισμού μας, του γένους μας και της φυλής μας. Όπως όλες οι φυλές, η φυλή μας είναι ο χώρος, η πολιτιστική μας κληρονομιά που φυλάττει και υπερασπίζεται τα στοιχεία της παράδοσής μας, της πνευματικής και ηθικής μας φυσιογνωμίας. Όντας «προβολή» του πνεύματος, το αίμα είναι πνεύμα. 

Αφήνοντας να εκφυλιστεί το πρώτο, σημαίνει ότι θα αφήσουμε να καταστραφεί το τωρινό είναι μας, θέτοντας ταυτόχρονα υπό αμφισβήτηση την ανάπτυξη και την προοπτική ενός μελλοντικού συλλογικού είναι. Να δεχτούμε δηλαδή μοιρολατρικά την εξολόθρευσή μας εγκαταλείποντας τη μάχη, ακριβώς τη στιγμή κατά την οποία θα εντείνεται η πόλωση των σε αντιπαράθεση δυνάμεων, πρώτα ιδεατών και μετά υλικών. Αντιπαράθεση κατά την οποία θα επικρατήσει και θα επιβληθεί εκείνος ο οποίος, τιμώντας το μυστήριο του αίματός του, θα υπηρετήσει την ψυχή της φυλής του. 

πηγή

Κύκλος Ιδεάπολις

πηγή