Ο Μέγας Μουφτής της Ιερουσαλήμ και σύμμαχος των Εθνικοσοσιαλιστικών Απελευθερωτικών Δυνάμεων: Haj Amin al-Husseini

του Jihad

Την 4^η Ιουλίου 2014 συμπληρώθηκαν ακριβώς 40 χρόνια από την εκδημία του Μεγάλου Μουφτή της Ιερουσαλήμ Haj Amin al-Husseini ενός σημαντικού θρησκευτικού και πολιτικού ηγέτη της Παλαιστίνης και κορυφαίου συμμάχου του Ευρωπαϊκού Εθνικοσοσιαλισμού. Υπήρξε μια άκρως σημαντική προσωπικότητα της Μέσης Ανατολής και ισχυροποίησε όσο λίγοι το Αντισιωνιστικό στρατόπεδο κατά την διάρκεια του Β’ Π.Π.

Υπήρξε γόνος ευγενών της Ιερουσαλήμ και φοίτησε σε Ισλαμικά, Οθωμανικά αλλά και Καθολικά σχολεία της περιοχής. Υπηρέτησε στον Οθωμανικό στρατό και ενεπλάκη αργότερα στις προσπάθειες ιδρύσεως του βασιλείου της Συρίας. Πολύ νωρίς κατάλαβε τους σχεδιασμούς των Σιωνιστών για τον εποικισμό της Παλαιστίνης και υποστήριξε τις κινήσεις των Εθνικιστών/Παναραβιστών που αντιτίθονταν σφόδρα στους σχεδιασμούς των πολιτικών, χρηματιστών και βιομηχάνων με Ιουδαϊκή καταγωγή. Φυλακίστηκε από τους Βρετανούς για τις ιδέες του και τις φλογερές ομιλίες του αλλά η αναγνώριση του από τις λαϊκές μάζες ανάγκασε τις κατοχικές δυνάμεις να τον απελευθερώσουν. Κάθε ενέργεια ενάντια στους Σιωνιστές είχε την σφραγίδα του και υπήρξε ο ιθύνουν νους για τις Αντισιωνιστικές επαναστατικές κινήσεις.

Λόγω της σημαντικής του θρησκευτικής θέσης άρχισε να αυξάνει την επιρροή του σε όλους τους τομείς της Παλαιστινιακής ζωής και να δημιουργεί τις βάσεις εκείνες που αργότερα θα τσάκιζαν τα σχέδια των εβραϊκών εγκεφάλων που είχαν βάσεις τόσο μέσα στην ευρύτερη περιοχή αλλά και στην Ευρώπη. Οι συνεχείς προκλήσεις των Ιουδαίων σχετικά με την δικαιοδοσία στο «τείχος των δακρύων», η αυξανόμενη σιωνιστική επιρροή και οι αρνήσεις των Παλαιστινίων να αποδεχτούν της αλλαγή της κατάστασης οδήγησαν σε νέους κύκλους αίματος. Ο ίδιος ο Haj Amin al-Husseini άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του ’20 να οργανώνει τα Παλαιστινιακά «Τάγματα Εφόδου» ως αντίβαρο στην δολοφονική μανία των εβραϊκών παραστρατιωτικών οργανώσεων. Φορτία όπλων από την Παλαιστινιακή διασπορά αλλά και εκ μέρους των Φασιστών ενίσχυσαν την αντίσταση γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα ότι οι πρώτοι που συνέδραμαν στον αγώνα της Παλαιστίνης για Λευτεριά δεν ήταν άλλοι από τους «Μελανοχίτωνες»!  

Στο πλευρό της εξέγερσης βρέθηκαν οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι εργάτες και αγρότες και ενίσχυσαν με τα ίδια τους τα παιδιά τις «φασιστικές» δυνάμεις αφού η ταξική πάλη της αριστεράς φάνταζε ως κάτι το ελλιπές, ενώ η θεωρία αυτή δεν προέτασσε πρώτα την εθνική ολοκλήρωση και ανεξαρτησία ως απαραίτητο στοιχείο της καθημερινής επιβίωσης. Οι γενικές απεργίες του ’36 που διοργανώθηκαν από τους Παλαιστίνιους Εθνικιστές παρέλυσαν την δημόσια διοίκηση και έφεραν σε δύσκολη θέση τους Βρετανούς. Οι διώξεις εκ μέρους των κατοχικών δυνάμεων ανάγκασαν τον Husseini να φύγει προς γειτονικές χώρες. Η επικράτηση της Εθνικοσοσιαλιστικής Επανάστασης στην Γερμανία ξεσήκωσε θύελλα ενθουσιασμού στις τάξεις των Αράβων Εθνικιστών οι οποίοι είδαν στις επιτυχίες των Ευρωπαίων το όραμα και την προοπτική για την καταπολέμηση του Σιωνισμού. Παρόλο τις αρχικές θετικές επαφές η λανθασμένη πολιτική μιας μερίδας των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών που δεν ήθελαν να ενοχλήσουν άμεσα τα Αγγλικά συμφέροντα στην περιοχή - λόγω της σκέψης του Χίτλερ για την Βρετανία - στάθηκαν εμπόδιο στην άμεση ενίσχυση των Παλαιστινίων με μοιραία κατάληξη.

Οι Άγγλοι προσπάθησαν να πείσουν την Ιρακινή κυβέρνηση να σταθεί στο πλευρό τους ενάντια στον Άξονα αλλά ο Μουφτής υπήρξε το πρόσωπο που εναντιώθηκε στα σχέδια τους. Οι γύπες της αποικιοκρατίας χρησιμοποίησαν τις Σιωνιστικές δυνάμεις για να εξαναγκάσουν τους Ιρακινούς να συναινέσουν στα σχέδια τους. Το πραξικόπημα υπέρ του Άξονα ανέτρεψε προσωρινά την κατάσταση υπέρ της αντίστασης και ο Husseini κάλεσε σε πόλεμο εναντίον της Αγγλίας. Οι Εβραίοι του Ιράκ πλήρωσαν ακριβά την συμμετοχή τους ενάντια στον Ιρακινό λαό αλλά οι δυνάμεις των Συμμάχων σύντομα συνέτριψαν τις επαναστατικές δυνάμεις. Το «λιοντάρι της Παλαιστίνης» βρέθηκε στην Περσία και μετά από περιπέτειες στην Ιταλία και τέλος στην Γερμανία.

Συναντήθηκε με τον Mussolini και τον Hitler και από τον τελευταίο ζήτησε μια ανοιχτή διακοίνωση για τα δικαιώματα ανεξαρτησίας επί των εδαφών της Παλαιστίνης και της Συρίας. Ο αρχηγός των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών αρνήθηκε γιατί πίστευε ότι έτσι θα προκαλούσε την ενίσχυση του Ντε Γκολ από τις δυνάμεις του Βισύ. Παρόλο τα απογοητευτικά αποτελέσματα από την αδυναμία της εξωτερικής πολιτικής της Γερμανίας, στην ομιλία του στο ινστιτούτο Ισλαμικών σπουδών στο Βερολίνο δήλωσε ότι εχθροί των Μουσουλμάνων είναι «οι Εβραίοι, οι μπολσεβίκοι και οι Αγγλοσάξονες».

Στην συνέχεια επισκέφτηκε πολλά στρατόπεδα εργασίας στα οποία θαύμασε την οργάνωση του εργατικού δυναμικού και τις άριστες συνθήκες διαβίωσης ενώ συζήτησε διάφορα θέματα με τον Himmler ο οποίος ήταν αρχιτέκτονας των μονάδων των SS. Στην συνέχεια ενίσχυσε όλα τα σαμποτάζ και τις πράξεις δολιοφθοράς στη Μέση Ανατολή ενώ ζήτησε τον βομβαρδισμό του Τελ Αβίβ ώστε να ενισχυθεί το ηθικό της αντισιωνιστικής αντίστασης. Η πρόταση αυτή δεν έγινε αποδεκτή ως «μη εφαρμόσιμη» … από το γενικό επιτελείο. Συμμετείχε και στις κινήσεις προπαγάνδας και ονομάστηκε από πολλούς ως ο Άραβας «Lord Haw - Haw» λόγω των πολλών ραδιοφωνικών εκπομπών, ενώ συνέγραψε το βιβλίο «Ισλαμισμός και Ιουδαϊσμός»  για την 13^η Βοσνιακή Μεραρχία των SS. 

Ανάμεσα σε άλλα έγραφε «θα έρθει η μέρα της κρίσεως όταν οι Μουσουλμάνοι θα συντρίψουν τους Εβραίους ολοκληρωτικά» ενώ δεν σταματούσε από τον σταθμό του Βερολίνου να καλεί σε «ιερό πόλεμο». Τρεις Μεραρχίες των επίλεκτων κομματικών δυνάμεων επανδρώθηκαν από Μουσουλμάνους Βόσνιους και Αλβανούς (η 13^η, η 21^η, η 23^η) ενώ συνέβαλλε σε αυτό και η φιλοισλαμική οπτική του Himmler. Λόγω της συνεργασίας της Βέρμαχτ με τους Μοναρχικούς Εθνικιστές Σέρβους πολλοί Βόσνιοι μαχητές λιποτάκτησαν και έφυγαν σε δυτικές και αραβικές χώρες ή προσχώρησαν στις δυνάμεις των παρτιζάνων του Τίτο. Αργότερα μετά τον πόλεμο βρήκαν άσυλο κάποιοι σε μουσουλμανικές χώρες και πολέμησαν ενάντια στο νεοϊδρυθέν κράτος του Ισραήλ. Με δικές του ενέργειες ενισχύθηκε η «Αραβική Λεγεώνα» η οποία πολέμησε στα Βαλκάνια και στο Ανατολικό Μέτωπο.

Τα Γαλλικά συμφέροντα και η κόντρα του Ντε Γκολ με την Αγγλία απέτρεψαν την παράδοση του Μουφτή μετά την λήξη του πολέμου ενώ οι απόπειρες δολοφονίας εναντίον του εκ μέρους των Σιωνιστών ακυρώθηκαν την τελευταία στιγμή αφού φοβήθηκαν ότι θα καταστεί "μάρτυρας" για τους Άραβες. Με την βοήθεια Μαροκινών Φασιστών απέδρασε και βρήκε άσυλο στην Αίγυπτο. Παρόλο την ήττα των Εθνικοσοσιαλιστικών δυνάμεων συνέχισε να εναντιώνεται στο σχέδιο για τον εποικισμό της Παλαιστίνης και προετοίμαζε τους Αιγύπτιους και τον πρόεδρο Nasser για μελλοντικό πόλεμο με τους Σιωνιστές ενώ αργότερα συνεργάστηκε και με την γνωστή PLO. Οι Σιωνιστές πίστευαν ότι κάθε μεταπολεμική Αντισιωνιστική πράξη είχε τον σχεδιασμό του Μεγάλου Μουφτή της Ιερουσαλήμ …

Πέθανε στην Βυρηττό το ΄74 και οι Παλαιστίνιοι ζήτησαν να ενταφιαστεί στην Ανατολική Ιερουσαλήμ η οποία είναι υπό κατοχή μέχρι και σήμερα. Αρνήθηκαν να δώσουν σχετική άδεια οι σιωνιστικές δυνάμεις … και μεταφέρθηκε η σορός του στην πρωτεύουσα του Λιβάνου. Μόλις 2 χρόνια  μετά οι ακροδεξιοί φιλοσιωνιστές «Φαλαγγίτες» έκλεψαν τα προσωπικά του αρχεία. Η εγγονή του παντρεύτηκε τον αρχηγό επιχειρήσεων του «Μαύρου Σεπτέμβρη» Ali Hassan Salameh ο οποίος αργότερα δολοφονήθηκε από την Mossad για την συμμετοχή του στην επίθεση στο Μόναχο της Γερμανίας. Ο Yasser Arafat υπήρξε ανιψιός  του και πολλοί θεωρούν ότι ο Παλαιστίνιος ηγέτης υπήρξε μετά τον πόλεμο το δεξί του χέρι του Μουφτή για την δομή και την μετέπειτα οργάνωση της αντίστασης και εν τέλει της οργάνωσης Fatah.

Το έργο και η Ιδέα του Μεγάλου Μουφτή της Ιερουσαλήμ παραμένει πάντα επίκαιρο, οι Εθνικοσοσιαλιστές τιμούν την μνήμη του και οραματίζονται την στιγμή που τα νικηφόρα στρατεύματα των Αντισιωνιστικών Δυνάμεων θα παρελάσουν νικηφόρα μέσα στην πρωτεύουσα των Ισραηλινών!