Συνηθίσαμε την φρίκη και μας τρομάζει η ομορφιά

γράφει ο Κωνσταντίνος Θ. Παπαδογιάννης

Ναι αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες, γίναμε παρατηρητές μίας ασχήμιας που ούτε οι μέγιστοι πεσιμιστές διανοούμενοι του περασμένου αιώνα δεν θα μπορούσαν να περιγράψουν με τόση ακρίβεια. Εδώ και δεκαετίες παρακολουθούμε ένα σκηνικό πνευματικής υποδούλωσης και φυλετικής γενοκτονίας να συντελείται σε ολόκληρη την Ευρώπη και έναν λαό αδύναμο να αντιδράσει. Απαθή και βαθιά ενοχικό για πράγματα που δεν θα έπρεπε να είναι και αδιάφορο για σημαντικά όπως η επιβίωση και ο πολιτισμός του. 

Όχι μονάχα η ανάδειξη αυτού αλλά η συνέχεια που οφείλει να του δώσει. Αντ' αυτού το μόνο που διακρίνουμε όσοι δεν ακούμε το καθημερινό κάλεσμα της λήθης τους, είναι η ίδια η μαθηματική τους πορεία προς τον ολότελο αφανισμό. Οι σειρήνες του πολέμου αντηχούν ξανά στην Μέση Ανατολή και το τεταμένο κλίμα δεν θα αργήσει να επισκεφτεί και τον τόπο μας. Υπάρχει κόσμος να αντιμετωπίσει αυτό που έρχεται; Υπάρχουν Ψυχές με ζωντάνια και Ιδανικά; Πόσο αποχαυνώθηκε αυτός ο λαός ... Γιατί ...;

Η κατάρα των προγόνων έχει αρχίσει να εξαπλώνεται στα άψυχα πλέον σώματα των "ρομποτικής" συμπεριφοράς φιλελευθέρων όντων, που δεν δύνανται να εκφράσουν ούτε το παραμικρό στοιχείο Ελληνοπρέπειας στον καθημερινό τους βίο. Η καλοήθης πρόσοψη του τεχνοκρατικού τους οράματος δεν ήρθε με την ανάπτυξη και την εξέλιξη που οι πολλοί θα περίμεναν και διαφήμιζαν. Ο "καλοπροαίρετος" καπιταλισμός έφερε νέους δουλοπάροικους για την υλοποίηση της ατζέντας της ιουδαϊκής ελίτ. Βασίζονται σε μία άμορφη ακαδημαϊκή κοινότητα για να συνθέσουν μία ψευδαίσθηση φροντίδας, ενώ διαιωνίζουν το καταπιεστικό παράδειγμα. 

Είναι το θέατρο του πλουραλισμού, ένας ιλιγγιώδης χορός δημαγωγικής διπλής σκέψης που κατασκευάζει την εντύπωση της μεταρρύθμισης, ενώ παράλληλα επιταχύνει σταδιακά προς τα νεοφεουδαρχικά άκρα. Αυτή η τεχνοκρατική ολιγαρχία δανείζεται την αισθητική και την συνθηματολογία της κοινωνικής δικαιοσύνης, ενώ οι πολιτικές της χτυπούν σκληρά προς τα κάτω, χρησιμοποιώντας την ισότητα και την υπεράσπιση της δημοκρατίας ως όπλο συμμόρφωσης. 

Κάποιοι όμως συνεχίζουν να μην κατανοούν... Έχουν αντιστρέψει την πραγματικότητα μέσω ενός ύπουλου προγράμματος προπαγάνδας και αποπροσανατολισμού. Τα εγκλήματα και οι στερήσεις που επιβλήθηκαν στους ανθρώπους από τις κυρίαρχες τάξεις αναδιατυπώνονται ως αυτοπροκαλούμενες πληγές που μόνο πιο αυταρχικά “διορθωτικά μέτρα” μπορούν να θεραπεύσουν. Η αντίσταση αναδιατυπώνεται ως κοινωνική δυσλειτουργία που απαιτεί τιμωρία. Οι άνθρωποι απογοητευμένοι και θολωμένοι στην σκέψη δεν στρέφουν τον νου τους στην αποκάλυψη της μάσκας του αιώνιου τέρατος. Συντηρούν ένα σύστημα που διατηρεί και επιβραδύνει την εξαφάνιση τους. 

Είναι πλέον οι αρνητές της ομορφιάς! Αν υπάρχει λοιπόν κάτι που μπορούμε να περισώσουμε ας μην το αφήσουμε να χαθεί και αυτό, πετάξτε τον μηδενιστικό τρόπο σκέψης και αντισταθείτε για το Αίμα και την Πίστη σας. Όντας ζώντες είναι τα μόνα που δεν μπορούν να μας στερήσουν!

"Κάθε τι άσχημο αποδυναμώνει και ταλαιπωρεί τον άνθρωπο. Θυμίζει την φθορά, τον κίνδυνο, την ανικανότητα, υποφέρει πραγματικά από απώλεια ενέργειας στην παρουσία του. Η επίδραση του άσχημου μπορεί να μετρηθεί με ένα δυναμόμετρο. Κάθε φορά που ο άνθρωπος αισθάνεται με οποιονδήποτε τρόπο καταθλιπτικός, αισθάνεται την εγγύτητα κάποιου "άσχημου". Το αίσθημα της δύναμης του, η θέληση του για δύναμη, το θάρρος του, η υπερηφάνεια του, μειώνονται με το άσχημο, αυξάνονται με το όμορφο".

Φρίντριχ Νίτσε