Χασάν Σαλάμα, ο Παλαιστίνιος των Waffen SS

γράφει ο Α.Π.

Ο Χασάν Σαλάμα (1913 - 2 Ιουνίου 1948) ήταν Παλαιστίνιος Άραβας εθνικιστής ηγέτης ανταρτών και διοικητής που ηγήθηκε του Παλαιστινιακού Ιερού Πολεμικού Στρατού (Jaysh al-Jihad al-Muqaddas, αραβικά: جيش الجهاد المقدس) στον πόλεμο της Παλαιστίνης το 1948 μαζί με τον Abdul Qadir al-Husseini.

Ο Σαλάμα γεννήθηκε στο χωριό Qula το 1913 κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας στην Παλαιστίνη. Ήταν ένας από τους ηγέτες των ένοπλων αραβικών ομάδων που πολέμησαν εναντίον των βρετανικών αρχών και των σιωνιστών εποίκων. Συμμετείχε στις βίαιες διαδηλώσεις της Γιάφα το 1933 κατά τη διάρκεια των ταραχών στην Παλαιστίνη το 1933 και έγινε ηγέτης της αραβικής εξέγερσης του 1936-39 στην Παλαιστίνη μετά το θάνατο του Εζεντίν αλ-Κασάμ.

Στην αρχή της εξέγερσης στις αρχές Μαΐου του 1936 του ανατέθηκε να διοικήσει την περιοχή αλ-Λιντ - αλ-Ράμλα - Γιάφα. Σχεδίασε και ηγήθηκε μιας σειράς επιτυχημένων επιχειρήσεων εναντίον των βρετανικών υποχρεωτικών δυνάμεων και των ένοπλων σιωνιστών. Αυτές οι επιχειρήσεις περιελάμβαναν την ανατίναξη σιδηροδρομικών γραμμών και στύλων ηλεκτρικής ενέργειας, την αποκοπή γραμμών επικοινωνίας και την καύση οπωρώνων των σιωνιστών. Το 1938 ο Σαλάμα τραυματίστηκε όταν ανατίναξε ένα τρένο στη γραμμή αλ-Λιντ - Χάιφα. Ο Σαλάμα πολέμησε με το ψευδώνυμο Αμπού Αλί, που σήμαινε "ο πατέρας του Αλί": αυτός ο γιος, ο Αλί, θα γινόταν με τη σειρά του ένας μεγάλος ηγέτης του ένοπλου σκέλους της PLO τη δεκαετία του '70.

Μετά την κατάρρευση της αραβικής εξέγερσης στην Παλαιστίνη και το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τον Οκτώβριο του 1939, ο Σαλάμα κατέφυγε μέσω Βηρυτού και Δαμασκού στη Βαγδάτη, μαζί με τον μουφτή της Ιερουσαλήμ Hajj Amin al-Husseini, τα μέλη της Αραβικής Ανώτατης Επιτροπής Jamal al-Husayni, Rafiq al-Tamimi και τους στρατιωτικούς ηγέτες της εξέγερσης Fawzi al-Qawuqji και Arif Abd al-Razzaq. Στο Ιράκ, ο Σαλάμα είχε αποφοιτήσει από το Στρατιωτικό Κολέγιο στη Βαγδάτη μαζί με άλλους διοικητές του Στρατού του Ιερού Πολέμου, συμπεριλαμβανομένων των Abd al-Qadir al-Husayni και 'Abd-al-Rahim Mahmud. 

Η στρατιωτική εκπαίδευσή τους κατέστη δυνατή λόγω της ειδικής σχέσης μεταξύ του μουφτή και της ιρακινής κυβέρνησης. Ο Σαλάμα υποστήριξε τον Rashid Ali al-Gaylani και καθοδήγησε μια ομάδα 165 Παλαιστινίων μαχητών. Συμμετείχε στο φιλογερμανικό και αντιβρετανικό πραξικόπημα του Ρασίντ Αλί το 1941 και στον επακόλουθο αγγλο-ιρακινό πόλεμο.

Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και Επιχείρηση Άτλας

Η επικήρυξη του Σαλάμα από τους Βρετανούς, 1945

Ο Σαλάμα ακολούθησε τον μεγάλο μουφτή al-Husseini στη ναζιστική Γερμανία και έγινε ο ανώτερος βοηθός του και μυστικός πράκτορας των Γερμανών. Ο Σαλάμα κατέφυγε στο Βερολίνο από το Ιράκ ως μέλος της συνοδείας του μουφτή, η οποία περιελάμβανε επίσης τον Fawzi al-Qawuqji. Ο μουφτής και οι βοηθοί του μισθοδοτήθηκαν από τους Ναζί και τους παρασχέθηκε γραφείο και χώρος διαβίωσης κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ο Σαλάμα πήρε μια Γερμανίδα σύζυγο και πέρασε από εκπαίδευση κομάντο και σαμποτάζ, και υπηρέτησε ως μέλος μιας ειδικής μονάδας κομάντο της γερμανικής οργάνωσης εξωτερικών πληροφοριών Amt VI. 

Συμμετείχε στην επιχείρηση ATLAS: τη νύχτα της 6ης Οκτωβρίου 1944, ο Σαλάμα και τέσσερις άλλοι κομάντος (τρεις Γερμανοί Ναΐτες και ένας Παλαιστίνιος Άραβας) έπεσαν με αλεξίπτωτο από ένα γερμανικό Heinkel HeS 3 στην βρετανική Παλαιστίνη πάνω από το Wadi Qelt. Ο εξοπλισμός τους φέρεται να περιελάμβανε εκρηκτικά, υποπολυβόλα, δυναμίτη, ραδιοεξοπλισμό και 5.000 λίρες στερλίνες. 

Είχαν μερικές δηλητηριώδεις κάψουλες που προορίζονταν για την εκκαθάριση των ντόπιων που πιστεύεται ότι συνεργάζονταν με τις βρετανικές αρχές. Ένας από τους Γερμανούς και ο Σαλάμα απέφυγαν τη σύλληψη και κατέφυγαν στην Qula, όπου ένας γιατρός περιέθαλψε το τραυματισμένο πόδι του Σαλάμα. Η επιχείρηση είχε ως στόχο να προμηθεύσει τις τοπικές παλαιστινιακές αραβικές ομάδες αντίστασης με πόρους και όπλα και να κατευθύνει τη δραστηριότητα δολιοφθοράς κυρίως σε εβραϊκούς (και όχι βρετανικούς) στόχους.

1947–1948 Πόλεμος της Παλαιστίνης

Το 1947 ο Σαλάμα επανεμφανίστηκε ως δεύτερος στην ιεραρχία του Στρατού του Ιερού Πολέμου, μιας δύναμης Παλαιστινίων ατάκτων που συνδεόταν με τον Μεγάλο Μουφτή αλ-Χουσεΐνι. Η δύναμη έχει περιγραφεί ως ο «προσωπικός» στρατός του Abd al-Qadir al-Husayni. Ο Σαλάμα είχε ανακτήσει ναζιστικά όπλα που είχαν κρυφτεί στην αιγυπτιακή έρημο κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου και στις 8 Δεκεμβρίου 1947, τα χρησιμοποίησε για να επιτεθεί στη συνοικία Hatikva του Τελ Αβίβ. 

Η σιωνιστική στρατιωτική οργάνωση Χαγκάνα είχε εκ των προτέρων πληροφορίες και περίμενε την επίθεση. Μετά από τρίωρη μάχη οι Παλαιστίνιοι υποχώρησαν, ο Σαλάμα έχασε περίπου εκατό άνδρες που σκοτώθηκαν. Ο μουφτής διόρισε τον Σαλάμα στην περιοχή αλ-Λιντ, ο διορισμός αναγνωρίστηκε από τη Στρατιωτική Επιτροπή του Αραβικού Συνδέσμου, ωστόσο αφού ο διοικητής της Γιάφα, Al-Hawwari, ο οποίος διορίστηκε τον Δεκέμβριο του 1947, είχε συναντηθεί ανοιχτά με τους αξιωματικούς της υπηρεσίας πληροφοριών της Χαγκάνα για να συζητήσει την κατάπαυση του πυρός, ο Al-Hawwari καρατομήθηκε από ηγέτης της Γιάφα ως συνεργάτης των σιωνιστών. 

Στις 22 Ιανουαρίου, ο Σαλάμα έφτασε στη Γιάφα επικεφαλής σαράντα Βόσνιων Μουσουλμάνων στρατιωτών, οι οποίοι ήταν έμπειροι στρατιώτες εξοικειωμένοι με την προετοιμασία, τη χρήση εκρηκτικών και την κατασκευή οχυρώσεων, πιθανώς βετεράνοι της μουσουλμανικής μεραρχίας των Waffen SS που είχε στρατολογηθεί από τον μουφτή για τους Ναζί. Ο Σαλάμα παρέμεινε στη Γιάφα για δέκα ημέρες. Ο Σαλάμα ήταν εν μέρει επιτυχής στην οργάνωση πολιτοφυλακής πεντακοσίων ανδρών από τις ένοπλες ομάδες που δραστηριοποιούνταν στη Γιάφα, αν και μερικοί εντάχθηκαν "μόνο στα χαρτιά". 

Σε μια συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στη Δαμασκό στις 5 Φεβρουαρίου 1948, ο Σαλάμα απομακρύνθηκε από τη Γιάφα από τη Στρατιωτική Επιτροπή του Αραβικού Συνδέσμου και η ανάθεσή του στην περιοχή αλ-Λιντ επιβεβαιώθηκε εκ νέου. Ως περιφερειακός διοικητής, ο Σαλάμα οργάνωσε δραστηριότητα κατά μήκος των δρόμων στην περιοχή του, κατά μήκος του δρόμου αλ-Ράμλα - Γιάφα.

Περίπου πεντακόσιοι Βόσνιοι εθελοντές εντάχθηκαν στις τάξεις του στρατού του Σαλάμα και του Abd al-Qadir al-Husayni. Ο Σαλάμα τους γνώριζε από τη βοσνιακή 13η Μεραρχία των SS Handžar («Μαχαίρι») καθώς είχε επιβλέψει την εκπαίδευσή τους στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Οι ξένοι εθελοντές ήταν σημαντικό μέρος της δύναμης του Σαλάμα, δεδομένου ότι οι ντόπιοι Άραβες απέφευγαν να λάβουν μέρος στις μάχες. 

Για παράδειγμα, ο Σαλάμα έπρεπε να χρησιμοποιήσει ξένους εθελοντές για να πραγματοποιήσει μια επίθεση που είχε σχεδιάσει κατά σιωνιστικής αυτοκινητοπομπής στο Rishon Letzion, δεδομένου ότι οι κάτοικοι του Bayt Dajan αρνήθηκαν να τον βοηθήσουν. Κατά τη διάρκεια του Μαρτίου 1948, η υπηρεσία πληροφοριών της Χαγκάνα (η μετέπειτα Μοσάντ) είχε μάθει ότι ο Σαλάμα μαζί με τον ιρακινό διοικητή της αλ-Ράμλα ίδρυσαν αρχηγείο διοίκησης σε ένα τετραώροφο κτίριο κοντά στην αλ-Ράμλα. 

Στις 5 Απριλίου, ο λόχος της ταξιαρχίας Givati διείσδυσε και κατέστρεψε το συγκρότημα, σε μάχη όπου σκοτώθηκαν 25 Άραβες. Ο Σαλάμα δεν τραυματίστηκε, ωστόσο η απόδρασή του θεωρήθηκε «επαίσχυντη». Παρ' όλα αυτά, ο Σαλάμα επέστρεψε στο κατεστραμμένο κτίριο, ανέκτησε τον εξοπλισμό και ίδρυσε το νέο αρχηγείο διοίκησης στο χωριό Yehudia. Υπάρχουν αναφορές ότι ο Σαλάμα χρησιμοποίησε πρώην συμβούλους των Ναζί στον αγώνα του στην Παλαιστίνη.

Αλί Χασάν Σαλάμα, ηγέτης του Μαύρου Σεπτέμβρη και της σωματοφυλακής του Αραφάτ

Ο Σαλάμα ήταν μέλος του Παλαιστινιακού Αραβικού Κόμματος. Τραυματίστηκε στη μάχη του Ra's al-'Ayn και πέθανε στις 2 Ιουνίου 1948. Η "Ιστορία της Χαγκάνα" τον χαρακτηρίζει ως έναν από τους πιο θαρραλέους ηγέτες του παλαιστινιακού αντάρτικου. Ήταν ο πατέρας του Αλί Χασάν Σαλάμα, αρχηγού της Οργάνωσης "Μαύρος Σεπτέμβρης". 

Ο Αλί θεωρείται ως ο κυρίως υπεύθυνος για τη σφαγή του Μονάχου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972, αλλά και διοικητής της "Δύναμης 17", της προσωπικής σωματοφυλακής του Γιασέρ Αραφάτ. Λέγεται ότι ο Αλί ήταν αυτός που στρατολόγησε τον Imad Mughniyeh, τον μετέπειτα στρατιωτικό ηγέτη της Χεζμπολάχ που ευθύνεται για την ήττα του σιωνιστικού στρατού στον πόλεμο του Λιβάνου το 2006.