Αποκλειστικό: Συνέντευξη με τον Σωτήρη Δεβελέκο (Εθνική Κοινωνική Δράση)




Ο Σωτήρης Δεβελέκος είναι γνωστός στον «εθνικιστικό χώρο» για την πολύχρονη δράση και παρουσία του. Υπήρξε κορυφαίο στέλεχος της «Χρυσής Αυγής» ενώ πριν λίγο καιρό αποφάσισε να αποχωρήσει από το κόμμα του Μιχαλολιάκου και να ιδρύσει μαζί με άλλους ανένταχτους συναγωνιστές την κίνηση «Εθνική Κοινωνική Δράση». Το τελευταίο διάστημα εμφανίζεται και σε εκπομπές στο διαδίκτυο όπου και αναπτύσσει τις θέσεις και τις απόψεις του σχετικά με διάφορα εθνικά και κοινωνικά ζητήματα.

1. Καταρχάς Συναγωνιστή να σε ευχαριστήσουμε για τον χρόνο σου και την τιμή να απαντήσεις στις ερωτήσεις μας. Πες μας λίγα λόγια για σένα. Πότε εντάχθηκες στις γραμμές του Εθνικιστικού Κινήματος;

Εντάχθηκα στις τάξεις του Εθνικιστικού Κινήματος σε ηλικία 16 ετών. Αυτή την στιγμή είμαι 32,οπότε ουσιαστικά μιλάμε για μια ολόκληρη ζωή.

2. Πως αυτοπροσδιορίζεσαι στο πολιτικό πεδίο και ποιες είναι οι προσωπικότητες που σε έχουν επηρεάσει στην πολιτική σου σκέψη;

Αυτοπροσδιορίζομαι ως Έλληνας Εθνικιστής. Οι προσωπικότητες που με έχουν επηρεάσει είναι πολλές, ξεκινάνε από την αρχαία Ελλάδα, από μαχητές, φιλοσόφους και πολλούς ακόμα. Οι επιρροές μου είναι ακόμα και από τον χώρο της μουσικής και του αθλητισμού, γενικά με συγκινεί οτιδήποτε παρουσιάζει στον άνθρωπο το μεγαλείο της Ψυχής του και την προσπάθεια του να φτάσει προς την θέωση. Η αδυναμία μου όμως ομολογώ είναι ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, ένας άνθρωπος που έδωσε τα πάντα για την Πατρίδα και εισέπραξε μόνο πόνο και αχαριστία.


3. Πότε και για ποιον λόγο αποχώρησες από την «Χρυσή Αυγή» και πως κρίνεις την σημερινή ηγεσία του εν λόγω κόμματος;

Οι λόγοι αποχώρησης μου ήταν επειδή πλέον δεν υπήρχε καμία σωτηρία εκεί μέσα. Έκανα υπομονή πολλά χρόνια πιστεύοντας ότι κάτι θα μπορούσε να αλλάξει, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία ως γνωστόν, δυστυχώς τίποτα δεν άλλαξε και ούτε πρόκειται να αλλάξει και ιδού τα αποτελέσματα των επιλογών του πρώην αρχηγού μου. Το πώς κρίνω την ηγεσία νομίζω δεν χρειάζεται να απαντήσω, η απάντηση έχει δοθεί εκ του αποτελέσματος. Σε μια περίοδο πλήρως ευνοϊκή για τον Εθνικισμό, με το Μακεδονικό, με την ανεργία να καλπάζει, με την λαθρομετανάστευση, με την εγκληματικότητα στα κόκκινα, με την οικονομία διαλυμένη, με αντιπάλους πολιτικά ζόμπι και με μια Ευρώπη να φλέγεται από άκρη σε άκρη με τον Εθνικισμό, αυτό που έγινε στην Ελλάδα ήθελε λοιπόν πολύ προσπάθεια. Τα σχόλια είναι περιττά λοιπόν γιατί ότι και να πούμε είναι λίγο.

4. Μετά την συντριβή του Μιχαλολιάκου στις πρόσφατες εκλογές ποια πιστεύεις ότι θα πρέπει να είναι η πορεία όσων αποχώρησαν; Τι μήνυμα στέλνεις στους αγνούς αγωνιστές που σήμερα νιώθουν προδομένοι;

Το μήνυμα που στέλνω είναι πως η σιωπή είναι συνενοχή. Όλοι ξέρουν τι γίνεται και όλοι ξέρουν αν υπάρχει ελπίδα εκεί μέσα για την Ιδέα μας και την Πατρίδα μας. Ο χρόνος μετράει αντίστροφα για την χώρα μας και δεν έχουμε την πολυτέλεια της αδράνειας και του καθησυχασμού.


5. Ως «Εθνική Κοινωνική Δράση» σε τι παρεμβάσεις και δράσεις έχετε προχωρήσει και πως μπορεί κάποιος να έρθει σε επικοινωνία μαζί σας;

Η Εθνική Κοινωνική Δράση είναι μια ενέργεια για αυτό που θα έρθει. Έχουμε κάνει δράσεις για τις δολοφονίες των Αδερφών μας, του Γιώργου Φουντούλη και του Μανώλη Καπελώνη σε όλη την Αττική, έχουμε κάνει δράση έξω από το Πολυτεχνείο κοντά στην επέτειο του ψέματος, έχουμε κάνει δράση ενάντια στην ισλαμοποίηση της Πατρίδας μας, έξω από το τζαμί στον Βοτανικό. Όποιος θέλει μπορεί να μας βρει και μπορεί να επισκεφτεί την ιστοσελίδα μας διαδίκτυο (http://www.ethnikikoinonikidrasi.com/και να μας στείλει κάποιο mail για αρχή.

6. Οι κρατικοδίαιτες αντιφασιστικές ύαινες προσπαθούν να σε μπλέξουν εδώ και καιρό σε ένα «κυνήγι μαγισσών» καθώς και σε διάφορες καταστάσεις για τις οποίες μάλιστα έχεις να υποστείς και δικαστικές διώξεις. Ποια η θέση σου απέναντι σε αυτή την αντιφασιστική ρητορική και την στοχοποίηση σου εκ μέρους των έμμισθων κονδυλοφόρων του συστήματος;

Ήμουν η πρώτη επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής στην περίοδο διώξεων της Χρυσής Αυγής. Μπήκαν σε τρία σπίτια, της πρώην σχέσης μου, στο πατρικό μου και στο σπίτι το οποίο εμένα. Οι αρχές πήραν όμηρο την μητέρα μου, την αδερφή μου και την πρώην κοπέλα μου. Λέγανε επίσης οι αρχές σε επίσημα έγγραφα που μπορεί να τα δει οποίος θέλει, ότι έχουν πληροφορίες πως ήμουν κάτοχος μεγάλης ποσότητας όπλων, εκρηκτικών, πυρομαχικών και ναρκωτικών, κατηγορίες που θα έκαναν μέχρι και τον Πάμπλο Εσκομπάρ να νιώθει άβολα μπροστά μου. Δεν βρέθηκε ποτέ τίποτα από όσα λέγανε και ξέραν πολύ καλά ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να βρεθεί γιατί πολύ απλά ξέραν το ποιός είμαι. Πότε κανένας δεν είπε για την πανηγυρική αθώωση μου και το μέγα φιάσκο που αντιμετώπισαν.

Οι φυλλάδες και ο τύπος συχνά ασχολούνται με το πρόσωπο μου και χρησιμοποιούν χοντρά ψέματα. Με παρουσιάζουν ως ένα βίαιο τραμπούκο και με στοχοποιούν συστηματικά εδώ και χρόνια, γνωρίζοντας ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Ένα από τα πολλά περιστατικά που με κάνουν και γελάω, έλεγαν πως  ήμουν πρωταγωνιστής σε επεισόδια στο εφετείο και εγώ βρισκόμουν στο εξωτερικό! Έχω κινηθεί δικαστικά ενάντια σε κάποιες εφημερίδες αλλά δυστυχώς η δικαιοσύνη για μας τους Εθνικιστές είναι όντως τυφλή με την κακή έννοια, επίσης τα δικαστικά μου έξοδα για όλες αυτές τις περιπέτειες έχουν στοιχίσει μια περιουσία, μόνο και μόνο για να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Από εκεί και πέρα δεν γνωρίζω τι πλεκτάνες θα αντιμετωπίσω ακόμα, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν έκανα και δεν θα κάνω πίσω ποτέ. Οι άνθρωποι που ευαγγελιζόμαστε ως Εθνικιστές δεν έκαναν πίσω ούτε σε ταλαιπωρίες, ούτε σε διώξεις, ούτε σε φυλακές και κάποιοι πήγαν  ακόμα και στην κρεμάλα με χαμόγελο. Κάποιοι άνθρωποι θα αφήσουμε το στίγμα μας σε αυτό τον κόσμο και η Ιστορία θα πει πως δεν ήμασταν όλοι το ίδιο. Αυτό που καθορίζει έναν άνθρωπο είναι οι πράξεις του και η δική μου συνείδηση είναι πεντακάθαρη.


7. Πως βλέπεις τα πράγματα στην νεοελληνική κοινωνία και ποια πιστεύεις ότι θα πρέπει να είναι η πορεία μας ως Αυτόνομοι και Ανένταχτοι Πολιτικοί Στρατιώτες;

Δεν πιστεύω στην αυτονομία. Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρξει ένα καινούργιο Κίνημα σε υγιείς βάσεις. Πιστεύω πως πρέπει να συνεχίσουμε τον πολιτικό μας αγώνα ως Εθνικιστές. Δεν ξέρω αν κάνω λάθος αλλά θεωρώ ότι είναι ο μόνος τρόπος να καταφέρουμε κάτι ουσιαστικό για την Ελλάδα. Το ότι κάποιοι γλυκάθηκαν από το μέλι της εξουσίας, πρέπει να γίνει ένα παράδειγμα προς αποφυγή για εμάς και όχι να λέμε πως φταίει για τα πάντα η πολιτική, οπότε δεν κάνουμε πολιτική. Υπήρξαν στο παρελθόν άνθρωποι που έκαναν πολιτική αλλά γράφανε στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το χρήμα και τις ανέσεις του συστήματος, για αυτό μπόρεσαν και το νίκησαν.

8. Με ποιες ομάδες και κινήσεις έχει συνεργασία η «Εθνική Κοινωνική Δράση» και τι σημαίνει για σένα η ενότητα και η αλληλεγγύη ανάμεσα στους Εθνικιστές και τους Εθνικοσοσιαλιστές;

Έχουμε συνεργασία με όλους όσους έχουν αγνές προθέσεις και προχωράμε στην δημιουργία ενός νέου κινήματος με υγιής βάσεις. Οι Εθνικιστές πρέπει να είμαστε ενωμένοι σαν μια γροθιά, σαν πραγματική οικογένεια. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να πετύχουμε.

9. Στις διαδικτυακές εκπομπές που εμφανίζεσαι ποια τα μηνύματα που λαμβάνεις από τον απλό κόσμο; Υπάρχουν αντιδράσεις επειδή έχεις ξεκάθαρες απόψεις;

Οι αντιδράσεις του κόσμου στις εκπομπές είναι 90% θετικές. Πάντα θα υπάρχουν κολλημένοι, κομματόσκυλα και εμπαθείς αλλά είναι μια μειοψηφία. Με γεμίζει ελπίδα και αισιοδοξία γενικά το πως αντιδρά ο κόσμος μαζί μου. Επίσης είμαι άνθρωπος που κυκλοφορώ αρκετά και πάω παντού χωρίς να έχω δίπλα μου συνοδείες όπως έχουν πολλοί. Έχω πάντα το νου μου για παν ενδεχόμενο αλλά ο κόσμος αντιδρά θετικά απέναντι μου. Ακόμα και κάποιοι που είναι καχύποπτοι από αυτά που έχουν διαβάσει στις φυλλάδες και από αυτά που παρουσιάζουν οι τηλεοράσεις (λογικό είναι και κάπου) όταν με γνωρίσουν και μιλήσουν λίγο μαζί μου καταλαβαίνουν με τι άνθρωπο έχουν να κάνουν. Ξέρετε, εμάς τους Εθνικιστές θέλει το σύστημα να μας προβάλλει ως αμόρφωτα τέρατα και το κάνει χρησιμοποιώντας όλα τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης που έχει υπό τον έλεγχο του, η προσωπική επαφή μας με την κοινωνία όμως καταρρίπτει όλα όσα μας προσάπτουν. 

10. Τέλος ποια τα σχέδια σας για το μέλλον και ποιο μήνυμα στέλνεις στους αναγνώστες μας;

Η ώρα του Εθνικισμού έχει έρθει και δεν μπορούμε να καθόμαστε άπραγοι. Πολλοί από εμάς έχουμε υποστεί τεράστιες καταστροφές σε προσωπικό επίπεδο και καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να αρχίσουμε από την αρχή. Είναι όμως υποχρέωση μας να το κάνουμε και το χρωστάμε κυρίως στον Γιώργο και τον Μάνο που έδωσαν την ζωή τους. Το χρωστάμε στους Νεκρούς και τους αγέννητους αυτού του τόπου και σε αυτούς θα δώσουμε λόγο σε ένα άλλο πεδίο.

Μπορούν να μας συκοφαντούν συστηματικά, μπορούν να μας κυνηγάνε λυσσαλέα, μπορούν να μας φυλακίσουν, μπορούν ακόμα και να μας σκοτώσουν, εμείς όμως δεν θα παραδοθούμε ΠΟΤΕ!

Γιατί μπορούν όπως είπα να μας πάρουν τα πάντα, την ΗΣΥΧΙΑ μας, την ελευθερία μας, μέχρι και την ίδια μας την ζωή. Την Ψυχή μας όμως δεν θα καταφέρουν ποτέ να την υποτάξουν!


ΖΗΤΩ Η ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΑΣ!


Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα: Ezra Pound | Τα cantos της εξιλέωσης | Το canto της τοκογλυφίας | Στίχοι γραμμένοι για την Όλγα |


Μαύρη Καρδιά



του Άγγελου Δημητρίου

Μαύρη η καρδιά μας γιατί η  πίκρα και η οργή είναι ατελεύτητη.
Μαύρη γιατί βαδίζουμε μέσα στην ανέλπιδη νύχτα.
Μαύρη γιατί δεν συγγενεύει με κανέναν.
Μαύρη γιατί διαβιούμε σε μια απέραντη φυλακή.

Έχουμε να σφυρηλατήσουμε την συνείδηση μιας απαρέγκλιτης τιθάσευσης των πράξεών μας προς τους σκοπούς μας. Διατρανώνοντας το χάσμα που μας χωρίζει από την κατεστημένη λογική, τις μικροπρεπείς σκοπιμότητες, τις εφήμερες επιδιώξεις. Ο μαζισμός ελλοχεύει σαν ένα ναρκωτικό που οδηγεί στην αυτοεξαπάτηση, την εθελούσια παραίτηση, τον συγχρωτισμό με το νεκρό πνεύμα του μοντερνισμού. Και μόνο όταν λάμπει εντός μας μία μαύρη καρδιά μπορούμε να αποσοβήσουμε τον συγκερασμό εθελοδουλίας και αλλοτρίωσης.

Η καρδιά μας δίνει τον ρυθμό, την εσωτερική αρμονία, μας δίνει την όντως ζωή. Και με αυτή την εφόπλιση καταθέτουμε αντιπαραθετικά τον εαυτό μας. Προς την γενική τάση της υποταγής. Ενάντιοι και ατσαλωμένοι.

Ο εθνικισμός είναι ένας μονήρης αστέρας σε έναν ανάστερο ουρανό. Δυσπρόσιτος, εύθραυστος, μα φωτοβόλος. Μια διαρκής ασκητική παίδευση είναι ικανή να προσελκύσει το φως του το ζείδωρο. Δεν κατακτιέται με ψήφους, με την «πολιτική ενασχόληση και δραστηριοποίηση», με την πεζότητα της ευκαιριακής πολιτικής.

Έχουμε να προσδιορίσουμε, να τοποθετήσουμε, να ανυψώσουμε τον εθνικισμό έξω και πέρα από τις δοσμένες λειτουργίες της πολιτικής. Έχουμε να δούμε την πολιτική πεπλατυσμένη μέχρι τα σύνορα της ζωής μας καθ’ ολοκληρίαν. Έχουμε να περιστείλουμε την «ιδεολογία» προς χάρη του βιώματος , της εμπειρίας και της πράξης. Προς χάρη του δοσίματος του εαυτού, της συντροφικότητας, του μοιράσματος.

Ας λάβουμε μια απόσταση από την εθνικιστική κοσμοθεωρία και έπειτα ας την ξαναπλησιάσουμε αποκαθαρμένη από τους σύγχρονους ρύπους, που την θέλουν ως μια από όλες τις άλλες «ιδεολογίες». Ας εργαστούμε για την διαφοροποίηση μέσα από το παράδειγμα της ζωής μας και την εσωτερική μας συγκρότηση.

Η μαύρη καρδιά επιζητά μια ευεργετική απομόνωση στα πνευματικά όρη. Η μαύρη καρδιά καλεί σε ηθική επαγρύπνηση, ευθύτητα, ακεραιότητα. Είναι άτεγκτη και αρμόζει στους ευγενικούς.


Η μαύρη καρδιά δεν θα εγκολπωθεί ποτέ από την μάζα αλλά θα αγαπηθεί από τους ιδεαλιστές. Είναι η καρδιά του σύγχρονου Δον Κιχώτη, περιπλεγμένη με τους ανεμόμυλους των αγαθών Ιδεών, είναι η καρδιά του ντοστογιεφσκικού Ηλίθιου, θυσιαζόμενη και αγωνιζόμενη και πάσχουσα. Είναι η στρατευμένη προσήλωση στον ριζοσπαστικό εθνικισμό.

Nicola Bombacci: Ο "Κόκκινος Πάπας"




του Αχιλλέα 

Πριν λίγους μήνες, σε μια συνέντευξη που είχε παραχωρήσει σε μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ., ο Σταμάτης είχε αναφέρει κάτι που κέντρισε το ενδιαφέρον όσων μελετάμε τον πολιτικό Ρομαντισμό. Συγκεκριμένα, είχε πει ότι όπως η «σχολή της Φρανκφούρτης» αρχικά και ο «γαλλικός αποδομισμός» στην συνέχεια αλλοίωσαν την σοσιαλιστική ουσία του μαρξισμού μετατρέποντάς τον σε ουρά του φιλελευθερισμού κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, έτσι και η Νέα Δεξιά σήμερα αποψιλώνει τον εθνικισμό από τις κοινωνιστικές και ρομαντικές καταβολές του τραβώντας τον καθημερινά όλο και περισσότερο εντός των πλαισίων του φιλελεύθερου αστισμού. 

Νιώθοντας τον κίνδυνο αυτής της προοπτικής, σκέφτηκα λοιπόν να ανατρέξω στην ιστορία των ιδεών, καθώς και κάποιων εκ των παλαιών μορφών του εθνικιστικού χώρου, προκειμένου να αναδείξω την αλήθεια γύρω από την έννοια του εθνικισμού, την οποία η συστημική «πνευματική ελίτ» διατηρεί συνεχώς στην ασάφεια, για ευνόητους λόγους. Ασφαλώς, στόχος τέτοιων άρθρων είναι να προβάλουν την ιστορική αλήθεια και να κάνουν τους πάσης φύσεως δεξιούς, παλιούς και νέους, να αντιληφθούν ότι πολλοί μπορεί να δελεαστούν από διάφορα κίνητρα προκειμένου να αποσπάσουν τον εθνικισμό από τις ρομαντικές καταβολές του για να τον εκφυλίσουν στις φόρμες της καπιταλιστικής Νέας Δεξιάς. Εμείς, όμως, στην Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. δεν θα τους κάνουμε αυτή την χάρη.

Το πρώτο πρόσωπο στο οποίο θα σταθώ στα πλαίσια αυτής της αναδρομής είναι ο Nicola Bombacci. Ο Μπομπάτσι αποτελεί μια ιδιόμορφη περίπτωση Ιταλού κομμουνιστή, ο οποίος στρατεύτηκε τελικά με τους ριζοσπάστες εθνικιστές του Μουσολίνι. Πολυσχιδής και ιδιόμορφος στοχαστής, εξέφρασε την ρομαντική πολλαπλότητα σε όλες της τις εκφάνσεις. Ας δούμε αναλυτικά την περίπτωση του.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ

Η τιμωρία του σύγχρονου Κρόνου




Ο πίνακας του Ισπανού ζωγράφου Φρανκίθκο Κόγια . Απεικονίζει τον ελληνικό μύθο σύμφωνα με τον οποίο ο Τιτάνας Κρόνος, φοβούμενος ότι τα παιδιά του θα τον ανέτρεπαν παίρνοντας αυτά την εξουσία, τα έτρωγε αμέσως μετά τη γέννησή τους.

Έτσι λοιπόν είχε για πολλά χρόνια και η πραγματικότητα του Εθνικισμού στην Ελλάδα. Πολλά αξιόλογα τέκνα, που ήταν το μέλλον του Εθνικισμού και της Πατρίδας, γινόντουσαν βορά από έναν άλλο “Κρόνο” που φοβόταν να μην χάσει τα προνόμια της εξουσίας αυτός και η οικογένεια του. Εκατοντάδες τα θύματα ανά τα χρόνια, με μεγαλύτερο θύμα όλων όμως την Ιδέα και την Πατρίδα μας.

Όσοι είχαν δύο μάτια έπρεπε να γίνουν βορρά, αφού πρώτα είχαν χρησιμοποιηθεί πλήρως για τα σχέδια του “Κρόνου” και της φαμίλιας του. Έπρεπε να μένουν μόνο οι τυφλοί στο βασίλειο του ώστε να μπορούν οι μονόφθαλμοι κόλακες να βασιλεύουν. Και έτσι έγινε.

Μέχρι που το βασίλειο καταστράφηκε από την αδηφαγία, την απληστία και επειδή όσο πλησίαζε η ώρα αποχώρησης του “Κρόνου” από την καρέκλα της εξουσίας, εκείνος έτρωγε ακόμα περισσότερο τα παιδιά του.

Το χθεσινό αποτέλεσμα των εκλογών δεν είναι η τιμωρία του “Κρόνου” από το σύστημα, δεν είναι ήρθε η τιμωρία αυτή, από τους εχθρούς του Εθνικισμού αλλά από τους προστάτες του. Η χθεσινή τιμωρία του “Κρόνου” και της αυλής του ήρθε από τα παιδιά του Εθνικισμού που έτρωγε αχόρταγα τόσα χρόνια και η Νέμεσις που έρχεται είναι απο ζώντες και Νεκρούς. 

Η επιστροφή.

Μετά από μια μακρά περίοδο σιωπής το Αυτόνομο μέσο πληροφόρησης «Μαύρος Κρίνος» επιστρέφει. Από την 8η Ιουλίου κοντά σας με νέες αναρτήσεις.

ηλεκτρονική διεύθυνση: mavroskrinos@gmail.com



Για την Εθνική Αυτονομία και όλους αυτούς που νιώθουν Λύκοι ανάμεσα στα πρόβατα.

Julius Evola - Κριτικές παρατηρήσεις στον εθνικοσοσιαλιστικό φυλετισμό



του Ν.Α.

Η ομιλία, που προσφάτως δόθηκε από τον Αδόλφο Χίτλερ στο Πολιτιστικό Συνέδριο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στην Νυρεμβέργη, και η οποία αναπαρήχθη από τον Γερμανικό τύπο με τον τίτλο «Εξαγγελία της Ηρωικής Πίστεως», αξίζει κατά την γνώμη μας προσοχή στα στοιχεία τα οποία προσφέρονται προς κατανόηση του περίφημου δόγματος της φυλής, που τόσο σημαντικό μέρος έχει στην ιδεολογία της επαναστάσεως της σβάστικας, ως γνωστόν. Για την ακρίβεια, έχουμε να κάνουμε με επίσημες εκφράσεις του επικεφαλής αυτού του κινήματος, οι οποίες δεσμεύονται να μας εκφέρουν ποιες πτυχές αυτού του δόγματος υιοθέτησε ο εθνικοσοσιαλισμός στον πλέον επίσημο και ασαφή τρόπο. Εδώ θα περιγράψουμε τις βασικές έννοιες, που εξήγησε ο Καγκελάριος Χίτλερ, προσθέτοντας τους ένα σύντομο σχόλιο.

Το πρώτο σημείο, το οποίο υπογραμμίστηκε ως γενική προϋπόθεση, είναι ένα περίεργο μίγμα φυσιολατρίας και πίστεως στην πρόνοια. Είναι περίεργο, διότι ένας πραγματικά θεολογικός φαταλισμός τοποθετείται στο θεμέλιο ενός ηρωικού οράματος, που μας υπενθυμίζει άμεσα το Προτεσταντικό δόγμα του απόλυτου προορισμού. «Η Πρόνοια», λέει ο Χίτλερ με τόσες πολλές λέξεις, «θέλησε να μην είναι όλοι οι άνθρωποι ίσοι. Καθόρισε ένα πλήθος φυλών και για κάθε μία προσδιόρισε ειδικά χαρίσματα και χαρακτηριστικά, τα οποία δεν μπορούν να αλλάξουν χωρίς την πρόκληση εκφυλισμού και παρακμής.» Αυτός είναι ένας διπλός προκαθορισμός, βιολογικός και ψυχικός ταυτόχρονα.

Οι κοσμοαντιλήψεις των διαφόρων φυλών αντιστοιχούν στους ενδογενείς βιολογικούς και μορφολογικούς νόμους, από τους οποίους αυτές περιορίζονται, και οι οποίοι μπορεί κάποιες φορές να είναι εμφανείς, άλλες κρυμμένοι, μα που δεν αλλάζουν ουσιαστικά στο πέρας των αιώνων. Από αυτό ξεκινά ένας πολιτιστικός και πνευματικός πλουραλισμός, ο οποίος στην εποχή του ήρθε σε ανοιχτή σύγκρουση με τις οικουμενιστικές απόψεις, και τονίσθηκε καθολικά από το κόμμα του κέντρου. Κάθε φυλή έχει τις δικές της αλήθειες και κοσμοαντιλήψεις. Ο Χίτλερ αμφισβητεί ρητώς ότι είναι δυνατόν να μιλάμε με απόλυτους όρους για το αν μία κοσμοθεωρία είναι ορθή ή λανθασμένη. Μία κοσμοαντίληψη δύναται να κληθεί σωστή ή λάθος μόνο σε σχέση με μία ορισμένη φυλή, τους στόχους της και την θέληση της να ζήσει και να ισχυροποιηθεί. Μία αλήθεια, λέει, «η οποία είναι φυσική σε ένα σύνολο, διότι είναι εγγενής σε αυτό και κατάλληλη για την εκδήλωση της ζωής του, δύναται να σημάνει όχι μόνο σοβαρό κίνδυνο, αλλά το απόλυτο τέλος, υπό διαφορετικές συνθήκες, σε έναν λαό που έχει σχηματισθεί διαφορετικά.» Ο οικουμενισμός και ο διεθνισμός είναι συνώνυμα με την αβεβαιότητα, την παρακμή του ενστίκτου, και την απώλεια της επαφής ενός ατόμου με τις βαθύτερες δυνάμεις του λαού του. Αν μπορούμε να ορίσουμε ως καθολικό το όραμα, στο οποίο όλες οι εθνοτικές διαφορές εισέρχονται σε ένα φυσιοκρατικό και κοσμικό επίπεδο, πέραν του οποίου υπάρχει μία μοναδική αλήθεια και μία υπερ-πολιτική χριστιανική κοινωνία, στην οποία δεν υπάρχουν ούτε Άριοι ούτε Σημίτες, ούτε Ευρωπαίοι ούτε Ασιάτες, και ούτω καθεξής – τότε είναι βέβαια αδύνατο να ορισθεί το δόγμα που εξέθεσε ο Χίτλερ ως «ορθόδοξο», άπαξ και αποδεχθούμε, φυσικά, ότι έχει μελετηθεί και αναπτυχθεί δίχως διανοητικούς συμβιβασμούς.

Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένες κριτικές σκέψεις. Πάνω από όλα μπαίνουμε στον πειρασμό να ρωτήσουμε: αν κάθε αλήθεια συνδέεται με μία φυλή και είναι αληθινή μόνο για αυτήν, εάν η ίδια αλήθεια σύμφωνα με την οποία αυτός ο πλουραλισμός πιστεύεται ότι πρέπει να αναγνωρίζεται ως αληθινός μόνο για μία φυλή, που καθορίζεται από τα δικά της γνωρίσματα, ή αν είναι μία αλήθεια για όλες τις φυλές παγκοσμίως σε υπερ-φυλετικό επίπεδο. Είναι αυτή η ενοχλητική και αντιφατική κατάσταση, στην οποία κάθε μορφή σχετικισμού καταδικάζεται γενικώς. Στην πράξη της διακήρυξης του ως αληθινού, ο σχετικισμός έρχεται να λάβει, τηρούμενων των αναλογιών, τον χαρακτήρα της απολυτότητας και του ουνιβερσαλισμού. Ας αφήσουμε όμως στην άκρη αυτήν την αντίρρηση, η οποία είναι γενικής και θεωρητικής φύσεως. Μία θετική πτυχή πρέπει ασφαλώς να αναγνωρισθεί στην θέση του Χίτλερ: η αντίδραση του ενάντια στον ορθολογισμό, τον Διαφωτισμό και τους δημοκρατικούς μύθους της παρακμής. Το δόγμα της φυλής είναι θετικής αξίας, στον βαθμό που υποδηλώνει την υπεροχή της ποιότητας έναντι της ποσότητας, την διαφοροποίηση έναντι της αμορφίας, του οργανικού έναντι στο μηχανικό, και ιδιαίτερα στο μέτρο που προτείνει το ιδεώδες μιας βαθιάς και ζωντανής ενότητας ανάμεσα στο πνεύμα και τη ζωή, την σκέψη και τη φυλή, τον πολιτισμό και το ένστικτο. Παρόλα αυτά, ένα παρόμοιο ιδανικό – όσον αφορά το περιεχόμενο- εξακολουθεί να παραμένει απροσδιόριστο. Δεύτερον, το ιδανικό αυτό είναι κάτι που, για να είναι έγκυρο, πρέπει να απελευθερωθεί τόσο από το μοιρολατρικό του υπόβαθρο όσο και από το φυσιοκρατικό του στοιχείο.

Αναφορικά με το πρώτο σημείο, αποδεχόμενοι το έργο μιας δημιουργικής συνθέσεως μεταξύ στην έμφυτη ιδέα της φυλής και στις υλικές συνθήκες που επιβάλλονται αυτήν, όλοι οι τρόποι προς μία κρυστάλλινη συμμόρφωση προς τον στόχο- kristallklar effüllten Zweckmässigkeit- δεν είναι ίδιοι με την λύση του θεμελιώδους προβλήματος: ποιο περιεχόμενο, κατά περίπτωση, πρέπει να είναι ενεργό σε αυτήν την σύνθεση; Πώς να αναγνωρίσουμε ποιος είναι ο σκοπός της αυτής φυλής, και ως εκ τούτου «αληθινός», και όχι μίας άλλης; Εδώ ο Χίτλερ φαίνεται να τείνει προς μία πραγματιστική λύση – η οποία είναι πρακτική και εμπειρική – όταν λέει πως είναι δύσκολο να κυβερνήσεις σύμφωνα με την ορθότητα ενός συγκεκριμένου οράματος, που είναι ορθό να ισχύει για μία συγκεκριμένη φυλή, εκτός της βάσεως των συνεπειών και των αποτελεσμάτων που θα έρθουν ανάμεσα στους άνδρες που το ανέλαβαν. Αυτή η άποψη καθίσταται προβληματική και, θα δυνάμεθα να πούμε, «πειραματική». Ο περίφημος προορισμός από την πλευρά της «Πρόνοιας» γίνεται εδώ μύθος, ο οποίος εξυπηρετεί, στην καλύτερη περίπτωση ως «δύναμη-ιδέα», δηλαδή ενισχύει υποδηλωτικά μία δεδομένη κατεύθυνση ή πειθώ. Τίποτα δεν έχει ειπωθεί, αντικειμενικά, σχετικά με ένα κριτήριο που δύναται να δικαιολογήσει a priori και επακριβώς μία δεδομένη αποστολή ή «αλήθεια» σε μία δεδομένη φυλή.

Είναι λίγο περίεργο που ο Χίτλερ συλλαμβάνει τον ίδιο τον ηρωισμό, ως δεδομένο. Όπως ακριβώς οι γάτες και οι ελέφαντες γεννούν τους απογόνους του ίδιου είδους τους, και κάθε είδος έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, έτσι και οι ήρωες ή οι μη ήρωες θα γεννήσουν ηρωικούς ή μη ηρωικούς απογόνους. Ο ηρωικός άνδρας, δρα και σκέπτεται ηρωικά λόγω της φύσεως και των φυλετικών γνωρισμάτων του, ή έστω λόγω του προορισμού του, όχι εξαιτίας μίας ελεύθερης εσωτερικής δράσεως. Ο Χίτλερ είπε επίσης ότι κάθε πράξη που δεν συμμορφώνεται στο εθνοτικό και πνευματικό γνώρισμα, είναι μόνο παρακμή. Έτσι ώστε, για παράδειγμα, σε κάθε φυλή προορισμένη να μην είναι ηρωική, κάθε προσπάθεια να σταθεί μία ηρωική αλήθεια και κάποιος προσωπικά να αναδειχθεί ηρωικώς, να είναι παρακμιακή. Υπάρχει ένα επιπλέον ζήτημα. Ένα θεμελιώδες σημείο είναι η διαφορά του «Αρίου και Βόρειου» ανθρώπου από τον άνθρωπο των άλλων φυλών. Αυτό το σημείο δεν ξεκαθαρίζεται από τον Χίτλερ – τουλάχιστον όχι στο περιεχόμενο του λόγου που εξετάζουμε εδώ – στο βαθμό που εκείνος απλώς περιγράφει, ως χαρακτηριστικό του «Βόρειου και Άριου ανθρώπου», τα γνωρίσματα της παραγωγής «μιας καθοριστικής συνθέσεως μεταξύ των καθηκόντων που έχουν τεθεί ενώπιον του, τους στόχους του και του δεδομένου υλικού», τόσο στην αρχαία όσο και τη σύγχρονη εποχή, με το ελεύθερο δημιουργικό του πνεύμα. Για την ακρίβεια αυτή η διαφορά μειώνεται στην διαφορά ανάμεσα σε ανθρώπους, οι οποίοι γνωρίζουν πώς να εννοούν οργανικώς την φύση τους μέσα στον δικό τους τρόπο ζωής και σε αυτούς που δεν γνωρίζουν. Αλλά δεν υπάρχουν, μήπως, διαφορετικοί τρόποι ζωής; «Κλασσικά» η συνειδητοποίηση κάποιου τρόπου λειτουργίας της υπάρξεως δύναται να επιτευχθεί στην βάση χαρακτηριστικών που δύναται να είναι ελληνικά ή εβραϊκά, ιαπωνικά ή γερμανικά. Η έννοια παραμένει απροσδιόριστη και τα χαρακτηριστικά του περίφημου «Βόρειου και Άριου ανθρώπου» παραμένουν ασαφή. Πιο θετικώς, ο Χίτλερ υπονοεί μίαν αντίθεση λόγω μιας εμφύτου κλίσεως σε ορισμένες φυλές να υπερβούν το φυσιολογικό στοιχείο, το πρωτόγονο υπόστρωμα της υπάρξεως, προκειμένου να μετασχηματίσουν τα γενικά γνωρίσματα της ζωής του κάθε ενός. Έχει μετά βίας αγγίξει οτιδήποτε εμπνεόμενο από τον «υπερφυσικό» και «διπλό-γεννημένο» (dvija) χαρακτήρα που ανήκε στον άριο σε αντίθεση με τον ασύριο των αρχαίων παραδόσεων, τον «σκοτεινό» άνθρωπου που κατέχεται από το «δαιμονικό» στοιχείο της φύσεως.

Επιπλέον, τίθεται ένα περαιτέρω ερώτημα από την κριτική οπτική μας. Δεδομένου ότι Χίτλερ δεν σκέφτεται να ανυψώσει όσους μπορούν να μάθουν απευθείας τα προνοητικά σχέδια της Θείας Πρόνοιας να θέσει τους σκοπούς και τα πεπρωμένα, δεδομένου αυτού, όπως είδαμε δεν υπάρχει κανένα κριτήριο για έναν a priori καθορισμό του πνευματικού στοιχείου, που μία φυλή θα έχει να επιτύχει δημιουργικώς – υπάρχει ο κίνδυνος να καταλήξει όλο αυτό σε καθαρό νατουραλισμό, και ως εκ τούτου, σε υλισμό. Εννοούμε ότι μπορούμε πάντοτε να υποπτευόμαστε ότι, αντί για μία δημιουργική και ηρωική προσκόλληση της φυλής στην ιδέα, θα υπάρξει μία απλή υποταγή της ιδέας, σε αυτό που ορίζεται ως φυλή. Με άλλα λόγια, η απλή ιδιοσυστασία, αυτή που βρέθηκε να υπάρχει φυσιολογικά ή ακόμα (σε εμπειρική σημασία) και ιστορικά, και ό,τι αυτή αποκτά με μία βίαιη για ύπαρξη και ενδυνάμωση θέληση, θα μπορούσε να γίνει το μόνο κριτήριο βάσει του οποίου η συγκεκριμένη φυλή θα αποφασίσει για την αλήθεια και την εγκυρότητα του συνόλου των στοιχείων σε ένα υψηλότερο επίπεδο, μετα-βιολογικό, πνευματικό ή πολιτιστικό.

Θέλουμε να υπογραμμίσουμε την σημασία αυτής της εκτιμήσεως, η οποία τονίζει τον ύφαλο στον οποίο θα μπορούσε να καταλήξει ο φυλετισμός. Ειδικά στον σημερινό κόσμο, με την απελευθέρωση δυνάμεων ενός κατώτερου και συλλογιστικού χαρακτήρα σε κάθε μεριά, είναι ουσιώδες να θεωρήσουμε το δίλημμα: Είναι το πνεύμα αυτό που δίνει μορφή σε μία φυλή (συγκεκριμένα στο έθνος) ή είναι η φυλή (το έθνος) αυτό που δίνει μορφή στο πνεύμα; Ακόμα πιο συνοπτικά: καθορισμός από τα κάτω ή καθορισμός από τα πάνω; Άτομα που πιστεύουν ότι υπάρχει κάτι παραπλανητικό και αινιγματικό σε αυτήν την αντιπαράθεση, αγνοούν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του σύγχρονου πολιτικού ορίζοντα.

Όπως έχουμε ήδη δείξει σε άλλες περιπτώσεις σε αυτό το περιοδικό, υπάρχουν δύο διακριτοί τύποι φυλετισμού και εθνικισμού. Ο ένας είναι πνευματικός, ο άλλος υλιστικός και ανατρεπτικός. Το γεγονός ότι και οι δύο συνιστούν μία αντίθεση στην δημοκρατική και διεθνιστική ισοπέδωση και τη λιμπεραλιστική αποσύνθεση δεν θα πρέπει να μας οδηγήσει στην εν τέλει σύγχυση τους. Στην μία περίπτωση, έχουμε την ανάδυση ενός προ-προσωπικού (και ως εκ τούτου σύμμικτου) υποστρώματος ενός δεδομένου αποθέματος, στο οποίο η «φυλετική ψυχή» αποκτά ένα μυστικό φωτοστέφανο, που διεκδικεί για τον εαυτό του το κυριαρχικό δικαίωμα και δεν αναγνωρίζει καμία αξία στο πνεύμα, τον διανοουμενισμό και τον πολιτισμό εκτός του μέτρου όπου αυτά μεταμορφώνονται σε εργαλεία στην υπηρεσία της πρόσκαιρης και πολιτικής οντότητας. Στην περίπτωση αυτή, η φυλή και το έθνος πράγματι εγκαθιδρύουν έναν αποσαρθρωμένο πλουραλισμό και δημιουργούν μία πληθώρα ανταγωνιστικών αντιλήψεων, οι οποίες από τη φύση τους δεν δύναται να αποδεχθούν ένα υψηλότερο ή ενιαίο σημείο αναφοράς. Αυτό συμβαίνει όταν ο φυλετισμός αποκτά μία έννοια που είναι εθνοτικά και κολεκτιβιστικά εξαρτημένη, η οποία όπως έχουμε πει βρίσκεται σε αναπόφευκτη αντίθεση με οποιοδήποτε οικουμενικό όραμα, όπως επί παραδείγματι αυτό του Καθολικισμού.

Όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά όταν το έθνος και η φυλή είναι παρόντα πραγματικά κι όχι ρητορικά, ως πνευματικές και υπερβατικές έννοιες, όταν αυτό που βρίσκεται στο κέντρο δεν είναι πλέον το αίμα ή η κοινοτική ψυχή, ούτε η παράδοση στην χυδαία εμπειρική έννοια της, ούτε η βίαιη θέληση για επιβίωση και δύναμη της ομάδας. Όχι! Είναι ακριβώς μία ιδέα, όπως περίπου μία καθοριστική δύναμη από ψηλά. Αυτό δεν είναι το μέρος – και ούτως ή άλλως έχουμε ήδη γράψει εκτενώς περί αυτού στα βιβλία – αλλά μπορούμε τουλάχιστον να επισημάνουμε ότι αυτός ο χαρακτήρας βρίσκεται σε κάθε ανώτερο τύπο πολιτισμού και παραδοσιακού κράτους στην αρχαιότητα, ιδιαίτερα δε ανάμεσα στους Αρίους λαούς. Στην περίπτωση αυτή, η ορθότητα του φυλετισμού περιορίζεται σε αυτό το σημείο: αναγνωρίζοντας ότι η διαμορφωτική δράση των δυνάμεων που είναι υπεράνω της φύσεως και επί της φύσεως αυτής – δηλαδή το στοιχείο που είναι φυσιοκρατικό και βιολογικά διαμορφωμένο – πρέπει να είναι τόσο βαθιά ώστε να μεταφράζεται σε μία ορισμένη κληρονομικότητα και έναν ορισμένο «τρόπο» ή «μορφή» ζωής που είναι κοινή σε μία ορισμένη ομάδα. Παραμένει εξίσου σαφές, ότι αυτή η μορφή κληρονομικότητας ή τρόπου ζωής, δεν μπορεί να εξηγηθεί καθαυτή, δεν έχει δικές της αρχές από μόνη της και δεν είναι απλώς ένα «σημείο αναφοράς», όπως μπορεί να ισχύει για τα χαρακτηριστικά ενός ζωικού είδους. Είναι μάλλον εμφανίσεις και σχεδόν σημεία και συνειδήσεις μίας κατάκτησης και μίας υψηλότερης δύναμης.

Ο Χίτλερ έγραψε, «Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι βρήκαν εαυτούς τόσο κοντά στους Γερμανούς διότι έχουν τις ρίζες τους σε μία ενιαία θεμελιακή φυλή, για αυτό τον λόγο οι αθάνατες δημιουργίες των αρχαίων λαών γεννούν μία έλξη στους απογόνους τους, που είναι φυλετικά συγγενείς με αυτούς». Σε εμάς φαίνεται, από την άλλη μεριά, ότι αυτή η ίδια ερώτηση πρέπει να οδηγήσει σε κάτι πέρα από έναν απλό φυλετισμό. Συγκεκριμένα, οι Γερμανοί και οι Ρωμαίοι συμφώνησαν μεταξύ τους και κατανόησαν ο ένας τον άλλον – και δημιούργησαν τον ισχυρότερο τύπο πολιτισμού που γνώρισε ποτέ η Ευρώπη – σε μία περίοδο, τους αυτοκρατορικούς Μέσους Χρόνους, που κυριαρχούνταν όχι από ρατσιστικό συγκεκριμενισμό, αλλά από μία οικουμενική ιδέα. Ο Μεσαίωνας μας δείχνει ένα από τα πιο ευδιάκριτα παραδείγματα μίας υπερ-πολιτικής και υπερ-εθνικής ενότητας, η οποία δρούσε σχηματικά εκ των άνω και σύμφωνα με μία απλή αρχή, μακριά από εθνοτικούς εγωισμούς και εθνικιστικές παραμορφώσεις, και κατέληγε να εφαρμόζεται σε διαφορετικές φυλές σε διαφορετικές μορφές, αλλά επίσης να δημιουργήσει μέσω μίας στενής συνάφειας πνεύματος, ένα σώμα, ένα θαυμάσιο και μεγαλοπρεπές ordinatio ad unum1, στο οποίο το άτομο δεν κατέληγε απογοητευμένο αλλά πνευματικά ολοκληρωμένο.2

Από όσο έχουμε μελετήσει, όχι μόνο τα γραπτά του Χίτλερ, αλλά επίσης τα γραπτά των κυριότερων εθνικοσοσιαλιστών ιδεολόγων, δεν είναι ξεκάθαρο ακόμα σε εμάς εάν, στην τελική περίπτωση, η βαθιά ψυχή της παρούσας επαναστατικότητας της σβάστικας προσανατολίζεται προς την μία ή την άλλη από τις δύο κατευθύνσεις που αναλύσαμε παραπάνω. Το θεμελιώδες πρόβλημα της Ευρώπης για εμάς στο μέλλον φαίνεται να είναι το ακόλουθο: να ξεπεράσουμε την διεθνιστική κατάρρευση και να επανεγκαταστήσουμε τις αρχές της ποιότητας, της φυλής και της διαφορετικότητας, με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην καταλήξει στον πλουραλισμό κλειστών ενώσεων και ιδεών που περνούν στην εκδούλευση υλικών και εμπειρικών πολιτικών, αλλά αντίθετα με έναν τρόπο που αφήνει ανοικτή την πιθανότητα του σχηματισμού μίας οικουμενικής, υψηλότερης πραγματικότητας, κατάλληλη να ενώσει τα έθνη κατά πνεύμα, με έναν ανδροπρεπή τρόπο, δίχως να τα συγχέει κατά σώμα. Το μέλλον θα μας πει σε τι κατεύθυνση θα καταλήξει η Γερμανική παλινόρθωση να προσανατολίσει τον εαυτό της. Προς το παρόν, είναι σαφές ότι, στο βαθμό που ο φασισμός συνδέθηκε άρρηκτα με την ιδέα του έθνους και απόθεσε μία υψηλότερη καθολική ιδέα – αυτή της Ρώμης – έχει ήδη τοποθετήσει αποφασιστικώς το σύμβολο, το οποίο δύναται να έχει μία θετική αξία στο εύρος του προβλήματος που συζητήσαμε. 

Αυτοέκδοση της Αυτόνομης Κίνησης Μαύρος Κρίνος: Μουσικοπολιτική μπροσούρα με συλλογή άρθρων για το Εθνικοσοσιαλιστικό Black Metal (NSBM)


Κυκλοφορεί η μουσικοπολιτική μπροσούρα για το Εθνικοσοσιαλιστικό Black Metal!

Στις σελίδες της αυτοέκδοσης για το Στρατευμένο Black Metal ανακαλύπτει ο αναγνώστης την πολιτική διάσταση της Πολεμικής Μουσικής μας. Η έκδοση αυτή είναι καρπός  συνεργασίας μεταξύ Αυτόνομων Πολιτικών Στρατιωτών και της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου».


mavroskrinos@gmail.com


Χειραψία Μιχαλολιάκου - Μπακογιάννη χθές βράδυ στο Μέγαρο που γιόρταζαν τα 10 χρόνια του Ιερώνυμου ...
















«ο ψεύτης είδωλο είναι εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια»

Βιβλιοπαρουσίαση: Το Βασίλειον ως καθήκον



Σειρά Ιδεολογικών Μελετών ν.2

Πάμπολλα είναι τα βιβλία που έχουν γραφεί και εκδοθεί για την Εθνοκοινωνική Γερμανία, στα οποία αναλύεται η δομή του κρατικού οικοδομήματος. Είναι γεγονός ότι η περίοδος εκείνη συνεχίζει να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των ερευνητών και των ιστοριοδιφών, όπως επίσης ότι υπάρχουν πολλά συγγράμματα τα οποία παραμένουν αμετάφραστα, αδημοσίευτα και εν τούτοις άγνωστα στο ευρύ κοινό. Ένα από αυτά είναι και το παρόν πόνημα του Φρειδερίκου Σμιτ, παλαιού στελέχους του Εθνοκοινωνικού Κόμματος των Γερμανών Αγροτών.

Οι λόγοι που προβήκαμε στην έκδοσή του είναι γιατί μέσα από τις σελίδες του ο αναγνώστης θα πληροφορηθεί, από πρωτογενείς πηγές, την γνώμη των Γερμανών της εποχής και για το τι υποστήριζαν για το Κράτος και την Ιδεολογία τους, αλλά και ποιοι ήταν οι οραματισμοί και τα σχέδιά τους για μετά τον πόλεμο. Επίσης θα πληροφορηθεί για τις κοινωνικοπολιτικές ζυμώσεις και τις συγκρούσεις που έλαβαν χώρα στην Γερμανία μέχρι την εδραίωση του καθεστώτος. Ο αναγνώστης έχει να ευκαιρία να μελετήσει από πρωτογενή πηγή, και αυτό είναι το σημαντικό, την άποψη που εξέφραζαν οι Γερμανοί Εθνοκοινωνιστές για το «Βασίλειον». Επίσης μέσα από το πόνημα του Φρειδερίκου Σμιτ φανερώνεται το στίγμα της πολιτικής κατεύθυνσης της Γερμανίας της εποχής εκείνης, πέρα από τις στρεβλώσεις και την μεροληψία των νικητών του πολέμου.

Η μετάφραση του πρωτότυπου κειμένου έγινε στην αρχαία γλώσσα, την κοινή ελληνιστική, και στο δεύτερο μέρος υπάρχει η απόδοσή του στην νέα ελληνική (απλή καθαρεύουσα). Ο λόγος του εγχειρήματος αυτού είναι να διαπιστώσει ο αναγνώστης ότι η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι απολύτως κατανοητή από όλους και δεν είναι μία «νεκρή γλώσσα» όπως προσπαθούν να μας πείσουν εδώ και δεκαετίες, όπως επίσης γιατί με την χρήση της συγκεκριμένης γλώσσας αποδίδονται πιστότερα στον αναγνώστη τα υψηλά νοήματα που εμπεριέχονται στις σελίδες του παρόντος πονήματος.

Καλή ανάγνωση.

Ιούλιος Έβολα - Άνθρωποι ανάμεσα στα ερείπια



Julius Evola 
Άνθρωποι ανάμεσα στα ερείπια
Μεταπολεμικές Σκέψεις ενός Ριζοσπάστη της Παράδοσης
Εκδόσεις Απίων
2013
Σελίδες 219

για να το παραγγείλετε στον σύνδεσμο εδώ

Κεφάλαιο Έκτο: Εργασία - Η δαιμονική φύση της οικονομίας


[...]

Αυτός ο ανατρεπτικός χαρακτήρας εντοπίζεται και στον Μαρξισμό και στην φανερή νέμεσή του, τον καπιταλισμό. Είναι έτσι παράλογο και αξιοθρήνητο για όσους παριστάνουν οτι εκπροσωπούν την πολιτική "Δεξιά", να αποτυγχάνουν να εγκαταλείψουν τον σκοτεινό και μικρό κύκλο, που προκαθορίζεται από την δαιμονική δύναμη της οικονομίας - ένας κύκλος περιλαμβάνων τον καπιταλισμό, τον Μαρξισμό και όλες τις ενδιάμεσες οικονομικές βαθμίδες.

Τούτο πρέπει σταθερά να υπερασπίζονται αυτοί που στην εποχή μας αντιτίθενται στις δυνάμεις της Αριστεράς. Δεν υπάρχει τίποτα πιο προφανές από το οτι ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι εξίσου ανατρεπτικός με τον Μαρξισμό. Η υλιστική θεώρηση της ζωής επί της οποίας βασίζονται αμφότερα συστήματα είναι πανομοιότυπη. Τα ιδανικά τους είναι ποιοτικώς πανομοιότυπα, συμπεριλαμβανομένων των προτάσεων, τα οποία συνδέονται με έναν κόσμο, το κέντρο του οποίου αποτελείται από την τεχνολογία, την επιστήμη, την παραγωγή, την "παραγωγικότητα" και την "κατανάλωση". Και όσο μιλάμε μόνον για οικονομικές τάξεις, για κέρδος, για μισθούς και για παραγωγή και όσο πιστεύουμε οτι η πραγματική ανθρώπινη πρόοδος προκαθορίζεται από ένα συγκεκριμένο σύστημα διανομής του πλούτου και των αγαθών, και ότι εν γένει η ανθρώπινη πρόοδος μετριέται με τον βαθμό της ευμάρειας ή της ανέχειας - τότε δεν προσεγγίζουμε ούτε καν το θεμελιώδες, ακόμα και αν ενδεχομένως διατυπωθούν καινούργιες θεωρίες πέραν του Μαρξισμού και του καπιταλισμού.

Το εναρκτήριο σημείο θα έπρεπε να είναι, αντιθέτως, μια ακλόνητη απόρριψη της υπό του Μαρξισμού διατυπωμένης αρχής, η οποία συνοψίζει ολόκληρη την ανατροπή στην εργασία σήμερα: Η οικονομία είναι το πεπρωμένο μας. Οφείλουμε να διακηρύξουμε κατά έναν ασυμβίβαστο τρόπο οτι σε έναν κανονικό πολιτισμό η οικονομία και τα οικονομικά συμφέροντα - κατανοητά ως ικανοποίηση των υλικών αναγκών και των λιγότερο ή περισσότερο τεχνητών ακολουθημάτων τους - ανέκαθεν έπαιζαν και για πάντα θα παίζουν δευτερεύοντα ρόλο. Πρέπει, επίσης, να υπερασπισθούμε οτι πέραν της οικονομικής σφαίρας πρέπει να αναδυθεί μία τάξη ανώτερων πολιτικών, πνευματικών και ηρωικών αξιών, μία τάξη που ούτε θα γνωρίζει ούτε θα ανέχεται απλές οικονομικές τάξεις και δεν θα γνωρίζει την διάκριση μεταξύ "καπιταλιστών" και "προλεταρίων", μία μόνον κατ' όνομα τάξη με όρους της οποίας θα ορίζονται τα πράγματα, για τα οποία αξίζει να ζεί και να πεθάνει κάποιος. Και πρέπει να υπερασπισθούμε την ανάγκη για μία πραγματική ιεραρχία και για διαφορετικά αξιώματα, με μία υψηλότερη λειτουργία εγκαταστημένη στην κορυφή, δηλαδή το imperium.

[...]

«Με τεταμένη την δεξιά» II



του Wolverine

Το λαϊκό συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης υπήρξε μια στρατηγική ήττα για την κυβερνητική τροτσκιστική αριστερά και τις λοιπές εθνομηδενιστικές δυνάμεις. Απέναντι στην πανστρατιά στελεχών της τοπικής αυτοδιοίκησης και κυβερνητικών δυνάμεων που επί χρόνια προσπαθούν να μας παρουσιάσουν την Θεσσαλονίκη ως μια πόλη αντιφασιστική & multi culti αλλά και ως την «Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων» κάποιοι ξεσηκώθηκαν και αντέδρασαν για τους μελλοντικούς κυβερνητικούς σχεδιασμούς.

Μετά τα τρένα και τους δρόμους, τα αεροδρόμια και τα λιμάνια, τα δάση και τον χρυσό της Μακεδονίας κάποιοι πλειοδοτούν τα δίκαια του λαού μας και αφήνουν τα Σκόπια να εποφθαλμιούν εις βάρος της χώρας μας. Όσα μουσεία «ολοκαυτώματος» όμως και να θεμελιώσουν μαζί με τους εγκληματίες του Ισραήλ, όσες ΜΚΟ και να πληρώσουν για αντιφασιστικές φιέστες αντιρατσιστικά φεστιβάλ και μαύρη προπαγάνδα, όσα ΜΜΕ και αν έχουν στα χέρια τους, οι Μακεδόνες απέδειξαν ότι δεν ξεχνούν τις εθνικιστικές παραδόσεις της συμπρωτεύουσας. Μια παράδοση που για όσους δεν ξεχνούν ξεκινάει από τους Τριψελίτες και τον Alois Brunner και συνεχίζει μέχρι το σήμερα μέσα από τις ομάδες εκείνες που ξέρουν να μάχονται ενάντια στους δύσκολους καιρούς. Στην Θεσσαλονίκη το πατριωτικό συναίσθημα παραμένει δυνατό παρά το γεγονός της έλλειψης οργανωμένων δομών αντίστασης από την δική μας πλευρά. Απέναντι στις νέες προκλήσεις του ΝΑΤΟ και των κατοχικών δυνάμεων που κυβερνούν την χώρα η συμμετοχή του απλού λαού έγινε ένα εγερτήριο σάλπισμα στις συνειδήσεις χιλιάδων Ελλήνων, που παρά την πείνα, την ανεργία και την καθημερινή προσπάθεια για επιβίωση ύψωσαν τα εθνικά λάβαρα και θυμήθηκαν τις επιταγές του Παύλου Μελά.

Το συλλαλητήριο της Αθήνας είχε ακόμη μεγαλύτερη σημασία για τις Αντιδημοκρατικές αντικαθεστωτικές Δυνάμεις αφού η συμμετοχή των ανένταχτων/αυτόνομων Πατριωτών και Ριζοσπαστών Εθνικιστών υπήρξε δυναμική. Στο πεζοδρόμιο συναντήθηκε ξανά η Παλιά Φρουρά του Εθνικισμού/Εθνικοσοσιαλισμού με την Εθνικοεπαναστατική Νεολαία η οποία δεν γοητεύτηκε από τον κοινοβουλευτικό «εθνικισμό» και προτίμησε τον ουσιαστικό ρόλο της περιφρούρησης. Κατάφερε να δείξει ότι μέσω της αυτοργάνωσης τα πάντα μπορούν να επιτευχθούν. Η παρουσία τους υπήρξε επιβλητική και η ήττα για τους αντιπάλους μας σε τακτικό επίπεδο ήταν ολοφάνερη αφού ουδείς τόλμησε να τους προκαλέσει. Οι συγκρούσεις με την αστυνομία έδειξαν στην πράξη ότι οι Συναγωνιστές γνωρίζουν πολύ καλά και ποιοι είναι οι ένστολοι πραιτοριανοί του Συστήματος και επί σειρά ωρών ξέρουν πως να κυριαρχούν στα πεζοδρόμια των Αθηνών. Ο πετροπόλεμος με τους μπάτσους και τα χημικά υπενθύμισαν σε πολλούς ότι ο Ελληνικός Φασισμός παραμένει στον πυρήνα του αντικαθεστωτικός και δυναμικός.

Μικρές ευέλικτες ομάδες και κινήσεις με σχεδιασμό και αυτοπεποίθηση κατάφεραν να κερδίσουν τις εντυπώσεις σε μια λαοσύναξη που είχε μεγάλο αριθμό νεολαίων οι οποίοι βλέποντας την Σιδηρά Νεολαία μας θα «ψαχτούν» εσωτερικά και θα ακολουθήσουν και αυτοί με την σειρά τους το φωτεινό μονοπάτι της Αντιδημοκρατικής Σκέψης. Ανάμεσα στους συμμετέχοντες χιλιάδες Συνέλληνες που δεν φοβήθηκαν να δηλώσουν αντικαθεστωτικοί, Φασίστες και «ακραίοι», που «έκραξαν» τον Λεβέντη και την παρέα του, που θέλουν να καεί το μπουρδέλο η βουλή (μαζί και με τους 300 αν ήταν δυνατόν) και τέλος να δώσουν ένα καλό μάθημα στα εγγόνια του Ζαχαριάδη και του Βαφειάδη, Υπήρχαν αυτοί που ξέρουν να τιμούν την Γαλανόλευκη παρά τα καθημερινά τους προβλήματα. Μια νέα γενιά Συναγωνιστών θα γεννηθεί από αυτές τις επιβλητικές λαϊκές δυνάμεις.

Ο χαιρετισμός ενός ομιλητή που κάποιοι βάφτισαν «ναζιστικό» καθώς και η παρουσία ενός διεθνιστή όπως ο Θεοδωράκης, δεν μπορούν να μειώσουν το αντικαθεστωτικό μήνυμα της συγκέντρωσης. Κάποιοι είναι αποφασισμένοι να αντισταθούν και δεν «κατέβηκαν» μόνο για την Μακεδονία. Συγκεντρώθηκαν για να δείξουν έμπρακτα ότι φτάνει πια με τους γραικύλους και τα παρακρατικά τσιράκια τους. Φτάνει πια με την εξαθλίωση και την Υποταγή. Και όπως έγραφε ένα πανό «Ούτε Βήμα Πίσω» για την Μακεδονία, την Κερύνεια, την Θράκη και το Αιγαίο, για εμάς τα παιδιά μας και τους προγόνους μας.





«Με τεταμένη την δεξιά» I














«Καλοί μου Ελληνες, αδέρφια μου… φασίστες, ναζιστές, τρομοκράτες, αναρχικοί, τραμπούκοι»

Βιβλιοπαρουσίαση: Φασισμός και αι ιδεολογικαί του βάσεις


Παμπούκας Γεώργιος
Εκδόσεις Λόγχη
11/2010
Σελίδες: 112

«H ιστορία του φασισμού είναι σχεδόν άγνωστη στην Ελλάδα ή ιδωμένη μέσα από τον παραμορφωτικό φακό του πολιτικού φανατισμού και της απαξίωσης του ηγέτη του, Μουσολίνι, λόγω της άσκοπης επίθεσής του 1940 στην Πατρίδα μας. Οι κοινωνικοπολιτικές αιτίες, τα ιδεολογικά ρεύματα που οδήγησαν στην δημιουργία αρχικά του Φασιστικού Κινήματος και κατόπιν του καθεστώτος και του δόγματος, υπήρξαν και είναι πολυποίκιλα. Το ίδιο και οι διαστρωματώσεις του κράτους που δημιούργησε στην Ιταλία, ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το κοινωνικό πείραμα της συντεχνιακής οργάνωσης της οικονομικής ζωής. Στα προ του πολέμου χρόνια, ο φασισμός, ως πολιτικό κίνημα αλλά και κρατική οντότητα, αποτέλεσε σημείο αναφοράς και πρότυπο ακόμα για πολλούς θεωρητικούς και πολιτικούς της εποχής. Γραμμένο προ του Οκτωβρίου του 1940, αποτελεί μία σύνοψη των Ιδεών, των κρατικών δομών αλλά και μια αναλυτική παρουσίαση του συντεχνιακού κράτους ως αντίβαρο στη φιλελεύθερη και σοσιαλιστική κοινωνική πρόταση. Κυρίως όμως, είναι ένα ντοκουμέντο εποχής χωρίς τις αγκυλώσεις της μετά του 1945 περιόδου»

για να το παραγγείλετε στον σύνδεσμο εδώ