Παλαιστίνη η γη της φωτιάς

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Την ίδια περίοδο που οι εισβολείς του Πούτιν με εμπροσθοφυλακή τους μισθοφόρους της Τσετσενίας μακελεύουν γυναίκες και παιδιά στο όνομα του «αντιναζισμού» και καταστρέφουν την Μαριούπολη, σε μια άκρη της Μεσογείου στην μεγαλύτερη φυλακή της γης την Γάζα εκτυλίσσεται ένα ακόμη επεισόδιο της προαιώνιας σύγκρουσης. Γεγονότα που αποκρύβονται από τα ΜΜΕ ή παραποιούνται για να μην υπάρχει αντικειμενική πληροφόρηση ενώ αποσιωπούνται πλήρως στα δελτία τύπου των κομμάτων. 

Έτσι λοιπόν οι καναλάρχες κάνουν λόγο για μερικές «δεκάδες Παλαιστινίων» που αντιστάθηκαν στην εισβολή των Ισραηλινών στο τέμενος του Αλ Ακσά ενώ στην πραγματικότητα ήταν χιλιάδες, για περιμετρικές μάχες ενώ η αλήθεια είναι ότι οι εχθροί της ανθρωπότητας έσπασαν με πέτρες τα τζάμια έριξαν δακρυγόνα και σφαίρες, συνέλαβαν άοπλους διαδηλωτές και βεβήλωσαν ένα ακόμη θρησκευτικό  μνημείο. 

Ο αιώνιος τοκογλύφος πάντα βρίσκει τρόπο για το νέο έγκλημα καλυπτόμενος πίσω από γεωπολιτικές κρίσεις ή κοινωνικές εκρήξεις. Παράλληλα χτύπησαν και στόχους της Συριακής αεράμυνας αφού ουδείς πρόκειται  να ασχοληθεί με την σιωνιστική επιθετικότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα ρωσικά συστήματα αεράμυνας που εντόπισαν σε μια μικρή περίοδο δοκιμών τα Ισραηλινά F-35 στο πλαίσιο ενίσχυσης της Συρίας αποσύρθηκαν άμεσα και με συνοπτικές διαδικασίες. 

Οι Παλαιστίνιοι παρά τις διαμάχες και τον αλληλοσπαραγμό, τις διαφωνίες και τις έριδες σε μια πρωτοφανή ένδειξη ενότητας εμφανίστηκαν με εκπροσώπους τους σε κοινό κάλεσμα και προχώρησαν σε μαζική ένοπλη διαμαρτυρία ενάντια στο θράσος του κατακτητή. 

Παρά το γεγονός ότι ο ισλαμοκαπιταλιστής Ερντογάν αφομοιώνει σταδιακά ομάδες της αντίστασης και τα απομεινάρια της Νασερικής επαναστατικής σκέψης παραμένουν αποδυναμωμένα στο εσωτερικό, ο Παλαιστινιακός λαός δεν ξεχνάει τους δεκάδες φυλακισμένους σε ισόβια κάθειρξη, τα δεκάδες παιδιά που βρίσκονται στην απομόνωση, τους δεκάδες απεργούς πείνας, τους χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, τις ξεριζωμένες ελιές και τις εξευτελιστικές σκηνές στα δεκάδες σημεία ελέγχου. 

Ακόμη και αν δεν υπήρχε ούτε ένας Παλαιστίνιος, πάλι η Παλαιστίνη θα έδειχνε τον δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας. Στην καρδιά του κτήνους υπάρχουν κάποιοι που δεν καταθέτουν τα όπλα και μάχονται απέναντι σε έναν πάνοπλο εχθρό.

Αποκλειστικό: συνέντευξη με τον εθνικιστή διανοούμενο και παλαίμαχο συναγωνιστή Δημήτριο Ε. Ευαγγελίδη

 

Καταρχήν συναγωνιστή ευχαριστούμε για τον χρόνο και την τιμή. Πείτε μας κάποια βιογραφικά στοιχεία σας για όσους τυχόν δεν σας γνωρίζουν και ιδιαίτερα οι νεολαίοι συναγωνιστές.

Κατάγομαι από την Έδεσσα. Σπούδασα Φυσικές Επιστήμες (Βιολογία-Γεωλογία) στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στην διάρκεια των μεταπτυχιακών μου σπουδών στο Πανεπιστήμιο Πατρών, παρακολούθησα Εξελικτική και Πολιτιστική Ανθρωπολογία (Εθνολογία) κοντά στον επισκέπτη (1972 - 73) Καθηγητή Dr. R. Bernard του Πανεπιστημίου της Πολιτείας Washington των ΗΠΑ. Από την περίοδο εκείνη συνέχισα να ασχολούμαι συστηματικά (παράλληλα με την κύρια επαγγελματική μου δραστηριότητα), με την Εθνολογία, την Προϊστορική Αρχαιολογία και την Ιστορικο - Συγκριτική Γλωσσολογία.

Προϊόν αυτής της ενασχόλησης υπήρξαν τα πολυάριθμα άρθρα, αναλύσεις, δημοσιεύσεις και τα βιβλία μου, από τα οποία ξεχωρίζουν τα τρία Λεξικά: «Πολιτική ορολογία» - Συνοπτικό λεξικό των κυριωτέρων πολιτικών, φιλοσοφικών και οικονομικών όρων (Αθήναι 1979, Θεσσαλονίκη 1980, Αθήνα 1996), «Λεξικό των Αρχαίων Ελληνικών και περι-Ελλαδικών φύλων» (Θεσσαλονίκη 2002, 2005), «Λεξικό των Λαών του Αρχαίου Κόσμου» (Θεσσαλονίκη 2006), η σημαντική εθνολογική μελέτη: «Η καταγωγή των Αλβανών και οι αρβανιτόφωνοι Έλληνες - Συμβολή στο ζήτημα της εθνογένεσης του Αλβανικού λαού» (Αθήνα 2014), τα βιβλία για την Μακεδονία: «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, Χθες και Σήμερα» (Έδεσσα 2008, Έκδοση Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Πέλλας), “Macedonia - Evidence” New York, USA 2011 (Συλλογικό έργο), «Μακεδονικά» (Έδεσσα, 2011), «Αρχαία Μακεδονία - Εθνολογία, Αρχαιολογία, Ιστορία» (Αθήνα 2012), «Μακεδονικά ΙΙ» (Αθήνα 2015) και τα πανεπιστημιακά συγγράμματα: Ν. Βασιλειάδη - Δ. Ευαγγελίδη «Από τον Σλαβομακεδονισμό στον Σκοπιανό Μακεδονισμό: Η γενεαλογία μιας εθνολογικής λαθροχειρίας» (Θεσσαλονίκη, 2017), Ν. Βασιλειάδη - Δ. Ευαγγελίδη «Η απεμπόληση της Μακεδονίας» (Θεσσαλονίκη, 2019, 2020 β΄ έκδοση).  Είμαι συγγραφέας και επιμελητής του επετειακού λευκώματος του Δήμου Έδεσσας: «Η συμμετοχή της Έδεσσας και της περιοχής στην Εθνεγερσία του 1821» (2020). 

Πλήρης βιβλιογραφική καταγραφή για τυχόν ενδιαφερόμενους υπάρχει εδώ: http://ethnologic.blogspot.com/2021/03/blog-post_29.html και με το πλέον πρόσφατο (2021) εδώ: https://ethnologic.blogspot.com/2022/04/8.html

Πιστεύετε ότι σήμερα το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι εχθρικό απέναντι στα αντικείμενα και τα πεδία έρευνας των σπουδών σας;

Δυστυχώς τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν προ πολλού μετατραπεί σε χώρους ασυδοσίας, ανομίας, τραμπουκισμών, διακίνησης ναρκωτικών, όπου κυριαρχεί η δήθεν αναρχοαυτόνομη αλητεία και στην πραγματικότητα η αριστερή μαφία. Βεβαίως, φωτεινές εξαιρέσεις υπάρχουν αρκετές, αλλά δεν επαρκούν για να αλλάξουν την πραγματικότητα. Το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι εν γένει εχθρικό προς την μόρφωση και την Παιδεία.

Ποιος ο ρόλος της μεταπολίτευσης στην διάλυση της ελληνικής παιδείας σύμφωνα με τις δικές σας εμπειρίες;

Απολύτως καθοριστικός. Το καθεστώς της μεταπολίτευσης διέλυσε το εκπαιδευτικό σύστημα σταδιακά και σήμερα πια υποστηρίζω ότι το έκανε σκόπιμα, ώστε κάθε νέα «φουρνιά» μαθητών, σπουδαστών και φοιτητών να είναι πιο αγράμματη και αμόρφωτη από την προηγούμενη. Ως γνωστόν, όσο πιο αγράμματος και αμόρφωτος είναι ένας λαός, τόσο πιο εύκολα χειραγωγείται.

Πόσο σημαντικό ήταν το πλήγμα στην ελληνική γλώσσα μετά τις μεταρρυθμίσεις που προώθησε η Καραμανλική δεξιά με την ένοχη συναίνεση της αριστεράς;

Δεν υπήρχε «συναίνεση» της αριστεράς δεδομένου ότι η ελληνική γλώσσα είχε στοχοποιηθεί πολλές δεκαετίες πριν, τόσο από την διεθνιστική - μαρξιστική αριστερά, όσο και από την κοσμοπολίτικη - φιλελεύθερη δεξιά. Είχα έγκαιρα επισημάνει το τι «παίζεται» παρασκηνιακά, αλλά και το τι έρχεται, στο βιβλίο μου «Εθνικισμός και Γλώσσα» (α΄ έκδοση Δεκέμβριος 1986), αλλά ουδείς έδωσε σημασία. Σήμερα εισπράττουμε τα αποτελέσματα αυτής της γενικευμένης επίθεσης στην ελληνική γλώσσα, που είναι πλέον ορατά στον καθένα σκεπτόμενο πολίτη. Σε συνδυασμό με την καταστροφή του εκπαιδευτικού συστήματος καταλήξαμε σήμερα σε έναν γενικευμένο λειτουργικό αναλφαβητισμό.    

Έχετε δεχτεί πολεμική για τα άρθρα, τα βιβλία, τις ομιλίες ή τις αναλύσεις σας; Και αν ναι ποιο είναι το εχθρικό περιβάλλον που επιδιώκει την φίμωση σας;

Το καθεστώς της μεταπολίτευσης ήταν αυτό που επέτρεψε στην (εκπαιδευμένη από τις μελέτες του Αντόνιο Γκράμσι ήδη από τον μεσοπόλεμο), κομμουνιστική αριστερά να οικοδομήσει την πολιτισμική της εξουσία, η οποία εξελίχθηκε σε «πολιτισμική ηγεμονία». Επομένως, ήταν αναμενόμενο αυτή η πολυπλόκαμη μαφία να στοχοποιεί διαχρονικά και συστηματικά οτιδήποτε αντιστρατευόταν τις ιδεολογικές και πολιτικές αρχές της. Υπήρξε μια συστηματική «συνωμοσία σιωπής» που εξαφάνιζε κάθε διαφορετική φωνή, συχνά, ακόμη και σε αριστερούς που υποστήριζαν μια άλλη γνώμη που ήταν αντίθετη στην επίσημη «γραμμή». Εννοείται βέβαια, ότι ο βασικός στόχος ήταν ο εθνικοπατριωτικός χώρος.

Ποιες οι αντιδράσεις που υπήρξαν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 σχετικά με το δίτομο έργο σας «Η καταγωγή των Αριοευρωπαίων»;

Εδώ έχουμε να κάνουμε με άλλου είδους φαινόμενο, που λειτούργησε συμπληρωματικά με το προηγούμενο. Ουσιαστικά επρόκειτο για μια αναβάθμιση με την αξιοποίηση σύγχρονων τεχνολογιών. Έτσι, περάσαμε στις αποκαλούμενες «εκστρατείες ή επιχειρήσεις παραπληροφόρησης» (Disinformation Campaigns).

Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα αναφέρω συχνά το παρακάτω, γραμμένο το 2006:

 «Μπορεί όλη αυτή η ακατάσχετη μπουρδολογία περί UFO, Έψιλον και καταγωγές Ελλήνων από το Ε του Λαγού και Εβραίων από δε ξέρω που,  να είναι απλά συμπτώσεις. Το ζήτημα είναι να εντοπιστεί πότε άρχισαν να παρουσιάζονται αυτές οι θεωρίες. Οι πρώτοι που άρχισαν να γράφουν για αυτά ήταν ο Πασσάς και ο Φουράκης, τα βιβλία τους όμως δεν είχαν ποτέ ιδιαίτερη απήχηση. Η μεγάλη έκρηξη και το πέρασμα των ουφολόγων  - εψιλονιακών στο πλατύ κοινό έγινε αρχές δεκαετίες του ’90 και πήρε διαστάσεις επιδημίας το 1994 - 1998. Ας δούμε τώρα τι έγινε αρχές του 1990. Καταρχάς έχουμε το σκοπιανό. 

Ως αποτέλεσμα του σκοπιανού παρατηρείται μια έντονη εθνική ευαισθησία στη πλειοψηφία των Ελλήνων. Είναι η περίοδος που στην Αθήνα (υποθέτω και στην υπόλοιπη Ελλάδα περισσότερο) κυκλοφορούν άτομα με το άστρο της Βεργίνας, το να είσαι πατριώτης είναι της μόδας. Νέο-ορθόδοξοι, αρχαιόθρησκοι, ομάδες που ασχολούνται με οτιδήποτε σχετίζεται με την Ελλάδα βρίσκονται σε άνοδο. Βιβλία με ελληνική θεματολογία υπάρχουν σε όλα τα βιβλιοπωλεία και πουλάνε σαν τρελά. Ακόμα και φαιδρά όντα όπως ο Σηφ …… δηλώνουν πατριώτες. Και το ζήτημα που απασχολεί όλους είναι που θα οδηγήσει αυτή η εθνική ανάταση και το ενδιαφέρον του μέσου νεοέλληνα για κάθε τι ελληνικό.

Έτσι λοιπόν κάπου αρχές 1994 αρχίζουν να παρουσιάζονται τα πρώτα εψιλονιακά κείμενα σε περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας. Παντού βλέπεις αναφορές για ομάδες σαν την ΟΕΑ (στη πραγματικότητα δημιούργημα ενός διανοητικά διαταραγμένου Βολιώτη) που έχουν υπερόπλα, για διαγαλαξιακές ομοσπονδίες και διαστημόπλοια που πλησιάζουν τη Γη με σκοπό να αποκαταστήσουν τον ελληνισμό στις παλιές του δόξες. Ακόμα και ο Πλ… (που κάποιοι ακόμα παίρνουν στα σοβαρά) κάνει αναφορές στην εκπομπή του για αρχαία κείμενα που μιλάνε για ένα διαστημόπλοιο που πλησιάζει τη γη. Ένα απίστευτο ανακάτεμα μπουρδολογίας και πραγματικών γεγονότων λαμβάνει χώρα. 

Ο σιωνισμός ανακατεύεται με τους δρακονιανούς, οι αρχαίοι Έλληνες με δυνάμεις Βριλ και εξωγήινους κλπ κλπ. Ξαφνικά όλοι αρχίζουν να ψάχνουν για υποχθόνιους, για UFO με το σήμα των Ε, για υποτιθέμενες πινακίδες με ελληνικά γράμματα από το διαστημόπλοιο που έπεσε στο Ρόσγουελ (ΗΠΑ) κλπ κλπ. Ένας απίστευτος αχταρμάς προφητειών, μεσσιανισμού, διαστημοπλοίων γίνεται η καθημερινή πνευματική τροφή του μέσου Έλληνα. Όλοι δείχνουν πεπεισμένοι πως κάτι μυστήριο και εξωκοσμικό υπάρχει με την ελληνική φυλή (μα άμα δεν είμαστε εξωγήινοι πως κατάφεραν οι αρχαίοι να αναπτύξουν τέτοιο πολιτισμό;). 

Μπαίνεις σε ταξί για να πας στο κέντρο της Αθήνας και ο ταξιτζής αντί να σου αρχίσει τις συνηθισμένες αρλούμπες για τη τάδε σουπερ γκόμενα που μπήκε πριν στο ταξί και του έδωσε το τηλέφωνο της γιατί τον ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά, αρχίζει να σου κάνει αναλύσεις για UFO, χαμένα κείμενα του Αριστοτέλη, για τους εβραίους που συνεργάζονται με τους υποχθόνιους δρακονιανούς κλπ κλπ Το αποτέλεσμα όλων αυτών; Πολύ απλό, εκεί που υπήρχε ένα υγιές πατριωτικό κίνημα στην ελληνική κοινωνία σύντομα μετουσιώνεται σε μία βλακώδη αναζήτηση για ανύπαρκτα πράγματα και τελικά σβήνει και χάνεται.  

Αυτό που έγινε στην Ελλάδα τη δεκαετία του ‘90, και δεν ήταν τυχαίο, έχει ΟΛΑ τα χαρακτηριστικά μιας disinformation campaign (σ.σ. εκστρατεία αποπροσανατολισμού).  Ο σκοπός αυτή της διαδικασίας: ο αποπροσανατολισμός του μέσου Έλληνα και το ξεφούσκωμα του πατριωτικού αισθήματος που είχε ως αποτέλεσμα το σκοπιανό, ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία κλπ κλπ. Η όλη υπόθεση βέβαια είναι πολύ πιο πολύπλοκη και έχει και κάποιες άλλες πτυχές αλλά νομίζω είναι κατανοητό τι θέλω να πω. Από εκεί και πέρα, ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματα του…».

Υποχρεώθηκα να παραθέσω ολόκληρο το κείμενο ώστε να γίνει απολύτως κατανοητή η ζημιά που προκλήθηκε εις βάρος του ιδεολογικο - πολιτικού μας χώρου από αυτόν τον συρφετό που διέδιδε και διαδίδει ένα πλήθος από παλαβομάρες με αποτέλεσμα οι εθνομηδενιστές να αποκτήσουν ένα εύκολο επιχείρημα εις βάρος μας, μια και τα «φασίστας», «ακροδεξιός» κ.λπ. έχουν ξεφτίσει, ενώ το «ψεκασμένος» έχει γίνει της μόδας.  Τα προαναφερθέντα έργα λοιπόν καταπολεμήθηκαν όχι από αριστερούς, αλλά από οπαδούς  ανυπόστατων ψευδο - θεωριών που πίστευαν ότι με την προβολή τέτοιων φαιδρών απόψεων έκαναν το πατριωτικό τους καθήκον. Λεπτομέρειες για το θέμα αυτό υπάρχουν στο βιβλίο μου «Μη - Συμβατικές» θεωρίες: Οι κερδοσκόποι του “ελληνισμού” και ο φενακισμός των αφελών» (2007).

Ποια τα βιβλία που έχετε εκδώσει, ποια από αυτά είναι διαθέσιμα προς πώληση σήμερα, που μπορεί κάποιος να τα βρει ή ποιο το email για απευθείας συνεννόηση σχετικά με αποστολή και αντικαταβολή;

Τα έχω αναφέρει παραπάνω. Εάν κάποια/κάποιος ενδιαφέρεται ας επικοινωνήσει μαζί μου στο email: karanos2010@gmail.com

Ιδιαίτερο βάρος έχετε δώσει στο θέμα του «Μακεδονικού». Πως κρίνετε την περιβόητη «Συμφωνία των Πρεσπών» και ποιες οι διαχρονικές ευθύνες του ελληνικού κράτους για το θέμα των Σκοπίων;

Πραγματικά, έχω γράψει στα ελληνικά και στα αγγλικά δεκάδες άρθρα και αναλύσεις για το «Σκοπιανό», αλλά και βιβλία στην προσπάθεια μου να αποδείξω αφ’ ενός μεν ότι η σκοπιανή προπαγάνδα δεν έχει βάση αφ’ ετέρου δε το πόσο καταστροφική θα ήταν μια συμφωνία με τα Σκόπια. Οι ευθύνες των ελλαδικών κυβερνήσεων είναι τεράστιες, διότι ουδέποτε αντιμετώπισαν σοβαρά το πρόβλημα λόγω αμερικανοδουλείας. Παρ’ όλα αυτά μέχρι το 1992 υπήρχαν ακόμη κάποιες «κόκκινες γραμμές», όπως αποτυπώθηκαν στην περίφημη απόφαση των πολιτικών αρχηγών του Απριλίου 1992. 

Από εκεί και πέρα ανέλαβε η φαμίλια Μητσοτάκη, αυτό το πολιτικό καρκίνωμα της χώρας, να «εξομαλύνει» τις διαφορές. Ας μη ξεχνάμε την συνέντευξη του τότε πρωθυπουργού Μητσοτάκη σε Γάλλο δημοσιογράφο την 9^η Μαρτίου 1993 στον οποίο δήλωσε ότι μια ονομασία του τύπου «Βόρεια Μακεδονία» θα ήταν μια καλή συμβιβαστική λύση! Την υλοποίησε 2,5 δεκαετίες αργότερα ο «χρήσιμος ηλίθιος» Τσίπρας. 

Πότε άρχισε η ένταξη σας στον «εθνικιστικό χώρο» υπό ποιες συνθήκες, και με ποια πρόσωπα ομάδες κινήσεις αλλά και κόμματα είχατε ή έχετε επαφή και συνεργασία;

Η ιδεολογική ένταξη μου στον χώρο ξεκίνησε από τα φοιτητικά μου χρόνια (μέσα δεκαετίας 1960) και συνεχίστηκε μέχρι σήμερα. Ήταν τότε μια εποχή συγκρούσεων και αποφάσισα ότι δεν έπρεπε να μείνω απλός θεατής ή ένας στείρος διανοούμενος των περισπούδαστων αναλύσεων και θεωριών του δωματίου. Συμμετείχα σε όλες τις κινήσεις και οργανώσεις της περιόδου εκείνης, αλλά η πρώτη επαφή μου με την πραγματική πολιτική υπήρξε η συμμετοχή μου στην «Εθνική Παράταξη» το 1977. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν αναμενόμενο να γνωριστώ με πάμπολλα πρόσωπα του «χώρου» με τα οποία συνεργάστηκα πολιτικά, εκδοτικά, συγγραφικά. Περάσαμε δύσκολες καταστάσεις κατά κανόνα, αλλά και καλές στιγμές όταν ολοκληρώναμε μια αποστολή, μια εκδήλωση, πετυχαίναμε έναν στόχο κ.λπ. Ειδικά αυτές οι τελευταίες θα μου μείνουν αξέχαστες και τις θυμάμαι πάντα με νοσταλγία.

Ποια η άποψη σας για τα παρακάτω πρόσωπα: α. Ίων Δραγούμης β. Περικλής Γιαννόπουλος γ. Ιωάννης Συκουτρής δ. Γεώργιος Γρίβας

Είναι προσωπικότητες στις οποίες θα μπορούσε να απονεμηθεί χωρίς δισταγμό ο τίτλος του «Εθνικιστή», ο οποίος θα πρέπει να απονέμεται μόνον μεταθανατίως και αφού εξεταστεί ολόκληρη η διαδρομή του συγκεκριμένου ατόμου και η συνολική προσφορά του στο Έθνος.

Μπορεί ο ριζοσπαστικός εθνικισμός να παίξει έναν καίριο ρόλο στην ροή των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων; Αν ναι πως μπορεί να επιτευχθεί αυτό;

Είναι προφανές ότι είναι αδύνατον να δοθεί σύντομη απάντηση στα ζητήματα αυτά. Απαιτούνται μεταξύ άλλων ανάλυση όρων, ιστορικές αναφορές, διευκρινίσεις και ξεκάθαρες τοποθετήσεις, προς αποφυγή παρερμηνειών και παρανοήσεων.

Ποια η άποψη σας για τον προσφάτως αποδημήσαντα Έλληνα Πομάκο και αγωνιστή Σεμπαϊδήν Καραχότζα; Ποιες οι διαχρονικές ευθύνες του κράτους για την κατάσταση στα Πομακοχώρια;

Ένας συνειδητός Έλληνας τον οποίο γνώριζα και προσωπικά, που έδινε τον σκληρό αγώνα εναντίον των πρακτόρων του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής εντελώς μόνος, μια και το επίσημο ελλαδικό κράτος τον αγνοούσε συστηματικά. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια «έφυγαν» πρόωρα πολλοί φίλοι και συναγωνιστές και ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω. Όσο για τις ευθύνες των ελλαδικών κυβερνήσεων μόνο με μια λέξη θα μπορούσαν να περιγραφούν: Εγκληματικές.

Τέλος ποιο το μήνυμα σας στους νεολαίους ριζοσπάστες συναγωνιστές που δεν πιστεύουν στα παραμύθια της αστικής ακροδεξιάς και πολεμάνε καθημερινά για ένα καλύτερο αύριο;

Τρία πράγματα: Μελέτη, μελέτη, μελέτη. Αυτό βέβαια ισχύει για όλους εκείνους που πιστεύουν σε μια ιδεολογία και επομένως εάν θέλουν πραγματικά να προσφέρουν στον αγώνα οφείλουν να είναι άριστα καταρτισμένοι και να εμβαθύνουν παράλληλα στον πολιτικό αγώνα. Πιστεύω ότι ο κόσμος κινείται πλέον προς τις δικές μας θέσεις και αυτό δεν πρόκειται να ανακοπεί. Απέναντι μας έχουμε ένα φαινομενικά παντοδύναμο Σύστημα, αλλά στην πραγματικότητα βρίσκεται υπό κατάρρευση διότι αντιπροσωπεύει ό,τι πιο σάπιο, πιο διεφθαρμένο, πιο εκφυλισμένο μπορεί κάποιος να διανοηθεί. Και όταν ψυχορραγεί γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνο. Ας μη το ξεχνάμε.

ΔΕΕ

Youth Block: πανό υποστήριξης στον ορθόδοξο δοκιμαζόμενο λαό της Ουκρανίας.

 

Το Βιετνάμ, η Ουκρανία και ο κωμικός της «εκλεκτής φυλής» - η επανάληψη μιας ιστορίας σε ένα τραγούδι.

 

γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας

Διαβάσαμε την Τρίτη 12.04.2022  στο editorial της ψηφιακής πολιτικής «καθώς πρέπει» καθημερινής εφημερίδας Political με τίτλο: «Προς τελική λύση το Ουκρανικό;».

«Ύστατες εκκλήσεις απευθύνει ο Ουκρανικός στρατός στη Μαριούπολη, καθώς, όπως ανακοίνωσε χθες, προετοιμάζεται για την τελική μάχη στη μαρτυρική πόλη. Η Μαριούπολη πολιορκείται από τον Ρωσικό στρατό για περισσότερο από 40 μέρες, ενώ για περισσότερο από έναν μήνα οι στρατιώτες πολεμούν χωρίς ανεφοδιασμό σε πυρομαχικά, καθώς και δίχως τροφή και νερό, όπως σημειώνεται στην ανακοίνωση που ανάρτησαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επισήμως οι επιτελείς της 36ης Ταξιαρχίας. 

Με τους μισούς υπερασπιστές της πόλης που ανήκουν στον Ουκρανικό στρατό να είναι ήδη τραυματίες, στην ανακοίνωση που ραγίζει καρδιές σημειώνεται ότι η τελική μάχη θα σημάνει τον θάνατο για πολλούς και την αιχμαλωσία για άλλους. Το κείμενο, που προμηνύει το μαρτυρικό τέλος της αντίστασης στη Μαριούπολη, συνοδεύεται και με ένα σπαρακτικό «αργοπεθαίνουμε» από τους Ουκρανούς στρατιώτες. 

Η δραματική έκκληση είναι παράλληλα και ένα δριμύ κατηγορώ στην κυβέρνηση του Ζελένσκι, καθώς η ανακοίνωση κάνει λόγο για «ανεκπλήρωτες υποσχέσεις». Όπως αναφέρει η Ταξιαρχία, «λάβαμε μόνο μία φορά 50 οβίδες, 20 νάρκες και αντιαρματικούς πυραύλους NLAW», ενώ με σαφείς υπαινιγμούς υπογραμμίζεται ότι «τίποτε άλλο δεν μας δόθηκε». 

Αφήνεται δηλαδή να εννοηθεί ότι οι Ουκρανοί στρατιώτες στη Μαριούπολη ... αφέθηκαν στην τύχη τους από την κυβέρνηση Ζελένσκι. Πίσω από αυτές τις τραγικές σειρές λέξεων πιθανότατα να κρύβεται όλη η ουσία του ρωσο-ουκρανικού πολέμου, ίσως ακόμη και η τελική έκβαση του. Και αυτή αφορά την de facto διχοτόμηση της Ουκρανίας - θυμηθείτε ότι παραμονές της εισβολής κυριαρχούσαν δύο σενάρια, αυτό της «φινλανδοποίησης» της Ουκρανίας και αυτό της διχοτόμησης της με διάφορες παραλλαγές, σε «ανατολική φιλορωσική» και «δυτική» με προοπτική ένταξής της κάποια στιγμή στην ΕΕ. 

Και αν η «απροθυμία» ή η μη δυνατότητα αποστολής ενισχύσεων ή πυρομαχικών στο ανατολικό μέτωπο από πλευράς Ζελένσκι υπαγορεύεται ως αναγκαστική επιλογή στη λογική «το μη χείρον βέλτιστον», προτιμώντας να διασφαλίσει την ανάκτηση τμημάτων της δυτικής χώρας και την εδραίωση της ασφάλειας του Κιέβου, γιατί και η στρατηγική Πούτιν να μην έχει την ίδια κατεύθυνση, μέσω επιθέσεων αντιπερισπασμού, προκειμένου να καταλήξει προς το τέλος της επιχείρησης στην Ανατολική Ουκρανία και στην επέκταση των «ανεξάρτητων λαϊκών δημοκρατιών» του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ προς το Νότο; 

Και περιμένουμε τις εξελίξεις για να διαπιστωθεί αν θα επαληθευτούν τα σενάρια.

Αυτό που δεν γράφει όμως είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους Ουκρανούς μαχητές που πολεμούν λυσσαλέα απέναντι σε υπέρτερες ρωσικές δυνάμεις είναι Εθνικιστές του Συντάγματος Azov που τόσο έχει λοιδορηθεί και συκοφαντηθεί από τους εγχώριους άκαπνους «αναλυτές» και αργόσχολους «κομματάρχες».

Η κοινή μοίρα των μαύρων στρατιωτών του Βιετνάμ και των Ουκρανών Εθνικιστών του Συντάγματος Azov.

Συζητώντας πάνω σε αυτό το θέμα πριν από λίγο καιρό με έναν παλαίμαχο και ανιδιοτελή εθνικιστή, τον Πέτρο Μ. ο οποίος προέβλεψε το μέλλον των μαχητών του Συντάγματος Azov και του ήρθε στο μυαλό ένα τραγούδι του Μάνου Λοΐζου, σε στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη, που πρωτοτραγούδησε η Μαρία Φαραντούρη και από τότε τραγουδιέται σε όλα τα φεστιβάλ της συστημικής ΚΝΕ, και είναι από την συλλογή τραγουδιών «τα νέγρικα». 

Πέρα από την τραγική πραγματικότητα στα πεδία των μαχών, ότι δηλαδή η Ουκρανία είναι το νέο Βιετνάμ του Ρωσικού στρατού μετά το Αφγανιστάν σε επίπεδο απωλειών, στις περισσότερες Αμερικάνικες ταινίες με θέμα τον πόλεμο στην νοτιανατολική Ασία εμφανίζονται οι μαύροι Αμερικανοί να πολεμούν ηρωικά και εξίσου φανατικά - στο όνομα του αντικομμουνισμού - με τους λευκούς απέναντι στους εθνοκομμουνιστές του Χο Τσι Μινχ. 

Όταν όμως γύρισαν πίσω στην πολυφυλετική πατρίδα και κοινωνική χαβούζα των ΗΠΑ, η πλουτοκρατική τάξη των αστών και στην πλειοψηφία τους λευκοί και φανατικοί προτεστάντες μέσα στην καταναλωτική νιρβάνα τους και τα τεράστια σπίτια και αυτοκίνητα που διέθεταν, τους κοίταζαν υποτιμητικά περίπου σαν σκλάβους που πρέπει να τους υπηρετούν, αυτούς τους μαύρους που είχαν πολεμήσει ηρωικά στο Βιετνάμ γι’ αυτούς. 

Η κοινή μοίρα και των λευκών και των μαύρων στρατιωτών που πολέμησαν για τα γεωπολιτικά σχέδια του Πενταγώνου και τις βιομηχανίες όπλων, ήταν η ακραία φτώχεια και η κοινωνική περιθωροποίηση, η υψηλή ανεργία και τα ψυχολογικά προβλήματα από τις μάχες και τους τραυματισμούς, οι μακροχρόνιες συνέπειες από την χρήση της ηρωίνης και φυσικά ο καρκίνος λόγω της χρήσης μυστικών όπλων που δοκιμάστηκαν με άκρως δημοκρατικό τρόπο σε Λάος, Καμπότζη και Βιετνάμ.

Αυτός είναι ο λόγος που γράφτηκε το τραγούδι «Στον πόλεμο ο Τζο» και διασκεύασε ο Εθνικιστής φίλος μου με τα επίκαιρα γεγονότα του πολέμου στην Ουκρανία και το αφιερώνω στους ντόπιους κομμουνιστοφάγους, οι οποίοι καταθέτουν στεφάνια στα μνημόσυνα του εμφυλίου στις περιοχές Μακρυγιάννη, Βίτσι, Φενεό, Μελιγαλά και αλλού, αλλά θαυμάζουν την ίδια στιγμή τον φιλελεύθερο «Κόκκινο Στρατό» της καπιταλιστικής Ρωσικής Ομοσπονδίας, και τον ίδιο τον πρώην Καγκεμπίτη Πούτιν και εργοδότη του πάμπλουτου Καντίροφ, που εισβάλει στην Ουκρανία έχοντας πάνω στα τανκς του κόκκινες σημαίες με το σφυροδρέπανο ενώ διαπράττουν σε πόλεις και χωριά τις ίδιες θηριωδίες όπως και στον τελευταίο μεγάλο πόλεμο.

«Στον πόλεμο ο Αντρέϊ».

Στον πόλεμο ο Αντρέϊ

περνάει καλά

αφού όλοι οι δυτικοί τον λεν παλληκαρά

του στέλνουν και καλάσνικοφ

του Αντρέϊ του φουκαρά.

Και αν ήταν στην AZOV

κανένας δεν ρωτά.

«Οι πόλεις σας μην πέσουνε»,

του λεν παλληκαρά

και εμείς θα σε φροντίσουμε

για όλα τα μετά.

Στην Μαριούπολη ο Αντρέϊ πολέμησε καλά

μερόνυχτα – οδοφράγματα

τον Πούτιν σταματά

και οι δυτικοί γι’ αυτόν μιλούν θαυμαστικά,

τον Ουκρανό τον ήρωα

τον λεν παλληκαρά,

του στέλνουν και βοήθεια

του Αντρέϊ του φουκαρά.

Μα ο πόλεμος τελείωσε

και πίσω ο Αντρέϊ γυρνά

στο Κίεβο, στο Κίεβο

να βρει την φαμελιά.

Μα αυτοί που τώρα κυβερνούν

τον κοίταξαν στραβά.

Και αφού όλα τελείωσαν

αλλάξαν τα βιολιά.

Τον Ουκρανό τον ήρωα

τον  λεν ναζισταρά.

Ότι ήταν στην AZOV

θυμήθηκαν ξανά.

Τον ήρωα της Μαριούπολης

τον παν για τα δεσμά.

«Δεν έχει πια βοήθεια»,

Του λεν του φουκαρά.

Και τώρα εκεί στο Κίεβο

που η Δύση κυβερνά,

τον Ουκρανό τον ήρωα

τον λεν αληταρά.

Τον στέλνουν και σε δίκη

τον Αντρέϊ τον φουκαρά.

Ποιος κράτησε τις πόλεις τους

κανένας δεν ρωτά

τον ήρωα της Μαριούπολης

τον λεν φασισταρά.

Και η Δύση όλη τον άφησε,

στην μοίρα του ξανά.

Σε ξέγραψαν και σε έθαψαν

Αντρέϊ μου φουκαρά.

Όπως έγραψε στις 12 Απριλίου 2022 η Αμερικάνικη ειδησεογραφική ιστοσελίδα Breitbart:

«Πριν από την τρέχουσα κλιμάκωση του πολέμου, οι μαχητές του Αζόφ είχαν οργανώσει πολλαπλές διαμαρτυρίες κατά του Ουκρανού προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι, εναντιωμένοι συγκεκριμένα στην ιδιαίτερη του ταυτότητα. Κατά τη διάρκεια εκδήλωσης του 2020 για τη σηματοδότηση  ενός έτους στην εξουσία για τον Ζελένσκι, οι διαδηλωτές άνοιξαν ένα πανό μπροστά από το γραφείο του προέδρου που έγραφε «Γιορτάζοντας την επέτειο της κατοχής και της ληστείας της Ουκρανίας από την περιούσια φυλή του Ντνίπρο του Βόβα Ζελένσκι». 

Να ένας καλός λόγος για να τους αδειάσει το Ουκρανικό καθεστώς.

Ο Μωρίς Μπαρρές και η εθνικιστική ηγεμονία των Ιδεών (του Ιάσωνος Δράγου)

 

Βιβλιοπαρουσίαση της Πανεπιστημιακής μελέτης του Παρασκευά Ματάλα «Κοσμοπολίτες Εθνικιστές: Ο Μωρίς Μπαρρές και οι ανά τον κόσμο ‘’μαθητές’’ του», Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης, Δεκέμβριος 2021  

Είναι από κάθε άποψη μια ευχάριστη έκπληξη, να γινόμαστε μάρτυρες ενός υψηλού ακαδημαϊκού επιπέδου εκδοτικών προσπαθειών στην Ελληνική γλώσσα γύρω από κορυφαίας ιστορικής σημασίας προσωπικότητες και ζητήματα του Ευρωπαϊκού αλλά και Παγκόσμιου Εθνικιστικού Ιδεώδους. Το πρόσφατο έργο του Παρασκευά Ματάλα «Κοσμοπολίτες Εθνικιστές: Ο Μωρίς Μπαρρές και οι ανά τον κόσμο ''μαθητές'' του», Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης, Δεκέμβριος 2021, αποτελεί φωτεινή εξαίρεση στο νεομαρξιστικό και νεοφιλελεύθερο εκδοτικό και ακαδημαϊκό κατεστημένο της χώρας μας όχι μόνο γιατί καταπιάνεται με την μορφή και την παγκόσμια επίδραση των ιδεών του Μωρίς Μπαρρές.

Αλλά κυρίως επειδή εστιάζει στον τρόπο που διαμορφώθηκε μια «κοινωνία σκέψης» σε μια σειρά από χώρες σε όλες τις ηπείρους από οπαδούς τους Μπαρρεσικού πνευματικού έργου, που έκαναν πράξη μια ορισμένη ηγεμονία ιδεών του Εθνικισμού ουσιαστική για την προετοιμασία και εμφάνιση των πολιτικών κινημάτων της Φασιστικής ιδεολογίας στην περίοδο του μεσοπολέμου. Η εργασία του νέου έλληνα ερευνητή από αυτή την σκοπιά έχει και μια διεθνή ακαδημαϊκή πρωτοτυπία αφού κατά την γνώμη μου φέρνει στο φως μια άγνωστη διάσταση για τον Έλληνα αναγνώστη σχετικά με την διαμόρφωση της Εθνικιστικής Ιδέας που αγγίζει το ρόλο των ελίτ και των διανοουμένων, αποδεικνύοντας πως ο Ευρωπαϊκός εθνικισμός είχε κάνει γεγονός όλα όσα ο «γκουρού» της Μαρξιστικής διανόησης Αντόνιο Γκράμσι πρότεινε περί ηγεμονίας τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες πριν.

Η εργασία του Παρασκευά Ματάλα δίνει ιδιαίτερο βάρος στην σχέση του Ίωνος Δραγούμη με αυτό το διευρυμένο υπερεθνικό δίκτυο των εθνικιστών διανοουμένων με τον ίδιο τον Μπαρρές αλλά υπογραμμίζεται επίσης και η επίδραση του Μπαρρές στο έργο του Νίκου Καζαντζάκη. Από την διάρθρωση των περιεχομένων του εξαιρετικού αυτού πνευματικού εγχειρήματος, τις πηγές έως και το φωτογραφικό υλικό που δημοσιεύεται, γίνεται αντιληπτό το εύρος του φαινομένου αυτού του παγκόσμιου πνευματικού δικτύου των εθνικιστών. Ξεπροβάλλουν κορυφαίες μορφές όπως ο Γκαμπριέλε Ντ´ Αννούντσιο, ο Κοραντίνι, ο Μωράς και άλλες σημαντικές προσωπικότητες της Λατινικής Αμερικής, της Ιβηρικής αλλά και της Μέσης Ανατολής.

Η απόπειρα αυτή παρά τις λογικές αδυναμίες για ένα φαινόμενο που ερευνητικά είναι «καταραμένο» και αποκλεισμένο από την ελληνική επιστημονική κοινότητα βάζει σοβαρές βάσεις εμβάθυνσης και συστηματικότερης ενασχόλησης πάνω στα ζητήματα της πρωτοφανούς Εθνικιστικής ηγεμονίας των Ιδεών που εξαπλώθηκε από τα τέλη του 19^ου αιώνα σε όλο τον κόσμο. Είναι περιττό να αναφερθεί πως οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται για αυτή την γιγαντιαία πνευματική εξέλιξη αξίζει να διαβάσει το έργο του έλληνα επιστήμονα. Το πιο ουσιαστικό όμως παραμένει να δοθεί χώρος στον προβληματισμό γύρω από το πως σήμερα μπορεί να διαρθρωθεί μια νέα Ευρωπαϊκή εθνικοεπαναστατική ηγεμονία στο πεδίο των Ιδεών, αξιοποιώντας όλα τα πνευματικά εργαλεία αλλά και τα μέσα της εποχής μας για μια καλλιέργεια πεποιθήσεων, αρχών και αξιών που να θωρακίζουν τις αυριανές ελίτ ενάντια και ανάμεσα στα ερείπια του σύγχρονου κόσμου.

Η σημασία της μόνιμης ύπαρξης μιας «κοινωνίας σκέψης» (ακριβέστερη και βαθύτερη περιγραφή από το αμερικανικό think tank όπως ανέφερε εύστοχα και ο Β.Α. σε πρόσφατη εκπομπή της «Ελεύθερης Τηλεόρασης» με καλεσμένο και τον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο) που παρατεταμένα να γεννά και να διαδίδει ιδέες, φιλοσοφικά – λογοτεχνικά – ιστορικά – επιστημονικά, είναι σήμερα πιο αναγκαία από ποτέ. Το πως υφάνθηκε αυτή η αόρατη κοινωνία μιας πρωτοπόρας πνευματικής αριστοκρατίας εξαιτίας του έργου του Μωρίς Μπαρρές είναι ένα διαχρονικό ερώτημα για την ουσία της ιδεολογικής αναμέτρησης και αυτό αναμφισβήτητα μας αφήνει σαν αποτύπωμα το έργο που παρουσιάζουμε εδώ.

Σκέψεις για την σύρραξη στην Ουκρανία & άρθρο του Παναγιώτη Ακροβολιστή για τις τακτικές μάχης

 Εισαγωγικό σημείωμα του Wolverine

Παρά τον οχετό και την λάσπη των εν Ελλάδι αντιφασιστών η αλήθεια φωτίζει σαν πυρσός μέσα στο σκότος της δημοκρατίας. Η προπαγάνδα των γραβατοφορεμένων σπιούνων συνεργατών της ασφάλειας που βρίσκουν στασίδι στα δεξιά, και των αργόσχολων λαμογιών προσώπων της αυτοδιοίκησης που ανεβάζουν τα δελτία τύπου της πρεσβείας, αυτοί που τολμούν να συκοφαντήσουν τους Ουκρανούς επειδή πήραν τα όπλα προς υπεράσπιση της πατρίδας τους θα πέσει στο κενό. 

Όσο περιμένουν στον προθάλαμο για ακρόαση από τα νέα τους αφεντικά, τόσο αρνούνται την ύπαρξη της  πολυκέφαλης λερναίας ύδρας της παγκοσμιοποίησης και σιωπούν εκκωφαντικά μπροστά στα εγκλήματα της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Ο γελοίος ισχυρισμός τους ότι ο ηγέτης του Κρεμλίνου εξόρισε τους ολιγάρχες, τους κάνει να ξεχνούν ότι τα σκυλάκια του φιλελευθέρου αχυρανθρώπου Γιέλτσιν αντικαταστάθηκαν με άλλα γνωστά και άγνωστα πρόσωπα που κινούν σήμερα την θεοσεβούμενη μαριονέτα. 

Alexander Abramov, Petr Aven, Vadic Moshkovic, Andrei Rappoport, Roman Abramovic, Victor Vekselberg, German Khan, Moshe Kantor, Yuri Milner, Mikhail Prokorov, God Nisanov, Boris Mints, Alexander Klyachin, Mikhail Fridman, Oleg Deripaska, Leonid Mikhelson, Arkady Rotenberg, Igor Rotenberg, Boris Rotenberg είναι μόνο μερικοί από τους ολιγάρχες που στέλνουν Λευκούς Ρώσους να σκοτωθούν στην Ουκρανία για τα κέρδη τους και πολυφυλετικά στρατεύματα της ανατολής για να σκοτώσουν αμάχους και να βιάσουν.

Λίγες ημέρες πριν αναφέρθηκαν ακόμη και συλλήψεις Ρώσων με εθνικοσοσιαλιστικά τατουάζ οι οποίοι έπεσαν θύματα ερευνών σε διάφορες πόλεις και προωθήθηκαν και αυτοί στην πρώτη γραμμή με τους Τσετσένους να τους επιτηρούν στα μετόπισθεν. Οι τακτικές της NKVD δεν άλλαξαν παρά την εικονική πτώση του καθεστώτος των «κόκκινων δολλαρίων» που έφταναν από το εξωτερικό για να παραληφθούν είτε από τους θαμώνες του Περισσού είτε από τους τους αρχιτέκτονες πασίγνωστου καλλιτεχνικού μεγάρου των Αθηνών. 

Νέοι υπηρέτες των φιλελεύθερων της Ανατολής που στο εξωτερικό βρίσκουν ανταπόκριση από τους αιώνιους τοκογλύφους όπως και οι ανάλογοι χρηματοδότες του ηθοποιού του Κιέβου που ήθελε να παραδώσει την χώρα αλλά άλλαξε γνώμη, είναι οι «εθνικόφρονες» αντιφασίστες που βρίσκουν τρόπο να σπείρουν ένα «ταλμουδικό» μίσος για τον Ουκρανικό λαό. Έναν λαό που παρά τις εσωτερικές διαφοροποιήσεις και τις διαφωνίες για το θρήσκευμα, αντιστάθηκε παλλαϊκά στην εισβολή των μισθοφόρων και των χρήσιμων ηλιθίων του Κρεμλίνου. 

Απέναντι στις ραδιουργίες των συμβούλων του Κρεμλίνου που κατά 75% είναι πρώην κατάσκοποι της KGB, οι Ουκρανοί αρνήθηκαν να υποταχθούν σε αυτούς που βομβάρδισαν ολόκληρη την χώρα για να «απελευθερώσουν» τάχα τις ανατολικές επαρχίες όπου κουμάντο κάνει σήμερα η παλαιά κομματική νομεκλατούρα. Θα κρατήσουμε για πάντα στο μυαλό μας τα γραπτά και τις ομιλίες των κρετίνων της ελληνικής ακροδεξιάς και της ακροαριστεράς που κάνουν λόγο για τα «ναζιστάκια της Azov» όταν δεν ευλογούν τους φιλοισραηλινούς δεξιούς ή δεν διαφημίζουν σε εκπομπές γνωστούς συγγραφείς και κολλητούς υπουργών του Μητσοτάκη. 

Οι δηλώσεις του Κασιδιάρη κατά των Ουκρανών εθνικιστών ήταν κάτι το αναμενόμενο από τα απομεινάρια της γνωστής «κομματικής μαφίας» που τόσα χρόνια διέλυσε τον ελληνικό εθνικισμό και προκάλεσε εκτεταμένη σήψη στον ελληνικό εθνικοσοσιαλισμό. Όμως αποτελεί έκπληξη ότι άνθρωποι που μέχρι χτες διερρήγνυαν τα ιμάτια τους για την Ευρώπη και έλεγαν No More Brother Wars, σήμερα χαίρονται με την επαναφορά των Σοβιετικών συμβόλων στις επιλαρχίες των αρμάτων μάχης των εισβολέων ή αναπαράγουν την καθεστωτική προπαγάνδα για «νεοναζί» Ουκρανούς, την στιγμή που μόνο το 20% δηλώνουν Εθνικοσοσιαλιστές ή Φασίστες από όσους δρουν στις ειδικές μονάδες κρούσης. 

Εδώ και ενάμιση μήνα στα έγκατα της γης και στα καταφύγια του εργοστασίου μεταλλουργίας Azovstal της Μαριούπολης (Mеталургійний Kомбінат Азовсталь) υψώνεται και πάλι το πολεμικό πνεύμα των Κοζάκων. Μερικές εκατοντάδες Ουκρανών εθελοντών διαφόρων ειδικών μονάδων πολεμούν λυσσαλέα τους 15.000 εισβολείς στην ευρύτερη περιοχή χωρίς να παραδίνονται. Θυμίζουν σε όλους τις ηρωικές εξόδους άλλων εποχών και τις πολεμικές ιαχές των Γάλλων εθελοντών του Βερολίνου που έπεσαν τελευταίοι στην τελευταία μεγάλη μάχη δίπλα στους Βουδιστές μοναχούς. Οι Ρώσοι σκέφτονται να πλημμυρίσουν τα υπόγεια με θαλασσινό νερό αφού οι βομβαρδισμοί όχι μόνο αδυνατούν να τους εξουδετερώσουν αλλά υφίστανται και απώλειες από τις καταδρομικές επιχειρήσεις. Ρίχνουν και χημικά για να δώσουν ένα τέλος στην ηρωική αντίσταση πολεμιστών που είναι από ατσάλι ίδιο με αυτό των όπλων του Perun. 

Ότι και να γίνει στο τέλος ότι και να πουν οι σάπιοι κονδυλοφόροι της αστικής δημοκρατίας, η θυσία της Μαριούπολης των υπερασπιστών της μαύρης γης που οι ηλιόσποροι της σήμερα φυτρώνουν δίπλα στα κουφάρια αυτών που σκότωσαν χιλιάδες παιδιά, θα μείνει ως σύμβολο θυσίας και αξιοπρέπειας. Αυτοί οι παλιάτσοι που η μόνη σχέση που είχαν με την Ουκρανία ήταν η τακτική τους να ενισχύουν το κύκλωμα δουλεμπόρων εις βάρος λευκών γυναικών, ας αναλογιστούν τι θα αποκριθούν όταν η Νέμεση τους συναντήσει και τους ρωτήσει γιατί τόσο καιρό σπίλωναν την ψυχή ενός έθνους που αρνείται να υποταχθεί στις ορδές των «ομόδοξων» βαρβάρων.

Άρθρο του Παναγιώτη Ακροβολιστή για τις τακτικές μάχης

Η Μαριούπολη το προπύργιο του αγώνα: μια πόλη φάντασμα που οι Ρώσοι εισβολείς την ισοπέδωσαν! Αλλά η αντίσταση  τους άλλαξε όλα τα σχέδια! Μπορεί το Σύνταγμα του Azov να είναι ολιγάριθμο μπροστά στις ορδές των Ρωσικών δυνάμεων και μέσων αλλά σαν σύγχρονοι Σπαρτιάτες μάχονται ενάντια σε φάλαγγες. Αυτό δείχνει την άρτια στρατιωτική εκπαίδευση που έχουν και το εθνικό φρόνημα που τους διακατέχει για την απελευθέρωση της πατρίδας. 

Έχει άρτια εκπαιδευμένους ελεύθερους σκοπευτές με ιδιαίτερη δράση σε αστικό περιβάλλον και κρατούν τα κομβικά σημεία άμυνας ως πολλαπλασιαστής ισχύος της ομάδας τους . Οι ελεύθεροι σκοπευτές έχουν γίνει ο φόβος και ο τρόμος των επίλεκτων μονάδων και των αερομεταφερόμενων δυνάμεων, μισθοφόρων της Wagner Group, Τσετσένους κ.α. του Ρωσικού στρατού. 

Όπως κάποιες άλλες σπουδαίες ειδικότητες είναι οι πολυβολητές και τα αντιαρματικά όπλα που έχουν λάβει θέσεις μάχης σε οδικές αρτηρίες, οδικούς κόμβους, και στροφές δρόμων τα οποία μαζί με τα οδοφράγματα και τα αντιαρματικά εμπόδια δημιουργούν μια φονική χοάνη που οποίος μπαίνει μέσα της δεν έχει επιστροφή! 

Διαθέτουν οι Ουκρανικές δυνάμεις στο σύνολο τους τα ακόλουθα βαρέα όπλα:

Άρματα μάχης (T-64 BV, T-64 B1V, T-64 BM "Bulat", T-72 AB, T-72 B1, T-72 AMT, T-80 BV, T-84U "Oplot", BM "Oplot "»)

BTR, BRDM (BTR-4E, BTR-3E1, BTR-3E1D, BTR-3DA, BTR-60PB, BTR-70, BTR-70DI, BTR-80, BTR-D, BRM-1K, BRDM-2, MT- LB, Saxon AT-105, Dozor-B, Otaman)

BMP, BMD (BMP-1, BMP-1P, BMP-1U "Squall", BMP-1AK, BMP-2, BMP-3, BMD-1, BMD-2);

Τεθωρακισμένα οχήματα (BBM "Kozak-2", SBA "Innovator", SBA "Warta").

Επίσης, στο οπλοστάσιο του Συντάγματος βρίσκεται πυροβολικό, ειδικότερα, πυροβόλα, όλμοι, αυτοπροωθούμενα πυροβόλα, εκτοξευτές βομβίδων, τακτικά πυραυλικά συστήματα. Όπλα ελεύθερων σκοπευτών Barrett M107A1. Snipex Alligator. IST-14.5. SVD.

Στις ίδιες αποστάσεις, το τυφέκιο μπορεί να τρυπήσει με κατάλληλα πυρομαχικά, και τα πλευρά του τεθωρακισμένου μεταφορέα προσωπικού  (όχι όμως τον πύργο ή το μπροστινό μέρος, καθώς δεν τίθεται θέμα διάτρησης της θωράκισης των αρμάτων μάχης σε αυτή την απόσταση).

Επίσης, μεταξύ των στόχων εναντίον των οποίων μπορούν να χρησιμοποιηθούν οι "Alligators": συμβατικός εξοπλισμός και άρματα μάχης, κεραίες και συστήματα αεράμυνας, σταθμοί ραντάρ, ηλεκτρονικός πόλεμος (EW), εκτοξευτές κατευθυνόμενων πυραύλων, αποθήκες και σημεία τρωτά του εχθρού. 

Πολυβόλα KT-7.62. KPVT. DSΗK. Snipex Laska K2.

Αν δεν υπήρχαν οι ανηλεείς βομβαρδισμοί και τα Ρωσικά στρατεύματα ήταν πεζοπόρα τμήματα θα είχανε απώλειες οι οποίες δεν έχουν ξανά σημειωθεί στην στρατιωτική ιστορία. Δεν κουράζονται οι εθελοντές να ανατινάζουν εχθρικά άρματα, να καταστρέφουν το εχθρικό πεζικό,  και τις επίλεκτες μονάδες. 

«Ο εχθρός προσπαθεί συνεχώς να φέρει νέες εφεδρείες στη μάχη, αλλά συνεχώς χτυπιέται στα δόντια από τις μονάδες μας, παραδίδεται μαζικά, δεν θέλει να προχωρήσει. Κρυώνουν, πεινούν, και δεν έχουν καμία απολύτως επιθυμία να πολεμήσουν», είπε ένας κορυφαίος διοικητής. «Προσπαθούμε να ελέγξουμε πλήρως την κατάσταση και να κρατήσουμε τα πάντα υπό έλεγχο. Και κάθε μέρα στέλνουμε στην κόλαση όλο και περισσότερους εισβολείς που προσπαθούν να αρπάξουν το σπίτι μας, τον δρόμο, τις γυναίκες μας. Τους κλωτσάμε πίσω. Και η Μαριούπολη θα είναι Ουκρανική».

O Παναγιώτης Ακροβολιστής είναι πρώην στρατιωτικός, ιστορικός αναλυτής και ερευνητής με πολύχρονη συμμετοχή και συμβολή στην εφεδρεία. Υπήρξε προσωπικός φίλος του Στρατηγού Νικολάου Ντερτιλή. Συμμετέχει εδώ και χρόνια στις τάξεις της «Εθνικής Αυτονομίας» και υπερασπίζεται τις θέσεις της «Τρίτης Θέσης».

Ηράκλειτος και Ιράν (μετάφραση: επιθεώρηση ΛΥΚΑΥΓΕΣ)

 Ηράκλειτος και Ιράν

του Jacques Duchesne-Guillemin*

πηγή: History of Religions, Vol. 3, No. 1 (Summer, 1963)

μετάφραση: επιθεώρηση ΛΥΚΑΥΓΕΣ

Εξώφυλλο του περιοδικού της Πολωνικής Τρίτης Θέσης Szturm!

* Ο Jacques Duchesne-Guillemin, Βέλγος Φιλόλογος,  Αρχαιολόγος και Γλωσσολόγος, υπήρξε ένας απο τους κορυφαίους Ιρανολόγους παγκοσμίως αφιερώνοντας όλη του την ζωή στην μελέτη των Ιρανικών Θρησκευτικών και Γλωσσικών απαρχών, την σημασία τους για την ανάπτυξη όλου του Ινδοευρωπαϊκού Πολιτισμού και την ειδική σχέση τους με την Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία. Η επιστημονική του εργασία στα παραπάνω πεδία θεωρείται ακόμα και σήμερα αξεπέραστη ή τουλάχιστον κομβική για την συγκριτική ανάλυση των Πολιτισμών της Ινδοευρωπαϊκής Παράδοσης.

Το άρθρο που μεταφράσαμε και παρουσιάζουμε εδώ με τον τίτλο “Ηράκλειτος και Ιράν” αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την ανανέωση της έρευνας των πνευματικών σχέσεων της Αρχαίας Ελλάδος και της Περσίας και δημιούργησε έντονο επιστημονικό διάλογο διεθνώς σχετικά με την ιδιαίτερη επιρροή της Περσικής σκέψεως στον μεγάλο Έλληνα φιλόσοφο Ηράκλειτο. Αυτή η έρευνα ξεκίνησε από την Γερμανική Ρομαντική σχολή με πρωταγωνιστές τους Σλαίερμαχερ και Κρούτσερ.

Η εκ νέου ανακάλυψη της Avesta κάνει τις πηγές της Ιρανικής θρησκείας προσιτές σε εμάς, ώστε να μπορούμε πραγματικά να πούμε «Έτσι μίλησε Ζαρατούστρα», να καταφέρουμε να επιστρέψουμε, με νέο ενδιαφέρον, σε μια αρχαία ιδέα: αυτή της ανατολίτικης, και ιδιαίτερα ιρανικής, προέλευσης της Ελληνικής φιλοσοφίας. Είναι μια ιδέα που η Αρχαιότητα είχε προικίσει με θρυλική αύρα, είτε δηλώνοντας ότι ο Πυθαγόρας ήταν του Ζωροάστρη μαθητής στη Βαβυλώνα (μια πόλη στην οποία, πιθανώς, κανένας από τους δύο δεν ήταν ποτέ) ή γράφοντας, όπως ο Κλήμης ο Αλεξανδρινός, πως ο Ηράκλειτος ήταν βασισμένος στην «βαρβαρική φιλοσοφία», μια έκφραση με την οποία, εν όψει της εγγύτητας της Εφέσου με την Περσική Αυτοκρατορία, πρέπει να εννοούσε πρωτίστως τα Ιρανικά δόγματα. Το ζήτημα, που μελετήθηκε σοβαρά από τους σύγχρονους, συχνά επιλύθηκε με αρνητικό πρόσημο από μεγάλους ιστορικούς της ελληνικής φιλοσοφίας: αλλά φαίνεται, παρ’ όλα αυτά, επανειλημμένα να εγείρεται σαν Φοίνικας από τις στάχτες του, σαν ο πειρασμός να συγκρίνουμε τις δύο παραδόσεις και να ανακαλύψουμε τον δεσμό αλληλεξάρτησης μεταξύ τους να γίνεται περιοδικά ακαταμάχητος. 

Το πρόβλημα έχει αναβιώσει πρόσφατα σε μια πολύ προσωπική προσέγγιση από τον Clemence Ramnoux. Αυτός ο φιλόσοφος, συγγραφέας ενός ογκώδους έργου που ο ίδιος ο τίτλος του προμηνύει την πρωτοτυπία του-Heraclite ou l’homme entre les choses et les mots (1959)-ομολογεί σε αυτό το βιβλίο ότι είχε χωρέσει ένα κεφάλαιο, που είχε αρχικά σχεδιαστεί, για τη σχέση μεταξύ του Ηρακλείτου και του Ιράν, γιατί δημιουργούσε πάρα πολλές δυσκολίες. Αργότερα μπόρεσε, με λιγότερους ενδοιασμούς, να δημοσιεύσει το κεφάλαιο ως άρθρο σε περιοδικό. Το άρθρο, που εμφανίστηκε το 1959 στο Το Revue de la Mediterranee (εκδόθηκε στο Αλγέρι), είναι το “Un Ipisode de la rencontre est-ouest, Zoroastre et Heraclite.” Πρέπει να παραδεχτούμε εξαρχής ότι για να γίνει ένας παραλληλισμός μεταξύ Ηράκλειτοy και ο Ζωροάστρη θα απαιτούταν ίσως μια πιο εμπεριστατωμένη γνώση και των δύο ,από την άλλη,το να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε την προσωπικότητα του ενός σε σχέση με εκείνη του άλλου ίσως να διεκδικεί μια ερμηνεία obscurum per obscurius.

Προφανώς θα ήταν αλαζονικό εδώ να προσποιηθούμε ότι σχεδιάζουμε μια αυθεντική και καλά καθορισμένη σκιαγράφηση στα πορτρέτα του σκοτεινού φιλοσόφου της Εφέσου και του προφήτη του Ιράν, ώστε να δείξουμε την επιρροή που ασκήθηκε από τον Ζωροάστρη στον Ηράκλειτο. Ωστόσο, θεωρώ, εν όψει των αποτελεσμάτων που επιτεύχθηκαν τα τελευταία χρόνια στη μελέτη του Ηρακλείτου και σε αυτή της Ιρανικής θρησκείας, πως θα μπορούσε να υπάρχει συγκεκριμένο ενδιαφέρον για την αντιμετώπισή αυτών των δύο γραμμών έρευνας. Αναφορικά με τον Ηράκλειτο, είναι απαραίτητο να τεθεί μια προκαταρκτική ερώτηση-αν μπορεί κανείς να βασιστεί στα σωζόμενα θραύσματα του έργο του ή πάνω στις μαρτυρίες και τις παραφράσεις που οι αρχαίοι μας έχουν αφήσει. Με την πρώτη ματιά θα πίστευε κανείς ότι ήταν απολύτως απαραίτητο να δοθεί προτίμηση στα θραύσματα, αφού οι μαρτυρίες μπορεί να υπάρχουν υπόνοιες ότι αντικατοπτρίζουν τις προσωπικές απόψεις των συγγραφέων τους, που συνιστά τη ζημία της αλήθειας. 

Αλλά το ερώτημα δεν είναι τόσο απλό. Γιατί τα θραύσματα διατηρήθηκαν επίσης από συγγραφείς που είχαν συχνά δικές τους ιδέες, το δικό τους σύστημα, και δεν είναι πάντα εύκολο να διακρίνει κανείς αν αυτό που αναφέρουν, είναι μεταξύ κυριολεκτικής, αυθεντικής παραπομπής ή λίγο πολύ ερμηνευτική παράφραση. Είναι απαραίτητο, προκειμένου να εκτιμηθεί η εγκυρότητα των αποσπασμάτων, για να γνωρίζουμε τις απόψεις που επικράτησαν αργότερα σχετικά με τα ποικίλα ερωτήματα που χειρίστηκε ο Ηράκλειτος ,αυτό φαίνεται ξεκάθαρα, πιστεύω, στην περίπτωση του Λόγου. Καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε εμείς οι ίδιοι τι είχαν καταλάβει οι Στωικοί και μετά οι Χριστιανοί ως Λόγο, αν θέλουμε να αποφύγουμε να αποδώσουμε αδικαιολόγητα στον Ηράκλειτο κάποιες αντιλήψεις που εμφανίστηκε μόνο αργότερα. Είναι επίσης απαραίτητο, φυσικά, να λάβουμε παρόμοια προφύλαξη όταν μελετούμε την έννοια του Πυρός, όπως θα προχωρήσω τώρα να κάνω ...

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...