Kultura Europa
Το πολιτιστικό όραμα της Σιωνιστικής ιδεολογίας που βασίζεται στη Γένεση και τον Ισραηλινό ιμπεριαλισμό, είναι βαθιά αντιευρωπαϊκό.
Αυτός είναι ένας υλιστικός φονταμενταλισμός της Παλαιάς Διαθήκης, βουτηγμένος στον βιολογικό ρατσισμό.
Είναι μια εγγενώς ιμπεριαλιστική
ιδεολογία που οδηγεί σε εσχατολογικά αποτελέσματα τελουρικής φύσης και επομένως
επικίνδυνα τόσο σε πολιτικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο.
Συντακτική ομάδα Kultura Europa
24 Σεπτεμβρίου 1993: «ο Ίαν Στιούαρτ φεύγει από την ζωή» (https://www.anaktisi-mag.gr/)
Ήταν 23 Σεπτεμβρίου μία ημέρα που αποδείχτηκε τραγική για τον κόσμο της εθνικιστικής μουσικής. Το αυτοκίνητο που επέβαινε ο Ίαν Στιούαρτ, τραγουδιστής του συγκροτήματος Skrewdriver είχε, κατά πολλούς, ένα περίεργο ατύχημα.
Έσκασε ένα λάστιχό και λόγω της απώλειας του ελέγχου ο οδηγός έσπασε το χέρι του, ο υπεύθυνος της περιφρούρησης του συγκροτήματος τραυματίστηκε ελαφρά, ο αδελφός του βαριά και ο τέταρτος της παρέας, σκοτώθηκε ακαριαία.
Ο Ίαν Στιούαρτ ήταν σε κώμα από το οποίο δεν ανένηψε ποτέ, πέθανε το επόμενο πρωί στις 11:00 ήταν Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου.
Η είδηση του θανάτου του διαδόθηκε αστραπιαία γιατί ο Ian ήταν ο ηγέτης του νεανικού μουσικού εθνικιστικού κινήματος. της Μεγάλης Βρετανίας.
Ας δούμε πως ανέφερε το θλιβερό γεγονός, εθνικιστικό μουσικό περιοδικό της εποχής εκείνης.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...
.png)
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Λόγχη»: Otto και Gregor Strasser - Στα αριστερά του Χίτλερ
.png)
του Αριστείδη Σίδερη
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός δεν ονειρεύεται αποικίες
αλλά την ενίσχυση της Πατρώας Γης αφού άλλωστε η «χωματοφαγία» αδυνατίζει το
κέντρο
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός βλέπει τον κόσμο ως έναν
μπαξέ με διαφορετικά λουλούδια που όλα πρέπει να ανθίσουν αφού ο Ήλιος δεν
κάνει διακρίσεις
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός πέρα από τα τύμπανα των παρελάσεων
και τις άναρθρες κραυγές του πλήθους αφουγκράζεται τον αντίλαλο από τα σφυριά της εργατιάς
που καλούν στον αγώνα για το μεροκάματο
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός γελάει ειρωνικά μπροστά στις
ιστορικές αναλύσεις των «ορθοδόξων» και των «καθαρολόγων» που χρησιμοποιούν την
Ιδέα ως μάσκα προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός θεωρεί εχθρό θανάσιμο την
αστυνομία τον στρατό την εφορία την εκκλησιαστική εξουσία αφού δεν πιστεύει σε
καμιά «εθνική ενότητα» που είναι το ψωμοτύρι του συστήματος από την εποχή του
Κωλέττη και του Μαυροκορδάτου
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός νοιάζεται για την
καθημερινή λαϊκή πάλη τα συμφέροντα του λαού και όχι της πλουτοκρατίας που χρηματοδοτεί
τα κόμματα της ακροδεξιάς προς όφελος του Διεθνούς Σιωνισμού
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός είναι αυτός που
πολεμήθηκε από την μπουρζουαζία και τα τσιράκια της αφού τόλμησε να πει
αλήθειες να απορρίψει τα ψέματα και να επαναφέρει τον επαναστατικό λόγο σε έναν
«χώρο» προδομένο και διασπασμένο
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός απορρίπτει τον φετιχισμό και
την στείρα προσωπολατρία αφού η Ιδέα είναι ιερή και τα πρόσωπα που την
υπηρετούν απλά τα μέσα
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός ανιχνεύει τους πολιτικούς
μας αντιπάλους κατατάσσοντας τους σύμφωνα με τον βαθμό επικινδυνότητας χωρίς όμως
να ξεχνά ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η αστική δημοκρατία που γεννήθηκε στις
στάχτες της Κύπρου
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός δεν νιώθει την ανάγκη να «σώσει»
τον κόσμο αφού ο σύγχρονος κόσμος είναι η μεγαλύτερη τιμωρία
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός θεωρεί τον Θεό νεκρό και
ξαναβάζει στο βάθρο της πίστης την φύση και την εσωτερική μας δύναμη να
φιλοσοφούμε με το σφυρί
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός δεν θέλει να μόνο τα
Λάβαρα Ψηλά αλλά και τον Ερωτισμό αφού χωρίς αυτόν τα πάντα καταλήγουν άχρωμα
και ανούσια
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός απορρίπτει τις θεωρίες
συνωμοσίας το παραλήρημα των «παραγόντων» την λογοδιάρροια των πολιτικάντηδων
και δίνει τον λόγο στην νεολαία που είναι ο μόνος κριτής και δικαστής
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός ονειρεύεται την στιγμή
που θα περάσει από εθνικό λαϊκό δικαστήριο τους μειοδότες και νάρκισσους του «χώρου»
που ποδηγετούνται από την δεξιά και τους κομματικούς σωλήνες του παρακράτους
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός προδόθηκε μια νύχτα του
Ιούνη του 1934 προκαλώντας ανακοπή στην επανάσταση αλλά επέζησε στις καρδιές αυτών
που δεν ξεχνούν ότι το χρώμα του Σοσιαλισμού είναι Κόκκινο!
Για όλους αυτούς τους λόγους και περισσότερους
οφείλουμε μια νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών από την ανάποδη στην αστική τάξη
την ακροδεξιά και την σάπια κρατική αρχή που μαστιγώνει τις ζωές και τις συνειδήσεις
Celine εναντίον Sartre (μετάφραση: Φραγκίσκος Τεντάλ)
Παλαιότερος σύνδεσμος: Ο Ιούλιος Έβολα για τον Σάρτρ
Λουί-Φερντινάν Σελίν
ΣΤΟΝ ΔΙΑΤΑΡΑΓΜΕΝΟ (1948)
Μετάφραση: Φραγκίσκος Τεντάλ
Δεν διαβάζω πολύ, δεν έχω τον χρόνο. Τόσα χρόνια χαμένα ήδη σε τόση ανοησία και φυλακή! Άλλοι άνθρωποι με πιέζουν, με εγκαλούν, με πρήζουν. Πρέπει οπωσδήποτε, καταπώς φαίνεται, να διαβάσω κάποιου είδους άρθρο, το «Πορτραίτο ενός Αντισημίτη», του Ζαν-Μπατίστ Σαρτρ (Temps Modernes, Δεκέμβριος 1945). Διατρέχω αυτήν τη μακροσκελή εργασία, της ρίχνω μια ματιά, δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή, δεν είναι απολύτως τίποτα, ένα παστίς…κάποιου είδους «à la manière de»…
Αυτός ο μικρούλης Ζ.-Μπ.Σ. έχει διαβάσει τον Ασυλλόγιστο, τον Άνθρωπο που αγαπούσε τις τουλίπες, κτλ… Έχει πάρει το κολάι, εγκλωβίστηκε εκεί μέσα και του είναι αδύνατο να δραπετεύσει… Ακόμα σχολιαρόπαιδο, αυτός ο Ζ.-Μπ.Σ.! Ακόμα με τα παστίς του, με τα «à la manière de»του… Με τον τρόπο του Σελίν, επίσης… και πολλών άλλων… «Πόρνες»,κ.λπ… «Ανταλλακτικά Κεφάλια»… «Μάγια»… Τίποτα σοβαρό, φυσικά. Σέρνονται πίσω από τον κώλο μου, όλοι αυτοί οι μιμητές…Τι μπορώ να κάνω γι’ αυτό; Ασφυκτικοί, μισητοί, κακοφτιαγμένοι, προδότες, μισοί βδέλλες, μισοί σκουλήκια-ταινίες, δε μου κάνουν κάποια τιμή, δε μιλάω ποτέ για εκείνους, αυτό είν’ όλο.
Παιδάκια των σκιών. Ευπρέπεια! Ω, δεν εύχομαι το κακό του μικρούλη Ζ.-Μπ.Σ.! Η μοίρα του εκεί που βρίσκεται είναι ήδη βάρβαρη. Αφού πρόκειται για σχολική εργασία, θα του έβαζα ευχαρίστως ένα εφτά στα είκοσι και η κουβέντα θα τελείωνε εδώ… Αλλά στη σελίδα 462 αυτό το μικρό σκατό με ξαφνιάζει! Α! Το καταραμένο σάπιο κωλοτρυπίδι! Τι τόλμησε να γράψει; «Αν ο Σελίν υποστήριξε τις σοσιαλιστικές θέσεις των Ναζί ήταν επειδή χρηματίστηκε.» Κατά λέξη! Ναι! Αυτό λοιπόν έγραψε αυτό το μικρό σκαθάρι όσο εγώ ήμουν στη φυλακή και κινδύνευα να με κρεμάσουν. Ανάθεμά σε, σκατοκέφαλο μικρό μπαστάρδι, ξεπετάγεσαι απ’ τα κωλομέρια μου για να με βρωμίσεις απ’ έξω! Χέσμα του Κάιν. Τι ακριβώς θέλεις;
Να με δολοφονήσουν! Είναι προφανές! Να! Άσε με να σε συνθλίψω! Ναι!... Κοιτάζω τη φωτογραφία σου, τα μεγάλα μάτια εντόμου… το αγκίστρι… τη γλιτσιασμένη βεντούζα… είν’ ένα σκουλήκι! Τι άλλο θα κατεβάσει η κούτρα του, αυτού του τέρατος, για να με δολοφονήσουν! Μόλις βγήκε από τα σκατά μου και με καταδικάζει! Το καλύτερο είναι πως στην σελίδα 451 έχει το θράσος να μας προειδοποιεί: «Ένας άνθρωπος που το βρίσκει φυσικό να καταγγέλλει τους ανθρώπους δεν μπορεί να έχει τη δική μας αντίληψη περί τιμής, ακόμη κι εκείνους για τους οποίους παρουσιάζεται ως ευεργέτης, δεν τους βλέπει με τα δικά μας μάτια, η γενναιοδωρία του, η ευγένεια του, δεν μοιάζουν με τη δική μας ευγένεια, τη δική μας γενναιοδωρία, δεν μπορεί να εντοπίσει το πάθος.»
Μες στην κωλοτρυπίδα μου, όπου και βρίσκεται, είναι αδύνατο να ζητήσουμε από τον Ζ.-Μπ. Σ. να δει καθαρά ή να εκφραστεί με σαφήνεια, ωστόσο, ο Ζ.-Μπ. Σ. φαίνεται πως έχει προβλέψει τη μοναξιά και τη σκοτεινότητα του πρωκτού μου... ΟΖ.-Μπ. Σ. προφανώς μιλάει για τον εαυτό του όταν γράφει στη σελίδα 451: «Αυτός ο άνθρωπος φοβάται κάθε είδους μοναξιά, τόσο εκείνη της ιδιοφυΐας όσο και εκείνη του δολοφόνου». Ας καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό που λέει... Με βάση τις εβδομαδιαίες εφημερίδες, ο Ζ.-Μπ. Σ. βλέπει πλέον τον εαυτό του αποκλειστικά ως ιδιοφυΐα. Σε ό,τι με αφορά, και με βάση τα δικά του κείμενα, είμαι αναγκασμένος να βλέπω τον Ζ.-Μπ. Σ. αποκλειστικά ως δολοφόνο, και ακόμα περισσότερο, ως αιμοσταγή ρουφιάνο, καταραμένο, αποτρόπαιο, πληροφοριοδότη μπελά, γάιδαρο που γυαλίζει το μάτι του.
Τώρα εκτρέπομαι! Δεν κάνει για την ηλικία ή την κατάστασή μου!... Θα έκλεινα εδώ... αηδιασμένος, αυτό είναι όλο... Το ξανασκέφτομαι... Δολοφόνος και ιδιοφυής; Το έχουμε ξαναδεί αυτό… Εξάλλου… Ίσως αυτό να συμβαίνει και με τον Σαρτρ; Δολοφόνος είναι, θα μπορούσε, οπωσδήποτε θα ήθελε να είναι, αλλά ιδιοφυής; Ιδιοφυές κουραδάκι στην κωλοτρυπίδα μου; Χμμ… Αυτό μένει να το δούμε… Ναι, σίγουρα, αυτό θα μπορούσε ν’ ανθίσει… να γίνει γνωστό… αλλά ο Ζ.-Μπ. Σ.; Τα εμβρυακά του μάτια; Οι κακοί μικροπρεπείς ώμοι του; Αυτή η μεγάλη κοιλίτσα... Ταινία, σίγουρα, ταινία στο έντερο, ξέρετε… και φιλόσοφος!... πολλά μαζεύονται... Έπαιξε λίγο εδώ κι εκεί… στο Θέατρο, στην Πόλη, με τη φρίκη της εποχής, με τον πόλεμο, τα βασανιστήρια, τα σίδερα, τη φωτιά.
Αλλά οι καιροί αλλάζουν, και να ’τον που μεγαλώνει, διογκώνεται τρομερά, ο Ζ.-Μπ. Σ.! Δεν μπορεί να ελέγξει πλέον τον εαυτό του... δεν γνωρίζει πια τον εαυτό του... από έμβρυο που είναι τείνει να γίνει πλάσμα… ο κύκλος… βαρέθηκε τα παιχνίδια, την εξαπάτηση… τρέχει πίσω από τις δοκιμασίες, τις πραγματικές δοκιμασίες... τη φυλακή, την εξιλέωση, το ραβδί, και το ραβδί το μεγαλύτερο απ’ όλα τα άλλα: το Παλούκι... Ο Ζ.-Μπ. Σ. γίνεται πεπρωμένο... οι Ερινύες! τέρμα οι μπαγκατέλες... Θέλει να γίνει ένα πραγματικό τέρας! Τώρα φωνάζει στον ντε Γκωλ!
Τι τρόπος! Θέλει να πράξει το ανεπανόρθωτο! Επιμένει! Οι μάγισσες θα τον τρελάνουν, ήρθε να τις πειράξει, δεν θα τον αφήσουν να ξεφύγει... Σκουληκαντέρα, κάλπικος γυρίνος, θα φας τον Μανδραγόρα! Θα προαχθείς σε σούκκουβους! Η αρρώστια του να είσαι καταραμένος εξελίσσεται στον Σαρτρ...Παλιά αρρώστια, τόσο παλιά όσο ο κόσμος, όλη η λογοτεχνία έχει σαπίσει εξαιτίας της... Περίμενε, Ζ.-Μπ.Σ., πριν διαπράξεις την απόλυτη γκάφα! Ψηλάφισε τον εαυτό σου! Συνειδητοποίησε ότι ο τρόμος δεν είναι τίποτα χωρίς το Όνειρο και χωρίς τη Μουσική... Σε βλέπω ξεκάθαρα, ταινία, αλλά όχι κόμπρα, καθόλου κόμπρα... δεν είσαι καλός στο φλάουτο!
Ο Μάκβεθ δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα Γκραν Γκινιόλ, κι αυτό σε κακή μέρα, χωρίς μουσική, χωρίς όνειρο... Είσαι κακός, βρώμικος, αχάριστος, μισητός, γουρουνοκέφαλος, και δεν είναι μόνο αυτό Ζ.-Μπ. Σ.! Αυτό δεν είναι αρκετό... Πρέπει να χορέψεις κι άλλο!... Μπορεί να κάνω λάθος, φυσικά... Δεν θα μπορούσα να ζητήσω περισσότερα... Θα σε χειροκροτήσω όταν τελικά γίνεις ένα πραγματικό τέρας, όταν θα έχεις πληρώσει τις μάγισσες, μ’ ό,τι πρέπει, το σωστό τίμημα, ώστε να σε μεταμορφώσουν, να σε ανθίσουν, σ’ ένα πραγματικό φαινόμενο. Μια ταινία που παίζει φλάουτο.
Με παρακάλεσες πολύ, με παρακάλεσες μέσω του Ντουλέν, μέσω του Ντενοέλ, με ικέτευσες «κάτω απ’ την μπότα» να κατέβω και να σε χειροκροτήσω! Δεν σε βρήκα ούτε χορευτή, ούτε φλαουτίστα, ένα τρομερό βίτσιο κατά τη γνώμη μου, τ’ ομολογώ… Αλλά ας τα ξεχάσουμε όλ’ αυτά! Ας σκεφτούμε μόνο το μέλλον! Φρόντισε οι δαίμονές σου να σου μάθουν φλάουτο! Πάνω απ’ όλα το φλάουτο! Αργότερα τον Σαίξπηρ, λυκειόπαιδο! 3/4 φλάουτο, 1/4 αίμα... 1/4 είναι αρκετό, σε διαβεβαιώνω... αλλά το δικό σου πρώτα! πριν από κάθε άλλο αίμα. Η Αλχημεία έχει τους νόμους της... το «αίμα των άλλων» δεν ευχαριστεί τις Μούσες... Ας σκεφτούμε...Ακόμα κι έτσι έκανες τη μικρή σου επιτυχία στο «Σάρα», κάτω απ’ την Μπότα, με τις Μύγες σου. Γιατί δε σκαρώνεις τρία μικρά νούμερα τώρα, στο πόδι, για την περίσταση, αυθόρμητα, τους Πληροφοριοδότες; Μια μικρή αναδρομική επιθεώρηση...
Θα μπορούσαμε να σε δούμε εκεί αυτοπροσώπως, με τα φιλαράκια σου, να στέλνετε τους απεχθέστατους συναδέλφους σας, τους λεγόμενους «Συνεργάτες» στη φυλακή, στην αγχόνη, στην εξορία…Θα ήταν αυτό αρκετά κωμικό; Εσύ ο ίδιος, φυσικά, με τη δύναμη του κειμένου σου, στον πρωταγωνιστικό ρόλο… μια ταινία κωμωδός και φιλόσοφος… Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς εκατοντάδες θεατρικά πραξικοπήματα, περιπέτειες και φαρσικές ανατροπές κατά την εκτύλιξη ενός τέτοιου παραμυθιού… και μετά, στην τελευταία σκηνή, μία από κείνες τις «Γενικές Σφαγές» που θα συγκλονίσουν, που θα ξεκαρδίσουν ολόκληρη την Ευρώπη! (Καιρός είναι!)Η πιο χαρωπή της δεκαετίας! Θα ζητωκραυγάζουνε κατουρημένοι και στην 500ή παράσταση!... κι ως το υπερπέραν! (Το υπερπέραν! Χι! Χι!)
Η δολοφονία των «Υπογραφόντων», του ενός απ’ τον άλλον!... εσύ απ’ τον Κασού… ο άλλος απ’ τον Ελυάρ! ο παράλλος απ’ τη γυναίκα του και τον Μωριάκ! και ούτω καθεξής μέχρι τον τελευταίο!... Μπορείτε να το φανταστείτε! Η Εκατόμβη της Αποθέωσης! Χωρίς να ξεχνάμε τη σάρκα, φυσικά! Μεγάλη παρέλαση υπέροχων, γυμνών, κουνιστών κοριτσιών…Τζαζ απ’ τους «Οικοδόμους του Τείχους»… «Τ’ αγόρια του Ατλαντικού»…εγγυημένος ανταγωνισμός… και το μεγάλο όργιο των φαντασμάτων σε φωτεινή διπλή έκθεση… 200.000 δολοφονημένοι, κατάδικοι, χολερικοί, ανάξιοι… και ξυρισμένα γυναικεία κεφάλια! και φαραντόλ! Στο περιβόλι τ’ Ουρανού! Χορωδία των «Δήμιων της Νυρεμβέργης»...Και στον τόνο θα συλλαμβάνεις κάτι περισσότερο-απ’την-ύπαρξη, φευγαλέο, σφαγιαστικό… Ατμόσφαιρα συντεθειμένη από λόξυγγες αγωνίας, θορύβους κολικών, λυγμούς, μέταλλα…«Βοήθεια!»... Μουσική υπόκρουση: «Ζήτω η Μηχανή!»… Το βλέπετε;
Και το αποκορύφωμα, στο διάλειμμα: Δημοπρασία χειροπαίδων! και Κυλικείο αίματος. Το απόλυτο φουτουριστικό Μπαρ. Μόνο αληθινό αίμα! στο ποτήρι, ακατέργαστο, πιστοποιημένο απ’ τα νοσοκομεία… απ’ το πρωί! Αίμα αορτής, αίμα εμβρύου, αίμα υμένων, αίμα εκτελεσμένων!... Για όλα τα γούστα! Α! τι μέλλον για τον Ζ.-Μπ. Σ.! Πόσο θαυμάσιος θα είσαι όταν ανθίσεις ως Πραγματικό Τέρας! Μπορώ ήδη να σε δω να βγαίνεις απ’ τα περιττώματα, ήδη να παίζεις φλάουτο, πραγματικό μικρό φλάουτο! απόλαυση!... ήδη σχεδόν ένας πραγματικός μικρός καλλιτέχνης! Αναθεματισμένε Ζ.-Μπ. Σ.
Λ.-Φ. Σελίν.
Kamikaze: από το το βιβλίο του μακαρίτη Δημήτρη Σούτζου "Εθνικιστικά κείμενα και πατριωτικοί στίχοι μισού αιώνα", "ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ", 1989.
.jfif)
Μεταφορά: Κώστας Τάταρης
Γλυκά ας ηχήσει τώρα ακόμα ένα χάϊ- κάϊ.
Κι ελάτε γκέισες τρελά ν' αγκαλιαστούμε.
Είναι η στερνή τούτη νυχτιά του Σαμουράι.
Οι ώρες γρήγορα κυλήσαν κι ας βιαστούμε.
Στο Φούζι- Γιάμα νάτος ο ήλιος πια χαράζει.
Της Ηδονής την πλάνα μέθη πια ας χωριστούμε.
Σε λίγην ώρα ξεκινούν τα καμικάζι...
Φρεσκολουσμένα στης αυγής την ηλιαχτίδα.
Φωνή αδυσώπητη το δρόμο τους προστάζει!
Ο Θάνατος μας είναι η μόνη μας ελπίδα.
"Παντοζάι Ντιπόν" (ψηλά οι Πρόγονοί μας θωρούνε)
Για το Μικάδο μας Εμπρός ! Για την Πατρίδα !
Καινούργιοι πρόγονοι σε λίγο θα φανούνε
όταν με τέλος τιμημένο θε να κλείσει
αυτή η ζωή μας κι όταν "Ήρωες" μας πούνε.
Όταν καθένας μας με λύσσα θα χιμήξει
κάτω στις θάλασσες εκεί τις αφρισμένες
με ορμή τ' ατσάλινα τα κάστρα να γκρεμίσει.
Και με τις στάχτες μας , μετά, τις τιμημένες,
αν μεσ΄ τα κύματα τον τάφο μας δε βρούμε.
Γάμους θα κάνουνε Ιερούς, αγνές παρθένες.
Φέρτε κλωνάρια κερασιάς...σάκε να πιούμε
και το στερνό μας ας τ' ακούσουμε χάϊ- κάϊ
τέλειωσε η νύχτα...κι άλλη νύχτα δεν θα ζούμε.
(Υπέροχο ποίημα από άγνωστο Σαμουράϊ πριν από τη τελευταία πτήση...)
Spengler, Mussolini και τα «Aποφασιστικά χρόνια» (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)
Στο σημερινό άρθρο, σας παρουσιάζω μια σύντομη κριτική που γράφτηκε από τον Benito Mussolini, στις στήλες του εντύπου “Il Popolo d’Italia» τον Δεκέμβριο του 1933, σχετικά με το “Jahre der Entscheidung” (“Αποφασιστικά Χρόνια”) του Spengler, που κυκλοφόρησε εκείνη τη χρονιά στη Γερμανία και το οποίο ο Duce – που ως γνωστόν, γνώριζε πολύ καλά γερμανικά – είχε την ευκαιρία να διαβάσει στην πρωτότυπη γλώσσα.
Ο Mussolini, με το τυπικά δημοσιογραφικό του ύφος, προτείνει με τις στεγνές, συνοπτικές και ουσιαστικές ρήσεις του, έναν γρήγορο αλλά ξεκάθαρο σχολιασμό στο πρώτο μέρος του έργου του Spengler, καλώντας τον καθηγητή Vittorio Beonio Brocchieri του Πανεπιστημίου της Παβίας, διάσημο Γερμανιστή, να μεταφράσει το έργο.
Στη συνέχεια σας παραθέτω ένα απόσπασμα από το “Η υποδοχή του Spengler στην Ιταλία”, ένα εισαγωγικό δοκίμιο για το βιβλίο “Η παρακμή της Δύσης”, γραμμένο από την καθηγήτρια Margherita Cottone, μια εξαιρετική ερευνήτρια εκείνη την εποχή, που μας βοηθά να κατανοήσουμε καλύτερα τη σχέση μεταξύ του Duce και του Oswald Spengler, μεταξύ του τέλους της δεκαετίας του ’20 και των αρχών του ’30
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...
Drieu la Rochelle, “Μυστικά διηγήματα, ημερολόγιο 1944-1945” (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)
για να το παραγγείλετε στον σύνδεσμο εδώ ...
Δεν είναι πιστός στην ζωή ο Drieu, άβολος, ενοχλημένος, αηδιασμένος, απογοητευμένος από τη μικρότητα του μέτριου, από τη ματαιοδοξία των πραγμάτων που τον πιάνει από το λαιμό και τον κάνει να λαχανιάζει, αφού ακόμη και στο πρώτο από αυτά τα κείμενα λέει την αληθινή του εμμονή που δεν τον εγκατέλειψε ποτέ, αυτή της αυτοκτονίας.
Στο σημερινό άρθρο, σας παραθέτω σε μετάφραση μου, αποσπάσματα από το βιβλίο “Μυστικά διηγήματα, ημερολόγιο 1944-1945”, που αποτελεί κάτι σαν συμπλήρωμα στο “Ημερολόγιο” του συγγραφέα.
Γράφτηκε λίγο πριν αυτοκτονήσει, έχω αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα λεπτομέρειες. Επίσης με αυτό το βιβλίο, κάποιος μπορεί να γνωρίσει καλύτερα το Drieu, μέσα από τον πόλεμο στην Ευρώπη και το αποτέλεσμα που φαινόταν ήδη να έρχεται …
Κάποια από τα αποσπάσματα τα έχω περιλάβει στο δικό μου βιβλίο “Drieu la Rochelle, Ιδέες για μια Επανάσταση των Ευρωπαίων”, από τις εκδόσεις Λόγχη.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Pino Rauti - Ο φιλελεύθερος καπιταλισμός σκοτώνει την ψυχή των λαών
"Όταν λέμε ότι ο καπιταλισµός επεβλήθη στον κομμουνισμό, λέμε στην πραγµατικότητα ότι οι εμπορικές τεχνικές απεκαλύφθησαν πιο αποτελεσµατικές από τις µαρξιστικές μεθόδους για την πραγματοποίηση μίας κοινωνίας καθαρώς υλιστικής.
Αυτή η νίκη δεν είναι λοιπόν παρά η νίκη ενός συστήµατος βιοµηχανικού και εμπορικού. Δεν είναι η νίκη των πολιτισμών και των λαών. Όμως, είμαι από εκείνους πού πιστεύουν ότι η Ψυχή των λαών είναι πιο σηµαντική από την υλική άνεση.
Ο καπιταλισμός σκοτώνει την Ψυχή των λαών. Πραγματοποιεί µία λεηλάτηση της γης, όπως ο κόσμος δεν την γνώρισε ποτέ. Είναι ένας μηχανισμός δαιµόνιος.
Γι' αυτό εμείς πιστεύουμε ότι η Ευρώπη πρέπει να διακόψει µε το δυτικό σύστηµα το οποίο ταυτίζεται όλο και περισσότερο µόνο με την κοινωνία της καταναλώσεως, και ότι πρέπει να καταγγείλει τον αμερικανικό πολιτιστικό ιμπεριαλισμό πού προκαλεί στην Ιταλία, όπως και αλλού φαινόμενα εκριζώσεως και διαβρώσεως της ιστορικής µνήµης.
Τόσο καιρό που o κομμουνισµός και ο καπιταλισμός αντιμετώπιζαν ο ένας τον άλλον, φιλοδοξούσαµε να αποτελέσουμε μια τρίτη δύναμη. Όμως τώρα δεν είμαστε πια η τρίτη δύναμις, είμαστε η δεύτερη!
Έχουμε αναλάβει έναν πόλεμο χωρίς έλεος ενάντια στην κοινωνία της καταναλώσεως. Είμαστε η αληθινή κοινωνική αμφισβήτησις της εμπορικής παγκοσµιότητος, η αληθινή εναλλακτική στον φιλελεύθερο καπιταλισμό"
Pump the iron: Η σωματοδομή μέσα από την ματιά ενός εθνικοεπαναστάτη
γράφει ο Στάθης Μαυρολέων
Στον σύγχρονο κόσμο υπάρχει ένας παράξενος ψυχικός
δυισμός, ο οποίος μετατρέπει τον άνθρωπο σε μια ελαττωματική αλγοριθμική μάζα
που επιδιώκει το εφήμερο. Ταυτόχρονα όμως υπάρχει και μια μερίδα ανδρών που
επιδιώκει να ξεγελάσει το Matrix ούτως ώστε να αγγίξει το τέλειο γύρω από το
κομμάτι της ξεχωριστής προσωπικότητας μέσα στον κόσμο της καπιταλιστικής
κατανάλωσης που αδρανοποιεί τους ανθρώπους. Άλλοι το επιδιώκουν στις
πεζοπορίες, άλλοι στις πολεμικές τέχνες και άλλοι στην ανάγνωση βιβλίων
συνδυάζοντας το με τα δύο προηγούμενα.
Αλλά για να αποφύγουμε την λεξηθυρία όπως έλεγε και ο
Ευάγγελος Λεμπέσης ας μπούμε στο θέμα μας.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια τάση γύρω από το
ταξίδι της σωματοδομής σε ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας (υπό διαφορετικό πρίσμα)
το οποίο σπάει τα στεγανά του εύκολου στόχου και κυρίως της παθητικής
κοινωνίας. Ο νέος που επιλέγει το συγκεκριμένο life style είναι αυτός που
σιχάθηκε την ζωούλα του υπαλλήλου με την κοιλίτσα και τις placebo υποχρεώσεις
της καταναλωτικής κοινωνίας με αποτέλεσμα να θέλει να γίνει η καλύτερη εκδοχή
του εαυτού του.
Διαλέγει να ανήκει σε μια κοινότητα ανδρών που έχουν ως
στόχο και υποκείμενο στην προσωπική τους ιστορία την προσπάθεια και την
πειθαρχία γύρω από το βέλτιστο αποτέλεσμα και αυτό είναι παρήγορο σε μια εποχή
που προτάσσει την μαλθακότητα και επικροτεί την ελάσσονα προσπάθεια. Η
γυμναστική είναι μια στάση ζωής που ενθαρρύνει την πειθαρχία και το βασικότερο
διαχωρίζει το άτομο από το πλήθος.
Ο Ιάπωνας εθνικιστής και λογοτέχνης Γιούκιο Μισίμα στο
αυτοβιογραφικό του έργο Sun and Steel περιγράφει την σχέση του με το
bodybuilding και τις πολεμικές τέχνες και εκεί που καταλήγει είναι πως ένας
άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να αφήνεται στο έλεος του χρόνου. Συνεπώς η αέναη μάχη
μεταξύ θέλησης και χρόνου είναι ισάξια με το Ηρακλείτιο ρητό το ''Είναι και το
Γίγνεσθαι''.
Σαφώς και όσοι γυμνάζονται δεν το βλέπουν όλοι έτσι,
όμως υποσυνείδητα αυτή η κοσμοθεωρία επικρατεί σε όσους έχουν πεισθεί πως το
σώμα μας είναι ένας ναός που οφείλουμε να τον σεβόμαστε και να τον προσέχουμε.
Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που όλα αυτά τα χρόνια τα
στερεότυπα γύρω από τους γυμναστηριακούς τα έχουν προωθήσει τόσο οι αριστεροί,
τροτσκιστικής προελεύσεως ως επί το πλείστον, αλλά και οι wanna be
επιχειρηματίες που σωματικά θυμίζουν κάτι γκροτέσκα έργα της Αναγέννησης.
Μερικά από αυτά τα στερεότυπα είναι τα εξής: όσοι γυμνάζονται είναι ηλίθιοι,
αυτοί που σηκώνουν βάρη είναι κομπλεξικοί και το αποκορύφωμα είναι το σχόλιο
για το μικρό ανδρικό μόριο σε όσους
διαθέτουν μύες. Σχόλια που αν τα έκανε ένας γυμνασμένος άνθρωπος για κάποιον
αγύμναστο η αντίπερα πλευρά θα ωρυόταν.
Όμως επειδή κατά Karl Jung ''η ψυχολογία του
ασυνείδητου προσδιορίζει το συνειδητό'' το μίσος όλων αυτών για τους ανθρώπους
που επιδιώκουν το βέλτιστο σωματικό αποτέλεσμα είναι στην πραγματικότητα μια
πνευματική μάχη ιδεών, καθώς πολεμάει η αδράνεια με την προσπάθεια και η
μαλθακότητα με την θέληση. Στην ουσία όλοι αυτοί οι επικριτές δεν μπορούν να
διαχειριστούν πως κάποιος μπορεί να είναι πιο ισχυρός και υποσυνείδητα
καταρρέει ο κόσμος τους γύρω από την υποτιθέμενη ''ισότητα'' που έχουν φτιάξει
στο μυαλό τους.
Ένας εθνικοεπαναστάτης οφείλει να γυμνάζει το σώμα του
διότι για αυτόν είναι εσωτερική υπόθεση και όχι εξωτερική. Ένας
εθνικοεπαναστάτης δεν ζηλεύει τα εξώφυλλα του Down Town και λοιπών εκφυλισμένων
περιοδικών. Η επιδίωξη του είναι η contrapposto φιλοσοφία γύρω από την τεμπελιά
και την παθητικότητα. Η αποστολή του είναι να ξεχωρίζει και να δίνει το κίνητρο
σε ανθρώπους να ακολουθήσουν τον κόσμο της βελτίωσης με αρχικό πεδίο το σώμα
μας που είναι το εργαλείο για μια ποιοτική ζωή.
Το γυμναστήριο και τα βάρη είναι η αρχή για μια
δομημένη ζωή. Το πρωινό ξύπνημα, η διατροφή και το ορατό αποτέλεσμα πείθουν τον
άνθρωπο πως αν δεν αλλάζουν όλα σίγουρα αυτό που μπορεί να αλλάξει είναι η
αντίληψη σου γύρω από την ζωή και σίγουρα το σώμα σου το οποίο το προπονείς όχι
μόνο για αισθητικούς λόγους αλλά και για να είναι ανθεκτικό σε οποιαδήποτε
πρόκληση. Ένα παλιό ρητό λέει '' αν θέλει η ψυχή το σώμα
ακολουθεί '' και επειδή κατά Πλάτωνα είμαστε όντα ψυχοσωματικά η ρήση αυτή
είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.
Ο Πλάτωνας φερειπείν φιλοσοφούσε, όταν όμως δεν το
έκανε αυτό περνούσε τον χρόνο του στην παλαίστρα. Ο Ξενοφών μπορεί να έγραψε το
Κύρου Ανάβασις όμως ήταν στρατιωτικός και αυτό αποδεικνύει πως καμία θεωρία δεν
είναι υπεράνω της δύναμης, αντιθέτως η οποιαδήποτε θεωρία προκύπτει από την
παραγωγή έπους που οφείλεται σε δυνατούς άνδρες.
Επειδή όμως τίποτα δεν είναι τυχαίο και όλα πηγάζουν
από κάπου, η πλειοψηφία των νέων που διαθέτουν εθνικιστικές, ταυτοτικές και
εθνικοσοσιαλιστικές ιδέες ανήκουν στην κατηγορία που περιγράφουμε ενώ στην αντίπερα
όχθη του κουλτουλιάρικου μαρξισμού και του νέο φιλελευθερισμού βλέπουμε πως η
πλειοψηφία είναι μια μίξη σωματικά ηττημένων και συνειδησιακά αλλοτριωμένων. Ο
λόγος απλός, τα άτομα αυτά έχουν δεχθεί την ήττα τους και δικαιολογούν αυτή
τους την ήττα με θεωρήματα που θα ζήλευε και ο τελευταίος δικαιωματιστής, ενώ η
νεολαία που μάχεται και διαχωρίζει την θέση της από τον συρφετό έχει επιλέξει
την πειθαρχία, τον αθλητισμό και την υγιεινή ζωή. Άλλωστε το έθνος είναι ένα
ζήτημα βιολογικό και ένα έθνος είναι
υγιές όταν κάνει και τις σωστές επιλογές ούτως ώστε να ανταποκριθεί στους
φυσικούς νόμους.
Ως ακροτελεύτιο θα χρησιμοποιήσουμε την ρήση του Bodybuilder και λογοτέχνη εθνικιστή Γιούκιο Μισίμα από το έργο του ''Αφηνιασμένα Άλογα'' ένα απόσπασμα που εξυμνεί το γερό σώμα ακόμα κι όταν το άτομο επιλέγει τον ηρωικό θάνατο του.
''Έχει πολλή ώρα μέχρι να βγει ο ήλιος μονολόγησε ο
Ισάο. Δεν μπορώ να περιμένω, δεν υπάρχει λαμπερός δίσκος που ν'ανατέλλει. Δεν
υπάρχει κάποιο αρχοντικό πεύκο να με σκεπάσει με τον ίσκιο του. Ούτε θάλασσα να
αστράφτει. Αμέσως μετά με μια δυνατή κίνηση έμπηξε την λεπίδα στο στομάχι του.
Ακριβώς την στιγμή που η λεπίδα έσκιζε την σάρκα του, ο λαμπερός δίσκος του
ήλιου τινάχτηκε ψηλά κι έγινε συντρίμμια πίσω από τα βλέφαρα του.''
Τα «Τέρατα του Ανατολικού Μετώπου» ένα πολύ διαφορετικό κόμικ (του Γιώργου Μάστορα)
του Γιώργου Μάστορα
Αν και η «πολιτική ορθότητα» κυριαρχεί στις εικονογραφημένες ιστορίες δράσης και φαντασίας (κόμικς), εντούτοις, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Μια απ’ αυτές είναι και το «Fiends of the Eastern Front» (Τέρατα του Ανατολικού Μετώπου).
Πρόκειται για ένα πραγματικά εξαιρετικό κόμικ, το οποίο εμπνεύστηκε ο γεννημένος το 1974 Βρετανός (Σκωτσέζος) συγγραφέας Gerry Finlay-Day και μετουσίωσε σε εικόνες ο Ισπανός καλλιτέχνης Carlos Ezquerra (1947-2018).
Η πρωτότυπη αυτή ιστορία δημοσιεύθηκε στο εβδομαδιαίο νεολαιίστικο αγγλικό περιοδικό «2000 AD» (της εταιρείας «I.P.C») σε 10 συνέχειες (τεύχη 152-161, Φεβρουάριος – Απρίλιος 1980), ενώ στην Ελλάδα αναδημοσιεύθηκε (υπό τον τίτλο «Τέρατα του Μετώπου») 2 χρόνια αργότερα, στο περιοδικό «το Αγόρι» (Τεύχη 264-273, 4 Ιουνίου 1982-6 Αυγούστου 1982).
Αποτελεί έναν τέλειο συνδυασμό πολεμικής περιπέτειας με στοιχεία υπερφυσικού τρόμου και θεωρείται από τις αρτιότερες δημιουργίες στο είδος του.
Το ξεχασμένο ημερολόγιο
Η υπόθεση ξεκινά στην σημερινή εποχή (Φθινόπωρο 1980), στον Βρετανικό τομέα του Δυτικού Βερολίνου, με την ανακάλυψη του σκελετού ενός Γερμανού Στρατιώτη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, του Hans Schmitt, αλλά και του ημερολογίου του, στο οποίο ξεδιπλώνεται μια ανεπανάληπτα ανατριχιαστική ιστορία.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...
«Ο Τεκτονισμός και η πνευματική προετοιμασία των επαναστάσεων», του Julius Evola (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)
Θα κάνουμε μαζί μια βουτιά στο μακρινό παρελθόν, με οδηγό τον βαρόνο, για να κατανοήσουμε το παρών και την δυστοπική του κατάσταση. Αυτό το άρθρο που ακολουθεί, εμφανίστηκε στο «La Vita Italiana» το 1940, λίγες εβδομάδες μετά την είσοδο της Ιταλίας στον πόλεμο.
Ο Evola εξέτασε ένα σημαντικό βιβλίο του ιστορικού Bernard Faÿ, “ο Ελευθεροτεκτονισμός και η πνευματική επανάσταση του δέκατου όγδοου αιώνα”, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στη Γαλλία το 1935 και στην Ιταλία την άνοιξη -καλοκαίρι του 1940.
Ο Evola μας εξηγεί με τον σύνθετο τρόπο του, πώς και γιατί προέκυψε η Γαλλική Επανάσταση και πώς, γενικότερα, πίσω από όλες τις μεγάλες μαζικές ανατρεπτικές επαναστάσεις της ιστορίας, που σημάδεψαν και συνεχίζουν να σηματοδοτούν την φθίνουσα παραβολή της ανθρωπότητας, λειτουργούν ορισμένες αρνητικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένου του «θεωρητικού» Τεκτονισμού, εκφυλισμός του αρχαίου «λειτουργικού» Τεκτονισμού, ένα αρχικά παραδοσιακό σώμα.
Το άρθρο είναι πολύ ενδιαφέρον και σας το παραθέτω ολόκληρο ώστε να μην κόψω την μελέτη του.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
«Η Φύση και ο Ρόλος του Νεοφασισμού»: Μία κριτική του «αριστερού φασισμού» στην μεταπολεμική Ιταλική Δεξιά
.png)
Μετάφραση για τον «Μαύρο Κρίνο»: Μαυρομετωπίτης
Ο Gazpare Ferretti Fantauzzi ήταν βετεράνος πολεμιστής της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας (RSI) και διετέλεσε ως Πρόεδρος της Εθνικής Ομοσπονδίας Μαχητών της RSI. Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Avanguardia» τον Ιούνιο του 2002.
Ο σύντροφος Gazpare Ferretti Fantauzzi δεν βρίσκεται πιά ανάμεσα μας. Ήταν επικεφαλής της Εθνικής Ομοσπονδίας Μαχητών της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας, πολιτικός φρουρός της κοινωνικής και επαναστατικής, αντιπλουτοκρατικής και αντιμασονικής ουσίας του Φασισμού. Ο θάνατος του αποτελεί σοβαρή πολιτική και ανθρώπινη απώλεια για όσους σήμερα παλεύουν ενάντια στους ίδιους θανάσιμους εχθρούς που επιθυμούσαν την στρατιωτική ήττα του Ευρωπαϊκού Φασισμού.
Θέλουμε να θυμηθούμε τον σύντροφο Gaspare δημοσιεύοντας την ομιλία με την οποία ανοίξει τις εργασίες του το συνέδριο «Επαναστατική Εναλλακτική στο Σύστημα» που πραγματοποιήθηκε την περασμένη 26η Μαΐου στην Civita Castellana. Θα είναι πάντα δίπλα μας και θα παλεύει μαζί μας! Ο δρόμος που χαράξαμε μαζί είναι αυτός που θα μας οδηγήσει στη νίκη!
ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ GAZPARE FERRETTI FANTAUZZI ΠΑΡΩΝ!
Λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να εκπληρώσω το καθήκον μου να είμαι σήμερα μαζί σας. Ωστόσο θα ήθελα να σας εκφράσω τις σκέψεις της FNCRSI σχετικά με την τρέχουσα πολιτική κατάσταση και μαζί να εκφράσω την ελπίδα ότι μπορείτε να ξεκαθαρίσετε με διαύγεια τους λόγους της συμπόρευσης σας, ενόψει αυτής της μάχης που δεν θα είναι ούτε σύντομη, ούτε εύκολη.
Για να έχουμε ξεκάθαρες βάσεις για το μέλλον, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τρείς θεμελιώδεις παράγοντες από το παρελθόν.
1) Η λεγόμενη «δημοκρατία» γεννήθηκε μέσα από την αντίσταση που ξεκίνησε πριν τον εμφύλιο.
2) «Όταν η νέα αντιφασιστική νομενκλατούρα επέστρεψε στην Ιταλία, θεσπίστηκε μία μυστική συμφωνία: οι Ιταλοί θα δέχονταν να κυβερνηθούν από μία νέα πολιτική τάξη, που δεν θα τους ζητούσε να λογοδοτήσουν για το πως έζησαν την Εικοσαετία (1922-1942). Αυτή η συμφωνία ήταν επωφελής για πολλούς επιφανείς αντιφασίστες, καθώς δεν θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με τις ευθύνες της περιόδου 1922 - 1942 και μαζί την ενθουσιώδη προσκόλληση που έδειξαν στον φασισμό...»
3) Οι Ιταλοί διακατέχονται από την ηλιθιότητα να θέλουν να χτίσουν το έθνος τους με τύπους σαν τον Μπαντόλιο που το 1944 δήλωνε σε έναν Άγγλο δημοσιογράφο: «Ούτε ο βασιλιάς, ούτε εγώ, έχουμε επέμβει ποτέ στους συμμάχους για να μειώσουν τους βομβαρδισμούς τους. Όσο περισσότερο βομβαρδίζονταν οι Ιταλοί από τους συμμάχους, τόσο περισσότερο θα μισούσαν τους Γερμανούς» (R. Zangrandi, «1943: 8 Σεπτεμβρίου», Feltrinelli, Μιλάνο 1967).
Η πρώτη κυβέρνηση συνασπισμού που γεννήθηκε από την απομάκρυνση του Μπαντόλιο, ορίστηκε από τον Τσόρτσιλ ως «μία συμμορία εξαιρετικά ανάξια εμπιστοσύνης», ενώ οι Ιταλοί, δεδομένης της παρουσίας σε αυτήν πολιτικά απαξιωμένων προσώπων (Ορλάντο - Νίτι - Μπονόμι) έβλεπαν σε αυτή την σαρκαστική εκταφή του ONB (Opera Nazionale Balilla) που υπήρξε ο πιο ευεργετικός και αποτελεσματικός θεσμός του φασιστικού καθεστώτος. Στη συνέχεια τόσο οι αριστεροί, όσο και οι δεξιοί προσποιούνταν ότι πολεμούσαν το σύστημα από τα σπλάχνα του οποίου είχαν γεννηθεί.
ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΥ
Η φύση και η λειτουργία των φαινομένων, των γεγονότων, των πραγμάτων, κλπ είναι έννοιες που συνδέονται με μία αμοιβαία εξαρτημένη σχέση. Αυτό που θα μπορούσε να πεί κανείς officium presupponit naturam.
Τα εθνικά και ξένα αντικομμουνιστικά κέντρα προσποιήθηκαν ότι δεν κατάλαβαν το αληθινό νόημα της λεγόμενης Καμπής του Σαλέρνο, που επιβλήθηκε πλήρως από τον Στάλιν στο πλαίσιο της νέας σοβιετικής στρατηγικής με στόχο την ταυτόχρονη εμπλοκή των ιταλικών, γαλλικών και ανατολικοευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων. Μόνο η Γιουγκοσλαβία έμεινε εκτός.
Στην Ιταλία ο αντικομμουνιστικός μηχανισμός τελειοποιήθηκε με την δημιουργία του MSI, με πρωταρχικό στόχο να συγκεντρώσει τους «ρεπουμπλικάνους φασίστες», κυρίως τους νέους, έξυπνους και πρόθυμους για εκδίκηση, να τους ελέγξει και εν συνεχεία να τους εξουδετερώσει και να τους εκμεταλλευτεί για χάρη του ατλαντικού καθεστώτος. Όλα αυτά με την υποχρέωση να καταγγείλει τα «επικίνδυνα περιθωριακά στοιχεία» του νεοφασισμού. Αυτό αποδεικνύεται από την ιστορία του σύγχρονου FAR (Fasci di Azione Rivoluzionaria), την καταγγελία του στην αστυνομία και την συνακόλουθη δίκη.
Δεν άργησε να συνειδητοποιηθεί ότι υπήρχε μία μυρωδιά «σαπίλας» γύρω από την ηγεσία του MSI, η πολιτική της οποίας αποκαλύφθηκε ως εντελώς αντιφασιστική και σαφώς αντίθετη με τις προθέσεις των πρώτων οπαδών του Κινήματος, πολλοί από τους οποίους αποστασιοποιήθηκαν με την ελπίδα να πετύχουν καλύτερα πράγματα έξω από αυτό. Εν τέλει γνώρισαν μόνο τον εξοστρακισμό και τις καταγγελίες.
Αλλά είναι κατανοητό ότι όσοι παρέμειναν στο MSI και του έδιναν την ψήφο τους για περίπου 50 χρόνια δεν κατάλαβαν πραγματικά ότι η σύνδεση με τους μοναρχικούς, η προσχώρηση στο Ατλαντικό Σύμφωνο και το ΝΑΤΟ, η υποστήριξη της καπιταλιστικής βιομηχανίας, η υποστήριξη του Ισραήλ εναντίον του Νάσερ και των Παλαιστινίων, η αποθέωση του Ντε Γκώλ, της Δύσης, των ΗΠΑ, του Ίαν Σμίθ, της Νότιας Αφρικής που συμμάχησε με το Ισραήλ, της Γαλλικής Αλγερίας, των Ελλήνων συνταγματαρχών και των Τούρκων στρατηγών, κλπ, κλπ ήταν απολύτως αντίθετες με τις πολιτικές που υποστήριζε ο Μουσολίνι και ο αυθεντικός φασισμός.
Οι «εκατόνταρχοι του Ισραήλ» (όπως τους ορίσαμε) υποσχέθηκαν να χτίσουν οδοφράγματα σε περίπτωση που ο Καντάφι ερχόταν στην Ιταλία (επειδή είχε διώξει 30.000 φιλοϊσραηλινούς Ιταλούς, μαζί και πολλούς Εβραίους της Λιβύης) αλλά όταν ήρθε ο δολοφόνος Τίτο (που έσφαξε χιλιάδες και έδιωξε 35.000 από τα ιταλικά εδάφη) δεν κούνησαν το δάχτυλο τους.
Χρόνια νωρίτερα είχαν χειροκροτήσει τον απαίσιο Αλμιράντε, όταν από μία αντικομμουνιστική και φιλοαμερικανική προοπτική, δήλωσε ότι «σε αυτή την κατάσταση δεν είναι δυνατόν να γίνει διάκριση μεταξύ πολιτικών και στρατιωτικών μέτρων. Η τελευταία ελπίδα για την Ιταλία είναι μία λύση στα πρότυπα της Ελλάδος» (σσ. εννοεί την Χούντα των Συνταγματαρχών).
ΤΑ ΚΑΚΑ ΤΟΥ ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΥ
Ο λεγόμενος «νεοφασισμός» είναι ένα κακό που πλήττει ορισμένους οπορτουνιστές και μία μεγάλη μάζα υποκειμένων που έχουν αποκηρύξει στην ουσία τον φασισμό, αλλά δεν έχουν το θάρρος να το κάνουν ρητά και επίσημα, προφανώς για να μην εμφανιστούν ως προδότες της Ιδέας (βλ. σελ. π.χ. ΑΝ). Είναι ένα σύνδρομο, παρόμοιο με τον αναλφαβητισμό, που πλήττει όσους, παρά το γεγονός ότι έχουν μάθει την ορθοδοξία - ως σύστημα σκέψης συμβατό με ένα δεδομένο πολιτικό δόγμα - έχουν κατανοήσει και βιώσει μόνο την ορθοπραξία της ορθοδοξίας.
Μπορεί όμως να υπάρξει και παραποίηση, αφού λόγω του προβλήματος της αντίθεσης μεταξύ θεωρίας και πράξης, δίνεται μεγαλύτερος χώρος στην πράξη ως κριτήριο αλήθειας. Στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο φασισμός, ενώ δεν εγκατέλειψε ποτέ τη δογματική ορθοδοξία, δυστυχώς ευνόησε την τάση προς αυτή την απόκλιση, κυρίως μέσω της υπερβολικής εξύψωσης του βολονταρισμού, αν και αυτό έγινε με την αξιέπαινη πρόθεση να προσελκύσει στις τάξεις του εκείνους τους αξιόλογους ανθρώπους που για διάφορους λόγους έμειναν αδρανείς.
Ο Φασισμός προϋποθέτει να παραμένετε απρόσβλητοι από οποιαδήποτε ασθένεια - και να το έχετε αυτό υπόψη σας όταν ρωτάτε τον εαυτό σας «γιατί πολεμώ;» - προϋποθέτει αξιώνει και απαιτεί να είστε «ένα Τάγμα Πιστών και Αγωνιστών!».
Μουσολίνι - Ο Θεός δεν υπάρχει! (https://mavreslegeones.blogspot.com/)
«Ο αγώνας ενάντια στον θρησκευτικό παραλογισμό είναι σήμερα αναγκαιότητα, περισσότερο από ποτέ...
...Όταν ισχυριζόμαστε ότι «ο Θεός δεν υπάρχει» εννοούμε να αρνηθούμε με αυτή την δήλωση τον προσωπικό Θεό της θεολογίας, τον Θεό που λατρεύτηκε με διάφορους και διαφορετικούς τρόπους από πιστούς σε όλο τον κόσμο, εκείνον τον Θεό που από το τίποτα δημιούργησε το Σύμπαν, από το Χάος την Ύλη, να αρνηθούμε τον Θεό του παραλογισμού που είναι προσβολή για την ανθρώπινη λογική...
...Με κάθε νέα ανακάλυψη της χημείας, της φυσικής, της βιολογίας, των ανθρωπολογικών επιστημών, την πρακτική εφαρμογή ορθών αρχών, το δόγμα καταρρέει. Το παλιό οικοδόμημα της θρησκείας γκρεμίζεται και γίνεται ερείπια...
...Πως μπορεί να συμβιβάζεται η ιδέα ενός ανώτερου δημιουργού με την ύπαρξη νάνων και ατροφικών οργάνων, με ανωμαλίες και τερατουργήματα, με την ύπαρξη πόνου, αέναου και καθολικού, με τις ανισότητες μεταξύ των ανθρώπων και τον ανταγωνισμό μεταξύ τους;..
...Η επιστήμη βρίσκεται τώρα σε διαδικασία καταστροφής του θρησκευτικού δόγματος. Το δόγμα της θείας δημιουργίας αναγνωρίζεται ως παράλογο...
...Η Βίβλος και τα αποκαλούμενα «χριστιανικά ήθη» είναι δύο πτώματα...
...Η θρησκευτική ηθική δίνει το αρχικό στίγμα του αυταρχισμού ακριβώς επειδή παριστάνει την αποκάλυψη μίας «θείας εξουσίας». Για να να μεταφραστεί αυτός ο αυταρχισμός σε πράξη και να επιβληθεί στην ανθρωπότητα ξεπήδησε η ιερατική κάστα και μαζί της η πιο φρικτή μισαλλοδοξία....
...Η Θρησκεία είναι μία ψυχική ασθένεια του εγκεφάλου!
...Η ιστορία πολλών αγίων, που η θρησκεία μακαρίζει, είναι αποκρουστική. Δεν δείχνει τίποτα περισσότερο από μία βαθιά εκτροπή του ανθρωπίνου πνεύματος σε αναζήτηση υπεργίηνων χιμαιρών...
...Αν σήμερα ο Μεσαίωνας αποσύρεται στις πυκνές σκιές των μοναστηριών, αυτό οφείλεται στον θρίαμβο του σκεπτικισμού. Και αν η επιδημική ασθένεια της θρησκείας δεν εμφανίζεται πλέον με την ίδια ένταση των προηγούμενων εποχών, οφείλεται στη μείωση της πολιτικής ισχύος της εκκλησίας...
...Η ικανότητα με την οποία ο άνθρωπος διαφοροποιείται από τα ζώα είναι η συλλογιστική του δύναμη. Όμως ο ευσεβής πιστός αποκηρύσσει την λογική, αρνείται να εξηγήσει τα πράγματα που τον περιβάλλουν, τα αναρίθμητα φυσικά φαινόμενα, γιατί του αρκεί η θρησκευτική του πίστη. Ο εγκέφαλος χάνει την ικανότητα να σκέφτεται. Και έτσι αυτή η «θρησκευτικότητα» εκσφενδονίζει την ανθρωπότητα πίσω στην ζωώδη κατάσταση...
...Ο θρήσκος άνθρωπος είναι μία ανωμαλία και η θρησκεία είναι η βέβαιη αιτία επιδημικών ασθενειών του νού που απαιτούν την φροντίδα ψυχιάτρων!»
Εξεγερμένη συνείδηση: Δυστοπίας επακόλουθα (γράφει ο Κωνσταντίνος Θ. Παπαδογιάννης)
.png)
Μετά από πολλούς μήνες η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» φιλοξενεί ένα ακόμη άρθρο ενός νεολαίου συναγωνιστή που διακρίνεται για το ήθος του και την κινηματική αλληλεγγύη του.
Ο Κωνσταντίνος Θ. Παπαδογιάννης για μια ακόμη φορά απευθύνεται στην «Σιδηρά Νεολαία» παρά τις όποιες καθημερινές υποχρεώσεις.
Μια φωνή που λαμβάνεται σοβαρά υπόψη στον «χώρο» λόγω της δυναμικής εκφοράς αλλά και της πηγαίας αποφασιστικότητας που αντηχεί ως προσταγή και κατάθεση συνάμα:
«Δεν διαθέτουμε δηλώσεις μετανοίας - Θάνατος στην αστική δημοκρατία!».
Καλή ανάγνωση λοιπόν για αυτούς που αποδέχονται την αυτόνομη σκέψη και δράση και δεν φορούν ιδεοληπτικές παρωπίδες.
Για τους υπόλοιπους δεν μας
καίγεται καρφί ότι και αν πουν ότι και αν γράψουν εντός και εκτός διαδικτύου.
γράφει ο Κωνσταντίνος Θ. Παπαδογιάννης
Έχει κατακαεί η μισή Αθήνα, γιατί η άλλη μισή κάηκε τα προηγούμενα χρόνια. Δεν θα ησυχάσει το καθεστώς αν δεν πεθάνει κάθε γηγενής, είτε λιώσει σε ένα νοσοκομείο αβοήθητος, του πάρει το σπίτι η τράπεζα ή πεθάνει στην ψάθα από την ακρίβεια. Ένα κράτος μεθοδικό και όχι ανίκανο επιβουλεύεται επιτυχώς, όχι τα τελευταία χρόνια μονάχα αλλά μισό αιώνα τον αφανισμό του γένους.
Όταν ο Έλληνας καταλάβει πρωτίστως ότι είναι μειοψηφία στον τόπο του,
δευτερευόντως πώς η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία είναι εχθρός του, ίσως
αντιστραφεί ένα μέρος της καταστροφής. Ολόκληρη: Ξεχάστε το!
Όσο θα πληθαίνουν οι πυρκαγιές τόσο οι οικονομικοί
καρχαρίες και δυνάστες των ζωών μας θα πλουτίζουν και θα γίνονται πιο ισχυροί
με την ανοχή μας. Όποιος δεν βλέπει πλέον στο καμένο πράσινο που κάποτε έδινε
ζωή, την αποκρουστική εικόνα της ανεμογεννήτριας να αναδύει κοιμάται καλά και
δυστυχώς επιλεκτικά.
Και μετά τις ετήσιες καταστροφικές πυρκαγιές, έρχεται η
αποζημίωση του λαουτζίκου που έχασε τα σπίτια του. Από ενδιαφέρον; Ή για να
βουλώσουν όλοι πάλι το στόμα για τις ανεμογεννήτριες που θα γεμίσουν κάθε
πλαγιά της χώρας. Τα ελληνόφωνα εξωτικά πλάσματα θα επιστρέψουν στην
κανονικότητα της δυστυχίας τους σε μερικές μέρες και όλα θα έχουν ξεχαστεί. Τα
κέρδη τραπεζών και ολιγαρχών θα φτάσουν πάλι στα ύψη, οπότε το δόγμα «Δόξα το
χρήμα, έχουμε Δημοκρατία» υπερτερεί κάθε ηθικής. Λύση; Ὁ ἔχων
ὦτα
ἀκούειν
ἀκουέτω!
Τον Σεπτέμβριο του 2024 ο ΟΗΕ θα υπογράψει το «Σύμφωνο
του Μέλλοντος» (Pact of the Future) που φέρνει την δημιουργία μίας παγκόσμιας
κυβέρνησης από ΜΗ εκλεγμένους διεθνιστές πολιτικούς. Είσαι έτοιμος να νιώσεις τις
αλυσίδες της Σιωνιστικής κατοχής;
Με λιγότερες από 30 ημέρες μέχρι την Σύνοδο Κορυφής του ΟΗΕ για το Μέλλον και την πιθανή κήρυξη μιας «Πλανητικής Έκτακτης Ανάγκης», οφείλω να πω όσα βλέπω και κυρίως να τα γράψω για να ενημερωθεί όποιος δεν «μολύνθηκε» από το πνεύμα του νεοτερισμού.
Ο κίνδυνος που εγκυμονεί για την
εθνική κυριαρχία, την ατομική ελευθερία, τα δικαιώματα και τον πολιτισμό μας
είναι πιο μεγάλος από ποτέ. Σβήνουμε και πρέπει να αντισταθούμε με τα όπλα της
Κουλτούρας μας!
Την φρικτή δυστοπία που ζούμε σήμερα με υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις, πολιτικές διώξεις και παρακολουθήσεις, αποχαύνωση και μαζικό ψηφιακό εθισμό, μετατροπή της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου σε "αριθμό", αχρήματη και οικονομικά ελεγχόμενη κοινωνία, μαντράχαλους που παίρνουν μετάλλια σε γυναικεία αθλήματα, ούτε ο Τζορτζ Όργουελ δεν την είχε προβλέψει.
Και όμως είναι η θλιβερή πραγματικότητα. Οι επικυρίαρχοι ετοιμάζουν ένα μέλλον για τον μαζάνθρωπο χωρίς Ταυτότητα και Συνείδηση, δίχως ανθρωπιά και αυτεξούσιο. Δίχως κάτι ιδιόκτητο και κερδισμένο, με τροφή για αρρώστια, καθώς πρόσφατα το Ηνωμένο Βασίλειο θέσπισε νόμο για την κατανάλωση ψεύτικου εργαστηριακού κρέατος και ο γενοκτόνος Νετανιάχου εγκαινιάζει μονάδες εκτυπωτών που παράγουν τροφή.
Δεν θα αργήσει λοιπόν σύντομα να έρθει και στην χώρα μας. Η Παγκόσμια Διακυβέρνηση έρχεται με τάχιστους ρυθμούς και πλέον δεν κρύβονται, η γεωπολιτική σκακιέρα βράζει με τις εκλογικές εξελίξεις στις ΗΠΑ μετά την απόπειρα δολοφονίας του Τραμπ, το Ουκρανικό, την φλεγόμενη Μέση Ανατολή και το οικονομικό «κραχ» που αν δεν συμβεί θα αντικατασταθεί από τον ΓΠΠ.
Και θα πει κανείς γιατί όχι, στήσιμο εκλογών δοκίμασαν, πανδημίες, εμβολιασμούς, διαδικτυακή φίμωση και λογοκρισία άρα τι απέμεινε ...; Το συντονισμένο σχέδιο είναι πολυποίκιλο και δεν θα σταματήσουν μέχρι την τελική υλοποίηση αυτού. Σημασία για εκείνους δεν έχει η διαδρομή, αλλά ο προορισμός. Και αυτός καταλήγει στην αρπαγή των ψυχών μας, αλλά κυρίως στην επιβολή της δυστυχίας τους πάνω στις ζωές μας. Ο καπιταλισμός το σύστημα τους, οι τράπεζες οι "ενορίες" τους, οι στοές οι "εκκλησίες" τους.
Λειτουργούν βάσει πλάνου δίχως αντιστάσεις, ο αέρας, το νερό, τα τρόφιμα, η ακτινοβολία και ο βιολογικός μας αφανισμός είναι συνυφασμένες έννοιες πλέον. Η απάτη του κλίματος θα συνδυαστεί με την «ευλογιά των πιθήκων» για να τρομοκρατηθεί η μάζα για ακόμη μία φορά, ώστε νέα μέτρα ελέγχου να προωθηθούν, τα πάντα θα καταγράφονται και ο ραγιάς θα βλέπεις ενέσεις και ανεμογεννήτριες μέχρι και στον ύπνο του.
Δουλειά, κατσαρίδες, σιωνιστική προπαγάνδα και αντικατάσταση πληθυσμού θα βιώνεται ως η υγιής καθημερινότητα από τον ελληνόφωνο κάτοικο της πρώην Ελλάδας. Αλλάζει το πράγμα; Μονομερής αν είναι η αλλαγή ναι, διότι ακόμα δεν σβήσαμε όλοι από τις μηχανές τους και την βιομηχανία του θανάτου τους, όμως για πανελλήνια, πανευρωπαϊκή και παγκόσμια αλλαγή ... Ούτε σε δέκα ζωές με αυτήν την σαθρή νοοτροπία που φέρει μαζί του σε κάθε του σκέψη και ενέργεια ο Λευκός Άνθρωπος.
Αποβάλλοντας την υλιστική αντίληψη όμως, τον ατομικισμό και την εγωπάθεια που πολλάκις έχω αναφέρει τότε υπάρχει ελπίδα για τα έθνη και τους λαούς. Ειδάλλως, το Πνεύμα θα ακολουθήσει την φυσική κατάληξη της Δύσης όπως την βλέπουμε να εξελίσσεται τις τελευταίες δεκαετίες, στον αργό και βασανιστικό θάνατό της.
Κλείνω με μία λέξη: Τρέχα! Όπως λέει και ένας αγαπημένος ερευνητής. Στο χαράκωμα θα συμπλήρωνα εγώ. Χρέος μας η μνήμη των νεκρών μας και οι χτύποι των παιδιών μας.
Η σκέψη μας Σάλπιγγα Εξέγερσης ενάντια στον κόσμο των νικητών!
Λευτεριά στην Παλαιστίνη! Στον δρόμο που έδειξε ο Αντίοχος ο Επιφανής!
Απόσπασμα από μία συνέντευξη του Franco Freda στον Τζιανκάρλο Περτέγκο για την Corriere della Sera.
«Σε αυτές τις δημοκρατίες, το κράτος χρησιμοποιείται για την διατήρηση της σταθερότητας, με την μεσολάβηση όλων των κατασταλτικών και καταπιεστικών οργάνων του, της ηγεμονικής σχέσης μίας τάξης, της αστικής τάξης και ιδιαίτερα ενός μέρους αυτής, του τμήματος που συνιστά την πλουτοκρατική ολιγαρχία - με τον Λαό»
«Η ίδια η δικαιοσύνη δεν είναι παρά μία αποκρυστάλλωση στους νομικούς κώδικες των ιδεών που κυριαρχούν μέσα στην αστική κοινωνία, των ιδεών της αλαζονικής τάξης που είναι η αστική τάξη. Οποιαδήποτε λανθασμένη νότα, οποιαδήποτε δυσλειτουργία του συστήματος αποδίδεται από αυτό σε δολιοφθορά που διαπράττουν οι εχθροί του συστήματος, οι σπάνιοι άνθρωποι για τους οποίους η τάξη δεν είναι είδωλο προς λατρεία, για τους οποίους ο νομικός εξαγνισμός αντιπροσωπεύει μόνο μία βαθιά και εξευτελιστική αδικία»
Franco Freda
Μετάφραση: Μαυρομετωπίτης
«Θες να με καταλάβεις; Να με καταλάβεις ή να με "αρπάξεις"; Θέλω πολύ να αποφύγω αυτόν τον ισχυρισμό σου, ότι θες να επιθεωρήσεις την ψυχή μου, να την αποκλείσεις δηλαδή από αυτόν τον τελευταίο χώρο υπολειπόμενης κυριαρχίας που της απομένει. Να σου θυμίσω ότι είμαι ζώο (και μάλιστα χορτοφάγο...) ζώο σε αιχμαλωσία από το 1971 και αρά γκρινιάρικο και προπάντων απρόθυμο να εμπιστευτεί αγνώστους, πολύ περισσότερο δημοσιογράφους ...
Αλλά εφόσον καταφέρατε να κερδίσετε την καλοσύνη των υπερασπιστών μου, στους οποίους πραγματικά δεν μπορώ να αρνηθώ τίποτα, (γιατί παρότι διαφοροποιούνται ή στέκονται εχθρικά προς τις ιδέες μου με στηρίζουν) πρέπει να συναινέσω στην περιέργεια σας ...
Δεν βάζω καμία ποιοτική διαφορά μεταξύ του πολιτικού μου προσώπου και του αδίκως κατηγορούμενου προσώπου μου: υποδεικνύουν δύο λειτουργίες που εκτελώ, εκ των οποίων η δεύτερη είναι κλάσμα της πρώτης και υποδεέστερη εν σχέση με την πρώτη. Ωστόσο τίποτα από τα δύο δεν μου δημιουργεί "ανησυχίες" όπως λες.
Ακόμη και η φυλακή, ακόμη και το κλουβί ενός
Κακουργιοδικείου σηματοδοτούν τις γραμμές ενός ιδανικού «μετώπου», όπου ένας
πολιτικός στρατιώτης στέκεται - στο πιο ανθρωπίνως υπεύθυνο βαθμό και
αποκομμένος από φόβους δυσάρεστων γεγονότων - σεβόμενος το καθήκον του: την
κλήση του να προστατεύσει όχι την δική του ατομική εικόνα αλλά την εικόνα του
κόσμου και της ζωής που αντανακλά η συμπεριφορά του.
Πιστεύω στην αποτελεσματικότητα της ευλογίας και της κατάρας ... Με άλλα λόγια πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι ένα όχημα δυνάμεων που υπερβαίνουν την φυσιοψυχική ατομικότητα και ότι αυτές οι επιρροές (που μπορούν να οριστούν ως «μεταφυσικές» ή «πνευματικές») υποδηλώνουν την ύπαρξη του, είτε έχει επίγνωση αυτών είτε όχι.
Μάλιστα ο βαθμός ελευθερίας του ανθρώπου προέρχεται από τον βαθμό συνειδητοποίησης με τον οποίον αντανακλά αυτές τις δυνάμεις. Μεταφρασμένες σε ηθικούς όρους, αυτές οι οντότητες διέπουν τις ενέργειες που μπορούν να χαρακτηριστούν ως δυνάμεις του Καλού ή δυνάμεις του Κακού.
Πιστεύω ότι ο Ιμάμ Χομεϊνί ενσαρκώνει, σε αυτό το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, μία φωτεινή δύναμη του Καλού και ότι η ευλογία του που δόθηκε στους Ευρωπαίους, μέσω του πολιτιστικού του έργου, συμβάλει στην καταπολέμηση του Κακού και αποτελεί αναγνώριση της εγκυρότητας των προσανατολισμών μας.
Δεν χτυπήσαμε καμία πόρτα! Ανοίξαμε μόνο την πόρτα που εδώ και χρόνια μας έχει εισάγει στην απόρριψη του σύγχρονου υλισμού και στις πιο διαβολικές του εκδηλώσεις: τον καπιταλισμό και τον μαρξιστικό σοσιαλισμό! Και έχουμε δείξει συμπάθεια και μερικές φορές ενθουσιασμό για τις εμπειρίες και τα πειράματα που διεξάγονται από ορισμένους λαούς - προχτές η Κίνα με την «πολιτιστική επανάσταση», χθές η Λιβύη του Καντάφι (αλήθεια έχετε διαβάσει το μικρό «Πράσινο Βιβλίο» του;) σήμερα ειδικά το Ιράν της Ισλαμικής Επανάστασης. Όλες αυτές οι προσπάθειες που έχουν στόχο να αποτοξινωθούν από τις σοσιαλιστικές και καπιταλιστικές δημοκρατίες.
Δεν κρύβω τον θαυμασμό μου για το κρατικό έργο του Μάο Τσε Τούνγκ και το ενδιαφέρον μου για την βασική κατεύθυνση της κινεζικής πολιτικής, η οποία - κατά την γνώμη μου - συνεχίζει τον μεγαλειώδη στόχο της: να απεγκλωβίσει την Κίνα από την αποικιοκρατική μέγγενη, με την οποία τα συστήματα που προέκυψαν μετά το 1945 καταστέλλουν την νόμιμη ελευθερία των τεσσάρων ηπείρων! Και κάπως έτσι ερμήνευσα την Κινεζική Πολιτιστική Επανάσταση: μία επανάσταση που χρησιμοποιεί τον μαρξισμό μόνο ως τρέχον όχημα έκφρασης.
Η οικεία μορφή του μαοϊσμού δεν πρέπει να ιδωθεί ως υπόθεση του μαρξισμού που αποδέχεται, αλλά ως όραμα ενός κόσμου που προκαλεί: ένα σχεδόν «σπαρτιατικό» όραμα του κόσμου, έναν οργανικό ρυθμό πίστης που συνδέει τον Ηγέτη με ολόκληρη την εθνική κοινότητα και ευνοεί αυτή την ένταση αλληλεγγύης, που με την σειρά της, αντανακλά στο έργο ενός ολόκληρου λαού τα χαρακτηριστικά της εθελοντικής πειθαρχίας και μίας αποπρολεταριοποιημένης ελεύθερης πολιτοφυλακής …
Στον Κινεζικό Κομμουνισμό βλέπω πάνω απ' όλα τον θρίαμβο της υπεύθυνης διαφοροποίησης των καθηκόντων έναντι του εξισωτικού ατομισμού, την πειθαρχία έναντι της αστικής χαλαρότητας. Βλέπω ακόμη την νίκη των τάξεων του «πολιτικού στρατιώτη» (φτωχού μεν αλλά «ισχυρού») έναντι των εμπορικών και γραφειοκρατικών ολιγαρχιών της Δύσης (συμπεριλαμβανόμενης της ΕΣΣΔ).
Ήμουν της γνώμης ότι τότε ήταν δικαιολογημένο να σκιαγραφηθεί μία αναπαράσταση αυτού του τύπου. Σήμερα, ωστόσο, η Κίνα βαδίζει με γοργούς ρυθμούς στον καταστροφικό δρόμο του συμβιβασμού με τον δυτικό καπιταλισμό. Σχετικά με την Ισλαμική Επανάσταση, ένας φίλος και σύντροφος μου, ο Carlo Terracciano εξέφρασε την άποψη μου, μέσα από ένα γραπτό της «Ομάδος AR» το οποίο εγκρίνω απόλυτα.
Δεν έχω κανένα προσόν για να είμαι «δάσκαλος» - επομένως δεν έχω τους «μαθητές» μου. Είμαι μάλλον ένας μεγαλύτερος «συμμαθητής» που λειτουργεί ως «επανάληψη» και «αναγνώστης» για τους άλλους. Δεν υπάρχει κατήχηση, απογραφή ουσιαστικών κανόνων.
Μπορούμε όμως να τους ξανά εφεύρουμε αντλώντας από τα καλύτερα κείμενα της ινδοευρωπαϊκής παράδοσης: την Μπαγκαβάντ - Γκίτα, την Ιλιάδα (θα είχε ο Θερσίτης κάποιο αφιέρωμα από την σημερινή δημοσιογραφία;), την Πολιτεία του Πλάτωνα, τις Ιστορίες του Τίτου Λίβιου για παράδειγμα. Αλλά και από την ηθική των άλλων φυλών: σκεφτείτε για παράδειγμα τον Ιάπωνα Bushido, τις παραδόσεις των ερυθρόδερμων».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
