Από το χάος και τη βία στην επανάσταση.

Του Novistador

Σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες στη κοσμολογία , οι συνθήκες οι οποίες επέτρεψαν να δημιουργηθεί ζωή στο Σύμπαν , ήταν αποτέλεσμα ορισμένων αυθόρμητων σπασιμάτων των συμμετριών ανάμεσα στις βασικές δυνάμεις της Φυσικής. Έπειτα τα ίδια τα άστρα δημιουργήθηκαν λόγω ορισμένων απρόσμενων γεγονότων , τα οποία τάραξαν την κοσμική ύλη και την έκαναν να συγκρούεται.

Στη συνέχεια, κάποιος μετεωρίτης, σύμφωνα με την επικρατούσα θεωρία, προσέκρουσε στη γη και της έφερε τη ζωή. Σε γενικές γραμμές, για να υπάρξει η εξέλιξη σε ένα σύστημα, κάποια στιγμή πρέπει να εισέλθει ένας «χαοτικός παράγων» σε αυτό. Από τη μεριά της αντίστοιχα, η ανθρώπινη ιστορία μας δείχνει ότι η ουσιαστική αλλαγή λαμβάνει χώρα, όταν αλλάζουν οι συσχετισμοί , όταν η μία δύναμη υπερισχύει της άλλης. Κάτι τέτοιο, ίσως να ακούγεται «ζωώδες» και πολιτικά μη ορθό (!) για τους «προοδευτικούς» αναθεωρητές της ιστορίας, οι οποίοι προσπαθώντας να κρύψουν κάθε μορφή επαναστατικής ή καταπιεστικής βίας και αγώνων από την Ιστορία, με πρόφαση την «φιλία» των λαών και των «εξανθρωπισμό» της, καταλήγουν στην συνειδητή παραχάραξή της.

Αυτό είναι μεν ένα άλλο θέμα, όχι άσχετο δε, με την προσπάθεια αδρανοποίησης της σκέψης από το σύστημα, η οποία μαζί με τους τρόπους αντιμετώπισής της και τις μεθόδους απαγκίστρωσης από την αστική νοοτροπία, είναι και το θέμα του παρόντος κειμένου.


Μπορεί να υπάρξει επανάσταση μόνο εκεί που υπάρχει συνείδηση.


Σύνθημα σε τοίχο, κατά τη διάρκεια των Γαλλικών μαθητικών και φοιτητικών εξεγέρσεων - Μάιος του ‘68



Ζούμε δυστυχώς σε μία εποχή στην οποία ένα από τα απαραίτητα συστατικά για μία επανάσταση , η συνείδηση , είτε απουσιάζει ή είναι βαθύτατα αλλοτριωμένη.
Σε συνδυασμό με την συνεχή επιβολή της ειρήνης και του νόμου σε μία άνομη και αφύσικη κοινωνία, το Φιλελεύθερο καθεστώς φτάνει ολοένα πιο κοντά στον απώτερο σκοπό του , ο οποίος είναι να μετατρέψει τον λαό σε μία ουσιαστικά άβουλη και άχρωμη μάζα, η οποία πειθήνια θα (επι)ζει μες τη μιζέρια της , ενώ λίγοι θα απολαμβάνουν τα πλούτη που αυτή παράγει. Σε αυτή την κοινωνία , τα ερεθίσματα για ελεύθερη , ανεξάρτητη και επαναστατική σκέψη σταδιακά εκλείπουν , ενώ παράλληλα όσοι τολμούν να εναντιωθούν πραγματικά στο καθεστώς ή να διαθέσουν τα ερεθίσματα αυτά στο ευρύ κοινό, θέτονται εκτός κοινωνίας αφού υποστούν αισχρό κιτρινισμό, είτε ακόμα και εκτός νόμου, από τους διάφορους εντολοδόχους του καθεστώτος.

Συνεπώς, επειδή είναι αν μη τι άλλο ανώφελο , να προσπαθεί κανείς να πολεμά το σύστημα με τα μέσα που προσφέρει το ίδιο το σύστημα, θα πρέπει να στραφεί σε «ανορθόδοξες» μεθόδους που ίσως να θεωρούνται παράνομες (από τους παράνομους που έχουν όμως τη δυνατότητα να νομοθετούν), έτσι ώστε να δοθούν τα απαραίτητα εναύσματα για ελεύθερη και επαναστατική σκέψη.

Ο Ιησούς Χριστός έλεγε πολύ σοφά: «Ουκ έπ’ άρτον μόνο ζήσεται άνθρωπος» .

Πού να ήξερε, ότι δύο χιλιετίες αργότερα το ακριβώς αντίθετο της ρήσης του, θα αποτελούσε τον μοντέρνο πρότυπο ζωής. Διότι , οι καλοπερασάκηδες γραικύλοι είναι ότι ακριβώς επιθυμεί το σύστημα, έτσι ώστε να μπορεί να θραφεί από αυτούς και να επιβιώσει εις βάρος τους , δίχως αυτοί να ενοχλήσουν ποτέ, όσο έχουν το δικαίωμα να πίνουν τον καφέ τους αμέριμνα και να πηγαίνουν στα μπουζούκια δυο φορές το χρόνο.



Κάθε διατάραξη, της υποτακτικής ζωής του γραικύλου αυτού, μπορεί να επιφέρει διάφορα προβλήματα. Το κράτος, δεν επιθυμεί να διοχετεύονται ανεξέλεγκτα ερεθίσματα στους πολίτες του. Διότι, όταν ένα άτομο ταράσσεται , αγανακτεί ή νευριάζει, έχει την τάση να αμφισβητεί το κατεστημένο. Όταν ένα άτομο αμφισβητεί, τότε με τη σειρά του τείνει να επηρεάσει και άλλα άτομα έτσι ώστε να τα πείσει για το ορθόν της σκέψης του. Αυτή η αλυσιδωτή αντίδραση, εάν μετατραπεί σε μαζικό κίνημα μπορεί να αποβεί μοιραία για το καθεστώς, γι’ αυτό θέλει να αποφύγει τέτοιες καταστάσεις. ( βλέπε Βιβλία Ιστορίας ή αναθεώρηση του Άρθρου 16, τα οποία σταδιακά θα περάσουν εάν δεν γίνει κάτι πραγματικά ριζοσπαστικό )

Επειδή το καθεστώς, δεν μπορεί μέχρι στιγμής να απαγορεύσει τέτοιους είδους «αντιδράσεις», αρέσκεται στο να τις ελέγχει και να τις καθοδηγεί ( βλέπε ειρηνικές κινητοποιήσεις από φοιτητοπατέρες , οι οποίες σταματάνε κάθε καλοκαίρι ή όποτε υπάρχει κίνδυνος να χαθεί κάποια εξεταστική ) αλλά παράλληλα να τις συκοφαντεί ( βλέπε προβοκάτσιες από ασφαλίτες – δήθεν «αντιεξουσιαστές» στις πορείες ).

Έτσι μπορεί να έχει όλα τα μέτωπα καλυμμένα. Και αυτών που νομίζουν ότι αντιδρούν, αλλά και αυτών που είναι αποστασιοποιημένοι. Μία άλλη προσφιλής τακτική του επίσης είναι, να εκτονώνει τις μάζες με διάφορα μέσα όπως γήπεδα και εθνικές εορτές ή καλλιέργεια στείρας μισαλλοδοξίας εις βάρος εύκολων θυμάτων όπως οι μετανάστες.

Σκοπός είναι να μην υπάρχει αγάπη και φιλία
σκοπός είναι να βρίσκεται ο λαός σε ηρεμία με ξεσπάσματα,
απλώς για να ανιχνεύονται τα αποβράσματα
για του εγκληματίες σκέψεις στήνονται αποσπάσματα

Deadlock – Γελάνε μαζί σου, από το cd «Διεθνής Αμνησία – Η ζωή συνεχίζεται »


Κάτι όμως τελικά πρέπει να γίνει για να αναταραχθεί αυτή η βλαβερή τάξη και να ανατραπεί αυτή η «νομιμότητα» που έχουν επιβάλλει οι αστοί , έτσι ώστε να συνεχίσουν να εγκληματούν ανενόχλητοι. Αν και ο γράφων ανήκει στον ευρύτερο «εθνικιστικό χώρο» , παραδέχεται ότι ο πολιτικός χώρος που συχνότερα δονεί την ειρήνη τους , είναι αυτός των αναρχικών/ αντιεξουσιαστών (από εδώ και στο εξής θα αναφέρονται ως «α/α»).

Δεν είναι επί του παρόντος να αναλωθούμε ούτε στην ιδεολογία , ούτε στις επιδιώξεις τους και ούτε στα άτομα του χώρου αυτού (η προσωπική πεποίθηση του γράφοντος ότι έχουν διεισδύσει ανάμεσά τους πολλοί που δουλεύουν άμεσα για το καθεστώς). Θα πραγματευθούν κυρίως οι μέθοδοι και οι τακτικές τους, με τις οποίες προσπαθούν να αφυπνίσουν τον κόσμο διαταράσσοντας τα λιμνάζοντα νερά της καθημερινότητας, κάτι το οποίο είναι και το θέμα του κειμένου.

Οι δραστηριότητες του α/α χώρου που μας ενδιαφέρουν, μπορούν να συνοψισθούν χονδρικά στις ακόλουθες ενέργειες:

• Συμπλοκές σε πορείες, κυρίως με χρήση μολότοφ (τα λεγόμενα «μπάχαλα»)
• Συμπλοκές μέσα από το άσυλο με αστυνομικές δυνάμεις οι οποίες βρίσκονται εκτός αυτού. ( το λεγόμενο «καγκελάκι» )
• Τοποθετήσεις εκρηκτικών μηχανισμών σε διάφορους στόχους ( γκαζάκια )
• Ποικιλόμορφες παρεμβάσεις σε διάφορες εκδηλώσεις, με «άσχετο» ευρύ κοινό (όπως συναυλίες, ποδοσφαιρικοί αγώνες κ.α.)
• Δυναμικές πορείες με συμβολικές ενέργειες, όπως κάψιμο ATM , σπάσιμο τραπεζών και ρίψη μπογιάς



Η πρώτη περίπτωση είναι αυτή που λαμβάνει τη μέγιστη προσοχή των ΜΜΕ , η οποία μάλλον αποτελεί έκφανση του ίδιου του συστήματος μιας και δρα άκρως προβοκατόρικα ενάντια στα αιτήματα της κάθε πορείας , δίνοντας πάτημα στον κάθε μικροαστό, να κατακρίνει τους εκάστοτε – αγνούς στη βάση – λαϊκούς αγώνες. Τέτοιες πράξεις, που προκαλούν κάποια «άμορφα» αισθήματα αγανάκτησης πρέπει, όπως και να έχει να μη μείνουν ανεκμετάλλευτες, εκ μέρους μας. Πρέπει να υποδειχθεί ο ύπουλος ρόλος του κράτους, το οποίο μαζί με τους μηχανισμούς του βρίσκεται πίσω από την όλη αυτή την δυσφημιστική διαδικασία! Μάλιστα, θα πρέπει η παρέμβαση των πραγματικών επαναστατών να είναι άμεση και καίρια, διότι εάν την αναλάβουν οι κρατικοί μηχανισμοί (ΜΜΕ), τότε οι συνέπειες της ιδιότυπης αυτής αγανάκτησης δρουν αντιδραστικά για τους σκοπούς μας, κάνοντας τους πολίτες να απαιτούν ισχυρότερη καταστολή και καταπίεση.



Οι υπόλοιπες «δραστηριότητες» που αναφέρονται παραπάνω είναι, άμεσα και περισσότερο ακίνδυνα εκμεταλλεύσιμες, για αυτό το λόγο, το καθεστώς προσπαθεί με κάθε μέσο να τις καταστείλει ( βλέπε νέους τρομονόμους , κατάργηση του ασύλου, πληθώρα ηλεκτρονικών εποπτικών μέσων κ.α. ).

Καθίσταται λοιπόν εύκολα κατανοητό, μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο ότι διαταράσσει πραγματικά την τάξη , από όποιο πολιτικό χώρο και να προκλήθηκε, είναι δυνητικά προς όφελος των δικών μας επαναστατικών σκοπών. Οτιδήποτε μπορεί να κάνει τη λαϊκή μάζα να αμφιβάλλει , να αγανακτεί , να έχει μια ροπή προς τη βία και την ανυπακοή , είναι σίγουρα προς όφελός μας. Εδώ , είναι εμφανής ο προδοτικός ρόλος των διαφόρων «πατριωτών» ή «εθνικοφρόνων», οι οποίοι υποστηρίζουν με εμμονή τα κρατικά εργαλεία καταστολής ( αστυνομία και στρατό ), όντας υπέρμαχοι της «τάξης και ασφάλειας για το καλό της Ελλάδας».

Πόσο δύσκολο είναι άραγε να καταλάβουν ότι το «Ελληνικό» κράτος είναι πέρα
για πέρα ανθελληνικό, όπως κατά συνέπεια και όλα τα μέσα επιβολής του;

Η πατριδοκαπηλία τους, φτάνει στα όρια του παραλογισμού, όταν για χάρη της νομιμοφροσύνης και του κρατισμού τους , διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα! Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί, ο εμπρησμός του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη από τις δυνάμεις καταστολής , όπου σύσσωμοι οι «πατριώτες» «Ελληνόψυχοι» οδύρονταν , διότι οι φοιτητές βεβήλωσαν (!) το ιερό μνημείο , λόγω του ότι ορισμένοι ( που μάλλον δουλεύουν για το κράτος τους ) έβαλαν φωτιά στο φυλάκιο της φρουράς του Ευζώνου , αδιαφορώντας για τον πασιφανή εμπρησμό (και την παράνομη χρήση πυρομαχικών ) του ίδιου του μνημείο , από τους αστυνομικούς. Τέτοιους «πατριώτες», δεν χρειάζεται ο λαός και οι συγκεκριμένοι έχουν αποβεί μοιραίοι σε επαναστάσεις στο παρελθόν.

Η εφημερίδα «Ρήξη» στο τελευταίο της φύλλο (νο. 21) παραθέτει πολύ εύστοχα μια ρήση του Νεοκλή Σαρρή για τους εν λόγω λαϊκιστές:

«Άλλοι πουλάνε την πατρίδα και άλλοι πουλάνε πατρίδα» .

Αυτά τα άτομα, αδυνατούν να καταλάβουν ότι η κατάσταση δεν θα διορθωθεί δίνοντας στο κράτος περισσότερη δύναμη για να διορθωθούν τα προβλήματα , αφού ο ίδιος ο θεσμός του κράτους και του πολιτεύματος είναι η ρίζα όλων των προβλημάτων.


Δυστυχώς, ο οργανωμένος εθνικιστικός «χώρος» δεν έχει ικανοποιήσει τις προσδοκίες του γράφοντος , ούτε με την συχνότητα των παρεμβάσεών / δράσεών του αλλά ούτε και με την καιριότητα αυτών. Θα ήθελε να πιστεύει, ότι το γεγονός αυτό οφείλεται στα εμπόδια που του προβάλλει το σύστημα και όχι στον τυχόν βαυκαλισμό του ή τον φόβο μην χαρακτηρισθεί ως «αναρχοκομμουνιστικό» (!!!) με την κινητοποίησή του, από τα διάφορα συντηρητικά στοιχεία.

Παρόλα αυτά, ανεξάρτητα με το τι θα κάνει το οργανωμένο κίνημα, είναι εμφανής η ανάγκη να υπάρξουν παράλληλα, πολλοί, μικροί , αυτόνομοι και αυτό-οργανωμένοι πυρήνες επαναστατικής σκέψης και πράξης.

Η μέθοδος αυτή που στο εξωτερικό ονομάζεται «Leaderless Resistance» έχει αποδειχθεί αρκετά αποτελεσματική στην αφύπνιση των μαζών , όχι μόνο μέσω του λόγου αλλά και των πράξεων της. Μία άλλη τακτική, ίσως η πιο επικίνδυνη όταν αναφερόμαστε σε μία δραστική αντίσταση , είναι η εν αγγλιστί γνωστή ως «Lone wolf Activism». Κατά το μοντέλο αυτό, μεμονωμένα άτομα δίχως να είναι υπό εντολές κάποιου τρίτου , ενεργούν ακτιβιστικά για κάποιο σκοπό ή ιδέα , δίχως ιδιαίτερα διακριτικά και δίχως να είναι γνωστοί για τα πιστεύω τους στον αντίστοιχο «χώρο». Αυτού του είδους ο ακτιβισμός είναι ο περισσότερο επικίνδυνος για τους κρατικούς μηχανισμούς και το σύστημα το οποίο υπηρετούν.

Ο τρόπος με τον οποίο θα μπορούσαν να δρουν αυτές οι ομάδες δεν είναι επί του παρόντος και ίσως δεν θα ήταν και τόσο συνετό να δημοσιοποιηθεί. Δεν χρειάζεται κανείς πάντως να γίνει αιμοσταγής δολοφόνος, όπως παρουσιάζονται οι ανάλογες περιπτώσεις από τα ΜΜΕ και το Hollywood. Απλές, καθημερινές παρεμβάσεις, στα πλαίσια της νομιμότητας, είναι υπεραρκετές για να γίνει η αρχή.


Είναι προσωπική πεποίθηση ότι , ο ιδιότυπος αυτός ακτιβισμός , πρέπει να συνυπάρχει και να συνεργάζεται όσο αυτό είναι δυνατό με το οργανωμένο «επίσημο» κίνημα, έτσι ώστε να είναι αποτελεσματικότερο, στα πλαίσια της συναγωνιστικής αλληλεγγύης.

Παρόλα αυτά, η εμπειρία έχει δείξει ότι τέτοιου είδους δράσεις ελλοχεύουν πολλούς κινδύνους. Η βία και η αντίδραση δεν πρέπει ποτέ να γίνει αυτοσκοπός των ομάδων , αλλά οι πράξεις τους να είναι πλήρως συνειδητοποιημένες άρα και επαναστατικές. Είναι υψίστης σημασίας επίσης, να αναγνωρίζονται και να καταδεικνύονται τυχόν προβοκάτσιες εκ μέρους των κρατικών μηχανισμών. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να παίξει το ρόλο του, το «οργανωμένο» κίνημα το οποίο θα αποτελεί εκτός από το σπαθί και την ασπίδα της όλης μάχης.



Τελικά, αυτό το κείμενο αποσκοπούσε στο να δείξει στον αναγνώστη ότι τις περισσότερες φορές , το όποιο χαώδες ή βίαιο συμβάν , γενικότερα όποιο συμβάν μπορεί να ταρακουνήσει τον σιώδη βίο του μικροαστού νέο-Έλληνα μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην πολυπόθητη επανάσταση. Μία επανάσταση λαϊκή και εθνική. Όσες επαναστάσεις , δεν διέθεταν και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά ή τα έχασαν στην πορεία , απέτυχαν παταγωδώς με την κατάσταση να γίνεται χειρότερη της αρχικής. Το κάθε γεγονός λοιπόν μετράει, η κάθε πράξη συνειδητής ανυπακοής είναι σημαντική , για την αποσταθεροποίηση του κράτους , την καταστροφή του και μέσα από τις στάχτες του , να δημιουργηθεί ένα καινούργιο σύστημα , δικαιότερο και καλύτερο.

Αλίμονο σε όσους βρίσκονται στη κορυφή του τροχού…
Γιατί αυτός δεν θα γυρίσει, αλλά θρυμματιστεί, και όσοι βρίσκονται ψηλότερα θα κατακρημνισθούν ακολουθώντας τον , στην καταστροφή…