Νότια Αφρική: η άγνωστη γενοκτονία.

του Εχετλαίου.



Πριν από μερικές ημέρες, το ενημερωτικό site defencenet παρουσίασε ένα άρθρο από αυτά που σπάνια πλέον μπορεί κανείς να διαβάσει στην σημερινή νεοελληνική ειδησεογραφική ενημέρωση.


Το άρθρο αφορά την σημερινή κατάσταση στην Νότια Αφρική , και την διάσταση που έχει λάβει ή εγκληματικότητα στην χώρα, έχοντας ξεπεράσει κάθε φραγμό διεκδικώντας παγκόσμια πρωτεία πλέον.


Ιδιαίτερα ενδιαφέρον στο άρθρο έχει ο αριθμός δολοφονιών λευκών, ακόμα και μικρών παιδιών από τους μαύρους με μόνιμη δικαιολογία πάντοτε την εκδίκηση για την καταπίεση που είχαν υποστεί από τους λευκούς κατά την διάρκεια του απαρτχάιντ.

Το άρθρο έχει ως εξής:



" ... Η Νότια Αφρική στη δίνη της «βιομηχανίας» του εγκλήματος


17-01-2010 23:28:00



H «βιομηχανία» του εγκλήματος στη Νότια Αφρική είναι μια υπόθεση που λίγο «περνά» στα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης και ειδικά αυτό τον καιρό ακόμη λιγότερο, καθώς το παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου το καλοκαίρι απαιτεί «αυτοσυγκράτηση» στη διασπορά κακών ειδήσεων. Η αλήθεια όμως είναι πως οι δείκτες στην εγκληματικότητα στη χώρα αυτή έχουν εκτιναχθεί σε τέτοιο βαθμό, που οι στατιστικές πια έχουν χάσει τη σημασία τους.


Σύμφωνα πάντως με αυτές στη Νότια Αφρική κάθε ημέρα σκοτώνονται από εγκληματικές πράξεις 87 (!) άνθρωποι ανεβάζοντας τον αριθμό αυτό στους 32.000 νεκρούς το χρόνο. Επιπρόσθετα αυτού από τις εκατό περιπτώσεις δολοφονιών μόνο ένα 10% εξιχνιάζεται και από αυτό ένα 6% καταδικάζεται. Από τις 200.000 κρατουμένους στις φυλακές της χώρας, αριθμός ούτως ή άλλως εξαιρετικά μεγάλος, οι 3.900 είναι λευκοί και οι υπόλοιποι έγχρωμοι. Σε σχέση με τα αυτοκινητιστικά ατυχήματα περίπου, στα οποία η Νότια Αφρική ξεπερνά και την Τουρκία, ο αριθμός των νεκρών νοτιοαφρικανών από εγκληματικές πράξεις είναι διπλάσιος. Η ασφάλεια στους δρόμους είναι επίσης ένας σημαντικός παράγοντας καθώς το οργανωμένο έγκλημα έχει εισχωρήσει και εκεί πωλώντας πλαστές άδειες οδήγησης, κατά χιλιάδες.


Η κυβέρνηση της χώρας παρά το γεγονός πως έχει τριπλασιάσει τη δύναμη των αστυνομικών όπως το ίδιο έχει συμβεί και με ιδιωτικές εταιρείες ασφάλειας εντούτοις το έγκλημα παραμένει η πρώτη αιτία θανάτου στη Νότια Αφρική. Σημαντικό ρόλο στον εξωφρενικό αυτό ρυθμό των εγκλημάτων έχει παίξει αναμφισβήτητα και το καθεστώς του «apartheid» που επίσημα καταργήθηκε στις 30 Ιουνίου του 1991, αλλά από την αντίθετη πλευρά. Η επί 43 χρόνια και σχεδόν σε επίπεδα εξευτελισμού καταπίεση των λευκών απέναντι στους έγχρωμους κατοίκους της χώρας έχει προκαλέσει με τη σειρά της τόσο σοβαρά αντανακλαστικά που μέσα στη δίνη τους πράξεις βίας έχουν φτάσει κυριολεκτικά σε σημεία παροξυσμού, όπως η υπόθεση Rawstone που συγκλόνισε τη Νότια Αφρική το 2003 .


«Εννοείς πως σκότωσες και βίασες μια λευκή γυναίκα και μετά σκότωσες το μωρό της λόγω του apartheid;» ρώτησε η δικαστής Monica Leeuw των 20 ετών εγκληματία William Kekana ο οποίος, μαζί με το συνεργό του Charles Fido Baloyi εξολόθρευσε μια ολόκληρη οικογένεια λευκών μέσα στο σπίτι τους.


«Λοιπόν, αφού η κυρία Rawstone απάντησε στο κινητό της μέσα στο αυτοκίνητό της μετά την πυροβόλησα. Μετά κάναμε ότι κάναμε επειδή ήταν λευκοί», απάντησε ο αδίστακτος δολοφόνος. Ο Kekana, για ένα κινητό τηλέφωνο και δύο δακτυλίδια, σκότωσε τον Clifford Rawstorne την μητέρα του Hester Rawstorne την εικοσιτετράχρονη αρραβωνιαστικιά του Janine Drennan και την ενός έτους κόρη τους Kayla, με πυροβολισμό εξ επαφής, αφού προηγουμένως είχε βιάσει τις δύο άτυχες γυναίκες.


Να σημειωθεί πως ο Kekana και ο συνεργός του είχαν απαγάγει την Janine Drennan και την κόρη της στο αυτοκίνητό τους όταν επέστρεφαν από ένα παιδικό πάρτυ. Η έκταση τέτοιων εγκλημάτων στη Νότια Αφρική έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις και που η είδηση αυτή δε θα γινόταν πρωτοσέλιδο εάν δεν υπήρχε η δολοφονία της μικρής κόρης της Janine Drennan. Περιοχές όπως το Hillbrow και η Berea στο Γιοχάνεσμπουργκ έχουν αποκαλεστεί από την Interpol ως τις περιοχές με το μεγαλύτερο δείκτη εγκλημάτων στον κόσμο ο οποίος μεταφράζεται σε 600 νεκρούς ανά 100.000 άτομα το χρόνο.


Ένας Βρετανός ο οποίος μένει στη χώρα έχει επιβιώσει σε τουλάχιστον τρεις περιπτώσεις «carjacking» δεν έχει σκοπό να εγκαταλείψει τη χώρα λέγοντας πως έχει «συνηθίσει» την εικόνα του καλάσνικοφ να τον σημαδεύει εξ επαφής. Πάντως σχεδόν όλοι στη Νότια Αφρική έχουν κάποιο συγγενή ή γνωστό ο οποίος έχει σκοτωθεί ή έχει πέσει θύμα εγκληματικής ενέργειας και αυτή η «συνήθεια» έχει περάσει παντού στην κουλτούρα της μετά του apartheid νοτιοαφρικανικής κοινωνίας.


Έτσι δεν μπορεί σήμερα κανείς να φανταστεί κάποιους να ζουν στα σπίτια τους χωρίς αυτά να περιστοιχίζονται από ηλεκτροφόρα καλώδια, συρματοπλέγματα, ψηλούς τοίχους και κάθε είδους αποτρεπτικά ντεκόρ. Παρόλα αυτά το έγκλημα πληρώνει το κράτος και το πληρώνει καλά. Η «βιομηχανία» αυτή φροντίζει ώστε να αυξάνεται η κατανάλωση, καθώς τα αγαθά που έχουν κλαπεί αναπληρώνονται, το κράτος κερδίζει δισεκατομμύρια rands από το φόρο που έχει επιβάλει στα αγαθά που αντικαθιστούν τα κλεμμένα, οι εταιρείες security και οι ασφαλιστικές κάνουν χρυσές δουλειές, όπως και το ιδιωτικό σύστημα υγείας. Μια παράλογη οικονομική πραγματικότητα, που όμως στέκει σε «ισχυρές» βάσεις: αυτές της κοινωνικής αποσάθρωσης. Κλοπές, πράξεις βίας, δολοφονίες θεωρούνται τόσο κοινότυπες πια για τους κατοίκους της χώρας όπως αποτελεί μια συνηθισμένη βόλτα στο supermarket.


Η βία δεν γνωρίζει τα θύματά της ούτε και αυτά ποικίλουν από ανθρώπους σε εξέχουσες κοινωνικές και ακαδημαϊκές θέσεις έως αγρότες. Περίπου 1600 αγρότες έχουν δολοφονηθεί στη Νότια Αφρική από το 1994 έως σήμερα, ενώ από τη λίστα δεν λείπουν και εξέχοντες ακαδημαϊκοί όπως ο γεωλόγος Louw Rabie ή ο μαθηματικός στο πανεπιστήμιο του Cape Town Brian Hanh, όλοι από πράξεις βίας με σκοπό τη ληστεία ή και την αντεκδίκηση. Ενόψει παγκόσμιου πρωταθλήματος ποδοσφαίρου οι συνθήκες στη Νότια Αφρική κάθε άλλο παρά φιλικές για το κύμα τουριστών που θα σπεύσουν να δουν το αθλητικό αυτό υπερθέαμα. Πέρα όμως από το ποδόσφαιρο το ίδιο, η περίπτωση της Νότιας Αφρικής είναι ένα προειδοποιητικό μήνυμα για όλες τις χώρες όχι μόνο της περιοχής αλλά και της Ευρώπης όπου τα συμπτώματα της «βιομηχανίας του εγκλήματος» που εξαπλώνεται είναι πια τόσο ευδιάκριτα ακόμη και στην ίδια μας τη χώρα.


Το έγκλημα μπορεί να στοιχίζει σε ανθρώπινες ζωές αλλά φαίνεται πως «πληρώνει» καλά σε τέτοιο σημείο που να θεωρείται ως ένα στοιχείο της κουλτούρας των «σύγχρονων» κοινωνιών, αλλά πάνω από όλα αποσιώπησης ιδιαίτερα ενόψει μεγάλων αθλητικών γεγονότων που βαδίζουν χέρι-χέρι με οικονομικά συμφέροντα, όπως στην περίπτωση της Ν. Αφρικής. Άλλωστε οι συμβουλές των σημερινών ταγών της κοινωνίας είναι απλά «μάθε να ζεις μαζί του» σε ένα εξαναγκαστικό συμβιβασμό. Ανησυχητικά σημάδια μιας νέας τάξης … εγκλήματος και μια κοινωνίας που έρχεται ... "