Τα κρίσιμα μέτωπα.

γράφει ο Λοθάριος.

Η πολιτική και κοινωνική εξέλιξη στην Ελλάδα τα τελευταία 5 χρόνια βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή που παρουσιάζει αρκετά πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά. Η εξευτελιστική ηθική, οικονομική, πολιτική και πολιτιστική χρεωκοπία της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας απελευθέρωσε ισχυρές κοινωνικές δυνάμεις και συνειδήσεις. Κάποιες από αυτές στράφηκαν προς την «Χρυσή Αυγή» αναζητώντας μια ριζοσπαστική και εθνικιστική καθοδήγηση.

Είναι προφανές ωστόσο ότι η πολιτική αυτή οργάνωση - με έντονο το προσωπολατρικό στοιχείο που θυμίζει σε πολλούς Σταλινική εποχή και αισθητική - δεν φαίνεται να είναι αντάξια της αποστολής που της έχει ανατεθεί ιστορικά από ένα μεγάλο κομμάτι του λαού. Από την άλλη πλευρά για να είμαστε ειλικρινείς αυτοί που την μαζικοποίησαν παρουσιάζουν όλα τα μειονεκτήματα του νεοελληνικού πολιτισμικού στερεώματος. Πολλοί θα θεωρήσουν προσβλητική αυτή την αναφορά αλλά αλήθεια ας αναρωτηθούμε, κάποιοι από τους  σημερινούς συνοδοιπόρους της Δεληγιάννη και κάθε άλλου κόμματος που εμφανίζεται ως «λαϊκό» και ενάντια στο μνημόνιο δεν είναι τα ίδια πρόσωπα που μέχρι χτες ψήφιζαν τους κοτζαμπάσηδες της βουλής επί χρόνια;

Στις φυσικές αυτές δυσκολίες έρχεται να προστεθεί και ο χαρακτήρας της σημερινής ηγεσίας της «Χρυσής Αυγής» - που διαχρονικά διακρίνεται για τον καιροσκοπισμό της -  η οποία δείχνει να αποτελεί την ιδεολογική και ιστορική συνέχεια της ελληνικής «δεξιάς» του ‘50, τόσο στις θέσεις όσο και στην μακροπρόθεσμη τακτική, αρνούμενη την επαναστατικοποίηση των μελών της, την χάραξη μιας σαφώς αντισυστημικής πολιτικής και δράσης και την ουσιαστική αντιπαράθεση στο αστικό πλουτοδημοκρατικό κράτος και τους θεσμούς του. 



Συνεπώς από την πρώτη στιγμή έγινε ξεκάθαρο ότι η εν λόγω πολιτική έκφραση αρνήθηκε να συγκρουστεί με το σύστημα στα πιο κρίσιμα μέτωπα, κάτι που αν είχε γίνει θα είχε ανοίξει μια πραγματική επαναστατική διαδικασία. Και πρώτα απ' όλα η βασική προτεραιότητα της εθνικιστικής πάλης θα πρέπει να είναι η αναμέτρηση με το ληστρικό και παγκοσμιοποιημένο χρηματιστικό κεφάλαιο και τους κύριους εκπροσώπους του, δηλαδή τις τράπεζες οι οποίες κρατούν σε ομηρία εκατομμύρια νοικοκυριά και καταδυναστεύουν το μεγαλύτερο μέρος του λαού.

Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με την  καθημερινή αποτελεσματική δράση όπως αποκλεισμούς κεντρικών τραπεζικών εγκαταστάσεων και συνοικιακών παραρτημάτων, εφόδους και καταλήψεις, εξαφάνιση αρχείων που είναι ενάντια στα συμφέροντα των Ελλήνων αλλά και ουσιαστική υπεράσπιση των φτωχών ανθρώπων που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια και τις περιουσίες, διώχνοντας άμεσα τους κλητήρες και τους λοιπούς έμμισθους λακέδες της πλουτοκρατίας που ρίχνονται για να ξεσκίσουν δυστυχισμένους και κατεστραμμένους οφειλέτες. 

Η στείρα συνθηματολογία και η επετειακή τέλεση μνημοσυνών σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αποτελεί την απάντηση του Εθνικισμού στα αιτήματα των καιρών. Όσο και αν μοιράζεις πατάτες και λάδι, δεν πετυχαίνεις να αλλάξεις την συνείδηση του λαού αν δεν υπάρχει ξεκάθαρη πρόταση ζωής.



Το άλλο σημαντικό μέτωπο είναι η πάλη κατά του δημοκρατικού ανθελληνικού Κράτους και των κυβερνητικών οργάνων. Διότι ας μην ονειρεύονται ορισμένοι «εθνικόφρονες» ότι το Κράτος θα έπεφτε ποτέ, ακόμα και σε συνθήκες οξυμένης κρίσης ωσάν ώριμο φρούτο, αφού άλλωστε όπως και κάθε μηχανή είναι φτιαγμένο κατ' εικόνα των καπιταλιστών δημιουργών του και προγραμματισμένο να τους υπηρετεί μέχρι ολικής συντριβής του.

Συνεπώς η παρεμπόδιση του κυβερνητικού έργου, οι καταλήψεις κυβερνητικών κτηρίων, η συντριβή της φαύλης αρχής όπου αυτό είναι δυνατόν και η υποκατάσταση και αντικατάσταση της από δομές θα ήταν το επόμενο μεγάλο βήμα. Η εθνικιστική και κοινωνική επίθεση θα έπρεπε να επεκταθεί και σε άλλα κέντρα που υπηρετούν ως φανεροί ή απόκρυφοι στυλοβάτες την αντεθνική εξουσία όπως μασονικές στοές, καθεστωτικά και αντεργατικά συνδικάτα, νεοταξικούς συλλόγους και διάφορα «εργαστήρια» διαμόρφωσης της «κοινής γνώμης». 



Κορυφαία κίνηση για την προσπάθεια απελευθέρωσης της χώρας είναι η λαϊκή οργή να κατευθυνθεί στους ξένους θύλακες εξουσίας που μεταφέρουν διαταγές και υποδείξεις προς τις διάφορες κυβερνήσεις δημοκρατικών ανδρεικέλων, όπως οι πρεσβείες των Σιωνιστών, των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών αλλά και των νεοοθωμανών Τούρκων επεκτατιστών. Αυτές θα έπρεπε να είναι οι προτεραιότητες και σε αυτά τα μέτωπα θα έπρεπε να ρίξει τις δυνάμεις του ο μαχόμενος εθνικισμός, για όσους … πιστεύουν ότι υπάρχει μέσα στο κόμμα του Μιχαλολιάκου.



Στον αντίποδα όλων αυτών οι 18 απολαμβάνουν τα προνόμια της δημ(ι)οκρατίας, προτιμούν το δρόμο του κυ(ν)οβουλευτισμού και των θεαματικών πλην όμως αναποτελεσματικών ανακοινώσεων και τηλεοπτικών παραστάσεων. Αυτό το έκανε η ηγεσία της Δεληγιάννη αποσκοπώντας και πάλι στην αύξηση ψήφων και κρατικών επιχορηγήσεων. Εμείς απ' την πλευρά μας δεν έχουμε ως βασικό μας στόχο να σταθούμε ως μια αντιπολίτευση απέναντι στην ηγεσία της «Χρυσής Αυγής», κάτι τέτοιο θα ήταν χάσιμο χρόνου και ενέργειας, άλλωστε  η πορεία του εν λόγω κόμματος είναι προσχεδιασμένη εδώ και καιρό  και φυσικά γνωστή η κατάληξη …

Γι' αυτό και προβάλλουμε ανοιχτά και απερίφραστα αυτό που ουδείς ούτε προτάσσει ούτε πράττει. Από εκεί και πέρα δεν θα γίνουμε ούτε το αντεστραμμένο είδωλο (alter ego) ούτε το συμπλήρωμα κανενός. Επιλέξαμε έναν άλλο δρόμο ο οποίος οδηγεί άμεσα στη ΡΗΞΗ και η ρήξη με τη σειρά της ανοίγει την προοπτική της νίκης ή του χαμού. Σε κάθε περίπτωση είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή ούτε περιστροφή!