Corneliu Zelea Codreanu: Οι κίνδυνοι που απειλούν ένα πολιτικό κίνημα

«…Το ρεύμα συμπάθειας στη χώρα ήταν εκπληκτικό: δεν πιστεύω να πέρασε  πολλές φορές από τη  ρουμανική γη , ένα λαϊκό ρεύμα περισσότερο  ομόψυχο από αυτό. Αλλά ο Σύνδεσμος δεν πήγαινε καλά , από έλλειψη οργάνωσης και  σχεδίου δράσης . Σ΄ αυτό το μεγάλο ρεύμα , προστέθηκε επιπλέον ο κίνδυνος της διείσδυσης  στις δομές του κινήματος,  αμφιλεγόμενων και επικίνδυνων στοιχείων. Ένα κίνημα δεν κινδυνεύει από  τη καταστροφή εξ αιτίας εξωτερικών εχθρών καταστρέφεται εξ αιτίας εσωτερικών εχθρών. Από τους ανθρώπους, μόνο  ένας στο εκατομμύριο  πεθαίνει από εξωτερικές αιτίες, στις ράγες του τραίνου, στις ρόδες του αυτοκινήτου, από σφαίρα ή από πνιγμό. Οι περισσότεροι πεθαίνουν  από εσωτερικές τοξίνες: πεθαίνουν δηλητηριασμένοι. Τώρα σε συνέχεια των δικών που έλαβαν χώρα στο Βουκουρέστι , στη Φωξάνη και το Σεβερίν, όποιος ήθελε να μπει στο κίνημα μπήκε. 

Μερικοί ήρθαν για να διαπράξουν απάτες: εισπράξεις των συνδρομών, πώληση εντύπων, δανεικά κλπ. Οπουδήποτε και αν έκαναν την εμφάνισή τους εξέθεταν το κίνημα. Άλλοι είχαν έλθει για να  δημιουργήσουν μια πολιτική θέση και είχαν αρχίσει ήδη να πολεμούν μεταξύ τους, να κατηγορεί ο ένας τον άλλο και να πιάνονται στα χέρια μεταξύ τους, για τις διευθυντικές θέσεις, βουλευτικά αξιώματα  κλπ. Κάποιοι άλλοι  ήσαν καλόπιστοι  αλλά ανεκπαίδευτοι  στη πειθαρχία: δεν έδειχναν τη παραμικρή διάθεση  να υπακούσουν στους αρχηγούς και στις δοθείσες  οδηγίες αλλά ήθελαν να φλυαρούν επ'  άπειρο για κάθε θέμα και να δουλεύει ο καθένας με το τρόπο του.  Άλλοι, και αυτοί καλόπιστοι δεν ήσαν επιδεκτικοί  στη ένταξη. Υπάρχουν υπέροχα στοιχεία, που όμως διαθέτουν μια νοητική δομή τέτοια, που δεν τους επιτρέπει να ενταχθούν σε δεδομένα σχήματα αλλά από τη στιγμή που τελικά εντάσσονται, καταστρέφουν τα πάντα. Άλλοι είναι γεννημένοι συνωμότες όπου κι αν διεισδύσουν, με τη μέθοδο των ψιθυριστών,  υπονομεύουν μυστικά  την αρμονία της οργάνωσης και τη καταστρέφουν.

Μια άλλη κατηγορία αποτελείται από εκείνους που διακατέχονται από  μια έμμονη ιδέα: ειλικρινά πιστεύουν ότι έχουν βρει το κλειδί για όλες τις λύσεις, και προσπαθούν να σε πείσουν για την αποτελεσματικότητα του. Άλλοι υποφέρουν από την ασθένεια της δημοσιογραφίας! Θέλουν με κάθε τίμημα να γίνουν διευθυντές  εφημερίδων ή τουλάχιστον  να δουν το όνομά τους τυπωμένο στο τέλος  ενός άρθρου. Άλλοι ακόμα έχουν ένα τέτοιο τρόπο δημόσιας συμπεριφοράς ώστε όπου και αν εμφανίζονται, θέτουν σε κίνδυνο τον αγώνα και καταστρέφουν τη φήμη που απολαμβάνει η οργάνωση άλλοι τέλος πληρώνονται ειδικά  για να σχεδιάζουν ίντριγκες, να κατασκοπεύουν και να υπονομεύουν κάθε ευγενική απόπειρα δράσης.

Πόση φροντίδα, πόση προσοχή οφείλει συνεπώς να επιδεικνύει  ο αρχηγός ενός κινήματος στη προσπάθεια του να εκτιμήσει σωστά όλους όσους  θέλουν να υπηρετήσουν κάτω από τις διαταγές του! Πως πρέπει να τους εκπαιδεύσει και πόσο ακούραστη επιτήρηση πρέπει να ασκεί πάνω τους! Δίχως αυτά το κίνημα είναι ανεπανόρθωτα εκτεθειμένο. Τώρα ο Καθηγητής Κούζα ήταν απόλυτα ξένος με όλα αυτά τα πράγματα. Το σύνθημά του ‘’στο Σύνδεσμο μπαίνει όποιος θέλει και μένει όποιος μπορεί’’ όφειλε να οδηγήσει σε μια πραγματική καταστροφή. Σε μια οργάνωση δεν μπαίνει "όποιος θέλει" μπαίνει αυτός που πρέπει και παραμένει όποιος είναι και για όσο διάστημα είναι, ένας έντιμος, δραστήριος, πειθαρχημένος , πιστός άνθρωπος. Μόλις είχαν περάσει λίγοι μήνες και ο φτωχός Σύνδεσμος είχε καταντήσει μια  φωλιά από ίντριγκες , μια πραγματική κόλαση. 

Η εντύπωση που σχημάτισα τότε και την οποία διατηρώ και σήμερα είναι η ακόλουθη: Όταν σε μια οργάνωση εμφανίζονται παρόμοιες ενδείξεις καρκίνου αυτές πρέπει να αμέσως να περιορίζονται και στη συνέχεια να εκριζώνονται με τη μέγιστη ενέργεια. Αν δεν μπορούν να περιοριστούν και επεκτείνονται όπως ο καρκίνος σ' ολόκληρο τον οργανισμό του κινήματος , η υπόθεση χάνεται , το μέλλον και η αποστολή της οργάνωσης υπονομεύονται. Θα πεθάνει η θα σέρνει τις ημέρες της μεταξύ ζωής και θανάτου δίχως να υλοποιεί το παραμικρό.

Οι προσπάθειές μας να πείσουμε το καθηγητή Cuza να εξυγιάνει τη κατάσταση απέτυχαν επειδή από τη μία πλευρά δεν γνώριζε όλες αυτές τις βασικές αρχές της διεύθυνσης ενός κινήματος και από την άλλη  οι ίντριγκες είχαν  απομονώσει ακόμη και μας και είχαν αρχίσει να  παραλύουν κι αυτή ακόμα την δύναμή μας για επέμβαση. Εμείς, η ομάδα του Βουκουρεστίου , βλέποντας όλα αυτά και επίσης βλέποντας τις απέλπιδες επιθέσεις, τα κύματα της ίντριγκας που έπεφταν συνεχώς πάνω μας και δημιουργούσαν εμπόδια ανάμεσα σε εμάς και τον καθηγητή Cuza, πήγαμε στο σπίτι του, και του ορκιστήκαμε ξανά πίστη, παρακαλώντας τον να έχει εμπιστοσύνη σε μας , επειδή είχαμε κάνει κάθε τι το δυνατό  για να διορθώσουμε το κίνημα.

Η προσπάθεια υπήρξε μάταια, γιατί πίστευε ότι εμείς βλέπαμε τα πράγματα που είχαν να κάνουν με την οργάνωση, τη δράση και ακόμη και τη δογματική βάση του κινήματος με τρόπο πολύ διαφορετικό από το δικό του: εμείς ξεκινούσαμε από την ιδέα του ανθρώπου νοούμενου σαν ηθική αξία και όχι σαν αριθμητική αξία, εκλογική, δημοκρατική. Αυτός όμως πίστευε, ότι υποστηρίζαμε τις ιδέες αυτές, γιατί ήμασταν τα θύματα της παραπληροφόρησης …»

πηγή