Η Ουκρανική εξέγερση και ο πολιτικός παρενδυτισμός της ελληνικής ακροδεξιάς.

του Wolverine

Το Ουκρανικό ζήτημα υπήρξε ένα πρόσφατο σημείο αντιπαράθεσης ανάμεσα στους Έλληνες Εθνικιστές και στους Εθνικοσοσιαλιστές, γεγονός όμως που παραμένει μέχρι σήμερα σε χαμηλούς τόνους. Είναι ηλίου φαεινότερο όμως ότι όπως συνέβη στον εμφύλιο πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας (1990-1995) έτσι και στο ζήτημα της Ουκρανίας - και με προκάλλυμα και πάλι την Ορθοδοξία - οι ακροδεξιοί και οι εθνικιστές επέλεξαν με ευκολία να στοιχηθούν τάχιστα πίσω από την εκστρατεία παραπληροφόρησης και την πολιτική λάσπης του Σιωνιστικού Κρεμλίνου. Απεναντίας οι Αντιδημοκράτες, οι Φασίστες και οι Εθνικοσοσιαλιστές στην μεγάλη πλειοψηφία τους στήριξαν και στηρίζουν μέχρι και σήμερα, και  με κάθε μέσο την Ουκρανική Εθνικοεπαναστατική κινηματική παρουσία η οποία στον πυρήνα της έχει τον «Μπαντερισμό», ένα ιστορικό επαναστατικό κίνημα που εντάσσεται φυσικά στην «αριστερή» Εθνικοσοσιαλιστική έκφραση και αποτελεί την κληρονομιά ενός ανθρώπου που αποτελεί μέχρι σημείο αναφοράς στην ιστορία της χώρας. Φυσικά οι Συναγωνιστές του εξωτερικού καλό είναι να αναφερθεί ότι δεν προτιμούν τον σεκταρισμό και τον αλληλοσπαραγμό - όπως συμβαίνει στην χώρα μας - αλλά αγωνίζονται μαζί και ενάντια στον κοινό εχθρό πέρα από τις όποιες διαφορές έχουν σε ιδεολογικά και τακτικά ζητήματα ...

Οι Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές (και φυσικά εννοώ αυτούς που δεν έχουν σχέση σήμερα με τα κομματικά μαντριά) ανταποκρίθηκαν γρήγορα στο κάλεσμα αλλά και είχαν από νωρίς επισημάνει τους κινδύνους από τα τραγικά λάθη μερίδας του Ουκρανικού κινήματος καθώς και τον ρόλο συγκεκριμένων κομμάτων ενώ είχαν αποφύγει να ταυτιστούν στα τυφλά με όλες αυτές τις κινήσεις που βρέθηκαν στο Maidan. Πρόβαλλαν όμως με τα ελάχιστα μέσα που είχαν στην κατοχή τους την άποψη των Ουκρανών συντρόφων για τις εξελίξεις καθώς και τις σχέσεις τους με τα υπόλοιπα κινήματα της Ευρώπης, τις απαντήσεις απέναντι στην λασπολογία των σύγχρονων ρωμιών και των φιλοσιωνιστών νεοφαναριωτών. Ο διαχρονικός ραγιαδισμός της άκρας δεξιάς δεν κατάφερε να κρύψει την αλήθεια για αυτούς που την αναζητούν ενώ δόθηκε η ευκαιρία να διαβάσουν χιλιάδες Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες απόψεις των πρωταγωνιστών οι οποίοι μάχονται στην πρώτη γραμμή του μετώπου απέναντι στον πολυφυλετικό στρατό του Κρεμλίνου και στους Ασιάτες εισβολείς. Οι Ουκρανοί Σύντροφοι μάχονται τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό μέτωπο ενώ παράλληλα προσπαθούν να ανακόψουν την εκστρατεία της παραπληροφόρησης που μοιράζουν ως διανοητική πρέζα εδώ και χρόνια οι ακροδεξιοί και οι ακροαριστεροί και στην χώρα μας. 

Η προδοτική κυβέρνηση Ποροσένκο σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ και το παρακράτος της μαφίας προσπαθεί να εξοντώσει τους Εθνικοεπαναστάτες και να κλονίσει το κίνημα που έχουν αναπτύξει σε κάθε επίπεδο με την αλληλεγγύη όμως να αποτελεί την ύψιστη προτεραιότητα τους. Βασικό μέλημα των Ουκρανών πολεμιστών οι δομές στην νεολαία  και στην εκπαίδευση καθώς και η παρουσία ταχυκίνητων μονάδων κρούσης προς αντιμετώπιση των ξένων και ντόπιων εθνομηδενιστών. Κορυφαίες μαζικές πολιτικές κινήσεις Συντρόφων με ποιοτικά χαρακτηριστικά και πρόσωπα που στηρίζουν τον αγώνα εδώ και δεκαετίες με διώξεις να στολίζουν το βιογραφικό τους καθώς και παλαίμαχοι συμπατριώτες μας στηρίζουν σήμερα την Ουκρανική εξέγερση ενάντια στον ιμπεριαλισμό της Μόσχας, του Λευκού Οίκου και τις στοές των Βρυξελλών.

Ο λεγόμενος «εθνικός χώρος» έχει ένα έντονο συναίσθημα πολιτικού παρενδυτισμού εδώ και δεκαετίες και μια οσμή αμερικανικής ναπάλμ  που τον συνοδεύει παντού, αφού σε αυτή βαφτίστηκε από το τέλος του εμφυλίου και μετά. Η κύρια δομή του είναι ο αστικός Εθνικισμός που παραμένει ατελής και στον πυρήνα του ακραία δεξιός λόγω της εν γένει φιλοσοφίας του απέναντι στις γεωπολιτικές εξελίξεις, καθώς και η στάση του προς την διαλεκτική που αποτελεί καίριο όπλο για την καθημερινή οπτική των κοινωνικών εξελίξεων. Ενώ λοξοκοιτάει λοιπόν ο ακροδεξιός «Εθνικιστής»  προς τις Αντιδημοκρατικές ιδέες και «κράζει» τον κοινοβουλευτισμό, τις περισσότερες φορές μέσω των επιλογών του καταλήγει να στηρίζει το αστικό καθεστώς. Ενώ γοητεύεται από τα ιστορικά αντιδημοκρατικά κινήματα καταλήγει να ενισχύει τις προσωπικότητες εκείνες που έπαιξαν τον μεγαλύτερο αρνητικό ρόλο στην ανάπτυξη ενός υγιούς επαναστατικού κινήματος. 

Δείγματα γραφής έχουν δοθεί πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν και το αποτέλεσμα της ανάπτυξης της αστικής εθνικιστικής σκέψης - με εξαίρεση ελάχιστες κινήσεις και ομάδες - δείχνει να είναι χαμηλότερο των περιστάσεων. Άλλωστε ένας «εθνικιστικός» χώρος που απέδωσε σεβασμό στον μακαρίτη συντάκτη του «Στόχου» και επί χρόνια υπάλληλο της ΚΥΠ, στον ρασοφόρο φιλοσιωνιστή Χριστόδουλο και κολλητό φίλο του Βαβύλη ή παλαιότερα στον Χρύσανθο Δημητριάδη της ΕΠΕΝ καθώς και σήμερα στον «φαραώ» Νίκο Μιχαλολιάκο είναι όχι μόνο άξιος της μοίρας του αλλά και ένα πολιτικό σκιάχτρο χρήσιμο για την εξουσία. Η αυταπάτη είναι η αγαπημένη ασχολία των ακροδεξιών και των αστών Εθνικιστών που δεν διακρίνονται για τον ριζοσπαστικό τρόπο σκέψης τους. Είναι το προκάλυμμα πίσω από το οποίο σπεύδουν να κρυφτούν σε δείγμα ενός σύγχρονου πολιτικού στρουθοκαμηλισμού. Η δική τους οπτική είναι μια μίξη της πολιτικής κληρονομιάς του Κωλέττη και του Μαυροκορδάτου, πασπαλισμένη με ολίγο βασιλιά και φιλοχουντικό φετιχισμό ενώ στο τέλος καταναλώνουν κοινοβουλευτικό εθνικισμό τύπου νέας «Χρυσής Αυγής» δηλαδή ένα μπόλικο από όλα με ένα εύγεστο πολιτικό τίποτα.

Στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας παρά την ιδεολογική συγγένεια με τους Κροάτες Φασίστες ο «εθνικός χώρος» - με εξαίρεση τους Εθνικοσοσιαλιστές και Φασίστες εντός και εκτός «Χρυσής Αυγής» - στήριξε μετά μανίας το Σερβικό κομμουνιστικό καθεστώς του Μιλόσεβιτς (...) και τους Σέρβους Μοναρχικούς αντιναζί ακροδεξιούς της Βοσνίας παρά την ιστορικά δικαιωμένη επιλογή των υπολοίπων εθνών της Γιουγκοσλαβίας για οριστική απεξάρτηση τους από το Βελιγράδι. Μια επιλογή που επέλεξε φυσικά την εποχή εκείνη και το καθεστώς του εβραίου Μητσοτάκη με πάτρωνα όλων φυσικά το Ισραήλ, αλλά και οι ρασοφόρες ηγετικές ύαινες της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ένας κόσμος πλασμένος - αμέσως μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ - στα καλούπια μιας πλαστής «φιλίας» προς το νέο ολιγαρχικό καθεστώς της Ρωσικής ομοσπονδίας για την εξυπηρέτηση των ηγετών του Κρεμλίνου, οι οποίοι έπαιξαν φυσικά για πολλοστή φορά τα χαρτιά της διαπλεκόμενης ηγεσίας της Ορθοδοξίας προς ενίσχυση των δικών τους γεωπολιτικών συμφερόντων.

Την ίδια εποχή (1993) να θυμίσω ότι ήταν ακόμη ζεστό το αίμα των Ριζοσπαστών Εθνικιστών και Εθνικοσοσιαλιστών Ρώσων που δολοφόνησε άνανδρα ο ακροδεξιός εθνικοκαπιταλιστής Γιέλτσιν και οι Ιουδαίοι σύμβουλοι του έξω από την Δούμα στην Μόσχα. Και όμως όλα αυτά και άλλα πολλά παραμερίστηκαν για το συμφέρον ενός ακόμη εθνικού μύθου που γέμισε τις τσέπες κάποιων και οδήγησε ακόμη περισσότερους να δέχονται τις ιστορικές αυταπάτες. Η πολυγωνική διάσταση της ακροδεξιάς η οποία όχι μόνο δεν μιλάει για τα σημερινά καυτά ζητήματα, τις κοινές ασκήσεις Ελλάδος - Ισραήλ που εγκαινίασε ο Σαμαράς, την κατοχή του Αμερικανισμού στην χώρα, αλλά βγάζει επίσης τον σκασμό για την παραχώρηση ελληνικών υδάτων πέριξ των ιδιωτικών κατοικιών σε νησιά του Ιονίου που αγοράζουν οι Ρώσοι ολιγάρχες - με λεφτά που στάζουν αίμα από την αφαίμαξη των συμπατριωτών τους - καθώς και την επέλαση του Ρωσικού κεφαλαίου. Η επίδειξη δύναμης του Κρεμλίνου απλά μετατοπίστηκε από τον Σταλινικό Περισσό στις κομματικές φωλιές της αντιφασιστικής ακροδεξιάς αλλά και στα "αυτόνομα" Εξάρχεια που προβάλλουν τους αντιφασίστες αποσχιστές του Ντονμπάς ενώ ξεχνούν - γιατί τους συμφέρει όλους αυτούς - ότι πρόκειται ουσιαστικά για τους επιγόνους του Σταλινισμού που αρέσκονται σε βασανιστήρια αιχμαλώτων πολέμου αλλά και σε μη πολιτικά ορθές τακτικές εντός των πόλεων και χωριών που έχουν στην κυριαρχία τους ...

Με τις τσέπες να αλλάζουν αλλά και να γεμίζουν αμέσως χιλιάδες ρούβλια τα μυαλά των οπαδών τους παραμένουν τα ίδια. Μια ακροδεξιά και ακροαριστερά που είχε πάντα χρόνο και όρεξη για να υβρίσει κάθε Επαναστατική Εθνικοσοσιαλιστική δομή και κινηματική δράση αφού έτσι την διέταζε ο αφέντης της, που είτε μιλάει αγγλικά είτε ρωσικά από το 1945 και μετά.

Αθήνα 2015 ...

Οι Έλληνες Συναγωνιστές Στο πλευρό των 

Ουκρανών Συντρόφων με πράξεις και όχι με λόγια !