Για να επιβληθεί ο Εθνικοσοσιαλιστής στην νέα εποχή και όχι η νέα εποχή στον Εθνικοσοσιαλιστή.

του Κώστα W.

Στην Επαναστατημένη για πολλούς «νέα εποχή» η υπεκφυγή και η χυδαιοποίηση όρων, ιδεολογιών και εννοιών ισοδυναμούν με πλήρη ανικανότητα και χρεωκοπία, γιατί ακριβώς τώρα ο πραγματικά επαναστατημένος άνθρωπος που εργάζεται για μία κοσμική αλλαγή χρειάζεται σταθερή και σωστή κοσμοαντίληψη, πολιτική ζύμωση και ιστορική κατάρτιση.

Ο Διεθνισμός στις μέρες μας προχωράει γεμάτος σιγουριά στα δυο του πόδια. Η δεξιά του Φιλελευθερισμού και η Μαρξιστική αριστερά συμβιβάστηκαν στο κοινό τους σημείο, όπως ακριβώς είχαν συμβιβαστεί στην αντιμετώπιση του κοινού τους εχθρού, τον Εθνικοσοσιαλισμό. Ο μεταπολεμικός αυτός συμβιβασμός προέκυψε με την κατάρρευση του Μαρξιστικού οικονομικού μοντέλου και την αποδοχή της ήττας στον ψυχρό πόλεμο, έτσι ο οικονομικός Μαρξισμός αφέθηκε στο Φιλελεύθερο καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα και η Φιλελεύθερη δημοκρατία δέχτηκε σταδιακά την μαρξιστική κουλτούρα στους κόλπους της, πράγμα που δεν σημαίνει βέβαια ότι ο φιλελεύθερος καπιταλισμός έχει οικονομική επιτυχία ούτε ότι και ο Μαρξισμός πολιτισμική επιτυχία.

Η μοναδική τους κοινή επιτυχία ήταν η προσωρινή επικράτηση ενάντια στο τρίτο «σύστημα» που έδειχνε να δουλεύει τόσο οικονομικά όσο και πολιτισμικά, τον Εθνικοσοσιαλισμό. Αναλυτικά το κοινό σημείο Φιλελευθερισμού και Μαρξισμού είναι ένας κόσμος απαλλαγμένος από φυλετικές ταυτότητες και τα ψυχικά χαρακτηριστικά κάθε λαού, με τελικό σκοπό την καταστροφή της ποικιλομορφίας και την δημιουργία ενός «νέου» τύπου ανθρώπου που δεν θα διαφέρει από την μάζα, θα είναι εγωιστικά υλιστής και ένας απλός αριθμός.

Η Μαρξιστική αριστερά είναι η ραγδαία αποδοχή τους Διεθνισμού μέσο του Πολυπολιτισμού που αγνοεί καθολικά την βιολογική και ψυχική πλευρά των ανθρωπίνων φυλών και παρ όλα αυτά δεν παραχωρεί τον επιστημονικό αυτό τομέα στην επιστήμη αλλά με μεσαιωνικό τρόπο εξισώνει τα πάντα και τους πάντες αρκεί να βγει το επιθυμητό για αυτούς άθροισμα των αριθμών.

Για να γίνω πιο κατανοητός, ας δούμε τον πολιτισμικό Μαρξισμό (που έχει επιβιώσει μέχρι σήμερα) και ειδικά στον χαρακτηριστικό τομέα της τέχνης όπου υποστηρίζει ότι  (Όλα είναι τέχνη) από έναν καμβά με σκατά - ως την Mona Lisa του Leonardo da Vinci και τα επιβλητικά γλυπτά του Arno Breker. Αυτός λοιπόν ο επικίνδυνος εξισωτισμός του Μαρξισμού πάντα θα τραβάει την ανθρωπότητα προς το χάος όπως ακριβώς τράβηξε και την ίδια του την οικονομία.

Ο Φιλελευθερισμός της δεξιάς είναι η βραδεία και μακράν πιο επικίνδυνη αποδοχή του Διεθνισμού μέσω της απάνθρωπης ψευδαίσθησης του να αφομοιώσει άλλους πολιτισμούς, φυλές και θρησκείες με ιδανικό όλων το οικονομικό κέρδος και μόνο, σε αυτή λοιπόν την περίπτωση η Μαρξιστική αριστερά μένει με το στόμα ανοιχτό μπροστά στην φιλελεύθερη δεξιά που δεν αναγνωρίζει καν τους πολιτισμούς και τις φυλές παρά μόνο την μαζική αφομοίωση τους στο δικό του οικονομικό καπιταλιστικό σύστημα και το επιθυμητό ΚΑΙ για αυτούς άθροισμα των αριθμών...

Η ατομοκρατία που προπαγανδιστικά πρόβαλε ο φιλελευθερισμός φαινόταν αρχικά ελκυστική, αλλά στην πραγματικότητα ήταν και είναι μια ψευδή ελευθερία. Όσο υπήρχαν βέβαια τα «ολοκληρωτικά» καθεστώτα και ειδικά ο Εθνικοσοσιαλισμός ως ο απόλυτος εχθρός του φιλελευθερισμού τότε και ο Φιλελευθερισμός προόδευε γιατί έθετε την απόλυτη ατομική απελευθέρωση ως αντίβαρο στα καθεστώτα, όταν όμως στην συνέχεια κατέστρεψε τα καθεστώτα αυτά και δίχως να έχει κάτι άλλο να έχει για να καταστρέψει, εθισμένος στην απελευθερωτική του εκστρατεία στράφηκε ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό, τρώει της ίδιες του τις σάρκες και αυτοκαταστρέφεται καθώς σήμερα που βρίσκεται στα τελικά στάδια του καταστρέφει προς χάριν της ατομοκρατίας και της δήθεν απελευθέρωσης της ανθρωπότητας την σεξουαλική ταυτότητα του ανθρώπου (Άνδρας - Γυναίκα) και αύριο θα δούμε τα τελευταία του βήματα στην απελευθερωτική του πορεία που θα είναι η καταστροφή των ανθρώπων ως άνθρωποι.

Ο Διεθνισμός λοιπόν και από τα δυο του πόδια μοιραία θα καταρρεύσει και Εμείς θα εργαστούμε τόσο για αυτό, όσο και για να είμαστε εκεί την κατάλληλη στιγμή.