Η σκέψη του Duce ως φυσική και πνευματική επαναστατική ενέργεια: βιβλιοκριτική του Gabriele Adinolfi για το βιβλίο «Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία» του Adriano Scianca (Altaforte Edizioni)

Me ne frego

«Το περήφανο μότο των Squadristi  "Δεν με νοιάζει"  γραμμένο στους επιδέσμους ενός τραύματος, δεν είναι μόνο μια στωική φιλοσοφική πράξη, δεν είναι μόνο το απόσταγμα ενός πολιτικού δόγματος , είναι και η εκπαίδευση στην μάχη, η αποδοχή των κινδύνων που αυτή φέρνει, είναι το νέο στυλ της Ιταλικής ζωής. Έτσι ο Φασιστής αποδέχεται, αγαπά την ζωή. Αγνοεί και θεωρεί δειλία την αυτοκτονία. Αντιλαμβάνεται την ζωή ως χρέος, ανύψωση, κατάκτηση. Η ζωή που πρέπει να είναι υψηλή και πλήρης. Βιωμένη ως τέτοια (καθεαυτή) μα πάνω από όλα για τους άλλους, κοντινούς και μακρινούς, παρόντες και μελλοντικούς»

Mussolini

Παρά το ιστορικό γεγονός ότι και οι Έλληνες Επίστρατοι των Νοεμβριανών (18-19/11/1916) υπήρξαν πρόδρομοι του Φασισμού στην Ευρώπη - σχετική μελέτη εδώ - είναι αναμφισβήτητη η θέση ότι η γειτονική  Ιταλία υπήρξε η μήτρα της Εθνικοεπαναστατικής σκέψης.

Άνευ αυτής δεν θα είχαν υπάρξει στην ιστορική πορεία οι Αντιδημοκρατικές Επαναστάσεις, τα κινήματα και τα κόμματα, οι ένοπλες ομάδες της πραγματικής εθνικής αντίστασης και η σημερινή  φωνή μιας Ευρώπης που αρνείται να υποταχθεί στους παγκόσμιους τοκογλύφους και τους δήμιους των ημερών μας.

Ο Mussolini για αυτούς που δεν διαβάζουν μέσα από παραμορφωτικούς φακούς την ιστορία υπήρξε ο Τελευταίος Ρωμαίος, ο Λύκος της Ρώμης, ο οξυδερκής Επαναστάτης που ξεκίνησε από τον αναρχοσυνδικαλισμό για να καταλήξει στον Φασισμό. Μαζί με άλλους μαχητές κωδικοποίησε μια νέα πολιτική θεωρία που ήταν παράλληλα μια πρόταση ζωής. Αυτή η ιδεολογία υπήρξε παράδειγμα για ολόκληρη την Ευρώπη αλλά και για λαούς που βρίσκονταν αρκετά μακριά από την Γηραιά Ήπειρο.

Ήταν αυτός που παρά τα τραγικά λάθη, τις προδοσίες, τις συκοφαντίες και την λάσπη, την πολεμική των αστικών δημοκρατιών συνέβαλλε στην προετοιμασία για την Μεγάλη Μάχη ενώ υπήρξε κυρίως η δική του σκέψη ο σπόρος για την αναγέννηση των ιδεών μετά το ’45. Υπήρξε ειλικρινής όταν έλεγε ότι «ο Φασισμός είναι η εκκλησία των αιρέσεων».

Τα τελευταία χρόνια τόσο το ενδιαφέρον αλλά και οι εκδόσεις για την ζωή του, το έργο του, την πολυτάραχη διαδρομή του έχουν αυξηθεί αφού ο ιστορικός αναθεωρητισμός προβάλλει απόψεις που υιοθετούν οι πραγματικοί Εχθροί του Καθεστώτος. Αυτοί που δεν συμβιβάζονται, που δεν διαθέτουν δηλώσεις μετανοίας, που δεν υποχωρούν μπροστά στον αντιφασιστικό όχλο.

Το παρακάτω άρθρο το έχει γράψει ο Gabriele Adinolfi και είναι μια ενδελεχή ματιά στο βιβλίο του Adriano Scianca «Mussolini e la filosofia». Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Il Primato Nazionale.

Δείτε εδώ και εδώ παλαιότερες αναρτήσεις για τον Gabriele Adinolfi: Αποκλειστική συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο και την Ελεύθερη Τηλεόραση

«Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία», η σκέψη του Duce ως φυσική και πνευματική επαναστατική ενέργεια.

Ρώμη, 22 Οκτωβρίου

Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία είναι ένα από τα λίγα βιβλία που δεν διάβασα με μια ανάσα. Συνήθως, αυτά που "καταναλώνω" είναι μυθιστορήματα των οποίων η ατμόσφαιρα με αιχμαλωτίζει και τα οποία προσπαθώ σκόπιμα να παρατείνω όσο το δυνατόν περισσότερο. Όπως το Shogun ή το Musashi. Από την άλλη πλευρά, διάβασα το δοκίμιο του Adriano Scianca αργά επειδή είναι τόσο πλούσιο και αρθρωτό που μία και μόνο ανάγνωση θα ήταν ανεπαρκής, ενώ αν ήταν γρήγορη θα ήταν άχρηστη.

Ένα βιβλίο στο επίπεδο του De Felice

Το ερώτημα είναι πώς τα κατάφερε και το έγραψε. Προϋποθέτει καταρχάς μια τεράστια και σε βάθος γνώση του θέματος, επομένως μια εξαιρετική μνήμη, γιατί είναι εκπληκτικό πώς μπορεί κανείς να θυμηθεί πού και πότε ο Μουσολίνι είπε ή έγραψε αυτήν την πρόταση, πότε και πού διάβασε και μελέτησε τη σκέψη αυτού ή εκείνου, πού και πότε αναφέρθηκε η συνάντηση του με αυτόν τον φιλόσοφο, πού και πότε αυτή η συνάντηση αντανακλούσε μια πολιτική επιλογή. Τέλος, υπάρχει η δυνατότητα συνένωσης της σκέψης, τόσο με την διαχρονική έννοια όσο και με αυτή της καθεαυτό λογικής, επομένως των λογικών συνδέσεων: εξαιρετικό.

Έχω πει πολλές φορές ότι ο Adriano είναι εκτός του χρόνου. Σήμερα που γράφουμε για τον εαυτό μας, που παίρνουμε συντομεύσεις, που προχωράμε με το αντιγραφή / επικόλληση και βάζουμε εμβόλιμες απλοϊκές προτάσεις, σύμφωνα με τους αφορισμούς του Baci Perugina, ο Scianca προφανώς προέρχεται από άλλη εποχή. Παρόλο που προέρχεται από μια σοβαρή και πολιτισμένη εποχή, ακόμη και εκεί ξεχωρίζει. Αυτό το τελευταίο βιβλίο δεν έχει τίποτα να ζηλέψει, όσον αφορά τη σοβαρότητα και την αυστηρότητα των μελετών σχετικά με το Duce, στα έργα του De Felice, και είναι εξαιρετικά ανώτερο από άλλες φιλόδοξες αλλά αποτυχημένες προσπάθειες, όπως αυτές του Bocca.

Ο ψεύτικος μύθος της προοδευτικής κουλτούρας

Το βιβλίο είναι εντυπωσιακό και πολλά πράγματα προκύπτουν από αυτό. Πρώτα απ 'όλα, η μεγάλη δίψα για γνώση και η φανταστική νοημοσύνη, τόσο αναλυτική όσο και συνθετική, του Μουσολίνι, ο οποίος μεταξύ των νεώτερων (στμ των νεώτερων χρόνων) πολιτικών σε αυτό είναι σίγουρα ο καλύτερος μαζί με τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Εξ ου και ο πολιτιστικός πλούτος και η μεγάλη παγκόσμια ενσυναίσθηση του Φασισμού. Αντιμετωπίζοντας τους επικριτές, εκείνων των καημένων ανθρώπων ότι «ο φασισμός δεν έχει πολιτισμό» και ότι «ο πολιτισμός είναι αριστερός». Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ψεύτικο: το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα γνώριζε παγκοσμίως μόνο δύο πολιτιστικούς κλάδους, μερικές φορές αντιθετικούς, άλλωτε σε συμφωνία: ο Φασιστής και ο Αντιδραστικός. Η προοδευτική «κουλτούρα» βρήκε άσυλο στα περιθώρια των κοινωνιολογικών, ψυχολογικών και οικονομικών κατηγοριών, άλλο ακόμη και εκεί ήταν υποδεέστερη. Ήταν μόνο στρατιωτικά που επιβλήθηκε και κυριάρχησε στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα και παρήγαγε "αποπολιτιστικοποίηση", με κάποιες εσκεμμένες ή αναγκαστικές αιρετικές εξαιρέσεις. Είναι καλό όχι μόνο να το θυμόμαστε αλλά και να κάνουμε μια σύγκριση και ο Scianca μας βοηθάει πολύ σε αυτό.

Ο Μουσολίνι μεταξύ Μαρξ και Νίτσε

Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία δεν είναι η σχέση μεταξύ ενός ερασιτέχνη και του αντικειμένου της απόλαυσης του, είναι μια συνεχής αναζήτηση γνώσης, υπαρξιακής, κοινωνικής, πολιτισμικής. Υπάρχει Μουσολίνι ο "ζωτικιστής", ο ιδεαλιστής, ο φυλετιστής, ο πολιτικός ηγέτης. Υπάρχει ο αναγνώστης των Μαρξ, Σορέλ, Χέγκελ, Μακιαβέλλι, Οριάνι, υπάρχει ο συνομιλητής του Gentile, υπάρχει η μορφή που αναγνωρίζεται από τους κύκλους των Νιτσεϊκων παγκοσμίως ως "διαιτητής" στις διαμάχες για τον Νίτσε, έως το σημείο να θεωρείται αυθεντία ακόμη και στο Τρίτο Ράιχ. Υπάρχει ο Μουσολίνι στους οποίους οι Heidegger, Schmitt και Spengler στρέφονται επανειλημμένα. Η αλληλογραφία με τον Φρόυντ λείπει, αλλά δεν είναι απαραίτητη. Υπάρχει η σχέση με τον Πιραντέλλο όπως και με τον Έβολα, υπάρχει η σκέψη για τον Πλάτωνα, υπάρχει ακόμη και το εξαιρετικό όραμα του Μουσολίνι για το θρησκευτικό ζήτημα (παγανισμός ή / και χριστιανισμός), για την αστική τάξη και για τη λευκή φυλή ως παρακμή και η αντιπρόταση για την πνευματική, ψυχολογική και επαναστατική φυλετική λογική, μόνο σχετικώς βιολογική.

Συγκεκριμένα, θα πρέπει να συγχαρούμε τον συγγραφέα για το ότι είχε το θάρρος να αντιμετωπίσει το ζήτημα χωρίς συμπλέγματα και να λάβει υπόψη του όλα τα μέρη που συμμετείχαν. Από αυτό αναδύεται - και για εκείνους που δεν έχουν προκαταλήψεις ιδεών για τον Duce, δεν αποτελεί έκπληξη, αλλά μια τελειοποιημένη επιβεβαίωση - η εικόνα ενός ανθρώπου που ασχολείται ακούραστα με την αναγέννηση του συγκεκριμένου και του γενικού. Όποιος έχει αφεθεί να παρεκκλίνει από τα ψεύτικα στερεότυπα, είτε τα παίρνει από τα αριστερά είτε από τα δεξιά, θα εκπλαγεί από αυτό που εμείς δεν αποκηρύξαμε ποτέ. Όπως ο Scianca δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει, ο Μουσολίνι ήταν πάντα διαποτισμένος από ένα ευρύ όραμα, αρχικά κοσμοπολίτικο, του οποίου δεν σταμάτησε ποτέ να επιδιώκει την οικουμενικότητα, ενεργοποιώντας τις εθνικές ιδιότητες και δυνατότητες για το σκοπό αυτό.

Είναι ο Φασισμός που απορροφά τον Εθνικισμό

Ο συγγραφέας γράφει: «Ο Εθνικισμός του Μουσολίνι είναι ένα πολύ λιγότερο προφανές θέμα από ό, τι μπορεί να σκεφτεί κανείς. Η ισοδυναμία, ή ακόμα και η συνέχεια του Εθνικισμού και του Φασισμού θεωρούνται δεδομένα για πολύ καιρό από τους ιστορικούς και εξακολουθεί να είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στη δημοσιογραφική συζήτηση. Ωστόσο, τα πράγματα είναι διαφορετικά». Ο Del Noce παραθέτει: «Δεν υπάρχει κάποιου είδους ιδανική συνέχεια μεταξύ Εθνικισμού και Φασισμού. Δεν είναι η ιδεολογία της  Action Française που προετοίμασε τον Φασισμό, αλλά αντίθετα ο Φασισμός που απορρόφησε τον Εθνικισμό».

Και στο τέλος του έργου ο Adriano Scianca αναφέρει τι είπε ο Mussolini στη νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού Maddalena Mollier τον Μάρτιο του 1945 στην κατοικία της στο Gragnano. Τα γερμανικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά και τα ιταλικά ζητήματα - είπε ο Duce - δεν θα είχαν πλέον κανένα ενδιαφέρον, μόνο η Ευρώπη θα το είχε, ως Ευρωπαϊκό Μπλοκ. Το ξέραμε αυτό και δεν αλλάξαμε ποτέ γνώμη για αυτό. Πέρα από αυτό το συμπέρασμα, το οποίο φαίνεται απαραίτητο για εμάς, ο Adriano πρέπει να επαινείται για το ότι μπορεί να εκφράσει την πολυπλοκότητα της σκέψης του Μουσολίνι ως μια φωτισμένη από το μυαλό φυσική και πνευματική επαναστατική ενέργεια: μια ιδιαίτερη αλλά και καθολική δράση που στοχεύει στην επαναστατική αναγέννηση του Πολιτισμού, προσανατολισμένη από την φιλοσοφία. Από το νήμα της Σόφιας (στμ. λογοπαίγνιο filο=νήμα).

Συγχαρητήρια!

Gabriele Adinolfi

Μετάφραση: Τίτος

πηγή