Emil Cioran.
Ο Emil Cioran γεννήθηκε στις 8 Απριλίου του 1911 και απετέλεσε μία μεγάλη προσωπικότητα του Ρουμανικού Έθνους και κατ’ επέκταση ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Παράδοσης.
Υπήρξε στενός φίλος του Mircea Eliade, του Eugene Ionesco και του Petre Tutea, καθώς και θαυμαστής - υποστηρικτής της Σιδηράς Φρουράς, της οποίας η ιερότητα, η στρατιωτική πειθαρχία και το πολεμοχαρές πνεύμα ενέπνεαν την ψυχή, αρχικώς, και το πνεύμα, εν συνεχεία, μιας από τις σημαντικότερες μορφές της φιλοσοφίας στην Ρουμανία.
Βιβλία του έχουν κυκλοφορήσει αρκετά στα Ελληνικά, αλλά πολλές πτυχές της ζωής και του έργου του έχουν μείνει σκοπίμως κρυμμένες από την φιλολογική σκουριά της συγχρόνου Ελλάδος.
Υπήρξε στενός φίλος του Mircea Eliade, του Eugene Ionesco και του Petre Tutea, καθώς και θαυμαστής - υποστηρικτής της Σιδηράς Φρουράς, της οποίας η ιερότητα, η στρατιωτική πειθαρχία και το πολεμοχαρές πνεύμα ενέπνεαν την ψυχή, αρχικώς, και το πνεύμα, εν συνεχεία, μιας από τις σημαντικότερες μορφές της φιλοσοφίας στην Ρουμανία.
Βιβλία του έχουν κυκλοφορήσει αρκετά στα Ελληνικά, αλλά πολλές πτυχές της ζωής και του έργου του έχουν μείνει σκοπίμως κρυμμένες από την φιλολογική σκουριά της συγχρόνου Ελλάδος.
για την συνέχεια στον σύνδεσμο εδώ
Knut Hamsun.
Νορβηγός συγγραφέας (1859-1952)· χαρακτηρίστηκε από τον νορβηγό βασιλιά Χαακόν VII ως "η ψυχή της Νορβηγίας" και θεωρείται πνευματικός απόγονος του Nietzsche και του Dostoyevsky.
Η ζωή ήταν σκληρή για τον Knut Pedersen από το Hamsund της Νορβηγίας. Στα 9 του χρόνια χωρίστηκε από την οικογένειά του και ζούσε με τον θείο του, ο οποίος τον κακομεταχειριζόταν και τον άφηνε να λιμοκτονεί, γεγονός που όπως ο ίδιος ο Hamsun δήλωσε του προκάλεσε αρκετές διαταραχές στην υγεία· μάλιστa είχε παρομοιάσει τον θείο του με την Αγγλία, ως την παλιά αποικιακή μεγάλη δύναμη και τον εαυτό του με την Γερμανία που αναζητούσε τον ζωτικό της χώρο!
για την συνέχεια στον σύνδεσμο εδώ
Εθνικοσοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα ;
του Λυκάωνος.
Η πίστη μας είναι λύσσα για ζωή λευτεριά τιμή, η ματιά μας σφαίρα και φωτιά στα χαρακώματα του εχθρού, δεν ξέρουμε αν θα νικήσουμε ή θα πεθάνουμε προσπαθώντας. Σημασία έχει ότι είμαστε η γενιά που βιώνει την πιο δύσκολη περίοδο του ελληνισμού. Ενός ελληνισμού που πεθαίνει στις εθνικές οδούς και στα τροχαία, ενός ελληνισμού που καρφώνει την σύριγγα στο μπράτσο κάθε πρωί και βράδυ, ενός ελληνισμού που σκοτώνει την ίδια την εθνική παρουσία σε κλινικές εκτρώσεων και νοθεύει την θέληση με τόνους ουίσκι και πολλά άφιλτρα τσιγάρα made in usa.
Ποιος ο σκοπός ποια η αφετηρία ποιος ο λόγος να πολεμούμε το κτήνος με τα χίλια κεφάλια μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος ... τι άλλο από την δύναμη μας να φωνάξουμε δυνατά "είμαστε εδώ κοπρόσκυλα" και θα είμαστε εδώ μέχρι να δύσει ή να θριαμβεύσει το πνεύμα των Ευρωπαίων από την Πορτογαλία μέχρι την Σιβηρία και από τον Λίβανο μέχρι την Σουηδία και όπου αλλού χτυπάει η δική μας καρδιά. Ανώφελα μπορεί να φαίνονται όλα αυτά οι παρεμβάσεις, τα ιστολόγια, οι ομάδες και όμως ξεχνάμε (;) ότι είμαστε η μαύρη γενιά απόγονοι των Φασιστών Εθνικιστών Εθνικοσοσιαλιστών που έδωσαν τα πάντα στον αγώνα για Σοσιαλισμό και Πατρίδα.
Περήφανοι για το γεγονός ότι μας μισούν εβραίοι φιλελεύθεροι απάτριδες και ανθέλληνες. Οδηγοί μας ο Αριστείδης Ανδρόνικος, η Σίτσα Καραισκάκη, ο Μίκης Μάντακας όλοι αυτοί που στέκουν φρουροί μας στα όνειρα μας και στην ζωή μας. Χαμογελάστε σύντροφοι και συντρόφισσες, χαρείτε την ζωή, κάντε έρωτα, γεννήστε σπαρτιάτες και σπαρτιάτισσες, υψώστε τα χέρια ψηλά στον αιώνιο ήλιο είμαστε οι γιοι και οι κόρες των Λύκων και ψάχνουμε να βρούμε μέσα από τον Αγώνα λόγο για ζωή και αθανασία. Ουρλιάξτε από χαρά το κόκκινο δειλινό που πλησιάζει θα είναι βαμμένο σίγουρα από το αίμα μας με το οποίο θα γράψουμε παντού ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ;
Η πίστη μας είναι λύσσα για ζωή λευτεριά τιμή, η ματιά μας σφαίρα και φωτιά στα χαρακώματα του εχθρού, δεν ξέρουμε αν θα νικήσουμε ή θα πεθάνουμε προσπαθώντας. Σημασία έχει ότι είμαστε η γενιά που βιώνει την πιο δύσκολη περίοδο του ελληνισμού. Ενός ελληνισμού που πεθαίνει στις εθνικές οδούς και στα τροχαία, ενός ελληνισμού που καρφώνει την σύριγγα στο μπράτσο κάθε πρωί και βράδυ, ενός ελληνισμού που σκοτώνει την ίδια την εθνική παρουσία σε κλινικές εκτρώσεων και νοθεύει την θέληση με τόνους ουίσκι και πολλά άφιλτρα τσιγάρα made in usa.
Ποιος ο σκοπός ποια η αφετηρία ποιος ο λόγος να πολεμούμε το κτήνος με τα χίλια κεφάλια μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος ... τι άλλο από την δύναμη μας να φωνάξουμε δυνατά "είμαστε εδώ κοπρόσκυλα" και θα είμαστε εδώ μέχρι να δύσει ή να θριαμβεύσει το πνεύμα των Ευρωπαίων από την Πορτογαλία μέχρι την Σιβηρία και από τον Λίβανο μέχρι την Σουηδία και όπου αλλού χτυπάει η δική μας καρδιά. Ανώφελα μπορεί να φαίνονται όλα αυτά οι παρεμβάσεις, τα ιστολόγια, οι ομάδες και όμως ξεχνάμε (;) ότι είμαστε η μαύρη γενιά απόγονοι των Φασιστών Εθνικιστών Εθνικοσοσιαλιστών που έδωσαν τα πάντα στον αγώνα για Σοσιαλισμό και Πατρίδα.
Περήφανοι για το γεγονός ότι μας μισούν εβραίοι φιλελεύθεροι απάτριδες και ανθέλληνες. Οδηγοί μας ο Αριστείδης Ανδρόνικος, η Σίτσα Καραισκάκη, ο Μίκης Μάντακας όλοι αυτοί που στέκουν φρουροί μας στα όνειρα μας και στην ζωή μας. Χαμογελάστε σύντροφοι και συντρόφισσες, χαρείτε την ζωή, κάντε έρωτα, γεννήστε σπαρτιάτες και σπαρτιάτισσες, υψώστε τα χέρια ψηλά στον αιώνιο ήλιο είμαστε οι γιοι και οι κόρες των Λύκων και ψάχνουμε να βρούμε μέσα από τον Αγώνα λόγο για ζωή και αθανασία. Ουρλιάξτε από χαρά το κόκκινο δειλινό που πλησιάζει θα είναι βαμμένο σίγουρα από το αίμα μας με το οποίο θα γράψουμε παντού ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ;
Pigrider 23.02.11 (acab)
Αφήστε τα συνθήματα τα «δημοκρατικά» και βάλτε το καλά στο μυαλό σας:
Η δημοκρατία φέρνει την εξαθλίωση, την υποταγή, τον θάνατο στα έθνη και στις κοινωνίες !
Άρθρο του Dr. Pierce: Οι εβραίοι και το λευκό δουλεμπόριο.
Άρθρο του Dr. Pierce: Οι εβραίοι και το λευκό δουλεμπόριο.
(ο ρόλος των υιών της Σιών στο trafficking)
Το παραπάνω άρθρο πιστεύουμε ότι ξεχωρίζει για την σημασία του επειδή πραγματεύεται ένα θέμα που πολύ σπάνια προσεγγίζει στην αρθρογραφία του ο λεγόμενος «χώρος».
Το δουλεμπόριο ανθρώπων ή αλλιώς trafficking (στο άρθρο αυτό υπάρχει αναφορά στις λευκές που έπεσαν θύματα των κυκλωμάτων).
Έχει γραφτεί από τον Dr.William Luther Pierce (1933 – 2002) ο οποίος υπήρξε θεωρητικός, φιλόσοφος, ακτιβιστής και σημαίνουσα προσωπικότητα του Αμερικανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κινήματος.
Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο αμερικανικό περιοδικό «Resistance» και το βρίσκουμε στα ελληνικά στο περιοδικό «Αντεπίθεση» στα τέλη του 2002.
Μια άγνωστη παράμετρος των κυκλωμάτων εμπορίας ανθρώπων είναι η εθνική καταγωγή των μαφιόζων που παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην διακίνηση χιλιάδων γυναικών από την Ανατολική Ευρώπη προς τους επίσημους και ανεπίσημους οίκους ανοχής σε Δυτική Ευρώπη και Ασία.
Δεν έχετε παρά να διαβάσετε το παραπάνω άρθρο και να πληροφορηθείτε για γεγονότα που μέχρι σήμερα σας κρύβουν όλοι αυτοί που κατέχουν τα μέσα επικοινωνίας.
Διαδώστε το και βοηθήστε να ακουστεί η αλήθεια παντού !
Οι γραφικοί αντιφασίστες ακροδεξιοί του «Στόχου» αναπαράγουν την προπαγάνδα των Σιωνιστών !
Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην επίσημη ιστοσελίδα της φυλλάδας «Στόχος» η οποία ως γνωστόν διατηρεί άριστες σχέσεις με την ΚΥΠ και αναπαράγει κατά τακτά χρονικά διαστήματα τις επίσημες θέσεις των Ισραηλινών και των Αμερικανών.
Για μια ακόμη φορά λοιπόν αγαπημένο θέμα των «Στοχικών» η Ιρανική Επανάσταση και το αντισιωνιστικό καθεστώς της Τεχεράνης.
Αλήτες ακροδεξιοί άξιος ο μισθός σας από τα κλιμάκια της Mossad και της CIA !
Απολαύστε την κατάντια της ελληνικής αστικής ακροδεξιάς:
16/2/11
ΣΤΗΝ ΙΡΑΝΙΚΗ... ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΙΡΑΝ ΑΝ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΙΣΑΙ "ΕΒΡΑΙΟΣ" ΚΑΙ "ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΚΙΝΗΤΟΣ" ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΩΝ ΜΟΥΛΑΔΩΝ ΤΟΥ ΠΙΟ ΣΤΥΓΝΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ
ΣΤΗΝ ΙΡΑΝΙΚΗ... ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΙΡΑΝ ΑΝ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΙΣΑΙ "ΕΒΡΑΙΟΣ" ΚΑΙ "ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΚΙΝΗΤΟΣ" ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΩΝ ΜΟΥΛΑΔΩΝ ΤΟΥ ΠΙΟ ΣΤΥΓΝΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ
Ένας νεκρός είναι το αποτέλεσμα της διαμαρτυρίας κάποιων Ιρανών για Ελευθερία, έννοια ανύπαρκτη στα φονταμενταλιστικά καθεστώτα του Ισλάμ
Κι επειδή το καλύτερο άλλοθι είναι διαθέσιμο παγκοσμίως, όποιος συζητάει ή πολύ περισσότερο έχει το θράσσος να ζητάει Ελευθερία, είναι "Εβραίος" και "αμερικανοκίνητος" εγκάθετος। Κι αν δεν βρεθείς νεκρός σε διαδήλωση θα συλληφθείς θα καταδικαστείς και θα εκτελεστείς με συνοπτικές διαδικασίες...Το πανηγύρι ξεκίνησε και στην Λιβύη του "αδερφού" Καντάφι απ' όπου οι πληροφορίες μιλάνε ήδη για μεγάλης έκτασης διαμαρτυρία αύριο στην Βεγγάζη, μετά τις επαναλαμβανόμενες διαμρτυρίες εκατοντάδων πολιτών τις προηγούμενες ημέρες।Ένας νεκρός και στο Μπαχρέϊν όπου οι διαμαρτυρία χιλιάδων πολιτών στο μικρό κρατίδιο συνεχίζεται στους δρόμους τους।Αυτό που σαρώνει τη Μέση Ανατολή και τον Αραβικό κόσμο είναι αποτέλεσμα της επικοινωνίας πλέον των λαών της περιοχής μέσο internet με τον υπόλοιπο κόσμο, έχοντας πραγματικά μέτρο σύγκρισης για της Ελευθερίες που στερούνται।Αυτό που πρέπει να μας ανησυχεί είναι το που θα κρυφτούν όλοι αυτοί οι εκτελεστές, δολοφόνοι, μπράβοι και φανατικοί μουλάδες από τα θεοκρατικά καθεστώτα, όταν τα αφεντικά τους γκρεμοτσακιστούν... Φανταζόμαστε όμως ότι η Πατρίδα μας θα αποτελέσει και πάλι πόλο έλξης। Άλλωστε έχουν πολλούς καλούς φίλους και συνεργάτες εδώ...
Τι σημαίνει Αυτονομία; (άρθρο του περιοδικού "Αντίδοτο" σε μορφή βίντεο)
Αυτόνομος Εθνικισμός - Τι σημαίνει Αυτονομία
Δημιουργία Βίντεο, Επιλογή / Επεξεργασία Εικόνων,
Επιλογή Μουσικής, Επιλογή Άρθρου:
Αντίστροφη Μέτρηση
Μουσικά Κομμάτια που έπαιξαν στο βίντεο:
Ο καπιταλισμός είναι ο αληθινός εχθρός (άρθρο της συντακτικής μας ομάδας σε μορφή βίντεο)
Δημιουργία / Επεξεργασία βίντεο,
Επιλογή μουσικής / φωτογραφιών / άρθρου:
antistrofimetrisi
Αντίστροφη Μέτρηση:
http://www.antistrofimetrisigr.blogspot.com/
Πηγή: άρθρο από το ιστολόγιο "Μαύρος Κρίνος"
Μουσικά κομμάτια στο βίντεο:
1] Weisse Wolfe - Falsche Freunde
2] Weisse Wolfe - Jahrzehnte der Dekadenz
3] Design-s - the spark
Καπιταλισμός, ο πραγματικός εχθρός του Έλληνα
Προστάτες των μπάτσων τα μέλη του ΕΛΑΜ κ.α; Αποφασίστε ΕΛΑΜΙΤΕΣ και λοιποί, τι δηλώνετε σήμερα Εθνικιστές ή εφεδρεία της κυπριακής αστυνομίας;
του Αλεξόπουλου Στέλιου.
Είναι γνωστό στην Κύπρο το θέμα με την λαθρομετανάστευση, την εγκληματικότητα και τα κέρδη των καπιταλιστών από την παρουσία του φτηνού εργατικού δυναμικού στο νησί.
Είναι άλλο αυτό το θέμα που πράγματι αποτελεί βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια της εθνικής συνείδησης / ταυτότητας των Ελλήνων της Κύπρου και άλλο οργάνωση που χαρακτηρίζεται ως «εθνικιστική» - και με συνθήματα ενάντια στην υποταγή (!) - να σπεύδει να προστατέψει τα αστυνομικά τμήματα και τους μπάτσους του Χριστόφια !
Φωτιά να πάρουν οι φωλιές των πραιτωριανών, και άπειρο ξύλο να φάνε οι ένστολοι υπηρέτες του καθεστώτος από την λερναία ύδρα που δημιούργησαν στα εργαστήρια της κυπριακής καπιταλιστικής κοινωνίας οι κυβερνώντες και οι ψηφοφόροι τους !
Το φτηνό εργατικό δυναμικό στην Κύπρο το έφερε η καπιταλιστική πολιτική ηγεσία του νησιού που κατά περιόδους εμφανίζεται και ως «αριστερή», και οι αρχηγοί των 2 μεγάλων προδοτικών κυπριακών κομμάτων σε συνεργασία με τους Κεμαλικούς.
Όλοι μαζί απολαμβάνουν κατά περιόδους το ψαράκι τους στην παραλία της Κερύνειας (εκεί που έλαβε μέρος η απόβαση το ’74) και χασκογελάνε με όλους αυτούς που πιστεύουν ότι η λύση για το κατοχικό ζήτημα θα έρθει με διαπραγματεύσεις και συμπόσια γνωριμίας.
Διαβάζουμε στην επίσημη ανακοίνωση του ΕΛΑΜ την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ:
«Από το πρωί της Πέμπτης, ενημερωθήκαμε πως αλλοδαποί είχαν μαζευτεί στο Γραφείο Ευημερίας της Λάρνακας, για να διαμαρτυρηθούν για την μη χορήγηση και σε αυτούς, παχυλών επιδομάτων.
Στην περιοχή μετέβησαν 4 αστυνομικοί για να κατευνάσουν τα πνεύματα. Οι αλλοδαποί όμως αυξάνονταν συνεχώς και έγιναν πιο επιθετικοί, με επιστέγασμα την επίθεση κατά αστυνομικού γύρω στις 10.00.
Μόλις ειδοποιηθήκαμε για την επίθεση κατά του Έλληνα αστυνομικού, μέλη του Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.), του ΚΕΑ και άλλων οργανώσεων, μετέβησαν αρχικώς έξω από το Γραφείο Ευημερίας, για να διαμαρτυρηθούν για την κατάσταση αυτή που προκαλείται από τους αλλοδαπούς.
Έπειτα και αφού υπήρχαν πληροφορίες πως οι αλλοδαποί μαζεύτηκαν έξω από τον αστυνομικό σταθμό της Λάρνακας, 30 περίπου μέλη του Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.) μετέβησαν έξω από τον σταθμό, για να μην επαναληφθούν τα πρωινά επεισόδια.
Μετά από ολιγόλεπτη παρέμβαση και αφού διασφαλίστηκε πως κανείς αλλοδαπός δεν υπήρχε στην περιοχή, τα μέλη μας αποχώρησαν χωρίς να σημειωθεί το παραμικρό.
Αυτό που συμπεραίνεται από τα επεισόδια είναι πως οι αλλοδαποί έχουν αποθρασυνθεί εντελώς. Αν νιώθουν ασφαλείς να χτυπούν αστυνομικούς, ποια θα είναι η συμπεριφορά τους κατά απλών πολιτών;
Όπως φαίνεται, η ασφάλεια που θα έπρεπε να εμπνέει η αστυνομία τίθεται υπό αμφισβήτηση, ιδίως αν δεν μπορεί να προστατέψει τα ίδια της τα μέλη.»
Ενώ δεν λείπει και το αντιφασιστικό κερασάκι στην τούρτα:
«Δυστυχώς όταν εμείς μιλούσαμε για το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, μας αποκαλούσαν φασίστες και ακραίους»
Τελικά οι εναγκαλισμοί οι γλοιώδεις χαιρετισμοί και οι επαφές με υπουργεία, ανθρώπους του συστήματος και του σάπιου star system (Ψινάκης κλπ) δεν είναι φαινόμενο μόνο της ελληνικής αστικής ακροδεξιάς και των εκπροσώπων της αλλά και της ακροδεξιάς της Κύπρου, και μάλιστα το ίδιο έργο παίζεται και εκεί.
Άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον Εθνικισμό καπηλεύονται ιδέες σύμβολα και παραδόσεις, προβάλλονται από το σύστημα κατά περιόδους με αποτέλεσμα να εγκλωβιστούν χιλιάδες συναγωνιστές σε λογικές και πολιτικές τακτικές που όχι μόνο δεν βλάπτουν το ανθελληνικό σύστημα εξουσίας αλλά αποτελούν τροχοπέδη στην ανάπτυξη ενός πραγματικά αντιστασιακού αντικατοχικού κινήματος στο νησί.
Μα καλά θα μας τρελάνουν τελείως οι «εθνικιστές» του ΕΛΑΜ ;
Η κυπριακή αστυνομία δεν είναι αυτή που πάμπολλες φορές έχει ξυλοκοπήσει με φανατισμό Εθνικιστές στο νησί;
Η κυπριακή αστυνομία δεν είναι αυτή που επιβάλλει την θέληση του Χριστόφια στο νησί και φακελώνει καθημερινά δεκάδες Εθνικιστές και Εθνικοσοσιαλιστές με σκοπό την μελλοντική απομόνωση τους;
Η κυπριακή αστυνομία δεν είναι αυτή που προστατεύει τα κυκλώματα των δουλεμπόρων, καλύπτει τους προαγωγούς χιλιάδων γυναικών σκλάβων στο νησί, απαγορεύει και συκοφαντεί κάθε εθνικοεπαναστατική αντικατοχική φωνή;
Απέναντι στην σύγκρουση κράτους και λαθρομεταναστών οι πραγματικοί Εθνικιστές και Αντικαθεστωτικοί οφείλουν να κρατήσουν στάση που ωφελεί μόνο το κίνημα και σε καμιά περίπτωση το κράτος.
Οι πληθυσμοί των λαθρομεταναστών που σπεύδουν στο νησί για να απολαύσουν και αυτοί με την σειρά τους τα «καλά» του καπιταλισμού και να καταλήξουν ως πρόσωπα σε γρανάζι του συστήματος δεν λύνεται με «προστασία» στην αστυνομία αλλά με εθνικοεπαναστατική ιδεολογία και οργάνωση σε τοπικό επίπεδο και με εμπροσθοφυλακή την εθνικολαϊκή δράση.
Το κυπριακό κράτος του Χριστόφια και του Αναστασιάδη είναι εχθρικό και άκρως ανθελληνικό όσο και αν αυτό αδυνατούν να το καταλάβουν οι υπεύθυνοι του ΕΛΑΜ.
Περαστικά σας !
Δρέσδη 2011: Ενάντια στην λήθη !
Όπως μας ενημέρωσαν Αυτόνομοι συναγωνιστές από την Γερμανία στις 13 του μήνα θα πραγματοποιηθεί στην πόλη της Δρέσδης η καθιερωμένη πορεία μνήμης για τα θύματα των βομβαρδισμών του 1945.
Για την ιστορία υπενθυμίζουμε ότι στις 13 - 15 Φεβρουαρίου του 1945 η πόλη της Δρέσδης δέχτηκε χιλιάδες τόνους εμπρηστικών και εκρηκτικών βομβών από τις συμμαχικές δημοκρατικές πολεμικές αεροπορίες των Άγγλων και των Αμερικανών.
Στην συνέχεια τα μαχητικά των συμμάχων προχώρησαν σε πολυβολισμούς του πλήθους που προσπαθούσε να σωθεί από τις φλόγες.
Η πόλη κυριολεκτικά σαρώθηκε και μετατράπηκε σε επίγεια κόλαση με αποτέλεσμα να βρουν τραγικό θάνατο εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοι κάτοικοι και πρόσφυγες. Στην πλειοψηφία τους τα θύματα ήταν γυναίκες και μικρά παιδιά.
Οι δημοκρατικές αρχές της Γερμανίας αποκρύπτουν τον πραγματικό αριθμό των θυμάτων (οι επίσημες ανακοινώσεις κάνουν λόγο για μόλις 25.000 θύματα …) ενώ αρνούνται ότι στην περιοχή υπήρχαν μεγάλοι πληθυσμοί προσφύγων από γειτονικές περιφέρειες της χώρας.
Για την ιστορία υπενθυμίζουμε ότι στις 13 - 15 Φεβρουαρίου του 1945 η πόλη της Δρέσδης δέχτηκε χιλιάδες τόνους εμπρηστικών και εκρηκτικών βομβών από τις συμμαχικές δημοκρατικές πολεμικές αεροπορίες των Άγγλων και των Αμερικανών.
Στην συνέχεια τα μαχητικά των συμμάχων προχώρησαν σε πολυβολισμούς του πλήθους που προσπαθούσε να σωθεί από τις φλόγες.
Η πόλη κυριολεκτικά σαρώθηκε και μετατράπηκε σε επίγεια κόλαση με αποτέλεσμα να βρουν τραγικό θάνατο εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοι κάτοικοι και πρόσφυγες. Στην πλειοψηφία τους τα θύματα ήταν γυναίκες και μικρά παιδιά.
Οι δημοκρατικές αρχές της Γερμανίας αποκρύπτουν τον πραγματικό αριθμό των θυμάτων (οι επίσημες ανακοινώσεις κάνουν λόγο για μόλις 25.000 θύματα …) ενώ αρνούνται ότι στην περιοχή υπήρχαν μεγάλοι πληθυσμοί προσφύγων από γειτονικές περιφέρειες της χώρας.
Από το 1999 πραγματοποιούνται πορείες μνήμης σε ολόκληρη την Γερμανία ενώ από το 2007 οι «ελεύθεροι εθνικιστές» και οι «αυτόνομοι εθνικοσοσιαλιστές» ίδρυσαν την κίνηση «ενάντια στην λήθη».
Οι δράσεις των συναγωνιστών δεν περιορίζονται μόνο την ημέρα της εκδήλωσης αλλά πραγματοποιούνται αρκετές ημέρες πριν πολλές ενημερωτικές παρεμβάσεις σε κεντρικά σημεία των πόλεων με μοίρασμα φυλλαδίων, μικροφωνικές, ομιλίες κλπ.
Για φέτος και συγκεκριμένα στις 07.02 οι δράσεις με σκοπό την ενημέρωση των ντόπιων κορυφώθηκαν με 10 ταυτόχρονες παρεμβάσεις σε πόλεις της Γερμανίας αλλά και της Τσεχίας.
1.000 κεριά για την Δρέσδη στον ποταμό Elbe ...
Ο προσδιορισμός του κυριότερου εχθρού (προς τους αναγνώστες μας: επιβάλλεται η ανάγνωση του παρακάτω άρθρου)
Εάν ανατρέξουμε σε οποιοδήποτε στρατιωτικό βοήθημα, βιβλίο και εγχειρίδιο, αναζητώντας βασικές συμβουλές, οδηγίες για την ανάπτυξη δυνάμεων, μέσω κατάλληλων τακτικών, μεθόδων και όπλων, ώστε να υπερνικήσουμε ή τουλάχιστον να πολεμήσουμε στρατηγικά, πολυάριθμους αντιπάλους, θα διαπιστώσουμε πως ο βασικότερος ή τουλάχιστον ένας από τους βασικότερους στόχους είναι η αντιμετώπιση του εχθρού που βρίσκεται στο εγγύς περιβάλλον, που βρίσκεται κοντά.
Είναι όπως είπε και ο μεγάλος Αλαίν Ντε Μπενουά, ο προσδιορισμός του κυριότερου εχθρού. Φανταστείτε τον εαυτό σας να δέχεται μια επίθεση από πολλαπλούς αντιπάλους. Εσείς σε άμυνα, ισχυροί μεν σε άμυνα δε. Σε ποιόν θα κτυπήσετε πρώτα; Σε αυτόν που βρίσκεται εγγύτερα σαφώς. Δεν υποτιμάτε κανέναν, απλούστατα, σκεπτόμενοι στρατηγικά, κτυπάτε αυτόν που είναι κοντύτερα. Τι γίνεται όμως εάν ο αντίπαλος βρίσκεται κοντύτερα από ότι νομίζαμε;
Οι Αυτόνομοι Εθνικιστές, δεν είναι οργάνωση. Είναι σύνολο ανθρώπων, εθνικιστών, οι οποίοι συνιστούν ένα δίκτυο, μάλλον αυθόρμητα και ίσως ''αλληλέγγυα'' με προφανέστατο σκοπό, την ενεργητική συμμετοχή των εθνικιστών στα ευρύτερα πολιτικά και μη κοινά, την καλλιέργεια της έννοιας της εθνικιστικής συντροφικότητας, τη διατήρηση γενικότερων στοιχείων, εθνικιστικού χαρακτήρα και ύφους, καθώς και με ευρύτερο (πολιτικό) στόχο την απόδειξη πως πέρα από τις κλασσικές, ορθόδοξες πολιτικές μεθόδους, οι εθνικιστές έχουν και μπορούν να παρουσιάσουν ενεργό ιδεολογικό και πολιτικό έργο, έξω από τις παραδοσιακές δομές της οργάνωσης, του κόμματος, του ''ηγέτη'' κλπ. Όποιος, ανοήτως, προσπαθήσει να βρει τίποτα άλλο, αδίκως αναλώνεται.
Αμφισβητώντας ''ιερές αγελάδες'', φτάσαμε εδώ και μόλις δύο χρόνια στη δημιουργία μιας νέας κουλτούρας, που επηρέασε και συνεχίζει να επηρεάζει πολλούς, είτε αυτοπροσδιορίζονται ως αυτόνομοι, είτε όχι. Μιας κουλτούρας αμφισβήτησης της κατάστασης του εθνικιστικού χώρου, αναδεικνύοντας τα πραγματικά αίτια που οδήγησαν στον βούρκο του ''Εθνικού Χώρου''.
Με την αμφισβήτηση όλων αυτών, σε συνδυασμό με τις πολιτικές μας παρεμβάσεις, τις ιδεολογικές μας δράσεις και την ενέργεια που εκκρίνει κάθε νεογέννητη μορφή ζωής, καταφέραμε και φέραμε πολλούς συντρόφους στο πλάι μας. Ανθρώπους που απογοητευμένοι από τις σημερινές πολιτικές καταστάσεις, αναζητούσαν ένα πολιτικό καταφύγιο. Άλλοι πάλι, συμμετέχοντες σε άλλες κινήσεις, οργανωμένες, αντιλήφθηκαν τις προθέσεις μας και μας εκδήλωσαν την συμπαράσταση και τους συναγωνιστικούς τους χαιρετισμούς. Άλλοι αδιαφόρησαν παντελώς και συνέχισαν το μοναχικό τους μονοπάτι, την δικιά τους ατραπό. Υπήρξαν όμως και αυτοί που έσταξαν χολή και το κάνουν ακόμα.
Είναι όμως πραγματικά λίγοι, και ας καταβάλλουν γι αυτό μεγάλη προσπάθεια. Αυτοί που μόνο να χάσουν έχουν, όχι από τους αυτόνομους εθνικιστές απαραίτητα, αλλά από κάθε συλλογική προσπάθεια που σπάει τον πολιτικό παγετώνα του κινήματός μας ή που χαλάει τις αρχηγικές τους τάσεις. Αυτοί που λόγω χαρακτήρα έθεσαν τις προσωπικές του επιδιώξεις πάνω από κάθε ιδεολογική πραγματικότητα, είναι και αυτοί που στο τέλος θα απομονωθούν. Ας είναι.
Εξαρχής ξεκαθαρίσαμε, πέραν των πολιτικών μας μεθόδων, τις ιδεολογικές μας θέσεις. Αυτά που έχουμε βαθιά μέσα μας. Οι ιδεολογικές μας πεποιθήσεις είπαμε, είναι και αυτές που καθορίζουν τον πολιτικό μας χώρο.
Σε καμία περίπτωση δεν θεωρήσαμε εαυτούς δεξιούς ή ακραίους. Όλοι όσοι μας θεώρησαν ως ακροδεξιούς, έσφαλαν. Ούτε καν αποδεχόμαστε τον πολιτικό άξονα. Πέραν αυτού, είμαστε αηδιασμένοι από την κατάχρηση των πατριωτικών και εθνικιστικών θέσεων, από όλους αυτούς που έχουν ως μοναδικό πολιτικό στόχο την αυτοανάδειξή τους και ως ιδεολογική βάση την προστασία του αστικού κράτους, την εξασφάλιση ''σταθερότητας'' της άρχουσας οικονομικής τάξης και της ικανοποίηση φετιχιστικών θέσεων σχετικά με την αναγκαιότητα του δημοκρατικού συστήματος.
Ο ''μπουμπούκος'' και ο κάθε νενέκος και ντιντής που βρίσκεται στον ''εθνικό χώρο'', δεν μπορούν να συσχετιστούν ιδεολογικά μαζί μας, ούτε και ποτέ θα επιθυμήσουμε κάτι τέτοιο. Αυτοί είναι και οι ''ακραίοι'', ακραίοι και ακραία υπερασπιστές της κατάστασης που οδήγησε τον Έλληνα στην πνευματική, ιδεολογική και πολιτική αναπηρία, την οικονομία σε τέλμα και τη ζωή σε βασανιστήριο. Οι καλύτεροι σύμμαχοι της αντεθνικής αριστεράς και της νέας τάξης.
Η εμπειρία μας στον ''χώρο'' είναι τέτοια, λόγω της αριθμητικής μας ισχύος, που μας επιτρέπει να γνωρίζουμε πως όλοι οι καλοθελητές και τα καλόπαιδα της εθνικοφροσύνης, το μόνο που κατάφεραν εδώ και τρεις δεκαετίες, είναι να συσχετίσουν τον εθνικισμό με την ακροδεξιά, την γραφικότητα, την περιθωριακή πολιτική, την ανούσια βία, την κερδοσκοπία και φυσικά, εν τέλει είναι αναντίρρητο, κατάφεραν να πράξουν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ευαγγελίζονται. Όχι απλά δεν έφεραν ''ρήξη και ανατροπή'', τουναντίον έγιναν οι καλύτεροι σύμμαχοι του καθεστώτος, αδρανοποιώντας πολιτικά τους εθνικιστές (όλων των τάσεων) και έλυσαν τα χέρια του πολιτικού συστήματος.
Σήμερα που υπάρχει ένα φοβερό momentum για τον εθνικισμό, ο πολιτικός μας όγκος είναι παγιδευμένος κάτω από μια κρούστα ιδεολογικών και πολιτικών μορφωμάτων, προσωπικών εμμονών και θρασυδειλίας. Στοιχεία που για έναν εθνικοσοσιαλιστή και εθνικοεπαναστάτη, αποτελούν εφάμιλλα βαρύτατης ασθένειας. Ευθύνες για τον εγκλωβισμό του εθνικιστικού κινήματος, στα μουχλιασμένα αμπάρια της άκρας δεξιάς, φέρουν σαφέστατα και οι ίδιοι οι εθνικιστές ή τουλάχιστον κάποιοι από τους ηγέτες τους. Τα λάθη είναι αναμενόμενα και τα συγχωρούμε, ο δόλος όμως πρέπει να τιμωρηθεί.
Εδώ είναι λοιπόν, που προσδιορίζουμε τον κυριότερο εχθρό μας. Στην ακροδεξιά, στην πολιτική εκείνη τάση που μας έχει ως ζωτικό χώρο τον ''Εθνικό χώρο''. Τους εθνικόφρονες αστούς, τους πατριδοκάπηλους βιβλιοπώληδες, τους τηλεοπτικούς αστέρες, τους '' πατριώτες'' Ιεράρχες, τους ''δικούς μας'' αστυνομικούς, τους μαϊντανούς του star system, τους θρασύδειλους μασόνους, τους φετιχιστές ρατσιστές με ανώτερα σπέρματα, τους ιδεολόγους της εξωγήινης καταγωγής μας, τους σκυλάδες και τους μπουζουκόβιους της αριστοκρατίας, τους αριστεροδεξιούς ορθόδοξους Ελληναράδες του καναπέ και τους ηλίθιους που περιμένουν η ζωή τους να αλλάξει αν επέμβουν οι Ρώσοι στην Πόλη!
Μακριά και καθόλου αγαπημένοι. Δεν θα παίξουμε άλλο το παιχνίδι τους.
Οι αυτόνομοι εθνικιστές αποτελούν επαναστατικό πολιτικό ρεύμα και ουδεμία σχέση θέλουμε με τους εκφραστές τους αστικού πατριωτισμού, της δεξιάς και της εθνικοφροσύνης. Ο ιδεολογικός απεγκλωβισμός μας είναι πλέον πραγματικότητα, η ιδεολογική απελευθέρωση των εθνικιστών, είναι αυτό που επιθυμούμε και επιδιώκουμε. Η κινηματική λογική σαφώς και μας βρίσκει σύμφωνους, ο πολιτικός σεκταρισμός είναι που δεν μας ταιριάζει. Ο αγώνας μας είναι δυσκολότερος από ότι παλαιότερα, αυτό είναι που μας κεντρίζει, αυτό είναι το έναυσμα ενός μαραθώνιου συντροφικότητας. Με κάθε νεύμα συντρόφου και το καρδιοχτύπι για τον αγώνα δυναμώνει, τέρμα οι οπισθοχωρήσεις και η ανεκτικότητα.
Τέρμα τα ''κάντε υπομονή'' και τα ''δικοί μας είναι''. Δε τασσόμαστε εναντίον όλων μα εναντίον όλων εκείνων που ζουν από την δικιά μας υποταγή. Η ακροδεξιά λοιπόν, η νοοτροπία του χώρου εντός και εκτός εισαγωγικών, είναι για εμάς ο κυριότερος, τωρινός, εχθρός. Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Τρίκαλα, Λάρισα, Καλαμάτα, Τρίπολη, Λάρνακα, Λευκωσία, Δωδεκάνησα, Καβάλα, Πάτρα, Λαμία, Βόλος, από άκρη σε άκρη της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια, κάτι αλλάζει. Θα φροντίσουμε αυτή η αλλαγή να μην κοπάσει. Και κυρίως, θα φροντίσουμε ώστε να μην βλέπουμε άλλους κουρασμένους πατριώτες, άλλους αηδιασμένους εθνικιστές.
Κομμάντο Αυτοχθονίας - Στρατηγός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
Τη σπάθα σήκωσε και πάλι - Νίκος Ξυλούρης.
Ξένος ο Πακιστανός που προσβάλλει την τιμή μας, ξένος ο Νιγηριανός που πουλάει πρέζα στα νέα παιδιά στην γειτονιά, ξένος και ο βουλευτής που μας υποθηκεύει το μέλλον με τις ραδιουργίες και τις δολοπλοκίες, ξένος και ο τραγόπαπας που λιγουρεύεται τα 30 αργύρια και τάζει για την άλλη ζωή … λαγούς με πετραχήλια, ξένος και ο μπάτσος που φυλάει μέρα νύχτα με πίστη και αφοσίωση το σύστημα της καταπίεσης, ξένος και ο γιατρός που δεν χειρουργεί αν δεν πάρει το φακελάκι του, ξένος και ο παχύσαρκος ρουφιάνος εμποράκος του «χώρου» που πουλάει τα σύμβολα μας για να αυξήσει το λίπος της κοιλιάς του, ξένοι πολλοί και σίγουρα χιλιάδες … πολλοί εχθροί μεγάλη τιμή !
"Με τον Μπραζιγιάκ στο κελί μου": άρθρο του Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου.
του Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου.
Κυνηγημένος, παράνομος εθνικιστής, διωγμένος από τους εχθρούς, επτά χρόνια μακριά κι απ’ την πατρίδα μου, σκεπτόμουν συχνά το νόημα του προτέρου αγώνος.
Έρχονταν κάποιες στιγμές τραγικής μοναξιάς, που σαν το φάντασμα μετεωριζόμουν επί ματαίω για ν’ αγγίξω την ύλη του πολιτικού ίσαμε τότε έργου, να οσμιστώ την καπνιά των παλιών μαχών, να γευτώ την αλμύρα του ιδρώτα και του αίματος. Όμως κι ας μην τα άδραττα, ήξερα πως μόνο τούτα είχαν αξία κι όχι ο πολιτικός εξορθολογισμός του Μύθου, μήτε τα κομματικά αποτελέσματα …
Φυλακισμένος αργότερα ως εχθρός του καθεστώτος στα κάτεργα της δημοκρατίας, μ’ όλους τους εχθρούς σιμά μου, ματαθυμώμουν κείνη την πολιτική μανία του παρελθόντος και ύστερα από χρόνια χαμογελούσα …
«Ό νεαρός φασίστας στο στρατόπεδό του» έγραφε ο Μπραζιγιάκ «με τους συντρόφους του στην ειρήνη, που μπορούν να γίνουν οι σύντροφοί του στον πόλεμο, ο νεαρός φασίστας που τραγουδά, που παρελαύνει, που εργάζεται, που ονειρεύεται, είναι πάνω απ’ όλα μια χαρούμενη ύπαρξη».
Ναι, ήμουν κι εγώ πια μια χαρούμενη ύπαρξη. Κι ας μην ήμουν στο στρατόπεδό μου. Κι ας είχε γεμίσει κείνο ρουφιάνους, δειλούς, προδότες και καταδότες. Κι ας ήμουν μόνος εναντίον όλων, χωρίς τους οφείλοντες συντρόφους στην φυλακή. Κι ας μην παρέλαυνα πια με φανφάρες. Ωστόσο ωνειρευόμουν ξανά, πολεμούσα και πάλι, ματάχυνα το αίμα μου και νικούσα, είχα σημείο αναφοράς. Είχα την φυλακή μου.
Όπως την είχε κι ο Μπραζιγιάκ … Σ’ εκείνα τα σκοτεινά κελλιά ανεκάλυπτα το «μυστικό στρατόπεδο» των αληθινών φασιστών. Ενωνόμουν μ’ εκείνους που κάποτε πέρασαν από κει, με τις σκιές εκείνων που χάθηκαν εκεί, με τους αγέννητους που θα σιμώσουν εκεί. Σαν το έθνος, όπως έγραφε κι ένας από τους πνευματικούς οδηγούς του Μπραζιγιάκ, ο Μωρρίς Μπαρρές, που είναι η κοινότης των νεκρών, των ζώντων και των αγεννήτων, έτσι και για μένα τότε η στρατιά των εθνικιστών ήταν η βασανισμένη εταιρεία των θανόντων ηρώων, των ζώντων μαρτύρων και των ασάρκωτων ακόμα παράνομων πολεμιστών του μέλλοντος.
Κι έτσι, τόσο απλά, εγώ που δεν είχα τίποτα, τα είχα στην φτωχή αγκαλιά μου όλα.Τι ‘ταν τότε για μένα η πολιτική; Τι ‘ναι για μας πάντα; Ω θεοί, πόσο σας δοξολογούσα, που με φυλάγατε μακριά απ’ τον συρφετό του κοινοβουλίου και μου χαρίζατε δράμα. Αυτή ήταν πάντα η πολιτική μας, το ζων θέατρο της καθ’ εαυτού εμπειρίας κατά την voelkisch θεωρία, η ζώσα πολιτική όπερα των συναγωνιστών του μεσοπολέμου, ο Kunst Mythos του Ριχάρδου Βάγκνερ, ένας Βόταν που ζη το αντικαπιταλιστικό δράμα του πατριωτισμού του στο πεζοδρόμιο, και φυσικά η αισθητικοποίηση της πολιτικής κατά τον Μπραζιγιάκ.
Και πάλι ο φυλακισμένος λογοτέχνης μπροστά μου. Τα λόγια του σφυροκοπούσαν το είναι μου, ηνιοχούσαν το πνεύμα μου: Ναι, είχε απόλυτο δίκιο, πως η αισθητική εμπειρία αποτελεί το εμβριθές πεδίο της πολιτικής. Πως η επιτυχία ή όχι ενός πολιτικού κινήματος είναι λιγώτερο σημαντική από την σφοδρότητα των εμπειριών της ενότητος σ’ αυτό. Συνέκρινα τα θλιμμένα ατάλαντα ανθρωπάκια, που παρίσταναν τους ομοϊδεάτες μου-ελεύθερα, απείραχτα, κοινοβουλευτικά καθώς κυνηγούσαν ψήφους-με τον ετοιμοθάνατο Τιτάνα, που κήρυττε από το κελλί του χαμογελαστός ότι η αισθητική εμπειρία της πολιτικής δημιουργεί αρχή και τέλος εντός της …
Και μέσα απ’ το κελλί μου χαμογελούσα και πάλι. Διότι ως πονεμένος φασίστας ήμουν κι εγώ «πάνω απ’ όλα μια χαρούμενη ύπαρξη».Και δεν ήμουν ο μόνος. Με τις χειροπέδες, τον φόρτο της μεταγωγής, την αϋπνία, την χλεύη κάποιων δημοκρατικών σωφρονιστικών υπαλλήλων, το μίσος των αναρίθμητων αλλοδαπών, τις ίντριγκες των αντιφασιστών κρατουμένων, τα σημάδια στις γροθιές μου, τις χαρακιές απ’ τα μαχαίρια στις παλάμες μου, τον φόβο διευθυντών και αρχιφυλάκων για το σκάνδαλο που θα ξεσπούσε αν μιλούσα με τον άλλον αρχιφασίστα, ναι, μ’ όλα τούτα φορτωμένος, κι ακόμα με εικοσιένα χρόνια ποινής λόγω των ιδεών μου στην πλάτη μου, βάλθηκα τέλος να τεντωθώ.
Η απέναντι «χαρούμενη ύπαρξη», ο γελαστός στρατηγός, έγκλειστος κολοσσός επί τριάντα πέντε, τότε, χρόνια, ήδη με χαιρετούσε, σαν να γεννιόταν χθες:-Νικόλαος Ντερτιλής, απλούς στρατιώτης της Ελλάδος!Χαμογελούσαμε τώρα μαζί ευτυχείς, ψυχικός πατέρας και γιος, μέσα σε μια δημιουργική ατμόσφαιρα ζώντος θανάτου.Ένιωσα τότε την σκιά του Μπραζιγιάκ απ’ το πουθενά να γλυστρά ανάμεσά μας και να μας θωπεύη. Τον πίστευα, τον λάτρευα. Για μια φορά ακόμη επιβεβαιωνόταν: Επιτυχία ενός πολιτικού κινήματος ήταν η σφοδρότης των εμπειριών της ενότητος εντός του.
Την αντίκρυσα στο πρόσωπο του νικητού γέροντος, του σεβάσμιου στρατηγού. Ουδεμία εκλογική επιτυχία θα εδύνατο ποτέ να συγκριθεί με το νικηφόρο πραξικόπημα του τελευταίου. Ουδεμία βουλευτική έδρα με την σφοδρότητα της συγκεκριμένης ενωτικής εμπειρίας μας τώρα στην φυλακή.
Στο τέλος, ματακούστηκε η βροντερή στρατιωτική φωνή:-Και πριν, κατά τον αγώνα, φρουρούσες τον Πύργο γενναίε και ακατάβλητε Περίανδρε. Και τώρα τον φρουρείς, αν και είσαι νεκρός, όπως και εγώ, κατά πλάσμα δικαίου. Αλλά, έσεται ήμαρ!Ανατρίχιασα. Ήμασταν νεκροί; Γι’ αυτό βλέπαμε φάσματα;Με τα στερνά τούτα φραστικά λάβαρα αποσυρόμουν στο κελλί. Αλλά η σκιά με ακολούθησε. Μέσα στη σκοτεινή σιγαλιά ηλέκτριζε τα κάγκελα και τα μετασχημάτιζε σε πίδακες φωτιάς. Αγριεύτηκα. Η περιέργεια με φούντωσε. Στάθηκα κει, κοίταξα έξω προς την χειμωνιά …
Θυμήθηκα πως ήταν Φλεβάρης, βρισκόμουν κει για το Εφετείο … Ήταν πέντε του μηνός …Άνοιξα το σακίδιο και διάβασα απ’ τις μεταφράσεις μου. Ήταν απ’ την απόπειρα πραξικοπήματος των Γάλλων εθνικιστών το 1934.
Μιλούσε όντως τώρα η σκιά του Μπραζιγιάκ:«Εάν η έκτη Φεβρουαρίου ήταν μια αποτυχία ως συνωμοσία, ήταν (ωστόσο) μια ενστικτώδης και θαυμάσια επανάσταση, μια νύχτα θυσίας που παραμένει στη μνήμη μας με τον πόνο της, τον κρύο της άνεμο, τις ωχρές φευγάτες μορφές της, τις ανθρώπινες ομάδες της που κατείχαν τα πεζοδρόμια, την ακατάκτητη ελπίδα της σε μια εθνική Επανάσταση, την ακριβή ημερομηνία της γεννήσεως του Κοινωνικού Εθνικισμού στην πατρίδα μας.
Δεν έχει σημασία ότι αργότερα κάθε τμήμα αυτής της φλεγομένης πυράς, αυτών των θανάτων που ‘σαν όλοι αγνοί, το εκμεταλλεύτηκε η δεξιά και η αριστερά. Δεν μπορεί κανείς να διαφυλάξη αυτό που υπήρξε από κείνο που (μετά) συνέβη.»Τι σύμπτωση υπερβατική, τι απλή αλήθεια! Το επεισόδιο της 6ης Φεβρουαρίου 1934 που διάβαζα, συνέπεσε την ίδια μέρα που 11 χρόνια μετά οι δήμιοι της δημοκρατίας θα εκτελούσαν στο απόσπασμα τον ίδιο τον συγγραφέα του, τον Μπραζιγιάκ.
Στο πρώτο γεγονός η αστυνομία δολοφόνησε δεκάδες εθνικιστών που επεχείρησαν κατάληψη της βουλής ενάντια στην διαφθορά των ατίμων πολιτικών. Στο δεύτερο γεγονός το ίδιο καθεστώς δολοφόνησε την γοητευτικώτερη εθνικιστική φυσιογνωμία της χώρας για τις ιδέες της.Έστησα νυχτέρι προσπαθώντας να φαντασθώ πως θα ένιωθε τούτη η ψυχή σαν σήμερα το τελευταίο βράδυ στο κορμί της …
Τι θ’ αναπολούσε, πόσο θα πονούσε σ’ ένα κελλί σαν κι αυτό τις τελευταίες βραδυνές ώρες προτού το εγκαταλείψη για πάντα το πρωί …
Αλλά η σκιά δεν είχε πόνο στην δυσδιάκριτη θωριά της. Ήταν πάντα ένα διάνεμα χαμογελαστό. Υποψιάστηκα άξαφνα ότι κι εκείνη την ύστερη νυχτιά, ο Μπραζιγιάκ θα παρέμενε ως αυθεντικός φασίστας «μια χαρούμενη ύπαρξη». Γυρεύοντας έτσι την ερμηνεία της υποψίας μου αφέθηκα στις μνήμες για το έργο του συγγραφέως. Για την φιλολογική του ιδιοσυγκρασία και τα πιστεύω του. Για το ευρύτερο πνευματικό κλίμα των εθνικιστών της εποχής. Πόση διαφορά απ’ την εκλογική φλυαρία της σύγχρονης πατριωτικής ατολμίας …
Ο ίδιος ο Μπραζιγιάκ ως καθαρόαιμος εθνικοσοσιαλιστής ήταν απολύτως συμφιλιωμένος με το τέλος. Είχε γαλουχηθεί από την ερασιθάνατη παράδοση του γαλλικού εθνικισμού. Από την αναμονή του θανάτου της Γαλλίας, σύμφωνα με τον μεγάλο Μωρράς, εξαιτίας των συνεχιζομένων επιρροών της γαλλικής επαναστάσεως και την «αισθητική της μάχης» που ο γέρος εκήρυττε για την διάσωση της πατρίδος.
Απ’ τον τρομερό Μπαρρές για τους νεκρούς, κείνο το ακαθόριστο μυστήριο που ως συλλογικότητες ομιλούν σ’ εμάς, το παράγωγό τους. Απ’ τον Μπλανσώ για τα «αιματηρά τινάγματα » της φασιστικής επαναστάσεως. Τον Μωλνιέ σαν έγραφε ότι «ποιητική του τραγικού ανθρώπου, του πλέον πολιτισμένου δεν είναι ο άνθρωπος για την ζωή, αλλά ο άνθρωπος για τον θάνατο».
Τα στερνά λόγια ταριάζαν στον Μπραζιγιάκ διότι εξυπηρετούσαν την ιδεολογία της «πολιτικής τραγωδίας» και του «αισθητικού αυτοκαθορισμού, που προσδοκούσε για τον λαό του ώστε να μοιάση με τον αρχαίο ελληνικό. Αυτό εννοούσε και ο Μωλνιέ γράφοντας πως ο ελληνικός ήταν «ο μόνος λαός στον κόσμο, που ‘ταν φυσικώς και ενστικτωδώς ποιητικός». Ο ελληνίζων πολιτικός πολιτισμός, που ωνειρεύετο για το έθνος του ο Μπραζιγιάκ, αναλόγως προς τις βαγκνερικές θεωρίες, τους Γερμανούς κλασσικούς, τον Χέλντερλιν και τον Χάϊντεγκερ που ατένιζαν προς την αρχαιότητα για τη νέα αισθητική κοινότητα, προϋπέθετε σαφώς το «ζην κατά θάνατον» των επανιδρυτών του.
Όλα γύρω απ’ τον Μπραζιγιάκ αποτελούσαν πρόγευση ωραίου θανάτου. Από τότε που ο Ντρυμόν έλεγε ότι ο ιουδαϊκός ιός φονεύει τον λαό της χώρας κι «όταν ο Εβραίος εγείρεται, η Γαλλία πίπτει», οι Γάλλοι πατριώτες είχαν εγείρει το πνεύμα τους για να διακηρύξουν την διάσωση του έθνους δια της αυτοθυσίας.
Ο πασίγνωστος Σελίν για να δείχνη αριστοκρατικά νεκρικός και απόμακρος από την παρακμή είχε υιοθετήσει το επώνυμο της γιαγιάς του, που ανήκε στον προπολεμικό ιπποτισμό. Επιθυμούσε να γίνη κάτι σαν διάμεσος με τον κόσμο των θανόντων˙ ένα φάντασμα ίσως του παλαιού κόσμου, μιας χρυσής εποχής, τώρα σ’ έναν κόσμο δίχως ταυτότητα, καταδικασμένος να στοιχειώνη το παρόν με την ευγένεια των ηθών των νεκρών. Στην κορύφωση της αυτοκαταφάσεως, της διονυσιακής συντριβής ζητούσε με μένος τον θάνατο της belle époque και τον άμεσο πόλεμο …
Περνούσε η ώρα στο σκοτεινό μου κελλί και οι σκέψεις βολόδερναν ασφυκτικά. Ακούστηκε ένα τρίξιμο στην πόρτα, ένας φύλακας κοντοστάθηκε και παρακολούθησε απ’ το ματάκι. Αλλά όσο επίμονα κι αν κοίταζε, την χαρωπή σκιά της συντροφιάς μου δεν την είδε … Πώς είναι ν’ αναμένεις τον πρωινό σου θάνατο σε λίγες ώρες; Την δύση της νεανικής ζωής σου κατά την αυγή; Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια είχα επιτύχει μια υπέρβαση του παλιού φόβου για το τέλος. Συχνά-πυκνά σκεπτόμουν πως ο θάνατος ήταν προτιμώτερος απ’ την βάσανο της χρονίας αναμονής και του ατέρμονου εγκλεισμού. Αλλά ο θάνατος στην ειρκτή; Όχι, επί λόγω τιμής δεν με φόβιζε τόσο αλλά με ενωχλούσε.
Με εξώργιζε το γεγονός ότι οι άλλοι θα νικούσαν. Ότι δεν θα ωλοκλήρωνα ίσως το έργο μου. Όχι όμως και ο Μπραζιγιάκ. Εκείνος είχε γεννηθή γι’ αυτό, είχε προετοιμασθή γι’ αυτό, κι αυτό τον είχε ήδη προετοιμάσει.Ο Λα Ροσέλ πρέπει να ήταν σ’ αυτό πολύ σιμά του. Με είχε σημαδέψει κείνη η φράση απ’ τον πρόλογο του Gilles πως ο ζωτικός άνθρωπος «προετοιμάζεται για τον τρομακτικό και περίφημο θάνατο». Είχε την εμμονή-και την οποία εν τέλει έκαμε πράξη-πως ο φασίστας είναι ο τραγικός άνθρωπος που επιδιώκει την καταστροφή της παρακμιακής κοινωνίας μέσα απ’ την ηρωική του αυτοκαταστροφή!
Σ’ ένα απ’ τα λαμπρά του ποιήματα απ’ τα «Γραπτά της νεότητος» παρωμοίαζε τον νεανικό θάνατο ως εξής: «Μια ωραία πυρά ‘μπρος στον νέον άνδρα … Η μετατροπή των ανθρωπίνων γεγονότων σε ηλιακά καθώς τα σκεπάζει πλέον η ιερότης …». Και πόσο λιγώτερο παγανιστικό να ‘ταν τούτο απ’ την ηλιακή φωτιά του θνήσκοντος Ηρακλέους στην Οίτη;
Ναι, το υπέροχο κλίμα που ανέπνεε ο Μπραζιγιάκ: Ο Μενάρ για τους «νεκρούς που τείνουν το χέρι στους ζώντες …». Άραγε ποια θαυμαστή ψυχή να ΄τεινε τις στιγμές αυτές το χέρι στον ίδιο; Ο Ρεμπατέ που βροντοφώναζε: «Οι επαναστάσεις δεν βαπτίζονται σε αγιασμένο νερό, βαπτίζονται στο αίμα». Η χρήση του Σορέλ από μέρους του πως οι μύθοι δεν απευθύνονται στην μελλοντική ιστορία, δεν είναι αστρολογικά αλμανάκ …
Πρέπει να τους κρίνουμε ως μέσα ενεργείας στο παρόν».Κι εκεί βάδιζε. Στην ενεργή ολοκλήρωση του μύθου του στο σήμερα. Δίχως όμως τον διονυσιακό πυρετό των ρωμαντικών του ομοφύλων, όσο με μια απολλωνεία αίσθηση τραγικότητος, που απέρρεε από έκχυση βουλήσεως και υπεραφθονία πνεύματος στο δραματικό του περιβάλλον. Κι έτσι γαληνός, όπως οι δικοί μας ολύμπιοι, περίμενε την έκτη Φεβρουαρίου σαν τώρα που ξημέρωνε, κι ίσως να θυμόταν τι έγραφε για την ιδία ημέρα, πριν έντεκα χρόνια, για τους νεκρούς συντρόφους, που σύντομα θα τους αντάμωνε:«Κάθε χρόνο πηγαίνουμε στην Place de la Concorde και τοποθετούμε βιολέτες μπρος την πηγή, που ΄γινε κενοτάφιο … στην μνήμη των εικοσιέξι θανάτων.
Κάθε χρόνο το πλήθος ελαττώνεται, διότι οι Γάλλοι πατριώτες είναι απ’ την φύση τους επιλήσμονες. Οι Επαναστάτες από μόνοι τους έχουν καταλάβει το νόημα των μύθων και των τελετών…». Αναρωτιόμουν πόσοι να εθυμούντο τώρα τον ίδιο … Να γίνεται άραγε και για δαύτον σήμερα κάποια σεπτή τελετή; Να διαβάζουν έστω κάτι απ’ τα έργα του;Κινούσε ‘κείνος να γράψει την «Δική μας Εμπροσθοφυλακή» και στο περίφημο κεφάλαιο «Είχα κάποιους συντρόφους», πριν τις μάχες με την κόκκινη υποκρισία, την εβραϊκή κυριαρχία και την αναφορά στην αντισημιτική αντίδραση, το χέρι του ωδηγείτο απ’ την καρδιά του κι η πέννα του θέριευε για την δολοφονία του Πωλ Ζινιού, ενός επτάχρονου φασίστα! Προχωρούσε πιο μετά και φαινόταν πως τον σημάδευε το βόλι της ματιάς του Λεόν Ντεγκρέλ …
Τι του εδιηγείτο ο Βαλλώνος ήρως για τον μακρινό Γάλλο πρόγονό του, που σκοτώθηκε στο Αούστερλιτζ την ίδια μέρα που γεννιόταν η κόρη του … Κι έκτοτε θα του ‘μεινε, θαρρώ, κι η πίστη πως ο θάνατος γεννά! Πετάχτηκα ορθός! Μια ακτίνα λυκαυγούς εσκόνταψε στα κάγκελα του κελλιού και λυπημένος θάρεψα πως η συντροφιά της σκιάς σύντομα θα μ’ εγκατέλειπε. Έπρεπε να συγκεντρώσω τις υστερνές μου σκέψεις, να τις κάμω γροθιά και χαιρετισμό. Κι έπρεπε να είναι σωστές, λογικές, καθάριες. Η σκιά όπου να ‘ταν θα τραβούσε για το αιώνιο, θαυμαστό εκτελεστικό της απόσπασμα. Κι εγώ, ένας απλός της πιστός, ίσα που θα ‘χα την τύχη να την ξεπροβοδίσω.Ποιο ήταν το τρομακτικό τελικά μυστικό του χαρωπού συγγραφέως; Προφανώς ότι ο φασισμός θα εγίνετο ένα πλήρες αισθητικό φαινόμενο, ναι, το ‘χα εννοήσει.
Γι’ αυτό τον αποκαλούσε «Αυτό το κακό του αιώνος», όπως οι παλαιοί λογοτέχνες αποκαλούσαν πριν τον ρωμαντισμό. Ομοίως το γιατί τον καλούσε «Άνθος του Κακού» θυμίζοντας τον Μπωντλέρ˙ για να τονίση την αυτοκαταστροφική κατάφαση του κινήματος και την θυσία των θιασωτών του. Αλλά απ’ τον ίδιο του τον ατό τι ζητούσε; Ήταν αληθές πως είχε πολλά ρωμαντικά γνωρίσματα. Εκκοσμίκευε την θρησκεία δια της πολιτικής. Εβίωνε με αυτοσαρκασμό την απόλυτη ρωμαντική ειρωνεία μη αποσπώμενος από έναν θάνατο που ήδη γνώριζε.
Και είχε πάλι δια της καταλήξεως τούτης το ιδιοφυές χαρακτηριστικό του καταραμένου ποιητού. Να μετριέται η αξία του βάσει των εμποδίων που συναντά και της τελικής αποτυχίας που αφήνει το ανωλοκλήρωτο έργο του. Όμως, όπως το σκέφτηκα και πριν για μένα πέρα και από ρωμαντικός ήταν απολλώνειος. Ίσως διότι πάντα θεωρούσα ότι το έργο του ωλοκληρώθηκε … Μα πώς επετεύχθη τούτο;
Άξαφνα η σκιά με διαπέρασε … Αναρρίγησα σύγκορμος και απότομα γέμισα με γνώση…Η αποκάλυψη του μυστικού του με συνέθλιβε … Ο Μπραζιγιάκ τις ώρες του τραγικού του τέλους αγάπησε ακόμη περισσότερο τον εθνικοσοσιαλισμό. Διότι του προσέφερε την στιγμή εκείνη μια τρομερή, φρικώδη ευκαιρία να ολοκληρώση την αισθητική του φιλοσοφία στο έπακρο…Μέχρι τούδε εβίωνε και ρουφούσε την σφοδρότητα των εμπειριών, για να την καταγράψη αργότερα στο φιλολογικό χαρτί ως αισθητικό βίωμα.
Τώρα όμως η συγκέντρωσή του στην τελεία συντριβή του τον ωδηγούσε σε μία Υπέρ-Τέχνη, καταγραφή της αισθητικής εμπειρίας στην οποία εγένετο ο ίδιος του ο θάνατος!Σαν αστραπή διάβηκε ‘μπρος μου η θύμηση τι έγραφε ο φοβερός αυτός Άνθρωπος για τον κελτική θρησκεία του Μπαρρές και την αγάπη του στερνού για τον Δάντη, που πίστευε ότι ο Ζευς εσταυρώθη για μας … Μα και ο Μπραζιγιάκ εσταυρώθη για μας. Για μας τους δηλητηριασμένους πατριώτες … Για σας … Που δεν αλλαξοπιστήσατε … Για σας λουλούδια του κακού …
Αγρικήθηκε η μπάρα. Το λουκέτο ξεκλειδωνόταν, άνοιγε η φυλακή. Σηκώθηκε το μάνταλο, μέριασε η μαύρη πόρτα, χύθηκε άσπρο φως.Ξημέρωνε έκτη Φεβρουαρίου του 2009, εντεκάμισυ χρόνια απ’ την απαρχή της ταλαιπωρίας μου, εξηντατέσσερα απ’ την δολοφονία του φοβερού μυαλού …
Η ανώτερη σκιά χανόταν αμόλυντη στο πνίγος της λευκής πυράς. Η κατώτερη ματιά μου αντίκρυζε τους φρουρούς να τρέχουν βλαστημώντας στ’ αντικρυνό κελλί. - Ένας κρατούμενος πέθανε από ηρωίνη, ακούστηκε μια φωνή. - Ακόμα ένα θύμα της δημοκρατίας, σκέφτηκα ξεφυσώντας.Κι αμέσως μετά ίσα που ψέλλισα: - Η δημοκρατία σας σκοτώνει τους πάντες το ίδιο, δεν κάμει διακρίσεις.
Όμως τα θύματά της δεν είναι ίδια. Κάποιοι δεν πεθαίνουν αποβλακωμένοι, αλλά για τους δικούς τους ωραίους λόγους φεύγουν χαμογελώντας.Και χαμογελούσα κι εγώ, διότι τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος, παρέμεινα πάντα φασίστας. Πα’ να ‘πη, «μια χαρούμενη» σ’ όλες τις αντιξοότητες «ύπαρξη».
Burzum - Fallen.
Νέο album για έναν καλλιτέχνη και μια μπάντα που δε χρειάζονται και πολλές συστάσεις, καθώς αποτελούν must στο χώρο του ακραίου μεταλλικού ήχου.
Με ένα εκπληκτικό εξώφυλλο (απεικόνιση από το έργο "Élégie" του ζωγράφου William Adolphe Bouguereau), το "Fallen" ξεκινά συνολικά από εκεί που τέλειωσε το προηγούμενο "Belus", με καλύτερη και δυναμικότερη παραγωγή και αρκετό πειραματισμό στον ήχο.
Με ένα εκπληκτικό εξώφυλλο (απεικόνιση από το έργο "Élégie" του ζωγράφου William Adolphe Bouguereau), το "Fallen" ξεκινά συνολικά από εκεί που τέλειωσε το προηγούμενο "Belus", με καλύτερη και δυναμικότερη παραγωγή και αρκετό πειραματισμό στον ήχο.
Πολλές επιρροές υπάρχουν από το ντεμπούτο "Det Som Engang Var", με το στιχουργικό επίσης κομμάτι να έχει ως σημείο αναφοράς αυτό το το album, επικεντρωμένο κυρίως σε προσωπικά μοτίβα, χωρίς να λείπει και το μυθολογικό στοιχείο του "Belus". 7 συνολικά κομμάτια, με ένα ωραίο άνοιγμα και ένα αντίστοιχο instrumental κλείσιμο, με το αποτέλεσμα να είναι ίσως πιο ώριμο και μεστό από ποτέ.
Κυκλοφορεί στις 7 Μαρτίου από την Byelobog Productions.
Η Αίγυπτος δείχνει τον δρόμο για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη !
του Jihad.
Μετά την Τυνησία ραγδαίες οι εξελίξεις και στην Αίγυπτο και σαφέστατα πολύ σημαντική η γεωπολιτική αλλαγή που θα συντελεσθεί στην ευρύτερη περιοχή.
Κυριολεκτικά απεγνωσμένοι οι Αμερικανοί καπιταλιστές και οι Εβραίοι Σιωνιστές προσπαθούν με κάθε μέσο (με αποστολή στρατιωτικών εφοδίων μέσω πτήσεων … είναι αλήθεια άραγε η παραχώρηση άδειας εκ μέρους του Παπανδρέου να χρησιμοποιηθούν τα ελληνικά αεροδρόμια;) να στηρίξουν τον προδότη φιλοσιωνιστή πρόεδρο Mubarak και να αποτρέψουν την αλλαγή του καθεστώτος. Παραμένει άγνωστο ποια κυρίαρχη δύναμη θα αναδυθεί στην νέα πολιτική πραγματικότητα της χώρας την επόμενη ημέρα.
Ο νυν πρόεδρος της Αιγύπτου Muhammad Hosni Sayyid Mubarak υπήρξε η δεύτερη πολιτική «μαριονέτα» που εγκατέστησαν οι Σιωνοκαπιταλιστές στην χώρα μετά τον Anwar El Sadat ο οποίος υπέγραψε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 συνθήκη ειρήνης με το Ισραήλ και ομαλοποίησε τις σχέσεις του με το σιωνιστικό τερατούργημα.
Στην συνέχεια συνεργάστηκε άψογα με τους Αμερικανούς και πούλησε την χώρα στο σιωνιστικό κεφάλαιο και τους καπιταλιστές ενώ παράλληλα «ξέχασε» σε μια νύχτα τον αγώνα των Παλαιστινίων κλείνοντας τα διασυνοριακά περάσματα στα σύνορα με την Γάζα.
Φυσικά η εκδίκηση του υπερήφανου Αιγυπτιακού έθνους τον βρήκε κατά την διάρκεια στρατιωτικής παρέλασης* από τα μέλη της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» οι οποίοι τον εκτέλεσαν με συνοπτικές διαδικασίες.
Η εν λόγω ισλαμική οργάνωση είχε κατηγορηθεί στο παρελθόν από τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ για «φιλοφασιστικές» κατευθύνσεις και επαφές λόγω της σταθερής αντισιωνιστικής γραμμής της.
*the Assassination of President Anwar Al-Sadat
Ας μην ξεχνάμε ότι και οι αυτοί 2 ριψάσπιδες κυβερνώντες πρόδωσαν το όραμα τις ιδέες, και το πολιτικό κίνημα του «Λιονταριού της Αιγύπτου» Gamal Abdel Nasser ο οποίος υπήρξε γνωστός Εθνικιστής αντισιωνιστής και πιστός φίλος του μαχόμενου Εθνικοσοσιαλισμού καθώς και αρωγός στις προσπάθειες των Εθνικοσοσιαλιστών συντρόφων μας για επιβίωση μετά το τέλος του πολέμου.
Η προδοσία του νυν προέδρου έφτασε στο υπέρτατο σημείο με το να συμμετάσχει το κόμμα του επίσημα στην γνωστή «διεθνή των σοσιαλοδημοκρατών» στην οποία ηγείται ο έλληνας GAP ακολουθώντας τον ίδιο ρεφορμιστικό δρόμο με τους «ψευτοφασίστες» Λιβανέζους της «φάλαγγας» οι οποίοι πλέον παρουσιάζονται σήμερα ως «σοσιαλοδημοκράτες» και σε καμιά περίπτωση ως εθνικιστές.
Χιλιάδες Αιγύπτιοι έχουν ξεσηκωθεί σε δεκάδες πόλεις και με τα εθνικά λάβαρα στα χέρια καταστρέφουν όλα τα σύμβολα του καπιταλισμού και του εβραιοσιωνισμού (αμερικανικές πολυεθνικές, ξένες τράπεζες, γραφεία φιλοαμερικανικών οργανώσεων, εβραϊκές συναγωγές) ενώ την ίδια στιγμή προτρέπουν τις δυνάμεις του ηρωικού Αιγυπτιακού στρατού να συμμετάσχει στο πλευρό τους στον αγώνα για την ανατροπή των φιλοσιωνιστών.
Πρώτοι στόχοι των εξεγερμένων είναι οι υπάλληλοι της Ισραηλινής πρεσβείας και οι εκατοντάδες Αμερικανοεβραίοι που παραθερίζουν στην χώρα. Απέναντι στους μπάτσους του υπουργείου εσωτερικών δείχνουν την πιο δυναμική αντίσταση και ζητούν την παράδοση του υπουργού.
Από την πρώτη στιγμή έσπευσαν χιλιάδες Αιγύπτιοι πατριώτες να προστατέψουν τα εθνικά μουσεία και την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας ενώ δεν έλειψαν σκηνές από την καθημερινή προσευχή των εξεγερμένων όπου δίπλα στα εθνικά σύμβολα της χώρας μικρά παιδιά φωνάζουν «Θάνατος στο Ισραήλ» και «Λευτεριά στην Παλαιστίνη».
Δεν είναι τυχαίο το εξώφυλλο της Jerusalem Post:
«Η χειρότερη καταστροφή για το Ισραήλ μετά την Ιρανική Επανάσταση του ‘79».
Την ίδια στιγμή το κράτος των δολοφόνων του Ισραήλ προσφέρει άσυλο στο Mubarak σε περίπτωση που θα εγκαταλείψει την χώρα.
Τρομαγμένοι οι έλληνες καπιταλιστές εξέδωσαν ανακοίνωση σε γνωστή αστική εφημερίδα στην οποία κάνουν γνωστό τον φόβο τους για τα γεγονότα στην περιοχή. Ελπίζουμε σύντομα λοιπόν και η Αθήνα να γίνει Κάιρο και να είναι πρωταγωνιστές αυτή την φορά οι Εθνικιστές και οι Εθνικοσοσιαλιστές στον αγώνα για την λευτεριά.
Όλοι μαζί οι Αιγύπτιοι χωρίς να τους χωρίζουν ταμπέλες ή πολιτικές και θρησκευτικές διαφορές ενωμένοι όσο ποτέ διεκδικούν ένα καλύτερο αύριο και μια ελεύθερη Αίγυπτο θυμίζοντας σε όλους το σύνθημα του αθάνατου Εθνικιστή προέδρου Nasser «Η Αίγυπτος στους Αιγύπτιους!»
Τέλος όσο και αν προσπαθούν οι θαμώνες του «Indymedia» και του «δικτύου» καθώς και των άλλων δήθεν «αριστερών δυνάμεων» να εκμεταλλευτούν πολιτικά και επικοινωνιακά την εθνικολαϊκή επανάσταση στην Αίγυπτο να τους θυμίσουμε τα παρακάτω:
Tο έθνος που σήμερα χτυπάει τον Σιωνισμό και δεν είναι άλλο από το Αιγυπτιακό (για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια), έχει και εθνικά σύμβολα στα χέρια και πίστη στις παραδόσεις της πατρίδας. Οι Αιγύπτιοι αγαπάνε την γη τους, σέβονται την ιστορία τους και πιστεύουν 100% στον αγώνα για μια Αίγυπτο χωρίς Σιωνισμό και Καπιταλισμό σε αντίθεση με εσάς που προσβάλετε έναν ολόκληρο λαό καίγοντας εθνικά σύμβολα και παραποιώντας την εθνική ιστορία.
Ο αγώνας της Αιγύπτου δεν είναι απλά ένας αγώνας για «αλλαγή» σύμφωνα με τα πρότυπα του Τσίπρα του Αλαβάνου και του Στρατούλη αλλά ένας αγώνας σαφέστατα ΑΝΤΙΣΙΩΝΙΣΤΙΚΟΣ και ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ με έντονα τα εθνικιστικά και σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά.
Σύντομα στην Αίγυπτο θα θριαμβεύσουν οι Σοσιαλιστές Εθνικιστές και οι Ισλαμιστές Αντισιωνιστές και τότε θα είναι πολλοί αυτοί που θα κλάψουν γοερά σε Τελ Αβίβ, Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες …
Την ίδια στιγμή το κράτος των δολοφόνων του Ισραήλ προσφέρει άσυλο στο Mubarak σε περίπτωση που θα εγκαταλείψει την χώρα.
Τρομαγμένοι οι έλληνες καπιταλιστές εξέδωσαν ανακοίνωση σε γνωστή αστική εφημερίδα στην οποία κάνουν γνωστό τον φόβο τους για τα γεγονότα στην περιοχή. Ελπίζουμε σύντομα λοιπόν και η Αθήνα να γίνει Κάιρο και να είναι πρωταγωνιστές αυτή την φορά οι Εθνικιστές και οι Εθνικοσοσιαλιστές στον αγώνα για την λευτεριά.
Όλοι μαζί οι Αιγύπτιοι χωρίς να τους χωρίζουν ταμπέλες ή πολιτικές και θρησκευτικές διαφορές ενωμένοι όσο ποτέ διεκδικούν ένα καλύτερο αύριο και μια ελεύθερη Αίγυπτο θυμίζοντας σε όλους το σύνθημα του αθάνατου Εθνικιστή προέδρου Nasser «Η Αίγυπτος στους Αιγύπτιους!»
Τέλος όσο και αν προσπαθούν οι θαμώνες του «Indymedia» και του «δικτύου» καθώς και των άλλων δήθεν «αριστερών δυνάμεων» να εκμεταλλευτούν πολιτικά και επικοινωνιακά την εθνικολαϊκή επανάσταση στην Αίγυπτο να τους θυμίσουμε τα παρακάτω:
Tο έθνος που σήμερα χτυπάει τον Σιωνισμό και δεν είναι άλλο από το Αιγυπτιακό (για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια), έχει και εθνικά σύμβολα στα χέρια και πίστη στις παραδόσεις της πατρίδας. Οι Αιγύπτιοι αγαπάνε την γη τους, σέβονται την ιστορία τους και πιστεύουν 100% στον αγώνα για μια Αίγυπτο χωρίς Σιωνισμό και Καπιταλισμό σε αντίθεση με εσάς που προσβάλετε έναν ολόκληρο λαό καίγοντας εθνικά σύμβολα και παραποιώντας την εθνική ιστορία.
Ο αγώνας της Αιγύπτου δεν είναι απλά ένας αγώνας για «αλλαγή» σύμφωνα με τα πρότυπα του Τσίπρα του Αλαβάνου και του Στρατούλη αλλά ένας αγώνας σαφέστατα ΑΝΤΙΣΙΩΝΙΣΤΙΚΟΣ και ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ με έντονα τα εθνικιστικά και σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά.
Σύντομα στην Αίγυπτο θα θριαμβεύσουν οι Σοσιαλιστές Εθνικιστές και οι Ισλαμιστές Αντισιωνιστές και τότε θα είναι πολλοί αυτοί που θα κλάψουν γοερά σε Τελ Αβίβ, Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες …
Bloody Sunday 30.01.1972.
Στις 30.01.1972 Άγγλοι αλεξιπτωτιστές δολοφονούν εν ψυχρώ 14 άοπλους Ιρλανδούς Εθνικιστές στην περιοχή του Derry στην Βόρεια Ιρλανδία.
Είναι γνωστή η μέρα αυτή ως η "Ματωμένη Κυριακή" (Domhnach na Fola).
Θερμές ευχαριστίες στον συναγωνιστή Iskender για το παρακάτω βίντεο.
Είναι γνωστή η μέρα αυτή ως η "Ματωμένη Κυριακή" (Domhnach na Fola).
Θερμές ευχαριστίες στον συναγωνιστή Iskender για το παρακάτω βίντεο.
Μήνυμα της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» προς τους Αφγανούς - Μαροκινούς - Αλγερινούς - Τυνήσιους απεργούς πείνας (ελληνικά και γαλλικά)
Μήνυμα της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» προς τους Αφγανούς - Μαροκινούς - Αλγερινούς - Τυνήσιους απεργούς πείνας.
Εμείς δεν θα σας χαϊδέψουμε τα αυτιά όπως κάνουν αυτοί που παίζουν τα πολιτικά τους παιχνίδια στην πλάτη σας. Δεν κάνουμε «εκδηλώσεις αλληλεγγύης» με άρωμα μυστικών υπηρεσιών όπως της CIA και της MOSSAD.
Αυτοί που παρουσιάζονται σαν φίλοι σας σήμερα, είναι οι έμποροι που θέλουν να σας πουλήσουν σκλάβους στα αφεντικά. Το όνειρο σας για μια καλύτερη ζωή αποδείχτηκε αληθινός εφιάλτης. Δεν υπάρχουν δρόμοι στρωμένοι με χρυσάφι στην Ευρώπη. Οι πεινασμένοι έχουν ανάγκη από ψωμί και όχι από ελπίδα.
Οι πατεράδες σας χύσανε το αίμα τους και πολέμησαν σκληρά για να απελευθερώσουν τις πατρίδες σας από τους Ευρωπαίους καπιταλιστές.
Αυτή τη στιγμή οι λαοί σας κάνουν μεγάλο αγώνα για να διώξουν τους διεφθαρμένους πολιτικούς, που είναι υπηρέτες των Αμερικανών και των Εβραίων. Η Ασία και η Αφρική φλέγονται για την λευτεριά. Οι Παλαιστίνιοι χύνουν το αίμα τους για να αποκτήσουν πατρίδα.
Και ενώ συμβαίνουν αυτά εσείς ζητάτε να σας φορέσουν αλυσίδες και να δουλεύετε σαν σκλάβοι. Ξέρετε ότι ποτέ δεν θα σας επιτρέψουν να έχετε ίσα εργασιακά δικαιώματα με τους Ευρωπαίους εργάτες.
Εργάτες από το Αφγανιστάν, πρέπει να γνωρίζετε ότι αυτοί που σας καθοδηγούν είναι οι ίδιοι που χειροκροτούσαν το στρατό της Σοβιετικής Ένωσης όταν έκανε εισβολή στην πατρίδα σας.
Εργάτες από την Τυνησία, ο λαός σας ξεσηκώθηκε και πρέπει να πάτε εκεί να διώξετε το σάπιο καθεστώς που συνεχίζει να κυβερνά. Ο πλούτος από τον τουρισμό θα μπορούσε να σας δώσει μια αξιοπρεπή ζωή να μοιραζόταν δίκαια.
Εργάτες από το Αλγέρι, μια χώρα με πλούσια αποθέματα σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο, που θα μπορούσαν να σας προσφέρουν μια καλύτερη ζωή. Όμως όταν ο λαός βγήκε στο δρόμο η κυβέρνηση σας αναγκάστηκε να μειώσει άμεσα τις τιμές στα τρόφιμα.
Εργάτες από το Μαρόκο, η χώρα σας βγάζει τρόφιμα και γεμίζει τις ευρωπαϊκές αγορές ενώ τα παιδιά σας πεινούν στους δρόμους. Κάντε αγώνα για να αποκτήσουν οι Amazigh ίδια δικαιώματα με τους Άραβες.
Πάρτε παράδειγμα από τον αγώνα των γυναικών σας για τη μαντίλα και αγωνιστείτε στην πατρίδα σας για να ζήσετε μαζί με τις οικογένειες σας ανθρώπινα και ελεύθερα.
Εργάτες πηγαίνετε στις πατρίδες σας και αγωνιστείτε για μια καλύτερη ζωή.
Το όνειρο του καπιταλισμού τελείωσε.
Message du groupe rédactionnel «Mavros Krinos» adressé aux grévistes da la faim, Afghans, Marocains, Algériens, Tunisiens et autres
Nous n’avons pas l’intention de vous apaiser ni de vous dorer la pilule comme ceux qui jouent des jeux politiques sur les dos des travailleurs. Nous ne faisons pas «des manifestations de solidarité» comme celles que font les services secrets comme la CIA et Mossad.
Ceux qui se présentent comme vos amis aujourd’hui, sont les marchands qui veulent vous vendre comme des esclaves aux patrons. Votre rêve d’une meilleure vie devient un véritable cauchemar. L’or ne court pas dans les rues en Europe. Les affamés ont besoin de pain et non d’espoir.
Vos pères ont versé leur sang pour affranchir vos terres des kapitalistes européens. En ce moment vos peuples sont engagés dans une grande lutte pour renvoyer les politiciens pourris, qui sont les serviteurs des Américains et des Juifs.
L’Asie et l’Afrique brulent pour conquérir leur liberté. Les Palestiniens versent leur sang pour obtenir une patrie.
Et pendant ce temps, vous demandez qu’on vous enchaîne pour travailler comme des esclaves. Cependant vous savez bien qu’ils ne vous permettront pas d’avoir des droits égaux de travail à ceux des travailleurs européens.
Travailleurs d’Afghanistan, il faut savoir que ceux qui vous guident sont ceux qui applaudissaient l’armée de l’Union Soviétique quand elle envahissait votre pays.
Travailleurs de Tunisie, votre peuple s’est soulevé et vous devez y aller pour renvoyer le régime pourri qui continue à gouverner. Les richesses du tourisme pourraient vous offrir une meilleure vie, si elles étaient partagées équitablement.
Travailleurs d’Algérie, un pays riche en réserves de pétrole et de gaz naturel, qui pourrait vous offrir une meilleure vie. Cependant quand votre peuple est sorti dans la rue, votre gouvernement a été forcé de baisser le prix des aliments.
Travailleurs du Maroc, votre pays produit des aliments et remplit les marchés européens, alors que vos enfants souffrent de la faim dans les rues. Luttez pour que les Amazigh obtiennent des droits égaux à ceux des Arabes.
Prenez exemple sur vos femmes qui ont lutté pour supprimer le port du foulard et luttez à votre tour pour votre pays, pour pouvoir vivre avec vos familles humainement et librement.
Travailleurs, retournez dans vos pays et luttez pour une vie meilleure.
Rêve de Capitalism fini.
Ceux qui se présentent comme vos amis aujourd’hui, sont les marchands qui veulent vous vendre comme des esclaves aux patrons. Votre rêve d’une meilleure vie devient un véritable cauchemar. L’or ne court pas dans les rues en Europe. Les affamés ont besoin de pain et non d’espoir.
Vos pères ont versé leur sang pour affranchir vos terres des kapitalistes européens. En ce moment vos peuples sont engagés dans une grande lutte pour renvoyer les politiciens pourris, qui sont les serviteurs des Américains et des Juifs.
L’Asie et l’Afrique brulent pour conquérir leur liberté. Les Palestiniens versent leur sang pour obtenir une patrie.
Et pendant ce temps, vous demandez qu’on vous enchaîne pour travailler comme des esclaves. Cependant vous savez bien qu’ils ne vous permettront pas d’avoir des droits égaux de travail à ceux des travailleurs européens.
Travailleurs d’Afghanistan, il faut savoir que ceux qui vous guident sont ceux qui applaudissaient l’armée de l’Union Soviétique quand elle envahissait votre pays.
Travailleurs de Tunisie, votre peuple s’est soulevé et vous devez y aller pour renvoyer le régime pourri qui continue à gouverner. Les richesses du tourisme pourraient vous offrir une meilleure vie, si elles étaient partagées équitablement.
Travailleurs d’Algérie, un pays riche en réserves de pétrole et de gaz naturel, qui pourrait vous offrir une meilleure vie. Cependant quand votre peuple est sorti dans la rue, votre gouvernement a été forcé de baisser le prix des aliments.
Travailleurs du Maroc, votre pays produit des aliments et remplit les marchés européens, alors que vos enfants souffrent de la faim dans les rues. Luttez pour que les Amazigh obtiennent des droits égaux à ceux des Arabes.
Prenez exemple sur vos femmes qui ont lutté pour supprimer le port du foulard et luttez à votre tour pour votre pays, pour pouvoir vivre avec vos familles humainement et librement.
Travailleurs, retournez dans vos pays et luttez pour une vie meilleure.
Rêve de Capitalism fini.
Παρέμβαση Αυτόνομων Εθνικιστών στην πόλη της Λάρνακας.
Σε αντιομοσπονδιακή - αντικατοχική δράση με φυλλάδια, φέιγ βολάν και σπρέυ προχώρησαν αυτόνομοι συναγωνιστές στην πόλη της Λάρνακας.
Για περισσότερα διαβάστε εδώ
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Αυτό πρέπει να το μάθει ο λαός.
του Σταυραετού.
Τον τελευταίο καιρό όλα τα παπαγαλάκια της καθεστωτικής προπαγάνδας υποστηρίζουν ότι όλοι λένε τα ίδια. Μεγάλο λάθος. Οι καπιταλιστές στηρίζονται στην ατομισμό. Αντίθετα εμείς πιστεύουμε στη φιλοσοφία της Κοινότητας. Κάθε άνθρωπος είναι μεν άτομο αλλά όχι ατομικό ον.
Η βάση της ατομικιστικής σκέψης, που είναι η πνευματική «μήτρα» του καπιταλισμού, είναι ότι ο άνθρωπος έρχεται στον κόσμο σαν ατομικό ον κάτι που είναι μεγάλο λάθος, αφού ο άνθρωπος δεν ζει σαν ατομικό ον αλλά σαν μέλος μιας Κοινότητας.
Και όταν μιλάμε για κοινότητα εννοούμε την Οργανική Πολιτεία, που αποτελεί την έκφραση του Έθνους - Φυλής. Ο άνθρωπος σε όλες του τις πράξεις είναι ομαδικό ον. Όπως ανέφερε το 1928 ο Kranhals, στο έργο του «η οργανική εικόνα του κόσμου», το άτομο ως άτομο δεν έχει ούτε το δικαίωμα ούτε το καθήκον να υπάρχει, γιατί οποιοδήποτε δικαίωμα και καθήκον πηγάζει από την Κοινότητα.
Εμείς οι Εθνικοσοσιαλιστές θέλουμε την οικονομική επανάσταση που έχει στόχο την εθνικοποίηση της οικονομίας. Όμως αντίθετα από τους μαρξιστές απορρίπτουμε τον υλισμό. Για εμάς εθνικοσοσιαλισμός δεν σημαίνει την κυριαρχία πάνω στις μάζες και την ισοπέδωση προς τα κάτω, αλλά τη βαθύτατη ιδέα της υπηρεσίας προς το σύνολο. Στη θέση του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος εκμετάλλευσης, θέλουμε έναν αληθινό σοσιαλισμό που δε θα συντηρείται από μια άψυχη ιουδαϊκή - υλιστική αντίληψη, αλλά από τα ιδανική της πίστης, της θυσίας - δίχως εγωισμό - με το αίσθημα της συλλογικότητας.
Αναφέρθηκα σε κάποιες ιδεολογικές αρχές για να αποδείξω τη διαφορετικότητα που έχουμε εμείς έναντι των υπολοίπων.
Η καθεστωτική αντίληψη έχει επιβάλλει, μέσα από την προπαγάνδα της, πως ότι έχει σχέση με τον ριζοσπαστικό εθνικισμό και τον επαναστατικό εθνικοσοσιαλισμό ταυτίζεται με τον πόλεμο. Μεγάλο λάθος, αν αναλογιστεί κανείς πόσους πολέμους έκανε η καπιταλιστική δύση αλλά και η μαρξιστική ανατολή, μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
Εμείς πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε για να ζει σε τσιμεντένιες μεγαλουπόλεις και σε γκέτο, όπως έχει σαν πρότυπο ο καπιταλισμός, αλλά για να ζει, να εργάζεται και να ανατρέφεται από τη φύση. Το κέρδος με την υλιστική θεώρηση που μας επιβλήθηκε αποπροσανατολίζουν την ύπαρξη μας και οδηγούν προς την καταστροφή του ανθρώπινου είδους και του οικοσυστήματος.
Ο καπιταλισμός δεν φοβάται μαρξιστικές αυτοκρατορίες με παράλληλες καπιταλιστικές δομές και εκφράσεις (π.χ. Κίνα) ούτε ογκώδεις διαδηλώσεις ατόμων που αδυνατούν να δουν ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός, αλλά κοινωνίες ελεύθερων ανθρώπων που θα ζούνε σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους.
Στα οικονομικά θέματα πιστεύουμε στην αυτάρκεια. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να δούμε πρώτα η πατρίδα μας τι μπορεί να παράγει και να οδηγήσουμε τις παραγωγικές τάξεις προς αυτή την κατεύθυνση και όχι προς την αμειβόμενη «τεμπελιά» της μονιμότητας του δημόσιου τομέα.
Η Ελλάδα με το υπέροχο μικροκλίμα της και το φυσικό της περιβάλλον, καθώς και την τεχνογνωσία που διαθέτουν οι μεγαλύτερες γενιές, μπορεί να παράγει εξαιρετικά αγροτικά προϊόντα. Τι ποιο λογικό να επανέλθουμε στις παραδοσιακές καλλιέργειες. Η ελεύθερη αγορά του καπιταλισμού μας οδήγησε σήμερα να εισάγουμε αγροτικά προϊόντα 3,5 δις ευρώ, κάτι που είναι θλιβερό και απαράδεκτο.
Αφού αυτά τα προϊόντα όχι μόνο μπορούμε να τα παράγουμε εδώ αλλά και να έχουν πολύ καλύτερη ποιότητα από τα εισαγόμενα. Πρέπει να δούμε τι προϊόντα εισάγουμε και είναι πρώτης ανάγκης ώστε να τα παράγουμε και να κοιτάξουμε να ικανοποιήσουμε την εγχώρια αγορά. Αν ικανοποιήσουμε την εγχώρια αγορά τότε θα μειώσουμε τις εισαγωγές και θα ισοσκελίσουμε το εμπορικό ισοζύγιο. Πρέπει όμως να σταματήσουμε τις εισαγωγές για τα προϊόντα που παράγουμε. Αυτό είναι μια βασική προϋπόθεση για να προστατεύσουμε το ελληνικό προϊόν.
Βέβαια όταν συμβεί κάποια φυσική καταστροφή τότε πρέπει να αποζημιώνεται ο παραγωγός και να επιτρέπουμε τις εισαγωγές για να μην υπάρχουν κερδοσκοπικά παιχνίδια. Κάποιοι θα πούνε ότι θέλουμε να καταργήσουμε το διεθνές εμπόριο.
Όχι, εμείς δεν είμαστε αντίθετοι με το εμπόριο, άλλωστε οι Έλληνες είναι οι πραγματικοί γνώστες του εμπορίου και όχι οι Εβραίοι και οι Κινέζοι, όπως εμφανίζουν σήμερα τα καθεστωτικά μέσα του καπιταλισμού. Αλλά θέλουμε ένα εμπόριο που να στηρίζεται στην ανταλλαγή προϊόντων που παράγει μια χώρα με άλλα προϊόντα που δεν παράγει. Με αυτό τον τρόπο καταργούμε το δολάριο, αφού με τέτοιες ανταλλαγές δεν χρειάζεται νόμισμα.
Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι το δολάριο σαν νόμισμα δεν έχει καμιά αξία, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα κομμάτι χαρτί με τις φάτσες κάποιων αμερικανών προέδρων, που μπορεί να τυπώνει σε όσες ποσότητες θέλει το εβραϊκό λόμπυ της Νέας Υόρκης.
Το χρήμα (το ευρώ και το δολάριο) είναι σήμερα οι πυλώνες του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, που χωρίς σύνορα πλέον έχει κυριαρχήσει στα πάντα και παίρνει μορφή εξουσίας με την περίφημη «παγκοσμιοποίηση». Αλλά έρχεται ο φυσικός νόμος της παρακμής.
Το χρήμα (το ευρώ και το δολάριο) είναι σήμερα οι πυλώνες του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, που χωρίς σύνορα πλέον έχει κυριαρχήσει στα πάντα και παίρνει μορφή εξουσίας με την περίφημη «παγκοσμιοποίηση». Αλλά έρχεται ο φυσικός νόμος της παρακμής.
Οι κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις έχουν σταματήσει εδώ και καιρό να υπερασπίζονται τα συμφέροντα των λαών τους. Αντίθετα προασπίζουν τα συμφέροντα των διεθνών τοκογλύφων και των εξουσιαστών. Όμως, όπως ανέφερε ήδη από το 1918 ο Γερμανός ιστορικός Όσβαλντ Σπένγκλερ, το χρήμα αρχίζει και αυτό να χάνει την κυριαρχία του και έτσι «πλησιάζει η στιγμή της τελευταίας σύγκρουσης, όπου ο πολιτισμός παίρνει την οριστική του μορφή: Την μορφή της σύγκρουσης ανάμεσα στο χρήμα και το Αίμα».
Ήδη, ζούμε την εποχή λίγο πριν την σύγκρουση του «χρήματος» με το «Αίμα» και αυτό που κυρίως θέλουν οι εξουσιαστές του χρήματος να επιτύχουν, είναι την καταστροφή της Αξίας «Αίμα» και για να επιτύχουν αυτό επιδιώκουν την πανσπερμία των λαών, την παγκόσμιο επιμειξία, την καταστροφή κάθε Εθνικής ταυτότητος.
Ξέρουν οι εξουσιαστές ότι οι λαοί δεν μπορούν πια να υπομένουν την αδικία και την υποταγή και αρχίζουν να ξεσηκώνονται. Δείγματα βλέπουμε παντού, με τον εκφυλισμό του κοινοβουλευτισμού, την κρίση της παιδείας, την αδυναμία παραγωγής τέχνης, την επικράτηση άγριων και πρωτόγονων συναισθημάτων. Την επανάσταση δεν μπορεί να την εμπνεύσει κανένας άλλος παρά μόνο εμείς.
Οι παγκόσμιοι κατακτητές ξέρουν ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει ήδη σβήσει στη συνείδηση των πολιτών και βιάζονται να φέρουν στο πολιτικό προσκήνιο τους «καισαρίσκους». Άτομα ανδρείκελα ανίκανα και πολιτικά αδύναμα, απομονωμένα από το λαό, που θα έχουν όμως μεγάλες εξουσίες και οι οποίοι θα μπορούν να ελέγχονται από τους εξουσιαστές.
Ανάμεσα σε αυτούς είναι και ο Έλληνας πρώην βασιλιάς, που αφού πήρε εντολή να παντρέψει τον γιο του με Εβραία, περιμένει ότι του έχουν υποσχεθεί, δηλαδή να επανέλθει ο γιος του στο θρόνο μαζί με μια Εβραία βασίλισσα για να κυβερνήσουν την Ελλάδα.
Μπροστά σε όλα αυτά τα σχέδια οι μόνοι που μπορούν να αντιδράσουν είναι οι Εθνικιστές.
Όχι όμως με τη δημιουργία αστικών κομματικών «μαγαζιών». Δεν είμαστε αιθεροβάμονες, δεν ζούμε με ψευδαισθήσεις, γνωρίζουμε τις δυσκολίες, αλλά πιστεύουμε ότι σήμερα, που αποκαλύφθηκαν τα πραγματικά πρόσωπα των εξουσιαστών, μπορούν να μπούνε οι βάσεις, ιστορικά για πρώτη φορά στην πατρίδα μας, για ένα αληθινό μαζικό και πραγματικά αδέσμευτο εθνικιστικό Κίνημα, που θα συνδυάζει τις εθνικές με τις κοινωνικές διεκδικήσεις.
Άψυχα γραφεία και επαγγελματίες πολιτικούς, γυρολόγους και φιλόσοφους του καναπέ, σήμερα δεν χρειαζόμαστε. Λουκέτο στα μικρομάγαζα του κάθε μαγαζάτορα που θέλει σκλάβους να προασπίζονται τα συμφέροντά του. Αυτό που θέλουμε να υπάρξει είναι μια κινηματική διαδικασία, που να απλωθεί σαν μια ομπρελά σε ολόκληρη την Ελλάδα σε κάθε πόλη και χωρίο της.
Σήμερα χρειαζόμαστε έναν «επαναστατικό και ριζοσπαστικό εθνικισμό», όπως έγραφε ο Ernst Junger. Θέλουμε μια πλήρως κινητοποιημένη κοινωνία που θα καθοδηγείται από πολεμιστές - εργαζόμενους - διανοούμενους.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
