Η «Aγία Εβίτα» της Aργεντινής.

Συμπληρώνονται σήμερα 64 χρόνια από τον θάνατο της Εβίτα Περόν, σύμβολο του Αργεντίνικου Εθνικισμού και του Δικαοσυνισμού του Χουάν Περόν. H Εβίτα Περόν γεννήθηκε ως Εύα Ντουάρντε στις 7 Μαΐου 1919 στο χωριό Λος Τόλδος στις πάμπες της Αργεντινής. Υπήρξε ένα από πέντε εξώγαμα παιδιά του γαιοκτήμονα Τζων Ντουάρτε και της Χουάνα Ιμπαργκουρέν. Το 1920, ο Ντουάρντε γύρισε πίσω στην γυναίκα του και χωρίς την οικονομική στήριξη του, η Εβίτα και η οικογένεια της πήγαν να ζήσουν στο φτωχικό Χουνίν.   Η καλλιτεχνική της καριέρα Σε ηλικία 15 χρόνων φεύγει για το Μπουένος Άιρες για να γίνει ηθοποιός. Από το 1936, δουλεύει ως μοντέλο και ως ηθοποιός στο θέατρο, τον κινηματογράφο και αργότερα στο ραδιόφωνο. 

Η μεγάλη της επιτυχία ήλθε το 1942 με την ιστορική δραματική εκπομπή «Μεγάλες γυναίκες της Ιστορίας» στο δημοφιλές Ράδιο Μπελγκράνο, που διήρκεσε πέντε χρόνια. Όμως όπως γράφει και η ίδια στην αυτοβιογραφία της, η σημαντικότερη μέρα της ζωής της ήταν η 22η Ιανουαρίου 1944, όταν συνάντησε τον συνταγματάρχη Χουάν Ντομίνγκο Περόν. Ο Περόν ήταν Υπουργός Εργασίας και Πρόνοιας στην εθνικιστική κυβέρνηση του στρατηγού Ραμίρεζ και ιθύνουν νους της μυστικής στρατιωτικής οργάνωσης GUO («Ομάδα Ενωμένων Αξιωματικών» ή «Κυβέρνηση, Ένωση, Τάξη»), που ανέτρεψε τον συντηρητικό πολιτικό Ραμόν Καστίλιο ως εκπρόσωπο της ολιγαρχίας των γαιοκτημόνων και υποτελή στην Αγγλία.   

Η συνάντηση της με τον Περόν Αφορμή για αυτή την συνάντηση υπήρξε ένα φιλανθρωπικό γκαλά, όπου ο Περόν καλώντας δημοφιλείς καλλιτέχνες, προσπαθούσε να μαζέψει χρήματα για τα θύματα του καταστρεπτικού σεισμού του Σαν Χουάν, που είχε σκοτώσει 10.000 πολίτες. Ο έρωτας ήταν αμοιβαίος και σύντομα άρχισαν να συγκατοικούν παρ’ όλο που δεν ήταν ακόμα παντρεμένοι. Με απόφαση του Περόν, η Εύα άρχισε να παρίσταται στα συμβούλια, δυσανασχετώντας τους αξιωματικούς. Ως υπουργός, ο Περόν ξεσήκωνε τις εργατικές μάζες με πατριωτικά και αλληλεγγυϊκά κηρύγματα και πολεμούσε την διείσδυση των Μαρξιστών στην εργατική τάξη. Από την άλλη, συνεργαζόταν με σοσιαλιστές ηγέτες της Γενικής Εργατικής Συνομοσπονδίας της Αργεντινής για να περάσει φιλεργατικά μέτρα, όπως το 8ωρο, το πάγωμα των ενοικίων και καλύτερους μισθούς. 

Με αυτήν την φιλολαϊκή πολιτική, ο Περόν μάζευε γύρω του τους «ντεκαμισάδος» (χωρίς πουκάμισο), τους εργάτες και πτωχούς της Αργεντινής, που θα γινόταν οι προσωπικοί του οπαδοί. Ήταν αυτή η πλευρά του Περόν που ερωτεύθηκε η Εβίτα. Συμμεριζόταν απόλυτα τις ιδέες του Περόν και την είχε συνεπάρει με τις ιδέες του για κοινωνική δικαιοσύνη, μιας και η ίδια είχε μεγαλώσει μέσα στην φτώχεια και την ανέχεια. Όπως είχε δηλώσει αργότερα: «Παντρευτήκαμε γιατί αγαπιόμασταν, κι αγαπιόμασταν γιατί θέλαμε το ίδιο πράγμα. Εκείνος με το μυαλό. Εγώ με την καρδιά». Μάλιστα θα δραματοποιούσε τις ιδέες και τις ομιλίες του Περόν στην ραδιοφωνική της εκπομπή «Για ένα καλύτερο μέλλον».... 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

ΕΛΔΥΚ 1974: Μην αποκάμεις, Σαλπιγκτή, και μη λιγοπιστήσεις! Χιλιάδες νύχτες θα διαβούν, νύχτες σιγής και φρίκης. Μα θα 'ρθει, θά 'ρθει ένα πρωί που εσύ θα τους χτυπήσεις με την παλιά σου σάλπιγγα τους νέους σκοπούς της Νίκης!

Αυτόνομοι Αιτωλοκαρνανίας

http://anentaxtoi-ethnikistes-aitnias.blogspot.gr/

Δεσμοί Ελλήνων: Το χρονικό της ΕΛΔΥΚ 1974

O Όρκος Της ΕΟΚΑ Β'

O Όρκος Της ΕΟΚΑ Β'

1) Θα υπηρετήσω με αυτοθυσία, εμμονή και εγκαρτέρηση το σκοπό της Οργάνωσης, ο οποίος συνίσταται στην επίτευξη της Ένωσης

2) Θα εκτελώ χωρίς αντίρρηση οποιαδήποτε διαταγή του Αρχηγού της Οργάνωσης

3) Δεν θα εγκαταλείψω τον αγώνα, παρά μόνο μετά από διαταγή του Αρχηγού της Οργάνωσης και μόνον αυτού

4) Θα τηρήσω κάθε εχεμύθεια και θα διαφυλάττω κάθε μυστικό της Οργάνωσης, το οποίο περιέρχεται σε γνώση μου

5) Θα τιμήσω τα όπλα, τα οποία θα μου χορηγήσει η Οργάνωση και δεν θα τα εγκαταλείψω ποτέ, ούτε θα τα παραδώσω στον αντίπαλο

6) Δεν θα παραβώ τον όρκο μου οποιαδήποτε τιμωρία και αν μου επιβληθεί. Και αυτή ακόμα η εκτέλεση θα είναι δίκαιη

Ημέρα μνήμης για τις Αντιδημοκρατικές δυνάμεις: ΕΟΚΑ Β' Ξαναχτύπα! (15η Ιουλίου 1974)

Nice 14.07.2016

Ο Αετός της Αντιδημοκρατικής Σκέψης και Δράσης: Νικόλαος Σαμψών ο εκτελεστής της Αγγλοκρατίας!

Art Of Empathy - Beautiful War

South African Family Relief Project

Ancestral Cult

https://ancestralcult.com/

Propatria Coctail Party

πηγή

Φαιός Ερωτισμός

της Λίλιθ

Θυμάμαι να μου διαβάζεις κομμάτια από βιβλία «καταραμένα» που φύλαγες σαν θησαυρό στη ζωή σου. Γεμάτα σύμβολα και εικόνες από μια άλλη εποχή, τους καιρούς της νίκης και του ερωτισμού. Σου άρεσε να μου διαβάζεις δυνατά γραμμές που κάνουν την σκέψη να δίνει ρυθμό. Για το άλλο μισό της φυλής νοιαζόσουν και μου το έδειχνες είναι η αλήθεια. Ανάμεσα στα διαλλείματα της Σάρκας σου άρεσε να μοιράζεσαι λόγια και σκέψεις, και με τα ίδια εκείνα δάχτυλα που με άγγιζες χάιδευες τις κίτρινες σελίδες λες και έπαιρνες δύναμη για να επιτεθείς και πάλι στα μονοπάτια του οργασμού. Μαζί με το μαχαίρι επιβίωσης τα βιβλία σου τα πιο πολύτιμα κομμάτια της ψυχής σου, μου έλεγες. 

Και εγώ χαμογελούσα. Ναι χαμογελούσα γιατί λάτρεψα στο πρόσωπο σου το ίνδαλμα της Sylvia Plath. Και ήσουν τόσο ρομαντικός πέρα από τον σύγχρονο «ρομαντισμό», τόσο Άνδρας και όχι απλά αρσενικό, τόσο Δυνατός και Αληθινός και όχι απλά ένας με ταμπέλα. Θυμάμαι να κάνουμε έρωτα κάτω από την Χαμογελαστή Νεκροκεφαλή που μας καλούσε και πάλι στην ακτή να μας ψιθυρίσει το μυστικό της νίκης … και αυτή εκεί με μια μανία να μας κοιτάει στα μάτια με τόση αγάπη και τόση έννοια. Με μια ματιά που με συγκλονίζει ακόμη όπως εκείνη την πρώτη φορά, να ημερεύει τον νου και να δίνει ελπίδα στο παρόν. 

Ευλογημένοι νιώθαμε και οι δυο μας, αφού πάνω από εμάς το Σύμβολο εκείνο που τόσο αγάπησες και λάτρεψες καρδιά μου, έδινε σε Κόκκινο Λευκό και Μαύρο φόντο το έναυσμα για να αγαπηθούμε πιο πολύ και να ουρλιάξουμε από ευχαρίστηση κάτω από τους ήχους των Graveland και των Der Sturmer που τόσο λάτρεψες. Κοιτώντας και πάλι στον τοίχο το λάβαρο που αγάπησαν εκατομμύρια, αναρωτιόμουν κάποιες φορές τι ήταν εκείνο που έκανε τους τελευταίους υπερασπιστές της Ευρώπης να αναζητήσουν την ώρα του δρεπανοφόρου Χάρου την Ηδονή του κορμιού και να σκιρτήσουν στις Ιαχές της ερωτικής εφόρμησης. 

Τι τους τράβηξε στα υπόγεια της καγκελαρίας κατά εκατοντάδες να μυρίσουν μαζί με το μπαρούτι τις υπέροχες οσμές της σάρκας, και μετά να ξεχυθούν σαν λύκοι και λύκαινες για να συναντήσουν τον εχθρό ψάχνοντας τι άλλο από την Λύτρωση και την καλή παρέα των Θεών. Τι ήταν αυτό που τους τραβούσε να δώσουν τα πάντα για τελευταία φορά ανάμεσα στον ιδρώτα της Έλξης και το Πάθος της νιότης την ίδια στιγμή που τα ψωριασμένα σκυλιά έξω από τα καταφύγια ούρλιαζαν για τρόπαια. Τι ήταν αυτό που τους έδινε την δύναμη να ζευγαρώσουν για τελευταία φορά όλοι μαζί ή και χωριστά βλέποντας το Τέλος αλλά αδιαφορώντας πλήρως για την προσωρινή ήττα και την «ηθική» των ανήθικων νικητών του πολέμου. 

Αγάπη μου η απάντηση κάθε φορά ήταν η ίδια. Η ίδια η Ιδέα, ο Εθνικός Σοσιαλισμός, εκείνο το Σύμβολο το τρίχρωμο δεν σημαίνει παρά Λαγνεία για την ζωή και την Φύση, ένα δυνατό χαστούκι απέναντι στην σάπια ψευτοηθική και μια χειροβομβίδα στην Καρδιά για αυτούς που έχουν και δεν την έχασαν ακόμη. Εκείνοι οι τραγικοί Τελευταίοι Υπερασπιστές συναισθανόμενοι την εποχή του πλαστικού ανθρώπου που ερχόταν αποφάσισαν να στείλουν μια φωτοβολίδα Ζωής που φώτισε πέρα ως πέρα το σκότος των σακάτηδων του βασιλείου της τρέλας και της ειρήνης που μύριζε νεκροτομείο. Θυμάμαι ακόμη να με κοιτάς με λατρεία και να ζητάς τα φιλιά μου να σκάψουν το κορμί σου όπως οι οβίδες της Μεραρχίας που είχες το σύμβολο της στο μπράτσο σου. Και πάλι χανόμασταν μαζί με μιας στις λυσσαλέες αντεπιθέσεις της σάρκας ψάχνοντας το λάβαρο του οργασμού που για άλλους αποτελεί αυτό που ψάχνουν αλλά ανίκανοι να το βρουν μισούν κάθε τι αληθινό και ερωτικό. 

Και σήμερα που ένα ποτήρι μαυροδάφνη στέκεται στο τραπέζι μόνο του ενώ εσυ λείπεις και το λίγο φως χτυπάει και πάλι το Σύμβολο μας, το μυαλό τρέχει σε σένα, που τόσο αγαπώ ενώ στην αγκαλιά μου έχω την Χαμογελαστή Νεκροκεφαλή για να νιώθω εσένα και μόνο …

Σχετικά με τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη: αναζητώντας την αλήθεια πέρα από την παρακμή του "χώρου"

«Στρατηγός Δημήτριος Α. Ιωαννίδης» του Δρ. Ανδρέα Μ. Σταθόπουλου - Εκδόσεις «Απολλώνειο Φως» τόμος Α’ και Β’

Σχολιασμός του Brexit στην εκπομπή "Ατσάλινο Ρόδο"

Τα παλληκάρια τα καλά σύντροφοι τα σκοτώνουν ....

Η εξέγερση των Ταγμάτων Εφόδου (Sturmabteilung - S.A.) του Βερολίνου και η εσωκομματική διαπάλη στο NSDAP: Κοινωνικό υπόβαθρο και πολιτικές σημαντικές.

Τα «Τάγματα Εφόδου» και η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών»: τολμώντας να θυμηθούμε την 30η Ιουνίου 1934 και την εσωκομματική τραγωδία των Εθνικοσοσιαλιστών !

Death in June: Αντιδημοκρατικές σκέψεις.

Σχετικά με την «αριστερή» έκφραση του Εθνικοσοσιαλισμού.

Βιβλιοπαρουσίαση: Η ποιητική του ανορθολογισμού

Παράξενο αλήθεια, στην εποχή της θεοκρατίας του ορθολογισμού, όταν πια αυτός αποτελεί όχι μόνον μία φιλοσοφική επιλογή, αλλά το ευαγγέλιο του σύγχρονου ανθρώπου, ένας περίεργος νεαρός να συγγράφει την ποιητική του ανορθολογισμού…

Πόσο άκαιρος αλήθεια, στον καιρό μας που τον μετρήσαμε με όλων των ειδών τα ρολόγια και τα ημερολόγια, και τον βρήκαμε να κείτεται στο τέλος της ιστορίας! Πόσο άτοπος πραγματικά, στον τόπο που αναζητεί τεχνοκράτες για να τον σουλουπώσουν και αγορές πρόθυμες να τον αφήσουν να εκδοθεί στην πιάτσα τους!

Κι αν αυτουνού του την βάρεσε να την δει ποιητής και φιλόσοφος, την ώρα που μιλούν οι οικονομολόγοι, εμάς πόσο θα πρέπει να μας νοιάζει η μυρωδιά των γιασεμιών ή η “ξέπνοη μελαγχολία του φθινοπώρου”, την ώρα που μας εξηγούν την θεωρία των παιγνίων ή την σύγχρονη κοινωνική μηχανική της ανάπτυξης;

Μιάς και μου ζητήθηκε να προλογίσω αυτή την συλλογή, και ειλικρινής όπως θα ήθελα να είμαι, θα σας πρότεινα να μην χάσετε τον χρόνο σας να την διαβάσετε. Πρώτον διότι ως γνωστόν ο χρόνος είναι χρήμα και τούτη την εποχή δεν έχουμε ούτε χρόνο ούτε χρήμα για χάσιμο. Δεύτερον διότι η ανορθολογικότητα της ποίησης δημιουργεί παρενέργειες, επί το πλείστον αντιπαραγωγικές. Έχασα κι εγώ τρείς ώρες να την διαβάσω, άκουσα για μέρη και ανθρώπους που με ανατρίχιασαν. Ιστορίες, μυρωδιές και νοσταλγίες που με βούρκωσαν. Κι όλα τούτα δίχως ένα χειροπιαστό και μετρίσιμο τέλος πάντων κέρδος…

Και δεν μου έφταναν αυτά… Έκοψα το απόγευμα ένα ρόδι για να φάω και το είδα να στάζει αίμα. Ξάπλωσα το βράδυ να κοιμηθώ και τα μαλλιά της κοπελιάς μου μύριζαν καλοκαιρινή αμμουδιά. Έφυγα τρεχάτος και καθυστερημένος το πρωί για την δουλειά και τα γέλια των παιδιών από το διπλανό σχολείο, άρχισαν να χορεύουν ανάμεσα στα μαραμένα φθινοπωρινά φύλλα της κερασιάς, που παρατήρησα πως έχουμε στον κήπο. Έσβησα την μηχανή που βούιζε, για να δώ πως χορεύουν τα παιδικά γέλια ανάμεσα στα μαραμένα φύλλα της κερασιάς… Η ανορθολογικότητα της ποίησης δημιουργεί παρενέργειες, επί το πλείστον αντιπαραγωγικές… 

για την συνέχεια στον σύνδεσμο εδώ ...

Για τον αριστερό εθνικισμό και την κοινωνική επανάσταση.

του Άγγελου Δημητρίου 

Μιλώντας για τον Σοσιαλισμό, εκκινούμε από το ανθρώπινο Πρόσωπο και καταλήγουμε πάλι σ’ αυτό. Αναφερόμαστε, δηλαδή, σε μία εδραία περσοναλιστική οντολογία. Στον αντίποδα του οικονομισμού και του ιστορικού υλισμού, που διακατέχουν τον Φιλελευθερισμό και τον Μαρξισμό, ο Σοσιαλισμός, στο πλαίσιο της Εθνικής Ιδέας, θέτει ως κέντρο και άξονα αναφοράς τον άνθρωπο και την οντολογική ελευθερία του ανθρωπίνου Προσώπου.

Θα πρέπει, λοιπόν, στην προβληματική μας να ξεκινήσουμε από το ερώτημα περί της φύσης της ανθρώπινης ύπαρξης. Η αρχαία ελληνική παράδοση και η ορθόδοξη πνευματική παράδοση είναι αμφότερες σαφώς Προσωποκεντρικές. Ωστόσο, κάθε προσωποκεντρική θεώρηση της ύπαρξης κατατείνει στον κοινωνιοκεντρισμό, τον βασικό πυλώνα του αριστερού ανθρωπισμού. Απλούστερα, το ανθρώπινο Πρόσωπο, εξ υπαρχής και φυσικά, σχετίζεται δημιουργώντας κοινωνία Προσώπων, την πολιτική κοινωνία. Κατά τον ίδιο τρόπο, η κοινωνιοκεντρική τάση έχει ως σκοποθεσία την οικουμενικότητα. Με άλλα λόγια, ο Σοσιαλισμός βιώνεται δια της εύρυνσης του Προσώπου προς την παγκοσμιότητα. Στην περίπτωση αυτή δεν πρόκειται για διεθνισμό, διότι οι κοινωνικές και φυλετικές αναφορές δεν καταργούνται αλλά υπερβαίνονται. Οι αρχές αυτές, όταν απαγωγικά εφαρμοστούν στην οικονομική πολιτική θα επιλύσουν και τα διάφορα διαχειριστικά ζητήματα.

Τα παραπάνω είναι τα θεωρητικά προαπαιτούμενα για την εφαρμογή μιας ανατρεπτικής κοινωνικής πολιτικής, που δεν θα παραγνωρίζει την αυταξία του ανθρώπου. Η τοποθέτηση στα Αριστερά τονίζει την αναγκαιότητα της κοινωνικής ανατροπής, η επίκληση του Σοσιαλισμού ισοδυναμεί με το αίτημα για δραστική κοινωνικοποίηση του πλούτου. Προϋποτίθεται, ακόμα, ο εξοβελισμός κάθε μαρξιστικού υπολείμματος που οδηγεί στην κοινωνική ισοπέδωση έναντι της αξιοκρατικής ιεράρχησης και στο ταξικό μίσος έναντι της συνεργασίας. Το ίδιο απορριπτέος είναι και ο φιλελεύθερος δρόμος, ο οποίος θέλει τον άνθρωπο αποστεωμένο από την κοινωνική σημαντική του. Η συνιστώσα του εθνικισμού θα έρθει με την σειρά της συμπληρωματικά να υπερτονίσει την αίσθηση της κοινότητας, της ταυτότητας, της ιεραρχίας, της παράδοσης, της διαφορετικότητας.

Ξεχάσαμε ότι η Επανάσταση είναι ταυτόχρονα δυσπρόσιτη αλλά και εφικτή. Έτσι, άλλοι απογοητεύτηκαν κι άλλοι έγιναν γραφικοί. Κάθε προσπάθεια για κοινωνική παρέμβαση πρέπει να έχει στέρεα ερείσματα στα ουσιώδη ερωτήματα για το «νόημα», για την «αιτία» και τον «σκοπό». Με άλλα λόγια, πρέπει να είναι πάντα ανοιχτή προς την μεταφυσική. Κάθε συζήτηση για την εισαγωγή στο κοινωνικό γίγνεσθαι μιας επαναστατικής πρότασης, οφείλει να στρέφεται πρώτα προς τον ουρανό προκειμένου να υπηρετήσει χρηστά τη γη…

πηγή

Gabriele D’Annunzio: ο νονός του Φασισμού

O Gabriele D’Annunzio, (γεννήθηκε 12.3.1863, Πεσκάρα Ιταλία - πέθανε 01.03.1938, Gardone Riviera - Ιταλία), ήταν Ιταλός ποιητής, μυθιστοριογράφος, δραματουργός, συγγραφέας διηγημάτων, δημοσιογράφος, στρατιωτικός ήρωας και πολιτικός ηγέτης, στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα. Ο γιος, ενός πολιτικά εμφανούς και πλούσιου γαιοκτήμονα της Πεσκάρα, ο D’Annunzio εκπαιδεύτηκε στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης. Στα 16 του δημοσιεύτηκαν τα πρώτα του ποιήματα ‘Primo Vere’ [στις αρχές της Ανοιξης-1879].

Το ποίημα του ‘Canto novo' [New Song -1882?] είχε περισσότερη ατομικότητα, γεμάτο από πάθος και αισθησιασμό. Ακολουθούν το αυτοβιογραφικό ‘il piacere' [το παιδί της ευχαρίστησης] όπου εισάγει κατά πρώτον, το πάθος του γιά τους νιτσεικούς ήρωες.Το 1892 ακολουθεί ο Έισβολέας' [L’innocente]. Είναι ήδη διάσημος, όταν κυκλοφορεί το γνωστό του ‘ο θρίαμβος του Θανάτου’. Ο D’Annunzio συνέχισε την τεράστια λογοτεχνική παραγωγή μέχρι το Α’Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μεγάλο ποιητικό έργο του είναι η λυρική συλλογή Laudi del cielo del mare della Terra e degli EROI (1899 ?) Αλκυόνη (1904). Το τρίτο βιβλίο αυτής της σειράς ‘Αλκυόνη-1904’ γεμάτο από μυρωδιές, γεύσεις, ήχους και εμπειρίες του καλοκαιριού της Τοσκάνης, θεωρείται από πολλούς το μεγαλύτερο ποιητικό του έργο. Το 1894, σε συνεργασία με την ηθοποιό Ελεωνόρα Duse, στράφηκε στό γράψιμο έργων γι’αυτήν κυρίως με τραγωδίες. ’La Gioconda-1899′ και’ Francesca da Riminι-1901′. Διέκοψε τη σχέση και ακολούθησε το ερωτικό μυθιστόρημα, ’Il fuoco -1900′. Το 1904, La figlia di Iorio, ένα ισχυρό ποιητικό δράμα για τους φόβους και τίς προληψεις των χωρικών Αbruzzi. Ο εξωφρενικός τρόπος ζωής και τα χρέη του, τον ανάγκασαν να φύγει στη Γαλλία.

Επέστρεψε όμως με τον Α΄ Παγκόσμιο για να παροτρύνει τη πατρίδα του στον πόλεμο. Αναζητώντας ο ίδιος επικίνδυνες αποστολές, καταλήγει στην Πολεμική Αεροπορία, όπου έχασε και το ένα του μάτι. Λάτρης στις μεμονωμένες στρατιωτικές ενέργειες, έριξε χιλιάδες φυλλάδια προπαγάνδας, με τη πτήση του πάνω απ΄τη Βιέννη [1918] και έκανε φάρσα με τολμηρή επίθεση - έκπληξη με βάρκες στον Αυστριακό στόλο στον κόλπο του Buccari.

Το 1919 ο D’Annunzio και περίπου 300 υποστηρικτές του, σε πείσμα της Συνθήκης των Βερσαλλιών, κατέλαβαν το λιμάνι της Δαλματίας του Fiume (Rijeka στη σημερινή Κροατία), που η Ιταλική κυβέρνηση και οι Σύμμαχοι είχαν προτείνει να ενσωματωθεί στο νέο Γιουγκοσλαβικό κράτος, αλλά που ο D’Annunzio πίστευε ότι δικαίως ανήκει στην Ιταλία. Με τη τολμηρή δράση του είχε κινήσει το ενδιαφέρον και το λιμάνι έγινε Ιταλικό το 1924. Στη συνέχεια ο D’ Annunzio έγινε ένας ένθερμος Φασίστας και ανταμείφθηκε από τον Μπενίτο Μουσολίνι με έναν τίτλο και μια εθνική έκδοση των έργων του, αλλά δεν άσκησε καμία περαιτέρω επιρροή στην ιταλική πολιτική.

Αποσύρθηκε στο Gardone Riviera στη Λομβαρδία και έγραψε μερικά απομνημονεύματα και εξομολογήσεις. Εχτισε ένα γήπεδο, πού εμφανίζεται ένα πλοίο μισό θαμμένο στη πλαγιά του λόφου. Μετά το θάνατό του, ένα μεγάλο μαυσωλείο κατασκευάστηκε εκεί και τοποθετήθηκαν τα λείψανα του. Η Gardone Riviera έγινε όχι μόνο μνημείο του, αλλά και ένα μνημείο για τόν Ιταλικό εθνικισμό και ένα από τα πιο δημοφιλή τουριστικά αξιοθέατα της Ιταλίας.

Η πολύχρωμη καριέρα τού D’Annunzio, οι σκανδαλώδεις ερωτοδουλειές του, η τόλμη του στη διάρκεια του πολέμου, η ευγλωττία του και η πολιτική ηγεσία του σε δύο εθνικές κρίσεις, συνέβαλαν όλα στό να θεωρείται , μία από τις πιο εντυπωσιακές προσωπικότητες της εποχής του. Τα λογοτεχνικά έργα του χαρακτηρίζονται από τήν εγωκεντρική σκοπιά τους, το ομαλό και μελωδικό ύφος τους και τήν επιτακτική έμφαση τής ικανοποίησης των αισθήσεων, είτε μέσα από την αγάπη τών γυναικών, είτε της Φύσης. Ως ποιητής, ο Gabriele D’Annunzio, αντλούσε τή δημιουργική δύναμη του από την μεγάλη συναισθηματική ευαισθησία του. 

Argentum - Salve Victoria

Ένα ποίημα του Βασιλείου Δοργανά

Κι όπου κι αν ατενίσω γύρω μου,

σκιά με διώκει ο λογισμός

μιας χώρας

μιαρής κι ατιμασμένης.

Χαμένος πια σε ξένη γη

Τόσο γλυκιά μα και πικρή,

Κραττώ επάνω μου σφιχτά την πατρογονικότητά μου,

μοναδική, πολύτιμη, στερνή κληρονομιά μου...

Κάτω απο ξένον ουρανό

ζητώ τη λύτρωσή μου

Μια απόκοσμη κρύα καταχνιά

Καταστοιχειώνει την καρδιά

Και σαν κατάρα αποζητεί

Να σβήσει την ψυχή μου.

Κι άλλοτε βάρος φοβερό

Μοιάζει το φως το ιερό

Χρέος συνάμα και κλαυθμός

Όρκος βαθύς προγονικός

Που δένει με σκληρά δεσμά

Την ίδια τη ζωή μου.

Αγκάθι ειν' φαρμακερό

Που δεν αφήνει αναπαμό,

Κ'είναι το άλγος της ντροπής

Η πιο σκληρή ποινή μου.

Μα σαν ξεσπάει η οργή

Σφίγγω με λύσσα την πληγή

Κ'είναι το αίμα που κυλά

παρηγοριά στερνή μου.

Για μια στιγμή τότε ξεχνώ

Πως χώμα αλλαργινό πατώ

Και χάνομαι σε θύμησες

Που σκίζουν την ψυχή μου:

Μορφές και τέρατα θολά

Βράχια και κύματ' αψηλά

Πέτρα και φως ολόγυρα

Και μέσα η Φυλή μου! 

Imam Ali Militia

Спецназ України / Ukrainian Special forces

Out of the Black (AZOV)

Παρουσίαση της Μαχητικής κοινότητας του Propatria στην Καλαμάτα

για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ ...

Μια οφειλόμενη απάντηση (ανακοίνωση της ομάδας Propatria)

Σε γνωστό  αριστερίστικο φόρουμ «ελεύθερης διακίνησης ιδεών» δημοσιεύθηκε ανάληψη ευθύνης για την πυρπόληση του αυτοκινήτου, ενός νέου συναγωνιστή ο οποίος μας έχει τιμήσει με την συμμετοχή του στις μαχητικές μας εκδηλώσεις.

Καταρχάς να δηλώσουμε την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη  μας στον συναγωνιστή Θ.Κ, και ότι στεκόμαστε δίπλα του.

Είναι άξιο αναφοράς το ότι οι κύριοι που ανέλαβαν την ευθύνη αυτής της επίθεσης, προτίμησαν να συγκρουστούν με άψυχα αντικείμενα, παρά με τον ιδιοκτήτη τους, που όμως μας τον περιγράφουν με κάθε λεπτομέρεια, και δίνοντας μας να καταλάβουμε ότι έχουν γνώση των κινήσεων του. Αυτή η πρακτική είναι σύνηθες φαινόμενο για ακροαριστερές γκρούπες, όπως η επέκταση αυτής της τακτικής, σε επιθέσεις πολυάριθμων ομάδων σε μεμονωμένους νέους αλλά και μεγαλύτερους συναγωνιστές, που σχεδόν πάντα περνάνε στο αρχείο. Είναι επίσης γνωστό ότι οι κύριοι αυτοί, μέσα στον μηδενισμό τους και βυθισμένοι σε επαναστατικές και ταξικές ονειρώξεις και ιδεοληψίες, προτιμούν να συγκρουστούν εκ του ασφαλούς, αναλαμβάνοντας πολιτικές ευθύνες, που ουσιαστικά δεν έχουν κανένα νόημα. Γιατί τι νόημα έχουν αναλήψεις ευθύνης όταν γίνονται εκ του ασφαλούς, και με την στήριξη του αριστερού χαλιφάτου, το οποίο στέλνει φυλακή και φορτώνει δικαστήρια νέους εθνικιστές για το τίποτα, αφήνοντας παράλληλα ακροαριστερές και αντιφασιστικές ομάδες να δρουν ελεύθερες, προβαίνοντας σε έκνομες ενέργειες κατ’εξακολούθηση. Όλα αυτά φυσικά είναι ρητορικά ερωτήματα μιας και γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για ισονομία.

Στην συνέχεια αναφέρονται σε μια σειρά από δραστηριότητες της κοινότητας μας, μαχητικές και μη οι οποίες έχουν δημοσιευθεί, και προσπαθούν να νουθετήσουν όσους μας παραχώρησαν τους χώρους τους σχεδόν πάντα επ’αμοιβή, με επιχειρήματα επιπέδου «Μη τους παίζεται είναι κακοί φασίστες»(Στο χαλιφάτο η συναναστροφή με φασίστες αρκεί για να καταδικαστείς)σικ. Επίσης αναφέρονται στην συνειδητά πολιτική επιλογή μας, για την μη δημοσίευση της τοποθεσίας των χώρων διεξαγωγής των εκδηλώσεων μας. Αυτό γίνεται διότι γνωρίζουμε ότι ο παρακρατικός σας ρόλος και οι υπόγειες διασυνδέσεις όλων αυτών των ομάδων με διάφορες συνιστώσες , δεν μας το επιτρέπουν. Αυτό δεν είναι φόβος, είναι η γνώση του παρακρατικού σας ρόλου και της επαναστατικότητας σας, η οποία έχει οδηγήσει σε φυλακίσεις και διώξεις εθνικιστών, μια επαναστατικότητα που αναλώνεται γύρω από μηνύσεις, ρουφιανιές και θρασύδειλες επιθέσεις, μια επαναστατικότητα η οποία λειτουργεί παρακρατικά. Επίσης αναφέρονται στην επιλογή μας  να συμμετέχουμε σε μέτωπα αλληλεγγύης και στήριξης, όπως αυτό της Κύπρου αλλά και άλλων περιοχών ανά τον κόσμο, στηρίζοντας έμπρακτα τα όλα τα κινήματα με εθνικό χαρακτήρα.Αλλά και στην συμμετοχή μας σε πορείες τιμής και μνήμης δολοφονημένων εθνικιστών από ακροαριστερές τρομοκρατικές οργανώσεις.

Η κοινότητα μας αφοσιωμένη στο σκοπό και το έργο της συνεχίζει τον αγώνα της, στέκεται όρθια σε όλες τις προκλήσεις και επιθέσεις έμμεσες ή άμεσες. Επιθέσεις οι οποίες πραγματοποιούνται στο σκοτάδι, δημοσιεύσεις χωρίς όνομα, με πληροφορίες που μυρίζουν ρουφιανιλίκια. Στεκόμαστε απέναντι σε όλους αυτούς τους δειλούς, που ο ανδρισμός τους φτάνει μέχρι το πληκτρολόγιο και την ασφάλεια της ανωνυμίας τους. Οι Ιδέες μας για μας είναι στάση και τρόπος ζωής και όχι ευκαιριακή διέξοδος των καθημερινών προβλημάτων. Γι’ αυτό θα συνεχίσετε να μας βλέπεται μπροστά σας, κάνοντας όλα αυτά που σας ενοχλούν, πιστοί στις Ιδέες μας, κάνοντας τις πράξεις. Στεκόμαστε σαν μια οικογένεια.Περήφανοι για αυτό που είμαστε. Πιστοί μέχρι τέλους.

  

Υ.Γ: Τα τηλέφωνα μας είναι στην διάθεση εκείνων που νομίζουν ότι φοράνε παντελόνια, και επιθυμούν να μας αλλάξουν απόψεις και ιδέες.

-MAXHTIKH KOINOTHTA PROPATRIA-

ΑΜΕΣ ΔΕ ΓΕΣΟΜΕΘΑ ΠΟΛΛΩ ΚΑΡΡΟΝΕΣ 

πηγή

Όταν η "Χρυσή Αυγή" δεν υπέγραφε δηλώσεις μετανοίας και θεωρούσε τον Εθνικοσοσιαλισμό κίνημα της αριστεράς ...

P.R.Knudsen: Εθνικοσοσιαλισμός - ένα κίνημα της Αριστεράς.

DOWNLOADS: Povl H. Riis-Knudsen – Ο Εθνικοσοσιαλισμός Είναι Ένα Κίνημα Της Αριστεράς…! #117 (PDF)

DOWNLOADS: Povl H. Riis-Knudsen – Εθνικοσοσιαλισμός: Η Βιολογική Κοσμοθεωρία…! #111 (PDF)

Φωτογραφικά στιγμιότυπα από την παρουσίαση της Εστίας Θεσσαλονίκης

για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ 

Δημήτρης Λιαντίνης - Γκέμμα

«Στους χρόνους της Άλωσης οι στρατιώτες του Παλαιολόγου που υπεράσπισαν τα τείχη ήσαν οχτώ χιλιάδες. Την ίδια ώρα που στα μοναστήρια του κράτους βρίσκουνταν τριακόσιες χιλιάδες καλόγεροι στην άλκιμη ηλικία του μάχιμου άντρα. Να τρώνε και να πέρδονται και να τρέφουνε πρωκτό.

Και ο αρχηγός του κράτους την Κυριακή έψελνε πατριάρχης στην Αγια-Σοφιά, και τη Δευτέρα γονάτιζε τσανακογλείφτης στο σαράι. Έτσι, μιλώντας για πατριάρχη και για σουλτάνο, φτάνουμε στους πρώτους κύκλους της Κόλασης του Δάντη.

Κάποτε πρέπει να ξεκλειδώσουμε το κατώγι της ιστορίας μας. Και να φέρουμε στο φως "τους όφεις και τα φίδια" που είναι μέσα κλεισμένα.

Να ειπούμε, δηλαδή, ότι το πρώτο μέλημα του πορθητή της Πόλης ήτανε να θρονιάσει στο στασίδι των σκλάβων τουρκόφρονα πατριάρχη. Όχι για να προστατέψει τα νιτερέσα του δούλου γένους, όπως μας λένε αιώνες τώρα οι δάσκαλοι και τα βιβλία. Αλλά για να τον έχει δόλιο και χθόνιο συνεργάτη στο αρειμάνιο οθωμανιλίκι του. Στο να μη σηκώσουνε, δηλαδή, ποτές κεφάλι οι ραγιάδες.»

Michael Kühnen: ο Φαιός Λύκος του Ρήνου (06.21.1955 - † 25.04.1991)

του Στέλιου Αλεξόπουλου

Τον Ιούνιο του 1955 ο Michael Kühnen γεννιέται στην πόλη της Βόννης σε μια ευκατάστατη αστική οικογένεια. Ένας άνθρωπος που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο αποδυναμωμένο Γερμανικό κίνημα. Έξυπνος καλλιεργημένος και διαβασμένος. Απορρίπτει γρήγορα τις επιλογές των αστικών ακροδεξιών κομμάτων και γίνεται αυτός που θα χτίσει ένα άλλο πεδίο δράσης και ιδεών, μέσα από το οποίο θέλει ο νεολαίος Εθνικοσοσιαλιστής να μην παραμείνει θρησκόληπτος και γονυπετής μπροστά στα ιστορικά πρόσωπα αλλά θα υπερασπίζεται την ιδέα και μόνο αφού τα πρόσωπα είναι το όχημα και όχι ο αυτοσκοπός. Όπως λέει και ο ίδιος «οι Εθνικοσοσιαλιστές ανήκουν στις Εθνικοσοσιαλιστικές οργανώσεις». Κόβει αμέσως τον γόρδιο δεσμό με την προδοτική ακροδεξιά και ετοιμάζεται για την δική του «έφοδο στα αστέρια» αψηφώντας τους κινδύνους της εποχής!

Θυμάμαι το όνομα του να βρίσκει χώρο σε αρκετά από τα παλιά ιδεολογικά περιοδικά της «Χρυσής Αυγής» καθώς και στο Εθνικοεπαναστατικό περιοδικό «Αντίδοτο» ενώ μέσα από τις φωτογραφίες να προβάλλεται το μεγαλειώδες έργο του στο νεότερο Γερμανικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα. Ένας αυθεντικός Πολιτικός Στρατιώτης που δεν ανέχθηκε τις ευκαιριακές επιλογές και τις διαταγές των «εφήμερων ανθρώπων» που βρίσκει κάποιος στις ηγεσίες των κομμάτων, αλλά πορεύτηκε μέχρι το τέλος στο αγώνα για την Γερμανική εργατιά και την Ευρωπαϊκή Πατρίδα.

Συνεχίζει να προκαλεί σε ολόκληρη την ζωή του τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ κυκλοφορώντας με μαύρα δερμάτινα παντελόνια και μαύρες μπότες, Σβάστικες και σύμβολα απαγορευμένα, και καταφέρνει να αυξήσει με θεαματικό τρόπο τον αριθμό στις τάξεις των συναγωνιστών του. Το σύνθημα του είναι «πριν γίνεις διάσημος πρέπει να γίνεις γνωστός». Επανιδρύει σε γειτονιές και πόλεις ομάδες που θυμίζουν τα «Τάγματα Εφόδου» και σπέρνει τον πανικό σε ασφαλίτες μπάτσους και εισβολείς. Είναι ο πιο ικανός για να συσπειρώσει τις δυνάμεις της Επανάστασης παρά τις όποιες ιδεολογικές διαφωνίες υπάρχουν μεταξύ τους, και αυτός που θα ρίξει στην μηχανή της δράσης το καλύτερο καύσιμο, την συνεχή παρέμβαση μέσα στην κοινωνία.

Δημιουργός και οργανωτής ποικίλων ομάδων του ένοπλου ακτιβισμού, εξαιρετικός ρήτορας και μαχητής των δρόμων, πρωτοπόρος στην ανασυγκρότηση του κινήματος παρά τις συκοφαντίες τις παγίδες και τις εμπάθειες στον «χώρο». Πέρασε 2 φορές από τα «λευκά κελιά» της σύγχρονης δημοκρατικής Γερμανίας αλλά δεν φοβήθηκε ούτε λεπτό τις απάνθρωπες συνθήκες και τα βασανιστήρια των κρατιστών γουρουνιών. Ίδρυσε την οργάνωση  ANS/NA που υπήρξε ο φόβος και ο τρόμος των ένστολων πιθήκων και των καπιταλιστών που έπιναν το αίμα του λαού ενώ σύντομα από τα 25 μέλη βρίσκεται μεταξύ εκατοντάδων μαχητών. Αυτός ο πιστός Ρωμαιοκαθολικός και πρώην Μαοϊκός με τα χέρια του να έχουν σημάδια από την σκληρή δουλειά στα ναυπηγεία του Αμβούργου, έδειξε τον δρόμο για την ανάπτυξη του κινήματος και βάφτισε τον μεταπολεμικό ένοπλο αγώνα απέναντι στην ασυδοσία του κεφαλαίου. Στην φυλακή θα γράψει το ιδεολογικό μανιφέστο «Η δεύτερη επανάσταση». Ο τίτλος θυμίζει σε πολλούς τον Ernst Rohm έναν ακόμη «καταραμένο» μύστη του Εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος που απελευθέρωσε το Βερολίνο από τις ύαινες του Λένιν.

Μια από τις πιο γνωστές παρεμβάσεις που οργάνωσε, υπήρξε η πορεία τον Μάιο του ’78 στο Αμβούργο ενάντια στο «ολοκαύτωμα» με μάσκες γαϊδουριών. Συμμετείχε στην προετοιμασία για την ανάμειξη των Γερμανών συντρόφων μέσα από τις δομές της ομάδας Hoffmann στις μάχες στον Λίβανο οι οποίοι και πολέμησαν στο πλευρό των Παλαιστίνιων Φενταγίν. Εδώ να θυμίσω ότι όταν δολοφονήθηκε ο Rudolf Hess η σημαία του Λιβάνου κυμάτιζε μεσίστια στα μυστικά επαναστατικά στρατόπεδα με εντολή του διοικητή τους. Επίσης δεν είναι κρυφό ότι στα στρατόπεδα αυτά εκπαιδεύτηκαν μαζί από Σύριους και άλλους ομάδες «νεοναζιστών» και «ακροαριστερών» οι οποίοι είχαν κοινό το μίσος για τον Σιωνισμό.

Για ένα διάστημα βρέθηκε στις τάξεις του Γερμανικού στρατού ως υπολοχαγός αλλά έλαβε τιμητική απόταξη και καταδίκη για την διάδοση των επαναστατικών ιδεών. Η μεγαλύτερη τιμή για τον θρύλο και οργανωτή του σύγχρονου «αυτόνομου» Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού αφού απαρνήθηκε το υβρίδιο της εβραϊκής εξουσίας και αντέταξε τις γροθιές του απέναντι στα μαντρόσκυλα του καπιταλισμού. Οι ληστείες τραπεζών και η απαλλοτρίωση όπλων από αποθήκες οπλισμού και στρατιωτικές βάσεις του δημοκρατικού στρατού υπήρξε η απαραίτητη εισαγωγή για να περάσει τον δικό του «Ρουβικώνα». 

Κατηγορήθηκε για δράση ενάντια στο Αμερικανοσιωνιστικό ΝΑΤΟ και ως ο κύριος ενορχηστρωτής σχεδίων για την απελευθέρωση του Rudolf Hess. Yπήρξε ο νους πίσω από συναντήσεις με κορυφαία πρόσωπα και παλαίμαχους πολεμιστές του Χιτλερικού καθεστώτος αλλά και αυτός που έφερε την ενότητα ανάμεσα στους «αριστερούς» Εθνικοσοσιαλιστές και τους «ορθόδοξους». Ήταν αυτός που βοήθησε οργανώσεις και βετεράνους πολέμου, που διοργάνωσε ομιλίες και τελετές μνήμης, που μίλησε για την ανάγκη να διαφυλαχθεί η ενότητα καθώς και η προάσπιση της εργατιάς, αυτός που απευθύνθηκε με θέρμη στις καρδιές χιλιάδων συντρόφων και επηρέασε τις μάζες στις λαϊκές συνοικίες.

Παρά τις απαγορεύσεις των δικαστηρίων της πλουτοκρατίας, τις έρευνες σε σπίτια και γιάφκες, τις δηλώσεις μετανοίας μερικών «συντρόφων» και τα πισωγυρίσματα δεν έπαψε ποτέ να είναι δραστήριος και αλληλέγγυος. Προωθήθηκε στις δομές του FAP και προσέγγισε συντομα τον Στρασσερισμό ο οποίος έδειχνε τον βηματισμό για την προσέλκυση των μαζών κοντά στις ιδέες της εθνικής επανάστασης. Μελέτησε το έργο και την ιστορία των ανθρώπων που διαφώνησαν με τον Adolf Hitler και εμπνεύστηκε από τις πράξεις της ριζοσπαστικής πτέρυγας του κόμματος η οποία και πρωτοστάτησε μεταπολεμικά στην ανασυγκρότηση των κινημάτων σε ολόκληρη την Ευρώπη. Διέφυγε το ’84 στην Ελβετία και την Γαλλία για να αποφύγει το κυνήγι μαγισσών και ήρθε σε επαφή με τον Leon Degrelle στην Ισπανία. Υποστήριξε με θέρμη την οργάνωση CEDADE αλλά σύντομα συνελλήφθη στο Παρίσι από το οποίο και στάλθηκε ως αιχμάλωτος πολέμου στις γερμανικές αρχές. Μια νέα καταδίκη τον περίμενε εκεί.

Μετά την αποφυλάκιση του και παρά τα προβλήματα υγείας δραστηριοποιήθηκε στην κίνηση ενάντια στο άνοιγμα των συνόρων. Εργαζόταν ασταμάτητα έγραφε, έδινε συνεντεύξεις και ομιλίες και συνέχιζε για την επόμενη δράση και κίνηση χωρίς ποτέ να κουράζεται ενώ ταξίδευε σε ολόκληρη την Γερμανία για ιδρύσει πυρήνες σύμφωνα με την «θεωρία των κελιών» και τα διδάγματα της «εθνικής αυτονομίας». Το ΄83 είχε ήδη ιδρύσει 30 «Συντροφιές» (Kameradschaften) τις ομάδες εκείνες που αργότερα εξελίχθηκαν σε Αυτόνομες βάσεις δράσης. Με στοιχεία από τα S.A. αλλά προσαρμοσμένες οι κινήσεις αυτές στα δεδομένα της εποχής μετατράπηκαν σύντομα σε ευέλικτες ομάδες μάχης εντός και εκτός αστικού περιβάλλοντος δημιουργώντας τις συνθήκες εκείνες για την απονεύρωση του αντιπάλου. Οι εσωτερικές διαφωνίες και έριδες δεν καταφέρνουν να τον απομονώσουν ενώ σε έκτακτο συνέδριο οι περισσότερες ομάδες αποδέχονται τον πρωταγωνιστικό του ρόλο και λόγο.

Μετά από μια ακόμη φυλάκιση πεθαίνει στις 25.04.1991 και αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στο δυναμικό κίνημα της Γερμανίας. Το σώμα του αποτεφρώθηκε και τοποθετήθηκαν οι στάχτες μαζί με τα ιδεολογικά σύμβολα στο Kassel, δίπλα σε έναν άλλο σύντροφο που δολοφονήθηκε από την αντίδραση κατά την διάρκεια της ένοπλης πάλης. Τα επεισόδια πριν και μετά την νεκρώσιμη ακολουθία θύμισαν σε πολλούς την κηδεία του Horst Wessel. Οι πέτρες και οι φωτιές, ο πετροπόλεμος και οι αύρες των μπάτσων καθώς και οι συγκρούσεις με αντιφασίστες ολοκλήρωσαν το σκηνικό της ημέρας. Μετά από λίγο καιρό οι antifa αρουραίοι σύλησαν το νεκροταφείο και μέσα στο σκοτάδι έκλεψαν την τεφροδόχο του νεκρού, θυμίζοντας τις Σιωνιστικές πρακτικές μετά την δίκη παρωδία της Νυρεμβέργης. Το έργο του και η μνήμη του είναι μια Φρυκτωρία στην πορεία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινήματος.

Michael Kühnen: ζει και μάχεται!