Michael Kühnen: Πολιτική Στράτευση, η παράδοση και το πνεύμα των «Ταγμάτων Εφόδου».

 

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε σε Ολλανδικό εθνικοεπαναστατικό ιστολόγιο και μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον Wood Brother. 

Το βιογραφικό του Γερμανού Michael Kühnen μπορείτε να το διαβάσετε εδώ και σχετικά με την μετάφραση του βιβλίου του «Η Δεύτερη Επανάσταση» στον σύνδεσμο εδώ

Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι κάτι περισσότερο από μια κοσμοθεωρία, είναι πρωτίστως ένας τρόπος ζωής όπου το κοινό συμφέρον προηγείται από το προσωπικό συμφέρον. Περισσότερο από μια πολιτική πεποίθηση, αφορά την πολιτική πράξη. Διαχρονικές οι αρχές του εθνικοσοσιαλισμού. Βασίζονται στους νόμους της φύσης και της ανθρώπινης φύσης. Μα πάνω απ' όλα ο εθνικοσοσιαλισμός χαρακτηρίζεται από τον χαρακτήρα του ως ένα μαχητικό κίνημα. Ένα κίνημα που το μεταφέρουν οι πολιτικοί στρατιώτες. Οι πρόδρομοι αυτών μπορούν ήδη να αναγνωριστούν στους Σπαρτιάτες.

Οι πολιτικοί στρατιώτες του μεσοπολέμου γεννήθηκαν στα χαρακώματα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Εκεί εκατομμύρια στρατιώτες θυσίασαν τη ζωή τους για την πατρίδα τους. Ο πολιτικός στρατιώτης διαφέρει σημαντικά από τον α-πολιτικό στρατιώτη, που χαρακτηρίζεται από την άκριτη δοξασία της στρατιωτικής υπακοής στην υπηρεσία κάθε κατοχυρωμένου συστήματος, όσο επιζήμιο και αν είναι για τα ζωτικά συμφέροντα του λαού. Ο πολιτικός στρατιώτης, από την άλλη, αφιερώνει την ζωή του εξ ολοκλήρου στον αγώνα για την πολιτική ιδέα και το κίνημα. Είναι έτοιμος να θυσιαστεί αν χρειαστεί.

Οι μαχητές των Freikorps για πολύ καιρό αναπτύσσονταν όλο και περισσότερο σε πολιτικούς στρατιώτες υπό την πίεση των εξελίξεων μεταξύ 1918-1923. Δεν ήταν πλέον πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν το υπάρχον σύστημα. Όχι, ήθελαν να ρίξουν το κυβερνών φιλελεύθερο-καπιταλιστικό σύστημα υπέρ του μεγάλου γερμανικού εθνικού κράτους! Από αυτό το κίνημα αργότερα θα αποκρυστάλλωναν επίσης τα  Sturm Abteilung (SA) ως μαχητική πτέρυγα του NSDAP.

Ένας κομματικός στρατός πολιτικών στρατιωτών, οι οποίοι μέσα από τον αγώνα και τη θυσία τους, θα έπαιζαν τον καθοριστικό ρόλο μέσα στην επανάσταση. Τελικά 400 μάρτυρες και αρκετές χιλιάδες τραυματίες ήταν η αιματηρή θυσία που έκανε η ηγεσία, για να φέρει το κόμμα στην εξουσία. Αυτός ο πολιτικός στρατός παρέλασε άφοβα και ασταμάτητα μπροστά μέχρι να εξασφαλιστεί η τελική νίκη.

Ο εθνικοσοσιαλισμός εκείνη την εποχή, μέσα από τον πολιτικό του αγώνα συνειδητοποίησε μια νέα τάξη, στην οποία δεν υπήρχε πλέον χώρος για ταξικές ταυτοποιήσεις, εκμετάλλευση και αποξένωση, την οργανική κοινωνική λαϊκή κοινότητα. Αυτή η κοινωνία χαρακτηρίστηκε από ένα νέο είδος ανθρώπου, τον εργάτη και τον στρατιώτη. Τα καφέ πουκάμισα των SA ήταν και παραμένουν η πιο αγνή ενσάρκωση αυτού του ιδανικού. Αυτό είναι το είδος του πνεύματος που πρέπει να κρατήσουμε στη σημερινή πολιτική μάχη.

Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι η αναγνώριση του βιολογικού μας έθνους. Ως εθνικοσοσιαλιστές θέλουμε να δημιουργήσουμε κάτι παραπάνω από άνεση και ευημερία για τη δική μας ζωή και τον μικρό κύκλο μας. Το πεπρωμένο μας είναι να συμβάλλουμε σε κάτι μεγαλύτερο από εμάς, να αγωνιστούμε για μια εντελώς νέα τάξη πραγμάτων! Σε αυτόν τον αγώνα αντλούμε δύναμη από την παράδοση του πολιτικού στρατιώτη. Όποιες δύσκολες μέρες και να έρθουν, το κίνημά μας θα επιβιώσει ξανά και ξανά μέσα από αυτόν τον τρόπο ζωής. Δεν μπορείς να απαγορεύσεις μια καλή ιδέα.

Ο πολιτικός στρατιώτης είναι μια ηθική αρχή, ένας τρόπος ζωής που θέτει πολύ συγκεκριμένες απαιτήσεις για το αναμενόμενο. Ως πολιτικός στρατιώτης, εμπιστεύεσαι τη ζωή σου στο κίνημα, δίνοντας του νόημα και αξία. Ο εθνικοσοσιαλισμός δεν θέλει να τον έχεις ως μνήμη, αλλά θέλει να τον ζεις! Ο αγώνας είναι ο στόχος ζωής του πολιτικού στρατιώτη. Αυτό θα είναι δύσκολο και θα γνωρίζει κανείς πολλές αναποδιές όσο υπάρχουν δεσμοί με την προηγούμενη ζωή - οικογένεια, δουλειά, ενδιαφέροντα και κύκλοι φίλων.

Ο πολιτικός στρατιώτης είναι επαγγελματίας επαναστάτης: η ζωή του είναι εξ ολοκλήρου αφοσιωμένη στην καταπολέμηση του συστήματος. Σε αυτόν τον αγώνα δεν υπάρχει χώρος για ιδιωτικά συμφέροντα, ελπίδα για οικογένεια, φίλους, καριέρα ή κοινωνική θέση. Ο πολιτικός στρατιώτης είναι τελικά πρόθυμος να θυσιάσει τα πάντα και να αγωνιστεί χωρίς να υπολογίζει τον εαυτό του. Συγκεκριμένα έχει ήδη σταθεί απέναντι εντελώς με την επικρατούσα τάξη, με τους αστικούς νόμους και τα έθιμα.

Η τιμή είναι το ύψιστο αγαθό για τον πολιτικό στρατιώτη. Ανταποκρίνεται στα ιδανικά του, είναι έτοιμος να εκπληρώσει τα καθήκοντα του και να δεχτεί τις συνέπειες. Ένας τέτοιος άνθρωπος αξίζει σεβασμό στα μάτια του συνανθρώπου του και θα μπορεί και θα του επιτραπεί να σέβεται τον εαυτό του. Από όλους όσους αγωνίζονται στις τάξεις μας, περιμένουμε να είναι άνθρωποι με τιμή. Αυτή η τιμή μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω μιας δια βίου δέσμευσης στα ιδανικά μας. Το κίνημα απαιτεί πολιτικούς στρατιώτες, ανθρώπους με λειτούργημα, χρέος τιμής στο οποίο οφείλουν ισόβια αφοσίωση!

Η συντροφικότητα είναι το τσιμέντο του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος. Το κίνημα μας είναι αρραγές στις εξωτερικές πιέσεις, γιατί είμαστε μια άφθαρτη κοινότητα ομοϊδεάτων. Η προδοσία και η ασυδοσία είναι τα χειρότερα εγκλήματα που μπορεί να διαπράξει ο πολιτικός στρατιώτης. Αυτός που δεν μπορεί να είναι σύντροφος άλλου δεν έχει καμία δουλειά μαζί μας! Η συντροφικότητα είναι κάτι διαφορετικό από τη φιλία - δεν βασίζεται στην προσωπική συμπάθεια. Η άφθαρτη αίσθηση της συντροφικότητας μας δεν βασίζεται στην προσωπική ενσυναίσθηση, αλλά στην κοινή στάση ζωής μας!

Πάντα θα υπάρχουν σύντροφοι που συμπαθούν ο ένας τον άλλον και αντιπαθούν ο ένας τον άλλον. Ωστόσο, ο πολιτικός στρατιώτης δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά ότι δεν αποτελεί μέρος του κινήματος για προσωπικούς λόγους, αλλά επειδή αγωνίζεται για έναν κοινό σκοπό. Τα προσωπικά συναισθήματα δεν πρέπει ποτέ να απειλούν την εσωτερική δύναμη του κινήματος. Ως εκ τούτου, το καθήκον της συντροφικότητας είναι πάνω από κάθε προσωπική στοργή! Όποιος συμμερίζεται τις πολιτικές μας πεποιθήσεις και πράττει ανάλογα είναι σύντροφος μας! Είναι χρέος του πολιτικού στρατιώτη να τους βοηθήσει και να τους υπερασπιστεί - όχι λόγω προσωπικών συναισθημάτων, αλλά για χάρη των επιχειρήσεων. Ο εχθρός πρέπει να ξέρει, όποιος επιτίθεται σε έναν εθνικοσοσιαλιστή επιτίθεται σε όλους μας. Όποιος μας επιτεθεί μπορεί να περιμένει αντίδραση!

Επανάσταση! Ο πολιτικός στρατιώτης πρέπει να είναι σκληρός! Δυνατός για τους εχθρούς του! Δύσκολο για τον εαυτό μου, γιατί ο αγώνας μας είναι αυτοθυσία και κακουχίες. Εκείνοι που αντέχουν με επιτυχία που έχουν ήδη ξεπεράσει όλες τις αδυναμίες, τις ασήμαντες ανησυχίες και τις ασάφειες. Αλλά και ο πολιτικός στρατιώτης πρέπει να είναι σκληρός απέναντι στους εχθρούς του λαού μας. Ποτέ ξανά δεν μπορεί η εθνική κοινωνική επανάσταση να σταθεί στα μισά μέτρα και στους αστικούς συμβιβασμούς. Μέσα από το παράδειγμά του, ο πολιτικός στρατιώτης εμπνέει νέους συντρόφους. Σύντροφοι που εξακολουθούν να αμφιβάλλουν, που είναι ακόμα κολλημένοι σε παλιές ιδέες ή τυφλωμένοι από εχθρική προπαγάνδα, αλλά που θέλουν να δουν δράση αντί για λόγια. Η μάχη μέσα στις τάξεις μας είναι μια διαδικασία επιλογής κατά την οποία το άχυρο πρέπει να διαχωριστεί από το σιτάρι. Μόνο οι πραγματικοί πολιτικοί στρατιώτες προορίζονται να γίνουν φορείς της νέας τάξης!

Henning Eichberg, ο αιρετικός φιλόσοφος της «Τρίτης Θέσης».

 

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Γεννιέται τον Δεκέμβρη του ’42 στο Schweidnitz στην Σιλεσία της Ανατολικής Γερμανίας, σύντομα όμως η οικογένεια του μετακινείται στο Αμβούργο και φεύγει από τον κόσμο αυτό σε μια πόλη της Δανίας το Odense τον Απριλίο του 2017. Πολυγραφότατος και εξαιρετικά δραστήριος με 50 βιβλία στο ενεργητικό του, εκατοντάδες άρθρα σε περιοδικά πολλά από αυτά μεταφρασμένα σε 17 γλώσσες. Ειδικός πάνω στην κουλτούρα των σπορ και της μαζικής συμμετοχής σε αυτά καθώς και της ιστορικής προέλευσης του αθλητισμού. Μια άγνωστη μορφή της «Τρίτης Θέσης» για τους εν Ελλάδι συναγωνιστές, ιδιαίτερα δημοφιλής όμως σε αυτούς του εξωτερικού. 

Κοινωνιολόγος και ιστορικός, καθηγητής σε πανεπιστήμια της Δανίας και της Γερμανίας μια μορφή που προκαλούσε το σύστημα με τις απόψεις του, αφού χαρακτήριζε δημοσίως τον εαυτό του ως έναν «παγκόσμιο φασίστα που κοιτάει στα αριστερά». Οι εργασίες του για τον εθνικισμό και τον λαό πάντα προκαλούσαν τον σχολιασμό σε στήλες των εφημερίδων και σε κριτικές των περιοδικών, ενώ ο κύριος στόχος για αυτόν είναι η προάσπιση του «εθνοπλουραλισμού» μέσω της «εθνικής ταυτότητας» και  η λαϊκή συμμαχία απέναντι στον διεθνή καπιταλισμό. 

Οι αναφορές του στον «λαϊκό εθνικισμό» της Βασκικής ΕΤΑ αλλά και του Ιρλανδικού καθολικού IRA, οι απόψεις του για τους Κορσικανούς του FNLC ακόμη και των ομάδων αντίστασης των Ινδιάνων της Αμερικής γίνονται άρθρα σε έντυπα της απέναντι πλευράς που παραχωρούν υπό την πίεση των αναγνωστών σελίδες στους ... μισητούς εχθρούς. Στους όψιμους επικριτές του ως μια άμεση απάντηση υπενθυμίζει την άγνωστη επαφή του «εθνικού σοσιαλιστή» Otto Strasser με τον αναρχικό Rudolf Rocker, οι οποίοι βρήκαν μέσα από τις διαφωνίες τα σημεία επαφής τα οποία μετουσιώθηκαν σε έναν δημόσιο διάλογο. Μολονότι αμφότερες οι πλευρές γνώριζαν ότι οι διαφορές μεταξύ τους ήταν μάλλον αδύνατον να γεφυρωθούν, και ότι καμία πλευρά δεν επρόκειτο να κερδίσει νέους προσήλυτους, η σειρά των συζητήσεων αποτέλεσε μία ενδιαφέρουσα εμπειρία. Οι συναντήσεις αυτές ήταν οι μοναδικές στον χρόνο όπου οι αναρχικοί παρέθεσαν τις απόψεις τους ελεύθερα ενώπιον ενός κοινού που αποτελείτο από εθνικοσοσιαλιστές. 

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 όταν οι συνομήλικοι του γοητεύονταν κυρίως από τα κηρύγματα της άκρας αριστεράς και την RAF αυτός έδειξε να ακολουθεί έναν δικό του δρόμο. Αρθρογράφος στην θρυλική επιθεώρηση «Nation Europa» αλλά και στα έντυπα Deutscher Studenten - Anzeiger, Deutsche National - Zeitung, Soldatenzeitung και στο Junges Forum. Παρά το γεγονός ότι θεωρεί τον εαυτό του ειλικρινή αντικομμουνιστή σε μια εποχή που το μίσος για τις ΗΠΑ λόγω του Βιετνάμ φτάνει στην μαζική υστερία, βρίσκει θετικά σημεία στον Μάη του ’68 όπως και οι Ιταλοί «αριστεροί» νεοφασίστες που εναντιώνονται στον γεροντικό ηγετικό πυρήνα του MSI. Ανακαλεί στην επικαιρότητα το σύνθημα «η καταστροφή το πρώτο μας καθήκον» προωθώντας μια διαφορετική εκπροσώπηση του ιδεαλισμού του νεοφασισμού, που γοητεύει κάποιους εκπλήσσει πολλούς και δυσαρεστεί ακόμη περισσότερους. 

Απορρίπτει συλλήβδην τον ρεφορμιστικό σοσιαλισμό και αναφέρεται στην «αριστερή» τάση του NSDAP των αρχών της δεκαετίας του 1920. Απέναντι στο γόνιμο μίσος των αριστεριστών και το πάθος τους να πολεμήσουν με τα όπλα το σιωνιστικό κράτος της μεταπολεμικής Γερμανίας των τραπεζιτών και των βιομηχάνων δεν βάζει σε καμιά περίπτωση τα μυωπικά γυαλιά της αστικής αντίδρασης, αλλά αφουγκράζεται το δυνατό ουρλιαχτό των «Κόκκινων Λυκανθρώπων» που είναι έτοιμοι να εκδικηθούν για τον χαμό των παππούδων τους και την δυστυχία των πατεράδων τους μέσα από τις συμμαχίες με τους Παλαιστίνιους αντάρτες, τους «αριστερούς» εθνικιστές του IRA ακόμη και μέσα από υπόγειες διασυνδέσεις με τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές. Πιστεύει ότι η Γερμανία είναι θύμα τόσο του Σοβιετικού όσο και του Αμερικανικού ιμπεριαλισμού και είναι καιρός κάποιος να δώσει την αρμόζουσα απάντηση. Στο δικό του νοητικό πεδίο και στα δυο «άκρα» υπάρχουν «εθνικιστές» και «σοσιαλιστές» που δεν έχει τύχει να συναντηθούν, αλλά αν συναντηθούν τότε το εκρηκτικό μίγμα θα είναι πιο ισχυρό από ποτέ …

Κορυφαίος ομιλητής και διανοούμενος της «εθνικοεπαναστατικής» τάσης ή «Τρίτης Θέσης» ο οποίος απέναντι στο καίριο ερώτημα για το μέλλον της Γερμανίας αυτός απάντησε και προπαγάνδισε υπέρ ενός «Τρίτου Δρόμου» προσεγγίζοντας την σκέψη και τα έργα των Otto Strasser, Ernst Niekisch, Karl Otto Paetel, James Connolly. Η κριτική του απέναντι στον νεοφασισμό της εποχής του γρήγορα τον οδηγεί σε μονοπάτια δύσκολα για την εποχή εκείνη αφού η κριτική από πολλούς είναι εύκολη αλλά η δράση από πολλούς απαιτεί κόπο. Επικεντρώνοντας την προσοχή του στις απόψεις και κινήσεις που μάχονται τον ιμπεριαλισμό και τα ιστορικά κινήματα των αποικιών κατορθώνει κάτι που σήμερα δείχνει απίστευτο. Οι ιδέες του να φιλοξενούνται επί σειρά ετών σε αναρχικά έντυπα και εκδόσεις της άκρας αριστεράς. 

Εκδίδει  το European Solidarist Bulletin με τον Fr. N. Artemov ηγέτη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Βαυαρίας και θεωρητικό των Narodnyi Trudovoi Soyuz (NTS) υποστηρικτών των Λευκών Ρώσων αντικαθεστωτικών. Την δεκαετία του ’70 επικεντρώνεται στην «φαιά οικολογία» μια δική μας κρυφή τάση μέσα στο ευρωπαϊκό οικολογικό κίνημα. Προσπάθησε μαζί με άλλους να το αλώσει εκ των έσω με τον «οικοφασισμό» αλλά γρήγορα μέσω των Πρασίνων αυτό μεταλλάχτηκε στο σύνολο του και σήμερα είναι όργανο των πολυεθνικών. Έριξε το βάρος στην ανάγκη για συνεργασία των ακτιβιστών των «άκρων» απέναντι στην απειλή για την πλήρη καταστροφή της φύσης. 

Κατάφερνε να δίνει το παρών πέρα από τα δικά μας «ιδεολογικά ύδατα» σε ανοιχτά συνέδρια και συγκεντρώσεις της άκρας αριστεράς και της οικολογίας αφού οι πάντες παραδέχονταν ότι οι απόψεις του ναι μεν είναι «νεοφασιστικές» αλλά έχουν κάτι το «μαγικό» για την σκέψη πολλών που έχουν μια διαφορετική πολιτική αφετηρία. Το ενδιαφέρον του για τον ρομαντισμό και η μελέτη των κορυφαίων μορφών του μέσα από την πανεπιστημιακή προσέγγιση, προσέλκυσε πολλούς φοιτητές και καθηγητές προκαλώντας όμως την οργή των αντιφασιστών για την ευχέρεια του να γεμίζει τα αμφιθέατρα με νεολαίους. Αποτέλεσμα ήταν οι διώξεις σε πανεπιστήμια και η διακοπή των χρηματοδοτήσεων. Τόσο η επαφή του με την Λιβύη του Συνταγματάρχη Qaddafi την εποχή εκείνη αλλά και η τάση των ΜΜΕ να τον χαρακτηρίζουν ως τον «νονό» μιας «φαιοκόκκινης» συμμαχίας προκάλεσε μπαράζ δηλώσεων και απειλών. 

Η κριτική του για το κράτος ήταν πέρα από τα συνηθισμένα για τον εθνικιστικό «χώρο» προκαλώντας αντιδράσεις στην άκρα δεξιά αφού τονίζει ότι τεχνητή δομή της κρατικής εξουσίας μέσω της τεχνολογίας καταπιέζει την εθνική κουλτούρα του λαού. Τα βιβλία του δεν κυκλοφορούν στην χώρα μας, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του πολλοί διαφώνησαν με τις απόψεις του και τις επιλογές του. Κανείς όμως δεν αμφισβήτησε το πνεύμα του και κυρίως το θάρρος του να εκφράζει τις όποιες απόψεις του δημοσίως. 

Μαζί με τους Michael Kühnen και Horst Mahler ο Henning Eichberg συμπληρώνει την τριάδα αυτών που «βαφτίστηκαν» με τον μαρξισμό αλλά τελικά ακολούθησαν την θρησκεία του «Φασισμού»!

Διαβάζοντας τους Franco Freda & Michael Kuhnen καθώς και το «¡Patria o muerte!»

 «Δεν πρέπει κανείς να διαφωνεί για τη φυλή, δεν πρέπει  να κάνει συγκρίσεις παρά μόνο να κοιτά τον εαυτό του στον καθρέπτη. Η φυλή είναι αίμα, είναι νεύρο. Δεν θέτει ερωτήματα. Είναι ένα στοιχείο, όπως ο αέρας, όπως ο ήλιος, δεν είναι απλά ένα θέμα. Φυλετισμός δεν σημαίνει περιφρόνηση για τις άλλες φυλές, αλλά πίστη στη δική σου φυλή, αναγνώριση της συγκεκριμένης μορφής ζωής που σε σημαδεύει, με σεβασμό σε όλους τους δεσμούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς, ανώτερους και κατώτερους που το διατάσσουν»

Franco Freda

 γράφει ο Nero Valois

Δεν θα περίμενε ποτέ κανείς σε αυτή την πρωτοφανή ιδεολογική «ξηρασία» που κυριαρχεί, να εκδοθούν στην Ελλάδα μέσα σε δυόμιση μήνες δυο κορυφαία βιβλία και μανιφέστα της Σύγχρονης Ευρωπαϊκής Εθνικοεπαναστατικής (NR) σκέψης και δυο διαδικτυακοί τόμοι μιας εκατό τοις εκατό «Τριτοθεσίτικης» επιθεώρησης. 

Η αναφορά μου είναι στα έργα των Franco Freda, «Η Διάλυση του Συστήματος», εκδόσεις «Λόγχη» & Michael Kuhnen, «Η Δεύτερη Επανάσταση», εκδόσεις «το Αντίδοτο» & η επιθεώρηση των εκδόσεων «Τρίτη Θέση» το γνωστό ««¡Patria o muerte!».  

Δεν θα σταθώ εδώ στην εξαιρετική συμβολή της σ.ο. του «Μαύρου Κρίνου» καθώς και Αυτόνομων συναγωνιστών που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να επιτευχθεί αυτή η πρωτόγνωρη παραγωγή ιδεών. Το σημαντικότερο είναι να υπάρξει συνέχεια και προσήλωση στην διόρθωση και ανάπτυξη αυτού του εντυπωσιακού ξεκινήματος. Αλλού προσωπικά θεωρώ ότι πρέπει να εστιαστεί το ενδιαφέρον για την  εκδοτική αυτή παραγωγή, στο σημείο που αφορά την πρωτογενή μεταφορά των απόψεων και ιδεών μιας ριζοσπαστικής, «φαιοκόκκινης» γραμμής της «Τρίτης Θέσης». 

Εδώ πια δεν μιλάμε για απομονωμένα άρθρα ή μεταφράσεις πρωταγωνιστών του εν λόγω ιδεολογικού ρεύματος, δεν έχουμε να κάνουμε με τις αυθαίρετες ακροδεξιού τύπου αλλοιώσεις, αλλά τα διδάγματα του Εθνικομπολσεβικισμού, Εθνικοσυνδικαλισμού και του «αριστερού» Φασισμού και Εθνικοσοσιαλισμού που προβάλλονται έντονα ειδικά τα τελευταία χρόνια. 

Κυρίως όμως δεν έχουμε να κάνουμε με την αποδοχή της σιγής που η εγχώρια ακροδεξιά πάσης φύσεως επέβαλλε μεταπολεμικά στο ιδεολογικό τοπίο όλων όσων βρίσκονταν εκτός της μαρξιστικής αριστεράς. Το κοινό στοιχείο των εκδόσεων που παρουσιάστηκαν αυτούς τους μήνες είναι η αντί-αστική , αντισυστημική και αντικαπιταλιστική παράδοση ως συστατικό στοιχείο του επαναστατικού εθνικισμού όχι μόνο του 20^ου αιώνα αλλά και στις μέρες μας. 

Αυτό που ενώνει τις ιδέες αυτών των εκδόσεων είναι η ισχυρή πεποίθηση πως μέσα στην εθνική επαναστατική διαδικασία οποιασδήποτε εποχής πρέπει να υπάρχει κεντρικός ρόλος στην σοσιαλιστική απελευθέρωση του έθνους αλλά και να επιδιώκεται η δημιουργία ενός κράτους ή ακόμη καλύτερα της δικής μας Πολιτείας που θα υπηρετεί και θα οδηγεί τον Λαό ως μια Κοινότητα στον δρόμο της ολοκληρωτικής του ανύψωσης σε ιστορικό πρωταγωνιστή της εποχής του. 

Τα πρόσωπα των εκδόσεων με ελάχιστες διάφορες περιγράφουν την σημασία του Εθνικού και Λαϊκού Πολιτειακού συστήματος στην πολιτική και κοινωνική αναγέννηση του Έθνους, ορίζοντας με την αντί-υλιστική και βαθιά πνευματική τους προσέγγιση ένα πεδίο που δεν είναι μια τυπική κοινωνική μηχανική εγκατάσταση αλλά ο κόμβος για την ανατροπή της αστικής αντίληψης από κάθε σημείο της εθνικής ζωής των λαϊκών τάξεων. 

Επιπλέον, οι εκδόσεις αυτές ανοίγουν έναν βαθύτερο διάλογο με όσους σήμερα ασφυκτιούν μέσα στην «βαβέλ» των ατελείωτων ιδεολογικών αοριστιών και προβληματισμών που εξαντλούν την πνευματική κρίση και την απομακρύνουν από την δράση στις σημερινές συνθήκες. Τα κείμενα που φιλοξενούν αυτά τα βιβλία όπως και η επιθεώρηση «¡Patria o muerte!» έχουν ένα σταθερό σφυγμό και ένταση γύρω από θέματα της πολιτικής δράσης που παραμένουν επίκαιρα από την ακροδεξιά έως την ακροαριστερά και πέραν αυτών. 

Χαρακτηρίζονται από προσανατολισμούς γύρω από οντότητες και όχι απλές έννοιες,  όπως το Κράτος, η Επανάσταση, το μαζικό κίνημα, η οικονομία , οι τάξεις, ο πόλεμος, η οργάνωση και το λαϊκό κίνημα, η εθνική ανεξαρτησία και άλλες ακόμα. Η σύνθεση έξω και μακριά από κάθε «ιερό» σχήμα και πρόσωπο και παπαδίστικο σχολαστικισμό είναι το πιο εκρηκτικό στοιχείο και των δυο «Ναζί-Μαοϊκών» έργων που γράφτηκαν μάλιστα μέσα στην ίδια δεκαετία σε Ιταλία πρώτα και στην Γερμανία μετέπειτα αλλά και στην ελληνική επιθεώρηση της «Τρίτης Θέσης» όπου ήδη στους πρώτους δυο τόμους της είναι συντριπτική η παρουσίαση αιρετικών ιδεών που δύσκολα χωράνε σε οποιοδήποτε κλασικό ένδυμα «εθνικισμού».

Απέναντι στην αμερικανοθρεμμένη παραδοσιακή ελληνική ακροδεξιά και στην εξαρτημένη από το Κρεμλίνο ακροαριστερά παρουσιάζεται πια με σταθερότητα σε επίπεδο βιβλίων, αρθρογραφίας, μεταφράσεων, αναλύσεων της επικαιρότητας, μια αυθεντική, σύγχρονη, αυτόνομη ελληνική ιδεολογική γραμμή που εμπνέεται χωρίς τυφλώσεις και μονολιθικότητα από τις κορυφαίες πνευματικά και πολιτικά φωνές της Ευρωπαϊκής και όχι μόνον Εθνικής & Σοσιαλιστικής παράδοσης. 

Το στοίχημα είναι να συμβάλλουν αυτές οι ιδεολογικές ζυμώσεις στο ρίζωμα μιας νέας πολιτικής Εθνικής Αυτονομίας επίκαιρης για τις ανάγκες του δικού μας Έθνους. Σε τελική ανάλυση ας γίνουν αφορμή οι ιστορικές πια εκδόσεις αυτών των τελευταίων μηνών στο να πολλαπλασιαστούν οι πρωτοβουλίες για την πνευματική ενίσχυση μιας νέας γενιάς Ελλήνων που έξω από όλα τα πολιτικά μαγαζιά του συστήματος αλλά και κάθε «χώρου» που θα αναμετρηθούν με την διαμόρφωση ενός νέου ρεύματος ιδεών για την Πατρίδα και το Σοσιαλισμό στον 21^ο αιώνα. 

Καλή ανάγνωση!

Ένα βιβλίο - σταθμός της «Τρίτης Θέσης» για κάθε σκεπτόμενο συναγωνιστή: Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση» από τις εκδόσεις «το Αντίδοτο» (πρόλογος: Στέλιος Αλεξόπουλος - μετάφραση - εισαγωγή: Βλάσης Βρανάς)

Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση»: το δεύτερο μέρος από το ομότιτλο βιβλίο, Γερμανία, 1979.

πρόλογος: Στέλιος Αλεξόπουλος

μετάφραση - εισαγωγή: Βλάσης Βρανάς

Μετά την έκδοση της χρονιάς που δεν είναι άλλη από το έργο «Η Διάλυση του Συστήματος» (εκδόσεις «Λόγχη» του Franco Freda) - το οποίο μπορείτε να δείτε εδώ - έχουμε την τιμή να παρουσιάσουμε το δεύτερο μέρος του ομότιτλου βιβλίου του Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση». 

Ένα βιβλίο - σταθμός αφού είναι από τα πιο σημαντικά έργα μετά το ’45 το οποίο γράφτηκε στην απομόνωση της φυλακής και ο τίτλος θυμίζει τα επαναστατικά σχέδια του Ernst Röhm των «Ταγμάτων Εφόδου». 

Το «λαϊκό και αιρετικό έργο» του Michael Kühnen ενός ανθρώπου που από τα δεκατέσσερα έτη της ζωής του ενδιαφέρθηκε για την αληθινή πολιτική και αρκετά γρήγορα από Μαοϊκός εργάτης στα ναυπηγεία του Αμβούργου, κατέληξε να είναι οργανωτής και ακτιβιστής του ρεύματος των εθνικοεπαναστατών που ονομάστηκαν και «nazi-maoists». 

Ο θαυμασμός του για τον Mussolini και την Φασιστική Επανάσταση, τον οδήγησε αρχικά στην μελέτη του Χιτλερισμού και τελικά στην ενίσχυση του Στρασσερισμού. Απώτερος σκοπός η αναγέννηση και η εδραίωση του Εθνικοσοσιαλισμού στην μεταπολεμική Γερμανία.  Με το μανιφέστο αυτό προσπάθησε να επαναπροσδιορίσει την ιδέα μέσα από μια εκρηκτική σύνθεση, να αποκαταστήσει την επαναστατική φύση του Εθνικοσοσιαλισμού και να απαντήσει στην τρομοκρατία του συστήματος. 

Χαρακτηρίστηκε το βιβλίο αυτό ως «ένα από τα πιο επικίνδυνα βιβλία για την δημοκρατία» και κατασχέθηκε από τις διωκτικές αρχές όταν ήταν ακόμη σε μορφή χειρόγραφου πριν καν κυκλοφορήσει!  Οι κατηγορίες εκ μέρους του καθεστώτος ήταν ένα γεγονός πρωτόγνωρο για την νομική ιστορία της χώρας, αφού ο συγγραφέας κατηγορήθηκε επειδή διάβαζε ένα χειρόγραφο έργο που δεν είχε προλάβει καν να το εκδώσει. 

Ένα αντίγραφο σώθηκε από την μανία των αρχών και σήμερα με την συνδρομή των Αυτόνομων συναγωνιστών της Ελληνικής «Τρίτης Θέσης» και της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» έχετε την ευκαιρία να το διαβάσετε.

Η κύρια πραγματεία ενός εκ των πρωτεργατών της «Εθνικής Αυτονομίας» δεν είχε ως στόχο την αντιπαράθεση αλλά την ανασυγκρότηση του κινήματος απέναντι στις προκλήσεις των καιρών την εποχή εκείνη. 

Μια έκδοση που επηρέασε χιλιάδες συναγωνιστές αφού δεν ήταν ένα απλό πρόγραμμα, αλλά ένας οδηγός δράσης. Μια προσπάθεια να υπάρξει έντονη πολεμική απέναντι στους «αντιδραστικούς, τους Τέκτονες και τους υπηρέτες των Σιωνιστών που έχουν φωλιάσει στο δικό μας στρατόπεδο» όπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας. 

Μια ακόμη «φαιοκόκκινη» έκδοση είναι γεγονός!

facebook 

Πληροφορίες στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

  ekdoseis.antidoto@gmail.com   

Σημεία διάθεσης:

-         Μπορείτε να το βρείτε στις εκδόσεις «Πελασγός»

-         Μπορείτε να το βρείτε στις εκδόσεις «Λόγχη»

και στα βιβλιοπωλεία 

«Αριστοτέλειο» της Θεσσαλονίκης και «Ελληνικόν» του Βόλου

Σελίδες 116

τιμή 14 ευρώ

Οι συναγωνιστές και οι συναγωνίστριες που θα στείλουν email στην ηλεκτρονική διεύθυνση των εκδόσεων «το Αντίδοτο» ekdoseis.antidoto@gmail.com  

ή 

θα επικοινωνήσουν εντός και εκτός του διαδικτύου με τα μέλη της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» θα το λάβουν με ΔΩΡΕΑΝ τα ταχυδρομικά έξοδα.

Michael Kühnen: ο Φαιός Λύκος του Ρήνου (06.21.1955 - † 25.04.1991)

του Στέλιου Αλεξόπουλου

Τον Ιούνιο του 1955 ο Michael Kühnen γεννιέται στην πόλη της Βόννης σε μια ευκατάστατη αστική οικογένεια. Ένας άνθρωπος που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο αποδυναμωμένο Γερμανικό κίνημα. Έξυπνος καλλιεργημένος και διαβασμένος. Απορρίπτει γρήγορα τις επιλογές των αστικών ακροδεξιών κομμάτων και γίνεται αυτός που θα χτίσει ένα άλλο πεδίο δράσης και ιδεών, μέσα από το οποίο θέλει ο νεολαίος Εθνικοσοσιαλιστής να μην παραμείνει θρησκόληπτος και γονυπετής μπροστά στα ιστορικά πρόσωπα αλλά θα υπερασπίζεται την ιδέα και μόνο αφού τα πρόσωπα είναι το όχημα και όχι ο αυτοσκοπός. Όπως λέει και ο ίδιος «οι Εθνικοσοσιαλιστές ανήκουν στις Εθνικοσοσιαλιστικές οργανώσεις». Κόβει αμέσως τον γόρδιο δεσμό με την προδοτική ακροδεξιά και ετοιμάζεται για την δική του «έφοδο στα αστέρια» αψηφώντας τους κινδύνους της εποχής!

Θυμάμαι το όνομα του να βρίσκει χώρο σε αρκετά από τα παλιά ιδεολογικά περιοδικά της «Χρυσής Αυγής» καθώς και στο Εθνικοεπαναστατικό περιοδικό «Αντίδοτο» ενώ μέσα από τις φωτογραφίες να προβάλλεται το μεγαλειώδες έργο του στο νεότερο Γερμανικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα. Ένας αυθεντικός Πολιτικός Στρατιώτης που δεν ανέχθηκε τις ευκαιριακές επιλογές και τις διαταγές των «εφήμερων ανθρώπων» που βρίσκει κάποιος στις ηγεσίες των κομμάτων, αλλά πορεύτηκε μέχρι το τέλος στο αγώνα για την Γερμανική εργατιά και την Ευρωπαϊκή Πατρίδα.

Συνεχίζει να προκαλεί σε ολόκληρη την ζωή του τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ κυκλοφορώντας με μαύρα δερμάτινα παντελόνια και μαύρες μπότες, Σβάστικες και σύμβολα απαγορευμένα, και καταφέρνει να αυξήσει με θεαματικό τρόπο τον αριθμό στις τάξεις των συναγωνιστών του. Το σύνθημα του είναι «πριν γίνεις διάσημος πρέπει να γίνεις γνωστός». Επανιδρύει σε γειτονιές και πόλεις ομάδες που θυμίζουν τα «Τάγματα Εφόδου» και σπέρνει τον πανικό σε ασφαλίτες μπάτσους και εισβολείς. Είναι ο πιο ικανός για να συσπειρώσει τις δυνάμεις της Επανάστασης παρά τις όποιες ιδεολογικές διαφωνίες υπάρχουν μεταξύ τους, και αυτός που θα ρίξει στην μηχανή της δράσης το καλύτερο καύσιμο, την συνεχή παρέμβαση μέσα στην κοινωνία.

Δημιουργός και οργανωτής ποικίλων ομάδων του ένοπλου ακτιβισμού, εξαιρετικός ρήτορας και μαχητής των δρόμων, πρωτοπόρος στην ανασυγκρότηση του κινήματος παρά τις συκοφαντίες τις παγίδες και τις εμπάθειες στον «χώρο». Πέρασε 2 φορές από τα «λευκά κελιά» της σύγχρονης δημοκρατικής Γερμανίας αλλά δεν φοβήθηκε ούτε λεπτό τις απάνθρωπες συνθήκες και τα βασανιστήρια των κρατιστών γουρουνιών. Ίδρυσε την οργάνωση  ANS/NA που υπήρξε ο φόβος και ο τρόμος των ένστολων πιθήκων και των καπιταλιστών που έπιναν το αίμα του λαού ενώ σύντομα από τα 25 μέλη βρίσκεται μεταξύ εκατοντάδων μαχητών. Αυτός ο πιστός Ρωμαιοκαθολικός και πρώην Μαοϊκός με τα χέρια του να έχουν σημάδια από την σκληρή δουλειά στα ναυπηγεία του Αμβούργου, έδειξε τον δρόμο για την ανάπτυξη του κινήματος και βάφτισε τον μεταπολεμικό ένοπλο αγώνα απέναντι στην ασυδοσία του κεφαλαίου. Στην φυλακή θα γράψει το ιδεολογικό μανιφέστο «Η δεύτερη επανάσταση». Ο τίτλος θυμίζει σε πολλούς τον Ernst Rohm έναν ακόμη «καταραμένο» μύστη του Εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος που απελευθέρωσε το Βερολίνο από τις ύαινες του Λένιν.

Μια από τις πιο γνωστές παρεμβάσεις που οργάνωσε, υπήρξε η πορεία τον Μάιο του ’78 στο Αμβούργο ενάντια στο «ολοκαύτωμα» με μάσκες γαϊδουριών. Συμμετείχε στην προετοιμασία για την ανάμειξη των Γερμανών συντρόφων μέσα από τις δομές της ομάδας Hoffmann στις μάχες στον Λίβανο οι οποίοι και πολέμησαν στο πλευρό των Παλαιστίνιων Φενταγίν. Εδώ να θυμίσω ότι όταν δολοφονήθηκε ο Rudolf Hess η σημαία του Λιβάνου κυμάτιζε μεσίστια στα μυστικά επαναστατικά στρατόπεδα με εντολή του διοικητή τους. Επίσης δεν είναι κρυφό ότι στα στρατόπεδα αυτά εκπαιδεύτηκαν μαζί από Σύριους και άλλους ομάδες «νεοναζιστών» και «ακροαριστερών» οι οποίοι είχαν κοινό το μίσος για τον Σιωνισμό.

Για ένα διάστημα βρέθηκε στις τάξεις του Γερμανικού στρατού ως υπολοχαγός αλλά έλαβε τιμητική απόταξη και καταδίκη για την διάδοση των επαναστατικών ιδεών. Η μεγαλύτερη τιμή για τον θρύλο και οργανωτή του σύγχρονου «αυτόνομου» Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού αφού απαρνήθηκε το υβρίδιο της εβραϊκής εξουσίας και αντέταξε τις γροθιές του απέναντι στα μαντρόσκυλα του καπιταλισμού. Οι ληστείες τραπεζών και η απαλλοτρίωση όπλων από αποθήκες οπλισμού και στρατιωτικές βάσεις του δημοκρατικού στρατού υπήρξε η απαραίτητη εισαγωγή για να περάσει τον δικό του «Ρουβικώνα». 

Κατηγορήθηκε για δράση ενάντια στο Αμερικανοσιωνιστικό ΝΑΤΟ και ως ο κύριος ενορχηστρωτής σχεδίων για την απελευθέρωση του Rudolf Hess. Yπήρξε ο νους πίσω από συναντήσεις με κορυφαία πρόσωπα και παλαίμαχους πολεμιστές του Χιτλερικού καθεστώτος αλλά και αυτός που έφερε την ενότητα ανάμεσα στους «αριστερούς» Εθνικοσοσιαλιστές και τους «ορθόδοξους». Ήταν αυτός που βοήθησε οργανώσεις και βετεράνους πολέμου, που διοργάνωσε ομιλίες και τελετές μνήμης, που μίλησε για την ανάγκη να διαφυλαχθεί η ενότητα καθώς και η προάσπιση της εργατιάς, αυτός που απευθύνθηκε με θέρμη στις καρδιές χιλιάδων συντρόφων και επηρέασε τις μάζες στις λαϊκές συνοικίες.

Παρά τις απαγορεύσεις των δικαστηρίων της πλουτοκρατίας, τις έρευνες σε σπίτια και γιάφκες, τις δηλώσεις μετανοίας μερικών «συντρόφων» και τα πισωγυρίσματα δεν έπαψε ποτέ να είναι δραστήριος και αλληλέγγυος. Προωθήθηκε στις δομές του FAP και προσέγγισε συντομα τον Στρασσερισμό ο οποίος έδειχνε τον βηματισμό για την προσέλκυση των μαζών κοντά στις ιδέες της εθνικής επανάστασης. Μελέτησε το έργο και την ιστορία των ανθρώπων που διαφώνησαν με τον Adolf Hitler και εμπνεύστηκε από τις πράξεις της ριζοσπαστικής πτέρυγας του κόμματος η οποία και πρωτοστάτησε μεταπολεμικά στην ανασυγκρότηση των κινημάτων σε ολόκληρη την Ευρώπη. Διέφυγε το ’84 στην Ελβετία και την Γαλλία για να αποφύγει το κυνήγι μαγισσών και ήρθε σε επαφή με τον Leon Degrelle στην Ισπανία. Υποστήριξε με θέρμη την οργάνωση CEDADE αλλά σύντομα συνελλήφθη στο Παρίσι από το οποίο και στάλθηκε ως αιχμάλωτος πολέμου στις γερμανικές αρχές. Μια νέα καταδίκη τον περίμενε εκεί.

Μετά την αποφυλάκιση του και παρά τα προβλήματα υγείας δραστηριοποιήθηκε στην κίνηση ενάντια στο άνοιγμα των συνόρων. Εργαζόταν ασταμάτητα έγραφε, έδινε συνεντεύξεις και ομιλίες και συνέχιζε για την επόμενη δράση και κίνηση χωρίς ποτέ να κουράζεται ενώ ταξίδευε σε ολόκληρη την Γερμανία για ιδρύσει πυρήνες σύμφωνα με την «θεωρία των κελιών» και τα διδάγματα της «εθνικής αυτονομίας». Το ΄83 είχε ήδη ιδρύσει 30 «Συντροφιές» (Kameradschaften) τις ομάδες εκείνες που αργότερα εξελίχθηκαν σε Αυτόνομες βάσεις δράσης. Με στοιχεία από τα S.A. αλλά προσαρμοσμένες οι κινήσεις αυτές στα δεδομένα της εποχής μετατράπηκαν σύντομα σε ευέλικτες ομάδες μάχης εντός και εκτός αστικού περιβάλλοντος δημιουργώντας τις συνθήκες εκείνες για την απονεύρωση του αντιπάλου. Οι εσωτερικές διαφωνίες και έριδες δεν καταφέρνουν να τον απομονώσουν ενώ σε έκτακτο συνέδριο οι περισσότερες ομάδες αποδέχονται τον πρωταγωνιστικό του ρόλο και λόγο.

Μετά από μια ακόμη φυλάκιση πεθαίνει στις 25.04.1991 και αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στο δυναμικό κίνημα της Γερμανίας. Το σώμα του αποτεφρώθηκε και τοποθετήθηκαν οι στάχτες μαζί με τα ιδεολογικά σύμβολα στο Kassel, δίπλα σε έναν άλλο σύντροφο που δολοφονήθηκε από την αντίδραση κατά την διάρκεια της ένοπλης πάλης. Τα επεισόδια πριν και μετά την νεκρώσιμη ακολουθία θύμισαν σε πολλούς την κηδεία του Horst Wessel. Οι πέτρες και οι φωτιές, ο πετροπόλεμος και οι αύρες των μπάτσων καθώς και οι συγκρούσεις με αντιφασίστες ολοκλήρωσαν το σκηνικό της ημέρας. Μετά από λίγο καιρό οι antifa αρουραίοι σύλησαν το νεκροταφείο και μέσα στο σκοτάδι έκλεψαν την τεφροδόχο του νεκρού, θυμίζοντας τις Σιωνιστικές πρακτικές μετά την δίκη παρωδία της Νυρεμβέργης. Το έργο του και η μνήμη του είναι μια Φρυκτωρία στην πορεία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινήματος.

Michael Kühnen: ζει και μάχεται!

Μαχητική Ένωση Γερμανών Σοσιαλιστών Kampfbund Deutscher Sozialisten (KDS)

του Εχετλαίου.

Η Μαχητική Ένωση Γερμανών Σοσιαλιστών (KDS) ήταν Εθνικοσοσιαλιστική οργάνωση που δημιουργήθηκε την 1η Μαΐου του 1999 στην περιοχή Krimnitz του Βρανδεμβούργου.



Οι κύριες πολιτικές θέσεις που υιοθέτησαν τα μέλη της είναι οι ιδεολογικές αρχές της λεγόμενης «Τρίτης Θέσης». Ο υπεύθυνος ήταν ο Thomas Brehl , ο οποίος στο παρελθόν είχε επαφές και συνεργασία με σημαντικές μορφές του Eθνικοσοσιαλισμού όπως ο Michael Kuhnen και Michael Koth. Αυτά τα δυο πρόσωπα υπήρξαν ενεργοί υποστηριχτές διαφόρων αριστερών ομάδων στο παρελθόν.

Πορεία ενάντια στον Ιμπεριαλισμό 2007 Neuruppin

Η οργάνωση σε γενικά πλαίσια προσπάθησε να ακολουθήσει την στρατηγική και την πολιτική παράδοση του μετώπου Querfront , (εγκάρσιο μέτωπο) των αρχών της δεκαετίας του ‘30 στην Γερμανία της Βαϊμάρης που σκοπό είχε την συνεργασία και την δημιουργία από κοινού πολιτικού μετώπου μεταξύ διαφόρων πολιτικών στρατοπέδων , με σκοπό την υπεράσπιση ενός εθνικού κράτους.



Σήμερα η στρατηγική του μετώπου όπου υπάρχει έντονη ρητορική ενάντια στον διεθνή ιμπεριαλισμό και την αμερικανική κοσμοκρατορία βρίσκει οπαδούς στους αυτόνομους εθνικιστές και τους αυτόνομους εθνικοεπαναστάτες. Έτσι σε γενικές γραμμές η οργάνωση ευνοούσε την ανάπτυξη ενός ριζοσπαστικού ενεργού εθνικιστικού μετώπου , ενώ διατηρούσε τις εκδόσεις Der Gegenangriff (αντεπίθεση) και Wetterleuchten (Aστραπή) καθώς και διάφορες άλλες περιφερειακές εκδόσεις.

αφίσα υπέρ της Βόρειας Κορέας.

Στόχοι και ιδεολογία της οργάνωσης.



Η ένωση δημιουργημένη από τους M. Kuhnen , M. Koth , M. Thiel , F. Hubner όλοι τους κάτοικοι της ευρύτερης περιφέρειας του Βρανδεμβούργου είχε σαν στόχο να χτίσουν ένα πολιτικό πρόγραμμα που να διαμορφώνει στην ουσία ένα επαναστατικό πολιτικό μέτωπο καλώντας ουσιαστικά σε ένωση τον εθνικιστικό με τον πατριωτικό αριστερό ριζοσπαστισμό και την δημιουργία ενός «Γερμανικού Σοσιαλισμού» ενός σοσιαλισμού που δημιουργείτε από το έθνος και καθιερώνεται γι αυτό.



Στις εθνικοσοσιαλιστικές αρχές της οργάνωσης υπήρχε ως κύριο στοιχείο «Ο λαός και η πατρίδα» απορρίπτοντας παράλληλα τις έννοιες του φιλελευθερισμού καθώς και της παγκόσμιας κοινωνίας και αγοράς.


Η οργάνωση στρέφονταν κυρίως ενάντια στην δικτατορία του κεφαλαίου , ενάντια στην κεφαλαιοκρατία , ενώ η ιδέα του διεθνούς σοσιαλισμού τέθηκε σε σχέση με το δικαίωμα στην ελεύθερη αυτοδιάθεση όλων των λαών και στην εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Στηριζόμενο σε μία «διεθνή» το KDS κράτησε επαφές με τον πρεσβευτή του Ιράκ στο Βερολίνο, καθώς επίσης και με εθνικοεπαναστατικές οργανώσεις στη Ρωσία.

Συνάντηση με Ρώσους Εθνικιστές στην Μόσχα 2004



Το KDS αντιπροσώπευσε ένα ριζικά αντιαμερικανικό και αντισιωνιστικό προσανατολισμό, καταγγέλλοντας την επιθετική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ , καθώς επίσης και την διαλυτική επιρροή του αμερικανισμού . Οι ΗΠΑ κατηγορήθηκαν από την ένωση , ως οι κύριοι υποστηρικτές της « παγκόσμιας παραφροσύνης» , ενώ με την αρχή του πολέμου του Ιράκ η οργάνωση διακήρυξε την αλληλεγγύη της στον Σαντάμ Χουσεΐν και τον μαχόμενο ιρακινό λαό .

Παρέμβαση υπέρ του Ιρακινού προέδρου Σαντάμ Χουσεΐν


Για τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, από την Κολωνία το μέλος της KDS Axel Reitz επισήμανε στην έκδοση «αντεπίθεση»: «Ο τρόμος επέστρεψε στη χώρα , από την οποία είχε αρχίσει το ταξίδι του : Ο διάβολος είναι η Αμερική !»


Το KDS υποστήριζε την Juche ιδεολογία , την επίσημη ιδεολογία της Βόρειας Κορέας, η οποία θεωρείτε ως το επόμενο μεταβατικό στάδιο μετά τον λενινισμό μαρξισμό στην χώρα αυτή με στόχο την ενίσχυση της κορεάτικης κουλτούρας και εθνικής οικονομίας και με τελικό σκοπό την εθνική περηφάνια και αυτάρκεια.

Συνάντηση με μέλη της Βορειοκορεάτικης κυβέρνησης.



Επίσης μέλη της οργάνωσης εκφράστηκαν στον τύπο και σε συγκεντρώσεις Εθνικιστών υπέρ του Hugo Chavez , του Σοσιαλιστικού Εθνικιστικού κόμματος του Ιράκ Baath , της PLO , PLFP και άλλων εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και αντιστασιακών οργανώσεων.



Τον Ιούλιο του 2008 η οργάνωση εκτός μιας τοπικής ένωσης στο Βερολίνο διαλύθηκε και πολλά από τα μέλη της συνεχίζουν την δράση τους σε άλλες εθνικοεπαναστατικές οργανώσεις του χώρου όπως το NPD και τους Ελεύθερους Εθνικιστές.

Αφίσες κατά του Αμερικανοσιωνισμού.