Τριανταπέντε μόνο χρονών αλυσοδεμένος σαν τον Cervantes φυλακισμένος σαν τον Villon καταδικασμένος σαν τον Andrea Chenier Όπως και άλλοι σε άλλους καιρούς πριν απ’ την ώρα, την καταδίκη πάνω σε φύλλα κακογραμμένα την ιδικήν μου γράφω διαθήκη
Μια απόφασι θέλει, από τα γήινα αγαθά να μ’ αφαιρεθή η κτήσι Είναι εύκολο δεν έχω κτήματα και γη ή θησαυρούς κληρονομήσει Τα ιδικά μου τα βιβλία, τις ιδέες μακρυά ο αγέρας θα σκορπίση την Αγάπη και το θάρρος δεν ημπορεί κανείς να φυλακίση.
Εις την Πατρίδα μου τι να χαρίσω αυτή η ίδια κι αν μ΄έχει διώξει πίστευα πάντα να την βοηθήσω κι ακόμη αγαπώ την γλυκειά της την όψι. Αυτή μου έδωσε τον τόπο, την γη της κι έγινε η γλώσσα της δική μου ποτέ δεν μπορώ να αρνηθώ την στοργή της στο χώμα της δίνω κι αυτή την ψυχή μου.
"Ο ηρωικός άνθρωπος αισθάνεται πως είναι διαλεγμένος από την Μοίραν ως αγωνιστής και ως μάρτυς - περισσότερον ως μάρτυς, αφού την επιτυχίαν δεν την μετρεί με αποτελέσματα άμεσα, με αριθμούς και μεγέθη, δεν την μετρεί καν διόλου. Είναι το αλεξικέραυνον, που θα συγκεντρώση επάνω του (θα προσελκύση μάλλον εθελουσίως) όλας τας καταιγίδας και όλα τ' αστροπελέκια, διά να προστατευθούν τα κατοικητήρια των ειρηνικών ανθρώπων. Εις την ετοιμότητα του κινδύνου, τον σύρει με ακαταμάχητον έλξιν η αισθητική, θα έλεγα, γοητεία του κινδύνου, η συναίσθησις ότι είναι προνόμιον των ολίγων να συντρίβωνται υπέρ των άλλων υπό των άλλων - το πολυτιμότερον προνόμιον! Ο ηρωικός άνθρωπος δεν είναι το άνθος, δεν είν' ο καρπός - αυτά αντιπροσωπεύουν το παρόν και του παρόντος την ανεπιφύλακτον χαράν. Είναι ο σπόρος που θα ταφή και θα σαπίση δια ν' αναφανή το άνθισμα και το κάρπισμα. Είν' εκείνος που θάπτεται δια να εορτασθή η ανάστασις, και ανάστασις χωρίς ταφήν δεν υπάρχει"
Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου σας δημιουργήθηκε σάλος
στην Κύπρο όπου κάποιοι εκφράζονται υποτιμητικά για τους αγωνιστές της τι έχετε
να απαντήσετε σε αυτό;
Το βιβλίο στηρίχτηκε σε ιστορικές πηγές αξιόπιστες, μη
αμφισβητήσιμες και σε ορισμένες από αποχαρακτηρισμό αρχειακού υλικού ξένων
υπηρεσιών και υπουργείων. Ως εκ’ τούτου, το περιεχόμενο του βιβλίου είναι
απολύτως αξιόπιστο και είναι αδικαιολόγητος ο δημιουργηθείς θόρυβος.
Η δράση
της ΕΟΚΑ Β’ δεν έχει προβληθεί ιστορικά καθόλου σε αντίθεση με την δράση της
πρώτης ΕΟΚΑ το 1955 που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;
Το γεγονός αυτό οφείλεται
σε πολλούς ιστορικούς και κυρίως πολιτικούς λόγους: α) Η ίδρυση και η δράση της
ΕΟΚΑ Β’ προσέκρουσε στα συμφέροντα ξένων δυνάμεων όπως επίσης και εγχώριων τα
οποία προωθούσαν την λύση της φαλκιδευμένης δήθεν ανεξαρτησίας και όχι της
ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα. β) Η προσωπικότητα του Γεωργίου Γρίβα και η
ένοπλη αλλά και πολιτική του δράση κατά τα έτη 1971-74 απέδειξαν περίτρανα την
ακηδεμόνευτη από εγχώριες και ξένες δυνάμεις ενωτική πολιτική του γεγονός το
οποίο έφερε σε δεινή θέση τους πολιτικούς του αντιπάλους, οι οποίοι
αποπειράθηκαν δια της λήθης να αποσιωπήσουν το έργο του. γ) Η χρησιμοποίηση
ελάχιστων πυρήνων της ήδη διαλυθείσης ΕΟΚΑ Β’ κατά τον Ιούλιο του 1974 έδωσε
την αφορμή στους συκοφάντες του Γεωργίου Γρίβα να αμφισβητήσουν την εθναρχική
παρουσία και δράση του. Η αντίκρουση αυτών των συκοφαντιών απετέλεσε τον
κεντρικό πυρήνα του εκδοθέντος βιβλίου και ήταν το κύριο προσωπικό μου κίνητρο,
δηλαδή η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και της ιστορικής μνήμης του Γρίβα.
Γιατί κατά την γνώμη σας η κυβέρνηση
των Αθηνών δεν υποστήριξε την πολιτική του Γρίβα;
Θεωρώ ότι ενώ αρχικά η τότε
κυβέρνηση τήρησε μία ευμενή ουδετερότητα ως προς το εγχείρημα του Γρίβα αμέσως
μετά την αποτυχία της πρώτης και μοναδικής απόπειρας ανατροπής του Μακαριακού
καθεστώτος τον χειμώνα του 1972 μετεστράφη σε εχθρική δύναμη για τον Γρίβα. Η
μεταστροφή αυτή οφειλόταν αποκλειστικά σε φορτική αμερικανική πίεση, γεγονός
που αποδεικνύει τον αντιαποικιακού και βαθειά εθνικοαπελευθερωτικού χαρακτήρα
του ενωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ Β’.
Πως αποτιμάτε την παρουσία και την δράση των
αγωνιστών της ΕΟΚΑ Β’;
Η μαζική συμμετοχή του ελληνικού-κυπριακού λαού στον
δεύτερο ενωτικό αγώνα του Γρίβα, η ανιδιοτέλεια την οποία επέδειξε και οι
θυσίες εν τέλει τις οποίες υπέστησαν καταδεικνύουν το εθνικό φρόνημα των
αγωνιστών και την πίστη τους στα ιδανικά και τις αξίες του Ελληνισμού.
Ποιο
θεωρείται ότι είναι το μήνυμα της ΕΟΚΑ Β’ σήμερα;
Είναι σαφές ότι η Κύπρος μας
ως ακρότατο σημείο του Ελληνισμού αποτελεί και σήμερα κύριο στόχο επιβουλής από
την Τουρκία. Σφοδρές και συντονισμένες πιέσεις ασκούνται τόσο από την Τουρκία
όσο και από τον ξένο παράγοντα σε βάρος της. Ως εκ’ τούτου η ιστορική και
πολιτική δικαίωση του Γεωργίου Γρίβα συνίσταται στο ότι η μοναδική λύση εθνικής
επιβιώσεως της Μεγαλονήσου είναι ένωσή της με την μητέρα Ελλάδα.
"Ο Μακάριος, από την εκεί αγγλική βάση και μέσω Μάλτας, έφτασε στο Λονδίνο όπου την επομένη συναντήθηκε με τον Πρωθυπουργό Χάρολντ Ουίλσον και στον οποίο είπε να μεταφέρει στον Μπουλέντ Ετζεβίτ: "What practical measures can be taken. It is against Turkish interests for Cyprus to become part of Greece" (Πρακτικά συνομιλίας Μακαρίου-Ουίλσον 17.07.1974-«Η Τραγική Αναμέτρηση και η Προδοσία της Κύπρου»-Μάριου Αδαμίδη-2011) και στη συνέχεια μετέβη στις ΗΠΑ προκειμένου να παραστεί στην έδρα του ΟΗΕ και να εκθέσει τα γεγονότα της χώρας του"
"Ηvαγκάσθηv vα κατέλθω εκ vέoυ εις Κύπρov αρχάς
Σεπτεμβρίoυ 1971, διότι o σκoπός τoυ αγώvoς της ΕΟΚΑ επρoδόθη, παρά τoυς
ηρωϊσμoύς και τας θυσίας τωv αγωvιστώv της και oλoκλήρoυ τoυ Ελληvικoύ
Κυπριακoύ λαoύ. Ο Αρχηγός τoυ αγώvoς και o Ελληvικός Κυπριακός λαός,
έξηπατήθησαv ως πρoς τηv δoθείσαv λύσιv. Εξoρισθείς από τηv Κύπρov, μετά τας
επαράτoυς συμφωvίας Ζυρίχης-Λovδίvoυ, εκάλεσα τότε τoν Κυπριακόv λαόv εις
εvότητα, πέριξ τoυ Αρχιεπισκόπoυ Μακαρίoυ παρά τηv αvτίθεσιv μoυ ως πρoς τηv
επιτευχθείσαv λύσιv, ελπίζωv ότι oύτoς θα επoλιτεύετo ως πραγματικός Εθvικός
Ηγέτης και όχι ως κoμματάρχης και ότι επί τωv ερειπίωv και της τέφρας θα
εκτίζετo τoυλάχιστov μία Κύπρoς ευημερoύσα. Δυστυχώς διεψεύσθηv διότι από της πρώτης στιγμής της
αvαχωρήσεως μoυ εκ Κύπρoυ, oύτoς, έχωv, ως μη ώφειλε, λόγω της ιδιότητoς τoυ ως
αρχηγoύ της Εκκλησίας της Κύπρoυ, πoλιτικάς φιλoδoξίας, ήρξατo πoλεμικήv
εvαvτίoν μoυ διά vα εξoυδετερώση ως εvόμιζε, πάσαv επιρρoήv μoυ επί τoυ
Ελληvικoύ Κυπριακoύ λαoύ. Καθυβρίσθηv υπό τoύτoυ, εις αvτάλλαγμα της πρoς αυτόv
εvτιμότητoς και αξιoπρεπoύς στάσεως μoυ."
Όχι για λόγους αβροφροσύνης, αλλά ευθέως και χωρίς
επιφυλάξεις ομολογώ ότι σε συμπαθώ, εισ’ εντάξει άνθρωπος! Χτες τ’ απόγευμα θα
μπορούσα να κάτσω και να συζητάω για ώρες μαζί σου μπροστά στις χιλιάδες λαού
της συγκέντρωσής μας που άκουγαν, γιατί είχα την αίσθηση πως το κεντρικό ζήτημα
των ομοιοτήτων και των διαφορών μας παρουσιαζόταν δημόσια μπροστά στους
Γερμανούς εργάτες τους οποίους σε τελική ανάλυση αφορά. Και από την ίδια αυτή
αίσθηση ξεκινώντας σου γράφω τώρα αυτές τις αράδες.Έχεις αντιληφθεί καθαρά ποιο είναι το όλο ζήτημα. Συμφωνούμε
πάνω στα αίτια. Κανείς έντιμα σκεπτόμενος άνθρωπος σήμερα δεν θ’ αρνιόταν το
δίκιο των εργατικών κινημάτων. Αυτό που έχει σημασία είναι η πραγματοποίηση και
η διατύπωση του τελικού σκοπού αυτών των κινημάτων. Γεννημένα από την ανάγκη
και την δυστυχία, βρίσκονται σήμερα μπροστά μας ως ζώσες μαρτυρίες της
διαίρεσης και της ανημποριάς μας, της έλλειψης εθνικού θάρρους και θέλησης για
μέλλον. Δεν χρειάζεται πια να συζητάμε αν το αίτημα του Γερμανού υπαλλήλου για
κοινωνική αποζημίωση δικαιολογείται ή όχι, όπως ακριβώς δεν χρειάζεται να
συζητάμε αν μπορεί και αν πρέπει να ζήσει ή όχι η στερημένη τα πολιτικά
δικαιώματα της, τέταρτη τάξη.
Εθνικός ή διεθνικός δρόμος και στόχος; αυτό είναι το ζήτημα.
Και οι δυο μας αγωνιζόμαστε ειλικρινά και αποφασιστικά για ελευθερία και μόνο
ελευθερία, θέλουμε να πραγματοποιηθεί τελικά ειρήνη και η ομόνοια – για τον
κόσμο όλο εσύ, για τον γερμανικό λαό εγώ. Ότι αυτή η πραγματοποίηση δεν είναι
δυνατή στο υπάρχον σύστημα ειν’ εντελώς ξεκάθαρο και προφανές και στους δυο
μας. Το να μιλάμε για ηρεμία σήμερα σημαίνει να κάνουμε κατοικία μας το
κοιμητήριο, το να είμαστε ειρηνικοί κάτω από αυτή την κυβέρνηση σημαίνει να
γίνουμε πατσιφιστές και άνανδροι. Εσύ κι εγώ γνωρίζουμε ότι μια κυβέρνηση, ένα
ψευδολόγο σύστημα, ένα σύστημα που χαρακτηρίζεται από βαθύτερη, ενδόμυχη
ψευτιά, θα ανατραπεί, ότι επομένως πρέπει να θυσιαστούμε, να παλέψουμε για ένα
νέο κράτος. (…) Ως εδώ μπορούμε να συμφωνήσουμε.
Δεν χρειάζεται να σου τονίσω ότι για μένα ο λαός και το
έθνος δεν σημαίνουν ό,τι σημαίνουν για τον καθώς πρέπει φαφλατά με τη χρυσή
καδένα του ρολογιού πάνω στην καμαρωτή κοιλιά του, που επαναλαμβάνει ανούσια
τις ξεθυμασμένες φράσεις του Στρέζερμαν και του Hergt σαν φωνογράφος. Λαός,
δηλαδή εμείς, εσύ κι εγώ, είναι οι χιλιάδες που χτες στέκονταν όλο αυτιά
μπροστά μας, τα εκατομμύρια που έχουν το ίδιο πνεύμα και το ίδιο αίμα μ’ εμάς.
Έθνος είναι η οργανική ενότητα των εκατομμυρίων σε μια κοινότητα βασισμένη στην
ανάγκη, στο ψωμί και στο πεπρωμένο. Η επιθυμία του έθνους είναι ζωντανή στον
λαό. Πρώτος στόχος είναι να θεμελιώσουμε το έθνος ως κοινότητα πάνω στην
ανάγκη, στο ψωμί και στο πεπρωμένο. Ο δεύτερος στόχος προκύπτει αναγκαία από
τον πρώτο και εναρμονίζεται μαζί του: η ελευθερία του έθνους. Γι’ αυτή την
ελευθερία ο λαός θα χρειαστεί και θα ωθηθεί να παλέψει όταν θα έχει γίνει
έθνος. Αυτός είναι ο δρόμος μας.
Τίποτα το καινούργιο, τίποτα το παράξενο για όσους γνωρίζουν
την παλιά ιστορική αιτιώδη αλυσίδα. Η ιστορία των λαών δεν είναι τίποτ’ άλλο
από το αποτέλεσμα της βούλησης να οικοδομηθεί το έθνος, καθώς και της δυναμικής
πορείας των εθνών προς την ελευθερία. Ουδέποτε ένας λαός λυτρώθηκε από έναν
άλλο λαό, είτε από την καλοσύνη, την αγάπη ή την φιλανθρωπία κάποιων άλλων,
κέρδισε πάντα τη λύτρωση μόνο με τη δική του βούληση να ειν’ ελεύθερος, μια
βούληση που βρήκε τη συμπαράσταση ενός γειτονικού λαού μόνο όταν η βούληση για
δύναμη και ζωή ήταν κοινή και στις δύο πλευρές...
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ
Την 5η Ιουλίου του 1897 γεννήθηκε ο Γεώργιος Γρίβας, ο
θρυλικός Διγενής στην Χρυσαλινιώτισσα, της Λευκωσίας και μεγάλωσε στο χωριό
Τρίκωμο της επαρχίας Αμμοχώστου. Το 1916, κατατάχθηκε στη Στρατιωτική Σχολή
Ευελπίδων από την οποία αποφοίτησε το 1919 με το βαθμό του ανθυπολοχαγού του
πεζικού. Τον Μάιο 1919, μετέχει στο εκστρατευτικό σώμα της Μικράς Ασίας.
Υπηρέτησε ως ανθυπολοχαγός στο 30ο Σύνταγμα της 10ης Μεραρχίας και έλαβε μέρος
στις μάχες από το Πάνορμο έως τον Σαγγάριο. Πολέμησε στις μάχες του Τουρλού Μπουρνάρ,
του Σαγγάριου, του Αφιόν Καραχισάρ και του Εσκί Σεχίρ.
Για τα ανδραγαθήματα του
παρασημοφορήθηκε με το Χρυσό Μετάλλειο Ανδρείας και Πολεμικό Σταυρό και προήχθη
σε υπολοχαγό και το 1926 σε λοχαγό. Έπειτα, σπούδασε στην Ελληνική Ακαδημία
Πολέμου και μετεκπαιδεύτηκε στην Γαλλική Ακαδημία Πολέμου Το 1935 προάγεται σε
ταγματάρχη. Με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μετατέθηκε στη διεύθυνση
επιχειρήσεων του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Κατά τον Ιταλική εισβολή εναντίον
της Ελλάδας ο Γρίβας μετατέθηκε στο αλβανικό μέτωπο, ύστερα από διαρκή του
αιτήματα Κατά την διάρκεια της Κατοχής, ίδρυσε στην Αθήνα την αντικομμουνιστική
αντιστασιακή Οργάνωση Χ.
Το 1946, παραιτήθηκε από την ενεργό υπηρεσία με το
βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, μετέβη μυστικά
στην Κύπρο με το ψευδώνυμο Διγενής και ίδρυσε την ΕΟΚΑ, της οποίας ήταν και ο
στρατιωτικός αρχηγός και ενώ πολιτικός αρχηγός της ήταν ο Αρχιεπίσκοπος
Μακάριος, με στόχο την εκδίωξη των Βρετανών από το νησί και την ένωση της
Κύπρου με την Ελλάδα.(1955-1959). Το 1960 ανακηρύχθηκε ομόφωνα από την Ελληνική
Βουλή άξιο τέκνο της πατρίδος.
Στις 31 Αυγούστου 1971 σε ηλικία 74 χρόνων
επέστρεψε κρυφά στην Κύπρο και ίδρυσε την ΕΟΚΑ Β΄ με στόχο την Ένωση της Κύπρου
με την Ελλάδα. Πέθανε από καρδιακή προσβολή στο κρησφύγετο του στη Λεμεσό στις
27 Ιανουαρίου 1974 σε ηλικία 76 χρόνων σχεδόν δυόμιση χρόνια από την τελευταία
άφιξη του στην Κύπρο. Η ηρωική ζωή του αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για
όλους του Έλληνες Πατριώτες!
Άρθρο του Francis Yeats Brown που δημοσιεύτηκε στις 26
Οκτωβρίου του 1926 στο περιοδικό «Spectator».
Μία Ιταλίδα μάγειρας που γνωρίζω εκφράζει τις απόψεις της
για την Πολιτική Οικονομία, κάτι που θα ήταν πλεονέκτημα για πολλούς από τους
πολιτικούς μας. Φράσεις όπως «Η παραγωγή είναι η κεφαλή της ευημερίας»
διαδίδονται εύκολα από τα χείλη της. Μπορεί να αντικρούσει έναν Κομμουνιστή
τόσο άψογα όσο και να σερβίρει ένα πιάτο ριζότο. Δεν είναι κάποιο εξαιρετικό
άτομο. Όλες οι τάξεις των Ιταλών είναι πολιτικά και γεωγραφικά μορφωμένες σε
ορισμένα στάνταρ που θα έκαναν τους ηγέτες της εργασίας να κοκκινίζουν. Φτάνει
μόνο κάποιος να μελετήσει την Corriere della Sera (που παρεπιμπτόντως είναι από
τις καλύτερες εφημερίδες στην Ευρώπη) για να εκτιμήσει το πνευματικό υπόβαθρο
που κατέχουν ακόμη και οι μη τέλεια μορφωμένοι Ιταλοί. Μέσα από τις έξι σελίδες
της, δύο είναι αφιερωμένες σε ξένα νέα από κάθε σημείο του κόσμου. Μόνο τρεις
στήλες σε μια σελίδα ασχολούνται με τοπικά ζητήματα: Οι Ιταλοί, είναι
περισσότερο κοσμοπολιτικά σκεπτόμενοι από εμάς.
Ως εκ τούτου, σε έναν έξυπνο, ευρύτατα αφυπνισμένο λαό, η
νέα βιομηχανική πολιτική του Φασισμού έχει δοκιμαστεί. Μπορεί μια κυβέρνηση
άμεσα και συνεχώς να επεμβαίνει στις περίπλοκες μεταρρυθμίσεις της βιομηχανίας;
Μπορεί να βοηθήσει τους εργάτες μιας χώρας να βελτιώσουν τις συνθήκες τους μέσω
διαιτησίας και να ελέγξουν τα ζητήματα τους μέσα από ένα σύστημα συντεχνιών; Ο
Σοσιαλισμός προσφέρθηκε να το κάνει, αλλά απέτυχε. Τώρα ο Φασισμός έχει
δημιουργήσει μια άλλη μέθοδο και νοοτροπία πιο ιδεαλιστική, πιο πρακτική, η
οποία λειτουργεί ανεξάρτητα από τα θεωρητικά λάθη του. H κυβέρνηση του σενιόρ
Μουσολίνι έφερε κοντά άνδρες και αφεντικά μαζί, καθορίζοντας την νομική
κατάσταση των διαφόρων εργατικών συνεταιρισμών της Ιταλίας αλλά και των
εργαζομένων: Ξεκίνησε έναν πόλεμο ενάντια στη πάλη των τάξεων, που
αντικαταστάθηκε από «αγώνα» (καθώς όπως λέει ο Μουσολίνι, η ζωή είναι ένας
αγώνας) για αυξημένη παραγωγικότητα και ευημερία στο τόπο. Κανείς δεν πρέπει να
είναι αποκλειστικά κάτω από το Φασισμό, αλλά όλοι για το κράτος: Ο σπουδαίος
άνδρας πρέπει να βοηθάει τον πτωχό και ο πτωχός να αγαπάει τον σπουδαίο. Ο νέος
νόμος του συνδικάτου και ο θεσμός της κοινωνικής πρόνοιας στοχεύει μέσα από τις
69 επαρχίες της Ιταλίας όπου σχεδιάστηκε να δώσει σθεναρή, ίσως αδίστακτη
επίδραση σε αυτή την πολιτική. Οι Ρωμαίοι πρέπει να είναι σαν αδέρφια, και ο
Οράτιος έχει τη φτέρνα του στο λαιμό του ξένου Άστουρ.
Η ώρα είναι η κατάλληλη
για ένα τέτοιο πείραμα. Ο Σενιόρ Μουσολίνι υπολογίζει ότι στα τελευταία πέντε
χρόνια στην Ευρώπη 200.000.000 μέρες εργασίας έχουν χαθεί εξαιτίας βιομηχανικών
διαφορών: για να υπολογιστεί αυτή η απώλεια στα 24000,000,000 θα ήτανε
αισιόδοξο. Η διάσωση τέτοιας θλιβερής απώλειας, σύμφωνα με την Φασιστική
θεωρεία και εξάσκηση, μπορεί να επιτευχθεί με την είσοδο της μάζας των
ανθρώπων, σε συνεργασία με τους καπιταλιστές, μέσα σε ένα πλαίσιο του κράτους.
Η Δημοκρατία έχει πεθάνει (το γράφω για την Ιταλία φυσικά) γιατί δεν δίνει στον
εργάτη κανένα προνόμιο εκτός από τη ψήφο. Ο εργάτης δεν χρειάζεται την ψήφο
τόσο πολύ, παρά χρειάζεται καλύτερη πληρωμή και στέγη. Ο Φασισμός στην νέα
συνδικαλιστική του φάση φέρνει ενώπιον των εργατικών τάξεων μια εντελώς νέα αντίληψη
των δικαιωμάτων, των εξουσιών και των δυνατοτήτων τους. Αυτά τα δικαιώματα και
οι εξουσίες βασίζονται και αντλούν την κυριαρχία τους από ένα ισχυρό και
ευτυχισμένο κράτος, χωρίς το οποίο δεν υπάρχει ούτε ελευθερία ούτε ευτυχία για
τους εργάτες. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες ήταν χθες ένα όργανο
ταξικού πολέμου και υπερασπιστές άμεσων ιδιωτικών συμφερόντων, πρόκειται να
γίνουν κάτι ανώτερο και ευγενέστερο ...
«Σε κάθε φωτιά υπάρχει και ο σπινθήρας, στον
Εθνικοσοσιαλισμό υπάρχετε εσείς»
Karl Ernst
Sturm Abteilung: μία λέξη ξεχασμένη στο πέρασμα του χρόνου.
Το άκουσμά της, ελπίδα για τους φίλους και τρόμος για τους εχθρούς. Ήταν μέρες
σκοτεινές για το άλλοτε υπερήφανο Ράιχ. Η Γερμανία άθλια και γονατισμένη από
τις μεταπολεμικές αξιώσεις της Αντάντ, έψαχνε απεγνωσμένα ένα φωτεινό μονοπάτι
που θα την οδηγούσε μακριά απ' τον όλεθρο της επερχόμενης καταστροφής. Έξι
εκατομμύρια άνεργοι Γερμανοί δυναμίτιζαν την κοινωνική γαλήνη της Δημοκρατίας
της Βαϊμάρης, οι σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί ανίκανοι να αποτρέψουν την
συμμαχική βουλιμία έβλεπαν απαθείς τους Γερμανούς πολίτες να περιφέρονται σε
συσσίτια, τους εργάτες να δουλεύουν για τους Γάλλους στην κατεχόμενη ζώνη του
Σάαρ, την παραγωγή να φθίνει, τους εβραίους να πλουτίζουν και τους 1.700.000
Γερμανούς νεκρούς του πολέμου να ζητούν δικαίωση.
Όμως όλα αυτά θα τελείωναν
σύντομα. Η αρχή του τέλους της παρακμής, ήταν κοντά. Το βράδυ της 9ης Νοεμβρίου του
1923, στο Μόναχο. Ο Χίτλερ, ο Στράσσερ, ο Ρέμ και άλλοι πραγματοποίησαν το
περιβόητο κίνημα του Μονάχου! Το κίνημα παρά τις προσπάθειες του Ρέμ και του
Στρατηγού Λούντεντορφ συνετρίβη λόγω της διστακτικότητας του Χίτλερ να
αντιμετωπιστεί με κάθε μέσο ο κυβερνητικός στρατός που εστάλη για να το
καταπνίξει! Ο Χίτλερ καταδικάστηκε μετά την ήττα και κλείστηκε στις φυλακές
Σταντελχάϊμ. Από εκεί θα ξεκινούσε η αντεπίθεση των Γερμανών εθνικοσοσιαλιστών
για την εθνική ανάταση της Γερμανίας.
Την ώρα που ο Χίτλερ συγγράφει εντός του κελιού του την
ιδεολογική βίβλο του ναζισμού, ο Έρνστ Ρέμ θα κάνει κάτι πολύ ουσιαστικότερο.
Συγκεντρώνει χιλιάδες γερμανούς πληγωμένους πατριώτες και πρώην βετεράνους του
πολέμου σε μία οργάνωση πρωτοφανή για τα δεδομένα της εποχής. Τα ΤΑΓΜΑΤΑ
ΕΦΟΔΟΥ, τους φλογερούς μαχητές του δρόμου με τις καφέ στολές, άνδρες κατώτερης
κοινωνικής προελεύσεως με ανώτερο όμως ηθικό και άσβεστη πίστη στα οράματα όχι
του Χίτλερ, μα του δικού τους αρχηγού, του βετεράνου Λοχαγού Έρνστ Ρεμ. Τα
οράματα του Ρέμ ταυτίζονταν με τις απόψεις του Χίτλερ μόνο μέχρι τις αρχές του
1930. Την χρονιά εκείνη ο Χίτλερ με τη βοήθεια των μυστικιστών της Θούλης
αποκάλυψε τις αποκρυφιστικές επιδιώξεις του.
Η απόλυτη λατρεία της Σβάστικας,
το αναμάσημα αντεπαναστατικών θεωριών του Ρώσου εμιγκρέ στρατηγού Μπισούπσκι
και η ανάμειξη των μύθων της Λεμούριας στην Άρεια μέχρι τότε εθνικοσοσιαλιστική
κοσμοθεωρία σε συνδυασμό με τις συμφωνίες και τις υποχωρήσεις της ηγεσίας του
NSDAP προς το κεφάλαιο, την εκκλησία, τους αποκρυφιστές και τους Γερμανούς
αστούς, ώθησαν τον Ρέμ στην υιοθέτηση μιας πολύ σκληρότερης αντιμετώπισης από
πλευράς των SΑ των κεφαλαιοκρατών τύπου Κρουπ, των αριστοκρατών και γενικότερα
κάθε λογής αντιδραστικού καταλοίπου της Γερμανικής κοινωνίας. Ο Ρέμ σαν γνήσιος
επαναστάτης διαπνεόταν από μία βαθιά σοσιαλιστική πίστη την οποία έδενε άρρηκτα
με το όραμα του για μία εθνικά και κοινωνικά δίκαιη κοινωνία ομοφύλων ανθρώπων.
Απέρριπτε τον κομμουνισμό λόγω του διεθνισμού του, διακατεχόταν από μία
ρομαντική πίστη στις θεωρίες του Μπέρνσταϊν και του Χέγκελ, ενώ αντιμετώπιζε
σθεναρά τις μεταφυσικές φαντασιώσεις του Χίμλερ, στηριζόμενος στο στοιχείο του
καθαρού λογισμού.
Αυτή η τοποθέτηση του βέβαια στάθηκε αφορμή να κατηγορηθεί από
μερικούς αστικοποιημένους δήθεν Εθνικοσοσιαλιστές ως υλιστής και μηδενιστής.
Γιατί η Ρεμική θεώρηση ότι η δράση είναι το παν, ο τελικός σκοπός είναι το
τίποτα, φάνταζε ακατανόητη και καταστροφική για τα συμβιβασμένα μυαλά των
ψευδοεπαναστατών της ακροδεξιάς, αλλά και για το μυαλό ψυχωτικών ατόμων με την
πίστη στον αλάνθαστο σκοπό, όπως ήταν ο Χίμλερ. Όλα αυτά έκαναν τη σύγκρουση
του Ρέμ με την ναζιστική ηγεσία πλέον βέβαιη. Το καθεστώς για να αντιμετωπίσει
την επαναστατική ορμή των 2 εκατομμυρίων μελών των Ταγμάτων Εφόδου, που πλέον
είχαν άρτια στρατιωτική εκπαίδευση, αποφασίζει να δημιουργήσει τα S.S. ως μία
δύναμη αντίβαρου προς τα S.Α. και να τα πλαισιώσει με άτομα δοσμένα ολόψυχα
στην αντιεπαναστατική απολυτότητα και τις μεταφυσικές ή μυστικιστικές θεωρήσεις
μίας μικρής ομάδας του NSDAP. Αρχηγό της νέας παραστρατιωτικής οργάνωσης
διόρισε τον Χάινριχ Χίμλερ, έναν κοντό ανθρωπάκο με έντονες ψυχολογικές
διαταραχές ο οποίος πίστευε μέχρι θανάτου στον λόγο του Αδόλφου Χίτλερ τον
οποίο θεωρούσε ως Θεό του!
Ο Ρέμ και τα Τάγματα Εφόδου του βρέθηκαν λοιπόν σύντομα
αντιμέτωποι με την μυστικιστική αδελφότητα των Ιπποτών της Μαύρης Τάξης, δηλαδή
των S.S. Ο αγώνας ξεκίνησε με την αντιμετώπιση της εκστρατείας λάσπης μέσω της
εφημερίδας «Η Επίθεση» (Der Angriff) κατηγορώντας ανοικτά τον Ρέμ και αρκετά
άλλα υψηλόβαθμα στελέχη των SA ως ομοφυλόφιλους! Η κατηγορία φάνταζε παρανοϊκή
γιατί ήταν γνωστό σε όλους ότι ο Ρέμ απεχθανόταν τους ομοφυλόφιλους και το είχε
αποδείξει διατάσσοντας εκατοντάδες επιθέσεις εναντίον τους από άνδρες των SA.
Όμως τα ψεύδη έγιναν πιστευτά. Τότε ο Ρέμ αποφάσισε να αντιδράσει στην
εκστρατεία εξόντωσης του από τα S.S. και να επιβάλλει βιαίως την δεύτερη
επανάσταση.
Τα λόγια του ξεκάθαρα, αντάξια ενός ΑΝΔΡΑ και ενός ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ: «Εάν
οι κύριοι της μεγαλοαστικής τάξης νομίζουν πως με την εκλογή του
Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στην εξουσία ολοκληρώθηκε ο μετασχηματισμός της
κοινωνίας, απατώνται οικτρά. Τώρα ήρθε η ώρα για την πραγματοποίηση της
δεύτερης επανάστασης». Τα λόγια του ενθουσιάζουν τους λαϊκούς αγωνιστές των
Ταγμάτων Εφόδου που τον χειροκρότησαν θερμά. Στα μάτια τους πλέον ήταν ο
μοναδικός που θα έφερνε την κοινωνική δικαίωση και την ανάκτηση του ζωτικού
χώρου της φυλής. Ο Χίτλερ υποσχόταν μόνο το δεύτερο, ο Ρέμ όμως και τα δύο. Τα
λόγια του Ρέμ έφτασαν γρήγορα στα αυτιά του Χίτλερ απ' τον Βίκτωρα Λούτσε,
υποδιοικητή των S.Α. και παθολογικό αντίζηλο του Ρέμ. Η ηγεσία του NSDAP θα
αντιδρούσε αμέσως! Καταλάβαινε ότι τα πάντα θα τελείωναν πλέον γι' αυτήν, εάν
δεν ξεμπέρδευε τάχιστα με τα S.Α. και τον Ρέμ, νιώθοντας ότι απειλείται η ανοχή
που είχε από το μεγαλοαστικό κατεστημένο, εναντίον των συμφερόντων των οποίων
στρεφόταν ο σοσιαλεπαναστατικός λόγος του Ρέμ.
Στις 30 Ιουνίου 1934 τα S.S. συλλαμβάνουν αιφνιδίως τα
κυριότερα στελέχη των Ταγμάτων Εφόδου, στο Μόναχο γίνονται σκληρές μάχες μεταξύ
των S.Α. και των S.S., μα όλα είχαν ήδη χαθεί. Τα S.S. είχαν ήδη συλλάβει τον
Ρέμ, τον Στάϊνχουμπερ, τον Βόλφ και πολλούς άλλους ανώτατους αξιωματούχους των
Ταγμάτων Εφόδου. Ο θάνατος τους ήταν βέβαιος και τα εκτελεστικά αποσπάσματα των
S.S. πολύ εργατικά. Μέχρι την 1η Ιουλίου η επίθεση των S.S. εξάλειψε κάθε
αντίδραση των Ταγμάτων Εφόδου. Η Νύκτα των Μεγάλων Μαχαιριών ήταν το κύκνειο
άσμα του Ρέμ και των S.Α., μα παράλληλα ήταν και η αρχή του τέλους για τον Εθνικοσοσιαλισμό
που πλέον ήταν στα χέρια των επιγόνων της Εταιρείας της Θούλης και δέσμιος της
σύμπραξης καπιταλιστικών, ακροδεξιών και αντεπαναστατικών στοιχείων. Η
επανάσταση ήταν πλέον υπό τον έλεγχο του Χίμλερ και των μυστικιστικών και
αντιδραστικών κύκλων του NSDAP και η Γερμανία θα πλήρωνε τις λάθος επιλογές της
οδυνηρά.
Ασφαλώς και δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι «επιφανείς» μορφές
του NSDAP όπως ο Χίμλερ ή ο Γκαίριγκ έσπευσαν να προχωρήσουν σε
διαπραγματεύσεις με τους Αμερικανούς μόλις βρέθηκαν αντιμέτωποι με την
κατάρρευση του Γ' Ράιχ, ασχέτως αποτελέσματος, προδίδοντας τα
Εθνικοσοσιαλιστικά ιδανικά ή άλλοι όπως ο Μπάλντουρ Φον Σίραχ έσπευσαν να
εγκαταλείψουν τους πομπώδεις τίτλους τους μόλις το καθήκον τους κάλεσε στο
μέτωπο, καθήκον το οποίο ο Ρέμ και οι σύντροφοι του όχι μόνο δεν αποποιήθηκαν,
αντίθετα σε κάθε περίσταση και εμπρός σε κάθε αντιξοότητα τα Τάγματα Εφόδου
ήταν αυτά που όρθωσαν τα λάβαρα του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινήματος και δια πυρός
και σιδήρου επέβαλλαν τον Χίτλερ και τις εθνικές και κοινωνικές ιδέες του στη
Γερμανία.
Όπως προέβλεψε και ο αρχιερέας του μυστικιστικού ναζισμού
Ντήτριχ Έκκαρτ: «Ακολουθείστε τον Χίτλερ: Θα χορέψει αλλά εγώ είμαι αυτός που
θα έχει διαλέξει τη μουσική, τον έχω μυήσει στο μυστικό δόγμα, έχω ανοίξει τα
κέντρα του, ώστε να μπορεί να οραματίζεται, και του έχω δώσει τα μέσα για να
επικοινωνεί με τις Δυνάμεις. Μη θρηνείτε για μένα, θα έχω επηρεάσει το μέλλον
σας πολύ περισσότερο από κάθε άλλο γερμανό».
Οι αντεπαναστάτες μυστικιστές του
κύκλου του Χίμλερ και της Ακροδεξιάς καταδίκασαν την Γερμανία σε μία νέα ήττα,
τον εθνικοσοσιαλισμό στην ανυποληψία και την οικουμένη στα χέρια της
σιωνιστικής πλουτοκρατίας του κεφαλαίου, αρνούμενοι τον πραγματικά επαναστατικό
προσανατολισμό του Ρέμ και των S.Α. Η δεύτερη επανάσταση όμως δεν πέθανε, ζει
μέσα στις καρδιές όλων των πραγματικών εθνικοσοσιαλιστών, ζει μέσα απ' τα λόγια
του νεκρού ήρωα των S.Α. Χόρστ Βέσσελ «Die Fahne Hoch...». Ψηλά τη Σημαία
λοιπόν, τη σημαία της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, της Φυλής και του Αίματος!
Since
today, in the literary club "Plomin" may be found a book about the
legendary events of the turbulent 1970s in Italy, also known as "the
leaden 70s." The author is a journalist Ricardo Alvares.
The book
describes the concept of the "armed spontaneity" and the principles
of the activities of "armed revolutionary cells" in the context of
the historical events of Italy. The ideal of those years were brave people who
were ready to bring their desperate idealism into action.
Namely on the Italian
soil happened the cultural revolution and rethinking of the image of the
"legionary" in the war with the System. The symbiosis of Spirit and
Style gave rise to the unique phenomenon of the "new right" and gave
impetus to the formation of a new conception of right activism in the post-war
era.
Price - 100
UAH.
You can buy
a book:
- in the
literary club "Plomin" (Kiev, Shevchenko lane 5, metro st. Maidan
Nezalezhnosti, Kozatskyi Dim - 3rd floor)
Πως θα ακουγόταν σήμερα αν λέγαμε στους αντιφασίστες και κομμουνιστές ότι τρία χρόνια πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1936, είχαν κάνει έκκληση στους Ιταλούς Φασίστες υποστηρίζοντας το φασιστικό πρόγραμμα του 1919, ένα πρόγραμμα που εκείνη την περίοδο πολεμούσαν; Τον Οκτώβριο του 1922 ο Μπενίτο Μουσολίνι είχε καταλάβει την εξουσία με την πασίγνωστη «Πορεία προς την Ρώμη».
Η Κεντρική Επιτροπή του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος με γενικό γραμματέα τον Παλμίρο Τολιάτι θα δημοσιεύσει υπογεγραμμένη Έκκληση με τίτλο: «Ιταλικέ Λαέ! Φασίστες της Παλιάς Φρουράς! Φασίστες Νεολαίοι!». Στο βιβλίο του Αυστριακού κομμουνιστή Georg Scheuer »Genosse Mussolini? Wurzeln und Wege des Ur-Fascismus» παρατίθεται απόσπασμα από αυτή την Έκκληση των Ιταλών κομμουνιστών. Ο Georg Scheuer είχε προσχωρήσει το 1931 στην Κομμουνιστική Νεολαία Συνασπισμού της CPA και το 1935 είxε ιδρύσει την Επαναστατική Κομμουνιστική Αυστρία (RKO). Το βιβλίο κυκλοφορεί στα ελληνικά με τίτλο «Σύντροφος Μουσολίνι» από τις εκδόσεις Φιλίστωρ.
«Οι κομμουνιστές τάσσονται υπέρ του φασιστικού προγράμματος του 1919, ενός προγράμματος Ειρήνης, Ελευθερίας υπεράσπισης εργατικών συμφερόντων. Είμαστε έτοιμοι μαζί σας και με τον Ιταλικό Λαό ολόκληρο να αγωνιστούμε για την εκπλήρωση του φασιστικού προγράμματος. Πρέπει να ενώσουμε την εργατική τάξη και με αυτήν όλο τον Ιταλικό Λαό και να προχωρήσουμε αδελφωμένοι. Ας δώσουμε λοιπόν τα χέρια, φασίστες και κομμουνιστές, καθολικοί και σοσιαλιστές, άνθρωποι όλων των κατευθύνσεων.Ας δώσουμε τα χέρια κι ας προχωρήσουμε δίπλα – δίπλα για να κατακτήσουμε τα δικαιώματα του πολίτη ενός πολιτισμένου λαού όπως είναι ο δικός μας».
Μετά τον πόλεμο αυτή η Έκκληση θα «σβηστεί» από την μνήμη των κομμουνιστών.
Τι είναι το κοινοβούλιο; Είναι άραγε μια συνένωση αρετών και
ταλάντων, μεγάλων αυταπαρνήσεων, υψηλών διανοιών, μια εκλεκτή συνάθροιση των
καλλιτέρων ανθρώπων ενός έθνους; Εάν κοιτάξω τα δείγματα των βουλευτών τα οποία
ενόχλησαν, διέφθειραν και απογοήτευσαν τον τόπο, είναι ένα υπόλειμμα μηδαμινών
ανδρών και εγωιστών, όπου διακρίνονται μερικοί τεχνίτες του λόγου και μερικές
βλαβερές επιδεξιότητες, οι οδηγοί του ποιμνίου και οι κύριοι του κόσμου όλου.
Κατά τις ημέρες της θύελλας και της καταστροφής, όταν η πατρίδα κινδυνεύει στις
βάσεις της, ο εγωισμός όλων τούτων των μετριοτήτων φέρνει ταχέως την
καταστροφή. Το ένστικτο το οποίο τους κυριεύει είναι πρώτον ο φόβος και κατόπιν
το συμφέρον. πηγή
Ανακοίνωση της Εθνικοσοσιαλιστικής Κίνησης Ελλάδος για
την δολοφονία του εντεκάχρονου Μάριου.
Η λαϊκή αντίδραση των κατοίκων του Μενιδίου αποδεικνύει
στην πράξη ότι μπορούμε να αντισταθούμε απέναντι στον φυλετικό πόλεμο, τον
οποίο μας έχει κηρύξει το κράτος των νεομαρξιστών και το παρακράτος των γύφτων.
Οι ντόπιοι κάτοικοι μακριά από τα κομματικά διλήμματα και τις συντεχνίες των
ψήφων, μπορούν να αυτοοργανωθούν και να απαντήσουν στις απειλές των συμμοριών
που γέμισαν με πρέζα τα στέκια της νεολαίας.
Τα 700 άτομα που βρέθηκαν στους δρόμους
και συγκρούστηκαν με το ένστολο τεχνητό χέρι του ανθελληνικού κράτους, δεν
ξεχνούν την ΣΤΥΓΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του εντεκάχρονου Μάριου από τους επήλυδες εισβολείς.
Νέοι, γέροι και μικρά παιδιά στέλνουν μήνυμα Εθνικής Αντίστασης και δεν ξεχνούν
ότι Συνένοχοι για τον φρέσκο τάφο ενός μικρού Ελληνόπουλου είναι οι μπάτσοι και
η πολιτική τους ηγεσία που κάνει τα στραβά μάτια απέναντι στην οργάνωση της μαφίας,
και κρατάει τον εξοπλισμό - που πληρώθηκε με δικά μας λεφτά -καθώς και τις επίλεκτες
δυνάμεις των πραιτοριανών για να αντιμετωπίσει φυσικά τις αντιδράσεις των
Ελλήνων.
Συνένοχοι στην σιωπή και στην αθλιότητα για την κατάσταση στην Δυτική
Αττική όλα τα κομματόσκυλα από τις μούμιες της Σοβιετίας μέχρι τους άθλιους γελωτοποιούς
του Μιχαλολιάκου, για πολλοστή φορά οι κομματικοί κηφήνες απέδειξαν ότι υπάρχουν
μόνο για να προβάλλουν την ξύλινη γλώσσα του κοινοβουλευτισμού, αγνοώντας στην
πράξη το λαϊκό αίτημα για αυτοπροστασία και αξιοπρέπεια. Κάθε γειτονιά με
Υπερήφανους Έλληνες πρέπει να δώσει τον Αγώνα ενάντια στο πρεζεμπόριο και στην
γενοκτονία που προωθούν τα εγγόνια του Γκράμσι και ο πολυφυλετικός στρατός τους. Καλό ταξίδι Μάριε ...
“Εκεί, που κρεμούσαν οι καπετάνιοι τ’ άρματα, κρεμάν οι γύφτοι τα νταούλια!”
"Ο Φασισμός δεν πιστεύει στην πιθανότητα της "ευτυχίας" στην γη. Απορρίπτει την θεολογική θεωρία που λέει πως σε έναν μελλοντικό χρόνο, η ανθρώπινη οικογένεια θα βρει ένα τελικό καταφύγιο για όλες τις δυσκολίες της. Η άποψη αυτή έρχεται σε αντίθεση με την εμπειρία που μας διδάσκει πως η ανθρώπινη ζωή είναι διαρκώς ρευστή και διαρκώς εξελίσσεται."
Στο βίντεο που βλέπεται παρακάτω είναι από τα Ελληνικά χωριά της Κριμαίας και έχει γυριστεί από το εθελοντικό σώμα Azov.
γράφει ο
Γιώργος Δημητρούλιας
Θα μπορούσε
να υπάρχει ένα τρίτο Ελληνικό κράτος μετά το Ελλαδικό και το Κυπριακό αλλά το
ξεπούλησαν οι νεώτεροι πολιτικοί, οι οποίοι αποδείχθηκαν όχι μόνο πολιτικοί
νάνοι αλλά και ορισμένες φορές εθνοπροδότες και κινούμενοι από ξένα συμφέροντα.
Μιλάω πάντα για τις περιοχές του Καυκάσου και πιο συγκεκριμένα για την Κριμαία,
την ανατολική Μαύρη Θάλασσα και τον μικρασιατικό Πόντο.
Η πανάρχαια
ελληνική παρουσία.
Πολύ πριν
περιέλθουν στην σφαίρα επιρροής των ρώσων η Κριμαία και η Μαύρη Θάλασσα ήταν
αποικίες των Ελλήνων, οι οποίοι βάση των ευρημάτων κατέφθασαν τον 10ο
αιώνα πχ στην περιοχή. Η πρώτη οργανωμένη ελληνική αποικία ήταν τον 8ο
αιώνα πχ αυτή των Μιλησίων. Την περίοδο της ρωμαιοκρατίας αλλά και του
Βυζαντίου ονομάζονται «Ρωμαίοι» και μετά την άλωση της Πόλεως από τους Φράγκους
το 1204 μχ δημιουργείται η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας η οποία διαρκεί 257
χρόνια. Μέχρι την έλευση των Τατάρων τον 13ο αιώνα μχ, η Κριμαία και
οι περιοχές βόρεια της Μαύρης Θάλασσας παραμένουν αμιγώς ελληνικές. Η μαζική
μετανάστευση των Ελλήνων στον Καύκασο έγινε την εποχή της κυριαρχίας της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και υπήρξε φαινόμενο ευθέως ανάλογο με την επέκταση
των Ρώσων προς τον νότο.
Η σχέση των
Ελλήνων με τους Ρώσους.
Η εχθρότητα
των τούρκων απέναντι των Ελλήνων διαχρονικά είναι γνωστή. Η σχέση των Ελλήνων
με τους Ρώσους είναι κάτι που πέρασε πολλές διακυμάνσεις. Το Ρωσικό κράτος
δημιουργήθηκε από δύο καθοριστικούς παράγοντες στα Βυζαντινά χρόνια. Ο πρώτος
ήταν οι Βαράγγοι, συγγενείς των Βίκινγκς, που
τους οργάνωσαν κρατικά και στρατιωτικά, και ο δεύτερος ήταν τα Βυζαντινά
γράμματα και ο Πολιτισμός τον οποίο διατηρούν μέχρι σήμερα. Έτσι στην αρχή οι
Ρώσοι είδαν στους Έλληνες του Καυκάσου θετικά στοιχεία και συμμάχους στους
ρωσοτουρκικούς πολέμους αλλά κατόπιν με τον πανσλαβισμό η συμπεριφορά τους
άλλαξε.
Η
πανσλαβιστική ιδεολογία.
Όταν
εγκαταλείφθηκε το σχέδιο της Μεγάλης Αικατερίνης για μια ανασύσταση της
Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, υπό ρωσικό έλεγχο βέβαια, ήρθε στην θέση του το
πανσλαβιστικό ιδεώδες. Αν κάποιος, τώρα, μου αντιτάξει ότι τα Ορλωφικά το
1770μχ ήταν προς όφελος των Ελλήνων αρκεί να διαβάσουμε τι είπε ο περήφανος
μανιάτης οπλαρχηγός Γιάννης Μαυρομιχάλης στον ίδιο τον Θόδωρο Ορλώφ: «Και αν
ακόμη είχες όλους τους στρατούς της αυτοκράτειρας σου δεν θα κατόρθωνες και
πάλι τίποτα, διότι είσαι δούλος μιας γυναίκας, ενώ εγώ είμαι αρχηγός ενός
ελεύθερου λαού, που γνωρίζει να υπερασπίζεται την ελευθερίαν του με το ξίφος».
Στα πλαίσια της πανσλαβιστικής πολιτικής, η οποία ήθελε να αφομοιώσει όλες τις
διαφορετικές εθνότητες, τα ελληνόπουλα ήταν υποχρεωμένα να ακολουθούν ρώσικη
εκπαίδευση, μέχρι και η εκκλησιαστική λειτουργία έπρεπε να γίνεται στα ρώσικα.
Οι έλληνες ιερείς όμως αντιστάθηκαν σθεναρά, καθώς και η ισχυρή συνείδηση των
Ελλήνων του Πόντου δημιουργούσε ουσιαστικά εμπόδια στην πολιτική εκρωσισμού.
Και
διηγώντας τα να κλαις.
Άπειρες οι
περιπέτειες των Ελλήνων στην περιοχή που είχαν προστριβές ακόμα και με
Αρμένιους, Γεωργιανούς αλλά και Κούρδους εκτός από τις σφαγές των τούρκων
ειδικά στην Ελληνική περιοχή του Πόντου. Δύο είναι τα
σημεία που μου έκαναν εντύπωση και θα ήθελα να τονίσω: Το πρώτο έχει να κάνει
με την πρώτη πολιτική κίνηση των Ελλήνων του Καυκάσου που συγκαλούν Εθνική
Συνέλευση στην Τιφλίδα τον Μάιο του 1917 και μεταξύ άλλων ζητούν την δημιουργία
αυτόνομου καθεστώτος και την συγκρότηση ελληνικού στρατιωτικού σώματος.
Το δεύτερο
είναι η αντίθεση του Ελευθερίου Βενιζέλου στους στόχους του Ποντιακού Κινήματος
όταν στις 4 Φεβρουαρίου του 1919 δηλώνει στον αμερικανό πρόεδρο Ουίλσον ότι
παρόλο που οι Έλληνες Πόντιοι επιθυμούσαν ανεξαρτησία αυτός αντιτάχθηκε
απόλυτα. Επίσης στην εφημερίδα SundayTimes, δήλωσε ότι δέχεται να συμπεριληφθεί
ο Πόντος στο αρμενικό κράτος. Η επίσημη θέση της Ελλάδας στην αρχή του 1919
ήταν η υποστήριξη της Ανεξαρτησίας της Αρμενίας, συμπεριλαμβανομένης της
περιοχής της Τραπεζούντας. Ο κατεξοχήν εκπρόσωπος του Ελληνικού
Μεγαλοϊδεατισμού Ελευθέριος Βενιζέλος αφήνει αβοήθητους κοντά ένα εκατομμύριο Έλληνες Πόντιους του Καυκάσου. Μήπως αυτό του
είπε η Αγγλία να κάνει;
Η πολιτική
των μπολσεβίκων.
Πόσοι
γνωρίζουν την σκληρή έως φρικιαστική αντιμετώπιση των μπολσεβίκων στους
Ποντιακούς πληθυσμούς, γιατί όλοι ξέρουν μόνο τις τούρκικες σφαγές. Τον
Φεβρουάριο του 1921 άρχισε στην Μόσχα η σοβιετοτουρκική διάσκεψη, στην οποία ο
ίδιος ο Λένιν εκτός από την οικονομική συνεργασία, χάρισε τα χρέη της Τουρκίας,
υπόσχεται και την βοήθεια εναντίον του Ελληνικού Στρατού που βρίσκεται στην
Μικρά Ασία. Εκτός αυτών χαρίζει στην Τουρκία ολόκληρες περιοχές. Οι
σταλινικές διώξεις ρίχνουν και την ταφόπλακα στον Ελληνισμό της περιοχής, αφού
το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων του Καυκάσου εκτοπίζεται βίαια στην Κεντρική
Ασία τις δεκαετίες ’30 και ’40. Το τι υπέστησαν οι Έλληνες από τους
μπολσεβίκους και ειδικά τον Στάλιν είναι αδύνατο να περιγράψουμε στα πλαίσια
ενός άρθρου.
Η κραυγή των
εναπομεινάντων Ελλήνων.
Στο βίντεο
που βλέπεται είναι από τα Ελληνικά χωριά της Κριμαίας και έχει γυριστεί από το
εθελοντικό σώμα Azov. Οι εναπομείναντες Έλληνες περιγράφουν τις συγκρούσεις της
περιοχής από την ελληνική σκοπιά. Η προξενική αρχή δίνει ιστορικά ντοκουμέντα
για τις διαχρονικές ρωσικές διώξεις έναντι των Ελλήνων. Είναι μια επιτυχία
γιατί για πρώτη φορά μιλούν απλοί Έλληνες κάτοικοι της περιοχής και λένε αυτά
που πιστεύουν πέρα από οποιαδήποτε προπαγάνδα.
-wzor.jpg)
