Γιόσεφ Γκέμπελς: Χίτλερ ή Λένιν; (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

 

Η ακόλουθη ομιλία, δόθηκε από τον Γιόσεφ Γκέμπελς, το 1926, σε διάφορες πόλεις της Γερμανίας. 

Στόχος της ήταν η κινητοποίηση της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών μαζών, των πιο επαναστατικών - ριζοσπαστικών τμημάτων της γερμανικής κοινωνίας αλλά και των μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος, για την ένταξη τους στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα. 

Η ριζοσπαστική σοσιαλ-επαναστατική ιδεολογία των πρώτων ετών πολιτικής δραστηριότητας του Γκέμπελς είναι εμφανής, όπως επίσης οι εθνικομπολσεβικικές τάσεις και η πρωταρχική φύση του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινήματος που αποσκοπούσε στο τσάκισμα των καταπιεστικών όρων της Συνθήκης των Βερσαλλιών, την εθνική ελευθερία, την κοινωνική απελευθέρωση και την συμμαχία με την ΕΣΣΔ εναντίον των καπιταλιστικών δυτικών αστικών δημοκρατιών.

Διαβάστε την ομιλία εδώ ...

Η Επαναστατική Γοητεία του Εθνικοσοσιαλισμού

 

«Μια χιονισμένη μέρα του Φεβρουαρίου του 1924, ένας νέος, αδύνατος, μελαχρινός άνδρας έκανε την εμφάνιση του στο μέγαρο Schutzenhaus στην πόλη Ράιντ της Ρηνανίας. Στην αίθουσα επικρατούσε πολιτικός πυρετός, καθώς οι ρήτορες του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος (DKP) αγόρευαν με πάθος και ένταση.

Ο αδύνατος άνδρας με τα εκφραστικά μάτια και το φτηνό, μάλλινο παλτό ανέβηκε στην έδρα και υπέβαλε κάποιες ερωτήσεις στους ομιλητές. Μερικοί από το ακροατήριο γέλασαν. Ένας κομμουνιστής του επιτέθηκε, φωνάζοντας οργισμένος: «Εκμεταλλευτή της εργατικής τάξης, καπιταλιστή!».

Ατάραχος ο νεαρός άνδρας, άρπαξε ενστικτωδώς την ευκαιρία που αναζητούσε. Απευθύνθηκε με κοφτή αλλά σταθερή φωνή προς τον «εκπρόσωπο της εργατικής τάξης» και είπε: «Θα παρακαλούσα τον κύριο που με αποκάλεσε δίχως ντροπή "εκμεταλλευτή και καπιταλιστή", να έλθει στην έδρα και να αδειάσει το πορτοφόλι του. Τότε θα δούμε ποιος από τους δύο μας έχει τα περισσότερα χρήματα».

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του έβγαλε το πορτοφόλι του και άδειασε τα λιγοστά κέρματα που είχε στην έδρα. Ο κόσμος γέλασε, αλλά χάρισε τη συμπάθεια του στον νεαρό. Έτσι άρχισε η πολιτική διαδρομή του Γιόζεφ Γκαίμπελς, του «εγκεφάλου» του Γ' Ράιχ».

πηγή

«Ο Παγκόσμιος Εχθρός» του Γιόσεφ Γκαίμπελς

 

«Τριακόσιοι άνθρωποι, οι οποίοι γνωρίζονται μεταξύ τους, κατευθύνουν την οικονομική μοίρα της υφηλίου. Οι διάδοχοι τους προκύπτουν μέσα από τις τάξεις τους».

Αυτό είπε ένας από αυτούς τους τριακόσιους, ο οποίος σίγουρα γνωρίζει, στις 25 Δεκεμβρίου 1909 στο «Neue Freie Presse» της Βιέννης: ο μεγαλοκαπιταλιστής, υπουργός της Δημοκρατίας, φίλος των μπολσεβίκων και Εβραίος, Walter Rathenau. Όταν πέθανε, εκατοντάδες χιλιάδες του μαρξιστικού προλεταριάτου, διαδήλωσαν ενάντια στον καπιταλισμό και την αντίδραση και υπέρ του σοσιαλισμού και του Ράτεναου.

Το διεθνές κεφάλαιο έχει θέσει υπό τον έλεγχο του τα κυριαρχικά δικαιώματα του γερμανικού λαού και τις σφαίρες εξουσίας μας. Πιστοί στον αρχαίο νόμο της εβραϊκής φυλής: «να καταβροχθίσεις όλους τους λαούς», ξεκίνησαν με εμάς, αρχικά τερματίζοντας την ικανότητα του λαού μας να αντισταθεί μέσω του πολέμου και της επανάστασης και εν συνεχεία καταλαμβάνοντας τις δομές του κράτους.

Τώρα διευθύνουν το νόμισμα μας, ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της γερμανικής παραγωγής, το σύστημα μεταφορών μας, και ως αποτέλεσμα των στρατιωτικών και διπλωματικών τους ικανοτήτων, τα σύνορα της Γερμανίας. Ο Τύπος είναι σχεδόν εξ΄ολοκλήρου στα χέρια τους. Ελέγχουν έτσι την κοινή γνώμη, καθορίζουν το κοινοβούλιο και την κυβέρνηση. 

Με την βοήθεια των Γερμανών πολιτικών επέβαλαν έναν επόπτη, τον Πάρκερ Γκίλπερτ (Γενικός Επίτροπος για τις Αποζημιώσεις), για να ελέγχει τον «αποικιακό» προυπολογισμό και να επηρεάζει τα έσοδα και τις δαπάνες μας. Το κοινοβούλιο και η κυβέρνηση βρίσκονται εξ΄ ολοκλήρου στα χέρια τους και οι συνθήκες σκλαβιάς που επικρατούν στην Γερμανία από τις 9 Νοεμβρίου 1918 εγγυώνται την συνέχιση αυτής της άθλιας κατάστασης.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Με αφορμή ένα «αιρετικό» κείμενο που δημοσιεύτηκε από την συντακτική ομάδα «Μαύρες Λεγεώνες» για τον Joseph Goebbels καθώς και λίγα λόγια για το άγνωστο παρασκήνιο μιας θεατρικής παράστασης σχετικά με τον «δαίμονα» του Εθνικοσοσιαλισμού (υπό την συνοδεία μιας «σκοτεινής» μουσικής πινελιάς …)

 

link: Ο Joseph Goebbels απαντάει στην «εθνική δεξιά».

Ο Joseph Goebbels υπήρξε αναμφισβήτητα ο ενορχηστρωτής της Εθνικοσοσιαλιστικής προπαγάνδας, ο μετρ της προσπάθειας να κερδίσουν την καρδιά του Γερμανικού λαού, ο «διάβολος» για τους Δυτικούς δημοκράτες και το «τέρας» για τους Σοβιετικούς. 

Μια προσωπικότητα άκρως ενδιαφέρουσα που συνδέθηκε άρρηκτα αρχικά με την Στρασσερική τάση και στην συνέχεια με τον Αδόλφο Χίτλερ στον οποίο έμεινε πιστός μέχρι το τέλος. Οξυδερκής και διπλωμάτης, οργανωτικός νους και «σκοτεινός» το όνομα του συνοδεύεται από μια έκφραση φόβου όταν προφέρεται από τους αντιπάλους του. 

Ελάχιστα είναι τα άρθρα στα ελληνικά που αναφέρονται στην πρώιμη περίοδο της ένταξης του στο Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα, αφού οι εντυπώσεις που αποκομίζονται μέσα από αυτά τονίζουν την έμφαση του στον σοσιαλιστικό και επαναστατικό χαρακτήρα του κόμματος. 

Το παρακάτω άρθρο το οποίο δημοσίευσε η συντακτική ομάδα «Μαύρες Λεγεώνες» - διαβάστε το εδώ - προκάλεσε διαδικτυακές αντιδράσεις ενώ ιδιαίτερη σημασία έχει και η εισαγωγή η οποία παρατίθεται στην συνέχεια με πηγή τον ιστότοπο Arplan. 

Με αφορμή την αναφορά στον υπουργό προπαγάνδας του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού καλό είναι όμως να αναφερθεί - αν και αρκετά αργοπορημένα είναι η αλήθεια - μια άλλη «καλλιτεχνική» επικοινωνιακή παράμετρος δείγμα της «αγωνίας» των αντιφασιστών που όμως αμφιβάλλουμε αν έγινε αντικείμενο καίριας παρατήρησης από τους συναγωνιστές που αυτοπροσδιορίζονται ως Εθνικοσοσιαλιστές. 

Στα τέλη του 2015 και στις αρχές του 2016 έλαβε μέρος μια θεατρική παράσταση. 

Διαβάζουμε στο διαδίκτυο: 

«Στο νέο θεατρικό έργο του Γιώργου Βέλτσου, πρωταγωνιστεί η Μάγκντα Γκαίμπελς, η γυναίκα του διαβόητου υπουργού προπαγάνδας του Χίτλερ Γιόζεφ Γκαίμπελς, εξιδανικευμένο πρότυπο συζύγου και μητέρας στη ναζιστική Γερμανία, που σκότωσε τα έξι παιδιά της πριν αυτοκτονήσουν με τον άντρα της στο μπούνκερ το 1945». 

Στην σελίδα του Εθνικού Θεάτρου διαβάζουμε: 

«Ο υπουργός προπαγάνδας του εθνικοσιαλιστικού κόμματος Γιόζεφ Γκαίμπελς, και η γυναίκα του, Μάγκντα, πρότυπο συζύγου και μητέρας στη ναζιστική Γερμανία,  περιηγούνται στο τετελεσμένο μέλλον τους και επαναθεωρούν την ιδεολογία, τις πράξεις και τα ίχνη τους στην Ιστορία, γράφοντας το χρονικό της ανόδου και της πτώσεως της χιτλερικής κοσμοθεωρίας μέσα από έναν σκληρό προσωπικό απολογισμό. 

Περιγράφοντας τη «σκηνοθεσία» του θανάτου της οικογένειας  Γκαίμπελς, το έργο του Γιώργου Βέλτσου, μιλάει για αυτό που ο σύγχρονος πολιτισμός δεν μπόρεσε να απωθήσει: την ακαταμάχητη ανθρώπινη έπαρση, την ηδονή της βίας, τη ρητορική της κυριαρχίας και του μίσους, και ότι άλλο χαρακτηρίζει το «ριζικό κακό», που κυριεύει το ανθρώπινο φαντασιακό και ανιχνεύεται μέσα στους ίδιους τους εαυτούς μας, χωρίς να γνωρίζει φυλές και έθνη. Η παράσταση είναι κατάλληλη από 18 ετών και άνω».

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια και σχόλια για την προσπάθεια κάποιων να αλλάξουν την ιστορία όπως επιτάσσει το κυρίαρχο δημοκρατικό αφήγημα ή να «μακιγιάρουν» με τρομακτικές εικόνες και πλάνα - άνευ συμβόλων - ή μονόλογους την στράτευση, την πλήρη κινητοποίηση, την αφοσίωση, την πίστη, τον φανατισμό για μια ιδεολογία που αποτελεί σήμερα το απόλυτο κακό. 

Οι υμνητές του Bomber Harris  και του Κόκκινου Στρατού που ισοπέδωσαν την Δρέσδη και το Αμβούργο αλλά και τον Πειραιά … με εμπρηστικές και εκρηκτικές βόμβες ή βίασαν παιδιά και γυναίκες σε ασύλληπτους αριθμούς, έρχονται μέσα από την «τέχνη» να πλάσουν την δική τους ιστορική εκδοχή για τον ηττημένο - σε επίπεδο μεραρχιών και όχι ιδεών - Εθνικοσοσιαλισμό. 

Έρχονται να κουνήσουν επιδεικτικά το δάχτυλο επί σκηνής - απαγορεύοντας την είσοδο κάτω των 18 για να αποφύγουν και τον κίνδυνο εμφράγματος σε περίπτωση νεανικών αντιδράσεων - ενώ ακόμη ζουν οι επιζώντες των πυρηνικών βομβών της Ιαπωνίας. 

Έρχονται να φορέσουν το κοστούμι του ανθρωπισμού και της υψηλής κριτικής πάνω στο λιωμένο δέρμα και τα κόκκαλα εκατομμυρίων νεκρών του Διεθνούς Σιωνισμού που εξόπλισε τα καθεστώτα εκείνα που είχαν και έχουν ως σημαία τους την Βία το Κακό και το Μίσος και από το ’45 και μετά ενίσχυσαν τις παγκόσμιες δυνάμεις του σκότους. 

Όσες παραστάσεις και αν ανεβάσουν, όσους διαλόγους και αν πλάσουν, ότι και να γράψουν ότι και να πουν για αυτούς που έχουν μάτια να δουν και τα αυτιά να ακούσουν η αλήθεια παραμένει: ο σημερινός σάπιος κόσμος είναι γέννημα θρέμμα της αστικής δημοκρατίας και εμείς οι θανάσιμοι εχθροί του.

«Αν έρθει  κάποια στιγμή η μέρα που θα πρέπει να φύγουμε, αν κάποια μέρα αναγκαστούμε να αφήσουμε την σκηνή της ιστορίας, θα χτυπήσουμε την πόρτα τόσο δυνατά που ο κόσμος θα ταρακουνηθεί και η ανθρωπότητα θα κάνει πίσω από την έκπληξη»

Εις μνήμην Θεόδωρου Μανιάτη: απόσπασμα από τον πρόλογο που έγραψε στο βιβλίο «Η κατάκτηση του Βερολίνου» του Joseph Goebbels, που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2017 από τις εκδόσεις «Λόγχη» (www.logxi.com)

www.logxi.com

Ο Θεόδωρος Μανιάτης ιατρός, διανοούμενος, μεταφραστής και συγγραφέας ιστορικών, ιδεολογικών και πολιτικών βιβλίων, γεννήθηκε το 1952 στην πόλη της Καβάλας στην Ανατολική Μακεδονία και πέθανε στις 25 Ιουνίου 2019 στην Αθήνα. Ως φοιτητής δραστηριοποιήθηκε στο εθνικιστικό κίνημα νεολαίας της εποχής και σύντομα εξελίχθηκε σ’ έναν από τους ιδεολογικούς του καθοδηγητές. Σύντομα εντάχθηκε ως μέλος στην ομάδα «Το Κίνημα» και το 1979 ανήκε στην συντακτική ομάδα του ομώνυμου περιοδικού. 

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της «Χρυσής Αυγής». Αναδείχθηκε σε πρότυπο ανιδιοτελούς και σεμνού Εθνικοσοσιαλιστή πολιτικού στρατιώτη, συνδυάζοντας την ευρυμάθεια με ένα σπάνιο ήθος. Μετά την αποστασιοποίηση του από την «Χρυσή Αυγή», παρέμεινε σταθερά δίπλα στους νέους εθνικιστές/εθνικοσοσιαλιστές τους οποίους καθοδηγούσε με τις συμβουλές και τις γνώσεις του και σε μια εποχή βαθύτατου κλονισμού των ηθικών αξιών, όρθωσε το ανάστημα του στον εκφυλισμό του λαού και στο καταστροφικό πνεύμα του ολέθρου της μεταπολιτεύσεως. 

Πολυμαθής, με ακόρεστο πνευματικό ενδιαφέρον και δοτικός, ήταν ο ιδιοκτήτης και μοναδικός διαχειριστής του ιστολογίου «Η Ευρώπη την Εθνών», μέσα από το οποίο δημοσιοποιούσε ιστορικά και ιδεολογικά κείμενα, ενώ καταπιάστηκε με θέματα για τα οποία κανείς δεν μιλούσε. 

Έγραψε και δημοσίευσε τα έργα: 

«Η Μάχη του Βερολίνου», το 1980, από τις εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις». Το έργο του αποτελεί διαχρονικό σημείο αναφοράς που διαβάζεται μέχρι σήμερα και είχε προκαλέσει τεράστιο ενδιαφέρον και ιδεολογικές αντεγκλήσεις τότε. Μετέφρασε τα μνημειώδη έργα: «Λόγοι μάχης», του Ισπανού εθνικιστή αγωνιστή και διανοητή José Antonio Primo de Rivera, που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1983, εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις». «Το δόγμα των Αρίων για τον αγώνα και τη νίκη», το 1985, εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις», «Επιστολή στον Πάπα για την επίσκεψη στο Άουσβιτς», εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις», Ιούλιος 1989. «Τρεις όψεις του εβραϊκού προβλήματος. Η εβραϊκή επίδραση στο πνεύμα, στον πολιτισμό, στην οικονομία», του Ιταλού εθνικιστή φιλόσοφου Ιούλιου Έβολα που πρωτοκυκλοφόρησε το 1936 στην Ιταλία. 

Έγραψε τον πρόλογο στο «Η κατάκτηση του Βερολίνου» του Γιόζεφ Γκαίμπελς, που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2017 από τις εκδόσεις «Λόγχη» και μπορείτε να το βρείτε εδώ. Είχε συνεργαστεί επίσης με το περιοδικό «Ανάκτηση» ενώ διάφορα άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε αυτοργανωμένες εκδόσεις αυτόνομων κινήσεων. Διατηρούσε επί σειρά ετών φιλία και συνεργασία με την συντακτική μας ομάδα.

«Αν έρθει  κάποια στιγμή η μέρα που θα πρέπει να φύγουμε, αν κάποια μέρα αναγκαστούμε να αφήσουμε την σκηνή της ιστορίας, θα χτυπήσουμε την πόρτα τόσο δυνατά που ο κόσμος θα ταρακουνηθεί και η ανθρωπότητα θα κάνει πίσω από την έκπληξη» 

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΝΕΟΤΗΤΑΣ

... Ο Paul Josef Goebbels (29 Οκτωβρίου 1897 - 1 Μαΐου 1945), γεννήθηκε στο Rheydt, νότια του Mönchengladbach, μια μικρή βιομηχανική πόλη που στα τέλη του 19ου αιώνα αριθμούσε περίπου 25.000 κατοίκους. Ήταν το τρίτο από τα 5 παιδιά της οικογένειας Goebbels, μιας μικρομεσαίας γερμανικής οικογένειας Καθολικών. Ο πατέρας του Fritz Goebbels ήταν αρχιεργάτης σε κάποιο από τα κλωστοϋφαντουργικά εργοστάσια της περιοχής και η μητέρα του, Maria Katharina Odenhausen κόρη ενός σιδηρουργού.

Χτυπημένος από αρρώστια, πιθανόν πολιομυελίτιδα, ο μικρός Paul Josef στη τρυφερή ηλικία των τεσσάρων χρόνων νοιώθει ότι η ζωή του στο εξής, θα είναι διαφορετική από εκείνη των άλλων παιδιών, μια που πρέπει να συμβιώσει με μια σοβαρή αναπηρία στο ένα του πόδι. Αυτή την αναπηρία μάταια επιχειρούν να τη διορθώσουν οι γιατροί με μια λεπτή χειρουργική επέμβαση. Δυστυχώς τα πράγματα χειροτερεύουν και η δυσμορφία εξελίσσεται. Για να καλυφθεί τουλάχιστον εξωτερικά η διαφορά μήκους στα δύο πόδια, μια που το ένα είναι μικρότερο από το άλλο ο μικρός Paul Josef υποχρεώνεται να φορά ένα ειδικό μεταλλικό στήριγμα κατάλληλα προσαρμοσμένο στο ένα από τα ορθοπεδικά παπούτσια του.

Με δείκτη ευφυΐας πολύ πιο πάνω από το κανονικό, δείχνει από την αρχή τη κλίση του για το χώρο των γραμμάτων. Φοιτά σε καθολικό σχολείο. Συντηρεί τη φήμη ενός μαθητή που θέλει να κρατά σταθερά τα πρωτεία της υπεροχής του. Προσπαθεί να καταδείξει πρώτα στον εαυτό του και μετά στους καθηγητές και μαθητές ότι η υπεροχή του πνεύματος μπορεί να εξαφανίσει ή έστω να επισκιάσει την όποια φυσική του αδυναμία. Ζητά να μάθει μουσική και αποκτά το πρώτο του πιάνο. Πολύ συχνά κλείνεται στον εαυτό του. Μοιάζει απόμακρος σ’ ένα κόσμο φανταστικό ανάμεσα σε βιβλία και παρτιτούρες.

Τα δύο αδέλφια του, Hans και Konrad, θυμούνται τον "μικρό" να κλείνεται στη σοφίτα του σπιτιού και να περνά ώρες ολόκληρες διαβάζοντας κιτρινισμένα βιβλία, παμπάλαιες εγκυκλοπαίδειες. Η μικρότερη αδελφή του Μαρία θυμάται τις ανησυχίες των γονέων της για το μέλλον του μικρού ανάπηρου.

Μέσα από ένα ζεστό και ασφαλές περιβάλλον από το οποίο δεν λείπει η αγάπη και η φροντίδα ιδιαίτερα της μητέρας, ο Paul Josef παρατηρεί με πνεύμα κριτικό τον κόσμο που τον περιβάλλει. Ιδιοφυής και πολυμήχανος αναζητά πάντα τη διάκριση και την αποδοχή. Χαμογελά φιλάρεσκα όταν τον αποκαλούν Ulex γιατί τον ταυτίζουν με τον Έλληνα Οδυσσέα.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Toν Αύγουστο του 1914 οι στρατιώτες του Κάιζερ στεφανωμένοι με λουλούδια σκαρφαλώνουν πάνω στα τραίνα που θα τους οδηγήσουν στο Παρίσι. Είναι πεπεισμένοι ότι θα πραγματοποιήσουν ένα σύντομο περίπατο όπως οι πατεράδες και οι παππούδες τους σαράντα τέσσερα χρόνια πριν. Για την ώρα το Βερντέν είναι ένα απλό τοπωνύμιο και ο Μάρνης ένα μεγάλο ποτάμι. Ένας υπέρμετρος πατριωτικός ενθουσιασμός απλώνεται από το ένα άκρο της χώρας στο άλλο και τα πανεπιστήμια και αυτά ακόμα αυτά ακόμα τα σχολεία μέσης εκπαίδευσης δεν μπορούν να αποτελέσουν εξαίρεση. Έφηβοι που μπορεί να μην έχουν τελειώσει το σχολείο αλλά με τα μάγουλα σημαδεμένα από τις ξιφομαχίες βιάζονται να καταταγούν εθελοντές. Ο Goebbels δεν θέλει να αποτελέσει εξαίρεση. Εκεί όμως στο κέντρο της στρατολογίας όπου παρουσιάζεται τα πράγματα δεν είναι όπως τα περιμένει. Του χαμογελούν με συμπάθεια, τον χτυπούν φιλικά στη πλάτη, αλλά οι γιατροί τον σταματούν πριν ακόμα βγάλει το πουκάμισο για να τον εξετάσουν. Με ύψος μόλις 1.65 m, ένα κορμί καχεκτικό και μια εμφανή αναπηρία στο πόδι δεν φαίνεται να ανήκει στη κατηγορά των πολεμιστών που εκείνη τη στιγμή φαίνεται να έχει ανάγκη η Γερμανία. Τον διαβεβαιώνουν όμως ότι μπορεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο κοινό αγώνα από κάποιο γραφείο, πάντα στην υπηρεσία του στρατού.

Για μια ολόκληρη ημέρα και για μια ολόκληρη νύχτα κλείνεται στο δωμάτιό του και κλαίει απαρηγόρητα. Η άποψη ότι εκείνο το σοκ επηρέασε βαθειά τη ψυχολογία του και τη παραπέρα σχέση του με τους ανθρώπους έχει μεγάλη δόση λογικής. Από το σημείο αυτό μέχρι να ισχυρισθεί κανείς ότι το περιστατικό αυτό στάθηκε αφετηρία της έμπνευσης να εξελιχθεί σε μεγάλο ελεγκτή και καθοδηγητή της σκέψης και της θέλησης των μαζών αποτελεί μάλλον υπερβολή.

Στα 1916 ο πόλεμος, που όλοι περίμεναν να είναι σύντομος, δεν έχει τελειώσει ακόμα και τίποτα δεν μαρτυρά ότι το τέλος του βρίσκεται κοντά. Η Γερμανία υποχρεωμένη να διεξάγει πολυμέτωπο αγώνα δίνει σκληρές μάχες και το λεγόμενο εσωτερικό μέτωπο περνά μια παρατεταμένη σκληρή δοκιμασία. Εκείνη ακριβώς τη χρονιά, περνά με επιτυχία τις απολυτήριες εξετάσεις του (Abitur) οι στρατιώτες τραγουδούν το «der tod in Flandern» και οι μελλοντικοί του σύντροφοι Hitler, Hess, Strasser, Göring και πολλοί άλλοι αγνοώντας ο ένας την ύπαρξη του άλλου, δίνουν εφιαλτικές μάχες επιβίωσης στα μέτωπα του πολέμου.

Λέγεται ότι ο Goebbels έδειχνε μεγάλη κλίση για τον ιερατικό κλάδο ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν οι δάσκαλοι στο καθολικό σχολείο που είχαν αναλάβει τη φροντίδα της εκπαίδευσης του. Ο πνευματικός της οικογένειας ο αιδεσιμώτατος Moller πίστευε ότι θα ήταν μια θαυμάσια επιλογή. Όμως τελείως ξαφνικά ο νέος αλλάζει γνώμη. Είναι άγνωστες οι συνθήκες κάτω από τις οποίες σημειώνεται αυτή η απότομη μεταστροφή. Απλά τώρα δηλώνει τη πρόθεση του να σπουδάσει λογοτεχνία και φιλοσοφία. Οι δάσκαλοί του και η εκκλησία πίσω από αυτούς τον στηρίζουν στις καινούριες επιλογές του, τον βοηθούν με υποτροφίες και δείχνουν ζωηρό ενδιαφέρον για τη πρόοδο του. Ένας καλός Καθολικός είναι καλός όποιο επάγγελμα και αν ακολουθεί. Ο νεαρός φοιτητής σπουδάζει σε φημισμένα πανεπιστήμια όπου εξακολουθεί να δείχνει ζήλο και επιμέλεια.

ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

Στα 1918 ύστερα από ένα τετράχρονο σκληρό αγώνα ο πόλεμος επιτέλους τελειώνει. Η Γερμανία δηλώνει ηττημένη και καταθέτει τα όπλα, ο Κάιζερ υποχρεώνεται να εγκαταλείψει τη χώρα, μια χώρα στο έλεος των νικητών που ήδη σπαράζεται από πολιτικά πάθη. Στις αδελφότητες των φοιτητών αξιόπιστη πυξίδα προσανατολισμού σε στιγμές εθνικών κρίσεων, η ιδέα της εθνικής ανασυγκρότησης είναι κυρίαρχη. Αποκτά καινούρια δυναμική καθώς πληθαίνουν οι φοιτητές που επιστρέφουν από το μέτωπο. Κουβαλούν μαζί τους μια νοοτροπία των χαρακωμάτων, είναι ευαίσθητοι σε θέματα συντροφικότητας και αλληλοσυμπαράστασης, νοιώθουν τιμή να περιφέρονται με τις στρατιωτικές τους στολές και τα παράσημά τους μέσα στα πανεπιστήμια. Καθησυχάζουν τις συνειδήσεις τους ότι η χώρα έχασε το πόλεμο όχι γιατί δείλιασαν οι στρατιώτες της αλλά γιατί την πρόδωσαν οι πολιτικοί της. Η θεωρία της πισώπλατης μαχαιριάς είναι μια βολική ερμηνεία με ευρύτατη αποδοχή.

Όλο αυτό το διάστημα ο Goebbels μοιάζει απορροφημένος με τις σπουδές του. Τον ελεύθερο χρόνο του προσπαθεί να βάλει στο χαρτί κάποιες από τις σκέψεις του και ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας. Η πολιτική δεν βρίσκεται για την ώρα στη σφαίρα των άμεσων ενδιαφερόντων του. Ασφαλώς παρατηρεί τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που διαδραματίζονται γύρω του αλλά η προσέγγιση έχει ένα χαρακτήρα ακαδημαϊκό ολότελα θεωρητικό, σαν το ξεφύλλισμα μιας εφημερίδας.

Από αυτή την απραξία θα τον βγάλει ένας νεαρός βετεράνος του πολέμου, που ακούει στο όνομα Richard Flisges.  Ο Flisges ένα ψηλό και όμορφο παλικάρι, είναι το πρότυπο του στρατιώτη διανοούμενου που, αν και δηλώνει αναρχικός και φιλειρηνιστής δεν αρνείται ότι έκανε το χρέος του απέναντι στη Πατρίδα και ότι στο πεδίο της μάχης πολέμησε σαν ένας γενναίος στρατιώτης.

Ανάμεσα στους δύο άνδρες, στο Richard που έχει βαρεθεί να είναι ο ήρωας που γεννούν οι συνθήκες και το Paul Josef που αναζητά τις συνθήκες που θα τον μετασχηματίσουν σε ήρωα, αναπτύσσεται μια βαθειά φιλία. Ο Richard είναι αυτός που μυεί το διανοούμενο φίλο του στις πρώτες σύνθετες πολιτικές έννοιες με φόντο τον υπέροχο συναισθηματικό μυστικισμό του Ντοστογιέφσκι του μεγάλου αυτού Ρώσου συγγραφέα. Για το Goebbels η γνωριμία του με το Richard Flisges έχει καταλυτική σημασία γιατί στο πρόσωπό του, το υπερεγώ του καλλιτέχνη θα βρει το ηρωικό του πρότυπο.

Στο μυαλό του νεαρού διανοούμενου αρχίζει να στριφογυρίζει η ιδέα του Michael ένα μυθιστόρημα σε μορφή ημερολογίου, που θεωρητικά θα έχει ήρωα και πρωταγωνιστή το φίλο του Richard Flisges στη πράξη όμως κάποιον άλλο, τον απόμακρο ονειροπόλο και φανταστικό Richard- Paul.

Τώρα με μεγαλύτερη ευαισθησία αντιμετωπίζει τα κοινωνικά προβλήματα που βρίσκονται παντού σε έξαρση και συνειδητοποιεί την ανάγκη άμεσων και αποτελεσματικών λύσεων. Δεν φαίνεται να συμφωνεί με τις ιδέες των άκρων και στρέφει το ενδιαφέρον του σε ένα volkisch τύπου σοσιαλισμό. Περνώντας από το Μόναχο δεν φαίνεται να προσέχει ιδιαίτερα και πολύ περισσότερο να εντυπωσιάζεται, από τη ρητορική ενός νέου πολιτικού που ακούσει στο όνομα Hitler.

Όπως γράφει ο βιογράφος του Irving: Υπό την επήρεια του Flisges και τη μελέτη του στο Dostoievsky ο Goebbels έγινε ένα άτομο πολιτικά συνειδητοποιημένο ... Ήταν τώρα είκοσι δύο και πολιτικά έκλινε προς τα αριστερά. Όταν ο φοιτητής Count Anton von Arco-Valley καταδικάστηκε για τη δολοφονία του ακραίου αριστερού πρωθυπουργού της Βαυαρίας Kurt Eisner, ο Goebbels απόκτησε ενδιαφέρον για το σοσιαλισμό. Περισσότερο από τη λογοτεχνική παρά από την πολιτική πλευρά ορμώμενος εξερεύνησε τις ιδέες του σε ένα τετράδιο ασκήσεων, με ένα δοκίμιο, που είχε σαν τίτλο: «Ο αγώνας της εργατικής τάξης.»

Στο πάνθεο των συγγραφέων που τροφοδοτούν τις φιλοσοφικές του και κοινωνικές του αναζητήσεις προστίθενται σταδιακά ο Friedrich Nietzsche, ο Oswald Spengler και ο Houston Stewart Chamberlain, ένας από τους ιδρυτές του «επιστημονικού» αντισημιτισμού και του οποίου το βιβλίο «Die Grundlagen des Jahrhunderts neunzehnten» εκείνη την εποχή ήταν ένα από τα πλέον αντιπροσωπευτικά έργα της «δεξιάς» στη Γερμανία.

Εξακολουθεί να είναι ο γαλήνιος θεωρητικός αναμορφωτής που ονειρεύεται ένα καλύτερο κόσμο μέσα από την ηρεμία και την ασφάλεια του σπιτιού του.  Ο Goebbels ούτε παρατήρησε, ούτε διαμαρτυρήθηκε, ούτε νοιαζόταν. Είχε το κεφάλι στα σύννεφα. Επιπλέον έκανε σχέδια να μεταναστεύσει μαζί με το Flisges στην Ινδία. Αλλά επειδή κάτι τέτοιο θα είχε οικονομικό κόστος επίσης αντί γι αυτό ξάπλωνε στο κρεβάτι του σπιτιού του και ρουφούσε τα κείμενα του Oswald Spengler για την παρακμή της δύσης (Der Untergang des Abendlandes). Τουλάχιστον μέχρι τα 25 του η πολιτική δεν είναι το ισχυρό του σημείο.

Στα 1921 ο Goebbels είναι ένας πολλά υποσχόμενος πτυχιούχος που αναζητά μια θέση στον ήλιο. Εξακολουθεί να πιστεύει στο λογοτεχνικό του ταλέντο και ζητά μέσα από αυτό να κερδίζει τα πρώτα χρήματα για την επιβίωσή του. Εκείνη την εποχή βλέπουν το φως κάποια ποιήματα, δοκίμια, ακόμη και άρθρα για τις εφημερίδες. Η επιτυχία είναι ασήμαντη και η Berliner Tageblatte του κλείνει δίχως ευγένειες τη πόρτα. Όπως κάθε νέος δημιουργός που πιστεύει στο ταλέντο του έτσι και αυτός εξακολουθεί να ελπίζει στην ύπαρξη κάποιου εκδότη που θα αναγνωρίσει το έργο του και θα προχωρήσει στην έκδοση του ...

Joseph Goebbels (29.10.1897 - 01.05.1945)

«Αν έρθει  κάποια στιγμή η μέρα που θα πρέπει να φύγουμε, αν κάποια μέρα αναγκαστούμε να αφήσουμε την σκηνή της ιστορίας, θα χτυπήσουμε την πόρτα τόσο δυνατά που ο κόσμος θα ταρακουνηθεί και η ανθρωπότητα θα κάνει πίσω από την έκπληξη»

Ο Joseph Goebbels (29.10.1897 - 01.05.1945) ομιλεί για την μητρότητα ...

«Είναι καθορισμένο από την Πρόνοια ότι ο ανθρώπινος σπόρος θα γίνει έμβρυο στην μήτρα της γυναίκας, όπου θα αναπτυχθεί και με την σειρά του θα συντελέσει στην δημιουργία άλλου ανθρώπου. Σε έναν ατελείωτο κύκλο της υπάρξεως εκπληρώνεται αυτός ο νόμος για την διατήρηση του είδους. Η γυναίκα είναι όπως η εύφορη γη που χρειάζεται ο αγρότης για να μπορέσει να θερίσει το σιτάρι. Και όπως η γη προϋποθέτει την ποιότητα του καρπού, έτσι και η γυναίκα προϋποθέτει την «ποιότητα» του γιου της. Όπως επίσης και μια εύφορη γη μπορεί να μην δώσει καρπούς όταν δέχεται κακής ποιότητας σιτάρι ή όταν δεν θερίζεται σωστά. Αλλά επίσης είναι σίγουρο ότι ακόμα και το καλύτερο σιτάρι δεν αποδίδει όταν δεν είναι κατάλληλη η γη. Μπορούμε επίσης να διαλέξουμε και άλλη μια παρομοίωση: Με τον τρόπο που ένας καλός ή κακός καθρέπτης αντανακλά μια εικόνα, με τον ίδιο τρόπο αντανακλά και ο γιος την ουσία της μητέρας του. 

Το αίμα της μητέρας προσδιορίζει πως πρέπει ο πατέρας να «βλέπει» τον εαυτό του στον γιο του. Στις περιπτώσεις που η μητέρα ανταπεξέρχεται του καθήκοντος της, ο πατέρας θα πρέπει να αναγνωρίζει την ουσία του στον γιο του και, αν είναι πιθανό να τον ξεπεράσει ο γιος. Αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις που η μητέρα είναι κατώτερη, άρρωστη ή διεφθαρμένη, ο γιος δεν θα μπορεί να φτάσει τον πατέρα και είναι πιθανόν ακόμα και να τον ατιμάσει. Και για αυτό, η αξιόλογη γυναίκα, η υγιής και από καλή οικογένεια, πρέπει να ξαναγίνει για εμάς ότι ήταν και για τους προγόνους μας: αντικείμενο αιώνιου σεβασμού. Η έννοια του σεβασμού δεν σημαίνει, λογικά, μια υποκριτική σεξουαλική απομάκρυνση αλλά μια θεμιτή εκτίμηση του ότι η γυναίκα πρέπει να ξαναγίνει άξια. 

Η υγιής, αξιόλογη και καλής καταγωγής γυναίκα πρέπει να ξαναγίνει σεβαστή. Γιατί σ' αυτή οφείλουμε την πιο όμορφη και την πιο ανθεκτική έκφραση του ίδιου μας του είδους. Αυτός που ανεύθυνα τολμάει να την αγγίζει, θα έχει κηλιδώσει με αυτή του την πράξη την τιμή του Έθνους και θα έπρεπε να συλληφθεί. Και αυτός είναι ένας καινούργιος νόμος που πρέπει να εισαχθεί στην Νέα Τάξη που επιτάσσει η Επανάσταση μας. Επισημαίνουμε πιο πάνω ότι οι νόμοι του Κόσμου είναι κατηγορηματικοί: ο άνδρας δημιουργείται μόνο μέσω της γυναίκας. Αυτή η γυναίκα κατ' επέκταση λοιπόν είναι αποφασιστικός παράγοντας για τον βαθμό τελειότητας των παιδιών που γεννιούνται απ' αυτή. Έτσι όπως οι σιδηροδρομικές γραμμές προσδιορίζουν την κατεύθυνση του τρένου, με τον ίδιο τρόπο η βιοψυχική δόμηση της μητέρας προσδιορίζει αν το παιδί μπορεί ή όχι να κληρονομήσει από τον πατέρα, προσδιορίζοντας με αυτό την κληρονομική αξία και τις βιοψυχικές ικανότητες του γιου.

Η γυναίκα των εθνικών χαρακτηριστικών μας αποθηκεύει, προστατεύει και πολλαπλασιάζει. Ή μπορεί να είναι το αντίθετο αν η βιοψυχική δόμηση διαφέρει θεμελιακά από την δική μας. Η μεγαλύτερη ενέργεια της γυναίκας ως προς την Κοινότητα της και ως προς τον λαό της, είναι τα παιδιά της. Και αυτή η βασική προϋπόθεση πάντα αξίζει εκτός από την περίπτωση που εξαιρετικές περιστάσεις θέτουν όρους στην μητρότητα. Αλλά το ζήτημα των παιδιών είναι συσχετισμένο με μια σειρά από πρότερες συνθήκες: Ότι η γυναίκα πρέπει να ωριμάσει πρώτα, έτσι ώστε να γίνει Σύζυγος και έπειτα Μητέρα. Έτσι, η πιο ευγενής ενέργεια της γυναίκας που είναι: το παιδί ή καλύτερα: η ικανότητα της γι' αυτή την ενέργεια, είναι πρακτικά αδύνατο να επιβεβαιωθεί πριν τον γάμο ή την επιλογή του συζύγου. Ακόμα και η γονιμότητα, η κυοφορία, δεν είναι αποφασιστικοί παράγοντες για το ότι η γυναίκα είναι ικανή να γίνει Μητέρα.

Η αξία μιας γυναίκας σαν Μητέρα δεν μπορεί, λοιπόν, να επιβεβαιωθεί άμεσα από τον άνδρα. Αυτό και μόνο δημιουργεί τα συμπεράσματα για να φτάσουμε σε μια αξιολόγηση. Η ομορφιά και η ικανότητα, η υγεία και η καλή οικογένεια των γυναικών της εθνικής μας Κοινότητας, είναι θετικές ενδείξεις στις οποίες μπορεί να υπολογίζει ένας άνδρας αν θέλει να κάνει ένα ιδανικό πορτραίτο της μέλλουσας μητέρας που θα πρέπει να του δώσει παιδιά άξια των προγόνων τους. Η γνώση των βιοψυχικών αξιών μιας ελεύθερης γυναίκας είναι ουσιαστικός παράγοντας για τον άνδρα, αν δεν θέλει να αντιμετωπίσει την θεμελίωση της οικογένειας του, ή -που είναι το ίδιο- : την εθνική του υπευθυνότητα ως προς τον Λαό του, σαν τέλειος ηλίθιος.

Οι άνδρες που είναι πραγματικά ικανοί να δημιουργήσουν μεγάλα έργα πρέπει να μάθουν να επιλέγουν Μητέρες που να τους εγγυώνται παιδιά άξια και ικανά να συνεχίσουν, να υπερασπιστούν και να τελειοποιήσουν αυτά τα έργα. Και οι αληθινά αξιόλογες γυναίκες, αν θέλουν πραγματικά να τις εκτιμούν και να τις σέβονται με ειλικρινή τρόπο, πρέπει να μάθουν να πληρούν την υπέρτατη αποστολή που τους ανέθεσε η Φύση: να είναι άξιες Μητέρες και Σύζυγοι. Για άξιους συζύγους και καλύτερα παιδιά»

Ο Joseph Goebbels απαντάει στην «εθνική δεξιά».

Έχω τη συνήθεια να απαντώ στις προσβολές με διπλάσια αγένεια. Αν κάποιος μου φερθεί με αγένεια , εγώ του απαντώ με μεγαλύτερη αναίδεια. Αυτή τη φορά όμως δεν θα το κάνω. Το θέμα απαιτεί ψύχραιμη και λογική συζήτηση. Χαίρομαι που τώρα μου δίνεται η ευκαιρία γι' αυτό. Μας λέτε ότι είστε ένας πρωτοπόρος και παινεύεστε για τον εαυτό σας. Μας λέτε ότι αγωνιστήκατε για το κίνημα επί χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες, και απαιτείτε σεβασμό και υποταγή από εμάς τους νεότερους.

Επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω: για ποιο κίνημα και για ποια ιδέα αγωνιστήκατε για δεκαετίες; Και ακόμη, τι αποτέλεσμα έφεραν για το κίνημα αυτοί οι δήθεν «αγώνες» σας;

Ήσασταν αντισημίτης στο κόμμα του φον Σόνενμπεργκ. Πολύ ωραία ! Διαβάζετε την εφημερίδα ΝΤΕΡ ΧΑΜΜΕΡ για δεκαετίες. Πολύ ευγενικό εκ μέρους σας. Ανήκατε στους Παγγερμανιστές στον πόλεμο. Από το σπίτι σας βέβαια ! Μετά τον πόλεμο μπήκατε στην Ένωση Επίθεσης και Άμυνας και μετά πήγατε στο κόμμα της Ελευθερίας. Τώρα λοιπόν μας παρουσιάζεστε σαν απόστολος της ιδεολογίας μας. Σας συγχωρούμε. Τι σχέση όμως έχει ο δικός σας σκοπός με το δικό μας;

Είναι προφανής η άγνοια που έχετε για τις πολιτικές εξελίξεις στον κόσμο μετά το 1918. Η μετεξέλιξη του εθνικισμού σε Γερμανικό σοσιαλισμό και η επακόλουθη ριζοσπαστικοποίηση του σοσιαλισμού σας άφησαν τελείως ασυγκίνητο. Ξέρω ότι πολλοί ανάμεσα μας έχουν τις δικές σας απόψεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχετε δίκιο. Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι στο κίνημά μας που έμαθαν πολλά πράγματα μετά το 1918 και εξακολουθούν να μαθαίνουν μετά το 1923. Σήμερα αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν όχι μόνο ότι ο Μαρξισμός είναι διαστρέβλωση του σοσιαλισμού , αλλά και ότι τα λεγόμενα «εθνικά» κόμματα και οργανώσεις αποτελούν διαστρέβλωση του εθνικισμού.

Είναι έτοιμοι να βγάλουν τα απαραίτητα πολιτικά συμπεράσματα από αυτές τις διαπιστώσεις. Στρέφονται με την ίδια οξύτητα ενάντια στις απόψεις των μεσοαστών όπως και στις απόψεις των Μαρξιστών. Γι' αυτούς η μεσαία τάξη ( με τις διάφορες πολιτικές εκφράσεις της ) έχει χάσει το δικαίωμα να ασκεί κριτική στο σύστημα , ακριβώς όπως και ο Μαρξισμός, διότι τόσο η μεσαία τάξη όσο και ο Μαρξισμός έχουν συμμετάσχει στη δημιουργία του συστήματος αυτού, είναι δηλαδή συνυπεύθυνοι για τη σημερινή κατάσταση.

Στο διάβολο λοιπόν ο Μαρξισμός, διότι αποτελεί διαστρέβλωση του σοσιαλισμού ! Στο διάβολο και όλα τα λεγόμενα«εθνικά» κόμματα της δεξιάς! Διότι αποτελούν διαστρέβλωση του εθνικισμού ! Αυτά είναι τα συνθήματα που κάνουν τον σοσιαλισμό εθνικιστικό και τον εθνικισμό σοσιαλιστικό. Για εμάς κάθε εθνικό θέμα συνδέεται με έναν πιο ριζοσπαστικό σοσιαλισμό. Εσείς συνεχώς συγχέετε το σύστημα με τα πρόσωπα. Αλλά αυτό που αμφισβητούμε εμείς είναι το ίδιο το σύστημα και όχι τα εκάστοτε πρόσωπα που το εκφράζουν. Εσείς μιλάτε για το «εθνικό κεφάλαιο» και εννοείτε τους «εθνικούς» μας καπιταλιστές λες και υπάρχουν τέτοιοι καπιταλιστές και δεν το ξέραμε !

Εμείς όταν μιλάμε για εθνικό κεφάλαιο εννοούμε τον πλούτο της χώρας μας , ο οποίος δεν υφίσταται σήμερα διότι οι«εθνικοί» μας καπιταλιστές με τη βλακεία τους , τον εγωϊσμό τους και τον συμφεροντολογικό τρόπο σκέψης τους τον ξεπούλησαν στο εβραϊκό Χρηματιστήριο! Μιλάμε για τον εθνικό πλούτο που είναι κρυμμένος στα θησαυροφυλάκια των τραπεζών με τη μορφή μετοχών και ομολόγων. Τον ονομάζουμε εθνικό πλούτο διότι είναι απαραίτητος για τη ζωή του Έθνους και διότι σύμφωνα με τους νόμους της φύσης ο πλούτος αυτός ανήκει σ εκείνον που εργάζεται με το σώμα και το πνεύμα του. Το ποσοστό του πλούτου που του αντιστοιχεί εξαρτάται από τη θέληση και την υπευθυνότητα της εργασίας του.

Μιλάτε για τους «εθνικούς» μας Γερμανούς καπιταλιστές σαν να πληρώνεστε από αυτούς. Μιλάτε επίσης για τις λαϊκές κοινότητες. Αλλά τι ξέρετε εσείς για ης λαϊκές κοινότητες ; Βλέπετε το κίνημά μας σαν το κατάλληλο μέρος για να λέτε τις μεγαλοστομίες σας, αφού δεν μπορείτε να τις πείτε πουθενά αλλού. Εμείς πιστεύουμε ότι το ιδεώδες θα ήταν η ένωση και η συνεργασία των μεσοαστών και των προλετάριων για το καλό του Έθνους. Αν όμως η μεσαία τάξη αρνηθεί τον αγώνα μας τότε θα αναγκαστούμε να στραφούμε στους προλετάριους για να ελευθερώσουμε τη Γερμανία από τα δεσμά του καπιταλισμού.

Εσείς λέτε ότι είστε αντισημίτης και κατηγορείτε με φανατισμό τους Εβραίους. Για εμάς ο αντισημιτισμός είναι ένα μέρος της ιδεολογίας μας, αλλά δεν είναι το παν. Οι Εβραίοι σίγουρα καταστρέφουν τα Έθνη, αλλά το κάνουν επειδή οι δικοί μας αστοί συνεργάζονται μαζί τους με την ελπίδα ότι θα πάρουν κι αυτοί μερίδιο από την εκμετάλλευση του λαού. Πιστεύετε ότι η μεσαία τάξη είναι αυτή που σκέπτεται «εθνικά» και «πατριωτικά»; Πόσο αφελής είστε!

Ο μεσοαστός είναι «πατριώτης» μόνον εφόσον η «πατρίδα» εγγυάται σ' αυτόν την ησυχία του , τις δουλειές του και την ασφάλειά του. Όταν ο Εθνικισμός δεν το εξυπηρετεί πια , ο μεσοαστός γίνεται ο μεγαλύτερος κοσμοπολίτης και αντι - Εθνικιστής. Αυτό το βλέπουμε καθαρά στο πάθος με το οποίο η μεσαία τάξη υπερασπίζεται τη «δημοκρατία». Η δημοκρατία δεν είναι τίποτε άλλο από τη διεθνή εκμετάλλευση του εθνικού πλούτου από το χρηματιστηριακό κεφάλαιο με τη σιωπηρή ανοχή της «εθνικής» μας μεσαίας τάξης.

Η μεσαία τάξη είναι αντικομμουνιστική όχι γιατί θεωρεί τον Κομμουνισμό απειλή για το Έθνος και τις Εθνικές παραδόσεις, αλλά γιατί φοβάται ότι οι Κομμουνιστές θα κλέψουν την περιουσία της, την ησυχία και την ασφάλειά της. Το ίδιο συμβαίνει και με εμάς τους Εθνικοσοσιαλιστές. Οι μεσοαστοί βλέπουν σε εμάς μια δικλείδα ασφαλείας που θα τους γλιτώσει από τον Κομμουνισμό.

Δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για τις ιδέες μας ή για τη σωτηρία της Φυλής και του Έθνους απλά πιστεύουν ότι εμείς εγγυώμαστε την ησυχία και την ασφάλειά τους. Όταν η κομμουνιστική απειλή απομακρύνεται, τότε κι αυτοί απομακρύνονται από εμάς και επιστρέφουν στις δουλειές τους όπως και πριν.

Εμείς όμως μάθαμε από τα λάθη μας και συνεχίζουμε να μαθαίνουμε. Ο σοσιαλισμός είναι ακόμα ένα απλό συναίσθημα για μας. Πρέπει αυτό το συναίσθημα να το οργανώσουμε και να το κάνουμε πράξη. Η πίστη κινεί βουνά , αλλά μόνο η γνώση τα κινεί προς τη σωστή κατεύθυνση. Μην κάνετε το λάθος να πιστέψετε ότι θα διστάσουμε να πούμε ανοιχτά ποιοι είμαστε. Πλησιάζει η μέρα που θα τα πούμε όλα !

Τότε θα μάθετε ότι εμείς δεν είμαστε η αστυνομία που προστατεύει τους αστούς για να έχουν αυτοί ησυχία και ασφάλεια! Τότε θα τρομάξετε μπροστά στα επαναστατικά μας αιτήματα! Σήμερα ο λαός γνωρίζει ότι εμείς υπερασπιζόμαστε με πάθος την Ιδέα του Έθνους. Σύντομα θα μάθει επίσης ότι εμείς βρισκόμαστε πρωτοπόροι στον αγώνα για το σοσιαλισμό!

πηγή

Περισσότερο ήθος , λιγότερη ηθικολογία.

Ο Γιόζεφ Πάουλ Γκαίμπελς γεννήθηκε στη Ρηνανία το 1897. Γόνος εργατικής οικογένειας. Σπούδασε ιστορία και λογοτεχνία στη Χαϊδελβέργη. Παθιασμένος αντιαστός , μετά μια σύντομη επαφή με τον μαρξισμό , εντάχθηκε στο NSDAP το 1924 υπό τον Γκρέγκορ Στράσσερ. Υπήρξε δεινός ρήτορας κι ένας από τους ακραίους της αριστερής πτέρυγας του NSDAP, αλλά ταυτόχρονα υποστηρικτής του Χίτλερ.


Κατά την περίοδο του Γ' Ράιχ διετέλεσε Υπουργός Προπαγάνδας με εξαιρετική επιτυχία. Υπήρξε προστάτης των γραμμάτων και των τεχνών. Το 1945 , πιστός ως το τέλος στον Χίτλερ αυτοκτόνησε μαζί με την οικογένειά του.


Το κείμενο που ακολουθεί πρωτοδημοσιεύτηκε στον Λαϊκό Παρατηρητή στο φύλλο της 27ης Ιανουαρίου 1934.






του Γιόζεφ Γκαίμπελς.



Κάθε Επανάσταση κάνει λάθη, ακόμα και η δική μας. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό, μια που συνήθως τα λάθη σβήνουν από μόνα τους ή με τον καιρό. Το ουσιώδες είναι να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά οι υπεύθυνοι και να μη διστάζουν να υψώσουν τη φωνή τους όταν πρέπει , χωρίς να φοβούνται την κοινή γνώμη. Προφανώς , μια κοσμοϊστορική Επανάσταση με τόσο ευρείες διαστάσεις , εκ των πραγμάτων θα συμπεριλαμβάνει στους κόλπους της και πολλές ανοησίες δίπλα στα μεγάλα οφέλη της. Οι ανοησίες γίνονται επικίνδυνες μόνον όταν αφήνονται ν' αναπτυχθούν , με αποτέλεσμα να παρεμποδίζουν και να στραγγαλίζουν την υγιή , οργανική ανάπτυξη της Επανάστασης.



Σήμερα, είναι πλέον η κατάλληλη στιγμή να ρίξουμε άπλετο φως σε μια από αυτές τις ανοησίες , που συνόδευσαν την Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση και να την εξετάσουμε ανελέητα.



Τούτο είναι απαραίτητό , διότι , σε διαφορετική περίπτωση , αυτές οι ανοησίες μπορεί στο πέρασμα του χρόνου να διαφθείρουν σταδιακά το ύφος και τη φύση της Επανάστασής μας , αφήνοντας στις επόμενες γενιές την εντύπωση ότι η φύση και οι σκοποί μας είναι εντελώς διαφορετικοί από τις αληθινές αντιλήψεις του Εθνικοσοσιαλισμού.



Κανείς δεν αρνείται ότι , στη δημόσια σφαίρα , σαφώς και χρειάζεται ρύθμιση των μεγάλων ηθικών θεμελίων της εθνικής μας ζωής. Παρόλα αυτά όμως , κάποιοι ανόητοι επιδιώκουν να πάνε ακόμα παραπέρα και να φτιάξουν κώδικες για την καθαρά προσωπική ζωή και την ατομική συμπεριφορά.

Αυτό τελικά οδηγεί σε μια ηθικολογία εντελώς ξένη προς τον Εθνικοσοσιαλισμό.


Ιδιόρρυθμοι άνθρωποι , που είτε βρίσκονται στη δύση του βίου τους είτε δεν έχουν καν δικαίωμα στη ζωή , κηρύσσουν την ηθικολογία στο όνομα της Επανάστασής μας. Συχνά μάλιστα , αυτή η ηθικολογία δεν έχει τίποτε το κοινό με το αληθινό ήθος. Ευαγγελίζονται ηθικούς νόμους, που ίσως ταιριάζουν σε χριστιανικό οικοτροφείο, αλλά δεν έχουν καμιά θέση σε ένα σύγχρονο πολιτισμένο κράτος.


Για παράδειγμα : Σε μια μεγάλη πόλη της κεντρικής Γερμανίας , μια διαφημιστική αφίσα σαπωνοποιίας απεικόνιζε ένα ζουμερό , ελκυστικό κορίτσι να κρατά ένα σαπούνι. Ένας «σταυροφόρος της ηθικής» , ο οποίος δυστυχώς ήταν αρμόδιος για την τύχη της αφίσας, απαγόρευσε την κυκλοφορία της , με το πρόσχημα ότι προσέβαλλε τη δημόσια αιδώ και τις ηθικές ευαισθησίες του πληθυσμού , διότι η γυναίκα στην αφίσα κρατούσε το σαπούνι σε σημείο, το οποίο « ...δεν δυνάμεθα να περιγράψω μεν επακριβώς , δια λόγους ηθικής τάξεως.»


Ποιος είναι ο ηθικός σ' αυτή την περίπτωση ;


Το άτομο που απαγόρευσε την αφίσα , θεωρώντας ότι όλοι οι υπόλοιποι μοιράζονται τις δικές του πρόστυχες φαντασιώσεις ;


Ή ο Γερμανικός λαός και το Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα, που δικαίως εξοργίζονται και αντιδρούν ενάντια σ' αυτή τη γελοία απαγόρευση ;


Διερευνήσαμε το ζήτημα κι ανακαλύψαμε ότι αυτός ο ευυπόληπτος πολίτης προσδέθηκε στον Εθνικοσοσιαλισμό τρεις μήνες μετά την άνοδό μας στην εξουσία. Κάτι που καθόλου δεν τον εμπόδισε να διατάξει την απαγόρευση στο όνομα του Εθνικοσοσιαλισμού.Το σκοινί έχει παρατραβήξει.


Οι παρεούλες των ηθικολόγων αρχίζουν πλέον να μη σέβονται ούτε τα όρια της προσωπικής ζωής των άλλων. Πολύ θα ήθελαν να ιδρύσουν επιτροπές αγνότητας στις πόλεις και στην ύπαιθρο για να ελέγχουν τον ερωτικό και έγγαμο βίο των πολιτών. Αν ήταν στο χέρι τους , θα μεταμόρφωναν την Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία σ' έναν ερημότοπο μουρμούρας και παραπόνων, σε μια χώρα , όπου θα κυριαρχούσαν η καχυποψία , οι παρακολουθήσεις , οι καταδόσεις και οι εκβιασμοί.


Αυτοί οι ηθικολόγοι συχνά ζητούν από τις αρχές ν'απαγορεύσουν ταινίες , παραστάσεις, όπερες και οπερέτες , διότι οι χορεύτριες , οι χορευτές και οι ηθοποιοί είναι προφανώς «επικίνδυνοι για τη δημόσια αιδώ». Αν αποδεχτούμε τέτοια αιτήματα , σε λίγο καιρό θα βλέπουμε μόνο ηλικιωμένες και ηλικιωμένους στη μεγάλη οθόνη και στη σκηνή. Οι θεατρικές αίθουσες θα μένουν αδειανές , διότι το κοινό, σε γενικές γραμμές, δεν πάει στο θέατρο για να δει ανθρώπους που βλέπει στις εκκλησίες και στα γηροκομεία.


Να μας λείπουν αυτοί οι υποκριτές. Πλάσματα δίχως γνήσια , δυνατή αντίληψη της ζωής. Είναι ανέντιμη η ηθική που κηρύσσουν. Όντας οι αποτυχημένοι της ζωής , διαμαρτύρονται ενάντια στην ίδια τη ζωή. Η αιώνια ζωή και οι νόμοι της δεν θ' αλλάξουν για χάρη αυτών των ηθικολόγων. Το πολύ-πολύ , αυτοί οι άνθρωποι να καταλήξουν να κρύβονται πίσω από ένα προπέτασμα αξιοπεριφρόνητης υποκρισίας κι ανέντιμης σεμνοτυφίας.


Πιστεύουν ότι η Γερμανίδα δεν πρέπει να βγαίνει μόνη , δεν πρέπει να γευματίζει μόνη στα εστιατόρια , δεν πρέπει να κάνει εκδρομές με ανδρική συντροφιά (ούτε καν με έναν SA) χωρίς την γκουβερνάντα της , δεν πρέπει να καπνίζει , δεν πρέπει να λούζεται , δεν πρέπει να μακιγιάρεται και γενικώς δεν πρέπει να κάνει οτιδήποτε μπορεί να ξυπνήσει το «διαβολικό» ενδιαφέρον των ανδρών. Έτσι θέλουν να καταντήσουν τη Γερμανίδα αυτοί οι ηθικολόγοι της πεντάρας.


Ουαί κι αλίμονο στο κακόμοιρο θηλυκό, που θα τολμήσει να παραβεί αυτούς τους νόμους. Και φυσικά, η Γερμανίδα «απαγορεύεται» να έχει ... καρέ μαλλί. Αυτά είναι για τις ... εβραίες και τα λοιπά αξιοπεριφρόνητα πλάσματα. Καταλαβαίνουν άραγε αυτοί οι σημαιοφόροι της ηθικής σε τι βαθμό προσβάλλουν, συκοφαντούν και πληγώνουν με το κήρυγμά τους τα εκατομμύρια των Γερμανίδων γυναικών , οι οποίες , με γενναιότητα κι εντιμότητα , κάνουν το καθήκον τους στη ζωή και στην εργασία τους , οι οποίες είναι καλές συντρόφισσες για τους άνδρες τους και στοργικές μητέρες για τα παιδιά τους ;


Καταλαβαίνουν πόσο ντροπιάζουν τον Εθνικοσοσιαλισμό σ' όλον τον κόσμο ;


Καταλαβαίνουν ότι έμειναν τριάντα χρόνια πίσω ;


Καταλαβαίνουν ότι πρέπει να τεθούν υπό περιορισμό , διότι έχουν αρχίσει να γίνονται ενοχλητικοί ;


Υπάρχουν καλές και κακές γυναίκες , τίμιες και λιγότερο τίμιες γυναίκες. Άλλες έχουν καρέ μαλλί, άλλες όχι. Το αν μακιγιάρονται ή όχι δεν είναι ένδειξη εσωτερικής αξίας. Κι αν καπνίζουν πού και πού κανένα τσιγάρο στο σπίτι ή στις κοινωνικές εκδηλώσεις , δεν πρέπει να νιώθουν απόρριψη.


Και , εν πάση περιπτώσει, αυτοί οι ηθικολόγοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να κρίνουν τις γυναίκες είτε τις αντιμετωπίζουν σαν εχθρούς είτε τις θέλουν ευτυχισμένες , χαλαρές και γαλήνιες , όπως τις θέλει κάθε αληθινός άνδρας. Νομίζουν ότι οι απολαύσεις της ζωής δεν είναι Εθνικοσοσιαλιστικές και προτιμούν τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπινου βίου.

Γι' αυτούς η ζωή είναι μια κοιλάδα δακρύων. Οδηγοί τους είναι η απαισιοδοξία και η καχυποψία. Ένας αληθινός Εθνικοσοσιαλιστής δεν έχει κανένα λόγο να προστατέψει τέτοια μίζερα πλάσματα με χαρακτήρα σημαδεμένο από τον πρωτογονισμό και την απόρριψη της ηδονής. Αν έχουν δυο κολάρα , το ένα καθαρό και το άλλο βρώμικο , τότε θα φορέσουν το βρώμικο , για να δείξουν δήθεν μίσος προς τις αστικές αξίες. Αν έχουν δυο κοστούμια, το ένα καλό και το άλλο φτηνιάρικο, τότε, ακόμα και σε μια γιορτινή περίσταση θα φορέσουν το φτηνιάρικο, για να επιδείξουν επαναστατική εμφάνιση στον αποσβολωμένο περίγυρό τους. Αντιπαθούν τη χαρά και το γέλιο - δεν πρέπει να γελάει κανένας και με τίποτε.


Επιτέλους, ζούμε σ' ένα ευσεβιστικό κράτος ή στην εποχή της Εθνικοσοσιαλιστικής Kατάφασης της ζωής ; Κανείς δεν μπορεί να μας υποπτευθεί ότι επιθυμούμε έκλυτο βίο. Ο ίδιος ο Φύρερ και πολλοί από τους στενούς συνεργάτες του ούτε καπνίζουν ούτε πίνουν ούτε ζουν με πολυτέλεια. Όμως , όσοι θέλουν να στερήσουν ένα έθνος εξήντα εκατομμυρίων ανθρώπων από κάθε ηδονή και αισιοδοξία, είναι άξιοι περιφρόνησης. Κι εκτός αυτού , οι ανόητες επιδιώξεις τους θα οδηγούσαν αμέτρητους ανθρώπους στη φτώχεια και στη μιζέρια.


Με κάθε δραστηριότητα που απαγορεύεται , αυξάνεται η ανεργία. Αν κανείς δεν οδηγεί αυτοκίνητο , θα κλείσει η αυτοκινητοβιομηχανία. Αν κανείς δεν φοράει καινούργια ρούχα, οι μοδίστρες και οι ράφτες θα μείνουν χωρίς δουλειά. Αν οι άνθρωποι δεν πάνε στο θέατρο και τον κινηματογράφο, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στον χώρο του θεάματος θα ζουν μόνον από τα επιδόματα ανεργίας. Αν στερήσουμε τη χαρά και την ηδονή από τον λαό , τον καθιστούμε ανίκανο να παλέψει για το ψωμί του. Όποιος θέλει κάτι τέτοιο , εγκληματεί ενάντια στην επανορθωτική μας προσπάθεια και ντροπιάζει το Εθνικοσοσιαλιστικό Κράτος σ' όλον τον κόσμο. Κάτι τέτοιο θα είχε ως αποτέλεσμα να φτωχύνει ο δημόσιος βίος μας. Κι αυτό δεν θα το δεχθούμε.



Δεν θέλουμε να καταργήσουμε την ηδονή. Αντίθετα , θέλουμε να τη μοιραστούν όσο το δυνατόν περισσότεροι.

Γι' αυτό κι ενθαρρύνουμε τους ανθρώπους να πάνε στο θέατρο, γι' αυτό βοηθάμε τους εργάτες να ντύνονται όμορφα στις γιορτινές περιστάσεις. Γι' αυτό Φτιάξαμε την οργάνωση «Δύναμη δια της Χαράς» (Kraft durch Freude). Γι' αυτό διώχνουμε τους φορείς της σεμνότυφης υποκρισίας. Γι' αυτό απαγορεύουμε σ' αυτούς τους θεούσους να καταστρέψουν με τα κακαρίσματά τους κάθε ηδονή που χρειάζονται οι τίμιοι , εργατικοί άνθρωποι , που αναζητούν ανακούφιση από τη σκληρή καθημερινή εργασία , που χρειάζονται την κατάφαση της ζωής και την απαλλαγή από το φορτίο , τις έγνοιες και την κούραση της καθημερινότητας.



Χρειαζόμαστε περισσότερη κατάφαση της ζωής και λιγότερη γκρίνια ! Περισσότερο ήθος και λιγότερη ηθικολογία !



Δημοσιεύτηκε στο πέμπτο τεύχος του περιοδικού Γαμμάδιον.