Casa Pound

 

Απόσπασμα από μία συνέντευξη του Franco Freda στον Τζιανκάρλο Περτέγκο για την Corriere della Sera.

 

«Σε αυτές τις δημοκρατίες, το κράτος χρησιμοποιείται για την διατήρηση της σταθερότητας, με την μεσολάβηση όλων των κατασταλτικών και καταπιεστικών οργάνων του, της ηγεμονικής σχέσης μίας τάξης, της αστικής τάξης και ιδιαίτερα ενός μέρους αυτής, του τμήματος που συνιστά την πλουτοκρατική ολιγαρχία - με τον Λαό»

«Η ίδια η δικαιοσύνη δεν είναι παρά μία αποκρυστάλλωση στους νομικούς κώδικες των ιδεών που κυριαρχούν μέσα στην αστική κοινωνία, των ιδεών της αλαζονικής τάξης που είναι η αστική τάξη. Οποιαδήποτε λανθασμένη νότα, οποιαδήποτε δυσλειτουργία του συστήματος αποδίδεται από αυτό σε δολιοφθορά που διαπράττουν οι εχθροί του συστήματος, οι σπάνιοι άνθρωποι για τους οποίους η τάξη δεν είναι είδωλο προς λατρεία, για τους οποίους ο νομικός εξαγνισμός αντιπροσωπεύει μόνο μία βαθιά και εξευτελιστική αδικία»

Franco Freda

Μετάφραση: Μαυρομετωπίτης

«Θες να με καταλάβεις; Να με καταλάβεις ή να με "αρπάξεις"; Θέλω πολύ να αποφύγω αυτόν τον ισχυρισμό σου, ότι θες να επιθεωρήσεις την ψυχή μου, να την αποκλείσεις δηλαδή από αυτόν τον τελευταίο χώρο υπολειπόμενης κυριαρχίας που της απομένει. Να σου θυμίσω ότι είμαι ζώο (και μάλιστα χορτοφάγο...) ζώο σε αιχμαλωσία από το 1971 και αρά γκρινιάρικο και προπάντων απρόθυμο να εμπιστευτεί αγνώστους, πολύ περισσότερο δημοσιογράφους ... 

Αλλά εφόσον καταφέρατε να κερδίσετε την καλοσύνη των υπερασπιστών μου, στους οποίους πραγματικά δεν μπορώ να αρνηθώ τίποτα, (γιατί παρότι διαφοροποιούνται ή στέκονται εχθρικά προς τις ιδέες μου με στηρίζουν) πρέπει να συναινέσω στην περιέργεια σας ...

Δεν βάζω καμία ποιοτική διαφορά μεταξύ του πολιτικού μου προσώπου και του αδίκως κατηγορούμενου προσώπου μου: υποδεικνύουν δύο λειτουργίες που εκτελώ, εκ των οποίων η δεύτερη είναι κλάσμα της πρώτης και υποδεέστερη εν σχέση με την πρώτη. Ωστόσο τίποτα από τα δύο δεν μου δημιουργεί "ανησυχίες" όπως λες. 

Ακόμη και η φυλακή, ακόμη και το κλουβί ενός Κακουργιοδικείου σηματοδοτούν τις γραμμές ενός ιδανικού «μετώπου», όπου ένας πολιτικός στρατιώτης στέκεται - στο πιο ανθρωπίνως υπεύθυνο βαθμό και αποκομμένος από φόβους δυσάρεστων γεγονότων - σεβόμενος το καθήκον του: την κλήση του να προστατεύσει όχι την δική του ατομική εικόνα αλλά την εικόνα του κόσμου και της ζωής που αντανακλά η συμπεριφορά του.

Πιστεύω στην αποτελεσματικότητα της ευλογίας και της κατάρας ... Με άλλα λόγια πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι ένα όχημα δυνάμεων που υπερβαίνουν την φυσιοψυχική ατομικότητα και ότι αυτές οι επιρροές (που μπορούν να οριστούν ως «μεταφυσικές» ή «πνευματικές») υποδηλώνουν την ύπαρξη του, είτε έχει επίγνωση αυτών είτε όχι. 

Μάλιστα ο βαθμός ελευθερίας του ανθρώπου προέρχεται από τον βαθμό συνειδητοποίησης με τον οποίον αντανακλά αυτές τις δυνάμεις. Μεταφρασμένες σε ηθικούς όρους, αυτές οι οντότητες διέπουν τις ενέργειες που μπορούν να χαρακτηριστούν ως δυνάμεις του Καλού ή δυνάμεις του Κακού.

Πιστεύω ότι ο Ιμάμ Χομεϊνί ενσαρκώνει, σε αυτό το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, μία φωτεινή δύναμη του Καλού και ότι η ευλογία του που δόθηκε στους Ευρωπαίους, μέσω του πολιτιστικού του έργου, συμβάλει στην καταπολέμηση του Κακού και αποτελεί αναγνώριση της εγκυρότητας των προσανατολισμών μας.

Δεν χτυπήσαμε καμία πόρτα! Ανοίξαμε μόνο την πόρτα που εδώ και χρόνια μας έχει εισάγει στην απόρριψη του σύγχρονου υλισμού και στις πιο διαβολικές του εκδηλώσεις: τον καπιταλισμό και τον μαρξιστικό σοσιαλισμό! Και έχουμε δείξει συμπάθεια και μερικές φορές ενθουσιασμό για τις εμπειρίες και τα πειράματα που διεξάγονται από ορισμένους λαούς - προχτές η Κίνα με την «πολιτιστική επανάσταση», χθές η Λιβύη του Καντάφι (αλήθεια έχετε διαβάσει το μικρό «Πράσινο Βιβλίο» του;) σήμερα ειδικά το Ιράν της Ισλαμικής Επανάστασης. Όλες αυτές οι προσπάθειες που έχουν στόχο να αποτοξινωθούν από τις σοσιαλιστικές και καπιταλιστικές δημοκρατίες.

Δεν κρύβω τον θαυμασμό μου για το κρατικό έργο του Μάο Τσε Τούνγκ και το ενδιαφέρον μου για την βασική κατεύθυνση της κινεζικής πολιτικής, η οποία - κατά την γνώμη μου - συνεχίζει τον μεγαλειώδη στόχο της: να απεγκλωβίσει την Κίνα από την αποικιοκρατική μέγγενη, με την οποία τα συστήματα που προέκυψαν μετά το 1945 καταστέλλουν την νόμιμη ελευθερία των τεσσάρων ηπείρων! Και κάπως έτσι ερμήνευσα την Κινεζική Πολιτιστική Επανάσταση: μία επανάσταση που χρησιμοποιεί τον μαρξισμό μόνο ως τρέχον όχημα έκφρασης.

Η οικεία μορφή του μαοϊσμού δεν πρέπει να ιδωθεί ως υπόθεση του μαρξισμού που αποδέχεται, αλλά ως όραμα ενός κόσμου που προκαλεί: ένα σχεδόν «σπαρτιατικό» όραμα του κόσμου, έναν οργανικό ρυθμό πίστης που συνδέει τον Ηγέτη με ολόκληρη την εθνική κοινότητα και ευνοεί αυτή την ένταση αλληλεγγύης, που με την σειρά της, αντανακλά στο έργο ενός ολόκληρου λαού τα χαρακτηριστικά της εθελοντικής πειθαρχίας και μίας αποπρολεταριοποιημένης ελεύθερης πολιτοφυλακής … 

Στον Κινεζικό Κομμουνισμό βλέπω πάνω απ' όλα τον θρίαμβο της υπεύθυνης διαφοροποίησης των καθηκόντων έναντι του εξισωτικού ατομισμού, την πειθαρχία έναντι της αστικής χαλαρότητας. Βλέπω ακόμη την νίκη των τάξεων του «πολιτικού στρατιώτη» (φτωχού μεν αλλά «ισχυρού») έναντι των εμπορικών και γραφειοκρατικών ολιγαρχιών της Δύσης (συμπεριλαμβανόμενης της ΕΣΣΔ).

Ήμουν της γνώμης ότι τότε ήταν δικαιολογημένο να σκιαγραφηθεί μία αναπαράσταση αυτού του τύπου. Σήμερα, ωστόσο, η Κίνα βαδίζει με γοργούς ρυθμούς στον καταστροφικό δρόμο του συμβιβασμού με τον δυτικό καπιταλισμό. Σχετικά με την Ισλαμική Επανάσταση, ένας φίλος και σύντροφος μου, ο Carlo Terracciano εξέφρασε την άποψη μου, μέσα από ένα γραπτό της «Ομάδος AR» το οποίο εγκρίνω απόλυτα.

Δεν έχω κανένα προσόν για να είμαι «δάσκαλος» - επομένως δεν έχω τους «μαθητές» μου. Είμαι μάλλον ένας μεγαλύτερος «συμμαθητής» που λειτουργεί ως «επανάληψη» και «αναγνώστης» για τους άλλους. Δεν υπάρχει κατήχηση, απογραφή ουσιαστικών κανόνων. 

Μπορούμε όμως να τους ξανά εφεύρουμε αντλώντας από τα καλύτερα κείμενα της ινδοευρωπαϊκής παράδοσης: την Μπαγκαβάντ - Γκίτα, την Ιλιάδα (θα είχε ο Θερσίτης κάποιο αφιέρωμα από την σημερινή δημοσιογραφία;), την Πολιτεία του Πλάτωνα, τις Ιστορίες του Τίτου Λίβιου για παράδειγμα. Αλλά και από την ηθική των άλλων φυλών: σκεφτείτε για παράδειγμα τον Ιάπωνα Bushido, τις παραδόσεις των ερυθρόδερμων».

MGŁA Pravda 30.03.2019 Multicam

 

Alain Delon: η μη πολιτικά ορθή ζωή του, πίσω από τα φώτα της οθόνης! (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Ήταν αδύνατον να μη αναφέρω κάτι για τον Άνδρα αυτόν. Έφυγε ένας μεγάλος, ένα σύμβολο με πολλές όψεις … και πέρα από τα τεράστια ίχνη που άφησε στο σινεμά και την τηλεόραση, υπάρχουν και τα λεγόμενα μη πολιτικά ορθά, αυτά που η νεωτερικότητα πολεμά και εξαφανίζει από τον καθένα μας. Κάποια αποσπάσματα από τα παρασκήνια λοιπόν, βασισμένα σε άρθρα και αναφορές …

Ο Alain Delon, τη δεκαετία του εξήντα, ζούσε στο Παρίσι με τη Dalida, στη Rue d’Orchampt, στη Μονμάρτρη. Εκεί ζούσε πριν ο Ferdinad Céline, από το 1941 έως το 1944. Λίγο μετά τη γέννηση του Alain, οι γονείς του χώρισαν και ο πατέρας του Fabien ξαναπαντρεύτηκε.

 Η νέα σύζυγος είχε ήδη μια κόρη με το όνομα Dauphine, η οποία σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών, παρακολούθησε μαθήματα χορού στο Meudon στην σχολή της Lucette Almanzor, της συζύγου του Céline. Η μητέρα και η και η κόρη συνέχιζαν να συχνάζουν στο σπίτι του Ferdinand Celine επιμελώς και να παρακολουθούν τα γεγονότα και τη ζωή του μεγάλου συγγραφέα, σχεδόν καθημερινά για περίπου επτά χρόνια.

Σε ηλικία μόλις 17 ετών, ο Alain κατατάχθηκε στο γαλλικό ναυτικό ως πεζοναύτης. Θέλησε να αφήσει τα πάντα πίσω του: το μικρό χωριό στον Haute Seine, την ανάμνηση μιας παιδικής ηλικίας που περιπλέκεται από το διαζύγιο των γονιών του, την τοποθέτηση του σε μια θετή οικογένεια, την ασφυκτική εμπειρία του θρησκευτικού κολεγίου, όπου είχε καλλιεργήσει μια επαναστατική και μισαλλόδοξη εφηβεία. 

Χωρίς σπουδές, θα είχε μέλλον πιθανόν σαν εργάτης. Σε ηλικία μόλις δέκα ετών (ο πατριός του ήταν δεσμοφύλακας στο Fresnes, την περιοχή όπου ήταν οι γνωστές φυλακές, που είχαν εκτελεστεί από την Δημοκρατία διανοούμενοι Γάλλοι) είδε γοητευμένος, τον πυροβολισμό του Pierre Laval, που καταδικάστηκε για συνεργασία με την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία την διάρκεια του πολέμου και έπεσε φωνάζοντας το τελετουργικό «Vive la France!». 

Μόλις στρατολογήθηκε, ήταν το 1953, το τμήμα του ανατέθηκε στο εκστρατευτικό σώμα για τον πόλεμο της Ινδοκίνας. Θα επιστρέψει στη Γαλλία μόνο τρία χρόνια αργότερα, σημαδεμένος από την εμπειρία της μάχης και της ήττας, από την έγκαιρη εξέγερση του ενάντια στους στρατιωτικούς κανόνες και από την ανεξίτηλη φιλία του με τους συντρόφους του.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Evola και Nasser (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Συνεχίζοντας μια έρευνα της οποίας δόθηκαν τα πρώτα αποτελέσματα σε ένα ιταλικό περιοδικό το “La Nazione Eurasia”, οι μελετητές εξέδωσαν ένα δοκίμιο με τον τίτλο «Evola e l’ Islam«. Από την προσπάθεια οργανικής ανασυγκρότησης του οράματος του Evola για την ισλαμική παράδοση, προέκυψε μια εικόνα η οποία αν μερικές φορές φαίνεται ανακριβής σε ορισμένα στοιχεία και συχνά εξαρτάται από μια μάλλον προσωπική οπτική, αποτελεί ωστόσο μια αναπαράσταση εμπνευσμένη από την αναγνώριση του Evola για το τι είναι ουσιαστικά το Ισλάμ. 

Μια εκδήλωση του παραδοσιακού πνεύματος που δεν μπορεί να διαχωριστεί από την «εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο». Το παρακάτω άρθρο – κριτική, άνοιξε μια πολεμική που προκύπτει από την πρόσφατη εκ νέου ανακάλυψη ενός άρθρου του Evola σχετικά με τη «χειραφέτηση του Ισλάμ». 

Το άρθρο χρονολογείται από μια εποχή, τη δεκαετία του ’50, κατά την οποία οι ιταλικοί φασιστικοί κύκλοι διατηρούσαν ακόμα ζωντανή τη μνήμη της φιλοαραβικής και φιλοϊσλαμικής θέσης που είχε αναλάβει η Ιταλία κατά τη διάρκεια του Φασιστικής Κυβέρνησης, καθώς και της αλληλεγγύης που τα χρόνια του παγκοσμίου πολέμου καθιερώθηκε μεταξύ των δυνάμεων του Άξονα και των κινημάτων ανεξαρτησίας του μουσουλμανικού κόσμου. 

Από την άλλη πλευρά, το “Μανιφέστο της Βερόνας”, στο οποίο συνέχιζε να αναφέρεται μεγάλο μέρος των αγωνιστών του μεταπολεμικού φασισμού, είχε επισημάνει μεταξύ των βασικών σημείων της εξωτερικής πολιτικής της RSI (Κοινωνική Ιταλική Δημοκρατία) τον «απόλυτο σεβασμό προς εκείνους τους λαούς, ιδιαίτερα τους μουσουλμάνους που όπως και η Αίγυπτος, είναι ήδη πολιτισμένοι και ορθολογικά οργανωμένοι». 

Και ακριβώς στην Αίγυπτο, τη δεκαετία του 1950, η επανάσταση των “Ελεύθερων Αξιωματικών”, αφού έδιωξε τον κυβερνήτη μαριονέτα (φίλο του προδότη και φυγά βασιλιά της Σαβοΐας), ανακήρυξε τη δημοκρατία, κατάργησε την κομματική πολιτική, ξεκίνησε ένα τεράστιο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, εθνικοποίησε ξένο κεφάλαιο, έδιωξε τους Βρετανούς από τη Διώρυγα του Σουέζ, αρνήθηκε στρατιωτικές συμμαχίες λειτουργικές για την ιμπεριαλιστική κυριαρχία, χορήγησε άσυλο και βοήθεια στους εξόριστους του Τρίτου Ράιχ και ανέλαβε να οικοδομήσει έναν εθνικό σοσιαλισμό. 

Όλα αυτά που στη “Νασερική” γεωπολιτική προοπτική της ενότητας των αραβικών εθνών, θα είχε γίνει ένας πραγματικός παναραβικός σοσιαλισμός, βασισμένος στις πνευματικές προϋποθέσεις που παρέχει το Ισλάμ. Και όταν το 1956, μετά την εθνικοποίηση της Διώρυγας του Σουέζ, η Αίγυπτος έπρεπε να αντιμετωπίσει την αγγλο – γαλλο – σιωνιστική επιθετικότητα, πολλοί από εκείνους που είχαν πολεμήσει συνειδητά ως πολιτικοί στρατιώτες ενάντια στις «δημοκρατικές πλουτοκρατίες της Δύσης» είδαν στην Αίγυπτο μια νέα γραμμή μετώπου ενάντια στους αιώνιους εχθρούς τους και εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στον αιγυπτιακό λαό και τον Προεδρό του, Gamal Abd el-Nasser. (1)

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Στήριξε το αυτόνομο εθνικιστικό έντυπο!

- περιοδικό ΑΝΑΚΤΗΣΗ (anaktisi-mag.gr)

 

Propatria: εθνικιστική κατασκήνωση

 

Η νεολαία, η γενιά Beat και οι δεξιοί αναρχικοί, του Julius Evola (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

Τον Φεβρουάριο του 1968, εμφανίστηκε στην Ιταλία μια συλλογή άρθρων του Evola με τίτλο «L’arco e la clava“ (Το τόξο και το ρόπαλο), που περιείχε και το σύνθετο και δύσκολο άρθρο “Η νεολαία, η γενιά Beat και οι δεξιοί αναρχικοί”. 

Στο άρθρο αυτό ο Evola, αναλύοντας το νεολαιίστικο κίνημα διαμαρτυρίας, θεώρησε την εξέγερση ενάντια στο υπάρχον σύστημα «νόμιμη», αλλά τη θεώρησε ταυτόχρονα κενή από αξίες και στερούμενη ανώτερης νομιμότητας. O Βαρόνος πραγματεύεται την κατάσταση μιας νέας γενιάς που ζει σε μια εποχή διάλυσης, χωρίς ρίζες και ένα αυθεντικό νόημα. 

Αυτή η «ξεριζωμένη» νεολαία στερείται δεσμών και περιορισμών, πράματα που ρύθμιζαν την ζωή παλαιότερα. Ιδιαίτερα με την κυριαρχία της αριστεράς σε πνευματικό επίπεδο, ήρθε η τελική παρακμή. Για να δούμε όμως αυτήν την σκέψη του Βαρόνου, με μερικά αποσπάσματα και σχόλια:

«Πολλά έχουν γραφτεί για το πρόβλημα της νέας γενιάς και των «νέων», πράγματι πάρα πολλά. Στις περισσότερες περιπτώσεις το θέμα δεν αξίζει καθόλου το ενδιαφέρον που του έχει αφιερωθεί και η σημασία που δίνεται μερικές φορές στη νεολαία γενικότερα, με το αντίστοιχο ενός είδους υποτίμησης όσων «δεν είναι νέοι», είναι παράλογη. 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ζούμε σε μια εποχή διάλυσης, οπότε η συνθήκη που τείνει να επικρατεί όλο και περισσότερο είναι αυτή του «ξεριζωμένου», εκείνου για τον οποίον η κοινωνία δεν έχει πλέον νόημα, για αυτόν δεν το έχουν ούτε καν οι περιορισμοί που ρύθμιζαν την ύπαρξη και που για την εποχή που αμέσως μας προηγήθηκε – και η οποία συνεχίζεται ακόμη σε διάφορους τομείς – ήταν μόνο αυτοί του αστικού κόσμου και της ηθικής. 

Φυσικά οι νέοι έχουν επηρεαστεί ιδιαίτερα από αυτήν την κατάσταση και από αυτή την άποψη και η ανάδειξη ορισμένων προβλημάτων μπορεί να είναι θεμιτή. Μια νέα γενιά, επομένως, απλώς υποφέρει από την κατάσταση πραγμάτων. Αυτή δεν θέτει κανένα πραγματικό πρόβλημα ώστε να βρεθεί, ας πούμε, μια λύση, κάνει απλά μια χρήση που σίγουρα μπορεί να χαρακτηριστεί ηλίθια. 

Όταν αυτή η νεολαία ισχυρίζεται ότι δεν γίνεται κατανοητή, η μόνη απάντηση που πρέπει να δοθεί είναι ότι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα για να καταλάβει. Ο υποτιθέμενος αντικομφορμισμός ορισμένων στάσεων, ανεξάρτητα από την κοινοτοπία τους, ακολουθεί κατά τ’ άλλα ένα είδος μόδας, μια νέα σύμβαση, επομένως είναι ακριβώς το αντίθετο μιας εκδήλωσης ελευθερίας. 

Αυτός ο τύπος «νεότητας» που ορίζεται μόνο από την ηλικία, αντιπροσωπεύεται έντονα, ειδικά στην Ιταλία. (ΣτΜ, πόσα κοινά με την σημερινή ελληνική νεολαία).

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Adieu

«Αντίο φίλε», πέθανε σε ηλικία 88 ετών ο Αλαίν Ντελόν

«Στα 88 του, ο Αλέν Ντελόν ήρθε με τον «αντίπαλο» και φίλο του Ζαν-Πολ Μπελμοντό με τον οποίο, μεταξύ άλλων, μοιραζόταν ΕΝΑ συγκεκριμένο συναίσθημα. Μαζί οι δύο τους και με την  Brigitte Bardot, ήταν στην πρώτη γραμμή της σθεναρής αντίθεσης στη γαλλική στροφή προς τον σοσιαλκομμουνισμό το 1968. Στα 17 του, ο Alain Delon κατατάχθηκε εθελοντικά στην Ινδοκίνα. Το 1971, μετά από μια τυχαία συνάντηση με τον πρόεδρο της FUAN (Φοιτητική Φασιστική Οργάνωση στην Ιταλία), του έδωσε πολλές αγκράφες για τις ζώνες των νεαρών νεοφασιστών φοιτητών. Είναι γνωστό ότι στην Ισπανία, όταν γύριζε την ταινία Zorro, συνάντησε τον Léon Degrelle με τον οποίο τραβήχτηκε η φωτογραφία του στα γυρίσματα. Στήριξε το Fronte National σε σημείο να προσφέρει το όνομα του για πιθανή υποψηφιότητα. Όσο το επέτρεπε η υγεία του, σύχναζε τακτικά στο σπίτι του Ζαν-Μαρί Λεπέν, όπως μου είπε περήφανα η σύζυγος του Τζανί πριν από περίπου δέκα χρόνια, ενώ γευμάτιζα μαζί τους»

Gabriele Adinolfi

Μετάφραση στα ελληνικά: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Ernst von Salomon, το αριστοκρατικό μέλος των Freikorps: ο εξόριστος, ο απαγορευμένος καταστροφέας των πάντων, o εχθρός του σύγχρονου πολιτισμού (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Ο Ernst von Salomon ήταν ο παρίας, αυτός ο εξόριστος, καταστροφέας των πάντων, αφοσιωμένος στην περιθωριοποίηση που περπάτησε στα ερείπια από μάχη σε μάχη και πρόθυμος να καταστρέψει ακόμη και τον εαυτό του για να λιθοβολήσει τον σύγχρονο πολιτισμό. 

Κρεμασμένος στους κόλπους μιας παράλογης, καταστροφικής, αρρενωπής, αισθητικής, ηρωικής Kultur, ο von Salomon χρειάστηκε να αντιμετωπίσει την «Zivilisation», με την παρακμή της  ορθολογικής και εγωιστικής αστικής τάξης, με επίκεντρο το συμφέρον του ατόμου μέσα σε μια κοινωνία που παρακμάζει.  

Ο Ernst von Salomon γεννήθηκε στο Κίελο της Γερμανίας το 1902, από μια οικογένεια μακρινής γαλλο-γερμανικής αριστοκρατικής καταγωγής. Μετά από αρκετές σχολικές αποτυχίες, ο πατέρας του τον μύησε σε μια στρατιωτική καριέρα. Ο νεαρός Ernst κοίταξε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο με έκπληξη, για να ενταχθεί στα Freikorps το 1919. 

Όπως ο Junger, έτσι και αυτός ερμήνευσε τη φιγούρα της σύγχρονης εποχής ενάντια στην νεωτερικότητα του εικοστού αιώνα. Ενάντια στην  δημοκρατία των συμφερόντων, αυτή της Βαϊμάρης, ενάντια στα σύμφωνα των Βερσαλλιών και τις αξίες της αστικής Gestalt (αστική ασφάλεια, κοινωνικός έλεγχος, εμπορικό πνεύμα, οπορτουνισμός), η ζωή του von Salomon σημαδεύτηκε εξ ολοκλήρου από μια ιεραρχική-στρατιωτική αντίληψη, πάντα πολιτικοποιημένη, με στόχο την αντιπαράθεση και σε σύγκρουση εναντίον του οικοδεσπότη, εκείνου που αρνείται την ταυτότητα του άλλου. 

Στα Freikorps ο  von Salomon υπέστη τη γοητεία της βίας, που έγινε κατανοητή ως μια ερωτική και αισθητική παρόρμηση και σε αυτές τις παραστρατιωτικές και παράτυπες πολιτοφυλακές αναζητούσε τη λύτρωση του, την εκδίκηση του γερμανικού πνεύματος ενάντια στην «προδότρια» δημοκρατία.

Το 1922 καταδικάστηκε σε 5 χρόνια φυλάκιση για τη δολοφονία του τότε υπουργού Εξωτερικών Walter Rathenau, αλλά εξέτισε μόνο λίγους μήνες από την ποινή του. Η εμπειρία του στα Freikorps, δημοσιεύτηκε στο περίφημο έργο του “Die Geächteten” (τα Απαγορευμένα), ένα ιστορικό και υπαρξιακό έπος των «στρατιωτών της τύχης» που οφείλουν  την αγριότητα τους στον εμφύλιο πόλεμο που σημάδεψε την αρχή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, πρωταγωνιστές πρώτα της σκληρής καταστολής κατά την οποία δολοφονήθηκαν η Rosa Luxemburg και ο Karl Liebknecht και τέλος της μακροχρόνιας τρομοκρατικής υπόθεσης που κορυφώνεται με τη δολοφονία του υπουργού Rathenau. 

Είναι ένα πολύτιμο ντοκουμέντο για την κατανόηση της ευρωπαϊκής ιστορίας που προετοίμασε τον εθνικοσοσιαλισμό και ταυτόχρονα, ένα μυθιστόρημα τρομακτικά επίκαιρο, αυτής της αισθητικής της βίας που είναι η βάση κάθε επανάστασης. Από τα “Απαγορευμένα” λοιπόν, προκύπτει σε ένα αυτοβιογραφικό κλειδί, το τρομερά βίαιο όραμα της πολιτικής και του πολέμου. 

Αυτές φαίνεται να είναι οι μόνες περιπτώσεις ικανές να απομακρύνουν τον σύγχρονο άνθρωπο από την αστική τάξη, να τον θέσουν πριν από την ακραία πράξη, την ολοκληρωτική αυτοθυσία, που αποκαλύπτει μια ιεράρχηση της κοινωνίας με βάση ένα αριστοκρατικό κριτήριο, ανώτερη από την αστική οικονομική αναλογία που διατάσσει την πραγματικότητα σύμφωνα με τη νομισματική αρχή. 

Το έργο αυτό περιφρονεί τον αστό, τη μικρότητα του, τη μικροπρέπεια του, την οικονομική του αξία ως ομογενοποιητική δύναμη ικανή να εντάξει όλη την πραγματικότητα στη μορφή της. Στο βιβλίο “Überlegungen eines Unpolitischen” του Thomas Mann προτείνεται η ίδια δυναμική της σύγκρουσης στην οποία συμμετέχει ο δικός μας αιρετικός: «βαθιά κουλτούρα ενάντια στον επιφανειακό πολιτισμό, οργανική κοινότητα έναντι της μηχανικής κοινωνίας, ήρωες εναντίον εμπόρων, αίσθημα ενάντια στον συναισθηματισμό, αρετή έναντι του λογαριασμού». 

Εν ολίγοις, ο von Salomon  κατάλαβε ότι ο πόλεμος που διεξήγαγαν τα Freikorps (συχνά εκμεταλλευόμενα για δημοκρατικούς σκοπούς) και οι συγκρούσεις μεταξύ εθνικιστών και κομμουνιστών, αποδείχθηκαν λειτουργικές για την αποκρυστάλλωση της αστικής τάξης, που τώρα κυριαρχεί. 

Αποστασιοποιήθηκε επίσης από την άνοδο του Χίτλερ στην καγκελαρία το 1933 και από τον εθνικοσοσιαλισμό, τον οποίο στο βιβλίο του θεωρεί ως συμβιβαστική εκπόρευση της αστικής ιδεολογίας. Ο Von Salomon κατέληξε στους καταλόγους των επαναστατών που αντιτάχθηκαν στο Τρίτο Ράιχ.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Από το δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου, "Η Συντηρητική Επανάσταση στην Γερμανία" του Armin Mohler που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λόγχη (μετάφραση και επιμέλεια: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

για να το παραγγείλετε εδώ ...

Η προσωρινή φύση της “Δημοκρατίας της Βαϊμάρης” γίνεται αισθητή περισσότερο στους νεότερους, στη γενιά του πολέμου. Αυτή θεωρείται ότι «αποτελείται από πολεμιστές που έχουν στρατοπεδεύσει στα σπίτια των αστών», λέει εύστοχα ο Ernst Junger (20): «Δεν έχει το πλήρες δικαίωμα να ζει στις πόλεις (η γενιά αυτή) και πρέπει να αναζητήσει καταφύγιο στα σπίτια που είχαν χτίσει οι γονείς πριν από τον πόλεμο». 

Οι εκφραστές της “Συντηρητικής Επανάστασης” πολέμησαν το κράτος της Βαϊμάρης, αλλά το βλέμμα τους δεν έμεινε καρφωμένο σε αυτό το σκηνικό των μικρών καθημερινών συγκρούσεων και γύρισαν πίσω στον 19ο αιώνα, όπου οι αντίθετες ιδέες υποστηρίχθηκαν με ισχυρή συνείδηση. Και αργότερα στη δική τους εποχή, προς στα δύο μεγάλα κινήματα που έθεσαν ως άμεσο στόχο την ανατροπή της Δημοκρατίας, τον κομμουνισμό και τον εθνικοσοσιαλισμό και τέλος προς τα εμπρός, προς το σπίτι τους που δεν έχει ακόμη χτιστεί. 

Η “Δημοκρατία της Βαϊμάρης” χωρίστηκε επίσης σε τρεις φάσεις, τρία κεφάλαια θα έλεγα: Η πρώτη πηγαίνει από την ανακήρυξη της Δημοκρατίας τον Νοέμβριο του 1918 έως τα τέλη του 1923, η δεύτερη φτάνει μέχρι το 1929, η τρίτη στις 30 Ιανουαρίου 1933 (21). Στην πρώτη φάση η Δημοκρατία υψώνει τη δομή της εν μέσω της μεταπολεμικής αναταραχής. Με το τέλος των μαχών στο Ruhr τον Σεπτέμβριο του 1923, το τέλος του πληθωρισμού του «Rentenmark» και την καταστολή της απόπειρας πραξικοπήματος από τον Hitler και τον Ludendorff, τον Νοέμβριο του 1923, αυτή η εποχή αταξίας φτάνει στο τέλος της. 

Ακολουθεί η εποχή της φαινομενικής ευημερίας και της επιφανειακής ηρεμίας, που ονομάζεται «εποχή Stresemann», από το όνομα του αντιπροσωπευτικού πολιτικού της. Ξεκινώντας από το φθινόπωρο του 1929, την αρχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, το κτίριο που χτίστηκε πάνω σε αδύναμα θεμέλια άρχισε να γκρεμίζεται κομμάτι κομμάτι και η αγωνία της Δημοκρατίας, στην οποία επιτίθενται όλοι από όλες τις πλευρές, έφτασε μέχρι τον Ιανουάριο του 1933. 

Η “Συντηρητική Επανάσταση” ακολουθεί επίσης μια πορεία, παρόμοια με αυτή που επιβάλλουν στη Δημοκρατία τα διάφορα εξωτερικά γεγονότα. Το πρώτο κεφάλαιο είναι επίσης και για αυτήν μια στιγμή διευκρίνισης και προσανατολισμού. Χρησιμοποιώντας στρατιωτική γλώσσα θα μπορούσε κανείς να πει ότι η “Συντηρητική Επανάσταση” σε αυτή την περίοδο, καθορίζει την αρχική της κατάσταση και ταυτόχρονα εγκαταλείπει τους δόλιους συμμάχους. 

Και ενώ σιγά σιγά βρίσκει το δρόμο της, η φαινομενική ενίσχυση της Δημοκρατίας βγάζει τον άνεμο από τα πανιά της, ώστε το δεύτερο κεφάλαιο να είναι ένα κεφάλαιο αναμονής και υπομονετικής προετοιμασίας. Στο τρίτο κεφάλαιο προετοιμάζεται για την επίθεση, αλλά τη νίκη τελικά παίρνει ο αντίπαλος της, ο Εθνικοσοσιαλισμός. 

Τα καθοριστικά γεγονότα της “Συντηρητικής Επανάστασης” βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό στο πρώτο κεφάλαιο, το οποίο κατά μία έννοια είναι απλώς μια συνέχεια του πολέμου. Στο τρίτο κεφάλαιο, που περιλαμβάνει τα έτη 1929 έως 1933 συσσωρεύεται το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μέρος της λογοτεχνικής της παραγωγής.

Aztec NSBM: Όταν οι Ατζέκοι γνώρισαν το Εθνικοσοσιαλιστικό Black Metal

 

του Baldur

Παρά το αναμφισβήτητο γεγονός ότι κορυφαία στελέχη του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος διατείνονταν ότι η ιδεολογία τους «δεν ήταν προς εξαγωγή» αλλά ένα καθαρά «Γερμανικό φαινόμενο» δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει τον «μαγνητισμό» που ασκούν στο σύνολο τους οι αντιδημοκρατικές ιδέες στους μη ευρωπαϊκούς λαούς. Αν και ο Χιτλερισμός επικράτησε κατά την διάρκεια των εσωκομματικών διεργασιών και στις συνθήκες κατάληψης της εξουσίας με αποτέλεσμα την πλήρη στρατιωτική ήττα και την ολοκληρωτική επικράτηση των Συμμάχων, μερίδα του κόμματος δεν ξέχναγε να τονίσει την «προλεταριακή ρίζα» του Εθνικοσοσιαλισμού με αποτέλεσμα να βρουν θαυμαστές και οπαδούς στην Νότια Αμερική, την Μέση Ανατολή την Ινδία ακόμη και την μακρινή Ιαπωνία. 

Στα μάτια χιλιάδων ιθαγενών και παραδοσιακρατών ο Εθνικοσοσιαλισμός καταλαμβάνει την θέση του υπερασπιστή ενάντια στην δυτική παρακμή του Αμερικανισμού και του Ιμπεριαλισμού καθώς και τον ισοπεδωτισμό του Μπολσεβικισμού. Ενώ η διεισδυτικότητα του «ναζισμού» στο ευρωπαϊκό black metal είναι γνωστή, ένα πιο εκπληκτικό φαινόμενο μπορεί να βρεθεί μεταξύ των Λατινοαμερικανικών συγκροτημάτων που συνδυάζουν απροκάλυπτα «ναζιστικά» συνθήματα με θέματα και εικόνες της προκολομβιανής κληρονομιάς τους. 

Παρά την προφανή ασυμφωνία, το «NSBM των Αζτέκων» αντικατοπτρίζει εκπληκτικές βαθιές ιστορικές ρίζες αλλά και αντιφάσεις στον σύγχρονο πολιτικό λόγο. Πολλά από τα συγκροτήματα που συζητήθηκαν, όπως οι Tlateotocani, Maquahuitl και Eztlacuani συνδέονται με την Organización Nacional Socialista Pagana (ONSP), μια Μεξικανική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1999. Ο ήχος έχει τις ρίζες του στο δεύτερο κύμα του black metal, με ακατέργαστη παραγωγή, κιθάρες buzzsaw και blast beats, καθώς και φλάουτα. Μερικά από τα συγκροτήματα χρησιμοποιούν αυτόχθονες γλώσσες και παίζουν με παραδοσιακές φορεσιές. 

Στα εξώφυλλα των δίσκων κυριαρχούν οι τελετουργικοί αετοί των Ατζέκων και των Μάγιας, πάνθηρες και παραδοσιακά σύμβολα διακοσμημένα με Σβάστικες και μορφές των ενόπλων SS που φέρνουν το οπτικό αποτέλεσμα σε μια άλλη διάσταση που τρομάζει τους δημοκράτες και δημιουργεί υπερηφάνεια στους αντιπάλους τους. Για τους ιθαγενείς της Νοτίου Αμερικής οι αποικιοκράτες δεν υπήρξαν παρά πιόνια του διεθνούς σιωνισμού που μέσα από τις αποστολές έρευνας και κατάκτησης προσπάθησαν να ισοπεδώσουν την εθνική ταυτότητα των ντόπιων. 

Ωστόσο, αυτός ο λαϊκός συμβολισμός συνδυάζεται με απροκάλυπτες «ναζιστικές» εικόνες καθώς και στιχουργικά θέματα, με τραγούδια όπως το "H.H. (Hail Huitzilopochtli)" και "Erradicación Judaica (Raza Innecesaria)". Αντί για ένα απλό αισθητικό mashup, ο συνδυασμός αντικατοπτρίζει μια βαθύτερη συγγένεια με την ευρωπαϊκή NSBM σκηνή και στην αξιοποίηση του αυτόχθονου παγανισμού καθώς και στην επιστροφή στο αίμα και το έδαφος στην παράδοση ενάντια στον «εκφυλισμένο» σύγχρονο κόσμο και την «παγκοσμιοποιητική» δύναμη του Χριστιανισμού. 

Αυτό το είδος συγκρητισμού ανάγεται στην ίδια τη γέννηση της «ακροδεξιάς» ιδεολογίας εν μέσω ενός ρομαντικού εθνικισμού και μυστικισμού του 19^ου αιώνα των ευρωπαίων εθνικιστών που επιδίωξαν να δημιουργήσουν συγγένεια με τους αρχαίους πολιτισμούς του κόσμου, καθώς και έναν επίμονο θαυμασμό για τον Εθνικοσοσιαλισμό στον αναπτυσσόμενο κόσμο ως ένα αουτσάιντερ που αντιστάθηκε στις αποικιακές αυτοκρατορίες. 

Κατά έναν ειρωνικό τρόπο, είναι η απήχηση του metal ως μια διεθνή γλώσσα που έχει βοηθήσει στην εξάπλωση του NSBM παντού από τη Λατινική Αμερική έως τη Μαλαισία. Τέλος να σημειωθεί ότι Έλληνες συναγωνιστές έχουν λάβει μέρος με γνωστές μπάντες σε συναυλίες στην Νότια Αμερική προκαλώντας την οργή των κρατικών αρχών και των αντιφασιστικών ορδών.

Ο φυλετικός πόλεμος ως αποτέλεσμα του καπιταλισμού

 

γράφει ο Ανέστης Θεοφίλου

Αυτές τις μέρες όλη η Ευρώπη έχει γίνει θεατής μπροστά σε ένα αναπόφευκτο γεγονός. Το γεγονός αυτό βέβαια είναι αναπόφευκτο διότι την αποαποικιοποίηση η Ευρώπη την πλήρωσε ακριβά, με αποτέλεσμα όλες οι αποικίες του πάλαι ποτέ τρίτου κόσμου να μεταφερθούν εντός ευρωπαϊκού εδάφους και να μετακενώσουν την πολιτισμική τους κληρονομιά εντός του. Η μετακένωση αυτή βέβαια είναι μια βίαιη μεταβολή επί της κοινωνίας η οποία θέτει τους Ευρωπαίους σε μια διαρκή επαγρύπνηση. Ο δράστης από την Ρουάντα στην Αγγλία που σκότωσε τα τρία ανήλικα κορίτσια ήξερε πως δεν είναι αντιμέτωπος με τους Τούτσι, συνεπώς συνειδητά έπραξε κάτι τέτοιο απέναντι σε λευκής προελεύσεως γηγενείς.

Το αποτέλεσμα προφανές, οι Άγγλοι εθνικιστές και πατριώτες ξεσηκώθηκαν και  τα επεισόδια γενικεύτηκαν. Η αγγλική κυβέρνηση του Σοσιαλδημοκράτη Στάρμερ σαφώς και έσπευσε να λάβει θέση κατά των Άγγλων γηγενών αναμασώντας το επιχείρημα περί ακροδεξιού τραμπουκισμού. Μόνο που στην προκειμένη δεν έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα ''ρατσιστών'' που επιδίδεται σε βίαιες πράξεις έχουμε να κάνουμε με μια συμπαγή μερίδα του αγγλικού λαού η οποία θέτει ζητήματα εθνικής ταυτότητας και πάνω από όλα κοινωνικής αρτιμέλειας.

Η πράξη αυτή του 17χρονου λαθρομετανάστη από την Ρουάντα είναι ίδια με την πράξη του ισλαμιστή δολοφόνου που μαχαίρωσε μέλη του "εναλλακτικού πατριωτικού κόμματος" AFD στην Γερμανία, συνεπώς το πρόβλημα έγκειται στην πολυπολιτισμική Βαβέλ που έχει δημιουργηθεί και μάλιστα δικαιώνεται ο Ernst Junger ο οποίος το μακρινό 1956 είχε δηλώσει ''πως οι εθνικές συγκρούσεις θα περιοριστούν και θα αυξηθούν οι φυλετικές εντός ενός ουδετεροποιημένου κρατικού οργανισμού''. 

Ο Γερμανός εθνικοεπαναστάτης έρχεται να επιβεβαιωθεί από τον διανοούμενο της γαλλικής «Νέας Δεξιάς» Guillaume Faye ο οποίος στο βιβλίο του ''The Racial Civil War'' μίλησε για μια Νέα Ευρώπη η οποία θα έχει κοινωνικές συγκρούσεις μεταξύ Ευρωπαίων μεν  αλλογενών δε. Διότι οι έποικοι με το προσωπείο του μετανάστη είναι το υποκείμενο της Αμερικανικής πολιτικής που διοχετεύει στην κατεχόμενη  Ήπειρο μας τις ροές των χωρών που έχει καταστρέψει με απώτερο σκοπό να τις ελέγξει φέρνοντας εντός ευρωπαϊκού εδάφους πληθυσμούς οι οποίοι είναι εχθρικοί προς την Ευρώπη.

Το φαινόμενο λοιπόν της φυλετικής βίας εξηγείται και είναι απλό, εφόσον η Ευρώπη και δη η αγγλοσαξονική είχε αποικίες είναι φυσικό επόμενο οι λαοί της υποσαχάριας Αφρικής να έχουν μίσος απέναντι στους Ευρωπαίους. Συνεπώς η μετακένωση όλων αυτών των λαθρομεταναστών είναι αυτοκτονία. Εν συνεχεία η φυλετική σύγκρουση πέραν της πολιτισμικής διάστασης είναι μια πολιτική αντιπαράθεση διότι οι θιασώτες της Σχολής της Φραγκφούρτης  ουσιαστικά είναι σύμμαχοι των εισβολέων καθώς επιδιώκουν την ολική διάλυση των δυτικών κοινωνιών ως οντότητα.

Η Σοσιαλδημοκρατική και νεοαριστερή Σταρμερική κυβέρνηση θεώρησε πως το μεταναστευτικό πρόβλημα (το οποίο είναι χρόνιο στην Μ. Βρετανία) λύνεται με την συγκρότηση ειδικής μονάδας καταστολής απέναντι στους εθνικιστές την επονομαζόμενη Cobra. Γεγονότα και καταστάσεις που θυμίζουν δυστοπικά κινηματογραφικά έργα όμως αυτές οι κινηματογραφικές καταγραφές είναι η επικρατούσα πολιτική εντός Ευρώπης.

Μόνο που ο Στάρμερ δεν πράττει αναλόγως επειδή είναι περιορισμένης αντίληψης όπως απαλλακτικτά τονίζουν οι εξαπλουστευμένες συζητήσεις του καφενείου. Ο Στάρμερ εκπροσωπεί μια συγκεκριμένη πολιτική τάξη η οποία και εξυπηρετεί διαμέσου του πολιτισμικού μαρξισμού την πολυφυλετική ατζέντα ούτως ώστε να προωθήσουν οι καπιταλιστές την ατζέντα 2030. Η ατζέντα 2030 στοχεύει στην δημιουργία ενός συμμετοχικού καπιταλισμού ο οποίος θα εξαλείψει τις εθνικότητες προκειμένου να μην υπάρξει συγκροτημένη κοινωνική αντίδραση από τους λαούς με αφετηρία το έθνος.

Ο πρόεδρος των Εργατικών δρα αφενός ιδεολογικά σαν άξιο τέκνο του Λούκατς και αφετέρου η διεθνιστική του ιδεοληψία συμπίπτει με την οικουμενικότητα του νεοφιλελευθερισμού όπου μέσα από τον κοσμοπολίτικο οικονομισμό λειτουργεί ως την κυρίαρχη πολιτική γύρω από τον διεθνοποιημένο καπιταλισμό.

Η εργατική τάξη του σήμερα δεν είναι οι εκφυλισμένοι ΛΟΑΤΚΙ που διαδηλώνουν με την κάλυψη του Σόρος, η εργατική τάξη του σήμερα είναι οι φτωχοποιημένοι Ευρωπαίοι που καλούνται να υπερασπιστούν την ζωή τους από τις ορδές που επιδοτεί η ΕΕ σε συνεργασία με το ίδρυμα Σόρος. Η εργατική τάξη του σήμερα ουσιαστικά είναι άυλη διότι ο εργάτης αντικαταστάθηκε από τον μετανάστη και στη συνέχεια από την μηχανή με αποτέλεσμα η νέο-αριστερά να εκπροσωπεί τους μποέμ όπως σωστά είχε αναφέρει ο Alain De Benoit.

Η τσαμπουκαλεμένη εργατιά της Αγγλίας όπως και οι νεολαίοι της Milwall μαζί με τους Ιρλανδούς του Μπέλφαστ αποφάσισαν πως οι εθνικές τους διάφορές ξεθωριάζουν μπροστά στην φυλετική απειλή που έχει ως γενεσιουργό αρχή τον ίδιο τον καπιταλισμό. Οι Έλληνες εθνικιστές, οι ριζοσπάστες εθνικοσοσιαλιστές γνωρίζουν πως η Αγγλία είναι το λίκνο του τραπεζικού Σιωνισμού καθώς ο Θεόδωρος Χερτζλ είναι αυτός που έθεσε πρώτος το ζήτημα του πολιτικού Σιωνισμού.

Ταυτόχρονα όμως, νιώθουμε μια ηθική νίκη διότι μετά από τόσα χρόνια σκληρής τραπεζικής ηγεμονίας μέσα στην καρδιά του τραπεζίτη παίρνει σάρκα και οστά ένας αγώνας κοινωνικός και εθνοφυλετικός. Η κατάληξη αυτή είναι φυσιολογική καθώς οι κοινωνικές σχέσεις έχουν ενταθεί άρα η παγκοσμιοποίηση καλείται να διαχειριστή τέτοιου είδους εξεγέρσεις διότι το έθνος και η φυλή είναι μια πραγματικότητα και καμιά ταμειακή μηχανή δεν μπορεί να ξεθωριάσει αυτές τις αυθύπαρκτες έννοιες που υποτάσσονται στην βιολογία και στην πολιτισμική κληρονομιά ενός λαού.

Ως Ελληνες εθνικοεπαναστάτες και αντιλαμβανόμενοι την κατάσταση της Ευρώπης δηλώνουμε αλληλέγγυοι στον αγώνα του Αγγλικού λαού για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική ομοιομορφία. Τέλος θα πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις το γεγονός της σιωπής του ''πατριώτη'' Νάιτζελ Φάρατζ όσον αφορά τα γεγονότα …

Ευτοπία στην επικράτεια του εφήμερου

 

Άρθρο του Κωνσταντίνου Τάταρη στο παρθενικό τεύχος του περιοδικού «Μηδέν Τελεία» (Χειμώνας 2011)

Ζούμε στην επικράτεια του εφήμερου, στη δικτατορία της φυλής των “εφήμερων ανθρώπων”, για να θυμηθούμε τον Ιούλιο Έβολα. Τα πάντα γύρω μας έχουν την αίσθηση του “καθημερινού”, του πεπερασμένου, του αναλώσιμου, όπως η ανάγνωση της εφημερίδας που πρέπει να προλάβουμε να την τελειώσουμε “σήμερα”, διότι πολύ απλά, αύριο δε θα είναι χρηστική ...

Όλοι ζούμε εντός αυτής της “επικράτειας”, όλοι κατά καιρούς έχουμε υπάρξει ή υπάρχουμε ως “εφήμεροι”, γι αυτό, πέρα από την όποια κριτική, απαραίτητη (όσο κι επώδυνη) προσωπική άσκηση, η αυτοκριτική...

Εφήμερο είναι η αποθέωση της “στιγμής”, του παρόντος, της καθημερινότητας, είναι η κυρίαρχη στις δυτικές κοινωνίες κουλτούρα της σύμβασης και της συναλλαγής, της χρηστικότητας, του λογικού υπολογισμού, της χυδαίας αντίληψης ότι “ο χρόνος είναι χρήμα” και “όπου γης, πατρίς”. Είναι το “αυτονόητο” του ωφελιμισμού που πέρα από τη “δουλειά” και τη “διασκέδαση” κατακλύζει και τις ανθρώπινες “σχέσεις”. Απουσιάζουν η χαρά της άδολης συνεύρεσης, η βιωματική εμπειρία της σύναξης, η ανιδιοτέλεια της δωρεάς, η πεποίθηση ότι δεν είμαστε μόνον “σημερινοί”, ότι είναι “παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας”. Το Εφήμερο φοβάται τις όχι κατασκευασμένες Αξίες, εκείνες που δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Η Διαχρονία είναι η μοναδική αναγνωρίσιμη απειλή. 

Όλοι οι διαχειριστές του (πολιτικοί, εκδότες, “ιντελιγκέντσια”) προσπαθούν να μας πείσουν ότι τίποτε δε διαρκεί, διότι, πολύ απλά, τίποτε δεν είναι προορισμένο να διαρκέσει. Τα πάντα είναι “σχετικά και γι αυτό ανεκτά”, τα πάντα υπάρχουν “σήμερα” για να αντικατασταθούν “αύριο”, όπως οι διανοούμενοι του συρμού και τα βιβλία τους που γίνονται “best sellers” για να πεταχτούν την επομένη μαζί με τις εφημερίδες και τα “life style” περιοδικά. Στην Ελλάδα του Εφήμερου που δεν είναι καν δυτική, αλλά εκδυτισμένη (κάτι πολύ χειρότερο, κάτι πρόστυχο, υβριδικό), όχι μόνον η “δουλειά”, η “διασκέδαση”, “οι σχέσεις”, αλλά όπως πολύ όμορφα έγραψε κάποιος, “ακόμα και η απόγνωση δεν κοινωνείται”. 

Σε αντίθεση με τις εξεγέρσεις της Τυνησίας και της Αιγύπτου, (λαών που δεν είναι καν ομοιογενείς), εξεγέρσεις αληθινές, παλλαϊκές, στις οποίες οι Εθνικές Σημαίες ενσάρκωναν την υπαρκτή διάθεση ατομικής αυτουπέρβασης και συλλογικότητας, την ετοιμότητα της θυσίας, στη δική μας περίπτωση η συλλογική αγανάκτηση και απόγνωση ανέδειξαν μόνο την ξεκομμένη ατομικότητα. Ένα τυχαίο ανθρωπομάζωμα, ένα άθροισμα ατόμων, που με δίκαιη οργή και αληθινά αιτήματα βρέθηκαν “όλοι μαζί εκεί”, αλλά “ο καθένας μόνος του”, ο καθένας για τους δικούς του και μόνον ιδιαίτερους λόγους, ένα ποσοτικό άθροισμα απελπισμένων, όχι ένα ποιοτικό οργανικό σύνολο, που επειδή απειλούνταν του καθενός η ατομική ασφάλεια, (αλλά και οι μέχρι τότε χρήσιμες αυταπάτες) κινήθηκαν με το ένστικτο της απελπισμένης ατομικότητας.

Το Εφήμερο οικοδομεί το δικό του “χώρο”, τη δική του “πολιτεία”, τη μεγαλόπολη. Ένα χαοτικό συγκρότημα απρόσωπων κτιρίων, διαδρόμων, διαύλων και δικτύων, όπου καθημερινά “ρέει” ένας αηδιαστικός ανθρώπινος πολτός. Εκεί όπου η μεγέθυνση (ανύπαρκτων ποιοτικά μεγεθών) και η υπερβολή υποκαθιστούν την ανάγκη της ταυτότητας (είναι άραγε τυχαίο που οι ουρανοξύστες είναι το σήμα κατατεθέν των δυστοπικών αμερικανικών μεγαλουπόλεων;). Σ' έναν τέτοιο χώρο το Εφήμερο δεν αισθάνεται απλώς ασφαλές, αλλά και παντοδύναμο, εκεί βασιλεύει ο Μαζάνθρωπος και τα χαρακτηριστικά τούτα περιέγραψε ο Ίων Δραγούμης ήδη στην πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα!

Όπως αναφέρει στο “Όσοι Ζωντανοί”, μαζάνθρωποι είναι εκείνοι “που δεν έχουν ορμές, παρά μόνον γούστα”, “που δεν έχουν εχθρούς”, παρά μόνον ανταγωνιστές, που δεν έχουν φίλους παρά μόνον συναδέλφους, που δεν έχουν ήθος, αλλά περισσεύει η διάθεση τους στην ηθικολογία. Σε λίγο καιρό όλοι, εκόντες άκοντες, θα ζούμε σε μεγαλοπόλεις, και μεγαλόπολη πέραν της χαοτικότητας, πέραν της ανθρωπόμορφης ποντικοδρομίας των δικτύων, σημαίνει πολυπολιτισμικότητα το νέο “political correct” ιδεολόγημα των εξουσιαστών και των “χρήσιμων ηλιθίων” που περισσεύουν. “Συνύπαρξη” πολλών παράλληλων, εφήμερων κοινωνιών που δεν θα συγκροτούν κοινότητα Αξιών και Πεπρωμένου. Αναγκαστική συγκατοίκηση ανθρωπομαζωμάτων που θα λειτουργούν μεταξύ τους ανταγωνιστικά είτε ως “lobby” στο “Κυβερνείο”, είτε ως δυστοπικά γκέτο, όπου οι “διαχειριστές” τους θα επιβάλλουν “δυναμικά” την παρουσία και προστασία τους (“Αφροέλληνες” εναντίον“ ελληνοΑσιατών”).

Πολυπολιτισμική κοινωνία είναι το αντίθετο της πολιτισμένης κοινωνίας, είναι η επιβεβαίωση της άριζης ατομικότητας. Μεγαλόπολη σημαίνει “δυστοπία”, δηλαδή βίωση της ασχήμιας ως μοναδικής πραγματικότητας, το “δύσμορφο τόπο” ως μοναδικό υπαρκτό χώρο. Ο όρος πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τους πρωτοπόρους της επιστημονικής φαντασίας, σήμερα όμως είναι ένας όρος απόλυτα πολιτικός, δηλαδή υπαρκτός, παράγει άμεσα αποτελέσματα. Η δυστοπία θα είναι η πραγματικότητα, εντός της οποίας, “όλοι ώριμα οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε”, να αποδεχόμαστε τα όποια “τετελεσμένα” ως δεδομένα. Η δυστοπία θα σηματοδοτεί το αιώνιο “σήμερα”, εν απουσία του “αύριο”.

Και η αντίδραση; Α, ναι. Η “αντίδραση” έρχεται σχεδόν μηχανικά. Μηχανικά και προβλέψιμα. Η δυστοπική μεγαλόπολη είναι ο κατάλληλος χώρος για να φωλιάσουν οι “όποιες ουτοπίες”, ως εναλλακτικότητα (με ή χωρίς εισαγωγικά), αλλά και ως φυγή, ως ατομικό ή μικρο-ομαδικό καταφύγιο, ως οπιούχα συνήθεια σε χασισοποτείο. Μήπως ως “ουτοπικές αντιδράσεις” δεν λειτουργούν οι παραθρησκευτικές οργανώσεις και οι πολιτικές σέχτες που φαντασιώνονται ότι συνιστούν πολιτικά κινήματα; Να είμαστε προσεκτικοί απέναντι στην έννοια “ουτοπία”, πολλές φορές προσφέρεται αφειδώς ως ανώδυνη εκτόνωση. 

Επαναλαμβάνω: να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στην “ουτοπία” και όταν δεν λειτουργεί ευνουχιστικά, δεν οδηγεί κατ' ανάγκην στην επανεύρεση του απωλεσθέντος παραδείσου, αντιθέτως πολλές φορές στρώνει το δρόμο προς την κόλαση. Μήπως η Καμπότζη δεν μετατράπηκε σε ένα απέραντο σφαγείο, από τον κομμουνιστή χασάπη Πολ Ποτ και τους“ Ερυθρούς Χμερ” του στο κυνήγι της ουτοπίας της αγροτικής κολλεκτίβας; Η ουτοπία είναι απαραίτητη, ναι! Αλλά ως διεγερτικό, ως δείκτης για την ευτοπία, όχι ως νεφελοκοκκυγία. Απέναντι στο δυστοπικό σήμερα, απέναντι στο παντοδύναμο Εφήμερο η απάντηση δεν είναι ο “ου τόπος”, αλλά ο “ευ τόπος”, η Ευτοπία.

Να λειτουργούμε μέσα στο Εφήμερο και να είμαστε διαφορετικοί. Όχι απλώς να είμαστε διαφορετικοί, αλλά να οικοδομούμε τη διαφορά ως υπαρκτό, μετρήσιμο γεγονός, να οικοδομούμε “όμορφους τόπους” μέσα στο δυστοπικό περιβάλλον. Και αυτοί οι “όμορφοι τόποι” να μη λειτουργούν (μόνο) ως αποκομμένες νησίδες σε μια σκοτεινή θάλασσα, αλλά ως υπαρκτή, συνολική πρόταση για ολόκληρη την κοινωνία. Να επανασχεδιάσουμε τα σύμβολα και τα χρώματα μας, να αποκοπούμε από ομφάλιους λώρους που πλέον δεν μας τροφοδοτούν με τίποτα ζωτικό. 

Να προτείνουμε την εναλλακτικότητα, ως υπαρκτό γεγονός, από τη διατροφή και τη διασκέδαση, την τέχνη και τις εκδόσεις μέχρι το πως πρέπει να καλλιεργείται η ελληνίδα γη και ποιά πρέπει να είναι η σχέση οικιστικού-πολιτισμικού-φυσικού περιβάλλοντος. Να προτείνουμε τον εθνοκοινοτισμό όχι ως άσαρκο ιδεολόγημα, αλλά ως βιωμένη εμπειρία σ' έναν κόσμο που τρέφεται με ιδεολογήματα, ως εναλλακτική πρόταση απέναντι στους απονευρωμένους τεχνοκράτες και στους πολιτικούς που δρουν ως ατζέντηδες των υπερεργολάβων και των τραπεζιτών. 

Να οικοδομούμε τις δικές μας παράλληλες δομές και κοινότητες, αλλά και να μην αφήνουμε τους μαζικούς χώρους είτε είναι ο συνδικαλισμός, ιδιαίτερα ο αγροτοσυνδικαλισμός, είτε η τοπική αυτοδιοίκηση στην αποκλειστικότητα άλλων. Να ενώνονται οι “νησίδες” μας και να δημιουργούν “ήπειρο”. Να είμαστε “εντός, εκτός και επί τα αυτά”. Πρέπει να αναγκάσουμε την Ιστορία ν' ασχοληθεί μαζί μας. Η πολιτικοποίηση της ευτοπίας είναι το νέο στοίχημα. Δύσκολο στοίχημα; Οπωσδήποτε. Αλλά (ποιος μας είπε πως) ζούμε σε εύκολους καιρούς;

O Στρατηγός Σολεϊμανί διηγείται το χτύπημα της Χεζμπολάχ στην ισραηλινή φρεγάτα INS Hanit το 2006

 

Μετάφραση: Α.Π.

Το χτύπημα στην ισραηλινή φρεγάτα

"Υπάρχει ένα σημαντικό σημείο σχετικά με τον πόλεμο των 33 ημερών, και αυτό είναι ότι μερικές φορές ένα χτύπημα από τη Χεζμπολάχ είχε εκπληκτικό αντίκτυπο, ανάλογο με το χτύπημα που δόθηκε από τον Ιμάμη Αλί κατά τη μάχη της Τάφρου. Το χτύπημα για το οποίο είπε ο Προφήτης: "ένα χτύπημα του Αλί ισοδυναμεί με τις προσευχές όλων των αγγέλων και όλων των ανθρώπων. Γιατί; Γιατί έσωσε το Ισλάμ."

Η Χεζμπολάχ σχεδίαζε κάθε χτύπημα με τρόπο που, μερικές φορές, θα έδιωχνε αμέσως ολόκληρη την οντότητα του Σιωνιστικού καθεστώτος. Ένα παράδειγμα ήταν η θαλάσσια δύναμη του καθεστώτος. Γνωρίζετε ότι υπάρχει ένας δρόμος σύνδεσης για να φτάσουμε στο Νότο του Λιβάνου. Ο δρόμος αυτός εκτείνεται μέσα από τις όχθες της Μεσογείου, περνώντας από τη Σιδώνα και την Τύρο και τελικά οδηγεί στις πρώτες γραμμές του Νότου.

Κάθε φορά κατά τη διάρκεια ενός πολέμου, οι φρεγάτες του Σιωνιστικού καθεστώτος έμπαιναν στον ωκεανό και απέκλειαν αυτόν τον δρόμο από τη θάλασσα χρησιμοποιώντας ακριβές πυροβολικό. Κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου, το 2006, έκαναν το ίδιο την πρώτη εβδομάδα. Αυτό που ο εχθρός δεν είχε φανταστεί και η Χεζμπολάχ τον εξέπληξε με αυτό ήταν οι πύραυλοι εδάφους-θαλάσσης (αντιπλοϊκοί). Αυτοί οι πύραυλοι επρόκειτο να δοκιμαστούν για πρώτη φορά εκείνη την ημέρα. Παλαιότερα όλοι αυτοί οι πύραυλοι ήταν κρυμμένοι και δεν είχαν δοκιμαστεί στο παρελθόν.

Τα βλήματα ήταν όλα κρυμμένα. Ήταν μια δύσκολη επιχείρηση. Ο πύραυλος έπρεπε να βγει από ένα κρυφό καταφύγιο και να μεταφερθεί με ένα όχημα στο οποίο ήταν φορτωμένο σε ένα σημείο εκτόξευσης που ήταν ένα απλό ανοιχτό σημείο, ενώ 3 ή 4 ισραηλινές φρεγάτες περίμεναν μπροστά του. Αυτό σχεδιάστηκε να γίνει όταν ο Χασάν Νασράλα επρόκειτο να εκφωνήσει μια ομιλία. Διότι υπήρχαν φήμες ότι ο Νασράλα είχε τραυματιστεί και αυτό είχε ανησυχήσει το λιβανέζικο κοινό. Ο Νασράλα είχε κάνει συμφωνία με τον Imad (Mughniyeh) να εκφωνήσει μια ομιλία. Ο Νασράλα έπρεπε να μιλήσει.

Εκείνη την εβδομάδα, ο εχθρός είχε το πάνω χέρι, ενώ εμείς δεν είχαμε κάνει τίποτα σημαντικό εκτός από την απάντηση των πυραύλων. Αυτό έπρεπε να γίνει. Ο πύραυλος ήταν φορτωμένος στον εκτοξευτή του και ήταν έτοιμος να εκτοξευτεί πολλές φορές και κάθε φορά υπήρχε πρόβλημα με την εκτόξευση. Ο Νασράλα ήθελε να το ανακοινώσει αυτό στην ομιλία του ως μια κίνηση έκπληξης, ως μια σημαντική έκπληξη. Έδωσε την ομιλία του. Έπρεπε να ηχογραφηθεί για να μεταδοθεί αργότερα. Ακριβώς όπως καταγράφετε αυτό που λέω σε αυτό το δωμάτιο, και στη συνέχεια θα το επεξεργαστείτε ή θα επικοινωνήστε μαζί μου και θα διαγραφούν ορισμένα μέρη του αργότερα.

Ο Νασράλα μιλούσε σε ένα δωμάτιο και εμείς καθόμασταν σε ένα διπλανό δωμάτιο με τον Imad και έναν άλλο αδερφό. Η ομιλία του Νασράλα πλησίαζε στο τέλος της, αλλά το βλήμα δεν εκτοξευόταν. Η μάχη μαινόταν. Μόλις ο Νασράλα ήθελε να πει το τελευταίο Σαλάμ Αλέκουμ, όταν έφτασε σε αυτό το σημείο, ακριβώς πριν προφέρει αυτές τις λέξεις, ο πύραυλος εκτοξεύτηκε. Το βλήμα ήταν υπερηχητικό και χτύπησε αμέσως τη φρεγάτα. Ο Νασράλα είπε - και τον άκουσε όλος ο Λίβανος και όλη η οικουμένη εκείνη τη στιγμή - ότι "μπορείτε να δείτε τώρα μπροστά σας την ισραηλινή φρεγάτα να καίγεται."

Αυτή η φράση του Νασράλα συνέπεσε με το βλήμα που χτύπησε τον στόχο. Αν και αυτά τα πολεμικά πλοία διαθέτουν συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου και μπορούν να εκτρέψουν τους επερχόμενους πυραύλους ή μπορούν να τους χτυπήσουν με αντιπυραυλικά συστήματα, ο πύραυλος χτύπησε τον στόχο και τον έκοψε στη μέση.

Αυτό σήμανε την απαλλαγή από το ναυτικό του Σιωνιστικού καθεστώτος. Το ναυτικό αυτό δεν ξαναεφανίστηκε μέχρι το τέλος του πολέμου. Με έναν μόνο πύραυλο, όλο το ναυτικό του Σιωνιστικού καθεστώτος χτυπήθηκε άουτ. Αυτό φυσικά μπορεί να αναλυθεί και να συζητηθεί εκτενώς. Μια πτυχή του είναι η ικανότητα (ή η ανικανότητα) του Σιωνιστικού καθεστώτος. Δηλαδή, μπορεί να γίνει κατανοητό ότι ένα καθεστώς του οποίου το ναυτικό βγαίνει εκτός μάχης με έναν μόνο πύραυλο, όσες φρεγάτες κι αν έχει, την επόμενη φορά θα εξουδετερωνόταν πλήρως με δύο ή τρεις πυραύλους. 

Εκείνη τη φορά συνέβη σε εμβέλεια 100 χλμ. Την επόμενη φορά μπορεί να συμβεί με πύραυλο εμβέλειας 300 χλμ. Λοιπόν, αυτό μετατράπηκε σε θαύμα και μια μεγάλη νίκη. Οι άνθρωποι στον Νότιο Λίβανο, που είχαν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους ή βρίσκονταν υπό βομβαρδισμό εκείνη τη στιγμή, εξέφρασαν τη χαρά τους με κραυγές Αλλάχ ου Άκμπαρ. Αυτή ήταν μια ακόμα αιφνιδιαστική κίνηση της Χεζμπολάχ που άλλαξε την εξίσωση και το Σιωνιστικό καθεστώς απέτυχε να ανταποκριθεί έως ότου άρχισε να κινείται προς την κοιλάδα Khiam και τον ποταμό Litani όπου ηττήθηκε για άλλη μια φορά. 

Η 27η και η 28η μέρα ήταν δύσκολες μέρες. Ο Imad και εγώ χωριστήκαμε και πήγε ο καθένας μας σε διαφορετικά μέτωπα. Ο Νασράλα βρισκόταν σε διαφορετική τοποθεσία. Θα περνούσαμε από συγκεκριμένες διαδικασίες για να συναντηθούμε με τον Νασράλα. Θα συναντιόμασταν τα βράδια και ο Imad θα παρέδιδε λεπτομερείς αναφορές για τις συγκρούσεις.

Λίγη ώρα αργότερα ένα ισραηλινό ελικόπτερο χτυπήθηκε με πύραυλο και στη συνέχεια οι μαχητές της Χεζμπολάχ άρχισαν να χτυπούν τα τανκς. Η καταστροφή των αρμάτων σηματοδότησε την αρχή του τέλους για τη σιωνιστική επίθεση. Τότε ήταν που προέκυψε μια νέα εξίσωση και για πρώτη φορά αποκαλύφθηκαν οι πύραυλοι Kornet σε αυτόν τον πόλεμο και τα άρματα μάχης Abrams, συγγνώμη, τα άρματα μάχης Merkava χτυπήθηκαν για πρώτη φορά. Περίπου 7 τανκς Merkava καταστράφηκαν σε μια μέρα"

Καβαλικεύοντας την τίγρη: Julius Evola, συνέντευξη στην Ordine Nuovo, 1964

για να το παραγγείλετε εδώ ...

Μερικοί άνθρωποι έχουν μιλήσει για το βιβλίο αυτό ως το «εγχειρίδιο για τους δεξιούς αναρχικούς», και σε κάποιο βαθμό, αυτό είναι ακριβές. Ο ισχυρισμός μου ότι σήμερα δεν υπάρχει πολιτικό σύστημα, σχηματισμός και κόμμα στο οποίο να αξίζει να αφιερωθεί κανείς, και ότι όλα όσα υπάρχουν πρέπει να απορριφθούν, έχει αναστατώσει πολλούς. 

Ωστόσο, αυτή η άρνηση και η μη δέσμευση δεν απορρέουν από την έλλειψη αρχών, αλλά από την κατοχή αρχών, οι οποίες είναι ακριβείς, σταθερές και δεν υπόκεινται σε συμβιβασμούς. Ούτε είναι αυτή η μόνη άποψη στην οποία διαφέρω από τον μηδενισμό ή τον αναρχισμό των «θυμωμένων νέων», της περισσότερο ή λιγότερο ηττημένης γενιάς - των Beats, των hipsters και τέτοιων ανθρώπων - των οποίων το «όχι» δεν βασίζεται σε τίποτα θετικό. 

Στη σημερινή ζωή μπορεί να είναι κατάλληλο για πολλούς να αποσυρθούν για να εγκατασταθούν σε μια πιο εσωτερική γραμμή χαρακωμάτων, έτσι ώστε αυτό για το οποίο δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα δεν μπορεί να κάνει τίποτα εναντίον μας. 

Ωστόσο, ολόκληρο το βιβλίο δεν ενθαρρύνει τους ανθρώπους να αφήσουν τον εαυτό τους αλλά ακριβώς το αντίθετο: μια αυστηρή πειθαρχία της ζωής που φτάνει στο υψηλότερο σημείο είναι αυτό που περιγράφεται σε αυτό.

Μικρός επικήδειος στον Ισμαήλ Χανίγια

 

γράφει ο Α.Π.

Δεν θα υπάρξει εδώ αναλυτικό βιογραφικό του Χανίγιε, αλλά ένας απολογισμός της ζωής του. Έφυγε από τη ζωή, χωρίς να πετύχει μόλις δύο πράγματα: να δει ελεύθερη την Παλαιστίνη και να θαφτεί σε αυτή. Όμως, η ζωή του ταυτίστηκε για πάντα, στην ιστορία της Ανθρωπότητας, με τη συμβολή, από την πλέον ηγετική θέση, στο άνοιγμα του δρόμου για την νίκη των λαών γενικά και του Παλαιστινιακού ιδιαίτερα, η οποία, επιτέλους, αχνοφαίνεται στον ορίζοντα, μετά τις 7/10, όλο και πιο καθαρά. 

Ο φόβος άλλαξε μια για πάντα στρατόπεδο, πέρασε στην πλευρά των ιμπεριαλιστών και των σιωνιστών παιδιών τους. Χάρη και στον Χανίγιε, στις 7/10, τα καταπιεζόμενα έθνη και οι λαοί ξαναχαμογέλασαν, γιατί τους αναπτερώθηκαν οι ελπίδες. Η Οικουμένη, ιδιαίτερα ο νέος κόσμος, έμαθε πια για το Παλαιστινιακό πρόβλημα, για το 1948 (και όχι μόνο το 1967, όπως ήξεραν μόνο λίγοι, οι πιο «ψαγμένοι»). Έδειξε το δρόμο του τελειοποιημένου ένοπλου αγώνα στους λαούς για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και την καταπολέμηση του άδικου. 

Εδώ, αξέχαστη θα παραμείνει και η παροιμιώδης υπομονή που έδειξε η οργάνωση του με αυτόν επικεφαλής μετά το 2021 και ως τις 7/10, όταν προκαλούταν συχνά από τους σιωνιστές ώστε να έρθει σε σύγκρουση μαζί τους πρόωρα, ενώ αυτός προετοίμαζε την απάντηση. Μάλιστα, έδειξε τον δρόμο του αγώνα χωρίς να στηριζόμαστε σε κανέναν ιμπεριαλιστή. Είναι και αυτό ένα μεγάλο δίδαγμα για τους λαούς, για κάθε κίνημα που θέλει να λέγεται αντιιμπεριαλιστικό. 

Έδειξε στους λαούς ότι είναι εφικτό αυτοί να χαλάσουν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών («νέα Μέση Ανατολή»), να γίνουν καλύτεροι «σκακιστές» από τους τελευταίους. Τέλος, δεν μπορεί να αγνοηθεί το προσωπικό του κόστος. Δεν ξεχνιέται η σιωνιστική προπαγάνδα για τη «φυγή των συγγενών των ηγετών της Χαμάς από τη Γάζα», ενώ ο Χανίγιε έχασε 60 συγγενείς του, ή για την «εκ του ασφαλούς δράση του από πολυτελή ξενοδοχεία του Κόλπου», ενώ, τελικά, σκοτώθηκε στην υπερορία. 

Δεν θα ξεχαστεί ποτέ η στωικότητα με την οποία αντιμετώπισε την ανακοίνωση της δολοφονίας των παιδιών του από Σιωνιστές, η οποία καταγράφηκε τηλεοπτικά. Δεν είναι πολλοί οι ηγέτες που έχασαν παιδιά τους στον πόλεμο (Στάλιν στον Β’ Π.Π., Μάο στην Κορέα, o Νασράλα στον Λίβανο το 2006 και λίγοι ακόμα). Δείχνει κι αυτό κάτι, ως προσωπικό παράδειγμα για κάθε αγωνιστή και, ιδίως, επαναστάτη, ανεξαρτήτως ιδεολογίας. 

Περασμένο-ξεχασμένο και το «κομματικό» λάθος με την προσωρινή ρήξη με τον Άσαντ, που πήγε το Παλαιστινιακό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στιγμιαία πίσω. Ουδείς, όμως, αλάνθαστος. Πραγματικά, με τόσες παρακαταθήκες, η λέξη «αθάνατος» είναι λίγη για να περιγράψει τον Χανίγιε από εδώ και μπρος.

Κυκλοφορεί η έκδοση της χρονιάς: Η Συντηρητική Επανάσταση στην Γερμανία 1918-1932 (μετάφραση και επιμέλεια: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

2103611590

info@logxi.com

www.logxi.com

 Τα περιεχόμενα του βιβλίου: 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ         

I  Η ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ :     ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ –  ΟΙ “ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ”  ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ –        ΟΙ ΔΙΩΞΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ “ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ” ΜΕΤΑ ΤΟ 1933 –         ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ –            Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ “KONSERVATIVE REVOLUTION”  –    Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ “DEUTSCHE BEWEGUNG”    –                Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ “ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑΣ”  –              Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΤΗΣ ΜΗ – ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ  –           Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗΣ   –           Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΗΓΩΝ ΚΑΙ Η ΜΕΘΟΔΟΣ  –      

II ΤΟ ΘΕΜΑ: ΤΟ ΤΡΙΤΟ REICH ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ REICH –     Η “ΓΟΥΛΙΕΛΜΙΚΗ ΕΠΟΧΗ” –          O ΠΟΛΕΜΟΣ –         Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΒΑΙΜΑΡΗΣ –            Ο ΝΕΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ –          Η “SCHWARZE REICHSWEHR” ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ –      Ο ΕΘΝΙΚΟΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΣ –      ΤΟ “ΤΡΙΤΟ ΜΕΤΩΠΟ”  –        Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΜΙΑΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΤΑΞΗΣ –        Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗΣ ΕΝΤΟΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ –      

III ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΕΣ: Η “ΛΟΓΙΚΗ ΜΟΝΟΚΑΤΕΥΘΥΝΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ”  –          ΓΡΑΜΜΗ ΚΑΙ ΣΦΑΙΡΑ –            Ο NIETZSCHE  ΚΑΙ Η ΜΕΣΟΒΑΣΙΛΕΙΑ –        Ο ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ –              Η “ΑΝΑΤΡΟΠΗ”  –               ΤΟ “ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ”  –           ΟΙ “ΑΝΑΓΕΝΝΗΜΕΝΟΙ”  –               Η “ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ” ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ –               ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ, ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΣ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ –        ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ –           ΣΧΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΑΣΗ –       Ο “ΗΡΩΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ”   –       Ο ΠΑΡΑΔΟΞΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ  ΕΝΟΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ     

IV ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΟΜΑΔΕΣ: Η ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΣΥΜΦΙΛΙΩΤΟΥ; –  ΠΡΩΤΗ ΟΜΑΔΑ:  ΟΙ “VÒLKISCHEN” -ΔΕΥΤΕΡΗ ΟΜΑΔΑ: ΟΙ “JUNGKONSERVATIVEN” –  ΤΡΙΤΗ ΟΜΑΔΑ: ΟΙ “ΕΘΝΙΚΟΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ” –   Η ΑΝΑΤΟΛΗ  –   ΑΠΟ ΤΟΝ  “VOLK” ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ –   ΤΕΤΑΡΤΗ ΟΜΑΔΑ: ΟΙ “BÙNDISCHEN”  –   ΠΕΜΠΤΗ ΟΜΑΔΑ: ΤΟ “LANDVOLKBEWEGUNG”        

για να το παραγγείλετε εδώ ...

Το βιβλίο αυτό, είναι το θεμελιώδες κείμενο για τη γνώση και την κατανόηση της κίνησης των ιδεών, που άλλαξε τα χαρακτηριστικά της ευρωπαϊκής κουλτούρας μεταξύ των δύο πολέμων και που παράγει ακόμα και σήμερα προτάσεις, συζητήσεις και παθιασμένες επανερμηνείες.

 Χωρισμένο σε τέσσερις ενότητες (η προβληματική, το θέμα, οι εικόνες καθοδηγητές, οι πέντε ομάδες), αναλύει όλα τα θεμελιώδη ζητήματα της “Συντηρητικής Επανάστασης”:

 οι σχέσεις με τον εθνικοσοσιαλισμό και τους «τροτσκιστές» του, οι έννοιες του γερμανικού κινήματος και της Κοσμοθεωρίας του, ο εθνικομπολσεβικισμός, η γέννηση ενός νέου τύπου επαναστάτη στην περίοδο της Βαϊμάρης, η πνευματική επιρροή του Nietzsche, η σφαιρική αντίληψη του χρόνου, η αντίθεση στον μηδενισμό, η πολεμική κατά του Χριστιανισμού, ο «ηρωικός ρεαλισμός», η συμφιλίωση των αντιθέσεων, οι διαφορές στην ευαισθησία και τα έργα μεταξύ των πιο σημαντικών συνιστωσών του κινήματος των ιδεών (Volkischen, Nationalrevolutionàre, Biindischen, Landvolkbewegung).

Μια αποφασιστική συμβολή για την εκτίμηση των αυθεντικών χαρακτηριστικών της πιο αδίστακτης και θαρραλέας προσπάθειας, η οποία ήθελε να αποτυπώσει στην εποχή της τεχνολογίας και στην ταραχώδη διαδικασία εκσυγχρονισμού που αναστάτωσε την ευρωπαϊκή κοινωνία του εικοστού αιώνα, ένα διαφορετικό σημάδι από αυτό της «έρημου των αξιών» και της διάλυσης των οργανικών δεσμών στον συγκρουσιακό και εγωιστικό ατομικισμό, που σηματοδοτεί την εποχή της εκκοσμίκευσης.

Ένας ουσιαστικός οδηγός για την ανάγνωση συγγραφέων που είχαν αποκλειστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα από την Ακαδημία και αργότερα επανήλθαν δυναμικά «στη μόδα», μετά από μη κομφορμιστικές και εγκάρσιες αναγνώσεις σε σχέση με παλιές ιδεολογίες: 

Ο Ernst Junger, ο Cari Schmitt, ο Oswald Spengler, ο Arthur Moeller van den Bruck, ο Thomas Mann (του “οι Θεωρήσεις ενός απολίτικου) και πολλοί άλλοι, που γύρω τους εμψύχωσαν κύκλους πρωτόγνωρης πνευματικής ζωτικότητας. Και όλοι στην μαζί ενάντια στην παρακμή του επερχόμενου σύγχρονου κόσμου! 

O Έρνστ Ρέμ και ο Λαϊκός Στρατός

 

Γράφει ο Μαυρομετωπίτης

Ο Έρνστ Ρέμ, είχε σωστά διακριβώσει ότι ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν μία ιμπεριαλιστική σύγκρουση η οποία διακύβευε την μοιρασιά του κόσμου, των αποικιών και των αγορών μεταξύ των δύο κύριων ιμπεριαλιστικών μπλόκ της εποχής: την Αντάντ και την Γερμανική Αυτοκρατορία! 

Είχε πολύ σωστά κατηγορήσει τους αστούς πολιτικούς και την πλουτοκρατία ότι έμπλεξαν τον Γερμανό στρατιώτη σε μία μακροχρόνια θανατηφόρα περιπέτεια για χάρη των υψηλών καπιταλιστικών συμφερόντων. Ο άνθρωπος που τσάκισε τους κομμουνιστές στους δρόμους είχε πολύ σωστά διαγνώσει την ιμπεριαλιστική φύση των καπιταλιστικών πολέμων και το ποιος είναι ο ρόλος των λαϊκών μαζών σε ένα μοιραίο παιχνίδι που σκαρώνουν άλλοι για αυτούς. 

Μέσα στο έωλο αντικαπιταλιστικό του δράμα οραματίστηκε μία στρατιωτικοποιημένη κοινωνία στην οποία - όντας ο καθένας υπεύθυνος και χωρίς μία άκαπνη αστική τάξη να διατάζει -  οι πολιτικές θα υπαγορεύονται από τους στρατιώτες και έτσι και έτσι θα αποφεύγονται τα χειρότερα: (Για όλα αυτά ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ)

«Ο στρατιώτης ο οποίος θα πολεμήσει και θα πεθάνει για μία πολιτική πρέπει να έχει λόγο στην απόφαση αυτής της πολιτικής. Αν οι πολιτικές υπαγορεύονταν από τους στρατιώτες, οι οποίοι θα γνώριζαν ότι αν η πολιτική ήταν λανθασμένη τότε οι πρώτοι οι οποίοι θα βίωναν τα αποτελέσματα της θα ήταν οι ίδιοι, η ανθρωπότητα θα γλίτωνε από τρομερές δυστυχίες και θα διοικούνταν με μεγαλύτερο αίσθημα ευθύνης».

Όταν ο Ρέμ ήταν αρχηγός του σώματος των SA εκπλήρωνε τον λαϊκό πόθο των μαζών: το όνειρο του ήταν η κατάργηση της ανίκανης Ράιχσβερ - ενός στρατιωτικού σώματος υπαγορευμένου από την δουλική συνθήκη των Βερσαλλιών - και η αντικατάσταση της με έναν Λαϊκό Στρατό, αποτελούμενο από τις εξοπλισμένες πλατιές μάζες που θα αναλάμβαναν να υπερασπιστούν την Νέα Σοσιαλιστική Πατρίδα. 

Το όνειρο του Ρέμ προϋπόθετε την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και την κατάργηση της προνομιούχας κάστας των Γερμανών στρατιωτικών (σχεδόν όλοι προερχόμενοι από γαιοκτημονικές οικογένειες Πρώσων Γιούνκερς) που μόνο αμέτοχοι δεν ήταν για την σαπίλα και την παρακμή της Γερμανικής κοινωνίας αλλά και την ιμπεριαλιστική σφαγή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. 

Οι Γιούνκερς αξιωματικοί αποτελούσαν μία κλίκα, ξεκομμένων από τον Λαό, "ευγενών" που κοιτούσαν αφ΄υψηλού τις στρατευμένες μάζες και δεν είχαν ουσιαστικό σημείο επαφής και επικοινωνίας μαζί τους. Δεν υπήρχε οργανική σχέση ηγεσίας - πλήθους αλλά κάθετη ιεραρχία με στοιχεία καταπίεσης.

Ο Ρέμ οραματιζόταν να είναι ο Στρατάρχης αυτού του Μεγάλου Λαϊκού Γερμανικού Στρατού που φυσικά θα έσβηνε για πάντα τα αστικά κατάλοιπα και την μοναρχοδεξιά αντίδραση. Δυστυχώς τα σχέδια του προσέκρουσαν πάνω στην ακροδεξιά κλίκα του Χιτλερισμού με αποτέλεσμα την γνωστή «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών».

Τα όνειρα του Ρέμ για την μελλοντική στρατιωτική οργάνωση της Γερμανίας ταυτίζονταν με αυτά των κομμουνιστών - που ως Αρχηγός των SA κυνηγούσε - οι οποίοι ζητούσαν έναν «Γερμανικό Κόκκινο Στρατό» επί της ίδιας βάσης: εξοπλισμό των πλατιών μαζών και εκπαίδευση τους για τον σχηματισμό μίας τεράστιας Λαϊκής Πολιτοφυλακής! 

Έτσι λοιπόν και για εμάς, στο Εθνικό - Λαϊκό Κράτος, θα καταργηθεί ο νατοϊκός "Εθνικός Στρατός" και θα αντικατασταθεί με τον Λαϊκό Στρατό, δηλαδή τις εξοπλισμένες και εκπαιδευμένες πλατιές μάζες οι οποίες θα είναι έτοιμες να υπερασπιστούν την Πατρίδα και τον Σοσιαλισμό ανά πάσα στιγμή. 

Η νεολαία, οι γυναίκες, οι άνδρες, όλοι θα εκπαιδεύονται στα όπλα και την εργασία. Οι αξιωματικοί δεν θα επιλέγονται με τα κριτήρια της σημερινής σαπίλας (ποιος θα σκύψει περισσότερο μπροστά στην κεφαλαιοκρατία και το αστικό κατεστημένο) αλλά με βάση τον ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ τους και την ΑΚΛΟΝΗΤΗ ΑΦΟΣΙΩΣΗ στην Σοσιαλιστική Πολιτεία!