Για την εθνικοεπαναστατική σκέψη από την Fatria Zentropa: «Τι είναι ο Εθνικισμός;» & «Για μια θετική κριτική» - των Jean Mabire και Dominique Venner





Διανομή από τις εκδόσεις «Λόγχη» και «Πελασγός» στην Αθήνα, το βιβλιοπωλείο Ελληνικόν στον Βόλο καθώς και μέσω των Αυτόνομων ομάδων σε Ελλάδα και Κύπρο

«Οι σημαίες κυματίζουν πάντα στα δημόσια κτίρια, οι δικαστές ακόμη φορούν τις ρόμπες τους με αξιοπρέπεια, οι αξιωματικοί φορούν ακόμη τις στολές τους, και οι ιερείς τα ράσα τους, οι επίσημοι πάντα επικαλούνται τον πατριωτισμό και την δήθεν εθνική ενότητα. Ωστόσο πίσω από τη σημαία, τη ρόμπα του δικαστικού, τη στολή του αξιωματικού, το ράσο του ιερέα, και τα πατριωτικά τσιτάτα, δεν υπάρχει πια παρά το τίποτα ή ο εχθρός»

«Μέσα σε έναν κόσμο που παρασύρεται, είμαστε μόνοι. Είμαστε τραγικά μόνοι. Δεν έχουμε καμία σχέση με όλες τις βολικές φόρμουλες που μας επιτρέπουν πάντα να μπούμε σε κτίρια με τις όμορφες ετικέτες στην πολιτική σκακιέρα.

Πλέουμε σε μια άγνωστη θάλασσα και κανείς δεν μπορεί να καταλάβει σε ποιες ηπείρους ταξιδεύουμε. Δεν βολευόμαστε πουθενά. Αλλά αν κάθε κόμμα, μας είναι ξένο, κάθε αγωνιστής παραμένει αδελφός μας. Ένας αληθινός ακτιβιστής απορρίπτει όλους τους σχηματισμούς της ώρας, αλλά δέχεται όλους τους ανθρώπους με θάρρος. 

Και γι' αυτό είμαστε ευτυχώς μόνοι. Ακριβώς επειδή απορρίπτουμε όλους τους συμβιβασμούς και όλους τους ελιγμούς, θα είμαστε το πιο αγνό μέταλλο στο κράμα του αύριο»

Jean Mabire

Ο Διγενής απέθανε: η νεκρολογία στην εφημερίδα «Πατρίς» για τον θάνατο του Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα






Ευχαριστούμε την Αυτόνομη Συναγωνίστρια από την Κύπρο για το αρχειακό υλικό

«Έπεσεv o βαθύσκιoς δρυς υπό τη σκιάv τoυ oπoίoυ τo Έθvoς τωv Ελλήvωv εγvώρισεv ημέρας μεγαλείoυ και αvατάσεως. Ο μυθικός Διγεvής υπέκυψε χθες εις τα μαρμαρέvια αλώvια αφoύ εκτυπήθη γεvvαίως με τov χάρovτα.

Ο ακατάβλητoς κατεβλήθη υπό τηv κoιvήv μoίραv τωv αvθρώπωv.

 Και διήλθε τηv Αχερoυσίαv, όπoυ o ψυχoπoμπός περιδεής τoν ωδήγησε διά vα συvαvτήση τoυς συvτρόφoυς και τα παλληκάρια τoυ μετά τωv oπoίωv ηγωvίσθη αγώvας ωραίoυς και μεγάλoυς υπέρ τov ήμισυ αιώvα, vα συvαvτήση εκείvoυς πoυ άφησαv τα oστά τωv vα λευκαίvωvται εις τoν Σαγγάριov, εκείvoυς πoυ εις τηv κατάλευκov απεραvτoσύvηv της Πίvδoυ έγραψαv επάvω εις τo χιόvι καταπόρφυρov τov ύμvov εις τηv Ελευθερίαv, εκείvoυς oι oπoίoι έστησαv τείχoς απόρθητov τα ηρωϊκά στήθη τωv εις τo Θησείov και εις τo Παγκράτι και αλλαχoύ της Ελλάδoς, εκείvoυς τoυς αλησμovήτoυς εφήβoυς της ΕΟΚΑ τoυς oπoίoυς μετέτρεψε με τηv θερμoυργόv πvoήv τoυ εις ημιθέoυς και ήρωας.

 Τov συvώδευσε χθες συγκεκιvημέvoς και αυτός o ψυχoπoμπός, διά vα συvαvτήση τov Αυξεvτίoυ και τov Καραoλήv, και τov Παλληκαρίδηv. Τov υπεβάστασε κατά τηv άvoδov εις τας κλίμακας τoυ εθvικoύ παvθέoυ, όπoυ συvήvτησε τoυς πεσόvτας υπό τας διαταγάς τoυ εις τη Τηλλυρίαv και αλλαχoύ.

 Νεκρός o Διγεvής. Είχoμεv πιστεύσει σχεδόv ότι ήτo αθάvατoς. Η μεγαλωσύvη τoυ μας έκαμε vα λησμovήσωμεv, ότι ακόμη και ως Διγεvής υπέκειτo εις τηv μoίραv τωv αvθρώπωv, εις τηv μoίραv ακόμη τoυ Σαραvτάπηχoυ.

Έπεσεν o Δρυς. Και τo Έθvoς τωv Ελλήvωv έμειvε oρφαvόv. Ξέχασε τov ηγέτηv και τov πατέρα τoυ.

Η Iστoρία, η oπoία δεv δεκάζεται και δεv κατατρoμoκρατείται, θα είπη τov λόγov της διά τov Διγεvήv. Θα γράψη σελίδας δι' αυτόv. Διότι, υπήρξε μέγας. Διότι υπήρξεv εθvική πρoσωπικότης αvήκoυσα σχεδόv εις άλλov κόσμov από τov ιδικόv μας. Ητo ως vα ήλθεv- από κάπoιαv αγαθήv της Iστoρίας βoυλήv- από τo Εικoσιέvα και ήλθεv εις τηv επoχήv μας διά vα τηv διαμoρφώση, διά vα μας δημιoυργήση μoίραv ιστoρικήv.

Υπήρξε μεγάλη, αλλά και τραγική μoρφή o Διγεvής. Εvώ χάριv της vέας εθvικής πρoσπαθείας ευρίσκετo αφαvής, απεβίωσαv πρoσφιλείς oικείoι τoυ ως o αδελφός τoυ, o σύγγαμβρός τoυ, o πεvθερός τoυ.

Εφυγεv τηv ώραv της μεγάλης εθvικής εξoρμήσεως. Επάvω εις τo ιερόv λείψαvov τoυ, με τηv χείρα εις τηv καρδίαv και γvωρίζovτες καλώς τα πράγματα λέγoμεv τoύτo: Ο Διγεvής πoλύ εταλαιπωρήθη τελευταίως. Τov κατεπόvησαv και τoυ αφήρεσαv ζωήv τα μέτρα ασφαλείας τα oπoία ελάμβαvov. Διότι εκατovτάδες επικoυρικώv εστάλησαv vα τov εύρoυv και τov εξovτώσoυv. Διότι στρατιά χαφιέδωv ειργάζετo πρoς τov σκoπόv αυτόv. Και απέθαvεv εις αυστηρόν απoκλεισμόv. Έδωσε και τηv τελευταίαv πvoήv τoυ διά τηv Εvωσιv. Τo "έπεσεv εις τας επάλξεις δεv είvαι σχήμα κεvόv. Απoδίδει απoλύτως τηv πραγματικότητα. Ο Διγεvής έπεσεv εις τας επάλξεις.

Και η μεv σαρξ θα καταβή εις τη γηv, ακoλoυθoύσα τov δρόμov της φθoράς και της τελειώσεως. Όμως o Διγεvής είvαι o αθάvατoς. Τρέμoυv αι χείρες μας. Αιμάσσει η καρδία μας, κρoυvoί εξέρχovται από τoυς oφθαλμoύς μας. Ο Διγεvής απέθαvεv.

Αφήvει o εκλιπώv εθvικός γίγας μίαv oλόκληρov εθvική περιoυσίαv oπίσω τoυ. Περιoυσίαv η oπoία θα αξιoπoιηθή. Ό,τι διαρκέστερov θα μείvη, θα είvαι η μέχρι θαvάτoυ εμμovή εις τηv Ελλάδα και εις τηv Εvωσιv. Θα μείvη αιωvίως αvηρμέvη εις τας ψυχάς η φλόγα πoυ έδωσεv o Πρoμηθεύς εκείvoς.

Γovατίζει εμπρός εις τo φέρετρov τoυ τo Εθvoς. Τov πρoσκυvά η ελληvική Κύπρoς. Τov κλαίvε τα παλληκάρια τoυ, μέσα από τα υγρά κρησφύγετα τωv, μέσα από τας σκoτειvάς φυλακάς, παvτoύ όπoυ ευρίσκovται. Αλλά και oμvύoυv και πάλιv: Ο ΑΓΩΝ ΣΥΝΕΧIΖΕΤΑI ΔIΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣIΝ. Και όταv η κυαvόλευκoς απλωθή εδώ, σύμβoλov κρατικής πλέov εξoυσίας, θα μεταβώμεv εις τo Μvήμα τoυ διά vα τoυ αvακoιvώσωμεv. Οσoι απoμέvωμεv. Και θα σκιρτήση o " Γέρoς" μας».

Μνήμη Ιμίων: Lamia Casual Crew


 

Γιατί η Κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει Αντιπολίτευση; (άρθρο του Nero Valois)



γράφει ο Nero Valois

Πάνω από δυο χρόνια τώρα αυτό που καταγράφεται πολιτικά είναι μια άνευ προηγούμενου συστημική «Ειρήνη και Tάξη» υπό την καθοδήγηση της διακυβέρνησης  Μητσοτάκη. Και λέω συστημική γιατί μέσα στην κοινωνία και στα λαϊκά στρώματα υπήρξαν διαφορετικές διαθέσεις απέναντι στον κεντρικό διαχειριστή του αστισμού που όμως πέρασαν όλες αναξιοποίητες.

Η βασικότερη ως τα τώρα φυσικά είναι η πολιτική διαχείριση της πανδημίας που δημιούργησε μέσα στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας μια βαθιά διαίρεση ενορχηστρωμένη από ένα  σύνολο πολιτικών μέτρων δημοκρατικής τρομοκρατίας, κοινωνικού αυτοματισμού, προσωπικού στιγματισμού των Ελλήνων που είχαν άλλη στάση απέναντι στο Βιοπολιτικό τρόμο-μηχανισμό. Η μέχρι πρότινος τεράστια μάζα Ελλήνων που αρνούνταν αυτή την υγειονομική δικτατορία, ξεπερνούσε το μισό του πληθυσμού, δεν εκφράστηκε σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής από καμία υποτιθέμενη αντιπολιτευτική προς το Μητσοτάκη δύναμη, από τον Τσίπρα και το ΚΙΝΑΛ ως το ΚΚΕ. 

Με εξαίρεση στημένους θεατρινισμούς αντιπαράθεσης γύρω από την ορθότερη χρήση των μέτρων καραντίνας, εμβολιασμού και στήριξης στο ΕΣΥ κανένας δεν θέλησε να αξιοποιήσει έστω δημοσκοπικά την τεράστια λαϊκή ανασφάλεια και δυσαρέσκεια από την διαχείριση Μητσοτάκη. Ειδικότερα όταν ένα πιο ενεργό κομμάτι αντί-εμβολίαστων και δυσαρεστημένων προσπάθησε να βγει στον δρόμο και να δείξει χαρακτηριστικά κοινωνικής αντιπολίτευσης σύσσωμα στηλιτεύθηκε και χρωματίστηκε ως αναχρονιστικό και «κρύπτο-φασιστικό» από όλο το παρασιτικό μηντιακο, πολιτικό σύστημα μέχρι την κρατικοδίαιτη αντιφα από τα Lidl που εξαφανίστηκε από τους δρόμους δυο χρόνια. Ακόμη και κάποιοι που εμφανίστηκαν ως θεματοφύλακες και υπερασπιστές του αναθεωρημένου Καραμανλικού συντάγματος είχαν άμεση ή έμμεση σχέση με την ελ.ας προκαλώντας το γέλιο σε όσους γνωρίζουν πως λειτουργεί το παρακράτος με προηγούμενα κορυφαία συμβάντα την Αμφιάλη και το Νέο Ηράκλειο.

Η μικρομεσαία τάξη συμπιέστηκε κ άλλο εξαντλητικά από τα κυβερνητικά μέτρα, το δημόσιο σύστημα υγείας εσκεμμένα αφέθηκε στην τύχη του για να δουλέψουν τα φιλαράκια των κρατούντων που κουμαντάρουν την ιδιωτική υγεία. Το χειρότερο, εκατόμβες νεκρών στα νοσοκομεία λόγω διάλυσης των δομών υγείας και όμως κανένας δεν ζήτησε ούτε μια Πανελλαδική πανεργατική γενική απεργία κανείς δεν οργάνωσε ούτε μια δυναμική συγκέντρωση για τα μάτια του κόσμου. Κανείς δεν θέλησε να αγγίξει τον Μητσοτάκη ενώ αυτοί που κατέλαβαν τα μικρόφωνα σε δημόσιες συγκεντρώσεις, ήταν πολλές φορές πρώην υποστηρικτές του Αρτέμη και της παρέας που ονειρεύεται απόβαση με διαστημόπλοια ή αποδίδει τιμές στους Πατρώους Θεούς με τα πλαστικά ποτηράκια στα χέρια μέσα σε αρχαιολογικούς χώρους, κάτω από την παρατηρητικότητα και την θυμηδία ρασοφόρων και κρατιστών. 

Αυτή η σουρεαλιστική κατάσταση προβλήθηκε από το σύνολο των ΜΜΕ ενώ οι κινήσεις ή οι ομάδες καθώς και οι απόψεις που έκαναν δυσάρεστη αίσθηση στα υπόγεια της εξουσίας προκάλεσαν αντιδράσεις πρώτα σε επίπεδο αρθρογραφίας. Παράδειγμα η προβοκατόρικη αναφορά γνωστών δημοσιογράφων - που διατηρούν επαφές με δομές καταστολής - σε δυο καθημερινής κυκλοφορίας εφημερίδες σχετικά με την συντακτική ομάδα του παρόντος ιστολογίου, καθώς και η στοχοποίηση αυτόνομων συναγωνιστών από τους κομισάριους του Περισσού ή ομάδων αντιεξουσιαστών που δεν καθοδηγούνται από τις υπηρεσίες και εμφανίζουν σημεία εθνισμού.

Τον βαθμό ξεφτίλας και σύμπνοιας των καταλάβαμε το περασμένο καλοκαίρι όταν όλη η Ελλάδα κάηκε για τις μπίζνες που ο αγαπημένος της οικογένειας εισαγωγέας εξωτικών ουσιών ξεκίνησε επενδυτικά με τα φυντάνια της γνωστής κατασκευαστικής. Η χώρα πόνεσε για την τεράστια οικολογική και οικονομική καταστροφή της υπαίθρου, η νεολαία έκανε σύνθημα τη περιβόητη ακατάλληλη ατάκα για τον ίδιο τον πρωθυπουργό, πυροσβέστες εκβιάστηκαν να μην μιλήσουν για τα όσα είδαν σε επίπεδο επιχειρησιακής συμπεριφοράς του Κράτους που άφησε εσκεμμένα τα πάντα στην μοίρα τους και όμως κανείς πάλι συστημικά δεν άγγιξε καν τον Μητσοτάκη. 

Γιατί και πως εξηγείται αυτό ;

Μετά κ από τον τρόπο εκλογής και ανάληψης της νέας ηγεσίας στο νεκρόφιλο ΠΑΣΟΚ γίνεται κατανοητό ότι το σύνολο των οικονομικών λόμπι του ελληνικού αστισμού έχει επιλέξει να είναι η οικογένεια Μητσοτάκη η μαριονέτα εκτελεστής των deal τους την επόμενη περίοδο. Έδωσε μαθήματα φανατικής προσήλωσης στο παγκόσμιο Αμερικανικοσιωνιστικό φαρμακευτικό κατεστημένο με την στυγνή υπεράσπιση της ατζέντας του κτηνιάτρου και συμπατριώτη μας ... Μπουρλά. Μονιμοποίησε τον ρόλο του Ισραήλ σε θέματα πολιτικής εθνικής άμυνας και μετά την εκλογή Biden έδωσε στον Αμερικανικό παράγοντα ατέλειωτες δεσμεύσεις και χώρο συμφερόντων με την πρόφαση της διαμόρφωσης άμυνας απέναντι στην Τουρκική απειλή. 

Ο Μητσοτάκης επιπλέον ικανοποιεί με τα deal που αφορούν το μεγάλο μαφιόζικο κεφάλαιο των διεθνών κατασκευών την πλήρη αναμόρφωση της Αττικής σε φιλέτο του παγκόσμιου Αμερικανοσιωνιστικού real estate. Η απόλυτη στήριξη των ελληνικών ΜΜΕ εξηγείται και από την ειδική μεταχείριση των αφεντικών τους σε θέματα νέων επενδύσεων που εμπλέκονται δυναμικά μαζί με τα γεράκια του ξένου κεφαλαίου. Για τα τελευταία καυτά ζητήματα ουσίας ο νεκροθάφτης του ελληνικού εθνικισμού δεν έχει να πει το παραμικρό από τον Δομοκό, αφού αναλώνεται σε συγγραφή των βιβλίων του με χιλιοειπωμένα τσιτάτα και μια στείρα συνθηματολογία που την διαβάζουν μόνο οι οπαδοί του.

Ο Μητσοτάκης συνεπώς αφήνει να μεταμορφωθεί όχι μόνο ένα ακίνδυνο κέντρο στο πλάι του με την άλλη μικρό μαριονέτα της δήθεν σοσιαλιστικής Κρητικής ολιγαρχικής μαφίας αλλά συμπιέζει τον Τσίπρα σε μια πλήρη ακινησία που αποσκοπεί να τον οδηγήσει η στην ανοιχτή συμμαχία με το ΚΚΕ η στην συμμαχία με τον Ανδρουλάκη ώστε να καταστεί εσαεί εξαρτημένος αντιπολιτευτικά. Όλοι όμως συμφωνούν στους νέους ρόλους γιατί είναι πολλά τα λεφτά που έχουν μοιραστεί από τον Αμερικανικό παράγοντα - τους ίδιους που εξυμνεί ο δρομέας Χατζηγώγος - και έχουν να κάνουν και με την σταθερότητα που επιθυμούν να έχουν σε περίπτωση όξυνσης των γεωπολιτικών συγκρούσεων μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας λόγω Ουκρανίας.

Το ερώτημα που εύλογα προκύπτει από τα παραπάνω είναι γιατί αυτή την εκκωφαντική συστημική συναίνεση δεν προσπάθησε να την εκμεταλλευτεί καμία εκτός συστήματος δύναμη αυτή την διετία; 

Σε όλη την Ευρώπη από Ολλανδία, Γαλλία έως και την Ιταλία υπήρξαν κινήματα με συγκρούσεις και μαζικότητα που αν και δεν έφεραν νέες ριζοσπαστικές δυνάμεις στο προσκήνιο έδωσαν χώρο σε πολλές δυνάμεις εθνικοεπαναστατικές αυτή την φορά να παράξουν μαχητικό λόγο και παρέμβαση εξαιτίας της ολοκληρωτικής απουσίας κάθε αριστερής και ψεύδο-αντιεξουσιαστικής δύναμης από τις κινητοποιήσεις. Στην Ελλάδα τίποτα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο φεμινισμός του τρίτου κύματος που εξυμνείται από την ΠτΔ μέχρι την κόρη του αρχηγού της ελλαδικής ακροδεξιάς, έχει αντικαταστήσει την φιλεργατική δυναμική ανάμεσα στις εναπομείναντες ομάδες των Εξαρχείων οι οποίες με εξαίρεση το εφετείο και την πορεία για τον Κουφοντίνα αναλώνονται σε ομιχλώδεις συζητήσεις για την φασιστική απειλή, τις συναινετικές (;) παρτούζες και τον ρόλο των τραβεστί στις καταλήψεις πάντα κάτω από τις αφίσες του Άρη και του Μπακούνιν ή για το αν θα πρέπει να δίνεται λόγος στους δικαιωματιστές της νέας αριστεράς.

Η αιτία αυτής της πρωτοφανούς πολιτικής απουσίας ακόμα και μικρών δυνάμεων οφείλεται κυρίως σε μια ανελέητη χωρίς αρχές και ουσία αλληλοεξόντωση στην βάση δήθεν ιδεολογικών διαφορών ανάμεσα στις  δυνάμεις που αναζητούν πατήματα μετά το τέλος της Χ.Α. Οφείλεται στο γεγονός πως υπάρχει μια εθελουσία φυλάκιση σε χώρους και πρόσωπα και όχι η αναζήτησή σύνδεσης των ιδεών με λαϊκές δυνάμεις. Οφείλεται στο ότι υπάρχει ένας φετιχισμός γύρω από ένα μακρινό παρελθόν που υποτιμά και την Ιδέα και την Παράδοση και την Επανάσταση ως αρχές που αναζητούν πάντα σε κάθε εποχή νέα πόδια και όχι προσθετικά βοηθήματα.

Οφείλεται στο ότι κανείς δεν καθορίζεται με βάση αρχές αλλά και σύγχρονες πολιτικές θέσεις γύρω από την ΕΕ, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, το Ισραήλ και τον ρόλο του Σιωνισμού στην Ελλάδα, την Εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων και των αναγκών επιβίωσης. Παρά λοιπόν την συστημική ανοιχτά πια πρόσδεση του συνόλου της αριστεράς στο κρατικό και καπιταλιστικό status κανείς ακόμα δεν μπορεί να αδράξει τη ευκαιρία να παρέμβει για να κατοχυρώσει έστω μια μικρή αλλά διακριτή ριζοσπαστική αντισυστημική θέση στα πράγματα. Αυτά τα προβλήματα ενισχύονται και για ένα άλλο λόγο. Δεν υπάρχει ακόμα μια συντονισμένη διαδικασία διαμόρφωσης νέων αγωνιστών που να αποτελέσουν το φυτώριο μιας αυριανής επαναστατικής ελίτ που να μπορεί να ανταποκρίνεται σε τρία επίπεδα:

Πρώτον στο Πνευματικό-Ιδεολογικό επίπεδο, έχοντας κερδίσει τον εσωτερικό πόλεμο που θα θεμελιώνει την Ιεραρχία και την Πίστη στην επικαιρότητα της Ιδέας μέσα από σχολές, εκδόσεις με προσανατολισμό τέτοιο, συλλογικές εμπειρίες ηγεσίας που να καταπολεμούν τον στείρο αρχηγισμό, επικέντρωση στην θρησκευτικότητα της δράσης ενάντια στην εκκλησιαστική σιωνιστική πνευματική εξασθένηση. 

Δεύτερον στο πολιτικό επίπεδο θεμελιώνοντας ως δεδομένο τρόπο σκέψης την παρέμβαση στην εκάστοτε πολιτική συγκυρία, δίπλα και μέσα στον απλό λαϊκό κόσμο γύρω από θέματα που μπορούν να κάνουν εφικτό να δημιουργούνται δέσμες αγώνα σε κάθε κοινωνικό χώρο και κύτταρο χωρίς εξαιρέσεις. 

Τρίτον στο επίπεδο της οργανωτικής αυτονομίας θεμελιώνοντας ένα δίκτυο ελεύθερων ομάδων συντρόφων που να εξαπλώνονται στις μεγάλες πόλεις με κοινά χαρακτηριστικά και θέσεις, που να καθιστούν διακριτή την παρουσία μιας Εθνικής Λαϊκής Αυτονομίας που σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα να βρίσκεται έμπρακτα εκεί από την σκοπιά της Τρίτης Θέσης.

Τα παραπάνω δεν αφορούν προφανώς όσους υπαρξιακά θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν αμετάβλητοι «χώροι» και δικά τους εκλογικά ή κερδοσκοπικά «χωράφια». Δεν αφορούν τους πάσης φύσεως «Πατριάρχες», εκδότες της πλάκας που συνουσιάζονται με την δεξιά και τους σιωνιστές, κομματικούς Φαρισαίους και κρυφούς πράκτορες του κράτους και της Ακροδεξιάς του. Αφορούν όσους θέλουν πρώτα από όλα να συγκροτήσουν μια νέα δυναμική, όσους θέλουν να απεγκλωβιστούν από την απραξία που θρέφεται με στημένα ιδεολογικά γκέτο. Δεν μπορεί κανείς να αφήσει απαρατήρητο πως μια διετία τώρα ετοιμάζεται κάτι που σύντομα δεν θα επιτρέπει ούτε καν την ανώφελη διαδικτυακή ενορχηστρωμένη διάλυση γύρω από εκτός πολιτικής και πνευματικής επικαιρότητας διαμάχες.

Είναι χρήσιμο να σκεφτούμε με το αυτοκριτικό πνεύμα που είδε σε μια άλλη εποχή τα πράγματα ο Ντομινίκ Βενέρ στο κείμενο «Για μια θετική κριτική» που κυκλοφόρησε στην γλώσσα μας από την Fatria Zentropa. Είναι ακόμα πιο απαραίτητο να σκεφτούμε με βάση το σκεπτικό του Γκαετάνο Μόσκα για τις ελίτ, διαβάστε την εξαιρετική σχετική έκδοση από τις Εκδόσεις «Έξοδος». Πρέπει να ενωθούν δυνάμεις, να δημιουργήσουν επίπεδα δράσης, θεωρίας, ταυτότητας και συντονισμού. Να υπάρξει μια θέληση να μπορεί το ρόλο της πραγματικής εθνικής και λαϊκής αντιπολίτευσης να τον επικαλείται έστω και χωρίς δυνάμεις μια συνεργασία δομών που να κοιτάει προς τα εκεί, να σχεδιάζει προς τα εκεί, να προετοιμάζεται δηλαδή να κυνηγήσει αυτό τον ρόλο.

Δεν χρειάζονται για όλα αυτά δήθεν συνέδρια που στην πραγματικότητα θα είναι γραφικές συναντήσεις καφενείου για την επανεμφάνιση νεκραναστημένων πειραμάτων που απέτυχαν στο παρελθόν. Χρειάζεται απόφαση, σκέψη, ωριμότητα, ενδιαφέρον να στηθούν τα μακροπρόθεσμα ενάντια σε κάθε τι βραχυπρόθεσμο. Χρειάζεται να δώσουμε χώρο στην πραγματική Αυτονομία να ανθίσει, να δημιουργήσει πρωτοβουλίες, να δοκιμάσει στα αχαρτογράφητα νερά των λαϊκών αγώνων χωρίς το άγχος της ανεύρεσης ενός Μεσσία αρχηγού ή αρχιερέα γιατί μόνο τα αυθεντικά κινήματα γεννάνε τους Προφήτες τους, όχι οποιαδήποτε τεχνοκρατική μίμηση του κοινοβουλευτικού σωλήνα.

Ας μελετήσουμε τα μεγάλα κινήματα μας, πως έγιναν οργανισμοί που εξαπλώθηκαν και νίκησαν όχι πως παρήλαυναν ούτε πως έδειχναν δύναμη. Αλλά πως την απέκτησαν την δύναμη, αυτό λείπει σήμερα. 

Να μελετήσουμε για να εμπνευστούμε και όχι να μιμηθούμε και σε αυτή την έμπνευση δεν αρκούν η Φασιστική Ιταλία και η Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία του μεσοπολέμου. Μας λείπει και η Κούβα του Περονιστή Τσε, η Αργεντινή του Περόν, η Κανταφική Λιβύη, η Νασσερική Αίγυπτος και η Μπααθική Συρία, το Σοσιαλοεθνικιστικό Ιράκ. Μας λείπει η πύρινη ορμή της μεγάλης Ιρανικής Επανάστασης και ο δρόμος ανάπτυξης της Λιβανέζικης Χεζμπολάχ, το ανολοκλήρωτο πείραμα της Ιταλικής Terza Posizione και η μητροπολιτική καινοτομία της «αριστερής» νεοφασιστικής Κάζα Πάουντ. 

Μας λείπει μια Εθνική Αυτονομία που θα συνθέτει στο σήμερα της Ευρώπης και της Ελλάδας την  ιδεολογία της «Τρίτης Θέσης». Αυτή είναι η αντιπολίτευση που θα ωφελήσει  τον λαό και το έθνος ώστε να υπάρξει δυνατότητα μεγάλης εθνικοεπαναστατικής αλλαγής σε βάθος χρόνου.

Σχόλιο του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου για την εκκένωση της κατάληψης «Circolo Futurista Casal Bertone» στην Ρώμη (20.01.2022)

 


Σχόλιο του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου για την εκκένωση της κατάληψης «Circolo Futurista Casal Bertone» στην Ρώμη (20.01.2022)

Σήμερα το πρωί, ξημερώματα, οι υπηρέτες του καθεστώτος, η αστυνομία, εκκένωσε κατόπιν εντολής, την Φουτουριστική Εθνικιστική κατάληψη, «Circolo Futurista Casal Bertone», στην Ρώμη. Αλλά οι «μπατριώτες» αντί να τα βλέπουν αυτά, ακόμη στηρίζουν τους αστυνομικούς και χαίρονται όταν το καθεστώς διαλύει αριστερές καταλήψεις, τόσο φθάνει το ακροδεξιό τους μυαλό, δεν καταλαβαίνουν οι κοντόφθαλμοι ότι το πνεύμα της κατάληψης είναι το ίδιο ... οι ιδέες αλλάζουν μόνο. Οι ιδέες δεν διώκονται και δεν διαλύονται!

Αλληλεγγύη στους συναγωνιστές!

Εις μνήμην του Ισιδώρου aka Hjarulv Henker: Hellenic War Machine - Συνέντευξη των Der Sturmer στο περιοδικό «Αντεπίθεση» τεύχος 26, Μάρτιος 2006, σελίδες 32-33 (.pdf)


γράφει ο Wolverine

Στις αρχές του χρόνου η είδηση για τον αιφνίδιο θάνατο του Ισιδώρου aka Hjarulv Henker του συγκροτήματος «Der Sturmer» έσκασε σαν «βόμβα» στις τάξεις του «χώρου» και κυρίως ανάμεσα στους υποστηρικτές του NSBM εντός και εκτός Ελλάδος. 

Διαδικτυακές αναφορές που αξίζει να διαβάσετε υπήρξαν στο «Glory Days of RAC», τον «Μαύρο Κρίνο» και την ΦΛΕΦΑΛΟ - στους τελευταίους με αφορμή την συνέντευξη των Dreadful Relic -  καθώς και σε ιστοσελίδες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης του εξωτερικού με διθυράμβους για τον εκλιπόντα και την μουσικό - πολιτική του προσφορά. 

Υπήρξε μέλος των εκδοτικών ομάδων των παγανιστικών και ιδεολογικών περιοδικών Wrath of the Gods, Dark Imperium and Heathen Pride καθώς και μέλος των Wodulf και Lamentation

Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην απώλεια ενός μαχητή του Ελληνικού Εθνικοσοσιαλισμού και μέλος της ποιοτικής αυτής μπάντας αφού είχα την τύχη να τους γνωρίσω σε προσωπικό επίπεδο από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, μέσω της άμεσης ενίσχυσης με την προμήθεια των μουσικών έργων που κυκλοφόρησαν (EPs, demos, splits, full - lengths, best of, compilations) αλλά και με φυσική παρουσία σε συναυλίες και ακτιβιστικές ενέργειες που την εποχή εκείνη προσέλκυαν εκατοντάδες ποιοτικούς συναγωνιστές και συναγωνίστριες. 

Πλούσια η δισκογραφία του εν λόγω συγκροτήματος δημοφιλείς σε όλες τις χώρες που υπάρχει η «ακραία μουσική σκηνή» του NSBM και κυρίως τα μέλη της μπάντας - συμμετείχαν και σε άλλα συγκροτήματα - αποδεκτοί από το σύνολο των συναγωνιστών ως ενωτικοί και αυθεντικοί χαρακτήρες, «φανατικοί» υποστηρικτές της Ιδέας και διαχρονικοί εχθροί της ακροδεξιάς που επιβλήθηκε σταδιακά από το παρακράτος και την δεξιά. 

Ο στίχος και η θεματολογία τους καθώς και η αισθητική τους όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει να κάνει με ακροδεξιές εμπορικές καρικατούρες ή με ριψάσπιδες δηλωσίες ηγετίσκους αλλά με την Πατρώα Θρησκεία, τον Εθνικοσοσιαλισμό, την καταγγελία της Σιωνιστικής κτηνωδίας, την υπερηφάνεια της Ευρώπης και την μνήμη των Συναγωνιστών που έπεσαν στις επάλξεις. 

Ο Ισίδωρος παραμένει στην μνήμη όλων για την προσφορά του στην μουσική αλλά και στο πεδίο των ιδεών. Εις μνήμην του Συναγωνιστή η συντακτική μας ομάδα δημοσιεύει σήμερα μια σχετικά άγνωστη συνέντευξη των «Der Sturmer» στο περιοδικό «Αντεπίθεση» τεύχος 26, Μάρτιος 2006, σελίδες 32-33. 

Δόθηκε στον Π.Κ. και έχει ιδιαίτερη σημασία ως ένας ελάχιστος φόρος τιμής σε έναν ποιοτικό συναγωνιστή που έφυγε νωρίς αλλά και για τις καίριες απαντήσεις της μπάντας στις ερωτήσεις του συντάκτη του περιοδικού ...

για να διαβάσετε την συνέντευξη σε μορφή αρχείου .pdf στον σύνδεσμο εδώ ...

Είναι ο «Στρασσερισμός» Μπολσεβικισμός;

 

Η αλήθεια είναι πως στην Ελλάδα όταν κάποιος ακούει το όνομα Στράσσερ δεν του έρχονται και πολλά στο μυαλό. Η πλήρης απουσία σοβαρής και κατατοπιστικής βιβλιογραφίας σε συνάρτηση με την έλλειψη φασιστικής και εθνικοσοσιαλιστικής παράδοσης συμβάλλουν στην κατάσταση άγνοιας στην όποια είναι αναγκασμένος να περιέλθει ο μέσος εθνικιστής όταν ξεκινάει τη διαδρομή του στα ιδεολογικο - πολιτικά μονοπάτια. 

Οι πιο μελετηροί και εκείνοι οι οποίοι πραγματικά ενδιαφέρονται θα προχωρήσουν μελετώντας και αφού αρχικά ριζοσπαστικοποιηθούν εν συνεχεία θα γνωρίσουν την αλήθεια γύρω από την ιστορία της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας. Οι υπόλοιποι θα παραμείνουν ένας ανερμάτιστος και αμόρφωτος ανθρωποπολτός ακροδεξιών ζητωπατριωτών που απλώς θα επιβεβαιώνουν όλα τα αρνητικά αρχέτυπα που έχει κατασκευάσει η αριστερά για τους εθνικιστές.

Αυτή η ιδεολογική ένδεια φυσικά αφήνει ελεύθερο πεδίο σε όσους επιδιώκουν να μοχλεύσουν τον εθνικιστικό «χώρο» είτε εξυπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα, είτε προκειμένου να ικανοποιήσουν προσωπικές φιλοδοξίες.  Διάφοροι αρλεκίνοι βρίσκουν την ευκαιρία να παριστάνουν τους «αρχηγίσκους» εκμεταλλευόμενοι την ελλιπή ιδεολογική μόρφωση του «χώρου» ενώ ακόμη χειρότερα βαλτοί πρακτορίσκοι επιχειρούν να αλλοιώσουν και να παραχαράξουν τις γνήσιες εθνικιστικές ιδέες μετατρέποντας τες σε έναν «light» εθνικοπατριωτικό αχταρμά με οικονομικά και πολλές φορές κοινωνικά φιλελεύθερες θέσεις. 

Φυσικά για να φτάσουν εκεί πρέπει πρώτα να περάσουν από το πρώτο στάδιο το οποίο επιτάσσει την αχρήστευση κάθε ριζοσπαστικής φωνής, ικανής να αντισταθεί. Πως θα επιτευχθεί αυτό; Με τον ίδιο τρόπο με τον οποίον ολόκληρος ο εθνικισμός θα συρθεί πίσω από την ουρά της φιλελεύθερης δεξιάς: με την μόχλευση, την παραχάραξη και την αλλοτρίωση. Ο εθνικοσοσιαλισμός μετατρέπεται σε έναν οικονομικό φιλελευθερισμό με ρατσιστικό επίχρισμα (ρατσιστικό όχι με την έννοια του φυλετισμού αλλά του ιμπεριαλιστικού σοβινισμού) ο οποίος δεν πρόκειται να απειλήσει την ολιγαρχία του πλούτου αφού «δεν διεκδικούμε τίποτα από τους πλουσίους», δεν σκοπεύει να διαταράξει την ομαλή λειτουργία της ελεύθερης αγοράς και της ιδιωτικής οικονομίας και τέλος δεν επιδιώκει να αποδεσμεύσει την χώρα από υπερεθνικούς οργανισμούς ΝΑΤΟ, ΕΕ και τα δυτικά κέντρα εξουσίας (στα οποία είμαστε υποταγμένοι από το 1821 και έπειτα) διότι «οι δυτικοί είναι φυλετικοί μας αδελφοί και οποιαδήποτε συμμαχία με τους υπανθρώπους Σλάβους, Αφρικανούς και Ασιάτες σημαίνει προδοσία της φυλής».[1] 

Το έκτρωμα το οποίο προκύπτει με όλες τις παραπάνω θέσεις δεν είναι εθνικοσοσιαλισμός σε καμία των περιπτώσεων. Είναι στείρα, καθαρή, γνήσια ακροδεξιά και ως γνωστόν ο μεγαλύτερός εχθρός των ακροδεξιών είναι ο μπολσεβικισμός. Συνεπώς οτιδήποτε «χαλάει το παιχνίδι τους» και στέκεται εμπόδιο στον σχεδιασμό για την υποταγή στον καπιταλισμό και το σύστημα χαρακτηρίζεται αυτομάτως ως «μπολσεβικικό» προκειμένου να βαρέσουν τα αντανακλαστικά του μέσου εθνικόφρονα που διακατέχεται από έναν στείρο και παρωχημένο αντικομμουνισμό. 

Οι ριζοσπαστικοί εθνικιστές, εθνικοσοσιαλιστές και εθνικοεπαναστάτες δεν θα έπρεπε να προβληματίζονται όταν κάποιος ακροδεξιός τους αποκαλεί «μπολσεβίκους» διότι με αυτό οι ακροδεξιοί εννοούν τον οποιονδήποτε τους χαλάει την «συστημική σούπα» την οποία «μαγειρεύουν». Ωστόσο οφείλουμε να αποκαταστήσουμε την ιστορική και ιδεολογική αλήθεια για να αποφευχθούν περαιτέρω παρερμηνείες και να μπει φραγμός στο συντονισμένο σχέδιο χειραγώγησης του εθνικιστικού χώρου.

Εκείνοι οι οποίοι συνήθως στον χώρο των εθνικιστών δαιμονοποιούνται ως μπολσεβίκοι είναι οι στρασσερικοί, όσοι δηλαδή παραμένουν μέχρι σήμερα πιστοί στις αρχές του αυθεντικού και γνήσιου επαναστατικού εθνικοσοσιαλισμού όπως αυτός συνέχιζε να εκφράζεται από τα αδέλφια Στράσσερ όταν το NSDAP για μικροπολιτικούς λόγους προχώρησε σε μία σειρά ιδεολογικών εκπτώσεων. 

Διότι δεν υπάρχει «αριστερός» και «δεξιός» εθνικοσοσιαλισμός. Υπάρχουν μονάχα οι συμβιβασμοί του Χίτλερ και της κομματικής νομενκλατούρας με την αντίδραση και τους μεγαλοβιομηχάνους. Πολλοί από αυτούς τους συμβιβασμούς σίγουρα ήταν απαραίτητοι για την επιβίωση του Κινήματος με βάση τα δεδομένα της Γερμανίας της εποχής αλλά οποιοσδήποτε επιθυμεί ο πολιτικός αγώνας του σήμερα να τους έχει ως εναρκτήριες αρχές είναι ή κοντόφθαλμος ή βαλτός. 

Ο «στρασσερισμός» λοιπόν διατηρεί μέχρι σήμερα τον ριζοσπαστισμό και τον έκδηλο επαναστατισμό ο οποίος είναι ικανός να αντιμετωπίσει την οποιαδήποτε προσπάθεια διάβρωσης της εθνικιστικής ιδεολογίας η οποία ανέκαθεν είχε σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά. Έτσι δεξιοί και ακροδεξιοί δούλοι του εχθρού βάλλουν εναντίον του «στρασσερισμού» αποκαλώντας τον «μπολσεβικισμό» αγνοώντας σκόπιμα ότι υπάρχει θεμελιώδης κοσμοθεωρητική διαφορά μεταξύ των δύο (ασχέτως αν συμπίπτουν σε ορισμένα ζητήματα) αλλά και ότι οι αδελφοί Στράσσερ πέρα από φανατικοί αντικαπιταλιστές ήταν και φανατικοί αντικομμουνιστές ...

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Η Εθνική Αυτονομία στην Αθήνα (άρθρο του Nero Valois)

 

Μέρος Α: Εισαγωγή

Ζούμε και πεθαίνουμε στην Μεταμοντέρνα Μητρόπολη, αυτός είναι ο χώρος που διαμορφώνεται η Βιοπολιτική Παγκοσμιοποίηση, που υλοποιείται το Κάτεργο της τεράστιας υποβάθμισης της έννοιας «ζωή» από το ιστορικό-συμβολικό και παραδοσιακό της φορτίο σε μια ασήμαντη μονάδα ύλης με ημερομηνία λήξης. Ο πλανήτης ολόκληρος είναι δεμένος πια με τεράστιες ζώνες μεγαλουπόλεων που συγκεντρώνουν όλο και περισσότερο την συντριπτική πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού, πνίγοντας με την ακραία ετερογένεια τους κάθε κυρίαρχη εθνική, θρησκευτική και πολιτισμική παράδοση, επιβάλλοντας ένα περιβάλλον που ευνοεί από την μια τον ανελέητο φιλελεύθερο ατομικισμό και από την άλλη την εξαφάνιση της Ταυτότητας του κυρίαρχου εθνικού πολιτισμού κάθε χώρας.

Μιλάμε  για πόλεις με μάζες φτωχών και ανέργων, αοράτων στην παραγωγή και αχρήστων για το νέο μεταβιομηχανικό καπιταλιστικό μοντέλο οικονομίας. Μάζες που φτάνουν στο επίπεδο της  σπαταλημένης ζωής, συγκεντρώνονται δηλαδή στα τεράστια αστικά πεδία χωρίς την πάλαι ποτέ ελπίδα της βιομηχανικής απασχόλησης που διέκρινε τους παλιούς προλετάριους .

Η διάλυση του ιστορικού κοινωνικού κράτους της Ευρώπης μετά το 90’, η διάλυση των μεγάλων βιομηχανικών κέντρων και η ιδεολογική επικράτηση ενός ανελέητου αμερικανισμού, κατέληξε στην ρευστοποίηση των κοινωνικών παραδόσεων των κυρίαρχων ευρωπαϊκών εθνών, επιβάλλοντας μια νέου τύπου κοινωνική συνύπαρξη μέσα στο χώρο των μητροπόλεων ανάμεσα σε διαφορετικές εθνικές πολιτισμικές ομάδες με διαφορετικά στοιχεία κοινοτικής συγκρότησης στην καθημερινή ζωή τους.

Απέναντι στην διάλυση ιστορικών ταυτοτήτων της Ευρωπαϊκής εθνικής κοινωνικής ζωής (θεσμός της οικογένειας, Θρησκευτικές δομές, συνδικάτα, πολιτικά κινήματα με εθνικό-λαϊκές βάσεις , εμπορευματοποίηση των αθλητικών συλλόγων) η νέα γενιά των μητροπολιτικών πληθυσμών που προέρχονται εκτός Ευρώπης, Ασιάτες και Αφρικανοί,  διατηρεί ισχυρές μορφές θρησκευτικού, οικογενειακού και εθνικού κοινοτισμού, κάνοντας αισθητή την αντίθεση δυο φαινομένων που στο κοντινό μέλλον θα ενεργοποιήσει μεγάλες πολιτικές κρίσεις και εξελίξεις.

Το εγχείρημα της δημιουργίας ενός οργανισμού της Τρίτης Θέσης, που ριζώνει εκεί που ζει και απειλείται η πλειοψηφία του έθνους, που αναγνωρίζει ότι ο αγώνας για εθνική ταυτότητα, ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη θα κριθεί μέσα στις μητροπόλεις, αυτό το εγχείρημα είναι καθοριστικό για το πως θα περάσει ο πνευματικός αγώνας μέσα στο σώμα του έθνους, εκεί που ζουν τα παιδιά του, εκεί που νιώθουν παρατημένοι και αόρατοι στον κυρίαρχο πολιτικό κόσμο οι Έλληνες, ο δικός μας Λαός.

Πως μπορεί να διατηρηθεί η Εθνική ταυτότητα μέσω ενός νέου κοινοτισμού στις μεγάλες μητροπόλεις ;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα κρίνει την μοίρα των Ευρωπαϊκών εθνών, το αν μπορεί να δημιουργηθεί δηλαδή ένα αντί-κράτος εθνικοσοσιαλιστικό που θα αποτελεί κύτταρο αντίστασης στην ατομική μοναξιά, κοινοτικής ένταξης στις παραδόσεις και τα ιδανικά της Ιστορίας μας και εργαστήρι αλληλεγγύης, ενότητας και δεσμού σε κάθε μέτωπο της οικονομικής, κοινωνικής και εθνικής καθημερινότητας. Ένα Αντί-Κράτος που θα δημιουργεί δίκτυα μετάδοσης γνώσης και αλληλεγγύης, δράσης υποστήριξης του λαού, δομές λαϊκής υγείας, εθνικής προστασίας από την φτώχεια και πνευματικής δημιουργίας για την νέα γενιά.

Ο αγώνας για ένα τέτοιο Αντί-Κράτος μόνο θα φέρει ένα νέο κύμα εθνικού κοινοτισμού που θα γεννήσει τότε τις προϋποθέσεις εμφάνισης μιας πραγματικής επαναστατικής ελίτ, μετατρέποντας  την μεταμοντέρνα μητρόπολη σε χώρο επιβίωσης και ανάπτυξης μιας νέας Σοσιαλιστικής Ιδέας για το μέλλον του Ελληνισμού ανάμεσα στα Έθνη της Ευρώπης. Αυτός είναι ο μεγάλος σκοπός μιας σύγχρονης Εθνικής Αυτονομίας.

ΜέροςΒ: Το Ρίζωμα ενός Εθνικοσοσιαλιστικού Αντί - Κράτους στην Αθήνα

Οι πρωτεύουσες κάθε Έθνους είναι σημαδεμένες από την Ιστορία στο να καθορίζουν την τραγωδία αλλά και την ανάσταση των λαών τους. Για αυτό το λόγο υπήρξαν πάντοτε οι πρώτοι στόχοι κατάκτησης κάθε εχθρού, εξωτερικού ή και εσωτερικού αλλά και κάθε επαναστατικού κινήματος που αποσκοπούσε στην εθνική και κοινωνική αναγέννηση του Λαού. Η Αθήνα με την ιδιαίτερη ιστορική, συμβολική, οικονομική και κοινωνική και πληθυσμιακή σημασία της είναι το μεγάλο πεδίο που κρίνεται όχι μόνο η λειτουργία της ξενόδουλης φιλελεύθερης αστικής κρατικής μηχανής αλλά δυστυχώς αποτελεί μέρος, όπως αναφέρεται και στην εισαγωγή του κειμένου αυτού, της σταδιακής μεταμοντέρνας παρακμής της Εθνικής ταυτότητας και ταχύτατης μετάδοσης αυτής της παρακμής σε όλο το σώμα της Ελλαδικής επικράτειας λόγω της υδροκέφαλης πληθυσμιακής κατανομής που έχει η χώρα με το μισό ελληνικό λαό να ζει μέσα στα όρια του λεκανοπεδίου.

Η Αθήνα επιπλέον είναι ο μεγαλύτερος χώρος συγκέντρωσης της ελληνικής εργατικής τάξης, της ελληνικής νεολαίας, των ανέργων και των κατώτερων μικρομεσαίων τάξεων του λαού. Αποτελεί δηλαδή την ταξική δεξαμενή της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Μέσα σε αυτήν στοιβάζονται μόνιμα πια μεγάλες μάζες ξένων μεταναστών που κυριολεκτικά διαμορφώνουν το εθνικό προφίλ του κέντρου της πόλεως σε ένα τεράστιο βαθμό.

Στην Αθήνα αυτή του 21ου αιώνα αναπτύσσονται ραγδαία όλα τα φαινόμενα επικράτησης και κυριαρχίας της μεταμοντέρνας πολιτιστικής αριστεράς που μέσω της βιομηχανίας των νέων μίντια, την μουσική βιομηχανία, τη ιδεολογία της διάλυσης κάθε ταυτότητας ως αυτοσκοπό του ατόμου, διαμορφώνει ένα νέο καταστροφικό αντεθνικό μηδενισμό μέσα στη νέα γενιά, ταΐζοντας την antifa στρατιά του κρατικού συστήματος με νέα μέλη και κρατώντας ζωντανή στην εντατική μια υποτυπώδη πολιτική ύπαρξη της ετοιμοθάνατης από αστικό συστημισμό αριστεράς.

Αυτή η Αθήνα πρέπει όμως για όλους τους παραπάνω λόγους να γίνει η «κατάκτηση του Βερολίνου» μας, το έδαφος για την σπορά της ιδέας ενός Εθνικού Σοσιαλισμού της Tρίτης Xιλιετίας, το πεδίο που πρέπει να ριζώσει το Αντί-Κράτος της Εθνικής Αυτονομίας. Δεν αρκεί ούτε να αναζητήσουσε την λύση για μια τέτοια προσπάθεια στην αντιγραφή ξερά κορυφαίων παραδειγμάτων από την σύγχρονη εποχή όπως αυτό της Casa Pound από την γειτονική Ιταλία. Αν και δυστυχώς όσοι την αντέγραψαν το έκαναν για να μεγαλώσουν τις εκλογικές τους δεξαμενές όταν πνίγονταν στον κοινοβουλευτισμό τους και όχι για να αφήσουν πίσω δομές στήριξης της νέας γενιάς του ελληνικού λαού.

Δεν αρκεί όμως και η παράδοση σε μια απαισιοδοξία για το ότι δεν υπάρχει απάντηση στο ποιοι, πως και ποτέ μπορούν να τα καταφέρουν να μετατρέψουν την Αθήνα σε ένα στρατηγικό χώρο μακροχρόνιας ανάπτυξης ενός δικτύου λαϊκών και νεολαιίστικων κοινοτήτων εθνικής αντίστασης. Αυτή την στιγμή προέχει να μεταδοθεί η ιδέα πως σήμερα όσο ποτέ άλλοτε όσο και αν φαίνεται άτοπο είναι ρεαλιστικό να δημιουργηθούν πρωτοβουλίες που να υπηρετούν το ρίζωμα της «Εθνικής Αυτονομίας» και της «Τρίτης Θέσης» μέσα στην πρωτεύουσα.

Γιατί είναι πιο ρεαλιστική από ποτέ μια τέτοια ιδέα ;

Γιατί όσο ποτέ άλλοτε το πολιτικό κομματικό σύστημα βρίσκεται σε απόσταση οργανικής σχέσης με τις τάξεις του ελληνικού λαού και έχει μετατραπεί από τα μνημόνια και μετά σε ένα καθαρά εκτελεστικό μηχανισμό εξουσίας του ξένου και εγχώριου κεφαλαίου χωρίς οργανωτική  και ιδεολογική ηγεμονία μέσα στο λαό.

Η επιβολή, η αστυνομική τρομοκρατία, η επιστημονική τρομοκρατία στα χρόνια της πανδημίας, το μηντιακο σύστημα και η πλήρη συναίνεση όλων των δυνάμεων του αστικού κοινοβουλευτισμού δημιουργούν μια πλασματική εικόνα που δεν κρύβει την πλήρη αποξένωση τους από την σύγχρονη εθνική και λαϊκή καθημερινή ζωή σε όλους τους τομείς.

Όσο ποτέ άλλοτε μετά και την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ η Αριστερά θεωρείται μέρος του αστικού πολιτικού συστήματος εξουσίας και όχι μόνο αντιπολίτευσης και η ιστορική μονοπώληση της ιδέας της ανατροπής κ επανάστασης είναι απλά καρικατούρα και εξαφανισμένη ακόμα και στα εξωκοινοβουλευτικά της μορφώματα. Η ιδέα του Σοσιαλισμού και της Εθνικής επανάστασης ως απαραίτητη για την προσέγγιση του σήμερα είναι ορφανή και αναζητά νέες δυνάμεις να την υπερασπιστούν και να την συνδέσουν με την καθημερινή ζωή του λαού και των νέων. Όσο ποτέ άλλοτε η κάθε είδους δεξιά και ακροδεξιά  ιδιαίτερα του συστήματος έχει εξαντλήσει τα ένσημα της και δεν αποτελεί καμία αξιόπιστη επιλογή για κανένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. 

Όσο ποτέ άλλοτε η ζωή στην Αθήνα έχει γίνει απάνθρωπη από την πίεση οικονομικά, από την εγκληματικότητα, από την απώλεια κάθε εθνικής και κοινωνικής βάσης στήριξης στην σύγχρονη λαϊκή οικογένεια. Όσο ποτέ άλλοτε ο μηδενισμός στα νέα παιδιά παίρνει ένα βίαιο χαρακτήρα που εκφράζεται στις συμπεριφορές τους, στην ταύτιση τους με την ραπ κ τράπ μουσική που εξυμνεί την λατρεία του εγκλήματος και της ατομικής αυτοκαταστροφής. Σε αυτή την γενιά όμως αυτή η βία και η οργή μπορεί να αποτελέσει την βάση για μια άλλη συμπεριφορά που να χρησιμοποιήσει την μουσική, τους νέους κώδικες επικοινωνίας των νέων και να μιλήσει για το έθνος, την μνήμη του, την λαϊκή περηφάνια απέναντι στους πλούσιους και το σύστημα τους. 

Αυτή η γενιά μέσα στην Αθήνα αναζητά ταυτότητα, χώρους έκφρασης και μια βάση να διαχωριστεί και να εκφράσει την δύναμη και τα όνειρα της. Μπορεί να αποτελέσει το λίκνο μιας αφύπνισης μέσα από την αντίστροφη του μηδενισμού της σε μια νέα σύγχρονη αυτόνομη αντί-κουλτούρα σύγκρουσης με το σύστημα και κοινότητας με την οικογένεια, τους φίλους, τους εκτός συστήματος συμπατριώτες.

Όσο ποτέ άλλοτε οι νέες τεχνολογίες μπορούν να δημιουργήσουν εύκολα και ποιοτικά νέες εκδόσεις, περιοδικά και γεγονότα πολιτισμού με μια αισθητική που να συνομιλεί με τον απλό κόσμο αλλά και τους νέους χωρίς να κρύβει αρχές και πεποιθήσεις. Η Αθήνα μπορεί να γεμίσει με τέτοιες πρωτοβουλίες κοιτάζοντας πρώτα τις φτωχές γειτονιές, εκεί που είναι δύσκολα να ζεις όχι μόνο κοινωνικά αλλά και εθνικά.

Όσο ποτέ άλλοτε ο κάποτε υλικός χώρος εξάπλωσης των «αντιεξουσιαστών» είναι απογοητευμένος διασπασμένος και συρρικνωμένος σε σχέση με το παρελθόν. Στέκια, χώροι, καταλήψεις σχεδόν φυτοζωούν παντού στην Αθήνα. Η στιγμή του να μπορούσε με συγκεντρωμένες όλες τις δυνάμεις η «Εθνική Αυτονομία» να επιχειρούσε την δημιουργία ενός χώρου προπύργιο έκφρασης, αλληλεγγύης και δράσης μέσα στην Αθήνα μπορεί να μην φαντάζει αδύνατη. 

Παρά τον φόβο για την κρατική και antifa καταστολή ένα τέτοιο εγχείρημα συνδεδεμένο με μια περιοχή λαϊκή θα άνοιγε νέα σελίδα στον αγώνα εξόδου από την εσωστρέφεια και το ιδεολογικό περιθώριο και θα έβαζε σε πραγματική δοκιμασία την επικαιρότητα των ιδεών του καθένα σε σχέση με την αληθινή ζωή του λαού, τα προβλήματα του και τα εμπόδια που τον φοβίζουν να προχωρήσει στην στράτευση σε μια νέα εθνικό-επαναστατική ιδέα για το μέλλον της χώρας του.

Δεν υπάρχουν Επαναστάσεις χωρίς Επαναστατικά κινήματα και δεν υπάρχουν επαναστατικά κινήματα χωρίς να βγαίνουν μέσα από το λαό και να καταλήγουν σε αυτόν. Πέρα και ενάντια στην Δεξιά και την Αριστερά, πέρα και ενάντια του Φιλελευθερισμού και Μαρξισμού, πέρα και ενάντια των αστικών θεσμών εκπροσώπησης της λαϊκής ψυχής και ζωής όπως τα κόμματα, τα συνδικάτα και το συστημικό πνευματικό παράρτημα που ονομάζεται «Εκκλησία». Πέραν αυτών μέσα στην Αθήνα του σήμερα περιπλανιέται μόνος πλάι σε μάζες αλλοεθνών, αποστραγγισμένος οικονομικά, εκμηδενισμένος πνευματικά και ταπεινωμένος εθνικά ο κάθε Έλληνας, κάθε ηλικίας, γενιάς και πολιτικής και ιδεολογικής απόχρωσης. Μέσα του ξέρει πως όλοι απέτυχαν και μηχανικά προσπαθεί να υπερασπίσει μόνο το εγώ του για να τα βγάλει πέρα, να επιβιώσει, να μην αρρωστήσει ασυνείδητα από αυτή την ζωή που του χάρισε τελικά η αστική αμερικανοειδής εγχώρια παρασιτική ελίτ.

Η Αθήνα είναι η δεξαμενή της εθνικής κατάθλιψης του λαού που την βγάζει με ψέματα, ανήμπορος ακόμα να δει όχι μόνο τις οικονομικές αλλά και τις εθνικές καταστροφές που με βεβαιότητα θα φέρει το μέλλον. Όμως εκεί βρίσκεται ακόμα η μεγάλη ελπίδα και η δύναμη του Ελληνισμού. Σε αυτόν που απέμεινε μόνος με τον μηδενισμό του μπορεί να ριζώσει η Ιδέα, να στηριχθεί και να στηρίξει το Αντί-Κράτος της Εθνικής Αυτονομίας, σε αυτόν μόνο μπορεί η Ιδέα να πάρει την μορφή κινήματος και από πνευματική φλόγα να γίνει εθνική και κοινωνική φωτιά.

Η Αθήνα πρέπει να γίνει δική μας !