Διαγωνισμός Γιουρο-βύζιον 2008.

του Μαύρου Λύκου.

Τι είναι ο διαγωνισμός της Γιουροβίζιον ; Μήπως είναι ένα απλό καρναβαλάκι ή ένα απλό πανυγηράκι , που εδώ στην Ελλάδα του έχουμε δώσει πολύ σημασία , όπως λένε κάποιοι ; Λάθος.

Eurovision είναι το όνομα του Ευρωπαϊκού τηλεοπτικού δικτύου διανομής της European Broadcasting Union (EBU) , που ιδρύθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 50 και συνεχίζει μέχρι σήμερα να προμηθεύει με υλικό όπως ειδησεογραφικό αθλητικό , ντοκιμαντέρ και θεατρικά έργα υλικό εντός και αλλά και εκτός Ευρώπης.

Σκοπός ήταν να προωθήσει τη λογική της «ενότητας» της καπιταλιστικής Ευρώπης και του Ισραήλ , που συμμετέχει χωρίς να είναι Ευρωπαϊκή χώρα , σε μια λογική ψυχρού πολέμου ενάντια στους λαούς του «ανατολικού μπλοκ». Στα πλαίσια αυτά , το 1956 ξεκίνησε και ο διαγωνισμός τραγουδιού, που σύμφωνα με τις επίσημες δηλώσεις των ίδιων των διοργανωτών είχε σκοπό να προωθήσει καλύτερα στις συνειδήσεις των λαών της Ευρώπης αυτού του είδους την έννοια της πολιτιστικής και πολιτικής «ενότητας» , κάτω από τις «αξίες» του καπιταλισμού και των πολυεθνικών της Ευρώπης και ενάντια σε απόψεις για εθνική συνείδηση , εθνική ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση.



Μετά την πτώση του «ανατολικού μπλοκ», ο ρόλος πλέον της Eurovision δεν ήταν άλλος από την προώθηση του «πολιτισμού» και των πολιτικών και ηθικών αρχών της νέας τάξης πραγμάτων.

Από την Ισραηλινή τραβεστί “Dana International” μέχρι τη συμμετοχή από τη Σερβία που κέρδισε τον περσινό διαγωνισμό και εκατοντάδες συμμετέχοντες ομοφυλόφιλους , προωθήθηκε η ιδέα άνδρες και γυναίκες να αγοράζουν τα παρόμοια καλλυντικά και όλα τα άλλα καταναλωτικά είδη για το μέγιστο κέρδος των πολυεθνικών. Στη σελίδα της Ελληνικής Ομοφυλοφιλικής Κοινότητας , υπήρχε παλαιότερα αγγελία που πρότεινε σε επιχειρήσεις να διαφημιστούν εκεί , λέγοντας ότι οι ομοφυλόφιλοι έχει αποδειχθεί με στατιστικές ότι καταναλώνουν πολύ περισσότερο από τους ετεροφυλόφιλους , ιδίως όσον αφορά θέματα όπως καλλυντικά , ρούχα και θέματα διασκέδασης. Εκτός από το οικονομικό κέρδος , υπάρχει και το πολιτικό. Η αποδοχή ενός γκέι καταναλωτικού προτύπου κάνει τον άνθρωπο συνειδησιακά κομμάτι του συστήματος , που προφανώς δε θα θελήσει να αναπτύξει κάποια δράση για να το ανατρέψει.



Σημαντική επίσης είναι και η συμβολή του διαγωνισμού στην προσπάθεια για διάλυση των πολιτισμών. Η πρωτιά της Παπαρίζου , όπως όλοι οι «ειδικοί» διοργανωτές και τηλεμαϊντανοί τότε εξήγησαν , οφείλονταν εκτός των άλλων σε μεγάλο βαθμό και στη χρήση του «έθνικ» στοιχείου της λύρας. Είχαν απόλυτο δίκιο. Η ιδέα του να πάψει η Ποντιακή ή η Κρητική λύρα να παίζει τα τραγούδια της παράδοσης , και να αρχίσει να παίζει τα νεοταξικά τερατουργήματα , ενθουσίασε τους διοργανωτές. Οι υψηλές θέσεις της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια , δεν οφείλονται μόνο στην διείσδυση δισκογραφικών εταιρειών της Ελλάδας σε γειτονικές χώρες (που για το λόγο αυτό ψηφίζουν Ελλάδα) , αλλά και στην προσπάθεια πλήρους διάβρωσης του Ελληνικού πολιτισμού , που διατηρεί έστω κάποια λίγα από τα στοιχεία του στον τομέα του δημοτικού , του ρεμπέτικου , του έντεχνου , ή του πραγματικά λαϊκού τραγουδιού.



Τίποτε από αυτά δεν ισχύει λένε κάποιοι , αντίθετα είναι «ένα απλό πανηγυράκι και πρέπει να το βλέπουμε έτσι». Κανένα όμως «απλό πανηγυράκι» δεν είναι μόνιμο θέμα για πολλούς μήνες σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια με χιλιάδες συνολικές ώρες προβολής. Είναι δεδομένο και ξεκάθαρο ότι με τόσες ώρες προβολής , διαμορφώνονται και περνάνε κάθε χρόνο νέα πρότυπα , σε όλο τον Ελληνικό πληθυσμό , αλλά και ιδιαίτερα στις μικρές ηλικίες. Επίσης το ότι πείθουν τον κόσμο να μιλά για «εθνική εκπροσώπηση» και για «εθνική επιτυχία» , είναι σοβαρό θέμα και όχι «απλό πανηγυράκι» . Με την πρωτιά της Παπαρίζου , είχαν γεμίσει οι δρόμοι όλης της Ελλάδας ανόητους που κουνούσαν με καμάρι χιλιάδες Ελληνικές σημαίες. Με την τρίτη θέση της Καλομοίρας , κάποιοι βγήκαν στους δρόμους της Λακωνίας και πανηγύριζαν , γιατί λέει ο πατέρας της έχει καταγωγή από εκεί !

Για «εθνική επιτυχία» και «εθνική εκπροσώπηση» μίλησε μέχρι και ο τηλεοπτικός σταρ , βουλευτής του ΛΑΟΣ Άδωνις Γεωργιάδης , ο οποίος παρόλα αυτά τόνισε ότι υπάρχει πρόβλημα που το τραγούδι δεν είχε Ελληνικό στοίχο ! Δηλαδή αν είχε Ελληνικό στοίχο το συγκεκριμένο νεοταξικό τερατούργημα , θα άλλαζε κάτι…

Παράλληλα γνωστή ακροδεξιά εφημερίδα , με αφορμή την εκδήλωση με τα Αφρικάνικα “happenings” που διοργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διάρκεια της προβολής της Γιουροβίζον, βρήκε να γράψει ως αντίλογο ότι ο διαγωνισμός της Γιουροβίζιον «αρέσει στους Έλληνες». Οι νεοταξίτες ακροδεξιοί το παίζουν λοιπόν «Ελληναράδες» μόνο όταν έρθει ο ανασφάλιστος μετανάστης που δουλεύει στο μαγαζί ή στο χωράφι τους και ζητήσει να πληρωθεί , αλλά όποτε έχει Γιουροβίζιον είναι κολλημένοι στις τηλεοράσεις ώρες ολόκληρες και δεν ξεχνάνε να ψηφίζουν και για την «Κύπρο». Το ποιος είναι που απέσυρε την Ελληνική μεραρχία από την πραγματική Κύπρο το 1967 και έτσι έδωσε ελεύθερο έδαφος για την Τούρκικη εισβολή και κατοχή , το ξεχνάνε σε μόνιμη βάση αλλά και τα γεγονότα που ακολούθησαν , για την ακρίβεια δεν έχουν θυμηθεί να τα αναφέρουν ποτέ.

Κοιτάξτε που καταντήσαμε. Η σημαία ενος Έθνους που πολέμησε σε πολλούς αγώνες για ανεξαρτησία και επιβίωση , κατάντησε να την κουνάνε οι τρέντηδες επειδή βγήκε στη Γιουροβίζον τρίτη , μια «τραγουδίστρια» που το χορευτικό της είχε ως βασικό σημείο να πιάνει το στήθος της... και δεν ξέρει ούτε να μιλήσει καλά Ελληνικά , καθότι έχει μεγαλώσει στις ΗΠΑ , ενώ δεν ήξερε ούτε ποιος είναι πρωθυπουργός της Ελλάδας...



Στο ίδιο πνεύμα ήταν και η παλαιότερη νικήτρια , Παπαρίζου, που όσοι ήταν στη σκηνή κοντά είχαν τη χαρά και την τιμή... να βλέπουν και το εσώρουχό της , ενώ δε γνώριζε ούτε ποιος ήταν ο Θεοδωράκης. Το να χρησιμοποιείται η Εθνική σημαία ενός λαού σε τέτοιες διαδικασίες και να θεωρείται «εθνική επιτυχία» ένα τέτοιο θλιβερό γεγονός , δεν είναι κάτι που θα πετύχαινε ένα «απλό πανηγυράκι», αλλά μια σημαντική νεοταξική διεργασία αλλοίωσης συνειδήσεων.


Εμείς θα είχαμε λόγο να μας εκπροσωπεί και να νιώθουμε περήφανοι για την επιτυχία της καθαρίστριας που κατάφερε και αυτό το μήνα να πληρώσει και να στείλει τα παιδιά της στο σχολείο.

Είμαστε περισσότερο περήφανοι για τον μαθητή από φτωχή οικογένεια , που χωρίς να πηγαίνει φροντιστήρια κατάφερε να διακριθεί στη Μαθηματική Ολυμπιάδα.

Είμαστε περήφανοι για τον αγρότη , που κατάφερε και φέτος να επιβιώσει και να μην πουλήσει το χωράφι του για ελάχιστα χρήματα και να μην πάει να ψάξει για δουλειά στην πόλη.

Είμαστε περήφανοι για τον άνεργο , που έδωσε κάποια από τα τελευταία του χρήματα όχι στα σκυλόμπαρα , αλλά για να αγοράσει ένα λογοτεχνικό και ένα κοινωνικό βιβλίο και που δεν δέχτηκε να πάει να μοιράζει φυλλάδια για τα αστικά κόμματα μήπως και του βρούνε δουλειά.


Για όλους αυτούς τους ήρωες της καθημερινότητας είμαστε περήφανοι και νιώθουμε ότι μας εκπροσωπούν. Για τη Καλομοίρα , όχι μόνο δεν είμαστε περήφανοι και δεν νιώθουμε ότι σε κάτι μας εκπροσωπεί , αλλά ντρεπόμαστε πραγματικά που έστω και λίγοι άνθρωποι στην Ευρώπη μπορεί να νόμισαν ότι «εκπροσωπεί» τον πολιτισμό , τη μουσική και την αισθητική μας.

Η μουσική για χιλιετίες ήταν ένας τρόπος έκφρασης των ανθρώπων. Εξέφραζαν συναισθήματα , σκέψεις, κοινωνικές σχέσεις. Την εποχή της νέας τάξης αυτό παύει να ισχύει. Ο δημιουργός της μουσικής πλέον δεν προσπαθεί να εκφράσει τίποτα από όλα αυτά, παρά να παράγει ένα φτηνό κερδοφόρο προϊόν σε ποσότητα. Ένα προϊόν που δε θα εκφράζει συναισθήματα , αλλά που θα πνίγει τα συναισθήματα. Ένα προϊόν που δε θα εκφράζει σκέψεις , αλλά θα πνίγει τις σκέψεις. Ένα προϊόν που δε θα αναπτύσσει τις κοινωνικές σχέσεις αλλά θα προωθεί τον ατομικισμό και θα πνίγει τις κοινωνικές σχέσεις. Μετά από χιλιάδες χρόνια , η μουσική από υπόθεση των καλλιτεχνών και της κοινωνίας , πέρασε στα χέρια και τον έλεγχο των πολυεθνικών και του εμπορίου.

Αυτοί σκότωσαν τη μουσική και την αντικατέστησαν με ήχους που επαναλαμβάνονται με ρυθμό , έχοντας ανοησίες ως στίχο και συνδυαζόμενα με σόου αθλιότατης αισθητικής. Στα καμπαρέ της Ευρώπης παλαιότερα , υπήρχε το ημίγυμνο στοιχείο , αλλά είχε κάποια σχετική “αισθητική”. Ο χορός της κοιλιάς και το αφρικανικό ταμ ταμ , αλλά και η μουσική σε τελετές ζουλού στις ζούγκλες , είχαν και αυτά τη δική τους αισθητική προσαρμοσμένη στο χρόνο και στον τόπο που συνέβαιναν. Οι ινδιάνοι που χόρευαν γύρω από το τοτέμ , επίσης είχαν αισθητική. Αντίθετα το σύγχρονο δήθεν «τραγούδι» δεν έχει καμιά αισθητική. Φέροντας και προωθώντας τον εκφυλισμό και θάνατο της σκέψης , της μουσικής , του ήθους , της παράδοσης και κάθε ίχνους ανθρώπινης αξιοπρέπειας , το μόνο του περιεχόμενο είναι η φρίκη και η βαρβαρότητα της νέας τάξης πραγμάτων.

Η μουσική σχετίζονταν λοιπόν με την έκφραση συναισθημάτων , σκέψεων , κοινωνικών σχέσεων. Ποιες είναι σήμερα οι κοινωνικές σχέσεις ; Το 20% των Ελλήνων βρίσκεται πολύ κάτω από τα όρια της φτώχειας και οι μισοί Έλληνες εργαζόμενοι χρωστάνε στις τράπεζες. Ποιες είναι οι σκέψεις και τα συναισθήματα του Έλληνα εργάτη , αγρότη , συνταξιούχου , ανέργου ; Το πώς θα εξασφαλίσει τη διατροφή του , το πώς θα πληρώσει τα χρέη του , το πώς θα στείλει το παιδί του στο σχολείο.


Ακούσατε κάποιο «τραγούδι» από αυτά που προβάλλονται από το σύστημα να μιλά για αυτά τα θέματα ;

Ή μήπως ακούσατε κάποιο «τραγούδι» να εκφράζει τις σκέψεις και τα συναισθήματα του λαού μας μέσα στην κατάσταση που βιώνει ;


To μόνο το οποίο εκφράζεται αποκλειστικά είναι διάφορα προβλήματα της αστικής τάξης στις σχέσεις της με το άλλο φύλλο , προβλήματα που οφείλονται στην αλλοτρίωση του πνεύματος που προκαλεί ο «δυτικός» «πολιτισμός». Ο αστισμός σκοτώνει τη στοιχειώδη σκέψη και τη νόηση, ενώ η αντίληψη και αίσθηση της έννοιας του έρωτα ή της αγάπης χρειάζεται εγκεφαλική λειτουργία και ικανότητα επικοινωνίας, συναίσθημα και αισθητική. Για χιλιετίες η ανάπτυξη σχέσης και ερωτισμού ανάμεσα σε άτομα διαφορετικού φύλλου ήταν φυσική , αυθόρμητη και αυτονόητη , ενώ σήμερα εξαρτάται από διάφορους κοινωνικούς , οικονομικούς και καταναλωτικούς παράγοντες και πρότυπα και για τον ΑΣΤΟ , που δεν έχει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη , αυτό είναι που αποτελεί σήμερα το μεγαλύτερό του πρόβλημα. Ένα πρόβλημα το οποίο και σχεδόν αποκλειστικά μόνο αυτό εξιστορεί μέσα από τους ήχους που παράγει σαν υποκατάστατο «μουσικής».

Και επειδή ο άνθρωπος ως κοινωνικό όν μαθαίνει από τη γέννησή του μέσω της διαδικασίας της μίμησης , μέσω αυτής της διαδικασίας χτίζεται σήμερα μια εργατική τάξη που προσπαθεί και ονειρεύεται όχι την ελευθερία της και ένα διαφορετικό κόσμο , αλλά να μοιάσει με κάθε τρόπο στην αστική , την οποία μιμείται κακόγουστα με διαδικασίες πιθηκισμού , σε κάθε τι , το ίδιο και στον τομέα της μουσικής. Δεν είναι τυχαίο ότι όνειρο μεγάλης μερίδας του σημερινού νέου εργάτη , είναι η αγορά αυτοκινήτου , και άλλων ειδών που θα τον κάνουν να δείχνει αστός , ενώ για την φτωχή κοπέλα είναι ο γάμος ή η ερωτική σχέση με έναν ΑΣΤΟ που θα σημάνει και την άμεση αλλαγή της κοινωνικής τάξης που ανήκει χωρίς καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια πέρα από το να φροντίζει την εμφάνισή της και να ακολουθεί ίσως αυστηρά και τις ανόητες οδηγίες συμπεριφοράς στις σχέσεις με το άλλο φύλλο , που διαβάζει στα περιοδικά Lifestyle , και που συχνά γράφουν άνθρωποι που δεν έχουν συνάψει ποτέ σχέση με άτομο διαφορετικού φύλλου.

Παράλληλα , η σοβαρή ενασχόληση με τη μουσική είναι σχεδόν απαγορευμένο είδος για το μεγαλύτερο ποσοστό του Έλληνα εργάτη , όπως και οτιδήποτε έχει να κάνει με παραγωγή πραγματικού πολιτισμού και τέχνης. Δεν υπάρχει καθόλου ελεύθερος χρόνος , είναι αδύνατο να πληρώσει το κόστος για όλα αυτά και εξουθενωμένος από τη δουλειά δεν έχει την ψυχική διάθεση και τη δυνατότητα ικανότητα για οτιδήποτε τέτοιο. Ακόμη και αν τα καταφέρει να κάνει κάτι, αυτό θα είναι απρόσιτο για τον υπόλοιπο κόσμο , αφού δεν θα έχει τρόπο να το διαδώσει πέρα από κάποια πολύ μικρή διακίνηση μέσα από το Ίντερνετ , αφού τηλεόραση , ραδιόφωνα , εφημερίδες , δισκογραφικές εταιρείες και ότι θα μπορούσε να συμβάλλει στην ενημέρωση και διάδοση της τέχνης βρίσκεται υπό την κατοχή των πλουτοκρατών της νέας τάξης.

Η Επανάσταση λοιπόν , εκτός από το έθνος και την εργατική τάξη , θα απελευθερώσει από τα καπιταλιστικά δεσμά και στοιχεία της φύσης του ανθρώπου που για χιλιετίες θεωρούνταν στοιχειώδη αλλά σήμερα είναι υπό εξαφάνιση. Την τέχνη , τη σκέψη , τον έρωτα και τη σκλάβα μουσική.