Pierre Lagaillarde: Ένας Επαναστάτης Φασιστής !

του Henri du Vergier

Πριν από λίγες ημέρες έφυγε μια ιστορική φυσιογνωμία του Γαλλικού Ριζοσπαστικού Εθνικοεπαναστατικού κινήματος, ο Pierre Lagaillarde, του οποίου το όνομα συνδέθηκε με την ηρωική  υπεράσπιση του ευρωπαϊκού πληθυσμού της Γαλλικής Αλγερίας κατά την περίοδο 1956 - 62. Η ιστορία της ζωής του αποτελεί μια βαθιά παρακαταθήκη για τις νέες γενεές των Ευρωπαίων εθνικιστών, περιλαμβάνει πολύτιμα διδάγματα όσον αφορά τον προδοτικό χαρακτήρα αντιδραστικών δυνάμεων και καθεστώτων και προάγει ένα πρότυπο αφοσιωμένου στο λαό του ανθρώπου. Γεννήθηκε στις 15 Μαΐου του 1935 στο γαλλικό προάστιο της Courbevoie, όπως από πολύ μικρή ηλικία εγκαταστάθηκε με τους γονείς του, που ήταν δικηγόροι και οι δύο στην Μπλίντα, 50 χιλιόμετρα νότια του Αλγερίου, της περίφημης ''λευκής πόλης'' όπου ο ευρωπαϊκός πληθυσμός της Αλγερίας είχε χτίσει με το αίμα και τον ιδρώτα του μια πόλη που τίποτα δεν είχε να ζηλέψει από τη Μασσαλία ή το Μονπελιέ. Εκεί θα μεγαλώσει. 

Η Αλγερία πειρατικός και δουλοκτητικός (για τους λευκούς Ευρωπαίους βεβαίως) θύλακας μέχρι την κατάκτηση της από τα γαλλικά στρατεύματα του Στρατηγού Μπουρμόν το 1830, δέχτηκε κατά τον 19ο και τις αρχές του 20ου αιώνος κύματα Γάλλων αποίκων, σε μεγάλο βαθμό πολιτικών εξορίστων και εκτοπισμένων της εξεγέρσεως των οδοφραγμάτων του Ιουνίου του 1848 και της παρισινής Κομμούνας του 1871, αλλά και Αλσατών που δεν ήθελαν να γίνουν Γερμανοί μετά την προσάρτηση της πατρίδας τους από το Β' Γερμανικό Ράιχ. Εκεί, μαζί με άλλους Ευρωπαίους της Μεσογείου ή του Βορρά (μεταξύ αυτών και πολλών Ελλήνων) θα αποτελέσουν το λαό των μαυροπόδαρων (Pied - noirs), έναν γενναίο και εργατικό λαό που για πάνω από έναν αιώνα θα φυλάει το αφρικανικό σύνορο της Ευρώπης και θα αξιοποιήσει μια άγονη γη καθιστώντας την γόνιμη σε τέτοιο βαθμό που να ριζώσει και να δεθεί μαζί της. Μετά την κήρυξη ενός αιματηρού και φυλετικού πολέμου από το αλγερινό FLN τον Νοέμβριο του 1954, ο οποίος ξεκίνησε ''συμβολικά'' με τον σφαγιασμό ενός Γάλλου εκπαιδευτικού και τον βάναυσο βιασμό της νεαρής συζύγου του (τα περισσότερα χτυπήματα της λεγομένης αλγερινής αντίστασης κατά της αποικιοκρατίας ήταν αυτού του είδους), ο Pierre Lagaillarde εντάχθηκε στο γαλλικό στρατό προκειμένου να πραγματοποιήσει τη στρατιωτική του θητεία και να υπερασπισθεί συνάμα το λαό και τη Γή του. Υπηρέτησε αρχικά στο 66^ο  Σύνταγμα Πυροβολικού του Οράν και λίγο μετά στην Εναέρια Ομάδα Παρατηρήσεως Πυροβολικού, προτού ζητήσει την μετάθεσή του στους αλεξιπτωτιστές, τους θρυλικούς «Paras» του γαλλικού στρατού. 

Τον ίδιο διάστημα στις τάξεις των Πεζών Κυνηγών μάχονταν ένας νεαρός λοχίας, μελλοντικός μαχητής της Ευρώπης και στοχαστής της ευρωπαϊκής ψυχής. Όντας στρατιώτης ο Lagaillarde θα ζήσει από κοντά και το δράμα των αμάχων Ευρωπαίων οι οποίοι είχαν αρχίσει να ζουν σε συνθήκες τρομοκρατίας, όπως στις 20 Αυγούστου 1955 όταν σφαγιάσθηκαν από έναν αραβομουσουλμανικό φανατισμένο και καθοδηγούμενο από το FLN όχλο, λευκοί κάτοικοι της Philippeville και εργάτες των ορυχείων της El - Halia (στην περίπτωση αυτή η γαλλική αριστερά είχε αποφύγει να υπερασπιστεί το βαρύ προλεταριάτο καθ' ότι ευρωπαϊκό). Το 1957 αποστρατεύεται με τρεις τιμητικές διακρίσεις για το θάρρος και την ανδρεία του και το βαθμό του ανθυπολοχαγού, όμως θα παραμείνει έφεδρος υπαξιωματικός των Paras.

Εν συνεχεία θα αφοσιωθεί στην πολιτική δράση για την υπεράσπιση της Γαλλικής Αλγερίας και θα γίνει πρόεδρος της Γενικής Ενώσεως των Φοιτητών του Αλγερίου. Κατά την τεράστια λαϊκή διαδήλωση της 13ης Μαΐου του 1958 στο Αλγέρι εναντίον της κυβέρνησης, θα διαλύσει ο ίδιος καθισμένος στο τιμόνι ενός οχήματος των αλεξιπτωτιστών το κιγκλίδωμα που προστάτευε την έδρα της Γενικής διοικήσεως ώστε το πλήθος κάτω από τα ευνοϊκά βλέμματα των αξιωματικών και των στρατιωτών να καταλάβει το κτίριο. Η πράξη αυτή θα δημιουργήσει έναν πολιτικό εγκέλαδο στη Γαλλία με αποτέλεσμα την παραίτηση της κυβέρνησης, της επιστροφή του Στρατηγού Ντε Γκολ στην εξουσία και την καθεστωτική αλλαγή. Τον Νοέμβριο του ιδίου χρόνου θα εκλεγεί βουλευτής στη γαλλική Εθνοσυνέλευση ενώ εθνικιστές αγωνιστές ιδρύουν στο Αλγέρι το «Γαλλικό Εθνικό Μέτωπο» που γρήγορα θα εξελιχθεί σε μαζική οργάνωση με ένα επιβλητικό παραστρατιωτικό τμήμα που θα έχει ως έμβλημα τον Κέλτικο σταυρό. Ο Ντε Γκολ γρήγορα να απογοητεύσει όσους πίστεψαν στη θέλησή του να διατηρήσει την Αλγερία στην γαλλική επικράτεια κι έτσι να προστατεύσει τον ευρωπαϊκό της πληθυσμό από μια προαναγγελθείσα καταστροφή.

Στις 24 Ιανουαρίου του 1960 το Μέτωπο υπό την καθοδήγηση του Joseph Ortiz και του Pierre Lagaillarde και βασιζόμενο στον οπλισμό και την στήριξη των Τοπικών μονάδων, (εφέδρων που μπορούσαν ανά πάσα ώρα και στιγμή να συγκροτηθούν σε επικουρικές μονάδες του στρατού για την διατήρηση της τάξης), θα οργανώσει μια μεγάλη λαϊκή διαδήλωση με την προοπτική να την μετατρέψει σε εξέγερση κι έτσι να επαναλάβει με την στήριξη του στρατού της Αλγερίας, αλλά κατά του Ντε Γκολ αυτή τη φορά, το σενάριο της 13ης Μαΐου, που έχει μετατραπεί πλέον σε ορόσημο. Η διαδήλωση θα οδηγήσει στην έγερση οδοφραγμάτων από τους άνδρες του Ortiz ενώ ο Lagaillarde θα καταλάβει με ομάδες ενόπλων φοιτητών με περιβολή αλεξιπτωτιστών, τα κτίρια των πανεπιστημιακών σχολών όπου θα εγκαταστήσει το αρχηγείο του, το λεγόμενο ''Αλκαζάρ'', προς τιμήν της ηρωικής αντίστασης των δοκίμων του Αλκαζάρ κατά τον Ισπανικό εμφύλιο. 

Μετά από σκληρές και πολύνεκρες συγκρούσεις μεταξύ των ανδρών του «Γαλλικού Εθνικού Μετώπου» και δυνάμεων της χωροφυλακής η κατάσταση φαινόταν να χειροτερεύει. Όμως η τόσο αναμενόμενη στήριξη του στρατού δεν ήρθε ποτέ, παρά τον πανικό που επικράτησε στο Παρίσι και την ευμενή στάση μέρους των αλεξιπτωτιστών που σκέφτονταν να παρέμβουν ώστε να συντρίψουν τις δυνάμεις καταστολής στο πλευρό των εξεγερμένων. O Ortiz θα διαπραγματευτεί την παράδοση των μαχητών, ενώ ο Lagaillarde που ζητούσε μέχρι τέλους μια ριζοσπαστικοποίηση της κατάστασης και απειλούσε να πεθάνει πολεμώντας στις σχολές, δέχτηκε να παραδοθεί στις αρχές με αντάλλαγμα την μη καταδίωξη για τους άνδρες του. Αυτοί θα βγουν παρελαύνοντας ένστολοι από τις σχολές ώστε να παραδοθούν στο Πρώτο Σύνταγμα Αλεξιπτωτιστών της Λεγεώνας των Ξένων το οποίο τους απέδωσε στρατιωτικές τιμές και τους ενέταξε σε μια ειδική καταδρομική μονάδα με τίτλο ''Κομμάντο Αλκαζάρ''.

Ο Lagaillarde θα συλληφθεί ώστε να μεταφερθεί στο Παρίσι και να κλεισθεί στην φυλακή της Σαντέ μέχρι την ''δική των οδοφραγμάτων''. Κατόπιν μιας προσωρινής αποφυλάκισής του θα δραπετεύσει στην Φρανκική Ισπανία τον Νοέμβριο του 1960 όπου θα ιδρύσει στη Μαδρίτη, τον Ιανουάριο του 1960, μαζί με τον Jean - Jacques Susini και τον Στρατηγό Raoul Salan την «Organisation de l'armée secrète/Οργάνωση Μυστικού Στρατού» η οποία θα έπρεπε να αναλάβει την ένοπλη αντίσταση στην Αλγερία κατά της κυβέρνησης. Στην Αλγερία αρκετοί αξιωματικοί πίστευαν πλέον ότι χωρίς μια δυναμική παρέμβαση του στρατού από κοινού με τα πολιτικά εθνικιστικά κινήματα δεν θα μπορούσε να υπάρξει σωτηρία της γαλλικής Αλγερίας. Έτσι οδηγήθηκαν στο πραξικόπημα της 21ης απριλίου του 1961 από τους τέσσερις στρατηγούς André Zeller, Edmond Jouaux, Raoul Salan και Maurice Challe οι οποίοι πίστευαν ότι με αυτόν τον τρόπο να πετύχαιναν την προσχώρηση του στρατού της Αλγερίας στο σχέδιό τους ώστε να καταφέρουν να εκμηδενίσουν τις δυνάμεις του FLN κι έτσι να παραδώσουν στον Ντε Γκολ μια ειρηνική Αλγερία. 

Στηριζόμενοι στις δυνάμεις του Πρώτου Συντάγματος Αλεξιπτωτιστών της Λεγεώνας και μιας ομάδας αξιωματικών πεπειραμένων στον ψυχολογικό πόλεμο θα καταλάβουν το Αλγέρι για τέσσερις ημέρες, αλλά θα βρεθούν αντιμέτωποι τόσο με την, ακόμη μια φορά νομιμόφρονα προς την κυβέρνηση και το Κράτος στάση του στρατού, όσο και με την έλλειψη εμπιστοσύνης του λαού που είχε ήδη κουραστεί από τις αλλεπάλληλες και απογοητευτικές κινητοποιήσεις. Ο Ντε Γκολ θα φανεί ακόμη μια φορά άτεγκτος και θα καταγγείλει την ''τετράδα των στρατηγών εν αποστρατεία''. Οι εν λόγω στρατηγοί φυσικά καθόλη τη διάρκεια του πραξικοπήματος ουδεμία προσπάθεια κατέβαλαν ώστε να το επεκτείνουν κι ούτε έθεσαν υπό ουσιαστική αμφισβήτηση την νομιμότητα της κυβέρνησης. Οι Zeller και Challe θα παραδοθούν ώστε να χαρούν ευνοϊκής μεταχείρισης, ενώ οι Salan και Jouaux θα περάσουν στην παρανομία ώστε να συνεχίσουν τον αγώνα μέσα από τις τάξεις της OAS της οποίας ο Salan θα γίνει ο αρχηγός. Στη Μαδρίτη ο Lagaillarde θεωρεί πάντα τον εαυτό του ως τον ουσιαστικό ιδρυτή και καθοδηγητή της οργάνωσης, η οποία βρίσκεται ακόμη σε εμβρυακό στάδιο, και προσπαθεί μέσω διαφόρων κατευθύνσεων και απεσταλμένων να της δώσει έναν επαναστατικό προσανατολισμό. Ο στρατηγός Salan θα τον παραγκωνίσει, ενώ θα δει στην οργάνωση μόνο ένα μέσω πίεσης προς την κυβέρνηση. 

Παρά έναν απεγνωσμένο αγώνα μέσα από συγκρούσεις, δολοφονίες πολιτικών ή αστυνομικών ιθυνόντων και βομβιστικές επιθέσεις ο αγώνας της OAS δεν θα αποδώσει, ενώ η στάση των Φρανκικών αρχών, στην ιδεολογική αλληλεγγύη των οποίων, οι Γάλλοι αγωνιστές είχαν την αφέλεια να πιστεύουν, θα γίνεται όλο και πιο εχθρική. Τον Οκτώβριο του 1961 ο Pierre Lagaillarde συλλαμβάνεται από την αστυνομία του καθεστώτος, και παρά τις προσπάθειες πολλών μελών της Φάλαγγας για την απελευθέρωση του, θα τεθεί σε κατ' οίκον περιορισμό στην Πάλμα, των Καναρίων Νήσων, μέχρι τον Ιούλιο του 1962, δηλαδή την οριστική ανεξαρτητοποίηση της Αλγερίας, ώστε να μην έχει κανενός είδους πολιτική ενασχόληση ούτε να μπορεί να έρχεται σε επαφή με Γάλλους και «μαυροπόδαρους» εξορίστους, από τους οποίους έβριθαν την εποχή εκείνη τόσο η Μαδρίτη, όσο και πολλές άλλες ισπανικές πόλεις.

Η OAS δεν υιοθέτησε ποτέ μια συνεκτική εξεγερσιακή πολιτική, ενώ είχε φτάσει στο σημείο, υπό την καθοδήγηση γνωστής και ως ''σοβιέτ των αξιωματικών'' ηγεσίας της, να δολοφονήσει τον Ιανουάριο του 1962 και τα δυο ηγετικά στελέχη της ριζοσπαστικής οργάνωσης «Εθνικιστικό Μέτωπο», με την ψεύτική κατηγορία της συνεργασίας με την κυβέρνηση. Τον Μάρτιο του 1962, μετά την υπογραφή των συμφωνιών του Εβιάν που παραχωρούσαν και επισήμως την ανεξαρτησία της Αλγερίας και αναγνώριζαν το FLN ως την μόνη νόμιμη Αλγερινή αρχή, παραδίδοντάς του έτσι και τον ευρωπαϊκό πληθυσμό της Αλγερίας και με τον στρατηγό Salan να συλλαμβάνεται, η οργάνωση προχώρησε στις τελευταίες αυτοκτονικές της επιχειρήσεις, όταν προσπάθησε να καταλάβει με μερικές εκατοντάδες άνδρες το λαϊκό προάστιο της Μπαμπ-Ελ-Ουέντ στο Αλγέρι ή να προκαλέσει μια μαζική διαδήλωση στο κέντρο της πόλης, η οποία οδήγησε στην τρομερή αιματοχυσία της οδού Ισλύ στις 26 Μαρτίου, με πάνω από 40 νεκρούς και 200 τραυματίες. Η τραγική έκβαση αυτού του ενόπλου αγώνα, απέδειξε τη σημασία του πολιτικού προσανατολισμού, το αδιέξοδο των στρατηγικών ''πίεσης'' και την αναποτελεσματικότητα της ένοπλης πάλης όταν αυτή δεν έχει έναν συνολικό επαναστατικό σκοπό. Από αυτήν την ήττα, ο φυλακισμένος, εκείνη την περίοδο επαναστάτης εθνικιστής Ντομινίκ Βενέρ θα αποκομίσει πολύτιμα διδάγματα και θα παρουσιάσει την κριτική της στο κείμενό του ''Για μια θετική κριτική'' που εμφανίσθηκε το φθινόπωρο του 1962.

Ο Pierre Lagaillarde θα δει τις θέσεις του να δικαιώνονται με το αρνητικό τίμημα της ολικής αποτυχίας του αγώνα τους Οργάνωσης, της ολοσχερούς καταστροφής της Γαλλικής Αλγερίας, την πατρίδας του, του σφαγιασμού χιλιάδων Γάλλων και Ευρωπαίων και του βίαιου εκτοπισμού πάνω από ενός εκατομμυρίου από αυτούς, μέσα σ' ένα διάστημα λίγων μηνών, προς μια μητρόπολη που μόνο αδιαφορία είχε να επιδείξει απέναντί τους. Αυτή η τραγική εμπειρία θα αποστρέψει τον Lagaillarde από την πολιτική. Μέχρι την αμνηστία του 1968 και την οριστική εγκατάστασή του στη Γαλλία, θα διευθύνει ένα εργοστάσιο κατασκευής οικοδομικών υλικών στη Μαδρίτη προτού ν' ασχοληθεί, με τη σύζυγό του, με το γαλλικό σχολείο του Αλικάντε, πόλη που δέχτηκε μεγάλο αριθμό πολιτικών προσφύγων της Γαλλικής Αλγερίας. Μέχρι τον επαναπατρισμό τους θα βρίσκονται υπό την αυστηρή επίβλεψη της Ισπανικής αστυνομίας, αλλά και την παρακολούθηση των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών. Ο Lagaillarde δεν θα ασχοληθεί ποτέ ξανά με την ενεργό πολιτική, ενώ άνθρωποι που τον γνώριζαν έλεγαν ότι σπανίως μιλούσε για τα γεγονότα αυτής της εποχής.Έφυγε στις 17 Αυγούστου, σε ηλικία 83 ετών. Στο πρόσωπο του αποχαιρετούμε έναν μεγάλο αγωνιστή που πλήρωσε την αφοσίωση του στις αρχές και το λαό του με πικρίες και διαψεύσεις, ενώ σε ένδειξη τιμής τον χαιρετούμε με τεταμένη την δεξιά!

Pierre Lagaillarde! Présent!