Αναζητώντας σημεία αναφοράς: 4η Αυγούστου

Κάθε φορέας ιδεών, ιδιαίτερα ίσως των ριζοσπαστικών και ανατρεπτικών ιδεών, νιώθει συνειδητά ή ασύνειδα την ανάγκη να εντοπίσει, ορισμένες φορές ακόμα και να δημιουργήσει, συγκεκριμένα σημεία αναφοράς. Με τα σημεία αναφοράς εννοούμε εκείνα τα πρότυπα μέσα στην ιστορία τα οποία αποτελούν απτές αποδείξεις ή έστω ενδείξεις ότι οι συγκεκριμένες ιδέες είναι εφαρμόσιμες και επιτυχημένες και με τα οποία μπορεί να ταυτιστεί ο κάθε ιδεολόγος. Αυτά τα σημεία αναφοράς μπορεί να είναι ολόκληρες χρονικές περίοδοι της ιστορίας, συγκεκριμένα καθεστώτα, κόμματα, οργανώσεις, πρόσωπα ή ακόμα και μεμονωμένες ενέργειες.

Αρκετές φορές, βέβαια, αυτή η φυσιολογική προσπάθεια ταύτισης και αυτοεπιβεβαίωσης καταλήγει σε απεγνωσμένες και σπασμωδικές ενέργειες με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα. Οδηγεί σε μία μυθοποίηση παραπλανητική, χωρίς ιστορικές βάσεις, αντικείμενο εξωραϊσμού και διαστρέβλωσης. 


Για το μέσο νεοφιλελεύθερο νεοέλληνα, ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος είναι ο “εθνάρχης” που “έβαλε την Ελλάδα στην Ευρώπη”. Ομοίως, για το μέσο σοσιαλδημοκράτη, ο Α. Παπανδρέου “έδωσε ψωμί στον κοσμάκη”. Για το μέσο ψηφοφόρο του ΚΚΕ ο Στάλιν είναι μια παρεξηγημένη προσωπικότητα, ενώ το καθεστώς του Κάστρο στην Κούβα είναι ο τελευταίος εναπομείνας σοσιαλιστικός παράδεισος, μέχρι την παγκόσμια λαϊκή αντεπίθεση βεβαίως. Τέλος, σχετικά με το 3ο Ράιχ και τον Α. Χίτλερ, χρειάζεται ξεχωριστό κείμενο για να αναλυθούν τα τέρατα που γράφονται και ακούγονται από τους ανά τον κόσμο “πιστούς”.

Ο σύγχρονος ελληνικός εθνικισμός, πατώντας επιλεκτικά πάνω στην κλασσική αρχαιότητα και προσπερνώντας το Βυζάντιο, στην προσπάθειά του να βρει ιδεολογικό στήριγμα και πολιτικό σημείο αναφοράς στη νεότερη ιστορία, επέλεξε να ταυτιστεί σε μεγάλο βαθμό με το καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Εξάλλου, από την επανάσταση του Γένους και μετά, ο ελληνικός εθνικισμός εκφράστηκε κυρίως μέσα από πολεμιστές ή από λογοτέχνες, οι οποίοι μπορεί μεν να εμπνέουν με τις πράξεις και τα γραπτά τους, αλλά φαίνεται ότι κρίθηκε πως αυτό δεν ήταν αρκετό.

Έτσι λοιπόν, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου βαφτίστηκε “εθνικό καθεστώς”, παρά το ότι, επί της ουσίας, στερούνταν λαϊκού ερείσματος και υποκινήθηκε και στηρίχθηκε άμεσα από τα ανάκτορα, συνεπώς από τον αγγλικό παράγοντα, ως μία προσπάθεια διαχείρισης της έκρυθμης κοινωνικής κατάστασης της εποχής και ανακοπής του κομμουνιστικού παράγοντα. 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...