Αποκλειστικό: η άγνωστη συνέντευξη του Yurii Romanovych Shukhevych, αρχηγού της «Ουκρανικής Εθνικής Αυτοάμυνας» στην εφημερίδα της «Χρυσής Αυγής» (αριθμός φύλλου 615, σελίδες 9 - 10, 18.04.2007) & άρθρα για το Σύνταγμα Azov - Νίκη στα όπλα των Ουκρανών Εθνικιστών!

Yurii Romanovych Shukhevych: γεννημένος τον Μάρτιο του ’33, πολιτικός και ακτιβιστής, πολιτικός κρατούμενος και υιός του Roman Shukhevych κορυφαίου Ουκρανού Εθνικιστή και διοικητή του επιτελείου των εθνικιστών παρτιζάνων. Οι άλλες δυο ηγετικές μορφές του ένοπλου κινήματος ήταν οι Yevhen Konovalets και Stepan Bandera. 

Αναμφισβήτητος ηγέτης του UNA - UNS ενώ στο ιστορικό του ξεχωρίζει η τριακονταετής κάθειρξη και εξορία σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης λόγω των διώξεων του Κρεμλίνου. Οι συνθήκες κράτησης στην απομόνωση της φυλακής και τα βασανιστήρια οδήγησαν στην σταδιακή τύφλωση του. 

Συνελήφθη μαζί με την μητέρα του λόγω του πατέρα του και στάλθηκε αρχικά στην Σιβηρία και στην συνέχεια σε ορφανοτροφείο για τους «εχθρούς του λαού». Κατάφερε να δραπετεύσει δυο φορές και από νεαρή ηλικία σύρθηκε σε δικαστικές διαμάχες τις οποίες και αντιμετώπισε με θάρρος και αποφασιστικότητα, αψηφώντας πλήρως τις βαριές ποινές του Σοβιετικού καθεστώτος που ήταν αποτέλεσμα της άρνησης του να συκοφαντήσει τον πατέρα του. 

Σε ένα δείγμα ηθικής ανωτερότητας υπέγραψε ένα ψήφισμα για την προστασία της Ρωσικής γλώσσας και την ευνοϊκή μεταχείριση των πληθυσμών που διατηρούσαν επαφές με την Μόσχα στα ανατολικά της χώρας. Βραβεύτηκε με διακρίσεις για την προσφορά του στην Ουκρανική πατρίδα.

Για να κατεβάσετε σε .pdf την συνέντευξη στον σύνδεσμο εδώ ...

Η συντακτική ομάδα δημοσιεύει σήμερα μια συνέντευξη που όλοι την έχουν ξεχάσει ή φρόντισαν να την κρύψουν καλά στα κομματικά τους συρτάρια. 

Είναι αυτή που παραχώρησε στον τότε υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων της «Χρυσής Αυγής» Γιώργο Δημητρούλια, ο Yurii Romanovych Shukhevych, ιστορικός αρχηγός της «Ουκρανικής Εθνικής Αυτοάμυνας», πολιτικός και ακτιβιστής και ο πολιτικός κρατούμενος με την μεγαλύτερη σε διάρκεια φυλάκιση στην ιστορία της χώρας.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της «Χρυσής Αυγής» 

(αριθμός φύλλου 615, σελίδες 9 - 10, 18.04.2007)

link: Περιοδικό Μάχες & Στρατιώτες Όγδοο Τεύχος Απρίλιος 2012: Αντικομμουνιστική Αντίσταση Στην Ανατολική Ευρώπη 1944 - 1960

Έγγραφο μελών του Αμερικανικού κογκρέσου για την απαγόρευση παροχής όπλων και στρατιωτικής εκπαίδευσης στα μέλη του Συντάγματος Azov

Μέρα με την μέρα έρχονται στο φως άγνωστες πτυχές της Ουκρανικής εποποιίας όπου ο βασικός κορμός αντίστασης είναι οι Εθνικιστές. 

Και αν ακόμη κάποιοι τους χλευάσουν πάντα μέσα από την άνεση της κακοπροαίρετης κριτικής τους, ας θυμηθούμε κάποιες άλλες στιγμές της ιστορίας που στο τέλος η στάση των συναγωνιστών δικαιώθηκε πλήρως στα μάτια των εθνών. 

- Επιχειρήσεις ελικοπτέρων σε χαμηλό ύψος που έσωσαν τις ζωές από δεκάδες τραυματίες και ενίσχυσαν με πυρομαχικά τις πολιορκημένες φρουρές αλλά και βρήκαν τον θάνατο οι εθελοντές πιλότοι σε κάποιες περιπτώσεις λόγω των αντιαεροπορικών πυρών του εχθρού. 

- Η άγνωστη προσπάθεια της ηγεσίας του Azov για τον απεγκλωβισμό των υπερασπιστών μαχητών της Μαριούπολης και την διάσπαση των εχθρικών γραμμών με δυνάμεις τεθωρακισμένων και πεζικού απέναντι σε υπέρτερες δυνάμεις εισβολής που όμως την κρίσιμη στιγμή από τη μεριά των εγκλωβισμένων τα σχέδια προδόθηκαν από έναν διοικητή ταξιαρχίας, ο οποίος χωρίς να ενημερώσει κανέναν επέλεξε άλλη πορεία διαφυγής - κανείς δεν γνωρίζει με στοιχεία ποιος έδωσε την εντολή για την αλλαγή αυτή αλλά όλοι κατηγόρησαν τον κωμικό πρόεδρο της χώρας - με αποτέλεσμα να υπάρξουν μεγάλες απώλειες και αιχμάλωτοι. 

Η δημιουργός των εικονογραφήσεων, Elena Liberty, εργάζεται πάνω στο θέμα του Azov από το 2015. 

Υπηρέτησε στο στρατό του Συντάγματος για πάνω από δύο χρόνια.

- Στα επίσης αξιοσημείωτα οι τηλεφωνικές απειλές για την ζωή τους και την σωματική τους ακεραιότητα που δέχονται οι σύζυγοι των Ντένις Προκοπένκο και Αρσένιου Φέντοσιουκ, Κατερίνα και Γιούλια, αλλά και η μητέρα του Φέντοσιουκ. 

Οι καλούντες (από άγνωστους ή από Ρωσικούς αριθμούς πάντα) μιλούν Ρωσικά, ορισμένες φορές και Ουκρανικά και απειλούν ότι «θα τις σκοτώσουν και θα τις βιάσουν μόλις μπουν στο Κίεβο». 

Οι απειλές έχουν ενταθεί αφότου ίδρυσαν την οργάνωση «Women of Steel» που έχει στόχο την διεθνοποίηση του ζητήματος των συνθηκών αιχμαλωσίας των Μαχητών του Azovstal. Δεν έχουν απευθυνθεί στην αστυνομία ως τώρα διότι κρίνουν πως δεν χρειάζεται. 

Angels of Azov

facebook

- Ανώνυμη πηγή Ρωσικών αστυνομικών υπηρεσιών δήλωσε στο πρακτορείο ειδήσεων TASS πως οι Svyatoslav Palamar, ο αναπληρωτής Διοικητής του Συντάγματος Αζόφ και ο Serhiy Volynsky, Διοικητής της 36^ης  Ουκρανικής Μεραρχίας Πεζοναυτών έχουν μεταφερθεί στην Ρωσία για ανακρίσεις. Ουδεμία αναφορά στον Denis Prokopenko ο οποίος είναι εξαφανισμένος και αγνοείται η τύχη του. 

- Ο μαφιόζος αποσχιστής και Ουζμπέκος στην καταγωγή Ντενίς Πουσίλιν ο οποίος με το επιχείρημα ότι το Azovstal ρύπαινε, εξήγγειλε για την Μαριούπολη το σάπιο και νωθρό καζινοκαπιταλιστικό όραμα του, ένα μοντέλο «Ριβιέρας» που μάθαμε από την καλή και από την ανάποδη και στην Ελλάδα, από τα πλοκάμια του στα προάστια της Αθήνας. 

Είναι τόσο το μίσος τους εναντίον των Ουκρανών που όχι απλώς ακύρωσαν έναν τομέα της βαριάς βιομηχανίας αλλά και ισοπέδωσαν ένα πραγματικό μνημείο της Σοβιετικής βιομηχανικής ιστορίας, αν μη τι άλλο, σε εποχή όπου η διατήρηση των άλλοτε «Κάστρων της Βιομηχανίας» γνωρίζει άνθηση και τουριστική και τεχνολογική. 

Το Azovstal που βαφτίστηκε σε νέο Αλκαζάρ λόγω της αντίστασης στους εισβολείς, παρήγαγε και εξήγαγε εκατομμύρια τόνους χάλυβα και προϊόντα έλασης (κυρίως για κατασκευαστικές χρήσεις) προς ολόκληρο τον κόσμο. 

- Πριν από 8 χρόνια το Τάγμα του Azov απελευθέρωσε την Μαριούπολη. Μετά την απελευθέρωση η Μαριούπολη γνώρισε μεγάλη άνθιση και ήταν η πόλη με την μεγαλύτερη ανάπτυξη στην Ουκρανία έως την Ρωσική εισβολή. 

- Θα συνεδριάσει το Ανώτατο Δικαστήριο της Ρωσίας για να αποφασίσει εάν θα κηρύξει τους αιχμαλώτους πολέμου του Azov «τρομοκρατική οργάνωση» ώστε να ανοίξει ο δρόμος για να δικαστούν και να καταδικασθούν με τις «έσχατες των ποινών». 

Όπως έχει ήδη γραφεί στη σελίδα "ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ AZOV" και σύμφωνα με ό,τι ισχύει ΔΙΕΘΝΩΣ είναι ΠΑΡΑΝΟΜΗ η ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ (κάθε νόμου) σε αιχμαλώτους πολέμου (ή σε συλληφθέντες πολίτες, εν γένει). 

Ήτοι, θα έπρεπε να είχαν κηρυχθεί «τρομοκρατική οργάνωση» ΠΡΙΝ από την αιχμαλώτιση τους ή την οποιαδήποτε εμπλοκή ή σύλληψη. Επιπλέον υπάρχουν αναφορές για βασανιστήρια των αιχμαλώτων με πένσες και ηλεκτροσόκ, σύμφωνα με τις Ουκρανικές πηγές. 

Είναι το νέο Γκουαντάναμο σε Σοβιετική έκδοση. Κάποτε οι σαδιστές των ΗΠΑ βασάνιζαν τα μέλη του Σοσιαλοεθνικιστικού Ιρακινού κόμματος Baath, σήμερα οι νεοφιλεύθεροι του Πούτιν και οι κομματικοί επίγονοι της ΕΣΣΔ βασανίζουν τα μέλη του Σοσιαλοεθνικιστικού Συντάγματος Azov. 

- Να σημειωθεί ότι σε μια ένδειξη περιφρόνησης των δυνάμεων εισβολής η πλειοψηφία των μαχητών που είχαν ήδη ξεμείνει από πυρομαχικά παρέδωσαν τα ατομικά όπλα τους στους διοικητές τους και όχι στα χέρια του εχθρού.

- Η δήλωση του Λαγού για την Ουκρανία προκάλεσε τριγμούς στις τάξεις όσων «αγιοποιούν» τον φιλελεύθερο Ρωσικό παράγοντα (και θάφτηκε η είδηση αυτή ακόμη και από τους συνεργάτες του) και την «ελίτ εξουσίας» που τον προωθεί στο εσωτερικό ως αντίβαρο στον Αμερικανισμό, αναδεικνύονται όμως καθημερινά οι νέες πτυχές της Μοσχοβίτικης πλευράς οι οποίες δεν διαφέρουν σε τίποτα από την Αμερικανοσιωνιστική η οποία έχει επιλέξει τα τελευταία χρόνια να προωθήσει τον Μητσοτάκη εντός του αστικού κόσμου και της ευρύτερης δεξιάς. 

- Η εφημερίδα «Εστία» λόγω των γνωστών κομματικών συμφερόντων των Καραμανλικών για το φυσικό αέριο και την υποστήριξη σε γνωστούς επιχειρηματίες - και φυσικά με έντονη και εξελισσόμενη την διαμάχη εντός των κύκλων των δεξιών που έχουν μετατρέψει την χώρα σε προσωπική αποικία κέρδους και βάση στρατιωτικών συμφερόντων των ΗΠΑ - δημοσιεύει σε πρωτοσέλιδο τις δηλώσεις της προέδρου των ομογενών του συλλόγου ''Σαρτανά - Έλληνες τής Αζοφικής'' της κυρίας Ναταλίας Παπακίτσα.  

Στην περιοχή αυτή υπάρχει έντονο το φιλορωσικό στοιχείο ενώ είχαν καταφύγει και μέλη του ΔΣΕ μετά το ’49. Οι ντόπιοι είχαν σημαντική παρουσία και στον «Κόκκινο Στρατό». 

- Παράλληλα να σημειώσουμε ότι ενισχύονται τα σενάρια ότι γνωστός ιδιοκτήτης ΠΑΕ θα ενισχύσει τα κομματικά πλάνα πρώην κορυφαίου στελέχους της ΝΔ με πρόσχημα την Ορθοδοξία και φυσικά την ενίσχυση του Κρεμλίνου, τουτέστιν να αναμένουν κάποιοι εξελίξεις εντός της ελληνικής ακροδεξιάς.

Στα λεγόμενα της κυρίας Παπακίτσα απάντησε δημοσίως ο πρώην δημοτικός σύμβουλος και εκδότης Γιώργος Δημητρούλιας, την απάντηση του οποίου δεν δημοσίευσε ως όφειλε η σύνταξη της εφημερίδας:

«Δυστυχώς η Ελληνική ομογένεια στην Μαύρη Θάλασσα συρρικνώθηκε δραματικά τα τελευταία 100 χρόνια. Όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά και σε όλες τις χώρες που έχουν παράλια στην Μαύρη Θάλασσα εξόντωσαν τους Έλληνες που κατοικούσαν εκεί χιλιάδες χρόνια και οι εκάστοτε πολιτικοί μας αδιαφόρησαν όπως κάνουν πάντα για αυτούς που δεν ψηφίζουν. Αυτό όμως είναι το θέμα για να γραφεί ένα ολόκληρο βιβλίο. 

Η τελευταία συμπαγής Ελληνική μειονότητα που κατεστράφη στις μέρες μας είναι αυτή της Μαριούπολης από τους φιλορώσους αποσχιστές και ισλαμιστές Τσετσένους, η οποία κάπου διάβασα ότι ήταν η τρίτη πιο συμπαγής στον κόσμο, αλλά αυτά είναι «ψιλά γράμματα» για τους πολιτικούς μας.

Ο λόγος για την σύνταξη αυτού του κειμένου είναι η συνέντευξη που έδωσε μία ομογενής από την Μαριούπολη, η κυρία Ναταλία Παπακίτσα στην Μύρνα Νικολαϊδου που είναι διευθύντρια σύνταξης στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ της Κυριακής και η οποία έγινε πρωτοσέλιδο την 11.06.2022.

Το γεγονός είναι ότι η εκεί Ελληνική μειονότητα έχει τριχοτομηθεί. Ένα μέρος με τους Ουκρανούς, ένα άλλο με τους Ρώσους και ένα τρίτο με τις φιλορωσικές επαρχίες του Donbass που θέλουν να αποσχιστούν από την Ουκρανία και υψώνουν τις κόκκινες σημαίες με τα σφυροδρέπανα αφού είναι φιλοκομμουνιστικές και όλοι οι Έλληνες ομογενείς που αισθάνονται έτσι τις υποστηρίζουν. Γιατί τώρα τις υποστηρίζουν και οι ελλαδίτες «κομμουνιστοφάγοι», είναι μια ψυχιατρική περίπτωση.

Ανάμεσα σε πολλές ανακρίβειες που θα έπρεπε να ελέγξει η διευθύντρια σύνταξης της εφημερίδας, μας λέει η κυρία Παπακίτσα ότι μετά την εισβολή των Ρώσων, που στάθηκαν κύριοι απέναντι τους αφού μιλούσαν Ρωσικά … πέρασαν από τα Ουκρανικά εδάφη (άραγε ποια γλώσσα μιλούσαν;) για να φτάσουν στην Κριμαία και κανείς Ουκρανός δεν τους πείραξε, αλλά όπως μας πληροφόρησε οι Azov στην Μαριούπολη τους κρατούσαν ομήρους (γιατί μιλούσαν ρωσικά) και πλιατσικολογούσαν. Όλα αυτά όμως έρχονται σε αντίθεση με αυτά που είπε ο Έλληνας πρέσβης (Σ.Σ. και φυσικά ενάντια στους Azov και την ιδεολογία τους αφού είναι γνωστός αντιφασίστας) ο Μανώλης Ανδρουλάκης που ήταν και αυτός στη Μαριούπολη τις ίδιες μέρες. 

Όπως εγράφη στον τύπο:

Ο Μανώλης Ανδρουλάκης τόνισε ότι τα πάντα έχουν καταστραφεί στην πόλη, ενώ έκανε ειδική αναφορά στο Εθνικιστικό Τάγμα του Azov, με τον ίδιο να διευκρινίζει ότι διαφωνεί ιδεολογικά μαζί του, όμως εκείνο «έδωσε τρόφιμα», σύμφωνα με τον ίδιο. 

«Έζησα την πόλη ζωντανή, με τα μαγαζιά της, τους ανθρώπους της, τώρα αφήνω μια πόλη κατεστραμμένη. Κάθε μέρα ήταν και χειρότερη. Το να ακούς τις μάχες από μακριά, λες εντάξει είναι μακριά. Κάθε μέρα που πλησίαζε γινόταν όλο πιο κοντά αυτός ο ήχος. Η πόλη καταλάβαμε ότι ήταν αποκλεισμένη», είπε χαρακτηριστικά.

Παράλληλα, πρόσθεσε πως «χτυπήθηκε πολύς άμαχος πληθυσμός και δομές, και όταν λέω χτυπήθηκε, εννοώ δεν έμεινε τίποτα» και συμπλήρωσε πως «μπορείς να πεις πολλά για τους Azov. Τι ήταν και τι είναι. Δεν θέλω να μπω πάλι στο ιδεολογικό και το πολιτικό κομμάτι. Οι Azov ήταν και είναι μία από τις άμυνες της πόλης. Δεν χτυπούν τους δικούς τους. Τους έχω γνωρίσει. 

Επειδή έχω εκπλαγεί λίγο με τη διάσταση που έχει πάρει το θέμα με το προξενείο είναι καλό που υπάρχει μία πρωτοφανής στήριξη για την Ουκρανία. Κάτι τέτοιο δεν είχαμε ποτέ στο παρελθόν. Κάπου γράφτηκε ότι με κρατούσαν όμηρο οι Azov και μου έκαναν βασανιστήρια. Τις δύο πρώτες μέρες οι Azov μας τάιζαν. Αυτό είναι γεγονός. Δεν συμφωνώ μαζί τους ιδεολογικά αλλά δεν είδα αυτό που γράφεται».

Που βρίσκεται άραγε η αλήθεια; Τέλος θυμίζω σε όλους τα εξής από παλαιότερη δήλωση:

Η πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Συλλόγων Ουκρανίας, Αλεξάνδρα Προτσένκο - Πιτσαντζή αρνείται να εγκαταλείψει την Μαριούπολη και να αφήσει πίσω τους χιλιάδες ομογενείς. 

«Δεν θέλησα να φύγω, να κρυφτώ κάπου, θεώρησα χρέος μου να μείνω. Η Μαριούπολη είναι περικυκλωμένη. Μας βομβαρδίζουν ανελέητα! Σας μιλάω από ένα υπόγειο, χωρίς φως, ζέστη, νερό και ψωμί! Πέφτουν βόμβες παντού, υπάρχουν θύματα άμαχοι, μεγάλες καταστροφές. Συμφορά! Λυπάμαι τους ανθρώπους και κυρίως τα παιδιά».

«Εμείς οι Έλληνες της πολιορκημένης Μαριούπολης βιώνουμε μια τραγωδία. Είναι παρανοϊκό να αποφασίζει ένας Πούτιν για το αν θα ζήσουμε ή θα πεθάνουμε εδώ στον τόπο μας».

«Γράψε το σας παρακαλώ - Ο Πούτιν διαπράττει γενοκτονία εις βάρος των Ελλήνων στην Ουκρανία»

Εισαγωγικό του Wolverine:

Η σύρραξη στην Ουκρανία επαναπροσδιόρισε τις ιδεολογικές διαφωνίες και συμμαχίες ακόμη και τις φιλίες ή «λυκοφιλίες» εντός του ευρύτερου «χώρου» και ανέδειξε παθογένειες αντιλήψεις και απόψεις που κρύβονταν καλά τόσο καιρό κάτω από τις παράλληλες πολιτικές εξελίξεις μετά την φυλάκιση της «Χρυσής Αυγής». 

Για μια ακόμη φορά αποδείχτηκε ξεκάθαρα ότι η διαλεκτική παραμένει θαμπή γραμμή στην επέκταση του εσωτερικού διαλόγου για ένα σημαντικό θέμα που ταλανίζει όλα τα εθνικιστικά κινήματα της Ευρώπης. Αν και πολλοί είναι αλήθεια ότι παραμένουν ουδέτεροι στην αλληλοσφαγή των Σλαβικών πληθυσμών, οι δυο πλευρές που τόνισαν τις αντιθέσεις και επέλεξαν με επίσημο τρόπο και ρόλο κάποια πλευρά θυμίζουν τις ανάλογες εντάσεις για τους Κροάτες φασίστες στην σύρραξη της Γιουγκοσλαβίας καθώς και για τον ρόλο της «εναλλακτικής δεξιάς» των ΗΠΑ, θέματα που πολλές φορές μέσα από τις διαφωνίες επηρεάζουν ή δείχνουν να ετεροκαθορίζουν την ταυτότητα και την πορεία του κομματιού του κινήματος που παραμένει ενεργό στην χώρα μας. 

Σκοπός των σημερινών άρθρων τα οποία και κλείνουν στην ουσία - θα ήθελα να πιστεύω προσωρινά - έναν κύκλο αποκλειστικής αρθρογραφίας που άνοιξε το 2014 και συνεχίστηκε αμέσως μετά την Ρωσική εισβολή, με τα πιο πρόσφατα να είναι διάρκειας περισσότερο των τριών μηνών και τα οποία φτάνουν σήμερα τα 115 στον αριθμό στο σύνολο τους ενώ μπορείτε να τα δείτε όλα μαζί εδώ - σε ανοιχτή φόρμα σχολίων για όλους με αποτέλεσμα να εκνευριστούν πολλοί - δεν είναι να πείσουν κάποιον ή να «αγιοποιήσουν» την μια πλευρά αλλά να φωτίσουν στα πλαίσια του διαδικτύου τις άγνωστες μορφές και τις συνθήκες της σύρραξης, καθώς και τα παρασκήνια της ιστορικής σύγκρουσης ανάμεσα στους Ουκρανούς Εθνικιστές του Κιέβου και τους Ρώσους υποστηρικτές της ιμπεριαλιστικής πολιτικής και της μυστικής διπλωματίας του Κρεμλίνου. 

Όσο και αν φαίνεται περίεργο σε κάποιους οι τελευταίοι μπροστά στο όραμα για την επανασύσταση της Ρωσικής επεκτατικής στρατιωτικής και οικονομικής δύναμης έχουν καταφέρει να στρατολογήσουν στο όνομα της περιβόητης «αποναζιστικοποίησης» - αν και οι Εθνικοσοσιαλιστές στην Ουκρανία είναι λιγότεροι αριθμητικά από όσο πολλοί νομίζουν - φανατικούς κομμουνιστές από οικογένειες πού ήταν σημαίνοντα στελέχη του Σοβιετικού κόμματος, ακροδεξιούς τσαρικούς εθνικιστές, εθνικομπολσεβίκους που συμφωνούν με την εισβολή και την προσάρτηση περιοχών των αποσχιστών ή το κάνουν επειδή φοβούνται τις διώξεις του Πούτιν, ακόμη και πρώην ή νυν (;) εθνικοσοσιαλιστές οι οποίοι προς απογοήτευση πολλών ... για να τα λέμε όλα δίνουν σε κάποιες χρονικές στιγμές ακόμη και έναν έντονο αντισιωνιστικό τόνο μέσα στις λεγόμενες «Λαϊκές Δημοκρατίες» προκαλώντας τόσο την έκπληξη και τις αντιδράσεις του Κρεμλίνου και φυσικά την οργή των Σιωνιστών. Οι τελευταίοι έσπευσαν να δολοφονήσουν μετά το 2014 τους «ακραίους» και ανεξέλεγκτους πολέμαρχους - και κατηγόρησαν φυσικά και για αυτό τους Ουκρανούς - και να επιβάλλουν τα πρώην μέλη του Σοβιετικού κόμματος και της KGB ή ανθρώπους της μαφίας με την ασιατική καταγωγή και την μεσανατολική ηθική. 

Όλοι σήμερα εν όπλοις λοιπόν κάτω από την εξουσία του πλουτοκράτη και φίλου του Ισραήλ Πούτιν για την επίτευξη των σκοπών των αλλογενών Μοσχοβιτών συμβούλων που είτε με τον Τσάρο είτε με τον Στάλιν είτε με τον Πούτιν δεν αλλάζουν σε τακτικές και σχεδιασμούς. 

Η Ρωσική ψυχή κάποιες φορές είναι λευκή στο δέρμα και άκρως ανατολίτικη στη σκέψη - αν και το 40% του Azov είναι Ρώσοι - και για μια ακόμη φορά δείχνει να «αλλάζει δέρμα» να προάγει έναν Σλαβοασιατικό και φανατικό ρασοφορεμένο «Βυζαντινισμό» στον στρατό και την κοινωνία μέσα από την στρατολόγηση πληθυσμών του Καυκάσου και των Μογγολικών πληθυσμών των αυτόνομων δημοκρατιών ...

(οι ορδές του Πούτιν είναι από το Μπουριάτ, περιοχή κοντά στη λίμνη Βαϊκάλη. Οι Μπουριάτ είναι το ένα από τα δύο Μογγολικά φύλα αυτοχθόνων της Σιβηρίας, μαζί με τους Γιακούτς. Τα δύο κρατίδια ανήκουν στην Ρωσική Ομοσπονδία. Αυτούς μαζί και με άλλους μη Ευρωπαίους στέλνει στην καρδιά της Ευρώπης για να σφάζουν και να βιάζουν Ουκρανούς. Δεν μιλούν καν Ρωσικά όπως έχουν πει πολλοί Ουκρανοί που είχαν την ατυχία να «συναντηθούν» μαζί τους ενώ οι δολοφόνοι βραβεύτηκαν δημοσίως ... από τον αντιφασίστα Καγκεμπίτη πρόεδρο) 

... να παραμένει ίδια στις επιδιώξεις της για την παγκόσμια ισχύ και την κατοχή πλουτοπαραγωγικών περιοχών προς όφελος της Κίνας επιδεικνύοντας και πάλι τα ιμπεριαλιστικά της αντανακλαστικά, αγνοώντας πλήρως τις κραυγές της Δύσης με την οποία διαφέρει κυρίως στην προβολή και την στήριξη των ομοφυλόφιλων στις δομές της εκπαίδευσης και την τηλεόραση. 

Η σύναψη της σινορωσικής συμμαχίας απέναντι στο ΝΑΤΟ, η προσέγγιση της Τουρκίας και η δομή ενός άλλου πόλου ισχύος με την πυρηνική απειλή να είναι πάντα παρούσα, η προώθηση των Ρωσικών συμφερόντων στην Ελλάδα και την Μεσόγειο ακόμη και μέσα από το Ισραήλ, τις ΜΚΟ τα Ρωσικά και Ελλαδικά μοναστήρια και τους γνωστούς επιχειρηματίες καθώς και τους ακροδεξιούς και ακροαριστερούς εκδότες, για κάποιους δείχνει να είναι η συνολική αυτή εικόνα η σωτηρία της πατρίδος (…) ενώ για άλλους ένα ακόμη φρικώδες κεφάλι της Λερναίας Ύδρας μετά την ήττα του αντιδημοκρατικού στρατοπέδου το ’45 που ξαναπαίρνει τον ρόλο στο διεθνές στερέωμα.

Οι παρακάτω γραμμές συγκροτούν ένα ενδιαφέρον παζλ πληροφοριών και άρθρων το οποίο έρχεται πιθανόν σε αντίθεση με την επικρατούσα άποψη κυρίως μιας μερίδας των εθνικιστών και της άκρας δεξιάς, αλλά όμως επαληθεύει τις υποψίες πολλών και δικαιώνει την στήριξη των Ουκρανών από έναν σκληρό πυρήνα των Ελλήνων εθνικοσοσιαλιστών και Φασιστών εντός και εκτός της «Τρίτης Θέσης». 

Μην ξεχνάμε ότι το Ουκρανικό κράτος υιοθετεί πλήρως τις νομικές διατάξεις για την ποινικοποίηση του Κομμουνισμού και του Εθνικοσοσιαλισμού και γιορτάζει την Σοβιετική κατοχή της χώρας! Παραμένει πάντα εχθρικό απέναντι στους οργανωμένους ριζοσπάστες Εθνικιστές και Εθνικοσοσιαλιστές και το έχει αποδείξει με φυλακίσεις διώξεις και δολοφονίες. Παρά όμως τις διαφωνίες των πληθυσμών της χώρας λόγω και της θρησκείας η Ρωσική εισβολή ανέδειξε ένα νέο πνεύμα αντίστασης και ήθους, προώθησε την μελέτη γύρω από το ιστορικό κίνημα της χώρας το οποίο υιοθετεί τις απόψεις εκείνες που χαρακτηρίστηκαν  ως «Σοσιαλοεθνικιστικές» και αργότερα διαμορφώθηκαν στο πεδίο σκέψης της ευρύτερης «Τρίτης Θέσης». 

Ας δούμε ένα άρθρο του Γιώργου Δημητρούλια το οποίο βοηθάει στην έρευνα μας σχετικά με τον Ουκρανικό Εθνικισμό.  Ο πρώην υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων της «Χρυσής Αυγής» και εκδότης μαζί με τον παλαίμαχο συναγωνιστή και πρώην σύμβουλο των Ουκρανών Άρη Αρίων είναι οι δυο Έλληνες που γνωρίζουν προσωπικά την ηγεσία του Azov και αρκετά καλά την Ουκρανική κοινωνία και την ιστορία της περιοχής και δεν το κρύβουν τόσο στις συνεντεύξεις τους όσο και στα άρθρα τους.

Η Ουκρανική Εθνοσυνέλευση - Ουκρανική Λαϊκή Αυτοάμυνα.

Υπήρξε η μήτρα του Μετασοβιετικού Ουκρανικού Εθνικισμού και ήταν κυρίαρχη ειδικά στην δυτική Ουκρανία. Πολύ μαχητική αποτέλεσε το παράδειγμα για όλες τις Εθνικιστικές οργανώσεις που δραστηριοποιήθηκαν μετέπειτα και είχαν στις τάξεις τους αλλά και στην ηγεσία τους παλαιούς γνωστούς Ουκρανούς Εθνικιστές, όπως ο Γιούρι Σουχέβιτς υιός του Ρομάν Σουχέβιτς, στρατιωτικός διοικητής του «Ουκρανικού Αντάρτικου Στρατού» (από τον οποίο πήρα το 2007 την συνέντευξη), με πολιτικό αρχηγό τον Stepan Bandera που έκανε ανταρτοπόλεμο στον Σοβιετικό Στρατό μέχρι το 1956!

Αποτελούνταν από μια πολιτική πτέρυγα (η Ουκρανική Εθνοσυνέλευση - UNA) και μια παραστρατιωτική πτέρυγα (Ukrainian People's Self Defence - UNSO). Η UNA - UNSO δημιουργήθηκε το 1991 ως «ένας σχηματισμός επανδρωμένος από μέλη του UNA που είχαν υπηρετήσει στις Σοβιετικές ένοπλες δυνάμεις για να αντιμετωπίσουν την «Κρατική Επιτροπή για την Κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης». 

Το UNA - UNSO έχει περιγραφεί από τον ειδικό σε θέματα διεθνούς ασφάλειας όπως τον Andrew McGregor ως ένα «με επιρροή αλλά περιθωριακό κίνημα», το οποίο επηρέασε βαθιά την «ακροδεξιά» πολιτική στην Ουκρανία λόγω της διορατικότητας του και της μαχητικότητάς του, αν και είχε ακόμη λίγα μέλη.  Αν και η Ουκρανική Εθνοσυνέλευση (Ουκρανικά: УНА, UNA) που ήταν η πολιτική πτέρυγα της οργάνωσης, στις 22 Μαΐου 2014 συγχωνεύτηκε με τον «Δεξιό Τομέα»,  η UNA-UNSO συνεχίζει να λειτουργεί ανεξάρτητα.

Η UNSO έχει συμμετάσχει σε πολλές διεθνείς συγκρούσεις στέλνοντας εθελοντές για να υποστηρίξουν διάφορους εμπόλεμους, συμπεριλαμβανομένου του πρώτου πολέμου του Ναγκόρνο - Καραμπάχ, του πολέμου της Υπερδνειστερίας,  του πολέμου στην Αμπχαζία,  του πρώτου πολέμου της Τσετσενίας, των πολέμων της Γιουγκοσλαβίας και του Ρωσο - Ουκρανικού πολέμου .

Ιστορία - πρώτα χρόνια

Το UNA δημιουργήθηκε στις 30 Ιουνίου 1990 στο Lviv ως Ουκρανική Διακομματική Συνέλευση (UMA), με επικεφαλής τον πολιτικό και εθνικιστή συγγραφέα Dmytro Korchynsky. Στις 3-4 Νοεμβρίου 1990, ένα συνέδριο της Ουκρανικής Εθνικής Ένωσης (UNS) πραγματοποιήθηκε στο Κίεβο. Στις 11 Ιανουαρίου 1991, διμοιρίες UNS με επικεφαλής τον Yuriy Tyma φρουρούσαν το παλάτι Seimas κατά τη διάρκεια των γεγονότων του Ιανουαρίου στη Λιθουανία. Στις 30 Ιουνίου 1991, περίπου 200 μέλη του UNS πραγματοποίησαν μια παρέλαση με λαμπαδηδρομία στο Lviv για τον εορτασμό της διακήρυξης της Ουκρανικής ανεξαρτησίας το 1941 .

Κατά την διάρκεια των πρώτων ημερών της απόπειρας πραξικοπήματος της Σοβιετικής Ένωσης του 1991, μια ομάδα του UNS με επικεφαλής τον βετεράνο του πολέμου Valeriy Bobrovych έφυγε για τη Μόσχα. H διμοιρία έθεσε αργότερα τα θεμέλια για το τάγμα «Αργώ». Στις 19 Αυγούστου 1991, κατά τη διάρκεια του αγώνα κατά της «Κρατικής Επιτροπής για την Κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης», ο UNS δημιούργησε ομάδες της Ουκρανικής Λαϊκής Αυτοάμυνας (UNSO) στο Κίεβο. 

Οι διμοιρίες σχηματίστηκαν γύρω από μια μικρή ομάδα βετεράνων του Σοβιετικού στρατού με Ουκρανική εθνικότητα από τον πόλεμο στο Αφγανιστάν στα πεδία μάχης του οποίου οι κομματικοί της Μόσχας θυσίασαν σε μεγάλο ποσοστό τους λευκούς Σλάβους και όχι τους μουσουλμάνους Ασιάτες. 

Τον Δεκέμβριο του 1990 ο Γιούρι Σούχεβιτς, ο γιος του Ρόμαν Σούχεβιτς, εξελέγη πρώτος ηγέτης του UNS.  Λόγω της 8^ης Σεπτεμβρίου 1991 και την διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας, η έκτη σύνοδος του UMA μετονομάστηκε σε Ουκρανική Εθνοσυνέλευση. Έγινε γνωστό ως UNA - UNSO, λόγω της στενής σχέσης του UNSO με το UNA.

Από την ανεξαρτησία της το 1991, η Ουκρανία έχει αυτονομιστικά κινήματα με στόχο την επανένωση τμημάτων της Ουκρανίας με τη Ρωσία και άλλες γειτονικές χώρες. Η UNA - UNSO εμπόδισε τον εκπρόσωπο Γκοντσάροφ του Ανώτατου Σοβιέτ της Σοβιετικής Ένωσης από την επανίδρυση της Σοβιετικής Δημοκρατίας στο Ντόνετσκ - Κρίβοϊ Ρογκ και της Εθνοφρουράς του Ντόνετσκ στο Ντονμπάς. 

Το Νοέμβριο του 1991 η UNSO πραγματοποίησε μια συγκέντρωση και λόγω ενός καυγά που ενεπλάκησαν μαχητές της UNSO, η κυβέρνηση έκανε τις πρώτες μαζικές συλλήψεις ακτιβιστών της UNSO. Στην Οδησσό η UNSO σταμάτησε μια πρωτοβουλία για τη δημιουργία της Δημοκρατίας του Νοβοροσίσκ, επηρεάζοντας τα αυτονομιστικά κινήματα στη Μπουκοβίνα και τη Ζακαρπατία. 

Στις 7 Ιουνίου 1992, μια ομάδα UNSO από το Lviv διέλυσε ένα Ρουμανικό συνέδριο στο Chernivtsi το οποίο υποστήριζε την ένωση της βόρειας Bukovina και της Ρουμανίας. Στις αρχές του 1993, η UNSO είχε 4.000 μέλη.

Εθελοντές της UNSO στη Γεωργία

Το UNA εγγράφηκε ως πολιτικό κόμμα τον Δεκέμβριο του 1994 και στις κοινοβουλευτικές εκλογές της Ουκρανίας του 1994 τρία μέλη του UNA - UNSO εκλέχθηκαν ως βουλευτές στο Verkhovna Rada (Ουκρανικό κοινοβούλιο). Τον Σεπτέμβριο του 1995, η εγγραφή του ανεστάλη μέχρι το 1997. Η UNSO εγγράφηκε ως δημόσιος οργανισμός μόνο στις περιφέρειες Lviv, Ternopil, Rivne και Poltava. Στην πράξη, ωστόσο, δεν υπήρχε διάκριση μεταξύ των μελών και των δύο οργανισμών.

Από το 1994 έως το 1997, τα μέλη του UNA-UNSO έγιναν γνωστά στην Ουκρανία μέσω μιας σειράς αντιρωσικών δραστηριοτήτων. Οι βουλευτές της UNA - UNSO κατέστρεψαν μια Ρωσική σημαία στη Βερχόβνα Ράντα, οι μαχητές της UNA - UNSO ενώθηκαν με τους Τσετσένους αντάρτες στον πρώτο πόλεμο της Τσετσενίας και ακτιβιστές οργάνωσαν διαδηλώσεις εναντίον Ρώσων τραγουδιστών της pop που επισκέπτονταν την Ουκρανία. 

Η UNA - UNSO πήρε θέση σε υποθέσεις της Ουκρανικής εκκλησίας και συγκρούστηκε με την αστυνομία κατά τη διάρκεια της κηδείας του Πατριάρχη Volodomyr τον Ιούλιο του 1995, επικεφαλής της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Πατριαρχείου Κιέβου. Οι οργανώσεις υποστήριξαν τον Πατριάρχη Φιλάρετο Ντενυσένκο, ο οποίος αφορίστηκε από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και συμμετείχε σε βίαιες απόπειρες κατάσχεσης περιουσίας για τη νέα εκκλησία (ιδιαίτερα στις περιφέρειες Rivne και Volyn ). Τα μέλη ανήλθαν σε περίπου 10.000, με περίπου το 90 τοις εκατό των οποίων ήταν μεταξύ 18 και 35 ετών.

Το 1997, η κυβέρνηση του Λεονίντ Κούτσμα απαγόρευσε την Ουκρανική Εθνοσυνέλευση - Εθνική Αυτοάμυνα της Ουκρανίας. Τα μέλη του UNA-UNSO απάντησαν με βίαιες διαδηλώσεις στους δρόμους, με αποτέλεσμα περισσότερες από 250 συλλήψεις.

Το 1998, οι νέοι ηγέτες της UNA - UNSO ήταν ο Andriy Shkil και ο Yuriy Shukhevych, ο γιος του Ουκρανού εθνικιστή Roman Shukhevych. Στις κοινοβουλευτικές εκλογές της Ουκρανίας το 1998, η οργάνωση έλαβε 0,39 τοις εκατό των ψήφων.

Η Ουκρανική Εθνοσυνέλευση - Μέλη της Ουκρανικής Εθνικιστικής Αυτοάμυνας συμμετείχαν στην εκστρατεία διαμαρτυρίας ''Ουκρανία Xωρίς Κούτσμα 2000 - 01''. Στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2002, ο Andriy Shkil κέρδισε μια εκλογική περιφέρεια στην περιφέρεια Lviv και μια έδρα στο κοινοβούλιο.

Το 2005, ο Γιούρι Σούxεβιτς έγινε ξανά αρχηγός του κόμματος. Στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2006, απέτυχε να κερδίσει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση με 0,06 τοις εκατό των ψήφων  και δεν συμμετείχε στις εκλογές του 2007 .

Το 2008, ο γενικός εισαγγελέας της Νότιας Οσετίας Teimuraz Khugayev κατηγόρησε την UNA - UNSO ότι εντάχθηκε σε μια Γεωργιανή μονάδα κατά τη διάρκεια του πολέμου του Αυγούστου, αλλά δεν προσκομίστηκαν στοιχεία. Σύμφωνα με έκθεση της Ρωσικής Ερευνητικής Επιτροπής του Αυγούστου 2009, 200 μέλη του UNA - UNSO και στρατιώτες από τις χερσαίες δυνάμεις της Ουκρανίας βοήθησαν τη Γεωργία κατά τη διάρκεια των μαχών. Η Ουκρανία αρνήθηκε την κατηγορία. Ο αναπληρωτής επικεφαλής του UNA - UNSO, Mykola Karpyuk, είπε ότι «δυστυχώς», κανένα μέλος της οργάνωσης δεν συμμετείχε στη σύγκρουση στη Γεωργία .

Η UNA - UNSO συμμετείχε στις κοινοβουλευτικές εκλογές της Ουκρανίας το 2012,  λαμβάνοντας το 0,08 τοις εκατό των εθνικών ψήφων και δεν κέρδισε καμία από τις πέντε εκλογικές περιφέρειες στις οποίες υπέβαλαν υποψήφιους και έτσι απέτυχε να κερδίσει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Τον Μάρτιο του 2014, η Ρωσία άσκησε ποινική δίωξη εναντίον του κόμματος και ορισμένων από τα μέλη του, συμπεριλαμβανομένου του αρχηγού του κόμματος Oleh Tyahnybok του Svoboda, για «οργάνωση ένοπλης συμμορίας» που φέρεται να πολέμησε τη ρωσική 76^η Μεραρχία Αεροπορικής Επιθέσεως των Φρουρών κατά τον πρώτο πόλεμο της Τσετσενίας. Η πολιτική πτέρυγα της Ουκρανικής Εθνοσυνέλευσης της οργάνωσης συγχωνεύτηκε με τον «Δεξιό Τομέα» στις 22 Μαΐου 2014.

Υπερδνειστερία

Κατά τη διάρκεια του pολέμου της Υπερδνειστερίας, τα μέλη της UNA - UNSO πολέμησαν με τους αυτονομιστές της Υπερδνειστερίας ενάντια στις κυβερνητικές δυνάμεις της Μολδαβίας για την υπεράσπιση μιας μεγάλης εθνικής Ουκρανικής μειονότητας στην Υπερδνειστερία.  Πάνω  50 μέλη της UNSO έλαβαν το παράσημο Defender of Transnistria.

Εμφύλιος της Γεωργίας

Το 1993, η UNA - UNSO έστειλε εθελοντές στη σύγκρουση Αμπχαζίας - Γεωργίας εναντίον των Αμπχάζιων αυτονομιστών.  Η μονάδα UNA-UNSO Argo ενώθηκε με τη Γεωργιανή πλευρά εναντίον των υποστηριζόμενων από τη Ρωσία δυνάμεων της Αμπχαζίας και ορισμένοι εθελοντές εντάχθηκαν στο Τάγμα Σουχούμι των Δυνάμεων Πεζικού της Γεωργίας. 

Μια ομάδα η CPT Ustym απέτρεψε μια αμφίβια επίθεση των Ρωσικών δυνάμεων κοντά στο Σουχούμι, βυθίζοντας ένα Rωσικό στρατιωτικό μηχανοκίνητο σκάφος. Επτά μέλη της UNSO πέθαναν κοντά στο Σουχούμι και 30 μέλη έλαβαν το μετάλλιο του Τάγματος του Βαχτάνγκ Γκοργκασάλι .

Η UNSO είχε επίσης πολεμήσει στον Πόλεμο στο Ντονμπάς ως μέρος του Ουκρανικού Σώματος Εθελοντών  και του Τάγματος εδαφικής άμυνας της 54ης  μονάδας Αναγνώρισης «UNSO». Πολεμάει επίσης στη Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία το 2022 .

Σοβιετική Ένωση και ο «αστικός εθνικισμός της Ουκρανίας»

Στη Σοβιετική ιδεολογία, υπήρχε η έννοια του Ουκρανικού «αστικού εθνικισμού» (UBN). Αυτός ο εθνικισμός παρουσιάστηκε ως μια μορφή αντισοσιαλιστικού και αντεπαναστατικού, «αστικού» κινήματος. Όλες οι αντεπαναστατικές δραστηριότητες διώχθηκαν από το άρθρο 58 του Ρωσικού ποινικού κώδικα του 1922. Ο ορισμός του Ουκρανικού «αστικού εθνικισμού» συμπεριλήφθηκε καλά στον πρόλογο ενός Σοβιετικού βιβλίου από τη δεκαετία του 1950: «Υπό ξένες σημαίες» του Volodymyr Byelyayev. 

Το βιβλίο ισχυρίστηκε ότι ο Ουκρανικός αστικός εθνικισμός εφευρέθηκε από τον «αρχιεχθρό» του Ουκρανικού λαού, τον ιστορικό Χρουσέφσκι (Mykhailo Hrushevsky), τον οποίο ο συγγραφέας ισχυρίστηκε ότι ήταν Γερμανός κατάσκοπος. Ο Χρουσέφσκι απολάμβανε μεγάλη δημοτικότητα και σεβασμό στην πολιτική και δημόσια ζωή, οπότε η Σοβιετική κυβέρνηση κατέφυγε σε αρνητικές δημόσιες σχέσεις απέναντι του. Αυτές οι κατηγορίες επαναλήφθηκαν πρόσφατα από τον διδάκτορα των ιστορικών επιστημών Vitaliy Sarbei, του οποίου το έργο δημοσιεύθηκε από το Rωσικό πρακτορείο πληροφοριών "Rosbalt" (Φεβρουάριος 2011).

Ο Ουκρανικός αστικός εθνικισμός ήταν ένα κλισέ της Σοβιετικής φρασεολογίας, όπως ο «προλεταριακός διεθνισμός», «η αδελφότητα των λαών», «Αγκιτπρόπ», «Σταχανοβισμός», «εχθρός του λαού» και πολλά άλλα. Σύμφωνα με τη Σοβιετική ιδεολογία, ο Ουκρανικός αστικός εθνικισμός ήταν μια συγκεκριμένη μορφή αστικού εθνικισμού που αναγνωρίζει την ανωτερότητα των εθνικών συμφερόντων έναντι των ταξικών συμφερόντων (βλ. τάξη στη μαρξιστική θεωρία). 

Η ιδέα του αστικού εθνικισμού απαιτήθηκε για να διατηρηθεί η συνέπεια με τη Διακήρυξη των Μπολσεβίκων για τα Δικαιώματα των Λαών της Ρωσίας, η οποία έθεσε ένα κύμα αποσχιστικών κινήσεων σε όλη την πρώην Ρωσική Αυτοκρατορία. Αυτή η έννοια του εθνικισμού χρησιμοποιήθηκε επίσης για να προσδιορίσει όλους όσους δεν συμμερίζονταν τις αρχές εθνικής πολιτικής του Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκοι), τον προλεταριακό διεθνισμό και δεν ταίριαζαν στον ορισμό του αστικού κοσμοπολιτισμού. Στη Σοβιετική ιδεολογία, ο αστικός κοσμοπολιτισμός ήταν ένα αρνητικό φαινόμενο και αντίθετο με τη διακηρυγμένη «αδελφότητα των λαών».

Ο όρος εμφανίστηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1920 στα έγγραφα του Κομμουνιστικού Κόμματος και εξαπλώθηκε στη Σοβιετική δημοσιογραφία και επιστημονική βιβλιογραφία. Χρειαζόταν ως ιδεολογική συσκευή. 

Ομοίως, η Σοβιετική ιστοριογραφία εξισώνει πλήρως τον Ουκρανικό εθνικισμό με τον Φασισμό και τον Εθνικοσοσιαλισμό, παρά το γεγονός ότι ο «ρατσισμός» και η λατρεία της προσωπικότητας του αρχηγού ήταν εξωγενείς με τον Oυκρανικό Εθνικισμό, που ήταν η κύρια διάκριση του. Αυτή η Σοβιετική θεωρία για τον Εθνικισμό είχε αφήσει αρκετά κατάλοιπα νοοτροπίας στους ανθρώπους που είχαν περάσει αρκετά χρόνια κάτω από το πρώην Σοβιετικό καθεστώς. Αυτή ήταν και η κύρια εσωτερική σύγκρουση που έγινε το 2014 στο Maidan και δημιουργήθηκε η νέα γενιά του Ουκρανικού Εθνικισμού που βλέπουμε στο Κίνημα του AZOV.

Η ριζοσπαστική εθνικιστική άποψη για τον πόλεμο της Ουκρανίας.

Το παρακάτω κείμενο είναι ενός ξένου συναγωνιστή του James A. και δημοσιεύτηκε στο Counter - Currents και αιτιολογεί το πια πρέπει να είναι η στάση των Λευκών Εθνικιστών απέναντι στην Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Για την μετάφραση: Γιώργος Δημητρούλιας.

«Έχω άσχημα νέα για όσους τάσσονται με τη Ρωσία επειδή αντιτίθενται στο ΝΑΤΟ. Η ιδέα ότι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία θα αποδυναμώσει το ΝΑΤΟ είναι εσφαλμένη και καταρρέει κάτω από την πιο στοιχειώδη ανάλυση. Δεν υπάρχει κανένα αποτέλεσμα από αυτή την εισβολή που θα μειώσει τη δύναμη του ΝΑΤΟ και μέσω αυτής, την επιρροή της Αμερικής στην Ευρώπη. 

Αντίθετα, μέχρι το τέλος αυτού του πολέμου, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, η Ρωσία θα είναι πιο αδύναμη σε σύγκριση με το ΝΑΤΟ και η Αμερική/ΝΑΤΟ θα έχει ισχυρότερη παρουσία στην Ευρώπη. 

Το ΝΑΤΟ υφίσταται κρίση νομιμότητας μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Ωστόσο, με την εισβολή της Ρωσίας σε μια χώρα που δεν ανήκει στο ΝΑΤΟ, δικαιολόγησαν την ανάγκη για ΝΑΤΟ στα μάτια εκατομμυρίων Ανατολικοευρωπαίων και το ΝΑΤΟ έχει αναζωογονηθεί όσο ποτέ άλλοτε. 

Δείτε ήδη μερικές από τις ειδήσεις που έρχονται από την Ευρώπη:

Η Γερμανία ξοδεύει πάνω από 100 δισεκατομμύρια ευρώ για να επανεξοπλίσει τον στρατό της.

Η Πολωνία αυξάνει το μέγεθος του στρατού της από 110.000 σε 250.000, δημιουργώντας μια Δύναμη Εδαφικής Άμυνας 50.000 και αυξάνει τον στρατιωτικό προϋπολογισμό της από 2% σε 3% του ΑΕΠ της.

Οι δημοσκοπήσεις υπέρ της ένταξης στο ΝΑΤΟ στη Φινλανδία και τη Σουηδία βρίσκονται σε υψηλό ρεκόρ, με τις κυβερνήσεις κάθε χώρας να μιλούν σοβαρά για αυτό για πρώτη φορά.

Σε μια αντιστροφή της πολιτικής, η Φινλανδία έστειλε 2.500 τυφέκια εφόδου, 150.000 φυσίγγια, 1.500 «μπαζούκας μίας βολής» (τα οποία πιθανότατα είναι M72 LAW) και 70.000 MRE στην Ουκρανία.

Η εισβολή της Ρωσίας σε μια χώρα που δεν ανήκει στο ΝΑΤΟ έχει δικαιώσει το ΝΑΤΟ στα μάτια της Ανατολικής Ευρώπης και οι έμποροι όπλων του ΝΑΤΟ πρόκειται να κερδίσουν δισεκατομμύρια από τη Γερμανία και την Πολωνία καθώς ενισχύουν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις. 

Χάρη στον Πούτιν, η επικράτηση της Αμερικής στην Ευρώπη μέσω του ΝΑΤΟ είναι ισχυρότερη από ποτέ. Εάν η Ρωσία νικήσει την Ουκρανία, το ΝΑΤΟ θα δικαιωθεί περισσότερο από ποτέ. Και η Φινλανδία, ένας από τους ισχυρότερους στρατούς της Ευρώπης, θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. 

Εάν θέλετε να αποδυναμωθεί η ισχύς του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, το αποτέλεσμα που θα πρέπει να ελπίζετε περισσότερο είναι ότι η Ουκρανία είτε θα αποκρούσει τη ρωσική εισβολή είτε θα προκαλέσει τεράστιες απώλειες στον Ρωσικό στρατό, εκθέτοντας τη Ρωσία όχι ως στρατιωτική υπερδύναμη αλλά απλώς ως χώρα του Τρίτου Κόσμου με πυρηνικά όπλα, όπως το Πακιστάν.

Η Ρωσία σίγουρα δεν είναι οικονομική υπερδύναμη. Το ΑΕΠ του Τέξας είναι μεγαλύτερο από αυτό της Ρωσίας. Και ο υπόλοιπος κόσμος έχει τη δυνατότητα να συγκεντρώσει τους φυσικούς πόρους και τις οικονομίες τους με τρόπο που θα βλάψει λίγο κάθε χώρα και πολύ τη Ρωσία. Η Νορβηγία, η Ρουμανία και το Αζερμπαϊτζάν έχουν επίσης πολύ φυσικό αέριο και πετρέλαιο, και βρίσκονται εντός ή κοντά στην Ευρώπη. 

Στις κυβερνήσεις της Ανατολικής Ευρώπης δεν αρέσει η επιρροή που έχει η Αμερική πάνω τους μέσω του ΝΑΤΟ, αλλά είναι απολύτως πρόθυμες να πληρώσουν αυτό το τίμημα με αντάλλαγμα την ασφάλεια κατά της Ρωσίας. Εάν η Ουκρανία, μη μέλος του ΝΑΤΟ, μπορεί να απωθήσει τη Ρωσία ή να προκαλέσει τεράστιες απώλειες, τότε η ανάγκη για το ΝΑΤΟ τίθεται υπό αμφισβήτηση. 

Εάν η Ουκρανία μπορεί να συγκρατήσει τη Ρωσία μόνη της χρησιμοποιώντας τα όπλα του ΝΑΤΟ, τότε τι θα μπορούσαν να κάνουν μαζί η Φινλανδία, η Εσθονία, η Λετονία, η Λιθουανία, η Πολωνία, η Τσεχία, η Κροατία, η Σλοβακία, η Σλοβενία, η Ουγγαρία, η Ουκρανία, η Ρουμανία και η Βουλγαρία αν σχημάτιζαν έναν τύπο ΝΑΤΟ; Η Πολωνία είναι μια δύναμη - όχι μια υπερδύναμη, όχι μια μεγάλη δύναμη, αλλά μια δύναμη σίγουρα. Η Πολωνία και η Τσεχική Δημοκρατία έχουν μεγάλες εγχώριες βιομηχανίες όπλων και η Ρουμανία έχει πετρέλαιο. 

Η ιδέα του Intermarium και του Ομίλου Visegrád κερδίζει καθημερινά έλξη στην Ανατολική Ευρώπη. Η Ελλάδα και η Γαλλία θα ήταν επίσης πιθανές υποψήφιες για ένταξη σε έναν τέτοιο ευρωπαϊκό οργανισμό τύπου ΝΑΤΟ, εάν η Ανατολική Ευρώπη αποσχιζόταν από το ΝΑΤΟ και σχημάτιζε κάτι τέτοιο. Από εκεί μπορεί να αυξηθεί και να συμπεριλάβει όλη την Ευρώπη. 

Αυτό είναι υποθετικό, ναι, αλλά αυτό που δεν είναι υποθετικό είναι ότι η Ρωσία έχασε στρατεύματα, πόρους και έχει «κρατήσει» την οικονομία της για το προνόμιο να κάνει το ΝΑΤΟ μεγαλύτερο και ισχυρότερο. 

Για όλα αυτά, η Ρωσία μπορεί να αποκτήσει ένα δαπανηρό κράτος μαριονέτα που θα είναι κατεστραμμένο από τον πόλεμο και γεμάτο από ανθρώπους που τους μισούν (Ανατολική Ουκρανία), και ως εκ τούτου θα απαιτήσει πολλούς πόρους για την ανοικοδόμηση και την κατάληψη.

Κάποτε, οι Ουκρανοί μπορεί να θεωρούσαν τη Ρωσία αδελφική χώρα, αλλά αυτές οι μέρες έχουν περάσει. Για πάντα. Οι Ουκρανοί δεν θα κοιτάξουν ποτέ ανατολικά προς τη Ρωσία και δεν θα δουν τίποτα άλλο εκτός από τον θανάσιμο εχθρό τους. 

Αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι ότι δεν υπάρχει κανένα σενάριο στο οποίο η Ρωσία καταλήγει να είναι πιο ισχυρή σε σχέση με το ΝΑΤΟ μετά από αυτή τη σύγκρουση. Έκαναν το ΝΑΤΟ πιο δημοφιλές στο κοινό, το έκαναν να ενισχυθεί στρατιωτικά και πιθανώς τους παρέδωσε δύο σημαντικά νέα μέλη: τη Φινλανδία και τη Σουηδία.

Τώρα πρέπει να δούμε ένα ρητορικό φαινόμενο που παρατηρείται σε ανθρώπους στη Δύση που αυτοαποκαλούνται εθνικιστές - και που μπορεί να είναι ή όχι πράκτορες του Κρεμλίνου - που συχνά μπερδεύονται σε ένα τεράστιο λογικό ελάττωμα όταν προσπαθούν να επιχειρηματολογήσουν υπέρ της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. 

Αυτό αποκαλύπτει τις πραγματικές τους προθέσεις με έναν εξαιρετικά προφανή τρόπο, και είναι τόσο αφοσιωμένοι στην αποστολή τους να είναι φωνές του Κρεμλίνου που ούτε καν το συνειδητοποιούν. Όταν κάνουν αυτό το λογικό λάθος, φροντίστε να το επισημάνετε στο γύρω κοινό.

Θα σας πουν ότι η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία είναι θετική για τη λευκή φυλή γιατί είναι μια επίθεση στο ΝΑΤΟ (δεν είναι) και ότι θα μειώσει τη δύναμη και την επιρροή του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη (δεν ισχύει). Αυτό είναι εντελώς αναληθές. Το μόνο που έκανε η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία σε σχέση με το ΝΑΤΟ είναι να αυξήσει τη δημοτικότητά του, να του δώσει δύο πολύ σημαντικά νέα μέλη και να αυξήσει τον στρατιωτικό του προϋπολογισμό, καλύπτοντας τις τσέπες των εμπόρων όπλων του ΝΑΤΟ.

Όταν τους το επισημαίνετε αυτό, σχεδόν πάντα θα απαντούν «Αυτή είναι η λογική ''αν τους πολεμήσεις, χάνεις''. Αυτοί (η Ρωσία) δεν μπορούσαν απλώς να μείνουν πίσω και να αφήσουν την Ουκρανία να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, έπρεπε να κάνουν κάτι».

Έτσι απαντάς:

Μόλις μου είπες ότι ο λόγος που εγώ ως Λευκός Εθνικιστής πρέπει να υποστηρίξω τη Ρωσία (το Κρεμλίνο) είναι επειδή πολεμούν την επιρροή του ΝΑΤΟ. Όταν επεσήμανα ότι αυτός είναι ένας άκυρος λόγος για την υποστήριξη της Ρωσίας, καθώς η Ρωσία στην πραγματικότητα προωθεί την επιρροή του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, ξαφνικά στραφήκατε από ένα επιχείρημα υπέρ των Λευκών Εθνικιστών σε ένα απλό επιχείρημα υπέρ του Κρεμλίνου. 

Ναι, συμφωνώ, η Ρωσία ήταν σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση όσον αφορά την επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη. Κάθονται πίσω και επιτρέπουν στην Ουκρανία να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ ή μήπως εισβάλλουν και προκαλούν την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ; Ωστόσο, αυτό είναι ένα αίνιγμα για τη Ρωσία, όχι για μένα ως Λευκός Εθνικιστής. 

Είπατε ότι πρέπει να υποστηρίξω τη Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία γιατί βλάπτει το ΝΑΤΟ και ωφελεί τη λευκή φυλή. Αυτό το επιχείρημα αμφισβητήθηκε και αποκαλύφθηκε ως εσφαλμένο, και μεταβήκατε απρόσκοπτα από ένα επιχείρημα υπέρ των Λευκών σε ένα επιχείρημα υπέρ του Κρεμλίνου. Φαίνεται ότι το επιθυμητό αποτέλεσμα είναι να πείσετε τους ανθρώπους να υποστηρίξουν το Κρεμλίνο και εργάζεστε αντίστροφα για να επιτύχετε αυτό το σκοπό με το κοινό που θέλετε. Έχετε σκεφτεί καν τα δικά σας επιχειρήματα;

Και κάπως έτσι, το κύριο επιχείρημά τους για την υποστήριξη της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία αποδεικνύεται ψευδές και τα αληθινά τους κίνητρα αποκαλύπτονται για να τα δουν όλοι.Όπως μου έδειξε η εμπειρία μου από τη διαμάχη με αυτούς τους λεγόμενους «εθνικιστές» στο Διαδίκτυο, όταν το επισημάνετε, απλώς θα προχωρήσουν σε άλλο σημείο. Δεν θα πείσεις ποτέ τέτοιους ανθρώπους να αλλάξουν θέση. 

Όπως μπορείτε να καταλάβετε από τα επιχειρήματα τους, έχουν επενδύσει υπερβολικά στις επιφανειακές πτυχές αυτής της σύγκρουσης και δεν εξετάζουν το θέμα κριτικά. Θέλουν απλώς να αντιταχθούν στο τρέχον και πιστεύουν ότι το καλύτερο για τη Λευκή φυλή είναι να τηρούν την αντίθετη στάση από το CNN .

Οι ουδέτεροι παρατηρητές που μπορούν να σκεφτούν κριτικά θα κλίνουν πιο κοντά στο πλευρό μας: η φιλοευρωπαϊκή, υπέρ των Λευκών πλευρά που έχει λογικά επιχειρήματα με κίνητρο καθαρά το καλύτερο για τη λευκή φυλή»