Walter Stennes: ο «αποστάτης» του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος

 

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Ο Walter Stennes υπήρξε ηγετικό στέλεχος των «Ταγμάτων Εφόδου» στην ευρύτερη περιοχή του Βερολίνου. Όπως χιλιάδες άλλοι Γερμανοί την εποχή εκείνη όταν ήρθε η ώρα, υπηρέτησε την πατρίδα στο μέτωπο και τραυματίστηκε στις μάχες. Παρασημοφορήθηκε με μια σειρά κορυφαίων διακρίσεων για το θάρρος του και απέκτησε την φήμη του στο ατσάλι του πολέμου και στην λάσπη των χαρακωμάτων. Το 1927 εντάχθηκε στο Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα. 

Γύρω του σιγά σιγά άρχισε να αναγνωρίζει τον αναδυόμενο νεποτισμό και τα σημάδια σταδιακής διαφθοράς του ευρύτερου κομματικού μηχανισμού. Παρατηρούσε με πίκρα ότι κάποιοι είχαν μια τάση προς την πολυτέλεια την στιγμή που οι σύντροφοι του στα «Τάγματα Εφόδου» ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας. Τα ακριβά χόμπι των ηγετικών στελεχών, η τάση για μια επίδειξη πολυτέλειας στις επίσημες κομματικές έδρες, η απόσταση ανάμεσα στα ανώτερα/ανώτατα στελέχη και τα απλά μέλη του κόμματος ήταν αγκάθι στα πλευρά αυτών που τόνιζαν τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα του κινήματος. Ποτέ δεν δέχτηκε ως σωστή την νόμιμη οδό για την κατάληψη της εξουσίας, δηλαδή μέσω των εκλογών. Δεν ήθελε να είναι τα ηρωικά SA απλά ένα εξάρτημα στην κομματική μηχανή σύμφωνα με τις οδηγίες χρήσης του Χίτλερ, αλλά το καύσιμο για μια διαρκή εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση που δεν θα σταματούσε το βράδυ των εκλογικών αποτελεσμάτων. 

link: Ένα βιβλίο - σταθμός της «Τρίτης Θέσης» για κάθε σκεπτόμενο συναγωνιστή: Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση» από τις εκδόσεις «το Αντίδοτο» (πρόλογος: Στέλιος Αλεξόπουλος - μετάφραση - εισαγωγή: Βλάσης Βρανάς)

Τα παράπονα για την ηγεσία του κόμματος άρχισαν να εξαπλώνονται σε ολόκληρη την Γερμανία, αφού έβλεπαν ότι οι θυσίες τους δεν υπηρετούσαν το πρόταγμα του Σοσιαλισμού. Τον Αύγουστο του 1930 ο ριψοκίνδυνος Stennes εναντιώθηκε για πρώτη φορά στις πρακτικές και τις πολιτικές του Αδόλφου Χίτλερ. Διαφώνησε με την οργανωτική υποβάθμιση του ρόλου των «Φαιοχιτώνων». Η πρώτη αντίδραση όμως έληξε με ειρηνικά μέσα χωρίς να υπάρξει επέκταση της κρίσης. Ακολούθησε σύντομα μια εξέγερση τον Φεβρουάριο του 1931 αφού η ανάγκη για έναν πιο ενεργό ρόλο μέσα στο κόμμα υπήρξε επιτακτική από τις συνθήκες της εποχής. 

Οι άντρες των SA θεωρούσαν ότι το κόμμα κινείται σε λάθος πολιτική πορεία ενώ τα όποια κέρδη είχαν αποκτηθεί λόγω της δικής τους θυσίας, ένα πραγματικό γεγονός για όσους δεν είχαν πάθει ακόμη μια πλήρη πολιτική τύφλωση. Επιζητούσαν επίσης μια εμβληματική εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο ένα αίτημα που επίσης δεν ικανοποιούσε ο Χίτλερ ενώ την ίδια στάση κράτησε και στο αίτημα της αύξησης του κομματικού μισθού. Ο Stennes σε καμιά περίπτωση δεν φοβήθηκε την πρωτοκαθεδρία του Χίτλερ και έσπευσε να τον συναντήσει προσωπικά, όμως ο Φύρερ αρνήθηκε να τον συναντήσει αλλά και να δει την αλήθεια κατάματα. 

Τον Αύγουστο του 1930 επανέλαβε τα αιτήματα του στον Γιόζεφ Γκαίμπελς με την απειλή να συνοδεύει τα λόγια του, ότι τα 15000 μέλη των SA στο Βερολίνο θα εγκαταλείψουν το κόμμα! Σε μια προγραμματισμένη ομιλία του υπουργού προπαγάνδας όπου παραδοσιακά τα «Τάγματα Εφόδου» παρείχαν την προστασία απέναντι στους εχθρούς του κόμματος, αυτή την φορά δεν έγινε το ίδιο αφού με εντολή του Stennes οι «Φαιοχίτωνες» δεν έσπευσαν να λάβουν θέσεις. Απεναντίας ο κομματικός «αποστάτης» οργάνωσε μια συγκέντρωση των αντρών του την ίδια ημέρα και ώρα και μάλιστα με συνθήματα ενάντια στον υπουργό προπαγάνδας (!) στέλνοντας σε όλους το μήνυμα σε ποιους πραγματικά ανήκει το μαχόμενο εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα. 

Σε αντίδραση ο Γκαίμπελς ζήτησε την προστασία των μονάδων των SS γυρνώντας προκλητικά την πλάτη του στα SA. Οι εργάτες και βετεράνοι που επάνδρωναν τα «Τάγματα Εφόδου» ως απάντηση επιτέθηκαν με μια καταδρομική κίνηση στα κεντρικά κομματικά γραφεία του Βερολίνου, διέλυσαν τα πολυτελή έπιπλα που κοσμούσαν τους χώρους και ξυλοφόρτωσαν αυτούς που τόλμησαν να τους αντισταθούν. Ο Χίτλερ τρομοκρατημένος σπεύδει να αποκαταστήσει την τάξη και επιστρέφει από το μουσικό φεστιβάλ για τον Βάγκνερ όπου βρισκόταν. Την επόμενη ημέρα φοβούμενος τα χειρότερα συναντά εσπευσμένα τους μπαρουτοκαπνισμένους άντρες και την 1^η Σεπτεμβρίου μπροστά σε 2000 μέλη των SA υπόσχεται να ικανοποιήσει όλα τα αιτήματα τους και ακόμη περισσότερα. 

Καλεί εσπευσμένα από το εξωτερικό που βρίσκεται τον Ernst Röhm για να αναλάβει αυτός την αρχηγία τους, ενώ ο δικός του τίτλος ως ανώτατος ηγέτης τους είναι μόνο διακοσμητικός. Τον Φεβρουάριο του 1931 ο Stennes διαμαρτύρεται για τον ιματισμό που παρέχει το κόμμα στους άντρες του ενώ συγκρούεται και με τον Ernst Röhm τον οποίο κατηγορεί ως «ανήθικο». Στις 20/02/1931 ο Αδόλφος Χίτλερ αποκαλύπτει τελικά τις πραγματικές του σκέψεις και διατάζει τα «Τάγματα Εφόδου» να σταματήσουν την επαναστατική βία στους δρόμους απέναντι στους εχθρούς ώστε να κατευνάσει και την πλουτοκρατία που τους θεωρεί το λιγότερο «χαοτικούς» ενώ παράλληλα ζητάει να αποδεχτούν τα κομματικά περιφερειακά όργανα ως τους ανώτατους ηγέτες τους. 

Αυτή είναι η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Δεν μπορούν να αποδεχτούν οι «Φαιοχίτωνες» ότι θα τους διατάζουν στο εξής οι «αυλικοί» του Αδόλφου Χίτλερ. Ο Ernst Röhm παίρνει για μια ακόμη φορά το μέρος του Χίτλερ και απαγορεύει στους υφιστάμενους του να μιλούν σε δημόσιους χώρους ή να αμύνονται στις επιθέσεις των κομμουνιστών. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι η εποχή όπου ο Χιτλερισμός κοιτάει προς την μεριά των βιομηχάνων και των πλουσίων γαιοκτημόνων για την οικονομική στήριξη, ενώ από την άλλη πλευρά οι ακροδεξιοί του στρατεύματος δεν θέλουν να χάσουν τα προνόμια τους και στοχοποιούν τα επαναστατικά στοιχεία που είναι η μελλοντική απειλή. Το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα όσο και αν κάποιοι υποστηρίζουν αυτή την θέση, ουδέποτε υπήρξε στο σύνολο του υπό τον πλήρη έλεγχο του Αυστριακού ηγεμόνα. 

Οι άντρες του Stennes αρνούνται και πάλι τον κομματικό έλεγχο και τις αλλοπρόσαλλες διαταγές που προσβάλουν την τιμή τους και την φήμη τους και καταλαμβάνουν την 31^η Μαρτίου για δεύτερη φορά τα γραφεία του Βερολίνου, σταματούν την έκδοση της εφημερίδας του Γκαίμπελς «Der Angriff» και τυπώνουν εφημερίδες με πρωτοσέλιδα και αρθρογραφία υπέρ των «στασιαστών». Ο Χίτλερ αφρίζει από την συμφορά που τον βρίσκει και άμεσα διατάζει την πολεμική ενάντια στην εξέγερση με κάθε μέσο που μπορεί να απαιτηθεί. Ο Γκαίμπελς καλεί τους μπάτσους του Βερολίνου και μονάδες των SA πιστές σε αυτόν για να αποκατασταθεί η τάξη. Ο Stennes αποβάλλεται άμεσα από το κόμμα και αμέσως αποκτά επαφή με τον Otto Strasser ρίχνοντας έτσι τον σπόρο για το «Μαύρο Μέτωπο». 

Στο πλευρό του βρίσκονται 2000 «Φαιοχίτωνες» και 2000 πιστοί του Hermann Ehrhardt  οι οποίοι δηλώνουν ότι το κόμμα έχει «εγκαταλείψει τον επαναστατικό του προσανατολισμό και τον αληθινό εθνικοσοσιαλισμό». Ο Χίτλερ σπεύδει στις στήλες των κομματικών εφημερίδων να αποκαλέσει τον Stennes ως έναν «σοσιαλιστή των σαλονιών» και καλεί τα SA να διαλέξουν ποιον ηγέτη θέλουν στο κόμμα, προκαλώντας οργή και προβληματισμό ανάμεσα σε αυτούς που γνωρίζουν την πραγματική αξία του πρωτεργάτη της εσωκομματικής εξέγερσης ή μπορούν να προβλέψουν το μέλλον του Εθνικοσοσιαλισμού. 

Είναι εύκολο για τον Χίτλερ εκείνη την εποχή να ξεγελάσει την κομματική βάση σχεδόν στο σύνολο της, κάνοντας λόγο φυσικά σύμφωνα με την προσφιλή τακτική του για «προδότες» ένα επιχείρημα όμως που καμιά σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Ο Walter Stennes παίρνει τον δρόμο της εξορίας και η μοίρα τον στέλνει όχι στον τάφο (όπως έγινε την 30^η Ιουνίου του 1934 με τους ηγέτες των SA) αλλά στην Κίνα όπου διαθέτει τις υπηρεσίες τους στους Εθνικιστές του Chiang Kai-shek μέχρι το 1949.

link: Η εξέγερση των Ταγμάτων Εφόδου (Sturmabteilung - S.A.) του Βερολίνου και η εσωκομματική διαπάλη στο NSDAP: Κοινωνικό υπόβαθρο και πολιτικές σημαντικές.