Από τις εκδόσεις «Λόγχη» κυκλοφορεί το έργο του Ιουλίου Έβολα «Καβαλικεύοντας την τίγρη»: ένα βιβλίο για τους Αριστοκράτες της Ψυχής

για να το παραγγείλετε εδώ ...

γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Σε μια εποχή νιχιλισμού, το «Καβαλικεύοντας την τίγρη» είναι ένα μεταπολιτικό εγχειρίδιο επιβίωσης για όσους διαφωνούν με την εποχή τους και τον κόσμο στον οποίο ζουν, αλλά, μη μπορώντας να  τροποποιήσουν τα δεδομένα αυτά, προτιμούν να αποσυρθούν στην ενεργό μοναξιά και να την κυριαρχήσουν, να την καβαλικεύουν για να μην κατακλυστούν.

Το «Καβαλικεύοντας την τίγρη» είναι ένα κινέζικο μόττο, το οποίο επίσης έχει φωνάξει και ο Μάο, προτείνοντας να μην αντιμετωπίσουμε την τίγρη ή να προσπαθήσουμε να ξεφύγουμε, αλλά να τρέξουμε πάνω της. Είναι μια αριστοκρατική σύνοψη του Ενεργού Μηδενισμού για όσους επέλεξαν όχι την πολιτική, αλλά την «απολιτεία», όπως την αποκαλεί ο Evola, ή την «απολιτική» επιλογή όπως την είχε ορίσει ο Thomas Mann.

Το βιβλίο αυτό είχε είχε μια εκρηκτική επιρροή στη «δεξιά» νεολαία, ειδικότερα στη ριζοσπαστική την δεκαετία του 1960 όταν εκδόθηκε, αλλά και αργότερα. Το Καβαλικεύοντας την τίγρη είναι το έργο ενός στοχαστή που συνδέεται με την παράδοση, ο οποίος, ζώντας στην αμετάκλητη Σκοτεινή Εποχή (kali yuga), στη δίνη της παρακμής, της ερήμωσης και των ερειπίων, ευνοεί την κούρσα προς τη διάλυση γιατί μόνο φτάνοντας στο σημείο μηδέν τότε θα είναι δυνατό, να ανεβεί κάποιος και αντιστρέψει την πορεία. Μια θέση που κινδυνεύει να συνδεθεί με τους δαίμονες της αποσύνθεσης. Η ανομία, το χάος, η παραβατικότητα, η αναρχία γίνονται για έναν «Εβολιάνο», η ευκαιρία να σκληρύνει.

Καβαλικεύοντας την τίγρη ήταν το 1968 της καλλιεργημένης και ριζοσπαστικής «δεξιάς», η υπέρβαση στο όνομα της παράδοσης. Σε μια εποχή που έγιναν πολλά και κυρίως από την αριστερά, τα αποτελέσματα άλλωστε τα βλέπουμε σήμερα, κάποια παιδιά , κάποιοι νεοφασίστες τόλμησαν να κάνουν το ίδιο, έχοντας απέναντι το Καθεστώς και την Αριστερά. Στα χέρια νεαρών «δεξιών» ριζοσπαστών, το βιβλίο αυτό έγινε ένα πολύ επικίνδυνο βιβλίο. Όχι όμως γιατί υποκίνησε τη βία και την τρομοκρατία, όπως νόμιζαν κάποιοι «ιδεολόγοι» αστυνομικοί, αλλά γιατί έγινε ευγενές άλλοθι για αναρχοατομικιστικές επιλογές, για παραβατικές και αλλοτριωτικές εμπειρίες και για απόδραση από την πολιτική.

Ήταν η πύλη εισόδου στον για να εισβάλει η «Δεξιά» στον μαζικό «Διονυσιασμό» που εξερράγη στη συνέχεια το 1968. Ή σύμφωνα με άλλους, ήταν ένας κωδικός πρόσβασης στη χρήση της νεωτερικότητας και των μέσων της, αυτός ο «αντιδραστικός μοντερνισμός».

Εκείνοι που προσπάθησαν να παραμείνουν στον πολιτικό ακτιβισμό, είδαν το βιβλίο αυτό ως συνοριακό ποτάμι για να επιχειρήσουν μια σύνθεση μεταξύ του «δεξιού» επαναστατικού ριζοσπαστισμού και εκείνου της  αριστεράς, ή αναρχοκομμουνισμού. Ο υβριδισμός πήρε διάφορες πτυχές, όπως αυτή  της λεγόμενης ναζί-μαοϊκής τάσης που εμφανίστηκε στην αρχική φάση του 1968, για να διαλυθεί στη συνέχεια από το κομματικό  μίσος της δεκαετίας του 1970. Στο τέλος επικράτησε ο ατομικισμός.

Σε εκείνο το κείμενο ο Έβολα επέστρεψε στα ντανταϊστικά του νιάτα και στον Αυτάρκη, το απόλυτο άτομο της πρώτης του φιλοσοφίας. Επέστρεψε στον Nietzsche και τον ενεργό μηδενισμό του, γνώρισε τον Ernst Jünger, του οποίου μετέφρασε ( την ίδια περίοδο που έγραψε το “ Καβαλικεύοντας την Τίγρη”), τον “Εργάτη”, και τον ποιητή Gottfried Benn. 

Στη συνέχεια, πριν από το 1968, ο Evola επέστρεψε στην Παράδοση, ώθησε τον εαυτό του στο ρόλο του θεωρητικού μιας μετα-ιστορικής και μεταφασιστικής «Δεξιάς» και πέθανε το 1974, εν μέσω των «μαύρων» σφαγών που έριξαν ένα άδικο διαβολικό φως πάνω του. Μεγάλος Εμπνευστής, τεράστιο Πνεύμα. Τότε ο τίγρης πέταξε τους αναβάτες του και συνέχισε να τρέχει προς το πουθενά.