Nicola Bombacci: Μαύρος και Κόκκινος μα πάνω από όλα Επαναστάτης! (άρθρο του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

link: Η σκέψη του Duce ως φυσική και πνευματική επαναστατική ενέργεια: βιβλιοκριτική του Gabriele Adinolfi για το βιβλίο «Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία» του Adriano Scianca (Altaforte Edizioni)

γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Υπάρχουν κάποιες ιστορίες που φαίνονται σουρεαλιστικές, που μοιάζουν να έχουν γεννηθεί από το λαμπρό μυαλό ενός συγγραφέα φαντασίας. Υπάρχουν κάποιες ιστορίες, όπως αυτή του Nicola Bombacci που γεννήθηκε Σοσιαλιστής, έγινε Κομμουνιστής και πέθανε πυροβολημένος ως Φασίστας, που φαίνεται να έχουν δημιουργηθεί ειδικά για την έκπληξη και το σκάνδαλο. 

Μαζί με τον Mussolini βρέθηκαν να είναι ένθερμοι Σοσιαλιστές επαναστάτες, ένα μαξιμαλιστικό ρεύμα, για να χωριστούν στη συνέχεια, από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν φίλοι, ωστόσο, μια φιλία που θα κρατούσε, παρά τις πολλές διαφωνίες και τους συνεχείς βίαιους «χωρισμούς». 

Και ενώ ο Mussolini, που εκδιώχθηκε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, ίδρυσε το “Fasci da Combattimento” το 1919, ο Bombacci το 1921, κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου του Λιβόρνο, μαζί με τους Bordiga και Gramsci, ίδρυσαν το Κομμουνιστικό Κόμμα από το οποίο εκδιώχθηκε το 1927. Αλλά ήταν επαναστάτης και οι επαναστάτες δυσκολεύονται να ανεχτούν τα κλουβιά και τα περιβλήματα, δεν έχουν καμία ανοχή σε θεωρίες και ποτάμια λέξεων.

Προσωπικός φίλος του Lenin, του μοναδικού Ιταλού που έγινε δεκτός προσωπικά από τον δαιμόνιο Ρώσο επαναστάτη, άρχισε, ωστόσο, να απομακρύνεται από τη Ρωσία όταν υποδεχόμενος από τον «Λαϊκό Επίτροπο Εμπορίου» Litvinov στη Δανία, είδε το πρόγραμμα του για τα Σοβιέτ στην Ιταλία να απορρίπτεται, επειδή η Ρωσία έπρεπε να ευθυγραμμιστεί με τις Δυτικές κυβερνήσεις, επιβεβαιώνοντας τη θεωρία του Stalin για τον «Σοσιαλισμό σε μια μόνο χώρα». Ποτέ δεν εντάχθηκε στο Φασιστικό Κόμμα αλλά επιχείρησε να λειτουργήσει ως «γέφυρα» μεταξύ των δύο επαναστάσεων, της Μπολσεβίκικης και της Φασιστικής. 

Έγραφε: «ο Φασισμός έχει κάνει μεγαλειώδη την κοινωνική επανάσταση, ο Μουσολίνι και ο Λένιν, το Σοβιετικό και Φασιστικό Κορπορατιστικό κράτος, η Ρώμη και η Μόσχα. Αρκετές θέσεις που είχαν ήδη ληφθεί έπρεπε να διορθωθούν, δεν έχουμε όμως τίποτα για το οποίο να ζητήσουμε συγχώρεση, καθώς τόσο στο παρόν όσο και στο παρελθόν ωθούμαστε από το ίδιο ιδανικό: τον θρίαμβο της εργασίας». 

«Μοιράζω το επαναστατικό ψωμί της κοινωνικοποίησης», είπε στους λίγους πιστούς που έμειναν στην αυλή του Φασιστικού Λυκόφωτος, όταν ήταν πλέον σαφές σε  όλους ότι οι ώρες ήταν μετρημένες. «Ζήτω ο Duce. Ζήτω ο Σοσιαλισμός» φώναξε πριν τον εκτελέσουν οι Κομμουνιστές στους οποίους είχε δώσει ένα ιδεολογικό σπίτι ...