Η ιατρική είναι πολιτική

 

Αὐτοὶ ποὺ μᾶς ζητᾶνε νὰ ἀποδεχθοῦμε τὰ μέτρα ποὺ αὐτοὶ θεωροῦν ἀναγκαῖα γιὰ τὴν «σωτηρία τῆς ὑγείας μας» ἦταν αὐτοὶ ποὺ ἐπὶ μία δεκαετία καὶ βάλε μᾶς ζητοῦσαν, ὁ καθένας μὲ τὴν σειρά του, νὰ ἀποδεχθοῦμε τὰ μέτρα ποὺ οἱ ἴδιοι θεωροῦσαν τότε ἀναγκαῖα γιὰ τὴν «σωτηρία τῆς οἰκονομίας μας».

Αὐτοὶ ποὺ μᾶς βεβαιώνουν ὅτι τὰ ἐπείγοντα μέτρα γιὰ τὴν «σωτηρία τῆς ὑγείας μας» θὰ εἶναι μονάχα προσωρινά, ἀρκεῖ νὰ τὰ δεχθοῦμε καὶ νὰ τὰ ἐφαρμόσουμε, ἦταν αὐτοὶ ποὺ ἐπὶ μία δεκαετία καὶ βάλε μᾶς βεβαίωναν, ὁ καθένας μὲ τὴν σειρά του, ὅτι τὰ ἐπείγοντα μέτρα γιὰ τὴν «σωτηρία τῆς οἰκονομίας μας» θὰ εἶναι μόνο προσωρινά, ἀρκεῖ νὰ τὰ δεχθοῦμε καὶ νὰ τὰ ἐφαρμόσουμε.

Αὐτοὶ ποὺ ἐδῶ καὶ πάνω ἀπὸ δέκα χρόνια μᾶς βεβαιώνουν, ὁ καθένας μὲ τὸν τρόπο του, ὅτι σώζουν τὴν οἰκονομία καὶ ἐδῶ καὶ πάνω ἀπὸ δέκα χρόνια ὑπόσχονται τὴν σύντομη ἐπιστροφὴ στὴν ἀνάπτυξη εἶναι οἱ αὐτοὶ ποὺ μᾶς δηλώνουν ὅτι κόπτονται γιὰ τὴν προστασία τῆς ὑγείας μας καὶ μᾶς ὑπόσχονται τὴν σύντομη ἐπιστροφὴ στὴν ἐλευθερία.

Αὐτοὶ ποὺ ἐδῶ καὶ πάνω ἀπὸ μία δεκαετία σώζουν διαρκῶς τὴν οἰκονομία καὶ μᾶς ἐπιστρέφουν συνεχῶς στὴν ἀνάπτυξη μονάχα διὰ τῶν ψεύτικων ὑποσχέσεών τους ἐπικαλούμενοι διαρκῶς τὴν ἐπιστήμη τῆς οἰκονομίας καὶ τὸ κύρος τῶν οἰκονομολόγων εἶναι αὐτοὶ ποὺ σήμερα μᾶς βεβαιώνουν ὅτι σώζουν τὴν ὑγεία μας καὶ προετοιμάζουν τὴν ἐπιστροφή μας στὴν ἐλευθερία ἐπικαλούμενοι τὴν ἐπιστήμη τῆς ἰατρικῆς καὶ τὸ κύρος τῶν γιατρῶν.

Προηγουμένως, ἦταν ἡ ἀδήριτη ἀνάγκη τῆς οἰκονομίας, ἡ ἀπειλὴ τοῦ οἰκονομικοῦ θανάτου, οἱ ἀναλύσεις τῶν οἰκονομολόγων, ἡ τρομοκρατικὴ προπαγάνδα τῶν καναλιῶν τους καὶ ἡ πολεμική τους κραυγή «εἶναι ἡ οἰκονομία, ἠλίθιε» σὲ ὅσους ἀμφισβητοῦσαν τὸ οἰκονομικό τους ἀφήγημα.

Γιατὶ δὲν ἦταν ἡ ἀδήριτη ἀνάγκη τῆς οἰκονομίας ἀλλὰ τῆς οἰκονομίας τῶν τραπεζῶν, ὄχι δὲν ἦταν ἡ εἱμαρμένη τῶν οἰκονομικῶν ἀλλὰ οἱ ἐπιταγὲς τῶν χρηματιστηριακῶν funds, δὲν ἦταν οἱ οἰκονομολόγοι ἀλλὰ οἱ οἰκονομολόγοι τους. Δὲν ἦταν ἡ οἰκονομία ποὺ ἀντικατέστησε τὴν πολιτική, ἀλλὰ ἡ πολιτικὴ ποὺ ἀσκεῖ ἐξουσία μιλώντας τὴν γλῶσσα τῆς οἰκονομίας-της, μιᾶς οἰκονομίας ποὺ ἀπὸ ἐπιστήμη ἔγινε θεραπαινίδα τῆς πολιτικῆς τῶν μεγάλων συμφερόντων.

Τώρα, εἶναι ἡ ἀδήριτη ἀνάγκη τῆς ὑγείας, ἡ εἱμαρμένη τῶν ἐμβολίων, ἡ ἀπειλὴ τοῦ φυσικοῦ θανάτου, οἱ ἀναλύσεις τῶν γιατρῶν, ἡ (καὶ πάλι) τρομοκρατικὴ προπαγάνδα τῶν καναλιῶν τους καὶ ἡ πολεμική τους κραυγή «εἶναι ἡ ὑγεία, ἠλίθιε» σὲ ὅσους ἀμφισβητοῦσαν τὸ ὑγειονομικό τους ἀφήγημα.

Γιατὶ δὲν εἶναι ἡ ἀδήριτη ἀνάγκη τῆς ὑγείας (τολμᾶνε νὰ τὸ ἰσχυρίζονται αὐτοὶ ποὺ ἐδῶ καὶ πάνω ἀπὸ δέκα χρόνια καταστρέφουν ἀλύπητα τὸ δημόσιο σύστημα ὑγείας ἐν ὀνόματι τῆς σωτηρίας τῆς οἰκονομίας) ἀλλὰ τῆς ὑγειονομικῆς δικτατορίας ποὺ θέλουν νὰ ἐπιβάλλουν, ὄχι δὲν εἶναι οἱ γιατροὶ ἀλλὰ οἱ γιατροί-τους, δὲν εἶναι ἡ εἱμαρμένη τῆς ὑγείας αὐτὴ ποὺ φέρνει τὴν ὑγειονομικὴ τυραννία ἀλλὰ οἱ ἐπιταγὲς τῆς κοινωνικῆς ὀλιγαρχίας ποὺ ἄρχει (αὐτοὶ ποὺ ἔχουν γίνει ἀπὸ πλούσιοι πλουσιώτεροι καὶ ἀπὸ ἰσχυροὶ ἰσχυρότεροι μέσα καὶ διὰ μέσου τῶν στὰ λὸκ-ντάουν, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι θὰ προστάτευαν τὸν ἁπλὸ κόσμο μὲ τὸ ψευτοδίλημμα «ὑγεία ἤ οἰκονομία», κατάλληλο μονάχα γιὰ ἀθεράπευτα ἠλίθιους, λὲς καὶ δὲν ὑπάρχει ἀναγκαῖα ἀμοιβαία σχέση μεταξύ τους). 

Δὲν εἶναι ἡ ἰατρικὴ ποὺ ἀντικατέστησε τὴν πολιτική, ἀλλὰ ἡ πολιτικὴ ποῦ μιλᾶ τὴν γλῶσσα τῆς ἰατρικῆς-της, μιᾶς ἰατρικῆς ποὺ ἀπὸ ἐπιστήμη ἔγινε θεραπαινίδα τῆς πολιτικῆς τῶν μεγάλων συμφερόντων.

Ἐδῶ καὶ πάνω ἀπὸ δέκα χρόνια μᾶς λένε ὅτι θὰ σώσουμε τὴν οἰκονομία μας ἄν χρωστᾶμε περισσότερο, ἄν μένουμε πάση θυσία στὸ εὐρώ, ἄν ὑποθηκεύουμε συνεχῶς τὴν χώρα μας.

Τώρα, ἐδῶ καὶ ἑνάμιση χρόνο, μᾶς λένε ὅτι θὰ σώσουνε τὴν ὑγεία μας μὲ ἀλλεπάλληλα ὁριζόντια καὶ κάθετα λὸκ-ντάουν, μὲ τὴν διατήρηση τοῦ δημόσιου συστήματος ὑγείας σὲ κατάσταση πλήρους ὑποβάθμισης, μὲ τὴν συνεχῆ καταστροφὴ τῶν ἀπομειναριῶν τῆς οἰκονομία μας καὶ μὲ τὸν μαζικό μας ἐμβολιασμὸ μὲ ἀμφιλεγόμενα ἐμβόλια ποὺ ἔχουν πάρει προσωρινὴ ἄδεια μέσα σὲ χρόνο ρεκόρ ἀπὸ μεγάλες φαρμακευτικὲς ποὺ ἔχουν καταδικαστεῖ ἀλλεπάλληλες φορὲς γιὰ ἰατρικὰ ἐγκλήματα καὶ δωροδοκίες.

Ὅσο πιστεύει κανεὶς ὅτι ἡ ὑγεία μας θὰ σωθεῖ καὶ οἱ περιορισμοὶ θὰ σταματήσουν μονάχα ὅταν ἐμβολιασθοῦμε ὅλοι, τόσο μπορεῖ καὶ νὰ πίστευε ὅτι ἡ οἰκονομία μας θὰ σωθεῖ καὶ ἡ λιτότητα θὰ σταματήσει ἄν δεχόμασταν τὰ μνημόνια ὅλοι.

Μία διαφορά ὑπάρχει.

Αὐτοὶ ποὺ θὰ ἔσωζαν τὴν οἰκονομία μας ἀπὸ τὴν κρίση, γιὰ νὰ μᾶς βάλουν μέσα στὴν χοάνη μιᾶς κρίσης ποὺ ἐδῶ καὶ πάνω ἀπὸ δέκα χρόνια ὄχι μόνο δὲν λέει νὰ τελειώσει ἀλλὰ συνεχῶς ἐπιδεινώνεται, εἶχαν χωρισθεῖ δῆθεν σὲ «μνημονιακοὺς» καὶ «ἀντιμνημονιακοὺς», γιὰ νὰ ἀποδείξουν στὸ τέλος ὅτι μνημονιακοὶ ἦταν ὅλοι τους, γιατὶ «μνημονιακοὶ» ἦταν πολὺ πρὶν ἀπὸ τὰ μνημόνια. Γιατί ἡ Ἑλλάδα δὲν χρεωκόπησε τὸ 2010 ἀλλὰ χρόνια πρίν.

Τώρα βρίσκονται ὅλοι μαζί.

Γιατί ἡ κατάσταση εἶναι πολὺ πιὸ σοβαρὴ καὶ τὰ συμφέροντα που διακυβεύονται εἶναι πολὺ πιὸ μεγάλα ἀπὸ τότε.

Κι ἔτσι δείχνουν τὸ πραγματικό τους πρόσωπο.

Ἀπὸ τὸν χρηματοπιστωτικὸ καπιταλισμό, τὴν οἰκονομία-παράσιτο καὶ τὴν ἀγορὰ-καζίνο, ὅπου τὸ χρῆμα δημιουργεῖ χρῆμα καὶ τὸ δάνειο παράγει κέρδος, στὸ ἀναγκαῖο συμπλήρωμα: τὸν βιοπολιτικὸ ὁλοκληρωτισμό, γιὰ τὸν μαζικὸ ἔλεγχο τοῦ πληθυσμοῦ, ἐν ὀνόματι τῆς προστασίας τῆς ὑγείας του, ὅπου ἡ ὑγεία δὲν ἀποτελεῖ δικαίωμα ἀλλὰ ὑποχρέωση πρὸς τὸ κράτος-δεσπότη, τὴν ἐξάλειψη τῆς ἀγορᾶς (μὲ τὴν ἀρχαῖα ἑλληνικὴ σημασία τοῦ ὅρου), μὲ τὴν ἐξατομίκευση τῶν κοινωνικῶν συναναστροφῶν μέσω τῆς τεχνολογικῆς διαδικτύωσης καὶ τὴν καταστολὴ τῆς πολιτικῆς ἀμφισβήτησης.

Ὁ βιοπολιτικὸς ὁλοκληρωτισμὸς ὡς τὸ προοίμιο τοῦ «κομμουνιστικοῦ καπιταλισμοῦ», τοῦ καπιταλισμοῦ τοῦ μέλλοντος, μὲ τὸ κινέζικο μοντέλο, ποὺ θὰ συγχωνεύει τὴν πιὸ ἀπάνθρωπη ὄψη τοῦ καπιταλισμοῦ μὲ τὴν πιὸ βάρβαρη μορφὴ τοῦ κρατικοῦ κομμουνισμοῦ.

Οἱ καλοθελητὲς καὶ οἱ κουτοπόνηροι ἄς ἀφήσουν γιὰ τὸ ἐπίπεδο τῆς σκέψης τους τὰ προβοκατόρικα περὶ ἀνυπαρξίας τοῦ ἰοῦ, ἄρνησης τῶν ἐμβολίων γενικά, σκοταδισμοῦ καὶ ἀπόρριψης τῆς ἐπιστήμης, κούφιας γῆς, ἑρπετόμορφων, προφητειῶν τοῦ Ἁγίου Βαλαντίου καὶ τὰ ρέστα, ποὺ θέλουν νὰ προσάψουν σὲ ὅσους ἐπιμένουν νὰ σκέπτονται προκειμένου νὰ τοὺς γελοιοποιήσουν, κι ἄς θυμηθοῦν τὸν πεφωτισμένο μυαλό τους, ὅταν καταπίνανε ἀμάσητα τὰ ὅσα τοὺς ἔλεγαν αὐτοὶ ποὺ τοὺς δουλεύανε ψιλὸ γαζὶ ἐδῶ καὶ τουλάχιστον δέκα χρόνια καὶ ποὺ σήμερα τολμᾶνε νὰ μᾶς κουνᾶνε τὸ δάχτυλο καταπίνοντας ἤ θέλοντας νὰ μᾶς κάνουν νὰ καταπιοῦμε τὴν προπαγάνδα τοῦ Μητσοτάκη, τοῦ Τσιόδρα, τοῦ Χαρδαλιὰ καὶ τοῦ Πορτοσάλτε.

Τὸ μεγάλο καλὸ τῆς ὑπόθεσης εἶναι ὅτι ὁ ἐν λόγω κορωνοϊός, ὅπως εἴχαμε γράψει ἀπὸ τὶς πρῶτες μέρες τοῦ Ἐγκλεισμοῦ, ἀποδεικνύεται ὁ Ἰὸς τῆς Ἀλήθειας γιὰ Ὅλους Μας.

πηγή

Αποκλειστικό για τον «Μαύρο Κρίνο»: Συνέντευξη με τον Φινλανδό διανοητή και καθηγητή Kai Murros

«Χωρίς μίσος για την αδικία δεν μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη»

«Η δύναμη μας έγκειται στο εξής γεγονός. Ότι κανείς δεν επιθυμεί να πεθάνει για τα λεφτά και τον καπιταλισμό. Αλλά εκατομμύρια και εκατομμύρια είναι έτοιμα να πεθάνουν για το έθνος. Αυτό είναι κάτι που ο καπιταλισμός δεν μπορεί να καταλάβει για αυτό και θα χάσει»

«Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο στον κόσμο από τον ιδεαλισμό και τον φανατισμό των νέων ανθρώπων»

Η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» έχει την χαρά και την τιμή να σας παρουσιάσει μια αποκλειστική συνέντευξη του Φινλανδού συγγραφέα και ομιλητή, διανοητή και ακτιβιστή, πανεπιστημιακού καθηγητή και θεωρητικού Kai Murros. 

Γεννημένος στο Ελσίνκι το 1969 και κάτοχος πανεπιστημιακού τίτλου στην ιστορία και τις ανατολικές γλώσσες. Απέκτησε το Master του με διατριβή για την σταδιακή μεταμόρφωση του «Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού της Κίνας» από έναν αντάρτικο στρατό σε έναν σύγχρονο επαγγελματικό στρατό. 

Ένας μαχητής των ιδεών που από τον «Μαοϊσμό» πέρασε στην «Τρίτη Θέση» και τον «Στρασσερισμό» και εκφράζει την «εθνικοεπαναστατική» σκέψη ενώ συμμετέχει σε συναντήσεις των Ευρωπαίων Ταυτοτιστών. 

Ο «Σοσιαλιστικός Εθνικισμός» του Kai Murros μέσα από τα έργα του (τα οποία κυκλοφορούν με κορυφαίο το «Επανάσταση: πώς να το πράξεις σε μια μοντέρνα κοινωνία») οι ομιλίες του σε χώρους σκέψης του εξωτερικού καθώς η δυναμική παρουσία του σε κανάλια και ραδιόφωνα προκάλεσαν αντιδράσεις, αφού ο επαναστατικός λόγος του είναι ένα ανηλεές σφυροκόπημα ενάντια στην αποχαυνωμένη και απολιθωμένη αστική ακροδεξιά αλλά και μια κίνηση αφύπνισης που καλεί σε γενικό συναγερμό για την υπεράσπιση της Ευρώπης από τους σκοτεινούς εχθρούς και τους παγκόσμιους καπιταλιστές τοκογλύφους.

Παλαιότερα άρθρα του έχουν δημοσιευτεί στην ετικέτα εδώ ενώ μπορείτε να ακούσετε μια αγγλόφωνη συνέντευξη του εδώ. 

Η επιμέλεια και η μετάφραση για το ιστολόγιο μας έγινε από τον Τίτο.

Στην Ελλάδα ένα άτομο με τις δικές σας θέσεις θα ήταν πολύ δύσκολο να είναι ακαδημαϊκός. Το φιλελεύθερο εθνομηδενιστικό σύστημα δεν θα σας άφηνε. Γνωρίζουμε από ομιλία σας ότι στη Φινλανδία υπήρχε αυτή η πολιτιστική κυριαρχία της εθνομηδενιστικής αριστεράς. Ποια είναι η κατάσταση σήμερα;

Από τα μέσα της δεκαετίας του '60 η Φινλανδία γνώρισε την ίδια ριζοσπαστικοποίηση των νέων, όπως όλες οι δυτικές χώρες. Αυτοί οι νεαροί αριστεροί πλημμύρισαν πρώτα τα πανεπιστήμια και αργότερα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τον πολιτιστικό μηχανισμό κ.λπ. Σήμερα το κόκκινο χρώμα έχει ξεθωριάσει, αλλά αντ' αυτού, έχουμε φιλελεύθερους που, δυστυχώς, αποδείχθηκαν εξίσου φανατικοί και ολοκληρωτικοί με τους κομμουνιστές των '70. Η κατάσταση στον ακαδημαϊκό κόσμο εξακολουθεί να είναι εξίσου ασφυκτική όπως πριν από 40 χρόνια. Τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε. Οι Κομμουνιστές και οι Φιλελεύθεροι είναι οι Ιακωβίνοι της εποχής μας. Και οι δύο είναι εξίσου κακοί.

Το κίνημα στη Φινλανδία

Υπάρχουν πολλές μικρές εθνικιστικές ομάδες στη Φινλανδία, αλλά ακολουθώ μόνο το κόμμα των Αληθινών Φινλανδών, το οποίο, με χαρά το λέω, είναι σήμερα το μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα στη Φινλανδία με 20,9% υποστήριξη στις δημοσκοπήσεις. Το κόμμα Αληθινοί Φινλανδοί είναι ένα λαϊκιστικό εθνικιστικό κόμμα που έχει δεσμευτεί για τη δημοκρατία. Επομένως, μην περιμένετε τίποτα ριζοσπαστικό από αυτό. Ωστόσο, είναι ένα σημάδι των καιρών.

Το Παν Σκανδιναβικό/Νορδικό Κίνημα και η Φινλανδία.

Ο Φινλανδικός εθνικισμός επικεντρώνεται κυρίως στα  Φινλανδικά και της Φινλανδίας ζητήματα. Έχουμε ένα Κίνημα Σκανδιναβικής Αντίστασης που στοχεύει στη δημιουργία μιας κατάστασης που θα συνδυάζει όλες τις Σκανδιναβικές χώρες. Ωστόσο, το Κίνημα Σκανδιναβικής Αντίστασης παρέμεινε μικρό και τώρα έχει απαγορευτεί με δικαστική απόφαση. Φυσικά, οι πατριώτες της Σκανδιναβικής Αντίστασης συνεχίζουν τον ακτιβισμό τους. Το κόμμα Αληθινοί Φινλανδοί έχει προφανώς στενούς δεσμούς με άλλα Σκανδιναβικά εθνικιστικά/λαϊκίστικά κόμματα, αλλά, απ' όσο καταλαβαίνω, οι Αληθινοί Φινλανδοί δεν έχουν ιδιαίτερο Νορδικό/Σκανδιναβικό προσανατολισμό.

Τι γνωρίζουν οι Φινλανδοί για την Ελλάδα και τους Έλληνες; Θεωρούν το Βυζάντιο μέρος της Ευρωπαϊκής κληρονομιάς;

Οι Φινλανδοί γνωρίζουν πολύ καλά την πρώιμη ελληνική ιστορία αν είχαν παραμείνει ξύπνιοι στα μαθήματα ιστορίας στο σχολείο. Φαντάζομαι ότι όλοι οι Φινλανδοί γνωρίζουν την ιστορία του δράματος, της δημοκρατίας, της φιλοσοφίας, της Αθήνας, της Σπάρτης κ.λπ. Έπειτα η Σύγχρονη Ελλάδα είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς διακοπών για τους Φινλανδούς, έτσι οι Φινλανδοί γνωρίζουν την Ελλάδα πιθανώς καλύτερα από ό, τι οι Έλληνες γνωρίζουν τη Φινλανδία. Η ατυχής οικονομική αναταραχή στην Ελλάδα συζητήθηκε επίσης λεπτομερώς στα Φινλανδικά μέσα ενημέρωσης.

Οι Φινλανδοί θεωρούν σίγουρα τον ορθόδοξο πολιτισμό ως αναπόσπαστο μέρος του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Πιστεύω ότι τουλάχιστον υποσυνείδητα οι Φινλανδοί πιστεύουν ότι η διαχωριστική γραμμή είναι πάντα ο Χριστιανισμός εναντίον του Ισλάμ. Οι Φινλανδοί είναι πολύ κοσμικοί άνθρωποι, αλλά αυτό το χάσμα πηγαίνει τόσο βαθιά που είναι σχεδόν αταβιστικό. Χρησιμοποιώ τον όρο Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη εδώ γιατί για τον μέσο Φινλανδό η λέξη Βυζάντιο σημαίνει πιθανώς κάτι πολύ παλιό και εξωτικό. Απλώς αντιδρούμε στις λέξεις πολύ διαφορετικά.

«Φινλανδοποίηση» της Ελλάδας από την Τουρκία. Μαθήματα από την Φινλανδική εμπειρία με τη Σοβιετική Ένωση.

Θεωρώ ότι αναφέρεστε σε αυτό: https://en.wikipedia.org/wiki/Finlandization

Ειλικρινά, εκπλήσσομαι που η Τουρκία θα μπορούσε ποτέ να ασκήσει τέτοια επιρροή στην Ελλάδα όπως η Σοβιετική Ένωση στη Φινλανδία. Η Τουρκία είναι μετά βίας συγκρίσιμη με τη ισχυρή Σοβιετική Ένωση: Η διαφορά στην ισχύ/πληθυσμό μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας δεν πλησιάζει την Φινλανδία και την Σοβιετική Ένωση. Η ιστορία είναι διαφορετική: πολεμήσαμε δύο πολέμους μεταξύ 1939-1940 και 1941-1944 και τους χάσαμε (παρόλο που παραμείναμε ανεξάρτητοι, δημοκρατικοί και στην οικονομία της αγοράς). Η γεωπολιτική κατάσταση είναι διαφορετική: οι Φινλανδοί πολέμησαν μόνοι τον πόλεμο του 1939-1940 και μετά το 1944 η Φινλανδία ήταν και πάλι εντελώς μόνη με τη Σοβιετική Ένωση. Μέσα στον Ψυχρό Πόλεμο, γνωρίζαμε πάντα ότι αν η Σοβιετική Ένωση επιτεθεί, κανείς δεν θα έρθει να μας βοηθήσει. Αυτή η αίσθηση της απόλυτης μοναξιάς όταν αντιμετωπίζαμε τη δύναμη της Σοβιετικής Ένωσης τραυματίζει την εθνική συλλογική ψυχή. Θυμάμαι ακόμα τον φόβο που νιώσαμε. 

Η Ελλάδα, ωστόσο, δεν είναι μόνη, Έχετε το ΝΑΤΟ και ολόκληρος ο δυτικός κόσμος θα σας βοηθούσε - και σήμερα είναι σαφές ότι και η Ρωσία θα σας βοηθούσε εάν η Τουρκία έκανε επίθεση. Η ψυχολογία είναι διαφορετική: Πάντα θεωρούσα τους Έλληνες σκληρούς και περήφανους ανθρώπους, πάντα έτοιμοι να σηκώσουν τα όπλα εάν απειληθεί η ελευθερία ή η τιμή τους. Οι Φινλανδοί από την άλλη πλευρά μπορεί μερικές φορές να είναι αρκετά ελαστικοί και υποτακτικοί. Πραγματικά δεν είχα ιδέα ότι η «Φινλανδοποίηση» θα μπορούσε να είναι ένα ζήτημα στην Ελλάδα. Πρέπει να μου πείτε περισσότερα για αυτό.

Παν-τουρανισμός και Φινλανδία.

Η θεωρία ότι οι Φίννο-Ουγγρικές γλώσσες σχετίζονται με τις Τουρκικές και Μογγολικές γλώσσες απορρίφθηκε από τους mainstream γλωσσολόγους εδώ και εκατό χρόνια. Εδώ στη Φινλανδία μόνο μια χούφτα βιβλιοκεντρικών εκκεντρικών, όπως εγώ, έχουν ακούσει ακόμη και τον όρο «Παν-Τουρανισμός» ή γνωρίζουν τι σημαίνει. Ο Παν-Τουρανισμός δεν έχει καμία σχέση με τη Φινλανδία, μοιάζει περισσότερο με αστείο. Ωστόσο, ορισμένοι Φινλανδοί δεν έχουν ξεχάσει ακόμα (... ή συγχωρήσει ...) ότι υπήρχε μια εποχή που οι Φινλανδοί χαρακτηρίστηκαν Μογγόλοι ...

Ευρασία του Jean Thiriart. Από τον Ατλαντικό στα Ουράλια ή από το Δουβλίνο έως Βλαδιβοστόκ; Ευρώπη ή Λευκό Πανευρωπαϊκό Imperium παντού στον κόσμο;

Θέλω μια παγκόσμια συνομοσπονδία κυρίαρχων Λευκών/Ευρωπαϊκών Εθνών.

Πανευρωπαϊκό Έθνος ή Ευρώπη των Εθνών;

Η δύναμη και η αδυναμία της Ευρώπης ήταν ανέκαθεν η εθνοτική και πολιτιστική της πολυμορφία. Όλοι οι πόλεμοι και η βία που μαστίζουν την ιστορία της Ευρώπης προέρχονται από αυτήν την κατάσταση καθώς και από τη δημιουργικότητα, τον πολιτιστικό πλούτο και την πρόοδο. Τυχόν προσπάθειες για διαγραφή ή παραβίαση αυτής της ποικιλομορφίας θα οδηγήσει σε καταστροφή.

Αν κάποιος μπόρεσε να δημιουργήσει ένα μονολιθικό υπερκράτος στην Ευρώπη και να δηλώσει ότι οι Ευρωπαίοι έχουν πλέον γίνει ένα ενωμένο έθνος, πολύ σύντομα θα εμφανιστούν ρωγμές σε αυτόν τον μονόλιθο και τελικά θα μεγαλώνουν όλο και περισσότερο έως ότου καταρρεύσει ο μονόλιθος. Η φυσική ποικιλομορφία της Ευρώπης θα διαβρώνει πάντα κάθε προσπάθεια δημιουργίας μιας συγκεντρωτικής δύναμης στην Ευρώπη. Οι αξιολύπητες συγκρούσεις της ΕΕ είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα του τι συμβαίνει όταν κανείς πάει την ολοκλήρωση στα άκρα στην Ευρώπη.

Προτιμώ την Ευρώπη των εθνών και την Ευρώπη των περιφερειών. Μόνο εάν τα ελεύθερα και κυρίαρχα Έθνη δρουν μαζί είναι εθελοντικά διαρκής η ολοκλήρωση. Κάποιος μπορεί να είναι καλός Ευρωπαίος μόνο αν είναι πρώτα καλός Έλληνας, Φινλανδός, Γερμανός κ.λπ. κ.λπ. Δεν νομίζω ότι μπορείς να είσαι καλός Ευρωπαίος πρώτα και μόνο τότε Έλληνας ή Φινλανδός.

Πρέπει να απορρίψουμε όλες τις προσπάθειες διαφθοράς του Παν-Ευρωπαισμού σε άλλη μία τεχνητή, ελιτιστική και κοσμοπολίτικη ταυτότητα. Η αληθινή ευρωπαϊκή ταυτότητα αναπτύσσεται από το λαϊκό επίπεδο προς τα πάνω.

Ισλάμ

Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στο Ισλάμ ή τον ισλαμικό κόσμο να εξαπλωθεί στην Ευρώπη. Μπορώ πραγματικά να σεβαστώ το Ισλάμ και τον ισλαμικό πολιτισμό, αλλά μόνο αν παραμείνει στις παραδοσιακές του περιοχές.

Νέα διπολικότητα μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας ή ένας πολυπολικός κόσμος;

Θα κάνω μια πρόβλεψη: Θα δούμε όχι μόνο την ΕΕ αλλά και τις ΗΠΑ και την Κίνα να καταρρέουν.

Δεν θα υπάρξει νέα διπολικότητα μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας, γιατί αυτό θα απαιτούσε τις τρέχουσες τάσεις να συνεχιστούν χωρίς διακοπή. Ωστόσο, μπορούμε ήδη να δούμε τις ΗΠΑ να κινούνται προς τον εμφύλιο πόλεμο. Οι ΗΠΑ έφτασαν σε εξέχουσα θέση από τον καπιταλισμό και τώρα που η ενέργεια έχει εξαντληθεί και ο καπιταλισμός έχει στραφεί εναντίον των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ ζουν και πεθαίνουν από τον καπιταλισμό. Καθώς η τελική κατακλυσμική οικονομική κατάρρευση χτυπά τον κόσμο μας, θα έχει μαζικά καταστροφικές συνέπειες στην Κίνα, η οποία εδώ και 40 χρόνια μπόρεσε να εμπλουτιστεί με την εξωτερική/ευρωπαϊκή βιομηχανική παραγωγή. Μετατοπίζουμε τα εργοστάσια μας στην Κίνα και μετά αγοράζουμε αυτά τα προϊόντα με χρήματα που πρέπει να δανειστούμε. Μόλις αδυνατήσουμε να αγοράσουμε κινεζικά προϊόντα, η κινεζική οικονομία και το πολιτικό σύστημα της Κίνας θα καταρρεύσει. Μέχρι στιγμής η Κίνα δεν είχε εμπειρία με οικονομικά προβλήματα καθώς η οικονομία της έχει αναπτυχθεί, χωρίς διακοπή, για 40 χρόνια. Μόλις τελειώσει αυτή η ανάπτυξη, θα είμαστε σε θέση να δούμε ποια είναι η ικανότητα της Κίνας να επιβιώσει από την οικονομική ύφεση. Η πρόβλεψή μου είναι ότι όλα τα σφάλματα και οι αδυναμίες του Κινεζικού συστήματος θα αυξηθούν ανεξέλεγκτα υπό την πίεση της οικονομικής αναταραχής και, ως αποτέλεσμα, η Κίνα θα βυθιστεί στο χάος.

Δεν πρόκειται να εισέλθουμε σε έναν διπολικό κόσμο, καθώς θα απαιτούσε σταθερότητα. Αντ' αυτού, κατευθυνόμαστε προς μια νέα ΜΕΣΟΒΑΣΙΛΕΙΑ μια εποχή πολυπολικότητας και χάους.

Ο Χριστιανικός κλήρος στις ευρωπαϊκές χώρες είναι τόσο διεφθαρμένος και εκφυλισμένος όσο και το πολιτικό προσωπικό. Ωστόσο, σε χώρες όπως η Ελλάδα, που υπέστη την οθωμανική κατάκτηση, αλλά και αλλού, όπως η Πολωνία, οι άνθρωποι θεωρούν τον Χριστιανισμό ως μέρος της εθνικής τους ταυτότητας, μαζί με την αναφορά στην αρχαιότητα. Μια υπόγεια ζύμωση φαίνεται να λαμβάνει χώρα. Μια διαλεκτική ταυτότητας μεταξύ Εθνικής (παγανιστικής) και Χριστιανικής, ως συστατικά της Εθνικής Ταυτότητας. Υπάρχει κάτι παρόμοιο στη Φινλανδία; Βλέπετε τη συμφιλίωση και τη ζύμωση μεταξύ του ευρωπαϊκού παγανισμού και του λαϊκού χριστιανισμού ως κάτι εφικτό;

Δεν βλέπω κάτι τέτοιο να συμβαίνει στη Φινλανδία. Έχω παρατηρήσει ότι συχνά αυτοί οι Εθνικιστές που αναγνωρίζουν τον παγανισμό είναι έντονα ανταγωνιστικοί απέναντι στον Χριστιανισμό και εκείνοι οι Χριστιανοί που πραγματικά πιστεύουν στον Ιησού, τον Θεό και τη Βίβλο κ.λπ. δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τον Παγανισμό. Οι Φινλανδοί, γενικά, είναι φιλελεύθερης/κοσμικής φύσης και όσοι είναι ανοιχτά θρησκευόμενοι συχνά ανήκουν σε διάφορες ομολογίες και, ειλικρινά, φαίνεται ότι είναι λίγο ή πολύ λωλοί. Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα κάνουν ποτέ συμβιβασμούς με τον Παγανισμό.

Περίπου το 70-80% των Φινλανδών εξακολουθούν να είναι φορολογικά μέλη της Ευαγγελικής Λουθηρανικής Εκκλησίας της Φινλανδίας (συμπεριλαμβανομένου και εμού, αν και είμαι άθεος). Η εκκλησία καταφέρνει και επιβιώνει προσαρμοζόμενη στις φιλελεύθερες/κοσμικές στάσεις του πληθυσμού. Όντας τόσο φιλελεύθερη, η Φινλανδική εκκλησία δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πλατφόρμα για οποιοδήποτε εθνικιστικό/ταυτοτικό κίνημα. Οι προτεσταντικές εκκλησίες γενικά είναι τόσο φιλελεύθερες που είναι πρακτικά άσεμνες.

Δεν νομίζω ότι μπορείτε να συνδυάσετε τον Παγανισμό με τον Χριστιανισμό. Μόνο οι κοσμικοί διανοούμενοι μπορούν να απολαύσουν τέτοιες ιδέες αλλά όχι οι αληθινοί πιστοί. Στη Φινλανδία η θρησκεία διαδραματίζει όλο και μικρότερο ρόλο στη ζωή των ανθρώπων - επιβιώνει περισσότερο ως συνήθεια παρά παράδοση. Όσο οι άνθρωποι δεν δίνουν μεγάλη προσοχή στην εκκλησία ξεχνούν να την αφήσουν και έτσι η εκκλησία σώζεται.

Στρασσερισμός στον 21ο αιώνα: Ο καπιταλισμός «φεουδαρχικοποιείται». Πρέπει να επιδιώξουμε την επιστροφή στο έθνος κράτος ή την ποιοτική μετατροπή του (πανευρωπαϊκού) φεουδαρχισμού σε κοινοτισμό;

Είναι αρκετά ενδιαφέρον ότι, στην ομιλία μου «Αμερική, Μεσαία τάξη και το τέλος της Ανάπτυξης» κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το τελικό στάδιο του καπιταλισμού θα είναι ο φεουδαρχισμός - υπάρχει μια αίσθηση ιστορικής ειρωνείας σε όλα αυτά, καθώς ήταν ο Καπιταλισμός που κατέστρεψε τη Φεουδαρχία αρχικά.

Ωστόσο, η μόνη πρακτική στρατηγική για εμάς είναι η επιστροφή στο έθνος-κράτος. Δεν πιστεύω ότι εμείς οι εθνικοί επαναστάτες θα έχουμε ποτέ τη δύναμη να δημιουργήσουμε οποιονδήποτε πανευρωπαϊκό φεουδαρχισμό ή κοινοτισμό. Θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε τις ευκαιρίες που μας έρχονται και να κατανοήσουμε τους περιορισμούς μας. Πρέπει να δούμε το ρόλο μας στο Μεγάλο Παιχνίδι. Είμαστε δημιουργήματα της ιστορίας μας και είμαστε μέρος μιας ιστορικής διαδικασίας. Η ιστορία λειτουργεί μέσα μας και μέσω ημών. Απλώς δεν μπορώ να δω ότι μακροπρόθεσμα ο φεουδαρχισμός ή ο κοινοτισμός θα ήταν το λογικό αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης μεταξύ παραγωγής, τεχνολογίας, οργάνωσης της εργασίας και ταξικής πάλης. Ο ίδιος ο φεουδαρχικός καπιταλισμός είναι μόνο ένα μικρό διάλειμμα προτού καταρρεύσει το τρέχον παγκοσμιοποιημένο φιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα μετά το οποίο προχωράμε παραπέρα.

Σύγκρουση Πολιτισμών αλά Huntington ή κάτι πιο περίπλοκο;

Θα είναι λίγο και τα δύο. Όπως είπα, πηγαίνουμε προς μια χαοτική και βίαιη περίοδο  ΜΕΣΟΒΑΣΙΛΕΙΑΣ. Οι πολιτισμοί θα συγκρουστούν, ωστόσο, συχνά αυτοί οι πολιτισμοί δεν είναι μονολιθικά συγκροτήματα. Ο Ισλαμικός κόσμος και η Αφρική θα μας προκαλέσουν πολλά προβλήματα, αλλά ακόμα δεν μπορώ να τους δω να ενώνονται πολιτικά, στρατιωτικά ή οικονομικά για να μας προκαλέσουν. Στην πραγματικότητα, το Ιράν και η Συρία του Άσαντ είναι εντάξει από την άποψη μας. Η υπερανάπτυξη του πληθυσμού και οι μαζικές μεταναστεύσεις θα είναι το κύριο μέλημά μας και όχι κάποιος γιγαντιαίος μουσουλμανικός ή αφρικανικός στρατός. Και όπως είπα, η Κίνα μπορεί να είναι πολύ πιο αδύναμη στο μέλλον από ό, τι, ίσως, μπορούμε να φανταστούμε.

Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός έχει κάθε ευκαιρία να γίνει πολύ πιο ενοποιημένος παράγοντας από οποιονδήποτε από τους αντιπάλους του. Αυτό είναι κάτι για το οποίο πρέπει να αγωνιστούμε, έχοντας κατά νου ότι για να επιτύχουμε τους στόχους μας δεν χρειαζόμαστε κανένα παγκόσμιο ενοποιημένο υπερκράτος. Αρκεί μια Συνομοσπονδία Κυρίαρχων Ευρωπαϊκών Εθνών.

Προδοτικές ελίτ και μεσαία τάξη που πρέπει να αρχίσουν να σκέφτονται φυλετικά. Ποια είναι η θέση των μεταναστών από τις φτωχές ευρωπαϊκές χώρες σε πλουσιότερες; Εθνική αλληλεγγύη με συμπατριώτες μικρούς εργοδότες ή φυλετική αλληλεγγύη με συν-Ευρωπαίους εργαζόμενους;

Πράγματι, έχετε δίκιο ότι οι ελίτ και η μεσαία τάξη πρέπει να αρχίσουν να σκέφτονται φυλετικά. Μέχρι στιγμής τυφλώνονται από το φιλελεύθερο-παγκόσμιο παράδειγμα. Κατανοώ ότι η ελίτ υποστηρίζει την φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, καθώς αυτό το παράδειγμα επιτρέπει στην ελίτ να γίνει πλουσιότερη και πιο ισχυρή. Η μεσαία τάξη, ωστόσο, είναι απλώς ηλίθια και υπηρέτρια της ελίτ. Μόνο μια συνολική οικονομική και κοινωνική κατάρρευση θα οδηγήσει στη Μεγάλη Μεταστροφή Παραδείγματος, που σημαίνει ότι η μεσαία τάξη θα ξεκινήσει να επανεκτιμά την οικονομική και κοινωνική της θέση και τελικά θα αρχίσει να σκέφτεται με φυλετικούς/εθνοτικούς όρους. Η τρέχουσα ελίτ μας, ωστόσο, θα καεί απλώς μαζί με το φιλελεύθερο-παγκοσμιοποιητικό παράδειγμα.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους Ευρωπαίους να μετακινούνται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες για αναζήτηση εργασίας. Περίπου την εποχή που γεννήθηκα, 300.000 Φινλανδοί μετακινήθηκαν στη Σουηδία αναζητώντας εργασία. Ωστόσο, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι οι μαζικές μετακινήσεις του εργατικού δυναμικού μπορούν επίσης να προκαλέσουν διαταραχές στην αγορά εργασίας. Όχι μόνο σε χώρες που λαμβάνουν νέο εργατικό δυναμικό, αλλά και σε χώρες που χάνουν τους εκπαιδευμένους και μορφωμένους νέους τους. Ενώ οι μετακινήσεις του εργατικού δυναμικού στην Ευρώπη είναι φυσιολογικές, πρέπει να διασφαλίσουμε ότι οι εταιρείες δεν θα εκμεταλλευτούν το διαθέσιμο εργατικό δυναμικό για να ρίξουν τους μισθούς. Στη χειρότερη περίπτωση, αυτό θα οδηγούσε σε ανταγωνιστική σχέση μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού εργατικού δυναμικού.

Μήνυμα προς τους Έλληνες Συναγωνιστές

Τι μπορώ να πω σε ανθρώπους με 3.000 χρόνια καταγεγραμμένης ιστορίας; Τι μπορώ να πω σε ανθρώπους που έχουν βιώσει στιγμές υπέρτατης δόξας, αλλά και στιγμές ακραίου σκοταδιού και πόνου; Τι μπορώ να πω σε ανθρώπους που ήταν ο σπόρος και η ρίζα του ευρωπαϊκού πολιτισμού και το προπύργιο και ο προμαχώνας του ενάντια στις δυνάμεις του σκότους; Τι μπορώ να πω σε ανθρώπους χωρίς τους οποίους δεν θα υπήρχε Ευρώπη, όπως τη γνωρίζουμε; Τι μπορώ να πω σε ανθρώπους που έχουν προδοθεί τόσο βίαια από την Ευρώπη ή από το μπάσταρδο τέρας - την ΕΕ - που ισχυρίζεται ότι είναι η Ευρώπη; Τι μπορώ να πω σε ανθρώπους που έχουν μαχαιρωθεί στην πλάτη από τις φιλελεύθερες κυβερνήσεις των αδελφικών τους εθνών; 

Η Ευρώπη που εν μέρει έχετε δημιουργήσει και εσείς και πάντα την υπερασπιζόσασταν στις καλύτερες των δυνατοτήτων σας, σας έριξε στους λύκους, σας έριξε στο έλεος της παγκόσμιας τραπεζικής μαφίας. Η φιλελεύθερη Ευρώπη παρέμεινε σιωπηλή καθώς ο ελληνικός λαός πεινούσε. Η Φιλελεύθερη Ευρώπη παρέμεινε μακρινή, αποσπασμένη και μη ανταποκρινόμενη όταν οι Έλληνες διέπρατταν αυτοκτονίες στην απελπισία τους. Για να σωθούν oi γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, Ευρωπαίοι πολιτικοί, γραφειοκράτες και οικονομολόγοι θεώρησαν ότι είναι καλύτερο να πεθάνουν οι Έλληνες. Όταν οι Έλληνες εξαπατήθηκαν για να χάσουν τις αποταμιεύσεις τους, η φιλελεύθερη Ευρώπη επέλεξε να κοιτάξει χαρούμενη από την άλλη πλευρά. Όταν η Ελλάδα κόπηκε σε κομμάτια και ο εθνικός της πλούτος δημοπρατήθηκε η φιλελεύθερη Ευρώπη επέλεξε να ενωθεί με τις ύαινες. Όταν οι Έλληνες φώναζαν για βοήθεια, τα ευρωπαϊκά φιλελεύθερα μέσα ενημέρωσης επιτέθηκαν στους Έλληνες, τους περιφρόνησαν και τους κατηγόρησαν ότι ήταν όλο δικό τους το λάθος. 

Μπορείτε ποτέ να συγχωρήσετε την Ευρώπη; Είναι δυνατόν μια μέρα, ακόμη και μετά από ό, τι έχει συμβεί, η αληθινή Ευρώπη και η Ελλάδα να στέκονται μαζί - ψηλά και περήφανα; Είναι εφικτό ακόμη και να στοχαστούμε κάτι τέτοιο; Λοιπόν, πριν συμβεί αυτό, η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει ριζικά. Για να μπορέσουν οι Έλληνες να απελευθερωθούν ξανά, η φιλελεύθερη Ευρώπη - αυτή η πόρνη και μαστροπός - πρέπει να πεθάνουν. Για να μπορέσουν οι Έλληνες να πάρουν οποιαδήποτε δικαιοσύνη η φιλελεύθερη Ευρώπη - αυτή η ψεύτρα και απατεώνας - πρέπει να χαθούν. Για να μπορέσουν οι Έλληνες να αναπνεύσουν μια ανάσα ανακούφισης, η φιλελεύθερη Ευρώπη - η μπογιατισμένη και διεστραμμένη πόρνη - πρέπει να τιμωρηθεί.

Και ρωτώ επίσης: είναι δυνατόν μια μέρα η Ελλάδα να επιστρέψει στα φυσικά της σύνορα πριν από τις εισβολές από την Κεντρική Ασία; Είναι εφικτό η ιστορία να επιστρέψει στο ξεκίνημα της ... και μετά να τελειώσει ώστε να ξεκινήσουμε ένα εντελώς νέο κεφάλαιο στην ιστορία της φυλής μας; Είναι δυνατόν να αποκαταστήσουμε την κληρονομιά των αυτοκρατόρων Ιουστινιανού και Ηρακλείου και μετά να ξεκινήσουμε το κοινό μας ταξίδι στο μέλλον; Είμαι ονειροπόλος, χωρίς αμφιβολία, ωστόσο, όλα αυτά πρέπει να βρίσκονται στην καρδιά κάθε πραγματικού ευρωπαϊκού εθνικιστικού κινήματος.

Δικός σας 

Kai Murros

"Οτιδήποτε είναι επιζήμιο για την σημερινή τάξη πραγμάτων έχει την υποστήριξή μας. Διότι εμείς επιζητούμε την Καταστροφή. Σε ένα κόσμο που μας έχει περιθωριοποιήσει, υψώνουμε την αρχή της θέλησης για καταστροφή, διότι μόνο η καταστροφή που θα καθαρίσει τα πάντα από το σάπιο φιλελεύθερο σύστημα θα ανοίξει τον δρόμο σε εμάς τους Εθνικοσοσιαλιστές. Γι' αυτό και εμείς παλεύουμε για να επιταχύνουμε την αρχή της καταστροφής του σημερινού συστήματος στηρίζοντας ότι εναντιώνεται σε αυτό και το βλάπτει, όπως κάθε απεργία, κάθε κυβερνητική κρίση, κάθε αδυναμία του Κράτους. Κάθε αποδυνάμωση του είναι καλή, πολύ καλή για μας και πάντα εμείς θα προσπαθούμε να δυναμώνουμε όλες τις παραπάνω δυσκολίες για το κράτος, με πείσμα και με θέληση ώσπου αυτό τελικά πεθάνει".

 Gregor Strasser.

Εργατική Πρωτομαγιά - Montoneros: η σημαία του Πατριωτικού Σοσιαλισμού είναι Μαύρη και Κόκκινη!

 

Μια οφειλόμενη απάντηση σε πρόσφατο οικονομικό άρθρο του κ. Δέλτα που στηλιτεύει τον σοσιαλισμό των Ελλήνων εθνικιστών

 γράφει ο Λανδγράβος

Στέλνω αυτή την επιστολή ως απάντηση στο άρθρο του κυρίου Δέλτα, που φέρει τον τίτλο ''Οι ανεδαφικές οικονομικές θέσεις του Στρασσερισμού'', και ελπίζω να την δημοσιεύσετε. Για να μην μακρηγορήσω θα εισέλθω άμεσα στο θέμα της επιστολής.

Καταρχάς, εκτιμώ ότι είτε συνειδητά είτε λόγω του ότι απορροφήθηκε από την ένταση του γραπτού του λόγου, ο κύριος Δέλτας, μολονότι χρησιμοποίησε πληθώρα πραγματολογικών στοιχείων προκειμένου να παρουσιάσει τις θέσεις του, σε κάποια σημεία του άρθρου εξέπεσε στο επίπεδο μιας άνευ νοήματος διαδικτυακής αντιδικίας. Εξάγω αυτό το συμπέρασμα γιατί σε ορισμένα σημεία είναι τόσα πολλά τα επιστημολογικά φάλτσα του εν λόγω άρθρου, ώστε να ακυρώνουν το συνολικό του επιχείρημα, που με τόσες πηγές ο συντάκτης του έχει υποστηρίξει.

Θα ξεκινήσω λοιπόν παραθέτοντας κάποια από τα πραγματολογικά και μεθοδολογικά λάθη του συγκεκριμένου άρθρου, τα οποία σε ορισμένα σημεία διαδέχονται το ένα το άλλο. Εκτιμώ ότι ο αρθρογράφος μπορεί να τα είχε αποφύγει αν δεν έβλεπε στο ιστολόγιο ενός άλλου blogger μια γενικευμένη εικόνα της ιδεολογίας που θέλει να στηλιτεύσει. Γι αυτό εγώ δεν θα σταθώ στο άρθρο που απαντά ο κύριος Δέλτας. Δεν με ενδιαφέρει και δεν το λαμβάνω υπόψη. Θα επιμείνω, όμως, στο άρθρο και στον λόγο του κυρίου Δέλτα, εφόσον αξιώνει να γίνει δεκτός ως προϊόν μιας επιστημονικής σκέψης.

Πρώτα απ’ όλα ο κύριος Δέλτας απαντά σε ένα άρθρο που γράφτηκε σε κάποιο ιστολόγιο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι διαλέγεται με ολόκληρη την ιδεολογική πτέρυγα ενός πολιτικού χώρου. Συνεπώς ξεκινά με ένα μεθοδολογικό λάθος ήδη από τον τίτλο του άρθρου. Γιατί αυτές που κριτικάρει δεν είναι κάποιες ανεδαφικές θέσεις του Στρασσερικού ιδεολογικού ρεύματος, αλλά ένα άρθρο κάποιου blogger που δηλώνει υποστηρικτής του ρεύματος αυτού. Υποθέτω ότι ως κοινωνικός επιστήμονας ο κύριος Δέλτας θα έπρεπε να είχε αποφύγει αυτό το απλό αλλά και χτυπητό μεθοδολογικό σφάλμα.

Ωστόσο τα μεθοδολογικά φάλτσα γίνονται δύο όταν στην πρώτη παράγραφο του κειμένου ο αρθρογράφος εγκαλεί τους Στρασσερικούς για εμμονή σε Μαρξιστικά αναλυτικά εργαλεία, την ίδια ώρα που και ο ίδιος καταφεύγει σε έναν Αναρχικό διανοητή προκειμένου να δικαιολογήσει τη θέση του. Τελικά τι πιστεύει ο αρθρογράφος; Είναι καλά ή όχι τα δάνεια σκέψης από αντίπαλους ιδεολογικούς χώρους; Ότι και να πιστεύει πάντως μικρή σημασία έχει. Εκείνο που όντως έχει σημασία είναι ότι μεθοδολογικά εκπίπτει σε δεύτερη αντίφαση μέσα σε λίγες σειρές. Γιατί είτε το πιστεύει είτε όχι εφόσον χρεώνει κάτι στον συνομιλητή του ως αρνητικό δεν μπορεί ο ίδιος να το υιοθετήσει ως θετικό στην μεθοδολογία της δικής του ανάλυσης.

Στην συνέχεια περνάμε σε πραγματολογικά κενά. Γράφει ο κύριος Δέλτας, προκειμένου να υπερασπιστεί τους μεγαλοαστούς κατόχους πολυτελών οικιών από την κριτική των εθνικιστών, το εξής:

Μας ενοχλεί και πως ξοδεύουν τις αποταμιεύσεις τους οι προκομμένοι που ανέλαβαν ρίσκα επενδύοντας ίδια κεφάλαια (από αποταμιεύσεις ή δανειακά κεφάλαια) σε οικονομικές δραστηριότητες προσφέροντας ψωμί στους εργαζόμενους και τεχνογνωσία στο οικονομικό σύστημα;

Καταρχάς, κανείς επιστήμονας που θέλει να διαφυλάξει την επιστημολογική του αρτιότητα δεν χρησιμοποιεί χαρακτηρισμούς όπως οι «προκομμένοι» σε έγκυρα άρθρα. Αυτή η φρασεολογία παραπέμπει σε συντάκτη του «Μακελειό» ή άλλου tabloid. Όχι σε επιστημονικό λόγο. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Εκείνο που η επιστημονική σκέψη του αρθρογράφου θα έπρεπε να είχε συλλάβει είναι ότι η κριτική στους μεγαλοαστούς δεν γίνεται για λόγους ζηλοφθονίας. Γίνεται επειδή είναι ευρέως γνωστό ότι στην ελληνική οικονομική ζωή υπάρχουν πολλοί μεγαλοαστοί που «προκόβουν» όχι γιατί είναι άξιοι σε συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού, ούτε γιατί επενδύουν τις αποταμιεύσεις και τα δανειακά τους κεφάλαια. Προκόβουν γιατί είναι σπεκουλαδόροι, συνδεδεμένοι με πολιτικά και γεωπολιτικά συμφέροντα, κοντολογίς, ικανοί να διαφεύγουν από τα πλαίσια του νόμου με τρόπους που για έναν απλό εργαζόμενο είναι αδύνατοι.

Θέλετε να σας θυμίσω παραδείγματα; Μετά την εποχή του σκανδάλου του χρηματιστηρίου επί εποχής Σημίτη, είναι πολλά. Θέλετε να μιλήσουμε με ονόματα; Θα σας διαφεύγει μάλλον η άριστη σχέση της οικογένειας Βαρδινογιάννη και του κυρίου Μελισανίδη με την πρεσβεία των ΗΠΑ (αλήθεια, δεν σας κίνησε την περιέργεια πως ένας φυλακισμένος για οικονομική απάτη είναι σήμερα ένας εκ των «προκομμένων» πιο πλούσιων Ελλήνων;). Το ακόμη χειρότερο είναι ότι αρκετοί εξ αυτών, δεν αρκούνται στην αποκόμιση αθέμιτου κέρδους λόγω των ισχυρών τους διασυνδέσεων, αλλά το επιδεικνύουν κιόλας με τον αντιαισθητικό τρόπο μιας υλιστικά χυδαίας ζωής. Αυτό στηλιτεύει ο εθνικιστικός λόγος κύριε Δέλτα. Το σύμπλοκο της αισθητικής παρακμής και της ηθικής παθογένειας που συνοδεύει πολλούς σύγχρονους μεγαλοαστούς καπιταλιστές της χώρας. Είτε είναι Στρασσερικός είτε συντηρητικός. 

Γιατί ο εθνικιστικός λόγος είναι εναντίον του φιλελευθερισμού από την εποχή του Χέρντερ. Τόσο για λόγους ιδεολογικών αρχών όσο και για λόγους που προκύπτουν έπειτα από ανάλυση των πραγματολογικών δεδομένων. Τα σχόλια λοιπόν για τις πισίνες έχουν αυτό τον πυρήνα. Ως αναγνώστης του Δραγούμη θα έπρεπε να θυμάστε εξάλλου ότι αρνητική εικόνα για τον ηθικό πυρήνα της τάξης των Ελλήνων μεγαλοαστών είχε και ο Ίωνας Δραγούμης, τόσο σε πρώιμες φάσεις όσο και στην ύστερη σκέψη του, και μάλιστα για μεγαλοαστούς που ήταν και αρκετά γενναιόδωροι ως εθνικοί ευεργέτες, σε αντίθεση με τους σημερινούς.

Συνεχίζοντας την ανάγνωση του άρθρου, πιο κάτω αναφέρει ο αρθρογράφος το εξής:

Τότε λοιπόν που δομήθηκαν αυτές οι θεωρίες υπήρχαν «αφεντικά», που ήταν κεφαλαιοκράτες και φαμίλιες μεγαλοαστών, εργοστασιάρχες με μια λιτή οργανωτική δομή ολίγων διοικητικών επιπέδων, χωρίς δυνατότητα ανέλιξης στην εταιρική ιεραρχία για τους εργαζομένους προλετάριους. Σήμερα οι σύγχρονες ΑΕ έχουν πολυσύνθετα οργανογράμματα που προσφέρουν τεράστιες δυνατότητες καριέρας στα στελέχη (υπάρχει ολόκληρο εταιρικό τμήμα διαχείρισης ανθρωπίνων πόρων) και το μετοχικό κεφάλαιο είναι κατακερματισμένο σε επενδυτές από όλο τον κόσμο εξαιτίας της χρηματοοικονομικής παγκοσμιοποίησης.

Καταρχάς αν κάποιος αδυνατεί να δει ότι ορισμένα από τα αρνητικά γνωρίσματα του καπιταλισμού του 19^ου και των αρχών του 20^ου αιώνα επιβιώνουν και στην σημερινή καπιταλιστική ελληνική οικονομία πρέπει να ζει σε άλλη χώρα. Αλλά ακόμη και αν δεν τα βλέπει είναι απορίας άξιο πως ο αρθρογράφος απαιτεί από έναν εθνικιστή να αποτιμήσει με την ψυχρή λογική (στην ουσία να δει με συμπάθεια) το παραγωγικό μοντέλο ενός συστήματος που -όπως γράφει- είναι κατακερματισμένο σε επενδυτές από όλο τον κόσμο εξαιτίας της χρηματοοικονομικής παγκοσμιοποίησης. Αν μη τι άλλο, ως κοινωνικός επιστήμονας, γνωρίζει οικονομική ιστορία. Θα έπρεπε να θυμάται ότι οι διανοητές που εξέφρασαν οικονομικές θέσεις βασιζόμενoι στην θεωρία του εθνικισμού ήταν εναντίον της παγκοσμιοποίησης όταν προτάθηκε σε θεωρητική μορφή κατά την εποχή του Διαφωτισμού (θα σας παραπέμψω στον Άνταμ Μύλλερ), ήταν εναντίον της πρώτης παγκοσμιοποίησης που πραγματοποιήθηκε στο δεύτερο μισό του 19^ου αιώνα με την αποικιοκρατία (θα σας παραπέμψω στον Τζων Ράσκιν), κοντολογίς ήταν εναντίον της παγκοσμιοποίησης πάντοτε και θα παραμείνουν ενάντιοι της παγκοσμιοποίησης για πάντα.

Γράφει πιο μετά ο εν λόγω αρθρογράφος,

Την εποχή του Μαρξ ήταν ορθό να γραφούν τέτοιες θεωρίες διότι δεν υπήρχε το Εργατικό Δίκαιο που υπάρχει σήμερα και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, και η Β’ Οικονομική επανάσταση (επανάσταση της ηλεκτρικής ενέργειας και της φάμπρικας) ήταν στο στάδιο της εκκίνησης. Οπότε υπήρχε τεράστια εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού και ακόμα και γυναικόπαιδα εργαζόντουσαν κάτω από αντίξοες συνθήκες εργασίας (εξοντωτικά ωράρια, επικίνδυνες δομές εργασίας, χαμηλά ωρομίσθια, εξαιρετικά χαμηλή μεταβλητότητα στους μισθούς)

Νομίζω ότι όποιος υποστηρίζει πως η εκμετάλλευση των εργαζομένων έχει πάψει να υφίσταται σήμερα κάνει μεγάλο λάθος. Θα τον καλούσα να συγκρίνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων στην σημερινή Ελλάδα με εκείνη των εργαζομένων των αμέσως προηγούμενων δεκαετιών. Για να δούμε προς τα πού πηγαίνει η τάση. Κυρίως, όμως, απορώ πως είναι δυνατόν ένας επιστήμονας να βγάζει από την συνάρτηση την σημαντικότερη μεταβλητή της εποχής μας. Δηλαδή την ΑΝΕΡΓΙΑ (την οποία παρεμπιπτόντως συμπεριλαμβάνει σε ανάλυση άλλης παραγράφου στη συνέχεια του κειμένου). Ας μετρήσουμε τους αληθινούς δείκτες της ανεργίας στην Ελλάδα σήμερα και ας τους συγκρίνουμε με εκείνους της οποιαδήποτε προηγούμενης εποχής της μεταπολίτευσης. Ας θυμηθούμε επίσης πόσο δύσκολο είναι να βρει κανείς δουλειά στην Ελλάδα τα τελευταία σαράντα χρόνια χωρίς να έχει διασυνδέσεις με πολιτικούς και υπόγεια δίκτυα, προκειμένου να αξιολογήσουμε σφαιρικά τον βαθμό εξάρτησης των Ελλήνων εργαζομένων από τους «προκομμένους» μεγαλοαστούς. Τότε ίσως γίνει ακόμη πιο κατανοητή η επιφύλαξη των εθνικιστών για τον κόσμο της οικονομίας της αγοράς και των μεγαλοαστών επικεφαλείς της.

Την ίδια κριτική θα μπορούσα να ασκήσω σε επιχειρήματα του τύπου:

Η ενοποίηση του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος διασφαλίζει την ελεύθερη μετακίνηση κεφαλαίων και ειδικές πλατφόρμες ηλεκτρονικής αγοραπωλησίας χρηματοπιστωτικών τίτλων, τύπου «e-toro», σας το επιτρέπουν.  Ποιοι είναι τα «αφεντικά» εδώ;

Όποια και να είναι τα αφεντικά σίγουρα δεν θα είναι της αρεσκείας των εθνικιστών. Γιατί η παγκοσμιοποίηση του τραπεζικού συστήματος και η κουλτούρα που παράγει είναι αντίθετη με τον πυρήνα των απαρχών της πολιτικής θεωρίας του εθνικισμού.

Ανάμεσα στα άλλα προτείνει και μείωση των φόρων ο αρθρογράφος:

Δεν φτάνει που οι εταιρίες στην Ελλάδα πληρώνουν 24% εταιρικό φόρο (τώρα έπεσε στο 22% γιατί πάμε σε εκλογές το Φθινόπωρο, και τη δεκαετία του ‘80 ο φορολογικός συντελεστής ήταν στο 49%), με προκαταβολή φόρου στο 55% ( ήταν στο 75% προ ολίγου καιρού και στο 100% επί του ολετήρα Τσίπρα), καταβάλλουν ΦΠΑ και ασφαλιστικές εισφορές, έχουν πληρώσει προμηθευτές και τους μισθούς των υπαλλήλων, έχουν πουλήσει επί πιστώσει …

Ασφαλώς δεν επιδέχεται αμφιβολίας ότι τα κρατικά έσοδα των υψηλών φόρων δεν κατανέμονται στην κοινωνία μας όπως πρέπει. Θα είχε όμως ενδιαφέρον να βλέπαμε πως θα εξασφαλίζαμε την χρηματοδότηση της εθνικής άμυνας, την δημόσια υγεία, την εθνική παιδεία, τον πολιτισμό και όλα όσα περιλαμβάνουν οι ιδεολογικές αναφορές του εθνικισμού με μείωση των φόρων.

Αλλά εδώ προκύπτει το ερώτημα. Είναι όντως εθνικιστές τέτοιοι αρθρογράφοι; Προσωπικά αμφιβάλω. Μπορεί να γνωρίζουν καλά την οικονομική θεωρία του φιλελευθερισμού. Μπορεί να έχουν αληθινά πατριωτικά συναισθήματα. Δεν ξέρω όμως αν είναι εθνικιστές. Γιατί ο εθνικισμός είναι μια συγκεκριμένη παράδοση στην ιστορία των πολιτικών ιδεών. 

Έχει κεντρικές παραδοχές και συγκεκριμένα καταγεγραμμένες ιδεολογικές διακλαδώσεις. Ασφαλώς ανανεώνεται και λαμβάνει υπόψη την ιστορική εμπειρία. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι χάνονται οι βασικές του παραδοχές, όπως προτείνει να συμβεί ο αρθρογράφος στην συνέχεια του άρθρου. Ποιος δεν θέλει να είναι επίκαιρος; Όχι όμως έχοντας αλλοιώσει την ιδεολογία του. Οι κεντρικές παραδοχές και οι βασικές ιδεολογικές γραμμές δεν είναι δυνατόν να αλλάξουν. Και ο αντιφιλελευθερισμός στην πολιτική και την οικονομία είναι ιδεολογική απαρχή του εθνικισμού από την μέρα που ο Χέρντερ χρησιμοποίησε για πρώτη φορά στην ιστορία των ιδεών τον όρο εθνικισμός.

Δεν θα σχολιάσω την συνέχεια του άρθρου. Γιατί αναγνωρίζω ότι ο κύριος Δέλτας όταν σταμάτησε να τρολάρει το αντίπαλο ιστολόγιο, συνέχισε το άρθρο παραθέτοντας πράγματι πολλά και ενδιαφέροντα επιστημολογικά δεδομένα, που υποστηρίζουν την θέση του. Μόνο που η θέση που προτείνει δεν είναι εθνικιστική. Πατριωτική μπορεί. Εθνικιστική όχι. Ακόμη δεν έχω αντιληφθεί γιατί ορισμένοι επιμένουν να θέλουν να σχετίζονται με έναν όρο που δεν τους εκφράζει. Νεοεθνικιστές, νεοδεξιοί, εθνικοπατριώτες και άλλα πολλά μεταμοντέρνα ωραία ξεφυτρώνουν καθημερινά στον δημόσιο λόγο του εθνικιστικού χώρου. Απλά είναι τα πράγματα παιδιά. Αν δεν σας αρέσει όπως είναι εδώ και δυο αιώνες η ιδεολογία μας, μπορείτε να την αφήσετε.

Προσωπική μου εκτίμηση είναι η εξής. Αν πρέπει να κάνει κάτι ένας Έλληνας κοινωνικός επιστήμονας που δηλώνει εθνικιστής σήμερα, θεωρώ ότι δεν είναι να παρουσιάσει ένα εφαρμόσιμο οικονομικό ή πολιτικό πρόγραμμα. Δεν θα κυβερνήσει αύριο κανένα εθνικιστικό κόμμα την χώρα ώστε να χρειαστεί να λειάνουμε τις ιδεολογικές μας αναφορές ώστε να προσαρμοστούν στα δεδομένα μιας αντι-εθνικιστικής ιστορικής περιόδου. Θεωρώ πως εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η μάχη των ιδεών. Επανάσταση και ουσιαστική πολιτική αλλαγή χωρίς να έχει προηγηθεί ιδεολογική και ηθικο-αισθητική εξέγερση δεν πρόκειται να υπάρξει. Η δουλειά του πνευματικού ανθρώπου λοιπόν είναι να κάνει την ιδεολογία του γνωστή, εύρωστη και (όχι επίκαιρη αλλά) επικαιροποιημένη.

Ακόμη και αν οι οικονομικές προτάσεις μιας εθνικιστικής ιδεολογικής τάσης ακούγονται παρωχημένες, σκοπός του εθνικιστή διανοητή είναι να τους δώσει ξανά την ιστορική τους ευστοχία. Όχι να τις απορρίψει και να καταφύγει σε δάνεια της κυρίαρχης ιδεολογίας. Γιατί τότε, όπως κάποιοι κατηγορούν ορισμένους για εμμονή σε παλαιοσοσιαλιστικά κατάλοιπα άλλοι θα κατηγορήσουν αυτούς για υποταγή στα κελεύσματα της κυρίαρχης ιδεολογίας. 

Οι εθνικιστές είμαστε εδώ για να ανατρέψουμε την υπάρχουσα συνθήκη. Όχι για να γίνουμε κυβερνητικό εξάρτημα της. 

Η «Κόκκινη Βαλκυρία» της RAF (Rote Armee Fraktion): Όταν η ακροαριστερή Ulrike Meinhof κατήγγειλε τον βομβαρδισμό της Δρέσδης από τους Αγγλοαμερικανούς

Εισαγωγικό σημείωμα του Μαύρου Χμερ:

Μετά το τέλος του Δεύτερου Μεγάλου Πολέμου και την στρατιωτική ήττα του Εθνικοσοσιαλισμού (όπως αυτός εκφράστηκε στην Χιτλερική του εκδοχή) οι κατοχικές δυνάμεις μέσα από μια τεράστια προσπάθεια «αποναζιστικοποίησης» προσπάθησαν να καθυποτάξουν το σύνολο του Γερμανικού λαού και να τον μετατρέψουν σε δούλο των συμμαχικών δυνάμεων, των πολυεθνικών και των γνωστών χρηματιστών. 

Το Ανατολικό τμήμα της χώρας πέρασε στα χέρια των Σοβιετικών ενώ το Δυτικό τμήμα στην κυριαρχία των αστικών δημοκρατιών και των μαριονετών της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης, η οποία δεν διοικούσε ένα ανεξάρτητο κράτος την εποχή εκείνη αλλά μια Ε.Π.Ε. κάτι το οποίο δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα. Απέναντι σε αυτή την εξαθλίωση και την εκστρατεία «πλύσης εγκεφάλου» αντέδρασαν τα λαϊκά στρώματα όπως είχαμε γράψει στον σύνδεσμο εδώ, αν και είχαν να αντιμετωπίσουν υπέρτερες δυνάμεις και τον απηνή διωγμό από τις υπηρεσίες ασφαλείας.

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε και σε «νεοφασιστικά» έντυπα, και έχει να κάνει με μια προσωπικότητα της Γερμανικής εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, την Ulrike Meinhof. Ξεχώρισε για την δημόσια εικόνα της αλλά και για την παιδεία της και φυσικά για τον φανατισμό της απέναντι στην αμερικανική κατοχή. Η μαρξιστική ιδεολογία της λόγω της επίδρασης του οικογενειακού περιβάλλοντος αλλά και ο μηδενισμός που αναπτύχθηκε στον Γερμανικό Μάη του ’68 δεν κατάφερε να καθυποτάξει τον Γερμανισμό της λευκής φυλετικής ψυχής της, ο οποίος εκφράστηκε τόσο στην ένοπλη αντιπαράθεση με το καθεστώς της Δυτικής Γερμανίας όσο και στην έντονη κριτική που άσκησε απέναντι στην DDR. Οι απόψεις της προκάλεσαν εσωτερικές διαμάχες με κάποια από τα υπόλοιπα μέλη της ένοπλης οργάνωσης RAF (Φράξια Κόκκινος Στρατός γνωστή και ως Ομάδα Μπάαντερ - Μάινχοφ).

Η προσπάθεια της να εισάγει τα παιδιά της πριν αφοσιωθεί στην ένοπλη δράση, σε ένα ορφανοτροφείο για τα παιδιά των Παλαιστινίων, κίνηση με ξεκάθαρο εθνικό/αντισιωνιστικό πρόσημο, η διαδρομή της στην Μέση Ανατολή όπου εκπαιδεύτηκε από την PLO του Αραφάτ μαζί με ομοϊδεάτες της αλλά και Ευρωπαίους Εθνικοσοσιαλιστές στον ανταρτοπόλεμο στα Παλαιστινιακά στρατόπεδα των καθεστώτων της Συρίας της  Ιορδανίας καθώς και της Υεμένης, το θάρρος της να μιλήσει για την κατοχή της χώρας της θεωρήθηκε από κάποιους ως μια «εθνικομπολσεβικική» στροφή και ιστορική ταύτιση με την εξτρεμιστική «δεξιά».

Η «αντισιωνιστική» πολεμική του Ανατολικού κομμουνιστικού καθεστώτος για την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ, επηρέασε όπως ήταν φυσικό και την ένοπλη δράση της RAF, η οποία παρά το γεγονός ότι υιοθέτησε πλήρως την αντιφασιστική ρητορική στον δημόσιο λόγο, δεν έχανε την ευκαιρία να χτυπάει με κάθε τρόπο Αμερικανικούς και Σιωνιστικούς στόχους. Αυτή η πλευρά της ιστορίας δεν αναφέρεται συχνά στους κύκλους των «μαυροκόκκινων» αφού η κατηγορία του «αντισημιτισμού» κρέμεται σήμερα ως «δαμόκλεια σπάθη» πάνω από τα κεφάλια των λεγόμενων «ελευθεριακών» στους χώρους που συχνάζουν.

Οι ενέργειες που άρχισαν να κλιμακώνονται απέναντι σε διάφορους στόχους ήταν φυσικό να κινητοποιήσουν τις αρχές. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα  να βρει η Ulrike Meinhof - μετά από βασανιστήρια - τον τελετουργικό θάνατο στις φυλακές Stammheim  τον Μάιο του ’76, ενώ οι Baader, Raspe και Ensslin είχαν την ίδια κατάληξη τον Οκτώβρη του '77 στα «λευκά κελιά» της Γερμανικής Σοσιαλοδημοκρατίας - του καγκελάριου Ιουδαίου εκ πατρός Helmut Schmidt - μετά από αεροπειρατεία Παλαιστινίων που κατέληξαν στην Σομαλία και στην οποία έδρασε η ειδική μονάδα GSG 9. Τα γεγονότα αυτά παρουσιάστηκαν επίσημα στον τύπο ως αυτοκτονίες αλλά είχαν την επιχειρησιακή και εκδικητική σφραγίδα της δημοκρατικής εξουσίας. Σε ανάλογες δομές κράτησης την ίδια περίοδο υπήρχαν και Γερμανοί Εθνικοσοσιαλιστές οι οποίοι δεν υπέκυψαν στις απειλές και στις διώξεις και βασανίστηκαν και αυτοί από τα ίδια πρόσωπα, το ίδιο απάνθρωπα από το αστικό δημοκρατικό καθεστώς.

Η πρώτη κίνηση της RAF η οποία υιοθέτησε την Μαοϊκή έκφραση του Μαρξισμού αλλά επηρεάστηκε και από τον «Γκεβαρισμό», ήταν να προμηθευτεί όπλα από «νεοναζί» μετά από επίσκεψη σε γνωστό μπαρ μιας περιοχής του Βερολίνου, παίρνοντας την ιστορική σκυτάλη από τους συναγωνιστές των Γερμανών Werewolves - .pdf εδώ - οι οποίοι είχαν προηγηθεί στην εθνική αντίσταση στα ερείπια του ’45 και χτυπούσαν το κατοχικό καθεστώς μέσα από τις δικές τους ομάδες και οργανώσεις. Είναι χαρακτηριστικό ο τίτλος ενός βιβλίου που γράφτηκε την εποχή εκείνη για την RAF ο οποίος ήταν «Τα παιδιά του Χίτλερ». Οτιδήποτε εναντιωνόταν στην κατοχή ονομαζόταν άμεσα ως «φασιστικό» ή «νεοναζιστικό» γεγονός που θυμίζει την σημερινή κατάσταση στα κατευθυνόμενα ΜΜΕ. 

Να σημειωθεί ότι στην επιχείρηση αεροπειρατείας της Air France με την συμμετοχή του μικτού κλιμακίου Γερμανών ακροαριστερών (Wilfried Böse και Brigitte Kuhlmann) και Παλαιστινίων του PFLP το 1976 στο Entebbe της Ουγκάντας - με την ηγεσία της χώρας να υποστηρίζει τους ένοπλους - η οποία είχε ως αίτημα την απελευθέρωση κρατουμένων, οι επιβάτες χωρίστηκαν σε Εβραίους και μη Εβραίους. Τα γεγονότα προκάλεσαν πανικό που κατέληξαν στην άμεση επέμβαση του Ισραηλινού στρατού και ακολούθησε το γνωστό λουτρό αίματος. Αυτή η κίνηση απελπισίας εξόργισε ακόμη περισσότερο τους δυνάστες αφού θεωρήθηκε μια ακόμη ξεκάθαρη έκφραση μίσους και μισαλλοδοξίας προς τους Ισραηλινούς.

Ο δικηγόρος και μέλος της RAF Horst Mahler εδώ και χρονιά και παρά τις συνεχείς δίκες και την δυσμενή κατάσταση της υγείας του, υπερασπίζεται με σθένος τις Εθνικοσοσιαλιστικές αξίες, γεγονός που τον οδήγησε στις φυλακές μετά από τις διώξεις του κράτους. Διατηρεί εξαιρετικές σχέσεις με Έλληνες συναγωνιστές, παλαιότερα επισκέφτηκε την χώρα μας ενώ οι απόψεις του έχουν φιλοξενηθεί σε έντυπα και ιστοσελίδες του «χώρου».

Η ημέρα του βομβαρδισμού της Δρέσδης είναι επέτειος μνήμης για τους συναγωνιστές όλης της Ευρώπης, αλλά και επικοινωνιακό show της γερμανικής antifa που «πανηγυρίζει» για την κτηνωδία των Αμερικανών και των Άγγλων απέναντι σε πρόσφυγες και άμαχους στην πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά …

Η «Κόκκινη Βαλκυρία» της RAF: Όταν η ακροαριστερή Ulrike Meinhof κατήγγειλε τον βομβαρδισμό της Δρέσδης από τους Αγγλοαμερικανούς

Μετάφραση: Phocean

«Είκοσι χρόνια πριν, στις 13 και 14 Φεβρουαρίου 1945, τη νύχτα μεταξύ Fastnachtsdienstag και Aschermittwoch, πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη αεροπορική επιδρομή από τα συμμαχικά αεροσκάφη σε γερμανική πόλη: ο βομβαρδισμός της Δρέσδης. Η πρώτη επίθεση διήρκησε από τις 10:13 πμ ως τις 10:21 πμ. Όταν τα βρετανικά βομβαρδιστικά αποχώρησαν, άφησαν πίσω τους μια κόλαση φωτιάς που φώτισε τον ουρανό, ορατή μέχρι και από πενήντα μίλια απόσταση. Η δεύτερη επίθεση άρχισε στις 1:30 τα ξημερώματα και σταμάτησε στις 1:50. Ήδη από τους βομβαρδισμούς οι φωτιές φαινόταν σε απόσταση 300 χιλιομέτρων.

Το επόμενο πρωί μια μοίρα βομβαρδιστικών της αμερικανικής αεροπορίας πραγματοποίησε βομβαρδισμούς το μεσημέρι μεταξύ 12:12 έως τις 12:23. Πάνω από διακόσιες χιλιάδες άτομα έχασαν την ζωή τους στην κόλαση της Δρέσδης. Ο Άγγλος David Irving γράφει στο βιβλίο του «Η καταστροφή της Δρέσδης»: Για πρώτη φορά στην στρατιωτική ιστορία μια αεροπορική επιδρομή σε στόχο είχε προκαλέσει τόσο μεγάλες καταστροφές ώστε οι επιζώντες δεν ήταν αρκετοί έτσι ώστε να θάψουν τους πεθαμένους. Οι Άγγλοι πιλότοι που είχαν συμμετάσχει στις επιχειρήσεις είχαν εξαπατηθεί. Οι διαταγές όριζαν επίθεση του αεροπορικού τους σχηματισμού σε περιοχές της στρατιωτικής διοίκησης της Δρέσδης.

Η Δρέσδη θεωρούταν ευρέως ως ένα μεγάλο λογιστικό κέντρο υποστηρίξεως για το Ανατολικό Μέτωπο. Οι στόχοι αποτελούνταν από το αρχηγείο της Γκεστάπο στο κέντρο της πόλης, ένα εργοστάσιο κατασκευής πυρομαχικών και ένα εργοστάσιο παραγωγής αερίων χημικού πολέμου. Από τις αρχές του 1943 η βρετανική κοινή γνώμη ήταν εναντίον των βομβαρδισμών και επιθέσεων εναντίον γερμανικών πολιτικών στόχων.

Ο Επίσκοπος του Τσίτσεστερ, ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι και ο επικεφαλής της Εκκλησίας της Σκωτίας φρόντισαν να διαδίδουν τις απόψεις τους επί του θέματος σε κάθε ευκαιρία αλλά οι βουλευτές των Εργατικών στη Βουλή των Κοινών είχαν εξαπατηθεί επίσης πως οι αεροπορικές επιδρομές θα είχαν ως στόχους μόνο εργοστάσια παραγωγής μέχρι τον Μάρτιο του 1945 κοντά στο τέλος του πολέμου.  O Winston Churchill κατόρθωσε να αποκρύψει τις ενέργειες εναντίον των Γερμανικών πόλεων. Η Δρέσδη ήτανε ένα από τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτής.

Η Δρέσδη μετατράπηκε σε στάχτες δυο χρόνια αφότου το μέλλον του πολέμου είχε σφραγισθεί στο Στάλινγκραντ αφού όταν βομβαρδίστηκε οι Σοβιετικές δυνάμεις βρισκόταν ήδη σε εδάφη του Oder και Nese στο δυτικό μέτωπο του Ρήνου. Ο αυταρχικός διοικητής της Βασιλικής Αεροπορίας Sir Arthur Harris επιβιβάστηκε στο πλοίο Σαουθάμπτον στις 13 Φεβρουαρίου του 1946 δηλαδή έναν χρόνο μετά αφήνοντας πίσω τη χώρα που δεν ήταν διατεθειμένη να του δώσει αυτά που του έταξαν.

Οι διεξάγοντες την επίθεση είχαν απογυμνωθεί από την δόξα που τους έταξε η κυβέρνηση. Στη Δρέσδη ο πόλεμος εναντίον του Χίτλερ είχε εκφυλιστεί στο κακό που υποτίθεται ότι πολεμούσε: την βαρβαρότητα και την απανθρωπιά για τις οποίες δεν υπάρχουν επαρκείς δικαιολογίες. Εάν χρειάζεται απόδειξη ότι ένας δίκαιος πόλεμος δεν υπάρχει, η Δρέσδη είναι αυτή η απόδειξη.  Εάν χρειάζεται απόδειξη ότι η άμυνα εκφυλίστηκε σε επιθετικότητα τότε η Δρέσδη είναι μία από αυτές. Όπως και αν χρειάζονται αποδείξεις ότι οι συμμαχικές κυβερνήσεις εκμεταλλεύτηκαν τους λαούς τους τότε ναι η Δρέσδη είναι μια από αυτές. Το γεγονός ότι το στίγμα της Δρέσδης δεν αναφέρθηκε καν στην κηδεία του Churcill αποδεικνύει πώς η ευθύνη επιμερίζεται στον λαό. Όπως και η Ομοσπονδιακή Γερμανία δεν άρει τους νόμους περί καθεστώτος και ευθύνης των δολοφόνων και έτσι η ευθύνη από τους δράστες επιμερίζεται στον λαό.»

Konkret, Nr. 3, 1965.

Η Αμερική, η μεσαία τάξη και το τέλος της ανάπτυξης (του Kai Murros)

Μετάφραση: Ρήγας

του Kai Murros

Πριν από λίγο καιρό διάβασα το εξαιρετικό δοκίμιο του Frederick Jackson Turner  πάνω στην Σημασία του Συνόρου στην Αμερικανική Ιστορία και αφού το διάβασα άρχισα να σκέφτομαι: - λοιπόν, τι είναι αυτό το σύνορο που έχει διαμορφώσει τόσο βαθιά τον αμερικανικό πολιτισμό; Και μετά από λίγο μου φάνηκε ότι τα σύνορα είναι στην πραγματικότητα αυτή η παρθένα γη όπου απλώς περιμένουν τεράστιοι φυσικοί πόροι για εκμετάλλευση για να διευκολυνθεί η ανάπτυξη. Και καθώς εκατομμύρια και εκατομμύρια άνθρωποι μετακινήθηκαν σε αυτόν τον χώρο για να εκμεταλλευτούν τους φαινομενικά ατελείωτους πόρους, η ανάπτυξη έγινε τελικά εκθετική.

Έτσι το Σύνορο είναι ο χώρος όπου είναι δυνατή η εκθετική ανάπτυξη. Επομένως, το ερώτημα είναι στην πραγματικότητα για τη σημασία της ανάπτυξης στην αμερικανική ιστορία. Αμερική, τα σύνορα αφορούν την ανάπτυξη. Βγάλτε την ανάπτυξη από την εξίσωση και τι απομένει; Η Αμερική αντιμετωπίζει μια κρίση τώρα, γιατί για πρώτη φορά στην αμερικανική ιστορία δεν είναι πλέον δυνατή η εκθετική ανάπτυξη. Ο δανεισμός χρημάτων και η βύθιση στο χρέος ήταν η τελευταία λύση για την επέκταση του οικονομικού ορίου, τα σύνορα και την διατήρηση της ανάπτυξης και τώρα, επιτέλους, φτάνουμε σε ένα σημείο που αυτό δεν είναι πλέον εφικτό.

Η ανάπτυξη εξακολουθεί να στοιχειώνει τη συλλογική ψυχή των Αμερικανών. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην προτεσταντική και ιδιαίτερα στην καλβινιστική κληρονομιά. Όπως επεσήμανε ο Max Weber, οι προτεσταντικές αιρέσεις ήταν διαβόητες για την έμφαση στην οικονομική επιτυχία ως ένδειξη της χάρης του Θεού και της σωτηρίας της ψυχής. Εκείνοι που ο Θεός είχε επιλέξει για αιώνια ζωή θα μπορούσαν να αναγνωριστούν από την υλική τους πρόοδο. Το να γίνεις πλούσιος ήταν σχεδόν η 11η. εντολή. Και καθώς οι κουρασμένες, φτωχές και συσσωρευμένες μάζες δραπέτευαν από την εξαθλίωση και την πείνα της Ευρώπης στην Αμερική, δεν είναι περίεργο που η ικανοποίηση των υλικών αναγκών του ατόμου έγινε το θεμελιώδες δόγμα του νέου αναπτυσσόμενου έθνους.

Έχω ακούσει συχνά Φινλανδούς μετανάστες να λένε σε συνεντεύξεις πώς οι ΗΠΑ είναι ένα υπέροχο μέρος γιατί «μπορείς να τα καταφέρεις εδώ» και αναμφίβολα έχουν πετύχει πολύ καλύτερα στις ΗΠΑ από ό, τι θα είχαν ποτέ στη Φινλανδία. Ωστόσο, πρέπει να διαμαρτυρηθώ έντονα απέναντι σε τέτοιου είδους σκέψεις γιατί αφού έχετε μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να τις θεωρήσετε ως σπίτι σας και όχι ως τόπο επιχείρησης. Τα πλεονεκτήματα της χώρας σας δεν πρέπει να έχουν καμία σχέση με τις προοπτικές σας για οικονομική πρόοδο.

Και κάτι ακόμα. Πριν από λίγο καιρό άκουσα τον Πρόεδρο Ομπάμα να μιλάει σε απογοητευμένους Αμερικανούς για το πώς να αναζωογονήσει την οικονομία και να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας και τον θυμάμαι να χρησιμοποιεί την έκφραση «θέσεις εργασίας μεσαίας τάξης για Αμερικανούς μεσαίας τάξης». Η Μεσαία τάξη αυτό, η μεσαία τάξη το άλλο … Στην Αμερική όλοι φαίνεται να είναι της μεσαίας τάξης. Βρίσκω πολύ περίεργη αυτήν την υπερέμφαση στη μεσαία τάξη. Φαίνεται ότι στην Αμερική το να παραδεχτείτε ότι είστε στην πραγματικότητα εργατική τάξη σημαίνει να παραδεχτείτε μια σοβαρή κοινωνική αποτυχία στη ζωή.

Ωστόσο, αυτό είναι ένα πρόβλημα. Διότι εάν αναγνωρίζετε ότι είστε στην πραγματικότητα εργατική τάξη, αναγνωρίζετε ότι τα κοινωνικά και οικονομικά σας συμφέροντα έρχονται σε άμεση σύγκρουση με τους καπιταλιστές - σε αυτήν την περίπτωση της Εταιρικής Αμερικής.

Η μεσαία τάξη δεν μπορεί να το δει και δεν θα το δει αυτό. Η μεσαία τάξη πιστεύει ότι είναι ήδη πάνω από τον κοινωνικό αγώνα. Η μεσαία τάξη είναι σίγουρη, πάντα πηγαίνει κάπου, στην πορεία της για την κοινωνική ανέλιξη. Η μεσαία τάξη είναι πάντα περισσότερο από πρόθυμη να θυσιάσει την εργατική τάξη χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι η μοίρα της συνδέεται με τη μοίρα της εργατικής τάξης και ότι, τελικά, θα ενταχθεί στην εργατική τάξη στις ουρές του ψωμιού. Η μεσαία τάξη προσποιείται ότι είναι ανεκτική. Η μεσαία τάξη δεν σκέφτεται με φυλετικούς όρους επειδή πιστεύει ότι δεν χρειάζεται. Η πιο καταστροφική κοινωνική δύναμη σε οποιαδήποτε ανεπτυγμένη βιομηχανική κοινωνία είναι η αβάσιμη αισιοδοξία της εγωιστικής μεσαίας τάξης. Η μεσαία τάξη - που αισθάνεται σίγουρη για την ανοδική της κοινωνική κινητικότητα - ταυτίζεται με τους πλούσιους.

Οι επιχειρηματικά προσανατολισμένοι στις μπίζνες άνθρωποι τείνουν να σκέφτονται σαν τους πλούσιους πιστεύοντας ότι θα είναι κι αυτοί πλούσιοι μια μέρα - αυτός είναι τελικά ο αμερικανικός τρόπος.

 ΑΛΛΑ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΤΗΝ ΦΕΡΝΟΥΝ!!!

Επειδή οι περισσότεροι από εμάς δεν θα γίνουμε ποτέ πλούσιοι. Στην πραγματικότητα, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διατηρηθεί ακόμη και η πρόσοψη της αξιοσέβαστης ύπαρξης της μεσαίας τάξης. Το πλεονέκτημα των ευρωπαϊκών κοινωνιών είναι ότι έχουμε κόμματα της εργατικής τάξης και ταυτότητες εργατικής τάξης. Και ανεξάρτητα από το τι φαντασιώθηκαν ή θεώρησαν οι ριζοσπάστες μαρξιστές, οι εργατικές τάξεις στην Ευρώπη ήταν πάντα πρόθυμες να πολεμήσουν και να υποφέρουν για να υπερασπιστούν τα έθνη και την εθνική τους ταυτότητα.

Νομίζω, αυτό που η Αμερική χρειάζεται τώρα περισσότερο από ποτέ είναι ένα λευκό, εργατικό κίνημα - έμφαση τόσο στο λευκό όσο και στην εργατική τάξη. Η δεύτερη αμερικανική επανάσταση (ή ίσως η τρίτη μετά τη συντριβή της δεύτερης επανάστασης το 1865) θα πρέπει να είναι και τα δύο: ένας φυλετικός πόλεμος και ένας ταξικός πόλεμος - χρειάζεστε απολύτως και τα δύο - μια επανάσταση χωρίς και τις δύο αυτές πτυχές μπορούν μόνο να προδώσουν τους επαναστάτες στο τέλος.

Οι λευκοί εργαζόμενοι της Αμερικής (παλαιότερα γνωστοί ως μεσαία τάξη) πρέπει να αρχίσουν να υπερασπίζονται τα δικαιώματα τους τόσο ως φυλή όσο και ως τάξη. Οι λευκοί εργαζόμενοι της Αμερικής πρέπει να μάθετε να καταλαβαίνετε ότι δεν μπορείτε να υπερασπιστείτε αποτελεσματικά τα κοινωνικά και οικονομικά σας συμφέροντα χωρίς να υπερασπιστείτε τα εθνοτικά, φυλετικά, συμφέροντα σας. Οι λευκοί Αμερικανοί της εργατικής τάξης πρέπει επίσης να μάθετε ότι επικεντρώνοντας αποκλειστικά στο φυλετικό ζήτημα, κάνετε τους εαυτούς τους χρήσιμους ηλίθιους της Εταιρικής Αμερικής. Οι λευκοί Αμερικανοί πρέπει να σταματήσετε να κυνηγάτε τη σκιά του αμερικανικού ονείρου και να εγκαταλείψετε τη στενή προοπτική της μεσαίας τάξης. Οι λευκοί Αμερικανοί πρέπει να μάθετε να επικεντρώνετε στην αγάπη για το έδαφος σας και για τους φυλετικούς συγγενείς σας ανεξάρτητα από το εάν υπάρχουν ευκαιρίες για υλική πρόοδο.

Οι Πολωνοί και οι Ιρλανδοί, για παράδειγμα, είχαν μια ιδιαίτερα δύσκολη ιστορία και αμφιβάλλω ότι υπήρξε ποτέ κάτι σαν ένα πολωνικό όνειρο ή ένα ιρλανδικό όνειρο, κάτι που μπορεί να συγκριθεί με το αμερικανικό όνειρο. Οι Ιρλανδοί και οι Πολωνοί πιθανότατα ονειρεύονταν μόνο ότι οι άνθρωποι και ο πολιτισμός τους θα επιβιώσουν από την καταπίεση, την ξένη κατοχή και  την φτώχεια. Αλλά έχουν κάνει αυτές οι τραγικές συνθήκες τους Ιρλανδούς ή τους Πολωνούς λιγότερο υπερήφανους για το έθνος τους; Πολύ μακριά από αυτό! Όσο πιο δύσκολες είναι οι εποχές, τόσο πιο πεισματάρηδες γίνονταν οι Ιρλανδοί και οι Πολωνοί και η ταυτότητα τους επιβίωνε πάντα.

Οι Γάλλοι κυβερνήθηκαν από καλούς και κακούς βασιλείς, από δικτάτορες και αυτοκράτορες. Κατά τη μακρά ιστορία της, η Γαλλία ηττήθηκε, δέχτηκε εισβολή και διαλύθηκε, αλλά στα μάτια των απλών Γάλλων - είτε πρόκειται για αγρότες, εργαζόμενους, διανοούμενους, καταστηματάρχες ή αριστοκράτες - η Γαλλία είναι αιώνια. Η Γαλλία υπήρχε ως αρχέγονη έννοια ήδη όταν οι ζωγράφοι των σπηλαίων του Λάσκα βούρτσισαν τους τοίχους με κόκκινη ώχρα για πρώτη φορά και θα υπάρξει πολύ μετά από εμάς.

Η ρωσική ιστορία είναι γεμάτη δυστυχία και πόνο και το μεγάλο μέρος του ρωσικού λαού, η αγροτιά, ήταν συχνά βασανισμένο. Και παρόλα αυτά, ανεξάρτητα από το πόσο άσχημα έχει αντιμετωπιστεί ο ρωσικός λαός από το ίδιο τους το κράτος, η ίδια η Ρωσία είναι μια βαθιά πνευματική εμπειρία για τον λαό της. Ανεξάρτητα από τις περιστάσεις, είναι πάντα σαφές ότι για τον ρωσικό λαό η Ρωσία έρχεται πρώτη, χωρίς την Ρωσία δεν υπάρχει τίποτα.

Τώρα οι λευκοί Αμερικανοί πρέπει επίσης να μάθουν να σκέφτονται με το αίμα και το χώμα, να μεγαλώνουν τις ρίζες τους και να αρχίζουν να συμπεριφέρονται σαν μια αρχαία φυλή. Οι λευκοί Αμερικανοί πρέπει να ξεχάσουν όλες αυτές τις ανοησίες του να είσαι έθνος μεταναστών - εφ 'όσον ψαρώνεις με αυτά τα σκουπίδια, δίνεις στην ελίτ σου λευκή επιταγή για την εθνοτική μηχανική, η οποία στο τέλος, όπως γνωρίζετε, στοχεύει μόνο να σε ξεφορτωθεί.

Για πολύ καιρό η εθνικότητα θεωρήθηκε ως προνόμιο των μειονοτήτων και οι λευκοί θεωρούνταν ως το μαλακό έδαφος επάνω στο οποίο ανθίζουν οι μειονότητες. Οι λευκοί πρέπει τώρα να ανακτήσουν την εθνικότητα τους, αλλά πώς μπορείτε να ανακτήσετε μια εθνικότητα, αν δεν σκέπτεστε καν με εθνικούς όρους;

Η ταυτότητα ενός έθνους - με τη βαθιά οργανική έννοια της λέξης - βασίζεται πάντα στον φυσικό δεσμό μεταξύ των ανθρώπων και την οικεία σχέση τους με τη γη. Οι πολιτικές αφαιρέσεις, στο τέλος, είναι δευτερεύουσες. Η Γαλλία υπήρχε ήδη πολύ καιρό πριν κανείς είχε προφέρει ακόμη και τις λέξεις Liberte, Egalite, Fraternite και αναμφίβολα θα υπάρχει πολύ αφότου αυτές οι λέξεις δεν έχουν πέσει σε αχρηστία ή θα έχουν αλλοιωθεί πέραν ​​τού να γίνονται κατανοητές.

Και ακόμη όσο κι αν εκτιμώ τις πεμπτουσιακά αμερικανικές αξίες, όπως η ελευθερία και η δημοκρατία, πρέπει ακόμη να πω ότι συχνά τις βρίσκω περισσότερο σαν μια φιλοσοφική υπόθεση σε σύγκριση με τους φυσικούς δεσμούς του αίματος και του εδάφους. Έννοιες όπως η ελευθερία και η δημοκρατία ενδέχεται, με την πάροδο του χρόνου, να εκφυλιστούν σε κενά κλισέ, τα οποία στην πραγματικότητα λειτουργούν μόνο ως καμουφλάζ για να κρύψουν το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν είναι πλέον ελεύθεροι και δεν έχουν λόγο για τον τρόπο λειτουργίας της χώρας τους. Αλλά η γη και οι άνθρωποι είναι πραγματικοί - πάντα.

«Η κύρια δουλειά του αμερικανικού λαού είναι η μπίζνες» είναι ένα επικίνδυνο ρητό γιατί υπονοεί ότι δεν μιλάμε για ένα έθνος - με τη βαθιά οργανική έννοια της λέξης - αλλά για ένα εμπορικό πόστο. Η υψηλότερη αξία πρέπει επομένως να δίνεται πάντα στην επιβίωση της εθνοτικής σας κοινότητας, των φυλετικών συγγενών σας και στη διατήρηση της επιμέλειας της γης, ώστε να μπορείτε, με την πάροδο του χρόνου, να το μεταβιβάσετε στην επόμενη γενιά των δικών σας ανθρώπων.

Με άλλα λόγια, οι σκληροί ατομικιστές πρέπει τώρα τελικά να ενωθούν και να σχηματίσουν μια πραγματικά εθνική κοινότητα - με τη βαθιά οργανική έννοια της λέξης … ας το ονομάσουμε Volksgemeinschaft - αλλιώς οι λευκοί άνθρωποι της Αμερικής δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν.

Μια απόλυτη προϋπόθεση για την επιβίωση των λευκών στην Αμερική είναι ότι η κατάρρευση της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Θα πρέπει να χωριστεί σε μικρότερες περιφερειακές μονάδες με ισχυρή εθνοτική, κοινωνική και ηθική συνοχή και ένα πολιτικό σύστημα που αντικατοπτρίζει τις τοπικές ανάγκες και είναι πραγματικά υπόλογο στους ψηφοφόρους. - Με άλλα λόγια: έθνη με τη βαθιά οργανική έννοια της λέξης.

Διότι είναι ένας σιδερένιος νόμος της ιστορίας το ότι τελικά οι αυτοκρατορίες στρέφονται εναντίον των ανθρώπων που τις δημιούργησαν. Όλες οι αυτοκρατορίες καταστρέφονται καθώς ο πλούτος και η δύναμη αρχίζουν να περιορίζονται σε έναν ολοένα και μικρότερο κύκλο της ελίτ. Αλαζονική και απομονωμένη, η ελίτ αντιμετωπίζει τους απλούς πολίτες της αυτοκρατορίας ως σκλάβους και πιθανούς εχθρούς. Αξιοποιώντας την δύναμη της αυτοκρατορίας, η ελίτ γίνεται όλο και πλουσιότερη. Η ελίτ είναι πόρνη - τα μέλη της ελίτ πωλούν την πολιτική τους επιρροή στην αυτοκρατορία στον υψηλότερο πλειοδότη - και τελικά όλα είναι προς πώληση.

Καθώς η δύναμη της αυτοκρατορίας μεγαλώνει η δύναμη της ελίτ μεγαλώνει μαζί της και τελικά η αυτοκρατορική ελίτ μπορεί να ασκήσει παγκόσμια επιρροή. Ως αποτέλεσμα, η ελίτ απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τους φυλετικούς της συγγενείς και υιοθετεί μια κοσμοπολίτικη ταυτότητα. Και όταν η αυτοκρατορία φτάσει στο αποκορύφωμά της, αυτή η μεταμόρφωση είναι επίσης πλήρης - η πεταλούδα βγαίνει από το κουκούλι και η νέα λαμπρή κοσμοπολίτικη ελίτ, με τη βοήθεια ξένων και εγχώριων παρασίτων, κηρύττει έναν ανελέητο κοινωνικό πόλεμο εναντίον του λαού της.

Έτσι, κάθε αυτοκρατορία είναι βασικά ελαττωματική και η πρωτεύουσα της διεφθαρμένη. Και δεν μπορείτε να το διορθώσετε, γιατί δεν μπορείτε ποτέ να διορθώσετε μια αυτοκρατορία που αποσυντίθεται, η αυτοκρατορία μπορεί να πέσει μόνο όταν έρθει η ώρα. Δεν μπορείτε να διορθώσετε την αυτοκρατορία στέλνοντας καλούς και ειλικρινείς άντρες στην πρωτεύουσα, επειδή η απλή λογική του συστήματος καταστρέφει όλους στην πορεία. Αυτό δεν είναι ο κ. Σμιθ πηγαίνει στην Ουάσιγκτον επειδή δεν μπορείτε να λειτουργήσετε μέσα στο σύστημα, εκτός κι αν εκπορνευτείτε και εσείς, δεν μπορείτε να φέρετε ακεραιότητα και ειλικρίνεια σε ένα σύστημα, το οποίο στην πραγματικότητα, είναι ένα πραγματικό πορνείο.

Εάν μια έδρα στο συνέδριο κοστίζει για έναν υποψήφιο δεκάδες εκατομμύρια δολάρια, πώς τότε θα μπορούσε η πολιτική να είναι κάτι άλλο εκτός από προέκταση των μπίζνες; Και καθώς όλο και περισσότερη ισχύς ελκύεται στην πρωτεύουσα, τόσο πιο ζωτικής σημασίας γίνεται για την Εταιρική Αμερική να διασφαλίσει τα συμφέροντα της καταστρέφοντας αυτήν την έδρα εξουσίας. Όσο πιο ικανοποιημένες είναι οι ανάγκες της καπιταλιστικής ταξικής κυβέρνησης, τόσο περισσότερη δύναμη θα της δοθεί - έτσι ο φαύλος κύκλος είναι έτοιμος. Επομένως, είναι ξεκάθαρο: η αυτοκρατορία και το σύστημα της πρέπει να φύγουν!

Είναι απολύτως ζωτικής σημασίας να κάνουμε τη διάκριση μεταξύ ενός πραγματικού έθνους - με τη βαθιά οργανική έννοια της λέξης - και της αυτοκρατορίας επειδή η αυτοκρατορία και το έθνος δεν μπορούν ποτέ να είναι εναλλάξιμα. Η Αυτοκρατορία δεν μπορεί ποτέ να δημιουργήσει ένα έθνος - μόνο μια κοροϊδία, μια καρικατούρα εκδοχή ενός έθνους - και όλη η δόξα και η λατρεία και τα επιβλητικά κτίρια είναι εκεί μόνο για να κρύψουν αυτό το γεγονός. Ένα επιχειρηματικό και επιθετικό έθνος μπορεί να δημιουργήσει μια αυτοκρατορία, αλλά μόλις χτιστεί η αυτοκρατορία στρέφεται εναντίον του έθνους που την έχτισε.

Οι αυτοκρατορίες δεν δημιουργούν έθνη. Οι αυτοκρατορίες διαφθείρουν, εκφυλίζουν και διαστρέφουν τα έθνη. Όλες οι αυτοκρατορίες τελειώνουν τις μέρες τους εθνοτικά κούφιες. Ο χειρότερος εχθρός οποιασδήποτε αυτοκρατορίας είναι οι πολίτες της που αμφισβητούν τη δύναμη της αυτοκρατορικής ελίτ. Επομένως μια αυτοκρατορία που πεθαίνει και η φοβερή ελίτ της είναι πάντα πρόθυμη να καταφύγει σε μαζική βία εναντίον των πολιτών της αυτοκρατορίας για να τους μετατρέψει σε σκλάβους.

Οι Αμερικανοί πάντοτε αγωνίστηκαν για να διατηρήσουν την προσωπική τους ελευθερία ενάντια στην κυβερνητική εισβολή, αλλά έτσι γίνονται σκλάβοι του καπιταλισμού, σε αυτήν την περίπτωση της Εταιρικής Αμερικής. Κατά ειρωνικό τρόπο, ως Εταιρική Αμερική θεώρησε ότι η κυβέρνηση και το σύστημα επιβολής του νόμου είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για την επιβολή της βούλησης της στον αμερικανικό λαό και έκτοτε οι δυνάμεις της αυξάνονται.

Η κυβέρνηση είναι αδύναμη μόνο σε σχέση με την εταιρική Αμερική, αλλά όσον αφορά τους απλούς λευκούς, η κυβέρνηση έχει γίνει απολύτως ολοκληρωτική. Όταν η εταιρική Αμερική ήθελε απόλυτη ελευθερία από μόνη της, θεωρούσε την κυβέρνηση ως εχθρό και ήθελε να είναι αδύναμη (η μεσαία τάξη το υποστήριξε ολόψυχα). Όταν η εταιρική Αμερική ήθελε να υποδουλώσει τους απλούς Αμερικανούς συνειδητοποίησε ότι η κυβέρνηση ήταν ένα χρήσιμο εργαλείο ως προς αυτό και στο εξής.

Η εταιρική Αμερική άρχισε να υποστηρίζει την μεγάλη κυβέρνηση (αυτό δεν το πήρε χαμπάρι η μεσαία τάξη). Συχνά ακούτε τους ανθρώπους να λένε ότι κανείς δεν θέλει τη μεγάλη κυβέρνηση να ρυθμίζει τη ζωή των απλών Αμερικανών, αλλά όταν αυτό γίνεται πονηρά και κρυφά και μέσω διαμεσολαβητών από την Εταιρική Αμερική, οι άνθρωποι δεν φαίνεται να το παρατηρούν ή να νοιάζονται.

Συχνά ακούτε τους ανθρώπους να λένε ότι εάν η μεγάλη κυβέρνηση ρυθμίζει τις επιχειρήσεις - κωδικός λέξης για την εταιρική Αμερική - αυτό θα οδηγήσει τελικά σε καταστροφή, αλλά όταν αποδειχθεί ότι στην πραγματικότητα η Εταιρική Αμερική ρυθμίζει τις μεγάλες κυβερνήσεις οι άνθρωποι δεν βλέπουν την επικείμενη καταστροφή. Οι άνθρωποι απαιτούν ελευθερία για την αγορά - και πάλι κωδικός λέξης για την Εταιρική Αμερική - πιστεύοντας ότι η προσωπική τους ελευθερία εξαρτάται επίσης από αυτήν. Ωστόσο, όταν απελευθερώνεται η εξουσία των εταιρειών, τα δικαιώματα του κάθε πολίτη μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα.

Γιατί λοιπόν η μεσαία τάξη, στην αναζήτηση της ελευθερίας, προδίδεται τόσο πικρά από την Εταιρική Αμερική; Πρώτον, η μεσαία τάξη συγχέει την ελευθερία των εταιρειών με την προσωπική ελευθερία του ατόμου. Δεύτερον, η μεσαία τάξη δεν καταλαβαίνει ότι η εταιρική Αμερική, στο τέλος, δεν θέλει καν τις ελεύθερες αγορές αλλά ακριβώς το αντίθετο - επιδιώκει τον έλεγχο της αγοράς και του μεμονωμένου καταναλωτή.

Κάθε εταιρεία που δραστηριοποιείται στην ελεύθερη αγορά χαιρετίζει τις ευκαιρίες που προσφέρει η ελεύθερη και ορθολογική ανταλλαγή προϊόντων, υπηρεσιών και κεφαλαίου. Ωστόσο, αυτό που επιδιώκει τελικά κάθε εταιρεία είναι να εξαλείψει τον ανταγωνισμό προκειμένου να μονοπωλήσει και να ελέγξει την αγορά και με αυτόν τον τρόπο να μεγιστοποιήσει το περιθώριο κέρδους.

Εκείνοι που λένε ότι καλωσορίζουν το ανταγωνισμό λένε απλά ψέματα. Γιατί για τον καπιταλιστή διακυβεύονται πάντα παρά πολλά για να τα αφήσει μόνα τους στις ιδιοτροπίες της αγοράς, επομένως απαιτείται πολιτική μόχλευση για την προστασία του επενδυμένου κεφαλαίου.

Τελικά, όλοι οι καπιταλιστές θέλουν να γίνουν φεουδαρχικοί αφέντες - για να ελέγχουν την αγορά και τους καταναλωτές χωρίς περιορισμό, εν συντομία - να καταργήσουν την ελεύθερη αγορά. Ο φεουδαρχισμός είναι η υψηλότερη μορφή καπιταλισμού και είναι το αποτέλεσμα της ολοκλήρωσης των επιχειρήσεων και της κυβέρνησης - ένα ενδεικτικό σημάδι αυτής της εξέλιξης είναι το τέλος της κοινωνικής κινητικότητας.

Η Εταιρική Αμερική και η μεγάλη κυβέρνηση συμβαδίζουν, δεν μπορείτε να έχετε το ένα χωρίς το άλλο, γιατί αυτή είναι η ίδια η ιδέα της αυτοκρατορίας. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών η ελευθερία έχει γίνει μια ψευδαίσθηση και όσο οι λευκοί Αμερικανοί πιστεύουν σε αυτήν την ψευδαίσθηση την πατάνε.

Πολύ συχνά ελευθερία σημαίνει ελευθερία να είσαι φτωχός, ελευθερία να πεινάς, ελευθερία να είσαι χωρίς σωστή δουλειά, ελευθερία να είσαι χωρίς ένα αξιοπρεπές σπίτι αλλά εξακολουθεί να φαίνεται, σε έναν ξένο τουλάχιστον, ότι όσο οι Αμερικανοί έχουν ακόμα την ελευθερία να ονειρεύονται, ελευθερία να είναι αισιόδοξοι και ελευθερία να έχουν αυτοπεποίθηση θα τα καταφέρνουν.

Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να σκεφτώ ότι μερικές φορές η ψευδαίσθηση της ελευθερίας είναι ο πιο σκληρός δουλέμπορος. Γνωρίζω ότι ως ξένος δεν θα έπρεπε να προσπαθώ να αναλύσω την Αμερική, αλλά επειδή ο αμερικανικός πολιτισμός έχει τόσο μεγάλη επιρροή στον σύγχρονο κόσμο, ένιωσα υποχρεωμένος τουλάχιστον να το δοκιμάσω. Και έχω την αίσθηση ότι οι λευκοί στην Αμερική πρέπει επίσης να δώσουν προσοχή σε αυτά τα θέματα τώρα όπως και η ανάπτυξη τελείωσε και με το πέρασμα της έχει κλείσει τη δεύτερη περίοδο της αμερικανικής ιστορίας.

πηγή