του Αριστοτέλη Ηρ. Καλέντζη.
δημοσιεύθηκε στον σύνδεσμο εδώ
«Αρετή» σημαίνει γενναιότητα ! Σημαίνει ανδρεία φρονήματος και τόλμη πράξεως ! Σημαίνει ανιδιοτέλεια και αφοβία … Κυρίως, υγεία ! Υγεία ψυχική, πνευματική, σωματική! Ιδιότητες ανύπαρκτες σε μία δημοκρατική Κοινωνία και αυτό προκύπτει από τα αποτελέσματα, όχι μόνον της παρούσας νεο -γραικύλικης αλλά όλων ανεξαιρέτως των, απανταχού, δημοκρατικών Κοινωνιών, με την κοινή συνισταμένη της αυτοκαταστροφικής υπελίξεως.
Η ασελγής δημοκρατία ξεψυχά παγκοσμίως, παρά ταύτα, η δίνη της καταληκτικής στροφορμής της γράφει τον επίλογο των όσων Κοινωνιών την υπέστησαν επί αιώνες … Και, η ελλαδική Κοινωνία είναι και παραμένει, δυστυχώς, ανάμεσα σ’ αυτές ... !
O δημοκρατικός «homo-Υπόδουλος» κατασκευάστηκε με όλες τις δημοκρατικές προδιαγραφές του αντιφυλετισμού, της ειρηνολαγνείας, της αγελαιοποιήσεως, της αυταποστροφής και αυθυποταγής, εκπαιδευόμενος να αποφεύγει ό,τι τον κάνει δυνατό και να προτιμά ό,τι τον εξευτελίζει! Και, καλώς έπραξε σ'αυτόν, αφού τόση ήταν η αξία του … Για όλους τους υπολοίπους, το ζήτημα είναι πώς να τον αποφύγουμε!
Ο δημοκρατικός «homo-Υπόδουλος» εκπαιδεύεται να υποτιμά τον εαυτό του και να μιμείται αλλότρια «πρότυπα», να φαντάζεται εαυτόν ως «άλλο» και να πανικοβάλλεται όταν διαπιστώνει ότι ο ίδιος είναι κάτι «άλλο» από εκείνο που οι ψευδαισθήσεις του έδειχναν ότι είναι. Δηλώνει θαυμασμό για τους μαύρους και αυτοπεριφρονείται ως δουλέμπορας του γέρο - νέγρου Τζιμ από το Τζιμπουτί, αλλά ο ίδιος ούτε σε καλύβα καταδέχεται να διαμένει, ούτε χωρίς πανοραμική οθόνη πλάσματος να αφήνει τη μαιζονέτα του.
Ο δημοκρατικός «homo-Υπόδουλος» εκπαιδεύεται να φοβάται κάθε σύγκρουση, προκειμένου να γονατίζει μπροστά στους ροπαλοφόρους που τον κρατούν σε μόνιμη, δημοκρατικότατη, καταστολή. Έτσι ελέγχεται ! Στο σχολειό, αφού τον έμαθαν να φοβάται το θεό του, τον μαθαίνουν να φοβάται και τον πόλεμο γιατί αν δε φοβάσαι το πόλεμο δε φοβάσαι να συγκρούεσαι και δε δέχεσαι «ζυγό» στο σβέρκο σου κι ο σβέρκος του θα πρέπει να δέχεται αγόγγυστα το χειρότερο των ζυγών : τη δημοκρατία. Στο ελλαδικό βιβλίο της «Ιστορίας» (…) της γ’ λυκείου, π.χ., ο νέο - γραικύλος μαθαίνει για το πόσο «κακή» ήταν μια αφίσα του Ιταλικού Φασισμού που προέτρεπε την Φασιστική Νεολαία να μη φοβάται τον πόλεμο!
Στις κακοτυπωμένες γκρίζες σελίδες τους, τα δημοκρατικά εγχειρίδια εκπαιδεύσεως του "homo-Υπόδουλος" ντρεσάρουν γενεές επί γεναιών στην ομαδική υποταγή σε αθέατα αφεντικά και στην υιοθέτηση του φόβου ως τρόπου ζωής. Τρομοκρατούν το "homo-Υπόδουλος" με το σκιάχτρο του Φασισμού και το ... ιδανικό της δημοκρατίας, απειλούν να ταμπελώσουν ως "Φασίστα" κάθε σκεπτόμενο που αρνείται την υποδούλωσή του στο ζυγό της δημοκρατίας διαιωνίζοντας την Κοινωνία των σκουπιδιών.
Και όταν το σκιάχτρο του Φασισμού δεν φέρνει αποτελέσματα ο "homo-ΥΠΟΔΟΥΛΟΣ" καταστέλλεται εξίσου αποτελεσματικά με τους ειδικά εκπαιδευμένους πραιτωριανούς της δημοκρατίας οι οποίοι εξαπολύονται εναντίον του!
Έτσι ο «homo-Yπόδουλος», είτε ως νεο-γραικύλος είτε ως ο,τιδήποτε άλλο, καταντά τρωγλοδύτης ασβός στη "τρύπα" του που φοβάται την αθέατη αλεπού που γυροφέρνει απ΄έξω, ενώ αφήνει το παιδί του να παίζει ανάμεσα στα σκουπίδια που ο ίδιος παρήγαγε! Η αυτοεκτίμησή του εξαντλείται στα όρια της πελώριας μαυρόασπρης δημοκρατικής χωματερής που είναι το μόνο που κατάφερε να παραγάγει.
Εμείς είμαστε δεδηλωμένοι υποστηρικτές της Ευγονικής επιστήμης η οποία εμπεριέχει τον κλάδο του Φυλετισμού τον οποίο οι διαστροφείς της υγιούς πραγματικότητος παραχαράσσουν απατεωνίστικα ως "ρατσισμό"! Και θεωρούμε ότι κάθε κοινωνικός διαστροφέας που αρνείται την ευγονική επιστήμη και που επιχειρεί την υπονόμευση της κοινωνικής μας υγείας, προωθώντας νοσηρά πρότυπα, αξίζει όχι απλώς της ποινής του θανάτου αλλά του δημόσιου λιθοβολισμού! Αν οι διαστροφείς των Κοινωνιών βιοπορίζονται από την καταρράκωση των Κοινωνιών η οποία αποτελεί άλλοθι της απατεωνίστικης δραστηριότητός τους, δε μας περισσεύει οίκτος για τη κτηνωδία τους!
Εμείς, παραμένουμε το απόλυτο δείγμα του "homo-ΕΝΑΡΕΤΟΣ"!
Με την σκέψη μας πάντα στο τόσο αληθινό και επαναστατικό σύνθημα «Κράτος Σημαίνει Πατρίδα Σκλαβωμένη» σας ευχόμαστε καλή ανάγνωση !
Ας επιχειρήσουμε μιαν ανακυκλωτική επιστροφή στο … μέλλον, παραμερίζοντας το παραπέτασμα που σκιάζει την φαντασία μας για να ανακαλύψουμε το πίσω από τον χρόνο αόρατο !
Και πριν ανανεώσουμε την εμπιστοσύνη μας στους αυτοδιορθωτικούς σερβομηχανισμούς του ακτιβισμού προς ανάσχεση της εκπτωτικής απραξιακής ολισθηρότητας ας οροθετήσουμε μια βασική απόχρωση της βιολογίας του κοσμικού ψυχισμού που βαραίνει πάνω στο διαχρονικό σκηνικό των κοινωνιών.
Στο μεταίχμιο της εθνοκοινωνικής ρυθμιστικής ανάδρασης μας ας ανατάξουμε τα συνθέτοντα μέρη του κράτους κάτω απ’ το ανήμερο, όσο και ενήμερο, βλέμμα της αμφισβήτησης μας. Σύμφωνα με τα εξαγόμενα των μικροστατιστικών της αστικής προϊστορίας, κράτος είναι η κυρίαρχη πολιτική εξουσία μέσα στα όρια συγκεκριμένου γεωγραφικού χώρου.
Στην κοινωνική πράξη τούτη η λέξη είναι διφορούμενη και σημαίνει, αφ’ ενός την δύναμη, αφ’ ετέρου δε, την πεμπτουσία ενός ομαδικού μαζοχισμού ο οποίος αναζητά το νομοθετικό, δικαστικό κι εκτελεστικό άλλοθι του !
Ο ιουδαϊκός χαρακτήρας του μεσσιανικού κράτους αποκαλύπτεται από την λατινική του ετυμολογία (Status = Κατάσταση που υποδηλώνει την αμεταβλήτως καθεστηκυία διαχείριση της απρόσωπης εξουσίας της θεοποιημένης μάζας. Παράλληλα, η ρωμαϊκή περί κράτους αντίληψη (Imperium = Αυτοκρατορία) εκφράζει την απολυτότητα (αύτο - ) της νομής της εξουσίας μέσω της προσωποπαγούς αυθεντίας του θεοποιημένου μονάρχη - Αυτοκράτορα.
Οι δυο θεωρήσεις αυτές διαμόρφωσαν το σύγχρονο εκτρωματικό, δυτικό (και μη) κράτος. Εμμένοντας στο σκανογράφημα του κράτους διαπιστώνουμε το πόσο στα αλήθεια τούτος ο κόσμος είναι διαπερατός σ’ όποιον επιθυμεί να εξερευνήσει τα βάθη του. Κι αναθεωρώντας την γενεαλογία του μύθου, θα ‘λέγα ότι το κράτος δεν είναι παιδί του Πάλλαντος και της Στυγός αλλά του Τρόμου και της Εξουσίας !
Παράγωγο μιας αυτοματικής συνουσίας του φόβου των αδυνάμων με την αδυναμία των φοβισμένων, το κράτος δεν είναι παρά το πανάρχαιο εκείνο τερατογέννημα στο βρεγμένο λίκνο μιας εγκεφαλικά υπολειπόμενης ανθρωπότητας σύμπτωμα που μηνά ένα σύνδρομο απαρατήρητων ακόμα αιτιών.
Όχι και τόσο αυθαίρετα ορίζω το κράτος ως την φρικαλέα τραχειοτομή που αποτρέπει τον εξ ασφυξίας θάνατο των κοινωνιών που αδυνατούν να θεραπεύσουν τις μειονεξίες τους.
Το κράτος υλοποιεί μια πελώρια καταθλιπτική σκιά που, αιώνες πριν, συμμάχησε με την βία σκιάζοντας τον, επί του Καυκάσου, σταυρωμένο Προμηθέα, τους, επί τον σταυρό των πεπρωμένων τους, ηλωμένους Προμηθείς της ανθρωπότητας.
Στο στέρνο του χρονοφάγωτου παπύρου της Ιστορίας βλέπω το μελανό στίγμα του κράτους κι απορώ …
Απορώ αν, στρέφοντας το κεφάλι μου προς τα πάνω, θα δω έναν ουρανό γαλήνια αναστατωμένο σαν απ’ τον χρωστήρα του Caspar Friedrich ή το σαρκαστικό μειδίαμα ενός παρανοϊκού πειραματιστή που θα με κατοπτεύει απ’ το γυάλινο στόμιο του δοκιμαστικού σωλήνα μέσα στο οποίο στριμώχνονται μαζί με τα δισεκατομμύρια των τροφίμων της γης.
Όμως οι κοινωνίες εξακολουθούν να παραμένουν ατελείς, χαρακτηριζόμενες από μιαν μειονεξία που καθοσιώνει τον ρόλο του χωροφύλακα – προστάτη (με όλες τις σημασίες της λέξης). Η χρονική στιγμή κάθε άλλο παρά συγχωρεί την πραγμάτωση των ελπίδων των ασυγκράτητων οραματιστών του τέλειου κόσμου.
Πως θα έπρεπε λοιπόν να αντιμετωπίσουμε την αναγκαιότητα του χωροφύλακα που επιβάλλει η κατασταλτική σκοπιμότητα της μεταβατικής περιόδου που διανύουμε ;
Καταφεύγοντας στα φώτα της τευτονικής εθνοκοινωνικής ετυμολογίας κι εντοπίζοντας τον όρο Reich, ανακαλύπτουμε και το κλειδί του αινίγματος.
Η λέξη Reich1 (das) εντάσσεται στις ουσιωδέστερες της Γερμανικής γλώσσας, προερχόμενη από την ινδοευρωπαϊκή ρίζα Ρεκ που σημαίνει το από το Βασιλιά - Ηγέτη προερχόμενο, αποδίδοντας την από την Δύναμη εκπηγάζουσα Τάξη σε συνδυασμό με την Ισχύ της Νομιμότητας. Στα ελληνικά η λέξη αποδίδεται με εκείνη της «Πολιτείας» στην οποία περιέχεται η εν δυνάμει Τάξη, περιβαλλόμενη από την Ισχύ της Νομιμότητας.
Το Reich σχετίζεται με το Recht (das) που σημαίνει «Δίκαιο» και με την GeRechtigkeit (die) η οποία σημαίνει «Λόγος», ειδικώτερα, τον Λόγο του Ηγέτη, που διαθέτει κύρος Δικαίου κατά την διαμόρφωση, της περί Τιμής, Ήθους, Αγώνα και Εργασίας, αντίληψης της Κοινότητας της οποίας ηγείται. Το Reich είναι συγγενές με το Reichtum (der) που σημαίνει την αφθονία υλικών αγαθών, απαραίτητο συμπλήρωμα της ευημερίας της Κοινότητας.
Εδώ ακριβώς συνυπάρχουν και οι άλλες λειτουργίες πολιτιστικής, πολιτικής και οικονομικής εξέλιξης που μετατρέπουν την ιδέα σε ολοκλήρωμα κοινωνικής πράξης.
Πέρα αυτών επισημαίνουμε τον όρο Reichraum (der) που προσδιορίζει τον γεωγραφικό «Χώρο» (Raum, der) μέσα στον οποίο ισχύει το Δίκαιο του Λαού, την φυσική κοιτίδα όπου αναπτύσσονται από κοινού τα συνθέτοντα μέρη της Κοινότητας.
Ως επίθετο reich σημαίνει τον «πλούσιο» (εύφορο – άφθονο). Ας σημειωθεί ότι και στην Αραβική γλώσσα2 εμφανίζονται ανάλογες αντιστοιχίες προς την ινδοευρωπαϊκή ρίζα με επίκεντρο το δέκατο γράμμα του αραβικού αλφαβήτου Ρα (ραά = εποπτεύω) και με λέξεις όπως ρασίν (=κεφαλή, ήρωας), ραί (=φωτεινός, επιβλητικός) ραζούν (=αξιόπιστος), ρατζίλ (=ανδρικός), ραμίν (=ορμή), ρατάμπ (=διατάσσω), ράα (=πληθαίνω), έννοιες που συνδέονται με τον Ηγέτη, την Ηγεσία, τον Αγώνα, το Δίκαιο, την Δύναμη, την Αρρενωπότητα και την Αυτάρκεια.
Τέλος, πριν ολοκληρώσουμε τούτη την γλωσσική αναδρομή στο ετυμολογικό «κλειδί» του ζητουμένου, ας μην ξεχνάμε ότι, αν και στην Γερμανική γλώσσα υπάρχει η λέξη Staat (der) που αντιστοιχεί εννοιολογικά στο λατινικό Status, ο Αδόλφος Χίτλερ επέλεξε τον όρο Reich για να χαρακτηρίσει - ονομάσει την 3η Γερμανική Εθνοκοινωνική Πολιτεία, ενώ προτίμησε να χρησιμοποιήσει τον όρο Staat (Geheime Staatspolizei) ως συνθετικό της (Μυστικής Κρατικής) Αστυνομίας σκιτσάροντας την κατασταλτική της σιλουέτα.
Ποιο είναι λοιπόν το ζητούμενο ;
Μια ουτοπική προσδοκία λύτρωσης απ’ τον χωροφύλακα με την ταυτόχρονη παράδοση της Κοινότητας στην σκλαβιά της αναρχίας, ή, μια ρεαλιστική προσέγγιση στην εξύψωση της συνειδητότητας του Πολίτη μέσω μιας θαρραλέας, κλιμακούμενης, αναπροσαρμογής των δομών της πολιτικής εξουσίας με στόχο την επίρρωση του ατομικού συνειδότος και, κατ’ επέκταση, την απελευθέρωση του Πολίτη απ’ τον βραχνά του κατασταλτικού μηχανισμού ;
Όπως και να το κάνουμε έχει ωριμάσει όσο ποτέ ο χρόνος για να πούμε, κ ά τ ω η επαναληπτικότητα της ανεικονικής τραγουδοκρατίας που μας θέλει να χτυπάμε παθητικά και ανεγκέφαλα το πόδι κρατώντας, τάχα, τον … ρυθμό σ’ ένα άκουσμα που δεν έχει καμιά σχέση με εμάς !
Καθορίσαμε ήδη το τι ζητάμε: διαδικασίες ανάπτυξης και ενδυνάμωσης της συνειδητότητας του ατόμου προς διαμόρφωση Πολιτών με κοινωνική υπευθυνότητα και μετά την δημιουργία του Κοινωνανθρώπου, είδους που σπανίζει δραματικά σήμερα, ζητάμε την μετακίνηση, των νυχτοφυλάκων της εξουσίας σε παραγωγικότερες απασχολήσεις. Το πώς είναι απλούστερο απ’ ότι, εκ πρώτης όψης νομίζει κανείς.
Κάποιοι ομίλησαν για την υπαγωγή της φαντασίας στην εξουσία, εμείς στοχεύουμε στην αναγωγή της εξουσίας στην φαντασία, γνωρίζοντας πως η ανθρώπινη θέληση είναι η υπέρτατη εκείνη ενέργεια που μπορεί να κινητοποιήσει τις ισχυρότερες κι ευεργετικότερες φυσικές δυνάμεις. Και για αυτή την αναγωγή είναι προϋπόθεση η ενεργοποίηση της ανθρώπινης θέλησης.
Πρώτο βήμα η, με κάθε πρόσφορο μέσο, κατασύντριψη των εντεταλμένων υδροδιανομέων κοινωνικής χαύνωσης που εκπροσωπούν οι γνωστοί «εθνάρχες» των πολυώνυμων κομματικών συνεταιρισμών στο αφορολόγητο λειψανεμπόριο της ανθρώπινης ευτυχίας.
Κατασύντριψη κατά προτεραιότητα, όλων εκείνων των παραμέτρων που γεννούν τον πολιτικαντισμό, χωρίς αυτό να αποκλείει ή να παραμερίζει την αναπαλλοτρίωτη ευθύνη των φυσικών φορέων του. Και σε αυτή την προσπάθεια η ειρήνη δεν είναι ο καλύτερος σύμμαχος. Όσοι μπορούν να σκεφτούν κατανόησαν πως τα ανθρώπινα πεπρωμένα δεν κινδυνεύουν απ’ το πυρηνικό αλλά απ’ το ειρηνικό ολοκαύτωμα !
Άλλωστε ποτέ δεν κρεμάνε σαν σκυλί εκείνον που πολεμάει σαν λιοντάρι. Πρώτος στόχος: το γκρέμισμα του κράτους αδίκου!
Κι όταν τμηθεί αμετάκλητα ο μονοπωλιακός ιμάντας διακίνησης της μονοειδούς πολιτικαντίστικης αναγκαιότητας, τότε, διευρύνονται οι υπό συζήτηση προοπτικές.
Και δεν θα πρέπει να στοχεύουμε σε μιαν αναστάτωση, αλλά στην ίδια την ανατροπή, ίσως, γιατί είναι πρακτικότερο να χύσουμε στον νεροχύτη τα υπολείμματα του φλυτζανιού μας με απλή ανατροπή παρά με φυγοκεντρισμό ο οποίος μας αποστερεί το πλεονέκτημα να παραμένουμε στην απυρόβλητο ζώνη.
Όπως διαμορφώθηκαν, οι καταστάσεις, μονάχα μέσ’ απ’ τις κάννες μπορεί να επιτευχθεί μια εκροή συναισθηματικότερου λόγου ε κ ε ι όπου ο έρωτας τίθεται υπό διωγμό, η αντιβία στην κρατική βία αποτελεί πλέον καθήκον του Πολίτη.
Η χαριστική βολή στο διεφθαρμένο κράτος βιγλάτορα της σιωνιστικής εμπορευματοκρατίας συνιστά την υλοποίηση της επαναστατικής μας εκπυρσοκρότησης.
Κι αν η Πίστη είναι η αξιωματική υπέρβαση των αισθήσεων κατά την υποδοχή μιας, υποκειμενικής ή μη, αλήθειας, εγώ θα πιστεύω πάντα στην Επανάσταση ως προϋπόθεση δημιουργίας μιας Πολιτείας Δικαίου !
1. Βλ.: TASCHENBROCKHAUS ZUM ZEITGESCHEHEN, εκδ. BROCKHAUS – Leipzeig 1942, σ. 284
2. Βλ .: Ομάρ Παξινού ΒΑΣΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΑΡΑΒΟΕΛΛΗΝΙΚΟ, εκδ ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ – Αθήνα χ.χ. σ. 51, 52 και 54.
-wzor.jpg)
