Παλαιστίνη η γη της φωτιάς

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Την ίδια περίοδο που οι εισβολείς του Πούτιν με εμπροσθοφυλακή τους μισθοφόρους της Τσετσενίας μακελεύουν γυναίκες και παιδιά στο όνομα του «αντιναζισμού» και καταστρέφουν την Μαριούπολη, σε μια άκρη της Μεσογείου στην μεγαλύτερη φυλακή της γης την Γάζα εκτυλίσσεται ένα ακόμη επεισόδιο της προαιώνιας σύγκρουσης. Γεγονότα που αποκρύβονται από τα ΜΜΕ ή παραποιούνται για να μην υπάρχει αντικειμενική πληροφόρηση ενώ αποσιωπούνται πλήρως στα δελτία τύπου των κομμάτων. 

Έτσι λοιπόν οι καναλάρχες κάνουν λόγο για μερικές «δεκάδες Παλαιστινίων» που αντιστάθηκαν στην εισβολή των Ισραηλινών στο τέμενος του Αλ Ακσά ενώ στην πραγματικότητα ήταν χιλιάδες, για περιμετρικές μάχες ενώ η αλήθεια είναι ότι οι εχθροί της ανθρωπότητας έσπασαν με πέτρες τα τζάμια έριξαν δακρυγόνα και σφαίρες, συνέλαβαν άοπλους διαδηλωτές και βεβήλωσαν ένα ακόμη θρησκευτικό  μνημείο. 

Ο αιώνιος τοκογλύφος πάντα βρίσκει τρόπο για το νέο έγκλημα καλυπτόμενος πίσω από γεωπολιτικές κρίσεις ή κοινωνικές εκρήξεις. Παράλληλα χτύπησαν και στόχους της Συριακής αεράμυνας αφού ουδείς πρόκειται  να ασχοληθεί με την σιωνιστική επιθετικότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα ρωσικά συστήματα αεράμυνας που εντόπισαν σε μια μικρή περίοδο δοκιμών τα Ισραηλινά F-35 στο πλαίσιο ενίσχυσης της Συρίας αποσύρθηκαν άμεσα και με συνοπτικές διαδικασίες. 

Οι Παλαιστίνιοι παρά τις διαμάχες και τον αλληλοσπαραγμό, τις διαφωνίες και τις έριδες σε μια πρωτοφανή ένδειξη ενότητας εμφανίστηκαν με εκπροσώπους τους σε κοινό κάλεσμα και προχώρησαν σε μαζική ένοπλη διαμαρτυρία ενάντια στο θράσος του κατακτητή. 

Παρά το γεγονός ότι ο ισλαμοκαπιταλιστής Ερντογάν αφομοιώνει σταδιακά ομάδες της αντίστασης και τα απομεινάρια της Νασερικής επαναστατικής σκέψης παραμένουν αποδυναμωμένα στο εσωτερικό, ο Παλαιστινιακός λαός δεν ξεχνάει τους δεκάδες φυλακισμένους σε ισόβια κάθειρξη, τα δεκάδες παιδιά που βρίσκονται στην απομόνωση, τους δεκάδες απεργούς πείνας, τους χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, τις ξεριζωμένες ελιές και τις εξευτελιστικές σκηνές στα δεκάδες σημεία ελέγχου. 

Ακόμη και αν δεν υπήρχε ούτε ένας Παλαιστίνιος, πάλι η Παλαιστίνη θα έδειχνε τον δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας. Στην καρδιά του κτήνους υπάρχουν κάποιοι που δεν καταθέτουν τα όπλα και μάχονται απέναντι σε έναν πάνοπλο εχθρό.

Από την Βαρσοβία μέχρι την Τεχεράνη: «Κάθε μέρα είναι Ασούρα - κάθε γη είναι Καρμπάλα» کلّ یوم عاشورا، کلّ ارض کربلا - Ενάντια στον Μεγάλο Σατανά μέχρι την ημέρα που θα γίνει η έπαρση του «Κόκκινου Λαβάρου του Πολέμου» στην καρδιά της Κουντς!

«Ο Μωαμεθανικός κόσμος περιμένει Αυτόν, κάτω από την μορφή του Mahdi τον οποίο θα στείλει ο Αλλάχ στο τέλος του κόσμου, να καταστρέψει το κακό μέσα από την δύναμη του δικού του ξίφους, όταν οι Ιουδαίοι θα έχουν γίνει για άλλη μια φορά κύριοι της Ιερουσαλήμ και όταν ο Διάβολος θα τους έχει διδάξει να βάλουν φωτιά ακόμη και στο αέρα που αναπνέουν»

 Savitri Devi 

Μετάφραση: Nero Valois

Δημοσιεύουμε σήμερα 43 χρόνια μετά την Νίκη της Ιρανικής Επανάστασης (11^η Φεβρουαρίου 1979), ένα κείμενο αφιέρωμα στην πνευματική σημασία, την πολιτειακή δομή και την συνεισφορά του Επαναστατικού Ιράν .

Το κείμενο δημοσιεύτηκε σε σελίδα της Τριτοθεσίτικης Πολωνικής οργάνωσης «Φάλαγγα» την 11^η Ιανουαρίου του περασμένου έτους. 

Η εν λόγω κίνηση έχει έντονη ρητορική και δράση ενάντια στις ΗΠΑ το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ, ενώ τα μέλη της δεν κρύβουν την φανατική πίστη τους στον Χριστιανισμό καθώς και τις ιδεολογικές επιδράσεις τους από την Φασιστική πολιτική κληρονομιά.

Από το Ιράν μέχρι την Υεμένη ο ΑΞΟΝΑΣ της αντίστασης!

(φωτογραφία από επίθεση της Hezbollah σε Ισραηλινό φυλάκιο)

Κανείς δεν θα εκπλαγεί αν πούμε ότι η Πολωνία - και όλη η Ευρώπη - βρίσκεται σε άθλια κατάσταση. Τα διαδοχικά κύματα του σύγχρονου κόσμου που σάρωσαν τη γη μας οδήγησαν στην σημερινή εποχή, μια εποχή φιλονικιών και υποκρισίας, στην οποία οι ασεβείς άρχοντες διακατέχονται από βία και ο υλικός πλούτος είναι η μόνη αξία με την οποία κρίνονται οι άνθρωποι. Εποχή όπου κυριαρχεί η εξουσία, η υποκρισία θεωρείται αρετή και η υλική ευημερία θεωρείται ο μεγαλύτερος στόχος της ανθρώπινης ζωής. Μόνο λίγοι θεωρούν μια τέτοια κατάσταση πραγμάτων ως παρέκκλιση, και μόνο μια μειοψηφία αυτών των συνειδητών προσώπων αντιλαμβάνεται ότι η πηγή μιας τέτοιας κατάστασης πραγμάτων είναι η απώλεια από την ανθρωπότητα των δεσμών της με την πρωταρχική αιτία, με την υπέρβαση, το Απόλυτο.

Η κρίση της εποχής μας είναι πρώτα και κύρια μια πνευματική κρίση. Η θρησκεία, που παλαιότερα λειτουργούσε ως σκοινί σωτηρίας προς την έκπτωτη ανθρωπότητα, από μοχλός που μας ανεβάζει σε ένα υψηλότερο επίπεδο ύπαρξης, σήμερα γίνεται ψυχολογική και φιλανθρωπική υποστήριξη για τον άνθρωπο. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, οι θρησκευτικές κοινότητες υποτίθεται ότι παρέχουν στους φτωχούς ένα ελάχιστο υπαρξιακό επίπεδο και στον απελπισμένο άνθρωπο ψυχολογική υποστήριξη, μιλώντας για την αγάπη του Θεού.

Μερικές φορές, ειδικά μεταξύ των πολιτικά αφοσιωμένων ανθρώπων, η θρησκεία συμπληρώνει τις απόψεις τους. Τέτοια άτομα δεν έχουν λιγότερο άγνοια για τα θέματα της θρησκείας από αυτά που περιγράφονται στην προηγούμενη παράγραφο. Η θρησκεία δεν χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει πολιτικές απόψεις, αλλά είναι ένα βοήθημα στην επικοινωνία με το Απόλυτο, το οποίο συμβάλλει στη διαμόρφωση των στάσεων και των απόψεών μας. Έγραψε σχετικά με αυτό, μεταξύ άλλων ο ιδρυτής του κινήματος που οι άθεοι στο Ριάντ και στο Ντουμπάι τρέμουν - ο Hussein Badreddin al-Houthi. Φυσικά, ο al-Houthi διατύπωσε τις απόψεις του στο πλαίσιο του Ισλάμ, αλλά μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτή τη λογική σε οποιαδήποτε θρησκεία - ένας πιστός που βγαίνει από το σπήλαιο στο φως της ημέρας, φωτισμένος από τη θεϊκή νοημοσύνη, κατανοεί καλύτερα τον κόσμο γύρω του, τις διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα σε αυτό και πώς πρέπει να ανταποκριθεί κανείς σε αυτές τις διαδικασίες. Η επιλογή της θρησκείας για να ταιριάζει με τις πολιτικές απόψεις είναι αντίθετη με αυτό  -είναι ακόμη και έκφραση απιστίας-  σε μια τέτοια εκδοχή , η θρησκεία ανάγεται σε ένα συνηθισμένο φιλοσοφικό-ηθικό σύστημα ή σε μια προσθήκη στην ταυτότητα.

Σαν να ξεφεύγουμε από τη θλιβερή πραγματικότητα στην οποία ζούμε, αναζητούμε έμπνευση για να δράσουμε: την αναζητούμε στο παρελθόν, διαβάζοντας τα έργα των ιδεολογικών πατέρων μας, την αναζητούμε σε συστήματα κρατών που αμφισβητούν την κατεύθυνση προς την οποία οδεύει ο κόσμος.

Το βλέμμα μας είναι  από καιρό στραμμένο προς την Ανατολή - άλλωστε, όπως έλεγαν και οι Ρωμαίοι, Ex oriente lux. Ως αποτέλεσμα των τραγικών γεγονότων των τελευταίων ημερών, τα μάτια μας ήταν στραμμένα σε μια χώρα, τη γη των Αρίων. Σε μια χώρα όπου τον Φεβρουάριο του 1979 ανατράπηκαν όλα όσα αντιμετωπίζουμε καθημερινά: μια πορεία εκδυτικοποίησης της κοινωνίας, η απόρριψη των παραδόσεων, ο εμπαιγμός της θρησκείας και η υποταγή στις ξένες δυνάμεις. Αυτό δεν θα είχε συμβεί αν δεν υπήρχε η ιδέα που διατύπωσε ο μεγάλος Αγιατολάχ Ρουχολάχ Μουσαβί Χομεϊνί, ηγέτης της Ισλαμικής Επανάστασης και ο ανώτατος ηγέτης του Ιράν.

Πριν εξετάσουμε το σύστημα που εισήγαγε ο Χομεϊνί στην πατρίδα του, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι από το τέλος του Μεγάλου Πολέμου, το Ιράν αποστραγγίστηκε ανελέητα από τη Δύση: πρώτα από τη Μεγάλη Βρετανία και μετά από τις ΗΠΑ. Με ένα πραξικόπημα , που έγινε με χρήματα της Δύσης, με αποτέλεσμα ο Σάχης να έρθει στην εξουσία, πουλώντας τη χώρα του στις εταιρείες των Γιάνκηδων. Πριν από την επανάσταση, οι Ιρανοί ανακάλυψαν τι ήταν πραγματικά ο Iμπεριαλισμός και η κυριαρχία των Γιάνκηδων: εξευτελισμός της χώρας, υποβάθμιση της στο καθεστώς μιας de facto αποικίας με έναν ασεβή ηγεμόνα επικεφαλής ενός κράτους που το μοναδικό του καθήκον ήταν  να κρατήσει τη χώρα ήσυχη. Με αιματηρή καταστολή για να μην τολμήσει κανείς να ενοχλήσει στη λεηλασία των φυσικών πόρων. Μόνο η εξέγερση του πιστού Ιρανικού λαού με επικεφαλής τον μεγάλο Αγιατολάχ έβαλε τέλος σε αυτά τα τερατουργήματα.

Αντί της μοναρχίας που επιβλήθηκε ως αποτέλεσμα του πραξικοπήματος των Γιάνκηδων, το οποίο δυτικοποιούσε γρήγορα το Ιράν και διέπραττε θρησκευτικές διώξεις, ο μεγάλος Αγιατολάχ Χομεϊνί πρότεινε τη δική του ιδέα για την Ισλαμική Δημοκρατία. Στο έργο «Περί Ισλαμικής Διακυβέρνησης» ο Χομεϊνί συμπεριέλαβε μια περιγραφή και αιτιολόγηση των ιδεών του.

Πρώτα απ' όλα, ο Ιμάμ Χομεϊνί κατάλαβε ότι δεν υπάρχει στη φύση ουδέτερο κράτος. Κάθε κρατικό ον βασίζεται σε μια συγκεκριμένη ιδέα: το έθνος-κράτος συνειδητοποιεί την ιδέα του έθνους και αυτό το έθνος θα μπορούσε να έχει διαμορφωθεί φυσικά και θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα ενός βαθιά ριζωμένου κοινωνικού κονστρουκτιβισμού. Είχαμε ιδεολογικά δεσμευμένες χώρες των οποίων το πολιτικό σύστημα καθοριζόταν από μια καθοριζόμενη ιδεολογία - όπως τα κομμουνιστικά κράτη ή τα δημοκρατικά φιλελεύθερα κράτη.

Παραδόξως, είναι οι υμνητές του δημο-φιλελευθερισμού που μιλούν πιο δυνατά για την κοσμοθεωρητική ουδετερότητα και την ανεξιθρησκεία του κράτους, θέλοντας να επιβάλουν αυτήν την ανεξιθρησκεία σε ολόκληρο το έθνος - να πετάξουν όλα τα σύμβολα και τις αναφορές στη θρησκεία από τη δημόσια σφαίρα. Στην πραγματικότητα, τέτοιοι άνθρωποι επιθυμούν στην καλύτερη περίπτωση το κλείσιμο της κοινωνίας από το  φως του θείου Λόγου -όπως έγραψε ο Ρενέ Γκενόν- και στη χειρότερη εκθέτουν ολόκληρη την πολιτική κοινότητα σε επιρροές από τα κατώτερα επίπεδα της πραγματικότητας.

Στο Ιρανικό πλαίσιο, η εκκοσμίκευση του κράτους προωθήθηκε από τον Σάχη - που είχε ως αποτέλεσμα θρησκευτικές διώξεις και προσπάθειες καταστροφής του παραδοσιακού Ιρανικού μοντέλου ζωής. Στην Πολωνία, η κοσμικότητα του κράτους κραυγάζει από εκείνους που θα ήθελαν περισσότερο να διώξουν τη θρησκεία από τον δημόσιο χώρο, που μισούν την Παράδοση, τη θρησκεία και τον πολιτισμό μας. Όσοι θέλουν να κάνουν το έθνος μας μια μεταμοντέρνα μάζα,  με τους συμπατριώτες χωρίς κανένα δεσμό - πράγματι, τέτοιοι άνθρωποι είναι υποστηρικτές του διαβόλου!

Μόνο ένα κράτος που σέβεται τις αρχές της θρησκείας μπορεί να διασφαλίσει ότι η θρησκεία έχει τη σωστή της θέση - ακριβώς από την υπερβατικότητα το κράτος πρέπει να αντλήσει τη βαθύτερη νομιμοποίησή του, ως γήινη έκφραση της θείας τάξης, ατελής μάλιστα, καθώς και ολόκληρου του υλικού κόσμο, αλλά ανοίγοντας στον άνθρωπο ένα ορισμένο μέρος της ουράνιας τάξης.

Στο έργο του, ο Αγιατολάχ Χομεϊνί τόνισε ότι το κράτος δεν πρέπει μόνο να φροντίζει για την υλική ασφάλεια και την ευημερία των πολιτών του, αλλά έχει και καθήκον να φροντίζει για την πνευματική τους ζωή. Το κοσμικό κράτος δεν ενδιαφέρεται για αυτό - σε ένα τέτοιο κράτος η θρησκεία είναι ιδιωτική υπόθεση ενός ατόμου, το κράτος δεν παρεμβαίνει σε αυτό. Ένα τέτοιο κράτος δεν νοιάζεται για την ηθική στη δημόσια σφαίρα, ούτε υπερασπίζεται τις θρησκευτικές αξίες. Σύμφωνα με τον Χομεϊνί, η Ισλαμική διακυβέρνηση οφείλει να παρέχει στον άνθρωπο όλες τις απαραίτητες ευκαιρίες για πνευματική ανάπτυξη και καλλιέργεια της θρησκείας.

Αξίζει επίσης να δοθεί προσοχή στον Πλατωνικό χαρακτήρα του σύγχρονου Ιράν. Το σύστημα της Ισλαμικής Δημοκρατίας είναι μια εφαρμογή των παραδοχών του πολιτικού Πλατωνισμού σύμφωνα με τις αρχές του Ισλάμ. Θεσμοί όπως το Συμβούλιο των Φρουρών, το οποίο διασφαλίζει τη συμμόρφωση των νόμων με τον Ισλαμικό νόμο και ελέγχει τους υποψηφίους για τα δημόσια αξιώματα, ώστε να αποτρέπει τους εσωτερικούς εχθρούς από το να ενταχθούν σε αυτές τις θέσεις. Επίσης ο θεσμός του Ανώτατου ηγέτη - rahbara - που είναι Σιίτης κληρικός και άρα κοντά στο Απόλυτο, χάρη στον οποίο ο νους του ηγέτη όλης της χώρας φωτίζεται από τις ακτίνες του θείου Λόγου. Επίσης ιδρύματα που διασφαλίζουν την τήρηση των θρησκευτικών εντολών και ιδανικών της Επανάστασης, δηλαδή το Συμβούλιο των Φρουρών της Επανάστασης και αυτό των Εκλεκτών (που εκλέγουν τον Ανώτατο Αρχηγό), αποτελούνται επίσης από δικηγόρους και κληρικούς, δηλαδή άτομα που ως αποτέλεσμα των λειτουργιών τους , έχουν επαφή με το Απόλυτο, με τον Θεό και στις αποφάσεις και τις πράξεις τους οφείλουν να καθοδηγούνται από το νόμο του Θεού.

Μετά την Ισλαμική Επανάσταση, δημιουργήθηκε επίσης ένας ένοπλος βραχίονας αυτού του Πλατωνικού συστήματος - στο Ιράν, δίπλα στις Ένοπλες Δυνάμεις, υπάρχει ένας θεσμός που στις υποθέσεις του μοιάζει με τη Ρουθηναϊκή oprichnina (1565-1572) και τα ευρωπαϊκά μεσαιωνικά Ιπποτικά Τάγματα - είναι το Σώμα των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης, το οποίο θα φροντίσει για την ειρήνη στη χώρα, εξουδετερώνοντας προδότες και εχθρούς στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και βοηθά όλους τους μαχητές στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο στην περιοχή (το KSRI βοηθά ενεργά τον Λίβανο, την Συρία, το Ιράκ και την Παλαιστίνη). Ήταν γι' αυτό που δολοφονήθηκε ο μεγάλος πολεμιστής του Θεού, ο ήρωας όλης της ανθρωπότητας, ο αντιστράτηγος Qasem Soleimani.

Επιστρέφοντας στις θεωρητικές παραδοχές της Ισλαμικής διακυβέρνησης: Ο Χομεϊνί πίστευε ότι μόνο ένα σύστημα βασισμένο στη θρησκεία θα έδινε τέλος στην επιρροή και των δύο χωρών στις εσωτερικές υποθέσεις του Ιράν. Αυτό συνέβη μετά τα ένδοξα γεγονότα του 1979. Μια χώρα που είχε λεηλατηθεί από Βρετανούς και Γιάνκηδες ανέκτησε τη δική της αξιοπρέπεια και αντιμετώπισε την αλαζονεία Αμερικανών και Εβραίων με τη χάρη του Θεού. Και θα σταθεί όρθια μέχρι να καταλάβουν οι εχθροί ότι είναι αδύνατο να συντρίψουν «ένα έθνος μαρτύρων, το έθνος του Ιμάμ Χουσεΐν».

Όταν μιλάμε για την επανάσταση υπό τον Μεγάλο Αγιατολάχ, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε μια χαρακτηριστική πτυχή του Σιιτικού Ισλάμ: την καταπολέμηση της καταπίεσης. Ο τρίτος Σιίτης ιμάμης, εγγονός του προφήτη Μωάμεθ, Χουσεΐν ιμπν Αλί, είναι το πρότυπο εδώ για κάθε πιστό Σιίτη. Ο Ιμάμ Χουσεΐν προτίμησε να πολεμήσει τον ασεβή ηγεμόνα, ο οποίος ήταν ο τότε σφετεριστής χαλίφης Τζαζίντ ιμπν Μουαουίτζα, και στην Καρμπάλα του Ιράκ (τόσο σημαντικό υπό το πρίσμα των πρόσφατων γεγονότων!) υπέστη σκληρό θάνατο. Κάθε Σιίτης θα πρέπει να είναι έτοιμος να πολεμήσει ενάντια στους καταπιεστές, κάτι που εκφράζεται τέλεια με τον τύπο «Κάθε μέρα είναι Ασούρα, κάθε γη είναι Καρμπάλα».

Ο κόσμος μετά τους δολοφόνους του Χουσεΐν ιμπν Αλί έχει προ πολλού εξαφανιστεί, αλλά τέτοιους Τζαζίντ δεν έχουμε και στην εποχή μας; Τώρα, οι λαοί της γης - όχι μόνο οι Σιίτες στο Ιράκ ή την Υεμένη, αλλά και οι λαοί σε όλη την Ασία και την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων των Πολωνών - δεν υφίστανται την πιο σκληρή καταπίεση στην ιστορία του κόσμου; Όλοι ξέρουμε ποιος μας καταπιέζει όλους, ποιος απομυζά τα έθνη μας, δηλητηριάζοντας τις ψυχές μας. Περιγράφεται αυτή η καταπιεστική δύναμη:

«Ελάτε, και δείξτε την καταδίκη της μεγάλης πόρνης που κάθεται δίπλα στα μεγάλα νερά, με την οποία οι βασιλιάδες της γης έσπειραν την πορνεία, και όσοι ζουν στη γη είναι μεθυσμένοι από το κρασί της πορνείας της. Και με μετέφερε πνευματικά στην έρημο. Και είδα μια γυναίκα να κάθεται πάνω σε ένα κόκκινο θηρίο, γεμάτο ονόματα βλασφημίας, με επτά κεφάλια και δέκα κέρατα. Και η γυναίκα ήταν ντυμένη με πορφύρα και βυσσινί, και επιχρυσωμένη με χρυσάφι, και πολύτιμες πέτρες και μαργαριτάρια, έχοντας στο χέρι της ένα χρυσό ποτήρι, γεμάτο από την ασχήμια και τη βρωμιά της πορνείας της. Και στο κεφάλι του είναι γραμμένο: Μυστήριο, μεγάλη Βαβυλωνία, μητέρα της πορνείας και των άσχημων πραγμάτων της γης».

Αν αυτή η περιγραφή μεταφερθεί στην εποχή μας, αναμφίβολα θα δούμε αυτή την χώρα που δικαίως ονομάστηκε Μέγας Σατανάς από τον Αγιατολάχ Χομεϊνί. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η μεγάλη πόρνη και τα μεγάλα νερά σε αυτό το απόσπασμα δείχνουν τη θαλασσοκρατική ουσία αυτής της Σατανικής γης. Πολλά έθνη και ηγέτες συνεργάζονται οικειοθελώς με τις Ηνωμένες Πολιτείες, υποκύπτοντας στην καταστροφική επιρροή τους. Μπορούμε επίσης να κατανοήσουμε την αναφορά των βασιλιάδων κυριολεκτικά - εξάλλου, ένας από τους μεγαλύτερους Αμερικανούς μπάτλερ στη Δυτική Ασία είναι οι πλουτοκρατικές μοναρχίες από τον Περσικό Κόλπο, που χτίζουν γυάλινα σπίτια στο όνομα της υπερηφάνειάς τους, ενώ καταδικάζουν τους Υεμενίτες σε πείνα και θάνατο, βομβαρδισμούς σε σπίτια, σχολεία και νοσοκομεία. 

Οι μοναρχίες του Κόλπου είναι ένα από τα κύρια εργαλεία για την Αμερικανική επιθετικότητα στην περιοχή - το 2003, οι βάσεις των Γιάνκηδων στο Κουβέιτ και τη Σαουδική Αραβία χρησιμοποιήθηκαν για την εισβολή στο Ιράκ και όταν ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, διάφορα βασίλεια και εμιράτα ήταν μεταξύ των βασικών χορηγών τρομοκρατών που πολεμούν ενάντια στη νόμιμη εξουσία του Προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ, που διαπράττουν εγκλήματα κατά του χριστιανικού (και σιιτικού) πληθυσμού. Το κρασί της πορνείας και το χρυσό ποτήρι γεμάτο με αυτό αντικατοπτρίζουν καλύτερα τον χαρακτήρα της σύγχρονης αμερικανικής ποπ κουλτούρας - που δηλητηριάζει το μυαλό μας με ατομικισμό, υλισμό, ασέβεια και ασέβεια - που στάζει από όλες τις πλευρές και δηλητηριάζει τις ψυχές των θυμάτων της. Τα τιμαλφή που φορά η Βαβυλωνιακή πόρνη είναι πλούτη που λεηλατήθηκαν από τους κατακτημένους λαούς.

Το θηρίο στο οποίο καβαλάει η πόρνη, καθισμένη δίπλα στα μεγάλα νερά, είναι διάφορες, μικρότερες ή μεγαλύτερες, «αμυντικές συμμαχίες» με τις ΗΠΑ: ΝΑΤΟ, ο αραβικός συνασπισμός που επιτέθηκε στην Υεμένη, οι Σιωνιστές που ληστεύουν τους Παλαιστίνιους από τη γη τους.

Ο Άγιος Ιωάννης λέει ότι σε όραμα είδε «μια γυναίκα μεθυσμένη από αίμα». Μεταφράζοντας αυτό το απόσπασμα στα σημερινά γεγονότα, είναι το αίμα όλων των αντιπάλων της ηγεμονίας αυτής της πόρνης. Είναι το αίμα των αδελφών μας και των συντρόφων μας, είναι το αίμα του λαού της Υεμένης και των Παλαιστινίων, των κατοίκων της Δρέσδης και του Βελιγραδίου, που σκοτώθηκαν όλοι στο δικό τους έδαφος σε επιθετικούς πολέμους που διεξάγονται από μπράβους Γιάνκηδες. Είναι το αίμα όλων εκείνων εναντίον των οποίων ο Λευκός Οίκος τους αφήνει να λιμοκτονήσουν. Είναι το αίμα κάθε παιδιού από τη Συρία που δολοφονήθηκε από τους μισθοφόρους Γιάνκηδες. 

Κάθε Παστούν που δολοφονήθηκε στον αμερικανικό βομβαρδισμό του χωριού του. Το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων, των οποίων τα ονόματα δεν θα μάθουμε ποτέ, και το αίμα εκείνων των ανθρώπων που μετά το θάνατό τους θρηνούν τα έθνη και ολόκληρο τον κόσμο. Στην αλαζονεία της, η Αμερική ένιωσε ότι μπορούσε να σκοτώσει οποιονδήποτε οπουδήποτε με βάση τις κατηγορίες για «τρομοκρατία» και την ανησυχία για τις ζωές των στρατιωτών της.

Ξέρουμε όμως ότι ο Θεός, η αλήθεια και το φως είναι με το μέρος μας. Μπορούν να μας επιτεθούν, να γελοιοποιήσουν τις παραδόσεις μας, να κλέψουν τους φυσικούς μας πόρους, να κυβερνήσουν με τις μαριονέτες τους. Μέχρι που κάποια στιγμή θα ξημερώσει και αυτά τα αιμοδιψή θηρία θα καούν στις ακτίνες του Θείου φωτός. Θα τους πετάξουμε έξω από τις χώρες μας, θα τους πάρουμε ότι έχουν κλέψει τόσο καιρό, θα καταλάβουμε τις φωλιές των κατασκόπων, όπως έκαναν οι Ιρανοί φοιτητές την αξέχαστη μέρα της 4ης Νοεμβρίου 1979. 

Θα τους διώξουμε από την ψυχή, το μυαλό και τις χώρες μας. θα τους πετάξουμε έξω από τη Βαρσοβία και τη Βουδαπέστη, από τη Ρώμη και την Αθήνα, από το αυτοκρατορικό Άαχεν και το βασιλικό Παρίσι, από τη Σεούλ και το Τόκιο. Και αυτή η πόρνη που ήπιε το αίμα των αδελφών μας, αυτός ο Μεγάλος Σατανάς που μας λέει ότι δεν υπάρχει θέση για εμάς στον κόσμο του, θα μπορέσει να καταβροχθίσει τον εαυτό του μόνο από μέσα, έχοντας επίγνωση της ανικανότητας του. Αυτό είναι το μήνυμα, μετά από περισσότερα από 40 χρόνια, για όλους εμάς.

«Ο δρόμος που άνοιξε ο Στρατηγός Σολεϊμανί δεν έχει κλείσει»

 

του Μαύρου Χμερ

Την στιγμή που η άκρα αριστερά εξελίσσεται στο πιο χρήσιμο εργαλείο των κυβερνητικών σχεδιασμών για την επιβολή ολοκληρωτικής διακυβέρνησης με άκρως δημοκρατικές πρακτικές, και η δεξιά υπηρετεί με πάθος τον ακραίο φιλελευθερισμό προς όφελος του κεφαλαίου που κατασπαράσσει τα πάντα, κάποιοι συνεχίζουν να αντιστέκονται στον Αμερικανισμό και τον Διεθνή Σιωνισμό. 

Σε αντίθεση με τους εν Ελλάδι antifa που πανηγύρισαν την εξόντωση του με δημόσια ανακοίνωση τους και τους εθνοκάπηλους «νεοεθνικιστές» που επικρότησαν και αυτοί δημοσίως την εντολή δολοφονίας με drone που έδωσε ο φιλοσιωνιστής Trump με στόχο έναν ανώτατο αξιωματούχο ανεξάρτητης χώρας που έκανε διέλευση από το Ιράκ, υπάρχουν και Έλληνες που στηρίζουν την Ιρανική επανάσταση, μια νικηφόρα επαναστατική διεργασία και ναυαρχίδα της Αντισιωνιστικής αντίστασης από την κεντρική Ασία μέχρι το κέρας της Αφρικής. Οι προαιώνιοι αντίπαλοι του Ελληνισμού αναδεικνύονται σήμερα στους σύγχρονους «300» και προασπίζονται αξίες και αρχές απέναντι στον πολυφυλετικό στρατό των καπιταλιστών. 

Δυο χρόνια συμπληρώθηκαν από την άνανδρη δολοφονία του Εθνικοεπαναστάτη Στρατηγού Qassem Soleimani. Στην πόλη των Αθηνών την 28^η Δεκεμβρίου 2021 στην Σταδίου στον «Ιανό» παραβρέθηκαν δεκάδες Ιρανοί και Έλληνες - ανάμεσα τους και συναγωνιστές της Ελληνικής «Τρίτης Θέσης» - στην παρουσίαση του βιβλίου των εκδόσεων Ταξιδευτής «Ο ευτυχισμένος φίλος μας», που είναι αφιερωμένο στη ζωή και το έργο του δολοφονημένου Ιρανού Στρατηγού ενός Μάρτυρα του Περσικού έθνους. 

Μια εκδήλωση που ελάχιστοι πρόβαλλαν από όλο το πολιτικό φάσμα που υποτίθεται ότι διαφωνεί με την Αμερικανική και Ισραηλινή εξωτερική πολιτική. Θάφτηκε κυριολεκτικά η είδηση της βιβλιοπαρουσίασης από τα «κοράκια» που διαφεντεύουν τον τόπο μας και κυρίως από αυτούς που ικανοποιούνται στο να εμφανίζονται ως δήθεν πολέμιοι του ιμπεριαλισμού ενώ να σημειωθεί ότι για λόγο που δεν γνωρίζουμε δεν έγινε όπως αναμενόταν η απευθείας μετάδοση στο διαδίκτυο της εν λόγω εκδήλωσης ενώ υπήρχε κανονικά στο πρόγραμμα των διοργανωτών ...

Το βιβλίο - η εξαιρετική μετάφραση του Αλί Καρατζί - αποτελεί ένα ανθολόγιο κειμένων από μικρές ιστορίες από συντρόφους, συνεργάτες ή απλούς στρατιώτες που μοιράστηκαν τις ενθυμήσεις τους από τον Στρατηγό Σολεϊμανί. Επίσης περιλαμβάνονται μαρτυρίες από προσωπικότητες, όπως ο ήγέτης της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα. 

Το να έρχεσαι σε επαφή με έναν κόσμο που προασπίζεται επαναστατικές αρχές προς όφελος και του Ελληνισμού, αφού ο εχθρός για εμάς είναι σήμερα οι Σαούντ τα παρακλάδια τους και οι περιφερειακές συμμαχίες των ισλαμοκαπιταλιστών είναι σαφέστατα ένα καθήκον των Αυτόνομων Εθνικιστών/Εθνικοσοσιαλιστών. 

Για αυτούς όμως που αρέσκονται στο να μιλούν στο πλευρό δεξιών και εμμονικών αντιφασιστών (και μάλιστα σε πολυτελείς αίθουσες μετά φαγητού) γενικά και αόριστα για το «Ισλάμ» χωρίς να λένε το παραμικρό για τον καίριο ρόλο του Τελ Αβίβ στην ανάπτυξη του ISIS ή την εμπλοκή Σιωνιστικών ΜΚΟ στην προώθηση μαζών στα νησιά και την ενδοχώρα καθώς και τον ρόλο της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» ή τέλος έστω τον σημαντικό ρόλο του Πακιστάν - που επισκέφτηκε την πρεσβεία του γνωστός ακροδεξιός και παλαιότερα συνεργάτης του πολυπράκτορα Βαβύλη - τους αφήνουμε στην κρίση αυτών που γνωρίζουν την ουσία και τις συνθήκες της σύγχρονης γεωπολιτικής διαμάχης και αρνούνται να ακολουθήσουν πρακτικές και λογικές ενάντια στις ιδέες μας.

Άρθρο του Gabrielle Adinolfi για τον Eric Zemmour (μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

 

Ένα άρθρο «πικάντικο» και καθαρά «ωμό», από τον διανοητή ακτιβιστή και ιδρυτή της «Τρίτης Θέσης» (Terza Posizione) την δεκαετία του ‘70 στην Ιταλία, του Gabrielle Adinolfi.  

Άριστος γνώστης της Γαλλικής πολιτικής σκηνής, έχει άλλωστε ζήσει και πολλά χρόνια στην Γαλλία κατά την διάρκεια της απόδρασης του από την Ιταλία τα ταραγμένα χρόνια των δεκαετιών ‘70, ‘80 και ’90. 

Ας απολαύσουμε λοιπόν τι μας λέει για τον διάσημο Ζemmour τον «νέο μεσσία» των γραφικών δεξιών, νέο «είδωλο» φυσικά και των απανταχού ακροδεξιών απατεώνων δήθεν «πατριωτών» που επιλέγουν την αγία τριάδα Orban - Meloni - Zemmour στον βρώμικο δρόμο τους προς την υποταγή. 

Ακόμη ένα πανέξυπνο παιχνίδι - παγίδα από το καθεστώς, μετά από τους Trump, Salvini και άλλους «φωστήρες» του παρενδυτικού «λαϊκίστικου πατριωτισμού», παντοτινού εχθρού του ριζοσπαστικού εθνικισμού και της αυθεντικής αντιδημοκρατικής παράδοσης.

Γιατί όχι ο Zemmour από το Α στο Ω!

Ο Zemmour, ο άνθρωπος που από την συναγωγή θέλει να μεταρρυθμίσει τη Γαλλία, κινήθηκε από το Stay Behind για να θάψει την επαναστατική «δεξιά» και να εμποδίσει τη Γαλλική και Ευρωπαϊκή πολιτική σε παγκόσμια σενάρια. Η επίθεση Zemmour στη Γαλλία δεν είναι μεμονωμένη, είναι μέρος μιας στρατηγικής για την Ευρώπη που πρέπει να αποφευχθεί και η οποία πρέπει να καταπολεμηθεί. Οι λόγοι κυμαίνονται από την απάτη, δηλαδή την μυσταγωγία και την ανατροπή βασικών αρχών και γραμμών, έως τις πολιτικές στρατηγικές που στον τέλειο «Λενινισμό» των δημιουργών του υψηλού χρηματοοικονομικού συστήματος, έχουν πάντα δύο ακριβείς στόχους να επιτύχουν ταυτόχρονα.

Ας ξεκινήσουμε όμως  με τον άμεσα αντιληπτό τακτικό στόχο του.

Φέρνοντας τη Σαρκοζική  αύρα  πίσω στα Ηλύσια για να ξαναρχίσουν την αντιγαλλική και αντιευρωπαϊκή (και αντιιταλική, σκεφτείτε την Λιβύη) πολιτική που ο Μακρόν ανέτρεψε αμέσως σε σημείο να εξαπολύσει μια πρόκληση για την Αμερικανική ηγεμονία στην Ευρώπη. Αλλά και για να αναγκάσει την Γαλλία να παραχωρήσει έδαφος σε Κινέζους και Αμερικανούς στην Αφρική και να βάλει τέλος στην πολιτική του Μακρόν που στραγγαλίζοντας τους από τον Νίγηρα μείωσε την μετανάστευση από το 2018 όχι μόνο στη Γαλλία αλλά και στην Ευρώπη. Μια αντιστροφή της τάσης που ισχύει από το 1973 τουλάχιστον.

Δεν θα είναι ο ίδιος ο Zemmour που θα πραγματοποιήσει αυτές τις ανατροπές, αλλά, συγκρατώντας τον αγώνα της Μαρίν Λεπέν, καλείται να επιτρέψει στον υποψήφιο Σαρκοζιστή να αμφισβητήσει τα Ηλύσια και να κατακτήσει τη Γαλλία για λογαριασμό των διεθνιστικών αδελφοτήτων του Ατλαντικού.

Όποιος ψηφίζει Zemmour ψηφίζει Pecresse (υποψήφια των Ρεπουμπλικάνων)

Είναι ένα στοιχειώδες γεγονός. Είναι στα μαθηματικά αλλά και στην δυναμική. Κάποιος έχει την ψευδαίσθηση ότι ο πολεμιστής είναι «ένας άνθρωπος της πρόνοιας που γεννήθηκε κάτω από ένα λάχανο», βγήκε μέσα από την γη, από παρθενογένεση. Δεν είναι έτσι. Ο ταλαντούχος ομιλητής είχε στη διάθεση του για δύο χρόνια κάθε απόγευμα μια ιδιωτική τηλεόραση, το Cnews, που τον ενδυνάμωνε δυναμικά  στο στερέωμα των προεδρικών εκλογών. Το Cnews είναι μια ιδιωτική δεξιά τηλεόραση που ξεκίνησε από την ομάδα Canal + (παγκοσμιοποιημένη αριστερά).

Ο επιχειρηματίας που ηγείται αυτής της τηλεόρασης, ο Bolloré, επίσης κοντά στους κύκλους της φιλελεύθερης δεξιάς που μετράει σαν προσωπικότητα και  είχε ως διευθυντή της ομάδας τον Dominique Roux, ο οποίος, ακούστε ακούστε, είναι ο πατέρας της Valérie Pecresse, υποψηφίου της κλασικής δεξιάς. Αυτός είναι που ωθεί την όλη στρατηγική προς την προεδρία.

Τα στηρίγματα του «εχθρού» του συστήματος

Η υποστήριξη που απολαμβάνει ο Zemmour είναι αξιοσημείωτη και ποτέ στην ιστορία της Γαλλίας δεν είχε σύγκριση σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον. Πέρα από την χρηματοδότηση, ας αναλογιστούμε την ομάδα. Γύρω του υπάρχουν εξέχουσες προσωπικότητες της αντιδραστικής δεξιάς, συμπεριλαμβανομένου του Philippe de Villiers, υποτιθέμενο έμβλημα της Βανδέας, ο οποίος, πριν παρασυρθεί από ένα ιδιωτικό σκάνδαλο, είχε γίνει δημόσιο πρόσωπο επειδή είχε παρουσιαστεί στις προεδρικές εκλογές του 1995 με το μοναδικό δηλωμένο σκοπό, αυτόν της αφαίρεσης ψήφων προς τον Ζαν - Μαρί Λεπέν προκειμένου να τον αποτρέψει από την πρόσβαση στον δεύτερο γύρο και σε κάθε περίπτωση να μειώσει τις ψήφους του και τη συνακόλουθη διαπραγματευτική δύναμη.

Λίγο αργότερα, η ίδια η δεξιά πτέρυγα εργάστηκε για τη διάσπαση των  οπαδών του Μεγκρέ (που είχε κάνει δικό του κόμμα, πιο ριζοσπαστικό από το FN) στα τέλη του 1998, το οποίο χρηματοδοτήθηκε ευρύτατα. Οι ελεγχόμενοι διασπαστές  εκείνης της εποχής τώρα υποστηρίζουν τον  Zemmour. Στην ηγετική ομάδα της εκστρατείας του υπάρχουν πεπεισμένοι Σαρκοζιστές ιστορικοί.

Εθνοτική υποκατάσταση

Ο δεύτερος στόχος δεν είναι τα Ηλύσια, αλλά η συνειδητοποίηση και στη Γαλλία μιας αντικατάστασης προσανατολισμού, ψυχής, πνεύματος και κουλτούρας σε ένα περιβάλλον, αυτό  της ακροδεξιάς περίπου, που πάντα είχε κάτι δικό της. Με λίγα λόγια, πρόκειται για αναστάτωση του κόμματος της Μαρίν Λεπέν, το  Rassemblement National, ώστε να τους περιορίσει αρκετά και για να επιβάλει  μια «Ζεμουριανικής»  συντηρητική  και ταξική στροφή.

Δεν είναι ότι ο Zemmour έχει ασχοληθεί με θέματα που έχουν εγκαταλειφθεί από την Marine και ότι αυτός έχει ριζοσπαστικοποιήσει τον λόγο του ενώ η Marine τον έχει κάνει μαλακό. Βλακείες είναι αυτά! Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Η Marine δεν έχει καν πραγματική στρατηγική, σίγουρα δεν είναι ο πατέρας της, είναι η ηγέτης μιας λαϊκιστικής Γαλλίας, είναι μάλλον κοντόφθαλμη αλλά επιδιώκει την κοινή λογική και πάντα με την κοινή λογική αντιμετώπιζε τα ζητήματα  που ο Zemmour  αναδεικνύει, προσφέροντας βιώσιμες λύσεις, σίγουρα πολύ περισσότερες από αυτόν.

Οι εξοργισμένοι και απογοητευμένοι όμως χρειάζονται λόγια πυρκαγιάς έστω και ευνουχιστικά, έστω κι αν, όπως διατυπώνονται, δεν έχουν άλλο πιθανό αποτέλεσμα από τον εκφοβισμό των κυβερνητικών που ασχολούνται με το θέμα και, επομένως, από το να ευνοούν την επανέναρξη μαζικών μεταναστεύσεων αυτά είναι ένας από τους κύριους στόχους των κατασκευαστών, των δημιουργών μάνατζερ του Zemmour. Βρισκόμαστε και βιώνουμε τον εξτρεμισμό ως παιδική ασθένεια. Και ως πρώτο εχθρό του ριζοσπαστισμού.

Η «δαιμονοποίηση» του Zemmour

Για αυτούς τους λόγους, ο Zemmour πρέπει να δαιμονοποιηθεί αυτεπάγγελτα: για να μπορέσει, με αναγκαστική αντίδραση, να χαλαρώσει το κλείσιμο των ροών από την Αφρική  και να κλέψει ψηφοφόρους από την Marine Le Pen. Έτσι, ο κύριος αυτός  παραπονιέται ότι του φέρονται ως φασιστή, ρατσιστή και ακόμη και αντισημίτη, αν και είναι Εβραίος. Στην πραγματικότητα, αν τον είχαν πραγματικά μποϊκοτάρει, θα του είχε συμβεί αυτό που συμβαίνει σε όλους αυτούς, τους πολύ λίγους, λογοκριμένους ανθρώπους που βρίσκουν απειλές από τους εργοδότες τους, φορολογική καταστολή, μπλακάουτ, αποκλεισμός διαφημίσεων και άλλα κόλπα του συστήματος. Στην πραγματικότητα κάποιος προσπάθησε να εφαρμόσει αυτή την τελευταία κίνηση, αλλά αρκετοί διάσημοι χαρακτήρες παρενέβησαν για να υπερασπιστούν τον Zemmour για να το αποτρέψουν.

Πολύ περίεργο μποϊκοτάζ ενός ατόμου που εφευρέθηκε ως υποψήφιος από τα μέσα ενημέρωσης και όχι μόνο από το Cnews, αλλά - όπως τόνισε ο αριστερός ηγέτης Mélenchon - εξετάστηκε για τρεις μήνες έως ότου η υποψηφιότητά του ανακοινώθηκε κατά μέσο όρο με 164 άρθρα την ημέρα συν συνεντεύξεις βίντεο και τηλεοπτικές εκπομπές.

Εν τω μεταξύ, ο υποψήφιος Florian Philippot (πρώην δεξί χέρι της Marine, με αρκετά «σκληρές» ιδέες), ο οποίος έχει στο πλευρό του αρκετούς τοπικούς αιρετούς και ο οποίος ηγήθηκε της εκστρατείας κατά του Health Pass (το γνωστό μας πιστοποιητικό της υγειονομικής δικτατορίας), για μήνες, εξαφανίστηκε από τα μέσα ενημέρωσης. Μέσα που τότε συσκότισαν τελείως τη Λεπέν (κάτι που συνέβη ακόμη και στον Αλμιράντε κάποτε στην Ιταλία). Όχι μποϊκοτάζ αλλά εφησυχαστική και συνένοχη «δαιμονοποίηση». Μην ξεχνάτε ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διέγραψαν τις σελίδες του Τραμπ ενώ βρισκόταν στον Λευκό Οίκο.

Το πρόβλημα της ταυτότητας

Ο Zemmour κάνει συνεχείς αναφορές στην ταυτότητα και τον πολιτισμό, αλλά στην πραγματικότητα έχει άλυτους λογαριασμούς με τον εαυτό του. Δεν είναι μόνο οι ιστορικοπολιτικές αντιφάσεις ή οι κάπως μυθομανικές ταυτίσεις του με τον Ναπολέοντα και τον Ντε Γκωλ ενώ αναφέρεται στην Νομιμοποίηση και  κλείνει και το μάτι στο Βισύ. Ένας συγκρητισμός πιθανός και βασικά όχι σοβαρός, ακόμα κι αν ο Mitterrand είχε ήδη κάνει πολύ μα πολύ καλύτερα από αυτόν. Αντίθετα, το ερώτημα βρίσκεται σε μια άλυτη ταυτότητα που λάμπει ασταμάτητα, αυτή του Γάλλου  εθνικιστή.

Θεωρεί την Ευρώπη μια προβολή της Γαλλίας, από την οποία διεκδικεί τη βόρεια Ιταλία και την Καταλονία. Παίρνει την ιστορική αντι-αγγλική ταυτότητα, αλλά είναι φίλος με τον Farrage και έχει ξεκινήσει τη δική του εκστρατεία από το Λονδίνο. Το ιουδαιοχριστιανικό όραμα του για τον πολιτισμό τον ωθεί να απορρίψει πολλές από τις ρίζες του. Οι πρόγονοι του ήταν υπέρ του ιουδαιο-μουσουλμανικού πολιτισμού και ξέφυγαν από την Reconquista της οποίας έδωσε το όνομα στο κόμμα του, το σύμβολο του οποίου θυμίζει αυτό της φιλελεύθερης δεξιάς αλλά με οξυδερκείς ερμητικούς δεσμούς με την Καμπάλα και μεσσιανικές υποσχέσεις.

Είναι βερβερικής καταγωγής, αλλά μάλλον Άραβας αφού για να «εξευγενίσει» πολλούς την εποχή του Βερβερισμού, πρέπει ακόμα να συμβιβαστεί με τις ρίζες του. Για αυτούς τους λόγους έχουμε τον αντιμουσουλμανικό φανατισμό του και ορισμένες δηλώσεις όπως αυτές σύμφωνα με τις οποίες η Παλαιστίνη δεν υπάρχει αλλά είναι εφεύρεση της KGB. Ανάμεσα στις πολλές εξτρεμιστικές κορώνες δράσης του  ενάντια σε αυτό το «απόλυτο κακό» υπάρχει και η λύση της επιβολής ενός γαλλικού ονόματος για την αφομοίωση τους. Δεδομένου ότι ο ίδιος λέει ότι το όνομά του είναι Eric δημόσια και Moishé στη Συναγωγή, το αποτέλεσμα όμως είναι το αντίθετο καθώς έχει γίνει βιβλικός εξτρεμιστής. Η ιδεολογική του δομή είναι τύπου Maurras, αλλά αυτή η σκέψη γεννήθηκε σε αντίθεση με τις εβραϊκές ολιγαρχίες και εκφράζει μια τρανσέξουαλ εκδοχή της.

Είναι πιθανό ο ίδιος να αισθάνεται ένα ισχυρό πρόβλημα ταυτότητας που δεν μπορεί να λύσει και έτσι να βρίσκεται ρευστός και με τρανς - ταυτότητα, ένας προφήτης της  πολιτικής  ερήμου μιας ρευστής τρανς - δεξιάς. Η Εβραϊκή Κοινότητα δικαίως αγνοεί την υβριδική και μπερδεμένη φύση της.

Καραμέλα για παιδιά

Ένα από τα ελαττωματικά χαρακτηριστικά των Γάλλων είναι ότι συχνά σκέφτονται ως παιδιά. Είναι φυσικό τα παιδιά να βυθίζονται στα παιχνίδια που παίζουν και να χάνουν την αίσθηση της πραγματικότητας. Έτσι, αν και θέλουν να είναι Καρτεσιανοί, παρακαλούν να μπορούν να παίξουν (ίσως για να εκτονώσουν όλες τους τις απογοητεύσεις) και μισούν που καλούνται πίσω στην πραγματικότητα. Να θυμηθούμε ότι η γραμμή Maginot δεν τους προστάτευε  από τις γερμανικές εισβολές ακριβώς από εκεί που είχαν ήδη δεχθεί εισβολή δύο φορές πριν.

Η επιχείρηση Zemmour για κάποιους είναι το δώρο της καραμέλας μπροστά από την είσοδο του σχολείου. Είναι μια ωραία προειδοποίηση από παιδεραστές, η καραμέλα φαίνεται πολύ καλή. Ο ίδιος ο Zemmour θα μπορούσε να είναι θύμα παιδεραστών επειδή η μεγαλομανία του έχει υπονομεύσει τη διαύγεια του. Ορισμένοι από τη ριζοσπαστική δεξιά που τον έχουν στηρίξει είναι ασυγχώρητοι, και μιλάω για όλους εκείνους που το έπραξαν επειδή πρώτα ο Jean - Marie Le Pen και αργότερα η κόρη του ανατίναξαν τους «ευφυείς» πολιτικούς ελιγμούς τους … το κατάλαβαν όμως γρήγορα  και ευτυχώς.

Και μιλάω για αυτούς που το έκαναν για να γίνουν μέλη της Στοάς. Και μιλάω για αυτούς που το έκαναν για να κυνηγήσουν λεφτά και δουλειές που μάλλον δεν θα βρουν ποτέ. Τα άλλα είναι εξαπατημένα παιδιά που πρέπει να συνεχίσουν να τα αγαπούμε  και που θα πρέπει να πάνε στις πρώτες βοήθειες  όταν τελειώσει η καραμέλα.

Η στρατηγική της πυρκαγιάς

Ο Zemmour δεν είναι απλώς μια γαλλική απάτη. Η επίθεση του είναι μέρος μιας στρατηγικής που έχει  δύο ειδικούς στόχους. Ο πρώτος είναι πολιτικού χαρακτήρα και εντάσσεται στη διαμάχη μεταξύ των εξουσιών. Ο ιμπεριαλισμός στην Ευρώπη στοχεύει να θέσει στην υπηρεσία του τους μηχανισμούς που σκοπεύουν να εκπροσωπήσουν και να ρυθμίσουν τις δύο τάσεις που ζουν σήμερα: το λαϊκιστικό και το πράσινο. Η χρήση αυτών των ζωντανών δυνάμεων ενάντια στην ανάπτυξη, την χειραφέτηση και την ανεξαρτησία των λαών τους είναι το πρόγραμμα και γι' αυτό χρειάζονταν οι κυρίαρχοι και οι συντηρητικοί και θα χρειαστούν ακόμη περισσότερο, γιατί δεν θα μιλάμε πλέον για κυριαρχία, αλλά για τη διατήρηση των προνομίων των υποτελών, δηλαδή όλων μας πλην  φυσικά των αφεντάδων!

Το δεύτερο είναι μέρος του μεταφυσικού και πνευματικού πολέμου του Χάους ενάντια στον Κόσμο. Το χάος είναι διεμφυλικό, ρευστό και με μια τρανς-ταυτότητα και, πρώτο χαρακτηριστικό της Αποσυντόνισης, είναι μια καρικατούρα: μεταμφιέζεται σε Τάξη, ενώ καταστρέφει τα θεμέλιά του.

Υπάρχει ή αποσυντίθεται

Βρισκόμαστε στη μέση μιας αντι-ριζικής επίθεσης που περιλαμβάνει αντικαταστάσεις. Για το λόγο αυτό, πριν κάποια  εβδομάδα ο αντιπρόεδρος της Vox ευχήθηκε στους Ισπανούς καλή Hannukah και για τους λόγους αυτούς ο πρώην δήμαρχος της Νέας Υόρκης, Giuliani, ήρθε στη Ρώμη λίγες μέρες αργότερα για να την γιορτάσει. Ας μην περιοριστούμε στο να τονίσουμε το είδος της μήτρας που επιβάλλεται να αντικαταστήσει την αρχική, την γνήσια. Το αν είναι Εβραϊκή ή Αγγλοσάξονική, είναι λιγότερο προβληματικό από το να είναι υποκατάστατη και δουλοπρεπή. Όσοι δεν έχουν δική τους ταυτότητα το συζητούν συνέχεια, το ψάχνουν, το ράβουν στον εαυτό τους και επιπλέον σε αυτή την απέλπιδα προσπάθεια χωρίς καν το ταλέντο του Γάλλου πολεμιστή. Ίσως θα είναι λιγότερο χειρότερο, καθώς είναι ακίνδυνο, να αναζητάς ταυτότητα στη Ρωσία ή στην Κίνα, αλλά είναι πάντα η ίδια ιστορία, το ίδιο ελάττωμα και η ίδια εσωτερική κατάρρευση.

Πρέπει να είσαι για να γίνεις, να υπάρχεις.  Η αντίθετη διαδικασία δεν μπορεί να επιτευχθεί, δηλαδή να φτάσει κανείς στο είναι μέσω του γίγνεσθαι, της γνώμης του και της στάσης του: αυτό προκύπτει μόνο σε τεχνητές ταυτότητες που είναι λεία υπαρξιακής καταστροφής και πολιτικής ισορροπίας που θεμελιώνονται, όλο και περισσότερο, σε σύγκριση μεταξύ διαφορετικών ανισόρροπων. Η δημιουργική και αντιανατρεπτική επανάσταση είναι η μόνη απάντηση. Αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο από τον Zemmour και το μικρό θέατρο που υπάρχει σήμερα στα δεξιά της δυτικής αστικής τάξης.

Παρείχε η 21η Απριλίου διευκολύνσεις στον 6ο στόλο τον Οκτώβριο του 1973;

Ἕνας ἀρκετὰ διαδεδομένος μῦθος, ὁ ὁποῖος κυκλοφόρησε ἀπὸ φιλοχουντικοὺς κύκλους -ἀλλὰ δὲν ὑποστηρίχθηκε ποτὲ δημοσίως ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Παπαδόπουλο-, εἶναι ὅτι τὸ καθεστὼς Παπαδοπούλου-Μαρκεζίνη ἀνετράπη τὸν Νοέμβριο τοῦ 1973 ἀπὸ τοὺς Ἀμερικανούς, ἐπειδὴ δῆθεν ἀρνήθηκε νὰ συνδράμει τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἀραβοϊσραηλινοῦ πολέμου, τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1973, παρέχοντας λιμενικὲς διευκολύνσεις στὸν 6ο Στόλο.

Ὡς ἐκ τούτου, τὰ γεγονότα τοῦ Πολυτεχνείου προβάλλονται ὡς μία προγραμματισμένη ἀμερικανοκίνητη προβοκάτσια προκειμένου νὰ δημιουργηθοῦν οἱ κατάλληλες συνθῆκες γιὰ τὴν ἀνατροπὴ τοῦ καθεστῶτος ἀπὸ τὸν Ἰωαννίδη.

Ὁ μῦθος αὐτὸς εἶναι ὁπωσδήποτε βολικὸς γιὰ τοὺς θιασῶτες τοῦ Παπαδόπουλου προκειμένου νὰ ἄρουν τὴν μέχρι σήμερα εὐρύτατα διαδεδομένη -πλὴν ὅμως αἴολη- ἀντίληψη ὅτι τὸ πραξικόπημα τοῦ 1967 ἦταν ἀμερικανοκίνητο καὶ ὅτι ἀκόμη καὶ ὁ ἴδιος ὁ δικτάτορας ἦταν πράκτορας τῆς CIA.

Ὑποστηρίχθηκε, ὡστόσο, καὶ ἀπὸ ἀντιπάλους τῆς χούντας, προκειμένου νὰ ὑποστηρίξουν τὴν -ἐξίσου αἴολη- ὑπόθεση ὅτι ὁ Παπαδόπουλος ἔπαψε ὡς ἐνεργούμενο τῶν Ἀμερικανῶν νὰ προωθεῖ τὰ συμφέροντά τους, κι ἔτσι ἐκεῖνοι ἀποφάσισαν νὰ τὸν ἀνατρέπουν χρησιμοποιώντας τὸν Ἰωαννίδη -γιὰ τὸν ὁποῖον -ἐξίσου ἀστήρικτα- ὑποστηρίζουν ὅτι ὑπῆρξε κι αὐτὸς πράκτορας τῆς CIA.

Πέρα, ὅμως, ἀπὸ τὴν σχετικὴ συνωμοσιολογία, τὰ διαθέσιμα στοιχεῖα οὐδόλως ἐπιβεβαιώνουν αὐτὸν τὸν ἰσχυρισμό.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι τὸ καθεστὼς Παπαδοπούλου-Μαρκεζίνη δημοσίως πῆρε ἀποστάσεις ἀπὸ τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες στὸ ζήτημα συνδρομῆς τῶν ΗΠΑ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἀραβοϊσραηλινοῦ πολέμου τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1973.

Ἡ στάση αὐτὴ δὲν ἦταν πρωτότυπη. Οἱ περισσότερες εὐρωπαϊκὲς χῶρες-μέλη τοῦ ΝΑΤΟ ἀρνήθηκαν νὰ παράσχουν μιὰ τέτοια συνδρομὴ ἀρνούμενες νὰ χρησιμοποιηθεῖ ὁ ἐθνικός τους χῶρος ἀπὸ ἀμερικανικὲς δυνάμεις, ποὺ θὰ ἐπιχειροῦσαν ὑπὲρ τοῦ Ἰσραήλ, φοβούμενες τυχὸν ἀραβικὸ ἐμπάργκο πετρελαίου εἰς βάρος τους. Μόνη ἐπίσημη ἐξαίρεση ἀποτέλεσε ἡ Πορτογαλία.

Ὡστόσο, στὴν ἑλληνικὴ περίπτωση ἔχει ἐπιβεβαιωθεῖ ἡ χρησιμοποίηση τοῦ θαλάσσιου καὶ ἐναέριου χώρου ἀπὸ τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες, παρὰ τὴν ἐπίσημη διαφοροποίηση, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση νὰ μὴν γίνει κατάχρηση, γιὰ μὴν ἐκτεθεῖ ἡ Ἑλλάδα στὸν ἀραβικὸ κόσμο.

Ἄς δοῦμε, λοιπόν, τί λένε οἱ ἴδιοι οἱ Ἀμερικάνοι, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι ἀνέτρεψαν τὸν Παπαδόπουλο.

Παραθέτουμε τρεῖς ἐπίσημες δηλώσεις Ἀμερικανῶν ἐπιτελῶν, ποὺ ἐπιβεβαιώνουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές:

«Ἡ Ἑλλάδα εἶχε ἐπιτρέψει στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες νὰ χρησιμοποιήσουν τὶς ἐπικοινωνιακὲς ἐγκαταστάσεις της, καθὼς καὶ τὰ ἀεροδρόμια τῶν Ἀθηνῶν καὶ τοῦ κόλπου τῆς Σοῦδας στὴν Κρήτη, ἐνῶ κανένας περιορισμὸς δὲν εἶχε ἐπιβληθεῖ στὶς κινήσεις ἤ τὸν ἀνεφοδιασμὸ τοῦ 6ου Στόλου»

Roger Davies, Ἀμερικανὸς ὑφυπουργὸς Ἐξωτερικῶν, κατάθεση στὴν Ἐπιτροπὴ Ἐξωτερικῶν Ὑποθέσεων τῆς Ἀμερικανικῆς Βουλῆς (19 Φεβρουαρίου 1974)

«Δημοσίως, ἡ προηγούμενη Ἑλληνικὴ κυβέρνηση ὑπὸ τὸν Πρόεδρο Παπαδόπουλο  υἱοθέτησε μιὰ ἐλαφρῶς φιλοαραβικὴ στάση κατὰ τὸν πρόσφατο πόλεμο. Προβλέποντας μιὰ ἀρνητικὴ ἀπάντηση, δὲν ζητήσαμε ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα τὴν παραχώρηση δικαιωμάτων προσγείωσης γιὰ τὶς ἐναέριες δυνάμεις μας καὶ ἀερομεταφορᾶς πολεμοφοδίων στὸ Ἰσραήλ. Ἡ κυβέρνηση, παρ’ ὅλα αὐτὰ ὑπῆρξε κρυφίως (privately) ἀρωγὸς τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν μὲ ποικίλους τρόπους. Μᾶς ἐπέτρεψαν τὴ χρήση τοῦ ἀεροδρομίου τῆς Σοῦδας σὲ πολὺ μεγαλύτερη ἔκταση καὶ γιὰ διαφορετικοὺς σκοπούς, ἀπ’ ὅ,τι τοὺς ὑποχρέωνε ἡ διμερής μας συμφωνία. Ὁ κόλπος τῆς Σοῦδας ἐξάλλου ἀπεδείχθη ζωτικῆς σημασίας γιὰ τὸ ἀμερικανικὸ Ναυτικὸ σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὸν ἀνεφοδιασμὸ τοῦ Ἕκτου Στόλου. Ἐπιπλέον, οἱ Ἕλληνες δὲν ἔφεραν προσκόμματα, πρῶτον, στὴ χρήση τῶν ἑλληνικῶν λιμένων ἀπὸ τὸν Ἕκτο Στόλο, δεύτερον, στὶς δραστηριότητες τοῦ Ἀμερικανικοῦ Σταθμοῦ Ναυτικῶν Ἐπικοινωνιῶν τῆς Νέας Μάκρης καὶ τρίτον, στὴν χρησιμοποίηση τῆς Ἀμερικανικῆς Ἀεροπορικῆς Βάσης τοῦ Ἡρακλείου Κρήτης».

Ἀπόρρητο Ὑπόμνημα τοῦ Ἐπιτελείου τοῦ State Department πρὸς τὸν ὑπουργὸ ἐξωτερικῶν, Kissinger (1974)

«Τὸ δημοκρατικὸ Ἰσραὴλ διασώθηκε τὸ 1973 μόνο χάρη στὴν ὕπαρξη τῆς φασιστικῆς (sic) Πορτογαλίας, ὅπου προσγειώνονταν τὰ ἀεροπλάνα τῆς ἀμερικανικῆς ἀερογέφυρας, τῆς φασιστικῆς (sic) Ἱσπανίας ὑπεράνω τῆς ὁποίας τὰ ἀεροπλάνα μας ἀνεφοδιάζονταν καὶ τῆς φασιστικῆς (sic) Ἑλλάδας, ἀπὸ τὰ λιμάνια τῆς ὁποίας ἐνεργοῦσαν ὁ Ἕκτος Στόλος καὶ οἱ νηοπομπές. Στὴ διάρκεια τοῦ πολέμου τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ἡ Τουρκία ἐπέτρεψε σὲ σοβιετικὰ ἀεροπλάνα νὰ διέρχονται ἀπὸ τὸν ἐναέριο χῶρο της καὶ ἔφερε ἐμπόδια σὲ ἐμᾶς. Ἀντίθετα, ἡ Ἑλλάδα ἐπέτρεψε στὸν Ἕκτο Στόλο νὰ συνεχίσει νὰ ἐνεργεῖ ἀπὸ τὶς βάσεις της καὶ τοῦτο εἶναι ἡ μεγάλη διαφορὰ μεταξὺ Ἑλλάδας καὶ Τουρκίας σὲ στιγμὲς κρίσεως».

Δήλωση ναυάρχου Zumwalt, ἐπικεφαλῆς τῆς ὅλης ἀμερικανικῆς ἐπιχείρησης (1976)

Τὰ στοιχεῖα ἔχουν ληφθεῖ ἀπὸ τὴν σχετικὴ μελέτη τοῦ Λεωνίδα Καλλιβρετάκη, «Τὸ ἑλληνικὸ δικτατορικὸ καθεστὼς στὴ συγκυρία του Μεσανατολικοῦ Πολέμου τοῦ 1973»

Γιὰ νὰ μὴν ὑπάρξει παρεξήγηση, δὲν λαμβάνουμε ἐδῶ θέση ἀξιολογώντας τὴν στάση τοῦ καθεστῶτος, ἄν ἔπραξε ὀρθῶς ἤ ἐσφαλμένως. Ἁπλῶς ἐπιχειροῦμε νὰ περιγράψουμε τί πραγματικὰ ἔκανε. Καὶ ἐπειδὴ δὲν ἔχουμε τὸ ἀλάθητο. Κάθε ἀμφισβήτηση, εὐχαρίστως δεκτή, ἀρκεῖ νὰ συνοδεύεται ἀπὸ τεκμήρια -πραγματικὰ τεκμήρια. 

πηγή

Ο Δρόμος του «Kosher Εθνικισμού» προς την Σιωνιστική κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις ή «facilis descensus averno»

 

Η αψίδα του Τίτου: τα λάφυρα της Ιερουσαλήμ

του Σταύρου Λιμποβίση

H φράση του Δάντη μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας την γνωστή εκπομπή των φιλοσιωνιστών «εθνικιστών» που νομίζουν ότι με απαλές περιγραφές και διακήρυξη καλών προθέσεων μειώνουν στο ελάχιστο τις ευθύνες τους για την υποταγή τους στον Διεθνή Σιωνισμό. Βέβαια αναμενόμενη η παρουσία του γνωστού φιλοσιωνιστή και κορυφαίου στελέχους των «συντηρητικών» μετά την προβολή της μνήμης του αστού Κανελλόπουλου, τους ύμνους προς τον αλκοολικό και γενοκτόνο Τσόρτσιλ, καθώς και τις πομφόλυγες για την δήθεν κοινή κληρονομιά Σπαρτιατών και Μακκαβαίων που θυμίζει τις πιο σκοτεινές και προσεκτικές psy op επιχειρήσεις της γνωστής πρεσβείας. 

Κυριαρχεί στην ελληνική ακροδεξιά η παραπληροφόρηση - χαμηλής ποιότητας μέχρι στιγμής - αλλά και σχετική αρθρογραφία υπέρ του εγκληματικού παράνομου κράτους του Ισραήλ και της επικοινωνιακής ναυαρχίδας της εξωτερικής πολιτικής του σιωνιστικού κράτους, στενές επαφές με στελέχη πρεσβειών και εκπροσώπους των Σιωνιστικών γερακιών της Wall Street, συντονισμένη εμετική πολεμική απέναντι στην αντιδημοκρατική παράδοση με στόχο τις αυτόνομες/ανένταχτες ομάδες η οποία είτε γίνεται έμμεσα με διασπορά φημών και πληροφοριών είτε άμεσα με καταθέσεις στην κρατική ασφάλεια και σε άμεση συνεργασία με τις δυνάμεις καταστολής. 

Χιλιοπαιγμένο εργάκι με γαλανόλευκο πρόσημο που θυμίζει μερικά ιστορικά σκηνικά για τα οποία υπάρχουν παλαιότερα δημοσιεύματα και στοιχεία: την συνεργασία της άκρας δεξιάς με τους περιούσιους προστατευόμενους του διοικητή της αστυνομίας πόλεων Άγγελου Έβερτ, την συμπόρευση μερίδας της Απριλιανής δικτατορίας με τους Αμερικανοσιωνιστές, τον εναγκαλισμό και την ένταξη της προσωπολατρικής Παπαδοπουλικής ΕΠΕΝ στον «Όμιλο Φίλων του Ισραήλ» στην Ευρώπη και την τοποθέτηση του κάδρου του Ισραηλινού στρατιωτικού Σιωνιστή Μοσέ Νταγιάν στα κεντρικά γραφεία της, τις επαφές του Καρατζαφέρη και των τριών προβεβλημένων στελεχών του που σήμερα είναι στην ΝΔ και μαζί με τους Σιωνιστές συνεργάτες σε μια σειρά συμφωνιών με κορυφαία κατάληξη την συμβολική επίσκεψη ενός εξ αυτών στο Άουσβιτς ... ώστε να εξιλεωθούν για τις «κακές παρέες» του παρελθόντος, την έντονη αγωνία του Νίκου Μιχαλολιάκου να πανηγυρίσει την εκλογή του φανατικού φίλου του Ισραήλ και Σιωνιστή Donald Trump μέσα σε μια πολυτελή αθηναϊκή μπουζουκλερί αλλά και στα έδρανα της βουλής, την προώθηση του υιού του Σπύρου Μαρκεζίνη - που βραβεύτηκε με τον τίτλο του Sir από την αιμοδιψή βασίλισσα της Αγγλίας - μετά από την επίσημη πρόταση του κόμματος της «αγίας οικογενείας» της Πεύκης επειδή το απαίτησαν τα παιδιά με τις περίεργες ποδιές - και ίσως ο παλιός κολλητός του οξύθυμου γενικού γραμματέα δεξί χέρι του τότε πρωθυπουργού ο φανατικός νεοδημοκράτης Μπαλτάκος, την αρθογραφία της «Ακρόπολης» στο εξώφυλλο υπέρ του ελληνοισραηλινού άξονα δίπλα ακριβώς σε κεντρικό άρθρο του Μανιάτη «αρχηγίσκου». Γεγονότα που δεν εκπλήσσουν αφού είχε προηγηθεί ακόμη και η διαρροή φωτογραφιών μελών της Παλαιστινιακής κοινότητας που είχαν συμμετάσχει σε αντισιωνιστική εκδήλωση με ευθύνη φυσικά των ακροδεξιών που αργότερα έσπευσαν να αποποιηθούν το ιδεολογικό παρελθόν τους.

Επίσης για όσους γνωρίζουν και δεν ξεχνούν τις γνωριμίες και εμπορικές συνεργασίες γνωστού ακροδεξιού πάμπλουτου κηφήνα και πρώην βουλευτή φίλου της ελ.ας με τον πολυπράκτορα Βαβύλη ο οποίος καταδικάστηκε για εμπόριο ηρωίνης και είχε ιδιαίτερες άκρες στο πατριαρχείο Ιεροσολύμων ενώ στην κατοχή του βρέθηκε μια συστατική επιστολή του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Ο διάσημος ιεράρχης που είχε βραβευτεί στην συναγωγή του Βόλου και είχε κατηγορηθεί ότι η ανθρωπιστική οργάνωση του έστελνε σάπια κρέατα στα παιδιά του Ιράκ που πέθαιναν από το εμπάργκο - η φωτογραφία του κοσμεί σήμερα γνωστή φυλλάδα της ακροδεξιάς - είχε ως υπεύθυνο στην ομάδα "φίλων των 100" που τον στήριζε τον γνωστό δικηγόρο Φιλοκλή Ασημάκη. 

Υπήρξε το πρόσωπο αυτό ο πρώτος δικηγόρος του ακροαριστερού Σάββα Ξηρού της 17Ν ενώ είχε υπερασπιστεί και τους κατηγορουμένους της ΜΑΒΗ το '94. Στήριξε δημοσίως την Αμερικανοσιωνιστική εξωτερική πολιτική και τον τότε ύπατο αρμοστή των ΗΠΑ σε συνέδριο της "Πατριωτικής Συμμαχίας" στις 13/14 Δεκεμβρίου του 2005 προκαλώντας έντονες αντιδράσεις σε κύκλους των εθνικιστών εντός της αίθουσας γνωστού αθηναϊκού ξενοδοχείου. Πασίγνωστα πρόσωπα που υπήρχαν τότε στην κομματική αυλή του Μιχαλολιάκου μετά από εντολή είχαν σπεύσει να απομονώσουν και να εκδιώξουν από την εκδήλωση όσους αρνήθηκαν την επικοινωνιακή υποταγή στον Αμερικανισμό. Καλό είναι επίσης να γνωρίζουν κάποιοι την άγνωστη σε πολλούς προκλητική διαφημιστική πολιτική δημοσίευση γνωστού αστέρα της κομματικής άκρας δεξιάς σε εφημεριδάκι δεξιού κόμματος που ήταν υπό τον πλήρη έλεγχο της τοποτηρήτριας της Mossad στην Ελλάδα με τον εν λόγω να επιτίθεται άνευ λόγου σε δημόσια ομιλία στον αντισιωνιστή Σύριο πρόεδρο Bashar al-Assad στην πιο κρίσιμη φάση του πολέμου, να επιζητά στην συνέχεια συνεργασία στο Αιγαίο για τα πετρέλαια και με τις Σιωνιστικές εταιρίες εξόρυξης αφού πρώτα δεν ξέχασε όμως σε μια επίδειξη γραικυλισμού να προτείνει την παράλληλη άμεση άνευ όρων πρόσκληση για μόνιμη εγκατάσταση του στρατού της Μόσχας σε ακριτική πόλη, μέχρι και την νέα εσοδεία «νεοεθνικιστών» που σαν καλοί περιούσιοι έμποροι βγάζουν μεροκάματο και από τα «ναζιστικά» βιβλία αλλά προωθούν παράλληλα τον «αντιφασισμό» μέσα από τις τις τρύπες τους τις γραφικές φυλλάδες και τις κωμικές εκπομπές.

Εγχώρια εθνικιστική «Εδέμ». Όλοι οι καλοί χωράνε. Αν θα ρωτούσε κάποιος σήμερα τι είναι αυτό που κάνει τον εγχώριο «εθνικισμό» να ξεχωρίζει, αναμφίβολα η απάντηση θα ήταν: ο φιλοσιωνισμός του. Τα σημάδια είχαν φανεί από καιρό. Μετά από μία μακρά περίοδο «στείρου και άγονου» αντισιωνισμού που ήταν προϊόν υπηρεσιών πολλές φορές και για αυτό τον λόγο άνευ κεντρικού σχεδιασμού, δημιουργήθηκε επιτέλους η εγχώρια εθνικιστική «Εδέμ» και βρήκε τον ... Μωυσή της σε έναν προβεβλημένο από τους τέκτονες και τους υποτακτικούς τους  προκλητικό εγωπαθή ακροδεξιό σαλτιμπάγκο που κατάφερε να εκμεταλλευτεί και την ριζοσπαστική τάση και σκέψη ενώ όλα αυτα τα χρόνια απολαμβάνει την πλήρη προστασία αφού έχει κανάλι επικοινωνίας και με γνωστό Σιωνιστή του εξωτερικού. Αλλά και τους διάσημους ταγούς της σε ένα δήθεν συντηρητικό και πάντα «νεοδεξιό» ρεύμα. 

Ένα ρεύμα «ιουδαιοχριστιανικό» και ανοιχτά Τραμπικό, με έντονη ή και καταγεγραμμένη την ροπή προς τον φιλοσιωνισμό και την πλήρη υποταγή στο Τελ Αβίβ (που αρχίζει ενδεικτικά από το ποίημα Misrael του αστροφυσικού Χρίστου Γούδη που στήριξε ο Μιχαλολιάκος και ο οποίος γρήγορα ξέχασε τα βιβλία που έγραψε για τον κορυφαίο Φασιστή ποιητή Ezra Pound, περνά στο πρόσφατο «I stand with Israel» του «καταδρομέα» και φίλου της IDF Φαήλου Κρανιδιώτη και καταλήγει στις φιλοσιωνιστικές κορώνες γνωστών «εκδοτών» που φωτογραφίζονται χαμογελαστοί μαζί με υποστηρικτές του Βελόπουλου, ημιμαθών παρουσιαστών πρώην αφισοκολλητών της Καραμανλικής δεξιάς και διαφόρων κομματαρχών οι οποίοι φυλάσσονται από αλλοδαπούς με ιδιαίτερη σωματοδομή και προφορά που θυμίζει καταγωγή από χώρα της Μέσης Ανατολής ενώ εκτός εκδηλώσεων ενισχύονται από τις επίλεκτες δυνάμεις της ελ.ας. Οι θέσεις τα προγράμματα και τα άρθρα που ενοχλούσαν αφαιρέθηκαν σαν ενοχλητικά αγκάθια από αχινό μέσω νυχτερινών επισκέψεων και απειλών και στη θέση τους σφηνώθηκε από συγκεκριμένους κύκλους η τάση του «χριστιανικού φιλοσιωνισμού» με τους νευρώνες της χρονομηχανής μεταφοράς στις πρωτόλειες εθνικιστικές φάσεις να έχουν αντικατασταθεί από τελευταίας τεχνολογίας ισραηλινά συστήματα οπτικών ινών ...

Ατζέντες και επικοινωνιολόγοι της νέας γενιάς των «νεοεθνικιστών» ονόματα που δεν θυμίζουν Δελφούς αλλά κάποιους που ζουν κοντά στο όρος της Σιών όπως Ραφαήλ, Ηλίας, Ιωνάθαν, Ησαίας, οι περισσότεροι απόφοιτοι ξένων πανεπιστημίων και αμερικανικών κολλεγίων εν Ελλάδι που προετοιμάζουν την μελλοντική άρχουσα τάξη … Η εγχώρια εθνικιστική «Εδέμ» έχει χώρο για όλους και όλοι προτείνουν την πολιτική «περιτομή» προς όλους με προαγωγό τον δημοσιογράφο και καλεσμένο σε εκπομπές Θόδωρο Χατζηγώγο που δηλώνει φίλος του εκάστοτε πρέσβη της Αμερικής και θαυμαστής των Ιουδαίων ενώ είναι ο άνθρωπος που ζητάει κάθε στιγμή «να τα βρούμε» με τους Σιωνιστές σε κάθε επίπεδο όταν δεν δημοσιεύει εμετικές αναρτήσεις που τις ονομάζει πικάντικες ιστορίες.

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που είναι το προτιμώμενο πεδίο «δράσης» εξ αιτίας έλλειψης πόρων μεταπηδούν από εκπομπή σε εκπομπή με χαρακτηριστική άνεση, πίνουν επικοινωνιακό πικρΑΜΥΓΔΑΛΟ από άνθρωπο των δικαστικών αιθουσών - γνωστός ως Πατριάρχης - που παλιά θεωρούσε τιμή του να συνεργάζεται με την κρατική ασφάλεια ... και κάθε Κυριακή δεν παραλείπει να παίζει σκάκι με τους Ιουδαίους φίλους του όπως έχει δηλώσει, τριγυρνάνε από ομιλία σε ομιλία και από εκδήλωση σε εκδήλωση με κινητό, βιντεοκάμερα και το κοντάρι για την σέλφι παρά πόδα όπως στην εκδήλωση τον Γενάρη του 2020 σε γνωστό κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών όπου φιλοσιωνιστές δεξιοί και ακροδεξιοί στρατηγοί, διπλωμάτες, πολιτικοί, επιχειρηματίες, εκδότες βρέθηκαν μαζί να διαβάζουν το πολιτικό «ταλμούδ» τάχα προς αντίθεση στον Κούλη και την πολιτική του στο μεταναστευτικό αλλά ουσιαστικά υπέρ της ιχνηλάτησης για την μελλοντική δημιουργία μιας ακόμη κομματικής εφεδρείας του συστήματος εξουσίας με πρόσωπα που δεν έχουν πολιτικά βαρίδια αλλά άνεση στο να στηρίξουν τις ξένες πρεσβείες και τις πολιτικές των πολυεθνικών.

Και ποιον δεν θα συναντήσεις στην νεοπαγή εγχώρια «Εδέμ».

Περίοπτη θέση κατέχει η Λαϊκή Ορθόδοξη κληρονομιά του προέδρου (Καρατζαφέρη) και των στελεχών του με τα πολλά δημοσιογραφικά πλοκάμια, έπονται οι «Συντηρητικοί» όψιμοι αντιναζιστές και αντιφασίστες «πατριώτες» ή ακόμη και κάποιοι πρώην δήθεν ακραίοι φασίστες και αστοί ακροδεξιοί αλλά και κανονικοί δεξιοί (πρώην μέλη ακροδεξιού κόμματος, κουμπάροι, συνεργάτες, βαστάζοι ή και υπεύθυνοι του πολιτικού γραφείου του εκκεντρικού Μάκη Βορίδη όλοι όμως υμνητές του γνωστού και μη εξαιρετέου μεγάλου αντιναζί Μπογδάνου που εξύμνησε παλαιότερα ακόμη και τον νεολαίο καλλιτέχνη γκραφιτά που καμιά σχέση δεν είχε με την καθεστωτική δεξιά), περιχαρακωμένοι αυτοί  από τους δίγλωσσους Ρεπουμπλικανούς τοποτηρητές της Σιών τους στενούς συνεργάτες του Σαμαρά και τους πρώην αριστεριστές συμβούλους του που έδιναν υπογείως κατευθυντήριες εντολές στην ακροδεξιά πινακοθήκη των χρήσιμων ηλίθιων, ενώ δεν υστερούν και τα βαριά σαν ιστορία (της ντροπής) επώνυμα από ενιαίο ιστορικό εθνικιστικό κόμμα που ο αρχηγός του το έκλεισε νύχτα για να ευνοηθεί εκλογικά η ΝΔ και ο ίδιος να βαδίσει με την σειρά του στον δρόμο της μετάνοιας. Και εκεί θα συναντήσεις ομιλητές σε εκδηλώσεις των Ρεπουμπλικάνων, πιστούς φιλοσιωνιστές χριστιανούς και υψηλόβαθμους τέκτονες για πνοή στις συγκεντρώσεις με εμπνευσμένα συνθήματα που μπροστά τους ο κοσμοκαλόγερος Κλεομένης και ο γυρολόγος Φώτιος φαντάζουν επιστήμονες. 

Στο σταυροδρόμι των παραπάνω θα ήταν αδύνατον να μην προσέλθουν για ένα ποτό στα όρθια και οι εκδότες που καπηλεύονται δρόμους και παραδρόμους του όρους των ελαιών, διάφορα στελέχη του πρώην υπουργού αμύνης του Τσίπρα και κολλητοί της πασίγνωστης δημοσιογράφου «αμαζόνας» του Μακεδονικού που αφού φωτογράφισε τους πάντες στις κινητοποιήσεις μετά έτρωγε μαζί με συγκεκριμένα κυβερνητικά πρόσωπα σε ακριβά εστιατόρια στην παραλιακή, άνθρωποι σκοτεινοί και στενοί φίλοι των πρώην κορυφαίων στελεχών του ΝΓΜ και οι επίδοξοι διάδοχοι του, όλοι πέρασαν από τον επικοινωνιακό «συντηρητικό» ναό του Σολομώντα κάποιοι μάλιστα προ φυλακής. Η θέση στα πάνελ τώρα έχει καταληφθεί από βολικότερα «παιδιά» με μεγαλοαστικό ντύσιμο κρυφή χρηματοδότηση και απεριόριστη ελευθερία κινήσεων και μετακινήσεων, νέα φυντάνια που όταν δεν σβήνουν ιστολόγια και αναρτήσεις που τους εκθέτουν, γράφουν στα άρθρα τους με νόημα και ύφος περισπούδαστο «τέλειωσε η παλιά ακροδεξιά» και «δεν είμαστε ακροδεξιοί» κάνοντας τον νέο αρθρογράφο της εφημερίδας «Δημοκρατία» και γνωστό ανθρωπιστή σχετικά με τους Παλαιστίνιους ... ραβίνο Φριζή ο οποίος τυγχάνει και φανατικός αναγνώστης του ιστολογίου μας να σκάει από τα γέλια με τα γαλανόλευκα πολιτικά goyim όταν στο ελεύθερο χρόνο του δεν ακούει την αγαπημένη του black metal μπάντα Burzum στο πολυπολιτισμικό Τελ Αβίβ το οποίο ελπίζουμε να γίνει σύντομα ο μελλοντικός στόχος των ιδεών και επαναστατικών πρακτικών των Φρουρών της Ιρανικής Επανάστασης …

Η προσπάθεια που καταβάλλεται για να πεισθεί ο ταλαίπωρος και προδομένος από όλους έλληνας εθνικιστής πως το μέλλον του ελληνικού εθνικισμού είναι μια Neue Rechte, μια «νέα δεξιά» - που καμιά σχέση δεν έχει με την νεοφασιστική «Νέα Δεξιά» του Μπενουά κ.α. - με αδρά προτεσταντικά φιλοσιωνιστικά φιλοκαπιταλιστικά πολιτικά χαρακτηριστικά και φυσικά συνεχώς υποταγμένη στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, με δεδηλωμένη την αποστροφή προς κάθε μορφή κοινοτικής αυτοοργάνωσης των λαϊκών στρωμάτων και με έντονη απέχθεια προς τον εθνικοεπαναστατικό αυθεντικό αυτόνομο αντιδημοκρατικό χώρο και τις αντιδημοκρατικές απόψεις και πρακτικές είναι ξεκάθαρη.

1η Σεπτεμβρίου 1969: η επανάσταση της Al - Fateh και μια εισαγωγή στο «Πράσινο Βιβλίο» του Συνταγματάρχη Muammar Qaddafi (άρθρο του Troy Southgate)

52 χρόνια πριν, την 1^η Σεπτεμβρίου 1969 ο Muammar Qaddafi και οι σύμμαχοι του πραγματοποιούν την επανάσταση της Al - Fateh και μεταμορφώνουν την Λιβύη από μια φιλοδυτική μοναρχία σε μια νέα παναραβική σοσιαλιστική κοινωνία, που για ένα κομμάτι της αριστεράς ονομάστηκε «αναρχολενινιστική» ενώ για τους Ευρωπαίους συναγωνιστές της «Τρίτης Θέσης» ως «εθνικοεπαναστατική». 

Έχουν περάσει δέκα χρόνια από την εισβολή των καπιταλιστών στην Λιβύη και την καταστροφή της Τζαμαχιρίγια ένα έργο ληστρικής κατοχής το οποίο επικρότησε το σύνολο των εθνομηδενιστών από την πλατεία Εξαρχείων μέχρι το μέγαρο Μαξίμου. Οι πρώτοι προσπαθούν σήμερα με χρονοκαθυστέρηση να ξεπλύνουν επικοινωνιακά τις αμαρτίες τους μέσω της κακόγουστης μαριονέτας Αμάλ και των ΜΚΟ. 

Δεν ξεχνάμε ότι ήταν οι ίδιοι που ζητούσαν το 2011 μέσω του Indymedia το κεφάλι του Qaddafi και αργότερα αυτό του Άσαντ καθώς και την καταστροφή του Συριακού στρατού (την ίδια ένοχη στάση κράτησαν όλα αυτά τα χρόνια για τους θύτες και τα θύματα των πολέμων σε Υεμένη, Λιβύη, Συρία), ενώ οι δεύτεροι κρατούν στο σκοτάδι την άγνωστη εγκληματική συμμετοχή της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας (πήρε και βραβείο από το ΝΑΤΟ) στους βομβαρδισμούς της ανεξάρτητης Λιβύης και τα εγκλήματα πολέμου της τότε κυβέρνησης. 

Την 1^η Σεπτεμβρίου του 2021 ο υιός του ιστορικού ηγέτη Saif al - Islam ανακοίνωσε την συμμετοχή του στις εκλογές και υποσχέθηκε την αναγέννηση της χώρας. Εκδηλώσεις χαράς έλαβαν μέρος σε πόλεις και χωριά για την κίνηση αυτή. 

Στην Λιβυκή επανάσταση έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση ισλαμισμού, αλλά με έναν ιδιότυπο συγκρητισμό ανάμεσα στον αραβικό εθνικισμό, τον ισλαμισμό και τις σοσιαλιστικές αντιλήψεις. Ο Καντάφι, στο «Πράσινο Βιβλίο» του υπερβαίνει τον Ισλαμισμό και το Κοράνι. 

Η προσπάθεια αυτή αποτελεί μια ιδιότυπη και πρωτότυπη μορφή χρήσης του ισλαμικού υπόβαθρου για τον κοινωνικό μετασχηματισμό της Λιβύης, προς την κατεύθυνση της εκβιομηχάνισης. Από τον ισλαμισμό κρατάει τη λογική της «ενότητας», της άρνησης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και της αντικατάστασής της από τα «λαϊκά συμβούλια», άποψη που συμβαδίζει με την απόρριψη των κοινωνικών ανταγωνισμών και η οποία βέβαια, πέρα από οποιεσδήποτε προθέσεις, εμπεριέχει και ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά. 

Η κοινή ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και η αυτοδιαχείριση δεν έχουν την πηγή τους στον Ισλαμισμό, παρόλο που ενδύονται στην εφαρμογή τους ισλαμικό ένδυμα και φρασεολογία. 

Για περισσότερα σχετικά με τον Μάρτυρα της Λιβυκής επανάστασης του οποίου το βιβλίο επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Έξοδος» διαβάστε εδώ …

Μια Εισαγωγή στο «Πράσινο Βιβλίο» του Muammar al - Qaddafi

Δημοσιεύτηκε στα ελληνικά εδώ και πρώτη φορά εδώ

 άρθρο του Troy Southgate

Πρωτογνώρισα το «Πράσινο Βιβλίο» το 1986, όταν ήμουν μέλος του «Εθνικού Μετώπου» (NF). Μεγαλώνοντας στην Αγγλία εν μέσω της καταπιεστικής απληστίας και της διαφθοράς των χρόνων της Θάτσερ, οι ιδέες κοινής λογικής που περιέχονται σε αυτό το αναζωογονητικό μικρό κείμενο κυριολεκτικά με σφυροκόπησαν.

Πριν από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, το NF - ήδη τότε το όνομα ενός μαγαζιού, αν και για όλους τους λάθος λόγους - ήταν μια αρκετά αρνητική οργάνωση όπου σύχναζε ένα μείγμα βρετανών ιμπεριαλιστών και φαντασμένων ακροδεξιών, αλλά μόλις καθάρισε από μερικά από τα πιο αντιδραστικά στοιχεία από τις τάξεις του, η ομάδα άρχισε γρήγορα να εξελίσσεται σε ένα επαναστατικό κίνημα ταγμένο στην εθνική ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ανατροπή της καπιταλιστικής άρχουσας τάξης. Ως αποτέλεσμα, η «Τρίτη Θέση» του NF - «ούτε Αριστερά ούτε Δεξιά» - οδήγησε την ομάδα να ευθυγραμμιστεί με ορισμένους αντιφρονούντες σε όλο τον κόσμο που είχαν κοινό συμφέρον να αντιταχθούν στα δίδυμα κακά τόσο του καπιταλισμού όσο και του κομμουνισμού.

Αυτό περιλάμβανε, για παράδειγμα, τον Αγιατολάχ Χομεϊνί του Ιράν, ο οποίος, το 1979, είχε οδηγήσει τη χώρα του μακριά από το να είναι το φιλοαμερικανικό κουτάβι του καθεστώτος του Σάχη και έφτασε σε μια Σιιτική θεοκρατία. Το NF απέδειξε επίσης την υποστήριξη του στους μαύρους ριζοσπάστες όπως ο Jerry Rawlings της Γκάνας και ο Louis Farrakhan των Ηνωμένων Πολιτειών, για να μην αναφέρουμε τον θετικό αφροκεντρισμό του αείμνηστου Marcus Garvey.

Ομοίως, η οργάνωση εντυπωσιάστηκε επίσης από την αντισιωνιστική ηγετική φυσιογνωμία της Λιβύης, τον Muammar al - Qaddafi, έναν άνθρωπο που είχε αψηφήσει και αντισταθεί στην συνδυασμένη δύναμη των δυτικών φιλελεύθερων δημοκρατιών για πολύ καιρό και που, την ίδια χρονιά που ανακάλυψα το «Πράσινο Βιβλίο», είχε υποστεί τη στρατιωτική οργή του αμερικάνικου προέδρου, Ronald Reagan.

Στη συνέχεια, και με την πλήρη ευλογία της Margaret Thatcher, η Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών ξεκίνησε ένα κύμα ιμπεριαλιστικών αεροπορικών επιθέσεων από το αγγλικό έδαφος και η πατρίδα της Βόρειας Αφρικής του Qaddafi βομβαρδίστηκε δεόντως από την φαινομενικά άμεμπτη επίθεση του Διεθνούς Σιωνισμού. Το αγγλοαμερικανικό κοινό, εύπιστο ως συνήθως, ήταν έτοιμο να πιστέψει οτιδήποτε του έριξαν οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις τους και, ήδη από πολύ καιρό, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης χτυπιούνταν κατά του «τρελού σκύλου» του Qaddafi. Ο ίδιος ο Qaddafi, εν τω μεταξύ, έχασε ένα από τα παιδιά του στις βομβαρδιστικές επιδρομές. Ο πραγματικός λόγος που ο Qaddafi είχε στοχοποιηθεί από τους Σιωνιστές, φυσικά, είναι που η «Σοσιαλιστική Λαϊκή Λιβυκή Αραβική Jamahiriya» (SPLAJ) ήταν σκληρός αντίπαλος του Ισραηλινού κράτους και ένθερμος υποστηρικτής της Παλαιστινιακής αυτοδιάθεσης.

Ο Qaddafi, ο οποίος έγινε γνωστός κατά τη διάρκεια ενός αναίμακτου πραξικοπήματος την 1η Σεπτεμβρίου 1969, κληρονόμησε μια χώρα η οποία, μέχρι τότε, είχε ηγηθεί από τον βασιλιά Idris I, έναν μονάρχη που δεν φοβόταν να εκφράσει τις συμπάθειες του για τη Βρετανία και την Αμερική. Μόλις ο Qaddafi και οι υποστηρικτές του έδιωξαν το παλιό καθεστώς, σύντομα ίδρυσαν ένα Επαναστατικό Διοικητικό Συμβούλιο. Πράγματι, σε αντίθεση με τη δυτική προπαγάνδα ότι ο Καντάφι ήταν κάποιος «δικτάτορας», συνέχισε να διατηρεί το αξίωμα του ως Συνταγματάρχης στο Λιβυκό στρατό και τέτοια ήταν η δημοτικότητα του μεταξύ των απλών ανθρώπων που μπορούσε να περπατήσει στους δρόμους χωρίς να φοβάται να τον δολοφονήσουν.

Οι ιδέες που περιέχονται στο «Πράσινο Βιβλίο», που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1975, αποτελούν σοβαρή απειλή για τον δυτικό φιλελευθερισμό και υπονομεύουν πλήρως την καταρρέουσα βιτρίνα της «δημοκρατίας», για την οποία πιστεύουμε ότι λειτουργεί ως διοικητικό και νομοθετικό πρότυπο για όλο τον κόσμο. Το αντίγραφο του Πράσινου Βιβλίου που αγόρασα το 1986 είχε τυπωθεί στη Μαλαισία στα τέλη της δεκαετίας του 1970, λίγο μετά την πρώτη εφαρμογή των ιδεών του Qaddafi - γνωστών ως η «Τρίτη Οικουμενική Θεωρία» - στη Λιβύη. Ήταν ένα ελκυστικό χαρτόδετο τσέπης - πράσινο, φυσικά - και μερικά από τα πιο σημαντικά και αξέχαστα συνθήματα στο κείμενο είχαν επισημανθεί σκόπιμα. Αυτές οι φράσεις εμφανίζονταν στο περιθώριο και περιλάμβαναν φράσεις όπως «καμία εκπροσώπηση αντί του λαού», «η εκπροσώπηση είναι άρνηση συμμετοχής» και «η εκπροσώπηση είναι διαστρέβλωση της δημοκρατίας».

Εκείνο που τόνιζε ο συγγραφέας είναι ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία - δηλαδή ένα σύστημα στο οποίο οι άνθρωποι εκλέγουν έναν πολιτικό για να "εξυπηρετεί" τα συμφέροντα  τους - είναι ουσιαστικά ανοιχτό στην κατάχρηση. Ο Qaddafi υποστηρίζει την πραγματική συμμετοχή του ίδιου του λαού, κάτι που, σίγουρα, στις Βρετανικές Νήσους, θα οδηγούσε στη δημιουργία επιτροπών δρόμων, γειτονιών και περιφερειών αντικαθιστώντας το κάθε Μέλος του Κοινοβουλίου (MP) για κάθε εκλογική περιφέρεια.

Σε αντίθεση με το είδος της «δημοκρατίας» που λειτουργεί επί του παρόντος από το Κοινοβούλιο, μέσω του οποίου οι βουλευτές παραμένουν στην εξουσία για περίοδο τουλάχιστον τεσσάρων ετών, το μοντέλο της Λιβύης ήταν μια μορφή «άμεσης δημοκρατίας» και εάν οι εκπρόσωποί του δεν υπηρετούσαν πιστά τα συμφέροντα των ανθρώπων τους αντικαθιστούσαν αμέσως. Η λύση στην απάτη του κοινοβουλευτισμού, ως εκ τούτου, είναι γνωστή στη Λιβύη ως «η εξουσία του λαού».

Το βιβλίο του Qaddafi εξετάζει επίσης την οικονομική κατάσταση και προσφέρει μια πραγματική εναλλακτική λύση στις αποστειρωμένες θρησκείες του καπιταλισμού και του κομμουνισμού που, μεταξύ τους τότε, είχαν χωρίσει μεγάλο μέρος του κόσμου. Ο συγγραφέας αποκαλεί την ιδέα του «Σοσιαλισμό», αλλά έχει πολλά περισσότερα κοινά με τον ριζοσπαστικό αντικαπιταλισμό ανθρώπων όπως ο Robert Owen, ο William Morris και ο Robert Blatchford, ή ο Διανεμισμός του Hilaire Belloc και του Chesterton, παρά με τον πρακτικά ανεφάρμοστο δόγμα της ψευδοισότητας  που προσφέρεται από την νεομαρξιστική Αριστερά.

Οι εργαζόμενοι στη Λιβύη είχαν μερίδιο στα εργοστάσια τους και κατείχαν τα μέσα παραγωγής, κάτι που δεν άφησε ποτέ το θεωρητικό σχέδιο σε μέρη όπως η Σοβιετική Ρωσία και η πρώην Ανατολική Γερμανία. Ο Qaddafi ασχολείται επίσης με το πώς αυτές οι ιδέες θα επηρεάσουν την κοινωνική σφαίρα και εξετάζει τη σχέση μεταξύ του ατόμου, της οικογένειας, της φυλής και του έθνους, καθώς και ζητήματα που σχετίζονται με τις γυναίκες, την εκπαίδευση, την τέχνη και τον αθλητισμό.

Ο βαθμός εφαρμογής της «Τρίτης Οικουμενικής Θεωρίας» στη Λιβύη παραμένει αντικείμενο μεγάλης διαμάχης. Ωστόσο, ένα από τα πρώτα του καθήκοντα ως ηγέτης της επανάστασης της Al Fateh ήταν να τερματίσει την εισαγωγή ξένων αγαθών στη χώρα, αλλά μόλις στα τέλη της δεκαετίας του 1970 τα πράγματα άρχισαν πραγματικά να αλλάζουν. Μέχρι το 1981, ο Qaddafi είχε ιδρύσει τη Λιβυκή εταιρεία λεωφορείων και φορτηγών με τη βοήθεια της ιταλικής αυτοκινητοβιομηχανίας, Fiat, αν και με την πάροδο του χρόνου το αρχικό μερίδιο 50% του κολοσσού του αυτοκινήτου μειώθηκε σταδιακά μέχρι να γίνει εντελώς Λιβυκό. 

Επιπλέον, τα μικρά εργοστάσια και οι επιχειρήσεις μετατράπηκαν σε συνεταιρισμούς σύμφωνα με το δημοφιλές σύνθημα, «συνεργάτες, όχι μισθωτοί». Αλλά αυτό δεν ισχύει πάντα για τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στη Λιβύη και ως εκ τούτου η επανάσταση της Al Fateh ήταν ένα συνεχές φαινόμενο που έπρεπε να επιτύχει πολλά ακόμη εάν οι ιδέες που περιέχονται στο «Πράσινο Βιβλίο» ήταν να εφαρμοστούν πιστά.

Η τοκογλυφία ήταν επίσης παράνομη στη Λιβύη και οι άνθρωποι που επιθυμούσαν να χτίσουν ένα σπίτι μπορούσαν να δανειστούν χρήματα από δημόσιους πόρους, πληρώνοντας ένα μικρό ποσό περίπου 7-10% για το προνόμιο, σίγουρα τίποτα στην κλίμακα του εκβιαστικού τόκου που χρεώνουν τα δυτικά τραπεζικά ιδρύματα. Τα χρήματα στη συνέχεια διοχετεύονταν ξανά στη δημόσια οικονομία.

Τα σούπερ μάρκετ ήταν κρατικά, αλλά κάθε περιοχή είχε το δικό της συνεργατικό κατάστημα που περιλάμβανε πάγκους τροφίμων, ηλεκτρικούς προμηθευτές και οικογενειακά εργαστήρια. Όλα κάτω από μια στέγη. Ο ανταγωνισμός ελέγχεται μέσω του καθορισμού τιμών, κάτι που σχεδόν δεν ακούγεται στη Δύση από την εποχή των "δικαίων τιμών" του Μεσαίωνα. Οι μισθοί ήταν επίσης περιορισμένοι, παρέχοντας οικονομική ασφάλεια σε όλους τους ενδιαφερόμενους.

Η Λιβύη κατάργησε επίσης την κρατική αστυνομική δύναμη στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και την αντικατέστησε με τις «Πράσινες Φρουρές του Λαού» που αποτελούνται από απλούς ανθρώπους που ζουν σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Το έγκλημα ήταν πολύ χαμηλό στη χώρα, επίσης, γιατί σε αντίθεση με την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να ζουν μεταξύ των εκτεταμένων οικογενειών τους και όλοι γνώριζαν όλους τους άλλους.

Σε έναν κόσμο που ελέγχεται αδίστακτα από ισχυρές τράπεζες και τις απρόσωπες εταιρείες, ωστόσο, αυτό το μεγάλο κοινωνικοοικονομικό πείραμα δεν γινόταν παρά να βρεθεί σε μια πορεία σύγκρουσης με τους ιμπεριαλιστικούς εχθρούς του. Στις 20 Οκτωβρίου 2011, καθώς η Λιβύη ήταν στην διαδικασία ανατροπής από έναν στρατό ψευδοισλαμιστών εξτρεμιστών, εγκληματικών στοιχείων και ξένων μισθοφόρων - πολλοί από τους οποίους είχαν εκπαιδευτεί κρυφά από το ΝΑΤΟ - ο ηγέτης της επανάστασης, Muammar al Qaddafi, τελικά συνελήφθη και εκτελέστηκε χωρίς δίκη. Ο άνθρωπος που θαύμαζα από μακριά για ένα τέταρτο του αιώνα δολοφονήθηκε βάναυσα με εντολή των Σιωνιστών και η συγκλονιστική εικόνα του μελανιασμένου και χτυπημένου προσώπου του Qaddafi στην οθόνη της τηλεόρασης είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Σε πιο θετικό πνεύμα, ενώ το «Πράσινο Βιβλίο» είχε τεράστιο αντίκτυπο στη ζωή μου και βοήθησε να διαμορφώσω τις δικές μου πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές ιδέες, είμαι βέβαιος ότι μπορεί να έχει το ίδιο ευεργετικό αποτέλεσμα στους αναγνώστες και τους ακτιβιστές του εικοστού πρώτου αιώνα. Εάν όχι ως πολιτικό σύστημα που μπορεί να εφαρμοστεί σε εθνικό επίπεδο, τότε σίγουρα όσον αφορά την αξιοσημείωτη «κατεδάφιση» από μέρους του συγγραφέα της «δημοκρατίας» δυτικού τύπου.