Συνέντευξη του Michel Koeniguer: «Το Βερολίνο θα γίνει ο τάφος μας»

 

Συνέντευξη του Michel Koeniguer, του σπουδαίου Γάλλου καλλιτέχνη των κόμικς που δυστυχώς πέθανε μόλις πριν λίγους μήνες. 

Πολεμικός ανταποκριτής αλλά και παθιασμένος με τον σχεδιασμό ιστοριών πολέμου και ηρωισμού, αφηγείται σε ένα υπέροχο comic art book τον αγώνα των Γάλλων εθελοντών της Μεραρχίας των «SS Καρλομάγνος» στο Βερολίνο το 1945. 

Των τελευταίων Ευρωπαίων «Σπαρτιατών» που έπεσαν μαχόμενοι και επέλεξαν με πλήρη συνείδηση τον τάφο τους, για να έρθει ένας κόσμος ερειπίων να στηθεί πάνω στους θυσιασμένους για την Ιεραρχία, την Πίστη και την Νέα Ευρώπη. 

77 χρόνια μετά επιλέξαμε με αυτή την διαφορετική ματιά να τιμήσουμε την μνήμη εκείνων, ενώ τις μέρες αυτές έρχεται αναπόφευκτα στο νου μας και η υπεράνθρωπη αντίσταση των Ουκρανών συναγωνιστών στα έγκατα της γης στην Ελληνική Μαριούπολη, οι οποίοι με την σειρά τους επέλεξαν τον δικό τους τάφο.

 Η ιστορία έχει καταγράψει ότι τότε στην πλειοψηφία τους ήταν φασίστες χριστιανοί και εργάτες οι τελευταίοι υπερασπιστές του Βερολίνου, και σήμερα είναι φασίστες χριστιανοί και εργάτες οι τελευταίοι υπερασπιστές στο εργοστάσιο της μεταλλουργίας Azovstal. 

Και τότε λίγοι εναντίον πολλών, όμως όλοι υπέρ των βωμών και των εστιών και σήμερα λίγοι εναντίον πολλών, πάλι όλοι υπέρ των βωμών και των εστιών!

Μετάφραση: Nero Valois

link: Βερολίνο 1945: Βουδιστές μοναχοί υπερασπίζονται τον Εθνικοσοσιαλισμό «Οι άνθρωποι με τα πράσινα γάντια»

Ναι, υπήρχε ένα τμήμα Γάλλων εθελοντών στα Waffen SS. Πρώτα θα ονομαστεί Frankreich από το LVF και μετά το 1933 Waffen - Grenadier - Division der SS Charlemagne. 

Είναι το τέλος του που αφηγείται ο Michel Koeniguer στο comic άλμπουμ του, «Το Βερολίνο θα είναι ο τάφος μας» που κυκλοφορεί σήμερα από την Paquet. Θα είναι ένα έργο με τρεις τόμους. 

Ο «Καρλομάγνος», ή ότι απομένει από αυτόν, ένα Τάγμα (σ.μ. Oμάδα Μάχης κατά την Γερμανική στρατιωτική ορολογία) θα πολεμήσει μέχρι το τέλος στα ερείπια του Βερολίνου τον Απρίλιο και τον Μάιο του 1945, κοντά στο καταφύγιο του Χίτλερ. 

Ο Koeniguer επαναλαμβάνει λεπτομερώς το ταξίδι αυτών των ανδρών που δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν. Με ένα μυθιστορηματικό τρόπο αλλά πάντα βασισμένο σε ακριβή δεδομένα. Ένα πραγματικό έργο ιστορικής ανασυγκρότησης ενός «ταμπού», περίπλοκου και άγνωστου επεισοδίου της Ιστορίας μας. 

Ο Michel Koeniguer μίλησε ελεύθερα στο ligneclaire.info. 

Συνέντευξη στον Jean - Laurent TRUC.

Ερώτηση: Michel Koeniguer, γιατί αυτή η επιλογή να αφηγηθείτε το τέλος της μεραρχίας Charlemagne, των SS των Γάλλων εθελοντών, παγιδευμένων στο Βερολίνο το 1945;

Απάντηση: Ήξερα καλά το θέμα και είχα διαβάσει το βιβλίο του Jean Mabire, ένα κλασικό έργο πάνω στο θέμα. Και μου ήρθε η ιδέα όταν έκανα το Misty Mission. Αναρωτήθηκα πότε ένας μαχητής θα μπορούσε να είναι περισσότερο στο τέλος της μοίρας του. Το να βρίσκεσαι στο Βερολίνο το 1945 στα SS ήταν ότι χειρότερο για το μέλλον κάποιου .

Ερώτηση: Είναι κάτι που συνέβη, αλλά συχνά επισκιαζόταν και ασκήθηκε βέτο στην αφήγηση του. Έχει έντονη πολιτική χροιά η ιστορία του «Καρλομάγνου»;

Απάντηση: Πάντα έτσι είναι. Σήμερα είναι χειρότερα. Στη δεκαετία του 1960, υπήρχε μια ορισμένη μορφή συμφιλίωσης, ιδιαίτερα όταν επρόκειτο για τους Γάλλους που συμμετείχαν στο πλευρό του Γερμανικού στρατού, συμπεριλαμβανομένου του LVF. Στην Ταξιαρχία Frankreich και μετά στον «Καρλομάγνο», ήταν κρυμμένο κάτω από ένα μολυβένιο τσιμεντοκονίαμα. Στη Γαλλία όλα είναι πολιτικά. Επιμένω σε ένα ιστορικό γεγονός. Τώρα υπάρχει η πολιτική ορθότητα που σκοτώνει την κάθε  συζήτηση.

Ερώτηση: Υπογράφετε έναν ακριβή απολογισμό της ιστορικής πραγματικότητας. Ήταν για τους τελευταίους που πολέμησαν στο Βερολίνο το 1945. Προσθέτεις λίγο ρομαντισμό σε αυτό.

Απάντηση: Από την πλευρά μου, φυσικά, δεν υπάρχει πολιτική προκατάληψη. Πρώτα τα γεγονότα. Μερικοί από τους χαρακτήρες μου είναι εμπνευσμένοι από ανθρώπους που υπήρξαν. Άλλοι όχι. Προσθέτω ρομαντισμό γιατί δεν είναι ντοκιμαντέρ αλλά μια ιστορία σε πολύ ακριβείς ιστορικές βάσεις για την εξέλιξη των γεγονότων.

Ερώτηση: Παραμένετε στην πορεία του «Καρλομάγνου» με υπενθυμίσεις ονομάτων της «συνεργασίας», Darnand, Lafont.

Απάντηση: Ναι, γιατί υπάρχουν πολιτοφύλακες που ενσωματώθηκαν στον «Καρλομάγνο» μετά την απόβαση στη Νορμανδία. Στον πρώτο τόμο δεν υπάρχει μεγάλη αναφορά εκτός από έναν τύπο από τη Νότια Γαλλία, τον Κρίστιαν. Στη συνέχεια θα επιστρέψει στην περίοδο της Κατοχής.

Ερώτηση: Είχες πολλές πηγές;

Απάντηση: Ναι, εκτός από τον Mabire που περιγράφει τα γεγονότα ώρα με την ώρα, είχα και άλλες μαρτυρίες όπως το Combats pour l' honneur.

Ερώτηση: Έχουν απομείνει αρχεία;

Απάντηση: Όχι, μόνο βιβλία με μαρτυρίες. Τίποτα στα επίσημα αρχεία. Ίσως στη Ρωσία. Μαζί τους ήταν ένας φωτογράφος, ένας Νορβηγός από τη Μεραρχία SS Nordland στην οποία ήταν προσκολλημένοι οι Γάλλοι. Δεν είναι γνωστό τι απέγιναν οι φωτογραφίες.

Ερώτηση: Ποιοι είναι οι  αριθμοί για τον «Καρλομάγνο»;

Απάντηση: Στο Βερολίνο φτάνουν τους 300. Στο τέλος 30 αιχμαλωτίζονται από τους Ρώσους. Ο ακριβής αριθμός των επιζώντων πρέπει να ανέλθει σε λιγότερους από χίλιους από τους 7 έως 8000 άνδρες. Είναι πολύ διασκορπισμένοι σε διάφορες τοποθεσίες μάχης. Θα ακολουθήσουν τις πεποιθήσεις τους. Όταν συνειδητοποιούν κατά την άφιξη τους βόρεια του Βερολίνου ότι δεν θα υπάρξει ενίσχυση, καταλαβαίνουν. Ενώ περίμεναν ενισχύσεις. Με την ιδέα ότι οι Σύμμαχοι επρόκειτο να τους βοηθήσουν να απωθήσουν τους Ρώσους. 

Αυτό συμμεριζόταν και μέρος του Γερμανικού στρατού. Αλλά ο Πάττον δεν του επιτράπηκε τελικά να πάει στο Βερολίνο. Το Βερολίνο ήταν για τους Ρώσους ενώ ο Τσόρτσιλ ήταν πεπεισμένος αντικομμουνιστής. Είχε σχεδιαστεί ένα Γερμανικό σχέδιο επανεξοπλισμού. Αλλά για τον «Καρλομάγνο» δεν υπήρχε πλέον καμία λύση παρά μόνο να παλέψει μέχρι το τέλος.

Ερώτηση: Ο «Καρλομάγνος» σχηματίζει ένα πολύ ετερογενές περιβάλλον.

Απάντηση: Ναι, είναι μια περίεργη μίξη. Είχαν παλέψει για να στρατολογηθούν στη Γαλλία. Μετά τις 6 Ιουνίου μεταφέρθηκε εκεί η Πολιτοφυλακή (Milice). Αυτό δημιουργεί δυσφορία με τα πρώην μέλη του LVF ή τους πρώτους νεοσύλλεκτους στα Waffen SS. Υπάρχουν πρώην στρατιώτες, άνθρωποι που θέλουν να πολεμήσουν ενάντια στον μπολσεβικισμό. Είναι πλήρως Γαλλική η σύνθεση του. Οι Γερμανοί διαπίστωσαν επίσης ότι υπήρχε υπερβολική πολιτική πίστη  στη Γαλλία.

Ερώτηση: Που δεν έχει καμία σχέση με άλλα σώματα  μας, ακόμα κι αν υπήρχαν κάποιοι Αλσατοί στρατιώτες στα SS;

Απάντηση: Οι Αλσατοί δεν έχουν καμία σχέση με τον «Καρλομάγνο». Το πρόβλημα της Αλσατίας είναι πολύ ιδιαίτερο. Όταν οι Γερμανοί ξέμειναν από άνδρες, πήραν και Αλσατούς με τη βία για τα SS ανακατεμένους με εθελοντές. Όχι πολλούς. (Σημείωση του συντάκτη: διαβάστε το Ταξίδι του Marcel Grob).

Ερώτηση: Το 1945 στο Βερολίνο γίνονται εκτελέσεις;

Απάντηση: Τουλάχιστον για την καταστροφή των Ρωσικών αρμάτων μάχης. Οι άλλοι πάνε στο στρατόπεδο. Δεν έχω κανένα νούμερο. Απελευθερώθηκαν μεταξύ 1947 και 1949. Οι ξένοι βγήκαν πρώτοι από τα Ρωσικά στρατόπεδα.

Ερώτηση: Όταν ο Λεκλέρκ πυροβόλησε τους Γάλλους SS, ήταν άνδρες του «Καρλομάγνου» (Σημείωση του συντάκτη: ποτέ δεν μάθαμε αν η εντολή προερχόταν από αυτόν ή από έναν αξιωματικό του);

"Όταν συνελήφθησαν οι εθελοντές της Charlemagne από τους Αμερικανούς, παραδόθηκαν στους Γάλλους  στρατιώτες. Λίγο πριν εκτελεστούν ο στρατηγός Λεκλέρκ τους ρώτησε γιατί φορούσαν Γερμανικές στολές, του απάντησαν: Εσείς γιατί φοράτε Αμερικανική; "

Απάντηση: Ναι, μια απομονωμένη μονάδα σίγουρα μετά τις μάχες στην Πομερανία.

Ερώτηση: Πού βρήκατε όλη την τεκμηρίωση για το Βερολίνο;

Απάντηση: Γενικά, είχα τα ονόματα των δρόμων όπου είχαν περάσει, εκτός από το ότι η καταστροφή ήταν τρομερή, μεταξύ άλλων σημείων στα βόρεια της πόλης όπου έφτασαν. Δεν ήταν εύκολο. Στο Βερολίνο εξακολουθούν να υπάρχουν σήμερα τοίχοι γεμάτοι σφαίρες. Οι τελευταίες μάχες γίνονται στα κεντρικά γραφεία της Luftwaffe και αρνούνται να παραδοθούν.

Ερώτηση: Εργαστήκατε  με ένα συγκεκριμένο τρόπο;

Απάντηση: Σκεφτόμουν το σενάριο για πολύ καιρό. Ήθελα να είμαι σίγουρος για τον εαυτό μου, να είναι άψογο το υπόβαθρο σε εξοπλισμό, στολές. Στο επίπεδο του σχεδίου, μολύβι, ινδικό μελάνι σε σχήμα 42 επί 59 cm. Λόγω των λεπτομερειών. Η διπλή σανίδα μπροστά από το δημαρχείο. (τέλος της σημείωσης του συντάκτη του άρθρου). Έκανα το κτίριο στο Μπρίστολ, πρόσθεσα δεξαμενές και ειδώλια στο 1/72. Έβγαλα φωτογραφία για να πάρω βάση και μου πήρε δέκα μέρες. Το χρώμα βρίσκεται στον υπολογιστή και ο Olivier Speltens το ολοκλήρωσε.

Ερώτηση: Πώς πιστεύετε ότι θα γίνει δεκτό το θέμα;

Απάντηση: Έχω ήδη με αυτόγραφο την deluxe έκδοση σε ασπρόμαυρο με μπόνους. Θα δούμε μετά το καλοκαίρι. Οι άνθρωποι που γνωρίζουν την ιστορία ενδιαφέρονται και άλλοι μαθαίνουν. Τίποτα περισσότερο.

Ερώτηση: Δεν υπήρχε ελπίδα για αυτούς τους Γάλλους, αυτούς τους χαμένους στρατιώτες του «Καρλομάγνου»;

Απάντηση: Όχι. Η υπεράσπιση του Βερολίνου ήταν απατηλή. Το βλέπουμε στην ταινία «Η Πτώση» και ο Χίτλερ παίζει σε χάρτη με μονάδες που δεν υπάρχουν πια. Οι Βερολινέζοι τους παίρνουν τηλέφωνο για τις περίφημες υποσχόμενες ενισχύσεις. Και αυτοί οι ίδιοι Γερμανοί μιλούν ελάχιστα για τις ξένες μονάδες που υπερασπίστηκαν την πόλη, για τους Γάλλους, τους Ισπανούς, τους Νορβηγούς, που χάθηκαν στη μάχη. Θα υπάρξουν τρία άλμπουμ και ετοιμάζω ένα σενάριο για τις μάχες στα τέλη του 1944. Δεν συζητήθηκε πολύ γιατί τότε ήμασταν συγκεντρωμένοι  ταυτόχρονα στην επίθεση των Αρδεννών.

Εις μνήμην των Benito Mussolini και Nicolla Bombacci: Το λαμπρό τέλος της Φασιστικής Αριστεράς ή η αρχή της σύγχρονης «Τρίτης Θέσης»; - εισαγωγή στα 18 σημεία της Βερόνα - άρθρο που έχει δημοσιευτεί στον πρώτο τόμο, Μάρτιος 2022, της ελληνικής επιθεώρησης της Τρίτης Θέσης «¡Patria o muerte!» την οποία μπορείτε να κατεβάσετε σε .pdf

Εις μνήμην των Benito Mussolini (29.07.1883 - 28.04.1945) και Nicolla Bombacci (24.10.1879 - 28.04.1945): Το λαμπρό τέλος της Φασιστικής Αριστεράς ή η αρχή της σύγχρονης «Τρίτης Θέσης»; - εισαγωγή στα 18 σημεία της Βερόνα - άρθρο που έχει δημοσιευτεί στον πρώτο τόμο, Μάρτιος 2022, της ελληνικής επιθεώρησης της Τρίτης Θέσης «¡Patria o muerte!» την οποία μπορείτε να κατεβάσετε σε .pdf εδώ …

Η ιστορική φόρτιση της έννοιας «Φασισμός» στην Ελλάδα λόγω του Ελληνο - Ιταλικού πολέμου, της Γερμανό - Ιταλικής στρατιωτικής κατοχής και της ταύτισης που απέδωσε στην έννοια αυτή η μετεμφυλιακή αριστερά με κάθε διακυβέρνηση της εθνικόφρονης αστικής δεξιάς καθώς και με το Στρατιωτικό καθεστώς των Απριλιανών, είναι ήδη τόσο ριζωμένη στο νεοελληνικό ιδεολογικό υποσυνείδητο που θεωρείται πια και η μόνη αντικειμενική ερμηνεία του τεράστιου αυτού επαναστατικού φαινομένου. Το υπογραμμίζουμε αυτό γιατί είναι κάτι που δεν αποτελεί πολιτική μεμψιμοιρία αλλά επιστημονικό γεγονός που αποδεικνύεται από την εκκωφαντική σιωπή στην εγχώρια εκδοτική παραγωγή των σημαντικότερων ιστορικών ερευνών του Φασιστικού φαινομένου.

Ο λόγος αυτής της ιδεολογικής δολοφονίας των σημαντικότερων διεθνώς επιστημονικών μελετών οφείλεται στο ότι αυτές από την δεκαετία του ‘50  ως και σήμερα κυριαρχούνται πια όχι από την Μαρξιστική ιστοριογραφία πάνω στο Φασισμό αλλά από το ισχυρό Ιταλικό ρεύμα των Ιστορικών της σχολής του Renzo de Felice με μαθητές του τους Emilio Gentile, Giuseppe Parlato, Giovanni Sabbatucci. Δίπλα στην σχολή του De Felice προστέθηκε η τεράστια εργασία του Zeev Sternhell που με αφετηρία του τις Γαλλικές ρίζες του Φασισμού ενίσχυσε την βασική θεωρία της Ιταλικής σχολής πως ο Φασισμός αποτελεί ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό φαινόμενο που ενοποιήθηκε με τον ριζοσπαστικό εθνικισμό σε μια σύνθεση ξεκάθαρα αντικαπιταλιστική, αντί-μοντέρνα αλλά και σύγχρονη παράλληλα με την μορφή μιας εξέγερσης απέναντι στον μαρξισμό ως τέκνο του αστικού ορθολογισμού και της κοσμοπολίτικης αντεθνικής διανόησης.

Τα έργα αυτών των σπουδαίων ιστορικών και πολιτικών επιστημόνων είναι εξαφανισμένα εδώ και δεκαετίες από την επιστημονική και ιδεολογική φυσικά παραγωγή στην Ελλάδα, γιατί κλονίζουν συθέμελα το μαρξιστικό θεώρημα του αντιφασιστικού μίσους που χαρακτηρίζει τον Φασισμό ως πολιτικό εργαλείο των κυρίαρχων αστικών τάξεων σε περιόδους κρίσεων και λαϊκής αναταραχής. Όμως είναι σημαντικό να πούμε πως εμείς μιλάμε για την ιστορία, τις ιδέες, τους θεωρητικούς και αγωνιστές που αποπειράθηκαν με διαφορετικά κινήματα μια επαναστατική σύνθεση του Έθνους με το σοσιαλιστικό όραμα και δεν αναφερόμαστε στις παρακρατικές ομάδες της ελληνικής αστικής εξουσίας που από το 1945 έως και το Μνημόνιο παρουσιάζονταν ως «φασίστες, εθνικοσοσιαλιστές και εθνικιστές» με σκοπό να τονώνουν την αντικομμουνιστική σταυροφορία ή το ψεύτικο δίπολο Δεξιά και Αριστερά που θρέφει το σύστημα. Όλοι αυτοί με τον δικό τους τρόπο έπαιξαν το χαρτί του αντιφασισμού που ήθελε η ξεπουλημένη Αριστερά να πουλάει στην προς αναζήτηση πολιτικοποιημένη νεολαία της χώρας. Την ψεύτικη εικόνα ενός μιντιακού, και κατευθυνόμενου «Φασισμού» που έφτασε να έχει ως ταβάνι του την κοινοβουλευτική απογείωση και ως συνέπεια την τραγική χρησιμοποίηση του και τελικά διάλυση του από το αστικό σύστημα.

Το βασικό χαρακτηριστικό αυτού του φαινομένου από την μετεμφυλιακή περίοδο ως και σήμερα ήταν η απόλυτη έχθρα του με τις σοσιαλιστικές επαναστατικές ρίζες του Ευρωπαϊκού Φασισμού & Εθνικού Σοσιαλισμού και η υιοθέτηση όλων των αντιφασιστικών δογμάτων του Δυτικού Αμερικανοκρατούμενου κόσμου που κρύβονταν πίσω από τον ψυχροπολεμικό αντικομμουνισμό με όλων των ειδών τις «ριζοσπαστικές» μάσκες. Όλοι αυτοί οι ρόλοι είναι το θέατρο που παίζεται ακόμα στην Ελλάδα γύρω από την έννοια Φασιστικό κίνημα. Με αυτή την εισαγωγή δεν φιλοδοξούμε φυσικά να αναλύσουμε πλήρως αυτή την γιγαντιαία στρέβλωση. Τονίζουμε όμως αυτή την σκέψη για να πούμε πως το να μιλήσεις για την έννοια «Φασιστική Αριστερά» πρώτα πρέπει να ξέρεις πως μιλάς σε μια χώρα που δεν έχει δει ποτέ της Φασιστικό κίνημα ούτε πνευματικά της επιτρέπεται να μάθει πως υπήρξε σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Το πως επηρέασε την πολιτική ιστορία του 20^ου αιώνα έως και τον δικό μας αιώνα μέσα από την μεταβίβαση των βασικών του στοιχείων σε μια σειρά από εθνικά και λαϊκά κινήματα απελευθέρωσης από τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό χωρίς να βασίζονται στον μαρξισμό.

Είμαστε υποχρεωμένοι απέναντι στην Αλήθεια της Ιδέας και της ιστορίας να παλέψουμε ιδεολογικά με αυτή την εχθρική κατάσταση πνευμάτων και να δώσουμε χώρο στα γεγονότα και τις ιδέες των ίδιων των πρωταγωνιστών της ιστορικής δράσης να αποδείξουν τι πραγματικά ήταν αυτή η τεράστια ιδέα και ακόμα ανυπολόγιστη σε δυναμική σύνθεση μεταξύ Εθνικισμού και Σοσιαλισμού και πως παραμένει με άλλες μορφές και σήμερα μια καθοριστική εναλλακτική πρόταση για την επιβίωση εθνών και λαών αλλά και των πολιτισμών μας.

Το «Μανιφέστο της Βερόνα» έχει μια τεράστια σημασία για το Ιταλικό Φασιστικό κίνημα γιατί θεωρείται ως το σημείο επιστροφής στις Σοσιαλιστικές ρίζες του Φασισμού κυρίως έτσι όπως είδαν το φως αρχικά στην «Χάρτα Εργασίας» το 1927 που έβγαζε την Ιταλία από την εργατικό μεσαίωνα και γεννούσε τον Κορπορατισμό ως υπέρβαση του φιλελευθερισμού και του σοβιετικού κρατικισμού. Όχι τυχαία στην καρδιά του Μανιφέστου της Βερόνα βρίσκεται η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής που με τα λόγια του ίδιου του Μουσολίνι τον Οκτώβρη του 1944 σήμαινε «την εφικτή πραγματοποίηση του σοσιαλισμού». Οι αγώνες όλων των μαχητών του Κορπορατισμού, του φασιστικού επαναστατικού συνδικαλισμού, του εξεγερσιακού φασισμού, που από τα μέσα του ‘20 πάλευαν μέσα στο νέο Φασιστικό κράτος και την κοινωνία για την επικράτηση της σοσιαλιστικής αριστερής ψυχής του Σαν Σεπόλκρο, βρήκαν δικαίωση τραγικά σύντομη στην ζωή της Ιταλικής Κοινωνικής Πολιτείας.

Κάτω από τον ίσκιο του μεγάλου προλετάριου κόκκινου φασίστα Μπομπάτσι αλλά και ηρώων όπως του μάρτυρα του Φασιστικού εργατικού Τορίνο Τζιουζέπε Σολάρο έπεσαν οι σπόροι της εθνικής και σοσιαλιστικής αυτάρκειας στην οικονομία και στους θεσμούς θέτοντας την Εργασία ως το μοναδικό υποκείμενο της εφήμερης Φασιστικής Πολιτείας. Εδώ πια έχουμε ένα προχώρημα που ξεπερνά τις πρώτες ακόμα ανεπεξέργαστες αρχές του κορπορατισμού που μιλούσαν για ταξική συνοχή εργασίας και κεφαλαίου στην υπηρεσία του Φασιστικού Κράτους και της Εθνικής Κοινότητας. Με το «Μανιφέστο της Βερόνα» και την γενικευμένη πολιτική κοινωνικοποίησης και εργατικής αυτοδιαχείρισης που ενεργοποίησε στο βιομηχανικό βορρά η Ιταλική Κοινωνική Πολιτεία η κυριαρχία του κορπορατισμού δόθηκε πλήρως στις δυνάμεις της εργατικής τάξης υπό την στήριξη του Φασιστικού Κρατικού και Κομματικού μηχανισμού. Για τον λόγο αυτό όλοι οι ιστορικοί της Ιταλικής Κοινωνικής Πολιτείας μιλάνε για νίκη της Φασιστικής Αριστεράς και για την εμφάνιση ενός «κόκκινου» Φασισμού που έμεινε ανολοκλήρωτος λόγω της ήττας του 1945 και της Αμερικανικής μακράς δημοκρατικής κατοχής της Ιταλίας μέσα από την συνεργασία Χριστιανοδημοκρατών - Κομμουνιστών σε όλη την διάρκεια του ψυχρού πολέμου.

Είναι ένα μεγάλο εγχείρημα να εισέλθουμε στις ρίζες της Φασιστικής Αριστεράς εδώ και στις αντιθέσεις επίσης που ξέσπασαν γύρω από αυτήν κατά την διάρκεια της Φασιστικής επανάστασης με έκφραση την ιδεολογική κριτική που έγινε από τον Έβολα και άλλους σημαντικούς θεωρητικούς της ιδέας του Κράτους έναντι των Συντεχνιών. Λανθασμένα η αντιπαράθεση αυτή αντί να οδηγήσει σε μια επιτάχυνση των αιτημάτων της σοσιαλιστικής διαδικασίας όπως πρότεινε η πλευρά των Μποτάι και Σπίριτο κατέληξε στο να χαρακτηρίζεται ως Ιταλικός μπολσεβικισμός διαιρώντας την ενότητα της επαναστατικής αριστοκρατίας και καθυστερώντας δραματικά την αναγκαία ολοκλήρωση της σοσιαλιστικής απελευθέρωσης του Ιταλικού λαού.

Έτσι δεν μπήκαν στην διεργασία της Φασιστικής επανάστασης οι μεγάλες μάζες του εργαζομένου λαού, έλλειψε η βαθύτερη στράτευση μέσα στην κοινωνία, κάτι που φάνηκε στο τέλος του πολέμου απέναντι στην επιτυχημένη τακτική του διαίρει και βασίλευε που επέβαλαν οι Αγγλοαμερικάνοι με την εισβολή τους στην Ιταλία. Όμως ενώ μέσα στο εξαρχής συστημικό MSI οι παλιοί αριστεροί φασιστές γρήγορα διαφοροποιήθηκαν και αποχώρησαν, μετέπειτα δεν έγινε εφικτό να δυναμώσουν οργανωτικά οι ιδέες της επαναστατικής φασιστικής παράδοσης αφού η Ιταλία μπήκε σε μια περίοδο χάους με τον σχεδιασμό όλων των διεθνών μυστικών υπηρεσιών, που εργαλειοποίησαν την ένοπλη σύρραξη μεταξύ των δυο άκρων αριστεράς και δεξιάς αλλά και μεταξύ αυτών και του αστικού κράτους του ιστορικού συμβιβασμού.

Μέχρι και την εμφάνιση της Terza Posizione όλη η ορμή των νεαρών ριζοσπαστών εθνικιστών είχε πέσει στην παγίδα του αριστερισμού γύρω από το αυθόρμητο, την μειοψηφική βία, την αντεκδίκηση και την θεωρητικοποίηση της ιδέας της πρωτοπορίας που ανίκανη να κινητοποιήσει τις λαϊκές μάζες θεωρεί ότι μόνη της ενσαρκώνει την επανάσταση απέναντι στο αστικό σύστημα. Η κατάληξη γνωστή σε όλους. Καταστολή, φυλακές, νεκροί, μετανιωμένοι και αμετανόητοι ηττημένοι. Η επικέντρωση στα ιδανικά του επαναστατικού αριστερού φασισμού ως δύναμη ανεξαρτησίας του εργαζομένου λαού και συγκρότησης ενός Εθνικού Κράτους της Εργασίας πέρασε με ένα φοβερό τρόπο στις ιδέες του μεγάλου Περόν, στο σοσιαλιστικό όραμα του Καντάφι, στον Παναραβικό σοσιαλισμό του Νάσσερ και μετέπειτα στην μεγάλης Μπααθική Αραβική Επανάσταση. Όχι τυχαία όλοι οι ηγέτες αυτών των γιγαντιαίων κινημάτων στα νιάτα τους υπήρξαν θαυμαστές του Ιταλικού Φασισμού και του Μουσολίνι. Ακόμα και η επαναστατημένη Κούβα των Φιντέλ Κάστρο και Τσε Γκουεβάρα εμπνέεται από τον λαϊκό θρησκευτικό σοσιαλισμό της Ισπανικής Φάλαγγας δίνοντας ελπίδα σε εκατομμύρια φτωχούς της Λατινικής Αμερικής να αγωνιστούν για Πατρίδα, Ελευθερία και Δικαιοσύνη με σκοπό τον σοσιαλισμό.

Από αυτή την σκοπιά, θα υπογραμμίζαμε πως η σπορά που έριξε το πείραμα που θεμελιώθηκε με αίμα πάνω στο «Μανιφέστο της Βερόνα» καρποφόρησε με την μορφή της «Τρίτης Θέσης» στα μαζικότερα και μαχητικότερα λαϊκά κινήματα του κόσμου ενώ στην Ιταλία εξαφανίστηκε κάτω από την σαγήνη της αντικομμουνιστικής και αντιφασιστικής σύγκρουσης που έστησαν Αμερικανοί, Εγγλέζοι, Ισραηλινοί και Σοβιετικοί πράκτορες φοβούμενοι όχι την συγκυβέρνηση Κομμουνιστών και Χριστιανοδημοκρατών, που οι ίδιοι είχαν προωθήσει άλλωστε, αλλά την πιθανότητα στην καρδιά της Ευρώπης να γεννηθεί ένας κόκκινος Περονισμός αλλά Ιταλικά με φασιστικές ρίζες.

Κοιτάζοντας κανείς σήμερα το πως κράτησε θέσεις ο λεγόμενος Ιταλικός Ροσσομπρουνισμός δημιουργώντας μια νέα πολιτική αντί-κουλτούρα, πως γεννήθηκε και στερεώθηκε το φαινόμενο της Κάζα Πάουντ, διακρίνει εύκολα τις μορφές και τα όνειρα όλων των μελανοχιτώνων με την κατακόκκινη καρδιά, ίδια καρδιά με των αδελφών τους Ισπανών υπό τον Πρίμο Ντε Ριβερα και τον θρυλικό Λεντέσμα Ράμος. Οι ιδέες τους επιβιώνουν σε όσους ανά την Ευρώπη με μικρές δυνάμεις πολιτικά, μεταπολιτικά και κοινωνικά επιμένουν στην Τρίτη Θέση ως ανάπτυξη και ανώτερη έκφραση των βασικών στοιχείων της Φασιστικής Αριστεράς.

Η αλήθεια για το ποιος, πότε και πως πραγματικά πολέμησε τον καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό προς όφελος του λαού και του έθνους δεν έχει αποκατασταθεί ακόμα. Την ιστορία του σοσιαλισμού κατάφεραν να την λεηλατήσουν και να την μονοπωλήσουν οι μαρξιστικοί και μεταμοντέρνα αριστεροί ιδεολογικοί μηχανισμοί της παγκοσμιοποίησης. Όπως έκαναν με τους πατέρες του αναρχισμού Προυντόν, Κροπότκιν και Μπακούνιν που έσβησαν κάθε ίχνος εθνικισμού από την ζωή και τα έργα τους, όπως έκαναν με όλους τους μεγάλους αντί-ιμπεριαλιστές του περασμένου αιώνα. Ότι απείλησε τον παλιό κόσμο και τους εξουσιαστές του, οφείλεται στην σύνθεση εθνικισμού και σοσιαλισμού, για αυτό θέλησαν να το εξαφανίσουν από προσώπου γης κάτω από τις ζητωκραυγές για ένα «Κομμουνισμό» που δήθεν γέννησε όλες τις μεγάλες αντιπαραθέσεις. Αυτοί οι μαέστροι του ψέματος θέλησαν να καλύψουν το γεγονός πως η ΕΣΣΔ δεν έκανε ποτέ κανένα αντισυστημικό πόλεμο, δεν ανέτρεψε ποτέ καμία αστική τάξη ξένης χώρας, δεν στήριξε ποτέ κανέναν να ανατρέψει την αστική τάξη της χώρας του, δεν τόλμησε ποτέ να απελευθερώσει την Ευρώπη ενάντια στην Αμερικανική μπότα, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια ιμπεριαλιστική εκδοχή της Αμερικής με κολλεκτιβιστικό προσωπείο.

Προερχόμαστε από τους αιρετικούς, τους αποστάτες, όσους λάτρεψαν την Πατρίδα, τον Λαό και τον Σοσιαλισμό ολοκληρωτικά, εκείνους που πραγματικά έδωσαν ελπίδα σε εκατομμύρια ανθρώπους για ένα κόσμο της Ιεραρχίας και της Εργασίας ενάντια στον χρυσό και τον υλισμό. Δεν ήξεραν τα πρωτοπαλίκαρα του θλιβερού Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος όταν, με την ευλογία που τους πρόσφερε η αστερόεσσα, έσερναν τα πτώματα του Μουσολίνι και του Μπομπάτσι στους δρόμους του Μιλάνου πως δεν τελείωσαν το όραμα που ένωσε μαζί στη ζωή και το θάνατο αυτούς τους δυο μάρτυρες του Φασιστικού Σοσιαλισμού.

Δεν εξαφάνισαν τον Ιδρυτή και τον Πιστό του που ως φωνή συνείδησης μέχρι το τέλος ήταν εκεί να του θυμίζει το Σαν Σεπόλκρο, την Φασιστική Προλεταριακή Ιταλία, να θυμίζει αυτό που έμεινε ανολοκλήρωτο όχι μόνο για χάρη του Ιταλικού λαού αλλά και για όλους τους λαούς της Ευρώπης μας. Στις τεράστιες πλατεία του Μπουένος Άιρες και της Αβάνας, στο Κάιρο, την Τρίπολη, την Δαμασκό, την Βαγδάτη το πνεύμα της Βερόνα ήταν εκεί και ξανά θα είναι εκεί όταν οι λαοί αγωνιστούν για ελευθερία και δικαιοσύνη ενάντια σε όλες τις ελίτ, τα λόμπι και τις μαφίες του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Εκδόσεις «Τρίτη Θέση»

Leon Degrelle

 

Εκδήλωση μνήμης για τον Γρηγόρη Αυξεντίου: Κύπρος (φωτογραφίες από Αυτόνομους)

Εκδήλωση μνήμης για τον Μίκη Μάντακα: νεκροταφείο Ζωγράφου Αθήνα

Το αίμα των «Μισίνι» φάρος για την μελλοντική πορεία

 

Κωνσταντίνος Στυλιανού - Ο Θάνατος της Δύσης

 

Μνήμη Robert Brasillach 31.03.1909 - 06.02.1945

Ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, λογοτέχνης, δημοσιογράφος και θεατρικός συγγραφέας, γεννήθηκε στις 31 Μαρτίου 1909 στο Περπινιάν, στην περιοχή των Ανατολικών Πυρηναίων και εκτελέστηκε με τυφεκισμό στις 6 Φεβρουαρίου 1945 στο φρούριο Montrouge στο Παρίσι.

Στις 6 Φεβρουαρίου 1934 συμμετέχει σε πολυπληθή αντικοινοβουλευτική διαδήλωση, εκδηλώνοντας τις αντικοινοβουλευτικές του ιδέες, έξω από τη Γαλλική Βουλή, [Palais Bourbon]. Η αστυνομία αντιμετωπίζει τους διαδηλωτές, που φώναζαν συνθήματα όπως «Κάτω η Βουλή», με τα όπλα και από τους πυροβολισμούς υπάρχουν 22 εθνικιστές νεκροί, όλοι τους μέλη του «Action Francaise», ανάμεσά τους και ένας Ελληνικής καταγωγής.

Οι νεκροί διαδηλωτές και το σκάνδαλο που προκάλεσε τη διαδήλωση, αποτέλεσαν την αφορμή για τα πρώτα βίαια αντικοινοβουλευτικά του κείμενα.

Το 1936 ταξίδεψε στο Βέλγιο όπου γνωρίστηκε με το Leon Degrelle, τον αρχηγό του Εθνικιστικού κόμματος «Rex», ενώ στήριξε δημόσια με άρθρα του, τον Ισπανό στρατηγό Φρανσίσκο Φράνκο και διατηρούσε τακτική αλληλογραφία με τον Jose Antonio Primo de Riviera, ηγέτη της οργανώσεως «Ισπανική Φάλαγγα». 

Επισκέφθηκε ακόμη τη Ιταλία, τη Βενετία και τη Ρώμη, το Τολέδο και την Νυρεμβέργη όπου παραβρέθηκε στις εορταστικές εκδηλώσεις της Εθνικοσοσιαλιστικής Νεολαίας. Το 1937 φυλακίστηκε με τον Charles Maurras κατηγορούμενος ότι καλούσε σ’ ένα άρθρο του το λαό δημοσίως να κομματιάσει τους βουλευτές που είχαν ψηφίσει την επιβολή κυρώσεων εναντίον της Φασιστικής Ιταλίας. 

Από το 1937 διεύθυνε την αγωνιστική εφημερίδα «Είμαι παντού», [«Je suis partout»], με αναγκαστικό διάλειμμα στο διάστημα που ήταν στο μέτωπο και στη συνέχεια αιχμάλωτος των Γερμανών, και την επανακυκλοφόρησε από τον Απρίλιο του 1941 έως το τέλος του 1943.

Τάχθηκε εναντίον της εισόδου της Γαλλίας στον πόλεμο, όμως όταν στις 3 Σεπτεμβρίου 1939 η Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο στην πατρίδα του, πολέμησε στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Αιχμαλωτίστηκε το 1940 και κρατήθηκε ως αιχμάλωτος πολέμου στο στρατόπεδο του Neuf Breisach, όπου έγραψε το θεατρικό δράμα «Berenice», ενώ όταν τον Απρίλιο του 1941 αφέθηκε ελεύθερος και επέστρεψε στη Γαλλία.

Τις ημέρες της συμμαχικής αποβάσεως στη Νορμανδία και της καταρρεύσεως του Γερμανικού κράτους, οι Γαλλικές αρχές συλλαμβάνουν και φυλακίζουν στο Sens τη μητέρα και την αδελφή του, με απώτερο σκοπό και στόχο τη δική του παράδοση. Αρνείται σθεναρά κάθε πρόταση ή σκέψη να εγκαταλείψει τη Γαλλία και τον Αύγουστο του 1944, μετά από έξι μήνες παραμονής στη σοφίτα ενός φιλικού του σπιτιού, παραδίδεται για να πετύχει την αποφυλάκιση της μητέρας και της αδελφής του.

Του απαγγέλλεται η κατηγορία της προδοσίας και μεταφέρεται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Noisy le Sec κι από εκεί στη φυλακή του Fresnes. Εκεί συγγράφει αρκετά έργα μεταξύ των οποίων το «Chenier», αφιερωμένο στον Γάλλο ποιητή Andre Chenier που οδηγήθηκε στην γκιλοτίνα σε ηλικία 32 ετών.

Στο δικαστήριο όπου οδηγήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 1945, του απαγγέλθηκε κατηγορία «για παροχή βοήθειας στον εχθρό», σύμφωνα με το άρθρο 75 του Γαλλικού Ποινικού Κώδικα, υπερασπίστηκε τον εαυτό μου με αξιοπρέπεια και οι κατήγοροι του δεν κατάφεραν να αποδείξουν ότι υπήρξε άμεση συμμετοχή του σε αξιόποινες πράξεις. Ο πρόεδρος τον κατηγόρησε κυρίως για τα γραπτά του και όχι για πολιτική ή πολεμική συνεργασία με τους Γερμανούς, λέγοντας ότι τα άρθρα του ήταν περισσότερο επικίνδυνα για την Αντίσταση από ένα ολόκληρο τάγμα της Wehrmacht.

Τουφεκίστηκε την ημέρα που συμπληρώνονταν 11 χρόνια από την αντικοινοβουλευτική εξέγερση του 1934 και αφού φώναξε «Ζήτω η Γαλλία», παρέδωσε το πνεύμα του δεμένος σ’ ένα ξύλινο πάσσαλο. Την προηγούμενη της εκτελέσεως του έγραψε το τελευταίο του ποίημα αφιερωμένο στους 22 νεκρούς της αντικοινοβουλευτικής διαδηλώσεως, ενώ είχε πει «Λένε πως τον θάνατο, όπως και τον ήλιο δεν μπορεί κανείς να τους αντικρύσει κατάματα. Εν τούτοις προσπάθησα».

πηγή

Ο Διγενής απέθανε: η νεκρολογία στην εφημερίδα «Πατρίς» για τον θάνατο του Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα

Ευχαριστούμε την Αυτόνομη Συναγωνίστρια από την Κύπρο για το αρχειακό υλικό

«Έπεσεv o βαθύσκιoς δρυς υπό τη σκιάv τoυ oπoίoυ τo Έθvoς τωv Ελλήvωv εγvώρισεv ημέρας μεγαλείoυ και αvατάσεως. Ο μυθικός Διγεvής υπέκυψε χθες εις τα μαρμαρέvια αλώvια αφoύ εκτυπήθη γεvvαίως με τov χάρovτα.

Ο ακατάβλητoς κατεβλήθη υπό τηv κoιvήv μoίραv τωv αvθρώπωv.

 Και διήλθε τηv Αχερoυσίαv, όπoυ o ψυχoπoμπός περιδεής τoν ωδήγησε διά vα συvαvτήση τoυς συvτρόφoυς και τα παλληκάρια τoυ μετά τωv oπoίωv ηγωvίσθη αγώvας ωραίoυς και μεγάλoυς υπέρ τov ήμισυ αιώvα, vα συvαvτήση εκείvoυς πoυ άφησαv τα oστά τωv vα λευκαίvωvται εις τoν Σαγγάριov, εκείvoυς πoυ εις τηv κατάλευκov απεραvτoσύvηv της Πίvδoυ έγραψαv επάvω εις τo χιόvι καταπόρφυρov τov ύμvov εις τηv Ελευθερίαv, εκείvoυς oι oπoίoι έστησαv τείχoς απόρθητov τα ηρωϊκά στήθη τωv εις τo Θησείov και εις τo Παγκράτι και αλλαχoύ της Ελλάδoς, εκείvoυς τoυς αλησμovήτoυς εφήβoυς της ΕΟΚΑ τoυς oπoίoυς μετέτρεψε με τηv θερμoυργόv πvoήv τoυ εις ημιθέoυς και ήρωας.

 Τov συvώδευσε χθες συγκεκιvημέvoς και αυτός o ψυχoπoμπός, διά vα συvαvτήση τov Αυξεvτίoυ και τov Καραoλήv, και τov Παλληκαρίδηv. Τov υπεβάστασε κατά τηv άvoδov εις τας κλίμακας τoυ εθvικoύ παvθέoυ, όπoυ συvήvτησε τoυς πεσόvτας υπό τας διαταγάς τoυ εις τη Τηλλυρίαv και αλλαχoύ.

 Νεκρός o Διγεvής. Είχoμεv πιστεύσει σχεδόv ότι ήτo αθάvατoς. Η μεγαλωσύvη τoυ μας έκαμε vα λησμovήσωμεv, ότι ακόμη και ως Διγεvής υπέκειτo εις τηv μoίραv τωv αvθρώπωv, εις τηv μoίραv ακόμη τoυ Σαραvτάπηχoυ.

Έπεσεν o Δρυς. Και τo Έθvoς τωv Ελλήvωv έμειvε oρφαvόv. Ξέχασε τov ηγέτηv και τov πατέρα τoυ.

Η Iστoρία, η oπoία δεv δεκάζεται και δεv κατατρoμoκρατείται, θα είπη τov λόγov της διά τov Διγεvήv. Θα γράψη σελίδας δι' αυτόv. Διότι, υπήρξε μέγας. Διότι υπήρξεv εθvική πρoσωπικότης αvήκoυσα σχεδόv εις άλλov κόσμov από τov ιδικόv μας. Ητo ως vα ήλθεv- από κάπoιαv αγαθήv της Iστoρίας βoυλήv- από τo Εικoσιέvα και ήλθεv εις τηv επoχήv μας διά vα τηv διαμoρφώση, διά vα μας δημιoυργήση μoίραv ιστoρικήv.

Υπήρξε μεγάλη, αλλά και τραγική μoρφή o Διγεvής. Εvώ χάριv της vέας εθvικής πρoσπαθείας ευρίσκετo αφαvής, απεβίωσαv πρoσφιλείς oικείoι τoυ ως o αδελφός τoυ, o σύγγαμβρός τoυ, o πεvθερός τoυ.

Εφυγεv τηv ώραv της μεγάλης εθvικής εξoρμήσεως. Επάvω εις τo ιερόv λείψαvov τoυ, με τηv χείρα εις τηv καρδίαv και γvωρίζovτες καλώς τα πράγματα λέγoμεv τoύτo: Ο Διγεvής πoλύ εταλαιπωρήθη τελευταίως. Τov κατεπόvησαv και τoυ αφήρεσαv ζωήv τα μέτρα ασφαλείας τα oπoία ελάμβαvov. Διότι εκατovτάδες επικoυρικώv εστάλησαv vα τov εύρoυv και τov εξovτώσoυv. Διότι στρατιά χαφιέδωv ειργάζετo πρoς τov σκoπόv αυτόv. Και απέθαvεv εις αυστηρόν απoκλεισμόv. Έδωσε και τηv τελευταίαv πvoήv τoυ διά τηv Εvωσιv. Τo "έπεσεv εις τας επάλξεις δεv είvαι σχήμα κεvόv. Απoδίδει απoλύτως τηv πραγματικότητα. Ο Διγεvής έπεσεv εις τας επάλξεις.

Και η μεv σαρξ θα καταβή εις τη γηv, ακoλoυθoύσα τov δρόμov της φθoράς και της τελειώσεως. Όμως o Διγεvής είvαι o αθάvατoς. Τρέμoυv αι χείρες μας. Αιμάσσει η καρδία μας, κρoυvoί εξέρχovται από τoυς oφθαλμoύς μας. Ο Διγεvής απέθαvεv.

Αφήvει o εκλιπώv εθvικός γίγας μίαv oλόκληρov εθvική περιoυσίαv oπίσω τoυ. Περιoυσίαv η oπoία θα αξιoπoιηθή. Ό,τι διαρκέστερov θα μείvη, θα είvαι η μέχρι θαvάτoυ εμμovή εις τηv Ελλάδα και εις τηv Εvωσιv. Θα μείvη αιωvίως αvηρμέvη εις τας ψυχάς η φλόγα πoυ έδωσεv o Πρoμηθεύς εκείvoς.

Γovατίζει εμπρός εις τo φέρετρov τoυ τo Εθvoς. Τov πρoσκυvά η ελληvική Κύπρoς. Τov κλαίvε τα παλληκάρια τoυ, μέσα από τα υγρά κρησφύγετα τωv, μέσα από τας σκoτειvάς φυλακάς, παvτoύ όπoυ ευρίσκovται. Αλλά και oμvύoυv και πάλιv: Ο ΑΓΩΝ ΣΥΝΕΧIΖΕΤΑI ΔIΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣIΝ. Και όταv η κυαvόλευκoς απλωθή εδώ, σύμβoλov κρατικής πλέov εξoυσίας, θα μεταβώμεv εις τo Μvήμα τoυ διά vα τoυ αvακoιvώσωμεv. Οσoι απoμέvωμεv. Και θα σκιρτήση o " Γέρoς" μας».

Μνήμη Ιμίων: Lamia Casual Crew

 

Εις μνήμην του Ισιδώρου aka Hjarulv Henker: Hellenic War Machine - Συνέντευξη των Der Sturmer στο περιοδικό «Αντεπίθεση» τεύχος 26, Μάρτιος 2006, σελίδες 32-33 (.pdf)

γράφει ο Wolverine

Στις αρχές του χρόνου η είδηση για τον αιφνίδιο θάνατο του Ισιδώρου aka Hjarulv Henker του συγκροτήματος «Der Sturmer» έσκασε σαν «βόμβα» στις τάξεις του «χώρου» και κυρίως ανάμεσα στους υποστηρικτές του NSBM εντός και εκτός Ελλάδος. 

Διαδικτυακές αναφορές που αξίζει να διαβάσετε υπήρξαν στο «Glory Days of RAC», τον «Μαύρο Κρίνο» και την ΦΛΕΦΑΛΟ - στους τελευταίους με αφορμή την συνέντευξη των Dreadful Relic -  καθώς και σε ιστοσελίδες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης του εξωτερικού με διθυράμβους για τον εκλιπόντα και την μουσικό - πολιτική του προσφορά. 

Υπήρξε μέλος των εκδοτικών ομάδων των παγανιστικών και ιδεολογικών περιοδικών Wrath of the Gods, Dark Imperium and Heathen Pride καθώς και μέλος των Wodulf και Lamentation. 

Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην απώλεια ενός μαχητή του Ελληνικού Εθνικοσοσιαλισμού και μέλος της ποιοτικής αυτής μπάντας αφού είχα την τύχη να τους γνωρίσω σε προσωπικό επίπεδο από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, μέσω της άμεσης ενίσχυσης με την προμήθεια των μουσικών έργων που κυκλοφόρησαν (EP’s, demos, splits, full - lengths, best of, compilations) αλλά και με φυσική παρουσία σε συναυλίες και ακτιβιστικές ενέργειες που την εποχή εκείνη προσέλκυαν εκατοντάδες ποιοτικούς συναγωνιστές και συναγωνίστριες. 

Πλούσια η δισκογραφία του εν λόγω συγκροτήματος δημοφιλείς σε όλες τις χώρες που υπάρχει η «ακραία μουσική σκηνή» του NSBM και κυρίως τα μέλη της μπάντας - συμμετείχαν και σε άλλα συγκροτήματα - αποδεκτοί από το σύνολο των συναγωνιστών ως ενωτικοί και αυθεντικοί χαρακτήρες, «φανατικοί» υποστηρικτές της Ιδέας και διαχρονικοί εχθροί της ακροδεξιάς που επιβλήθηκε σταδιακά από το παρακράτος και την δεξιά. 

Ο στίχος και η θεματολογία τους καθώς και η αισθητική τους όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει να κάνει με ακροδεξιές εμπορικές καρικατούρες ή με ριψάσπιδες δηλωσίες ηγετίσκους αλλά με την Πατρώα Θρησκεία, τον Εθνικοσοσιαλισμό, την καταγγελία της Σιωνιστικής κτηνωδίας, την υπερηφάνεια της Ευρώπης και την μνήμη των Συναγωνιστών που έπεσαν στις επάλξεις. 

Ο Ισίδωρος παραμένει στην μνήμη όλων για την προσφορά του στην μουσική αλλά και στο πεδίο των ιδεών. Εις μνήμην του Συναγωνιστή η συντακτική μας ομάδα δημοσιεύει σήμερα μια σχετικά άγνωστη συνέντευξη των «Der Sturmer» στο περιοδικό «Αντεπίθεση» τεύχος 26, Μάρτιος 2006, σελίδες 32-33. 

Δόθηκε στον Π.Κ. και έχει ιδιαίτερη σημασία ως ένας ελάχιστος φόρος τιμής σε έναν ποιοτικό συναγωνιστή που έφυγε νωρίς αλλά και για τις καίριες απαντήσεις της μπάντας στις ερωτήσεις του συντάκτη του περιοδικού ...

για να διαβάσετε την συνέντευξη σε μορφή αρχείου .pdf στον σύνδεσμο εδώ ...

Για την συναγωνίστρια Αλίκη που έφυγε νωρίς ...

 

Δυο χρόνια από την δολοφονία του Ιρανού Στρατηγού Qasem Soleimani

 

R.I.P: Έφυγε ο Ισίδωρος aka Hjarulv Henker των κορυφαίων Der Sturmer σε ηλικία 45 ετών! Καλό πέρασμα!

πηγή της φωτογραφίας

Στη μνήμη του επαναστάτη Eθνικοσοσιαλιστή Horst Wessel.

Μετάφραση από τα Αγγλικά για τον «Μαύρο Κρίνο»: Noeton

Το παρακάτω άρθρο γράφτηκε από τον εκδότη και συγγραφέα του «Μαύρου Μετώπου» Richard Schapke ο οποίος υπήρξε πρώην ηγέτης της κομματικής νεολαίας, βασικός συνεργάτης των αδερφών Otto και Gregor Strasser καθώς και ένας εκ των στελεχών που υπέγραψαν το συλλογικό άρθρο δυσαρέσκειας της 4^ης Ιουλίου 1930 σχετικά με την πορεία του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος το οποίο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.

Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο διαδίκτυο στα Γερμανικά στην εθνικοεπαναστατική πλατφόρμα ενημέρωσης Sache de Volkes

«Όποιος ερχόταν στα SA στο Βερολίνο βρισκόταν ανάμεσα στους εξοστρακισμένους. Το μονοπάτι του έγινε ένα στενό πέρασμα ανάμεσα στην αστυνομία και τον όχλο. Εδώ έπρεπε ή να σταθεί ή να πέσει».

Joseph Goebbels

Μαζί με τον Hans Maikowski, ο πιο εξέχων «Μάρτυρας του Αίματος» του NSDAP του Βερολίνου γεννήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 1907 στο Μπίλεφελντ ως γιος ενός πάστορα και Τέκτονα. Αφού η μεσαίας τάξης οικογένεια του μετακόμισε στο Βερολίνο, ο Horst Wessel πήγε το γυμνάσιο εκεί. Η περιφρόνηση της καταγωγής και του περιβάλλοντός του τον τράβηξε στην πολιτική σε νεαρή ηλικία - ήδη από το 1922 εντάχθηκε στο Τάγμα Bismarck, η τοπική ομάδα 21 "Crown Princess".

Αυτή ήταν μια προκαταρκτική οργάνωση του Γερμανικού Εθνικού Λαϊκού Κόμματος με επικεφαλής τον μετέπειτα Εθνικοσοσιαλιστή Γκάουλαϊτερ, Wilhelm Kube. Ως μέρος των υπηρεσιών ασφαλείας χώρων που παρείχε το Τάγμα για ta πολιτικά γεγονότα, ο Horst Wessel ήρθε σε επαφή με το Wiking-Bund του Λοχαγού Ehrhardt την άνοιξη του 1924. Αυτό χρησίμευσε ως μια δεξαμενή στρατολόγησης για τα πρώην μέλη της Ταξιαρχίας Πεζοναυτών Ehrhardt ("Σβάστικα σε Ατσάλινο Κράνος»), που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο Πραξικόπημα του Kapp και ήταν εδώ που γνώρισε πρώην «τρομοκράτες» της νεφελώδους οργάνωσης Consul.

Μεταξύ άλλων, η οργάνωση Consul ήταν υπεύθυνη για τη δολοφονία του “κατοχικού’’, υποτακτικού πολιτικού των Συμμάχων Matthias Erzberger και του υπουργού Εξωτερικών του Ράιχ Rathenau. Ο Wessel εντυπωσιάστηκε από τον άνευ όρων ακτιβισμό των υποστηρικτών του Ehrhardt, ο οποίος έρχεται σε ευνοϊκή αντίθεση με τον αντιδραστικό χαρακτήρα των Γερμανών ακροδεξιών. Λογικά, αν και ήταν κάτοχος του Αργυρού Μεταλλίου της Τιμής, έγινε και μέλος του Wiking Association, κάτι που τον Ιούλιο του 1924 είχε ως αποτέλεσμα την αποβολή του από το σχολείο. Ο λόγος εντοπίζεται στο γεγονός ότι ο μαθητής του Λυκείου φορούσε εθνικοσοσιαλιστική στολή σε μια εκδήλωση - όχι ασυνήθιστο για τους υποστηρικτές του Ehrhardt εκείνη την εποχή.

Ωστόσο, το ποτάμι δε γυρνούσε πίσω. Στις 12 Φεβρουαρίου 1925, ο Χορστ Βέσελ εγκατέλειψε το Τάγμα του Μπίσμαρκ και αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στην ενασχόλησή του με τους Βίκινγκς. Ούτε η αποφοίτηση του ως φοιτητής της Νομικής στις 19 Απριλίου 1926 δεν τον αποδιοργάνωσε από τον σκοπό του αυτό. Μόλις ένα μήνα αργότερα, το Bund (= η «ομάδα») απαγορεύτηκε στην Πρωσία επειδή ο ηγέτης του στο Βερολίνο, Sodenstern, φέρεται να συμμετείχε στις προετοιμασίες για το πραξικόπημα. Παρεμπιπτόντως, η σχετική κατηγορία αναγκάστηκε να αποσυρθεί λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων.

Ο Horst Wessel, πλέον πολιτικά άστεγος, δεν μπορούσε να είναι ικανοποιημένος με τη ζωή της ομάδας που ανήκε. Η προσωρινή συμμαχία του Ehrhardt με το «αντιδραστικό χαλύβδινο κράνος» είναι πιθανό να είχε προκαλέσει δυσαρέσκεια στον νεαρό ακτιβιστή. Ως εναλλακτική λύση, η SA του Βερολίνου που έφερε στις τάξεις της τον Heinz Hauenstein, γνωστό πρώην ηγέτη των Freikorps και πρωτοπόρο του NSDAP της Βόρειας Γερμανίας, συγκέντρωσε τα κοινωνικά επαναστατικά στοιχεία σε αντίθεση με τον Gauleiter Schmiedicke και τον διοικητή SA Daluege. Παρά τις άναρχες συνθήκες που επικρατούσαν στο Gau Berlin εκείνη την εποχή, ο Wessel εμφανίστηκε στον κατάλογο των μελών της Sturmabteilung του Βερολίνου τον Οκτώβριο του 1926.

Την 1η Νοεμβρίου 1926, ο Γιόζεφ Γκαίμπελς ανέλαβε τη διαχείριση του εθνικοσοσιαλιστικού τομέα που κατέρρεε και ξεκίνησε την αναδιοργάνωση του. Σε αντίθεση με την κοινή άποψη, ο Wessel δεν ήταν ακριβώς πεπεισμένος για τις ικανότητες του νέου του Gauleiter, στις οποίες μπορεί να συνέβαλε η εκδίωξη του Hauenstein. Ανεξάρτητα από κάθε αμφιβολία, απέκτησε το βιβλιάριο μελών του NSDAP τον Δεκέμβριο. Ο ανοιχτός χαρακτήρας του Horst Wessel και το να μην υποκύπτει στις κρατικές αρχές μπορεί να οδήγησε σε μια άμεση διαφωνία με τον Goebbels (οι εγγραφές στο ημερολόγιο αυτής της περιόδου χάνονται). Το ενδιαφέρον του Gauleiter για το Ε/Σ φοιτητικό σωματείο εκείνη την εποχή μπορεί επίσης να εντοπιστεί σε αυτές τις επαφές. Μια εντυπωσιακή εμπειρία για τον Wessel ήταν πιθανώς η συμμετοχή του στο 3^ο Συνέδριο του Κόμματος του Ράιχ στη Νυρεμβέργη (Αύγουστος 1927), όπου ξέσπασαν βίαιες διαφωνίες για το φοιτητικό σωματείο.

Το χειμερινό εξάμηνο του 1927/28, ο φοιτητής της Νομικής πήγε στη Βιέννη για ένα εξάμηνο και του ανατέθηκε από τον Gauleiter να μελετήσει το έργο της νεολαίας των Αυστριακών εθνικοσοσιαλιστών εδώ. Ο Wessel απέκτησε τις προϋποθέσεις καθώς ηγήθηκε προσωρινά μιας μονάδας της Ομοσπονδίας της Γερμανικής Εργατικής Νεολαίας (προπομπός της Χιτλερικής Νεολαίας). Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Βιέννη συμμετείχε στα επεισόδια κατά της τζαζ όπερας «Johnny plays up». Είναι χαρακτηριστικό ότι στις 20 Φεβρουαρίου 1928, ο Wessel έγραψε σε έναν φίλο του ότι, σε αντίθεση με το Βερολίνο, το Eθνικοσοσιαλιστικό Gau Vienna οργανώθηκε με υποδειγματικό τρόπο. Μετά την ολοκλήρωση του εξαμήνου στη Βιέννη, ο Horst Wessel διέκοψε τις σπουδές του στη Νομική και ανέλαβε το τμήμα των SA στην πλατεία Alexanderplatz του Βερολίνου, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για την SA Storm 1 του Standard 4, που ήταν εξαιρετικά κοινωνικό - επαναστατικό.

Διέπρεψε και ως ομιλητής προπαγάνδας. Για παράδειγμα, στις 15 Ιανουαρίου 1929, ο Wessel επιτέθηκε βίαια στους Γερμανούς υπηκόους στο Berlin - Friedenau. Στη συνέχεια, σε συνέντευξη του στον Γκαίμπελς, εξέφρασε τη λύπη του για την έλλειψη ακτιβισμού εντός των SA! Ο Gauleiter σημείωσε: «Είμαι σε αδιέξοδο. Άν κάνουμε δράσεις στο Βερολίνο, οι άνθρωποι μας θα κόβουν και θα ράβουν όπως επιθυμούν». Ακολούθησαν τακτικές συναντήσεις στις οποίες ο Wessel και ο Goebbels συζήτησαν πάνω απ' όλα τη σχέση του NSDAP με τους Γερμανούς Εθνικιστές ή το Stahlhelm και την Eθνικοσοσιαλιστική Eπανάσταση. Ο Γκαίμπελς έδειξε επίσης ότι δεν ήταν πολύ ενθουσιώδης όταν ο Χίτλερ ξεκίνησε την προσέγγιση περί πολιτικών δικαιωμάτων τον Απρίλιο του 1929 και μίλησε θετικά για το κοινοβουλευτικό έργο: «Και ειδικά τώρα που είναι σημαντικό να διατηρήσεις τη ψυχραιμία σου. Ξεφεύγει. Έχουμε ακόμα πάρα πολλούς Φιλισταίους στο κόμμα. Η πορεία του Μονάχου μερικές φορές είναι αφόρητη! Δεν είμαι έτοιμος να κάνω έναν τεμπέλικο συμβιβασμό! Αν είναι αυτό να μου κοστίσει την προσωπική μου θέση, θα το αναλάβω ευθέως. Μερικές φορές αμφιβάλλω για τον Χίτλερ... Υπήρξε ήδη σοβαρή σύγχυση στις ομάδες των SA.»

Μετά από μία από αυτές τις συζητήσεις, ο Γκαουλάιτερ του Βερολίνου αποφάσισε να πολεμήσει την επίθεση της γερμανικής εθνικής αντίδρασης, καθώς ο Χίτλερ δεν απάντησε σε όλες τις σχετικές ερωτήσεις. Το Reichsleitung του Μονάχου έπεσε σε αυτήν την εκστρατεία όταν συμμετείχε στο δημοψήφισμα ενάντια στο Young Plan (πιθανόν μετά από πρόταση του Otto Strasser όλων των ανθρώπων). Σε αυτό ο «αριστερός» Εθνικοσοσιαλιστής Bodo Uhse, σίγουρα μια αδελφή ψυχή του Horst Wessel, είπε: «Με αυτούς που κατηγορούμε με πάθος καθημερινά, επειδή βεβηλώνουν το όνομα του έθνους με την απληστία τους για το κέρδος, με τους οπισθοδρομικούς μαθητές γεμάτους με μια αηδιαστική ‘’αριστοκρατία’’, ο Χίτλερ είχε συνδέσει τους νεαρούς στρατούς των SA! Την αποφασιστική εκείνη ώρα, όταν ο αγώνας έπρεπε να διεξαχθεί έξω από τους νόμους αυτού του κράτους, είχε κατευθύνει τον δρόμο του προς τον ειρηνικό περίβολο της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, σε μια παρέα διαφανών ταραχοποιών για τους οποίους το έθνος δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα κάλυμμα για την επιχείρηση τους. Τη στιγμή που ο κίνδυνος και η δράση φαινόταν ότι ήταν απαραίτητα, ο Χίτλερ έπαιζε ένα ασφαλές παιχνίδι. Συνδέθηκε με την ‘’αντίδραση’’ και το δυσαρεστημένο κεφάλαιο.

Αυτός ο δρόμος οδήγησε στο Μέτωπο του Χάρτσμπουργκ, στη δίωξη των αριστερών κομμάτων και των ανοργάνωτων εθνικοσοσιαλιστών κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ. Το αποκορύφωμα ήταν η σφαγή της 30ης Ιουνίου 1934, όταν ο Horst Wessel ήταν αρχηγός ομάδας στο Berlin - Friedrichshain από την 1η Μαΐου 1929 και έστησε εδώ το SA Storm 5. Μεταξύ των δικών του υπήρχαν πολλοί πρώην μαχητές του «Κόκκινου Μετώπου» και Κομμουνιστές, κάτι που εκφράστηκε επίσης με το σχηματισμό μιας μπάντας shawm που προηγουμένως υπήρχε μόνο στο KPD. Ο περιπλανώμενος μαθητής συνέθεσε το τραγούδι "Die Fahne hoch!" («Σημαίες του Χίτλερ πάνω από οδοφράγματα/ Ορθό το Λάβαρο!») βασισμένο σε ένα κομμουνιστικό μαχητικό τραγούδι, το οποίο επρόκειτο να γίνει ο δεύτερος εθνικός ύμνος του Τρίτου Ράιχ. 

Μετά από μια ελάχιστα αντιληπτή παράσταση στη Φρανκφούρτη / Όντερ, το τραγούδι του Horst Wessel έκανε την πρεμιέρα του στο Βερολίνο στις 6 Σεπτεμβρίου 1929. Λίγο αργότερα τυπώθηκε επίσης στην «Επίθεση». Σε αυτό το σημείο όμως ο Χορστ Βέσελ είχε αποσυρθεί όλο και περισσότερο από τις κομματικές εργασίες. Οι λόγοι για αυτό είναι αφενός η απογοήτευση για την φιλοαστική πορεία του Χίτλερ και αφετέρου η σχέση με την πρώην ιερόδουλη Erna Jaenicke. Το νεαρό ζευγάρι έμενε στο Widow Salm's στην οδό Grosse Frankfurter Strasse 62. Μετά από διαφωνίες, η σπιτονοικοκυρά θυμήθηκε τους συντρόφους του αποθανόντος συζύγου της, ο οποίος ήταν ακτιβιστής στην Ένωση Μαχητών του Κόκκινου Μετώπου.

Σε εκείνο το σημείο - ήταν 14 Ιανουαρίου 1930 - ξεκίνησε μια ομάδα που σουλατσάριζε υπό τον Κομμουνιστή μαστροπό Albert "Ali" Höhler. Το σχεδιασμένο «προλεταριακό φλερτ» για τον Wessel δεν πήγε όπως σχεδίαζε μιας και ο Höhler γνώριζε την Erna Jaenicke από ... τις κακές εποχές. Ο "Ali" τράβηξε απροσδόκητα ένα πιστόλι και χτύπησε τον Horst Wessel με μια σφαίρα στο στόμα όταν ήταν στο έδαφος. Στις 23 Φεβρουαρίου, υπέκυψε στα σοβαρά τραύματα του μετά από εβδομάδες αγώνων. Ο Gauleiter Goebbels - αληθινά κλονισμένος και πιθανώς οδηγημένος από μια ένοχη συνείδηση - ένας σίγουρα επαναστάτης εκπρόσωπος της «αριστερής» πτέρυγας του κόμματος - βρήκε την ευκαιρία και ανέδειξε τον Sturmführer 5 σε μάρτυρα του κινήματος - ενάντια στην αντίρρηση της ηγεσίας του Ράιχ του Μονάχου, που εμφανίστηκε στις 26 Φεβρουαρίου στην «Επίθεση» (σ.μ.γερμ.= “Der Angriff”) ως ειδικά αφιερωμένο φύλο στον Horst Wessel και την 1^η Μαρτίου η ταφή έγινε στο Nikolaikirchfriedhof στο Βερολίνο με μεγάλες τιμές.

Ομιλητές ήταν ο Γκαίμπελς, ο Ανώτατος Αρχηγός των SA Franz Pfeffer von Salomon, ο Standartenführer Breuer και δύο εκπρόσωποι της Ε/Σ Φοιτητικής Ένωσης. Ο Χίτλερ ζήτησε μια επιδεικτική συγγνώμη, η οποία, παρεμπιπτόντως, ήταν μια περαιτέρω ένδειξη της κακής σχέσης με τους ανθρώπους της Gau Berlin. Ο αρχηγός του κόμματος προτίμησε να «αναρρώσει» στο Μπερχτεσγκάντεν. Κατά τη διάρκεια των εορτασμών, οι Κομμουνιστές ξεσηκώθηκαν στην περιοχή και βεβήλωσαν ακόμη και το νεκροταφείο, παραπέμποντας στην Erna Jaenicke με το σύνθημα: "Ένα τελευταίο ‘Χάιλ Χίτλερ’ στον νταβατζή Χορστ Βέσελ!". Σαν να απαντούσε στην αδιάφορη στάση του Χίτλερ, ο Γκαίμπελς επιτέθηκε στις 4 Απριλίου στο Berlin Sportpalast με αποσπάσματα από το τραγούδι του Horst Wessel τα οποία και τραγούδησε επιδεικτικά σε επαναστατική στάση. 

Στις 26 Σεπτεμβρίου 1930, οι δολοφόνοι του Horst Wessel καταδικάστηκαν σε μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης. Ο Höhler έλαβε την υψηλότερη ποινή σε έξι χρόνια και ένα μήνα φυλάκιση. Η πικρία των SA για την αναξιοπρεπή συμπεριφορά των Κομμουνιστών δεν υποχώρησε φυσικά (οι δράστες είχαν άσχημη μοίρα όταν τον Σεπτέμβριο του 1933 τα SA εισέβαλαν στη φυλακή τους). Όταν η SA του Ανατολικού Έλβα υπό τον Ταγματάρχη Stennes εξεγέρθηκε ενάντια στην ηγεσία του Μονάχου στις αρχές Απριλίου 1931, με αναφορά στην 1η Μαρτίου 1930, οι «αντάρτες» αρνήθηκαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους με την Φασιστική Ένωση, η οποία ήταν επίσης ανοιχτή σε ανοργάνωτους Εθνικοσοσιαλιστές. Παρεμπιπτόντως, ο Γκαίμπελς έπαιξε έναν πολύ αμφίβολο ρόλο εδώ. Πιθανώς να συμμετείχε στις προετοιμασίες της εξέγερσης. Τουλάχιστον γνωρίζουμε ότι οι «αντάρτες» προσπάθησαν να τον κερδίσουν και όχι ο «αντιπαθητικός» Otto Strasser ως αρχηγός ενός ανεξάρτητου βορειο -γερμανικού NSDAP.

Ακόμη και μετά από αυτή την υπόθεση, η οποία σχεδόν του χάρισε μια μεταγραφή στη Βιέννη, ο Γκαίμπελς διατήρησε αυτή τη “λατρεία της προσωπικότητας” γύρω από τον πρώην σύντροφό του. Στις 15 Αυγούστου 1931, για παράδειγμα, καθαγίασε το νέο SA Standard 5 "Horst Wessel" στο Βερολίνο. Τον Ιούλιο του 1932 ακολούθησε το βιβλίο «Horst Wessel - Leben und Die» στον εκδοτικό οίκο του κόμματος και το μυθιστόρημα του Hanns Heinz Ewers «Horst Wessel», που εκδόθηκε το φθινόπωρο, κυκλοφόρησε 30.000 αντίτυπα μέσα σε λίγες εβδομάδες. Στις 30 Οκτωβρίου 1932, ένα άρθρο στη μνήμη του Eπαναστάτη Eθνικοσοσιαλιστή Horst Wessel εμφανίστηκε στο «Μαύρο Μέτωπο».