Λευτεριά στο Κουρδιστάν !

του Αλεξόπουλου Στέλιου.

Τους τελευταίους μήνες το Κεμαλικό καθεστώς της Άγκυρας με συνεχείς επιθέσεις αρμάτων μάχης και ειδικών δυνάμεων και μαζικούς βομβαρδισμούς από αέρος προσπαθεί να εξοντώσει το Εθνικοεπαναστατικό Κουρδικό Κίνημα αντίστασης.

Οι μάχες μαίνονται καθημερινά στα βουνά του Κουρδιστάν , πολλές μονάδες ανταρτών εγκλωβίζονται από τα πολυάριθμα Κεμαλικά στρατεύματα και πέφτουν στον αγώνα μέχρι ενός αρνούμενοι να παραδοθούν.



Ο εξοπλισμός των Τούρκων είναι φυσικά αμερικανικός , η πολιτική κάλυψη αυτής της νέας γενοκτονίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την διεθνή κοινότητα κάτι παραπάνω από εμφανής και η σιωπή στα ελληνικά μέσα μαζικής αποχαύνωσης πλήρης. Κανείς στην κυριολεξία δεν ασχολείται με την νέα επίθεση των Τουρκικών στρατευμάτων , κανείς δεν μιλάει για τις σφαγές γυναικόπαιδων και την πυρπόληση εκατοντάδων χωριών.



Φυσικά δεν περιμένουμε από το καρατζαφέρειο ακροδεξιό μόρφωμα να ασχοληθεί με την σφαγή του Κουρδικού λαού ούτε από την σύγχρονη νεοταξική αριστερά. Και οι δύο πλευρές κρατούν ένοχη σιωπή όλες αυτές τις ημέρες και αυτό σημαίνει πολλά…

Οι Έλληνες λοιπόν ασχολούνται με την Καλομοίρα , το life style , αγωνιούν για την εξέλιξη των τουρκικών σήριαλ του μέγκα τσάνελ , κλαίνε από λύπη επειδή έχασε ο Ολυμπιακός από την Τσέλσι…

Είναι φυσικό αφού μέχρι εκεί φτάνει το σαπισμένο μυαλό τους…και πως θα γινόταν να ήταν αλλιώς άλλωστε αφού η πλειοψηφία τους είναι καλοντυμένοι δούλοι και σκλάβοι του καταναλωτισμού και του the mall , σκλάβοι του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού , των παε και των mc Donald’s.

Από την άλλη πλευρά οι άνδρες αντάρτες και οι γυναίκες αντάρτισσες του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος μάχονται λυσσαλέα και πεθαίνουν με τα όπλα στα χέρια ελεύθεροι και περήφανοι για τον λαό τους και για την Πατρίδα τους. Προδομένοι για άλλη μια φορά από τα τσιράκια των Αμερικανών Μπαρζανί και Ταλαμπανί συνεχίζουν απελπιστικά μόνοι τον αγώνα.

Δεν πεθαίνουν από κόκες , τροχαία , εμφράγματα και διαβήτη όπως κάνουν οι Ευρωπαϊκοί λαοί..

Έχει τεράστια διαφορά να πεθαίνεις ζωσμένος εκρηκτικά μέσα σε μονάδα της Τουρκικής Στρατοχωροφυλακής – και με μερικούς καταπιεστές του κατοχικού στρατού νεκρούς – από το να πεθαίνεις από overdose..



( Φωτογραφία μέλους του PKK στη δίκη Τουρκικού στρατοδικείου )

Επίσης είναι εξίσου ηρωικό να πέφτεις σε μάχη στα όμορφα φαράγγια και δίπλα στα γαλήνια ποτάμια του ηρωικού Κουρδιστάν εκεί που γεννήθηκες , ή ακόμα και να αγωνίζεσαι άοπλος με πολυήμερη απεργία πείνας ή και ένοπλος με σίδερα από τα κάγκελα της φυλακής που σε βύθισαν όπως έκαναν εκατοντάδες αριστεροί Εθνικοεπαναστάτες στις τουρκικές φυλακές συνεχίζοντας την αντίσταση τους ακόμα και όταν οι μπάτσοι της Τουρκίας τους έκαιγαν με εμπρηστικά χημικά και τους έπνιγαν με δακρυγόνα ζωντανούς μέσα στα κελιά των στρατιωτικών φυλακών.



Ελάχιστοι Έλληνες συμπαραστάθηκαν ολόψυχα στο PKK και στον αγώνα του Κουρδικού Κινήματος Αντίστασης. Από αυτούς που ξεχωρίζουν για την δράση τους είναι ο Κύπριος Θεόφιλος Γεωργιάδης και η Ελευθερία Φουρτουλάκη στην οποία και αναφερθήκαμε παλαιότερα σε αφιέρωμα του ιστολογίου μας.

Με αφορμή τα γεγονότα στο Κουρδιστάν και ως φόρος τιμής στην μνήμη του Έλληνα Αριστερού Εθνικοεπαναστάτη Θεόφιλου Γεωργιάδη αλλά και στους συντρόφους και τις συντρόφισσες του PKK που πολεμούν το βαθύ κράτος της Τουρκίας αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα του περιοδικού Άρδην ( http://www.ardin.gr/ ) την ομιλία του Λάζαρου Μαύρου στο 6ο πολιτικό μνημόσυνο του δολοφονηθέντα στις 20 Mαρτίου 1994 , από πράκτορες του τουρκικού κράτους, αγωνιστή εκπροσώπου της Eπιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν , Θεόφιλου Γεωργιάδη :



Στις 10 το βράδυ της Κυριακής, 20ης Μαρτίου 1994 , στην οδό Θουκυδίδη της Αγλαντζιάς, πληρωμένος πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών του τουρκικού κράτους δολοφόνησε , με πέντε πυροβολισμούς πιστολιού , τον εκπρόσωπο της Επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν Θεόφιλο Γεωργιάδη στο χώρο στάθμευσης του αυτοκινήτου του , έξω από το σπίτι του.

Στο σπίτι τον περίμεναν να επιστρέψει , η αγαπημένη του σύζυγος , η Ελένη, και τα τρία ανήλικα παιδιά τους. Ο Χαράλαμπος, ο Χρήστος κι ο ενός χρόνου Θοδωρής.

Ο Θεόφιλος επέστρεφε από ταξίδι στη Λάρνακα. Από το εκεί αεροδρόμιο είχε παραλάβει τον αφιχθέντα εκείνο το βράδυ, νέο απεσταλμένο του Εθνικού Μετώπου για την Απελευθέρωση του Κουρδιστάν ( ERNK ) , το νεαρό Γιάτο Ρός. Τον είχε αφήσει στα γραφεία της Επιτροπής στην οδό Δοϊράνης της Λευκωσίας και γύριζε σπίτι.

Στο έδαφος , όπου έπεσε δολοφονημένος ο Θεόφιλος , οι αστυνομικοί, που ερεύνησαν τον τόπο του εγκλήματος , βρήκαν , βαμμένο από το αίμα του παλικαριού , το τελευταίο, μέχρις εκείνη τη μέρα, τεύχος του περιοδικού ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ , βασικός συντελεστής της έκδοσης του οποίου ήταν ο δολοφονημένος αγωνιστής. Το κρατούσε μαζί με τα κλειδιά του τη στιγμή που κατέβαινε από το αυτοκίνητο και τον πυροβολούσε ο δολοφόνος.

Λίγες ώρες νωρίτερα , το πρωί εκείνης της Κυριακής , ο Θεόφιλος Γεωργιάδης έγραψε και παρέδωσε ένα χειρόγραφο άρθρο του στον δημοσιογράφο Γιώργο Σπανό για να δημοσιευτεί την επόμενη μέρα στην εφημερίδα “Χαραυγή” της Λευκωσίας, με την ευκαιρία της κουρδικής γιορτής του ΝΕΒΡΟΖ της 21ης Μαρτίου.

Στο τελευταίο εκείνο άρθρο του ο Θεόφιλος αποκάλυπτε ξανά τον τρομοκρατικό και δολοφονικό χαρακτήρα του τουρκικού κράτους.

Έγραφε για τις πρωτοφανείς διώξεις που είχαν υποστεί , λίγες μέρες νωρίτερα, στην Τουρκία , οι έξι συλληφθέντες Κούρδοι βουλευτές του Κόμματος Δημοκρατίας ( DEP ) , ο Χατίπ Ντίτσλε, ο Ορχάν Ντογάν , η Λεϊλά Ζανά , ο Αχμέτ Τουρκ, ο Σιρρί Σακίκ και ο Σελίμ Σαττάκ.

Λίγες ώρες προτού οι πράκτορες του τουρκικού κράτους δολοφονήσουν και τον ίδιο , ο Θεόφιλος έγραφε στο άρθρο του για τη δολοφονία του Κούρδου βουλευτή Μεχμέτ Σιντζάρ , στην πόλη Μπάτμαν. Ενός ακόμη από τις χιλιάδες δολοφονημένους και αγνοούμενους άνδρες και γυναίκες του τουρκοκρατούμενου Κουρδιστάν , από τα όργανα του κεμαλικού κράτους.



( Αρκετοί Ευρωπαίοι συμμετείχαν εθελοντικά στις τάξεις του PKK. Στην φωτογραφία η Γερμανίδα αντάρτισσα Andrea Wolf που έπεσε μαχόμενη στο πλευρό του PKK. )

Όταν ο Θεόφιλος Γεωργιάδης, οκτώ ήδη χρόνια εθελοντής αγωνιστής στον Κουρδικό Αγώνα, έγραφε το πρωί της Κυριακής , στις 20 Μαρτίου 1994 , εκείνο το άρθρο για τα τελευταία τότε αποτρόπαια πεπραγμένα του τουρκικού κράτους, δεν αγνοούσε ότι και ο ίδιος αποτελούσε στόχο των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών.

Αγνοούσε μονάχα ότι θα επιχειρούσαν την δολοφονία του εκείνη την ίδια Κυριακή , 20η Μαρτίου 1994 , έξω από το σπίτι του , με τον συγκεκριμένο , πληρωμένο , στυγερό , δολοφόνο.
Γνώριζε ο Θεόφιλος , όπως γνώριζαν και τα άλλα στελέχη της Επιτροπής Αλληλεγγύης, ότι η έμπρακτη συμπαράσταση που προσφερόταν επί χρόνια , από την κυπριακή επιτροπή προς τον αγώνα του κουρδικού λαού, η αλληλεγγύη προς το ηρωϊκό ΡΚΚ και η συνδρομή προς τον ηγέτη του Αμπντουλάχ Οτσαλάν , ιδίως οι αποτελεσματικές προσπάθειες διεθνοποίησης του κουρδικού στην Ευρώπη , απέδιδαν καρπούς. Και αυτό πολύ ενοχλούσε το αποκρουστικό τουρκικό κράτος.



Το πρώτο διεθνές συνέδριο για το Κουρδικό στις Βρυξέλες , οι διευρυνόμενες προσβάσεις προς τις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες για το Κουρδικό , έργο που έφερνε σε πέρας η Κυπριακή Επιτροπή , καταγράφηκαν στην Άγκυρα ως σοβαρότατες απειλές για την πολιτική του βρόμικου πολέμου και της γενοκτονίας που επαναλάμβανε στο Κουρδιστάν το τουρκικό κράτος.

Γνώριζε ακόμη ο Θεόφιλος ότι οι επικεφαλής του στρατοκρατούμενου τουρκικού κράτους και οι επιτελείς του Γραφείου Ειδικού Πολέμου, ενοχλούνταν και ανησυχούσαν , όλως ιδιαιτέρως, από την έμπρακτη ανάπτυξη του εμβρύου της ελληνοκουρδικής αγωνιστικής συμμαχίας. Και τις προοπτικές αγώνα που αυτή μπορούσε να δώσει στον από χρόνια συμβιβασμένο, σε διζωνικές συνθηκολογήσεις , ελληνισμό.

Γνώριζαν πολύ καλά τα ανθρωπόμορφα, στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας , εκείνοι δηλαδή που διέταξαν την εξόντωση του Θεόφιλου Γεωργιάδη , ότι, η σύζευξη των ιδεών εναντίον της συνθηκολόγησης με τα προϊόντα της ήττας του ‘74 στην Κύπρο , η σύζευξη του ιδεολογικού αγώνα ενάντια στη ρατσιστική ομοσπονδία , με τον κλιμακούμενο τότε ένοπλο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων, αποτελούσε άκρως επικίνδυνο, για την Άγκυρα, εκρηκτικό μίγμα.



Και μάλιστα το 1994 που άρχιζε να υλοποιείται η εξαγγελία Αθηνών-Λευκωσίας για το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας-Κύπρου. Για όλους αυτούς τους λόγους διέταξαν τη δολοφονία του.

Ως ένα λαμπρό ήρωα , ήρωα των Ελλήνων και των Κούρδων , ήρωα της Ελλάδας , της Κύπρου και του Κουρδιστάν, κηδέψαμε στη Λευκωσία το δολοφονημένο παλικάρι.

Στο φέρετρό του ακουμπήσαμε μια ξεχωριστή γαλανόλευκη. Είχε ξεθωριάσει ανεμίζοντας για χρόνια στον ιστό των Φυλακισμένων Μνημάτων των Δεκατριών Αθανάτων Ηρώων της ΕΟΚΑ : Του Καραολή και Δημητρίου. Του Ζάκου , του Μιχαήλ και του Πατάτσου. Του Κουτσόφτα, του Μαυρομμάτη και του Παναγίδη. Του Μάρκου Δράκου, του Αυξεντίου, του Παλληκαρίδη, του Λένα και του Κυριάκου Μάτση.

Και δώσαμε ιερή υπόσχεση να συνεχίσουμε, με όλες μας τις δυνάμεις τον αγώνα για την απελευθέρωση της Κύπρου, για την απελευθέρωση του Κουρδιστάν.

Πριν λίγες μέρες, τη Δευτέρα, 20 Μαρτίου 2000 , σύραμε ξανά τα βήματά στο Μνήμα του Ήρωα Θεόφιλου για το έκτο ετήσιό του Τρισάγιο.

Ο μικρός Θοδωρής , ο τρίτος γιος του, εφτά ήδη χρονών, μαθητής πλέον στην πρώτη δημοτικού όπου έμαθε να γράφει , του άφησε ανάμεσα στα λουλούδια και στα στεφάνια , το πρώτο γράμμα της αγάπης του.


Κι εμείς;

Βουβοί και δακρυσμένοι , διστάσαμε ν’ ανοίξουμε το στόμα μας.



-Πώς λες σε έναν Ήρωα Θεόφιλο ότι από ελληνικά χέρια παραδόθηκε στο τουρκικό κράτος ο ηγέτης του Κουρδικού Απελευθερωτικού Αγώνα, ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν , στο Ναϊρόμπι της Κένυας ;

- Πώς λες σε έναν Έλληνα Ήρωα της ελληνοκουρδικής αγωνιστικής συμμαχίας, ότι Έλληνες παρέδωσαν τον αρχηγό της Κουρδικής Εθνεγερσίας στους νεοσουλτάνους της Άγκυρας ;

- Ποιος από μας , στ’ αλήθεια , έχει το κουράγιο να σταθεί μπροστά στο Μνήμα του Θεόφιλου και να του πει τα καθέκαστα ;

Eνα φωτορεπορτάζ για την ζωή των ανταρτών του PΚΚ :

http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/co ... 8030703635

Βενεζουέλα : Μια επανάσταση που δεν πρέπει να χαθεί.

του Novistador


Η Μπολιβαριανή Επανάσταση μέσα από την Επαναστατική Εθνικιστική σκοπιά.


Πριν λίγες εβδομάδες γίναμε μάρτυρες ενός πολύ σημαντικού γεγονότος που έλαβε χώρα στη μακρινή Βενεζουέλα. Το δημοψήφισμα που προκήρυξε ο πρόεδρος Τσάβεζ , κατά το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα στο σοσιαλισμό , καταψηφίστηκε τελικά από την αντίδραση με μια πολύ μικρή διαφορά, η οποία δεν είναι ενδεικτική της κατάστασης και της λαϊκής υποστήριξης που χαίρει ο ηγέτης του Βενεζουελάνικου λαού. Τι έχει γίνει όμως τελικά σε αυτή τη μικρή χώρα της Λατινικής Αμερικής και η συγκεκριμένη επαναστατική προοπτική δεν κατάφερε να ευδοκιμήσει ;

Το παρόν κείμενο , πρόκειται να κάνει μια σύντομη αναδρομή στο χρονικό της Μπολιβαριανής επανάστασης , όπως ονομάστηκε, μέσα στα ιδεολογικά πλαίσια του παρόντος ιστολογίου. Δυστυχώς , ο «χώρος» μας ταλαιπωρείται ακόμα από διάφορες αγκυλώσεις του παρελθόντος , έχει εμμονές και εμπάθειες. Προτιμά να βάζει άκριτα , ταμπέλες σε κάθε τι που δε γνωρίζει ή δεν καταλαβαίνει , υπό το φόβο μη χαρακτηρισθεί ως ιδεολογικά «ακάθαρτος» από τους ιεροκήρυκες του Εθνικιστικού χώρου. Τέτοια κωλύματα δεν πρέπει να έχουν θέση σε ένα χώρο που θέλει να αποκαλείται επαναστατικός.

Παρόλα αυτά, για όσους προτιμούν να απορρίπτουν αυτό που είναι φαινομενικά «ξένο» προς την ιδεολογία τους , θα τους δώσουμε τη δυνατότητα μέσω αυτού του κειμένου να καταλάβουν ότι ορισμένα πράγματα δεν είναι όσο «ξένα» φαίνονται και όσο «μιαρά» θέλουν να τα παρουσιάζουν οι φαρισαίοι του χώρου. Για αυτό λοιπόν, αφού κάποιοι προτιμούν να φέρνουν ορισμένες καταστάσεις στα μέτρα τους έτσι ώστε να μη νιώθουν ενοχές, η Μπολιβαριανή επανάσταση θα παρομοιασθεί όσο αυτό είναι δυνατό, με σεβασμό στον αναγνώστη αλλά και στις ιστορικές προσωπικότητες, με τη Γερμανική των δεκαετιών '30 και '40.

Στην προ – Τσάβεζ εποχή, την εποχή πριν την επανάσταση , η κατάσταση στη Βενεζουέλα παρουσιάζει εκπληκτικές ομοιότητες με τη Γερμανία του μεσοπολέμου πριν την ανάδειξη του NSDAP – τη Γερμανική επανάσταση. Ο λαός υποφέρει υπό το ζυγό της ξενοκίνητης ολιγαρχίας. Παρόλο που η Βενεζουέλα είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος εξαγωγέας πετρελαίου στον κόσμο , ένα τεράστιο ποσοστό του λαού ζει κάτω από τα όρια της φτώχιας , με τις πολυεθνικές εταιρίες να καπηλεύονται τον πλούτο της χώρας, υπό την ανοχή της προδοτικής νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης που προσβλέπει σε περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις. Ο λαός έχει ανάγκη από έναν εθνικό ηγέτη , που θα του δώσει ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο , ένα τρόπο να βγει από τη μιζέρια που του έχουν επιβάλλει αυτοί που ζουν εις βάρος του. Και στις δύο περιπτώσεις ο ηγέτης , ξεπηδάει μέσα από τις τάξεις του στρατού, κάνοντας τα πλήθη να πιστέψουν σε αυτόν, να τον αναγορεύσουν ως ηγέτη της επανάστασης και να εμπνευστούν από αυτόν.

Ο Τσάβεζ με τον σχηματισμό του τον «Πατριωτικό Πόλο» αποτελούμενο από σοσιαλιστικά και πατριωτικά κόμματα κατεβαίνει στις εκλογές του 1998 υποσχόμενος να σταματήσει την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της πετρελαϊκής βιομηχανίας στην οποία στηρίζεται η οικονομία της χώρας, ενάντια στα καπιταλιστικά σχέδια. Δεσμεύτηκε επίσης για δωρεάν εκπαίδευση και ιατρική περίθαλψη για όλο το λαό αλλά και περισσότερη δύναμη σε αυτόν, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη ειδικά των φτωχών , μη προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων τα οποία είχαν υποστεί και την μεγαλύτερη καταπίεση και αδιαφορία εκ μέρους των προηγούμενων κυβερνήσεων. Έτσι, πανηγυρικά εκλέγεται με ποσοστό 56% ως πρόεδρος της Βενεζουέλας.Η επανάσταση λοιπόν, έχει ήδη αρχίσει με την εκλογή ενός μη-λευκού , προερχόμενου από λαϊκό κοινωνικό υπόβαθρο, πρώην χαμηλόβαθμου στρατιωτικού να παίρνει την εξουσία με απειλητικές διαθέσεις για τους καταπιεστές.

Ήταν μια επανάσταση, αρχικά εθνική αφού η ολιγαρχία δέχθηκε ισχυρότατο πλήγμα και αυτό μέσω αστικών δημοκρατικών διαδικασιών. Από τις πρώτες ενέργειες του Τσάβεζ ήταν να προχωρήσει στην αναθεώρηση του Συντάγματος. Ο λαός της Βενεζουέλας θεωρεί το νέο Σύνταγμα συνώνυμο της επανάστασης λόγω των εξαιρετικά προοδευτικών μέτρων που εισήγαγε. Δεν προχώρησε στην κατάργηση του καπιταλισμού, αφού αναγνώριζε μεν το δικαίωμα στην ατομική ιδιοκτησία , το υπήγαγε στο εθνικό συμφέρον δε.

Δεν σας θυμίζει λίγο από οικονομική πολιτική του NSDAP, το συγκεκριμένο ;

Τον Απρίλιο του 2002 , ντόπιοι ολιγάρχες κατευθυνόμενοι από την αμερικανική δάκτυλο οργάνωσαν πραξικόπημα και με την υποστήριξη του αντιδραστικού μέρους του στρατού κατέλαβαν την εξουσία αιχμαλωτίζοντας τον Τσάβεζ. Οι υποστηρικτές του πραξικοπήματος μπορούν να μας υποδείξουν ποιοι δεν ήθελαν στην εξουσία τον Τσάβεζ. Αυτοί ήταν : όλα τα ιδιωτικά ΜΜΕ τα οποία ανήκουν σε μια μικρή ομάδα μεγαλοβιομήχανων , η αστική τάξη της Βενεζουέλας , ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων και φυσικά… ο Λευκός Οίκος που έσπευσε να δηλώσει την υποστήριξή του, στους πραξικοπηματίες (εδώ αντίστοιχα μπορεί να γίνει άλλη μια παρομοίωση με τη Γερμανία). Δυστυχώς όμως για αυτούς, δεν είχαν λογαριάσει την τεράστια δυναμική της επανάστασης. Οι λαϊκές μάζες πλημμύρισαν τους δρόμους για να υπερασπιστούν τους αγώνες και τον ηγέτη τους. Έπειτα από μερικές μέρες οι Βενεζουελάνοι ανάγκασαν τους παράνομους πραξικοπηματίες να παραδοθούν και να δώσουν την εξουσία πίσω στην κυβέρνηση του Τσάβεζ.

Αυτός αφού απελευθερώθηκε , επιδεικνύοντας – ανόητη – μεγαλοψυχία δεν έλαβε καθόλου μέτρα εναντίων των πρωτεργατών του πραξικοπήματος ( μερικοί εκ των οποίων διέφυγαν – που αλλού – στις Η.Π.Α.) αλλά και των εργαλείων τους, των ιδιωτικών ΜΜΕ. Αντίθετα προχωρώντας σε κινήσεις «καλής θελήσεως» και κάνοντας εκκλήσεις για «εθνική συμφιλίωση» έδωσε πίσω στην αντίδραση ορισμένες καίριες θέσεις στην πετρελαϊκή βιομηχανία , κάτι που ως αναμενόμενο θα πλήρωνε αργότερα. Στον ευρύτερο εθνικιστικό χώρο υπάρχουν πολλοί «αφελείς» ( ; ) , οι οποίοι απορρίπτουν μετά βδελυγμίας την ταξική πάλη ελέω της «εθνικής ενότητας» ( !!! ) κάνοντας λόγο για «ταξική συμφιλίωση και συνύπαρξη», πιστεύοντας ακράδαντα ότι λύκοι και αρνιά μπορούν να συνυπάρξουν στο ίδιο μαντρί… Δεν θα ασχοληθούμε περισσότερο με αυτούς, είναι το λιγότερο αστείοι.

Το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, οι πλουτοκράτες κάλεσαν σε γενική – παράνομη και εκβιαστική σε πολλές περιπτώσεις – απεργία η οποία κράτησε περίπου δύο μήνες, έτσι ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες χάους και πείνας στη χώρα. Το θράσος των πρώην πραξικοπηματιών δεν σταμάτησε εκεί. Ακολούθησε σφοδρό κύμα δολιοφθορών σε ζωτικής σημασίας ενεργειακούς πόρους όπως διυλιστήρια και αγωγούς φυσικού αερίου. Η ανομία όμως της αντίδρασης, ούτε αυτή τη φορά πέρασε. Οι εργάτες με ηρωικές προσπάθειες και τη συνδρομή του στρατού συνέβαλλαν τα μέγιστα έτσι ώστε να μην καταρρεύσει η χώρα, παράλληλα φάνηκε η γιγαντιαία δυναμική της επανάστασης. Σύμφωνα με μαρτυρίες, οι δημόσιες υπηρεσίες και επιχειρήσεις λειτουργούσαν στην εντέλεια, ενώ την ίδια στιγμή πολλές ιδιωτικές βιομηχανίες περνούσαν κάτω από εργατικό έλεγχο στην υπηρεσία της επανάστασης και του έθνους !

Στο τέλος , για άλλη μια φορά οι λαϊκές μάζες ξεχύθηκαν στους δρόμους προασπίζοντας τη Μπολιβαριανή επανάσταση και σπάζοντας την παράνομη απεργία ! Μετά από αυτό το γεγονός , ήταν πλέον πασιφανές ότι οι προσπάθειες του Τσάβεζ για μια καλύτερη Βενεζουέλα έρχονταν σε κάθετη ρήξη με τα καπιταλιστικά συμφέροντα.Αλλά οι νίκες της επανάστασης δεν σταματούσαν εκεί. Η αντιπολίτευση διοργανώνει ένα δημοψήφισμα, του οποίου η νομιμότητα ελέγχεται, κατά το οποίο απαιτείται η καθαίρεση του Τσάβεζ από το αξίωμα του προέδρου. Ο Τσάβεζ αν και «κακός δικτάτορας» όπως ισχυρίζονται οι Αμερικάνοι, αποδέχθηκε τη διεξαγωγή του με τα αποτελέσματα να τον δικαιώνουν πανηγυρικά. Με πολύ μεγάλη προσέλευση της τάξεως του 70%, το 60% των ψηφοφόρων τον υποστήριξε.

Ποσοστό, που οι «δημοκράτες» πολιτικοί των «ανεπτυγμένων» κρατών δεν το βλέπουν ούτε με κιάλια. – Αυτό πράγματι είναι εθνική ομοψυχία ! – Ακόμη μια νίκη λοιπόν για την Μπολιβαριανή επανάσταση!

Τελικά, φαίνεται ότι ο πρόεδρος Τσάβεζ κατάλαβε ότι η ανάγκη για σοσιαλισμό φάνταζε επιτακτική αναλογιζόμενος το μέγεθος και τη δύναμη του εχθρού του. Μετά από πολλές μάχες με τη δεξιά αντιπολίτευση αλλά και οπορτουνιστών πρώην στελεχών της κυβέρνησής του, έχοντας κάνει σαφή στροφή προς τα αριστερά , ο πρόεδρος προκήρυξε νέο δημοψήφισμα σύμφωνα με το οποίο, εν ολίγοις , θα του δοθεί – εκτός πολλών άλλων προοδευτικών μεταρρυθμίσεων – η δυνατότητα να προχωρήσει απερίσπαστος σε περαιτέρω εθνικοποιήσεις και ουσιαστικά πέρασμα στο σοσιαλισμό. Η επίθεση που δέχθηκε ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Το μόνο καλό είναι ότι έπεσαν πολλές μάσκες.

Εκτός από τη δεξιά , η νεοταξική αριστερά αλλά και οι μικροαστοί που αυτοαποκαλούνται ως «αναρχικοί» , τάχθηκαν κατά της αναθεώρησης του Συντάγματος , στο όνομα της «ελευθερίας» και της «δημοκρατίας». Ο γράφων συγκεκριμένα, δεν εκπλάγηκε καθόλου. Οι συγκεκριμένοι χώροι ήταν ανέκαθεν προδοτικοί και υπηρετούσαν το μεγάλο κεφάλαιο.

Τελικά ο πρόεδρος Τσάβεζ έχασε το δημοψήφισμα με μικρή διαφορά ( 49% έναντι 51% ) κυρίως λόγω του μεγάλου ποσοστού αποχής , στο οποίο είχαν συνεπικουρήσει οι κεφαλαιοκράτες, οι οποίοι εκτός από τη λασπολογία μέχρι και σε διεθνές επίπεδο, εφήρμοσαν ένα ιδιότυπο εμπάργκο μέσω των βιομηχανιών τους στη χώρα, έτσι ώστε να δημιουργήσουν τεχνητές ελλείψεις και αβεβαιότητα στο Βενεζουελάνικο λαό. Πρέπει να σημειωθεί πως δεν υπήρχε αύξηση των κατακριτών του Τσάβεζ , αντίθετα οι επικριτές του ήταν λιγότεροι από ότι στην τελευταία ψηφοφορία πριν το δημοψήφισμα. Οπότε , η συγκεκριμένη «πλειοψηφία» είναι απολύτως πλασματική και οφείλεται στη μειωμένη προσέλευση.Δυστυχώς από τη μεριά του Τσάβεζ, παρατηρείται μια καθυστέρηση – ατολμία στο να παρθούν ακόμα πιο δραστικά μέτρα ενάντια στον καπιταλισμό. Προσδοκούμε ο πρόεδρος, να μην αποβλέπει σε ρεφορμιστικές τακτικές , οι οποίες έχουν αποδειχτεί πολλάκις φρούδες , αλλά να προχωρήσει την επανάσταση στο επόμενο στάδιο.

Τη λαϊκή υποστήριξη την έχει άλλωστε με το παραπάνω. Ποιος άλλος ηγέτης χαίρει της υποστήριξης του 60% των ψηφοφόρων του ;Είναι ανεπίτρεπτο και εγκληματικό, να αφήνει την αντίδραση να εξαπατά και να αποπροσανατολίζει το λαό ανενόχλητη ! Ορισμένοι ίσως ισχυρισθούν πως φοβάται την εξωτερική παρέμβαση σε συνδυασμό με την εσωτερική αναταραχή. – Όπως αντίστοιχα ορισμένοι υποστηρίζουν ότι ο Αδόλφος Χίτλερ δεν προχώρησε με γρηγορότερα βήματα προς το σοσιαλισμό , λόγω των ιδιαζόντων συνθηκών που αδιαμφισβήτητα επικρατούσαν τότε στην Ευρώπη. – Ο ισχυρισμός αυτός ίσως έχει κάποια βάση , πάντως η άποψη του γράφων είναι ότι δύσκολα η Αμερική θα επιτεθεί στη Βενεζουέλα , αφού μια τέτοια πράξη μπορεί να προκαλέσει μέχρι και ένα τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο με απρόβλεπτα αποτελέσματα για τις Η.Π.Α., που αντιμετωπίζουν τεράστια κοινωνικά προβλήματα. Άλλωστε η Βενεζουέλα μυρίζει έντονα… Βιετνάμ !

Καταλήγουμε στο γεγονός ότι, η Μπολιβαριανή επανάσταση πρέπει να νικήσει έτσι ώστε να καταφέρει να απελευθερώσει τον Βενεζουελάνικο λαό, αλλά και να αποτελέσει σημείο αναφοράς των επαναστάσεων ανά τον κόσμο ενάντια στη τυραννία του καπιταλισμού. Ελπίζουμε ο Τσάβεζ να υλοποιήσει τη λαϊκή βούληση για σοσιαλισμό και να αφήσει κατά μέρους τις κουραστικά «δημοκρατικές» μεθόδους που ακολουθεί μέχρι τώρα. Εάν δοθεί το έναυσμα για Εθνική κυριαρχία και Σοσιαλισμό , τότε αυτή η χώρα στη Λατινική Αμερική θα αποτελέσει την αρχή μιας ακολουθίας αλυσιδωτών αντιδράσεων σε όλο τον κόσμο που , ζούμε με την ελπίδα, να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα σε αυτό το σάπιο σύστημα που τόσους αιώνες κρατάει δέσμιούς του την ανθρωπότητα. Μπορεί λοιπόν, να προκαλεί γέλωτα η παρομοίωση του Τσάβεζ και του φίλου του Αχμαντινετζάντ με τους Μουσολίνι και Χίτλερ αντίστοιχα, αλλά σίγουρα δεν είναι τυχαία.

Έχουν πολλούς λόγους να φοβούνται τις εθνικές – αντιιμπεριαλιστικές επαναστάσεις ! Επαναστάσεις τις οποίες χρειαζόμαστε σήμερα , γιατί αύριο ίσως να είναι αργά…

Διαδώστε το μήνυμα της Εθνικής – Σοσιαλιστικής Μπολιβαριανής Επανάστασης !

Αλληλεγγύη στον μαχόμενο Βενεζουελάνικο λαό και τον πρόεδρο Τσάβεζ !


Ενδιαφέροντες σύνδεσμοι : Ταινία για τη Βενεζουέλα και το πραξικόπημα:

http://video.google.com/videoplay?docid=5832390545689805144

Διεθνής καμπάνια «Κάτω τα Χέρια από τη Βενεζουέλα»:

http://www.handsoffvenezuela.org/

Πιστωτική κρίση και μονοπωλιακός καπιταλισμός.

του Άβαδη


Πριν ένα μήνα όλοι παρατηρήσαμε έκπληκτοι την παρ’ ολίγον κατάρρευση της πέμπτης μεγαλύτερης τράπεζας της Βρετανίας , της Northern Rock. Χιλιάδες ήταν οι άνθρωποι στοιβαγμένοι στην ουρά που περίμεναν για να αποσύρουν τα χρήματα τους μετά την είδηση ότι η τράπεζα για να σωθεί χρειαζότανε άμεσα δάνειο από την κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας. Η Τράπεζα τελικά δεν κατάρρευσε αφού , ενάντια στους ίδιους τους νόμους και τις αρχές τους νεοφιλελευθερισμού , η Τράπεζα της Αγγλίας , καθώς και με παρέμβαση του ίδιου του πρωθυπουργού της χώρας ( και παθιασμένου Θατσερικού ) , Γκόρντον Μπράουν , ανάλαβε να ξελασπώσει την κατάσταση και να σώσει την τράπεζα από την κατάρρευση και τον πανικό στην αγορά. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την τεράστια πιστωτική Κρίση στις Ηνωμένες Πολιτείες από τα ‘δάνεια των φτωχών’, το χάος στην αγορά και την κατακόρυφη πτώση του δολαρίου.



Ποια είναι τα συμπεράσματά μας από την πρόσφατη πιστωτική κρίση σε Βρετανία και ΗΠΑ; Πρώτον , τα ( επονομαζόμενα ως ) φιλελεύθερα κράτη άλλοτε παραβιάζουνε και άλλοτε διατηρούνε τις αρχές τους φιλελευθερισμού όταν και μόνο τα συμφέροντά τους τους καλούν να πράξουν έτσι. Ο φιλελευθερισμός κηρύσσει ότι για να λειτουργήσει σωστά η αγορά χρειάζεται ‘θεμιτός ανταγωνισμός’ και απαιτείτε το κράτος να μην παρεμβαίνει στην αγορά. Φυσικά τα φιλελεύθερα κράτη ποτέ δεν τήρησαν στην πράξη τις αρχές τους, ούτε στον οικονομικό, ούτε στον στρατιωτικό αλλά ούτε και στον πολιτικό τομέα. Το Κεφάλαιο πολύ απλά είναι βασισμένο στην υποκρισία , ο κόσμος του κεφαλαίου δεν μπορεί να επιβιώσει στην εποχή του Ιμπεριαλισμού (κατά τον Λένιν) χωρίς τα Καρτέλ , χωρίς τα μονοπώλια, αλλά και χωρίς να ξεζουμίζει το Κράτος όταν αυτό το χρειάζεται.


Οι αντιφάσεις του Κεφαλαίου


Οι φιλελεύθεροι κηρύσσουν τον ‘θεμιτό ανταγωνισμό’, δηλαδή τον ανταγωνισμό χωρίς μονοπώλια και χωρίς κρατικές παρεμβάσεις. Εκεί ακριβώς όμως είναι και οι αντιφάσεις αυτού του συστήματος: ο ίδιος ο καπιταλισμός δεν μπορεί να διατηρηθεί χωρίς τα καρτέλ , χωρίς τα μονοπώλια , χωρίς τον αθέμιτο ανταγωνισμό. Οι καπιταλιστές δεν μπορούν και δεν έχουνε καμία απολύτως διάθεση να ανταγωνιστούνε μεταξύ τους. Η αγορά είναι πολύ απλά ένα παιχνίδι με κρυφά χαρτιά.

Η πιστωτική κρίση σε Βρετανία και ΗΠΑ μας δείχνει το πόσο αδύναμο είναι αυτό το σύστημα στην πραγματικότητα, πόσο εύκολα μπορεί να καταρρεύσει. Το Τραπεζικό σύστημα λειτουργεί με ψηφία , μόνο ένα ελάχιστο ποσό των καταθέσεων βρίσκετε στην διάθεση της τράπεζας , έτσι στην παρούσα κρίση οι πελάτες της τράπεζας κινδύνευσαν να χάσουνε την χρήματά τους αφού η Τράπεζα δεν είχε διαθέσιμα χρήματα. Βρισκόμαστε έτσι αντιμέτωποι με μια τεράστια κρίση. Είναι αυτές οι κρίσεις που δείχνουνε όλη τη γύμνια του καπιταλιστικού συστήματος. Και φυσικά δεν είναι αλήθεια το επιχείρημα των φιλελεύθερων ότι οι κρίσεις δίνουν νέα πνοή στην αγορά , όπως συνήθιζε να λέει ο Φρίντμαν και ο Χάγιεκ , διότι αυτές ακριβώς οι κρίσεις ήταν που οδήγησαν στους δύο μεγάλους πολέμους και στις επαναστάσεις τον προηγούμενο αιώνα.




Έτσι εκεί βρίσκετε και η απάντηση στο ερώτημα αν η εργατική τάξη, αν τα καταπιεσμένα στρώματα έχουνε χάσει την συνείδηση τους. Σε περιόδους ανάκαμψης είναι αλήθεια ότι το βιοτικό επίπεδο όλων των τάξεων ανεβαίνει. Όμως, οι περίοδοι ανάπτυξης σημαίνουν: πόλεμο, μοίρασμα του πλανήτη σε ζώνες επιρροής και νέο-αποικισμός. Είναι κοινό μυστικό πχ ότι ο Δυτικός κόσμος ζει εις βάρος της Αφρικής. Έτσι ενώ οι υποκριτές στον Δυτικό κόσμο μιλάνε για ανθρώπινα δικαιώματα, ανάπτυξη, και δημοκρατία στις (επονομαζόμενες) ‘λιγότερο ανεπτυγμένες’ χώρες εννοεί νεο-αποικισμό, γενοκτονία και βρώμικα πολιτικά παιχνίδια. Τις περιόδους ανάκαμψης ακολουθούν περίοδοι κάμψης. Τι γίνεται όμως σε αυτές τις περιόδους;


Μονοπωλιακός Καπιταλισμός


Μια νέα μεγάλη απειλή διαγράφετε στον ορίζοντα για τον Αγγλοσαξονικό ιμπεριαλισμό, αυτή η απειλή λέγεται Sovereign Wealth Funds ( η αλλιώς ‘οι κυβερνήσεις πάνε για ψώνια’ , κατά τον Εκόνομιστ). Πρώην σοσιαλιστικές δημοκρατίες όπως η Ρωσία και η Κίνα αποφάσισαν να μπούνε στο παιχνίδι των ‘οικονομικών της αγοράς’ με τους δικούς τους όμως κανόνες. Τα Sovereign Wealth Funds είναι Κρατικά Κεφάλαια τα οποία ελέγχονται απόλυτα από το κράτος. Έτσι το ίδιο το κράτος μπορεί να επενδύει σε μεγάλες εταιρίες του εξωτερικού επιφέροντας κέρδη για το ίδιο. Η Κίνα είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιων επενδύσεων, επενδύσεων όχι μόνο σε μεγάλες εταιρίες του εξωτερικού αλλά και σε τεράστια σημασίας για τον Αγγλοσαξονισμό ιδρύματα όπως Πανεπιστήμια και Τράπεζες.
Οι Αγγλοσάξονες έτσι φοβισμένοι βλέπουνε ότι εφαρμόζοντας τις ίδιες τις αρχές της αγοράς είναι όχι μόνο επιζήμιο για τον χώρα τους (αν και αυτό είναι αμφίβολο να τους ενδιαφέρει και τόσο) αλλά καταστροφικό για την αστική τάξη της χώρας και τα συμφέροντά της.

Ενώ λοιπόν από την μία οι οικονομολόγοι των χωρών αυτών ξορκίζουν τον κρατικό ‘ προστατευτισμό’ (δηλ. τις κρατικές παρεμβάσεις), από την άλλη οι κυβερνήσεις τους πέφτουν διαρκώς σε τακτικές προστατευτισμού για να μην πληγούνε τα συμφέροντά τους. Αυτό είναι που ονομάζουμε και μονοπωλιακό καπιταλισμό, γιατί ο καπιταλισμός στο τελευταίο του στάδιο, το στάδιο πριν την κατάρρευση, δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τα μονοπώλια.


Ο κόσμος για μια ακόμη φορά είναι χωρισμένος σε στρατόπεδα. Το Δυτικό στρατόπεδο χρόνο με τον χρόνο βρίσκει τον εαυτό του όλο και πιο αδύναμο. Οι κρίσεις και οι αναταραχές έχουνε δώσει στους εχθρούς του την πείρα και την εμπειρία να ανταπεξέλθουν στα νέα χτυπήματα. Από την άλλη τα εργατικά στρώματα θα αρχίσουν να κουράζονται από τις αλλεπάλληλες κρίσεις και την αστάθεια του συστήματος, ήδη ζητάνε και αυτά κάποιο κομμάτι από την πίτα. Η αστική τάξη όμως δεν μπορεί να προστατεύσει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης της χώρας της την στιγμή που αδυνατεί να υπερασπίσει τα δικά της συμφέροντα, την δική της επιβίωση. Το προλεταριάτο για μια ακόμη φορά κουρασμένο και απογοητευμένο από τις κάλπικες υποσχέσεις των ηγετών του θα χρειαστεί να υπερασπίσει μόνο του τα συμφέροντά του.

Η αναβίωση του Βασκικού Εθνικισμού.

Τα κείμενα που ακολουθούν δημοσιεύτηκαν στην ιστοσελίδα http://clubs.pathfinder.gr/Vaskonia/


«Η Εουσκάδη είναι η πατρίδα των Βάσκων»

Σαβίνος Πολύκαρπος Αράνα Γκόιρη


Από τα τέλη του 19ου μέχρι τις αρχές τού 20ού αιώνα η Ιβηρική Χερσόνησος περνούσε με έκδηλη αργοπορία στην εποχή τής κεφαλαιοκρατικής ανάπτυξης και τής παράλληλης – και άμεσα συνδεδεμένης προς αυτή – αριθμητικής αύξησης τής εργατικής τάξης. Αρχικά, η Βασκωνία εμφανιζόταν οικονομικά κατεστραμμένη και κοινωνικά αποδιοργανωμένη, έχοντας υποστεί το μεγαλύτερο βάρος των Καρλικών Πολέμων που οδήγησαν τους αγρούς στην ερήμωση και την σιδηρουργία της σε μιά προσωρινή παρακμή. Η αγροτική, εργατική και μέση αστική τάξη βίωνε στο έπακρο τις δυσάρεστες συνέπειες τής γενικής αποσύνθεσης και υπέφερε καθημερινά τα δεινά ενός δυσβάστακτου οικονομικού μαρασμού.

Ωστόσο, τα μεταλλεία τού Σομορρόστρου (στην Βισκάια) απετέλεσαν πόλο έλξης για νέους επενδυτές – Βάσκους και ξένους κεφαλαιοκράτες – επειδή πρόσφεραν πρώτη ύλη υψηλής ποιότητας σε μιά περιοχή όπου τα εργατικά χέρια αφθονούσαν. Σ’ αυτή και σε παρόμοιες ευκαιρίες βασίστηκε η συντήρηση και ενδυνάμωση τής μεγαλοαστικής τάξης, τής οποίας οι πολιτικές προτιμήσεις έρχονταν σε αντίθεση μ’ εκείνες των οικονομικά ασθενέστερων ομάδων, χωρίς να λείπουν και οι μεμονωμένες εξαιρέσεις.

Εξίσου τραγική για ολόκληρη την Βασκοσύνη υπήρξε και η κατάργηση της τοπικής παραδοσιακής νομοθεσίας (1876) – εγγυήτριας τής κατά καιρούς αυξημένης ή περιορισμένης βασκικής αυτονομίας – καθώς και η πλήρης απορρόφηση τής πολιτικής υπόστασης τής Βασκωνίας από την κεντρική ισπανική και γαλλική εξουσία. Οι νέες συνθήκες δεν έγιναν αποδεκτές από τον βασκικό λαό, ο οποίος ανέδειξε αμέσως ηρωικές ηγετικές μορφές, πρόθυμες να αγωνιστούν με όλες τις δυνάμεις τους για την αναγέννηση τού Έθνους. Η βαριά εθνική ταπείνωση και η αποτυχία τού «καρλικού κινήματος» μετατράπηκε γρήγορα σε έντονο αγωνιστικό ενθουσιασμό και η απογοήτευση των πρώτων μεταπολεμικών ετών έδωσε την θέση της σε μια σειρά από δυναμικές κινητοποιήσεις πατριωτικών ομάδων που στόχευαν ευθέως στην αφύπνιση και στην επαναδραστηριοποίηση κάθε βασκικής ψυχής.



Μέσα από αυτόν τον κοινωνικό αναβρασμό γεννήθηκε στα 1895 το Βασκικό Εθνικιστικό Κόμμα με επικεφαλής τον ακάματο βισκαΐνο πατριώτη Σαβίνο Πολύκαρπο Αράνα Γκόιρη (1865-1903). Η ταπεινωτική υποταγή τής Βισκάιας στο ισπανικό στέμμα και η αχρήστευση των πατροπαράδοτων θεσμών της ώθησαν τον φλογερό Βάσκο να αντιδράσει δυναμικά. Υποστηρίζοντας ότι οι βισκαΐνοι δεν πρέπει να έχουν καμμία σχέση με τους Ισπανούς – εφόσον οι τελευταίοι δεν σεβάστηκαν ούτε την πολιτική, ούτε την πολιτισμική ιδιαιτερότητα τής Βισκάιας – καλούσε τους συμπατριώτες του να αντισταθούν στην σκληρή πραγματικότητα και να απαιτήσουν όλα όσα δικαιωματικά τους ανήκαν. Στο πλευρό του αγωνιζόταν ο αδελφός του, Λουής και ένα εκλεκτό επιτελείο Βάσκων εθνικιστών, μεταξύ των οποίων ξεχώριζαν οι μορφές τού Κυριάκου Λιόδιο, Χουάν Αραμπουρουσαμπάλα, Σαλβαδόρ Ετσέιτα , Ηλία Λεκούε και Φαμπιάν Ισπίσουα.

Η μαχητική αρθρογραφία του και ο ανυποχώρητος αγώνας για την διάδοση των πολιτικών πεποιθήσεών του κόστισαν στον Αράνα ασταμάτητους διωγμούς και επανειλημμένες φυλακίσεις. Ο Σηγισμούνδος Μορέτ, εχθρικά διακείμενος έναντι τού Βάσκου αγωνιστή, είχε δηλώσει με κυνισμό: «Θα ήταν γενναιότερο να πέθαινε στην φυλακή. Επιπλέον, η ησυχία τής Ισπανίας αξίζει περισσότερο από την ζωή ενός ανθρώπου». Στις 21 Νοεμβρίου 1902, έχοντας δεχτεί πολλές απειλές κατά τής ζωής του και με κλονισμένη την ανέκαθεν εύθραυστη υγεία του, αναγκάστηκε να καταφύγει στον Άγιο Ιωάννη τής Λοϊσούνης (στην γαλλική επικράτεια). Έναν χρόνο αργότερα η ηγεσία τού Βασκικού Εθνικιστικού Κόμματος πέρασε στα χέρια τού Άγγελου Σαβάλα και σημείωσε ένα ιδιαίτερα ενθαρρυντικό αποτέλεσμα στις δημοτικές εκλογές τού Βιλβάου.

Εμβολιασμένο από τις ώριμες εθνοκεντρικές ιδεολογίες που αναβίωναν εκείνη την εποχή σε ολόκληρη την Ευρώπη, το πολιτικό κίνημα τού Αράνα ξεπέρασε τον τοπικιστικό χαρακτήρα του και σταδιακά αγκάλιασε την πλειοψηφία τού Βασκικού Έθνους, το οποίο αναζητούσε την πολιτική και κοινωνική επανένωσή του, καθώς και το δικαίωμά του να χρησιμοποιεί την πανάρχαια γλώσσα του σε κάθε γωνιά τής υπερήφανης πατρίδας του. Σε ιερό σύμβολο των νέων αγώνων αναδείχτηκε η Ικουρρίνια, «η Σημαία των Επτά Ιστορικών Εδαφών τής Βασκωνίας» , τα χρώματα τής οποίας ξεκίνησαν από την Βισκάια και σκέπασαν όλες τις πόλεις και τα χωριά τής Βασκοσύνης, ενσαρκώνοντας τα οράματα ολόκληρου τού Έθνους.



Ο πατριωτικός λόγος-σπόρος τού Αράνα έπεσε σε εύφορες ψυχές και οι επόμενες δεκαετίες χαρακτηρίστηκαν από την ρωμαλέα αφύπνιση τής βασκικής συνείδησης και την αυξημένη συμμετοχή τού λαού στον κοινό αγώνα. Στα 1932, ογδόντα χιλιάδες Βάσκοι συγκεντρώθηκαν στο Βιλβάο και γιόρτασαν πανηγυρικά την «Aberri Eguna» (Ημέρα τής Πατρίδας), μέσα σε κλίμα γενικού ενθουσιασμού. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο διακεκριμένος Βάσκος πολιτικός Χοσέ Αντώνιο δε Αγκίρρε ι Λεκούμπε (1904-1960) σχημάτισε την πρώτη Βασκική Κυβέρνηση και οδήγησε οργανωμένα τους ένοπλους Βάσκους αγωνιστές στον πόλεμο εναντίον των στρατευμάτων τού Φρανθίσκο Φράνκο, ο οποίος είχε αρχίσει να κατασκευάζει το κατάλληλο περιβάλλον για την επιβολή τής στυγνής στρατοκρατίας του


Ο Βασκικός «τετρακέφαλος σταυρός»


Ο όρος «lauburu» τής βασκικής γλώσσας είναι σύνθετος. Αποτελείται από την λέξη «lau», που σημαίνει «τέσσερα» και «buru», που σημαίνει «κεφάλι». Από αυτόν προέρχεται, κατά πάσα πιθανότητα, ο λατινικός όρος «labarum», τον οποίο η ελληνική γλώσσα δανείστηκε και χρησιμοποίησε ως «λάβαρον».

Ο Λαουμπούρου, ένα αρχαίο και ιερό σύμβολο τού βασκικού λαού, είναι ένας «τετρακέφαλος σταυρός». Οι κεραίες του έχουν την μορφή έντονης υποστιγμής (κόμματος) και ολόκληρο το σχήμα θυμίζει έλικα θαλάσσιου σκάφους. Απεικονίζεται σε μεγάλη ποικιλία χρωμάτων και σχηματικών παραλλαγών, ως δεξιόστροφος και ως αριστερόστροφος, υποδηλώνοντας – σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση – την καλοτυχία και την κακοτυχία, την θετική και την αρνητική ενέργεια αντίστοιχα.



Η ακριβής προέλευση τού Λαουμπούρου παραμένει άγνωστη. Κατά τον ερευνητή Χοσέ Ντουέσο, ο βασκικός «τετρακέφαλος σταυρός» είναι κελτικής καταγωγής. Αποτελεί μία από τις πολλές παραλλαγές τού ελληνικού «επικαμπούς σταυρού» ή τής ινδικής «σβάστικας», γνωστών και ευρύτατα διαδεδομένων συμβόλων τού Ήλιου, η λατρεία τού οποίου ήταν ιδιαίτερα προσφιλής στην Αρία φυλή. Ωστόσο, κατά τις θρησκευτικές τελετές τους, πριν από την υιοθέτηση τού Λαουμπούρου οι Βάσκοι χρησιμοποιούσαν ήδη ως ηλιακό σύμβολο τον καλούμενο «ελληνο-ρωμαϊκό ρόδακα». Η σταδιακή αντικατάστασή του από τον κελτικής καταγωγής σταυρό οφείλεται, μάλλον, στην παθητική ακινησία που υποδήλωνε η εικόνα τού πρώτου, σε σχέση με την κίνηση και την ενεργητικότητα που αποπνέει ο δεύτερος.

Στο Μουσείο τής Ναβάρρας, ανάμεσα σε ένα πλήθος ενδιαφερόντων εκθεμάτων, φυλάσσονται και δύο γλυπτές αναπαραστάσεις τού «τετρακέφαλου σταυρού», οι οποίες τοποθετούνται χρονολογικά στον 4ο μ.Χ. αιώνα και προέρχονται από ένα νεκροταφείο στην περιοχή τής Γαστιαίνης. Θεωρούνται από τις αρχαιότερες τού είδους τους. Η μία, βέβαια, παραπέμπει περισσότερο στον ρόδακα, αλλά η δεύτερη είναι ένας εμφανής Λαουμπούρου.

Πέρα από ηλιακή απεικόνιση, ο «τετρακέφαλος σταυρός» υπήρξε σύμβολο τής ζωής, τής θεϊκής εύνοιας, τού απείρου και τής αιωνιότητας, τής ιερής φλόγας που έκαιγε στους βωμούς των αρχαιόθρησκων Βάσκων, των «τεσσάρων στοιχείων τού σύμπαντος» (νερού, γης, αέρα και φωτιάς), αλλά και τής δημιουργικής ένωσης τού αρσενικού με το θηλυκό. Οι κάθετες κεφαλές του αποκαλούνται «απόβραδο» ή «δύση» και συμβολίζουν την γυναικεία φύση και τον συναισθηματικό κόσμο.

Οι οριζόντιες κεφαλές του – η «αυγή» ή «ανατολή» – αντιστοιχούν στην ανδρική φύση και στον κόσμο τής λογικής. Ως φυλακτό χαρασσόταν επάνω σε τοίχους, υπέρθυρα και παράθυρα βασκικών κατοικιών για να φέρνει την ευτυχία και να εκδιώκει τα κακά πνεύματα, τις λάμιες και τους κεραυνούς, ενώ η τοποθέτησή του στις εισόδους των ποιμνιοστασίων προστάτευε τα πρόβατα από τους λύκους, τις θεομηνίες και τις ασθένειες.

Στις τελευταίες δεκαετίες ο Λαουμπούρου ταυτίστηκε επανειλημμένα με διάφορες ομάδες, οργανώσεις και πολιτικά κόμματα τού εθνικιστικού-πατριωτικού χώρου τής Βασκωνίας. Έλαβε τιμητική θέση στην κορυφή τού κονταριού τής Ικουρρίνιας ή στο κέντρο τού λευκού σταυρού της. Εμφανίστηκε, επίσης, με την μορφή σημαίας ή εμβλήματος σε αθλητικά γήπεδα και εκδηλώσεις πολιτιστικών σωματείων, ενώ κατέλαβε περίοπτη θέση σε χαρακτηριστικά σημεία τής ενδυμασίας των Βάσκων.

Κατά καιρούς, οι Βάσκοι μύστες και καλλιτέχνες σχεδίασαν παρόμοιους σταυρούς, αλλά με περισσότερες από τέσσερις κεφαλές. Αν και τούτες οι καινοτομίες είχαν κυρίως διακοσμητικό χαρακτήρα, ένας απ’ αυτούς τους σταυρούς, ο «επτακέφαλος», έγινε έμβλημα πολλών Βάσκων πατριωτών, καθώς ανακαλούσε στην μνήμη τους τα επτά Ιστορικά Εδάφη τής Βασκωνίας, μοιρασμένα - ακόμη και σήμερα - μεταξύ τής ισπανικής και τής γαλλικής επικράτειας.

Ο «τετρακέφαλος σταυρός» χρησιμοποιείται εκτεταμένα - μέχρι τις μέρες μας - ως δημοφιλές διακοσμητικό στοιχείο στην παραδοσιακή αλλά και στην σύγχρονη βασκική κεραμική, αρχιτεκτονική και επιπλοποιία. Αποτελεί, επίσης, αγαπητό πρότυπο για τους φημισμένους Βάσκους κοσμηματοποιούς, των οποίων τα περίτεχνα Λαουμπούρου αγοράζονται από εντόπιους και ξένους, για να φέρουν καλή τύχη στον ιδιοκτήτη τους και να κρατήσουν μακριά από τον ίδιο και τους οικείους του έχθρες και νοσήματα.




«Ο Βασκικός Λαός δεν έχει ανάγκη ούτε να θάψει τον χαρακτήρα του, εφόσον είναι σοβαρός και αξιόπιστος, ούτε να λησμονήσει την Ιστορία του, αν είναι υποδειγματικός όπως εκείνη, ούτε ν’ αναδιοργανώσει τα ήθη του, που θαυμάζονται από εντόπιους και ξένους επειδή είναι εύτακτα. Όχι! Ο Βασκικός Λαός, ο αληθινός, ο γνήσιος Βασκικός Λαός δεν χρειάζεται αυτές τις αναδιοργανώσεις, τις οποίες ο ίδιος κατέχει στο έπακρο ενώ οι άλλοι λαοί τις ονειρεύονται. Χρειάζεται μόνον ν’ αναγεννηθεί σ’ έναν τομέα: στην γνώση τού τί ήταν παλαιότερα και τί είναι τώρα. Χρειάζεται μόνον να διεισδύσει σ’ εκείνες τις λέξεις που υπήρχαν γραμμένες στο Μαντείο των Δελφών για να διδάσκεται ο άνθρωπος: ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ …»

Σαβίνος Πολύκαρπος Αράνα Γκόιρη

Ιδρυτής τού Βασκικού Εθνικιστικού Κόμματος


http://www.jo-ta-ke.blogspot.com/

Ελεύθερο Κουρδιστάν η θάνατος !

Συνεχίζεται με αμείωτη ένταση καθημερινά ο πόλεμος στο ορεινό Κουρδιστάν. Ο Τουρκικός στρατός με χιλιάδες άντρες και νατοϊκό εξοπλισμό είναι έτοιμος να εισβάλει για άλλη μια φορά στις ορεινές περιοχές και να χτυπήσει τους αντάρτες του PKK. Ενάντια στο PKK είναι και οι δυνάμεις του Μπαρζανί και του Ταλαμπανί των συνεργατών των Αμερικανών.
Οι αντάρτες του PKK είναι αποφασισμένοι να πεθάνουν για την λευτεριά της πατρίδας τους να μην υποκύψουν στις εντολές του κουμπάρου του Καραμανλή Ερντογάν.

Στην Ελλάδα του 2007 , στην Ελλάδα του Γιωργάκη του Κωστάκη και του Λάκη Γαβαλά , καμιά αναφορά δεν γίνεται στο εθνικοαπελευθερωτικό Κουρδικό Κίνημα.Τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης σκοπίμως ασχολούνται με κάθε τι άλλο ασήμαντο φυσικά και προωθούν συνεχώς την προπαγάνδα τους κάθε μέρα και κάθε λεπτό. Ελάχιστοι Έλληνες γνωρίζουν την σημασία του κινήματος του Κουρδιστάν και βοηθούν τον αγώνα του PKK.

Η προδοσία του Οτσαλάν από την κυβέρνηση Σημίτη και η παράδοση του στις μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας στιγμάτισε για πάντα την χώρα μας και τους Έλληνες. Φωτεινά παραδείγματα που ξεχωρίζουν είναι η θυσία του Θεόφιλου Γεωργιάδη από την Κύπρο του Έλληνα καταδρομέα που πολέμησε στα βουνά μαζί με τους Κούρδους αντάρτες ενάντια στην Τουρκία και δολοφονήθηκε από την MIT. Ξεχωρίζει επίσης η Ελευθερία Φουρτουλάκη μια γυναίκα που με την θυσία της συγκλόνισε όλους αυτούς που υποστηρίζουν την αυτοδιάθεση των λαών και την εθνική ανεξαρτησία.Το άρθρο αυτό αφιερώνεται στην μνήμη των δύο αυτών ξεχωριστών συμπατριωτών μας που έκαναν βίωμα τους και προσωπική τους υπόθεση την πάλη των Κούρδων Εθνικοεπαναστατών για ένα καλύτερο αύριο χωρίς την τυραννία των Κεμαλιστών.




Ελευθερία Φουρτουλάκη.

Ελεύθερο Κουρδιστάν η θάνατος.



«Επιθυμία μου ήταν , όταν τελειώσω τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο , να πάω να εργαστώ στο ROJ TV και να γίνω μέλος του ΡΚΚ. Εάν μπορούσα να πραγματοποιήσω τις επιθυμίες μου θα γινόμουν μια αντάρτισσα. Όχι για τον πόλεμο , αλλά γιατί αγαπάω τη ζωή, τη μητέρα μου , τον πατέρα μου , το Κουρδιστάν , την κουρδική γλώσσα και τον πολιτισμό, αγαπάω τους φίλους μου και την ιστορία του ΡΚΚ που είναι βγαλμένη από τη φωτιά»



Από την επιστολή που άφησε γραμμένη στα Κουρδικά η Ελευθερία Φουρτουλάκη , 23άχρονη Ελληνίδα σύζυγος Κούρδου μετανάστη και μητέρα 2 παιδιών, ηλικίας ενός και δύο ετών, που αυτοπυρπολήθηκε στις 24 Μάρτη 2006, στα Σεπόλια, σαν ένδειξη κάθαρσης εκ μέρους του Ελληνικού λαού για τα όσα έκανε ενάντια στον Κουρδικό λαό η κυβέρνηση Σημίτη , ενώ άφησε την τελευταία της πνοή 4 μέρες αργότερα.
Η κυβέρνηση Σημίτη μετά από συμφωνία με τις Αμερικάνικες και Τούρκικες μυστικές υπηρεσίες, το 1999 προσκάλεσε τον Οτσαλάν στην Ελλάδα, και αφού μετά από έντονες πιέσεις τον έπεισαν να έρθει, στη συνέχεια τον μετέφερε στην Κένυα, όπου τον παρέδωσε μέσω της Ελληνικής πρεσβείας στις Αμερικάνικες και Τούρκικες μυστικές υπηρεσίες.

Το επόμενο διάστημα η κυβέρνηση Σημίτη συλλαμβάνει και παραδίδει μέσω απέλασης στα χέρια των Τούρκων και στο θάνατο δεκάδες αγωνιστές του PKK που είχαν καταδικαστεί ή καταζητούνταν από το Τούρκικο κράτος, χαρακτηρίζει επίσημα το PKK όπως και άλλες κουρδικές οργανώσεις ως «τρομοκρατική οργάνωση» και συμμετέχει με όλες του της δυνάμεις στην προσπάθεια για εξάρθρωση του υπό τις διαταγές των Αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών και σε στενή συνεργασία με την Τούρκικη κυβέρνηση , ονομάζοντας τη δράση αυτή «προσέγγιση ελληνοτουρκικής φιλίας».

Τα ζεϊμπέκικα του Γιωργάκη Παπανδρέου, συνεχίζει η κυβέρνηση Καραμανλή, που το 2004 παρέστη συμβολικά ως κουμπάρος στο γάμο της κόρης του σημερινού δολοφόνου του Κουρδικού λαού, Ταγίπ Ερντογάν.



Για τη θυσία της Ελευθερίας, δεν διατέθηκε ούτε ελάχιστα δευτερόλεπτα χρόνος για να προβληθεί ως είδηση ανάμεσα στα lifestyle news, σε κανένα από τα δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών καναλιών. Παλαιότερα όμως, όταν το τούρκικο καθεστώς έκαψε ζωντανούς τους απεργούς πείνας στις φυλακές των λευκών κελιών, διοχετεύοντας αέριο στα κελιά και βάζοντας φωτιά , η κρατική ΝΕΤ φρόντισε να μας ενημερώσει στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων με τα εξής λόγια «Ευτυχώς η εξέγερση στης τούρκικες φυλακές κατεστάλη» και «οι κρατούμενοι διαμαρτύρονταν γιατί δεν τους άφηναν να έρχονται σε επαφή μεταξύ τους… για να αποφεύγεται η διακίνηση ναρκωτικών» Βρήκε όμως χώρο στο ROJ TV, που προέβαλε την εκδήλωση τιμής στη μνήμη της από Κούρδισες αντάρτισσες σε στρατιωτική μονάδα στα βουνά του Κουρδιστάν λίγες μέρες μετά το θάνατό της, αναγνωρίζοντάς την ως «μάρτυρα» του αγώνα για ελεύθερο Κουρδιστάν.


«KADIN GERILLARAR ELEFTERIA FORTUNAKI’YI ANDI»:

Μτφ. «Η αντάρτισσα γυναίκα Ελευθερία Φουρτουνάκη είναι ανάμεσά μας». Από εκδήλωση τιμής στη μνήμη της Ελληνίδας που έγινε σήμερα, στις 31 Μαρτίου 2006, από μια μεγάλη στρατιωτική μονάδα με Κούρδισες αντάρτισσες, κάπου στα Βουνά του Κουρδιστάν. {πηγή: ROJ TV}.




Η δική μου η πατρίδα δεν υπάρχει στο χάρτη.
Δυο χούφτες χώμα κι ο όρκος μου
Γι ‘ αυτό, τα νιάτα, τ’ όνομα και την τόλμη μου
της χαρίζω

Μάνα, θα πάρω βόμβα και τουφέκι
Θα ζωστώ τη φωτιά.
θα γίνω φωτιά,
με τον καβγά και τον πόλεμο.

Κι αν δε γυρίσω,
μάνα μην κλαις.
Από δω ως την Κίνα μητέρα
θ’ ακουστεί η κραυγή μου.

Κι όλος ο κόσμος
γύρω απ’ τη μάχη
και τη σημαία μου.
Δες εσύ τώρα
τον πόλεμο και τον αγώνα μου

Κι αν σκοτωθώ μάνα, να μην κλαις.
Το Κουρδιστάν είναι η μάνα σου, μάνα μου,
Κι δική μας μητέρα-πατρίδα.
Μια μέρα, θα το ελευθερώσουμε
απ’ τη ντροπή της σκλαβιάς.

Κι αν δεν γυρίσω,
τότε δόξα θα είναι για μας.
Μάρτυρας θα ‘μαι,
δεν σου ταιριάζει να κλαις.

Χώμα ιερό που με γέννησες,
μάνα που με ανέθρεψες,
χώρα που τα δάκρυά σου
έγιναν το όνομα κι ο όρκος μου
Τόσο που πόνεσες για μένα,
χαλάλι μάνα
και μην κλαις.


Από συλλογή που εκδόθηκε στα Χανιά της Κρήτης το 2000 , με μετάφραση από ποιήματα και τραγούδα δημιουργών της κουρδικής παράδοσης , με την υποστήριξη της Ελληνοκουρδικής Ένωσης Φιλίας και της Πατριωτικής Ένωσης Κούρδων Φοιτητών.


Βίντεο για την Εθνικοεπαναστάτρια αγωνίστρια του PKK που έπεσε στη μάχη Delila - Jinen Azad

http://www.youtube.com/watch?v=AYzuS_jFvo0

Ο Νετσάγιεφ και η Αδελφότητα του Τσεκουριού.

Ο Σεργκέι Νετσάγιεφ γεννήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου του 1847 στο Ιβάνοβο μια πόλη βορειοανατολικά της Μόσχας. Εμπνευσμένος από το βιβλίο του Τσερνιτσέφσκι υπό τον τίτλο «Τι πρέπει να γίνει» ο Νετσάγιεφ υιοθετεί τον τρόπο ζωής του ήρωα ( Ραχμέτωβ ) και αργότερα το επιβάλλει και στην αδελφότητα του Τσεκουριού. Ο Ραχμέτωβ είναι ένας επαναστάτης , δεν έχει προσωπικά ενδιαφέροντα η επιθυμίες και ζει μονάχα να δει το σάπιο σύστημα να καταρρέει. Αποκομμένος από κάθε κοινωνική συναναστροφή , ζει μια ασκητική ζωή τρώγοντας ωμό κρέας ενώ κοιμάται πάνω σε καρφιά για να σκληραγωγήσει τον εαυτό του και να προετοιμαστεί για την εκπλήρωση του σκοπού του. Κάπως έτσι ζούσαν και οι μυημένοι στην αδελφότητα του Τσεκουριού.

Ο ίδιος ο Νετσάγιεφ αναφέρει στην κατήχηση του Επαναστάτη :

« Ο Επαναστάτης είναι ένας στρατευμένος άνθρωπος. Δεν έχει ούτε προσωπικά ενδιαφέροντα ούτε υποθέσεις , δεσμούς περιουσία , ούτε καν δικό του όνομα. Τα πάντα σε αυτόν είναι απορροφημένα σε έναν και μόνο σκοπό , την επανάσταση».

Τίποτα δεν έπρεπε να μπει εμπόδιο στο ιερό έργο της κάθαρσης της Ρωσικής γης και στην δημιουργία της νέας Ρωσίας. Για αυτό ακριβώς τον λόγο η δράση της αδελφότητας βασίστηκε πάνω στην απόλυτη πειθαρχία εφόσον δεν υπήρχαν περιθώρια για λάθη η συναισθηματισμούς. Σκοπός τους ήταν η διασπορά χάους μέσω της τρομοκρατίας και η βίαιη ανατροπή της υπάρχουσας κυβέρνησης. Σ' αυτή την επιδίωξη υποτάσσονταν όλα τα μέσα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η υπόθεση του χαφιέ Ιβάν Ιβανώφ ο οποίος διακήρυσσε ότι οι μέθοδοι του Νετσάγιεφ ήταν απάνθρωπες και αντιδημοκρατικές , ενώ είχε ιδρύσει μια δική του δημοκρατική οργάνωση και σκόπευε να τους καταδώσει στην Οχράνα ( μυστική αστυνομία ). Εκτελέστηκε από τον ίδιο τον Νετσάγιεφ σύμφωνα με την παράγραφο της κατήχησης του επαναστάτη η οποία αναφέρει ότι «οι άνθρωποι που είναι ιδιαίτερα βλαβεροί για τον επαναστατικό σκοπό πρέπει να εξοντώνονται». Η δράση της αδελφότητας αλλά και των πυρήνων που αυτή είχε οργανώσει προκαλούσε τρόμο στην Ρωσική κοινωνία και ο Νετσάγιεφ ήταν σύμφωνα με τα αρχεία της Οχράνα ο νούμερο ένα καταζητούμενος επαναστάτης σε όλη την Ευρώπη.

Η πορεία προς το τέλος αυτού του μεγάλου Εθνικοσοσιαλιστή Επαναστάτη ξεκινά τον Αύγουστο του 1872 όταν κυνηγημένος από όλες σχεδόν τις αστυνομίες της Ευρώπης συλλαμβάνεται στην Ζυρίχη της Ελβετίας και παραδίδεται στην Οχράνα από τις τοπικές αρχές. Το 1873 καταδικάζεται σε 20 χρόνια καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία αλλά για λόγους ασφαλείας τον θάβουν κυριολεκτικά στα υπόγεια κελιά των φυλακών Πετροπαυλόφσκ. Στην απόλυτη απομόνωση ο Νετσάγιεφ καταφέρνει να μυήσει τους δεσμοφύλακες του στα ιδανικά της αδελφότητας και αποκτά ξανά επαφή με τους συναγωνιστές του ενώ ακυρώνει την επιχείρηση διάσωσης του για να σχεδιάσει την δολοφονία του Τσάρου Αλεξάνδρου Β'. Τελικά ο Τσάρος εκτελείται και με την προδοσία ενός φυλακισμένου αποκαλύπτεται η σχέση του Νετσάγιεφ με το γεγονός αυτό. Εξήντα υπάλληλοι των φυλακών συλλαμβάνονται , ενώ από τότε ο Νετσάγιεφ εξοντώνεται σταδιακά μέχρι τον θάνατο του στις 21/11/82.

«Η σημερινή γενιά πρέπει να αποκτήσει μια ανελέητη ωμή δύναμη και ασυγκράτητα να βαδίσει στο δρόμο της καταστροφής. Ο υγιής αδιάφθορος νους της νεολαίας πρέπει να κατανοήσει πως είναι ουσιαστικά πιο ανθρώπινο να μαχαιρώσουν και να πνίξουν εκατοντάδες μισητών παρά να συνδιαλαγούν μαζί τους και έτσι άθελα τους να συμμετέχουν σε συστηματικές νόμιμες εγκληματικές πράξεις στα βάσανα και στα μαρτύρια εκατομμυρίων Ρώσων. Ας λοιπόν ξεκινήσουν όλα τα υγιή μυαλά αμέσως προς την ιερή υπόθεση εξόντωσης του Κακού , τον εξαγνισμό της Ρώσικης γης δια πυρός και σιδήρου και να συνενωθούν με όσους κάνουν το ίδιο σε όλη την Ευρώπη..»υποστηρίζει ο Νετσάγιεφ στο «Γράμμα προς την νεολαία».

Αναρχικός η προάγγελος του Εθνικοσοσιαλισμού ;

Εσφαλμένα ο Νετσάγιεφ έχει ταυτιστεί με τον αναρχισμό διότι σε κάποια στιγμή της επαναστατικής του πορείας διείσδυσε στον χώρο των αναρχοκομμουνιστών και έδρασε παράλληλα με αυτούς ενάντια στο καθεστώς των Τσάρων. Αυτό δεν έγινε τυχαία αλλά με ειδικό σχεδιασμό. Αφού κέρδισε την συμπάθεια του Μ. Μπακούνιν και κάποιων συντρόφων του τους χρησιμοποίησε για τους δικούς του σκοπούς και για να διασπείρει την σύγχυση στο στρατόπεδο το οποίο αν και ήταν εχθρός των Τσάρων ποτέ δεν έπαψε να είναι και εχθρός της αδελφότητας. Ο Μπακούνιν σε μια επιστολή του προς τον Τ. Γκιγιώμ αναφέρεται στον Νετσάγιεφ ενθουσιασμένος με τα ακόλουθα λόγια « έχω μαζί μου έναν από αυτούς τους νέους που δεν φοβούνται τίποτα» , ενώ τελικά τον απορρίπτει ως άνθρωπο φανατικά προσηλωμένο στον σκοπό του και εθισμένο στην βία που του έκανε το μεγαλύτερο κακό που του έχουν κάνει ποτέ , με αποτέλεσμα ο Μάρξ να τον διώξει από την Διεθνή. Μια άλλη τακτική που εφάρμοσε ήταν να ωθεί αναρχικούς σε παράνομες πράξεις και στην συνέχεια να τους καταδίδει στην Οχράνα με την οποία συνεργαζόταν εκείνο το διάστημα αν και θεωρούσε τους Τσάρους μισητό εχθρό του αφού ο Χριστιανισμός που υποστήριζαν ήταν δηλητηριασμένος από το ίδιο εβραϊκό δηλητήριο της ισότητας της αγάπης και της απαξίωσης του αγώνα των αρίστων ενάντια στο σύνολο , γάγγραινα από την οποία ήταν δηλητηριασμένος και ο αναρχισμός. Έτσι κατάφερε να κτυπήσει την κομμουνιστική επιρροή στους φοιτητικούς κύκλους. Ο Νετσάγιεφ ουδέποτε υπήρξε αναρχικός και τελικά οι κομμουνιστές όλων των αποχρώσεων τον απέφευγαν θεωρώντας τον επικίνδυνο και απάνθρωπο. Μισούσε κάθε είδους συλλογική-δημοκρατική διαδικασία διότι περιφρονούσε τον ευνουχισμένο όχλο , ενώ πίστευε σε μια επανάσταση καθοδηγούμενη από μια ελίτ ανώτερων ανθρώπων επαναστατών. Στην επανάσταση ο λαός θα έπραττε ότι του επιφύλασσε η επαναστατική ελίτ η οποία θα είχε αποδείξει έμπρακτα την βιολογική και πνευματική της ανωτερότητα έναντι της μάζας. Δεν πίστευε στις αυταπάτες των κομμουνιστών που υποστήριζαν πως ο λαός είναι ικανός να επαναστατήσει και να οικοδομήσει μόνος του μέσα από εργατικές συνελεύσεις κομμούνες και κοινόβια μια κοινωνία βασισμένη σε αντί-ιεραρχικές δομές στην οποία θα υπάρχει κοινωνική και οικονομική ισότητα. Γνώριζε ότι ο λαός δεν είναι παρά μια άθλια μάζα που περιφέρει το κουφάρι της. Το ότι δεν πίστευε στην ισότητα φαίνεται και από την ιεραρχική δόμηση της οργάνωσης του όπως και από την κατήχηση του επαναστάτη στην οποία αναφέρει « Κάθε επαναστάτης πρώτου βαθμού πρέπει να έχει στην διάθεση του αρκετούς επαναστάτες δεύτερου και τρίτου βαθμού δηλαδή τέτοιους ώστε να μην είναι αρκετά μυημένοι. Πρέπει να τους θεωρεί μέρος του κοινού επαναστατικού κεφαλαίου τοποθετημένους στην διάθεση του»

Ο Νετσάγιεφ έδρασε συνεργαζόμενος όποτε συνέφερε τον επαναστατικό σκοπό είτε με τους κομμουνιστές είτε με τους Τσάρους εντείνοντας τον πόλεμο μεταξύ τους και σπέρνοντας την σύγχυση στα δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Με αυτό τον τρόπο κατάφερνε να αυξήσει την δύναμη της αδελφότητας του τσεκουριού και να φέρει πολύ πιο κοντά τον ιερό σκοπό της καταστροφής αφού εξασφάλιζε τις απώλειες και των δυο εχθρών του. Ήταν ο πρώτος που εισήγαγε στον επαναστατικό αγώνα την θεωρία της εντροπίας πριν καν ανακαλυφθεί από τους φυσικούς επιστήμονες. Εντροπία είναι το σύνολο των συγκρούσεων η ή αταξία που αναπτύσσεται σε ένα κλειστό σύστημα δεδομένων. Στην φυσική σε ένα κλειστό σύστημα αέριων μαζών όταν για κάποιο λόγο ( π.χ. αύξηση της θερμοκρασίας) οι συγκρούσεις των μορίων των αερίων αυξηθούν έχουμε αύξηση της εντροπίας του συστήματος. Το ίδιο συμβαίνει και σε κάθε επίπεδο κοινωνικών και φυλετικών συγκρούσεων. Μπορούμε να πούμε ότι έχουμε αύξηση της κοινωνικής εντροπίας όταν όλες οι παρατάξεις συγκρούονται μεταξύ τους και το σύστημα βαδίζει προς την κατάρρευση. Η αδελφότητα του τσεκουριού δρούσε ακριβώς δράσει αυτών των προτύπων αποτελούσε τον καταλύτη τον συγκρούσεων επιδιώκοντας με κάθε τρόπο και τίμημα την αύξηση της εντροπίας που θα οδηγούσε στην πτώση του νοσηρού και αντιφυσικού αυτού συστήματος και στην συνέχεια υπό την καθοδήγηση των αρίστων στην επαναφορά της φυσικής τάξης πραγμάτων.

Ο Σεργκέι Νετσάγιεφ υπήρξε εθνικοσοσιαλιστής προ του εθνικοσοσιαλισμού..

''Ο αγώνας σύντροφοι θα είναι άνισος οι εχθροί μας είναι ποτάμι μάζας που καθοδηγείται από τους φονιάδες της Ρωσίας και τους εκμεταλλευτές εβραίους. Ακόμα και αν χαθούμε ακόμα και αν χαθώ συνεχίστε τον αγώνα με μεγαλύτερο μίσος..Όπως ο λύκος ποτέ δεν παραδίδεται στους κυνηγούς του , έτσι και σεις πολεμήστε το σύστημα δίχως οίκτο.. Μέχρι τον ερχομό του επερχόμενου επαναστάτη. Η νίκη μας δεν εξαρτάται από τον λαό η νίκη μας δεν εξαρτάται από το προλεταριάτο..Η νίκη μας έχει ήδη γραφτεί από το πεπρωμένο'' Απ τις τελευταίες επιστολές που ο Νετσάγιεφ κατάφερε να περάσει σε ένα από τους πιστούς συντρόφους του μέσω των μυημένων δεσμοφυλάκων του.