Ο Σιωνιστής Lieberman στην Ελλάδα: άλλη μια επίδειξη δύναμης της Σιωνιστικής κατοχής.


του Jihad


Ο ακροδεξιός Σιωνιστής και πρόεδρος της επιτροπής Αμύνης και Εξωτερικών Υποθέσεων του Ισραηλινού Κοινοβουλίου Άβιγκντορ Λίμπερμαν βρίσκεται από χθες στην χώρα για να προωθήσει την ατζέντα του κράτους των δολοφόνων που αντιμετωπίζουν το σύνολο του πολιτικού κόσμου ως υποχείρια της Σιών. Αφού έδωσε τα εύσημα στην κυβέρνηση Σαμαρά που πρόσθεσε το μπαλόνι της «Χρυσής Αυγής» στην συλλογή  με τα τρόπαια της δημοκρατίας προώθησε την ατζέντα της εβραϊκής πολιτικής σχετικά με την γεωργία, το φυσικό αέριο, τους εξοπλισμούς και το μελλοντικό χτύπημα στο Ιράν.





Το εν λόγω πρόσωπο είναι ηθικός υπεύθυνος για τον αποκλεισμό των Παλαιστινίων και φυσικά ο Βενιζέλος που τον καλωσόρισε δεν ξέρει δεν άκουσε δεν είδε. Ανάμεσα σε άλλα έχει κατηγορηθεί για ξέπλυμα χρήματος και ξυλοδαρμό ενός 12χρονου παιδιού αλλά αυτά είναι το ελάχιστο από το βιογραφικό που τον συνοδεύει. Τάχθηκε υπέρ των εποικισμών και της σκληρής στάσης απέναντι στους Σύριους, ζήτησε πυρηνικό πλήγμα ενάντια στην Τεχεράνη και την πλήρη ανακατάληψη της Γάζας και προώθησε μια ιδέα για εξορία του συνολικού αραβικού πληθυσμού. Με το δελτίο ειδήσεων καθημερινά να γεμίζει αναφορές σχετικά με τις δολοφονίες άοπλων Παλαιστινίων (μόλις προχθές μέλος της νεολαίας πυροβολήθηκε γιατί μάζευε καρπούς από δέντρα…) κάποιοι τηρούν ένοχη στάση και θα έρθει η ώρα που θα λογοδοτήσουν.


Φυσικά όλοι αυτοί που διαθέτουν ορδές υποστηρικτών, ταμεία και μέσα προπαγάνδας καθώς και κινηματικούς  μηχανισμούς δεν αντέδρασαν στο ελάχιστο για την παρουσία του μακελάρη. Άλλωστε με μια ανακοίνωση συνηθίζουν να ρίχνουν στάχτη στα μάτια των οπαδών τους και συνεχίζουν με πάθος οι μεν τον «αντικομμουνιστικό» αγώνα και οι δε τον «αντιφασιστικό» αγώνα.


Τέλος να αναφερθεί ότι όπως αναφέρει καθεστωτικό μέσο «o πρόεδρος της Βουλής κ. Ευάγγελος Μεϊμαράκης επέδωσε στον κ. Λίμπερμαν το αργυρό μετάλλιο της Βουλής των Ελλήνων, ως εκδήλωση τιμής και αναγνώρισης αμοιβαίων αισθημάτων φιλίας»



Μπράβο Γραικύλοι …






dla polskich kolegów mieszkających w Grecji: Οι παππούδες τους και οι γονείς τους Εθνικιστές και Φασίστες, αυτοί Εθνικοσοσιαλιστές!




μετάφραση: Selene








Οι παππούδες τους και οι γονείς τους Εθνικιστές και Φασίστες, αυτοί Εθνικοσοσιαλιστές!


του Αλεξόπουλου Στέλιου


Από τις αρχές της δεκαετίας του ΄80 στην Ελλάδα βρέθηκαν χιλιάδες Πολωνοί που κυνηγήθηκαν από τους Κομμουνιστές και τους Σιωνιστές στην χώρα τους και προσπάθησαν να αρχίσουν μια καλύτερη ζωή στο εξωτερικό. Διακρίθηκαν για την εργατικότητα τους και τον φιλελληνικό τους χαρακτήρα και όλα αυτά τα χρόνια διατηρούν τον χαμηλότερο δείκτη εγκληματικότητας ανάμεσα στους ευρωπαϊκής καταγωγής μετανάστες που βρέθηκαν στην χώρα μας. Έχουν μια πολυπληθή παρουσία στην χώρα (υπολογίζονται στις 20.000) ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς σωματεία και σχολεία και κατοικούν κυρίως στη Αττική. 








«Ξένοι» στην καταγωγή αλλά Φασίστες στην ψυχή πολύ νωρίς κάποιοι από αυτούς εντάχθηκαν στην παλιά «Χρυσή Αυγή» (όπως και αρκετοί συμπολίτες Αρμενικής καταγωγής...) που διατηρούσε την εποχή εκείνη τον Εθνικοσοσιαλιστικό της ιδεολογικό μανδύα και δεν εμφανιζόταν όπως είναι σήμερα με τα γνωστά πρόσωπα στις γνωστές διαδρομές που προκαλούν γέλιο σε όλους όσους έχουν συναίσθηση της κατάστασης. Πολύ γρήγορα μετά την πολιτική στροφή του εν λόγω κόμματος - με ευθύνη της ηγεσίας της - προς την θεωρία της αυτοχθονίας και την παραγωγή ενός χυδαίου σοβινιστικού και αντιφασιστικού λόγου αποχώρησαν οι περισσότεροι αλλά παρέμειναν πάντα πιστοί στις αξίες τους ενώ ο θρησκευτικός τους φανατισμός αντί να μειώσει την πίστη για την Φυλή λόγω της ιδιαίτερης ιστορίας και της ιδιοσυγκρασίας που τους διακατέχει ενίσχυσε την προσπάθεια για την διατήρηση της ταυτότητας τους. 




Οι Πολωνοί διακρίθηκαν για την κοινωνική τους αξία εργάστηκαν οι περισσότεροι στις οικοδομές και αψήφησαν εντελώς τις μαρξιστικές θεωρήσεις των κομματόσκυλων ενώ διατηρούν μέχρι σήμερα αναλλοίωτο το πατριωτικό τους συναίσθημα και την περηφάνια για την καταγωγή τους παρόλο που το δηλητήριο του φιλελευθερισμού εισχώρησε κατά καιρούς στις δομές της μεταναστευτικής τους κοινότητας. Το μίσος τους τόσο για τον Μπολσεβικισμό όσο και για τον Καπιταλισμό παραμένει αναλλοίωτο, ενώ οι αξίες της καταγωγής και της φυλετικής ρίζας είναι φάρος για τους ίδιους και τα παιδιά τους εδώ και πολλά χρόνια. Έχουμε το εξής φαινόμενο τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Παιδιά μεταναστών - ή λαθρομεταναστών αν κάποιοι διαφωνούν με την προσέγγιση του όρου - που έχουν ινδοευρωπαϊκή καταγωγή όχι μόνο απορρίπτουν τις ιδεολογικές προσεγγίσεις της νέας αριστεράς και του αντιρατσισμού αλλά εναγωνίως προσπαθούν να προσεγγίσουν το νόημα και τις αξίες της Εθνοκοινωνικής κοσμοθεωρίας. 


Δεν εκφράζονται μέσα από κάποια κομματική πολιτική κίνηση, προβάλλουν τα συναισθήματα τους μέσα από την μουσική και την ποίηση, τον ακτιβισμό και τον αθλητισμό, συμμετέχουν στις διαδικασίες της κοινότητας τους αφού αυτή η είναι ο ομφάλιος λώρος ανάμεσα στην Πολωνία και την «νέα πατρίδα». Διατηρούν επαφές με το Κίνημα της πατρίδας τους που σήμερα έχει αναγνωριστεί μαζί με το Ουγγρικό ως τα κορυφαία στην Ευρώπη. Βαδίζουν στα χνάρια της Εθνικοεπαναστατικής σκέψης όπως και χιλιάδες άλλοι νεολαίοι που ζουν στην χώρα μας και κατάγονται από την Ρωσία, Λευκορωσία, Ρουμανία, Σερβία, Ουκρανία, και άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και έχουν την ίδια αντίληψη για τις σημερινές κοινωνικές συνθήκες. 


Δεν είναι τυχαία βέβαια αυτή η κατάσταση. Τα εγγόνια των ανταρτών που πολέμησαν μαζί με τον Bandera στην Ουκρανία, τα εγγόνια των Λεγεωνάριων του Ρουμάνου Codreanu τα εγγόνια των Εθνικιστών παρτιζάνων της Πολωνίας και άλλων Σλαβικών χωρών βιώνουν σήμερα το ίδιο εχθρό στις πολυφυλετικές κοινωνίες των ελληνικών πόλεων και δηλώνουν παρών στο προσκλητήριο της Εθνικοσοσιαλιστικής Ιδέας αφού αυτή είναι και η φυσική κατάληξη των πραγμάτων! Πως θα μπορούσε να είναι άλλωστε διαφορετικά αφού οι μαυροφορεμένες στρατιές της Ευρώπης στις οποίες πολέμησαν οι πρόγονοι τους είχαν και το δικό τους αίμα στην σύνθεση τους. 


Η σύγχρονη Ελλάδα θυμίζει τις τελευταίες ώρες της φρουράς της Κωνσταντινούπολης απέναντι στον πολυάριθμο μισητό εχθρό το 1453. Οι τελευταίοι υπερασπιστές των ελληνικών δρόμων απαρτίζονται από τους Έλληνες στην ψυχή και την καταγωγή μαζί με τα Λευκά αδέρφια της Ευρώπης. Μια δύναμη διαφορετικών Εθνών αλλά την ίδια στιγμή η Φάλαγγα της ίδιας Φυλής. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να αποκλείσουμε τους Πολιτικούς Στρατιώτες των Λευκών κοινοτήτων που ζουν στην χώρα μας από τις τάξεις της αντίστασης! 


Απέναντι στους εθνομηδενιστές και τους γενίτσαρους της νέας αριστεράς, απέναντι στην Σιωνιστική πολιτική του Σαμαρά και την δυσωδία της αντιφασιστικής ακροδεξιάς κάθε χέρι που παραμένει υψωμένο προς «τον Ήλιο τον Αρχηγό» είναι ένα χέρι Συντροφικό τούτη την δύσκολη στιγμή. Για όσους μπορούν να καταλάβουν αυτά αρκούν. Οι υπόλοιποι μπορούν να συνεχίσουν να διαβάζουν «Στόχο» και «Ελεύθερη Ώρα» και να πιστεύουν στα εξώφυλλα τους και στις «προφητείες» τους, δεν τους έχουμε ανάγκη δεν μας ενδιαφέρει η άποψη τους δεν είναι οι Συναγωνιστές και οι Συναγωνίστριες μας. 


Η συντακτική μας ομάδα διατηρεί επαφές με τα Λευκά αδέρφια που διατηρούν την θέση τους στο ιδεολογικό «χαράκωμα» και δίπλα στην Γαλανόλευκη και τα Μελανοπόρφυρα Λάβαρα της Φυλής τοποθετούν τα σύμβολα της ιδιαίτερης Πατρίδας τους. 







Οι αντιρατσιστές το μόνο που κατάφεραν όλα αυτά τα χρόνια ήταν να προσεγγίσουν και να στρατολογήσουν ελάχιστα μέλη των Λευκών μεταναστευτικών κοινοτήτων και εδώ αποδεικνύεται περίτρανα το κενό της ιδεολογική τους πορείας αφού οι μόνοι που μπορούν να καταλάβουν τους νεολαίους με Λευκή καταγωγή και συνείδηση αλλά με ένα ξένο διαβατήριο να γεμίζει την τσέπη είναι οι Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές. 



Έχουμε την χαρά και την τιμή να παρουσιάσουμε σήμερα ένα βίντεο από την Πολωνία σχετικά με το κίνημα ONR μεταφρασμένο στα  ελληνικά από την Συντρόφισσα Selene την οποία και ευχαριστούμε και το αφιερώνουμε στους Πολωνούς Συντρόφους και τις Συντρόφισσες που ζουν στην Ελλάδα δηλώνουν Εθνικοσοσιαλιστές και Φασίστες, μας διαβάζουν και συμμετέχουν στις ομάδες και τις κινήσεις της Εθνικοεπαναστατικής Αυτονομίας.








Erika Kornelia Szeles: «Το λουλούδι της ελευθερίας ποτίζεται με το αίμα των Πατριωτών»


του Wood Brother


Η Erika Kornelia Szeles ήταν μια 15χρονη μαχήτρια της Ουγγρικής Εθνικιστικής αντίστασης που πολέμησε ενάντια στην εισβολή των Σοβιετικών το 1956. Γεννήθηκε την 6η Ιανουαρίου του ’41 και πέρασε τα πρώτα μαθητικά της χρόνια στο Pest ενώ στην συνέχεια εργάστηκε ως μαγείρισσα σε ξενοδοχείο της Βουδαπέστης. Πολύ σύντομα απέρριψε το κομμουνιστικό περιβάλλον της μητέρας της η οποία ήταν φανατικό μέλος του κόμματος και συμμετείχε μαζί με έναν φίλο της στην αντίσταση. Οι γνώσεις της σχετικά με την νοσηλευτική φάνηκαν ιδιαίτερα χρήσιμες αφού βοήθησε τους τραυματίες τις τελευταίες ημέρες της εξέγερσης. 





Την 8η Νοεμβρίου του ’56 τραυματίζεται βαριά σε μια οδομαχία με τον Σοβιετικό εχθρό και αφήνει την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο. Μέχρι την τελευταία στιγμή κρατάει στα χέρια της το αγαπημένο της όπλο ένα υποπολυβόλο PPsh - 41 λάφυρο της μάχης ενώ η φωτογραφία της (του Δανού φωτογράφου Vagn Hansen) κάνει τον γύρο του κόσμου και η μορφή της παραμένει αναλλοίωτη μέχρι και σήμερα στις μνήμες των Εθνικοεπαναστατών. Ο τάφος της βρίσκεται στην Βουδαπέστη και κάθε μέρα οι Ούγγροι αφήνουν μερικά λουλούδια στην μνήμη της. 





Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι οι ηγέτες της μυστικής αστυνομίας (AVH) που εκτελούσαν τους Ούγγρους με συνοπτικές διαδικασίες στην προσπάθεια να καταστείλουν με δολοφονική μανία το πνεύμα ελευθερίας των Μαγυάρων ήταν στο σύνολο τους Ιουδαϊκής καταγωγής ενώ από την άλλη πολλές ομάδες της αντίστασης, έντυπα και ραδιοφωνικοί σταθμοί επανδρώθηκαν από βετεράνους Εθνικοσοσιαλιστές και μέλη του Φασιστικού κόμματος στο οποίο ηγήθηκε πριν τον πόλεμο και κατά την διάρκεια αυτού ο μάρτυρας της Ιδέας Ferenc Szalasi. Παρά την υπεροπλία του αντιπάλου οι ελαφρά οπλισμένοι Ούγγροι άντεξαν για 18 ημέρες και κατέστρεψαν 400 Σοβιετικά άρματα μάχης.

Στην συνέχεια τα λαϊκά αισθήματα ενάντια στους Σιωνιστές μετατράπηκαν σε επιθέσεις και αιματηρές συμπλοκές ενάντια στους καταπιεστές των Εθνών αφού στο πρόσωπο τους έβλεπαν την καταπίεση της κομματικής ηγεσίας. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν χιλιάδες Εβραίοι να εγκαταλείψουν την χώρα και να ταξιδέψουν για πάντα στο Ισραήλ.



José Antonio Primo de Rivera (24.04.1903 - 20.11.1936)




"… Και κλείνοντας, αν αυτό που επιδιώκουμε σε ορισμένες περιστάσεις πρέπει να επιτευχθεί μέσω της χρήσης βίας, δεν μπορούμε να διστάσουμε πριν την προοπτική της βίας. Για όποιον έχει δηλώσει «κάθε διαθέσιμο μέσο εκτός της βίας» ποιος του έχει πει ότι η ανώτατη ιεραρχία των ηθικών αξιών βασίζεται στην καλοσύνη; Ποιος είπε ότι όταν τα συναισθήματα μας προσβάλλονται, αντί να αντιδράσουμε ως άνδρες καλούμαστε να απαντήσουμε ευγενικά; Ο διάλογος ως ένα πρώτο βήμα επικοινωνίας είναι θεμιτός και καλός. Αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή εκτός από γροθιές και όπλα όταν κάποιος προσβάλλει τις αρχές της δικαιοσύνης ή την πατρίδα …"

Μια προσέγγιση της Ουκρανικής κρίσεως.


Οι ραγδαίες κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις που έλαβαν χώρα τις τελευταίες εβδομάδες στην Ουκρανία, πυροδότησαν μία γενικευμένη γεωπολιτική ένταση στην περιοχή, η οποία οδήγησε στην άμεση παρέμβαση Ρωσίας και ΗΠΑ. Σε συνέχεια της “πορτοκαλί επανάστασης” του 2004, η βραχύβια μετασοβιετική σύγχρονη ιστορία της χώρας αποδεικνύεται ιδιαίτερα επεισοδιακή, αναδεικνύοντας τις ξεχωριστές γεωστρατηγικές, εθνοτικές και κοινωνικοπολιτικές παραμέτρους που την καθορίζουν.


Καθώς η κρίση γενικεύτηκε και πέρασε σε δεύτερη φάση, το επίκεντρο του ενδιαφέροντος μετατοπίστηκε από την πλατεία Μαϊντάν στη χερσόνησο της Κριμαίας. Το διακύβευμα των γεγονότων δεν αφορά πλέον στις ισορροπίες που θα προκύψουν στη νομή της εξουσίας μετά την πτώση του Γιανουκόβιτς, όπως στόχευαν ΗΠΑ και ΕΕ, αλλά στην ενδεχόμενη διχοτόμηση της Ουκρανίας, η οποία φαντάζει πολύ πιθανή, στο κατά πόσο αυτή θα επιτευχθεί αναίμακτα και στο τι είδους γεωπολιτικές αλλαγές θα σηματοδοτήσει, όχι μόνο στην περιοχή αλλά σε πανευρωπαϊκό, αν όχι παγκόσμιο, επίπεδο.






Οι αναλύσεις επί της ουκρανικής κρίσεως, ανάλογα με τη σκοπιά του υπογράφοντος, άλλοτε διαφωτίζουν και άλλοτε συσκοτίζουν περισσότερο την κατάσταση, μια και η προπαγάνδα έχει επιστρατευτεί για τα καλά από όλα τα εμπλεκόμενα μέρη, επαναφέροντας στη μνήμη ψυχροπολεμικές καταστάσεις. Προσπαθώντας να προσεγγίσουμε με διαύγεια και ψυχραιμία ένα πολύπλοκο ζήτημα, το οποίο επηρεάζεται από αρκετές παραμέτρους ιδιαίτερου τοπικού και ιστορικού χαρακτήρα, είναι καλό να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα θέματα:


Το γεγονός ότι η εξέγερση στην Ουκρανία υποδαυλίστηκε πρωτίστως από τον αμερικανικό παράγοντα, ως συνέχεια της παρεμβατικής πολιτικής αποσταθεροποίησης που ακολουθεί η Ουάσινγκτον, είναι αυταπόδεικτο. Είναι προφανές ότι η κρίση στην Ουκρανία εντάσσεται στο ίδιο πλαίσιο με τις υποκινούμενες επαναστάσεις σε Τυνησία, Αίγυπτο και Συρία. Η διαφοροποίηση στη συγκεκριμένη περίπτωση έγκειται στο γεγονός ότι η κρίση μεταφέρεται από τη Μέση Ανατολή στο “μαλακό υπογάστριο” της Ρωσίας, κλιμακώνοντας επικίνδυνα το γεωπολιτικό σκάκι μεταξύ των δύο αντιπάλων. 


Εάν στην περίπτωση της Συρίας η παρέμβαση Πούτιν απεδείχθη καταλυτική για την αποφυγή άμεσης ΝΑΤΟϊκής επέμβασης μένει να δούμε εάν ο ηγέτης της Ρωσίας καταφέρει να επιβληθεί το ίδιο αποφασιστικά και επιτυχημένα σε μία κρίση που αφορά στον άμεσο ζωτικό χώρο της πατρίδας του.


για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Περισσότερη αισθητική, λιγότερη ηθικολογία.


της Εκάτης Καραϊσκάκη


O Friedrich Nietzsche έλεγε ότι «Ο άντρας πρέπει να είναι γυμνασμένος για τον πόλεμο και η γυναίκα για την ξεκούραση του πολεμιστή. Όλα τ' άλλα είναι τρέλα». Όταν ο Friedrich Nietzsche είπε αυτήν την φράση δεν εννοούσε την κάθε λέξη με την κυριολεκτική της σημασία. Ο πόλεμος δεν είναι μόνο η κατάσταση σύγκρουσης μεταξύ κυρίως Εθνών, κοινωνικών ομάδων, πολιτειών. Πόλεμος είναι και η καθημερινότητα. Μια καθημερινότητα που περιλαμβάνει υποχρεώσεις, εργασία, προβλήματα, άγχος και κούραση. 

Ναι, αυτά έχει η καθημερινότητα των περισσοτέρων. Όμως έχει και διαπροσωπικές σχέσεις, προσπάθεια διατήρησης των σχέσεων που είτε είναι σε φιλικό επίπεδο είτε σε ερωτικό. Διότι οι ανθρώπινες σχέσεις, λόγω του ότι αποτελούνται από δύο άτομα ξεχωριστά ανά φορά, είναι διαφορετικές και θέλουνε μια "ένταση" και όχι επανάπαυση και εμμονικές ασχολίες. O Julius Evola διέκρινε τον πόλεμο σε δύο κατηγορίες: «Από τον μικρό επιστρέψαμε στον μεγάλο ιερό πόλεμο». 






Με βάση τη διαπίστωση αυτή ο μεγάλος ιερός πόλεμος ανήκει στην πνευματική αξία. Ο μικρός ιερός πόλεμος, αντιθέτως, είναι ο φυσικός, ο υλιστικός αγών, η μάχη που δίδεται στον εξωτερικό πόλεμο. Ο μεγάλος ιερός πόλεμος είναι ο αγών του ανδρός εναντίον των εχθρών που βρίσκονται μέσα του. Συγκεκριμένα είναι ο αγών του υπερφυσικού στοιχείου του ανθρώπου εναντίον οτιδήποτε, που θεωρείται ενστικτώδες, που συνδέεται με πάθη, που είναι χαώδες, στο έλος των δυνάμεων της φύσεως.

Στην μορφή του παραδοσιακού κόσμου κάθε πραγματικότης γίνεται σύμβολο. Σχετικά με τον πόλεμο αυτό ισχύει, τόσον από την υποκειμενική, όσον και από την εσωτερική του άποψη. Μόνο με τον τρόπο αυτό έγινε δυνατό να συγχωνευθούν σε μια μοναδική οντότητα ο πόλεμος κι ο δρόμος του Θείου. Σο πλαίσιο της ηρωικής παραδόσεως ο μικρός ιερός πόλεμος  - δηλαδή ο πόλεμος νοούμενος ως εξωτερικός αγών -  μπορεί να χρησιμεύσει μόνο εις το μέσον δια του οποίου πραγματοποιείται ο μεγάλος ιερός πόλεμος …


Στο μέτρο κατά το οποίο ο πολεμιστής είναι πρόθυμος να πολεμήσει μέσα στα πλαίσια της αγνότητος και του απολύτου, σπάζει τα δεσμά του ανθρωπίνου, κάνει έκκληση στο Θεό, νοούμενο σαν μεταφυσικό σχήμα, συγκεντρώνει επάνω του αυτή τη ζώσα δύναμη, και συναντά μέσα σ’ αυτή, τη Θεία φώτιση και την απελευθέρωση του


για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Στον κόσμο των Δημοκρατών είμαστε όλοι νεοναζί!


Αποχαιρετισμός σε έναν ταξιδευτή των Αγώνων και των Ιδεών.


Στις 6 Μαρτίου 2014 έφυγε από την ζωή σε ηλικία 80 ετών, ύστερα από πολύμηνη περιπέτεια της υγείας του σε αυστριακό νοσοκομείο, ένας σπουδαίος άνθρωπος και ξεχωριστός φιλέλληνας, ο Αυστριακός Καρλ Πόλατσεκ.







Γεννημένος το 1934 στην Βιέννη, ο Καρλ στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια για την πατρίδα του ακολούθησε από νωρίς τις σπουδές στις τεχνικές επιστήμες και εργάστηκε σε νεαρά ηλικία ως Ηλεκτρολόγος στο Εμπορικό ναυτικό της Νορβηγίας. Με την εργατική του αυτή πορεία γνώρισε τον Κόσμο και τον Πολιτισμό Λαών και Ηπείρων, φροντίζοντας μάλιστα να μελετά συνεχώς, να αυτομορφώνεται και να καλλιεργεί δημιουργικά  την προσέγγιση της Ιστορίας και της Πολιτικής


για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Η συνέντευξη του Ιταλού νεοφασίστα αντάρτη Mario Tuti στο "Patria".






1)Θα ήθελα να ξέρω τι σας ώθησε να υιοθετήσετε την Φασιστική ιδεολογία;


Κατά κανόνα, φασιστής κανείς γεννιέται, δεν γίνεται. Και τούτο, διότι ο Φασισμός δεν είναι απλώς μία ιδεολογία ή, έστω, μια θεωρία αλλά κάτι πολύ παραπάνω: μία συγκεκριμένη θεώρηση του κόσμου και ένα στυλ ζωής. Λίγο να προσέξει κανείς, πράγματι, στους κόλπους του Φασισμού και μεταξύ των ίδιων των φασιστών εντοπίζει τις περισσότερο διαφορετικές απόψεις όσον αφορά πρώτα - πρώτα την οικονομία: Άλλοι θεωρούν απαραβίαστη την ιδιοκτησία, ενώ άλλοι φτάνουν να υποστηρίζουν τη μορφή κομμουνισμού που επικρατούσε στην Αρχαία Σπάρτη. Άλλοι πάλι διακηρύσσουν την ανάγκη της τεχνολογίας και, γενικότερα, του εκσυγχρονισμού, ενώ άλλοι λατρεύουν τον αγροτικό βίο και την παράδοση. 


Το ίδιο παρατηρείται και ως προς το κρυμμένο μέσα στην αχλύ του μύθου παρελθόν μας: Υπάρχουν φασιστές που θεωρούν ιδεώδη την κοινωνία των Αρχαίων Γερμανών και άλλοι που έχουν ακριβώς την ίδια άποψη για την Αρχαία Ρώμη. Ακόμα μεγαλύτερη διάσταση ιδεών παρατηρείται στις θρησκευτικές μας επιλογές, που αρχίζουν από τον παραδοσιακό Ρωμαιοκαθολικισμό ή και την ειδωλολατρία των Βορείων Λαών, του Ελληνορωμαϊκού κόσμου και των Ινδών και φτάνουν στο Ισλάμ και ακόμη πιο πέρα, στον «πεθαμένο θεό» του Νίτσε. Όσον αφορά, τώρα, τις πολιτικές μας επιλογές, η κατάσταση είναι πασίγνωστη: Άλλοι από εμάς έχουν ως σημείο αναφοράς το Κράτος, άλλοι τον Λαό, άλλοι τη Φυλή, άλλοι είναι εθνικιστές, άλλοι διεθνιστές και ούτω καθ’εξής.


Και όμως … μεταξύ μας «αναγνωριζόμαστε». Και αυτή η αμοιβαία μας αναγνώριση πηγάζει από την κοινή σε όλους επιθυμία μας να μπούμε στο παιγνίδι, χωρίς να πολυενδιαφερόμαστε για τον λογικό χαρακτήρα μιας τέτοιας επιλογής και τις πιθανότητες ευόδωσης της. Αναγνωριζόμαστε ακόμη από τη λυτρωτική στάση που υιοθετούμε ως προς την ήττα, τον θάνατο και - γιατί όχι; - τον ίδιο μας τον εαυτό. Και ειδικά σε αυτό πρέπει να προστεθεί η πίστη στον εαυτό μας, στους συντρόφους μας και στην ορθότητα των επιλογών μας - όσο και αν τελικώς μας κοστίζει η πίστη αυτή… Να σου μιλήσω ειδικώς για εμένα; Ε, λοιπόν, εγώ ήμουν φασιστής από πάντα, ακόμα και όταν ζούσα στην Empoli της Τοσκάνης, μιας από τις πιο «κόκκινες» περιοχές της Ιταλίας μας …Και εάν μου επιτρέψεις να κάνω παραπομπή σε δικό μου κείμενο, θα επαναλάβω ό,τι έγραψα για μία θεατρική παράσταση που είχα οργανώσει, πριν περισσότερο από είκοσι χρόνια, μέσα στις φοβερές φυλακές της Voghera: Απόδοση στα ελληνικά: Balcanicus


Mα πώς άρχισαν όλα; Οι εικόνες συσσωρεύονται και τελικώς εξαφανίζονται μέσα στις χοάνες της μνήμης: Πρώτα ήταν οι ερωτήσεις στις οποίες η κοινωνία δεν απαντούσε, μετά τα ερείπια που προξενούσαν οι βομβαρδισμοί των Αγγλοαμερικανών και των συμμάχων τους … Ένα παιδάκι που έκλαιγε, καθώς βρισκόταν τραυματισμένο και ακρωτηριασμένο από τα καταστροφικά μηχανήματα των «απελευθερωτών» μας … Και τέλος η βίωση της οργής την οποία προκαλούσε μια ήττα, στην οποία εγώ δεν είχα συμμετάσχει και της οποίας την ευθύνη σαφώς δεν έφερα … Έτσι, καθώς μεγάλωνα, μεγάλωνε μαζί με μένα και η συνείδηση του εαυτού μου και στο τέλος ανακάλυψα ότι είμαι φασιστής έτσι … πολύ απλά, ακριβώς όπως ανακάλυπτα τη ζωή, τον κόσμο, τα πάθη μας. Και πόση θλίψη μου προκαλούσε αυτό το Κράτος που με χτύπαγε, με κλωτσούσε και με έδιωχνε μόνο και μόνο για τις ιδέες που είχα!


Από τότε περάσανε περίπου πενήντα χρόνια. Ήτανε χρόνια δύσκολα μα και γεμάτα ενθουσιασμό, μια πορεία ανηφορική, συνεχώς τραχύτερη, στο τέρμα της οποίας δεν με ωθούσε τίποτα άλλο πέρα από την ίδια μου τη θέληση … και τη φλόγα που είχα μέσα μου, για να καταστρέψω τα δόγματα και να σπάσω τις αλυσίδες που μας έχουν επιβάλει οι αστοί ... 


Χρόνια σημαδεμένα από φλογερά πάθη και αφελείς ελπίδες, που συνθέτουν αφενός παρελθόν γεμάτο αστραφτερά παραδείγματα και αφετέρου παρόν όλο αυταπάρνηση και συνακόλουθες τραγικές απογοητεύσεις … Πόνος χωρίς τέλος … και το επιστέγασμα; Ο βαθύς στεναγμός μας για την Ελευθερία, την Αλήθεια και την πικρή στη γεύση Αγάπη μας για την Πατρίδα μας και τον Λαό της ...





Και μετά ήρθε ο ένοπλος αγώνας, που αρχικά τον έζησα σαν παιγνίδι, μα γρήγορα φανερώθηκε ότι δεν ήταν παιγνίδι … Θέλησα να φορτωθώ, εγώ μόνος μου, το αμείλικτο πεπρωμένο όλων μας … Έπειτα ήτανε η προδοσία και οι σφαίρες που έφαγα στο στήθος και τον λαιμό … η σκιά της μαύρης νοσοκόμας που με άγγιξε εδώ και εκεί και προσπάθησε να με δροσίσει … … Και τώρα να’μαι εδώ, μόνος μου, να μιλάω σε σένα. Πόσο γίνονται όλα πιο καθαρά, όταν τα κυττάει κανείς μέσα από τα σκοτάδια της φυλακής, μετά από χρόνια και χρόνια απομόνωσης … Τώρα πια ακόμη και η συνείδηση του εαυτού μου άρχισε να ξεθωριάζει … αλλά αυτό, βέβαια, δεν με βοηθάει στο να βρω τον μίτο που ταιριάζει στη διήγηση μου.


Ξέρεις, ποτέ μου δεν συμβιβάστηκα με τους κανόνες και τις υποχρεώσεις της φυλακής: Πάντοτε σε απομόνωση, πάντα δύστροπος, συνεχώς αγέρωχος … αυτό είναι το τίμημα που κλήθηκα να πληρώσω για την αντίσταση μου στη διαφθορά, στην αθλιότητα, στους καταναγκασμούς και τις κρυφές αλλά τόσο μεγάλες βιαιότητες που συνεπάγεται η κάθειρξη … Εδώ, όπου οι υποψίες και οι εκβιασμοί διαπερνούν τα πάντα και εισχωρούν παντού, αδυσώπητη ορθώνεται η ανάγκη του να μην αφήνεις να βγαίνει προς τα έξω κανένα σημάδι ενδεικτικό της εσωτερικής σου κατάστασης: Οι σκέψεις και τα συναισθήματα πρέπει να παραμένουν κλεισμένες στα εσώτερα της ψυχής και να αποφεύγει κανείς ακόμη και το γέλιο, επειδή ακριβώς αυτό το τελευταίο είναι που συχνά αφυπνίζει την αλήθεια …


Ούτε και στη φυλακή όμως μπορεί κανείς να απαρνηθεί εκείνο για χάρη του οποίου θυσίασε τα πάντα … Όσο ακριβά και αν πληρώνει κανείς την προσήλωσή του στις ιδέες του, δεν γίνεται να γυρίσει την πλάτη στις εμπειρίες της ζωής του και τις επιλογές, στην πραγμάτωση των οποίων τόσο πάθος αφιερώθηκε. Πώς, πράγματι, μπορεί να πετάξει πέρα κανείς το δικαίωμα που εμείς καταφέραμε να αρπάξουμε από τα χέρια των θεών - να είμαστε εμείς και μόνο εμείς αυτοί που σφυρηλατούμε τη δική μας μοίρα!


Πολλοί το δικαίωμα αυτό το πλήρωσαν με τη ζωή τους, αλλά εγώ το πληρώνω με την ελευθερία μου. Πολλοί απέτυχαν και, όσο για μένα, καμία ψευδαίσθηση δεν έχω όσον αφορά τις δικές μου πιθανότητες επιτυχίας… Πάνω και πέρα από εμάς όμως, υπάρχει η αγωνιστική συνέχεια που πρέπει να διασφαλισθεί ή, για να το πω σαφέστερα, ένας ακόμη κρίκος που πρέπει να προστεθεί στην Αλυσίδα της Αυτοθυσίας … Και θα σας πω και κάτι άλλο, αλλά μη πάτε να μου ζητήσετε εξηγήσεις και διευκρινίσεις, επειδή ποτέ δεν θα μπορέσω να δώσω απάντηση σε αυτό ειδικά το ερώτημα: Η πράξη μου της αυτοθυσίας είναι ό,τι καλλίτερο εγώ από πάντοτε ονειρευόμουν για τον ίδιο μου τον εαυτό!



2) Τι πιστεύετε για την Ελλάδα και, κυρίως, για τον πόλεμο που ξέσπασε το 1940 μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας;


Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος συνιστά μία από τις τραγικές περιπτώσεις αυτού που ορθώς χαρακτηρίστηκε ως «εμφύλιος ευρωπαϊκός πόλεμος», τον οποίο πόλεμο χωρίς καμία αμφιβολία υπέθαλψε η Αγγλία - παντοτινός αντίπαλος της δικής μας Ευρώπης.


Αυτός ο εμφύλιος πόλεμος συνεχίζεται και σήμερα με τα λιγότερο οδυνηρά αλλά πολύ περισσότερο καταστροφικά όπλα της οικονομίας. Έτσι, το αγγλοσαξωνικό λόμπυ, για να είναι βέβαιο όσον αφορά την έκβαση των επιχειρήσεων του πολέμου αυτού, επιβάλλει παντού τους δικούς του έμπιστους ανθρώπους. Αυτό ακριβώς έγινε και στην Ελλάδα: Αφού πρώτα εμπόδισαν τον Ελληνικό Λαό να εκφραστεί ελεύθερα μέσω δημοψηφίσματος, του επέβαλαν τον Λουκά Παπαδήμο, πρώην αντιπρόεδρο της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας. To ίδιο γίνεται και στην Ιταλία με την κυβέρνηση του Monti, δεδομένου ότι ο εν λόγω Monti είναι μέλος της διευθυντικής επιτροπής της Λέσχης Bilderberg.


Τα σχετικά με αυτήν την τελευταία, πιστεύω πως τα ξέρεις: Είναι μία οργάνωση σαφέστατα μυστηριώδης, τα μέλη της οποίας από το 1954 συνέρχονται και συνεδριάζουν με πολύ μεγάλη μυστικότητα – αλλά με τον εμφανή πια σκοπό να καθορίσουν και να υπαγορεύσουν τις κατευθυντήριες γραμμές της παγκοσμιοποίησης και να εγκαθιδρύσουν τη «Νέα Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων». 


Βασικά στελέχη αυτής της «Νέας Τάξης» είναι οι τραπεζίτες, διάφοροι θεσμικοί ιθύνοντες καθώς και πρόσωπα που διευθύνουν πολυεθνικές οργανώσεις και ανάλογου χαρακτήρα οργανισμούς, όπως τα μέλη των οικογενειών Rothschild και Rockefeller, ο GyörgySoros, που αντλεί κέρδη από τη νομιμοποίηση και το εμπόριο των ναρκωτικών, ο BillClinton, ο Jean - Claude Trichet, πρώην διοικητής της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας, ο βασιλιάς της Ισπανίας Juan Carlos, ο πρίγκιπας της Ουαλλίας Κάρολος, ο Henry Kissinger, ο Mario Draghi, ο βασιλιάς των Βέλγων Φίλιππος, ο Romano Prodi, ο Franco Bernabè του «Ιταλικού Γραφείου για την ανοικοδόμηση των Βαλκανίων», που βεβαίως υπάγεται στην Επιτροπή Trilateral, η οποία Trilateral αποτελεί παρακλάδι της Λέσχης Bilderberg …



Σε όλο αυτό το σύστημα σπουδαίο ρόλο παίζει και η Goldman Sachs, η πιο μεγάλη «επιχειρηματική» τράπεζα σε ολόκληρο τον κόσμο, η οποία έχει κάνει τεράστιες επενδύσεις πάνω στο ελληνικό χρέος και η οποία, λίγες μόνο ημέρες προηγουμένως, υποκίνησε το μέγα κύμα κερδοσκοπίας, που επέφερε τη ραγδαία άνοδο των spread εδώ, στην Ιταλία, πρώτα και έπειτα στη Γερμανία, καθορίζοντας με αυτά τα κόλπα το ποιος έμελλε να αναλάβει το πρωθυπουργικό αξίωμα. Και αυτά τα κάνει μια τράπεζα που, στις 10 Απριλίου 2010, κρίθηκε ένοχος απάτης …



για να διαβάσετε ολόκληρη την συνέντευξη στον σύνδεσμο εδώ ...




Καλή αντάμωση συναγωνιστή Polacek.





Σήμερα το πρωί στις 6/3/2013 και ώρα 9 το πρωί απεβίωσε ο Karl Polacek ένας αμετανόητος ιδεαλιστής, ένας άνθρωπος της Ιδέας που όλοι εμείς οι μικρότεροι σε ηλικία τον θαυμάζαμε ακούγοντας τις ιστορίες και τα γεγονότα που είχε ζήσει από τις διώξεις μέχρι και τις μάχες για την Ιδέα, τον θαυμάζαμε για το θάρρος που είχε επιδείξει σε αρκετές δύσκολες στιγμές, τον θαυμάζαμε γιατί ακόμα και μέχρι πριν λίγα χρόνια και παρά τα προβλήματα που του έφερε το γήρας ήταν ένας αιώνιος έφηβος που τον συναντάγαμε στα περισσότερα εθνικιστικά δρώμενα. 


Καλή αντάμωση συναγωνιστή Polacek


Καλμίκοι: οι Βουδιστές πολεμιστές που υπερασπίστηκαν την Εθνικοσοσιαλιστική Ιδέα.


Ιστορική έρευνα / κείμενο:

Αλέξανδρος Κορβίνος

Φοίβος Διδάσκαλος











Καλμίκοι: οι Βουδιστές πολεμιστές  που υπερασπίστηκαν την Εθνικοσοσιαλιστική Ιδέα.

Αλέξανδρος Κορβίνος
Φοίβος Διδάσκαλος



Πρόλογος

Λίγοι γνωρίζουν ότι κατά την Μάχη του Βερολίνου μαζί με τη «Χιτλερική Νεολαία», την Volkssturm, την μαυροφορεμένη φρουρά των Waffen - SS και τους υπερήφανους γέροντες του Α’ Π.Π. έπεσαν μαχόμενοι και Βουδιστές μοναχοί. Σε κάποιους ίσως φαντάζει παράξενο, όμως δεν είναι διόλου. Εκτός από τις ιστορικές αναφορές υπάρχουν εκείνες οι αποδείξεις που βρίσκονται βαθιά ριζωμένες στην ψυχή κάθε Άριου Ανθρώπου, κάθε Ελεύθερα σκεπτόμενου Λευκού Ανθρώπου. Είναι η Αλήθεια που σε τακτά χρονικά διαστήματα «μας χτυπάει την πόρτα», υπενθυμίζοντας μας ποιοί είμαστε, ποιά η καταγωγή μας, ποιές οι Παραδόσεις μας, τα ήθη και έθιμα μας.


Οι Καλμίκοι ή Καλμούχοι ή Καλμούκοι (Καλμίκικα: Хальмгуд) είναι ένα Μογγολικό φύλο που κατοικεί στη βορειοδυτική ακτή της Κασπίας κατά τους τελευταίους τέσσερις αιώνες. Είναι η κυρίαρχη εθνότητα της Δημοκρατίας της Καλμίκια, ενός από τα 83 ομόσπονδα κράτη που συναποτελούν  την Ρωσική Ομοσπονδία.




Με το πέρασμα του χρόνου, και μολονότι ήταν σχετικά πιστοί στην Τσαρική εξουσία, η Ρωσία προσπάθησε να τους ελέγξει ποικιλλόμορφα. Ενθάρρυνε τη δημιουργία Σλαβικών και Γερμανικών οικισμών στα εδάφη τους, δοκίμασε να τους εκχριστιανίσει, επενέβαινε όλο και περισσότερο στους πολιτικούς θεσμούς τους. Έτσι το χειμώνα του 1770 - 1771 το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού, αυτοί που ζούσαν ανατολικά του Βόλγα, αποφάσισαν να επιστρέψουν στην κοιτίδα τους Τζουγκαρία. Από τους 200.000 που έφυγαν, μόλις οι μισοί κατάφεραν τελικά να φθάσουν στη Τζουγκαρία - οι υπόλοιποι πέθαναν στο δρόμο από τις κακουχίες, την πείνα και τις ενέδρες ληστών.


Μετά τη μετανάστευση των περισσότερων Καλμίκων, η Τσαρίνα Αικατερίνη Β' κατήργησε το Χανάτο της Καλμίκια και ενέταξε τα εδάφη του στην επικράτεια του Άστραχαν. Οι εναπομείναντες κράτησαν ένα χαμηλό επίπεδο αυτοδιοίκησης, αλλά ήταν πλέον πρωτίστως υπήκοοι του Ρωσικού κράτους. Με τον καιρό άρχισαν να εγκαθίστανται σε πιο μόνιμους οικισμούς, σε αυτό το πλαίσιο το 1865 ιδρύθηκε η Ελιστά, που σήμερα είναι πρωτεύουσα τους. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση (1917) και αντιδρώντας στην κολλεκτιβοποίηση που επέβαλε το νέο καθεστώς, αρκετοί Καλμίκοι διέφυγαν στη Δύση και δημιούργησαν κοινότητες εμιγκρέδων στο Βελιγράδι, την Σόφια, την Πράγα και το Παρίσι.


Με την έναρξη του Β' Π.Π. και την κατάληψη των Βαλκανίων, κάποιοι από αυτούς συστρατεύθηκαν στην Πανευρωπαϊκή προσπάθεια για την απελευθέρωση της Ευρώπης από τον κομμουνιστικό καρκίνο. Όταν τα Εθνικοσοσιαλιστικά στρατεύματα κατέλαβαν την Καλμίκια (αρχές 1942), οι ντόπιοι τους υποδέχθηκαν ως ελευθερωτές και συγκρότησαν ένα εθελοντικό σώμα ιππικού, δύναμης 5.000 ανδρών. Ο Κόκκινος Στρατός ανακατέλαβε την περιοχή στα τέλη του 1942. Η Καλμίκια καταργήθηκε ως αυτόνομη δημοκρατία  και τα εδάφη της διαμοιράσθηκαν στις όμορες περιφέρειες του Στάλινγκραντ, της Σταυρούπολης και του Άστραχαν. Οι Καλμίκοι εξορίσθηκαν ομαδικά στη Σιβηρία και χιλιάδες από αυτούς πέθαναν ως μάρτυρες της Ιδέας ενώ Ρώσοι και Ουκρανοί από κατεστραμμένες περιοχές στάλθηκαν για να εποικίσουν τα εδάφη που άφησαν.






Οι Καλμίκοι μιλούν την Καλμίκ (Хальмг келн; ή Καλμούκ ή Οϊράτ), μία Μογγολική γλώσσα. Πιστεύουν στον Βουδισμό, είναι μάλιστα ο μοναδικός Βουδιστικός λαός της Ευρώπης. Σύμφωνα με την πανρρωσική απογραφή του 2002, ο συνολικός πληθυσμός τους ανέρχεται σε περίπου 174.000 άτομα. Σχεδόν όλοι ζουν στην Καλμίκια, εκτός από ένα συμπαγή πληθυσμό 7.000 ατόμων που ζει στο γειτονικό Άστραχαν και άλλους 11.000 που είναι μεμονωμένοι εσωτερικοί μετανάστες σε άλλες περιοχές της Ρωσσίας.


Πρόγονοι των Καλμίκων ήταν μια ομάδα νομαδικών φύλων που ονομάζονταν γενικά Οϊράτες[ (μογγ. Οϊραντίν) και προέρχονταν από τη Μογγολική Τζουγκαρία. Οι Οϊράτες εγκαταστάθηκαν στις ακατοίκητες στέπες πέριξ του Κάτω Βόλγα το 1630, συγκροτώντας δικό τους βασίλειο (χανάτο). Η Ρωσική κυβέρνηση ανέχθηκε την παρουσία τους, φοβούμενη πως σε διαφορετική περίπτωση θα τους εξωθούσε σε συμμαχία με τα Ταταρικά φύλα της περιοχής του Βόλγα. Σύντομα οι οϊράτες ιππείς έγιναν οι εγγυητές της εξουσίας του Ρωσικού Βασιλείου στην περιοχή, εξεδίωξαν τους Τούρκους Νογκάι και κέρδισαν ειδικά προνόμια από τον Τσάρο. Σταδιακά έλαβαν και την ονομασία Καλμίκ από τους τουρκόφωνους γείτονες τους.


Η επιστροφή των Καλμίκων στη γη τους επετράπη το Γενάρη του 1957. Αργότερα τον ίδιο χρόνο ανασυστάθηκε και το κρατικό τους μόρφωμα  αρχικά ως Αυτόνομη Περιφέρεια και κατόπιν ως Δημοκρατία εντός της Σοβιετικής Ρωσσίας. Την ίδια μορφή διατήρησε και μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης μέχρι και σήμερα.

Καλμικικό Εθελοντικό Ιππικό Σώμα ( Kalmücken - Kavallerie - Korps)

    




Έμβλημα Kalmücken - Kavallerie - Korps / Ο Βουδιστικός Ατέρμονας Κόμβος


Το 1942 5.000 Καλμίκοι εθελοντές προσχώρησαν στις Γερμανικές Ένοπλες Δυνάμεις,συγκροτώντας το Καλμίκικο Εθελοντικό Ιππικό Σώμα. Το Κ.Ε.Ι.Σ. ενήργησε εντός της Wehrmacht ως ανεξάρτητη συμμαχική δύναμη με όλες τις διοικητικές της θέσεις να λαμβάνονται από τους ίδιους. Οι αξιωματικοί τους είχαν ήδη Σοβιετική στρατιωτική εμπειρία και ο ρόλος των Γερμανών αξιωματικών ήταν καθαρά βοηθητικός. Το Κ.Ε.Ι.Σ. πολέμησε γενναία όπου του ζητήθηκε και συνέβαλε τα μέγιστα στο πλευρό των Εθνικοσοσιαλιστικών Δυνάμεων της Γερμανίας για μιά Ευρώπη πραγματικά Ελεύθερη, κάτι που δυστυχώς δεν ήρθε ακόμη. Τραγικές φιγούρες το ΄45 οι Καλμίκοι Βουδιστές μοναχοί που βρέθηκαν ανάμεσα στους πεσόντες των νέων «Θερμοπυλών» ολόκληρης της Ευρώπης, το Βερολίνο.




Φυσικά μετά το τέλος του πολέμου ο επαναπατρισμός τους στη ‘’Μητέρα Ρωσία’’ μόνο μητρικός δεν υπήρξε. Η βιαιότητα που επέδειξε το Σταλινικό καθεστώς ήταν δίχως όριο, όπως ήδη είπαμε, τα δείγματα της οποίας γεύτηκαν οι σύγχρονοι τότε «Σπαρτιάτες» και «Σπαρτιάτισσες» της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας.


Επίλογος

Πρέπει να καταστεί σαφές και ξεκάθαρο πως ο Εθνικοσοσιαλισμός ΟΥΔΕΠΟΤΕ μίσησε άλλες φυλές, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ενήργησε εναντίον άλλων φυλών. Αυτό αυτομάτως θα ήταν άκρως αντίθετο με την Κοσμοθεωρία και Κοσμοθέαση του. Πολύ δε περισσότερο ο Εθνικοσοσιαλισμός δεν θα μπορούσε να στραφεί ενάντια στον Βουδισμό, μιας καθόλα Άριας παράδοσης, όταν μάλιστα σεπτές μορφές της Ιδέας ακολούθησαν το βουδιστικό μονοπάτι όπως ο μέντορας του Αδόλφου Χίτλερ στρατηγός και καθηγητής Karl Ernst Haushofer, η πρώτη Κυρία του Γ Ράιχ Magda Goebbels και ο Μαύρος Βαρόνος Julius Evola.



 Karl Ernst Haushofer - Rudolf Hess

Ουδέποτε υπήρξε τυχαίο λοιπόν το γεγονός πως με την Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία συμμάχησαν Μουσουλμάνοι, Ιάπωνες, Καλμίκοι. Ο Διεθνής Σιωνισμός κατάφερε να διαβρώσει τις ψυχές και τα μυαλά της ανθρωπότητας, εισάγοντας τα δικά του «ήθη», εισήγαγε στην σκέψη πολλών τον μύθο ότι ο Εθνικοσοσιαλισμός μισούσε τους πάντες ενώ στην πραγματικότητα ΣΕΒΟΤΑΝ τους πάντες, οι λέξεις Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες είναι σφαίρες και οι σφαίρες που δέχεται ο Εθνικοσοσιαλισμός δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι ικανές να τον σωριάσουν, ούτε να τον στείλουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. 


Ο Εθνικοσοσιαλισμός είναι Αιθέρας, δεν φυλακίζεται, δεν δολοφονείται, είναι Αέναος. Είμαστε ώριμοι για να καταλάβουμε το Χρέος που έχουμε αναλάβει, την Μεγάλη Ευθύνη που μας αναλογεί για να φέρουμε είς πέρας το Αιώνιο Ιερό Έργο, πέρα από συμπάθειες ή εμπάθειες, ο στόχος είναι ένας και όσοι βλέπουν φαντάσματα καλό θα είναι να κάνουν στην άκρη και να αφήσουν αυτούς που μπορούν να δουν.


Βλέπουμε γύρω μας καθημερινά την ανείπωτη και δίχως τελειωμό καταστροφή και κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε γι’αυτό και καλό θα είναι να είμαστε υπάκουοι και υποτακτικοί στον Δυνάστη. Όμως είμαστε τα γνήσια τέκνα, οι απόγονοι των Μαχητών της Αλήθειας και της Ελευθερίας και θα μαχόμαστε Αιώνια για αυτά τα Ιδανικά, μέχρι Ενός όπως οι Μαχητές του Βερολίνου, όπως οι Μαγικοί Πολεμιστές έδωσαν τον Υπέρ Πάντων Αγώνα για την έλευση του Φωτός!


Γιατί ΘΕΛΟΥΜΕ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ και ΠΡΕΠΕΙ!