του Αλεξόπουλου Στέλιου
Οι Πομάκοι είναι μια μεσογειακή φυλή κοινής καταγωγής με τους υπόλοιπους Έλληνες , η οποία , όμως , κάτω από συνθήκες λιγότερο ή περισσότερο γνωστές , εξεσλαβίσθηκε γλωσσικά και εκμωαμεθανίστηκε θρησκευτικά , χωρίς να έχει καμιά σημασία αν αυτό έγινε με ή χωρίς βία. Η φυλή τούτη , που έμεινε, και εξακολουθεί να μένει , ξεχασμένη και ίσως για πολλούς άγνωστη, είναι εντυπωσιακά δεμένη με τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα κι έχει όλα τα σωματοσκοπικά και ανθρωπολογικά γνωρίσματα των Ελλήνων. Αν σταθεί κανείς μπροστά σ' ένα χάρτη της Ελλάδας και αφήσει το μάτι του να κινηθεί στις βόρειες ορεινές περιοχές , περισσότερο του νομού Ξάνθης και λιγότερο της Κομοτηνής , της Αλεξανδρούπολης και της Δράμας , θα έχει περίπου καθορίσει το γεωγραφικό χώρο στον οποίο ζει μια ξανθιά , Ελληνική φυλή.
Απόγονοι των Αγριάνων , οι Πομάκοι ζουν σ' ένα δικό τους κόσμο που τον συνθέτουν σκληρή δουλειά στο καπνοχώραφο ή στο δάσος , προσευχή στο τζαμί και αγώνας καθημερινός για την επιβίωση.Το 1954 η Ελληνική Κυβέρνηση … ( Σ.Σ. επειδή εμείς δεν ξεχνάμε και δεν μασάμε τα λόγια μας κύριοι υπεύθυνοι είναι οι γνωστοί γραφικοί «εθνικόφρονες» της εποχής ) υποχρέωσε όλα τα Μουσουλμανικά σχολεία να ονομάζονται Τουρκικά για να πετύχει διάκριση από τα αντίστοιχα Μουσουλμανικά της Βουλγαρίας…
Το 1955 δόθηκε εντολή στον επιθεωρητή Μουσουλμανικών σχολείων να οργανώσει συνέδρια Πομάκων δασκάλων για την εισαγωγή του λατινικού αλφαβήτου , δηλαδή της τουρκικής γλώσσας αφού οι Νεότουρκοι έχουν υιοθετήσει το λατινικό αλφάβητο. Η εισαγωγή του λατινικού αλφάβητου και της τουρκικής γλώσσας στα σχολεία των Πομάκων ολοκληρώθηκε το 1973. ( Σ.Σ. συνεχίστηκε το σχέδιο εκτουρκισμού και την εποχή της «επαναστάσεως» της 21ης Απριλίου.. )
Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να χαρίσουμε ολόκληρη τη Μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης με τη φυλετική , γλωσσική και τη θρησκευτική της ανομοιογένεια στους πράκτορες της ΜΙΤ και στον Τουρκικό επεκτατισμό. Είναι γεγονός ότι ο κύριος υπεύθυνος για όλη αυτή την απαράδεκτη κατάσταση που υπάρχει στην Θράκη είναι το Ελληνικό Κράτος. Το 1954 το Ελληνικό Κράτος ήταν αυτό που κατέβασε τις πινακίδες “Μειονοτικά Σχολεία” και τα ονόμασε “Τουρκικά Σχολεία”. Ποτέ το Ελληνικό Κράτος δεν έδωσε την κατάλληλη προσοχή και την αναγκαία στήριξη σε αυτούς τους ανθρώπους, ώστε να νιώθουν υπερήφανοι που είναι Έλληνες και όχι να αναγκάζονται να δηλώνουν Τούρκοι για να επιβιώσουν.
Ο κ. Σεμπαϊδίμ Καραχότζα, δημοσιογράφος της μηνιαίας Πομακικής εφημερίδας «Ναπ - πρες» και δραστήριο μέλος του νεοϊδρυθέντος “Πολιτιστικού Συλλόγου Πομάκων Ξάνθης” δίνει έναν πραγματικό αγώνα καθημερινά. Εκδίδουν την μηνιαία εφημερίδα ‘’Ναπ - Πρες’’ και καλούμε όλους τους συντρόφους που μας στηρίζουν και όσους μας διαβάζουν να στηρίξουν αυτή την προσπάθεια με την εγγραφή τους ως συνδρομητές στην εφημερίδα η με την έμπρακτη αλληλεγγύη τους με κάθε μέσο στους Έλληνες Πομάκους. Στην προσπάθεια τους για την διατήρηση της ταυτότητας τους είμαστε έτοιμοι να τους βοηθήσουμε και τώρα και στο μέλλον.
Την σημερινή εποχή που ο Αμερικανικός ιμπεριαλισμός εφευρίσκει νέες ανύπαρκτες μειονότητες στην Ελλάδα και η νεοταξική «αριστερά» σε συνεργασία με την φιλελεύθερη λαίλαπα αγνοούν και πολεμούν τους Πομάκους είναι καθήκον μας ως Σοσιαλιστές Εθνικιστές και Αριστεροί Εθνικοεπαναστάτες να τους υποστηρίξουμε ολόψυχα.
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας !
Τα αδέρφια μας στην Θράκη χρειάζονται την βοήθεια μας.
Θα τους αφήσουμε μόνους ;;
Για επικοινωνία με την φωνή των Πομάκων :
Σεμπαϊδίμ Καραχότζα
Υπεύθυνος ύλης NATPRESH
Τηλ : Α 6949153001
Τηλ : Β 6947125675
Του Novistador
Σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες στη κοσμολογία , οι συνθήκες οι οποίες επέτρεψαν να δημιουργηθεί ζωή στο Σύμπαν , ήταν αποτέλεσμα ορισμένων αυθόρμητων σπασιμάτων των συμμετριών ανάμεσα στις βασικές δυνάμεις της Φυσικής. Έπειτα τα ίδια τα άστρα δημιουργήθηκαν λόγω ορισμένων απρόσμενων γεγονότων , τα οποία τάραξαν την κοσμική ύλη και την έκαναν να συγκρούεται.
Στη συνέχεια, κάποιος μετεωρίτης, σύμφωνα με την επικρατούσα θεωρία, προσέκρουσε στη γη και της έφερε τη ζωή. Σε γενικές γραμμές, για να υπάρξει η εξέλιξη σε ένα σύστημα, κάποια στιγμή πρέπει να εισέλθει ένας «χαοτικός παράγων» σε αυτό. Από τη μεριά της αντίστοιχα, η ανθρώπινη ιστορία μας δείχνει ότι η ουσιαστική αλλαγή λαμβάνει χώρα, όταν αλλάζουν οι συσχετισμοί , όταν η μία δύναμη υπερισχύει της άλλης. Κάτι τέτοιο, ίσως να ακούγεται «ζωώδες» και πολιτικά μη ορθό (!) για τους «προοδευτικούς» αναθεωρητές της ιστορίας, οι οποίοι προσπαθώντας να κρύψουν κάθε μορφή επαναστατικής ή καταπιεστικής βίας και αγώνων από την Ιστορία, με πρόφαση την «φιλία» των λαών και των «εξανθρωπισμό» της, καταλήγουν στην συνειδητή παραχάραξή της.
Αυτό είναι μεν ένα άλλο θέμα, όχι άσχετο δε, με την προσπάθεια αδρανοποίησης της σκέψης από το σύστημα, η οποία μαζί με τους τρόπους αντιμετώπισής της και τις μεθόδους απαγκίστρωσης από την αστική νοοτροπία, είναι και το θέμα του παρόντος κειμένου.
Μπορεί να υπάρξει επανάσταση μόνο εκεί που υπάρχει συνείδηση.
Σύνθημα σε τοίχο, κατά τη διάρκεια των Γαλλικών μαθητικών και φοιτητικών εξεγέρσεων - Μάιος του ‘68
Ζούμε δυστυχώς σε μία εποχή στην οποία ένα από τα απαραίτητα συστατικά για μία επανάσταση , η συνείδηση , είτε απουσιάζει ή είναι βαθύτατα αλλοτριωμένη.
Σε συνδυασμό με την συνεχή επιβολή της ειρήνης και του νόμου σε μία άνομη και αφύσικη κοινωνία, το Φιλελεύθερο καθεστώς φτάνει ολοένα πιο κοντά στον απώτερο σκοπό του , ο οποίος είναι να μετατρέψει τον λαό σε μία ουσιαστικά άβουλη και άχρωμη μάζα, η οποία πειθήνια θα (επι)ζει μες τη μιζέρια της , ενώ λίγοι θα απολαμβάνουν τα πλούτη που αυτή παράγει. Σε αυτή την κοινωνία , τα ερεθίσματα για ελεύθερη , ανεξάρτητη και επαναστατική σκέψη σταδιακά εκλείπουν , ενώ παράλληλα όσοι τολμούν να εναντιωθούν πραγματικά στο καθεστώς ή να διαθέσουν τα ερεθίσματα αυτά στο ευρύ κοινό, θέτονται εκτός κοινωνίας αφού υποστούν αισχρό κιτρινισμό, είτε ακόμα και εκτός νόμου, από τους διάφορους εντολοδόχους του καθεστώτος.
Συνεπώς, επειδή είναι αν μη τι άλλο ανώφελο , να προσπαθεί κανείς να πολεμά το σύστημα με τα μέσα που προσφέρει το ίδιο το σύστημα, θα πρέπει να στραφεί σε «ανορθόδοξες» μεθόδους που ίσως να θεωρούνται παράνομες (από τους παράνομους που έχουν όμως τη δυνατότητα να νομοθετούν), έτσι ώστε να δοθούν τα απαραίτητα εναύσματα για ελεύθερη και επαναστατική σκέψη.
Ο Ιησούς Χριστός έλεγε πολύ σοφά: «Ουκ έπ’ άρτον μόνο ζήσεται άνθρωπος» .
Πού να ήξερε, ότι δύο χιλιετίες αργότερα το ακριβώς αντίθετο της ρήσης του, θα αποτελούσε τον μοντέρνο πρότυπο ζωής. Διότι , οι καλοπερασάκηδες γραικύλοι είναι ότι ακριβώς επιθυμεί το σύστημα, έτσι ώστε να μπορεί να θραφεί από αυτούς και να επιβιώσει εις βάρος τους , δίχως αυτοί να ενοχλήσουν ποτέ, όσο έχουν το δικαίωμα να πίνουν τον καφέ τους αμέριμνα και να πηγαίνουν στα μπουζούκια δυο φορές το χρόνο.
Κάθε διατάραξη, της υποτακτικής ζωής του γραικύλου αυτού, μπορεί να επιφέρει διάφορα προβλήματα. Το κράτος, δεν επιθυμεί να διοχετεύονται ανεξέλεγκτα ερεθίσματα στους πολίτες του. Διότι, όταν ένα άτομο ταράσσεται , αγανακτεί ή νευριάζει, έχει την τάση να αμφισβητεί το κατεστημένο. Όταν ένα άτομο αμφισβητεί, τότε με τη σειρά του τείνει να επηρεάσει και άλλα άτομα έτσι ώστε να τα πείσει για το ορθόν της σκέψης του. Αυτή η αλυσιδωτή αντίδραση, εάν μετατραπεί σε μαζικό κίνημα μπορεί να αποβεί μοιραία για το καθεστώς, γι’ αυτό θέλει να αποφύγει τέτοιες καταστάσεις. ( βλέπε Βιβλία Ιστορίας ή αναθεώρηση του Άρθρου 16, τα οποία σταδιακά θα περάσουν εάν δεν γίνει κάτι πραγματικά ριζοσπαστικό )
Επειδή το καθεστώς, δεν μπορεί μέχρι στιγμής να απαγορεύσει τέτοιους είδους «αντιδράσεις», αρέσκεται στο να τις ελέγχει και να τις καθοδηγεί ( βλέπε ειρηνικές κινητοποιήσεις από φοιτητοπατέρες , οι οποίες σταματάνε κάθε καλοκαίρι ή όποτε υπάρχει κίνδυνος να χαθεί κάποια εξεταστική ) αλλά παράλληλα να τις συκοφαντεί ( βλέπε προβοκάτσιες από ασφαλίτες – δήθεν «αντιεξουσιαστές» στις πορείες ).
Έτσι μπορεί να έχει όλα τα μέτωπα καλυμμένα. Και αυτών που νομίζουν ότι αντιδρούν, αλλά και αυτών που είναι αποστασιοποιημένοι. Μία άλλη προσφιλής τακτική του επίσης είναι, να εκτονώνει τις μάζες με διάφορα μέσα όπως γήπεδα και εθνικές εορτές ή καλλιέργεια στείρας μισαλλοδοξίας εις βάρος εύκολων θυμάτων όπως οι μετανάστες.
Σκοπός είναι να μην υπάρχει αγάπη και φιλία
σκοπός είναι να βρίσκεται ο λαός σε ηρεμία με ξεσπάσματα,
απλώς για να ανιχνεύονται τα αποβράσματα
για του εγκληματίες σκέψεις στήνονται αποσπάσματα
Deadlock – Γελάνε μαζί σου, από το cd «Διεθνής Αμνησία – Η ζωή συνεχίζεται »
Κάτι όμως τελικά πρέπει να γίνει για να αναταραχθεί αυτή η βλαβερή τάξη και να ανατραπεί αυτή η «νομιμότητα» που έχουν επιβάλλει οι αστοί , έτσι ώστε να συνεχίσουν να εγκληματούν ανενόχλητοι. Αν και ο γράφων ανήκει στον ευρύτερο «εθνικιστικό χώρο» , παραδέχεται ότι ο πολιτικός χώρος που συχνότερα δονεί την ειρήνη τους , είναι αυτός των αναρχικών/ αντιεξουσιαστών (από εδώ και στο εξής θα αναφέρονται ως «α/α»).
Δεν είναι επί του παρόντος να αναλωθούμε ούτε στην ιδεολογία , ούτε στις επιδιώξεις τους και ούτε στα άτομα του χώρου αυτού (η προσωπική πεποίθηση του γράφοντος ότι έχουν διεισδύσει ανάμεσά τους πολλοί που δουλεύουν άμεσα για το καθεστώς). Θα πραγματευθούν κυρίως οι μέθοδοι και οι τακτικές τους, με τις οποίες προσπαθούν να αφυπνίσουν τον κόσμο διαταράσσοντας τα λιμνάζοντα νερά της καθημερινότητας, κάτι το οποίο είναι και το θέμα του κειμένου.
Οι δραστηριότητες του α/α χώρου που μας ενδιαφέρουν, μπορούν να συνοψισθούν χονδρικά στις ακόλουθες ενέργειες:
• Συμπλοκές σε πορείες, κυρίως με χρήση μολότοφ (τα λεγόμενα «μπάχαλα»)
• Συμπλοκές μέσα από το άσυλο με αστυνομικές δυνάμεις οι οποίες βρίσκονται εκτός αυτού. ( το λεγόμενο «καγκελάκι» )
• Τοποθετήσεις εκρηκτικών μηχανισμών σε διάφορους στόχους ( γκαζάκια )
• Ποικιλόμορφες παρεμβάσεις σε διάφορες εκδηλώσεις, με «άσχετο» ευρύ κοινό (όπως συναυλίες, ποδοσφαιρικοί αγώνες κ.α.)
• Δυναμικές πορείες με συμβολικές ενέργειες, όπως κάψιμο ATM , σπάσιμο τραπεζών και ρίψη μπογιάς
Η πρώτη περίπτωση είναι αυτή που λαμβάνει τη μέγιστη προσοχή των ΜΜΕ , η οποία μάλλον αποτελεί έκφανση του ίδιου του συστήματος μιας και δρα άκρως προβοκατόρικα ενάντια στα αιτήματα της κάθε πορείας , δίνοντας πάτημα στον κάθε μικροαστό, να κατακρίνει τους εκάστοτε – αγνούς στη βάση – λαϊκούς αγώνες. Τέτοιες πράξεις, που προκαλούν κάποια «άμορφα» αισθήματα αγανάκτησης πρέπει, όπως και να έχει να μη μείνουν ανεκμετάλλευτες, εκ μέρους μας. Πρέπει να υποδειχθεί ο ύπουλος ρόλος του κράτους, το οποίο μαζί με τους μηχανισμούς του βρίσκεται πίσω από την όλη αυτή την δυσφημιστική διαδικασία! Μάλιστα, θα πρέπει η παρέμβαση των πραγματικών επαναστατών να είναι άμεση και καίρια, διότι εάν την αναλάβουν οι κρατικοί μηχανισμοί (ΜΜΕ), τότε οι συνέπειες της ιδιότυπης αυτής αγανάκτησης δρουν αντιδραστικά για τους σκοπούς μας, κάνοντας τους πολίτες να απαιτούν ισχυρότερη καταστολή και καταπίεση.
Οι υπόλοιπες «δραστηριότητες» που αναφέρονται παραπάνω είναι, άμεσα και περισσότερο ακίνδυνα εκμεταλλεύσιμες, για αυτό το λόγο, το καθεστώς προσπαθεί με κάθε μέσο να τις καταστείλει ( βλέπε νέους τρομονόμους , κατάργηση του ασύλου, πληθώρα ηλεκτρονικών εποπτικών μέσων κ.α. ).
Καθίσταται λοιπόν εύκολα κατανοητό, μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο ότι διαταράσσει πραγματικά την τάξη , από όποιο πολιτικό χώρο και να προκλήθηκε, είναι δυνητικά προς όφελος των δικών μας επαναστατικών σκοπών. Οτιδήποτε μπορεί να κάνει τη λαϊκή μάζα να αμφιβάλλει , να αγανακτεί , να έχει μια ροπή προς τη βία και την ανυπακοή , είναι σίγουρα προς όφελός μας. Εδώ , είναι εμφανής ο προδοτικός ρόλος των διαφόρων «πατριωτών» ή «εθνικοφρόνων», οι οποίοι υποστηρίζουν με εμμονή τα κρατικά εργαλεία καταστολής ( αστυνομία και στρατό ), όντας υπέρμαχοι της «τάξης και ασφάλειας για το καλό της Ελλάδας».
Πόσο δύσκολο είναι άραγε να καταλάβουν ότι το «Ελληνικό» κράτος είναι πέρα
για πέρα ανθελληνικό, όπως κατά συνέπεια και όλα τα μέσα επιβολής του;
Η πατριδοκαπηλία τους, φτάνει στα όρια του παραλογισμού, όταν για χάρη της νομιμοφροσύνης και του κρατισμού τους , διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα! Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί, ο εμπρησμός του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη από τις δυνάμεις καταστολής , όπου σύσσωμοι οι «πατριώτες» «Ελληνόψυχοι» οδύρονταν , διότι οι φοιτητές βεβήλωσαν (!) το ιερό μνημείο , λόγω του ότι ορισμένοι ( που μάλλον δουλεύουν για το κράτος τους ) έβαλαν φωτιά στο φυλάκιο της φρουράς του Ευζώνου , αδιαφορώντας για τον πασιφανή εμπρησμό (και την παράνομη χρήση πυρομαχικών ) του ίδιου του μνημείο , από τους αστυνομικούς. Τέτοιους «πατριώτες», δεν χρειάζεται ο λαός και οι συγκεκριμένοι έχουν αποβεί μοιραίοι σε επαναστάσεις στο παρελθόν.
Η εφημερίδα «Ρήξη» στο τελευταίο της φύλλο (νο. 21) παραθέτει πολύ εύστοχα μια ρήση του Νεοκλή Σαρρή για τους εν λόγω λαϊκιστές:
«Άλλοι πουλάνε την πατρίδα και άλλοι πουλάνε πατρίδα» .
Αυτά τα άτομα, αδυνατούν να καταλάβουν ότι η κατάσταση δεν θα διορθωθεί δίνοντας στο κράτος περισσότερη δύναμη για να διορθωθούν τα προβλήματα , αφού ο ίδιος ο θεσμός του κράτους και του πολιτεύματος είναι η ρίζα όλων των προβλημάτων.
Δυστυχώς, ο οργανωμένος εθνικιστικός «χώρος» δεν έχει ικανοποιήσει τις προσδοκίες του γράφοντος , ούτε με την συχνότητα των παρεμβάσεών / δράσεών του αλλά ούτε και με την καιριότητα αυτών. Θα ήθελε να πιστεύει, ότι το γεγονός αυτό οφείλεται στα εμπόδια που του προβάλλει το σύστημα και όχι στον τυχόν βαυκαλισμό του ή τον φόβο μην χαρακτηρισθεί ως «αναρχοκομμουνιστικό» (!!!) με την κινητοποίησή του, από τα διάφορα συντηρητικά στοιχεία.
Παρόλα αυτά, ανεξάρτητα με το τι θα κάνει το οργανωμένο κίνημα, είναι εμφανής η ανάγκη να υπάρξουν παράλληλα, πολλοί, μικροί , αυτόνομοι και αυτό-οργανωμένοι πυρήνες επαναστατικής σκέψης και πράξης.
Η μέθοδος αυτή που στο εξωτερικό ονομάζεται «Leaderless Resistance» έχει αποδειχθεί αρκετά αποτελεσματική στην αφύπνιση των μαζών , όχι μόνο μέσω του λόγου αλλά και των πράξεων της. Μία άλλη τακτική, ίσως η πιο επικίνδυνη όταν αναφερόμαστε σε μία δραστική αντίσταση , είναι η εν αγγλιστί γνωστή ως «Lone wolf Activism». Κατά το μοντέλο αυτό, μεμονωμένα άτομα δίχως να είναι υπό εντολές κάποιου τρίτου , ενεργούν ακτιβιστικά για κάποιο σκοπό ή ιδέα , δίχως ιδιαίτερα διακριτικά και δίχως να είναι γνωστοί για τα πιστεύω τους στον αντίστοιχο «χώρο». Αυτού του είδους ο ακτιβισμός είναι ο περισσότερο επικίνδυνος για τους κρατικούς μηχανισμούς και το σύστημα το οποίο υπηρετούν.
Ο τρόπος με τον οποίο θα μπορούσαν να δρουν αυτές οι ομάδες δεν είναι επί του παρόντος και ίσως δεν θα ήταν και τόσο συνετό να δημοσιοποιηθεί. Δεν χρειάζεται κανείς πάντως να γίνει αιμοσταγής δολοφόνος, όπως παρουσιάζονται οι ανάλογες περιπτώσεις από τα ΜΜΕ και το Hollywood. Απλές, καθημερινές παρεμβάσεις, στα πλαίσια της νομιμότητας, είναι υπεραρκετές για να γίνει η αρχή.
Είναι προσωπική πεποίθηση ότι , ο ιδιότυπος αυτός ακτιβισμός , πρέπει να συνυπάρχει και να συνεργάζεται όσο αυτό είναι δυνατό με το οργανωμένο «επίσημο» κίνημα, έτσι ώστε να είναι αποτελεσματικότερο, στα πλαίσια της συναγωνιστικής αλληλεγγύης.
Παρόλα αυτά, η εμπειρία έχει δείξει ότι τέτοιου είδους δράσεις ελλοχεύουν πολλούς κινδύνους. Η βία και η αντίδραση δεν πρέπει ποτέ να γίνει αυτοσκοπός των ομάδων , αλλά οι πράξεις τους να είναι πλήρως συνειδητοποιημένες άρα και επαναστατικές. Είναι υψίστης σημασίας επίσης, να αναγνωρίζονται και να καταδεικνύονται τυχόν προβοκάτσιες εκ μέρους των κρατικών μηχανισμών. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να παίξει το ρόλο του, το «οργανωμένο» κίνημα το οποίο θα αποτελεί εκτός από το σπαθί και την ασπίδα της όλης μάχης.
Τελικά, αυτό το κείμενο αποσκοπούσε στο να δείξει στον αναγνώστη ότι τις περισσότερες φορές , το όποιο χαώδες ή βίαιο συμβάν , γενικότερα όποιο συμβάν μπορεί να ταρακουνήσει τον σιώδη βίο του μικροαστού νέο-Έλληνα μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην πολυπόθητη επανάσταση. Μία επανάσταση λαϊκή και εθνική. Όσες επαναστάσεις , δεν διέθεταν και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά ή τα έχασαν στην πορεία , απέτυχαν παταγωδώς με την κατάσταση να γίνεται χειρότερη της αρχικής. Το κάθε γεγονός λοιπόν μετράει, η κάθε πράξη συνειδητής ανυπακοής είναι σημαντική , για την αποσταθεροποίηση του κράτους , την καταστροφή του και μέσα από τις στάχτες του , να δημιουργηθεί ένα καινούργιο σύστημα , δικαιότερο και καλύτερο.
Αλίμονο σε όσους βρίσκονται στη κορυφή του τροχού…
Γιατί αυτός δεν θα γυρίσει, αλλά θρυμματιστεί, και όσοι βρίσκονται ψηλότερα θα κατακρημνισθούν ακολουθώντας τον , στην καταστροφή…
του Αριστείδη Ανδρόνικου
Σκηνή Πρώτη: Εκείνος διαβάζει το αντρικό περιοδικό. Εκεί όπου όλες οι γυναίκες είναι πάνω από 1.80 , ξανθές , γυαλιστερές , πρόθυμες , τέλειες σαν πλαστικές κούκλες. Κοιτάζει δίπλα του. Εκείνη δεν είναι τέλεια σαν πλαστική κούκλα. Την απεχθάνεται , γιατί του έμαθαν ότι μια τέτοια γυναίκα αρμόζει στους αποτυχημένους. Τη μισεί γιατί στα μάτια του είναι η υπενθύμιση της αποτυχίας του. Εναλλακτική λύση: Αύριο να δουλέψει σαν σκλάβος, να γλείφει το αφεντικό, να ρουφιανέψει τους συναδέλφους, μπας και πάρει μια αυξησούλα, με την οποία θ’ αγοράσει το αυτοκίνητο που στις διαφημίσεις συνοδεύεται πάντα από τέλειες πλαστικές γυναίκες. Ίσως έτσι αποκτήσει και μια τέλεια πλαστική γυναίκα. Πράξη μιμητικής μαγείας. Αρχαία όσο και ο άνθρωπος. Μοντέρνα όσο και η τηλεόραση plasma που δείχνει τις διαφημίσεις.
Σκηνή Δεύτερη: Εκείνη διαβάζει το γυναικείο περιοδικό. Εκεί όπου όλοι οι άντρες είναι γοητευτικοί , πάμπλουτοι , δημοφιλείς και μονογαμικοί. Κοιτάζει δίπλα της. Εκείνος δεν είναι γοητευτικός και πάμπλουτος. Τον απεχθάνεται, γιατί της έμαθαν ότι ένας τέτοιος άντρας αρμόζει στις αποτυχημένες. Τον μισεί γιατί στα μάτια της είναι η υπενθύμιση της αποτυχίας της. Εναλλακτική λύση : Αύριο να δουλέψει σαν σκλάβα, να πηδηχτεί με το αφεντικό , να ρουφιανέψει τις συναδέλφους, μπας και πάρει μια αυξησούλα, με την οποία θ’ αγοράσει τα καλλυντικά που οι διαφημίσεις υπόσχονται πως θα την κάνουν όμορφη όπως τις τέλειες πλαστικές γυναίκες, οι οποίες ελκύουν τους πάμπλουτους , γοητευτικούς άντρες. Ίσως έτσι αποκτήσει κι έναν πάμπλουτο, γοητευτικό άντρα. Πράξη μιμητικής μαγείας. Αρχαία όσο και ο άνθρωπος. Μοντέρνα όσο και η τηλεόραση plasma που δείχνει τις διαφημίσεις.
Σκηνή Τρίτη: Δούλεψαν σαν σκλάβοι , έγλειψαν το αφεντικό , ρουφιάνεψαν τους συναδέλφους , αλλά η αυξησούλα εξανεμίστηκε σε διάφορες μικροαγορές πριν το καταλάβουν. Τώρα, έμειναν μόνοι ο ένας με τον άλλον. Με την αμοιβαία απέχθεια να τους δένει μαζί. Και στέκονται εκεί, στο ταμείο του σουπερμάρκετ , περιμένοντας τα ρέστα με ξινισμένα πρόσωπα , και πικρόχολες , βουβές και πλάγιες ματιές. Η μαγεία δεν έπιασε.
Η έκθεσή σου στις σειρήνες του lifestyle σημαίνει έκθεση στην πιο άρτια ενορχηστρωμένη πλύση εγκεφάλου στην ανθρώπινη ιστορία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από το περίφημο «έχεις τον έλεγχο , αρκεί να πατήσεις το κουμπί». Δεν έχεις κανέναν έλεγχο. Κάθε διαφήμιση , κάθε γυαλιστερό άρθρο περιοδικού είναι στημένο με βάση ψυχολογικές αρχές που χτυπάνε στο υποσυνείδητο. Όσο κι αν πεις στον εαυτό σου ότι θ’ αντισταθείς, τελικά θ’ αποτύχεις. Γιατί η αντίσταση περιορίζεται στο συνειδητό σου κομμάτι. Το υποσυνείδητο όμως δεν ξέρει από τέτοια. Καταλαβαίνει απλά πράγματα: δύναμη , σεξ , ηδονή , ασφάλεια. Κι εκεί χτυπά όλο το τσίρκο του lifestyle: στ’ ασυνείδητα βάθη του ψυχισμού σου.
Πολλοί είναι αυτοί που προσδένονται σε ιδεολογίες που αντιστρατεύονται τον καπιταλισμό. Μα , οι περισσότεροι τοποθετούν το γκρέμισμα του καπιταλισμού σε κάποιον φανταστικό μελλοντικό χρόνο, οπότε υποτίθεται ότι όλα θα φτιάξουν αυτομάτως. Κι έτσι , χαλαρώνουν τις άμυνές τους, μ’ αποτέλεσμα, στην καθημερινότητά τους να είναι εντελώς ίδιοι με το παραπάνω ζευγάρι. Πρώτα εκτίθενται στις σειρήνες του lifestyle , πείθονται ότι επιτυχία σημαίνει κατανάλωση κι ύστερα νιώθουν οι ίδιοι αποτυχημένοι. Μ’ αποτέλεσμα, όταν κάποια μέρα ξυπνήσουν και δουν ότι ο καπιταλισμός δεν πέφτει αύριο-μεθαύριο , τότε βουτάνε με τα μούτρα και με τις χειρότερες υπερβολές σε όλα όσα συνειδητά μεν καταδίκαζαν, αλλά ασυνείδητα θαύμαζαν ως δείγματα κοινωνικής ανωτερότητας. Κι αν θες να καταλάβεις τι εννοώ, δες το κατάντημα πολλών παλιών αριστερών που έχουν γίνει τα χειρότερα γουρούνια του καπιταλισμού.
Πώς θα μπορούσε ένας σύγχρονος αμφισβητίας ν’ αποφύγει τον βιασμό του υποσυνειδήτου του από την καπιταλιστική προπαγάνδα με το γυαλιστερό όνομα lifestyle ;
Κάποιοι προτείνουν εναλλακτικά lifestyle, πιο «περιθωριακά». Ανοησίες. Κάθε lifestyle , περιθωριακό ή μη , στηρίζεται σε κώδικες, που σχεδόν αμέσως υιοθετούνται από την αγορά και μοστράρονται ως προϊόντα. Δες π.χ. τι έγινε με το πανκ κίνημα.
Η θεραπεία είναι πιο ριζική. Ίσως με μια πρώτη ματιά να δείχνει σκληρή και δύσκολη, αλλά όσοι την εφάρμοσαν στην πράξη λένε ότι τελικά είναι πολύ πιο εύκολη από όσο φαίνεται. Όποιος θέλει να είναι μοναδικός ιδιοκτήτης του μυαλού του δεν έχει άλλη λύση παρά την ΑΡΝΗΣΗ.Την αποκοπή από κάθε σειρήνα. Τηλεόραση , περιοδικά , κλάμπινγκ.
Μόνο έτσι κόβεις τα σωληνάκια με τα οποία το σύστημα στάζει μέσα σου το ψυχικό του δηλητήριο.
Μη φρίξεις. Μοιάζει παράλογο και ανέφικτο, μα είναι πολύ πιο εύκολο. Σκέψου : Πώς ζούσαν οι άνθρωποι πριν από την τηλεόραση , πριν από τα γυαλιστερά περιοδικά , πριν από την τρίτη γενιά κινητών τηλεφώνων ; Να σου πω εγώ πώς ζούσαν: μια χαρά!
Η αληθινή ζωή είναι εκεί έξω. Έξω από τα διαμερίσματα. Έξω από τα σήριαλ. Έξω από τη μανία του σαββατιάτικου κλάμπινγκ. Πέρα από την παραφροσύνη του « μα έτσι κάνουν όλοι ». Όχι, ΔΕΝ κάνουν έτσι όλοι. Απλά, εσύ δεν τους βλέπεις , γιατί τα μάτια σου είναι παγιδευμένα μέσα στην οθόνη της τηλεόρασης.
Έχω έναν φίλο που ζει χωρίς τηλεόραση. Το καλοκαίρι βαριόταν και ήθελε να διασκεδάσει. Οπότε άρχισε να εξερευνά τις ταράτσες της γειτονιάς του. Έκλεψε κλειδιά από τις γύρω πολυκατοικίες και τις νύχτες κινούνταν από ταράτσα σε ταράτσα. Κι από κει πάνω , έμαθε ένα σωρό πράγματα : για τη δομή της γειτονιάς του , για το πώς μπορείς να μπουκάρεις σε διαμερίσματα για να κλέψεις ή να σκοτώσεις ατιμωρητί , για την καθημερινότητα των γειτόνων του. Κι όπως μου είπε , αυτό που τον σόκαρε πιο πολύ ήταν το θέαμα των διαμερισμάτων. Μοιάζανε με φωτισμένα κελιά και στο καθένα από αυτά ήταν δύο , τρεις , πέντε άνθρωποι , όλοι μπροστά από μια τηλεόραση , παθητικοί δέκτες της συστημικής προπαγάνδας. Δεν μιλούσανε μεταξύ τους. Δεν κοίταζαν ο ένας τον άλλον. Κοιτάζανε όλοι αποχαυνωμένοι προς την οθόνη, σαν να κοίταζαν έναν υπνωτιστή. Και τότε ο φίλος μου έφαγε μια φλασιά και είδε τις πολυκατοικίες σαν γιγαντιαίες τερμιτοφωλιές , όπου μέσα τους οι πολίτες-τερμίτες υπνωτίζονταν κάθε βράδυ, για να είναι φρόνιμοι και υπάκουοι την επόμενη μέρα που θα πήγαιναν στη δουλειά. «Κατάλαβα,» μου είπε ο φίλος «ότι όσο είσαι εκεί μέσα είσαι καμμένο χαρτί. Να γιατί δεν γίνονται επαναστάσεις πια. Γιατί όλοι υπνωτίζονται μέσα στις τερμιτοφωλιές τους. Και ξέρεις, η πλάκα είναι ότι πολλοί από τους τερμίτες που είδα, πιθανόν ν’ αμφισβητούν ειλικρινά το σύστημα με το συνειδητό τους. Έλα όμως που το βράδυ, κάθε βράδυ υπνωτίζονται πρόθυμα από αυτό ! Και σκέφτομαι ότι κι εγώ, αν είχα τηλεόραση, ή αν ήθελα να πάω σ’ ένα σκυλάδικο για να διασκεδάσω, ίσως να μην είχα βγει ποτέ στις ταράτσες κι ίσως να μην είχα καταλάβει ποτέ τι παίζεται κάθε βράδυ στα διαμερίσματα των πολιτών.»
Όσο ακούς το σύστημα, τόσο θα του υποτάσσεσαι. Όσο του επιτρέπεις να ψιθυρίζει μέσα στο αυτί σου, τόσο θα διαμορφώνεσαι ακριβώς όπως σε θέλει: Τρομαγμένος, υποταγμένος, ζηλόφθων, μοναχικός, υπνωτισμένος, δηλαδή πειθήνιος εργαζόμενος και άπληστος καταναλωτής. Εσύ ο ίδιος θα υπονομεύεις την όποια αντίδρασή σου.
Κι αν προσπαθήσεις να ξυπνήσεις τον μαζάνθρωπο, θα φας τα μούτρα σου ξανά και ξανά. Γιατί ο μαζάνθρωπος εύκολα θα συμφωνήσει μαζί σου με το λογικό του μέρος. Αλλά , το μυαλό του, όπως και το δικό σου κυβερνιέται από το υποσυνείδητο. Η λογική δεν είναι παρά μια κρούστα. Όσο λοιπόν το υποσυνείδητο μανιπουλάρεται από το σύστημα , το σύστημα θα κυβερνάει το μυαλό. Η πιο απόλυτη δικτατορία.
ΑΡΝΗΣΗ. Απόλυτη άρνηση. Το σύστημα είναι λάθος. Απόλυτα λάθος. Ό,τι σχετίζεται με αυτό είναι εφιάλτης. Η προπαγάνδα του είναι εφιάλτης. Το γυαλιστερό του lifestyle είναι εφιάλτης. Η τηλεόρασή του είναι εφιάλτης. Η κοινωνική καταξίωση είναι εφιάλτης. Η σαββατιάτικη έξοδος είναι εφιάλτης. Το καινούργιο κινητό είναι εφιάλτης. Τα «πρέπει» είναι εφιάλτης. Άρπαξε πίσω το υποσυνείδητό σου. Εσύ και μόνο εσύ να ορίζεις τα «θέλω» σου. Εσύ να ορίζεις τα «πρέπει» σου.
Μπορείς; Προχώρα.
Δεν μπορείς; Τότε κλείσου κι εσύ στις τερμιτοφωλιές, μαζί με τους άλλους τερμίτες κι ύστερα από λίγα χρόνια θα στέκεσαι μπροστά στο ταμείο του σουπερμάρκετ μαζί μ’ ένα έτερο ήμισυ που μισείς και σε μισεί, και θα πληρώνετε μαζί την κονσέρβα της μιζέριας σας με τα λεφτά που πήρατε ως ευσυνείδητοι υπάλληλοι των τυρράνων σας.
Από το Μαρόκο ως την Ινδονησία , τόσο για τους σιίτες όσο και τους σουνίτες, ο Χασάν Νασράλα, ο ηγέτης της Χεζμπολλάχ, έχει γίνει πλέον το σύμβολο της αντίστασης των μουσουλμάνων ενάντια στο εβραϊκό κράτος. "Αλλάχ, Αλλάχ, δώσε τη νίκη στον Χασάν Νασράλα", "Νασράλα πολυαγαπημένε, κατέστρεψε το Τελ Αβίβ" ... είναι μερικά από τα συνθήματα που κυριαρχούν στις διαδηλώσεις υπέρ της Χεζμπολλάχ σε όλον τον ισλαμικό κόσμο, από το Μαρόκο, ως το Κουβέιτ ,την Ιορδανία και την Αίγυπτο. Στον ίδιο τον Λίβανο ,αν και είναι πολλοί εκείνοι που κατηγορούν τον Νασράλα ότι έσυρε τη χώρα στον πόλεμο με το Ισραήλ που ουδείς επιθυμούσε, η δημοτικότητα του ηγέτη της Χεζμπολλάχ είναι στα ύψη."Δεν υπάρχει άλλος από τον Νασράλα που να νοιάζεται για εμάς" λέει ο Αλι Ρουμέιτι , που είδε όλη την οικογένειά του να εξοντώνεται στη διάρκεια των ισραηλινών αεροπορικών βομβαρδισμών στη νότια Βηρυτό. Ο Χασάν Νασράλα είχε ήδη αποκτήσει άλλωστε πολλούς οπαδούς στον αραβικό κόσμο καθώς θεωρήθηκε ως ο πρωτεργάτης του αγώνα που οδήγησε στην αποχώρηση του ισραηλινού στρατού από το νότιο Λίβανο τον Μάιο του 2000 , μετά από 22 χρόνια κατοχής. Οι οπαδοί του Νασράλα βρίσκουν μάλιστα πολλούς τρόπους για να εκφράσουν τον θαυμασμό τους στον ηγέτη της Χεζμπολλάχ. Σε ένα κοριτσάκι που γεννήθηκε στη Δαμασκό πριν από δύο εβδομάδες μετά τη φυγή της μητέρας του από τον Λίβανο,δόθηκε το όνομα "Αλ Ουάντ αλ Σαντέκ" (Τηρηθείσα υπόσχεσή) , από την κωδική ονομασία που είχε δώσει ο Νασράλα στις επιχειρήσεις της Χεζμπολλάχ μετά τη σύλληψη στις 12 Ιουλίου δύο ισραηλινών στρατιωτών στη μεθόριο-μια σύλληψη που έδωσε το έναυσμα στην ισραηλινή εισβολή. "Ηθελα να της δώσω το όνομα αυτό επειδή ο σείχης Χασάν πέτυχε να νικήσει το Ισραήλ", δήλωσε η μητέρα στο Γαλλικό Πρακτορείο. Στη Μαυριτανία, σε πολλά μικρά παιδιά έχει δοθεί το όνομα του Νασράλα και η φωτογραφία του μοιράζεται κατά εκατοντάδες, όπως γράφουν οι τοπικές εφημερίδες. Μεγάλη είναι η δημοτικότητα του Νασράλα και στο Αφγανιστάν,όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι σουνίτες , ενώ στο Μπαγκλαντές , δόθηκε το όνομα "Χεζμπολλάχ" σε μια νέα γέφυρα ενός ποταμού. "Ονομάσαμε τη γέφυρα Χεζμπολλάχ λόγω της αγάπης μας για την οργάνωση αυτή της λιβανικής αντίστασης" δήλωσε ο υφυπουργός Πληροφοριών του Μπαγκλαντές , Σαλαχουντίν Αχμεντ.
Αλλά και στις ευρωπαικές πόλεις αρχίζουν να πληθαίνουν οι εκδηλώσεις υποστήριξης του Νασράλα-που θεωρείται μάλιστα εκ των απογόνων του προφήτη Μωάμεθ-μεταξύ των νεαρών μουσουλμάνων. Στο Λονδίνο, νεαροί διαδηλωτές τραγουδούσαν "Νασράλα,κατλεστρεψε το Τελ Αβίβ" , ενώ στη Βιέννη παιδιά αράβων μεταναστών φωτογραφίζονται κρατώντας πορτρέτα του ηγέτη της Χεζμπολλάχ. Στην Ισπανία , ο ηγέτης της Ενωσης Ισλαμικών Κοινοτήτων,Ρίαϊ Τάταρι χαρακτήρισε τον Νασράλα "ηγέτη που αγωνίζεται για την ελευθερία της πατρίδας του" και στη Γερμανία κάνουν πλέον την εμφάνισή τους στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις πλακάτ που γράφουν : "Νασράλα σε ευχαριστούμε ". Αλλά και στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ,η δημοτικότητα του Νασράλα είναι πολύ υψηλή μεταξύ των Παλαιστινίων. " Οι άνθρωποι θαυμάζουν τον Νασράλα όπως θαύμαζαν τον Σαντάμ Χουσέιν γιατί χτύπησε το Ισραήλ"υποστηρίζει ο ιδιοκτητης ενός καταστήματος ρούχων." Οι Ισραηλινοί θα μιλούν για τις ρουκέτες του , γενιά με γενιά " λέει ένα τραγούδι ενός παλαιστινιακού συγκροτήματος, που γνωρίζει μεγάλη επιτυχία. "Εδώ και 40 χρόνια,οι Αραβες δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν το Ισραήλ.Ο Νασράλα τα κατάφερε " λέει ο Μάγιεντ Αμπού Σμπέιχ , ιδιοκτήτης ενός καταστήματος υφασμάτων.
Αποσπάσματα από την συνέντευξη του Νασράλα :
Ποιές οι σχέσεις σας σήμερα με το Σοσιαλιστικό κίνημα;
Hasan Nasrallah: Το Σοσιαλιστικό Κίνημα, που για μεγάλο χρονικό διάστημα βρέθηκε μακριά από τους αγώνες που διεξαγόντουσαν σε όλο τον κόσμο, άρχισε επιτέλους να μας προσφέρει την ηθική του υποστήριξη για μια ακόμη φορά. Το πιό χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού είναι ο Hugo Chavez, ο Πρόεδρος της Βενεζουέλας. Όλα αυτά που δεν μπόρεσαν να κάνουν τα περισσότερα μουσουλμανικά κράτη έγιναν από τον Chavez, με την απόσυρση του πρεσβευτή της Βενεζουέλας από το Ισραήλ.Επιπλέον μας μετέφερε την υποστήριξή του για την αντίστασή μας. Αυτό ήταν για μας μια απέραντη πηγή ηθικής δύναμης.
Στους δρόμους της Βηρυττού μπορούμε να δούμε αφίσες του Che , Chavez και του Ahmadinejad δίπλα-δίπλα. Είναι αυτά τα σημάδια μιας νέας πόλωσης;
Hasan Nasrallah: Χαιρετίζουμε τους ηγέτες και τους λαούς της Λατινικής Αμερικής. Έχουν αντισταθεί ηρωικά στους αμερικανους ληστές και αποτελούν μια πηγή ηθικής δύναμης για μας. Καθοδηγούν τον αγώνα των καταπιεσμένων λαών. Πηγαίνετε και αναρωτηθείτε γυρίζοντας στους δρόμους μας..! Θα βεβαιωθείτε ότι οι άνθρωποί μας έχουν αγκαλιάσει τον Chavez και τον Ernesto Che Guevara. Σχεδόν σε κάθε σπίτι, θα συναντήσετε τις αφίσες του Che ή του Chavez. Αυτό που λέμε στους σοσιαλιστές φίλους μας που θέλουν να παλέψουν μαζί μας για αδελφοσύνη και ελευθερία είναι: Μην έλθετε καθόλου εάν πρόκειται να πείτε ότι "η θρησκεία είναι μια οπιούχος ουσία". Δεν συμφωνούμε με αυτήν την ανάλυση. Εδώ είναι η μεγαλύτερη απόδειξη αυτού, στους δρόμους μας, με τις εικόνες του Chavez , του Che ,του Sadr και του Khamenei η μία δίπλα στην άλλη. Οι ηγέτες αυτοί χαιρετίζουν τους ανθρώπους μας όλοι μαζί. Εφ' όσον σεβόμαστε τις πεποιθήσεις σας, και σέβεστε κι εσείς τις δικές μας, δεν υπάρχει καμία ιμπεριαλιστική δύναμη που να μη μπορούμε να τη νικήσουμε!
Aς επιστρέψουμε στις απειλές στην περιοχή, οι δυτικές κυβερνήσεις εντείνουν την πίεσή τους στη Δαμασκό και την Τεχεράνη, για τις οποίες προτείνουν μια "αλλαγή του καθεστώτος." Μερικές πηγές είναι της άποψης ότι η επίθεση στο Λίβανο θα στραφεί κατά της Συρίας. Κατά τη γνώμη σας, είναι πιθανός ένας περιφερειακός πόλεμος;
Hasan Nasrallah: Τα κέντρα της ιμπεριαλιστικής εξουσίας θέλουν να συνεργαστεί με αυτούς τους όλη η περιοχή μας συνολικά. Περιμένουν να γονατίσουμε μπροστά τους. Η Συρία, το Ιράν και Hezbollah αντιτάσσονται σ’ αυτό. Η προβοκάτσια τους σχετικά με τον πρώην λιβανέζο πρωθυπουργό Rafik Hariri και οι προσπάθειες να εξασφαλιστεί η απόσυρση του συριακού στρατού από το Λίβανο και -- πηγαίνοντας ακόμα πιο πέρα -- η επιθυμία τους να επιτεθούν τόσο αδίστακτα στην Τεχεράνη και τη Δαμασκό πηγάζουν όλες από αυτή την αιτία. Η Συρία, με το Ιράν και η Hezbollah θα αντισταθούν βεβαίως σε αυτό. Θα αντισταθούμε για τη μητέρα πατρίδα και την ελευθερία μας. Θα αντισταθούμε στη διαταγή να γονατίσουμε μπροστά στα πόδια τους. Οι ιμπεριαλιστές της δύσης επιδιώκουν να κάνουν το Λίβανο και την περιοχή μας ένα δεύτερο Κόσοβο. Επιδιώκουν να διασπάσουν τις γραμμές μας. Αλλά τους έχουμε χαλάσει τα σχέδια. Στους δρόμους μας, όλος ο Λίβανος,Χριστιανοί, Σουνίτες και Σιίτες, κρατάνε τις σημαίες της Χετζμπολάχ. Θα το πω ξανά, «ο μονοπολικός κόσμος» είναι πια παρελθόν. Υπάρχουμε εμείς, υπάρχει το Ιράν, υπάρχει η Συρία, υπάρχει η Βενεζουέλα, η Κούβα και βόρεια Κορέα. Υπάρχουν οι λαοί της Παλαιστίνης, του Ιράκ και του Αφγανιστάν που αντιστέκονται! Εφ' όσον υπάρχει ιμπεριαλισμός και Κατοχή, αυτοί οι άνθρωποι θα συνεχίσουν. Μπορούν να ξεχάσουν την ειρήνη. Εάν θέλουν την ειρήνη, πρέπει τώρα να σεβαστούν την ελευθερία των λαών και πρέπει να απομακρύνουν τους συνεργάτες τους. Με τη βοήθεια του Θεού, η νίκη θα είναι δική μας. Δεν πρόκειται να τους αφήσουμε να μετατρέψουν τη χώρα και την περιοχή μας σε ένα Κόσοβο. Τώρα οι λαοί μας είναι ενημερωμένοι για τα πάντα και δεν θα παίξουν στα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια. Δεν θα τους επιτρέψουμε σε καμιά περίπτωση να επιτεθούν στο Ιράν ή τη Συρία. Θα αγωνιστούμε για την ελευθερία μας ως την τελευταία σταγόνα του αίματός μας. Ας μην αμφιβάλει κανείς γι’ αυτό. Υποστηρίζουν ότι το Ιράν έχει πυρηνικά όπλα στη διάθεσή του. Αντίθετα, τα περισσότερα από τα πυρηνικά όπλα βρίσκονται στα χέρια του Ισραήλ και των ΗΠΑ. Επιπλέον, τα πυρηνικά όπλα δεν είναι παρά δικαιολογίες που προβάλλονται προκειμένου να δημιουργήσουν καθεστώτα συνεργασίας στην περιοχή.
Κατηγορούν τη Hezbollah ότι κατευθύνεται από την Τεχεράνη. Ποιες είναι οι απόψεις σας σχετικά με αυτό το ζήτημα;
Hasan Nasrallah: Αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα. Είμαστε ανεξάρτητη λιβανέζικη οργάνωση. Δεν παίρνουμε εντολές από κανένα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρόκειται να διαμορφώσουμε συμμαχίες. Είμαστε στην πλευρά του Ιράν και της Συρίας. Είναι αδέλφια μας. Θα αντισταθούμε σε οποιαδήποτε επίθεση κατά της Τεχεράνης και της Δαμασκού ως την τελευταία σταγόνα του αίματός μας ακριβώς όπως κάνουμε στο Λίβανο. Υποστηρίζουμε τη παγκόσμια αντίσταση ενάντια στη παγκόσμια τρομοκρατία της αυτοκρατορίας.
Υπάρχει οποιοδήποτε άλλο θέμα που θέλετε να θίξετε;
Hasan Nasrallah: Η ειρήνη δεν μπορεί να είναι μονομερής. Εφ' όσον υπάρχει ιμπεριαλισμός στον κόσμο, μια μόνιμη ειρήνη είναι αδύνατη. Αυτός ο πόλεμος δεν θα τερματιστεί εφ' όσον υπάρχει Κατοχή στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και την Παλαιστίνη.
του Μαύρου Λύκου
16 Σεπτεμβρίου φέτος οι κοινοβουλευτικές εκλογές. Ακόμα μια «γιορτή της δημοκρατίας».
Στην εφημερίδα της κυβέρνησης, 26 Φεβρουαρίου 2007, αρ. φύλλου 245 , διαβάζουμε για την κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων για το έτος 2007 τα εξής
ΝΔ 23.039.991 Ευρώ
ΠΑΣΟΚ 20.810.347 Ευρώ
ΚΚΕ 4.451.712 Ευρώ
ΣΥΝ 3.531.262 Ευρώ
ΛΑΟΣ 2.019.248 Ευρώ
ΔΗΚΚΙ 917.840 Ευρώ
Σύνολο 55.070.400 Ευρώ
Ένα ποσό που θα μπορούσε να στεγάσει πλήρως 1100 άστεγες οικογένειες κάθε χρόνο χωρίς αυτές να πλήρωναν ούτε ένα ευρώ ( υπολογίζοντας ως 50.000 ευρώ το κόστος μιας κατοικίας ) δαπανάται για τις ανάγκες λειτουργίας των κοινοβουλευτικών κομμάτων! Το ποσό αυτό το οποίο το πληρώνουμε όλοι μας μέσω της άμεσης ή της έμμεσης φορολογίας είναι ένα μικρό μόνο μέρος των συνολικών τους δαπανών, αν αναλογιστεί κανείς και τις εισφορές επιχειρηματιών και ιδιωτών προς τα κόμματα.
Γατί επενδύουν τόσα χρήματα οι κατέχοντες την εξουσία για την κομματική προπαγάνδα ; Σε μια καπιταλιστική οικονομία κανείς δεν επενδύει τα λεφτά του κάπου αν δεν ξέρει ότι θα έχει οικονομικό αποτέλεσμα, ότι δεν θα καρπωθεί «υπεραξία», κέρδος από την επένδυσή του. Και στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη οικονομία με επενδύσεις που αποφέρουν πάνω από 100% υπεραξία, οι ιδιώτες δεν είναι τρελοί να δίνουν τεράστια ποσά στα κόμματα αν το όφελος που θα πάρουν πίσω από την επένδυση δεν είναι πολύ μεγαλύτερο από το να επενδύσουν τα λεφτά τους κάπου αλλού. Από πού λοιπόν βγάζουν το κέρδος τους από αυτή την επένδυση και δίνουν τόσα λεφτά ; Μα από τον άνισο καταμερισμό των προϊόντων της κοινωνικής εργασίας. Οι εργάτες παράγουν το κοινωνικό προϊόν και το αποτέλεσμα της εργασίας τους το καρπώνονται άνισα οι λίγοι, με τρόπους και μεθόδους που καθορίζει , επιβάλλει και το πολίτευμα που ονομάζουν «κοινοβουλευτική δημοκρατία», που είναι ο πιο αποτελεσματικός γι αυτούς και προτιμότερος τρόπος διαχείρισης του καπιταλισμού ενός συστήματος που δεν είναι άλλο από μια στυγνή αφύσικη και απάνθρωπη δικτατορία της οικονομικής ελίτ.
Η «δημοκρατία» είναι ο καλύτερος γι αυτούς τρόπος διαχείρισης αυτού του συστήματος γιατί συγκριτικά με τους άλλους τρόπους είναι αυτός που δημιουργεί στον πολίτη τις περισσότερες αυταπάτες, που αποκρύπτει καλύτερα την ταξική εκμεταλλευτική δομή, που αποκρύπτει την πραγματικότητα που είναι ότι όποιο και να είναι το πολίτευμα σε ένα καπιταλιστικό σύστημα ποτέ δεν παύει να πρόκειται για στυγνή εκμεταλλευτική δικτατορία μιας μικρής σε ποσοστό πληθυσμού και διεθνοποιημένης πλέον ολιγαρχίας. Όλα αυτά τα χρήματα στα κόμματα δίνονται για να συντηρήσουν το κερδοφόρο γι αυτούς εκμεταλλευτικό σύστημα και το πολίτευμά του και το μεγαλύτερο κομμάτι από αυτά δίνονται κυρίως σε κόμματα που εξασφαλίζουν τη ρύθμιση του συστήματος με τρόπο που η κερδοφορία τους να γίνεται όσο το δυνατόν μεγαλύτερη.
Υπάρχει όμως κάποια «δημοκρατία»; Αν κοιτάξουμε το νομοθετικό έργο της οποιασδήποτε καπιταλιστικής κοινοβουλευτικής διακυβέρνησης και σήμερα και οποτεδήποτε ιστορικά, βλέπουμε ότι όλες οι αποφάσεις που λαμβάνονται είναι προς όφελος αναδιανομής του πλούτου υπέρ της οικονομικής ελίτ, είναι προς το συμφέρων των λίγων ενάντια στους λαούς. Βλέπουμε ότι το όποιο μικρό ποσοστό του παραγόμενου πλούτου δίνουν σε αυτούς που τον παράγουν το καθορίζουν πυροσβεστικά προσαρμόζοντάς το ανάλογα με τον εκάστοτε κίνδυνο αποσταθεροποίησης του συστήματος και τον κίνδυνο εξέγερσης των εκμεταλλευομένων ενάντια στους εκμεταλλευτές. Αυτό δεν είναι «δημοκρατία».
Και όμως υπάρχει «δημοκρατία» λένε τα αφεντικά, γιατί υπάρχει συναίνεση των πολιτών στο εκλογικό πρόγραμμα των κομμάτων που οι ίδιοι εκλέγουν. Ναι είναι αλήθεια ότι κατά κάποιο τρόπο αυτή η συναίνεση υπάρχει. Οι πολίτες βέβαια δε συναινούν με το εκλογικό πρόγραμμα των κομμάτων, αλλά μοιρολατρικά συναινούν με τη λογική της «κοινοβουλευτικής δημοκρατίας». Δε συναινούν με το πρόγραμμα των κομμάτων, γιατί αν για παράδειγμα πάρουμε το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ και βάλουμε όπου ΠΑΣΟΚ τη λέξη ΝΔ και όπου ΝΔ τη λέξη ΠΑΣΟΚ και το μοιράσουμε στους ψηφοφόρους της ΝΔ, σίγουρα οι περισσότεροι από αυτούς δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβουν ότι δεν διαβάζουν το πρόγραμμα του κόμματος που ψηφίζουν , αλλά αυτό του αντίπαλου κόμματος!
Το ίδιο θα γίνει και αντίστροφα, αν δώσουμε στον ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ το πρόγραμμα της ΝΔ. Άρα οι πολίτες σε μεγάλο ποσοστό τους δεν ψηφίζουν συναινώντας με τα κυβερνητικά προγράμματα, αλλά ουσιαστικά συναινώντας στην πλειοψηφία τους με τη λογική του μονόδρομου της «κοινοβουλευτικής δημοκρατίας» και καλούνται να επιλέξουν απλά το διαχειριστή της , κυρίως με την τεχνητά διαμορφωμένη λογική του δήθεν «μικρότερου κακού» ή βασιζόμενη σε δήθεν ικανότητα προσώπων (καταλληλότερος πρωθυπουργός κλπ). Για να επιτευχθεί αυτή ακριβώς η συναίνεση των πολιτών είναι που δίνονται τα 55 εκατομμύρια ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό και πάνω από 100 εκατομμύρια ευρώ χορηγήσεις από ιδιώτες σε χρονιές εκλογών. Αυτή η συναίνεση στοιχίζει πολύ…
Η «κοινοβουλευτική δημοκρατία» και γενικότερα η «δημοκρατία» έχει καθιερωθεί σαν μια «πανανθρώπινη αξία», «αξία» που βρίσκεται στο κομμάτι της ηθικής, της συνείδησης. Από πού αντλεί όμως την «αξία» της ; Γιατί δηλαδή είναι «αξία» το να υπάρχει αυτός ο συγκεκριμένος τρόπος διοίκησης και κοινωνικής διαχείρισης με ένα αστικό κοινοβούλιο και εκλογές όπου θα επιλέγεται κάθε φορά ο διαχειριστής ουσιαστικά της ίδιας πολιτικής, πολλές φορές και ως αποτέλεσμα διαγωνισμού μεταξύ εκλογικών μηχανισμών που ουσιαστικά λειτουργούν με στρατηγικές από το χώρο του μάρκετινγκ πλασάροντας το προϊόν τους? Κανείς δε θα δώσει την απάντηση στο που υπάρχει αυτή η «αξία» της δημοκρατίας με όρους αιτίας με όρους φυσικής εξήγησης. Η «αξία» της γίνεται αποδεκτή μόνο με μεταφυσικό θρησκευτικού τύπου τρόπο και οι περισσότεροι την αποδέχονται ασυνείδητα επειδή έτσι έμαθαν από το περιβάλλον που μεγάλωσαν, με τον ίδιο τρόπο που έμαθαν και το θρήσκευμά τους. Και για να συνεχίζει να γίνεται αποδεκτή, ποτίζεται η συνείδησή τους καθημερινά με εκατοντάδες ερεθίσματα προβολής αυτής της «υπέρτατης αξίας» της «δημοκρατίας» , από το σχολείο, την κοινωνία, τα ΜΜΕ. Επειδή καμιά ηθική «αξία» δεν υπάρχει στην ουσία της δημοκρατίας τους, προσπαθούν να της δώσουν αξία λέγοντας ότι όλα τα άλλα συστήματα που έχουν εφαρμοστεί ή προτείνονται είναι χειρότερα. Ναι είναι αλήθεια ότι ξοδεύονται δισεκατομμύρια ευρώ και δολάρια κάθε χρόνο σε όλο τον πλανήτη για την «ενημέρωση» του πολίτη για όλα τα άλλα μη κοινοβουλευτικά αντίθετα με τον καπιταλισμό συστήματα που υπήρξαν , η που προτείνονται στις σύγχρονες κοινωνίες.
Οτιδήποτε ξεφεύγει από τη λογική της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης παρουσιάζεται σαν «καταπιεστικό» «αντιδημοκρατικό» ή «ουτοπικό ξεπερασμένο» σύστημα «αιμοσταγών δικτατόρων» που στηρίζεται από «τρελούς» «περιθωριακούς» ή «εξαπατημένους», ενώ το σημερινό σύστημα παρουσιάζεται ως «κατάκτηση» μέσα από «δημοκρατικούς κοινωνικούς αγώνες» που έγιναν υποτίθεται ενάντια ή σε αντίθεση με τα συστήματα αυτά και «νίκησαν» «πραγματώθηκαν» σε αυτό που ήδη απολαμβάνουμε σήμερα (και άρα σήμερα δεν υπάρχει πια κανένας λόγος για «κοινωνικές αναταραχές»). Έτσι η συναίνεση με το πολίτευμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν είναι συνειδητή επιλογή του καθενός που κρίνει εξετάζοντας το με βάση λογικά επιχειρήματα με λογικές αιτίας και αποτελέσματος, αλλά είναι προϊόν μαζικής προπαγάνδας, μιας μαζικής πλύσης εγκεφάλου που γίνεται καθημερινά. Στο βωμό αυτής της μαζικής προπαγάνδας υπέρ της «δημοκρατίας» θυσιάζονται και τα 55 εκατομμύρια ευρώ ετήσια επιχορήγηση των κομμάτων από τον κρατικό πρoϋπολογισμό και είναι μόνο ένα πολύ μικρό μέρος των όσων ξοδεύονται για το σκοπό αυτό.
Τι αρχές όμως πρέπει να έχει ένα πολίτευμα για να βαφτίζεται «δημοκρατία» ;
Αν «δημοκρατία» θεωρήσουμε την κοινωνία όπου εφαρμόζεται η άποψη της πλειοψηφίας των πολιτών, σίγουρα κάτι τέτοιο τουλάχιστον στη σημερινή Ελλάδα δεν ισχύει. Όποιο θέμα και να πάρουμε, παιδεία, υγεία, εργασιακά, ασφαλιστικό, οικονομική πολιτική, πουθενά δεν εφαρμόστηκε η άποψη της πλειοψηφίας των πολιτών. Ο ίδιος ο εκλογικός νόμος άλλωστε καθορίζει ότι με 40% το πρώτο κόμμα κάνει αυτοδύναμη κυβέρνηση και επιβάλλει την πολιτική του, δε μιλάμε δηλαδή ούτε καν για πλειοψηφία. Ας πάρουμε όμως την περίπτωση που είχαμε πράγματι πλειοψηφικό σύστημα, να είχαμε «δημοκρατία» του 50% (και όχι απαραίτητα στη σημερινή της κοινοβουλευτική μορφή). Και ας πάρουμε την περίπτωση που οι πολίτες «γνώριζαν» και το πρόγραμμα αυτού που επέλεγαν και μάλιστα συναινούσαν και σε αυτό! Ακούγεται ιδανικό σε σχέση με τη σημερινή κατάσταση, και πρακτικά αδύνατο να επιτευχθεί στα πλαίσια μιας κοινωνίας όπου η νίκη στις εκλογές δεν είναι θέμα αποδοχής προγράμματος αλλά σε μεγάλο βαθμό θέμα εφαρμογής μεθόδων μάρκετινγκ στην πολιτική. Ακόμα όμως και σε αυτή την ιδανική «δημοκρατική» κατάσταση, όπου οι πλειοψηφία των πολιτών όντως θα είχε άποψη για τα κοινά και θα την επέβαλε στους υπόλοιπους, γιατί αυτός ο τρόπος διακυβέρνησης έχει κάποια ηθική «αξία» και είναι «δίκαιος» και «ιδανικός»;; Πρώτο ερωτηματικό , γιατί θα πρέπει να επιβάλλεται η άποψη του 50% και όχι του 60%, ή του 70% π.χ.; Υπάρχει κάποιος αντικειμενικός φυσικός παράγοντας να καθορίζει ότι το «δίκαιο» «δημοκρατικό» ποσοστό πρέπει να είναι 50% και όχι 60%, 60% (ή το 40% του είναι εκλογικού νόμου στην Ελλάδα που δίνει κυβέρνηση στο πρώτο κόμμα); Όχι κανένας δεν υπάρχει. Το ποσοστό είναι αυθαίρετο και καθορίζεται από την εξουσία ανάλογα με το πώς τη βολεύει κάθε φορά και η αρχή της πλειοψηφίας επίσης αυθαίρετη και καθορίζεται επίσης από την εξουσία και προβάλλεται ως «δίκαιη» ώστε να φαίνεται ότι υπάρχει κάποιου είδους «δικαιοσύνη» στη «δημοκρατία» τους, να αποκρύπτεται ότι πρόκειται για κοινοβουλευτική δικτατορία. Με τον ίδιο τρόπο που η εξουσία των βασιλέων κάποτε πήγαζε «εκ θεού» υποτίθεται, έτσι και σήμερα η εξουσία της ολιγαρχίας από κάπου πρέπει να πηγάζει. Πηγάζει «εκ του 50%» ή «εκ του 40%» ή όσο τελοσπάντων μαγειρέψουν κάθε φορά στον εκλογικό τους νόμο, πηγάζει εκ της αρχής της «πλειοψηφίας» η οποία θεωρείται κοινά αποδεκτή ως «δίκαιη» χωρίς κανείς να μπορεί να εξηγήσει γιατί με κάποιο φυσικό τρόπο, με την ίδια έννοια που δεν μπορούσε να εξηγήσει παλαιότερα γιατί η βασιλεία είναι που είναι «εκ θεού» και όχι η κατάργησή της !
Κατά πόσο όμως η αρχή της επιβολής της άποψης της «πλειοψηφίας» συμβάλλει στην πρόοδο και την εξέλιξη ; Ιστορικά, κάθε προοδευτική αντίληψη όπως και κάθε αλήθεια, ξεκίνησε να συνειδητοποιείται όχι από κάποια πλειοψηφία αλλά από μια πολύ μικρή μειοψηφία. Για παράδειγμα ο Γαλιλαίος στην εποχή του δεν είχε και τόσους υποστηρικτές να λένε ότι η γη γυρίζει…Η πλειοψηφία στην εποχή του Δαρβίνου πίστευε ότι όλοι προερχόμαστε από τους Αδάμ και Εύα που έπλασε ο Θεός και ήταν άτριχοι άνθρωποι σχεδόν ολόιδιοι με μας σήμερα. Για να κυριολεκτήσουμε πάντως ένα σύγχρονο Δαρβίνο (μιλούσε για φυλετική εξέλιξη των ειδών μεταξύ αυτών και του ανθρώπινου γένους με φυσική επικράτηση του ισχυρότερου γενετικά είδους ) θα τον έτρεχαν μάλλον τα αντίστοιχα Ισραηλιτικά Συμβούλια στα δικαστήρια επικαλούμενοι τον «αντιρατσιστικό νόμο» όπως έγινε στην περίπτωση Πλεύρη και εφημερίδας «Ελεύθερος κόσμος» . Ναι αν διαβάσετε την παράγραφο στον αντιρατσιστικό νόμο που στηρίζεται το κατηγορητήριο, ο πρώτος που θα είχε συλληφθεί αν ζούσε θα ήταν ο Δαρβίνος. Στη φύση λοιπόν της «δημοκρατικής αντίληψης» επιβολής των απόψεων της μέσης αντίληψης της εκάστοτε πλειοψηφίας της μάζας, υπάρχει βαθειά η συντήρηση ο αποκλεισμός και το πνίξιμο της προόδου. Και ιστορικά, οποιοδήποτε βήμα μπροστά έγινε για τις ανθρώπινες κοινωνίες, είτε στο κοινωνικό και πολιτικό τομέα είτε στην επιστήμη είτε σε οτιδήποτε, δεν έγινε επειδή συμφώνησε κάποιο… 50% με δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά έγινε με σύγκρουση, κοινωνική και ταξική πάλη, έγινε με βίαιη επιβολή της μέσα από τη σύγκρουση με το κατεστημένο. Και η μειοψηφούσα άποψη που έγινε τελικά αποδεχτή από την πλειοψηφία, έγινε αποδεχτή όχι γιατί έπεισε μειοψηφία την πλειοψηφία με κάποιο «κοινωνικό διάλογο», αλλά γιατί η ομάδα που επικράτησαν τελικά οι απόψεις της απέκτησε την υλική υπαρκτή οικονομική , πολιτική ή άλλης μορφής δύναμη , απέχτησε τον έλεγχο στα μέσα παραγωγής εκτοπίζοντας τους αντιπάλους της και κατόπιν επέβαλε την άποψή της ως δεδομένη ως «αλήθεια» την έκανε κοινωνικά αποδεκτή. Ήταν το αποτέλεσμα της διαδικασίας της φυσικής επιλογής της επικράτησης και επιβολής του ισχυρού, ή αυτού που έγινε ισχυρός με βάση τις νέες συνθήκες και δυνατότητες που διαμορφώθηκαν , απέναντι σε αυτόν που έγινε ασθενέστερος.
Μήπως όμως η εποχές έχουν αλλάξει και πια οι κοινωνικές αλλαγές δε γίνονται με αυτόν τον φυσικό τρόπο, αλλά οι ομάδες με αντίθετα από τη φύση τους συμφέροντα και κοινωνικά οράματα μπορούν να καταλήγουν σε συμφωνίες μεταξύ τους και να προχωράνε μαζί μέσα από κοινοβούλια η κοινωνικούς διαλόγους μεταξύ φορέων όπως π.χ. της ΓΣΕΕ με το ΣΕΒ ;
Στη φύση του σημερινού συστήματος, εκμεταλλευτής και εκμεταλλευόμενος, εργάτης και εργοδότης, εξουσιαστής και εξουσιαζόμενος, έχουν αντίθετα συμφέροντα. Ο εργάτης π.χ. ζητά δικαιότερη κατανομή του πλούτου που προέρχεται από την εργασία του, την οποία καρπώνεται σε μεγάλο βαθμό ο εργοδότης που δεν την έχει παράγει αλλά έχει την κοινωνικά αποδεκτή έννοια της «ιδιοκτησίας» στα μέσα παραγωγής. Ο εργοδότης από την άλλη έχει φύση το συμφέρον της όσο το δυνατό μεγαλύτερης εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Πως είναι δυνατόν να τα βρούνε μεταξύ τους ; Η αντίθεση των συμφερόντων εργάτη και εργοδότη είναι στη φύση του καπιταλιστικού συστήματος και αυτή η αντίθεση εξασφαλίζει ότι η δυνατότητα δήθεν επίτευξης μιας «δημοκρατίας» της «κοινωνικής ειρηνικής συναίνεσης» είναι απάτη.
Σε κάθε κοινωνική απόφαση ή πρόταση, σε κάθε πολιτική σε μια ταξική κοινωνία πάντα θα υπάρχουν αυτοί που είναι υπέρ και αυτοί που είναι κατά, αυτοί που κερδίζουν και αυτοί που χάνουν από αυτή. Και κάθε φορά η απόφαση που θα εφαρμόζεται δεν θα είναι αυτή που είναι «καλύτερη για το κοινό καλό» όπως λέγεται, αλλά αυτή που θα καταφέρει να επιβληθεί, θα είναι η θέληση του κοινωνικά ισχυρότερου , αυτού που θα καταφέρει να επιβάλλει την άποψή του στην εκάστοτε χρονική στιγμή. Η παγκόσμια ολιγαρχία δεν έχει καμιά «δημοκρατική αξία» . Είναι η ίδια που καταστέλλει ή αλλάζει την ίδια τη «δημοκρατία της» όταν απειλούνται τα συμφέροντά της και δεν έχει καμιά δημοκρατική αυταπάτη. Οι δημοκρατικές αυταπάτες είναι μόνο για τους εξουσιαζόμενους, και γι αυτό πληρώνουν τόσα δισεκατομμύρια κάθε χρόνο, να δηλητηριάζουν με αυτές τις συνειδήσεις τους, να τους δένουν με αόρατες αλυσίδες. Είτε κοινοβουλευτικά είτε με οποιοδήποτε άλλο τρόπο πάρει την εξουσία ένα καθεστώς αντίθετο με τα συμφέροντά της πλουτοκρατίας , αυτή θα κάνει ότι μπορεί να το καταστείλει χωρίς καμιά δημοκρατική αυταπάτη. Όχι 50% αλλά και 80% να πάρουν στην κάλπη όσοι προσπαθήσουν να εφαρμόσουν ένα «δίκαιο» για τα λαϊκά στρώματα πρόγραμμα , ίδια θα είναι η προσπάθεια καταστολής από την οικονομική ελίτ που συμμετέχει σε μόνιμο ανοιχτός και ασταμάτητος πόλεμο σε κάθε τι που την απειλεί με κάθε μέσο. Έτσι λοιπόν δεν θα είναι η κάλπη αυτή που μπορεί να φέρει την ανατροπή καμιάς κοινωνικής εξουσίας. Η κάλπη μπορεί να λειτουργήσει σε κάποιες περιπτώσεις μόνο σαν την αφορμή για την αρχή της σύγκρουσης… Και η σύγκρουση δε θα είναι ειρηνική γιατί οι εξουσιαστές δεν θα προσπαθήσουν να επιβάλλουν την άποψη τους με την «πειθώ» του προγράμματός τους αλλά με αίμα και τη βίαιη καταστολή. Οι «δημοκρατικές αξίες» στον καπιταλισμό υπάρχουν λοιπόν μόνο στη συνείδηση των εξουσιαζόμενων, όχι στη συνείδηση των εξουσιαστών. Οι «δημοκρατικές αξίες» δεν είναι τίποτε άλλο παρά αόρατες αλυσίδες στα μυαλά των εκμεταλλευόμενων, μηχανισμός ιδεολογικής καταστολής και αποφυγής ρήξης και κοινωνικών συγκρούσεων.
Οι εκλογές λοιπόν είναι «η γιορτή της δημοκρατίας» όπως οι ίδιοι οι εξουσιαστές του καπιταλισμού τις χαρακτηρίζουν. Είναι η δομή που ζητά από τον πολίτη να δώσει ενεργή στήριξη στο σύστημά τους, να γίνει συμμέτοχος στην πολιτική τους, και ουσιαστικά να γίνει συνένοχος στα εγκλήματά του συστήματός τους. Ενός συστήματος απάνθρωπου και εκμεταλλευτικού, με εκατομμύρια θύματα κάθε χρόνο, ανθρώπους που ζουν σε συνθήκες σύγχρονης δουλείας, ανθρώπους που στερούνται το δικαίωμα να απολαύσουν τα αποτελέσματα της εργασίας που οι ίδιοι παράγουν. Και η μόνη τους ελπίδα δεν είναι η ενσωμάτωση και η υποταγή αλλά η σύγκρουση και ρήξη με τους εξουσιαστές. Η ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος θα γίνει για να έρθει όμως τι ;;
Η απάντηση είναι η πάλη για μια κοινωνία που θα εναρμονιστεί και θα λειτουργήσει με τους νόμους της φύσης , αντίθετα με συστήματα που η ζωή και η κοινωνική συμπεριφορά βασίζεται στην αλλοτρίωση από υιοθέτηση «αξιών» που δε συμβαδίζουν με τη φύση και τη φυσική επιλογή αλλά είναι κατασκευασμένες και δρουν ως «αόρατες αλυσίδες» αστυνόμευσης της σκέψης από τους εκάστοτε εξουσιαστές των συστημάτων αυτών. Δεν αρκεί μια οικονομίστικη αλλαγή στον τρόπο παραγωγής και στην κατανομή του παραγόμενου πλούτου αλλά χρειάζεται μια Επανάσταση ενάντια σε ολόκληρη τη δομή σκέψεως του φιλελευθερισμού και της αστικής δημοκρατίας, μια επανάσταση ενάντια στον εκφυλισμό των αντιφυσικών συστημάτων. Βέβαια οι καρποί της κοινωνικής παραγωγής δε θα κατανέμονται άνισα στους λίγους που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, αλλά στη δίκαιη κατανομή του παραγόμενου πλούτου στη λαϊκή κοινότητα . Το άτομο εργάζεται και παράγει συνεισφέροντας και συμμετέχοντας στη Λαϊκή κοινότητα , προς όφελος της λαϊκής κοινότητας και παίρνει από αυτή ότι του αναλογεί. Λαϊκή κοινότητα είναι η «κοινότητα» στη βάση του Λαού. Αντίθετα με τις λογικές των κοινωνιών του ατομικισμού, το άτομο δρα μέσα στη λαϊκή κοινότητα με ίσες ευκαιρίες για την άσκηση του ταλέντου του, για το συλλογικό αγαθό του Λαού, ενώ παράλληλα δουλεύει για την ατομική του τελείωση. Με βάση την προσφορά και της δυνατότητες προσφοράς τους στη λαϊκή κοινότητα αναδεικνύονται φυσικά και διακρίνονται με φυσικό τρόπο και οι εκάστοτε άριστοι, οι φυσικά πρωτοπόροι σε κάθε τομέα. Και σε κάθε τομέα ο καθένας συνεισφέρει , επηρεάζει τις εξελίξεις και τη λήψη των αποφάσεων και διακρίνεται με φυσικό τρόπο, ανάλογα με τις δυνατότητές του και την προσφορά του.
Αντίθετα στον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής το άτομο δρα προς ατομικό όφελος που μπορεί να είναι πολλές φορές και σε αντίθεση με το συλλογικό (χιλιάδες παραδείγματα, αλλά ένα απλό είναι αυτοί που βάζουν τις πυρκαγιές καταστρέφοντας το περιβάλλον σε βάρος του συλλογικού καλού για οικονομικά ατομικά οφέλη), το άτομο απολαμβάνει ανάλογα με την τοποθέτησή του σε μια αφύσικη κεφαλαιοκρατική ιεραρχία και δημιουργούνται λόμπι συμφερόντων που ανταγωνίζονται προσπαθούν να καρπωθούν άνισα προς όφελός τους των κοινωνικό πλούτο σε βάρος της λαϊκής κοινότητας ( αστικά κόμματα, λέσχες «σκέψης» μασονικές στοές, τραστ , καρτέλ , σύλλογοι βιομηχάνων και χιλιάδες άλλα ήδη ομαδοποίησης, με βάση και σκοπό τον άνισο καταμερισμό κοινωνικού πλούτου υπέρ τους ) Την επιβολή της άποψής τους δεν την κερδίζουν με την ανάδειξη των ικανοτήτων τους στην κοινωνική προσφορά αλλά είτε με βάση την εξαγορά ή εξαπάτηση συνειδήσεων υποστηρικτών είτε με φτιαχτές αφύσικες «αξίες» και διασπορά τους με μαρκετίστικα κόλπα, είτε με συνειδητή συμμετοχή ατόμων που προσεταιρίζονται τα λόμπι με σκοπό ατομικό κέρδος με αναξιοκρατικό τρόπο σε βάρος των υπολοίπων. Ένας τέτοιος διαγωνισμός ανάμεσα σε λόμπι και άτομα είναι και η «δημοκρατική κοινοβουλευτική» διαδικασία των «εκλογών», ενώ πάντα τα κυρίαρχα λόμπι εκφράζουν και εκπροσωπούν τα συμφέροντα μειοψηφιών , της οικονομικής ελίτ και ταυτόχρονα ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το μοίρασμα της πίτας αλλά ταυτόχρονα συνεργάζονται και συμμαχούν μεταξύ τους σε βάρος αυτών που παράγουν τον πλούτο. Και επειδή όλα αυτά τα λόμπι βασίζουν την ενότητα τους στο κέρδος, στην εκμετάλλευση και την εξαπάτηση με την κατασκευή ψεύτικων «αξιών» προσπαθούν να διαβάλλουν και να διαλύσουν τις φυσικές μορφές ενότητας μεταξύ των ανθρώπων.
Στη βάση διαμόρφωσης συλλογικών συνειδήσεων αυτοπροσδιορισμού τον ατόμων σε ομάδες μπορούν να χτιστούν ενότητες που θα αναπτύξουν κοινωνικές αντιστάσεις. Η πιο φυσική μορφή ενότητας είναι ο φυσικός αυτοπροσδιορισμός του ατόμου ως μέλος μιας κοινότητας στη βάση της φυλής και της ιστορικής της συνέχειας, δηλαδή του πολιτισμού, της γλώσσας και των παραδόσεων, των χαρακτηριστικών δηλαδή που προσδιορίζουν το έθνος. Μια άλλη τέτοια μορφή ενότητας στα πλαίσια κάθε ταξικής κοινωνίας είναι ο αυτοπροσδιορισμός στη βάση κοινωνικής τάξης, το άτομο αισθάνεται και νιώθει ότι το ατομικό του συμφέρον ταυτίζεται με το συλλογικό της κοινωνικής τάξης που ανήκει. Γι αυτό αυτές οι βάσεις ενότητας χτυπιούνται ανελέητα από τα αστικά κόμματα. Η πρώτη χτυπιέται στο όνομα του εξορκισμού του λεγομένου αντιεθνικισμού και αντιρατσισμού, με την προώθηση κοινωνιών που το άτομο αισθάνεται ξένος ανάμεσα σε ξένους, μετανάστης στην ίδια του τη χώρα. Η δεύτερη χτυπιέται με την ενσωμάτωση του ατόμου στην λογική των κοινωνικών συμβιβασμών, του κοινωνικού διαλόγου και της ύπαρξης ενός δήθεν κοινού «αταξικού» «υπερταξικού» καλού στα πλαίσια ενός ταξικού εκμεταλλευτικού συστήματος, στο οποίο καλείται να συμμετάσχει και δήθεν να συμβάλλει ενεργά στη διαμόρφωση των εξελίξεων, στην ουσία να συναινέσει στις επιταγές τις καπιταλιστικής ολιγαρχίας. Αυτές οι δύο λογικές εκφράζονται από όλα τα μεγάλα αλλά και μικρότερα αστικά κόμματα , ενώ υπάρχουν και μικρότερα κόμματα που παίζουν το ρόλο ανακύκλωσης κόσμου που πάει να ξεφύγει από αυτές τις λογικές, αφού τις ντύνουν με «εθνικιστικό» ή «αντικαπιταλιστικό» ή «αριστερό» μανδύα, πλασάροντας την ενσωμάτωση και συμμετοχή στο σύστημα και τις λογικές της αστικής κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» μέσα από δήθεν κάποιο «επαναστατικό» ή «ριζοσπαστικό» προφίλ.
Απέναντι σε όλες αυτές τις «δημοκρατικού» τύπου «αξίες» και διαδικασίες εγκλωβισμού και εκφυλισμού της σκέψης όπως οι εκλογές τους εμείς αγωνιζόμαστε και
«Περιμένουμε για τον μεταγενέστερο θρίαμβο της Αλήθειας που διώκεται σήμερα: για τον Θρίαμβο κάτω από οποιοδήποτε όνομα, , της μοναδικής Πίστεως στην Αρμονία με τους αιώνιους Νόμους της Υπάρξεως, της μοναδικής σύγχρονης Ιδέας, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο , παρά η έκφραση αρχών τόσο παλαιών, όσο ο Ήλιος!» (Savitri Devi)
Φτάνει πια με την Κοινοβουλευτική Δικτατορία τους , τις ψεύτικες αξίες της και τους θεσμούς της ! Ούτε μια ψήφο δυσαρέσκειας – ανάσα ζωής σε δεκανίκια και αναχώματα του συστήματος της Καπιταλιστικής σκλαβιάς , είτε «αριστερά» είτε «δεξιά» είτε «διεθνιστικά» είτε δήθεν «αντικαπιταλιστικά»
-wzor.jpg)
