Mgła - Further Down the Nest II

 

Μνήμη Ευαγόρα Παλληκαρίδη

 

Κάποτε «Κόκκινος» και «Ερυθροφρουρός» σήμερα «Αυτόνομος» και «Φαιός»: Από τον Λένιν & τον Στάλιν … στην Τρίτη Θέση! (του Χρήστου Χρανιώτη)

 

Τον Φεβρουάριο του 1924, ο Γκαίμπελς, μετά από πρόσκληση του φίλου του Φριτς Πραγκ, εμφανίστηκε στο μέγαρο Σούτσενχαουζ της γενέτειρας του, όπου μιλούσαν εκπρόσωποι του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος [D.K.P.]. Φορώντας ένα φτηνό, μάλλινο παλτό πήρε το λόγο και υπέβαλλε ερωτήσεις στους ομιλητές. Ένας κομμουνιστής επιτέθηκε στον Γκαίμπελς, φωνάζοντας: «Εκμεταλλευτή της εργατικής τάξεως, καπιταλιστή!». Ο Γκαίμπελς απευθύνθηκε στον «εκπρόσωπο της εργατικής τάξης» και είπε:«Θα παρακαλούσα τον κύριο που με αποκάλεσε δίχως ντροπή εκμεταλλευτή και καπιταλιστή, να έλθει στην έδρα και να αδειάσει το πορτοφόλι του. Τότε θα δούμε ποιος από τους δύο μας έχει τα περισσότερα χρήματα». Ολοκληρώνοντας την παρέμβαση του ο Γκαίμπελς έβγαλε από την τσέπη το πορτοφόλι του και άδειασε τα λιγοστά κέρματα που περιείχε, στην έδρα. 

του Χρήστου Χρανιώτη

Η εξάλειψη της «εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο» αποτέλεσε αναμφίβολα τη φράση που με σημάδεψε στα εφηβικά χρόνια και με έφερε από τα 16 στις τάξεις της ΚΝΕ αρχικά και της «Πανσπουδαστικής» αργότερα. Παράλληλα με την ένταξη στη δράση, άρχισε και η εξοικείωσή μου με τους όρους του Μαρξισμού/Λενινισμού. Ήμουν από κείνους που ήθελαν να τον κατανοήσουν σε βάθος, να πάρουν απαντήσεις, να μελετήσουν τον υπαρκτό Σοσιαλισμό. Είχα την τύχη να ζήσω τα τελευταία χρόνια της ΕΣΣΔ και να την επισκεφτώ, πριν ακόμα φανούν τα σημάδια της κατάρρευσης.

Η μελέτη του Μαρξισμού (που ως πολιτικό σύστημα δεν ήταν έργο του Μαρξ αλλά του Λένιν) και η σύγκριση με την πραγματικότητα ήταν πολύ χρήσιμη. Ήταν μία εποχή που η αντικαπιταλιστική επανάσταση μας φαινόταν ρεαλιστικός στόχος και μπήκαμε με πολύ ορμή για να διαμορφώσουμε τις «υποκειμενικές προϋποθέσεις» της. Με κάθε «αγωνιστική κινητοποίηση» πιστεύαμε ότι φέρνουμε αυτό το στόχο πιο κοντά. Οι Κνίτες τότε, τρέχαμε δεξιά κι αριστερά, οπουδήποτε μας έστελνε το κόμμα για να στηρίξουμε «αγώνες» για μονιμοποίηση των εποχιακών στο δημόσιο, για να συμπαρασταθούμε στα αιτήματα για αύξηση του μεροκάματου 0,3% κάποιων άλλων, για φεστιβάλ και πορείες ειρήνης, όπου τέλος πάντων το κόμμα μας έλεγε ότι είναι καθήκον μας να παραβρεθούμε. Η αλήθεια είναι ότι όταν σηκωνόμασταν αξημέρωτα να πάμε να στηρίξουμε τον αγώνα της εργατικής τάξης, δεν ήμασταν σίγουροι ότι προσφέρουμε κάτι ουσιαστικό, αλλά για το κόμμα ήταν σημαντικό γιατί μέσα από αυτή τη διαδικασία έδειχνε ότι στηρίζει τους εργαζόμενους και περιχαράκωνε το κοινό της επιρροής του.

Έζησα τέσσερα χρόνια επαναστατικής γυμναστικής και αυτό ήταν όλο όσο καταφέραμε. Ταυτόχρονα κάθε φορά που σε κάποια «αγωνιστική κινητοποίηση» τα πράγματα εκτρέπονταν από τον έλεγχο του κόμματος, κάθε φορά που πραγματικά πήγαιναν να ανάψουν τα αίματα, μπαίναμε μπροστά για να καταστείλουμε τη δράση «αναρχοαυτόνομων» ή «εθνικιστικών» ομάδων προκειμένου να μην γίνει «προβοκάτσια» σε βάρος του «εργατικού κινήματος».

Το χειρότερο όμως ήταν ότι ενώ εμείς υποτίθεται συμπαραστεκόμασταν στον αγώνα της εργατικής τάξης, η εργατική τάξη εξαφανιζόταν. Τα εργοστάσια έκλειναν το ένα πίσω από το άλλο, η ανεργία εκτινασσόταν, εμείς παίζαμε κλέφτες κι αστυνόμους, αλλά οι πρώην εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις που έκλειναν έπρεπε κάπου να δουλέψουν κι αντί να συστρατευθούν μαζί μας γέμιζαν τις πασοκικές κλαδικές. Το κόμμα δεν επιδίωκε την εξουσία και την διαχείριση των μονάδων μαζικής παραγωγής, απλά προκαλούσε το ξεπάστρεμα τους. Ο στόχος μας δεν ήταν σε καμία περίπτωση ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας , αλλά το βόλεμα των εργαζομένων και η εύνοια τους, η εκλογική τους στήριξη. Το αντάλλαγμά που εισέπραττε το κόμμα ήταν η διαιώνιση της εκπροσώπησής του στο αστικοδημοκρατικό κοινοβούλιο στο οποίο εισήλθε αμέσως μετά την νομιμοποίηση από τον Καραμανλή. Δυναμιτίζοντας την παραγωγική οικονομία, πρακτικά άνοιγε το δρόμο για την εισβολή και εξάρτηση από το ξένο κεφάλαιο που απολάμβανε την απαλλαγή από τους ντόπιους ανταγωνιστές του και εξαγόραζε το ένα μετά το άλλο κάθε περιουσιακό στοιχείο της Πατρίδας και του Έθνους. Την ώρα που εμείς κάναμε «πάρτυ» σε πολυκαταστήματα, κλείναμε εργοστάσια, ξεχερσώναμε χωράφια κάποιοι άνοιγαν σαμπάνιες ξέροντας ότι δουλεύουμε για κείνους. Εμείς (οι Κνίτες) πιστεύαμε ότι φέρνουμε πιο κοντά την Επανάσταση, ενώ στην πραγματικότητα ωθούσαμε την εργατική τάξη στην εξαφάνιση της ή στην υποτέλεια. Παράλληλα, τα χρόνια αυτά είχε αρχίσει να με απασχολεί πολύ η αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας για όσα εμείς υποστηρίζαμε αλλά και όσα μας καταλόγιζαν για τα χρόνια από την ίδρυση του κόμματος μέχρι τα χρόνια του ΔΣΕ.

Ήρθα πολύ γρήγορα αντιμέτωπος με τα εγκλήματα της ηγεσίας του κόμματος τόσο στη διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας, όσο και στα χρόνια της αντίστασης και του δεύτερου αντάρτικου. Στην αρχή αιφνιδιάστηκα, στη συνέχεια απόρησα, τελικά έπρεπε να τα αντιμετωπίσω. Κατανοώντας σιγά σιγά την πολιτική της Διεθνούς τα χρόνια εκείνα, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι σε κάθε περίπτωση που υποτίθεται ότι οι Έλληνες Κομμουνιστές έπρεπε να δείξουν την πίστη τους στο Διεθνισμό, στην πραγματικότητα τους ζητούσαν να αποδεχτούν τον πανσλαβισμό του Ιγνάτιεφ του 19^ου αιώνα, ντυμένο στα κόκκινα και κρατώντας σφυροδρέπανο. Η μόνη διαφορά ήταν ότι η Τρίτη Ρώμη είχε αλλάξει όνομα και τώρα λεγόταν «πατρίδα των λαών». Ήταν όμως ακριβώς η ίδια πολιτική γραμμένη σε άλλο αλφάβητο. Σε κάθε περίπτωση, η πολιτική που ο Έλληνας επαναστάτης ήταν υποχρεωμένος να ενστερνιστεί, ήταν ο ακρωτηριασμός της Ελλάδας και η πλήρης αποδοχή του ιστορικού αφηγήματος του Πανσλαβισμού που δεν είχε καμία σχέση ούτε με την ρημάδα την «πάλη των τάξεων», αλλά ούτε και την απελευθέρωση της κοινωνίας από την οικονομική καταπίεση.

Δεν ήταν διεθνισμός αυτό, ήταν υποταγή στα Εθνικά αφηγήματα των Βαλκάνιων γειτόνων. Δεν προερχόμουν από αριστερή οικογένεια και δεν είχα μεγαλώσει με ιστορίες από τα χρόνια της ήττας και των «διωγμών», όπως οι περισσότεροι από τους συντρόφους μου. Παρατηρούσα με απορία την σχεδόν αντανακλαστική περιφρόνηση τους για οτιδήποτε αφορούσε την ταυτότητα μας ως Έλληνες. Οτιδήποτε. Η ανάγκη τους για έναν καταγωγιακό αυτοπροσδιορισμό εξαντλούνταν στο επίπεδο του τοπικισμού. Η αιτία για όλα αυτά ήταν από τη μια μεριά το ηλίθιο μεταπολεμικό αστικό καθεστώς που ταύτισε την «εθνικοφροσύνη» με τον φιλοαμερικανισμό και την πίστη στην Πατρίδα με την πίστη στο ΝΑΤΟ. Και από την άλλη το ψεύτικο αφήγημα της ταλαιπωρημένης και διωκόμενης αριστεράς, που εμφάνιζε ξεκάθαρα και έντονα θρησκευτικά στοιχεία. Οι διωκόμενοι σε νέες κατακόμβες. Όλα αυτά δημιουργούσαν ένα ψυχολογικό μπλοκάρισμα, μία διαρκή αντίφαση ανάμεσα στο πολιτικό όραμα και στην έννοια της Εθνικής συνείδησης. Και μέσα σε όλα αυτά ήρθε και η συγκυβέρνηση του '89. Μας βρήκε ήδη βαριά προβληματισμένους από το ανούσιο ξόδεμα της νεανικής μας διάθεσης και το πρόσχημα του νεφελώδους αιτήματος για «κάθαρση» και της συνεργασίας του κόμματος με το πιο βρώμικο κομμάτι της καπιταλιστικής ελίτ της κοινωνίας, ήταν η χαριστική βολή.

Για μένα και πολλούς ακόμη αποτέλεσε ένα σοκ. Αφενός γιατί δίναμε ένα άλλοθι αγνότητας σε μία βρωμερή μερίδα της πολιτικής τάξης. Αφετέρου και κυρίως, διότι αποδεχτήκαμε ότι μπορεί να υπάρξει κάθαρση μέσα στα πλαίσια ενός καθεστώτος που έζεχνε από άκρη σε άκρη, συνεργαζόμενοι με μερικούς από τους πλέον διεφθαρμένους εκπροσώπους του. Το κόμμα είχε γίνει μία κολυμπήθρα που ξέπλενε αμαρτίες, είχε αποδεχτεί το ρόλο του σαν πλουραλιστικό άλλοθι σε έναν κόσμο που στραγγάλιζε την Πατρίδα. Αντί να σπρώξουμε την ανάγκη για μία άλλη κοινωνία στα άκρα, πετάγαμε σωσίβιο στον εχθρό μας. Το κόμμα είχε πια υποχρεώσεις, είχε ένα μέγαρο να συντηρήσει κι επιχειρήσεις μπόλικες. Είχε ενσωματώσει τον ρόλο του μηχανισμού εκτόνωσης κρίσεων του συστήματος και η περαιτέρω παραμονή μου εκεί ήταν άσκοπη και αντίθετη σε ότι καλό είχα πιστέψει. Η ιστορία στα χρόνια που ακολούθησαν με επιβεβαίωσε πέρα για πέρα. Και σήμερα ακόμα, μέσα σε ένα κυκεώνα διαφθοράς και διάλυσης του κοινωνικού ιστού από πολλές και διαφορετικές πλευρές, το κόμμα εξακολουθεί να παίζει τον ίδιο ρόλο περιμένοντας υπομονετικά να πολιτογραφηθούν μερικές χιλιάδες Πακιστανοί (ταξικά αδέρφια) για να αντλήσει από μία νέα δεξαμενή τα απαραίτητα ψηφαλάκια για την ύπαρξη του. Στην πόρτα της εξόδου, ήμουν βαρύτατα προβληματισμένος. Και τώρα τι; Ήταν δεδομένο ότι το αστικοδημοκρατικό καθεστώς δεν είχε καμία απάντηση στα ερωτήματά μου. Το αίτημα της Επανάστασης ενάντια στο υλικοθηρικό κόσμο της παρακμιακής Δύσης δεν είχε σβήσει. Ξεκίνησα να πειραματίζομαι, με τους Αναρχικούς συγγραφείς της νιότης του αντικαπιταλισμού. Μάχνο, Κροπότκιν, Κρονστάνδη. Ντουρούτι. Ισπανικός εμφύλιος. Και ξαφνικά. Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα. 

Η «γνωριμία» μου με αυτόν τον ήρωα και πρωτοπόρο στην αναζήτηση του Ισπανικού Σοσιαλισμού, αποτέλεσε ένα σημείο καμπής. Εδώ θα κάνω μία παύση για να τονίσω ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν είχα έρθει ποτέ σε επαφή με καμία Εθνικιστική ομάδα. Η προσωπική μου πορεία ήταν αυτόνομη και αυτόβουλη. Δεν επηρεάστηκα ποτέ από κανέναν, διότι πολύ απλά δεν επικοινώνησα ποτέ με κανέναν που να ανήκε κατά κάποιον τρόπο στο χώρο της Εθνικιστικής σκέψης. Ακολούθησε μία διαδρομή 12 περίπου χρόνων μέσα από προβληματισμούς και αναγνώσεις. Το δυσκολότερο ήταν να συνειδητοποιήσω ότι η αναζήτηση για μία Σοσιαλιστική κοινωνία δεν περνούσε αναγκαστικά μέσα από τη Μαρξιστική μεθοδολογία, και μέσα από την μαρξιστική ανάγνωση της ιστορίας που νοείται ως πέρασμα από μία κατάσταση σε μία άλλη, νομοτελειακά, και με καύσιμο την «πάλη των τάξεων». Και ήταν λυτρωτική η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι ο αντικαπιταλισμός δεν ήταν η αμφισβήτηση μιας οικονομικής, υλιστικής θεωρίας με σκοπό της αντικατάστασή της από μία άλλη υλιστική θεωρία.

Ο αντικαπιταλισμός που αναδυόταν μέσα από τα νέα μου αναγνώσματα, (Ιούλιος Έβολα, Όσβαλντ Σπένγκλερ, Ιωάννης Συκουτρής, Σίτσα Καραϊσκάκη) ήταν ένας πόλεμος ιδεών ανάμεσα στη σήψη της ύλης και το Φως της Αρετής. Άρχισα να βλέπω τον Παλαμά μέσα από τα μάτια του Πλάτωνα. Και κυρίως άρχισα να κατανοώ την Σπάρτη, όχι μέσα από το πρίσμα του «ελληναράδικου» αυτισμού και της προγονοπληξίας, αλλά σαν ολοκληρωμένη πρόταση βιοθεωρίας. Ανακάλυπτα με έκπληξη ότι όσα πίστευα για ένα ιδεολογικό χώρο που ταύτιζα με την «μπατσολαγνεία» και την κενότητα της αστικής ακροδεξιάς δεν είχαν καμία σχέση με τον πυρήνα της σκέψης των θεωρητικών της «Τρίτης Θέσης» και τις βασικές κατευθύνσεις της στους αγώνες του 20^ου αιώνα. Εξοικειώθηκα προοδευτικά με τις αρχές μιας άλλης πολιτικής θεωρίας για την οποία δεν είχα ιδέα. Ανακάλυψα την πνευματικότητα και την ποίηση της. Γνώρισα προσωπικότητες διανοητών απίστευτου βεληνεκούς. Κατανόησα την πραγματική σύνδεση ανάμεσα στα μοντέρνα οράματα με το μεγαλείο της κλασικής Ελλάδας. Ο ορισμός του Συκουτρή για τον άνθρωπο που δίνει αξία στην πίστη του μέσω του Ήθους του, τα Κάντος του Έζρα Πάουντ, ο οργισμένος εκδικητής του Παλαμά.

Τότε άρχισε να επιτυγχάνεται η οργανική όσμωση ανάμεσα στην Ελληνικότητα μου και την επιθυμία μου για μια κοινωνία δίκαιη και δημιουργική. Άρχισα σιγά σιγά να επανέρχομαι σε μία ισορροπία ανάμεσα στην ψυχή μου και τα όνειρά μου. Δε χρειαζόταν πλέον να πείσω τον εαυτό μου ότι πρέπει να γίνω κάποιος άλλος για να έχω δικαίωμα να ονειρεύομαι έναν καλύτερο κόσμο. Άρχισε η Ελληνικότητά μου να γίνεται συμπληρωματική του ονείρου και όχι εχθρός του. Άρχισα να κατανοώ ότι ο δρόμος για τον Σοσιαλισμό δεν μπορούσε να ανοίξει από την εργατική τάξη, αλλά από το συμπαρατασσόμενο Έθνος. Ότι η συγκολλητική δύναμη που θα μας κρατήσει ενωμένους απέναντι στο καπιταλιστικό τέρας δεν είναι η ταξική μας θέση που έτσι κι αλλιώς δεν είναι δεδομένη μέσα στην κοινωνική κινητικότητα. Το ταξικό στίγμα που προσδιορίζει έναν άνθρωπο μία στιγμή, μπορεί να αλλάξει άρδην στο μέλλον, όλα αυτά είναι ανθρώπινα επινοήματα, δεν είναι κάτι σταθερό, δεν έχουν ιδεολογικό περιεχόμενο, είναι μία θέση ιδωμένη μέσα από την υλική κατάσταση μιας στιγμής της ζωής. Άρχισα να κατανοώ την Παράδοση ως κομμάτι της κληρονομιάς μου, που δεν ήταν μία «λαϊκή κουλτούρα». Δεν ήταν απλά χοροί και τραγούδια της τοπικής κοινότητας, ήταν η κιβωτός μέσα από την οποία μεταφερόταν από γενιά σε γενιά κωδικοποιημένη και συμπυκνωμένη η ποιητική ψυχή του λαού μας. Αυτά που μένουν σταθερά και θα μας δέσουν τον έναν δίπλα στον άλλον, ο σταθερός πύρος της ανθρωπότητας, είναι η Φύση, η Φυλή και το Έθνος, είναι η γλώσσα που θα μιλήσουμε στο διπλανό μας, τα τραγούδια που θα τραγουδήσουμε, τα λάβαρα που θα κυματίσουν στον αέρα και θα μας φέρουν δάκρυα στα μάτια.

Είναι πράγματα που δεν μπορούν, δεν είναι δυνατόν να αποτιμηθούν με χρήματα ή με οτιδήποτε άλλο μπορεί να εφεύρει η κοινωνική μηχανική και η υλιστική οικονομία. Είναι ανείπωτα και δεν είναι ορατά στο ύψος του ανθρώπου. Για να τα δούμε θα πρέπει να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά. Και τα καλωσορίζουμε προτάσσοντας την δεξιά. Γι' αυτά αξίζει να πολεμήσουμε και να μεγαλώσουμε παιδιά. Σε μια πατρίδα νέα από κάθε άποψη αλλά και ταυτόχρονα παλιά όσο κι ο κόσμος.

Υστερόγραφο:

Έχω στεναχωρηθεί πολύ τα τελευταία χρόνια.

Για τις χιλιάδες αυτοκτονίες Ελλήνων στα χρόνια των μνημονίων, ανάμεσα στις οποίες και ενός πολύ κοντινού μου ανθρώπου και λοχαγού του ΕΣ.

Για τις καλημέρες που έχασα από τους μαγαζάτορες που έκλεισαν τα μαγαζάκια τους στη γειτονιά μου.

Για το ξεφτιλίκι που ένοιωθα βλέποντας τους πολιτικάντηδες να περνοδιαβαίνουν τις Ευρωπαϊκές αυλές ζητιανεύοντας.

Για τα ληγμένα δακρυγόνα στο Σύνταγμα, για τα Ελληνόπουλα που κατάλαβαν ότι η Ελληνική σημαία στην Ελλάδα δε σε προστατεύει από τίποτα.

Για τη γερόντισσα στη Θεσσαλονίκη που περπατούσε κρατώντας σκυμμένο το κεφάλι αλλά ορθή τη σημαία ανάμεσα στους καπνούς των χημικών.

Για το άγος στο Πισοδέρι.

Για το διαμελισμό της κληρονομιάς μας αντί πινακίων φακής.

Για τους Εθνικιστές που τους έλιωσαν τις ζωές, που τους τύλιξαν σε τόνους ψεμάτων και τους έστειλαν άλλους στις φυλακές, άλλους στην ατίμωση και την εξαθλίωση κι άλλους στην αυτοκτονία. (Αιωνία σου η μνήμη αδερφέ).

Για τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους των νησιών που με δάκρυα στα μάτια και ανήμπορη αγανάχτηση παρακολούθησαν τον αφανισμό της ζωής τους.

Για τους Έλληνες που μεγάλωσαν σε ένα σπιτάκι στο κέντρο και ξαφνικά χωρίς κανείς να τους ρωτήσει, χωρίς κανείς να τους εξηγήσει γιατί, βρέθηκαν να ζουν σε ξένη γη. Με τα πατρικά τους απαξιωμένα, εγκλωβισμένοι σε γειτονιές με μαγαζιά χωρίς ελληνικές πινακίδες.

Για τον ένα χρόνο που ζούμε σε μία περίεργη, ακατανόητη κατάσταση, μέσα σε οχετούς ψέματος, χωρίς να ξέρουμε αν θα ξανακερδίσουμε αυτή τη ρημάδα ζωή που είχαμε πριν σταματήσει να ισχύει το Σύνταγμα.

Για τις μέρες εκείνες στη Χίο και τη Μυτιλήνη που έβλεπα να επιβάλλονται με την κρατική βία, ξένα συμφέροντα σε βάρος Ελλήνων.

Για την 28^η Οκτωβρίου που μαζί με το παιδί μου ψάλαμε μόνοι μας τον Εθνικό Ύμνο μπροστά από τέσσερις διμοιρίες των ΜΑΤ στην πλατεία Συντάγματος, απέναντι από το κενοτάφιο του παππού μου.

Έχω στεναχωρηθεί πολύ τα τελευταία χρόνια. Δεν μπορώ να στεναχωρηθώ και για τη Νέα Σμύρνη.

Μαύρες Φλόγες - podcast#3 με τον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο (Η Δυστοπία του Covid-19)

 

Death In Rome - Careless Whisper

 

Αποκλειστικό: Συνέντευξη με τον Ιέρακα, μέλος της αυτόνομης κίνησης ΕΝΕΘ (Εθνικιστική Νεολαία Θεσσαλονίκης)

 

Χαίρε! Πες μας πότε ιδρύθηκε η ΕΝΕΘ και κάτω από ποιες συνθήκες;

Χαιρετισμούς από την Θεσσαλονίκη προς όλους τους φίλους της ιστοσελίδας σας. Αρχικά θέλω να δηλώσω πως είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος για τη συνέντευξη που κλήθηκα να δώσω για το γεγονός, πως θα γίνει αντιληπτή από πολλούς φίλους αλλά και εχθρούς μας. Η ΕΝΕΘ ιδρύθηκε το 2016. Μια  όχι και τόσο έντονη πολιτική περίοδο στη χώρα, όπως ήταν το 2020. Ήταν μετά την ψήφιση του 3^ου μνημονίου και του μεγάλου όχι που έγινε ναι, το οποίο έθεσε την ταφόπλακα στη σχέση του  ελληνικού λαού   με την πολιτική σκηνή. 

Οι συνθήκες που συνωμότησαν για  να δημιουργηθεί η ΕΝΕΘ ήταν κάπως περίεργες. Είναι ξεκάθαρο πως στη Θεσσαλονίκη τότε  δεν υπήρχε κάποια ενεργή εθνικιστική οργάνωση νεολαίας. Ήταν ανάγκη να οργανωθεί ένα τέτοιο κίνημα που θα κάλυπτε την φωνή της νεολαίας και θα την εξέφραζε στο δρόμο. Έτσι κάτω από την επήρεια ενός ατόμου που βάλθηκε να μας οργανώσει, δημιουργήθηκε η ΕΝΕΘ, η οποία πήρε και επίσημα το όνομα της, μετά από μια «πολιτιστική πεζοπορία» που κάναμε σαν νεολαία, πετώντας το κάποιος σαν ιδέα. Αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Έχουμε όμως μια ιδεολογική βάση η οποία μας κρατάει ενωμένους, πιστεύουμε στο αίμα. 

Κάποιοι  δηλώνουν εθνικοσοσιαλιστές, άλλοι εθνικιστές, κάποιοι άλλοι απλά πατριώτες, αυτό που μετράει για εμάς είναι αν αγαπάς  τη γη των πατέρων σου, αφήνοντας τις ιστορικές αγκυλώσεις πίσω στο χρόνο, δίνοντας τις νόημα μόνο στην συζήτηση μεταξύ μας. Υπάρχει ο στενός κύκλος της ΕΝΕΘ και οι φίλοι που την υποστηρίζουν, ενώ παράλληλα δεν έχουμε αρχηγό. Δεν έχουμε αρχηγό πρώτον, για να μην υπάρχουν διαφωνίες και εντάσεις ανάμεσα μας, δεύτερον πιστεύουμε πως δεν υπάρχει ακόμα κάποιος να χρηστεί αρχηγός από εμάς, τους τόσο μικρούς Έλληνες, για αυτήν την μεγάλη ιδέα που εκπροσωπούμε. Ακολουθούμε την ιδέα και κανέναν αρχηγό, καθώς ο καθένας έχει το δικαίωμα να δρα αυτοβούλως αν αυτό αντανακλάται σε καλή εικόνα για το κίνημα. 

Παρόλα αυτά έχουμε δυο οδηγούς. Δυο οδηγούς που μας κατευθύνουν και με τη θυσία τους μας εμψυχώνουν να μην τα παρατήσουμε ποτέ. Αυτοί οι δυο καθοδηγητές μας είναι ο Γιώργος και ο Μάνος. Αποτελούμενη, λοιπόν, από παιδιά σφυρηλατημένα στο δρόμο και την εμπερία του πεζοδρομίου η ΕΝΕΘ αποφάσισε να δράσει δυναμικά. Δεκάδες δράσεις σε όλη τη πόλη, παρεμβάσεις, εξορμήσεις, σπρέι και αυτοκόλλητα. Λίγοι και καλοί να φυλάνε τα πλευρά μας, μάχη παντού και αλληλεγγύη μεταξύ μας, αυτά μας κράτησαν ζωντανούς  και αναλλοίωτους στο χρόνο. Παιδιά που κυλάει μέσα τους η αδρεναλίνη και η περιπέτεια, παιδιά πουν έχουν στόχο να μπλέξουν για αυτά που πιστεύουν, διαλέγοντας μια ζωή του «περιθωρίου» και της ανασφάλειας. Αλλά το πιο σημαντικό κατά την άποψη μου, παιδιά που δεν είπαν ποτέ τις λέξεις: τελείωσαν όλα. Αυτό, γιατί μπορεί να χάθηκαν όλες οι ελπίδες, αλλά  το πεζοδρόμιο τους δίδαξε  πως όταν χάνονται οι ελπίδες δεν πρέπει να τα παρατήσεις, αλλά να πιστέψεις σε ένα όνειρο και αυτό επιδιώξαμε. 

Αυτή είναι η ΕΝΕΘ, παιδία με δικό τους κώδικα αξιών, ενός κώδικα που επιβραβεύει την ανδρεία και τιμωρεί την δειλία και την πουστία, έτσι όπως επιβάλλεται να είναι και οι άξιες ολόκληρης της κοινωνίας μας. Τα παιδιά των αδικημένων της ιστορίας, που οι γονείς σας, σίγουρα δεν θα ήθελαν να κάνετε παρέα. Από το 2019 αποφασίσαμε να ξαναοργανωθούμε και να ξεκινήσουμε πάλι δυναμικά τις δράσεις. Δυστυχώς η κατάσταση με τον ιό αδρανοποίησε κάπως τη δράση μας, αλλά δεν πάψαμε να κινούμαστε και το 2020. Αυτό που επιτύχαμε μετά το 2019 είναι να δημιουργήσουμε ένα καλό «όνομα» στην πόλη, πολλά άτομα από τον χώρο σε όλη την Ελλάδα  που δεν μας γνώριζαν να μιλάνε με θετικά λόγια για εμάς, αλλά και οι γενίτσαροι στο άκουσμα και μόνο του κινήματος μας να μας υπολογίζουν παρά τα όσα γράφουν στο διαδίκτυο για να πείσουν τους δικούς τους.

Αληθεύει ότι κάποιοι γραφικοί της δεξιάς και της ακροδεξιάς που φοράνε γραβάτες και προωθούν αντιφασίστες και τα διάφορα κομματόσκυλα με στόχο το κέρδος, ενοχλήθηκαν από τις ριζοσπαστικές απόψεις των μελών σας και ζήτησαν τον διωγμό και την απομόνωση σας;

Καταρχάς θέλω να διευκρινίσω πως είμαι μεγαλωμένος έτσι ώστε να μην με επιτρέπει η συνείδηση μου να πω ποτέ ψέματα. Όταν νικάμε το τραγουδάμε και είμαστε περήφανοι για εμάς. Έτσι λοιπόν είναι ανάγκη να βγω από τη λήθη και να εκφραστώ ελεύθερα.  Όπως όλοι οι αφυπνισμένοι εθνικιστές, γνωρίζω πως η πολιτική έχει χωριστεί στην εποχή μας σε δύο στρατόπεδα . Στην αριστερά και την δεξιά. Η κυρία διαφορά τους και ο λόγος που ο κάθε άνθρωπος επιλέγει τη πλευρά του στην ουσία, είναι η λαθρομετανάστευση. Αυτοί που είναι υπέρ και αυτοί που είναι κατά. Συνεπώς ο χώρος μας αποτελείτε από άτομα δίχως κάποια ανάγκη, για την διαμόρφωση ένας ουτοπικού καθεστώτος. Φυσικό και επόμενο, τα άτομα του χώρου να διαφέρουν κατά πολύ στις απόψεις τους. 

Αυτός είναι και ο λόγος που απομακρυνθήκαμε από τις συναναστροφές με άλλους συλλόγους ή κινήματα. Η κάθε άποψη είναι σεβαστή, εφόσον κινείται στο πλαίσιο μας. Έτσι λοιπόν, οι απόψεις μας, που τίθονται σε ριζοσπαστικό επίπεδο, λογικό να μην εκφράζουν την πιο συντηρητική πλευρά του χώρου, η οποία είναι μεγάλη σε ηλικία. Δεν κατηγορούμε κανέναν για τη δράση του. Έχουμε αποδείξει πως όταν ένα κίνημα οργανώνει κάτι που εμείς θεωρούμε ιδανικό και ανιδιοτελή, το στηρίζουμε με την παρουσία μας. Πολλοί όμως γραφικοί όπως ανέφερες, προσπαθούν να μας απομονώσουν, άλλοι καλοπροαίρετα και άλλοι κακοπροαίρετα. Εμείς θα στηρίξουμε όσους πράττουν θετικά για τις ιδέες μας, αλλά θα πολεμήσουμε όλους όσους μας χλευάζουν και μας θεωρούν γραφικούς. Δεν έχουμε κοινή λογική. Για εμάς το «ακραίο» είναι φυσική ανάγκη, καθώς η αδρεναλίνη κυλάει στις φλέβες μας. Και στη τελική, δεν κυλάει κάτι ομαλά σε αυτή την κοινωνία για να δεχτούμε να μείνουμε άπραγοι, μη χρησιμοποιώντας «ακρότητα» στο φρόνημα μας.

Είσαι υπέρ της ενότητας του «χώρου» και αν ναι υπό ποιες συνθήκες;

Κατά τη προσωπική μου άποψη, δεν υιοθετώ καμιά συσπείρωση του Εθνικοπατριωτικού χώρου. Πιστεύω πως ο χώρος στο μεγαλύτερο ποσοστό του, κινείται προς τη σωστή πλευρά της ανιδιοτέλειας, αλλά οι απόψεις μας δεν είναι δυνατόν να συνυπάρξουν. Μακριά και αγαπημένοι. Όμως θα ήθελα να προσθέσω πως θα ήμασταν πολύ δυνατότεροι αν υπήρχε ένα σημείο τομής που θα μας ένωνε για κοινή πολιτική δραστηριότητα. Με λίγα λόγια, δεν πιστεύω στην «ένωση» του χώρου, αλλά θα ήθελα να μπορούσε να γίνει σε άλλα επίπεδα. Επίσης, είναι πολύ καλύτερο να υπήρχε ένας ενιαίος φορέας που θα κάλυπτε το φάσμα του χώρου μας, αλλά θεωρώ πως το κομμάτι της νεολαίας, δικαιούται να πλαισιώνεται από πιο ριζοσπαστικές ιδέες. 

Δηλαδή, θα επιδίωκα να υπήρχε ένα πανελλήνιο κίνημα νεολαίας που η δράση του θα ήταν πολύ διαφορετική από αυτές που έχουμε συνηθίσει και θα αποσκοπούσε στην στράτευση πνευματικών αλλά και σωματικών αρετών στα μέλη του. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θα ήταν θεμιτό να συσπειρωθούν σε ένα πολιτικό κίνημα δράσης, ώστε να υπάρχει και εκπροσώπηση ενός κομματιού των ιδεών μας. Δεν είμαι πάντα κατά του κόμματος, απλά πιστεύω πως η νεολαία είναι ανάγκη να απέχει από αυτό και να κινείται σε ένα πιο ιδεολογικό, αντικαθεστωτικό και σοσιαλιστικό μονοπάτι.

Με ποιες άλλες αυτόνομες/ανένταχτες ομάδες έχετε επαφές στην πόλη σας αλλά και σε πανελλήνιο επίπεδο;

Δεν είμαστε σε συνεργασία με καμία ομάδα. Πόσο μάλλον με κόμματα, όπως κινούμενοι από αγνά ελατήρια, κάποιοι φίλοι θεώρησαν ότι έχουμε επαφές. Ωστόσο, έχουμε καλές επαφές και φιλικές σχέσεις με ομάδες που αποτελούν την δική μας νεολαία και πηγάζουν μέσα από μια κοινή αντίληψη για την πολιτική, όπως η ανάγκη για παρουσία στα πεζοδρόμια και όχι στο pc. Έχουμε επαφές με την ομάδα ΚΙΝΗΜΑ από την Θεσσαλονίκη, την ομάδα PROPATRIA από την Αθήνα και πολύ στενές επαφές με τα παιδιά από τη DEFEND KATERINI, οι οποίοι μας έχουν στηρίξει αρκετές φορές. Τέλος πολλά μικρότερα «κύτταρα αντίστασης» από όλη την Ελλάδα είναι σε επαφή μαζί μας, τα οποία δυστυχώς δεν έχουν τον αριθμό σε άτομα για να βγουν στην επιφάνεια αλλά βοηθούν με κάθε τρόπο.

Πως αντιλαμβάνεσαι την έννοια της Ιδέας και του Ελληνισμού και από πού δέχτηκες επιρροές για την διαμόρφωση των ιδεών σου;

Καταρχάς οι ιδέες μου απέχουν πολύ από την αντίληψη των περισσότερων στη πολιτική πραγματικότητα του σήμερα. Η τιμή, η αρρενωπότητα, ο ρομαντισμός, η πίστη, η αισθητική, η αθλητική ρώμη, η ανδρεία, η φύση, ο έρως, η αγαθότητα και η πνευματική αγωγή, η νηφαλιότητα είναι μερικές έννοιες που πλαισιώνουν την ιδεολογία μου. Έννοιες οι οποίες δεν υπάρχουν στην αντίληψη πολλών «εθνικιστών» σήμερα. Έννοιες χαμένες στον χρόνο, στον ξεπεσμό και στην αστικό παράδεισο της «προόδου». Ο κάτοχος όμως αυτών των ιδανικών, έχει τη τιμή να λέγεται Έλληνας. Ο Ελληνισμός για μένα είναι αυτές οι αξίες συμπυκνωμένες σε ένα σώμα και μια ψυχή. Στην κοινωνία που ονειρεύομαι, όποιος ομόφυλος καταφέρει να τις φτάσει, θα έχει την τιμή να φιλοξενείτε στην πατρίδα μας με όλες τις τιμές, να «γεύεται από το κρασί μας». Με λίγα λόγια η ιδεολογία μου, είναι όλες αυτές οι αξίες, που όποιος τις δαμάσει ανήκει στον Ελληνισμό. Οι απόψεις μου επηρεάστηκαν από την εφηβεία, παρακολουθώντας στο youtube κάποια βίντεο, διαβάζοντας βιβλία «αιρετικά» και συζητώντας με πολλούς συναγωνιστές . Μετά από πολύ χρόνο σκέψης κατέληξα να πιστεύω στην ιδέα του Αίματος και της Γης. Την Ιδέα που επιβάλει στους κατόχους της, να αποτελέσουν συνδετικό κρίκο μεταξύ των νεκρών και των αγέννητων ψυχών του έθνους μας.

Η γνωστή antifa και τα παρακλάδια της δείχνουν να ενοχλούνται από την δράση και την παρουσία σας. Πες μας μερικές παρεμβάσεις σας τα τελευταία χρόνια.

Η Θεσσαλονίκη λόγω της τεράστιας πληθυσμιακής μάζας και λόγω των πανεπιστημίων που κατέχει, είναι φυσικό και επόμενο να αποτελεί μια «αντιφασιστική» πόλη σε επίπεδο εθνομηδενισμού δηλαδή ενός καθεστωτικού αριστερισμού. Η πραγματικότητα όμως είναι, πως πέρα από το κέντρο της πόλης ή Θεσσαλονίκη δεν εμπνέει τον αντιφασισμό. Κατά τη προσωπική μου άποψη, διότι η Θεσσαλονίκη είναι προσφυγομάνα και έχει και παραδόσεις εθνικιστικές με πρώτους τους «Τριψελίτες». Μια πόλη που έχει δεχτεί στο παρελθόν τεράστιες εισροές αληθινών προσφύγων και όχι των δειλών ισλαμιστών που κατακλείουν σήμερα τις πόλεις μας. Προσφυγιά σημαίνει αξίες, οι αξίες κολλάνε με τις απόψεις μας και με καμία αντιφασιστική αντίληψη που δέχεται τους τζιχαντιστές και δεν κάνει λόγο για τους πραγματικούς ενόχους. Είναι γνωστό πλέον, πως οι λιγοστοί πλέον μάχιμοι «αντιφασίστες» της πόλης, έχουν χάσει το μέτρημα. Έχουν καταλάβει τα τελευταία χρόνια με την παρουσία μας, πως πέρα από το κέντρο και λίγες περιοχές ακόμα, δεν μπορούν να πατήσουν πουθενά με άνεση. 

Ξέρουν πολύ καλά ποιοι είμαστε και αποφεύγουν να αναμετρηθούν μαζί μας αφού δεν είμαστε γραφικοί «ούγκανοι» αλλά αποφασισμένοι και πολιτικοί στρατιώτες. Η τακτική τους γνωστή και αναλλοίωτη στο χρόνο, η οποία είναι η «κιναιδική» στοχοποίηση στο εμετικό Indymedia, βομβιστικές επιθέσεις σε αμάξια, σπίτια, μαγαζιά, επιθέσεις σε κοπέλες και άνανδρα χτυπήματα. Πράγματα που δεν στεγάζονται από τον κώδικα του δρόμου, όπως ο σεβασμός στην οικογένεια του εχθρού σου. Γνωρίζουν πολύ καλά πλέον ότι στην Θεσσαλονίκη τελείωσαν και η μόνη διέξοδος για αυτούς είναι η διαδικτυακή ρουφιανία. Μπορεί να είναι πιο πολλοί από εμάς, αλλά εμείς έχουμε κάτι που δεν θα αποκτήσουν ποτέ. Την μπέσα που λένε και οι Αρβανίτες. Ως πότε μπορεί να κρύβετε η δειλία κάτω από ένα κράνος; 

Η Θεσσαλονίκη είναι γνωστή πόλη και το ξέρουν πολύ καλά. Οι παρεμβάσεις μας είναι πάρα πολλές τα τελευταία χρόνια. Από σπρέι και αυτοκόλλητα μέχρι τις δικές μας μαζώξεις και «πολιτιστικές παρεμβάσεις». Σημαντική συγκέντρωση, πραγματοποιήθηκε από εμάς στην Καλαμαριά, ως συμβολική στήριξη στους κατοίκους των νησιών που εξεγέρθηκαν πέρυσι κατά της αστυνομίας και του κράτους. Επίσης πάμπολλες παρουσίες στα δυτικά και στα ανατολικά της πόλης καθόλη την διάρκεια της ύπαρξης μας, κρατάνε «καθαρές» τις περιοχές. Δυστυχώς δεν έχουμε ακόμα τη δύναμη να πραγματοποιούμε δικές μας ανοιχτές πορείες, αλλά δίνουμε το παρών σε όλες αυτές που βρίσκουν τόπο στη πόλη μας. Οι πιο πρόσφατες δράσεις μας είναι αναρτημένες στην ιστοσελίδα μας eneth.gr, η οποία προς το παρόν έχει πέσει, αλλά σε λίγο καιρό θα είναι και πάλι δημόσια.

Πως βλέπεις την κατάσταση στην πόλη σου με τον εγκλεισμό που επιβλήθηκε λόγω της «πανδημίας»;

Αυτό που διακρίνω στην πόλη μου είναι πως η νεολαία έχει γραμμένη κάπου στο κάτω μέρος του σώματος της την κυβέρνηση. Ο κάθε μικροαστός έχει αντιληφθεί τι πραγματικά συμβαίνει γύρω του. Αυτό που θέλω να επισημάνω, είναι το μέλλον. Σε αυτή τη κατάσταση με το lockdown, μπορεί τα αποτελέσματα του ως τώρα να παραμένουν αόρατα, αλλά στο μέλλον θα ξεπηδήσουν χιλιάδες οικονομικά προβλήματα στη μικρομεσαία τάξη του λαού μας. Αυτό συνεπάγεται, ότι θα δημιουργηθεί μια νέα αντίληψη στο μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού, η οποία θα είναι αντικρατική. Μια αντίληψη η οποία έως ένα σημείο δεν θα έχει ιδεολογικό πρόσημο, τα επόμενα χρόνια θα δημιουργήσει ένα κοινωνικό χάος, το οποίο πρέπει να δράσουμε για να το εκμεταλλευτούμε εμείς και όχι η αριστερά πάλι, όπως κάποια από τα κοινωνικά φαινόμενα του τόπου. Ίσως το lockdown θα μας δώσει μια ευκαιρία στο μέλλον, έτσι το βλέπω εγώ, που είναι στο χέρι των νέων εθνικιστών του σήμερα να την αξιοποιήσουν.

Ποια τα σχέδια σας για το μέλλον ως ομάδα;

Τα σχέδια μας στο μέλλον είναι αρχικά να κρατηθεί ο κλειστός κύκλος των ατόμων μας ενωμένος. Σε δεύτερη φάση, είναι ανάγκη να επεκταθούμε σε ένα φάσμα το οποίο θα καλύπτει όλους τους εθνικιστές της Θεσσαλονίκης σε μάχιμη ηλικία. Με λίγα λόγια όλοι οι αυτόνομοι εθνικιστές να είναι ΕΝΕΘ. Πιστεύω σε αυτό για δύο και μόνο λόγους: το θέλουμε πολύ και δεν έχουμε αρχηγό. Οι αρχηγοί διχάζουν. Έτσι η νεολαία που θέλουμε να αγωνιστεί δίπλα μας, θα μετράει η άποψη της, το οποίο δεν συμβαίνει ποτέ σχεδόν στον χώρο. Οι πολιτικές συνθήκες είναι έτσι, ώστε να μην έχουμε περιθώριο να μείνουμε σε αυτό που είμαστε τώρα, δηλαδή μια ομάδα. Είναι ανάγκη να απευθυνθούμε στην νεολαία. Στο μέλλον ευελπιστούμε, την δημιουργία ενός ζωτικού χώρου, το οποίο θα λειτουργεί σαν στέκι και θα μας δένει με κινηματικές σχέσεις. Θα μετουσιώνει τις δράσεις μας σε ουσιαστικές και θα πλαισιώνει καινούρια μέλη στο κίνημα, από το έντονο ακτιβισμό του. Αυτό, ώστε η αντίδραση να μην φτάνει μόνο σε μία πορεία διαμαρτυρίας, αλλά να έχει αρχή μέση και τέλος, διαμορφώνοντας παράλληλα ένα κύμα αλληλεγγύης μεταξύ μας, το οποίο πρέπει να ενισχυθεί από τον χώρο μας.

Ποιο το μήνυμα σου προς τους συναγωνιστές που μας διαβάζουν και πως μπορεί κάποιος να έρθει σε επαφή μαζί σας;

Σας ευχαριστούμε για την τιμή και την πολύπλευρη στήριξη. Το μήνυμα μου προς τους Συναγωνιστές είναι πως δεν πρέπει να παράγετε την τρέλα του καθεστώτος και του αστισμού. Μείνετε πάντα «παιδιά» στη ψυχή σας, ώστε να μην χάνεται την πίστη σας ποτέ. Οργανωθείτε, κινηθείτε έξυπνα και κινηματικά. Δεν αγωνιζόμαστε για να νικήσουμε μόνο, αγωνιζόμαστε γιατί εκεί κάπου βρίσκετε το νόημα της ζωής, γιατί για αυτό μας έπλασε η φύση. Διαβάστε βιβλία και γυμναστείτε. Σκοτώστε τον κακό εαυτό μέσα σας και γίνεται δυνατοί πνευματικά. Απομακρυνθείτε όσο μπορείτε περισσότερο από τις τοξικές συνήθειες και την ψυχοκτονία. 

Όποιος θέλει να επικοινωνήσει μαζί μας ή να ενταχθεί στην παρέα μας , μπορεί να το επιδιώξει μέσω της σελίδας μας στο instagram: eneth_skg και στο email: enethskg@hotmail.com

Το Αίμα κυλάει τους τροχούς της Ιστορίας! Μην ξεχνάτε τους Αθάνατους Νεκρούς μας και ότι κύριος εχθρός είναι το Κράτος και οι εφεδρείες του! Ζήτω η Αιωνία Ελλάς!

Tribe Of Circle - Wir Kapitulieren Niemals

 

Βιβλιοπαρουσίαση: Η Τρίτη Ιδεολογία και η Ορθοδοξία (του Δημητρίου Κιτσίκη)

Τα άρθρα απηχούν τις προσωπικές απόψεις των συντακτών τους και δεν υιοθετούνται απαραίτητα από το σύνολο της συντακτικής ομάδας. 

του Πάνου Ευθυμίου

Ο καθηγητής Δημήτριος Κιτσίκης κανονικά δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Διδάσκων επί σειρά ετών στο Πανεπιστήμιο της Οτάβας στον Καναδά, στο τμήμα Διεθνών Σπουδών έχει συγγράψει πλήθος βιβλίων στα Αγγλικά, Γαλλικά, Τουρκικά και φυσικά στα Ελληνικά. Εδώ θα ασχοληθούμε με ίσως το κορυφαίο του και όσο μας αφορά μιας που αναλύει την Ιδεολογία του Φασισμού με τον πλέον διεισδυτικό τρόπο, που όσον τουλάχιστον γνωρίζω ουδείς άλλος Έλληνας έχει κάνει ως σήμερα.

Πριν όμως προχωρήσω στο καθαυτό έργο του, πρέπει να επισημάνω κάποια στοιχεία που αποτελούν δικές του “επινοήσεις” και που είναι παρόντες στην πολύχρονη διαδρομή του. Το πρώτο βασικό στοιχείο, αυτό με το οποίο έγινε ευρύτερα γνωστός ήταν η θεωρία του, της Ενδιάμεσης Περιοχής. Η Ελλάδα δεν ήταν και ούτε μπορεί να είναι χώρα της καθολικής Δύσης μα ούτε και της Ανατολής, αλλά ανήκει στην Ενδιάμεση Περιοχή που είναι γέφυρα μεταξύ των δύο κόσμων. Αυτό προκύπτει από το ιστορικό πολιτισμικό υπόβαθρο των περιοχών που συνθέτουν αυτή την περιοχή. Η Δύση από τον 9ο αιώνα με τον Καρλομάγνο, προσπάθησε να καπηλευθεί την Ελληνική κληρονομιά πρώτα με την σφετερισμό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αλλά και αργότερα με την παραμορφωτική εικόνα που απέδωσε στην Αρχαία Ελληνική Σκέψη.

Το δεύτερο στοιχείο της θεωρίας Κιτσίκη, είναι ο διαχωρισμός εντός της ελληνικής κοινωνίας σε δύο αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα. Δυτική και Ανατολική παράταξη. Και οι δυο αυτές παρατάξεις, ανάγονται πολλούς αιώνες πριν την δημιουργία του Ελληνικού κράτους αφού η ανίχνευσή τους υπάρχει από την εποχή του Βυζαντίου. Είναι η παράταξη εκείνη που ήθελε την ένωση των Εκκλησιών δηλαδή την υποταγή της Ορθοδοξίας στον Πάπα πράγμα που πέτυχε με την σύνοδο της Φερράρας - Φλωρεντίας. Από την άλλη η Ανατολική Παράταξη σαφώς πολυπληθέστερη εναντιώθηκε στην συγκεκριμένη Ένωση, με πρωτεργάτη τον Γεννάδιο Σχολάριο και ο Βυζαντινός λαός δεν επέτρεψε την αφομοίωσή του στην Δύση. Την δυτική παράταξη, δηλαδή τους δυτικόπληκτους ευρωπαϊστές, θα τους δούμε ξανά αργότερα με τον Κοραή και την “μετεκένωση” του και λίγο μετά με την δημιουργία του Αγγλικού και του Γαλλικού κόμματος. Οι ανατολιστές θα ταχθούν υπέρ του Ρωσικού κόμματος αλλά ο μόνος οπαδός της Ανατολικής παράταξης που μπόρεσε να πάρει την εξουσία - ο Ι. Καποδίστριας - δολοφονήθηκε και έκτοτε η εξουσία παρέμεινε στα χέρια των Δυτικόφιλων. Μόνες εξαιρέσεις μέχρι σήμερα που η εξουσία των Ευρωπαϊστών ανατράπηκε ήταν με τον Ιωάννη Μεταξά και τον Γεώργιο Παπαδόπουλο αφού και οι δύο υπήρξαν ανατολιστές (οι οπαδοί του Ρωσικού κόμματος αργότερα εστράφησαν προς την Γερμανία).

Αυτά ως μια πολύ μικρή εισαγωγή πριν περάσουμε στην “ανατομία” του έργου Τρίτη Ιδεολογία και Ορθοδοξία. 

Εκατοντάδες βιβλία και αρκετές δεκάδες και στα Ελληνικά έχουν γραφεί στην προσπάθεια ανάλυσης της ιδεολογίας του Φασισμού και ενώ πραγματικά κάποια εξ αυτών είναι πράγματι σημαντικά, δεν καταφέρνουν εν πολύς όμως να αποδώσουν το πολιτιστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο βρίσκονται οι ρίζες του, και πολλές φορές πέφτουν στην παγίδα των αντιφάσεων του Φασισμού διότι λείπει από τους συγγραφείς αυτούς η διαλεκτική σκέψη. Θέσις + Αντίθεσις = Σύνθεσις. Ο Δ. Κιτσίκης ξεκινά το βιβλίο του και όχι τυχαία με τον ορισμό της διαλεκτικής που πρώτοι ο Πυθαγόρας και ο Ηράκλειτος εισήγαγαν και αργότερα και η Ορθοδοξία συνέχισε. Παρόλα αυτά η διαλεκτική θα εκλείψει στην βαρβαρότητα της Δύσης, που μέσα από μια διαδικασία αιώνων, όπου τα πρώτα βαρβαρικά φύλα εγκαταστάθηκαν στην δυτική πλευρά της Αυτοκρατορίας κατάφεραν με το πέρασμα των ετών να αναλάβουν την Πολιτική εξουσία. Τον 9ο αιώνα ο Καρλομάγνος στέφεται από τον Πάπα ως ψευδορωμαίος Αυτοκράτορας και ξεκινά την πολιτική του που βρίσκεται σε αντίθεση με αυτή της Κωνσταντινουπόλεως. Άλλο σημείο καμπής του πνευματικού κατήφορου της Δύσης είναι η Αναγέννηση του 14ου αιώνα προάγγελος του Διαφωτισμού. Το θείο εξοβελίζεται και την θέση του παίρνει η επιστήμη. Η ύλη έναντι του πνεύματος. Η αρχή του υλιστικού πολιτισμού της Δύσεως που θα φθάσει στον χειρότερο σύστημα που θα μπορούσε να σκεφθεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Τον καπιταλισμό.

Η ονομαζόμενη ως Κλασσική εποχή του ρασιοναλισμού έχει σημάνει. Το λογικό κυριαρχεί, όλα άγονται και είναι αποτέλεσμα του οικονομικού συμφέροντος, το πνεύμα, το συναίσθημα εξοβελίζεται . Και όμως δεν θα αργήσει ο περίοδος που το συναίσθημα, η ζωική ορμή η ασυνείδητη πλευρά του ανθρώπου, θα κάνει την εμφάνισή της και θα σφραγίσει μια νέα περίοδο αυτή του Ρομαντισμού. “Από το 1450 έως το 1770, έχουμε την άνοδο του εμπορικού καπιταλισμού, μαζί με την άνοδο του κλασικισμού στην λογοτεχνία και την τέχνη και του καρτεσιανικού ορθολογισμού. Έτσι συντελείτε η κλασσική σκέψη ως ιδεολογική βάση του αστικού φιλελευθερισμού: πρώτα με τον μεταφυσικό ιδεαλισμό (Καρτέσιο, Βολταίρο), ως βάση του δεξιού Φιλελευθερισμού και μετά με τον μηχανιστικό υλισμό (Ντιντερό) , ως βάση του αριστερού φιλελευθερισμού (σελ35)”. Μα την ίδια εποχή βρίσκουμε και τις βάσεις του κομμουνισμού. Αν και ο Μαρξ έζησε στον 19ο αιώνα υπήρξε παιδί του Διαφωτισμού εμπνεόμενος από τον Χέγκελ. 

Ενώ οι κλασσικοί είχαν δώσει προτεραιότητα στο λογικό, οι Ρομαντικοί στο τέλος του 18ου αιώνα θα δώσουν προτεραιότητα στο ζωικό ένστικτο , στην πρωτόγονη πλευρά του ανθρώπου. “Ως ρομαντικός ο Χίτλερ θα δηλώσει στους οπαδούς του πως επιθυμούσε να δει μέσα στα μάτια τους το άγριο βλέμμα της υπέροχης τίγρης της Βεγγάλης (σελ 41)”. 

ΓΕΝΝΕΣΗ ΤΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

Και οι τρεις ιδεολογίες προέρχονται από την Δύση και τον Διαφωτισμό αν και ο Φασισμός έρχεται σε αντίθεση με την πορεία που έχει πάρει η Δυτική σκέψη. Ποιος είναι όμως ο πατέρας της Τρίτης Ιδεολογίας; “Εν μέσου του Διαφωτισμού του 18ου αιώνα, προτού ακόμα ξεκινήσει η πρώτη βιομηχανική επανάσταση με τον άνθρακα και τον χάλυβα, στην Αγγλία το 1770, που θα δημιουργήσει τις τεράστιες πόλεις και τις ρυπάνσεις τους, τους βιομηχανικούς αστούς και τους βιομηχανικούς εργάτες , την στιγμή που ακόμα διατυμπανίζεται γύρω από το είδωλο της προόδου η βεβαιότητα για το λαμπρό μέλλον της Ανθρωπότητας, να που καταφθάνει ο προφήτης των νέων καιρών, ο Jean-Jacques Rousseau (1712-1778), γιός ενός ρολογά που είχε κάνει στην Κωνσταντινούπολη και προειδοποιεί: πήραμε λάθος δρόμο στην Δύση, το 1450. Όχι η άνοδος της επιστήμης δεν έφερε ηθική καλυτέρευση στον άνθρωπο, τον εκπόρνευσε ... Έτσι ο Ζαν - Ζάκ Ρουσώ είναι ο πατέρας της τρίτης μεγάλης δυτικής ιδεολογίας, του φασισμού (σελ 42-43)”. Στην συνέχεια του βιβλίου ο συγγραφέας μας αναλύει διεξοδικά τις απόψεις του Ρουσώ, όπου πράγματι αποτυπώνει με ξεκάθαρο τρόπο την πρώιμη φασιστική θεωρία. Πολέμιος του καπιταλισμού και του μεγάλου κεφαλαίου των αστών, υπέρ της ολοκληρωτικού κράτους και της μικροαστικής τάξης δίνει τα πρώτα δείγματα γραφής αυτού που αργότερα θα ονομάσουμε ιστορικό φασισμό. 

Χαρακτηριστικό του πολιτικού ρομαντισμού είναι η εξύψωση του μυστικισμού που από τον 19ο αιώνα θα εξαπλωθεί στην Γερμανία. “Η ρομαντική σκέψη εκφράζεται τέλεια από τον Βάγκνερ. Η διαίσθηση - ενόραση δίδει απόλυτη δεσποτική ελευθερία στον ήρωα, τον μεγαλοφυή … Μάλιστα ο μεγάλος πολιτικός δεν δύναται να έχει ''πολιτικές'' ικανότητες αλλά μόνον ''καλλιτεχνικές'' … Έτσι η διεθνής πολιτική θα γνωρίσει Βαγκνερικά πρότυπα ηρώων, σαν τον Χίτλερ που ήταν ζωγράφος ή τον Μάο που ήταν ποιητής. Ο Χίτλερ, το πνευματικό παιδί του Βάγκνερ, είχε σκοπό, όπως και ο Ροβεσπιέρος, να εγκαθιδρύσει μια καινούργια θρησκεία, την ''βόρεια θρησκεία'' αλλά ο χρόνος του έλειψε για να μπορέσει να την επισημοποιήσει πλήρως, αφού παρέμεινε στην εξουσία μόνον 12 χρόνια από τα οποία τα έξι ήταν αυτά του πολέμου”.

Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ - ΣΩΜΑΤΕΙΑΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Μπροστά στην λαίλαπα του καπιταλισμού που φτωχοποιεί τεράστιες μάζες του πληθυσμού, και από την άλλη του κομμουνισμού που καλεί σε ταξική πάλη, ο Φασισμός θα προωθήσει την ταξική συνεργασία μέσα στα πλαίσια του Έθνους. Με την σωματειακή δομή του κράτους και την ίδρυση μεικτών συντεχνιών  αποτελούμενα από εργοδότες και εργαζομένους θα λύσει την ταξική αντιπαλότητα. “Η συντεχνία ήταν για την εργάτη μια κοινωνική ασφάλεια, μια οικογενειακή ζεστασιά. Η συστηματική εξατομίκευση του ανθρώπου που εξ αρχής επεδίωξε ο καπιταλισμός και που συνεχίζεται ακατάπαυστα και σήμερα, απομόνωσε τον καθένα γυμνό στην απέραντη έρημο του Βορείου Πόλου της αστικής κοινωνίας (σελ 138)”.  Η Τρίτη Ιδεολογία είναι φανατικός εχθρός του καπιταλισμού και όταν ακόμα συγκρούεται με τον μαρξισμό αυτό δεν γίνεται σε καμία περίπτωση από θέση υπεράσπισης του. Εδώ σημαντικά είναι τα λόγια του Ιωσήφ Γκαίμπελς που το 1936 στο συνέδριο του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος έλεγε “εάν εμείς οι εθνικοσοσιαλιστές, από την πρώτη στιγμή ήδη της πολιτικής μας δράσεως διεξήγαμε τον αγώνα κατά του παγκόσμιου τούτο κινδύνου με απεριόριστη σφοδρότητα, καθόλου δεν υπερασπίζουμε δια του αγώνος μας τούτου οιαδήποτε αντισοσιαλιστικά και κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα. Ο αγώνας μας κατά του μπολσεβικισμού δεν είναι αγώνας εναντίον, αλλά ακριβώς υπέρ του σοσιαλισμού”. 

Ο Σαίν - Σιμόν, ο Λαμενναί, ο Σορέλ είναι κάποιοι που τους πρώτους σοσιαλιστές που επέδρασαν καίρια στην φυσιογνωμία της Τρίτης Ιδεολογίας. Στην πορεία του βιβλίου θα γίνει μια πλήρης αναφορά στον Ιταλικό Φασισμό και τον Μουσολίνι καθώς και στην όλη οργάνωση του.” Έχουμε σε κάθε συμβούλιο σωματείου (συντεχνίας), ισάριθμους εργοδότες και εργαζόμενους υπό την διαιτησία του κράτους και του κόμματος. Αυτή είναι η ουσία του σωματειακού συστήματος βασισμένου στην συνεργασία και όχι στην πάλη των τάξεων. Οι διαφορές συμφερόντων εργοδοτών και εργαζομένων λύνονται με τον διάλογο των δυο πλευρών, υπό την καθοριστική παρουσία του κράτους - κόμματος. Συνεπώς το σωματείο είναι το σύνολο του λαού που ασκεί την εξουσία άμεσα: είναι το κράτος είναι το έθνος. Γι’ αυτό και το φασιστικό κράτος ονομάζεται σωματειακό (σελ 162)”.

ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΡΙΤΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το κεφάλαιο του βιβλίου που αναφέρεται στον αναρχισμό, τον μαοϊσμό , αλλά και στις τριτοκοσμικές χώρες που πολλές υιοθέτησαν την Τρίτη Ιδεολογία.  Ο  φασισμός πέρα από τις εξωτερικές εκφάνσεις του που στην πραγματικότητα δεν αποτελούν το σημαντικό και πρωτεύων στοιχείο, έχει κάποια κοινά ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Έτσι πολλά καθεστώτα ιδιαιτέρως στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο, ενώ μπορεί να μην υιοθετούσαν τον φασιστικό προσδιορισμό, στην πραγματικότητα ανήκαν στην Τρίτη Ιδεολογία. Ανάμεσα σε αυτά διακρίνει το καθεστώς του Μουαμάρ Καντάφι, του Αργεντίνου Χουάν Περόν όπως και του Ιρακινού Σαντάμ Χουσεϊν. “Ο Τρίτος Κόσμος είναι ο κύριος φορέας της ιδεολογίας του φασισμού κατά της οποίας μάχονται οι δυο υπερδυνάμεις. Για αυτό και η ήττα του φασισμού στο τέλος του δευτέρου Π.Π, περιορίστηκε στην χερσόνησο της Ευρώπης, ενώ η ιδεολογία αυτή συνέχισε την πορεία της στον υπόλοιπο πλανήτη, ώστε να εμφανίζεται σήμερα σαφώς ως η ιδεολογία του μέλλοντος. Ο δυτικός αναλυτής αγνοώντας την ουσία του φασισμού και δίνοντας αποκλειστική σημασία στην ορολογία και τα σύμβολα (αγκυλωτός σταυρός, φασιστικός χαιρετισμός κλπ), αδυνατούσε να αναγνωρίσει τον φασισμό εκεί που έλειπαν τα εξωτερικά γνωρίσματα (σελ 231)”.

Στο επόμενο κεφάλαιο γίνεται μια αναφορά στο Φασιστικό Μοντέλο που είναι επινόηση του Καθηγητή Κιτσίκη. Αυτό αποτελείται από 13 σημεία ώστε να μετρηθεί ακριβώς το ποσοστό φασιστικοποιήσεως ενός καθεστώτος. Αφού γίνεται ορισμός κάποιων λέξεων, όπως η διαφορά ανάμεσα στον ολοκληρωτισμό και την δικτατορία ο αναγνώστης έχει την δυνατότητα να μελετήσει τα 13 σημεία του μοντέλου που έχουν να κάνουν με την έννοια της τάξεως και την σημασία της αγροτιάς, την ατομική ιδιοκτησία και το χρήμα, το έθνος και την διαφορά μεταξύ έθνους και κράτους, την σημασία του πολιτικού ήρωος και πολλά ακόμα. Μάλιστα γίνεται αντιδιαστολή με το τι πρεσβεύουν και οι ιδεολογίες του φιλελευθερισμού και του κομμουνισμού πάνω στα θεμελιώδη αυτά ζητήματα. 

Κλείνοντας όσο αφορά την Τρίτη Ιδεολογία στην Ελλάδα εκτός από τον Πατέρα του Ελληνικού Εθνικισμού Ίωνος Δραγούμη, ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στα πρόσωπα του Ρένου Αποστολίδη, Ιωάννη Βεζανή και Γεωργίου Γεωργαλά.

Επίλογος

Φυσικά είναι αδύνατο σε ένα άρθρο να γίνει πλήρης παρουσίαση ενός έργου 300 σελίδων. Προσπάθησα να δώσω ένα πολύ μικρό περίγραμμα της αξίας αυτού του βιβλίου που είναι διαφωτιστικό, πλήρες και καινοτόμο και οφείλει κάθε Έλληνας συναγωνιστής να το μελετήσει.  

Θεωρώ ότι στην χώρα μας δεν έχουν αξιολογηθεί και διαβαστεί τα πολύ σημαντικά έργα του Δημητρίου Κιτσίκη. Ακόμα και αν κάποιες από τις απόψεις του είναι αιρετικές ή υπερβολικές και ο καθένας μπορεί να διαφωνεί, η ουσία είναι ότι πολλάκις έχει εκφράσει την υποστήριξη του στις ιδέες μας και εξάλλου δεν είναι τυχαίο που το κατεστημένο των ΜΜΕ, τον έχει αποκλείσει συστηματικά. 

Μνήμη Karl Polacek (20.10.1934 - 06.03.2014)

του Wolverine

Γεννήθηκε στην Βιέννη και παρέμεινε εκεί μέχρι τον Απρίλιο του ’45. Μαζί με την μητέρα του για την οποία μίλαγε με σεβασμό, απέφυγε την αιχμαλωσία από τον Κόκκινο Στρατό και αφού παρέμεινε σε ένα μοναστήρι κατάφερε να επιστρέψει μετά από δυο μήνες στην ερειπωμένη πόλη. Οι περιγραφές του για την προσπάθεια των συμπατριωτών του να αποφύγουν την αιχμαλωσία ήταν συγκλονιστικές. 

Αρχικά στήριξε το NPD αλλά σύντομα ενίσχυσε το FAP (Freiheitliche Deutsche Arbeiterpartei) το οποίο επιδείκνυε μια «εθνικοεπαναστατική» δυναμική η οποία προκάλεσε ανησυχία στο κατεστημένο και την antifa. Πολλές φορές βρέθηκε στο στόχαστρο επιθέσεων οι οποίες αναφέρθηκαν στις εφημερίδες της εποχής αφού η δραστηριότητα του στην Σαξονία προκαλούσε σύγχυση στις κατοχικές αρχές. Δεν είναι τυχαίο ότι οι επιθέσεις των παρακρατικών είχαν την υποστήριξη πρεσβειών και κυβερνητικών οργάνων. 

Ο Αυστριακός συναγωνιστής δεν πτοήθηκε από τις δίκες και τις κατηγορίες του συστήματος. Δεν υπέκυψε ποτέ και παρέμεινε ακλόνητος στις θέσεις του. Λόγω των διώξεων το 1999 κατέφυγε στην Ελλάδα όπου και φυλακίστηκε στην Πάτρα. Με την άμεση και ουσιαστική στήριξη του συναγωνιστή Β.Μ. κατάφερε να αποφύγει τον κίνδυνο της απέλασης εξαιτίας του διεθνούς εντάλματος σύλληψης και να παραμείνει τελικά στην χώρα μας μακριά από τις απειλές των μαριονετών της πατρίδας του. 

Η πολύτιμη αρωγή των συναγωνιστών Π.Κ. & Γ.Κ. καθώς και άλλων συμπατριωτών μας του εξασφάλισαν μια ασφαλή διαβίωση επί σειρά ετών αφού υπήρξε στόχος όλων αυτών που μισούν τους  μαχητές της Ευρώπης.

Παρευρέθηκε σε πολλές πορείες, εκδηλώσεις και δραστηριότητες του «χώρου» και έχαιρε μεγάλης εκτίμησης και σεβασμού από το σύνολο των συναγωνιστών. Η οικία του στην Πελοπόννησο έγινε κέντρο αναφοράς αφού αποτέλεσε πόλο έλξης για τους ‘Ελληνες Εθνικοσοσιαλιστές, Φασίστες και Εθνικιστές που ήθελαν να γνωρίσουν τον φιλέλληνα συναγωνιστή. Διατηρούσε αλληλογραφία και φιλία με σημαντικές προσωπικότητες όπως τον Δρ. Hans Migeod ο οποίος ζούσε στην Νότια Αφρική και ήταν βετεράνος πιλότος. 

Πάντα ήταν αλληλέγγυος και φιλικός, ένας υπερήφανος άνθρωπος και άριστος γνώστης της πολιτικής και της ιστορίας. Βοηθούσε τους ακτιβιστές και έδινε στους νεότερους συμβουλές για διάφορα θέματα. Ο θάνατος του συγκλόνισε τους Ευρωπαίους και Έλληνες συναγωνιστές και σε μια λιτή τελετή μνήμης η τέφρα του τοποθετήθηκε σε συμβολική θέση στην σκιά των Πολεμικών Σημαιών της Ιδέας και της Τιμής.

Karl Polacek: Παρών!

Gregor Strasser audio article

 

Σκίτσο του Θ.Σ. για τον Μίκη Μάντακα

 

Εις μνήμην: Κομάντο Θεόφιλος Γεωργιάδης

 

του Μαύρου Χμερ

«Όσο ζω θα επιμένω ότι

οι αγνοούμενοι βρίσκονται εν ζωή.

Δεν θα δεχτώ να θαφτούν ζωντανοί.

Κι αν εγώ χαθώ, η ψυχή μου από ψηλά

θα αγωνίζεται γι’ αυτούς».

Θεόφιλος Γεωργιάδης

Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης μεγάλωσε σε μια οικογένεια που είχε άμεση σχέση με τον Ελληνισμό της Κύπρου. Ο πατέρας του Χαράλαμπος (Πάμπος) Γεωργιάδης ήταν αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α. του Στρατηγού Γρίβα και πολέμησε ενάντια στην τούρκικη ανταρσία στην Κύπρο το 1963, κάτω από τις διαταγές των Ελλαδιτών αξιωματικών που γνώριζαν την φύση και την τακτική των εχθρών της ανατολής. 

Ο Θεόφιλος είδε το φως του ήλιου στις 9 Σεπτεμβρίου του 1957, στο χωριό Ευρύχου της Κύπρου. Ήταν το τρίτο κατά σειρά τέκνο του  Χαράλαμπου και της Έλλης Γεωργιάδη και ο μοναδικός γιός ανάμεσα στα τέσσερα παιδιά της οικογενείας. 

Αμέσως μετά την  αποφοίτηση του από το Παγκύπριο Γυμνάσιο,  το 1975, κατατάσσεται στην Εθνική Φρουρά και υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία στην 32^η Μοίρα Καταδρομών με τον βαθμό του Εφέδρου Ανθυπολοχαγού. Εκπαιδεύτηκε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού (Σ.Ε.Α.Π.), στο Ηράκλειο της Κρήτης και στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ανορθόδοξου Πολέμου (Κ.Ε.Α.Π.) στην Ρεντίνα της Θεσσαλονίκης. 

Μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, συνεχίζει  να υπηρετεί ως έφεδρος στην Εθνική Φρουρά και προάγεται στον βαθμό του Υπολοχαγού. Παράλληλα, πρωτοστατεί στην Ίδρυση του Παγκυπρίου Συνδέσμου Εφέδρων Καταδρομέων, του οποίου υπήρξε ιδρυτικό μέλος και δραστήριο στέλεχος. Είναι εχθρός κάθε «δημοκρατικής» λύσης που δεν θέτει ως πρώτο ζήτημα την απελευθέρωση μέσω της ένοπλης αντιπαράθεσης και την ανεύρεση των αγνοουμένων. Εναντιώνεται σε κάθε συμφωνία που προωθεί ο σάπιος πολιτικός κόσμος προς όφελος της Τουρκίας. 

Τεράστια είναι και η συμβολή του στην προβολή των θέσεων του Απελευθερωτικού Μετώπου του Κουρδιστάν (ERNK), του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) και  του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού του Κουρδιστάν (ARGK). Αρθρογραφεί ακατάπαυστα στον ελληνικό και τον ελληνοκυπριακό Τύπο, ενώ ταυτόχρονα είναι βασικό στέλεχος της συντακτικής ομάδας του επίσημου δημοσιογραφικού οργάνου του PKK στην Ελλάδα, του περιοδικού «Φωνή του Κουρδιστάν». 

Η συμμετοχή του σε επιχειρήσεις ενάντια στο βαθύ τουρκικό κράτος τον φέρνει στο στόχαστρο των Τούρκων. Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης είχε ενημερώσει τις Κυπριακές αρχές για τις τηλεφωνικές απειλές που δεχόταν. Αυτό όμως που δεν τολμούσαν οι Τούρκοι, το έκανε ένας υποτακτικός με το ψευδώνυμο «όλμος» με εντολή της ΜΙΤ. Ο μάρτυρας του Ελληνισμού Εθνικιστής Θεόφιλος Γεωργιάδης έπεσε νεκρός στις 20 Μαρτίου του 1994 έξω από το σπίτι του στην Λεμεσό. Ο δολοφόνος τον πυροβόλησε εξ επαφής πέντε φορές με πιστόλι των 9 χιλιοστών. Ο Γεωργιάδης έδωσε μάχη και με τον θάνατο. Παρά τα σοβαρά τραύματα που είχε δεν πέθανε αμέσως αλλά μερικές ώρες αργότερα στο νοσοκομείο που είχε μεταφερθεί. Ο «όλμος» είχε το τέλος που έπρεπε. Βρέθηκε νεκρός σε ορεινή περιοχή της Λεμεσού. Την ίδια κατάληξη είχαν και οι δυο συνεργάτες του μέλη του υποκόσμου της νήσου αφού ανατινάχτηκαν στα αυτοκίνητα τους.

Η εκτέλεση του Τούρκου διπλωμάτη στην Αθήνα Ομέρ Χαλούκ Σιπαχιόγλου - αρχηγός της ΜΙΤ στη Ελλάδα - την 4^η Ιουλίου του 1994 από την οργάνωση της «17 Νοέμβρη» με τον Μήτσο Κουφοντίνα να κρατάει την σκανδάλη και να ρίχνει έξι σφαίρες, ήταν η «Νέμεσις» που δεν προήλθε όπως θα έπρεπε από τους Εθνικιστές αλλά από τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Στην προκήρυξη της οργάνωσης που απέστειλαν στα ΜΜΕ υπέγραψαν ως «17 Νοέμβρη - Κομάντο Θεόφιλος Γεωργιάδης», θέλοντας να τιμήσουν την μνήμη του Ελληνοκύπριου Καταδρομέα.

«Κι αφού εμείς στην Κύπρο δεν αξιωθήκαμε ν’ αγωνιζόμαστε για την ελευθερία μας, τουλάχιστον να βοηθήσουμε πρέπει εκείνους που αγωνίζονται και για μας εναντίον του τουρκικού κράτους»

Κυκλοφορεί: «Ίων Δραγούμης, ο μοναδικός και το έθνος του» - του Πέτρου Ωρολογά - εκδόσεις Έξοδος

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

«Ἀπὸ τὴν πρώτη του ἐμφάνιση ὁ Δραγούμης ἐκδηλώνεται ἀντικοινοβουλευτικός. Ἀποκρούει τὸ σύστημα καὶ περιφρονεῖ τὴν κοινοβουλευτικὴ ἀριστοκρατία ποὺ βγάζουν στὴν ἐπιφάνεια οἱ κάλπες. Ἀπὸ τὴν πρώτη του ἐμφάνιση ἐκδηλώνεται ἐπίσης ἀντιδημοκρατικός, ὄχι μόνον διότι συγγενεύουν οἱ δυὸ ἔννοιες, ὄχι μόνον διότι δὲν ἀνέχεται τὸ ἰσοπέδωμα καὶ ζητεῖ μιὰ διαφορετικὴ τοποθέτηση καὶ ἱκανοποίηση τῶν ἀξιῶν, ἀλλὰ καὶ διότι διαπιστώνει ὅτι ὁ λαὸς εἶναι ἀντιδημοκρατικὸς βαθύτατα. [...]

Ἀντικοινοβουλευτικός, ἀντιδημοκρατικός, ἀντικομματικὸς ὁ Δραγούμης, κατανοεῖ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή, ὅτι οἱ θεσμοὶ καὶ τὰ καθεστῶτα δὲν εἶναι σκοποὶ γιὰ τὰ Ἔθνη, ἀλλὰ μέσα καὶ ὅπλα. [...]

Μελετᾶ τὶς ἐπιδράσεις ποὺ μᾶς ἔρχονται ἀπὸ τὴ Δύση, τὶς «νέες ἰδέες» καὶ βρίσκει ὅτι οἱ νέες ἰδέες ἐπιβουλεύονται τὸ Ἔθνος περισσότερο ἀπὸ τοὺς γύρω ἐχθρούς. Φανερώθηκαν μὲ τὰ κηρύγματα τῆς γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως, ἁπλώθηκαν μὲ τὴ Δημοκρατία, ἀποτελοῦν τὸ πνευματικὸ περιεχόμενο τοῦ «σύγχρονου πολιτισμοῦ», τοῦ ρεπουμπλικάνικου καὶ σοσιαλιστικοῦ. Καὶ ὁ πολιτισμὸς αὐτὸς μᾶς ἔρχεται ὕπουλος, μαλακός, καταπραϋντικός, γιομᾶτος χλιαρότητα, «μὲ τὴ φιλανθρωπία του, μὲ τὴν ἀλληλοβοήθειά του, μὲ τὸν κοινοβουλευτισμό του, μὲ τὸ ἰσοπέδωμά του καὶ μᾶς κάνει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἴσους μὲ τοὺς μικρότερους».

Ἡ ἀνάγνωση τῆς μελέτης τοῦ Πέτρου Ὡρολογᾶ γιὰ τὸν Ἴωνα Δραγούμη, ἡ ὁποία τιμήθηκε μὲ κρατικὸ βραβεῖο τὸ 1939, εἶναι σήμερα σημαντικὴ ὄχι μόνο γιὰ ὅσους ἀρέσκονται νὰ ἀνατρέχουν στὴν ἱστορία τῶν πολιτικῶν ἰδεῶν τῆς πατρίδας μας. Εἶναι σημαντικὴ καὶ γιὰ ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ ἔρθουν σὲ ἐπαφὴ μὲ συγγραφεῖς οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν ἔμφαση στὴν ἀξία ποὺ ἔχει ἡ ἑλληνική μας καταγωγὴ καὶ τὸ προαιώνιο πολιτισμικὸ δυναμικὸ τοῦ ἑλληνισμοῦ γιὰ τὴν συνέχεια τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι συγγραφεῖς ὅπως ὁ Δραγούμης καὶ ὁ Ὡρολογᾶς ὄχι μόνο σπρώχνονται στὴν λήθη ἀπὸ τὸ σύγχρονο ἑλλαδικὸ ἐκδοτικὸ κατεστημένο ἀλλὰ καὶ ἐπιχειρεῖται ἡ διασάλευση τῶν ὅσων ἔπραξαν, ἔγραψαν καὶ ἐννόησαν.

https://koinsepexodos.wordpress.com/

Σημείωμα της συντακτικής ομάδας του περιοδικού «Τὸ Ἔνζυμο» για τον Κουφοντίνα: ‘’Δεν είμαστε ούτε ίσα, ούτε όμοια, «σύντροφοι»’’

 

Η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» στα πλαίσια προβολής του «Αυτονομισμού» καθώς και του ιδεολογικού ρεύματος της «Τρίτης Θέσης» προβάλλει και απόψεις κινήσεων που δεν είναι στον «χώρο» με την στενή έννοια του όρου. 

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε από εθνοταυτοτιστές και έρχεται να επιβεβαιώσει έως ένα σημείο μια παλαιότερη άποψη μας για τους «αριστεριστές» την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ. 

Υπενθυμίζουμε στους αναγνώστες μας ότι την 27^η Ιανουαρίου 2021 είχαμε αναφερθεί με εκτενές άρθρο στο βιβλίο του Κουφοντίνα στον σύνδεσμο εδώ. 

Η παρακάτω δημοσίευση δεν είναι αναγκαίο να εκφράζει το σύνολο των μελών της συντακτικής μας ομάδας.

«Ἔγινε μιὰ ὁλόκληρη συζήτηση γιὰ τὸ ἄν οἱ τρομονόμοι, καὶ πόσοι τρομονόμοι, κι ἐκεῖνο, καὶ τ’ ἄλλο. Ἐμεῖς, ὡς Δίκτυο λέω τώρα, εἴμαστε κατὰ τῆς ὕπαρξης τῶν ἀντιτρομοκρατικῶν νόμων: καὶ τοῦ 187 καὶ τοῦ 187Α. Διότι αὐτοὶ οἱ νόμοι φτιάχτηκαν γιὰ νὰ χτυπήσουν ἀφ’ ἑνὸς τὴν ἀντικαπιταλιστικὴ ἔνοπλη δραστηριότητα μὲ εἰδικὸ κτηνώδη τρόπο, καὶ δεύτερον, γιὰ νὰ ποινικοποιήσουν μὲ ἀκραῖο τρόπο τὴν πολιτικὴ ἀνυπακοὴ καὶ τὴν κοινωνικὴ ἀπειθαρχία. Λοιπόν, θέλουμε νὰ καταργηθοῦν οἱ τρομονόμοι. Παράλληλα, θέλουμε νὰ θεσπιστεῖ μία ἀντιναζιστικὴ νομοθεσία ἐξ’ ἀρχῆς, ποὺ νὰ ἀπαγορεύει τὴν λειτουργία ναζιστικῶν ὀργανώσεων, ἐνῶ οἱ ναζιστὲς εἶναι ἐκτὸς ἀστικῆς δημοκρατίας, εἶναι ἐκτὸς πολιτικῆς σφαῖρας, διότι ἀγωνίζονται γιὰ τὴν καταστροφή, γιὰ τὴν ἐξόντωση. Αὐτὸ εἶναι ποιοτικὴ διαφορά. Καὶ ἐμεῖς ὅπως τὸ καταλαβαίνουμε -ξέρουμε ὅτι πολιτικὰ σὲ μιὰ τηλεόραση εἶναι δύσκολο νὰ γίνει αὐτὴ ἡ διάκριση- ἔχουμε τὴν ἀντίληψη τῆς ταξικῆς μεροληψίας. Θεωροῦμε ὅτι οἱ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου, τῶν ἀγώνων, τῶν συλλογικοτήτων, πρέπει νὰ βάλλονται, νὰ καταστέλλονται καὶ ἀπὸ τὸ Κράτος, ἐνῶ ὅσοι ἀγωνίζονται ἐνάντια στὸ κεφάλαιο, τὸ κράτος καὶ τὴν ἐκμετάλλευση πρέπει νἄχουνε τὴν ὑποστήριξή μας».

Νίκος Γιαννόπουλος, στέλεχος τοῦ «Δικτύου γιὰ τὰ κοινωνικὰ καὶ πολιτικὰ δικαιώματα» [συνιστώσα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ], 14/3/2015, ὁμιλία στὴν ἐκδήλωση «Τὸ ἀντιφασιστικὸ κίνημα μπροστὰ στὴ δίκη τῆς ‘Χρυσῆς Αὐγῆς».

Ἄν αὐτὴ δὲν εἶναι μία ἀπροκάλυπτη πολιτικὴ δήλωση ἀκροαριστεροῦ Παρακρατισμοῦ, τότε τί στὴν εὐχὴ εἶναι;

Εἴμαστε κατὰ τῶν ἀντιτρομοκρατικῶν νόμων ποὺ δίνουν τὴν δυνατότητα στὸ ἀστικὸ κράτος νὰ καταστέλλει αὐστηρὰ τὴν δικιά μας ἔνοπλη πολιτικὴ δράση, ἀλλὰ ζητᾶμε ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ ἀστικὸ κράτος νὰ θεσπίσει νόμους γιὰ νὰ ἀπαγορεύει τὴν νόμιμη πολιτικὴ ὕπαρξη τῶν ἀντιπάλων μας.

Καὶ ἀσφαλῶς οἱ «ναζιστὲς», τῶν ὁποίων τὴν πολιτικὴ ὕπαρξη ζητᾶμε ἀπὸ τὸ ἀστικὸ κράτος νὰ ἀπαγορεύσει, εἶναι αὐτοὶ ποὺ κάθε φορὰ θὰ ὑποδεικνύουμε ἐμεῖς, δηλαδὴ θὰ εἶναι ὅλοι ὅσοι διαφωνοῦμε μαζί μας.

Γιατὶ «ναζιστὴς» θεωρεῖται ἀπὸ τὴν ἐθνομηδενιστικὴ ἀριστερὰ ὅποιος ἀγαπᾶ τὴν πατρίδα του, ὅποιος εἶναι ἀφοσιωμένος στὸ ἔθνος του, ὅποιος ὑπερασπίζεται τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογένειας, ὅποιος πιστεύει στὴν ὀρθοδοξία, ὅποιος θεωρεῖ ὅτι ὑπάρχουν μονάχα δύο φύλα, ὅποιος τέλος πάντων εἶναι ἀντίθετος μὲ τὸν καθολικὸ ἀντικοινωνικὸ μηδενισμὸ τῆς μεταμοντέρνας Ἀριστερᾶς.

Καὶ συνεχίζουμε.

Εἴμαστε κατὰ τοῦ καθεστῶτος τῆς ἀστικῆς δημοκρατίας, ἀλλὰ ἀπαιτοῦμε ἀπὸ τὴν ἀστικὴ δημοκρατία νὰ θέσει ἐκτὸς νόμου τοὺς ἀντιπάλους μας, γιατί... αὐτοὶ εἶναι ἐκτὸς ἀστικῆς δημοκρατίας!

Καὶ ὅποιος εἶναι ἐκτὸς ἀστικῆς δημοκρατίας -ἄκουσον, ἄκουσον- εἶναι ἐκτὸς πολιτικῆς σφαῖρας!

Ἡ ἔννοια τοῦ Πολιτικοῦ γιὰ τοὺς μεγίστους «ἀντικαπιταλιστὲς ἐπαναστάτες», ταυτίζεται μὲ τὴν ἔννοια τοῦ Ἀστικοδημοκρατικοῦ. Ὅποιος εἶναι ἐκτὸς ἀστικῆς δημοκρατίας ἐξοβελίζεται ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν σφαῖρα τῆς πολιτικῆς!

Οὔτε οἱ πιὸ φανατικοὶ φιλελεύθεροι δὲν ἔχουν φθάσει ποτὲ σὲ τέτοιο σημεῖο ἀστικοδημοκρατικῆς λαγνείας ὥστε νὰ ἐξοβελίζουν ὅσους εἶναι κατὰ τῆς ἀστικῆς δημοκρατίας ἀπὸ τὴν ἔννοια τοῦ Πολιτικοῦ. Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν... Θάνο Τζήμερο, ὁ ὁποῖος ἀκριβῶς μὲ τὸν ἴδιο ἰσχυρισμὸ ζητεῖ νὰ τεθεῖ τὸ ΚΚΕ ἐκτὸς νόμου, μὲ τὴν βασικὴ διαφορὰ ὅτι αὐτὸς εἶναι ἰδεολογικὰ συνεπής, καθότι εἶναι ἔνθερμος ὑποστηρικτὴς τῆς φιλελεύθερης δημοκρατίας καὶ δὲν παριστάνει τὸν ἀντικαπιταλιστή, οὔτε ἐπικαλεῖται τὴν ἀστικὴ δημοκρατία ὅποτε τὸν βολεύει.

Οἱ ἔνθερμοι ἀντίπαλοι τοῦ ἀστικοῦ κράτους φθάνουν στὸ κατάπτυστο σημεῖο νὰ ὑποστηρίζουν τὴν καταστολὴ τῶν ἀντιπάλων τους ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ ἀστικὸ κράτος ποὺ οἱ ἴδιοι ἀντιπαλεύουν.

Καὶ ὅλο αὐτὸ τὸ μνημεῖο ἰδεολογικῆς ἀσυναρτησίας, πολιτικοῦ τυχοδιωκτισμοῦ καὶ ἠθικῆς ἐξαχρείωσης βαφτίζεται «ταξικὴ μεροληψία».

Σὲ αὐτὸ συμφωνοῦμε ἀπολύτως. Μόνο ποὺ πρόκειται γιὰ ταξικὴ μεροληψία ὑπὲρ τῆς ἰθύνουσας τάξης, ὑπὲρ τοῦ φιλελεύθερου πλουτοκρατικοῦ κατεστημένου, ὑπὲρ τοῦ ἀστισμοῦ.

Ὁ κύριος «σύντροφος» ποὺ τὰ γράφει αὐτὰ δὲν εἶναι ἁπλὰ ἕνας ἀπὸ τοὺς τόσους καὶ τόσους μικροπαράγοντες τῆς «ἐπαναστατικῆς Ἀριστερᾶς».

Εἶναι στενὸς φίλος τοῦ Δημήτρη Κουφοντίνα καί, κυρίως-κυρίως, ὁ συγγραφέας τοῦ Προλόγου τοῦ βιβλίου του «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη», στὸ ὁποῖο ὁ διαβόητος «φαρμακοχέρης» ἐπιχειρεῖ τὴν πολιτικὴ ἐξιδανίκευση τῆς ὀργάνωσης προκειμένου νὰ ἀφήσει μία πολιτικὴ παρακαταθήκη γιὰ τὴν νέα γενεὰ τῆς ἀκροαριστερᾶς.

Μιᾶς νέας, μεταμοντέρνας ἀκροαριστερᾶς ποὺ ἀποτελεῖ ἀτόφιο ἰδεολογικὸ μοχλὸ τοῦ νεοφιλελεύθερου κοινωνικοῦ μηδενισμοῦ, πού, κατὰ γελοιογραφικὸ τρόπο, ἔχει ἀφομοιώσει καὶ μεταλλάξει τὸν πάλαι ποτὲ μαρξιστικὸ σοσιαλισμὸ ἀνάγοντας σὲ ἰδεολογική του σημαία τὸν οἰκονομισμὸ (τὸν θεμέλιο λίθο τοῦ μαρξισμοῦ περὶ τοῦ πρωτείου τῆς οἰκονομίας ἔναντι τῆς πολιτικῆς -«εἶναι ἡ οἰκονομία ἠλίθιε!»), τὴν κατάργηση τοῦ ἔθνους, τῆς πατρίδας, τῆς οἰκογένειας, τῆς θρησκείας καὶ γενικότερα ὅλων τῶν φυσικῶν καὶ παραδοσιακῶν συλλογικῶν ταυτοτήτων, γιὰ τὴ θεμελίωση μιᾶς παγκόσμιας κοινωνίας, ποὺ θὰ ἀποτελεῖται ἀπὸ μεμονωμένα ἄτομα-φορεῖς ἀτομικῶν δικαιωμάτων -στὴν πραγματικότητα ἕνας κοινωνικὸς χυλὸς ὑποτελῶν τοῦ ὑπερεθνικοῦ κεφαλαίου. Καὶ σύντομα, ὅπως διακηρύττει προσφάτως τὸ Παγκόσμιο Οἰκονομικὸ Φόρουμ (τὸ παγκόσμιο «κόμμα τοῦ Νταβὸς»), θὰ πρέπει νὰ καταργηθεῖ καὶ ἡ ἰδιοκτησία τῶν πολλῶν, ὥστε νὰ ἀποτελεῖ προνόμιο μιᾶς ἐλάχιστης μειοψηφίας κροίσων. Ὁ σύγχρονος καπιταλισμὸς εἶναι «μαρξιστικὸς» καὶ τὸ πρότυπό του εἶναι ἡ Λαϊκὴ Δημοκρατία τῆς Κίνας.

Κατὰ τὸν ἴδιο γελοιογραφικὸ τρόπο βλέπουμε σήμερα τὸν Δημήτρη Κουφοντίνα, τὸ πρόσωπο ποὺ ἔχει ταυτισθεῖ μὲ τὴν 17 Νοέμβρη, μία ὀργάνωση ἡ ὁποία ἰδεολογικὰ ἀνήκει στὸν χῶρο τῆς «πατριωτικῆς ἀριστερᾶς» (βλ. εἰδικὰ τὸ τελευταῖο του βιβλίο «Ἡ γεωπολιτικὴ τῆς 17 Νοέμβρη» γιὰ τὸ ὁποῖο, διόλου τυχαῖα, ἡ Ἀριστερὰ κατάπιε τὴν γλῶσσα της) νὰ στηρίζεται στὴν ἀπεργία πείνας ποὺ κάνει ἀπό... ἀριστεροὺς ἐθνομηδενιστὲς (οἱ δεξιοὶ ἐθνομηδενιστὲς εἶναι στὴν κυβέρνηση) -αὐτοὺς τοὺς ὁποίους ἡ ὀργάνωση στὶς προκηρύξεις της ἀποκαλοῦσε εἴτε συμβιβασμένους ρεφορμιστὲς (ἄν ἐπρόκειτο γιὰ τοὺς σημερινοὺς Συριζαίους) εἴτε «καραγκιόζηδες τῶν Ἐξαρχείων» (ἄν ἐπρόκειτο γιὰ τοὺς σημερινοὺς ἀκροαριστεροὺς καὶ «ἀντιεξουσιαστές»).

Ὅπως καὶ νἄχει τὸ πρᾶγμα, τὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ φίλου καὶ προλογιστῆ τοῦ πρώτου βιβλίου τοῦ Κουφοντίνα δηλώνει σαφῶς μία πολιτικὴ στάση, καὶ κυρίως μιὰ ἠθική. 

Τὴν πολιτικὴ στάση τὴν εἴδαμε νὰ ἐκφράζει μὲ τὸν πιὸ κορυφαῖο καὶ γλαφυρὸ τρόπο στὴν μεγάλη συγκέντρωση στὸ Ἐφετεῖο, τὴν ἡμέρα τὴν ἀπόφασης γιὰ τὴν περιβόητη δίκη τῆς «Χρυσῆς Αὐγῆς». Ἡ ἀπόφαση καταδίκης στηρίχθηκε στὸν ἀντιτρομοκρατικὸ νόμο περὶ ἐγκληματῶν ὀργανώσεων (ὁ 187 ποὺ ἀναφέρει ὁ Γιαννόπουλος), ποὺ θέσπισε τὸ ΠΑΣΟΚ, καὶ στὸν ὁποῖο στηρίχθηκε ἡ καταδίκη τῆς 17 Νοέμβρη.

Τότε ἡ Ἀριστερὰ καὶ ἡ Ἀκροαριστερὰ πολὺ σωστὰ τὸν εἶχε στιγματίσει, γιατὶ ὁ νόμος αὐτὸς ταύτιζε τὸ πολιτικὸ ἔγκλημα μὲ τὸ κοινὸ ποινικὸ ἔγκλημα ἐξομοιώνοντας πολιτικὲς ὀργανώσεις μὲ ἐγκληματικὲς συμμορίες. Τοῦτο ὡστόσο, μέσα στὸ ντελίριο τῆς παροιμιώδους πιὰ Ἀριστερῆς Ὑποκρισίας, δὲν τὴν ἐμπόδισε διόλου νὰ χαρακτηρίζει τὴν «Χρυσὴ Αὐγὴ» ὄχι ὡς πολιτικὴ ὀργάνωση ἀλλὰ ὡς συμμορία καὶ νὰ ἀπαιτεῖ τὴν καταδίκη της ὡς ἐγκληματικὴ ὀργάνωση βάσει τοῦ νόμου ποὺ ἡ ἴδια εἶχε στιγματίσει στὴν περίπτωση τῆς 17 Νοέμβρη καὶ τοῦ ΕΛΑ.

Ἡ πολιτικὴ στάση τῆς ἀρραγοῦς ἑνότητας καὶ ὁμοψυχίας μὲ τὸ ἀστικὸ καθεστὼς καὶ τὸ ἀστικὸ κράτος φάνηκε ἐκείνη τὴν ἡμέρα ἔξω ἀπὸ τὸ Ἐφετεῖο, ὅταν σύσσωμος ὁ ἐπίσημος πολιτικὸς κόσμος, ἀπὸ τὴν κυβέρνηση ἕως τὴν ἐλάσσονα ἀντιπολίτευση, (αὐτὸ ποὺ ἡ «Ἐφημερίδα τῶν Συντακτῶν» σὲ πρωτοσέλιδό της ὀνόμασε «Τεῖχος τῆς Δημοκρατίας»), τὸ σύνολο τῶν μεγάλων συγκροτημάτων τοῦ Τύπου, ὅλες οἱ μεγάλες κοινωνικὲς ὀργανώσεις τῆς χώρας -ὅ,τι, τέλος πάντων, συγκροτεῖ τὸ ἐπονομαζόμενο Σύστημα- μαζὶ μὲ τὴν «ἐπαναστατικὴ ἀριστερὰ» καὶ τὸν «ἀντιεξουσιαστικὸ χῶρο» ἔγιναν Ἕνας Ἄνθρωπος γιὰ νὰ καταδικάσουν τοὺς «ἐχθροὺς τῆς Δημοκρατίας» στὸ πρόσωπο ἑνὸς ἀκροδεξιοῦ πολιτικοῦ κόμματος ποὺ τὸ πολιτικὸ σύστημα ἔπρεπε νὰ βγάλει ἀπὸ τὴν μέση μὲ μία ἐντελῶς ἀνυπόστατη κατηγορία (ὅτι ἡ ἡγεσία της διέταξε τάχα τὴν δολοφονία Φύσσα), ἐπειδὴ δὲν μπόρεσε νὰ τὸ ἀφομοιώσει, ἀφοῦ προηγουμένως τὸ χρησιμοποίησε ὡς πολιτικὴ φάκα γιὰ νὰ ἐγκλωβίσει καὶ νὰ ἐξουθενώσει τὰ «ἀκραία στοιχεῖα» τῆς «ἄλλης πλευρᾶς», μὲ ἐπικεφαλῆς της ἕναν ἡμιπαράφρονα ἡγετίσκο, ποὺ ἤδη ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ‘80 βρισκόταν στὸ μισθολόγιο τῆς ΚΥΠ.

Ἐκείνη τὴ μέρα φάνηκε ξεκάθαρα ἡ βαθιὰ σύμπνοια ὁλόκληρου τοῦ πολιτικοῦ φάσματος -ἀπὸ τὴν ἄκρα Ἀριστερὰ ἕως τὴν κοινοβουλευτικὴ ἄκρα Δεξιὰ- ἡ ἑνότητα τῆς πολιτικῆς, οἰκονομικῆς καὶ πνευματικῆς ἰθύνουσας τάξης καὶ τὸ πολύχρωμο καὶ πολυπλόκαμο μέτωπο τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας.

Ἐκείνη τὴ μέρα πέσαν οἱ μάσκες δεκαετιῶν γιὰ πολλοὺς «ἀσυμβίβαστους ἐπαναστάτες» κι ὁ καθένας ἔδειξε τί πραγματικὰ ἦταν.

Καὶ ἐπρόκειτο ἁπλῶς γιὰ ἕναν εἰκονικό, δοκιμαστικὸ συναγερμὸ τοῦ καθεστῶτος.

Μιᾶς καὶ ὁ πυρῆνας τῆς ἐξουσίας γνώριζε πάρα πολὺ καλὰ ὅτι ὁ ξεδοντιασμένος καὶ αὐτοεξευτελισμένος Μιχαλολιάκος καὶ οἱ σύν αὐτῷ οὐδόλως ἀποτελοῦν ἀπειλὴ γιὰ τὸ Σύστημα.

Ἦταν ὅμως ἡ εὐκαιρία τόσο γιὰ μία μεγάλη ἄσκηση ἑτοιμότητας γιὰ νὰ ἐπιδειχθεῖ ἡ ἑνότητα τῶν δυνάμεων τοῦ καθεστῶτος καὶ γιὰ νὰ δηλωθεῖ ἡ νομιμοφροσύνη πρὸς τὸ Σύστημα ἀπ’ ὅλους.

Ἦταν ὅμως πρωτίστως καὶ ἡ ἐκδήλωση μιᾶς ἠθικῆς στάσης.

Μιᾶς ἠθικῆς συνέπειας λόγων καὶ ἔργων γιὰ ὅσους ἀνθρώπους διατείνονται ὅτι βρίσκονται ἀπέναντι στὸ Σύστημα, ὅποια κι ἄν εἶναι ἡ «ἀκραῖα» ἰδεολογική τους τοποθέτηση.

Καὶ ἀποδείχθηκε γιὰ τὴν «ἐπαναστατικὴ Ἀριστερὰ» καὶ τὸν «ἀντιεξουσιαστικὸ χῶρο» μιὰ ἐκδήλωση ἠθικῆς ἀχρειότητας τὸ ὅτι ἔσπευσαν, μὲ τέτοια μάλιστα σπουδὴ καὶ προθυμία, νὰ προσκυνήσουν τὸ «Τεῖχος τῆς Δημοκρατίας», τὸ Ἀστικὸ Καθεστώς.

Καὶ μάλιστα αὐτὸ τὸ Ἀστικὸ Καθεστὼς ποὺ ἔχει διαπράξει ὅλα τὰ γνωστὰ φοβερὰ ἐγκλήματα τῆς τελευταίας δεκαετίας.

Αὐτὸς ὁ «ἐπαναστατικὸς χῶρος» ταυτίσθηκε ἐκείνη τὴν ἀποφράδα μέρα μὲ τὴν πιὸ σάπια, τὴν πιὸ βρωμερὴ καὶ τὴν πιὸ ἐγκληματικὴ γενεὰ τοῦ ἀστικοῦ καθεστῶτος στὴν ἱστορία τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας.

Τώρα, τὴν ὥρα ποὺ ἡ ζωὴ τοῦ Κουφοντίνα κρέμεται ἀπὸ μία κλωστή, μπορεῖ ἄραγε νὰ ἀναλογισθεῖ τί σημαίνει τὸ «Τεῖχος τῆς Δημοκρατίας» ποὺ πρὶν ἀπὸ μερικοὺς μῆνες προσκύνησε;

Γιατί ἀκριβῶς τὸ κόμμα τῶν σημερινῶν κυβερνώντων ἦταν αὐτὸ ποὺ ἔδεσε χειροπόδαρα τοὺς χρυσαυγῖτες μὲ τὴν προβοκάτσια στὸ Κερατσίνι (ὅπως εἶχε ἀφήσει σαφῶς νὰ ἐννοηθεῖ ὁ μακαρίτης δημοσιογράφος Γιῶργος Δελαστὶκ - ὁ μόνος ἀριστερὸς δημοσιογράφος ποὺ τόλμησε νὰ τὸ κάνει) καὶ ἦταν αὐτὸ τὸ κόμμα ποὺ κανόνισε νὰ δικασθοῦν καὶ νὰ καταδικασθοῦν.

Ἀλήθεια, τώρα ποὺ τὸ ἴδιο αὐτὸ κόμμα ἀφήνει τὸν Κουφοντίνα νὰ πεθάνει, τοὺς ἀρέσει τὸ «Τεῖχος τῆς Δημοκρατίας»;

Εἴμαστε ἀπολύτως βέβαιοι πὼς δὲν καταλαβαίνουν τίποτα.

Κι αὐτὸ ὄχι μονάχα ἐπειδὴ ἔχουν ἀπολέσει καὶ τὸ πιὸ στοιχειώδες ταξικό τους κριτήριο, γιὰ νὰ ἐπιδοθοῦν μὲ ζῆλο περισσὸ στὴν νεοφιλελεύθερη πανδαισία τοῦ δικαιωματισμοῦ, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ εἶναι βαθιὰ παραδομένοι στὸν μακάριο ναρκισσισμό τους.

Ἐμεῖς δὲν πιστεύουμε στὸν μύθο τῆς ἰσότητας.

Ἐμεῖς δὲν διαχωρίζουμε τὴν ἠθικὴ ἀπὸ τὴν πολιτική, ἀλλὰ τὶς ταυτίζουμε.

Ἐμεῖς ὡς ὑπέρμαχοι τοῦ Ἐθνικοῦ Κοινοτισμοῦ δὲν εὐαγγελιζόμαστε μιὰ κοινωνία ὑλιστικοῦ εὐδαιμονισμοῦ, ὅπως ὁ φιλελευθερισμός, ὁ μαρξισμὸς καὶ ὁ ἀναρχισμὸς -ὅλα τους παιδιὰ τοῦ δυτικοῦ Φωταδισμοῦ τῆς ἀστικῆς νεωτερικότητας.

Ἐμεῖς ὑποστηρίζουμε τῆς πάγιες ἀξίες τοῦ Γένους μας, ὄχι γιὰ νὰ ἐπικαλεσθοῦμε ἕναν βιολογικὸ ντετερμινισμὸ στὴν θέση ἑνὸς οἰκονομικοῦ ντετερμινισμοῦ, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀναδείξουμε τὴν ὑπαγωγὴ τῆς ἐθνικῆς κοινότητας σὲ ἀρχὲς ὑπερβατικές, ποὺ μετασχηματίζονται σὲ δυνάμεις ἠθικές.

Ἡ ἐθνοφυλετικὴ κοινότητα δὲν εἶναι μιὰ κοινότητα εὐδαιμονισμένων χορτάτων χοίρων ἀλλὰ μιὰ ἠθικὴ κοινότητα πεπρωμένου. Καὶ σὲ αὐτὴν τὴν βάση στηρίζουμε τὸ δικό μας, αὐθεντικὸ σοσιαλισμό: στὴν Ἰδέα τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης ὡς Ἠθικὴ ἐπιταγὴ τῆς κοινοτικῆς ἀλληλεγγύης.

Καὶ ἀκριβῶς ἐπειδὴ γιὰ ἐμᾶς ἡ ἠθικὴ εἶναι πολιτική, δὲν στηρίζουμε τὴν πολιτική μας στὸν ἀκροαριστερὸ ἠθικὸ ἀμοραλισμό.

Ὁ Δημήτρης Κουφοντίνας δὲν εἶναι φίλος μας. Εἶναι πολιτικός μας ἀντίπαλος.

Καὶ εἶναι ἕνας πολιτικὸς ἀντίπαλος ποὺ πεθαίνει.

Ἡ δικιά μας ἠθικὴ δὲν εἶναι ἡ ἠθικὴ τῶν Ρωμαίων ἐκφυλισμένων προλετάριων ποὺ ζητοῦν νὰ χυθεῖ αἷμα στὴν παλαίστρα τοῦ Κολοσσαίου γιὰ νὰ εὐφρανθοῦν μὲ τὸν κατασπαραγμὸ τῶν ἡμιθανῶν μονομάχων ἀπὸ τὰ ἄγρια θηρία.

Ἡ θριαμβευτικὴ ἰαχὴ ποὺ ἀκούστηκε ἔξω ἀπὸ τὸ Ἐφετεῖο, ὅταν ὁ ὄχλος τῶν ἐκφυλισμένων παρακαθεστωτικῶν προλετάριων τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας εἶδε νὰ σκυλεύονται τὰ πτώματα τῶν πολιτικῶν τους ἀντιπάλων μᾶς προκαλεῖ τὴν μεγαλύτερη ἀηδία καὶ ἀποστροφὴ στὸν ἴδιο βαθμὸ ποὺ σὲ αὐτοὺς προκάλεσε χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση.  

Ὁ Δημήτρης Κουφοντίνας κάνει μιὰ ἀπεργία πείνας μέχρι θανάτου γιὰ νὰ ἱκανοποιηθεῖ ἕνα αἴτημά του ποὺ εἶναι ἀπολύτως σύννομο.

Ζητεῖ νὰ ἐφαρμοσθεῖ ὁ νόμος ποὺ θέσπισε ἡ κυβέρνηση τῶν πολιτικῶν περιτριμμάτων τῆς Νέας Δημοκρατίας γιὰ τὴν περίπτωσή του: τὴν μεταγωγή του ἀπὸ τὶς ἀγροτικὲς φυλακὲς στὴν φυλακὴ ἀπὸ τὴν ὁποία προῆλθε.

Τίποτα λιγότερο καὶ τίποτα περισσότερο.

Ζητεῖ νὰ ἐφαρμοσθεῖ ὁ νόμος μὲ βάση τὴν ἀρχὴ τῆς ἰσονομίας.

Καὶ γι’ αὐτὸ τὸ αἴτημά του εἶναι δίκαιο.

Καὶ γι’ αὐτὸ τὸ ὑποστηρίζουμε χωρὶς ἀστερίσκους, εἰσαγωγικὰ καὶ ὑποσημειώσεις.

Τὸ ὅτι εἶναι δολοφόνος δὲν σημαίνει ὅτι θὰ πρέπει νὰ ἀφεθεῖ νὰ πεθάνει.

Ἄν οἱ κυβερνώντες -καὶ μαζὶ καὶ οἱ ἠλίθιοι ὀπαδοί τους- θέλουν νὰ πεθάνει ὁ Κουφοντίνας, ἐπειδὴ εἶναι κατὰ συρροὴν δολοφόνος, τότε ἄς ἀπαιτοῦσαν ἀπὸ τὸ ἐθνοπροδοτικὸ βοθροκόμμα τους -τὸ Κόμμα τῶν Προδοτῶν τῆς Κύπρου, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν μητραλοία Καραμανλῆ, τὸν «ἐθνάρχη» τους- νὰ μὴν καταργοῦσε τὴν ποινὴ τοῦ θανάτου, ποὺ τὴν διατήρησε καὶ τὴν ἐφήρμοσε ὁ «τύραννος Παπαδόπουλος», ποὺ ἑκατοντάδες χιλιάδες μετέπειτα νεοδημοκράτες τὸν προσκυνοῦσαν ὅταν ἦταν κραταιός.

Ἄς μὴν τὸ βουλώνανε ὅταν ἡ Τρίτη Ἑλληνικὴ Δημοκρατία καταργοῦσε τὴν θανατικὴ ποινὴ ἤ, οἱ νεώτεροι, ἄς βγοῦνε ντόμπρα καὶ ἀντρίκια νὰ τὸ ἀπαιτήσουν ἀνοικτὰ ἀπὸ τὸ σημερινὸ ἐθνομηδενιστικὸ ἤ ὅποιο βοθροκόμμα τους νὰ τὴν ἐπαναφέρει ὥστε ὁ κάθε Κουφοντίνας νὰ ἐκτελεῖται.

Ἐμεῖς, πάντως, εἴμαστε ὑπὲρ τῆς ἐπαναφορᾶς τῆς θανατικῆς ποινῆς.

Καὶ ἐπικροτοῦμε πέρα γιὰ πέρα τὴν τελευταῖα ἐκτέλεση, ποὺ ἔγινε τὸ 1972, γιὰ κάποιον ποὺ ἔκαψε ζωντανοὺς τὴν γυναῖκα του, τὴν πεθερά του καὶ τὰ δύο του παιδιά (!!!). 

Ναί, στὸ δικό μας πολιτικὸ καθεστὼς ἄνθρωποι ὅπως ὁ Κουφοντίνας θὰ καταδικάζονταν μὲ τὴν θανατικὴ ποινή, μόνο καὶ μόνο γιὰ τὴν στυγερὴ δολοφονία τοῦ Μάτη καὶ τὸν θάνατο τοῦ Ἀξαρλιάν.

Τώρα ἔχουμε ἕνα καθεστὼς πού, μὲ τὴν λαϊκὴ ψήφο, καὶ τὴν ψῆφο ὅσων εὔχονται τὸν θάνατο τοῦ Κουφοντίνα, δὲν ἰσχύει ἡ θανατικὴ ποινή, ὥστε ὁ κάθε εἰδεχθὴς ἐγκληματίας νὰ μπορεῖ νὰ ἀποφυλακίζεται ἐν εὐθέτῳ χρόνω καὶ νὰ διάγει τὸ ὑπόλοιπο τοῦ βίου του, ἐνῶ τὰ θύματά του νὰ εἶναι στὸ χῶμα. Αὐτὸ τὸ ποινικὸ σύστημα θέλει τὸ πολιτικὸ σύστημα, κι αὐτὸ τὸ πολιτικὸ σύστημα ψηφίζει ὁ λαός.

Ὅσο γιὰ τὸν «κακὸ Παπαδόπουλο» θυμίζουμε ὅτι ὄχι μόνο δὲν ἔστειλε τὸν παρολίγο δολοφόνο του, Ἀλέκο Παναγούλη, στὸ ἐκτελεστικὸ ἀπόσπασμα, ἀλλὰ τοῦ ἔδωσε καὶ ἀμνηστία, καὶ μάλιστα μὲ εἰδικὴ διατύπωση τοῦ διατάγματος, γιὰ νὰ μὴν θίξει τὴν προσωπικότητά του.

Ὅσο γιὰ τὴν διαβόητη 17 Νοέμβρη δὲν ἔχουμε τὴν παραμικρὴ ἀμφιβολία ὅτι δὲν ἐπρόκειτο γιὰ καμμία ἐπαναστατικὴ ὀργάνωση λαϊκῶν ἀγωνιστῶν, ὅπως νομίζει (στὸν ὕπνο της) ἡ ἀκροαριστερά, ἡ ὁποία ἔχοντας μείνει ρέστη ἀπὸ ἰδέες ψάχνει ἀπεγνωσμένα γιὰ πρότυπα καὶ ἥρωες.

Κι αὐτὸ ὄχι ἐπειδὴ ἔχουμε στοιχεῖα, ἀλλὰ ἐπειδὴ διαθέτουμε στοιχειώδη πολιτικὴ ἀντίληψη, γιὰ νὰ μὴν «χάψουμε» τὸ γεγονὸς ὅτι μία τέτοια τρομοκρατικὴ ὀργάνωση-φάντασμα, κοντολογὶς μιὰ ἔνοπλη παρέα, ποὺ ἐπὶ 27 χρόνια δροῦσε ἀνενόχλητη δολοφονώντας ὅποιον ὑψηλὰ ἱστάμενο θέλει, ὅποτε θέλει καὶ ὅπου θέλει, χωρὶς νὰ ἔχει διαβρωθεῖ ἀπὸ μυστικὲς ὑπηρεσίες.

Ἀκόμη κι ἔτσι πάντως -κι ἐπειδὴ σκᾶνε διάφορες ἀγαπησιάρικες ἀνθρωπιστικὲς σαπουνόφισκες περὶ αὐταξίας τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς- δὲν χύνουμε κανένα δάκρυ γιὰ τοὺς δύο δολοφονημένους Τούρκους διπλωμάτες (ἕνας ἐκ τῶν ὁποίων ἄνθρωπος τῆς ΜΙΤ), εἰδικὰ μάλιστα ὅταν ἦταν νωπὸ ἀκόμη τὸ αἷμα τοῦ μάρτυρα Θεόφιλου Γεωργιάδη.

Ὁ Κουφοντίνας, ὕστερα ἀπὸ τὸ δημόσιο χάλι ποὺ ἐπέδειξαν ἀρκετοὶ ἀπὸ τοὺς συλληφθέντες γκρεμίζοντας τὸν μύθο τῆς 17 Νοέμβρη στὴν κοινωνία -ποὺ σημαντικὸ τμῆμα της τὴν ὑποστήριζε- πῆρε ἐπάνω του τὴν ὀργάνωση, ταυτίστηκε μαζί της, τὴν ἐξωράϊσε καὶ τὴν ἐξιδανίκευσε, καὶ τώρα, ἄν τελικῶς οἱ Μητσοτάκηδες τὸν ἀφήσουν νὰ πεθάνει, θὰ κλείσει τὸν κύκλο τῆς ὀργάνωσης μὲ τρόπο ἐπικὸ προσφέροντας μία παρακαταθήκη σὲ νέες γενεὲς ποὺ θὰ τὸν ἔχουν ὡς ἥρωα.

Αὐτὸς θὰ εἶναι, τελικά, ὁ θρασύδειλα ἐκδικητικὸς «ἄθλος» τοῦ Μητσοτάκη, τοῦ ὁποίου ἡ βλακεία, ὅσο καὶ το ἦθος, συναγωνίζονται τὴν βλακεία τοῦ μέσου ὀπαδοῦ του.

Κι ἕνα τελευταῖο.

Ὁ κατὰ συρροὴν δολοφόνος Κουφοντίνας εἶναι Ἀρσακειάδα τοῦ 1850 μπροστὰ στὴν μεγαλύτερη ἐγκληματικὴ ὀργάνωση τοῦ τόπου, δηλαδὴ τὸ τρισάθλιο νεοελληνικὸ πολιτικὸ κατεστημένο ποὺ λυμαίνεται τὸν τόπο ἀπὸ τὸ 1974 ἐλέῳ τῆς ψήφου τοῦ τρισμέγιστου δημοκράτη λαοῦ.

Ἡ στάση μας στὴν ἀπεργία πείνας μέχρι θανάτου τοῦ Κουφοντίνα εἶναι ἀπολύτως ξεκάθαρη.

Τουτέστιν, ἀπολύτως ἀντικαθεστωτικὴ καὶ ἀντικρατική.

Ἐμεῖς δὲν ἔχουμε οὔτε τὴν πολιτικὴ στάση οὔτε πολὺ περισσότερο τὸ ἦθος τοῦ ξεφτιλισμένου ἀκροαριστεροῦ ἀστικοδημοκρατικοῦ παρακρατισμοῦ.

Δὲν συντασσόμαστε μὲ τὸ κράτος γιὰ νὰ χτυπήσουμε τοὺς πολιτικούς μας ἀντιπάλους.

Γιατὶ ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τοῦ Ἔθνους δὲν εἶναι οὔτε ὁ Κουφοντίνας οὔτε ἡ 17 Νοέμβρη.

Εἶναι τὸ σημερινὸ Ἀνθελληνικὸ Κράτος.

Καὶ αὐτοὶ ποὺ πρέπει νὰ λογοδοτήσουν καὶ νὰ καταδικασθοῦν ἀναλόγως (μὴν ἐπαναλαμβανόμαστε πῶς) εἶναι οἱ κεφαλὲς τῆς ἰθύνουσας τάξης τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας.

Ἄλλωστε ἡ Ἐπανάσταση δημιουργεῖ Δίκαιο.

πηγή