Αγαπητέ συναγωνιστή, σε ευχαριστούμε
για τον χρόνο και την τιμή. Πες μας λίγα λόγια για σένα για όσους δεν σε
γνωρίζουν. Που και πότε γεννήθηκες και πότε εντάχθηκες στο Ιταλικό κίνημα. Από
όσο γνωρίζουμε είσαι ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Terza Posizione. Πες μας λίγα
λόγια για εκείνη την εποχή και τις συνθήκες που επικρατούσαν καθώς και την
συνεισφορά αυτής της οργάνωσης.
Γεννήθηκα στη Ρώμη πριν από 67 χρόνια. Ξεκίνησα να κάνω ακτιβισμό το
1968, σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών. Πήγα πρώτα στην τοπική οργάνωση του MSI της
γειτονιάς μου για λίγο καιρό και μετά σε φοιτητικές οργανώσεις. Συμμετείχα και σε
αρκετές εξωκοινοβουλευτικές (Fronte Studentesco, Avanguardia Nazionale, Lotta
di Popolo). Το 1976 ήμουν ένας από τους ιδρυτές της Lotta Studentesca που
ενάμιση χρόνο αργότερα θα γίνει η Terza Posizione (τρίτη θέση). Εν τω μεταξύ, είχαμε αποκτήσει εμπειρίες στον κόσμο των αγροτών και της
εργατικής τάξης.
Όταν ιδρύσαμε αυτό το κίνημα , ήμουν 22 χρονών και ο παλαιότερος. Εκείνες
τις μέρες ο δρόμος ανήκε περισσότερο στην αριστερά που γινόταν όλο και πιο βίαιη και προστατεύονταν από το
δικαστικό σώμα και τον τύπο. Ήταν η στιγμή που ειπώθηκε το μακάβριο: "η
δολοφονία ενός φασίστα δεν είναι έγκλημα". Και στην πραγματικότητα, σχεδόν
κανένας δεν πλήρωσε για τις περισσότερες από τριάντα δολοφονίες συντρόφων. Κάποιοι λίγοι που έχουν
καταδικαστεί έχουν υποστεί γελοίες κυρώσεις. Και μιλάμε για άγριες δολοφονίες,
με ανθρώπους έμειναν περισσότερο από ένα μήνα στην εντατική πριν
πεθάνουν. Ή ακόμα και παιδιά έκαψαν ζωντανά στα σπίτια τους οι αριστεροί, όπως
τα αδέρφια Mattei (22 και 8 ετών!) των οποίων ο δολοφόνος, ο Achille Lollo,
φυγάς στη Βραζιλία που περιμένει την απόφαση μετά από τόσα χρόνια, μιας ελαφριάς ποινής και έγινε ακόμη και
μέρος της κυβέρνησης του προέδρου Lula.
Όλοι όμως κρατήσαμε τον δρόμο ούτως ή άλλως, αντιμετωπίσαμε χτυπήματα και
ανταποδώσαμε επίσης και, καταφέραμε να προχωρήσουμε πολιτικά στα σχολεία, στις
γειτονιές της εργατικής τάξης. Αναγεννήσαμε τον πολιτικό λόγο της
εποχής και βλέπω ότι αφήσαμε το σημάδι μας στον εθνικό-επαναστατικό κόσμο
σχεδόν παντού στον κόσμο. Στη συνέχεια, ήρθε η τελική καταστολή και πολλοί από
εμάς περάσαμε πολλά χρόνια στη φυλακή ή καταφέραμε να δραπετεύσουμε και, όπως
στην περίπτωση μου, να κρυβόμαστε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ήμουν για είκοσι
χρόνια στο κυνήγι, αλλά δεν σταμάτησα ποτέ την πολιτική, την πνευματική, οργανωτική και μαχητική μου
δέσμευση στον ακτιβισμό.
Θεωρείσαι από τους εμπνευστές και
καθοδηγητές της Casa Pound. Πως βλέπεις την σημερινή πορεία της και ποια η
πρόταση σου για όσους θέλουν να ακολουθήσουν αυτό το μοντέλο οργάνωσης σκέψης
και δράσης;
Δεν είναι ακριβώς σωστό. Αυτή η εντύπωση προέρχεται από την αρχική μου
ισχυρή υποστήριξη για εκείνο το κίνημα
που ήταν οι πρώτοι νεαροί που
είχαν σηκώσει το γάντι της πρόκλησης και
έσπευσαν να παλέψουν με μεγάλη ικανοποίηση και χαρά για το μέλλον. Ένα υψηλού
επιπέδου υπαρξιακό και πολιτιστικό εργαστήριο γεννήθηκε.
Αλλά μετά πήραν ένα μονοπάτι που με πολλούς τρόπους δεν
είναι δικό μου. Μετατράπηκαν σε ένα είδος κόμματος που μπήκε στα σχήματα και
πατήματα της κλασικής δεξιάς. Κατά τη
γνώμη μου, κατέβασαν πολύ τον πήχη των ικανοτήτων τους και διέκοψαν αυτή τη
δυναμική ακτιβισμού για την οποία
θαυμάζονταν από όλους.
Πότε ιδρύθηκε το ινστιτούτο Polaris
και ποια η αφορμή για αυτή την κίνηση; Ποια είναι τα βιβλία που έχεις εκδώσει,
ποια η θεματολογία τους και πως μπορεί κάποιος να τα προμηθευτεί;
Το Polaris ως κέντρο μελέτης γεννήθηκε πριν από δεκαπέντε χρόνια, το περιοδικό πριν από έντεκα χρόνια. Ήδη
κρυμμένος στο Παρίσι, είχα δημιουργήσει ένα κέντρο μελέτης, Orientementi &
Ricerca, το οποίο είχε ζήσει για περίπου δέκα χρόνια. Ο λόγος για την
πρωτοβουλία μου αυτή βασίζεται στην ιδέα
μου για την πολυαπασχόληση σε όλα τα θέματα θα μπορούσα να πω. Εννοώ ότι διάφορα
εργαλεία πρέπει να είναι κινούμενα ώστε κάθε ένα να επιδιώκει έναν διαφορετικό
στόχο, αλλά όλα κοινά.
Το κέντρο μελέτης πρέπει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των αναλύσεων και
των προτάσεων. Και είναι ακριβώς στο
σημείο ότι στο τεύχος 1, πριν από έντεκα χρόνια, εξετάστηκε η υπόθεση των
μεγάλων επιδημιών και ορίστηκε ότι το ενδιαφέρον των μεγάλων φαρμακευτικών
εταιρειών θα μπορούσε να συνεπέσει με αυτό των ολιγαρχιών. Όπως και έγινε.
Αντιμετωπίσαμε κοινωνιολογικά, οικονομικά, γεωπολιτικά, οικολογικά
ζητήματα. Το τελευταίο τεύχος, ακριβώς έξω, αφορά το Grand Reset. Για αυτό το
κέντρο μελέτης έχουμε συγκεντρώσει εμπειρογνώμονες και ακαδημαϊκούς υψηλού
επιπέδου. Με αυτόν τον τρόπο μπορέσαμε να ξεκινήσουμε διάλογο με τοπικές
διοικήσεις, πανεπιστήμια, πρεσβείες, επιχειρηματικές οργανώσεις, συνδικάτα.
Έχουμε κινήσει συζητήσεις που οδήγησαν
σε πολιτικούς από τη δεξιά και την αριστερά, ακόμη και από τον ΟΗΕ, να μιλήσουν
μαζί μας.
Ο στόχος είναι η σπορά και η δημιουργία νέων δικτύων σχέσεων. Μπορούμε να
το ονομάσουμε τακτική Gramsci. Αλλά θα ήταν αυτοσκοπός αν δεν υπήρχαν πολλά
άλλα θέματα που ασχολούνται με άλλους στόχους. Όπως πολιτικές πληροφορίες,
εσωτερική εκπαίδευση, πολιτικές σχέσεις, σχηματισμός στελεχών και ακόμη και
διεθνείς οικονομικές σχέσεις. Το Polaris είναι ένα αστέρι ενός γαλαξία όπου
βρίσκουμε τα Landsknechts της Ευρώπης (μια ευρωπαϊκή συνεργασία Ιδεών), το
EurHope (στις Βρυξέλλες) και άλλες δημιουργίες όπως το kulturaeruopa.eu, το
Accademia Europa online και άλλα. Η δέσμευση είναι σε διάφορα επίπεδα και δεν
περιορίζεται στην Ιταλία.
Όσο για μένα, προσπαθούμε επίσης να κάνουμε χρήση της φιγούρας μου και να
ασκήσουμε πολιτικές και πολιτιστικές επιρροές. Αυτό συμβαίνει με τις διαλέξεις μου,
τις συνεντεύξεις μου, τα blogs μου και τα βιβλία
μου. Αυτά είναι πολλά. Ορισμένα έχουν μεταφραστεί, στα
γαλλικά και στα ισπανικά. Έχουν να κάνουν επίσης με τα «χρόνια του μολυβιού»,
με εμπειρίες από την περίοδο της ζωής ως φυγάδες, με ιδεολογικά οράματα όπως ο
Μύθος της Ευρώπης ή η Τορτούγκα. Η λίστα είναι μεγάλη και μπορεί να βρεθεί στη
wikιpedia στην καταχώρισή μου. Ορισμένα βιβλία μπορούν να αγοραστούν
διαδικτυακά στο gabrieleadinolfi.eu στην ενότητα "αγορά online". Αλλά είναι στα
ιταλικά.
Οι συνεντεύξεις σου στην «Ελεύθερη
Τηλεόραση» αλλά και σε έντυπες εκδόσεις τα τελευταία χρόνια προκάλεσαν
θετικότητα σχόλια ανάμεσα στους Έλληνες συναγωνιστές. Ποια η άποψη σου για τον
Ελληνισμό και τους Έλληνες αλλά και για τους συναγωνιστές μας.
Χαίρομαι που έλαβα κάποια θετικά σχόλια από τους Έλληνες
συντρόφους. Η Ελλάδα είναι η μητέρα όλων μας. Εν τω μεταξύ, η οικογένειά μου
προέρχεται από μια πόλη της Magna Graecia, την Νάπολη. Τα ελληνικά είναι η
αληθινή παγκόσμια γλώσσα, η αληθινή παγκόσμια σκέψη, αυτή του Λόγου.
Παγκόσμια στην ανάδειξη των ταυτοτήτων, όπως και σε οποιαδήποτε
αυτοκρατορική λογική, η οποία μπορεί να μας επιτρέψει να αντιμετωπίσουμε το
μέλλον και να αμφισβητήσουμε τον παγκοσμιοποίηση χωρίς συνθηκολόγηση, όπως συμβαίνει
με την τύχη των αντιδραστικών και, συνεπώς, των κλειστών στον εαυτό τους ατόμων
που υπάρχουν στις τάξεις μας κατά κάποιο τρόπο. Η Ελλάδα είναι η πατρίδα της φιλοσοφίας. Φιλοσοφίας που δεν είχε καμία σχέση
με τις ορθολογικές αφαιρέσεις των σύγχρονων, αλλά ήταν τρόπος ζωής.
"Kαι Ίων ειμί!" Θα έμπαινα στον πειρασμό να πω επίσης, αναγνωρίζοντας τον
εαυτό μου, όπως αναγνώρισα τον εαυτό μου στους Δελφούς. Ωστόσο, δεν μπορώ να
δώσω μια ακριβή αξιολόγηση των Ελλήνων συντρόφων, γιατί δεν έχω ζήσει ποτέ στην
Ελλάδα. Μπορώ να εκφράσω μόνο τις εντυπώσεις μου. Φαίνονται
παθιασμένοι και μαχητικοί, λίγο ρομαντικοί και λίγο στωικοί. Πιθανότατα έχουν
τα ίδια ελαττώματα με τους μεσογειακούς συντρόφους: την τάση να
κατακερματιστούν, να είναι ατομικιστές και να διαφωνούν με άλλους συντρόφους. Ελαττώματα που μπορούν
να διορθωθούν εάν η υπερηφάνεια δεν συνδέεται με τον εαυτό του αλλά με κάτι
υψηλότερο.
Μέσα από ποιες διαδικτυακές επάλξεις
προωθείς τις ιδέες σου;
Facebook, twitter, telegram, η πλατφόρμα web της Accademia, και τα blogs.
Δεν μπορούμε να μην σε ρωτήσουμε για
τον μάρτυρα Μίκη Μάντακα. Τι νιώθεις ως Ιταλός όταν ακούς αυτό το όνομα;
Ακόμα κι αν πέρασαν σαράντα έξι
χρόνια, θυμάμαι εκείνη την ημέρα σαν να ήταν σήμερα. Ο θάνατος του Μάντακα με
χτύπησε για τα σύμβολα που τον συνοδεύουν. Εκείνη την εποχή στην Ιταλία
πίστευαν ότι όλοι οι Έλληνες ήταν αριστεροί, και αντ 'αυτού ο μόνος μάρτυρας
ήταν στο πλευρό μας. Ήταν τότε ο Έλληνας που έπεσε στη Ρώμη, σαν να σφράγισε
τις ελληνορωμαϊκές ρίζες της Ευρώπης και του πολιτισμού.
Ήταν πάνω απ 'όλα ένας πεσμένος σύντροφος και για εμάς ο σύντροφος σήμαινε
πολύ περισσότερα από το να είσαι
Ιταλός ή Έλληνας
γιατί εκείνα τα χρόνια λέγαμε ότι «η πατρίδα μου είναι όπου παλεύω για τις
ιδέες μου». Σύντροφος , στον πόλεμο, είναι πέρα από κάθε
διάκριση. Φυσικά για εμάς το έθνος ήταν θεμελιώδες, αλλά ψηλότερα υπήρχε κάτι
που το ξεπέρασε. Η θυσία του Μίκη σε μια ξένη χώρα τον ηρωοποιούσε με ακραίο τρόπο.
Όταν ο σύντροφός μου Walter Spedicato πέθανε στην εξορία στο Παρίσι, η ιερή
επιγραφή στη μνήμη του έφερε αυτή τη γερμανική
φράση που επέλεξε ο Alain de Benoist. «Όποιος πέφτει για τις ιδέες του
βρίσκεται στο σπίτι του ακόμη και σε μια ξένη χώρα». Από την άλλη πλευρά, δεν
υπάρχει ξένη γη για εμάς στην Ευρώπη.
Πως βλέπεις την σημερινή κατάσταση με
την υγειονομική τρομοκρατία των κυβερνήσεων;
Σε αυτό αφιέρωσα ένα πολιτικό έγγραφο, με τίτλο Αντισώματα, το οποίο
δημοσίευσα τον περασμένο Νοέμβριο. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τις
γραμμικές εξηγήσεις, τη λογική της δυαδικής γλώσσας και τους απλοϊκούς τρόπους
έκφρασης. Ότι προκάλεσε ο Covid, σήμερα, εμείς το βιώνουμε σαν μια ανθρωπολογική και διανοητική επανάσταση.
Η φαντασία του περασμένου αιώνα δεν αντιστοιχεί πλέον στην εξέλιξη της
τεχνολογίας και σε αυτό που προκάλεσε. Από τη μετάλλαξη των σχέσεων μεταξύ
χώρου και χρόνου στην ίδια φυσική κατάσταση. Αυτό που ονομάζεται Grand Reset
είναι απλώς μια προσπάθεια να συνδυάσει το φανταστικό με την πραγματικότητα.
Αυτό που πολλοί φοβούνται και απαιτούν
να ξορκίσουν προς αποτροπή δεν θα συμβεί αύριο, έχει ήδη συμβεί για πάνω από
είκοσι χρόνια. Είναι το αποτέλεσμα της τεχνολογικής έκρηξης και της
απορρύθμισης.
Για εκείνους που γνωρίζουν ότι ο καπιταλιστικός ιμπεριαλισμός είναι πάντα
ενωμένος και διχασμένος ταυτόχρονα, αυτό δεν είναι το τέλος της ιστορίας. Οι
γεωπολιτικές και γεωοικονομικές διαφορές αντικατοπτρίζονται επίσης στην
πρόκληση των εμβολίων και των οικονομιών στο Covid. Μπορούμε να μιλήσουμε για
τη γεωπανδημία.
Δεν έχει κανένα νόημα να αντιταχθούμε σε όλα αυτά προσπαθώντας να
υπερασπιστούμε τα συντρίμμια του αστικού μοντέλου, αντίθετα πρέπει να
«οδηγήσουμε την τίγρη» και να αντιταχθούμε σε άλλα οργανωτικά, οικονομικά,
φιλοσοφικά και πολιτικά μοντέλα που πρέπει να δημιουργήσουμε αυτόνομα και τα
οποία, όπως ένας ιός, πρέπει να εξαπολύσει μια πανδημία αναγέννησης.
Tι πιστεύεις για την σημερινή κατάσταση στην Ιταλία
Στην Ιταλία, όπως και αλλού, είμαστε μάρτυρες της εποχικής αποτυχίας της
κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Δυστυχώς, αυτό μετατρέπεται σε κατάσχεση εξουσίας
από τεχνικούς και πολιτικούς επιτρόπους. Στην πράξη, ο κομμουνισμός
διαχειρίζεται το κεφάλαιο και μετατρέπει την κοινωνία σε κομμουνιστική ακριβώς
μέσω του κεφαλαίου.
Στην Ιταλία, όπως παντού, δεν μπορούμε να ελπίζουμε για μια θεσμική
πολιτική απάντηση: μπορεί να βρεθεί μόνο στην αυτόνομη οργάνωση των οργανικών
πραγματικοτήτων που συνδέονται τόσο με την επικράτεια όσο και με τα συμφέροντα
της κατηγορίας της. Όταν το κράτος παραιτείται από το ρόλο του επειδή δεν
είναι πλέον σε θέση να το αναλάβει, και γίνεται φορολογικός συλλέκτης, φύλακας
φυλακών και πωλητής καπνού, είναι απαραίτητο να καλυφθούν τα κενά που αφήνει
πίσω και έτσι να σχηματιστούν οι εξουσίες των ανθρώπων. Αυτό σημαίνει
επίσης τη διαμόρφωση των ανθρώπων. Επειδή στον καπιταλισμό, τη
δημοκρατία, τον κοινοβουλευτισμό, τον υλισμό, υπάρχουν μόνο μάζες και
άτομα, δεν υπάρχουν πλέον λαοί.
Όποιος σήμερα ονειρεύεται λαϊκές εξεγέρσεις είναι παραληρηματικός. Όπως και στον Ζαρατούστρα, σκεφτόμενος να ταλαιωρήσει τον λαό, θα φύγει και θα
κρατήσει ένα πτώμα στα χέρια του.
Πιστεύεις ότι ο Φασισμός είναι αυτό
που έλεγε ο Mussolini «η εκκλησία των χιλίων αιρέσεων»; Ποια η θέση του
Φασισμού στον 21ο αιώνα; Από τον Ιταλικό Φασισμό εκτός τον Mussolini ποια άλλα
πρόσωπα θεωρείς κορυφαία στην ιδεολογική και οργανωτική συνεισφορά του
κινήματος σας;
Ο Μουσολίνι ήταν η ιδιοφυΐα που κατάφερε να προτείνει στη σύγχρονη εποχή
έναν τρόπο συλλογισμού και διαβίωσης που είναι αυτός των ιστορικών και
φιλοσοφικών μας ριζών. Ο φασισμός για αυτόν δεν ήταν ποτέ σημείο άφιξης, αλλά
παράμετρος για τη συνεχή σχεδίαση νέων συνθέσεων για το μέλλον.
Το 2021 πολλά από τα επιτεύγματα του φασισμού μπορεί να φαίνονται
ξεπερασμένα επειδή η κοινωνία έχει αλλάξει ριζικά. Κοιτώντας πιο προσεκτικά,
ωστόσο, μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει χωρίς υπερβολική προσπάθεια ότι οι
συντεχνιακές απαντήσεις που προέρχονταν
από τον φασισμό θα ήταν επί του παρόντος η μόνη μη κομμουνιστική απάντηση, η μη
ολιγαρχική και η μη τρομοκρατική μέσα στη
μετα-δημοκρατία και θα εγγυόταν τη συμμετοχή όλων, τα δικά τους πεπρωμένα.
Όχι μόνο αυτό: ο corporatism θα εξακολουθούσε να αποδεικνύεται ότι είναι
η μόνη επαναστατική εναλλακτική λύση στον φιλελεύθερο καπιταλισμό σήμερα, όπως
χθες. Εκτός από αυτό, ωστόσο, το πνεύμα του φασισμού είναι θεμελιώδες, το οποίο
είναι ένα κλασικό, ανδρικό και κοινωνικό πνεύμα. Που είναι πνευματικό,
αισθητικό και υλικό. Και είναι τόσο «αιρετικά» ανοιχτό που πάντα αναζητά τη
σύνθεση.
Θα έλεγα ότι, αν υπάρχει κάτι μέχρι και σήμερα, σήμερα το βρίσκουμε
ακριβώς στον φασισμό. Όσο για τις ιδεολογικές συνεισφορές στο κίνημα μου, δεν
περιορίζονταν μόνο στον ιταλικό φασισμό. Τους βρήκαμε και στη Ρουμανία, τη
Γερμανία, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Αργεντινή και στην πολιτιστική και
πολιτική δέσμευση των νεοφασιστών πρωτοπόρων της δεκαετίας του '50 και της
δεκαετίας του '60 στην Ιταλία, αλλά και στη Γαλλία με την ομάδα GRECE καθώς και στο Βέλγιο του Jean Thiriart με αυτή την ονειρική προσπάθεια
κατά της πρωτοπορίας που ήταν η Jeune Europe .
Και οφείλουμε επίσης κάτι μικρό σε
άλλες αιρέσεις, που δεν συμφωνούν ακριβώς με την Ιδέα μας για τον Κόσμο, όπως
ένα μικρό μέρος του Γκωλικού ρεύματος ... Μερικοί συγγραφείς ή καλλιτέχνες, όχι
φυσικά τόσο στο ύψος του φασίστα Pirandello, άλλα μας βοήθησαν να ανακαλύψουμε τη δημοκρατική κωμωδία στα μάτια μας: όπως είναι ο διανοούμενος σαν τον Débord, ζωγράφος
όπως ο Magritte ή σόουμαν όπως ο Gaber. Ο Julius Evola ήταν και είναι
ιδιαίτερα σημαντικός.
Πιστεύεις ότι θα μπορούσε να έχει
αποφευχθεί η σφαγή στα βουνά της Ηπείρου το 1940 και ποιες οι ευθύνες τόσο της
ελληνικής όσο και της ιταλικής εξωτερικής πολιτικής σύμφωνα με την δική σου
ανάγνωση της ιστορίας;
Όχι μόνο θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αλλά θα έπρεπε να είχε
αποφευχθεί απολύτως. Κάθε πόλεμος μεταξύ των Ευρωπαίων
είναι εμφύλιος πόλεμος, ακόμη περισσότερο μεταξύ Ιταλών και Ελλήνων, που είναι
οι πατέρες του πολιτισμού, και επιπλέον μεταξύ κυβερνήσεων που
προσανατολίζονται με τον ίδιο τρόπο! Δυστυχώς, η ιταλική επέκταση στις
θάλασσες, που τόσο μισούσε η Αγγλία, έπληξε επίσης την Ελλάδα. Φοβάμαι ότι η
αντιπαράθεση ήταν τότε αναπόφευκτα τραγική. Η Ιταλία την αντιμετώπισε με
υπερηφάνεια και απροσεξία και μπλοκαρίστηκε από τους Έλληνες που έδειξαν
αξιοθαύμαστη υπερηφάνεια και μαχητικότητα. Στη συνέχεια, με την ιταλική και πάνω
απ 'όλα γερμανική κατοχή, αυτή η υπερηφάνεια έγινε κομματική (μοναρχική ή
κομμουνιστική) και αυτό απορρόφησε μεγάλη ενέργεια από την αιτία που θα έπρεπε να
ήταν κοινή. Αλλά ποτέ δεν κλαίνε για το χυμένο γάλα. Προσπαθούμε να
αντλήσουμε μαθήματα για το μέλλον.
Ποια η κληρονομιά της R.S.I. και πως
αναγεννήθηκε το κίνημα μετά τον πόλεμο;
Ας συνοψίσουμε για τους αναγνώστες γιατί μιλάμε. Αφού οι σύμμαχοι
προσγειώθηκαν στη Σικελία στις 25 Ιουλίου 1943, πραγματοποιήθηκε το Μεγάλο
Συμβούλιο του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος. Ο Μουσολίνι βρέθηκε σε μειονεκτική θέση και στάλθηκε μήνυμα στον Βασιλιά Βιτόριο Εμμανουέλ ΙΙΙ για τη
συνολική διαχείριση του πολέμου.
Την επόμενη μέρα ο βασιλιάς είχε συλλάβει τον Μουσολίνι και ανακοίνωσε
ότι ο πόλεμος θα συνεχιστεί. Ζήτησε από τον Χίτλερ να στείλει γερμανικά
στρατεύματα για να υπερασπιστεί την ιταλική επικράτεια και δεσμεύτηκε να
πληρώσει όλα τα έξοδα για τα προς το ζην. Ήταν μια παγίδα επειδή οι Ιταλοί θα
έπρεπε να γυρίσουν τα όπλα τους εναντίον των συμμάχων τους. Στις 8 Σεπτεμβρίου,
ο βασιλιάς υπέγραψε την προδοσία και έφυγε με τον πρωθυπουργό Badoglio πέρα
από τις γραμμές του εχθρού. Οι ένοπλες
δυνάμεις αφέθηκαν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Ο ιταλικός στόλος, ο οποίος
δεν είχε λάβει συγκεκριμένες διαταγές, βομβαρδίστηκε τέσσερις φορές την ίδια
ημέρα από γερμανικά, βρετανικά και αμερικανικά αεροπλάνα.
Στις 12 Σεπτεμβρίου ο Μουσολίνι απελευθερώθηκε από την αιχμαλωσία του στο
Gran Sasso. Στις 23 Σεπτεμβρίου γέννησε την Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία η
οποία εξασφάλισε την υπεράσπιση της ιταλικής επικράτειας και εφάρμοσε ριζικές
μεταρρυθμίσεις, συμπεριλαμβανομένης της κοινωνικοποίησης των επιχειρήσεων. Το
1945, μετά την απώλεια του πολέμου, η RSI παρέδωσε τον ισολογισμό σε πλεόνασμα
παρά την πολεμική οικονομία και τα έξοδα για τη συντήρηση των Ιταλών και
Γερμανών στρατιωτών. Οκτώ χιλιάδες άνθρωποι προσχώρησαν στο RSI,
συμπεριλαμβανομένου ενός από τους ιδρυτές του κομμουνιστικού κόμματος, τον Nicola
Bombacci, ο οποίος δολοφονήθηκε από τους αντιστασιακούς την ίδια ημέρα με τον
Mussolini, στις 28 Απριλίου 1945.
Για αυτό μιλάμε. Δεν συμμερίζομαι μια από τις κοινές πεποιθήσεις ότι η RSI
θα σήμαινε επιστροφή στην επαναστατική προέλευση μετά από έναν μακρύ
κυβερνητικό συμβιβασμό. Πολιτικά αντιπροσωπεύει τη συνέχιση μιας σταδιακής αλλά
συνεχούς επανάστασης που είχε πραγματοποιήσει ο Μουσολίνι για είκοσι χρόνια. Οι μόνες διαφορές συνίστανται στο γεγονός ότι
ο «αντιδικός» του, ο αντιδραστικός, δεν
ήταν πλέον παρών στα θεσμικά όργανα επειδή είχε φύγει προς τα νότια στα χέρια
των εισβολέων και ότι ήταν επομένως ευκολότερο να επιταχυνθεί από τους
ριζοσπαστικούς νόμους που, ωστόσο, υπέστησαν τις δυσκολίες μιας διχασμένης
Ιταλίας, σε δύο και έναν πόλεμο που χάθηκε.
Η RSI όμως σήμαινε και
κάτι άλλο. Ήταν η απόδειξη μπροστά σε όλον τον κόσμο και κυρίως στον εχθρό, που την θαύμαζε, ότι
οι Ιταλοί δεν ήταν τελικά δειλοί όπως έδειξε η προδοσία του βασιλιά και είχαν
ακόμη την αίσθηση της τιμής.
Ακολούθησε η λεγόμενη «εκκαθάριση» με δεκάδες χιλιάδες δολοφονίες,
μερικές τρομερές, και με την δαιμονοποίηση των Βετεράνων. Αυτό σηματοδότησε
ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο. Από τη θετική πλευρά, επειδή το να είσαι
φασίστας μετά το 1945 σήμαινε να προχωράς με το κεφάλι ψηλά και να πληρώνεις
ένα υψηλό τίμημα, εναντίον όλων. Αρνητικά επειδή η ιδέα της ήττας παρέμεινε στο
DNA και επειδή η δυσπιστία για όλα και όλοι δεν μπορούσαν να διευκολύνουν την
πολιτική δράση.
Έπειτα από κάποιες προσπάθειες δημιουργίας ενός πολιτικού φορέα και μετά
τις προπαγανδιστικές και στρατιωτικές πράξεις του κινήματος FAR, δημιουργήθηκε το MSI το οποίο ήταν ο πρωταγωνιστής αυτής της μνήμης προς το
μέλλον. Ωστόσο, δεν κατάφερε ποτέ να
ξεπεράσει διανοητικά την ήττα και το κλείσιμο στον κόσμο, οπότε όταν, δύο
γενιές αργότερα, οι ιστορικές συνθήκες του επέτρεψαν να εισέλθει στον
κυβερνητικό χώρο, οι εκφραστές του δεν βρήκαν τίποτα καλύτερο να κάνουν από το
να διώξουν από πάνω τους αυτό που τους παρέλυε.
Αυτό που σχεδόν ποτέ δεν έχει λυθεί στον ιταλικό νεοφασισμό είναι το
κόμπλεξ. Ένα κόμπλεξ ενοχής, ένα κόμπλεξ δίωξης, ένα κόμπλεξ
κατωτερότητας. Πράγματα που οι φασίστες δεν θα είχαν δοκιμάσει ποτέ και
για τα οποία θα αισθανόταν αηδιασμένοι.
Κρίμα, γιατί η υπερηφάνεια και η επιμονή των χρόνων αγώνα και θυσίας,
μετά από αιώνες και αιώνες φυλακών και δεκάδες και δεκάδες θανάτους, θα άξιζαν
καλύτερα από τους αστούς και τους γονείς που ήθελαν μόνο να γίνουν αποδεκτοί
Τι προτείνεις για το μέλλον στους νεολαίους
συναγωνιστές της χώρας μας που δηλώνουν Εθνικιστές, Εθνικοσοσιαλιστές και
Φασίστες;
«Δύο άνθρωποι κοιτάζουν μέσα από τα ίδια κάγκελα, το ένα βλέπει τη λάσπη,
το άλλο τα αστέρια». Αυτά τα λόγια του Λάνγκρι, ενός Θιβετιανού κληρικού του
11ου αιώνα, είναι θεμελιώδη, ανεξάρτητα από το μοντέλο που έχετε επιλέξει.
Επειδή το μοντέλο πρέπει να λειτουργεί για να σας κάνει να γίνετε καλύτεροι και
δυνατοί. Μόνο του δεν είναι αρκετό. Το να σας δηλώσω κάτι δεν σημαίνει ότι
είστε κιόλας κάτι. Και ακόμη λιγότερο μπορείς πραγματικά να είσαι κάτι αν είσαι
πολύπλοκος.
Ίσως είναι απαραίτητη η αναφορά σε ένα πολιτικό αρχέτυπο που
αντιπροσωπεύει μια Ιδέα του κόσμου ριζικά διαφορετική από την κυρίαρχη. Κανείς περισσότερο από τους Έλληνες θα έπρεπε να το καταλάβει αυτό. Η παρακμή της
νεωτερικότητας, η οποία είναι προοδευτική και μεσσιανική, βασίζεται στην
Ουτοπία, δηλαδή σε ένα μοντέλο που θα εφευρεθεί, το οποίο δεν έχει κανόνες και
το οποίο δεν επιτρέπει σε κάποιον να ενεργήσει πάνω του. Αντ 'αυτού, ο Μύθος κάνει ακριβώς το αντίθετο: σας διδάσκει
ένα μοντέλο να το επαναλάβετε, να το ανανεώνετε, το οποίο ενεργεί πάνω σας και
αντικατοπτρίζει όλα όσα ενεργείτε, θέτοντας το χώρο σε τάξη. Ο Κόσμος που
λυγίζει το Χάος και εξάγει τη μορφή από την ύλη. Είναι ένα αιώνιο μοντέλο, το
οποίο υπάρχει ήδη, και ως εκ τούτου μπορεί και πρέπει να πάντα να μιμείται, και θα είναι πάντα έτσι.
Οι αρχαίοι Έλληνες δημιούργησαν ένα γραμματικό χρόνο που για εμάς τους
μοντέρνους δεν είναι ποτέ μεταφράσιμος: τον αόριστο. Αυτός ο αόριστος, που
είναι ένα παρελθόν χωρίς να είναι εντελώς παρελθόν, αναφέρεται στη σύλληψη του Όντος,
την οποία οι Έλληνες, ας αναφέρουμε τον Παρμενίδη, είχαν αντιληφθεί και που
αντιτίθεται στην παρακμή του Να γίνει, όπως ο Κόσμος ενεργεί στο Χάος και όπως
ο Μύθος νικά την Ουτοπία.
Από όλους τους ινδοευρωπαϊκούς λαούς, ο ελληνικός μπόρεσε να εκφράσει τη
σοφία μέσω μυθολογίας όπως κανένας άλλος. Στην ελληνική μυθολογία υπάρχουν όλες
οι απαντήσεις σε οποιαδήποτε κατάσταση και είναι σαφέστατος ο δρόμος που πρέπει
να πάρετε, πως θα βαδίσετε με ποιο τρόπο και κόστος και με ποια μεταμόρφωση. Ωστόσο, κάποιος πρέπει να είναι ισχυρά παρών
και να αποκτήσει μια φωτεινή Ολυμπιακή γαλήνη. Προσέξτε να μην το αφήσετε αυτό όταν
πρόκειται αναλαμβάνετε πολιτικές αναφορές
"καταραμένες", γιατί αν τις ερμηνεύσετε με σύγχυση, με θυμό, με σκοτεινό
τρόπο, όλα θα καταστραφούν.
Τα τελευταία λόγια δικά σου προς τους
αναγνώστες του περιοδικού μας.
Σου λέω τρία πράγματα. Πρώτα. Η Ευρώπη και ο Πολιτισμός χρειάζονται την Ελλάδα και η Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει
χωρίς την Ευρώπη (την οποία ίδρυσε στις Θερμοπύλες και τις Πλαταιές) και χωρίς Πολιτισμό. Αφιερώνω τον
εαυτό μου στη δημιουργία σχέσεων μεταξύ ποιοτικών ανθρώπων από όλη την Ευρώπη,
ειδικά μέσω του Lanzichenecchi, το οποίο λαμβάνει τη μορφή συναντήσεων μεταξύ
Ευρωπαίων, δύο εκ των οποίων, στην Ιταλία και τη Γαλλία, είναι ιδιαίτερα
σημαντικές. Υπάρχουν επίσης αναφορές στο διαδίκτυο. Σε αντίθεση με τους
Ιταλούς, τους Γάλλους, τους Ισπανούς και τους Άγγλους, οι Έλληνες μιλούν συχνά
άλλες γλώσσες και η συμβολή τους είναι ιδιαίτερα πολύτιμη.
Δεύτερο. Είναι άχρηστο να αισθάνεσαι αγωνία, άγχος ή ελπίδα σε μαζικές
αντιδράσεις, σε βιαστικές πολιτικές λύσεις ή στις νίκες ενός λαϊκισμού που δεν
έχει στρατηγική, ηγεσία, σχέδια και που παραμένει στο έλος της ιδέας ενός
υλιστή και φιλελεύθερου κόσμου. Είναι οι συνειδητοί avant-gardes,
οργανωμένοι και με ξεκάθαρες ιδέες, οι μόνοι που μπορούν πραγματικά να παίξουν
στις πολιτικές και πολιτιστικές προκλήσεις. Και είναι να εκπαιδεύσουμε αυτούς
τους πρωτοπόρους που πρέπει να ανησυχούμε, όχι πολιτικές λύσεις που στο χάος
μπορούν να είναι φευγαλέες και εμφανείς.
Τρίτο. Ο καθένας πρέπει να καταλάβει ότι η ζωή ενός λαού δεν
συμπίπτει με τη δική του, ότι τα πεπρωμένα των γενεών δεν μετριούνται από αυτό
που ζει, ότι ο χρόνος δεν τελειώνει αύριο. Ακόμα κι αν η κατάσταση μπορεί να
φαίνεται απελπισμένη, ακόμη και αν δεν βλέπουμε λύσεις που να προσφέρουν ελπίδα
για το άμεσο μέλλον, πρέπει να είναι γνωστό ότι δεν θα είναι μερικές γενιές ηλιθίων,
γεμάτες Ubris, που μπορούν να σκοτώσουν το πνεύμα της Ελλάδας, που ούτε καν
αιώνες οθωμανικής κυριαρχίας κατάφεραν να πνίξουν. Πρέπει να είμαστε
σταθεροί, θαρραλέοι και πάνω απ όλα χαρούμενοι και αδάμαστοι και να κάνουμε ό,
τι πρέπει να γίνει. Μπορεί να μην το δούμε, αλλά σε κάθε περίπτωση ξέρουμε
ότι αυτό που είχε προβλεφθεί θα συμβεί μια μέρα: ο Απόλλωνας θα επιστρέψει και
θα είναι για πάντα.
-wzor.jpg)
