Αυτόνομη επιθεώρηση της συντακτικής ομάδας «Μαύρος Κρίνος» και των εκδόσεων «Τρίτη Θέση»: ¡Patria o muerte! - Μάϊος 2022 - τόμος Β’- για ένα εκδοτικό εγχείρημα ιδεολογικής ενίσχυσης της «Τρίτης Θέσης» στην Ελλάδα (.pdf)
Μια σημαντική στιγμή για την συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» & τις
εκδόσεις «Τρίτη Θέση».
Μια έκδοση 120 σελίδων με ένα αφιέρωμα μοναδικό για τα
ελληνικά δεδομένα στον «αιρετικό» φιλόσοφο, πολιτικό, δημοσιογράφο και ιδρυτή
του «εθνικοσυνδικαλισμού» RamiroLedesmaRamos.
Η ύλη σε σχέση με τον πρώτο τόμο - τον οποίο
κατέβασαν σε .pdfεκατοντάδες
αναγνώστες και συναγωνιστές - σχεδόν διπλάσια, τεχνικά είναι μια άκρως βελτιωμένη
προσπάθεια και τα άρθρα αποκλειστικά, ενδιαφέροντα και δείγμα γραφής της αντικαπιταλιστικής
τάσης του κινήματος:
Niccolo Giani «Ο Φασιστικός Πολιτισμός είναι ο
Πολιτισμός του Πνεύματος»
Kurt Suckert «Η
ιδέα της Κατάκτησης του Κράτους: Στο μονοπάτι του Ραμίρο Λεντέσμα Ράμος υπό το
φως του Ιουλίου Έβολα»
Αφιέρωμα στον
Ramiro Ledesma Ramos
Ramiro Ledesma Ramos: «Ο Φασισμός ως γεγονός & παγκόσμιο
φαινόμενο»
«Ο Μαρξιστικός
Εκτοπισμός»
«Το Πολιτικό
Μανιφέστο των JONS»
Juan Antonio Llopart «Ramiro Ledesma Ramos: Ένας Εθνικομπολσεβίκος;»
David Sotto Carasco «Ολοκληρωτικό Κράτος, Εθνικός Μύθος
και Λαϊκισμός: Ο Ramiro Ledesma Ramos και η εμπειρία της επιθεώρησης Le Patria
Libre»
Zeev Sternhell
«Ο Φασιστικός Τρίτος Δρόμος ή η Αναζήτηση για μια Εναλλακτική Πολιτική
Κουλτούρα»
Κατεβάστε και διαβάστε ελεύθερα σε υπολογιστή και
κινητό τις εκδόσεις «Τρίτη Θέση», μοιράστε το .pdf μας σε φίλους, γνωστούς και
αγνώστους.
Διαδώστε ακόμα και αν δεν συμφωνείτε σε όλα με το
¡Patria o muerte!
Αυτόνομη συντακτική ομάδα «Μαύρος Κρίνος» &
εκδόσεις «Τρίτη Θέση»
Εις μνήμην των BenitoMussolini (29.07.1883 - 28.04.1945) και NicollaBombacci (24.10.1879 - 28.04.1945): Το λαμπρό τέλος της Φασιστικής Αριστεράς
ή η αρχή της σύγχρονης «Τρίτης Θέσης»; - εισαγωγή στα 18 σημεία της Βερόνα - άρθρο
που έχει δημοσιευτεί στον πρώτο τόμο, Μάρτιος 2022, της ελληνικής επιθεώρησης
της Τρίτης Θέσης «¡Patria o muerte!» την οποία μπορείτε να κατεβάσετε σε .pdfεδώ …
Η ιστορική φόρτιση της
έννοιας «Φασισμός» στην Ελλάδα λόγω του Ελληνο - Ιταλικού πολέμου, της Γερμανό
- Ιταλικής στρατιωτικής κατοχής και της ταύτισης που απέδωσε στην έννοια αυτή η
μετεμφυλιακή αριστερά με κάθε διακυβέρνηση της εθνικόφρονης αστικής δεξιάς καθώς
και με το Στρατιωτικό καθεστώς των Απριλιανών, είναι ήδη τόσο ριζωμένη στο
νεοελληνικό ιδεολογικό υποσυνείδητο που θεωρείται πια και η μόνη αντικειμενική
ερμηνεία του τεράστιου αυτού επαναστατικού φαινομένου. Το υπογραμμίζουμε αυτό
γιατί είναι κάτι που δεν αποτελεί πολιτική μεμψιμοιρία αλλά επιστημονικό
γεγονός που αποδεικνύεται από την εκκωφαντική σιωπή στην εγχώρια εκδοτική
παραγωγή των σημαντικότερων ιστορικών ερευνών του Φασιστικού φαινομένου.
Ο λόγος αυτής της
ιδεολογικής δολοφονίας των σημαντικότερων διεθνώς επιστημονικών μελετών
οφείλεται στο ότι αυτές από την δεκαετία του ‘50 ως και σήμερα κυριαρχούνται πια όχι από την Μαρξιστική
ιστοριογραφία πάνω στο Φασισμό αλλά από το ισχυρό Ιταλικό ρεύμα των Ιστορικών
της σχολής του RenzodeFelice με μαθητές του τους EmilioGentile, GiuseppeParlato, GiovanniSabbatucci. Δίπλα στην σχολή του DeFelice προστέθηκε η τεράστια εργασία του ZeevSternhell που με αφετηρία του τις Γαλλικές ρίζες του
Φασισμού ενίσχυσε την βασική θεωρία της Ιταλικής σχολής πως ο Φασισμός αποτελεί
ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό φαινόμενο που ενοποιήθηκε με τον ριζοσπαστικό
εθνικισμό σε μια σύνθεση ξεκάθαρα αντικαπιταλιστική, αντί-μοντέρνα αλλά και
σύγχρονη παράλληλα με την μορφή μιας εξέγερσης απέναντι στον μαρξισμό ως τέκνο
του αστικού ορθολογισμού και της κοσμοπολίτικης αντεθνικής διανόησης.
Τα έργα αυτών των
σπουδαίων ιστορικών και πολιτικών επιστημόνων είναι εξαφανισμένα εδώ και δεκαετίες από την επιστημονική και ιδεολογική φυσικά παραγωγή στην Ελλάδα,
γιατί κλονίζουν συθέμελα το μαρξιστικό θεώρημα του αντιφασιστικού μίσους που
χαρακτηρίζει τον Φασισμό ως πολιτικό εργαλείο των κυρίαρχων αστικών τάξεων σε
περιόδους κρίσεων και λαϊκής αναταραχής. Όμως είναι σημαντικό να πούμε πως εμείς μιλάμε για
την ιστορία, τις ιδέες, τους θεωρητικούς και αγωνιστές που αποπειράθηκαν με
διαφορετικά κινήματα μια επαναστατική σύνθεση του Έθνους με το σοσιαλιστικό
όραμα και δεν αναφερόμαστε στις παρακρατικές ομάδες της ελληνικής αστικής
εξουσίας που από το 1945 έως και το Μνημόνιο παρουσιάζονταν ως «φασίστες,
εθνικοσοσιαλιστές και εθνικιστές» με σκοπό να τονώνουν την αντικομμουνιστική
σταυροφορία ή το ψεύτικο δίπολο Δεξιά και Αριστερά που θρέφει το σύστημα. Όλοι αυτοί με τον δικό
τους τρόπο έπαιξαν το χαρτί του αντιφασισμού που ήθελε η ξεπουλημένη Αριστερά να πουλάει στην προς αναζήτηση πολιτικοποιημένη νεολαία της χώρας. Την ψεύτικη
εικόνα ενός μιντιακού, και κατευθυνόμενου «Φασισμού» που έφτασε να έχει ως
ταβάνι του την κοινοβουλευτική απογείωση και ως συνέπεια την τραγική
χρησιμοποίηση του και τελικά διάλυση του από το αστικό σύστημα.
Το βασικό
χαρακτηριστικό αυτού του φαινομένου από την μετεμφυλιακή περίοδο ως και σήμερα
ήταν η απόλυτη έχθρα του με τις σοσιαλιστικές επαναστατικές ρίζες του
Ευρωπαϊκού Φασισμού & Εθνικού Σοσιαλισμού και η υιοθέτηση όλων των
αντιφασιστικών δογμάτων του Δυτικού Αμερικανοκρατούμενου κόσμου που κρύβονταν πίσω
από τον ψυχροπολεμικό αντικομμουνισμό με όλων των ειδών τις «ριζοσπαστικές»
μάσκες.Όλοι αυτοί οι ρόλοι είναι το θέατρο που
παίζεται ακόμα στην Ελλάδα γύρω από την έννοια Φασιστικό κίνημα. Με αυτή την
εισαγωγή δεν φιλοδοξούμε φυσικά να αναλύσουμε πλήρως αυτή την γιγαντιαία
στρέβλωση. Τονίζουμε όμως αυτή την σκέψη για να πούμε πως το να μιλήσεις για
την έννοια «Φασιστική Αριστερά» πρώτα πρέπει να ξέρεις πως μιλάς σε μια χώρα
που δεν έχει δει ποτέ της Φασιστικό κίνημα ούτε πνευματικά της επιτρέπεται να
μάθει πως υπήρξε σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Το πως επηρέασε την
πολιτική ιστορία του 20ου αιώνα έως και τον δικό μας αιώνα μέσα από
την μεταβίβαση των βασικών του στοιχείων σε μια σειρά από εθνικά και λαϊκά
κινήματα απελευθέρωσης από τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό χωρίς να
βασίζονται στον μαρξισμό.
Είμαστε υποχρεωμένοι
απέναντι στην Αλήθεια της Ιδέας και της ιστορίας να παλέψουμε ιδεολογικά με
αυτή την εχθρική κατάσταση πνευμάτων και να δώσουμε χώρο στα γεγονότα και τις
ιδέες των ίδιων των πρωταγωνιστών της ιστορικής δράσης να αποδείξουν τι πραγματικά
ήταν αυτή η τεράστια ιδέα και ακόμα ανυπολόγιστη σε δυναμική σύνθεση μεταξύ
Εθνικισμού και Σοσιαλισμού και πως παραμένει με άλλες μορφές και σήμερα μια καθοριστική
εναλλακτική πρόταση για την επιβίωση εθνών και λαών αλλά και των πολιτισμών
μας.
Το «Μανιφέστο της
Βερόνα» έχει μια τεράστια σημασία για το Ιταλικό Φασιστικό κίνημα γιατί
θεωρείται ως το σημείο επιστροφής στις Σοσιαλιστικές ρίζες του Φασισμού κυρίως έτσι
όπως είδαν το φως αρχικά στην «Χάρτα Εργασίας» το 1927 που έβγαζε την Ιταλία
από την εργατικό μεσαίωνα και γεννούσε τον Κορπορατισμό ως υπέρβαση του
φιλελευθερισμού και του σοβιετικού κρατικισμού. Όχι τυχαία στην καρδιά
του Μανιφέστου της Βερόνα βρίσκεται η κοινωνικοποίηση των
μέσων παραγωγής που με τα λόγια του ίδιου του Μουσολίνι τον Οκτώβρη του 1944
σήμαινε «την εφικτή πραγματοποίηση του σοσιαλισμού». Οι αγώνες όλων των μαχητών
του Κορπορατισμού, του φασιστικού επαναστατικού συνδικαλισμού, του
εξεγερσιακού φασισμού, που από τα μέσα του ‘20 πάλευαν μέσα στο νέο Φασιστικό
κράτος και την κοινωνία για την επικράτηση της σοσιαλιστικής αριστερής ψυχής
του Σαν Σεπόλκρο, βρήκαν δικαίωση τραγικά σύντομη στην ζωή της Ιταλικής
Κοινωνικής Πολιτείας.
Κάτω από τον ίσκιο του
μεγάλου προλετάριου κόκκινου φασίστα Μπομπάτσι αλλά και ηρώων όπως του μάρτυρα
του Φασιστικού εργατικού Τορίνο Τζιουζέπε Σολάρο έπεσαν οι σπόροι της εθνικής
και σοσιαλιστικής αυτάρκειας στην οικονομία και στους θεσμούς θέτοντας την
Εργασία ως το μοναδικό υποκείμενο της εφήμερης Φασιστικής Πολιτείας.Εδώ πια έχουμε ένα
προχώρημα που ξεπερνά τις πρώτες ακόμα ανεπεξέργαστες αρχές του κορπορατισμού
που μιλούσαν για ταξική συνοχή εργασίας και κεφαλαίου στην υπηρεσία του
Φασιστικού Κράτους και της Εθνικής Κοινότητας. Με το «Μανιφέστο της Βερόνα» και
την γενικευμένη πολιτική κοινωνικοποίησης και εργατικής αυτοδιαχείρισης που
ενεργοποίησε στο βιομηχανικό βορρά η Ιταλική Κοινωνική Πολιτεία η κυριαρχία του
κορπορατισμού δόθηκε πλήρως στις δυνάμεις της εργατικής τάξης υπό την στήριξη
του Φασιστικού Κρατικού και Κομματικού μηχανισμού. Για τον λόγο αυτό όλοι οι
ιστορικοί της Ιταλικής Κοινωνικής Πολιτείας μιλάνε για νίκη της Φασιστικής
Αριστεράς και για την εμφάνιση ενός «κόκκινου» Φασισμού που έμεινε ανολοκλήρωτος
λόγω της ήττας του 1945 και της Αμερικανικής μακράς δημοκρατικής κατοχής της
Ιταλίας μέσα από την συνεργασία Χριστιανοδημοκρατών - Κομμουνιστών σε όλη την
διάρκεια του ψυχρού πολέμου.
Είναι ένα μεγάλο
εγχείρημα να εισέλθουμε στις ρίζες της Φασιστικής Αριστεράς εδώ και στις
αντιθέσεις επίσης που ξέσπασαν γύρω από αυτήν κατά την διάρκεια της Φασιστικής
επανάστασης με έκφραση την ιδεολογική κριτική
που έγινε από τον Έβολα και άλλους σημαντικούς θεωρητικούς της ιδέας του
Κράτους έναντι των Συντεχνιών.Λανθασμένα η
αντιπαράθεση αυτή αντί να οδηγήσει σε μια επιτάχυνση των αιτημάτων της
σοσιαλιστικής διαδικασίας όπως πρότεινε η πλευρά των Μποτάι και Σπίριτο
κατέληξε στο να χαρακτηρίζεται ως Ιταλικός μπολσεβικισμός διαιρώντας την
ενότητα της επαναστατικής αριστοκρατίας και καθυστερώντας δραματικά την
αναγκαία ολοκλήρωση της σοσιαλιστικής απελευθέρωσης του Ιταλικού λαού.
Έτσι δεν μπήκαν στην
διεργασία της Φασιστικής επανάστασης οι μεγάλες μάζες του εργαζομένου λαού,
έλλειψε η βαθύτερη στράτευση μέσα στην κοινωνία, κάτι που φάνηκε στο τέλος του
πολέμου απέναντι στην επιτυχημένη τακτική του διαίρει και βασίλευε που επέβαλαν
οι Αγγλοαμερικάνοι με την εισβολή τους στην Ιταλία. Όμως ενώ μέσα στο εξαρχής
συστημικό MSI οι παλιοί αριστεροί φασιστές γρήγορα διαφοροποιήθηκαν
και αποχώρησαν, μετέπειτα δεν έγινε εφικτό να δυναμώσουν οργανωτικά οι ιδέες
της επαναστατικής φασιστικής παράδοσης αφού η Ιταλία μπήκε σε μια περίοδο χάους
με τον σχεδιασμό όλων των διεθνών μυστικών υπηρεσιών, που εργαλειοποίησαν την
ένοπλη σύρραξη μεταξύ των δυο άκρων αριστεράς και δεξιάς αλλά και μεταξύ αυτών
και του αστικού κράτους του ιστορικού συμβιβασμού.
Μέχρι και την εμφάνιση
της TerzaPosizione όλη η ορμή των νεαρών ριζοσπαστών
εθνικιστών είχε πέσει στην παγίδα του αριστερισμού γύρω από το αυθόρμητο, την
μειοψηφική βία, την αντεκδίκηση και την θεωρητικοποίηση της ιδέας της
πρωτοπορίας που ανίκανη να κινητοποιήσει τις λαϊκές μάζες θεωρεί ότι μόνη της
ενσαρκώνει την επανάσταση απέναντι στο αστικό σύστημα.Η κατάληξη γνωστή σε
όλους. Καταστολή, φυλακές, νεκροί, μετανιωμένοι και αμετανόητοι ηττημένοι. Η
επικέντρωση στα ιδανικά του επαναστατικού αριστερού φασισμού ως δύναμη
ανεξαρτησίας του εργαζομένου λαού και συγκρότησης ενός Εθνικού Κράτους της
Εργασίας πέρασε με ένα φοβερό τρόπο στις ιδέες του μεγάλου Περόν, στο
σοσιαλιστικό όραμα του Καντάφι, στον Παναραβικό σοσιαλισμό του Νάσσερ και
μετέπειτα στην μεγάλης Μπααθική Αραβική Επανάσταση. Όχι τυχαία όλοι οι
ηγέτες αυτών των γιγαντιαίων κινημάτων στα νιάτα τους υπήρξαν θαυμαστές του
Ιταλικού Φασισμού και του Μουσολίνι. Ακόμα και η
επαναστατημένη Κούβα των Φιντέλ Κάστρο και Τσε Γκουεβάρα εμπνέεται από τον
λαϊκό θρησκευτικό σοσιαλισμό της Ισπανικής Φάλαγγας δίνοντας ελπίδα σε
εκατομμύρια φτωχούς της Λατινικής Αμερικής να αγωνιστούν για Πατρίδα, Ελευθερία
και Δικαιοσύνη με σκοπό τον σοσιαλισμό.
Από αυτή την σκοπιά, θα
υπογραμμίζαμε πως η σπορά που έριξε το πείραμα που θεμελιώθηκε με αίμα πάνω στο
«Μανιφέστο της Βερόνα» καρποφόρησε με την μορφή της «Τρίτης Θέσης» στα
μαζικότερα και μαχητικότερα λαϊκά κινήματα του κόσμου ενώ στην Ιταλία
εξαφανίστηκε κάτω από την σαγήνη της αντικομμουνιστικής και αντιφασιστικής σύγκρουσης
που έστησαν Αμερικανοί, Εγγλέζοι, Ισραηλινοί και Σοβιετικοί πράκτορες
φοβούμενοι όχι την συγκυβέρνηση Κομμουνιστών και Χριστιανοδημοκρατών, που οι
ίδιοι είχαν προωθήσει άλλωστε, αλλά την πιθανότητα στην καρδιά της Ευρώπης να
γεννηθεί ένας κόκκινος Περονισμός αλλά Ιταλικά με φασιστικές ρίζες.
Κοιτάζοντας κανείς
σήμερα το πως κράτησε θέσεις ο λεγόμενος Ιταλικός Ροσσομπρουνισμός
δημιουργώντας μια νέα πολιτική αντί-κουλτούρα, πως γεννήθηκε και στερεώθηκε το
φαινόμενο της Κάζα Πάουντ, διακρίνει εύκολα τις μορφές και τα όνειρα όλων των
μελανοχιτώνων με την κατακόκκινη καρδιά, ίδια καρδιά με των αδελφών τους
Ισπανών υπό τον Πρίμο Ντε Ριβερα και τον θρυλικό Λεντέσμα Ράμος. Οι ιδέες τους
επιβιώνουν σε όσους ανά την Ευρώπη με μικρές δυνάμεις πολιτικά, μεταπολιτικά
και κοινωνικά επιμένουν στην Τρίτη Θέση ως ανάπτυξη και ανώτερη έκφραση των
βασικών στοιχείων της Φασιστικής Αριστεράς.
Η αλήθεια για το ποιος,
πότε και πως πραγματικά πολέμησε τον καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό προς όφελος
του λαού και του έθνους δεν έχει αποκατασταθεί ακόμα. Την ιστορία του
σοσιαλισμού κατάφεραν να την λεηλατήσουν και να την μονοπωλήσουν οι μαρξιστικοί
και μεταμοντέρνα αριστεροί ιδεολογικοί μηχανισμοί της παγκοσμιοποίησης. Όπως
έκαναν με τους πατέρες του αναρχισμού Προυντόν, Κροπότκιν και Μπακούνιν που
έσβησαν κάθε ίχνος εθνικισμού από την ζωή και τα έργα τους, όπως έκαναν με
όλους τους μεγάλους αντί-ιμπεριαλιστές του περασμένου αιώνα. Ότι απείλησε τον
παλιό κόσμο και τους εξουσιαστές του, οφείλεται στην σύνθεση εθνικισμού και
σοσιαλισμού, για αυτό θέλησαν να το εξαφανίσουν από προσώπου γης κάτω από τις
ζητωκραυγές για ένα «Κομμουνισμό» που δήθεν γέννησε όλες τις μεγάλες αντιπαραθέσεις.
Αυτοί οι μαέστροι του ψέματος θέλησαν να καλύψουν το γεγονός πως η ΕΣΣΔ δεν
έκανε ποτέ κανένα αντισυστημικό πόλεμο, δεν ανέτρεψε ποτέ καμία αστική τάξη
ξένης χώρας, δεν στήριξε ποτέ κανέναν να ανατρέψει την αστική τάξη της χώρας
του, δεν τόλμησε ποτέ να απελευθερώσει την Ευρώπη ενάντια στην Αμερικανική
μπότα, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια ιμπεριαλιστική εκδοχή της Αμερικής με
κολλεκτιβιστικό προσωπείο.
Προερχόμαστε από τους
αιρετικούς, τους αποστάτες, όσους λάτρεψαν την Πατρίδα, τον Λαό και τον
Σοσιαλισμό ολοκληρωτικά, εκείνους που πραγματικά έδωσαν ελπίδα σε εκατομμύρια
ανθρώπους για ένα κόσμο της Ιεραρχίας και της Εργασίας ενάντια στον χρυσό και
τον υλισμό.Δεν ήξεραν τα
πρωτοπαλίκαρα του θλιβερού Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος όταν, με την
ευλογία που τους πρόσφερε η αστερόεσσα, έσερναν τα πτώματα του Μουσολίνι και
του Μπομπάτσι στους δρόμους του Μιλάνου πως δεν τελείωσαν το όραμα που ένωσε
μαζί στη ζωή και το θάνατο αυτούς τους δυο μάρτυρες του Φασιστικού Σοσιαλισμού.
Δεν εξαφάνισαν τον Ιδρυτή
και τον Πιστό του που ως φωνή συνείδησης μέχρι το τέλος ήταν εκεί να του
θυμίζει το Σαν Σεπόλκρο, την Φασιστική Προλεταριακή Ιταλία, να θυμίζει αυτό που
έμεινε ανολοκλήρωτο όχι μόνο για χάρη του Ιταλικού λαού αλλά και για όλους τους
λαούς της Ευρώπης μας. Στις τεράστιες πλατεία του Μπουένος Άιρες και της Αβάνας, στο Κάιρο, την Τρίπολη, την Δαμασκό, την Βαγδάτη το πνεύμα της Βερόνα ήταν εκεί και ξανά θα
είναι εκεί όταν οι λαοί αγωνιστούν για ελευθερία και δικαιοσύνη ενάντια σε όλες
τις ελίτ, τα λόμπι και τις μαφίες του παγκόσμιου
καπιταλισμού.
Αυτόνομη επιθεώρηση της συντακτικής ομάδας «Μαύρος
Κρίνος» και των εκδόσεων «Τρίτη Θέση»: ¡Patria o muerte! - Μάρτιος 2022 - τόμος
Α’- για ένα εκδοτικό εγχείρημα ιδεολογικής ενίσχυσης της «Τρίτης Θέσης» στην
Ελλάδα (.pdf)
Την ώρα που η Ευρώπη και ο κόσμος ρημάζεται και πάλι από
ένα νέο διπολισμό Δυτικού και Ανατολικού Ιμπεριαλισμού, την ώρα που η Πατρίδα
μας οδηγείται σε μια βαθιά εθνική και κοινωνική κρίση επιβίωσης, ήρθε η απόφαση
να ξεκινήσουμε ένα εγχείρημα απολύτως αφιερωμένο στην Ιστορία αλλά και στο
αναγκαίο παρόν και επίκαιρο μέλλον της «Τρίτης Θέσης», είναι το ελάχιστο που
μπορούμε να προσφέρουμε στους χιλιάδες αναγνώστες που στηρίζουν το εγχείρημα
της αυτόνομης συντακτικής ομάδας «Μαύρος Κρίνος» εδώ και 15 χρόνια.
Σήμερα περισσότερο ώριμοι στο πόσο κρίσιμη είναι η
ιδεολογική συγκρότηση με την πλούσια διεθνή παράδοση μας προχωράμε μαζί με τις
εκδόσεις «Τρίτη Θέση» στην συστηματική
ηλεκτρονική διάθεση αρχικά και αποκλειστικά μόνο μέσω του ιστολογίου του
«Μαύρου Κρίνου» της επιθεώρησης ¡Patria
o muerte! καθώς και μια σειρά από βιβλία κορυφαίων κινημάτων και αγωνιστών της
Τριτοθεσίτικης ιδεολογίας.
Είμαστε ικανοποιημένοι γιατί μπορούμε να παρουσιάσουμε
σήμερα μια ολοκληρωμένη Τριτοθεσίτικη επιθεώρηση για πρώτη φορά στην Ελληνική
γλώσσα, με αίσθηση του χρέους αυτή η προσπάθεια να αποκτήσει ρίζες και να
στεριώσει, να βρει την υποστήριξη όλων όσων αγωνιούν ακόμα για το Έθνος και τον
Σοσιαλισμό στον αιώνα μας.
Κατεβάστε και διαβάστε ελεύθερα σε υπολογιστή και
κινητό τις εκδόσεις «Τρίτη Θέση», μοιράστε το .pdf μας σε φίλους, γνωστούς και
αγνώστους.
Διαδώστε ακόμα και αν δεν συμφωνείτε σε όλα με το ¡Patria o muerte!
Αυτόνομη συντακτική ομάδα «Μαύρος Κρίνος» & εκδόσεις
«Τρίτη Θέση»
"Ο χαρακτήρας δεν είναι επίκτητος, χαρίζεται στον άνθρωπο χάριν στην ιδιοτροπία μιας ιερής, άδικης μοίρας, την οποία αναγνωρίζουν οι εθνικιστές και απαρνούνται οι φιλελεύθεροι."
Αφορμή για το παρακάτω άρθρο πήρα από την μελέτη και την
συζήτηση σε ένα συμπόσιο Μεταπολιτικής, για το βιβλίο του Evola, αφιερωμένο στον Junger, «ο Εργάτης, ο Μαχητής, ο Άναρχος». Ο
Julius Evola πιστώνεται ότι συνέβαλε στη διάδοση και τη γνώση πολλών
συγγραφέων. Ένας από αυτούς είναι ο Ernst Jünger. Ο Evola, στην πραγματικότητα,
έδωσε προσοχή στο έργο και τα γραπτά του Jünger ακόμη και πριν από τον Δεύτερο
Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν το όνομα του Jünger μόλις γινόταν γνωστό στους Ιταλούς «Γερμανιστές».
Σύμφωνα με τον Evola, το κύριο έργο του Jünger ήταν
αναμφίβολα ο «Εργάτης», ένα έργο του 1932 και μεταφράστηκε στα Ιταλικά πολλές
δεκαετίες αργότερα. Ωστόσο, ο Evola ήταν ο πρώτος που προσπάθησε να το
μεταφράσει τη δεκαετία του 1950. Μη έχοντας πετύχει στην επέμβαση του αυτή,
αποφάσισε, εν μέρει λόγω της ιδέας να διορθώσει ορισμένα σημεία της σκέψης του
Jünger, να γράψει ένα βιβλίο για τον «Εργάτη», ώστε να μπορεί να σχολιάσει και
να επιλέξει τα πιο ενδιαφέροντα μέρη του κειμένου. Έτσι γεννήθηκε «ο Εργάτης, ο
Μαχητής, ο Άναρχος».
Σήμερα, ωστόσο θα σχολιάσουμε το δοκίμιο του Evola για τον Jünger για
κάποιες σκέψεις, που θα έχουμε στη συνέχεια έναν καλύτερο τρόπο να αναπτύξουμε
στο συγκεκριμένο βιβλίο και πάντα σε μια ανάλυση που έγινε με Ιταλούς
συναγωνιστές σε ένα διαδικτυακό συμπόσιο αφιερωμένο σε αυτό το δοκίμιο.
Καταρχήν θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι πρόκειται για ένα
από τα «άβολα» βιβλία του Evola. Με την έννοια ότι είναι ένα από αυτά που λιγότερο
από όλα βρίσκει απήχηση μεταξύ των οπαδών αυτού του Δασκάλου της Παράδοσης. Ως
το πρόσωπο του σύγχρονου πνευματισμού, αυτό το βιβλίο του Evola δεν είναι ένα
από τα πιο γνωστά για την φήμη του, την προβολή και το ενδιαφέρον.
Ο λόγος; Στην πραγματικότητα, είναι περίεργο όταν
σταθμίζεται με το γεγονός ότι ο Evola για τον Jünger επέστρεψε για να μιλήσει μετά
από περισσότερα από τριάντα χρόνια εκδοτικής και δημοσιογραφικής δραστηριότητας.
Ανάμεσα σε όλες τις «άβολες ευφυΐες» της δεκαετίας του 1900, μάλιστα, ο Jünger
ήταν μια συνεχής αναφορά για τον Evola, αν και με κάποιες αποστάσεις που
σταδιακά ήταν πιο δυνατές, πιο μεγάλες. Αλλά ο Jünger για τον οποίο θέλουμε να
επικεντρωθούμε και που αποτελεί την καρδιά της εξελικτικής ερμηνείας του
τελευταίου, είναι αυτή του «Εργάτη».
Μάλιστα, ήταν ο ίδιος ο Evola που αναγνώρισε τον εαυτό
του στη φράση «Γιουνγκεριανός»,που από
το «Καταιγίδα του Ατσαλιού» (1920), περνώντας στο «Ο Εργάτης» (1932), φτάνει
στους «Μαρμάρινους βράχους» (1939). Μετά το 1945 ο Evola απομακρύνθηκε όλο και
περισσότερο από τις νέες «Γιουνγκεριανές» θέσεις του με ορισμένες εξαιρέσεις
λόγω βιβλίων που εξέταζαν θετικά ορισμένες από τις θέσεις του Jünger του
παρελθόντος (π.χ. στο «Στο τείχος του χρόνου») χωρίς να ενθουσιάζεται ιδιαίτερα
με τη φάση του «Περάσματος στο δάσος», πράγματι, και παραμένοντας δεμένοςμε την εποχή του «Εργάτη».
Ασφαλώς το γεγονός ότι, σε αυτό, αναδύεται μια πολύ
έντονη πολιτική φύση κάνει αυτό το κείμενο του Evola να μην είναι ιδιαίτερα
ευχάριστο στους περισσότερους. Στην πραγματικότητα, ο Evola βλέπει στο μοντέλο
του «Εργάτη» μια πραγματικά υπαινικτική (αν και όχι πλήρη) απάντηση στις
προκλήσεις της νεωτερικότητας, δηλαδή στο πρόβλημα της όρασης και του νοήματος
της ζωής στη σύγχρονη εποχή.
Μέλημα του πολιτικού Evola ήταν πάντα να δώσει μια ζωηρή και
ζωντανή διαμόρφωση, πραγματική και επίκαιρη, σε εκείνη την αντιαστική και
αντιβιταλιστική αντίληψη της ζωής. Οι προκλήσεις της νεωτερικότηταςκαι ειδικότερα μιας τεχνικής που είχε δείξει
με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ότι αποτελεί το αληθινό παράδειγμα της σύγχρονης
εποχής, καθιστούν το μοντέλο του «Εργάτη» κεντρική αναφορά για τον Evola.
Ο Evola,
σε αυτό, βλέπει πέρα από
τον ίδιο τον Jünger που μετά τη δεκαετία του '30
ουσιαστικά εγκαταλείπει το θέμα: για τον Evola η τεχνική φαίνεται ήδη να προβλέπει
εκείνη την υγρή διάσταση, την κινούμενη θα λέγαμε, που θα έπαιρνε στη συνέχεια
μορφή στα επόμενα χρόνια. Επομένως, η προνοητικότητα του Evola έγκειται στην υπέρβαση της πιο
τυπικής και γνωστής μορφής της τεχνικής, κατανοώντας ότι ακόμη και με την
τυπική εμφάνιση τηςσε όλο και πιο
ρευστούς ορίζοντες, θα εξακολουθούσε να αποτελεί τον όρο σύγκρισης για τον
σύγχρονο άνθρωπο.
Μπορεί να κατακτηθεί η καταστροφική και στοιχειώδης
δυναμική της τεχνολογίας, εξαλείφοντας όλες τις αντιφάσεις ενός πλέον φθαρμένου
και υποτιμημένου κόσμου; Είναι δυνατόν, παραδόξως, να μετατραπεί σε Πνεύμα αυτό
που, συστατικά, είναι το αντί-Πνεύμα, δηλαδή η τεχνική και η στοιχειώδης φύση;
Ναι σύμφωνα με τον Jünger. Ναι, ακόμη και σύμφωνα με τον Evola, αλλά ο πρώτος
θα αγωνίζεται πάντα έχοντας μερικώς χάσει τον στόχο.
Στην πραγματικότητα, από τον «Γιουνγκεριανό»τύπο λείπει η πλήρωση ενός πνευματικού χώρου
που παραμένει αδυσώπητα άδειος, δεν υπάρχει επαρκής «θεολογία». Επομένως, η
ομιλία του Jünger για τη μεταφυσική παραμένει μια υπαινικτική αλλά μάλλον
περιορισμένη άσκηση, επειδή στερείται εκείνης της ανώτερης αιτιολόγησης που
μόνο το πνευματικό επίπεδο μπορεί να δώσει.
Ο Evola«καίει»
λοιπόν τον Jünger και τον εργάτη του; Καθόλου. Την αξία αυτού, αναγνωρίζει ο
Evola και βρίσκεται πάνω από όλα στο ηθικό και υπαρξιακό επίπεδο. Χωρίς να
ξεχνάμε ότι το να φτάσουμε σε τέτοιες γραμμές, με σεβασμό στην υπανθρωπότητα
που μας περιβάλλει (μέσα και έξω!), θα ήταν το πρώτο βήμα για κάθε σοβαρή
δουλειά ανόρθωσης του χαρακτήρα και της βάσης, επομένως, για μια αληθινή και
σωστή άσκηση.
Ως προς το γιατί, ακόμη και σήμερα, μόνο ένας
συγκεκριμένος Jünger μπορεί να διαβαστεί απότους Εθνικιστές και οι συμβουλές του Έβολα δεν έχουν βρει πραγματικούς
ακόλουθους, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να το υποδείξουμε. Στον Φασισμό, εξάλλου,
οι προτάσεις του έργου του Junger,
η της «Συνθήκης του Επαναστάτη» είχαν πάντα πολύ περισσότερο χώρο και συμπάθεια
από τις λιτές, μεταλλικές προτάσεις του «Εργάτη». Ίσως η προσπάθεια που,
ξεκινώντας από τις δεκαετίες του 1970, κυρίως στην Γαλλία αλλά και του 1980, είδε στο λεγόμενο ρεύμα «Νέα
Δεξιά», να ξαναδουλεύει το πολιτιστικό
πάνθεον της εξωκοινοβουλευτικής «Δεξιάς» στην αδέξια προσπάθεια να γλυκάνει
όπου χρειάζεται και πολιτιστική διαπίστευση όπου είναι δυνατόν.
Ο Jünger υπηρέτησε πολύ καλά την επιχείρηση αυτή,
ενσωματώθηκε ευρύτερα σε εκείνο το έργο της ανάκαμψης της «Συντηρητικής
Επανάστασης», σχεδόν αποστασιοποιώντας τον εαυτό του από το μετέπειτα Εθνικοσοσιαλιστικό
καθεστώς.
Σήμερα θα ήταν ιδανική η περίπτωση να απαλλαγούμε από
όλες αυτές τις εξαρτήσεις από το «προπατορικό αμάρτημα» και να επιστρέψουμε για
να υψωθούμε στους κάθετους ορίζοντες του «Εργάτη». Ένας κόσμος που δεν
κατοικείται πλέον από άνδρες, αλλά από καταναλωτές και χρήστες ψηφιακών, που
έχει επίσης ξεχάσει το νόημα μιας «κανονικής» ζωής, πολύ ανθρώπινης, χρειάζεται
απεγνωσμένα τον «Εργάτη». Διαβάστε για να πιστέψετε.
Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα όλο
και περισσότεροι Συναγωνιστές ενδιαφέρονται για τα πρόσωπα τις θέσεις, τις
ιδέες και τα έντυπα της «αριστερής» έκφρασης του Εθνικοσοσιαλισμού.
Στο παρελθόν είχαμε αναφερθεί σε συνδέσμους που
μπορούσε κάποιος να κατεβάσει περιοδικά με την εν λόγω θεματολογία αλλά σήμερα
για λόγους έκτακτης ενημέρωσης επανερχόμαστε στο θέμα αυτό.
Το «Γαμμάδιον» αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά περιοδικά
και έχουμε πολλές φορές στο παρελθόν αναδημοσιεύσει στο ιστολόγιο μας κάποια
από τα άρθρα που φιλοξενήθηκαν στις σελίδες του.
Ξεκίνησε η έκδοση του το καλοκαίρι του 2004 και
σταμάτησε ξαφνικά το φθινόπωρο του 2006. Μπορούσε κάποιος να το βρει σε βιβλιοπωλεία του «χώρου» και σε περίπτερα στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη αλλά κυρίως
μέσω αυτόνομων ομάδων και προσώπων.
Υπήρξε ένα ανοιχτό βήμα έκφρασης ακόμη και με διαφωνίες
ανάμεσα στους συντάκτες του. Όπως είναι φυσικό η κυκλοφορία του προκάλεσε
ιδιαίτερη αίσθηση εντός και εκτός του «χώρου» αφού ξεχώρισε για τα
ενδιαφέρονται και άκρως «αιρετικά» άρθρα του.
Η προβολή του εν λόγω εντύπου δεν σημαίνει απαραίτητα
ότι εκφράζει το σύνολο της συντακτικής μας ομάδας, ενώ να τονιστεί ότι υπήρξαν πολλές
δομικές αλλαγές στην κοινωνία σε σχέση με εκείνη την εποχή που κυκλοφόρησε η
εκδοτική αυτή προσπάθεια. Κάποιοι ίσως χρειαστεί να διαβάσουν διάφορες ενημερωτικές
πηγές για την σύνδεση των γεγονότων που αναφέρονται στις σελίδες του
περιοδικού.
Μετά από απαίτηση νεολαίων συναγωνιστών - κάποιοι από αυτούς
που θέλουν να το διαβάσουν και ζήτησαν να το προβάλλουμε διαφωνούν με
την «Τρίτη Θέση και αυτό είναι μια σημαντική παράμετρος - προβάλλουμε σήμερα τους
σχετικούς συνδέσμους.
Κάντε κλικ στους παρακάτω συνδέσμους για να το
κατεβάσετε:
Λίγο μετά
την ξαφνική ... παύση της έκδοσης του ποιοτικού «αριστερού» Εθνικοσοσιαλιστικού
περιοδικού «Γαμμάδιον» το οποίο έκανε θραύση εντός του «χώρου» αλλά και σε κύκλους των Εξαρχείων (…)
- είχαν ανέβει όλα τα τεύχη σε .pdfαπό την συντακτική μας ομάδα με
χιλιάδες downloadsσε
ελάχιστους μήνες με αποτέλεσμα να μπλοκαριστούν όλοι οι σύνδεσμοι μετά από συνεχείς αναφορές
των «γνωστών αγνώστων» -
εμφανίζεται το 2007 μια νέα εκδοτική
προσπάθεια που ονομάστηκε «Έρημη Χώρα».
Αν και το τελευταίο τεύχος το4ο
στην σειρά κυκλοφόρησε ακριβώς πριν δέκα χρόνια (Νοέμβριος 2011)το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο και τα μέλη της συντακτικής
ομάδας διατηρούν μέχρι σήμερα το ομώνυμο ιστολόγιο καθώς και ηλεκτρονική διεύθυνση για όσους επιθυμούν να επικοινωνήσουν ...
... ενώ σε μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη τουαρχισυντάκτη Ρωμανούστην σελίδα των
Ελλήνων Ρομαντικών της ΦΛΕΦΑΛΟ- την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ - η κίνηση
αυτή χαρακτηρίζεται ως μια προσπάθεια της Παραδοσιοκρατίας και με «αναφορές σε
μια πλειάδα θεματικών που στο πολιτικό πλαίσιο ξεκινούν από τον ριζοσπαστικό
συντηρητισμό και καταλήγουν στον αναρχικό εθνικισμό και τον
εθνικομπολσεβικισμό, με λογοτεχνικές αναζητήσεις που διαπερνούν την λογοτεχνία
του φανταστικού για να καταλήξουν στον ‘’αντιδραστικό μοντερνισμό’’ και με
καλλιτεχνικές προσεγγίσεις».
Η περιγραφή αυτή πράγματι δεν απέχει από την πραγματικότητα
και στην δική μας οπτική αυτή η κίνηση εντασσόταν πλήρως - προς φρίκη και απογοήτευση
πολλών αντιδραστικών ακροδεξιών που έχουν τα τελευταία χρόνια και πρόβλημα μνήμης - στην ευρύτερη
Ελληνική «Τρίτη Θέση»λόγω της ενδιαφέρουσας θεματολογίας και της εξαιρετικής αρθρογραφίας και μάλιστα σε μια εποχή ενδυνάμωσης των Αυτόνομων/Ανένταχτων ομάδων με κάποιες από αυτές να
επηρεάζονται μέχρι και σήμερα από την «Στρασσερική» τάση και την αντικαπιταλιστική παράδοση του κινήματος.
Κάθε τεύχος υπήρξε μια πολύτιμη παρακαταθήκη με το σύνολο των τευχών να
έχουν πιθανότατα εξαντληθεί από όλα τα γνωστά σημεία διανομήςενώ μετά από σχετική άδεια η
συντακτική μας ομάδα τον Μάρτιο του 2017 ανέβασε σε .pdfτο πρώτο, δεύτερο, και τρίτο τεύχος τα
οποία μπορείτε να κατεβάσετε ελεύθερα αντιστοίχως εδώ,εδώ και εδώ.
Τον Νοέμβριο
του 2011 κυκλοφορεί το 4ο τεύχος του ανεξάρτητου περιοδικού «Έρημη Χώρα».
Η ύλη μια
εκδοτική «βόμβα» - με ένα εξώφυλλο αλλά και οπισθόφυλλο συνώνυμα της αισθητικής - που απαρτίζεται ανάμεσα
σε άλλα από κάποια «εκρηκτικά» άρθρα σχετικά με τον οικοφασιστή ακτιβιστή PenttiLinkola, τον «καταραμένο» ErnstNiekisch, τον κορυφαίο διανοητή και πολεμιστή ErnstJunger, τον Μάρτυρα της εθνικοεπαναστατικής
ιδέας FrancisParkerYockey καθώς και
την Συλλογική Αυτόνομη Έκδοση«Νοσταλγοί του Μέλλοντος» σχετικά με την οποία μπορείτε να
δείτε εδώή να κατεβάσετεεδώ σε .pdf. Την συλλογή άρθρων την έχουν ήδη στα ηλεκτρονικά αρχεία τουςμέσω των Αυτόνομων συναγωνιστών και του «Μαύρου Κρίνου»εκατοντάδες νεολαίοιπου αρνούνται να ενταχθούν στα κομματικά μαντριά ή να προσκυνήσουν τα διάσημα «τοτέμ» της αστικής πλουτοκρατικής άκρας
δεξιάς.
Η
συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» οφείλει να ευχαριστήσει δημοσίως τον
αρχισυντάκτη του περιοδικού για την άδεια να προβληθούν συνολικά τα 4 τεύχη του
περιοδικού.
Περιοδικό
«Έρημη Χώρα» τεύχος τέταρτο για να το κατεβάσετε στον σύνδεσμο εδώ
Το παρακάτω άρθρο αφιερώνεται στην
εθνομηδενιστική antifaτου
λεγόμενου «ακροαριστερού/αναρχοκομμουνιστικού/αντιεξουσιαστικού χώρου» (ένα ενδιαφέρον άρθρο για το τι
συμβαίνει με αυτούς εδώ) που έσπευσε να χειροκροτήσει την ιμπεριαλιστική εισβολή
στην Λιβύη το 2011(δείτε εδώ) καθώς και την καταστροφή του Κανταφικού
καθεστώτος της «Μεγάλης Αραβικής Σοσιαλιστικής Λαϊκής Τζαμαχιρίγια» από τις δυνάμεις
του ΝΑΤΟ, με αποτέλεσμα τον θάνατο χιλιάδων αθώων από τους μισθοφόρους
σαλαφιστές και τους αμερικανοκίνητους μοναρχικούς, την λεηλασία του φυσικού
πλούτου από τις καπιταλιστικές δυνάμεις και την επαναφορά του δουλεμπορίου (δείτε εδώ) στην περιοχή.
Οι απόψεις και τα συμπεράσματα του Ρώσου συγγραφέα δεν
είναι απαραίτητο να εκπροσωπούν το σύνολο της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου
Κρίνου» ή των συναγωνιστών της Ελληνικής «Τρίτης Θέσης».
Με το άρθρο αυτό συμπληρώνεται
μια σειρά αναρτήσεωνσχετικά με την Νασερική αντισιωνιστική Λιβύη τα οποία
μπορείτε να διαβάσετε στο σύνολο τους στην ετικέτα «Λιβύη»
Εισαγωγικό σημείωμα: Τίτος
Ο ευγενής αναρχικός Κροπότκιν και ο νασερικός
εθνικιστής Καντάφι. Πώς συμβιβάζονται;
Ο αναρχικός Προυντόν και ο
πρωτοφασιστικός Κύκλος Προυντόν. Ο αναρχο-κολλεκτιβιστής Μπακούνιν και ο
παν-σλαβιστής Μπακούνιν. Ο αναρχο-κοινοτιστής Κροπότκιν και ο δαρβινιστής
Κροπότκιν, ο άναρχο-συνδικαλιστής Σορέλκαι ο Σορέλ πηγή έμπνευσης του δημιουργού των πρώτων «fasci di
combattimento». Ο «Εθνικός Απελευθερωτικός Ζαπατίστικος Στρατός» του υποδιοικητή Μάρκος(«Μια επαναστατική διαδικασία πρέπει να έχει ως αφετηρία την
επανανακάλυψη της έννοιας του Έθνους και της Πατρίδας») και το κίνημα του κάνει λόγο
για Πατρίδα και Σοσιαλισμό, που υπερασπίζεται τις παραδόσεις και τα εθνικά
σύμβολα, την εθνική ταυτότητα και την γη των προγόνων.
Η ρομαντική νοσταλγία
της οργανικής προ-νεωτερικότητας μέσα στα ερείπια του αστικού βιομηχανικού
τοκογλυφικού μοντερνισμού. Νοσταλγία της υπαίθρου, της φυλής, της κοινότητας,
των αδελφοτήτων, των συντεχνιών. Νοσταλγία ενός Μεσαίωνα, Κιβωτού της
Αρχαιότητας. Ο αρχαιοπρεπής Πλήθωνας ως η επιθανάτια φωνή της πολεμικής κραυγής
του μεσαιωνικού Βυζαντίου.
Το Συντεχνιακό Κράτος, ένα οργανικό μη-κράτος, ως η
διαλεκτική εκρηκτική σύνθεση μεταξύ κρατισμού και αντικρατισμού, εκπροσώπησης και ιεραρχίας, που ξεκινάει με την εξύψωση της πολιτικής βίας και τελειώνει στην υπεράσπιση του σοσιαλισμού στο Σαλό, της Λαϊκής Βούλησης και του Χαρισματικού Ηγέτη.
Οι Λαϊκές Επιτροπές της
Τζαμαχιρίγια θυμίζουν το Κάλεσμα του Ρήγα για τον σχηματισμό των Λαϊκών Συνελεύσεων
στις Κοινότητες, που θα έστελναν εκπροσώπους στην Εθνοσυνέλευση που θα
αναδείξει τον Ηγέτη, τον νέο Μεγαλέξανδρο της Χάρτας του, ο Κοινοτισμός και η
Αριστοκρατία του Δραγούμη το όραμα του για μια Ελλάδα πέρα από τα σύνορα που επιβάλλει το καθεστώς της ανομίας.
Αν,
όπως είπε ο Λένιν, ο αριστερισμός είναι η παιδική ασθένεια του Κομμουνισμού,
τότε ο αναρχισμός είναι η παιδική ασθένεια του Φασισμού;
Ένα ερώτημα σαν δίκοπο μαχαίρι που λίγοι τολμούν να αγγίξουν την κοφτερή λεπίδα του. Το σύντομο βίαιο εξωστρεφές ξέσπασμα του Επαναστατικού Φασισμού ήταν η προσπάθεια αυτουπέρβασης του μικροεθνικισμού του. Αν αντ' αυτού
είχε επιλέξει την ενίσχυση των αντιστασιακών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, σήμερα
όλη αυτή η ψευδολογία, η σύγχυση και η παρανόηση θα απουσίαζε.
Η ασυνέπεια βρίσκεται σε
αυτούς που κρύβουν μέσα τους έναν αιρετικό πρωτοφασιστή κοινωνιστή και αρνούνται βλακωδώς να
το παραδεχτούν ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό. Η δική μας ουτοπία είναι η
απουσία μιας μονολιθικής ιεραρχίας που εμποδίζει τις Συμπολιτείες των Λαϊκών
Κοινοτήτων, την κληρονομιά των Σουλιωτών να θριαμβεύσουν. Είναι η απαγόρευση
της Λαϊκής αυτοδιοίκησης (όπως έπραξε από νωρίς το προτεκτοράτο που ονομάστηκε
ελληνικό βασίλειο) που μετατρέπει τις επαναστάσεις σε μονολιθικά
καθεστώτα;Είναι αυτό το κοινό
χαρακτηριστικό των Επαναστάσεων που διαρκούν ως τέτοιες;
Από τα βουνά της Σιέρα
Μαέστρα στην Καραϊβική ως την οροσειρά του Ζάγκρος που φωτίζεται από την πύρινη ελπίδα
του Newroz, τελικά η αληθινή διαφορά δεν είναι ανάμεσα στον κρατισμό και τον
αντικρατισμό, αλλά ανάμεσα στο οργανικό και το μηχανικό. Το ζωντανό και το
άψυχο. Το αληθινό και το ψεύτικο.
Ο αναρχικός πρίγκιπας Κροπότκιν και ο σοσιαλοεθνικιστής
βεδουίνος Καντάφι συναντιούνται εκεί που η Λαϊκή Βούληση συναντά τους Ιερούς
και άγραφους Νόμους του Διός (των Θεών, του Θεού, του Αλλάχ), αλλά για την
Αντιγόνη θα μιλήσουμε μια άλλη φορά.
Το τελευταίο τέταρτο του εικοστού αιώνα η Λιβύη ήταν
στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής. Οι ανορθόδοξες εξωτερικές και εγχώριες
πολιτικές, η πρόκληση της στις ανεπτυγμένες χώρες μαζί με τη στρατηγική
γεωγραφική της θέση και τους μεγάλους ορυκτούς πόρους (κυρίως πετρελαίου),
προσελκύουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε σύγκριση με άλλες χώρες του Τρίτου Κόσμου. Ένα
από τα χαρακτηριστικότερα χαρακτηριστικά της χώρας ήταν η Τρίτη Οικουμενική
Θεωρία, που αναπτύχθηκε από τον ηγέτη της Λιβυκής Επανάστασης Συνταγματάρχη
Μουαμάρ Καντάφι, η οποία εισήχθη ως εναλλακτική λύση τόσο για την καπιταλιστική
όσο και για την κομμουνιστική ιδεολογία. Αυτή η «νέα φιλοσοφία» δεν εφαρμόστηκε
μόνο θεωρία και πράξη στη Λιβύη, αλλά θεωρήθηκε επίσης ως η πλέον
αποτελεσματική για άλλες αναπτυσσόμενες χώρες. Χώρες όπως το Μπενίν ή η
Μπουρκίνα Φάσο χρησιμοποίησαν στοιχεία της Τρίτης Οικουμενικής Θεωρίας στις κυβερνητικές
τους ιδεολογίες.
Πολλοί δυτικοί μελετητές θεώρησαν ότι η ιδεολογία του
Καντάφι ήταν κάτι ιδιαίτερα ανατολίτικο, ξένο προς το δυτικό σύστημα αξιών που
βρίσκεται έξω από το κύριο ρεύμα τόσο της δυτικής όσο και της ανατολικής φιλοσοφίας
ή σαν απλοποίηση μιας ήδη απλοποιημένης «μαρξιστικής φιλοσοφίας» ή σαν
«πραγματικό σοσιαλισμό» προσαρμοσμένο σε «φυλετικούς (στμ tribe όχι race)
σοσιαλιστές πρίγκιπες».
Από την άλλη πλευρά, ορισμένοι στοχαστές του Τρίτου
Κόσμου όπως ο Σάμι Χατζάρ υποθέτουν ότι το σύστημα αξιών του Καντάφι βρίσκεται
στο πλαίσιο φιλοσοφικών παραδόσεων που επιστρέφουν στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο»
του Ρουσσώ.
Το 1973 το Υπουργείο Πληροφοριών και Πολιτισμού της
Λιβύης δημοσίευσε ένα φυλλάδιο «Η Θεωρία του Τρίτου Κόσμου: η Ιερή Αντίληψη του
Ισλάμ και η Λαϊκή Επανάσταση στη Λιβύη». Η θεωρία αναπτύχθηκε αργότερα στο
φυλλάδιο του 1974 «Οι Αρχές της Θεωρίας του Τρίτου Κόσμου». Στα τέλη της
δεκαετίας του εβδομήντα, ο Καντάφι δημοσίευσε 3 μέρη του γνωστού «Πράσινου
Βιβλίου», συνοψίζοντας και συστηματοποιώντας τη θεωρία του.
Από την άποψή μας, η πιθανή επιρροή (άμεση ή έμμεση)
ιδεών ευρωπαϊκού και ρωσικού αναρχισμού στον Καντάφι, αξίζει τουλάχιστον να
συζητηθεί.
Τον 19ο αιώνα, ο όρος «αναρχισμός» χρησιμοποιήθηκε για
να ορίσει ένα αρκετά ευρύ πνευματικό και πολιτικό κίνημα. Διαφορετικοί
στοχαστές όπως ο Προυντόν, ο Στίρνερ, ο Μπακούνιν, ο Λέων Τολστόι, ο Κροπότκιν
και πολλοί άλλοι δήλωσαν την αλληλεγγύη τους στον Αναρχισμό ως
κοινωνικο-φιλοσοφική θεωρία. Αν και οι φιλοσοφικές τους ιδέες ήταν μάλλον διαφορετικές,
όλες είχαν ένα κοινό σημείο - όλοι πίστευαν ότι η κύρια αιτία αδικίας,
κοινωνικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης ενός ανθρώπου από έναν άλλο ήταν το
κράτος και οι πολιτικοί θεσμοί του.
Το όραμα του Καντάφι για τη σοσιαλιστική κοινωνία
συνοψίζεται ως εξής:
«1) Ο σκοπός της σοσιαλιστικής κοινωνίας είναι η
ευτυχία του ανθρώπου που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσω της υλικής και
πνευματικής ελευθερίας.
2) Οι υλικές ανάγκες όλων πρέπει να είναι
εξασφαλισμένες, ασφαλείς από αυθαίρετη αναστάτωση.
3) Η ανισότητα πλούτου, εισοδήματος και κοινωνικής
θέσης πρέπει να είναι μέτρια. Ο πλούτος που υπερβαίνει τις ιδιωτικές ανάγκες
πρέπει να είναι δημόσια και όχι ιδιωτική ιδιοκτησία.
4) Ο άνθρωπος πρέπει να βρει εκπλήρωση στο έργο του όχι
μόνο στη χρήση του εισοδήματος που αποκομίζει από αυτό».
Ο Πέτρος Κροπότκιν - ο ιδρυτής του Αναρχοκομμουνισμού
και ένας από τους πιο σεβαστούς θεωρητικούς του Αναρχοσυνδικαλισμού καθόρισε
ένα από τα πιο σημαντικά ανθρώπινα δικαιώματα - το δικαίωμα της ευημερίας που
είναι «η δυνατότητα να ζεις ως άνθρωπος και να μεγαλώνεις παιδιά». «Πάνω από το
ψωμί και πάνω από την ευημερία, πάνω από τη συλλογική περιουσία μπορούμε να
δούμε έναν νέο κόσμο να έρχεται - έναν κόσμο όπου μπορούμε να αγαπάμε ο ένας
τον άλλον και να ικανοποιούμε τις αξιοπρεπείς και ευγενείς επιθυμίες μας για το
ιδανικό ... όπου δεν θα υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί … ένας εργάτης θα δούλευε
σε ό, τι είναι καλύτερο για αυτόν, ένας ερευνητής θα έκανε τα έργα του χωρίς
επιφυλάξεις, ένας καλλιτέχνης δεν θα έβριζε το ιδεώδες του για την ομορφιά υπέρ
των χρημάτων».
Έτσι μπορούμε να δούμε ότι οι τελικοί κοινωνικοί στόχοι
του Καντάφι και του Κροπότκιν είναι παρόμοιοι. Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί
περισσότεροι συσχετισμοί στις λεπτομέρειες.
Το πρώτο μέρος του Πράσινου Βιβλίου (1976) ξεκινά με
μια περιγραφή και αυστηρή κριτική για το παραδοσιακό αστικό κοινωνικό και
πολιτικό σύστημα. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι η μεθοδολογία αυτής της
κριτικής είναι μάλλον παρόμοια με εκείνη του Κροπότκιν ή του Μπακούνιν. Στην
εισαγωγή της πρώτης γαλλικής έκδοσης του "Ψωμή και Ελευθερία" του
Κροπότκιν διαβάζουμε: «το πρώτο βιβλίο του Κροπότκιν, ‘’Λόγια ενός Επαναστάτη’’
ήταν αφιερωμένο κυρίως στη σκληρή κριτική της ανήθικης και κακής αστικής
κοινωνίας κι έκανε επίκληση στην ενέργεια των επαναστατών. να αγωνιστούν
ενάντια στο κράτος».
Σύμφωνα με τον Καντάφι, το όργανο ή το μέσο κοινωνικού
ελέγχου (δηλ. το κράτος) είναι το κύριο πολιτικό πρόβλημα που ανέκαθεν
βρισκόταν μπροστά στην ανθρωπότητα. Ο αγώνας για το «όργανο ελέγχου» οδηγούσε
πάντα στη νίκη ενός ατόμου ή ενός κόμματος ή μιας τάξης και στην ήττα του λαού.
«Το Κοινοβούλιο είναι μια λανθασμένη παρουσίαση του λαού και τα κοινοβουλευτικά
συστήματα είναι μια ψεύτικη λύση στο πρόβλημα της δημοκρατίας. Ένα κοινοβούλιο
ιδρύθηκε αρχικά για να εκπροσωπεί τον λαό, αλλά αυτό από μόνο του είναι
αντιδημοκρατικό καθώς η δημοκρατία σημαίνει την εξουσία του λαού και όχι μια
εξουσία που ενεργεί για λογαριασμό του », δηλώνει ο Καντάφι.
«Τα κοινοβούλια αποτέλεσαν νομικό εμπόδιο μεταξύ του
λαού και της άσκησης αποκλεισμού των μαζών από ουσιαστική πολιτική και
μονοπωλήσεως της κυριαρχίας στη θέση τους».
Ο Καντάφι καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «έχει γίνει
δικαίωμα των ανθρώπων να αγωνίζονται μέσω της λαϊκής επανάστασης να
καταστρέψουν όργανα όπως οι λεγόμενες κοινοβουλευτικές συνελεύσεις που
σφετερίζονται τη δημοκρατία και την κυριαρχία και που καταπνίγουν τη βούληση
του λαού» - αυτή η δήλωση συσχετίζεται με το περίφημο συνθήματα σύγχρονων αναρχοτρομοκρατών
όπως, «Ενώ η κακή αστική κοινωνία χρησιμοποιεί βία υπό το όνομα της
δικαιοσύνης, η δικαιοσύνη του προλεταριάτου είναι η βία».
Σε γενικές γραμμές, για τους αναρχικούς, ολόκληρο το
σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας ήταν το αντικείμενο της αιχμηρής
ασυμβίβαστης κριτικής τους. Ο Μπακούνιν περιέγραψε μια κοινοβουλευτική
δημοκρατία ως «δήθεν κατάσταση δήθεν λαϊκής βούλησης, η οποία υποτίθεται ότι
εκπροσωπείται από δήθεν εκπροσώπους σε δήθεν λαϊκές συναντήσεις».
Ο Κροπότκιν αρνήθηκε την ιδέα ότι το κράτος ήταν
απαραίτητο - το χαρακτήρισε «δεισιδαιμονίες, που παίζουν το ρόλο της μοίρας
στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων» και πίστευε ότι η αυτοοργάνωση των μικρών
κοινοτήτων που ενώθηκαν σε ομοσπονδιακή βάση ήταν η δομή που πρέπει να
αντικαταστήσει το κράτος που είναι «συσκευή βίας».
Δήλωσε ότι ο στόχος της «εύρεσης μιας τέτοιας
κυβέρνησης που θα κάνει τους ανθρώπους να υπακούν, ενώ υπακούουν ακόμη στην
κοινωνία», δεν ήταν εφικτός και επεσήμανε ότι «η κοινωνία προσπαθεί να
απελευθερωθεί με κάθε δυνατό τρόπο από κάθε είδους κυβέρνηση και να εκπληρώσει
τις απαιτήσεις της με δωρεάν συμφωνίες μεταξύ ατόμων και ομάδων, επιδιώκοντας
έναν στόχο».
Μπορούμε να δούμε εδώ ότι τα πολιτικά ιδεώδη του
Κροπότκιν επανέρχονται στο «Κοινωνικό συμβόλαιο» του Ρουσσώ, τον οποίο
εκτιμούσε ιδιαίτερα. Μπορούμε να πούμε ότι τόσο ο Καντάφι όσο και ο Κροπότκιν
βλέπουν την κύρια εσωτερική αντίφαση μέσα στις υπάρχουσες κοινωνίες ως την
αντίφαση μεταξύ κοινωνίας και κράτους. Και οι δύο χρησιμοποιούν την έννοια των
«λαϊκών μαζών» που είναι οι κινούμενες δυνάμεις των κοινωνικών επαναστάσεων. Οι
μάζες δεν διαιρούνται σε στρώματα, τάξεις, εθνοτικές, ομολογιακές και επαγγελματικές
ομάδες. Σύμφωνα με τον Κροπότκιν, η αναρχία ήταν ένα «λίγο πολύ αντανακλαστικό
ιδανικό των μαζών». Ο Καντάφι χρησιμοποιεί τον όρο «άνθρωποι» και η εξουσία του
λαού γενικά ως αδιαίρετη οντότητα είναι μια εναλλακτική λύση στην παλιά άδικη
πολιτική τάξη.
Ίσως μπορούμε να πούμε ότι οι κοινωνικές
πραγματικότητες στη Λιβύη και στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια της μεγάλης Γαλλικής
Επανάστασης που όντως καθόρισε την ιδεολογία της αναρχίας ήταν μάλλον
παρόμοιες. Η κοινωνική διαστρωμάτωση της κοινωνίας και στις δύο περιπτώσεις
ήταν ασθενής. Η αντι-φεουδαρχική ενοποίηση όλων των τρίτων τάξεων στη Γαλλία, η
οποία περιλάμβανε τη συντριπτική πλειοψηφία των κοινωνικών ομάδων, ήταν δομικά
κοντά στην ενότητα όλων των Λιβύων που αντιτάσσονταν στην αδύναμη και απαξιωμένη
βασιλική εξουσία και τους μικρούς εμπορικούς κύκλους.
Από την άλλη πλευρά, η επακόλουθη πόλωση και ο αυτοπροσδιορισμός διαφορετικών
κοινωνικών ομάδων: προλεταριάτου, μικροαστικής, οικονομικής και εμπορικής
αστικής τάξης, αγροτών κ.λπ. Ο Καντάφι είπε κάποτε ότι, «Εάν η Επανάσταση κάνει
λάθος, η επανάσταση πρέπει να διορθωθεί». Αυτό ειπώθηκε σε μια στιγμή κρίσιμων
κοινωνικών αντιθέσεων μεταξύ μιας αναδυόμενης αστικής τάξης και των «Επαναστατικών
Επιτροπών» που εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα της ολιστικής κοινωνίας σε μια
περίοδο αντι-αποικιακής και αντι-φεουδαρχικής επανάστασης.
Το σύστημα των Λαϊκών Συνελεύσεων και Επιτροπών που από
την άποψη του Καντάφι είναι «ο μόνος τρόπος για μια γνήσια Δημοκρατία» είναι
πολύ κοντά τόσο στο πνεύμα όσο και στο γράμμα της κατανόησης του Κροπότκιν για
μια μελλοντική κοινωνική αυτοοργάνωση της κοινωνίας. Ένας λαός ελέγχει τον
εαυτό του, αυτή είναι η ουσία της δημοκρατίας σύμφωνα με τον Καντάφι. Με άλλα
λόγια, το πολιτικό μοντέλο είναι μια α-κρατική μορφή λαϊκής εξουσίας που είναι
το ιδανικό του αναρχισμού.
Το «Ψωμί και Ελευθερία του Κροπότκιν» βασίζεται σε
μεγάλο βαθμό στην ιδέα ότι η κύρια λειτουργία της κοινωνίας είναι να
δημιουργήσει και να αναπαράγει τις υλικές αξίες για την πλήρη και πολύπλευρη
ανάπτυξη ενός ελεύθερου ατόμου. Το κύριο σύνθημα του αναρχισμού είναι
«ελευθερία για όλους, ευημερία για όλους» και ο Κροπότκιν γράφει ότι «στην
πολιτική οικονομία, πρέπει πρώτα απ 'όλα να μελετηθεί το κεφάλαιο για την
κατανάλωση». Ο Καντάφι, με τη σειρά του, πιστεύει ότι οι μόνοι «νόμιμοι» στόχοι
της οικονομικής δραστηριότητας είναι η εκπλήρωση των ανθρώπινων απαιτήσεων και
ξεκινά επίσης μια συζήτηση για οικονομικά ζητήματα με το πρόβλημα της
κατανάλωσης.
Η ομοιότητα των ιδεών του δεύτερου μέρους του «Πράσινου
Βιβλίου» (αφιερωμένο σε οικονομικά θέματα) και των απόψεων των αναρχικών είναι
μάλλον εκπληκτική - ακόμη και η δομή των κεφαλαίων στο δεύτερο μέρος και του «Ψωμί
και Ελευθερία» για παράδειγμα, είναι πολύ κοντά.
Η πρακτική της Τζαμαχαρίγια στη Λιβύη αντιστοιχεί σε
αναρχοκομμουνιστικές ιδέες . Η θεωρητική περιγραφή της ιδανικής κοινωνίας του
Κροπότκιν - μια ομοσπονδία αυτοελεγχόμενων κοινοτήτων - θα μπορούσε να είναι
μια θεωρητική περιγραφή του συστήματος των περιφερειών της Τζαμαχαρίγια που ο
Καντάφι προσπάθησε να εφαρμόσει στο πρώτο στάδιο του επαναστατικού
μετασχηματισμού στη Λιβύη. Ο στόχος τόσο για τον Ρώσο στοχαστή όσο και για τον
Άραβα πρακτικό ήταν η εξάλειψη «των άδικων κοινωνικών σχέσεων».
«Αυτός που κατέχει το σπίτι στο οποίο ζείτε ή τα μέσα
μεταφοράς που χρησιμοποιείτε ή τα χρήματα με τα οποία ζείτε, κατέχει μέρος ή
ολόκληρο της ελευθερίας σας. Η ελευθερία είναι αδιαίρετη και για να είναι
ευτυχισμένος ένας άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος».
Αυτή η δήλωση θα μπορούσε να προέρχεται από έναν
θεωρητικό της αναρχίας, αλλά ανήκει στον Καντάφι. Με τη σειρά του, ο Κροπότκιν
γράφει: «Στην πραγματικότητα, σε ένα σύγχρονο κράτος το μεγαλύτερο εμπόδιο στην
ανάπτυξη και διατήρηση του ηθικού επιπέδου, η απαραίτητη ζωή στην κοινωνία
είναι η απουσία κοινωνικής ισότητας ..."Χωρίς ισότητα στην πραγματικότητα",
όπως έλεγαν το 1793, η αίσθηση της δικαιοσύνης δεν μπορεί να γίνει κοινό κτήμα.
Η δικαιοσύνη πρέπει να είναι ίση για όλους και στην κοινωνία μας ... η αίσθηση
της ισότητας έχει ήττες σε κάθε βήμα ... μπορούμε να βρούμε δικαιοσύνη μόνο σε
μια κοινωνία ίσων».
Σύμφωνα με τον Καντάφι, μια νέα σοσιαλιστική κοινωνία
είναι «μια κοινωνία που είναι απολύτως ελεύθερη. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο
με την εκπλήρωση των υλικών και πνευματικών απαιτήσεων ενός ανθρώπου με την
απελευθέρωση αυτών των απαιτήσεων από την καταπίεση από άλλους ανθρώπους ».
Κατά τον καθορισμό των στόχων στην απαραίτητη
οικονομική δραστηριότητα στον κοινωνικό μετασχηματισμό, ο Κροπότκιν τονίζει
τρία βασικά στοιχεία:
«1) κατάργηση του μισθού, που καταβάλλεται από έναν
καπιταλιστή σε έναν εργάτη, επειδή είναι μια σύγχρονη μορφή αρχαίας δουλείας
και ιδιοκτησίας "krepostnoye" πάνω σε έναν άνθρωπο.
2) εξάλειψη της ιδιωτικής ιδιοκτησίας σε ό, τι είναι
απαραίτητο για την κοινωνία για την παραγωγή και την κοινωνική οργάνωση
προϊόντων ανταλλαγής· και τελικά,
3) εξάλειψη από το άτομο και την κοινωνία αυτής της
μορφής κοινωνικής καταπίεσης - κράτους - που εξυπηρετεί τη διατήρηση και τη
συνέχεια της οικονομικής δουλείας ».
Ο Καντάφι ανέφερε ότι «όσοι πουλάνε την εργατική τους
δύναμη ανεξάρτητα από τον μισθό τους, είναι ένα είδος σκλάβου», επειδή δεν
εργάζονται για δικό τους όφελος αλλά ή προς όφελος αυτών που τους
προσλαμβάνουν. Από αυτό προκύπτει η μεταβολή της μορφής της ιδιοκτησίας με τη
μετάβαση της από τον ένα ιδιοκτήτη στον άλλο, η οποία, ακόμη και αν πρόκειται
για κράτος της εργατικής τάξης σε μαρξιστική παράδοση, δεν εγγυάται τα
δικαιώματα του εργαζομένου στη διαδικασία παραγωγής.
Ο Καντάφι κάνει μια αντίληψη ότι στην Τζαμαχιρίγια, οι
σχέσεις των ανθρώπων ως προς την ιδιοκτησία είναι συμπράξεις στη διαχείριση της
κοινής περιουσίας. Η ίδια ιδέα προτάθηκε από τους αναρχικούς με το περίφημο
σύνθημά τους - «όλα ανήκουν σε όλους».
Ο Καντάφι πιστεύει ότι η λύση αυτού του προβλήματος
μπορεί να επιτευχθεί με την εξάλειψη του μισθού, και έτσι την απελευθέρωση της
ανθρωπότητας από τη σκλαβιά και την επιστροφή στους «φυσικούς κανόνες» που
καθόρισαν τις σχέσεις των ανθρώπων πριν από την ύπαρξη τάξεων, κυβερνήσεων και
νόμων. Το επίσημο σύνθημα της Τζαμαχιρίγια είναι «Όχι εργαζόμενοι αλλά
συνεργάτες».
Ο Κροπότκιν επίσης χαρακτήρισε αυτήν την προσέγγιση
στις σχέσεις των ανθρώπων στη διαδικασία παραγωγής ως «φυσική». Η προσέγγιση
στη διανομή και την ανταλλαγή αγαθών για αυτούς τους στοχαστές είναι παρόμοια.
Και οι δύο χρησιμοποιούν μια αναλογία με ένα σούπερ μάρκετ ή ένα κατάστημα στο
οποίο «κάθε άνθρωπος πρέπει να παίρνει από κοινές μετοχές ακριβώς όσο
χρειάζεται για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του» ή «σε όλους σύμφωνα με τις
ανάγκες του». Είναι ενδιαφέρον ότι και οι δύο είναι κατά του καταμερισμού της
εργασίας, θεωρώντας ότι είναι περιττό.
Μπορεί να είναι ενδιαφέρον να συγκρίνουμε πραγματικές
οικονομικές δομές στο Gulay - Pole και την Λιβύη. Μπορούμε να επισημάνουμε ότι
στη γεωργία, ο Nestor Makhno και ο Qaddafi
άσκησαν την ίδια πολιτική. Και οι δύο προσπάθησαν να ενθαρρύνουν την ατομική
γεωργία με όλα τα μέσα που διέθεταν. Ο Κροπότκιν ως θεωρητικός ενθαρρύνθηκε από
τη γεωργική ανάπτυξη των αμερικανικών ιδιωτικών αγροκτημάτων τηn δεκαετία του 1890 και κατέληξε στο
συμπέρασμα ότι τα μικρά αγροκτήματα ήταν ιστορικά προοδευτικά και θα έπρεπε να
ενώνονται για να παρέχουν θέσεις εργασίας απαραίτητες για όλα τους.
Αυτή η ιδέα προέκυψε από τη ρωσική παράδοση να υμνεί
την «Obshina» ως εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική τάξη. Το «Obshina» ήταν
ένα κοινό ιδεώδες των Ρώσων παραδοσιακών υπέρ της ισότητας όπως ο Λαβρόφ, ο
Τκάτσεφ ή ο Χέρτζεν. Το τρίτο μέρος του «Πράσινου Βιβλίου», που εκδόθηκε το
1979, ήταν αφιερωμένο στα κοινωνικά προβλήματα. Ο Καντάφι πιστεύει ότι ο κύριος
κινητήρας της ανθρώπινης ιστορίας είναι ο αγώνας μεταξύ κοινωνικών και εθνικών
(ως μέρος των κοινωνικών) ομάδων για υπεροχή η μία πάνω στην άλλη. Και αυτός ο
αγώνας μπορεί να τερματιστεί μόνο μετά την πλήρη εξάλειψη της καταπίεσης μιας
κοινωνικής ομάδας από μια άλλη ομάδα ή άτομο.
Από αυτή την άποψη, οι ιδέες του είναι πολύ κοντά στις
ιδέες των αναρχικών. Ο Κροπότκιν, περιγράφοντας τη μελλοντική κοινωνία, έγραψε
για «ελεύθερες κοινότητες, αγροτικές και αστικές [δηλ. χερσαίες ενώσεις
ανθρώπων που συνδέονται μεταξύ τους λόγω του τόπου διαβίωσης] και ευρύτατα
επαγγελματικά και τεχνικά συνδικάτα (δηλ. συνδικάτα ανθρώπων από το χαρακτήρα
της εργασίας τους) και κοινότητες που διασταυρώνονται στενά μεταξύ τους. Μαζί
με αυτές τις μορφές κοινωνικής οργάνωσης «θα εμφανιστούν χιλιάδες απεριόριστα
διαφορετικές κοινωνίες και συνδικάτα λόγω μιας ενότητας ιδιωτικών προτιμήσεων
που προκύπτουν από κοινά ενδιαφέροντα: κοινωνικά, θρησκευτικά, καλλιτεχνικά,
επιστημονικά και εκείνα που έχουν ως στόχο την ανατροφή, την έρευνα ή ακόμα και
απλώς την ψυχαγωγία».
Οι συνοικίες της Τζαμαχιρίγια στη Λιβύη μοιάζουν πολύ
με το ιδανικό του αναρχοκομμουνισμού. Ο Καντάφι καθορίζει τις παραδοσιακές μορφές ενοποίησης
των ανθρώπων: οικογένεια, φυλή (tribe) και έθνος. Ο κύριος παράγοντας για μια
αρμονική κοινωνία με την εξάλειψη των εσωτερικών συγκρούσεων μεταξύ των ατόμων,
είναι η οικογένεια. Ένα άτομο πρέπει να αναπτυχθεί στην οικογένεια του με
φυσικό τρόπο. Μπορούμε να δούμε εδώ την επιρροή της έννοιας του Jean Jaques
Rousseau για «Το φυσικό δικαίωμα του πατέρα», το οποίο είναι αρκετά διαφορετικό
από όλα τα άλλα δικαιώματα που υπάρχουν ως αποτέλεσμα του Κοινωνικού
Συμβολαίου.
Μια ευρύτερη κοινωνική δομή που περιλαμβάνει
οικογένειες, είναι μια φυλή. Ο Κροπότκιν χρησιμοποίησε τον όρο «τοπικές
κοινότητες». Οι κοινωνικές λειτουργίες των φυλών στη νομαδική κοινωνία της
Λιβύης και οι τοπικές κοινότητες στις ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι, σε κάποιο
βαθμό, παρόμοιες. Και τα δύο προβλέπουν τη συνύπαρξη των οικογενειών και
υποτίθεται ότι καταστέλλουν τις συγκρούσεις. Η γνώμη του συγγραφέα είναι ότι σε
αυτές τις δύο θεωρίες υπάρχουν παρόμοιες κοινωνικές πραγματικότητες και δομές
με πολύ σημαντικές λειτουργίες που συζητούνται με διαφορετικούς όρους.
Είναι ενδιαφέρον να αναφέρουμε τους όρους που
χρησιμοποιούν οι στοχαστές. Ο Κροπότκιν αποκάλεσε τη θεωρία του
«Αναρχοκομμουνισμός». Ωστόσο, όταν έγραψε τα προηγούμενα του Αναρχισμού,
θυμήθηκε έναν όρο που εφηύρε ο Ρώσος ιστορικός Κοστομάροφ: - «Narodopravstvo»
(«Κυβερνήτης του Λαού») για τις φεουδαρχικές δημοκρατίες του Novograd και του Pskov.
Αυτή η τεχνητή ρωσική λέξη είναι ίσως η καλύτερη μετάφραση του
"Jamahiriya" από τα αραβικά στα ρωσικά.
Από την άλλη πλευρά, ούτε οι αναρχικοί ούτε ο Καντάφι
ανησυχούσαν ιδιαίτερα για την ακαδημαϊκή ορθότητα των όρων εις βάρος της
πολιτικής ορολογίας. Η σημασιολογική φόρτωση της λέξης «αναρχισμός» καθώς και η
άσχημη μετάφραση της στα αραβικά εμπόδισαν τον Καντάφι, ο οποίος πιθανότατα δεν
είχε πρόσβαση στην αναρχική λογοτεχνία, να επιλέξει αυτόν τον όρο για την ιδέα
του.
Υπάρχουν δύο βασικές διαφορές μεταξύ της φιλοσοφίας του
«Πράσινου Βιβλίου» και του Κροπότκιν.
Πρώτα απ' όλα υπάρχει η κατανόηση της έννοιας του
"φυσικού νόμου". Οι αναρχικοί δέχτηκαν τη θεωρία του Ρουσσώ ότι όλοι
οι κοινωνικοί θεσμοί προέκυψαν από το Κοινωνικό Συμβόλαιο και ότι δεν υπήρχαν
ΦΥΣΙΚΟΙ κανόνες και κανόνες ρύθμισης των σχέσεων μεταξύ ανθρώπων και εθίμων. Οι
παραδόσεις σίγουρα δεν είναι απόλυτες και υπόκεινται σε αλλαγές. Από την άλλη πλευρά, ο Καντάφι επισημαίνει ότι «οι
νόμοι της κοινωνίας είναι η ιερή κληρονομιά της κοινωνίας». Εννοεί ότι είναι
αντικειμενική πραγματικότητα που έχει τις ρίζες της στη θρησκεία και τις
παραδόσεις της κοινωνίας.
Η στάση απέναντι στη θρησκεία είναι η άλλη μεγάλη
διαφορά. Ο Κροπότκιν είναι σίγουρος ορθολογιστής, υλιστής και άθεος. Η θρησκεία
είναι το μέσο εκμετάλλευσης από το κράτος και τις κυρίαρχες τάξεις. Ωστόσο, ο
Κροπότκιν ήταν πολύ ανεκτικός στην ατομική πίστη και έγραψε για τις
θρησκευτικές ενώσεις στην ιδανική κοινωνία. Για την θρησκεία του Καντάφι, αντίθετα, έχει μια εγγενή
αξία και είναι ένα από εκείνα τα βασικά θεμέλια της κοινωνίας, τα οποία δεν
πρέπει να επικρίνονται. Ο «υποφαινόμενος» αρθρογράφος πιστεύει ότι ο λόγος
αυτής της διαφοράς είναι στη συγκεκριμένη διαφορά των πολιτικών λειτουργιών της
θρησκείας στις χριστιανικές και ισλαμικές χώρες.
Στις ισλαμικές χώρες το Ισλάμ δεν ήταν ποτέ ξεχωριστή
πολιτική δύναμη, πιο συγκεκριμένα η θρησκευτική και κοσμική εξουσία είναι
αδιαχώριστα. Μόνο το Ισλάμ δίνει νομιμότητα στους ηγεμόνες. Ο Καντάφι ως
πρακτικός, το συνειδητοποίησε αυτό και χρησιμοποίησε το Ισλάμ ως μέσο
σταθεροποίησης της ενότητας στην κοινωνία χρησιμοποιώντας τα ισότιμα
χαρακτηριστικά του Ισλάμ. Αυτή η πλευρά της πρακτικής του αντικατοπτρίζεται στο
«Πράσινο Βιβλίο»: για να εξασφαλιστεί η γόνιμη ανάπτυξη ενός έθνους, πρέπει να
υπάρχει μια ενωτική θρησκεία και έτσι ο κοινωνικός παράγοντας (δηλαδή η
εθνικότητα) θα αντιστοιχούσε στον θρησκευτικό παράγοντα και έτσι η σταθερότητα
ενός έθνους θα αυξάνουν. Ωστόσο, πρέπει να αναφέρουμε ότι ο παραδοσιακοκρατικοί
Ουλεμάδες (θεολόγοι) αντιτάχθηκαν στη νέα θεωρία στην αρχή και ο επίσημος
μηχανισμός προπαγάνδας του Καντάφι χρησιμοποίησε ακόμη και μια μεταφορά για τον
αγώνα μεταξύ του «Πράσινου Βιβλίου» και των κίτρινων βιβλίων. (Παραδοσιακά, η
θρησκευτική λογοτεχνία στον αραβικό κόσμο δημοσιεύεται σε κίτρινο χαρτί). Σε αυτό το έργο ο συγγραφέας προσπάθησε να οριοθετήσει
κάποιες ομοιότητες μεταξύ των ιδεών του αναρχοκομμουνισμού και της Τρίτης
Οικουμενικής Θεωρίας.
Αν δεχτούμε την υπόθεση του συγγραφέα, η θέση που
ελήφθη δεδομένη ότι ο αναρχισμός είναι μια θεωρία που δεν εφαρμόστηκε ποτέ στην
πράξη για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, θα πρέπει να επανεξεταστεί. Μια ανάλυση
της κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης της Λιβυκής Τζαμαχιρίγια μπορεί να
γίνει ανάλυση της πρώτης σχετικά μακράς προσπάθειας για την εφαρμογή ιδανικών
κοντά ή μερικές φορές παρόμοια με αυτά της αναρχίας. Έτσι θα μπορούσαμε να
ορίσουμε τη Λιβύη ως αναρχική οντότητα.
Η αντιστοιχία βασικών απόψεων του Καντάφι και του
Κροπότκιν ειδικότερα θα μπορούσε, θεωρητικά, να είναι τυχαία. Ωστόσο,
πιστεύουμε ότι ιδέες που μοιάζουν με αυτές των αναρχικών αναπόφευκτα
εμφανίζονται σε χώρες με λιγότερο ανεπτυγμένη κοινωνική διαστρωμάτωση αλλά που
βρίσκονται σε διαδικασία ένταξης στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία - όπως
η Ρωσία, η Ισπανία και η Γαλλία τον δέκατο ένατο αιώνα ή η Λιβύη στον εικοστό.
Πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ αν ο Καντάφι δέχτηκε τις
αναρχικές ιδέες ή αν τα κοινωνικοπολιτικά κλίματα στην Ευρώπη τις παραμονές του
20ού αιώνα και στη Λιβύη στο δεύτερο μέρος του 20ού αιώνα μοιάζουν μεταξύ τους.
Αλλά μπορούμε να πούμε ότι η εκπαίδευση του Καντάφι είναι μάλλον μάρτυρας της
πρώτης υπόθεσης. Ο Καντάφι δύσκολα θα είχε πρόσβαση στο υλικό του
Προυντόν, του Μπακούνιν ή του Κροπότκιν κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο
στρατιωτικό κολέγιο στη Βεγγάζη, αλλά παρακολούθησε διαλέξεις για την ιστορία
στο Βασιλικό Πανεπιστήμιο της Βεγγάζης, όπου πρέπει να είχε εξοικειωθεί με τις
θεωρίες του Διαφωτισμού. Οι ιδέες του Κροπότκιν και του Καντάφι για το ρόλο του
κράτους και τα βασικά ζητήματα της οικονομίας είναι παρόμοιες. Οι διαφορές σε
ερωτήματα στον κοινωνικό στίβο σχετίζονται συχνά με την ορολογία και τις
κοινωνικές πολιτισμικές διαφορές.
-wzor.jpg)
