Μπάτσοι - TV - Αριστεροί

 

Θὰ μᾶς «ζαλίσουνε» τώρα μὲ τὴν Σταυρούπολη οἱ πολύχρωμοι ταγοὶ τοῦ συστήματος, μὲ μπροστάρη τὰ κανάλια τῶν ὀλιγαρχῶν, ποὺ θὰ ἀνακαλύπτουν δεκαπεντάχρονους βάφεν ἐς-ἐς καὶ θὰ σερβίρουν αὐγὰ τοῦ φιδιοῦ στὸ φιλοθεάμον κοινὸ τῶν τσιμπιμένων μικροαστῶν, ποὺ ἡ ἀστικὴ δημοκρατία εἶναι ἕτοιμη νὰ καταβροχθίσει ἀλύπητα.

Τὸ περίφημο «Τεῖχος τῆς Δημοκρατίας» ὀρθώνεται ξανά, αὐτὴ τὴν φορὰ γιὰ νὰ ρίξει τὴν βαριά σκιά του σὲ μερικὲς δεκάδες πιτσιρικάδες, ἀρνητὲς τοῦ νεοραγιαδισμοῦ, καὶ νὰ τοὺς προβάλλει ὡς τὸν μεγάλο κίνδυνο γιὰ τὴν «δημοκρατία μας», ποὺ ἐδῶ καὶ μία δεκαετία καὶ βάλε ἔχει κάνει τὸ ἴδιο τὸ Σύνταγμά της πατσαβούρι, γιὰ νὰ ἐφαρμόζει μνημόνια ἐπὶ μνημονίων, καὶ ἐσχάτως (δηλαδὴ τὸν τελευταῖο ἑνάμιση χρόνο) ἀπαγορεύσεις κυκλοφορίας καὶ μέτρα ὑγειονομικῆς τυραννίας.

Ὁ φίλος στὴν ἀνάγκη φαίνεται, κι ἔτσι ἐπιστρατεύτηκαν οἱ «ἐρυθροφρουροὶ» τοῦ καθεστῶτος, ποὺ μὲ τὴν ἀνοχὴ τῆς ἀστυνομίας, ἀνέλαβαν νὰ συνετίσουν δεόντως τοὺς ἀνυπάκουους μαθητές, ποὺ τόλμησαν νὰ ἀναρτήσουν τὴν ἐπάρατο γαλανόλευκη, ἐπεδράμοντας στὸ σχολικὸ συγκρότημα μὲ τὰ ἀνάλογα ὄργανα σωφρονισμοῦ, χωρὶς ἰδιαίτερη -εἶναι ἀλήθεια- ἐπιτυχία. «Ἀλληλέγγυοι» ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς ἀστυνομίας προχώρησαν σὲ προσαγωγὲς καὶ συλλήψεις μαθητῶν, ἐνῶ γιὰ τὰ περαιτέρω θὰ ἀναλάβει ἡ ἀδέκαστη δικαιοσύνη, ἀφοῦ ἡ Ὑπουργὸς Παιδείας ζήτησε εἰσαγγελικὴ παρέμβαση ἐν μέσω τῆς ἤδη ἐξελισσόμενης μεγάλης εἰσαγγελικῆς ἔρευνας γιὰ τοὺς «ἀντιεμβολιαστές».

Κάπως ἔτσι ἡ Νέα Δημοκρατία δείχνει ἐμπράκτως ὅτι «τιμᾶ τοὺς ἀγῶνες τῆς Ἀριστερᾶς», μὲ τὴν ὁποία στὴν πραγματικότητα συγκυβερνᾶ ἀτύπως ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ ἐνέσκηψε ὁ κορωνοϊός, μὲ σύσσωμη τὴν Ἀριστερὰ νὰ κάνει ὅ,τι περνᾶ ἀπὸ τὸ χέρι της γιὰ νὰ στηρίξει τὶς ἀπαγορεύσεις κυκλοφορίας, τὸν ὑποχρεωτικὸ ἐμβολιασμὸ καὶ τὰ πιστοποιητικὰ ὑγειονομικῶν φρονημάτων φωνάζοντας καὶ τὸ «δῶστε λεφτὰ γιὰ τὴν ὑγεία» γιὰ νὰ μὴν μᾶς πάρουν καὶ τελείως χαμπάρι.

Τὸ νόστιμο εἶναι ὅτι οἱ ἀριστεροὶ τοῦ φραπὲ κατὰ τὴν ἐπιδρομή τους στὸ σχολεῖο φώναζαν τὸ σύνθημα «λευτεριὰ στὸν λαό, θάνατος στὸν φασισμό», πού, πέραν τοῦ ὅτι προδίδει τὸ μέγεθος τῆς πολιτικῆς τους ἠλιθιότητας, τὸ ἔχουν πάρει ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ Κούρδους πολιτικοὺς πρόσφυγες, ποὺ ἔχουν ἑκατοντάδες νεκροὺς καὶ χιλιάδες φυλακισμένους, γιατὶ στὴν Τουρκία ἡ «ἐπανάσταση» δὲν εἶναι ἀπασχόληση γιὰ καλοζωισμένους φοιτητές, ἐπαγγελματίες συνδικαλιστὲς καὶ κομματόσκυλα ταϊσμένα ἀπὸ τὸν κρατικὸ κορβανά.

Αὐτὸ ποὺ διαφεύγει, πάντως, τῆς προσοχῆς, καὶ μᾶλλον εἶναι καὶ τὸ κοινωνικὸ «ζουμὶ» τῆς ὑπόθεσης, εἶναι ὅτι ἡ Ἀριστερὰ ἐπιτίθεται ἀνοικτὰ σὲ μαθητὲς τεχνικοῦ λυκείου, καὶ αὐτὸ λέει πολλὰ γιὰ μία παράταξη ποὺ αὐτοπροβάλλεται ὡς ὑπερασπιστῆς τοῦ ἐργαζόμενου λαοῦ καὶ τὰ τοιαῦτα.

Ὅπως καὶ νἄχει, ἡ Ἀριστερὰ τοῦ ἐθνομηδενισμοῦ ἔχει πάρει πρὸ πολλοῦ (ὁριστικὸ) διαζύγιο ἀπὸ τὰ πληβειακὰ στρώματα τῆς κοινωνίας, τὰ ὁποῖα ἀντιλαμβάνονται ἐνστικτωδῶς ὅτι ἡ ὑπεράσπιση τῆς κοινωνικῆς τους θέσης περνάει ἀναγκαστικὰ μέσα ἀπὸ τὴν ὑπεράσπιση τῆς ἐθνικῆς τους ταυτότητας.

Ἡ πολιτικὴ σημασία τοῦ ἐπεισοδίου στὴν Σταυρούπολη θὰ φαίνεται ὅλο καὶ πιὸ καθαρὰ στὸ ἄμεσο μέλλον, μέσα σὲ ἐθνοπληβειακὰ τμήματα τῆς νεολαίας καὶ τοῦ γενικοῦ πληθυσμοῦ, ποὺ θὰ στρέφονται ὅλο καὶ περισσότερο στὸν πατριωτισμὸ (πεῖτε το «ἐθνικισμό», πρόβλημα οὐδὲν) ὡς ἀσπίδα ἀπέναντι στὸν κοινωνικὸ καὶ ἐθνικό τους ἐπαπειλούμενο ἀφανισμό, ποὺ τοὺς ἐπιφυλάσσουν Δεξιὰ καὶ Ἀριστερά, ἀφοῦ ἔχουν γίνει πλέον οἱ δύο ὄψεις τοῦ ἰδίου συστημικοῦ νομίσματος.

Ὁ τίτλος τῆς ἀνάρτησης εἶναι παραφθορὰ ἀπὸ κάποιο παλιὸ ἀναρχικὸ σύνθημα. Ὅποιος τὸ γνωρίζει, ξέρει  τὴν κατάληξη (καὶ τὴν κατάντια).

πηγή

Με τεταμένη την Δεξιά: Θέλουμε για γείτονες Εθνίκια και Λευκούς, Δασκάλους στα σχολεία μας Φασίστες Αυθεντικούς (η εκδίκηση για την πολυφυλετική κοινωνία είναι η συσπείρωση στις γραμμές της antiantifa δράσης)

 

Κάποτε «Κόκκινος» και «Ερυθροφρουρός» σήμερα «Αυτόνομος» και «Φαιός»: Από τον Λένιν & τον Στάλιν … στην Τρίτη Θέση! (του Χρήστου Χρανιώτη)

γράφει ο Wood Brother

Μετά την πτώση του Σοβιετικού συνασπισμού που επετεύχθη μέσω της συμφωνίας της αόρατης κομματικής μαφίας με τα γεράκια των ΗΠΑ τα οποία χρηματοδοτούσαν το Κρεμλίνο με τα «κόκκινα δολάρια», άνοιξε ο δρόμος για την πλήρη κυριαρχία του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς. Όμως παρά το γεγονός της μετακίνησης πληθυσμών λόγω της εξαθλίωσης που προκάλεσε ο φιλελευθερισμός, αυτό που δεν μπόρεσε να αποτρέψει η νέα πλανητική εξουσία ήταν η υπόγεια συμπόρευση μερίδας των λευκών πληθυσμών της Ανατολικής Ευρώπης που βρήκαν καταφύγιο σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης με τους γηγενείς υπερασπιστές της παράδοσης.

«Πιστεύω πως η σημαία έχει υψωθεί. Τώρα σπεύδουμε να την υπερασπιστούμε χαρούμενα, ποιητικά. Υπάρχουν μερικοί που μπροστά στην ξεκινημένη επανάσταση πιστεύουν ότι για να μαζευτούν οι εθελοντές χρειάζονται να προσφερθούν οι πιο ανώδυνες λύσεις, πιστεύουν ότι η προπαγάνδα πρέπει να αποκρύπτει όλα όσα μπορούν να προκαλέσουν συγκινήσεις ή να φανερώνουν μια στάση ενεργητική και εξτρεμιστική. Τι αυταπάτη! Οι λαοί δεν σπρώχνονται μπροστά παρά μόνον από τους ποιητές. Αλίμονο σ’ εκείνον, που μπροστά στην ποίηση που καταστρέφει, δεν ξέρει να αντιπαρατάξει την ποίηση που υπόσχεται»

Jose Antonio Primo de Rivera

Έτσι η Μάγδα από την Ουκρανία βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη και η Ελένη από την Ρουμανία βρέθηκε στην Αθήνα, όπως και η Χρύσα από την Πολωνία άνοιξε μια νέα ζωή στην Λάρισα. Λευκοί πληθυσμοί που υπήρξαν φορές που κατάφεραν να στήσουν με επιτυχία ενα νέο σπιτικό και την αξιοπρέπεια τους αν και κάποιες φορές δεν άντεξαν και λύγισαν από την γραικυλική συμπεριφορά και το κλίμα της ανθρωποφαγίας. Όμως τελικά χιλιάδες λευκά παιδιά ανατράφηκαν και μεγάλωσαν σε μια χώρα που παρά την ευλογία των Θεών ρέπει προς την καταστροφή. Μεγάλος αριθμός λευκών παιδιών των μεταναστών που έκαναν μικτές οικογένειες ή απλά παρέμειναν στην χώρα αποποιήθηκαν την καταγωγή τους έως ένα σημείο και σήμερα δηλώνουν μόνο Έλληνες. Γοητεύτηκαν από την εσωτερική δύναμη του Ελληνισμού που επιβάλλεται μέσα από το κάλεσμα της νέας Βαράγγιας Φρουράς που ασυναίσθητα δημιουργήθηκε σε πόλεις και χωριά της ελλαδικής δυστοπίας.

Που θα τους βρεις τους ξένους που νιώθουν όμως και Έλληνες;  Στα γήπεδα να έχουν τατουάζ με σβάστικες και κέλτικους, θα τους δεις το 2018 στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία να συμμετέχουν στην πρώτη γραμμή ενάντια στους συριζαίους και τους μπάτσους, θα τους γνωρίσεις σε χώρους δουλειάς και σε σχολές να προσπαθούν για την μόρφωση και την προσωπική τους εξέλιξη, θα τους χαιρετίσεις την αυγή που πάνε για το μεροκάματο και μοχθούν για το αύριο. Θα τους δεις ακόμη και σε αυτόνομες ομάδες και εθνικιστικούς πολιτικούς σχηματισμούς να αποδέχονται τον συγκερασμό της ξένης νοοτροπίας με την ελληνική ταυτότητα τους πέρα από τις έγγραφες κρατικές διατάξεις και τους αντιδραστικούς αφορισμούς. Από την Βαλτική μέχρι τον Καύκασο χιλιάδες λευκά παιδιά ανάμεσα μας με μια ιδεολογική καρδιά να χτυπάει ξέρουν να μισούν το ανθελληνικό κράτος επειδή τους αγνοεί και τους πολεμάει ενώ προωθεί μονόπλευρα και με πλάνο τον Νιγηριανό μπασκετμπολίστα και τα λοιπά κυβερνητικά φερέφωνα. Δεν ξεχνούν ποτέ τι τράβηξαν τα σόγια τους τόσο στον κομμουνισμό όσο και στον καπιταλισμό νιώθουν περήφανοι για την καταγωγή τους και οι φυσικοί τους σύμμαχοι δεν είναι άλλοι φυσικά από τους Έλληνες νεοφασίστες και εθνικοσοσιαλιστές παρά το μίσος που υπάρχει λόγω των παλαιών μικροεθνικισμών.

Δεν είναι κρυφό γεγονός η παρουσία Αρμενίων και Πολωνών στην παλιά «Χρυσή Αυγή», η μετέπειτα συνδρομή Ουκρανών και Ρώσων σε παρέες και ομάδες που δεν είχαν και την καλύτερη άποψη για την δημοκρατία. Μια δημοκρατία που ρίχνει στην ανεργία τους γονείς τους όπως και τους ντόπιους Έλληνες, που προωθεί το αποκρουστικό ξόανο της Αμάλ και τα δικαιώματα του κάθε ανώμαλου εθνομηδενιστή, που χρηματοδοτεί αφειδώς τις ΜΚΟ για να γίνουν όλες οι γειτονιές της Αθήνας συνοικίες που θα θυμίζουν στο τέλος λαϊκή αγορά της Καμπούλ. Απέναντι σε αυτή την νέα πραγματικότητα της αντικατάστασης πληθυσμού από τους ασιατικούς πληθυσμούς και τους πιστούς οπαδούς του Σαλαφιστικού Ισλαμισμού, κάποιοι Έλληνες και ξένοι μαθητές λένε ΟΧΙ και αυτό το ΟΧΙ ακούστηκε και στο ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης πριν λίγες ημέρες!

Έλληνες και Ξένοι όλοι Λευκής καταγωγής χωρίς κομματική ή πολιτικάντικη καθοδήγηση, Αυτόνομοι και Ελεύθεροι, Άναρχοι και με μια πρωτόλεια Αντιδημοκρατική Σκέψη, με Τεταμένη την Δεξιά σε έναν προκλητικό αλλά υπερήφανο Χαιρετισμό μπροστά στον άνανδρο εχθρό όπως χαιρετούσαν και οι παππούδες πριν τους εκτελέσουν οι πράκτορες και τα τσιράκια τους, αλύγιστοι νεολαίοι μπροστά στις καθοδηγούμενες συμμορίες της κομματικής σαπίλας, με μόνο Οδηγό το Αίμα τους και την Ταυτότητα τους αντιστάθηκαν δυναμικά στις απειλές των εθνομηδενιστών αριστεριστών που με λοστάρια απειλούσαν μικρά παιδιά και έριχναν νερό στον μύλο του κρατικού αντιφασισμού τον οποίο γέννησε η αμερικανική πρεσβεία στο Δυτικό Βερολίνο και είναι γνωστή ως antifa. 

Απέναντι τους βρήκαν και τα προδοτικά ΜΜΕ που τους ξέπλυναν για τα καλά και την αντιτρομοκρατική καθώς και τα λοβοτομημένα πιόνια της ΚΝΕ και των ΕΑΑΚ που φαντασιώνονται ότι είναι μέλη των μπολσεβίκων ενώ πολλές φορές έσπευσαν να υπερασπιστούν την υγειονομική δικτατορία και το αστικό καθεστώς αλλά ποτέ δεν βγάζουν μιλιά ή δεν διαδηλώνουν για τα σιωνιστικά εγκλήματα των ΗΠΑ και των Σαούντ σε Λίβανο, Συρία, Υεμένη και Λιβύη ή για την μετατροπή της χώρας μας σε χώρο και σε αποθήκη ψυχών ακόμη και σε στρατιωτική Ισραηλινή βάση. Αυτά τα πλάσματα με τον Γκεβάρα στο μπλουζάκι που αν ζούσε ο Αργεντίνος επαναστάτης της Κουβανικής Επανάστασης θα τους πέταγε με συνοπτικές διαδικασίες στους καρχαρίες της Καραϊβικής ή όπως έλεγε ο προσφάτως αποθανών μουσικοσυνθέτης Θεοδωράκης «θα τους κρεμούσαν πρώτους οι Σοβιετικοί αν είχε κερδίσει ο Στάλιν στα Δεκεμβριανά» άρχισαν και πάλι να ζητούν ως άλλοι Ιακωβίνοι τον θάνατο για τους μικρούς σε ηλικία αντιπάλους τους και να απειλούν με ένα μελλοντικό Νέο Ηράκλειο νομίζοντας ότι είναι η νέα δολοφονική ΟΠΛΑ.

Οι άναρθρες κραυγές υποχώρησης και απόγνωσης όμως μπροστά στους νεολαίους που αντέδρασαν αυθόρμητα και με το εθνόσημο στην καρδιά και ουσιαστικά ήταν άοπλοι και ολιγάριθμοι απέναντι σε μια σχεδιασμένη επίθεση ενήλικων και μελών κομμάτων της νατοϊκής αριστεράς είναι μια ακόμη μουσική πανδαισία στα αυτιά μας. Άλλωστε για εμάς τους Αντιδημοκράτες της «Τρίτης Θέσης» αλλά και για όλους τους συναγωνιστές μας που μισούν την αστική δημοκρατία η μάχη δεν τελείωσε το ’45 και συνεχίζεται σε όλο τον κόσμο απέναντι στις δυνάμεις της σήψης και της υποτέλειας. Θα δώσουμε την τελευταία μάχη ακόμη και αν χάσουμε! 

Παντού μια νέα Σταυρούπολη πρέπει να γεννηθεί, περήφανα να ανεμίζουν τα λάβαρα της Νίκης και του Αίματος, στηρίξτε με κάθε τρόπο τους συλληφθέντες, βοηθήστε οικονομικά τις οικογένειες τους απέναντι στα δικαστικά έξοδα, μην περιμένετε τίποτα από τους βολεμένους ακροδεξιούς λακέδες, απαντήστε με Ιδεολογική Λύσσα και Αυτόνομη Συνείδηση απέναντι στα δημοσιογραφικά τσιράκια και τις κίτρινες φυλλάδες που ευλογεί πάντα η Καραμανλική δεξιά και προωθεί η γερμανική πρεσβεία μέσω των ιδρυμάτων.

Ζήτω η Σιδηρά Νεολαία!

Pyotr Kropotkin και Muammar Qaddafi - μια συγκριτική ματιά στον Κανταφισμό από την αριστερή οπτική: όταν ο ευγενής «Aναρχικός Πρίγκιπας» Πέτρος Κροπότκιν συνάντησε τον Εθνικιστή «Αδερφό Συνταγματάρχη» Μουαμάρ Καντάφι στην όαση των ιδεών της Λιβύης

Το παρακάτω άρθρο αφιερώνεται στην εθνομηδενιστική antifa του λεγόμενου «ακροαριστερού/αναρχοκομμουνιστικού/αντιεξουσιαστικού χώρου» (ένα ενδιαφέρον άρθρο για το τι συμβαίνει με αυτούς εδώ) που έσπευσε να χειροκροτήσει την ιμπεριαλιστική εισβολή στην Λιβύη το 2011 (δείτε εδώ) καθώς και την καταστροφή του Κανταφικού καθεστώτος της «Μεγάλης Αραβικής Σοσιαλιστικής Λαϊκής Τζαμαχιρίγια» από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ, με αποτέλεσμα τον θάνατο χιλιάδων αθώων από τους μισθοφόρους σαλαφιστές και τους αμερικανοκίνητους μοναρχικούς, την λεηλασία του φυσικού πλούτου από τις καπιταλιστικές δυνάμεις και την επαναφορά του δουλεμπορίου (δείτε εδώ) στην περιοχή.

Οι απόψεις και τα συμπεράσματα του Ρώσου συγγραφέα δεν είναι απαραίτητο να εκπροσωπούν το σύνολο της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» ή των συναγωνιστών της Ελληνικής «Τρίτης Θέσης». 

Με το άρθρο αυτό συμπληρώνεται μια σειρά αναρτήσεων σχετικά με την Νασερική αντισιωνιστική Λιβύη τα οποία μπορείτε να διαβάσετε στο σύνολο τους στην ετικέτα «Λιβύη»

Εισαγωγικό σημείωμα: Τίτος

Ο ευγενής αναρχικός Κροπότκιν και ο νασερικός εθνικιστής Καντάφι. Πώς συμβιβάζονται; 

Ο αναρχικός Προυντόν και ο πρωτοφασιστικός Κύκλος Προυντόν. Ο αναρχο-κολλεκτιβιστής Μπακούνιν και ο παν-σλαβιστής Μπακούνιν. Ο αναρχο-κοινοτιστής Κροπότκιν και ο δαρβινιστής Κροπότκιν, ο άναρχο-συνδικαλιστής Σορέλ  και ο Σορέλ πηγή έμπνευσης του δημιουργού των πρώτων «fasci di combattimento». Ο «Εθνικός Απελευθερωτικός Ζαπατίστικος Στρατός» του υποδιοικητή Μάρκος («Μια επαναστατική διαδικασία πρέπει να έχει ως αφετηρία την επανανακάλυψη της έννοιας του Έθνους και της Πατρίδας») και το κίνημα του κάνει λόγο για Πατρίδα και Σοσιαλισμό, που υπερασπίζεται τις παραδόσεις και τα εθνικά σύμβολα, την εθνική ταυτότητα και την γη των προγόνων. 

Η ρομαντική νοσταλγία της οργανικής προ-νεωτερικότητας μέσα στα ερείπια του αστικού βιομηχανικού τοκογλυφικού μοντερνισμού. Νοσταλγία της υπαίθρου, της φυλής, της κοινότητας, των αδελφοτήτων, των συντεχνιών. Νοσταλγία ενός Μεσαίωνα, Κιβωτού της Αρχαιότητας. Ο αρχαιοπρεπής Πλήθωνας ως η επιθανάτια φωνή της πολεμικής κραυγής του μεσαιωνικού Βυζαντίου. 

Το Συντεχνιακό Κράτος, ένα οργανικό μη-κράτος, ως η διαλεκτική εκρηκτική σύνθεση μεταξύ κρατισμού και αντικρατισμού, εκπροσώπησης και ιεραρχίας, που ξεκινάει με την εξύψωση της πολιτικής βίας και τελειώνει στην υπεράσπιση του σοσιαλισμού στο Σαλό, της Λαϊκής Βούλησης και του Χαρισματικού Ηγέτη. 

Οι Λαϊκές Επιτροπές της Τζαμαχιρίγια θυμίζουν το Κάλεσμα του Ρήγα για τον σχηματισμό των Λαϊκών Συνελεύσεων στις Κοινότητες, που θα έστελναν εκπροσώπους στην Εθνοσυνέλευση που θα αναδείξει τον Ηγέτη, τον νέο Μεγαλέξανδρο της Χάρτας του, ο Κοινοτισμός και η Αριστοκρατία του Δραγούμη το όραμα του για μια Ελλάδα πέρα από τα σύνορα που επιβάλλει το καθεστώς της ανομίας.

Αν, όπως είπε ο Λένιν, ο αριστερισμός είναι η παιδική ασθένεια του Κομμουνισμού, τότε ο αναρχισμός είναι η παιδική ασθένεια του Φασισμού;  

Ένα ερώτημα σαν δίκοπο μαχαίρι που λίγοι τολμούν να αγγίξουν την κοφτερή λεπίδα του. Το σύντομο βίαιο εξωστρεφές ξέσπασμα του Επαναστατικού Φασισμού ήταν η προσπάθεια αυτουπέρβασης του μικροεθνικισμού του. Αν αντ' αυτού είχε επιλέξει την ενίσχυση των αντιστασιακών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, σήμερα όλη αυτή η ψευδολογία, η σύγχυση και η παρανόηση θα απουσίαζε. 

Η ασυνέπεια βρίσκεται σε αυτούς που κρύβουν μέσα τους έναν αιρετικό πρωτοφασιστή κοινωνιστή και αρνούνται βλακωδώς να το παραδεχτούν ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό. Η δική μας ουτοπία είναι η απουσία μιας μονολιθικής ιεραρχίας που εμποδίζει τις Συμπολιτείες των Λαϊκών Κοινοτήτων, την κληρονομιά των Σουλιωτών να θριαμβεύσουν. Είναι η απαγόρευση της Λαϊκής αυτοδιοίκησης (όπως έπραξε από νωρίς το προτεκτοράτο που ονομάστηκε ελληνικό βασίλειο) που μετατρέπει τις επαναστάσεις σε μονολιθικά καθεστώτα;  Είναι αυτό το κοινό χαρακτηριστικό των Επαναστάσεων που διαρκούν ως τέτοιες; 

Από τα βουνά της Σιέρα Μαέστρα στην Καραϊβική ως την οροσειρά του Ζάγκρος που φωτίζεται από την πύρινη ελπίδα του Newroz, τελικά η αληθινή διαφορά δεν είναι ανάμεσα στον κρατισμό και τον αντικρατισμό, αλλά ανάμεσα στο οργανικό και το μηχανικό. Το ζωντανό και το άψυχο. Το αληθινό και το ψεύτικο. 

Ο αναρχικός πρίγκιπας Κροπότκιν και ο σοσιαλοεθνικιστής βεδουίνος Καντάφι συναντιούνται εκεί που η Λαϊκή Βούληση συναντά τους Ιερούς και άγραφους Νόμους του Διός (των Θεών, του Θεού, του Αλλάχ), αλλά για την Αντιγόνη θα μιλήσουμε μια άλλη φορά.

Σχετικός παλαιότερος σύνδεσμος: 

«Αναρχοφασισμός» η ιδεολογική σύνθεση της «Τρίτης Θέσης»

Κροπότκιν - και Μουαμάρ Αλ Καντάφι: Ένα δοκίμιο σύγκρισης

του Ρώσου οικονομολόγου και κοινωνιολόγου Said Gafourov

Μετάφραση: Τίτος

Δημοσιεύτηκε εδώ και εδώ

Το τελευταίο τέταρτο του εικοστού αιώνα η Λιβύη ήταν στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής. Οι ανορθόδοξες εξωτερικές και εγχώριες πολιτικές, η πρόκληση της στις ανεπτυγμένες χώρες μαζί με τη στρατηγική γεωγραφική της θέση και τους μεγάλους ορυκτούς πόρους (κυρίως πετρελαίου), προσελκύουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε σύγκριση με άλλες χώρες του Τρίτου Κόσμου. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα χαρακτηριστικά της χώρας ήταν η Τρίτη Οικουμενική Θεωρία, που αναπτύχθηκε από τον ηγέτη της Λιβυκής Επανάστασης Συνταγματάρχη Μουαμάρ Καντάφι, η οποία εισήχθη ως εναλλακτική λύση τόσο για την καπιταλιστική όσο και για την κομμουνιστική ιδεολογία. Αυτή η «νέα φιλοσοφία» δεν εφαρμόστηκε μόνο θεωρία και πράξη στη Λιβύη, αλλά θεωρήθηκε επίσης ως η πλέον αποτελεσματική για άλλες αναπτυσσόμενες χώρες. Χώρες όπως το Μπενίν ή η Μπουρκίνα Φάσο χρησιμοποίησαν στοιχεία της Τρίτης Οικουμενικής Θεωρίας στις κυβερνητικές τους ιδεολογίες.

Πολλοί δυτικοί μελετητές θεώρησαν ότι η ιδεολογία του Καντάφι ήταν κάτι ιδιαίτερα ανατολίτικο, ξένο προς το δυτικό σύστημα αξιών που βρίσκεται έξω από το κύριο ρεύμα τόσο της δυτικής όσο και της ανατολικής φιλοσοφίας ή σαν απλοποίηση μιας ήδη απλοποιημένης «μαρξιστικής φιλοσοφίας» ή σαν «πραγματικό σοσιαλισμό» προσαρμοσμένο σε «φυλετικούς (στμ tribe όχι race) σοσιαλιστές πρίγκιπες».

Από την άλλη πλευρά, ορισμένοι στοχαστές του Τρίτου Κόσμου όπως ο Σάμι Χατζάρ υποθέτουν ότι το σύστημα αξιών του Καντάφι βρίσκεται στο πλαίσιο φιλοσοφικών παραδόσεων που επιστρέφουν στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο» του Ρουσσώ.

Το 1973 το Υπουργείο Πληροφοριών και Πολιτισμού της Λιβύης δημοσίευσε ένα φυλλάδιο «Η Θεωρία του Τρίτου Κόσμου: η Ιερή Αντίληψη του Ισλάμ και η Λαϊκή Επανάσταση στη Λιβύη». Η θεωρία αναπτύχθηκε αργότερα στο φυλλάδιο του 1974 «Οι Αρχές της Θεωρίας του Τρίτου Κόσμου». Στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, ο Καντάφι δημοσίευσε 3 μέρη του γνωστού «Πράσινου Βιβλίου», συνοψίζοντας και συστηματοποιώντας τη θεωρία του.

Από την άποψή μας, η πιθανή επιρροή (άμεση ή έμμεση) ιδεών ευρωπαϊκού και ρωσικού αναρχισμού στον Καντάφι, αξίζει τουλάχιστον να συζητηθεί.

Τον 19ο αιώνα, ο όρος «αναρχισμός» χρησιμοποιήθηκε για να ορίσει ένα αρκετά ευρύ πνευματικό και πολιτικό κίνημα. Διαφορετικοί στοχαστές όπως ο Προυντόν, ο Στίρνερ, ο Μπακούνιν, ο Λέων Τολστόι, ο Κροπότκιν και πολλοί άλλοι δήλωσαν την αλληλεγγύη τους στον Αναρχισμό ως κοινωνικο-φιλοσοφική θεωρία. Αν και οι φιλοσοφικές τους ιδέες ήταν μάλλον διαφορετικές, όλες είχαν ένα κοινό σημείο - όλοι πίστευαν ότι η κύρια αιτία αδικίας, κοινωνικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης ενός ανθρώπου από έναν άλλο ήταν το κράτος και οι πολιτικοί θεσμοί του.

Το όραμα του Καντάφι για τη σοσιαλιστική κοινωνία συνοψίζεται ως εξής:

«1) Ο σκοπός της σοσιαλιστικής κοινωνίας είναι η ευτυχία του ανθρώπου που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσω της υλικής και πνευματικής ελευθερίας.

2) Οι υλικές ανάγκες όλων πρέπει να είναι εξασφαλισμένες, ασφαλείς από αυθαίρετη αναστάτωση.

3) Η ανισότητα πλούτου, εισοδήματος και κοινωνικής θέσης πρέπει να είναι μέτρια. Ο πλούτος που υπερβαίνει τις ιδιωτικές ανάγκες πρέπει να είναι δημόσια και όχι ιδιωτική ιδιοκτησία.

4) Ο άνθρωπος πρέπει να βρει εκπλήρωση στο έργο του όχι μόνο στη χρήση του εισοδήματος που αποκομίζει από αυτό».

Ο Πέτρος Κροπότκιν - ο ιδρυτής του Αναρχοκομμουνισμού και ένας από τους πιο σεβαστούς θεωρητικούς του Αναρχοσυνδικαλισμού καθόρισε ένα από τα πιο σημαντικά ανθρώπινα δικαιώματα - το δικαίωμα της ευημερίας που είναι «η δυνατότητα να ζεις ως άνθρωπος και να μεγαλώνεις παιδιά». «Πάνω από το ψωμί και πάνω από την ευημερία, πάνω από τη συλλογική περιουσία μπορούμε να δούμε έναν νέο κόσμο να έρχεται - έναν κόσμο όπου μπορούμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον και να ικανοποιούμε τις αξιοπρεπείς και ευγενείς επιθυμίες μας για το ιδανικό ... όπου δεν θα υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί … ένας εργάτης θα δούλευε σε ό, τι είναι καλύτερο για αυτόν, ένας ερευνητής θα έκανε τα έργα του χωρίς επιφυλάξεις, ένας καλλιτέχνης δεν θα έβριζε το ιδεώδες του για την ομορφιά υπέρ των χρημάτων».

Έτσι μπορούμε να δούμε ότι οι τελικοί κοινωνικοί στόχοι του Καντάφι και του Κροπότκιν είναι παρόμοιοι. Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί περισσότεροι συσχετισμοί στις λεπτομέρειες.

Το πρώτο μέρος του Πράσινου Βιβλίου (1976) ξεκινά με μια περιγραφή και αυστηρή κριτική για το παραδοσιακό αστικό κοινωνικό και πολιτικό σύστημα. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι η μεθοδολογία αυτής της κριτικής είναι μάλλον παρόμοια με εκείνη του Κροπότκιν ή του Μπακούνιν. Στην εισαγωγή της πρώτης γαλλικής έκδοσης του "Ψωμή και Ελευθερία" του Κροπότκιν διαβάζουμε: «το πρώτο βιβλίο του Κροπότκιν, ‘’Λόγια ενός Επαναστάτη’’ ήταν αφιερωμένο κυρίως στη σκληρή κριτική της ανήθικης και κακής αστικής κοινωνίας κι έκανε επίκληση στην ενέργεια των επαναστατών. να αγωνιστούν ενάντια στο κράτος».

Σύμφωνα με τον Καντάφι, το όργανο ή το μέσο κοινωνικού ελέγχου (δηλ. το κράτος) είναι το κύριο πολιτικό πρόβλημα που ανέκαθεν βρισκόταν μπροστά στην ανθρωπότητα. Ο αγώνας για το «όργανο ελέγχου» οδηγούσε πάντα στη νίκη ενός ατόμου ή ενός κόμματος ή μιας τάξης και στην ήττα του λαού. «Το Κοινοβούλιο είναι μια λανθασμένη παρουσίαση του λαού και τα κοινοβουλευτικά συστήματα είναι μια ψεύτικη λύση στο πρόβλημα της δημοκρατίας. Ένα κοινοβούλιο ιδρύθηκε αρχικά για να εκπροσωπεί τον λαό, αλλά αυτό από μόνο του είναι αντιδημοκρατικό καθώς η δημοκρατία σημαίνει την εξουσία του λαού και όχι μια εξουσία που ενεργεί για λογαριασμό του », δηλώνει ο Καντάφι.

«Τα κοινοβούλια αποτέλεσαν νομικό εμπόδιο μεταξύ του λαού και της άσκησης αποκλεισμού των μαζών από ουσιαστική πολιτική και μονοπωλήσεως της κυριαρχίας στη θέση τους».

Ο Καντάφι καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «έχει γίνει δικαίωμα των ανθρώπων να αγωνίζονται μέσω της λαϊκής επανάστασης να καταστρέψουν όργανα όπως οι λεγόμενες κοινοβουλευτικές συνελεύσεις που σφετερίζονται τη δημοκρατία και την κυριαρχία και που καταπνίγουν τη βούληση του λαού» - αυτή η δήλωση συσχετίζεται με το περίφημο συνθήματα σύγχρονων αναρχοτρομοκρατών όπως, «Ενώ η κακή αστική κοινωνία χρησιμοποιεί βία υπό το όνομα της δικαιοσύνης, η δικαιοσύνη του προλεταριάτου είναι η βία».

Σε γενικές γραμμές, για τους αναρχικούς, ολόκληρο το σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας ήταν το αντικείμενο της αιχμηρής ασυμβίβαστης κριτικής τους. Ο Μπακούνιν περιέγραψε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία ως «δήθεν κατάσταση δήθεν λαϊκής βούλησης, η οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπείται από δήθεν εκπροσώπους σε δήθεν λαϊκές συναντήσεις».

Ο Κροπότκιν αρνήθηκε την ιδέα ότι το κράτος ήταν απαραίτητο - το χαρακτήρισε «δεισιδαιμονίες, που παίζουν το ρόλο της μοίρας στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων» και πίστευε ότι η αυτοοργάνωση των μικρών κοινοτήτων που ενώθηκαν σε ομοσπονδιακή βάση ήταν η δομή που πρέπει να αντικαταστήσει το κράτος που είναι «συσκευή βίας».

Δήλωσε ότι ο στόχος της «εύρεσης μιας τέτοιας κυβέρνησης που θα κάνει τους ανθρώπους να υπακούν, ενώ υπακούουν ακόμη στην κοινωνία», δεν ήταν εφικτός και επεσήμανε ότι «η κοινωνία προσπαθεί να απελευθερωθεί με κάθε δυνατό τρόπο από κάθε είδους κυβέρνηση και να εκπληρώσει τις απαιτήσεις της με δωρεάν συμφωνίες μεταξύ ατόμων και ομάδων, επιδιώκοντας έναν στόχο».

Μπορούμε να δούμε εδώ ότι τα πολιτικά ιδεώδη του Κροπότκιν επανέρχονται στο «Κοινωνικό συμβόλαιο» του Ρουσσώ, τον οποίο εκτιμούσε ιδιαίτερα. Μπορούμε να πούμε ότι τόσο ο Καντάφι όσο και ο Κροπότκιν βλέπουν την κύρια εσωτερική αντίφαση μέσα στις υπάρχουσες κοινωνίες ως την αντίφαση μεταξύ κοινωνίας και κράτους. Και οι δύο χρησιμοποιούν την έννοια των «λαϊκών μαζών» που είναι οι κινούμενες δυνάμεις των κοινωνικών επαναστάσεων. Οι μάζες δεν διαιρούνται σε στρώματα, τάξεις, εθνοτικές, ομολογιακές και επαγγελματικές ομάδες. Σύμφωνα με τον Κροπότκιν, η αναρχία ήταν ένα «λίγο πολύ αντανακλαστικό ιδανικό των μαζών». Ο Καντάφι χρησιμοποιεί τον όρο «άνθρωποι» και η εξουσία του λαού γενικά ως αδιαίρετη οντότητα είναι μια εναλλακτική λύση στην παλιά άδικη πολιτική τάξη.

Ίσως μπορούμε να πούμε ότι οι κοινωνικές πραγματικότητες στη Λιβύη και στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια της μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης που όντως καθόρισε την ιδεολογία της αναρχίας ήταν μάλλον παρόμοιες. Η κοινωνική διαστρωμάτωση της κοινωνίας και στις δύο περιπτώσεις ήταν ασθενής. Η αντι-φεουδαρχική ενοποίηση όλων των τρίτων τάξεων στη Γαλλία, η οποία περιλάμβανε τη συντριπτική πλειοψηφία των κοινωνικών ομάδων, ήταν δομικά κοντά στην ενότητα όλων των Λιβύων που αντιτάσσονταν στην αδύναμη και απαξιωμένη βασιλική εξουσία και τους μικρούς εμπορικούς κύκλους.

Από την άλλη πλευρά, η επακόλουθη πόλωση και ο αυτοπροσδιορισμός διαφορετικών κοινωνικών ομάδων: προλεταριάτου, μικροαστικής, οικονομικής και εμπορικής αστικής τάξης, αγροτών κ.λπ. Ο Καντάφι είπε κάποτε ότι, «Εάν η Επανάσταση κάνει λάθος, η επανάσταση πρέπει να διορθωθεί». Αυτό ειπώθηκε σε μια στιγμή κρίσιμων κοινωνικών αντιθέσεων μεταξύ μιας αναδυόμενης αστικής τάξης και των «Επαναστατικών Επιτροπών» που εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα της ολιστικής κοινωνίας σε μια περίοδο αντι-αποικιακής και αντι-φεουδαρχικής επανάστασης.

Το σύστημα των Λαϊκών Συνελεύσεων και Επιτροπών που από την άποψη του Καντάφι είναι «ο μόνος τρόπος για μια γνήσια Δημοκρατία» είναι πολύ κοντά τόσο στο πνεύμα όσο και στο γράμμα της κατανόησης του Κροπότκιν για μια μελλοντική κοινωνική αυτοοργάνωση της κοινωνίας. Ένας λαός ελέγχει τον εαυτό του, αυτή είναι η ουσία της δημοκρατίας σύμφωνα με τον Καντάφι. Με άλλα λόγια, το πολιτικό μοντέλο είναι μια α-κρατική μορφή λαϊκής εξουσίας που είναι το ιδανικό του αναρχισμού.

Το «Ψωμί και Ελευθερία του Κροπότκιν» βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην ιδέα ότι η κύρια λειτουργία της κοινωνίας είναι να δημιουργήσει και να αναπαράγει τις υλικές αξίες για την πλήρη και πολύπλευρη ανάπτυξη ενός ελεύθερου ατόμου. Το κύριο σύνθημα του αναρχισμού είναι «ελευθερία για όλους, ευημερία για όλους» και ο Κροπότκιν γράφει ότι «στην πολιτική οικονομία, πρέπει πρώτα απ 'όλα να μελετηθεί το κεφάλαιο για την κατανάλωση». Ο Καντάφι, με τη σειρά του, πιστεύει ότι οι μόνοι «νόμιμοι» στόχοι της οικονομικής δραστηριότητας είναι η εκπλήρωση των ανθρώπινων απαιτήσεων και ξεκινά επίσης μια συζήτηση για οικονομικά ζητήματα με το πρόβλημα της κατανάλωσης.

Η ομοιότητα των ιδεών του δεύτερου μέρους του «Πράσινου Βιβλίου» (αφιερωμένο σε οικονομικά θέματα) και των απόψεων των αναρχικών είναι μάλλον εκπληκτική - ακόμη και η δομή των κεφαλαίων στο δεύτερο μέρος και του «Ψωμί και Ελευθερία» για παράδειγμα, είναι πολύ κοντά.

Η πρακτική της Τζαμαχαρίγια στη Λιβύη αντιστοιχεί σε αναρχοκομμουνιστικές ιδέες . Η θεωρητική περιγραφή της ιδανικής κοινωνίας του Κροπότκιν - μια ομοσπονδία αυτοελεγχόμενων κοινοτήτων - θα μπορούσε να είναι μια θεωρητική περιγραφή του συστήματος των περιφερειών της Τζαμαχαρίγια που ο Καντάφι προσπάθησε να εφαρμόσει στο πρώτο στάδιο του επαναστατικού μετασχηματισμού στη Λιβύη. Ο στόχος τόσο για τον Ρώσο στοχαστή όσο και για τον Άραβα πρακτικό ήταν η εξάλειψη «των άδικων κοινωνικών σχέσεων».

«Αυτός που κατέχει το σπίτι στο οποίο ζείτε ή τα μέσα μεταφοράς που χρησιμοποιείτε ή τα χρήματα με τα οποία ζείτε, κατέχει μέρος ή ολόκληρο της ελευθερίας σας. Η ελευθερία είναι αδιαίρετη και για να είναι ευτυχισμένος ένας άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος».

Αυτή η δήλωση θα μπορούσε να προέρχεται από έναν θεωρητικό της αναρχίας, αλλά ανήκει στον Καντάφι. Με τη σειρά του, ο Κροπότκιν γράφει: «Στην πραγματικότητα, σε ένα σύγχρονο κράτος το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ανάπτυξη και διατήρηση του ηθικού επιπέδου, η απαραίτητη ζωή στην κοινωνία είναι η απουσία κοινωνικής ισότητας ..."Χωρίς ισότητα στην πραγματικότητα", όπως έλεγαν το 1793, η αίσθηση της δικαιοσύνης δεν μπορεί να γίνει κοινό κτήμα. Η δικαιοσύνη πρέπει να είναι ίση για όλους και στην κοινωνία μας ... η αίσθηση της ισότητας έχει ήττες σε κάθε βήμα ... μπορούμε να βρούμε δικαιοσύνη μόνο σε μια κοινωνία ίσων».

Σύμφωνα με τον Καντάφι, μια νέα σοσιαλιστική κοινωνία είναι «μια κοινωνία που είναι απολύτως ελεύθερη. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την εκπλήρωση των υλικών και πνευματικών απαιτήσεων ενός ανθρώπου με την απελευθέρωση αυτών των απαιτήσεων από την καταπίεση από άλλους ανθρώπους ».

Κατά τον καθορισμό των στόχων στην απαραίτητη οικονομική δραστηριότητα στον κοινωνικό μετασχηματισμό, ο Κροπότκιν τονίζει τρία βασικά στοιχεία:

«1) κατάργηση του μισθού, που καταβάλλεται από έναν καπιταλιστή σε έναν εργάτη, επειδή είναι μια σύγχρονη μορφή αρχαίας δουλείας και ιδιοκτησίας "krepostnoye" πάνω σε έναν άνθρωπο.

2) εξάλειψη της ιδιωτικής ιδιοκτησίας σε ό, τι είναι απαραίτητο για την κοινωνία για την παραγωγή και την κοινωνική οργάνωση προϊόντων ανταλλαγής· και τελικά,

3) εξάλειψη από το άτομο και την κοινωνία αυτής της μορφής κοινωνικής καταπίεσης - κράτους - που εξυπηρετεί τη διατήρηση και τη συνέχεια της οικονομικής δουλείας ».

Ο Καντάφι ανέφερε ότι «όσοι πουλάνε την εργατική τους δύναμη ανεξάρτητα από τον μισθό τους, είναι ένα είδος σκλάβου», επειδή δεν εργάζονται για δικό τους όφελος αλλά ή προς όφελος αυτών που τους προσλαμβάνουν. Από αυτό προκύπτει η μεταβολή της μορφής της ιδιοκτησίας με τη μετάβαση της από τον ένα ιδιοκτήτη στον άλλο, η οποία, ακόμη και αν πρόκειται για κράτος της εργατικής τάξης σε μαρξιστική παράδοση, δεν εγγυάται τα δικαιώματα του εργαζομένου στη διαδικασία παραγωγής.

Ο Καντάφι κάνει μια αντίληψη ότι στην Τζαμαχιρίγια, οι σχέσεις των ανθρώπων ως προς την ιδιοκτησία είναι συμπράξεις στη διαχείριση της κοινής περιουσίας. Η ίδια ιδέα προτάθηκε από τους αναρχικούς με το περίφημο σύνθημά τους - «όλα ανήκουν σε όλους».

Ο Καντάφι πιστεύει ότι η λύση αυτού του προβλήματος μπορεί να επιτευχθεί με την εξάλειψη του μισθού, και έτσι την απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τη σκλαβιά και την επιστροφή στους «φυσικούς κανόνες» που καθόρισαν τις σχέσεις των ανθρώπων πριν από την ύπαρξη τάξεων, κυβερνήσεων και νόμων. Το επίσημο σύνθημα της Τζαμαχιρίγια είναι «Όχι εργαζόμενοι αλλά συνεργάτες».

Ο Κροπότκιν επίσης χαρακτήρισε αυτήν την προσέγγιση στις σχέσεις των ανθρώπων στη διαδικασία παραγωγής ως «φυσική». Η προσέγγιση στη διανομή και την ανταλλαγή αγαθών για αυτούς τους στοχαστές είναι παρόμοια. Και οι δύο χρησιμοποιούν μια αναλογία με ένα σούπερ μάρκετ ή ένα κατάστημα στο οποίο «κάθε άνθρωπος πρέπει να παίρνει από κοινές μετοχές ακριβώς όσο χρειάζεται για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του» ή «σε όλους σύμφωνα με τις ανάγκες του». Είναι ενδιαφέρον ότι και οι δύο είναι κατά του καταμερισμού της εργασίας, θεωρώντας ότι είναι περιττό.

Μπορεί να είναι ενδιαφέρον να συγκρίνουμε πραγματικές οικονομικές δομές στο Gulay - Pole και την Λιβύη. Μπορούμε να επισημάνουμε ότι στη γεωργία, ο Nestor Makhno και ο Qaddafi άσκησαν την ίδια πολιτική. Και οι δύο προσπάθησαν να ενθαρρύνουν την ατομική γεωργία με όλα τα μέσα που διέθεταν. Ο Κροπότκιν ως θεωρητικός ενθαρρύνθηκε από τη γεωργική ανάπτυξη των αμερικανικών ιδιωτικών αγροκτημάτων τηn δεκαετία του 1890 και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα μικρά αγροκτήματα ήταν ιστορικά προοδευτικά και θα έπρεπε να ενώνονται για να παρέχουν θέσεις εργασίας απαραίτητες για όλα τους.

Αυτή η ιδέα προέκυψε από τη ρωσική παράδοση να υμνεί την «Obshina» ως εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική τάξη. Το «Obshina» ήταν ένα κοινό ιδεώδες των Ρώσων παραδοσιακών υπέρ της ισότητας όπως ο Λαβρόφ, ο Τκάτσεφ ή ο Χέρτζεν. Το τρίτο μέρος του «Πράσινου Βιβλίου», που εκδόθηκε το 1979, ήταν αφιερωμένο στα κοινωνικά προβλήματα. Ο Καντάφι πιστεύει ότι ο κύριος κινητήρας της ανθρώπινης ιστορίας είναι ο αγώνας μεταξύ κοινωνικών και εθνικών (ως μέρος των κοινωνικών) ομάδων για υπεροχή η μία πάνω στην άλλη. Και αυτός ο αγώνας μπορεί να τερματιστεί μόνο μετά την πλήρη εξάλειψη της καταπίεσης μιας κοινωνικής ομάδας από μια άλλη ομάδα ή άτομο.

Από αυτή την άποψη, οι ιδέες του είναι πολύ κοντά στις ιδέες των αναρχικών. Ο Κροπότκιν, περιγράφοντας τη μελλοντική κοινωνία, έγραψε για «ελεύθερες κοινότητες, αγροτικές και αστικές [δηλ. χερσαίες ενώσεις ανθρώπων που συνδέονται μεταξύ τους λόγω του τόπου διαβίωσης] και ευρύτατα επαγγελματικά και τεχνικά συνδικάτα (δηλ. συνδικάτα ανθρώπων από το χαρακτήρα της εργασίας τους) και κοινότητες που διασταυρώνονται στενά μεταξύ τους. Μαζί με αυτές τις μορφές κοινωνικής οργάνωσης «θα εμφανιστούν χιλιάδες απεριόριστα διαφορετικές κοινωνίες και συνδικάτα λόγω μιας ενότητας ιδιωτικών προτιμήσεων που προκύπτουν από κοινά ενδιαφέροντα: κοινωνικά, θρησκευτικά, καλλιτεχνικά, επιστημονικά και εκείνα που έχουν ως στόχο την ανατροφή, την έρευνα ή ακόμα και απλώς την ψυχαγωγία».

Οι συνοικίες της Τζαμαχιρίγια στη Λιβύη μοιάζουν πολύ με το ιδανικό του αναρχοκομμουνισμού. Ο Καντάφι καθορίζει τις παραδοσιακές μορφές ενοποίησης των ανθρώπων: οικογένεια, φυλή (tribe) και έθνος. Ο κύριος παράγοντας για μια αρμονική κοινωνία με την εξάλειψη των εσωτερικών συγκρούσεων μεταξύ των ατόμων, είναι η οικογένεια. Ένα άτομο πρέπει να αναπτυχθεί στην οικογένεια του με φυσικό τρόπο. Μπορούμε να δούμε εδώ την επιρροή της έννοιας του Jean Jaques Rousseau για «Το φυσικό δικαίωμα του πατέρα», το οποίο είναι αρκετά διαφορετικό από όλα τα άλλα δικαιώματα που υπάρχουν ως αποτέλεσμα του Κοινωνικού Συμβολαίου.

Μια ευρύτερη κοινωνική δομή που περιλαμβάνει οικογένειες, είναι μια φυλή. Ο Κροπότκιν χρησιμοποίησε τον όρο «τοπικές κοινότητες». Οι κοινωνικές λειτουργίες των φυλών στη νομαδική κοινωνία της Λιβύης και οι τοπικές κοινότητες στις ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι, σε κάποιο βαθμό, παρόμοιες. Και τα δύο προβλέπουν τη συνύπαρξη των οικογενειών και υποτίθεται ότι καταστέλλουν τις συγκρούσεις. Η γνώμη του συγγραφέα είναι ότι σε αυτές τις δύο θεωρίες υπάρχουν παρόμοιες κοινωνικές πραγματικότητες και δομές με πολύ σημαντικές λειτουργίες που συζητούνται με διαφορετικούς όρους.

Είναι ενδιαφέρον να αναφέρουμε τους όρους που χρησιμοποιούν οι στοχαστές. Ο Κροπότκιν αποκάλεσε τη θεωρία του «Αναρχοκομμουνισμός». Ωστόσο, όταν έγραψε τα προηγούμενα του Αναρχισμού, θυμήθηκε έναν όρο που εφηύρε ο Ρώσος ιστορικός Κοστομάροφ: - «Narodopravstvo» («Κυβερνήτης του Λαού») για τις φεουδαρχικές δημοκρατίες του Novograd και του Pskov. Αυτή η τεχνητή ρωσική λέξη είναι ίσως η καλύτερη μετάφραση του "Jamahiriya" από τα αραβικά στα ρωσικά.

Από την άλλη πλευρά, ούτε οι αναρχικοί ούτε ο Καντάφι ανησυχούσαν ιδιαίτερα για την ακαδημαϊκή ορθότητα των όρων εις βάρος της πολιτικής ορολογίας. Η σημασιολογική φόρτωση της λέξης «αναρχισμός» καθώς και η άσχημη μετάφραση της στα αραβικά εμπόδισαν τον Καντάφι, ο οποίος πιθανότατα δεν είχε πρόσβαση στην αναρχική λογοτεχνία, να επιλέξει αυτόν τον όρο για την ιδέα του.

Υπάρχουν δύο βασικές διαφορές μεταξύ της φιλοσοφίας του «Πράσινου Βιβλίου» και του Κροπότκιν.

Πρώτα απ' όλα υπάρχει η κατανόηση της έννοιας του "φυσικού νόμου". Οι αναρχικοί δέχτηκαν τη θεωρία του Ρουσσώ ότι όλοι οι κοινωνικοί θεσμοί προέκυψαν από το Κοινωνικό Συμβόλαιο και ότι δεν υπήρχαν ΦΥΣΙΚΟΙ κανόνες και κανόνες ρύθμισης των σχέσεων μεταξύ ανθρώπων και εθίμων. Οι παραδόσεις σίγουρα δεν είναι απόλυτες και υπόκεινται σε αλλαγές. Από την άλλη πλευρά, ο Καντάφι επισημαίνει ότι «οι νόμοι της κοινωνίας είναι η ιερή κληρονομιά της κοινωνίας». Εννοεί ότι είναι αντικειμενική πραγματικότητα που έχει τις ρίζες της στη θρησκεία και τις παραδόσεις της κοινωνίας.

Η στάση απέναντι στη θρησκεία είναι η άλλη μεγάλη διαφορά. Ο Κροπότκιν είναι σίγουρος ορθολογιστής, υλιστής και άθεος. Η θρησκεία είναι το μέσο εκμετάλλευσης από το κράτος και τις κυρίαρχες τάξεις. Ωστόσο, ο Κροπότκιν ήταν πολύ ανεκτικός στην ατομική πίστη και έγραψε για τις θρησκευτικές ενώσεις στην ιδανική κοινωνία. Για την θρησκεία του Καντάφι, αντίθετα, έχει μια εγγενή αξία και είναι ένα από εκείνα τα βασικά θεμέλια της κοινωνίας, τα οποία δεν πρέπει να επικρίνονται. Ο «υποφαινόμενος» αρθρογράφος πιστεύει ότι ο λόγος αυτής της διαφοράς είναι στη συγκεκριμένη διαφορά των πολιτικών λειτουργιών της θρησκείας στις χριστιανικές και ισλαμικές χώρες.

Στις ισλαμικές χώρες το Ισλάμ δεν ήταν ποτέ ξεχωριστή πολιτική δύναμη, πιο συγκεκριμένα η θρησκευτική και κοσμική εξουσία είναι αδιαχώριστα. Μόνο το Ισλάμ δίνει νομιμότητα στους ηγεμόνες. Ο Καντάφι ως πρακτικός, το συνειδητοποίησε αυτό και χρησιμοποίησε το Ισλάμ ως μέσο σταθεροποίησης της ενότητας στην κοινωνία χρησιμοποιώντας τα ισότιμα χαρακτηριστικά του Ισλάμ. Αυτή η πλευρά της πρακτικής του αντικατοπτρίζεται στο «Πράσινο Βιβλίο»: για να εξασφαλιστεί η γόνιμη ανάπτυξη ενός έθνους, πρέπει να υπάρχει μια ενωτική θρησκεία και έτσι ο κοινωνικός παράγοντας (δηλαδή η εθνικότητα) θα αντιστοιχούσε στον θρησκευτικό παράγοντα και έτσι η σταθερότητα ενός έθνους θα αυξάνουν. Ωστόσο, πρέπει να αναφέρουμε ότι ο παραδοσιακοκρατικοί Ουλεμάδες (θεολόγοι) αντιτάχθηκαν στη νέα θεωρία στην αρχή και ο επίσημος μηχανισμός προπαγάνδας του Καντάφι χρησιμοποίησε ακόμη και μια μεταφορά για τον αγώνα μεταξύ του «Πράσινου Βιβλίου» και των κίτρινων βιβλίων. (Παραδοσιακά, η θρησκευτική λογοτεχνία στον αραβικό κόσμο δημοσιεύεται σε κίτρινο χαρτί). Σε αυτό το έργο ο συγγραφέας προσπάθησε να οριοθετήσει κάποιες ομοιότητες μεταξύ των ιδεών του αναρχοκομμουνισμού και της Τρίτης Οικουμενικής Θεωρίας.

Αν δεχτούμε την υπόθεση του συγγραφέα, η θέση που ελήφθη δεδομένη ότι ο αναρχισμός είναι μια θεωρία που δεν εφαρμόστηκε ποτέ στην πράξη για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, θα πρέπει να επανεξεταστεί. Μια ανάλυση της κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης της Λιβυκής Τζαμαχιρίγια μπορεί να γίνει ανάλυση της πρώτης σχετικά μακράς προσπάθειας για την εφαρμογή ιδανικών κοντά ή μερικές φορές παρόμοια με αυτά της αναρχίας. Έτσι θα μπορούσαμε να ορίσουμε τη Λιβύη ως αναρχική οντότητα.

Η αντιστοιχία βασικών απόψεων του Καντάφι και του Κροπότκιν ειδικότερα θα μπορούσε, θεωρητικά, να είναι τυχαία. Ωστόσο, πιστεύουμε ότι ιδέες που μοιάζουν με αυτές των αναρχικών αναπόφευκτα εμφανίζονται σε χώρες με λιγότερο ανεπτυγμένη κοινωνική διαστρωμάτωση αλλά που βρίσκονται σε διαδικασία ένταξης στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία - όπως η Ρωσία, η Ισπανία και η Γαλλία τον δέκατο ένατο αιώνα ή η Λιβύη στον εικοστό.

Πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ αν ο Καντάφι δέχτηκε τις αναρχικές ιδέες ή αν τα κοινωνικοπολιτικά κλίματα στην Ευρώπη τις παραμονές του 20ού αιώνα και στη Λιβύη στο δεύτερο μέρος του 20ού αιώνα μοιάζουν μεταξύ τους. Αλλά μπορούμε να πούμε ότι η εκπαίδευση του Καντάφι είναι μάλλον μάρτυρας της πρώτης υπόθεσης. Ο Καντάφι δύσκολα θα είχε πρόσβαση στο υλικό του Προυντόν, του Μπακούνιν ή του Κροπότκιν κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο στρατιωτικό κολέγιο στη Βεγγάζη, αλλά παρακολούθησε διαλέξεις για την ιστορία στο Βασιλικό Πανεπιστήμιο της Βεγγάζης, όπου πρέπει να είχε εξοικειωθεί με τις θεωρίες του Διαφωτισμού. Οι ιδέες του Κροπότκιν και του Καντάφι για το ρόλο του κράτους και τα βασικά ζητήματα της οικονομίας είναι παρόμοιες. Οι διαφορές σε ερωτήματα στον κοινωνικό στίβο σχετίζονται συχνά με την ορολογία και τις κοινωνικές πολιτισμικές διαφορές.

Pfizer και AstraZeneca - Ὅπως λέμε «Δεξιὰ» καὶ «Ἀριστερά».

 

Τὸ ὅτι ἡ μεταμοντέρνα Ἀριστερὰ δὲν εἶναι ἁπλῶς μέχρι τὰ μπούνια συστημική, ἀλλὰ εἶναι ἡ πολιτιστική καὶ ἰδεολογικὴ πρωτοπορία τοῦ παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμοῦ τὸ ξέραμε.

Τὸ ὅτι ἔσπευσε προθύμως νὰ πρωτοστατήσει στὰ μέτρα ἐγκαθίδρυσης τῆς ὑγειονομικῆς δικτατορίας, γαρνιρίζοντας τὴν ὑποταγή της μὲ ὀλίγον «ἀντικαπιταλισμὸ» περὶ ἐνίσχυσης τοῦ νοσοκομείων καί τὰ τοιαῦτα, δὲν μᾶς προκάλεσε τήν παραμικρὴ ἔκπληξη.

Τὸ ὅτι οἱ μεταμοντέρνοι ἀριστερούληδες εἶναι μιὰ πολιτικὴ σπεῖρα κοινῶν ἀπατεώνων ποὺ ἐφαρμόζουν ἀκόμη τὶς ἴδιες τὶς διαπρύσιες διακηρύξεις τους μονάχα ἐκεῖ ὅπου τοὺς συμφέρει τὸ ἔχουμε δεῖ ἕνα σωρὸ φορές, γιὰ νὰ μᾶς καταπλήξει.

Ἄλλωστε τὰ περίφημα «ἀτομικὰ δικαιώματα», ποὺ εἶναι ἡ ζουρλοπαντιέρα τῆς μεταμοντέρνας Ἀριστερᾶς, τὰ ἔκανε γαργάρα ὅταν ἐπρόκειτο γιὰ τὰ (ἀντισυνταγματικότατα) μέτρα ὑγειονομικῆς καταστολῆς.

Βλέπετε, αὐτὰ τὰ συγκεκριμένα «ἀτομικὰ» -καὶ στὴν πραγματικότητα, στοιχειώδη πολιτικὰ- δικαιώματα δὲν ταιριάζουν μὲ τὸ σχέδιο τῆς Μεγάλης Ἐπανεκκίνησης, ποὺ δὲν μᾶς τὸ ἀποκαλύπτουν κάποιοι «ψεκασμένοι» ἀλλὰ μᾶς τὸ πετᾶνε στὰ μοῦτρα οἱ ἴδιες οἱ κεφαλὲς τῆς παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Ἔλα ὅμως ποὺ εἴμαστε ἄνθρωποι κι ὄχι ψυχροὶ ἠλεκτρονικοὶ ὑπολογιστές. Κι ἐπειδὴ θέλουμε πάση θυσία νὰ παραμείνουμε ἄνθρωποι, γι’ αὐτὸ ἀντιστεκόμαστε στὸν «Θαυμαστὸ Καινούργιο Κόσμο» τῶν ὑπέρμαχων τοῦ μεταανθρώπου, ποὺ ἐκκινοῦν ἀπὸ τὴν κατάργηση ὅλων τῶν φυσικῶν καὶ πολιτιστικῶν ταυτοτήτων γιὰ νὰ «παντρέψουν» τελικὰ τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὶς μηχανές.

Γιατὶ ἄνθρωπος χωρὶς τὰ κάθε φορὰ ἰδιαίτερα φυσικὰ καὶ πολιτισμικά του χαρακτηριστικὰ δὲν ὑφίσταται, παρὰ μονάχα ὡς μία νεκρὴ ἀφαίρεση, σὰν ἕνα φάντασμα.

Καὶ ἄνθρωπος μὲ ἀλλοιωμένη τὴν φυσικὴ ὀργανική του ὑπόσταση, δηλαδὴ ἐν προκειμένω μὲ τὴν γενετικὴ τροποποίηση τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους ἐν ὀνόματι τῆς «σωτηρίας τῆς ὑγείας του», εἶναι ἄνθρωπος ὑπὸ αἵρεση.

Ὄντας βαθύτατα συστημικοί, οἱ μεταμοντέρνοι Τσὲ Γκεβάρα τοῦ πολιτιστικοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ -ἀφοῦ πέταξαν στὰ σκουπίδια τὴν «Διεθνῆ» τοῦ Εὐγένιου Πουατιέ γιὰ νὰ κάνουν νέο τους ὕμνο τὸ Imagine τοῦ Τζῶν Λένον- καλύπτουν ὅλο τὸ παγκόσμιο ἐγχείρημα τῆς γενετικῆς μετάλλαξης τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους, μὲ τὶς γνωστὲς ἠθικιστικές τους κορῶνες «γιὰ τὸ καλὸ τῆς ἀνθρωπότητας».

Καὶ ἀκριβῶς ἐπειδή εἴμαστε (καὶ θέλουμε νὰ παραμείνουμε ἄνθρωποι) μᾶς ἐκπλήσσει πραγματικὰ πότε-πότε ἡ ἀπὸ μέρους τους ἐπίδειξη τῆς μέγιστης δυνατῆς δουλοπρέπειας πρὸς τὸ σύστημα.

Ἔτσι, ὁ γνωστὸς ἀκροαριστερὸς Ἄρης Χατζηστεφάνου, σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς πιὸ δημοφιλεῖς ἀκροαριστεροὺς ἱστοτόπους, το διαβόητο Infowar, μᾶς καλεῖ νὰ ἐμβολιασθοῦμε, γιατί, ὅπως ὑπστηρίζει, μόνο ἐμβολιαζόμενοι μποροῦμε νὰ σκεφθοῦμε καὶ νὰ δροῦμε σὰν ἄνθρωποι, τονίζοντάς μας ὅτι τὰ mrn ἐμβόλια εἶναι τὸ «τὸ δῶρο τοῦ Προμηθέα», καὶ ὅσοι τὰ ἀρνοῦνται «προτάσσουν τὸν ἑαυτό τους εἰς βάρος τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου» καὶ «στὴν πραγματικότητα ἀντιγράφουν κατὰ γράμμα τὴν συμπεριφορὰ τῶν ἑταιρειῶν (!) (οἱ ὁποῖες, παρεμπιπτόντως παρασκευάζουν αὐτὰ τὰ «προμηθεϊκὰ» ἐμβόλια), προειδοποιώντας μας μάλιστα ὅτι μόνο ἀκροδεξιοὶ συνομωσιολόγοι καὶ ἄνθρωποι τῆς ἐθνικιστικῆς δεξιᾶς εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀρνοῦνται νὰ λάβουν «τὸ δῶρο τοῦ Προμηθέα».

Τί νὰ πρωτοθαυμάσει κανείς! Ὡς κορωνίδα, ὁ ἀνθρωπιστικὸς φιλιππικὸς τοῦ συντρόφου Χατζηστεφάνου φέρει τὸν τίτλο «Ἐμβολιάσου ρέ, τί σου ζητᾶμε;», παραφράζοντας μὲ θαυμαστὸ κυνικὸ  σαρκασμὸ τὸ γνωστὸ ἀριστερὸ best seller τοῦ μακαρίτη Χρόνη Μίσσιου «Χαμογέλα ρέ, τί σου ζητᾶμε;».

Κατόπιν αὐτοῦ, εἴμαστε πεπεισμένοι ὅτι ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα δὲν πρόκειται νὰ μᾶς ἐκπλήξει τίποτα.

Τὸ μόνο σίγουρο εἶναι ὅτι τὴν ξεφτίλα τοῦ σύγχρονου ἀκροαριστεροῦ δὲν μπορεῖ νὰ τὴν συναγωνισθεῖ οὔτε ὁ πιὸ ξεπουλημένος καθεστωτικὸς σοσιαλδημοκράτης τοῦ μεσοπολέμου.

Πάντως, ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε, δὲν θὰ ἦταν καθόλου ἄσχημη ἰδέα τὸ ἄρθρο τοῦ «συντρόφου» νὰ τὸ ἀνατυπώσει καὶ νὰ τὸ μοιράσει ἡ διοίκηση τῆς Alpha Bank στὸ προσωπικὸ τῆς τράπεζας, ὕστερα ἀπὸ τὴν «αὐθόρμητη» ἀνακοίνωση τῆς διοίκησης τοῦ συλλόγου τῶν ἐργαζομένων τοῦ ἐν λόγω εὐαγοῦς ἱδρύματος, μὲ τὴν ὁποία, ὅπως πληροφορούμαστε, καλεῖ τὴν διοίκηση τῆς τράπεζας νὰ καθιερώσει τὸν ὑποχρεωτικὸ ἐμβολιασμὸ τοῦ προσωπικοῦ.

Κολωνάκι - Ἐξάρχεια ἕνα τσιγάρο δρόμος!

(ὑπάρχει καὶ ἄλλη, πιὸ πετυχημένη ἔκφραση γιὰ τὴν ἀγαστὴ σχέση μεταξὺ τῶν σικὲ «αἰωνίων ἀντιπάλων», ἀλλὰ τὴν παραλείπουμε γιὰ λόγους στοιχειώδους εὐπρέπειας).

πηγή

Πάντα γελαστοί και γελασμένοι - «Ισαάκ και Σολωμού και Μαρίνου Μαρτύρων»: Μια άγνωστη «αναρχοεθνικιστική» μουσική ρωγμή αίματος στον σάπιο τοίχο της ντόπιας και ξένης κατοχής.

 του Μαύρου Χμερ

«Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη»

Κάποιες αναφορές σε απαγορευμένα ιστορικά πεδία είναι σαν να κοιτάς την άβυσσο με τον κίνδυνο αυτή να σε καταπιεί. Είναι ένα ακόμη «μυστικό» του εθνικιστικού «χώρου» ότι κορυφαία μέλη των αναρχικών αντιπάλων μας προέρχονται και από σκληρές «εθνικόφρονες» οικογένειες οι οποίες λόγω του στείρου «αντικομμουνισμού» τους και της «ακροδεξιάς» αισθητικής τους, σε κάποιες περιπτώσεις δεν μπόρεσαν να πείσουν τελικά ούτε τα ίδια τα μέλη της οικογένειας τους. Είναι πράγματι έκπληξη - οδυνηρή για πολλούς - να διαπιστώνουν ότι ο παππούς πολέμησε τον ΔΣΕ στον Γράμμο και στο Βίτσι το ’49 και ο εγγονός το ’89 κατέληξε να είναι «φρικιό» ή «αναρχοπάνκης». Φυσικά υπήρξαν και περιπτώσεις αντίστροφης πορείας δηλαδή από την αριστερά στις τάξεις του «Φασισμού». Δεν είναι τυχαίο ότι το φαινόμενο της punk σκηνής στην Ρωσία οδήγησε σε μορφές «Κόκκινου Φασισμού» - ένας όρος που θυμίζει τον Γάλλο Φασιστή Brasillach - όπως γράφουν οι Έλληνες Ρομαντικοί σε πρόσφατο άρθρο εδώ.

Αυτή η «αλλαγή πλεύσης» των γόνων της σύγχρονης ακροδεξιάς δεν είναι ένα φαινόμενο τωρινό αλλά άρχισε να παίρνει έκταση κυρίως μετά την πτώση της δικτατορίας, όπου η νεολαία άρχισε να «ψάχνεται» σε όλα τα ιδεολογικά μετερίζια. Άνθρωποι που δεν πείστηκαν από την γνωστή παρένθεση της 21^ης Απριλίου και δεν ανέχθηκαν τις κρατικές δολοφονίες - με εντολή του Καραμανλή - σε συγκρούσεις που ακολούθησαν την άφιξη του, ο οποίος ας μην ξεχνάμε ότι μόλις έφτασε με το αεροπλάνο του Γάλλου Τέκτονα στην Αθήνα και στο πλευρό του είχε την γνωστή «Ροζαλία», αμέσως έδωσε περίστροφα και οπλοπολυβόλα στην δημοκρατική αστυνομία ενώ απέσυρε τις ράβδους που είχαν μέχρι τότε στα χέρια τους οι μπάτσοι από την «χούντα». Η ίδια δολοφονική κρατική τακτική μέσω της άμεσης καταστολής συνεχίστηκε και με το ΠΑΣΟΚ με στόχους όλους όσους αντιδρούσαν στην επιβολή της σάπιας εξουσίας.

Η δεξιά πάντα ήταν ο καλύτερος στρατολόγος της αριστεράς για την νεολαία που είχε εξεγερθεί απέναντι στην κοινωνική αδικία που ένιωθε ότι έβλεπε, στα σχολεία στους χώρους εργασίας και τις συνθήκες μιας κοινωνίας στα μεσαία στάδια της τότε καπιταλιστικής αστικής και δημοκρατικής «ανάπτυξης». Κάποιοι «καταραμένοι» νεολαίοι λοιπόν πορεύτηκαν στην συνέχεια είτε στο «φωτεινό μονοπάτι» του ελληνικού εθνικοσοσιαλισμού είτε στις τάξεις των αναρχικών διανοητών. Κάποιοι «μαυροκόκκινοι» που βρέθηκαν απέναντι στους εθνικιστές παρά τις επίσημες ιστορικές πηγές κατάφεραν και συνδύασαν τον έμφυτο πατριωτισμό τους και τον «εθνισμό» τους με μια «αντιεξουσιαστική» λογική, έναν πρωτόγονο «αντικρατισμό» χωρίς όμως να τονίζουν τις εθνομηδενιστικές αναφορές, με συνέπεια να κατηγορηθούν ακόμη και από τους συντρόφους τους για τάσεις «αναρχοφασισμού» όπως έχει αναφερθεί αναλυτικά ο όρος εδώ.

Να σημειώσω για όσους δεν το γνωρίζουν ότι η αναρχική «ιδέα» την εποχή εκείνη δεν είχε ακόμη αλωθεί πλήρως από τον «αριστερισμό» όπως περιγράφεται εδώ, οι «μαυροκόκκινοι» δεν μιλούσαν για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ και των Σαλαφιστών εποίκων, δεν ζητούσαν το κεφάλι του Μουαμάρ Καντάφι μέσω του ΝΑΤΟ όπως έκαναν το 2011 στο indymedia (στην Αθήνα μια παλαιότερη εποχή σε κάποιες πορείες τους είχαν για μικρό διάστημα και σημαίες της … αντισιωνιστικής Λιβύης (!) αφού θεωρούσαν το καθεστώς ως μια ιδιαίτερη έκφραση του Λενινιστικού «αναρχισμού») δεν είχαν τον «χρυσό μόσχο» του αντιφασισμού ως είδωλο στην καθημερινότητα τους, συνήθως δεν έκαιγαν την ίδια σημαία πάνω στην οποία εναπόθεσαν οι μαυροσκούφηδες παππούδες τους (...) τα όπλα μετά την συμφωνία της Βάρκιζας - δεν το έκαναν για την «καύλα» τους για να την σπάσουν στους «φασίστες» όπως λένε ... - δεν εγκωμίαζαν την εμβολιαστική πολιτική του κράτους, δεν υπερασπίζονταν με πάθος την κρατική πολιτική των αμβλώσεων, ενώ δεν βεβήλωναν μέσα στην νύχτα τις τοιχογραφίες των ηρώων του ’21 ...

Την εποχή εκείνη ίσως ένιωθαν και κάποιοι εξ αυτών μαζί με άλλους (ποιους άραγε;) την κοινωνική κατάρρευση που ερχόταν με τις ευλογίες των δανείων και των σιωνιστών τραπεζιτών.

Τσιρώνης, (βλέπε εδώ) Πρέκας, Μαρίνος κάποιοι «άγιοι» των Εξαρχείων από οικογένειες που οι πρόγονοι τους πολέμησαν σε άλλες εποχές με φανατισμό για την Πατρίδα, και που είχαν το θράσος να πάρουν τον δικό τους δρόμο και να σηκώσουν τις κάνες απέναντι στον ασύδοτο κρατισμό. Αγωνίστηκαν για τις ιδέες τους και την πλήρωσαν αυτή την επιλογή τους με την ανταπόδοση μαζικών πυρών ακόμη και σε δημόσια επικοινωνιακή αρένα, αλλά και υπέστησαν την μετέπειτα διαπόμπευση των πτωμάτων τους από τα δημοκρατικά γουρούνια. Άνθρωποι που σύμφωνα με πολλούς δεν μισούσαν το εθνικό συναίσθημα αλλά το συνδύαζαν με το ταξικό, δεν έλεγαν αυτιστικά «να πεθάνει η ελλάδα να ζήσουμε εμείς» και όσο και αν ανατριχιάζουν κάποιοι σήμερα μέσα από τις γραμμές αυτές, την εποχή εκείνη στα κελιά της «δημιοκρατίας» απέναντι στον ανθρωποφύλακα και τον ανακριτή, απέναντι στους κομματικούς διευθυντές των φυλακών που έκαναν ότι δεν έβλεπαν τις συνθήκες στα κάτεργα - με την πρέζα και τις αυτοκτονίες να είναι καθημερινό φαινόμενο - στάθηκαν στην ίδια πλευρά με κάποιους αμετανόητους νεοφασίστες απέναντι στην τακτική του κράτους. 

Ενωμένοι απέναντι σε όλους αυτούς που έθαψαν ζωντανό τον Στρατηγό Ντερτιλή αλλά και άλλους, βρέθηκαν μαζί οι «εθνικοσοσιαλιστές» και οι «αντιεξουσιαστές» σε μια επικίνδυνη στροφή του χρόνου προκαλώντας προσωρινό «βραχυκύκλωμα» στα κρατικά σκυλιά που έβλεπαν απεργίες πείνας, εξεγέρσεις και φωτιές σε κέντρα κράτησης από τα «άκρα» τα οποία συμφέρει το κράτος να συγκρούονται μεταξύ τους για να επιβιώνουν οι πολιτικάντηδες και οι υπηρέτες τους. 

Ας μην έχουμε αυταπάτες, άλλες εποχές άλλα ήθη, άλλα «έθιμα» όπου υπήρχε μπέσα και πάθος για την λευτεριά. Ένα φαινόμενο που επαναλήφθηκε σε μικρότερη κλίμακα και πρόσφατα αλλά αυτό είναι μια άλλη άγνωστη ιστορία που σύντομα θα βγει σε βιβλίο …

Αφορμή για τα παραπάνω μια άγνωστη πτυχή της ελληνικής μουσικής ιστορίας του 1996, όπου ένας αριστερός τραγουδιστής ο Δημήτρης Μητροπάνος σε μουσική του Μικρούτσικου ερμηνεύει στίχους του επίσης αριστερού Άλκη Αλκαίου, ο οποίος όμως επηρεάστηκε βαθύτατα στην ζωή του από τον εθνικιστή αντιδημοκράτη Καρυωτάκη.

Γράφει κάποιος: 

«Το 1996, ήταν μια ιδιαίτερα κρίσιμη χρονιά για την Κύπρο. Τα γεγονότα εκείνου του καλοκαιριού παραμένουν μέχρι και σήμερα, στα χρόνια της λήθης, χαραγμένα ανεξίτηλα στις μνήμες όσων τα ζήσαμε, αφού βιώσαμε στο πετσί μας τον κίνδυνο μιας ενδεχόμενης επίθεσης του τουρκικού στρατού στην ελεύθερη περιοχή της Αμμοχώστου. Η πανευρωπαϊκή αντικατοχική πορεία των μοτοσικλετιστών εκείνη τη χρονιά γράφτηκε για πάντα στην ιστορία, τόσο για τις διαστάσεις της και τα μηνύματά της όσο και για τη δολοφονία δύο Ελληνοκυπρίων, των Ισαάκ και Σολωμού από το Παραλίμνι, που συμπεριλήφθηκαν στο πάνθεον των ηρώων μας.

Όλα όσα ζήσαμε εκείνες τις μέρες μάς έφερναν ξανά αντιμέτωπους με τη σκληρή πραγματικότητα του νησιού, την κατοχή. Εκείνη τη χρονιά κυκλοφορεί και ο δίσκος του Δημήτρη Μητροπάνου με τίτλο «Στου αιώνα την παράγκα», σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου. Τα εννέα τραγούδια του δίσκου υπογράφει ο ποιητής Άλκης Αλκαίος, τα τρία ο Κώστας Λαχάς και από ένα η Λίνα Νικολακοπούλου και ο Γιώργος Κακουλίδης. Ο «δωρικός» Δημήτρης Μητροπάνος ζωντανεύει, εκείνη τη χρονιά, με τον λυρισμό της φωνής του, στίχους και μουσικές μοναδικές.

Από εκείνο το cd, είχε ακουστεί πολύ από τα ραδιόφωνα το τραγούδι «Πάντα γελαστοί» σε στίχους του Άλκη Αλκαίου. «Όσοι με τον Χάρο γίναν φίλοι, με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη», έγραφε ο ποιητής και τραγούδαγε ο Μητροπάνος. Ένα τραγούδι αφιερωμένο στους δύο Κύπριους ήρωες και ξαδέρφια, Τάσο Ισαάκ και Σολωμό Σολωμού, οι οποίοι δολοφονήθηκαν ο μεν πρώτος από τους «Γκρίζους Λύκους» κατά τη διάρκεια της πανευρωπαϊκής αντικατοχικής διαδήλωσης των μοτοσικλετιστών, ο δε δεύτερος αφού πυροβολήθηκε από το απέναντι τουρκικό φυλάκιο την ώρα που προσπαθούσε να κατεβάσει την τουρκική σημαία με το τσιγάρο στο στόμα. Οι δύο δολοφονίες έγιναν στη νεκρή ζώνη στην περιοχή της Δερύνειας, με διαφορά τριών ημερών μεταξύ τους, και ο συγκεκριμένος δίσκος κυκλοφόρησε λίγους μόνο μήνες αργότερα. Συγκινητικό είναι, εκ μέρους του ποιητή, το ότι γράφει κάτω από τον τίτλο: «Ισαάκ και Σολωμού και Μαρίνου Μαρτύρων». Ο Χριστόφορος Μαρίνος ήταν νεαρός αναρχικός που δολοφονήθηκε στην Αθήνα, τον ίδιο χρόνο»

Έχουμε λοιπόν ένα τραγούδι με την ερμηνεία ενός γνωστού υποστηρικτή της κοινοβουλευτικής αριστεράς, σε στίχους ενός μαρξιστή ποιητή εις μνήμην των δυο Μαρτύρων Εθνικιστών και υποστηρικτών της Ένωσης που εξέφρασε με τα όπλα ο Στρατηγός Γρίβας και η ΕΟΚΑ της Κύπρου, και οι οποίοι δολοφονήθηκαν από τις κατοχικές αρχές - αλλά και την αναφορά παράλληλα … σε έναν άοπλο αναρχικό που δολοφονήθηκε από τα επίλεκτα και πάνοπλα μέλη των κρατικών ΕΚΑΜ - εν ψυχρώ τον Ιούλιο του ’96 - μέσα σε πλοίο της γραμμής γιατί ήταν «ατίθασος» και έπρεπε να τον «αυτοκτονήσουν». 

Μια «εθνικοαναρχική» και «αιρετική» μουσική σύνθεση που προκαλεί ίλιγγο σε πολλούς αλλά και γόνιμες σκέψεις σε αυτούς που μπορούν να δουν ότι πίσω από τον κάθε ιδεολογικό «ισμό» υπάρχει πάντα ακλόνητος ο Ελληνισμός που παραμένει ο κύριος άξονας αντίστασης για κάποιους που ξέρουν να συσπειρώνουν την αγέλη των Λύκων απέναντι στις ένστολες και κοινοβουλευτικές ύαινες που τρώνε την σάρκα του λαού μας. 

Μια «ιστορία» που θυμίζει την ένοπλη αριστερή ομάδα του οπαδού του Καντάφι, του Βάσσου Λυσσαρίδη, που συμμετείχε στην πρώτη αντάρτικη ΕΟΚΑ πάντα υπό την καθοδήγηση και τις διαταγές του Εθνικιστή αντάρτη Γρίβα, που φέρνει στον νου την άγνωστη αποστολή κρυμμένων όπλων του ΕΛΑΣ στον «φασίστα» Γρίβα το ’55 για τον εθνικό αγώνα ενάντια στους Άγγλους, πρωτοβουλία μικρής ομάδας «παρτιζάνων» που λοιδόρησαν το ΑΚΕΛ μετά το ΄45 και ήθελαν την ένωση ενώ γνώριζαν τα πάντα για την προδοσία του Ζαχαριάδη του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ. Θυμίζει την θυσία του Ιάκωβου Κουμή ενός Ενωτικού πατριώτη της Κύπρου που δολοφονήθηκε από τα «πατριωτικά» ΜΑΤ και σήμερα τον έχουν ξεχάσει όλοι. 

Εάν συνθέσεις αυτά τα χρονικά κομμάτια αλλά και άλλα θα καταλάβεις για παράδειγμα γιατί «θάψανε» οι αριστεροί αντιφασίστες και οι σύγχρονοι antifa το βιβλίο του Κουφοντίνα που μιλάει με θράσος για την Τουρκία το Ισραήλ τον «εθνισμό» και το Κυπριακό αλλά και  άλλα θέματα «απαγορευμένα» στους κύκλους των εθνομηδενιστών, ένα πόνημα στο οποίο απάντησε μόνο η «Τρίτη Θέση» που εκφράζει η συντακτική μας ομάδα. 

Απέναντι στην ιστορία του Λαού μας οφείλουμε να μην φοράμε παρωπίδες και να γνωρίζουμε ότι το κατοχικό καθεστώς μπορεί να αλλάζει κομματική προβιά, όμως το κράτος παραμένει όπως λέει ο «Μέγας» Νίτσε «το πιο ψυχρό από τα ψυχρά τέρατα» και θέλει να εξοντώσει το έθνος και την φυλή.

Το θράσος των κομματικών ταρτούφων* της αντιφασιστικής ακροδεξιάς και οι δαίμονες (trolls) της Νορβηγικής antifa που βρήκαν καταφύγιο στην Πεύκη.

 

του Wolverine

Σε άρθρο της 15^ης Απριλίου 2021 που φιλοξενήθηκε σε ιστοσελίδα φιλικά προσκείμενη στην «Χρυσή Αυγή» και αναπαράχθηκε άμεσα σε ιστότοπο ομάδας νεολαίων του ακροδεξιού κόμματος με έδρα την Θεσσαλονίκη όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε, έγινε μια ακόμη προσπάθεια να λασπολογηθούν στο σύνολο τους οι αυτόνομοι/ανένταχτοι εθνικιστές/εθνικοσοσιαλιστές.

Όπως γράφουν και οι ίδιοι οι υπεύθυνοι των σελίδων που στηρίζουν την κομματική αυλή, οι πληροφορίες τους προέρχονται από τις μυστικές αγγλικές και αμερικανικές υπηρεσίες. Όχι μόνο αναπαράγουν λοιπόν με απύθμενο θράσος τις «διαρροές» των ξένων σιωνιστικών οργάνων αλλά προσθέτουν και την δική τους χολή απέναντι σε όλους αυτούς που δεν υποτάχθηκαν στον κομματικό μηχανισμό και τουλάχιστον έσωσαν την αξιοπρέπεια τους επιλέγοντας να ενταχθούν στις αυτόνομες ομάδες.

Σε ένα λεκτικό παραλήρημα που δεν έχει καμιά ιστορική σύνδεση με τον ελληνικό αυτόνομο «χώρο» και την προβολή μιας κατευθυνόμενης πληροφόρησης καταλήγουν σε ένα εμετικό και προβοκατόρικο συμπέρασμα όπου κάνουν λόγο για «διάβρωση της ιδεολογίας», «ασυλία από το σύστημα», ακόμη και για «προώθηση ναρκωτικών» από τις αυτόνομες ομάδες!

Λύσσαξαν για πολλοστή φορά οι ακροδεξιές αντιφασιστικές «έχιδνες» και σπέρνουν το διαδικτυακό τους δηλητήριο αφού βλέπουν ότι οι αυτόνομες ομάδες και κινήσεις αναπτύσσονται και πάλι παρά τις δυσμενείς συνθήκες. Απέναντι σε αυτούς που ξεφτίλισαν κάθε τι εθνικιστικό, απέναντι σε αυτούς που έσπειραν επί δεκαετίες τους σπόρους της συνεργασίας με την καθεστωτική δεξιά, απέναντι σε αυτούς που αδιαφόρησαν πλήρως και αδιαφορούν και σήμερα για τους ποιοτικούς συναγωνιστές που βρίσκονται στις φυλακές - τους οποίους στηρίζουν οι αυτόνομοι συναγωνιστές - η απάντηση θα πρέπει είναι μια και καθολική: Ενίσχυση της αυτόνομης σκέψης και δράσης.

Και αφού λοιπόν «τραβάνε» κάποιοι γνωστοί κομματικοί ακόλουθοι το σκοινί με ψέματα και αίσχη που ούτε η antifa δεν τολμάει να πράξει και να δημοσιεύσει, ας θυμηθούμε το αντιφασιστικό «έπος» Golden Dawn Girls του Νορβηγού antifa σκηνοθέτη Håvard Bustnes, ο οποίος είχε την άδεια της ηγεσίας της «Χρυσής Αυγής» και επί τρία χρόνια κινηματογραφούσε ανενόχλητος πλάνα από τα εσωτερικά των κεντρικών γραφείων της κομματικής «πινακοθήκης» αλλά και από κάθε άλλη κίνηση στελεχών και οπαδών τους. 

Υπήρξε η εν λόγω πανάκριβη παραγωγή η επικοινωνιακή ναυαρχίδα των antifa εναντίον των ανθρώπων αυτών που δήλωναν μπροστά στις κάμερες πριν την φυλάκιση τους - αφού είχαν χορτάσει από κοινοβουλευτικούς μισθούς και επιδόματα - ότι είχαν «εμπιστοσύνη στην αντιτρομοκρατική» ενώ κατάφεραν να τσακωθούν ακόμη και με τους γονείς των Φουντούλη και Καπελώνη που δολοφονήθηκαν από το παρακράτος! Οι ίδιοι λοιπόν έριξαν νερό στον μύλο του αντιφασισμού αλλά για αυτούς μέχρι και σήμερα φταίνε οι αυτόνομοι συναγωνιστές και ποτέ οι ίδιοι οι ταγοί του κόμματος τους!

Τι απάντησε την εποχή εκείνη - την 18^η Οκτωβρίου 2020 - στις κατηγορίες πολλών η κόρη του αρχηγού της «Χρυσής Αυγής» και στέλεχος του κόμματος για την «επιχείρηση» των Νορβηγών νεομαρξιστών αντιφασιστών - τυγχάνουν και φανατικοί υποστηρικτές του ΝΑΤΟ - οι οποίοι μέχρι σήμερα θα γελούν με την βλακεία (;) κάποιων πίνοντας τοπικές μπύρες δίπλα στα φιόρδ της πανέμορφης Σκανδιναβικής χώρας;

Διαβάστε εδώ την επίσημη απάντηση της και βγάλτε τα συμπεράσματα σας …

Τα δικά μας συμπεράσματα: Σύμφωνα με τα δικά της λεγόμενα λοιπόν, φιλικότατες σχέσεις της εν λόγω κυρίας με γνωστούς Νορβηγούς αντιφασίστες, αγκαλίτσες με αυτούς που επί τρία χρόνια ετοίμαζαν μια επικοινωνιακή επίθεση στο ίδιο της το κόμμα, άμεσες σχέσεις με ανθρώπους που ήταν ορκισμένοι εχθροί των εθνικιστών και φυσικά των εθνικοσοσιαλιστών, ταξιδάκια αναψυχής στην Νορβηγία την ίδια στιγμή που πολλά από τα απλά μέλη τους δεν είχαν να πληρώσουν ρεύμα, νερό και ενοίκιο και τελικά έμειναν με το κομματικό σημαιάκι στο χέρι. 

Αν αυτό δεν είναι κομματικό θράσος τότε ποιο είναι; 

Αν αυτό δεν είναι επίδειξη αδιαφορίας τότε τι είναι; 

Αν αυτό δεν είναι δημόσια ομολογία «συνεργασίας» με τους Νορβηγούς antifa τότε τι είναι αγαπητέ αναγνώστη και «αγαπητέ» νεοχρυσαυγίτη της Θεσσαλονίκης; 

Στο τέλος της παράξενης ιστορίας «αγάπης» δεν υπήρχαν κραυγές και κωλοδάχτυλα στις κάμερες. Σε αυτή την παρωδία δεν αντέδρασε ΟΥΔΕΙΣ από την ηγεσία του κόμματος ή τα κορυφαία στελέχη. Εκεί δεν υπήρχε καμιά απάντηση στις προκλήσεις αφού η «λευκή σημαία» είχε σηκωθεί μέσα από το «κάστρο» του νεοχρυσαυγιτισμού στα προάστια της Αττικής ψηλά στον αττικό ουρανό, μια άνευ όρων παράδοση μπροστά στον ιδεολογικό εχθρό, μια ακόμη «κομματική» θεατρική παράσταση του Μολιέρου που όμως δεν είναι κωμωδία αλλά τραγωδία για τον εθνικισμό και όσους πίστεψαν στην επικράτηση του με υπεύθυνους τους γνωστούς πολιτικάντηδες.

* Ο Ταρτούφος (στα γαλλικά: Tartuffe, ou l'Imposteur) είναι γνωστότατη θεατρική κωμωδία του Μολιέρου, αλλά και το όνομα του κυριότερου χαρακτήρα της. Η πρώτη της παράσταση έγινε το 1664 και από τότε παίζεται συχνά σε θέατρα όλου του κόσμου. Ο Ταρτούφος, ο κύριος χαρακτήρας του έργου, είναι ένας υποκριτής, ένας ανήθικος άνθρωπος που παριστάνει τον ηθικό. Η επιρροή της κωμωδίας αυτής είναι τόσο σημαντική που οδήγησε στη δημιουργία του όρου «ταρτουφισμός», που είναι συνώνυμος με την υποκριτική συμπεριφορά, το φαρισαϊσμό.

Φωτογραφία από Θεσσαλονίκη: «Στο έσχατο βάθος η αισθητική και η ηθική συμπίπτουν». - Ludwig Wittgenstein