Συριακό Σοσιαλιστικό Εθνικιστικό Κόμμα.

Η Μέση Ανατολή αιμορραγεί για άλλη μια φορά από τις επιθέσεις των στρατευμάτων του Μπους και του Ολμέρτ ενώ την ίδια στιγμή η δημοκρατική δύση διατηρεί την ένοχη σιωπή της. Συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τον ανηλεή βομβαρδισμό του Λιβάνου. Σημαντική και πολύτιμη η συμμετοχή των Αράβων Εθνικοσοσιαλιστών και σε αυτό τον αγώνα. Μαζί με την πολιτοφυλακή της Χεζμπολάχ στις επάλξεις της αντίστασης πήραν ενεργό μέρος τα κομματικά μέλη και η στρατιωτική πτέρυγα του Συριακού Σοσιαλιστικού Εθνικιστικού Κόμματος ( SSNP ) ενός κόμματος σχετικά άγνωστου στην Ελλάδα αλλά κυρίως στους Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές.Ιδρύθηκε στην Βηρυτό το 1932 , και έπαιξε σημαντικό ρόλο στις Λιβανικές πολιτικές εξελίξεις όπως στα δύο πραξικοπήματα το 1949 και 1961.



Ήταν ενεργό στην αντίσταση κατά της Ισραηλινής κατοχής του Λιβάνου από το 1982 και μετά. Αποτελεί στις μέρες μας κομμάτι του πολιτικού μπλοκ που στηρίζει την Συρία μαζί με το Αμάλ και την Χεζμπολάχ. Στην Συρία το SSNP έγινε κύρια πολιτική δύναμη στην δεκαετία του ’50 αλλά απαγορεύτηκε το 1955. Παρέμεινε οργανωμένο και το 2005 νομιμοποιήθηκε και συμμετείχε στο κόμμα Μπάαθ. Έχει σύμφωνα με υπολογισμούς περισσότερα από 90.000 μέλη και ισχυρή υποστήριξη στο εξωτερικό.



Ιδρυτής του υπήρξε ο Antun Saadeh ένας δημοσιογράφος και φιλόσοφος από Ελληνική Ορθόδοξη οικογένεια στην περιοχή του όρους Λίβανος. Μετανάστευσε στην Νότια Αμερική το 1919 και στην ηλικία των 15 ασχολήθηκε με την Συριακή δημοσιογραφία και την εθνικοεπαναστατική Συριακή δραστηριότητα. Τον Νοέμβριο του 1932 εγκατέστησε τους πρώτους πυρήνες του Κόμματος αλλά έδρασε υπογείως για
3 χρόνια από την ίδρυση του.



Υπήρξε ισχυρή αντίδραση από τις Γαλλικές κατοχικές αρχές και ο ίδιος ο Saadeh συνελήφθη αρκετές φορές και το 1938 αναγκάστηκε να παραμείνει στην Νότια Αμερική πριν την έκρηξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το Κόμμα οργανώθηκε με ιεραρχική δομή και δυνατή ηγεσία. Η ιδεολογία του είναι ο Εθνικισμός και ο Σοσιαλισμός και παράλληλα ισχυρό προβάλλει και το θρησκευτικό στοιχείο. Επιστρέφει στον Λίβανο το 1947.


Το 1949 προσπαθεί να καταλάβει την εξουσία αλλά αποτυγχάνει. Μπροστά στην γενική καταστροφή πετάει για Συρία αλλά ο Σύριος δικτάτορας Husni Al Zaim τον παραδίδει στις Λιβανέζικες αρχές οι οποίες τον εκτελούν.


Στον εμφύλιο πόλεμο του 1975 στον Λίβανο η πολιτοφυλακή του Κόμματος είναι στο πλευρό των εθνικοεπαναστατικών δυνάμεων απέναντι στους φιλοισραηλινούς Φαλαγγίτες και τους ακροδεξιούς συμμάχους τους. Μετά την Ισραηλινή εισβολή το 1982 ένας αριθμός εθνικοεπαναστατικών οργανώσεων συνασπίζεται για να οργανώσει την αντίσταση. Παραμένει το SSNP στις πρώτες θέσεις της αντίστασης με σημαντικά χτυπήματα ενάντια στις κατοχικές δυνάμεις μέχρι και την αποχώρηση των κατοχικών δυνάμεων το 2000. Το SSNP είναι από τις πρώτες αντιστασιακές οργανώσεις που συμμετείχαν με μάρτυρες αυτοκτονίας ( 13 μάρτυρες συνολικά είχε το SSNP από τους οποίους 50% γυναίκες ) ενάντια στους Σιωνιστές. Από τις πιο γνωστές μορφές του αντισιωνιστικού αγώνα η συντρόφισσα Εθνικοσοσιαλίστρια Norma Abi Hassan ( κωδικός τυφώνας Νόρμα ) μια ηρωική γυναίκα εκπληκτικής ομορφιάς όπου λίγο μετά την βιντεοσκόπηση της στις 17—7-1986 ανατινάχθηκε με ένα φορτηγό γεμάτο εκρηκτικά ανάμεσα σε Ισραηλινούς στρατιωτικούς σκοτώνοντας 10 από αυτούς.



Τιμή στους συντρόφους του SSNP !

Θάνατος στον Σιωνισμό !

Άμεση αποχώρηση των Ελληνικών στρατευμάτων από τον Λίβανο !


* mp3 και video clips του Κόμματος http://www.ssnp.com/new/multimedia.htm

** Σε ένα από τα βίντεο εμφανίζεται η 17χρόνη συντρόφισσα Sana Mhaydli λίγο πριν την στρατιωτική επιχείρηση να δηλώνει ότι :« η μέρα της θυσίας μου θα είναι η ημέρα του γάμου μου»..Στα βίντεο που κυκλοφόρησαν μετά το θάνατο της εμφανίζεται η φωτογραφία της και η το αποχαιρετιστήριο μήνυμα της και παράλληλα μια νέα κοπέλα ντυμένη στο νυφικό της φόρεμα να χαιρετάει με το χέρι υψωμένο τον ανίκητο ήλιο…

Επαναστατικός Εθνικισμός και ακροδεξιά.

του Προμηθέα Αυγερινού.


Συνηθίζεται να πιστεύεται ότι οι πολιτικοιδεολογικές μάχες αφορούνε μόνο διαφορετικά στρατόπεδα. Αν και αυτό είναι εν μέρη σωστό, πολιτικές μάχες γίνονται και μέσα σε φαινομενικά ίδια στρατόπεδα. Ο λόγος είναι ότι γενικόλογες διακηρύξεις του στυλ «όλοι παλεύουμε για τον ίδιο σκοπό» από μόνες τους δεν λένε τίποτα. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, όσο αφορά το εθνικιστικό κίνημα στην πατρίδα μας, αλλά και πανευρωπαϊκά, εδώ και κάποιες δεκαετίες έχουν διαμορφωθεί δύο τάσεις μέσα σε αυτό. Δυο τάσεις που όπως θα δούμε, όχι μόνο δεν έχουν τίποτα το κοινό μεταξύ τους, μα βρίσκονται σε διαρκή αντιπαλότητα.

Από την μια λοιπόν βρίσκεται η ακροδεξιά. Φυσικά σε αυτήν την λέξη ακροδεξιά θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε και κατά καιρούς έχουν χρησιμοποιηθεί, διάφορες ορολογίες. Λαϊκή δεξιά, Εθνική δεξιά, όποια ορολογία και να δεχθούμε, αυτό που εκφράζεται μέσω αυτής, είναι αυτό που σήμερα είναι ευρέως γνωστό ως ακροδεξιά.
Από την άλλη είναι αυτό που ονομάζουμε επαναστατικό ή αριστερό εθνικισμό. Εδώ βρίσκουμε τα πρωτοπόρα και πιο επαναστατικά σχήματα και πρόσωπα που προέκυψαν μέσα στην ιστορική διαδρομή του κινήματος. Οι εθνικοεπαναστάτες μπορεί να είναι είτε αριστεροί εθνικιστές,είτε εθνικοσοσιαλιστές και εθνικομπολσεβίκοι. Αποτελούνε όμως την ελπίδα για την ανάπτυξη ενός επαναστατικού κινήματος σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο εκεί.




Ο ρόλος της ακροδεξιάς


Η ακροδεξιά είναι η ουρά της αστικής τάξης. Με απλά λόγια είναι «φτιαγμένη» για να κάνει την βρώμικη δουλειά του αστικού κράτους. Όταν οι συνθήκες, τείνουν να αμφισβητήσουν ακόμα και το ίδιο το αστικό κράτος, αυτό είναι διατεθειμένο να τους δώσει ακόμα και την εξουσία για να προασπίσει τα ιδιαίτερα ταξικά του συμφέροντα.Ακροδεξιά κόμματα υπάρχουν άφθονα στην Ευρώπη, όπως και στην Ελλάδα και μάλιστα τα τελευταία χρόνια αυξάνουν και την επιρροή τους ακόμα και εκλογικά. Ο πολιτικός λόγος τους αν και φαινομενικά έχει αλλάξει από τις δεκαετίες του 50 και 60,παρεμένει ως σήμερα στην βαθύτερη ουσία του αναλλοίωτος.Οι συνθήκες που δημιουργεί η παγκοσμιοποιημένη πλέον οικονομία, αφήνει έναν δρόμο στα ακροδεξιά παράσιτα να εμφανίζονται ως «εναλλακτική» λύση απέναντι στο σύστημα. Τα ο μεγάλο ζητούμενο είναι όμως ότι η ακροδεξιά έχει καταφέρει να εμφανίζεται ως ο πολιτικός φορέας της εθνικιστικής Ιδέας. Για να δούμε όμως στην πολιτική πράξη πλέον, κατά πόσο «εναλλακτική» λύση είναι, και κατά δεύτερον πόσο αυτοί εκπροσωπούνε την εθνικιστική ιδέα και πραχτική.

Σε όλα τα μεγάλα ζητήματα η ακροδεξιά δεν εναντιώνεται σε τίποτα με την υπάρχουσα κατάσταση. Δεν έχουνε καταγγείλει ποτέ το ΝΑΤΟ, ως τον ιμπεριαλιστικό εκείνο οργανισμό που αποτελεί την στρατιωτική μηχανή για το κομμάτιασμα λαών ανά την υφήλιο. Δεν λένε λέξη για την Ε.Ε, αφού υποστηρίζουνε την παραμονή μας, μέσα σε ένα οργανισμό που συγκροτήθηκε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Η Ελλάδα παραχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα στις Βρυξέλλες, έχει γίνει ένα προτεκτοράτο (που το μόνο ζήτημα είναι αν πάτρωνάς της θα είναι η Αμερική ή ο Γαλλογερμανικός άξονας), και οι ακροδεξιοί ποτέ δεν έχουνε τολμήσει να πούνε αυτό που εμείς οι επαναστάτες εθνικιστές δεν κρύβουμε. Το ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΤΟ. Αν δεν είναι βασική επιλογή σου αυτή η θέση, δεν έχεις καν το δικαίωμα να λες ότι παλεύεις για εθνική ανεξαρτησία. Είσαι απλά ένας πολιτικός τσαρλατάνος. Και η ακροδεξιά συνολικά δεν έχει κανένα δικαίωμα να εμφανίζεται ως «υπερασπιστής» των εθνικών ζητημάτων. Η πατριδοκαπηλία ήταν, είναι και θα είναι χαρακτηριστικό της.



Εξάλλου ο Λε Πεν ήταν που στα τέλη της δεκαετίας του 80 θα υποδεχτεί με ένα καλώς ήρθατε!! τον πρόεδρο Ρέιγκαν τυπώνοντας αφίσα της Γαλλικής με την Αμερικάνικη σημαία. Οι ακροδεξιοί θα συμπαρασταθούν με κάθε μέσο, σε ΟΛΑ τα αμερικανοκίνητα πραξικοπήματα της Λ. Αμερικής (όπως αυτό του Πινοσέτ), αλλά και στην Ελλάδα με τους καραβανάδες του Παπαδόπουλου.Θα καταφέρουν να μπολιάσουν το εθνικιστικό κίνημα με αντικομουνιστικό δηλητήριο και θα το ρίξουν έτσι στις αγκάλες του καπιταλισμού και της Δύσης.Αλλά ακόμα και στο κοινωνικό ζήτημα, η ακροδεξιά είναι υπέρ του φιλελεύθερου συστήματος, υπέρ της ελεύθερης αγοράς. Θαυμάστε εναλλακτική πρόταση!!! Την στιγμή αυτό που ονομάζουμε παγκοσμιοποίηση δηλαδή την διεθνοποιημένη καπιταλιστική αγορά, οι κύριοι αυτοί μας λένε ότι μπορεί να υπάρξει και καλός καπιταλισμός με «λαϊκό» μανδύα.
Οι ακροδεξιοί είναι αυτοί που θα αναπαράγουν την ισλαμοφοβία, και θα συνταχθούν με την ιμπεριαλιστική Αμερική και τους σιωνιστές του Ισραήλ, κάνοντας λόγο για τυραννικά καθεστώτα στο Ιράν και την Συρία, είναι αυτοί που θα γευματίσουν με τους φονιάδες του ηρωικού Παλαιστινιακού λαού.

Θα χρειαζόμασταν ένα ολόκληρο βιβλίο για να καταδείξουμε τον ρόλο της ακροδεξιάς και το που οδήγησε το εθνικιστικό κίνημα. Όπως όμως γίνεται φανερό καμιά σχέση δεν μπορούμε να έχουμε με αυτούς. Είμαστε εντελώς αντίθετοι με όλους αυτούς. Οι εθνικοεπαναστάτες δεν έχουν σκοπό να κοροϊδέψουνε κανένα. Είμαστε εναντίον του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε, και παλεύουμε για την έξοδο της Ελλάδας από τους ληστρικούς αυτούς οργανισμούς.Είμαστε υπέρ της Σοσιαλιστικής Επανάστασης και ενάντιοι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και τον ιμπεριαλισμό. Αφήνουμε τον αντικομουνισμό στα γερόντια της ακροδεξιάς και υψώνουμε τα μαυροκόκκινα εθνικοεπαναστατικά λάβαρά μας μαζί με όποιους είναι αυθεντικοί πολέμιοι του καπιταλισμού.


Πάνω απ’ όλα αντιλαμβανόμαστε ότι δεν ζούμε σε προηγούμενες δεκαετίες και προσαρμοζόμαστε στα σημερινά δεδομένα. Αυτό σημαίνει ότι οι εθνικοεπαναστάτες αφήνουν πίσω την ναζιστική παρελθοντολογία και τον στείρο φετιχισμό που μόνο αρνητικά αποτελέσματα είχε, παρά θετικά (ανεξάρτητα από προθέσεις). Σημαίνει ότι προβάλλουμε έναν νέο πολιτικό λόγο, πραγματικά επαναστατικό και αριστερό, πετάμε μια για πάντα τον αντικομουνιστικό μανδύα που θέλησαν να μας φορέσουνε οι ακροδεξιοί.
Δηλώνοντας ξεκάθαρα ότι πολεμάμε ενάντια στον καπιταλισμό και τα παράγωγά του, ανασύρουμε από το εθνικιστικό κίνημα τις πιο επαναστατικές και ηρωικές μορφές του. Αυτούς που πραγματικά παλέψανε για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική απελευθέρωση.



Μελετώντας την εθνικιστική κουλτούρα, τα κείμενα και τα βιβλία του Λένιν, θαυμαστές των κατορθωμάτων του Τσε Γκεβέρα και της Σοσιαλιστικής επανάστασης του Μάο, αλληλέγγυοι με τα Ισλαμικά κινήματα στην Μέση Ανατολή και τις εθνικοεπαναστατικές δυνάμεις στην Λατινική Αμερική προχωράμε μπροστά. Κόβοντας κάθε επαφή με την ακροδεξιά. Μόνο μέσα από την πολεμική και το ξεμπρόστιασμα τους στα μάτια του λαού, θα υψωθεί η εθνικοεπαναστατική Ιδέα.

Σε μια Ευρώπη χωρίς ιδανικά, εμείς εξακολουθούμε να φωνάζουμε…
Ζήτω η πατρίδα, Ζήτω ο σοσιαλισμός…

Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη !

Η Ιντιφάντα , ο ηρωικός αγώνας του παλαιστινιακού λαού ενάντια σε ένα από τα πιο ιμπεριαλιστικά κράτη του κόσμου, το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, είναι αγώνας για λευτεριά και ανεξαρτησία. Είναι ένας αγώνας δίκαιος που μπαίνει φραγμός στα ιμπεριαλιστικά σχέδια για την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Είναι ένας αγώνας σύμβολο για τους λαούς της περιοχής. Η νίκη της Ιντιφάντα θα είναι νίκη για όλα τα έθνη που μάχονται ενάντια στην παγκοσμιοποίηση του Σιωνισμού. Για αυτό και είναι ο πρώτος στόχος στα σχέδια γκετοποίησης και αφανισμού των Παλαιστίνιων που το Ισραήλ και οι ΗΠΑ προωθούν. Για αυτό η φωνή της Ιντιφάντα ενώνεται με όλα τα κινήματα αντίστασης , φτάνοντας ακόμα και στο σημείο να ενεργοποιήσει φωνές που διαφοροποιούνται και κινήσεις αντιρρησιών στην κατοχή, στο συνεχή αποκλεισμό, καθώς και πρωτοβουλίες ενάντια στο Τείχος μέσα στο ίδιο το Ισραήλ.

Οι τελευταίες προσπάθειες να «κλείσει» η υπόθεση της Παλαιστίνης κάνουν σήμερα πιο επίκαιρη από ποτέ τόσο τη στήριξη και την έκφραση της μαζικής αλληλεγγύης προς την Ιντιφάντα όσο και την προβολή των αιτημάτων του παλαιστινιακού λαού για καμία κατοχή, ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 67, επαναπατρισμό των προσφύγων, απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατούμενων. 3.000.000 περίπου Παλαιστίνιοι/ες ζουν υπό καθεστώς πολιορκίας, απαγόρευσης της κυκλοφορίας, συνεχούς απειλής επίθεσης, 3.334 Παλαιστίνιοι/ες δολοφονήθηκαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια, πάνω από 53.000 τραυματίστηκαν από τις οποίες 10.000 ήταν παιδιά, 1 στους 5 Παλαιστίνιους/ες που δολοφονείται είναι παιδί. Το 1 στα 4 παιδιά είναι ηλικίας κάτω από 12 χρόνων, 28.000 Παλαιστίνιοι/ες έχουν συλληφθεί από τον Σεπτέμβρη του 2000. 8.000 είναι σήμερα φυλακισμένοι από τους οποίους οι 1.000 περίπου κρατούνται χωρίς καμία κατηγορία και 3.700 δεν έχουν περάσει από δίκη, το 20% του πληθυσμού έχει κρατηθεί ή φυλακιστεί αυθαίρετα τουλάχιστον μία φορά,μόνο το έτος 2002, 12.737 Παλαιστίνιοι/ες, στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη, είδαν τα σπίτια τους να γκρεμίζονται, ενώ πλέον ο μέσος όρος κατεδάφισης σπιτιών φτάνει τα 74 ανά μήνα, με επιπτώσεις για περίπου 2.273 ανθρώπους, η ανεργία φτάνει το 65% του πληθυσμού, με τις γυναίκες να πλήττονται περισσότερο. Το 75% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας (2 δολάρια τη μέρα), το 50% των νοικοκυριών εξαρτάται από την καθημερινή συνδρομή τροφής, το 30% των παιδιών κάτω των 5 χρόνων πάσχει από χρόνιο υποσιτισμό. Εδώ και εξήντα χρόνια η Παλαιστίνη αποτελεί το κατεξοχήν σύμβολο της σιωνιστικής βαρβαρότητας και θηριωδίας από τη μια, της ελπίδας, της αντίσταση και των ηρωικών αγώνων από την άλλη.

Μποϋκοτάζ στα Ισραηλινά προϊόντα !

Ο ιδρυτής και πρόεδρος της εταιρίας STARBUCKS Howard Schutltz αποτελεί ένα από τα σεβάσμια μέλη της Σιωνιστικής κοινότητας των Η.Π.Α. Μεγάλο μέρος των κερδών της εταιρίας χρηματοδοτεί τον Ισραηλινό στρατό και τις επιχειρήσεις του στην Παλαιστίνη και τον Λίβανο. Επίσης συνεισφέρει στην δωρεάν υλική βοήθεια του κατοχικού Αμερικανικού στρατού στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.



Αγοράζοντας τα προϊόντα της εταιρίας STARBUCKS κάποιοι συνεισφέρουν :

Στους βομβαρδισμούς της Λωρίδας της Γάζας , της δυτικής όχθης και της Βηρυτού..
Στον ακρωτηριασμό χιλιάδων αθώων παιδιών από Ισραηλινά παιδιά..
Στον δηλητηριασμό των υδάτων της Λωρίδας της Γάζας με απαγορευμένες χημικές ουσίες..
Στην δημιουργία χιλιάδων προσφύγων..
Στην ανελέητη πολιορκία της Λωρίδας της Γάζας..
Στο χτίσιμο του τείχους της ντροπής στην Λωρίδα της Γάζας..



Τελικά ο καφές στα STARBUCKS στοιχίζει…πολύ ακριβά..στοιχίζει σε αθώες ανθρώπινες ζωές γυναικόπαιδων και όχι μόνο ! Θα επιμείνετε να χρηματοδοτείτε τον θάνατο αθώων ;;;




www.inminds.co.uk/

Ο μάρτυρας του IRA Bobby Sands.

Ο Μπόμπυ Σαντς γεννήθηκε το 1954 στο βόρειο Μπέλφαστ. Η ζωή στην γκετοποιημένη, υποβαθμισμένη γειτονιά τον παρακίνησε να δραστηριοποιηθεί από πολύ νωρίς… Ο ίδιος έλεγε «ήμουν μονάχα ένα φτωχόπαιδο, που ζούσα σ’ ένα γκέτο, με διαιρεμένη πατρίδα, αλλά πάλι είναι η καταπίεση που γεννά το επαναστατικό πνεύμα της ελευθερίας. Δεν θα ησυχάσω, ώσπου να απελευθερωθεί η πατρίδα μου, ώσπου η Ιρλανδία να γίνει μια ανεξάρτητη σοσιαλιστική δημοκρατία…»

Στα 18 του χρόνια έγινε μέλος του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (IRA).
Στο ημερολόγιό του έγραφε: «Η ζωή μου τώρα έχει αλλάξει. Τις νύχτες κοιμάμαι υποχρεωτικά με το ένα μάτι ανοιχτό κι όταν διεξάγουμε κάποια επιχείρηση, είμαστε συνέχεια σε εγρήγορση, για να αποφύγουμε τους ελέγχους των Βρετανών. Ο κόσμος όμως είναι στο πλευρό μας. Δεν είναι μονάχα το ότι μας άνοιξαν διάπλατα τα σπίτια τους κι ότι μας βοηθούν όπως μπορούν, αλλά το ότι μας έχουν ανοίξει την καρδιά τους. Έμαθα ότι χωρίς τη συμπαράσταση του κόσμου, δεν είναι δυνατόν να επιβιώσουμε πολιτικά και τώρα ξέρω ότι τους χρωστώ τα πάντα».

Τον Οκτώβριο του 1972, ο Μπόμπυ Σαντς συλλαμβάνεται για πρώτη φορά. Κατηγορείται για οπλοκατοχή (τέσσερα περίστροφα, που βρέθηκαν στο σπίτι όπου φιλοξενείτο) και καταδικάζεται σε τρία χρόνια φυλάκιση, στα μπουντρούμια του Long Kesh. Στη διάρκεια αυτών των ετών, διαβάζει όσο μπορεί περισσότερο και μαθαίνει μόνος του ιρλανδικά. Αργότερα, θα μεταδώσει όσα έμαθε στους συγκρατούμενούς του, στη διαβόητη Πτέρυγα Η. Το 1976 αποφυλακίζεται και επιστρέφει στο Τουίνμπρουκ, του Δυτικού Μπέλφαστ, στο οποίο διαμένει η οικογένειά του, πολύ κοντά στην «υγειονομική» διαχωριστική ζώνη, που απαγορεύει την ελεύθερη διακίνηση Καθολικών και Προτεσταντών. Εκεί γίνεται ενεργό μέλος της κοινότητάς του. Ασχολείται με το Σύνδεσμο Ενοικιαστών και πείθει τα ταξί της περιοχής να μεταφέρουν κόσμο από τη μία περιοχή στην άλλη, δεδομένου ότι τα λεωφορεία δεν επαρκούσαν. Μέσα σε έξι μήνες, συλλαμβάνεται ξανά, έπειτα από βομβιστική επίθεση και ανταλλαγή πυρών. Ο Μπόμπυ τη στιγμή της έκρηξης και των γεγονότων που ακολούθησαν, βρισκόταν μέσα σ’ ένα αμάξι λίγο πιο κει και η Αστυνομία βρήκε πάνω του ένα ρεβόλβερ. Με αυτά τα «αποδεικτικά στοιχεία» προσάγεται σε δίκη μαζί με άλλους τρεις συντρόφους του, αφού πρώτα υποβάλλεται σε εξουθενωτική εξαήμερη ανάκριση και υφίσταται κάθε λογής βασανιστήρια. Αρνείται να απαντήσει σε οτιδήποτε άλλο, εκτός από το όνομά του, την ηλικία του και τη διεύθυνση κατοικίας του. Παραμένει υπόδικος για έντεκα μήνες και τελικά, η δίκη γίνεται το Σεπτέμβριο του 1977.

Όπως και την άλλη φορά, αρνείται να αναγνωρίσει το κύρος των Δικαστικών Αρχών. Ο δικαστής παραδέχεται ότι τα «αποδεικτικά στοιχεία» είναι σαθρά, ωστόσο τον καταδικάζει μαζί με τους συντρόφους του σε δεκατέσσερα χρόνια κάθειρξη (έκαστος) για οπλοκατοχή (το ένα και μοναδικό ρεβόλβερ). Τον μεταφέρουν στη φυλακή της οδού Κράμλιν, όπου περνά τις πρώτες 22 ημέρες ολόγυμνος και σε τέλεια απομόνωση. Έπειτα μεταφέρεται στην Πτέρυγα Η του Long Kesh, όπου μαζί με άλλους συγκρατούμενούς του ξεκινούν τη διαμαρτυρία της «κουβέρτας» (δεδομένου ότι δεν τους επιτρεπόταν να φορούν τα πολιτικά τους ρούχα, αφού δεν τους αναγνώριζαν ως ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ). Αρχίζει να αρθρογραφεί στην An Phobnacht/Republican News, σε χαρτί τουαλέτας, μιας και η γραφική ύλη απαγορεύεται δια ροπάλου.

Γράφει: «Η απότομη και απόλυτη στέρηση βασικών ανθρώπινων αναγκών, όπως η άσκηση και ο καθαρός αέρας, η επαφή με άλλους ανθρώπους, το ότι δεν μπορώ να φορέσω τα ρούχα μου και δεν μπορώ να διαβάσω εφημερίδα, ν’ ακούσω ραδιόφωνο, να καπνίσω ένα τσιγάρο, να διαβάσω ένα βιβλίο κι άλλα πολλά, έχουν κάνει τη ζωή μου πολύ δύσκολη». Γίνεται ο βασικός εκπρόσωπος της διαμαρτυρίας και έρχεται συνεχώς σε αντιπαράθεση με το καθεστώς της φυλακής. Τον Απρίλιο του 1978, έπειτα από συστηματική κακομεταχείριση, ειδικά στις τουαλέτες και το ντους, οι κρατούμενοι αρνούνται να πλυθούν και να παραδώσουν τα δοχεία νυκτός τους. Κάνουν τις βασικές τους ανάγκες μέσα στο κελί, αφού έτσι κι αλλιώς έχουν καταστρατηγηθεί ακόμα και τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους. Οι γυναικείες φυλακές ακολουθούν, με ανάλογη διαμαρτυρία, το Φεβρουάριο του 1980. Στις 27 Οκτωβρίου 1980, έπειτα από την κατάρρευση συνομιλιών μεταξύ των Βρετανών και του Καρδινάλιου O’ Fiaich, επτά κρατούμενοι της Πτέρυγας Η προχωρούν σε απεργία πείνας.

Στις 19 Δεκεμβρίου 1980, ο Μπόμπυ Σαντς ανακοινώνει ότι οι κρατούμενοι δεν θα ξαναφορέσουν ρούχα φυλακής, ούτε θα υποχρεωθούν ξανά σε «κοινωνική εργασία» εντός των φυλακών. Προσφέρεται να αρχίσει πρώτος απεργία πείνας και μάλιστα, δυο εβδομάδες πριν από τους υπόλοιπους συγκρατούμενούς του, ώστε, εάν πεθάνει, ο θάνατός του να εξασφαλίσει την ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Τις πρώτες 17 ημέρες, κρατά προσωπικό ημερολόγιο (σε χαρτί τουαλέτας και κρύβοντάς το μέσα στις κοιλότητες του σώματός του), όπου εκφράζει τις πιο ενδόμυχες σκέψεις του. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, δεν φοβόταν το θάνατο. Έβλεπε την απεργία πείνας σαν κάτι πιο σημαντικό, από απλά και μόνο την ικανοποίηση των αιτημάτων που είχαν τεθεί, και ήλπιζε ότι η έκβασή της (θετική ή αρνητική) θα προκαλούσε την πτώση της βρετανικής κυριαρχίας στην Ιρλανδία. Στις 30 Μαρτίου (31η ημέρα απεργίας πείνας), εξελέγη αντιπρόσωπος της περιοχής του στις δημοτικές εκλογές. Στις 1.15 π.μ. της 5ης Μαΐου 1981 αφήνει την τελευταία του πνοή. Είχε πει: «Φυσικά και μπορεί να δολοφονηθώ. Ωστόσο, παραμένω αυτό που ήμουν πάντα – ενεργός πολίτης. Κι αυτό, κανείς δεν μπορεί να μου το στερήσει, ούτε καν οι Βρετανοί». Ήταν μόλις 27 ετών…

Αλληλεγγύη στον λαό της Βόρειας Κορέας !

του A.J.

Σε έναν κόσμο που τα πάντα έχουν ισοπεδωθεί από τους άγριους "νόμους"της ελεύθερης αγοράς και ακόμα και στην πιο απομακρυσμένη γωνιά τουπλανήτη επιβάλλεται με τη βία, την πείνα και τη δυστυχία ο"εκδημοκρατισμός" , τα ανθρώπινα "δικαιώματα" και πάνω απ όλα η φιλελεύθερη οικονομία η πιο νοσηρή δημιουργία του ανθρώπινου μυαλού και σαφέστατα η πιο αβιοτική κατάσταση που γνώρισε ποτέ η γη μας, υπάρχουν ακόμα λίγοι που αντιστέκονται στην αντιανθρώπινη λαίλαπα του καπιταλιστικού ολέθρου.


Υπό τη συνεχή απειλή ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, με συνεχείς αποκλεισμούς και διεθνή απομόνωση ο περήφανος λαός της Βόρειας Κορέας εξακολουθεί να ζει τη δική του σοσιαλιστική ουτοπία , ασύλληπτη για τους γελοίους δημοσιογραφίσκους που με στημένα ντοκιμαντέρ υμνούν τα αγαθά της δημοκρατίας λοιδορώντας τη Βόρεια Κορέα με απίθανα ψεύδη που ακόμα και να ίσχυαν δεν συγκρίνονται σε καμία περίπτωση με την καθημερινή καπιταλιστική κτηνωδία σε όλα τα επίπεδα προκαλώντας συγκίνηση σε αστές κυρίες του σαλονιού και σε ραστοφόρους "αριστερούς" πασιφιστές νεολαίους ...

Το 1945 η Σοβιετική Ένωση καταλαμβάνει το Βόρειο τμήμα της Κορέας ορίζοντας κυβερνήτη τον Kim Il - sung ο οποίος άμεσα τσάκισε την πλουτοκρατία που έπινε το αίμα των λαϊκών στρωμάτων, έκτοτε το κράτος ακολούθησε μια βαθιά Εθνικιστική πορεία στενά συνδεδεμένη με τις εθνικές του παραδόσεις, με τη βουδιστική λατρεία και το ιδανικό της φυσικής ιεραρχίας εξασφαλίζοντας παράλληλα μια Σοσιαλιστική ισχυρή οικονομία που ξεπερνούσε εκείνη της Νότιας.

Ο λαός της Β. Κορέας έζησε τα τεράστια επιτεύγματα κάθεΣοσιαλιστικού καθεστώτος: κοινωνική πρόνοια , δωρεάν παιδεία , δωρεάν υγεία, εξάλειψη ταξικών χασμάτων, πράγματα ακατανόητα για την πολιτισμένη δημοκρατική δύση που το μόνο που παρέχει είναι η ελευθερία του να λες ασυναρτησίες και η ευκολία να καταστραφείς. Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ η Βόρεια Κορέα έχασε τον πιο πολύτιμο σύμμαχο της και αποκόπηκε οριστικά από τις διεθνείς εξελίξεις. Ο κορεάτικος λαός έζησε δύσκολες στιγμές σε συνθήκες εμπάργκο αντιμετωπίζοντας την πείνα και την εξαθλίωση που απλόχερα πρόσφερε η νέα τάξη πραγμάτων σε όσους δεν συμμορφώνονταν με την παρακμή.

Το καθεστώς άντεξε τις δυσκολίες και ο Kim Jong-il διατηρώντας μια ακραιφνή πατριωτική γραμμή αρνείται οι αξίες τις χώρας του να διαβρωθούν από την υποκουλτούρα της δυτικής μουσικής, της αφηρημένης τέχνης και των δυτικών εντύπων προωθώντας παράλληλα τις παραδοσιακές Κορεάτικες τέχνες, τον στρατευμένο Σοσιαλιστικό ρεαλισμό και την φυλετική ομοιογένεια στην πατρίδα του ενάντια στην άμορφη μάζα του πολυπολιτισμού.

Ο λαός της Β. Κορέας έχει την ανάγκη υποστήριξης όλων όσων αγωνίζονται ενάντια στο απάνθρωπο σήμερα , ένας λαός ηρωικός που περιφρονεί τον χυδαίο υλισμό της εποχής μας και διαφυλάσσει έναν πρωτογενή και αγνό πολιτισμό στρατιωτικής πειθαρχίας που μπορεί εύκολα να διαπιστώσει κανείς ακόμα και μέσα από τις γυμναστικές επιδείξεις της Βορειοκορεάτικης νεολαίας.

- Τιμή στον Κορεάτικο Λαό !

- Τιμή στην Εθνικοεπαναστατική Βόρεια Κορέα !

Μιχαήλ Αλεξάνδροβιτς Μπακούνιν εναντίον του Εβραϊσμού.

"Ο Ιεχωβάς, ο μοναδικός Θεός τους, ο Θεός του Μωυσή και των προφητών, ήταν ακόμα Θεός αποκλειστικά εθνικός, που χρησιμοποιούσε για ανταμοιβή και την τιμωρία των πιστών του, του εκλεκτού λαού του, επιχειρήματα υλικά, συχνά ηλίθια και πάντοτε θηριώδη. Για να περάσει κάποιος από την μια θρησκεία στην άλλη- εκτός κι αν το κάνει από υπολογισμό, όπως οι Εβραίοι της Ρωσίας και της Πολωνίας που βαφτίζονται 3 ή και 4 φορές για να πάρουν τα ανάλογα επιδόματα- για μιαν αληθινή αλλαγή θρησκεύματος χρειάζεται λίγο πίστη"

Θεός και Κράτος.

"Ο Μαρξ είναι Εβραίος και είναι περικυκλωμένος από ένα πλήθος μικροπρεπών, περισσότερο ή λιγότερο νοημόνων, ραδιούργων, εύστροφων, κερδοσκόπων Εβραίων, την ώρα που οι Εβραίοι βρίσκονται παντού, σαν εμπορικοί και τραπεζικοί παράγοντες , συγγραφείς, πολιτικοί, ανταποκριτές εφημερίδων όλων των αποχρώσεων. Εν συντομία (οι Εβραίοι είναι) λογοτεχνικοί μεσάζοντες, την ίδια ώρα που είναι οικονομικοί μεσάζοντες, με το ένα πόδι στην τράπεζα και το άλλο στο σοσιαλιστικό κίνημα και με τα οπίσθια τους καθισμένα στο Γερμανικό Τύπο. Αυτοί έχουν γραπώσει τον έλεγχο όλων των εφημερίδων, και μπορείτε να φανταστείτε τι εμετικά έντυπα είναι το αποτέλεσμα τους.

Τώρα, αυτός όλος ο Εβραϊκός κόσμος, ο οποίος συγκροτεί μια σέκτα εκμετάλλευσης, ένα λαό από βδέλλες , ένα αδηφάγο παράσιτο, στην οποία είναι στενά και βαθιά συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλον, χωρίς να λογαριάζουν όχι μόνο συνοριακές, αλλά επίσης ούτε και πολιτικές διαφορές- αυτός ο Εβραϊκός κόσμος είναι στις ημέρες μας, κατά μεγάλο μέρος, στη διάθεση του Μαρξ ή του Ρότσιλντ. Είμαι βέβαιος ότι, από την μία πλευρά, η οικογένεια Ρότσιλντ εκτιμά την αξία του Μαρξ, και από την άλλη πλευρά, ο Μαρξ αισθάνεται μια ενστικτώδη συμπάθεια και τρέφει έναν μεγάλο σεβασμό για την οικογένεια Ρότσιλντ. Αυτό ίσως φαίνεται περίεργο. Τι κοινό θα μπορούσε να υπάρχει μεταξύ του κομμουνισμού και της υψηλής διαχείρισης χρημάτων; Ω! ω! Ο κομμουνισμός του Μαρξ ζητά ένα ισχυρό συγκεντρωτικό κράτος και όπου αυτό υφίσταται, πρέπει αναπόφευκτα να υπάρχει μια κεντρική κρατική τράπεζα, και όταν αυτό υφίσταται, εκεί το παρασιτικό Εβραϊκό Έθνος, το οποίο κερδοσκοπεί πάνω στο μόχθο του λαού, θα βρίσκει πάντοτε τα μέσα για την ύπαρξη του."

Πολεμική κατά των Εβραίων .

Ως προς την καταγωγή του ο Her Μαρξ. Είναι ένας Εβραίος. Συνενώνει μέσα του ένας θα μπορούσε να πει, όλα τα χαρακτηριστικά και τα μειονεκτήματα αυτής της ταλαντούχας φυλής. Νευρικός , όπως λένε , σε σημείο δειλίας, είναι εξαιρετικά φιλόδοξος και ματαιόδοξος , εριστικός , μισαλλόδοξος και απολυταρχικός όπως και ο Ιεχωβάς, ο Κύριος Θεός των προγόνων του, ο οποίος είναι όπως ο ίδιος ο Μαρξ, εκδικητικός σε σημείο παραφροσύνης. Δεν υπάρχει ψεύδος ή συκοφαντία της οποίας δεν είναι ικανός να επινοήσει εναντίον οποιουδήποτε είχε την ατυχία να του διεγείρει την ζηλοφθονία του, ή το μίσος του."

Κράτος και Αναρχία.

Ο Νετσάγιεφ και η Αδελφότητα του Τσεκουριού.

Ο Σεργκέι Νετσάγιεφ γεννήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου του 1847 στο Ιβάνοβο μια πόλη βορειοανατολικά της Μόσχας. Εμπνευσμένος από το βιβλίο του Τσερνιτσέφσκι υπό τον τίτλο «Τι πρέπει να γίνει» ο Νετσάγιεφ υιοθετεί τον τρόπο ζωής του ήρωα ( Ραχμέτωβ ) και αργότερα το επιβάλλει και στην αδελφότητα του Τσεκουριού. Ο Ραχμέτωβ είναι ένας επαναστάτης , δεν έχει προσωπικά ενδιαφέροντα η επιθυμίες και ζει μονάχα να δει το σάπιο σύστημα να καταρρέει. Αποκομμένος από κάθε κοινωνική συναναστροφή , ζει μια ασκητική ζωή τρώγοντας ωμό κρέας ενώ κοιμάται πάνω σε καρφιά για να σκληραγωγήσει τον εαυτό του και να προετοιμαστεί για την εκπλήρωση του σκοπού του. Κάπως έτσι ζούσαν και οι μυημένοι στην αδελφότητα του Τσεκουριού.

Ο ίδιος ο Νετσάγιεφ αναφέρει στην κατήχηση του Επαναστάτη :

« Ο Επαναστάτης είναι ένας στρατευμένος άνθρωπος. Δεν έχει ούτε προσωπικά ενδιαφέροντα ούτε υποθέσεις , δεσμούς περιουσία , ούτε καν δικό του όνομα. Τα πάντα σε αυτόν είναι απορροφημένα σε έναν και μόνο σκοπό , την επανάσταση».

Τίποτα δεν έπρεπε να μπει εμπόδιο στο ιερό έργο της κάθαρσης της Ρωσικής γης και στην δημιουργία της νέας Ρωσίας. Για αυτό ακριβώς τον λόγο η δράση της αδελφότητας βασίστηκε πάνω στην απόλυτη πειθαρχία εφόσον δεν υπήρχαν περιθώρια για λάθη η συναισθηματισμούς. Σκοπός τους ήταν η διασπορά χάους μέσω της τρομοκρατίας και η βίαιη ανατροπή της υπάρχουσας κυβέρνησης. Σ' αυτή την επιδίωξη υποτάσσονταν όλα τα μέσα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η υπόθεση του χαφιέ Ιβάν Ιβανώφ ο οποίος διακήρυσσε ότι οι μέθοδοι του Νετσάγιεφ ήταν απάνθρωπες και αντιδημοκρατικές , ενώ είχε ιδρύσει μια δική του δημοκρατική οργάνωση και σκόπευε να τους καταδώσει στην Οχράνα ( μυστική αστυνομία ). Εκτελέστηκε από τον ίδιο τον Νετσάγιεφ σύμφωνα με την παράγραφο της κατήχησης του επαναστάτη η οποία αναφέρει ότι «οι άνθρωποι που είναι ιδιαίτερα βλαβεροί για τον επαναστατικό σκοπό πρέπει να εξοντώνονται». Η δράση της αδελφότητας αλλά και των πυρήνων που αυτή είχε οργανώσει προκαλούσε τρόμο στην Ρωσική κοινωνία και ο Νετσάγιεφ ήταν σύμφωνα με τα αρχεία της Οχράνα ο νούμερο ένα καταζητούμενος επαναστάτης σε όλη την Ευρώπη.

Η πορεία προς το τέλος αυτού του μεγάλου Εθνικοσοσιαλιστή Επαναστάτη ξεκινά τον Αύγουστο του 1872 όταν κυνηγημένος από όλες σχεδόν τις αστυνομίες της Ευρώπης συλλαμβάνεται στην Ζυρίχη της Ελβετίας και παραδίδεται στην Οχράνα από τις τοπικές αρχές. Το 1873 καταδικάζεται σε 20 χρόνια καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία αλλά για λόγους ασφαλείας τον θάβουν κυριολεκτικά στα υπόγεια κελιά των φυλακών Πετροπαυλόφσκ. Στην απόλυτη απομόνωση ο Νετσάγιεφ καταφέρνει να μυήσει τους δεσμοφύλακες του στα ιδανικά της αδελφότητας και αποκτά ξανά επαφή με τους συναγωνιστές του ενώ ακυρώνει την επιχείρηση διάσωσης του για να σχεδιάσει την δολοφονία του Τσάρου Αλεξάνδρου Β'. Τελικά ο Τσάρος εκτελείται και με την προδοσία ενός φυλακισμένου αποκαλύπτεται η σχέση του Νετσάγιεφ με το γεγονός αυτό. Εξήντα υπάλληλοι των φυλακών συλλαμβάνονται , ενώ από τότε ο Νετσάγιεφ εξοντώνεται σταδιακά μέχρι τον θάνατο του στις 21/11/82.

«Η σημερινή γενιά πρέπει να αποκτήσει μια ανελέητη ωμή δύναμη και ασυγκράτητα να βαδίσει στο δρόμο της καταστροφής. Ο υγιής αδιάφθορος νους της νεολαίας πρέπει να κατανοήσει πως είναι ουσιαστικά πιο ανθρώπινο να μαχαιρώσουν και να πνίξουν εκατοντάδες μισητών παρά να συνδιαλαγούν μαζί τους και έτσι άθελα τους να συμμετέχουν σε συστηματικές νόμιμες εγκληματικές πράξεις στα βάσανα και στα μαρτύρια εκατομμυρίων Ρώσων. Ας λοιπόν ξεκινήσουν όλα τα υγιή μυαλά αμέσως προς την ιερή υπόθεση εξόντωσης του Κακού , τον εξαγνισμό της Ρώσικης γης δια πυρός και σιδήρου και να συνενωθούν με όσους κάνουν το ίδιο σε όλη την Ευρώπη..»υποστηρίζει ο Νετσάγιεφ στο «Γράμμα προς την νεολαία».

Αναρχικός η προάγγελος του Εθνικοσοσιαλισμού ;

Εσφαλμένα ο Νετσάγιεφ έχει ταυτιστεί με τον αναρχισμό διότι σε κάποια στιγμή της επαναστατικής του πορείας διείσδυσε στον χώρο των αναρχοκομμουνιστών και έδρασε παράλληλα με αυτούς ενάντια στο καθεστώς των Τσάρων. Αυτό δεν έγινε τυχαία αλλά με ειδικό σχεδιασμό. Αφού κέρδισε την συμπάθεια του Μ. Μπακούνιν και κάποιων συντρόφων του τους χρησιμοποίησε για τους δικούς του σκοπούς και για να διασπείρει την σύγχυση στο στρατόπεδο το οποίο αν και ήταν εχθρός των Τσάρων ποτέ δεν έπαψε να είναι και εχθρός της αδελφότητας. Ο Μπακούνιν σε μια επιστολή του προς τον Τ. Γκιγιώμ αναφέρεται στον Νετσάγιεφ ενθουσιασμένος με τα ακόλουθα λόγια « έχω μαζί μου έναν από αυτούς τους νέους που δεν φοβούνται τίποτα» , ενώ τελικά τον απορρίπτει ως άνθρωπο φανατικά προσηλωμένο στον σκοπό του και εθισμένο στην βία που του έκανε το μεγαλύτερο κακό που του έχουν κάνει ποτέ , με αποτέλεσμα ο Μάρξ να τον διώξει από την Διεθνή. Μια άλλη τακτική που εφάρμοσε ήταν να ωθεί αναρχικούς σε παράνομες πράξεις και στην συνέχεια να τους καταδίδει στην Οχράνα με την οποία συνεργαζόταν εκείνο το διάστημα αν και θεωρούσε τους Τσάρους μισητό εχθρό του αφού ο Χριστιανισμός που υποστήριζαν ήταν δηλητηριασμένος από το ίδιο εβραϊκό δηλητήριο της ισότητας της αγάπης και της απαξίωσης του αγώνα των αρίστων ενάντια στο σύνολο , γάγγραινα από την οποία ήταν δηλητηριασμένος και ο αναρχισμός. Έτσι κατάφερε να κτυπήσει την κομμουνιστική επιρροή στους φοιτητικούς κύκλους. Ο Νετσάγιεφ ουδέποτε υπήρξε αναρχικός και τελικά οι κομμουνιστές όλων των αποχρώσεων τον απέφευγαν θεωρώντας τον επικίνδυνο και απάνθρωπο. Μισούσε κάθε είδους συλλογική-δημοκρατική διαδικασία διότι περιφρονούσε τον ευνουχισμένο όχλο , ενώ πίστευε σε μια επανάσταση καθοδηγούμενη από μια ελίτ ανώτερων ανθρώπων επαναστατών. Στην επανάσταση ο λαός θα έπραττε ότι του επιφύλασσε η επαναστατική ελίτ η οποία θα είχε αποδείξει έμπρακτα την βιολογική και πνευματική της ανωτερότητα έναντι της μάζας. Δεν πίστευε στις αυταπάτες των κομμουνιστών που υποστήριζαν πως ο λαός είναι ικανός να επαναστατήσει και να οικοδομήσει μόνος του μέσα από εργατικές συνελεύσεις κομμούνες και κοινόβια μια κοινωνία βασισμένη σε αντί-ιεραρχικές δομές στην οποία θα υπάρχει κοινωνική και οικονομική ισότητα. Γνώριζε ότι ο λαός δεν είναι παρά μια άθλια μάζα που περιφέρει το κουφάρι της. Το ότι δεν πίστευε στην ισότητα φαίνεται και από την ιεραρχική δόμηση της οργάνωσης του όπως και από την κατήχηση του επαναστάτη στην οποία αναφέρει « Κάθε επαναστάτης πρώτου βαθμού πρέπει να έχει στην διάθεση του αρκετούς επαναστάτες δεύτερου και τρίτου βαθμού δηλαδή τέτοιους ώστε να μην είναι αρκετά μυημένοι. Πρέπει να τους θεωρεί μέρος του κοινού επαναστατικού κεφαλαίου τοποθετημένους στην διάθεση του»

Ο Νετσάγιεφ έδρασε συνεργαζόμενος όποτε συνέφερε τον επαναστατικό σκοπό είτε με τους κομμουνιστές είτε με τους Τσάρους εντείνοντας τον πόλεμο μεταξύ τους και σπέρνοντας την σύγχυση στα δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Με αυτό τον τρόπο κατάφερνε να αυξήσει την δύναμη της αδελφότητας του τσεκουριού και να φέρει πολύ πιο κοντά τον ιερό σκοπό της καταστροφής αφού εξασφάλιζε τις απώλειες και των δυο εχθρών του. Ήταν ο πρώτος που εισήγαγε στον επαναστατικό αγώνα την θεωρία της εντροπίας πριν καν ανακαλυφθεί από τους φυσικούς επιστήμονες. Εντροπία είναι το σύνολο των συγκρούσεων η ή αταξία που αναπτύσσεται σε ένα κλειστό σύστημα δεδομένων. Στην φυσική σε ένα κλειστό σύστημα αέριων μαζών όταν για κάποιο λόγο ( π.χ. αύξηση της θερμοκρασίας) οι συγκρούσεις των μορίων των αερίων αυξηθούν έχουμε αύξηση της εντροπίας του συστήματος. Το ίδιο συμβαίνει και σε κάθε επίπεδο κοινωνικών και φυλετικών συγκρούσεων. Μπορούμε να πούμε ότι έχουμε αύξηση της κοινωνικής εντροπίας όταν όλες οι παρατάξεις συγκρούονται μεταξύ τους και το σύστημα βαδίζει προς την κατάρρευση. Η αδελφότητα του τσεκουριού δρούσε ακριβώς δράσει αυτών των προτύπων αποτελούσε τον καταλύτη τον συγκρούσεων επιδιώκοντας με κάθε τρόπο και τίμημα την αύξηση της εντροπίας που θα οδηγούσε στην πτώση του νοσηρού και αντιφυσικού αυτού συστήματος και στην συνέχεια υπό την καθοδήγηση των αρίστων στην επαναφορά της φυσικής τάξης πραγμάτων.

Ο Σεργκέι Νετσάγιεφ υπήρξε εθνικοσοσιαλιστής προ του εθνικοσοσιαλισμού..

''Ο αγώνας σύντροφοι θα είναι άνισος οι εχθροί μας είναι ποτάμι μάζας που καθοδηγείται από τους φονιάδες της Ρωσίας και τους εκμεταλλευτές εβραίους. Ακόμα και αν χαθούμε ακόμα και αν χαθώ συνεχίστε τον αγώνα με μεγαλύτερο μίσος..Όπως ο λύκος ποτέ δεν παραδίδεται στους κυνηγούς του , έτσι και σεις πολεμήστε το σύστημα δίχως οίκτο.. Μέχρι τον ερχομό του επερχόμενου επαναστάτη. Η νίκη μας δεν εξαρτάται από τον λαό η νίκη μας δεν εξαρτάται από το προλεταριάτο..Η νίκη μας έχει ήδη γραφτεί από το πεπρωμένο'' Απ τις τελευταίες επιστολές που ο Νετσάγιεφ κατάφερε να περάσει σε ένα από τους πιστούς συντρόφους του μέσω των μυημένων δεσμοφυλάκων του.

Μήνυμα του Εθνικιστή συνταγματάρχη Χουάν Περόν για τον θάνατο του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα

Συναγωνιστές ,

Με βαθιά θλίψη, έλαβα την είδηση της ανεκπλήρωτης απώλειας για τον σκοπό των λαών που μάχονται για την απελευθέρωση τους. Εμείς που αγκαλιάσαμε αυτό το ιδανικό, αισθανόμαστε αδέλφια με όλους εκείνους που, δεν έχει σημασία σε ποιό μέρος του κόσμου και κάτω από ποιά σημαία μάχονται εναντια στην αδικία, την εξαθλίωση και την εκμετάλευση. Αισθανόμαστε αδέλφια με όλους εκείνους που με γεναιότητα και απόφαση, αντιμετωπίζουν την αχόρταγη αδηφαγία του Ιμπεριαλισμού που, με τη συνοχή των απάτριδων οικονομικών ολιγαρχιών, υποστηριζόμενες από στρατιωτικούς στις διαταγές του Πενταγώνου, κρατούν τους λαούς υπόδουλους. Σήμερα επεσε σε αυτόν τον αγώνα, σαν ένας ήρωας, η πιο υπέροχη νεανική μορφή που έδωσε η επανάσταση στην Λατινική Αμερική.

Σήμερα έπεσε ο comandate Ernesto Che Guevara. Ο θάνατος του με προκάλεσε θλίψη γιατί ήταν ανάμεσα μας, ίσως ο καλύτερος. Υπήρξε ένα παράδειγμα στάσης, πνεύματος, θυσίας και παραίτησης. Η βαθιά του πίστη στο δίκιο του σκοπού που είχε αγκαλιάσει, του έδωσε την δύναμη, την αξία και το θάρρος που σήμερα τον ανύψωσαν στην κατηγορία των ηρώων και των μαρτύρων. Διάβασα κάποια κείμενα που προσπαθούσαν να τον παρουσιάσουν σαν έναν εχθρό του Περονισμού. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ψευδές. Το 1954 όταν στην Γουατεμάλα, πολεμούσε για να υπερασπίσει την λαϊκή κυβέρνηση του Jacobo Arbenz ενάντια σε μια στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ, εγώ προσωπικά έδωσα οδηγίες στην πρεσβεία μας για να βρεί μια λύση στην δύσκολη κατάσταση που βρισκόταν αυτός ο νέος και θαρραλέος Αργεντινός. Χάρη σε αυτό κατόρθωσε να βρει καταφύγιο στο Μεξικό. Η ζωή του, το παράδειγμα του και η εποποιία του πρέπει να εμπνέουν τους νέους μας, τους νέους όλης της Λατινικής Αμερικής. Δεν θα καταφέρουν τίποτα εκείνοι που προσπαθούν να ξεθωριάσει η εικόνα του. Ο Ιμπεριαλισμός αντιλαμβάνεται την τεράστια γοητεία που ασκούσε ανάμεσα στις λαϊκές μάζες, ακόμα και σε εκείνες που δεν έζησαν το παραλήρημα των λαών μας για αυτόν τον άνθρωπο. Γνωρίζω τις οδηγίες του Κουμμουνιστικού Κόμματος Αργεντινής στην εκστρατεία δυσφήμησης που έχει ξεκινήσει. Αυτό δεν με εκπλήττει καθόλου, γιατί ανέκαθεν αυτό το κόμμα χαρακτηριζόταν από θέσεις αντίθετες στην εθνική ιστορική εξέλιξη, ανέκαθεν ήταν αντίθετο στα Εθνικά και Λαϊκά κινήματα. Η ώρα των λαών ήρθε και οι επαναστάσεις στην Λατινική Αμερική είναι ένα γεγονός μη αναστρέψιμο. Η υπάρχουσα ισορροπία θα ανατραπεί γιατί είναι παιδαριώδες να σκεφτούμε ότι μπορούμε να νικήσουμε χωρίς επανάσταση την αντίσταση των ολιγαρχιών και των μονοπωλίων. Οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις πρέπει να γίνουν πραγματικότητα και ο καθένας πρέπει να συμμετάσχει σε αυτές, ανεξάρτητα από το σε ποιό μέρος του κόσμου θα διεξαχθούν. Για αυτό και μόνο για αυτό, όλα τα Εθνικιστικά κινήματα οφείλουν να συνδεθούν μεταξύ τους. Η πλειοψηφία των κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής δεν επιλύουν τα εθνικά προβλήματα γιατί δεν οδηγούνται με γνώμονα τα εθνικά συμφέροντα. Απέναντι σε αυτούς, δεν πιστεύω ότι οι επαναστατικές διακηρύξεις αρκούν. Οφείλουμε να περάσουμε στην επαναστατική δράση, με μια οργανωτική βάση, με ένα πρόγραμμα οργάνωσης που θα καταστήσει δυνατή την πραγμάτωση της επανάστασης. Αυτόν το στόχο οφείλουν να επιδιώξουν όσοι αισθάνονται ικανοί. Η μάχη θα είναι σκληρή, αλλά η τελική νίκη θα είναι των λαών. Ο εχθρός έχει μια υλική δύναμη ανώτερη από την δική μας, αλλά εμείς υπολογίζουμε στην τρομερή ηθική μας δύναμη από την πίστη μας στο δίκαιο του σκοπού μας και από τον ιστορικό ντετερμινισμό που μας συνοδεύει.

Ο Περονισμός σαν ένα Εθνικό, Λαϊκό και Επαναστατικό Κίνημααπό την παράδοση και τους αγώνες του, αποδίδει τιμή στον ιδεαλιστή, στον επαναστάτη, στον comandate Ernesto Che Guevara, Αργεντινό, αντάρτη που έπεσε νεκρός κατά τη διάρκεια μιας πολεμικής επιχείρησης για τον θρίαμβο των Εθνικών Επαναστάσεων στην Λατινική Αμερική.

Juan Domingo Peron Εν Εξορία, Μαδρίτη 24 Οκτωβρίου 1967

Ο Hugo Chavez εναντίον των Σιωνιστών.

Hugo Chavez 24 Δεκεμβρίου 2005

''Eνώ ο κόσμος έχει αρκετούς πόρους για όλους, μερικές μειονότητες, οι απόγονοι αυτών των ίδιων που σταυρώσαν τον Χριστό, οι απόγονοι αυτών των ίδιων που έδιωξαν τον Bolivar από εδώ και επίσης τον σταύρωσαν κατα καποιο τροπο στην Santa Marta εκεί στην Κολομβία - μια μειονότητα πήρε στην κατοχή της τον χρυσό όλου του πλανήτη, το ασημι, τα μεταλλεύματα, τα ύδατα, το καλό έδαφος, το πετρέλαιο, όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, και έχουν συγκεντρώσει τον πλούτο αυτο σε μερικά χέρια. Λιγότερο από 10% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει πάνω από το μισό τού παγκόσμιου πλούτου, και περισσότερο από τον μισό πληθυσμό του πλανήτη βρίσκεται στην φτώχεια, και κάθε ημέρα οι φτωχοί στον κόσμο γίνονται περισσοτεροι''.

Σχεδόν δυό εβδομάδες αφότου ο Τσάβεζ εκφώνησε τα παραπάνω, το κέντρο Wiesenthal του εγραψε, απαιτωντας του να ζητήσει συγγνώμη για αυτήν την αρνητική αναφορά του στους Εβραίους κατά τη διάρκεια της ομιλίας που εδωσε την παραμονή των Χριστουγέννων. Το κέντρο επίσης ζήτησε από τις κυβερνήσεις της Αργεντινής, της Βραζιλίας, της Παραγουάης και της Ουρουγουάης να παγώσουν τη διαδικασία της ενσωμάτωσης της Βενεζουέλας στην MERCOSUR, εναν περιφερειακό νοτιοαμερικανικό συνασπισμό οικονομικής συνεργασίας και ανάπτυξης, εως ότου ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Hugo Chavez ζητήσει δημόσια συγγνώμη για τα συγκεκριμένα περιεχόμενα του λόγου του αυτού.

Επίσημη ιστοσελίδα της κυβέρνησης της Βενεζουέλας : http://www.venezuela.gov.ve/

Αναρχισμός και Εθνικολαική Διαλεκτική.

Άρθρο του Kerry Bolton

Πριν από περίπου έναν αιώνα, το εργατικό κίνημα καπελώθηκε από τον Μαρξισμό και τη Σοσιαλοδημοκρατία. Η ορθόδοξη «αριστερά» δηλητηρίασε το εργατικό κίνημα με τον διεθνισμό και τον κοσμοπολιτισμό. Οι μόνοι αξιόλογοι αντίπαλοι αυτής της εξέλιξης ήταν οι Αναρχικοί υπό του Μιχαήλ Μπακούνιν. Δυστυχώς, τελικά ακόμα και οι Αναρχικοί απορροφήθηκαν από το διεθνιστικό στρατόπεδο κι έτσι έπαψαν να είναι υπολογίσιμοι αντίπαλοι για τον Καπιταλισμό.

Καπιταλισμός και Μαρξισμός: Και οι δύο είναι Διεθνιστικοί


Ο Μαρξ έγραφε ότι οι προλετάριοι δεν έχουν ούτε πατρίδα, ούτε εθνικότητα. Διεθνείς μεγαλοκαπιταλιστές, όπως είναι ο G. Maisonrouge της IBM δηλώνουν επίσης ότι τα σύνορα που χωρίζουν τα έθνη είναι χωρίς σημασία, δεν έχει σημασία η εθνικότητα για τους επιχειρηματίες. Όλοι μπορούν να γίνουν καταναλωτές»
Ο Μπακούνιν τόνισε ότι ο Καπιταλισμός είχε την τάση να επεκτείνεται και να κυριαρχεί σε παγκόσμια κλίμακα, και ότι το σύγχρονο κράτος, ανεξάρτητα του πόσο «κόκκινο» μπορεί να είναι, θα είχε κι αυτό την τάση να γίνει «παγκόσμιο» (Κράτος και Αναρχία, 1873). Ο Μαρξ έβλεπε την αυξανόμενη διεθνοποίηση του Καπιταλισμού σαν ένα εξελικτικό βήμα προς την κατάργηση της εθνικής ταυτότητας. Αντί όμως να αποδοκιμάσει αυτήν την εξέλιξη, ο Μαρξ την καλωσορίζει σαν ένα βήμα προς το «παγκόσμιο κράτος» (Κομμουνιστικό Μανιφέστο, 1848). Αυτό λοιπόν που έχουμε σήμερα είναι η δημιουργία ενός Παγκόσμιου Καπιταλιστικού Κράτους κάτω από την σημαία της «Νέας Παγκόσμιας Τάξης». Για να το καταπιούν πιο εύκολα οι μάζες, συνοδεύεται και από ηθικολογικά συνθήματα όπως «παγκόσμια ειρήνη» και «δημοκρατία». Κάθε Έθνος που σηκώνει κεφάλι όπως π.χ. το Ιράκ, τιμωρείται από τις ΗΠΑ/ΟΗΕ που δρούν ως «Διεθνής Αστυνομία». Ζούμε ήδη υπό το καθεστώς μιας ντε φάκτο δικτατορίας.


Αναρχισμός: Η Τρίτη Δύναμη


Σε αντίθεση και προς τον Μαρξισμό και προς τον Καπιταλισμό, ο Μπακούνιν υποστήριξε την Εθνικολαϊκή κοινότητα, δηλαδή το εθνικό οργανικό σύνολο. Η Αναρχική κοινότητα θα βασιζόταν στην ελεύθερη, φυσική συμβίωση. Η «αμοιβαία αλληλοβοήθεια» που παρατήρησε ανάμεσα στα διάφορα είδη ο Αναρχικός φιλόσοφος Κροπότκιν είναι βασισμένη στην οργανική συγγένεια. Στους ανθρώπους αυτό μεταφράζεται πολιτικά στην ομοιογενή εθνική κοινότητα. Η Ομοιογενής Εθνική Κοινότητα είναι ένας Φυσικός Θεσμός και συνεπώς δεν χρειάζεται την επιβολή και τους μηχανισμούς ελέγχου από τεχνητά δόγματα όπως ο Μαρξισμός και ο Καπιταλισμός.


Εθνικολαϊκός Αγώνας


Το 1848 στην «Έκκληση προς τους Σλάβους» ο Μπακούνιν ζητούσε τη διάλυση των παλαιών αυτοκρατοριών που τις αποτελούσαν «διάφορα έθνη αλυσοδεμένα μαζί». Οι απελευθερωμένοι Σλάβοι θα «έτειναν χείρα αλληλεγγύης προς όλους τους αδελφούς της Σλαβικής φυλής». Αυτή η εθνική απελευθέρωση από τις τεχνητές αυτοκρατορίες θα ήταν το πρώτο βήμα για μια «Ομοσπονδία των Ευρωπαϊκών Δημοκρατιών». Ο Μπακούνιν ζητούσε την «πλήρη αυτονομία του κάθε έθνους, της κάθε επαρχίας, της κάθε κοινότητας» μέσα σε μια Ομόσπονδη Ευρώπη, η οποία θα εξασφάλιζε την ειρήνη, την δικαιοσύνη και την ελευθερία «ανάμεσα στους διάφορους λαούς που αποτελούν την Ευρωπαϊκή οικογένεια» (Ομοσπονδίες, Σοσιαλισμός και Αντι-θεολογισμός). Το 1873, ο Μπακούνιν προειδοποίησε τους «Σλάβους αδελφούς» να μην ενταχθούν στο Μαρξιστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα γιατί δεν ήταν «Εθνικό Κόμα». Βλέπουμε λοιπον ότι η αρχική ιδέα των για την κοινότητα ήταν αυτή της Εθνικής κοινότητας (και μάλιστα με φυλετικά κριτήρια).
Ο Εθνικισμός και ο Αναρχισμός αποτέλεσαν τις πιο επαναστατικές και πραγματικά προοδευτικές ιδεολογίες του 19ου αιώνα και συνέβαλλαν στη διάλυση των παλαιών εκτρωματικών και τεχνητών αυτοκρατοριών (όπως η Αυστρουγγρική). Να γιατί σε πολλά ιστορικά κείμενα του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα οι όροι «Εθνικιστής» και «Αναρχικός» πολύ συχνά εναλλάσσονται ή και ταυτίζονταιόταν αναφέρονται σε συγκεκριμένα πρόσωπα, όπως π.χ. στην περίπτωση των Σέρβων πατριωτών που δολοφόνησαν τον Αρχιδούκα της Αυστροουγγαρίας στο Σεράγεβο το 1914, οι οποίοι άλλοτε αναφέρονται στις εφημερίδες της εποχής ως «Σέρβοι Εθνικιστές» και άλλοτε ως «Σέρβοι Αναρχικοί».
Αυτή η αντίληψη έρχεται σε αντίθεση με τα αντεθνικά δόγματα του Καπιταλισμού και του Μαρξισμού, τα οποία αντιμάχονται την εθνική ταυτότητα και παράδοση για χάρη των τεχνητών κρατών και τελικά του Παγκόσμιου Κράτους.


Φυλετική Διαλεκτική


Ο Μπακούνιν απέρριψε την οικονομολογική ερμηνεία της ιστορίας και της κοινωνίας που προσφέρουν ο Μαρξισμός και ο Καπιταλισμός και υιοθέτησε την Φυλετική Διαλεκτική. Χαρακτηριστικά αναφέρει: «για να υποστηρίξει το πολιτικό του πρόγραμμα ο Μαρξ αναπτύσει μια ιδιαίτερη θεωρία, η οποία όμως αποτελεί απλώς λογική επέκταση του υπάρχοντος συστήματος. Δεν λαμβάνει υπόψη του και άλλους παράγοντες της Ιστορίας. Αγνοεί εντελώς ένα πολύ σημαντικό στοιχείο της ιστορικής εξέλιξης: Την ιδιοσυγκρασία και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του κάθε λαού, της κάθε φυλής, που αποτελούν φυσικά παράγωγα πολλών εθνολογικών (και άλλων) αιτιών και τα οποία ασκούν -ανεξάρτητα από τις οικονομικές συνθήκες- μια σημαντική επίδραση στο πεπρωμένο κάθε χώρας και στην ίδια την εξέλιξη των οικονομικών δυνάμεων».
Σήμερα, καθώς όλα τα Έθνη και οι λαοί σπρώχνονται προς ένα Παγκόσμιο Κράτος, είναι καιρός να ξανακάνουμε τον Αναρχισμό ένα μαχητικό Εθνικολαϊκό κίνημα για να αντισταθούμε στο σχέδιο που θέλει τους ανθρώπους απλές αναλώσιμες «οικονομικές μονάδες» και όπου ο πολιτισμός είναι απλώς ένα προϊόν της μαζικής αγοράς. Μόνο η Εθνική διαφορετικότητα μπορεί να δράσει σαν προμαχώνας ενάντια στην καπιταλιστική ομοιομορφία.


*Το παρόν άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην Ελληνική γλώσσα, τον Ιούλιο του 2001 στο Εθνικοεπαναστατικό περιοδικό «Ο Έλληνας Εργάτης»